Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Thanasis_v]

Ψηφίζω και εγώ για τις φωτογραφίες εντός κειμένου, γιατί δημιουργούν μια ροή στην ιστορία.

 

[Yorgos]

Ψηφίζω και εγώ για τις φωτογραφίες εντός κειμένου, γιατί δημιουργούν μια ροή στην ιστορία.

To δοκίμασα αλλά είναι τεχνικά πολύ δύσκολο. Πέφτει το ίντερνετ μέχρι να τις ανεβάσει όλες και πρέπει να το ξανακάνω όλο από την αρχή. Ε, αν χάσουμε μερικούς αναγνώστες τι να κάνουμε, τα παράπονά μας στο Ραούλ.

 

[Yorgos]

Πολλές οι στροφές, πολλοί κι εμετοί του @Krekouzas. Ήδη βλέπετε δυο στα αριστερά και πάει για τον τρίτο. Καλή μας όρεξη.

Celendin, μέχρι και η πλατεία φοράει καπέλο.

"Λοιπόν που λες, αγόρασα δυο καπέλα και μου έδωσαν για δώρο δυο ταύρους".

Ο σόουμαν/κατσέρ/Σουγκλάκος/βοτανολόγος/Κουταλιανός/κομπογιανίτης επί τω έργω.

Δώσε ένα σκοινί, πάρε ένα καπέλο.

Απαράδεκτος ο δεξιά, βρώμικο το είχε το καπέλο του.

Τα αντικείμενα του πόθου, προϊόντα αξίας δέκα χιλιάδων ευρώ κείτονται στο έδαφος. Αν περάσει καμιά αγελάδα από πάνω θα κλαίει ο ιδιοκτήτης.

Εγω πιστεύω ότι μου πάει πολύ. Του δίνω μια αίγλη ρε παιδί μου.

Ενώ αυτοί οι δύο ας πούμε... δεν το έχουν τα παιδιά. Μα ρε @Krekouzas μπλουζάκι Τζόρνταν με καπελάκι περουβιάνικο;

Φανταστικοί οι ντόπιοι με τα ασημένια χαμόγελα και το cult street food, πολύ φιλόξενοι και κεφάτοι. Αγαπάμε Περού.

Πουλήθηκε το γουρουνάκι και πάει για σφάξιμο. Το κατάλαβε ότι το πάνε για φούντο και αντιστάθηκε, αλλά οι άνθρωποι είμαστε δυνατότερα ζώα.

Ειδικότης: Ινδικό χοιρίδιο με spicy μπαχαρικά.

Street food scene, με πεθαίνει το ξύλινο επιπλάκι.

Ήταν δυνατό το 2015 και δεν ήθελε να το αποχωριστεί ο μαγαζάτωρ.

Όχι ότι παρέλειψε να αναρτήσει το 2016 βέβαια, μη χάσουμε και τις μέρες.

Πολύ συγκινούμαι να διαβάζω τέτοια ονόματα δρόμων. Όποιος δεν έχει διαβάσει για την εξέγερση του Tupac Amaru, χάνει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της περουβιάνικης ιστορίας.

Τρομερά αβγουλάκια, αξιαγάπητη κυρία.

Μια πουλάει και δυο κοιτάνε τον @Krekouzas. "Τον είδες αυτόν με τα τατουάζ από τις γραμμές της Νάσκα;".

Πώς τα κουβαλάνε όλα τα τρόφιμα πρωινιάτικα οι κυριούλες, ιδέα δεν έχω.

"Μαρή, πόσο τα έχεις τα φασολάκια;"

Η μισή αγορά βλέπει Μόγλη.

Αυτοί που μαζεύαν υπογραφές για το δήμαρχο γίνανε και πρωτοσέλιδο. Δεν υπέγραψα γιατί μου είπε η γιαγιά μου να προσέχω πού βάζω το στιλό μου και κάτι άλλο.

Όμορφη πόλη το Celendin, που μάλλον βγαίνει από το cielo = ουρανός = σχελ.

Στο δρόμο για Leimebamba.

Ωραίο πράγμα να ταξιδεύεις πάνω από τα σύννεφα.

Leimebamba, όμορφο χωριουδάκι.

Μεθύστακας στο παγκάκι, νωρίς το απόγευμα.

Πέτρινη εκκλησία, Leimebamba.

Κατεβαινεις τα σκαλάκια, φτάνεις στο ποτάμι.

Μεθύστακας κάτω απ' το παγκάκι, αργά το απόγευμα.

Ντόπιοι.

Και το μενού σε μπλοκάκι για τα ψώνια. Αμ πώς!

Κάποιος πεινούσε...

Αρκετός κόσμος στην εκκλησία, Κυριακή γαρ.

Ίντερνετ καφέ δεν υπάρχει, υπάρχει όμως ένα δωμάτιο που συνδέεσαι στο wifi ενός κυρίου... πάνω στο κρεβάτι του.

 

[taxidiara]

@Yorgos εγώ έκανα like όχι γιατί διαβάζω την ιστορία (είπαμε, περιμένω μετά την Ανταρκτική) αλλά γιατί είστε κούκλοι με τα καπέλα Α, κ για τη φωτό με τον @Krekouzas που ξερνάει εννοείται

 

[travelbreak]

To δοκίμασα αλλά είναι τεχνικά πολύ δύσκολο. Πέφτει το ίντερνετ μέχρι να τις ανεβάσει όλες και πρέπει να το ξανακάνω όλο από την αρχή. Ε, αν χάσουμε μερικούς αναγνώστες τι να κάνουμε, τα παράπονά μας στο Ραούλ.

Εγώ όταν ανεβάζω φωτογραφία, περιμένω μέχρι να ανέβει για να προχωρήσω και να κάνω οτιδήποτε άλλο.
Εσύ δηλαδή όταν τις ανεβάζεις χωριστά, αφού χρειάζεται ο ίδιος χρόνος για να ανέβουν, γιατί δεν πέφτει το ίντερνετ;

 

[Yorgos]

Εγώ όταν ανεβάζω φωτογραφία, περιμένω μέχρι να ανέβει για να προχωρήσω και να κάνω οτιδήποτε άλλο.

Δεν τις ανεβάζω μία-μία διότι παίρνει χρόνο και με δεδομένο ότι κάθε 5-10 λεπτά πέφτει το ίντερνετ, δεν προλαβαίνω. Άρα τις ανεβάζω όλες μαζί. Αν περιμένω να ανέβει μία-μία, πέφτει το ίντερνετ και γεια σας.

Εσύ δηλαδή όταν τις ανεβάζεις χωριστά, αφού χρειάζεται ο ίδιος χρόνος για να ανέβουν, γιατί δεν πέφτει το ίντερνετ;

Όταν το κείμενο είναι μικρό, με το που ανεβαίνουν οι φωτό μπορώ να τις δω κιόλας. Όταν το κείμενο είναι μεγάλο, οι φωτογραφίες δε μου εμφανίζονται, οπότε δεν μπορώ να συνεχίσω με το κείμενο. Να τις ανεβάσω μαζί με το κείμενο επομένως είναι δύσκολο διότι απαιτούνται πολλά λεπτά συνεχόμενης σύνδεσης χωρίς διακοπή, που είναι σα να κερδίζεις το τζόκερ εδώ.

 

[Yorgos]

Για πρωινό είπαμε να φάμε street food και τίμησα τα αβγουλάκια (νομίζω) από ορτύκια που πουλούσε μια καλή κυριούλα, πέντε ψωμάκια που κόστισαν... 0,13€ συνολικά και μια φρεσκοστιμένη πορτοκαλάδα μιας συμπαθέστατης γιαγιάκας. Εμφανίστηκε κι ο Clemente με έναν οδηγό που θα μας πήγαινε μέχρι το σημείο αφετηρίας του τρεκ με το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε σε μια χωμάτινη δημοσιά (χρόνια είχα να τη χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη!), η οποία είχε φτιαχτεί επειδή ο δήμαρχος είχε την επιχείρηση γάλακτός του εκεί άρα με δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίστηκε πως θα έπρεπε να περνάει δρόμος από κει. Η θέα ήταν απίστευτη: καταπράσινες κοιλάδες, βοσκοτόπια, οι επικές βουνοκορφές των Άνδεων κι αναρωτήθηκα: αν είναι έτσι η πρώτη θέα, τι ακολουθεί; Το μόνο που έλειπε ήταν τα Χόμπι και η Χάιντι.

Ξεκινήσαμε το περπάτημα, σε επικλινές καταπράσινο τερέν, δε χόρταινε το μάτι μου. Σε κάμποσα λεπτά φτάσαμε στον πρώτο αρχαιολογικό χώρο, ονόματι Molinete. Επρόκειτο για μεγάλες ολοστρόγγυλες πέτρινες κατασκευές, καλυμμένες από δέντρα, τροπική βλάστηση και σκοινιά του Ταρζάν. Αρχικά μου έδωσαν την εντύπωση πως ήταν διάσπαρτα κτίρια, ενδεχομένως αποθήκες, αλλά όταν αρχίσαμε να κουτουλάμε από το ένα κτίριο στο άλλο συνειδητοποιήσαμε πως πρόκειται για ολόκληρη πόλη, εντελώς καλυμμένη από τη φύση. Ολόκληρη πόλη, τέτοιου μεγέθους με μπόλικα κτίρια, εν μέσω πανέμορφης φύσης και δεν τη γνωρίζει κανείς, δεν υπάρχει ούε μια ταμπέλα, καμία υποδομή για να την επισκεφθεί κανείς (ούτε καν χωμάτινο μονοπάτι), φυσικά κανείς δεν εισπράττει εισιτήριο ενώ και ο Clemente δεν είναι ακριβώς ειδήμων στο θέμα, αφού όταν τον ρώτησα το πότε χρονολογείται μου απάντησε "είναι πολύ παλιά". Προφανώς είναι από την προ-Ινκα εποχή, άλλωστε μιλάμε για στρογγυλές κατασκευές, με έντονη χροιά από Chachapoyas, για τους οποίους θα μιλήσουμε αργότερα. "Πόσο παλιά είναι βρε Clemente;" ξαναρώτησα ο αισιόδοξος για να εισπράξω ένα κατατοπιστικό "Οουουουου, πολύυυυυυ παλιά" με την απίθανη βουνίσια, σχεδόν ρουμελιώτικη προφορά του Clemente, που συνεχώς μασουλάει φύλλα κόκας, ενώ τα γυαλάκια, το περίεργο βλέμμα και η σιωπωλή καρφωτή ματιά με κάνουν να πιστεύω πως αν τον έβλεπα σε κανένα πάρκο του Αμαρουσίου με καμπαρντίνα θα τον περνούσα για επιδειξία. Συνεχίσαμε το τρεκ μας περνώντας αυτή τη φορά ανάμεσα από άγριες φράουλες, κάτι ξεχασμένα αγροκτήματα, με τα παπούτσια να κινούνται ανάμεσα σε άμμο, χώμα και σβουνιές. Το Molinete φαίνεται ατέλειωτο, αν το καθαρίσουν θα γίνει φοβερό αξιοθέατο.

Άρχισε να σκοτεινιάζει και να ψιχαλίζει, αλλά η ομορφιά του τοπίου και ο ενθουσιασμός για τα αρχαία που είδαμε και γι' αυτά που έπονται είναι τέτοιος που η Άνγια χορεύει... Χατζηγιάννη (@Krekouzas έχεις και βίντεο...), ενώ η ομάδα έχει δέσει πολύ καλά. Επιτέλους πετύχαμε και τον πρώτο μας ντόπιο, ένα ζευγάρι κτηνοτρόφων σε μια πλαγιά, με την κυρία να έχει ταράξει στις ξυλιές μια αγελάδα και το σκύλο της, ενώ μια άλλη αγελάδα είναι φιμωμένη σαν το Hannibal Lector. Πληρώσαμε κάτι λιγότερο από ένα ευρώ εις ένδειξη καλής θέλησης στον κύριο του οποίου το χωράφι διασχίσαμε, το οποίο είναι ενδεικτικό του πόσο ανεξερέυνητο είναι αυτό το κομμάτι του Περού: ολόκληροι αρχαιολογικοί χώροι εξακολουθουν να βρίσκονται μέσα σε ιδιωτικές εκτάσεις!

Μετά από αρκετή ώρα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τείχη, καλυμμένα κι αυτά από οργιώδη βλάστηση, που σε συνδυασμό με το ότι βρίσκονται πάνω σε λόφο με οδηγούν στο συμπέρασμα πως πρόκειται για οχυρό. Δεν είναι ξεκάθαρο αν οι τεράστιες κατασκευές είναι σπίτια, αποθήκες ή κάτι άλλο, αλλά με τον ήλιο να ξανακάνει την εμφάνισή του συνεχίσαμε υπερπηδώντας πλίνθινες μάντρες, σε μια εκ των οποίων κουτρουβάλησε ο Κώστας χαμογελώντας (δεν πτοείται από τίποτε) για να φτάσουμε επιτέλους στην Congona. Απίστευτο θέαμα, 85 κτίρια καλυμμένα από τη βλάστηση, κυριολεκτικά χαμένα ανάμεσα σε ένα δάσος. Αν καθαρίζονταν λίγο θα αναδεικνύονταν πολύ εύκολα, θα μιλούσαμε πανεύκολα για το νέο Kuelap, αλλά αυτό είναι το Περού, ικανό να σε εκπλήσσει σε κάθε γωνιά του.

Έκπληξη ήταν και το ότι ξαφνικά ξεπετάχτηκε μέσα από τα δέντρα και ο ιδιοκτήτης της περιοχής και κατ' επέκταση και του αρχαιολογικού χώρου, ένας συμπαθής κύριος που πάντως ανέδυε μια περίεργη οσμή, ονόματι Onesio, ο οποίος αφού εισέπραξε κάτι ψιλά επειδή βρισκόμαστε στα χωράφια του, ούτε λίγο ούτε πολύ μας ανακοίνωσε πως... ο αρχαιολογικός χώρος πωλείται έναντι 400.000€ μαζί με τα 60 εκτάρια γης βέβαια. Όχι ότι θα είναι ο πρώτος αρχαιολογικός χώρος στη χώρα ου θα ανήκει σε ιδιώτη, αλλά είχε ενδιαφέρον ότι είχε βρεθεί μάλιστα και μια κυρία από το Βέλγιο που είχε δείξει ενδιαφέρον αλλά δεν εμφανίστηκε. Ο Onesio είχε απογοητευτεί: το κράτος δεν κάνει δρόμους (εκτός κι αν πρόκειται να καταλήξουν στη γαλακτοκομική επιχείρηση του δημάρχου όπως μάθαμε), η αρχαιολογική υπηρεσία δεν ασχολήθηκε (πού να προλάβει κι αυτή με τόσα αρχαία στη χώρα και σε απίθανα μέρη μάλιστα), ο ίδιος δεν μπορεί ούτε τις εκτάσεις του να φροντίσει, πόσο μάλλον να προσελκύσει τουρισμό και είναι και μιας Α ηλικίας, αλλά δεν ήθελε να το πουλήσει και τσάμπα. Πέρασαν από το μυαλό μου πολλές επενδυτικές σκέψεις για να προωθήσω σε φίλους που έχουν τα χρήματα και τη διάθεση, για παράδειγμα ένα eco-hotel με δυνατότητες για τρεκ και ολόκληρη πόλη των Chachapoyas δε θα ήταν άσχημη ιδέα, αλλά επειδή κάθε φορά που ανοίγω ένα λογιστικό βιβλίο κλείνει ένα σπίτι, είπα να το αφήσω για κανέναν άλλον.

Ο Onesio ήθελε να μας συνοδεύσει μέχρι τη Leimebamba, μας προσέφερε και δωρεάν δυο άλογα και κατευθυνθήκαμε προς τα κει περνώντας από διαφορετικά τοπία αυτή τη φορά, μέχρι που βρήκαμε τον οδηγό μας. Του είπαμε να μας αφήσει για λίγο στο τοπικό μουσείο, το οποίο αποδείχθηκε αξιολογότατο και διέθετε από quipaqayoq μέχρι εξαιρετικά υφαντά, αν και το highlight ήταν οι φοβερές μούμιες που βρέθηκαν στη Λίμνη με τους Κόνδορες, τις οποίες όμως για να δεις έπρεπε να ανακαλύψεις πού βρισκόταν ο διακόπτης του ρεύματος, τον οποίο εγώ ανακάλυψα, όχι όμως και οι υπόλοιποι. Κατά τα λοιπά, τα quipus (αυτά τα αντικείμενα σαν άρπες που χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας για κομπιουτεράκια και καταγραφή προϊόντων, αριθμών, ακόμη και ιστοριών ανάλογα με τα χρώματα και τους κόμπους των νημάτων) ήταν φοβερά, υπήρχε μια έκθεση για τους gruinguitos (τους μυστηριωδώς λευκούς ανθρώπους που ζουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε κάποιες περιοχές των Άνδεων) και μια εξαιρετική παρουσίαση για τους τάφους και τα κτερίσματα της Chachapoyas στην οποία σκοπεύαμε να πάμε ήδη το βράδυ και να τη χρησιμοποιήσουμε ως βάση για τις επόμενες αναζητήσεις μας.
Απέναντι από το εξαιρετικό μουσείο υπήρχε ένα alternative cafe (άτσα η Leimebamba!), αν και η οργανική του σοκολάτα ήταν απογοήτευση. Έπρεπε να αποφασίσουμε πού θα πάμε και τι θα κάνουμε, η Άνγια σκεφτόταν να κάνει κράτηση σε ένα πολυτελές lodge στους καταρράκτες Gocta, αλλά τελικά δε βρήκε διαθεσιμότητα και την πείσαμε να έρθει μαζί μας στην Chachapoyas. Πήραμε λοιπόν το ταξί και φύγαμε, παρότι μια φίλη της Άνγια της είχε πει πως η πόλη είναι απαίσια και δεν αξίζει τον κόπο.

Μετά από λίγες ώρες πανέμορφης διαδρομής φτάσαμε. Η είσοδος της πόλης ήταν επιεικώς απαράδεκτη, αλλά αυτό ισχύει για πολλές πόλεις του Περού, με μισοτελειωμένα γιαπιά, λάσπη και σκουπίδια, είχε βρέξει κιόλας και έδινε μια εικόνα χάους, αλλά μπάινοντας στο ιστορικό κέντρο αναφωνήσαμε "wow", αντικρύζοντας τα κατάλευκα αποικιακά κτίρια και τον ατέλειωτο πεζόδρομο με τις κεραμιδοσκεπές, γεμάτο από κόσμο. Πόσο κακόγουστη μπορεί να είναι μια φίλη της Άνγιας για να μην της αρέσει αυτή η πόλη; Βρήκαμε στα σβέλτα ένα τρίκλινο σε ένα φτηνούτσικο hostel και κατευθυνθήκαμε σε ένα καταπληκτικό γκουρμεδάκι με πολύ ωραία διακόσμηση κι εξαιρετική παρουσίαση πιάτων. Για την επομένη βρήκαμε ένα μικρό τοπικό πρακτορείο και κλείσαμε με 13€ ημερήσια εκδρομή για τους καταρράκτες Gocta. Έχω δει τόσους και τόσους καταρράκτες στη ζωή μου, οπότε δεν είχα και ιδιαίτερες απαιτήσεις, δε φαντάστηκα να ενθουσιαστώ και πολύ. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον...

 

[Yorgos]

Φρέσκια πορτοκαλαδίτσα το πρωί.

Πρώτη θέα της κοιλάδας που θα διασχίζαμε για να φτάσουμε στην Congona.

Πυκνή η βλάστηση, ωραία εμπειρία το να βλέπεις τους υπόλοιπους να ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε αρχαία καλυμμένα από δέντρα.

Είδαμε και δυο ανθρώπους στο τρεκ...

Ο Κλεμέντε.

Ορίστε και ο ιδιοκτήτης.

Μου έκανε το διστακτικό ο Κρεκούζας, αλλά ανέβηκε.

Στο δρόμο βρήκαμε κι άλλους.

Και μερικά ντροπαλά παιδάκια.

Πανοραμική θέα της Leimebamba.

Ου κρατούντες τα quipu, ουσιαστικά οι διοικητές της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Η απώλειά τους μας στέρησε τεράστιο όγκο πληροφοριών για την κουλτούρα των Άνδεων.

Αφού οι Ιπσναοί φρόντισαν να τα καταστρέψουν, μας έχουν μείνει ελάχιστα quipu, αυτό είναι από τα αρτιότερα παραδείγματα

Μερικές από τις μούμιες που βρέθηκαν στη Λίμνη με τους Κόνδορες (που δεν έχει κόνδορες και όπου ελάχιστοι πηγαίνουν), μερικές δεκάδες κάθε χρόνο. Ακόμη λιγότεροι καταλήγουν στην Congona, 2-3 άτομα το μήνα κατά τον Onesio.

Aναπαραστάσεις διαφορετικών τύπων τάφων των Chachapoyas.

Chachapoyas το απογευματάκι.

...και αργά το βράδυ.

Φάγαμε και το γκουρμεδάκι μας... Του Κρεκούζα πάντως δεν του άρεσε το ceviche, είναι και δύσκολος στις μη ευρωπαϊκές γεύσεις.

Ε όχι και άσχημη πόλη.

 

[Yorgos]

Μετά από ένα πρωινό σε ένα cafe όπου μας έφτιαξαν τέσσερα σάντουιτς μέσα σε δυο λεπτά (στην Κούβα θα ήθέλαν κανένα μισάωρο, εξαιρετικά εργατικοί και ευγενείς οι Περουβιανοί), εμφανίστηκε και το βανάκι με τον ξεναγό Χοσέ και τους υπόλοιπους τουρίστες, σχεδόν όλοι τους Περουβιανοί. Η διαδρομή κράτησε περίπου μιάμιση ώρα και κυριολεκτικά πάθαμε πλάκα, φοβερά τοπία. Για το τρεκ για τους καταρράκτες Gocta υπάροχυν δυο διαφορετικά σημεία εκκίνησης, εμείς πήραμε τον "από πάνω" δρόμο αφού στην Cocachimba υπήρχε κατολίσθηση, συνηθισμένο πράγμα με τις βροχές στο Περού. Λίγες μέρες αργότερα ήταν προγραμματισμένα τα πολυήμερα τρεκ που είχα κανονίσει για να δούμε δυο ολόκληρες "νέες" χαμένες όλεις των Ίνκας. Ήξερα ότι μόλις άρχιζε η βροχερή περίοδος, αλλά έλπιζα ότι επειδή ήταν αρχές θα τη γλιτώναμε και η είδηση περί βροχών με έκανε να ανησυχήσω γι' αυτό που θα ερχόταν.

Τέλος πάντων, φτάσαμε στο χωριό... απίστευτα αντιτουριστικό, ούτε ένα μαγαζάκι με σουβενίρ δε διέθετε, καλά-καλά ούτε για να αγοράσουμε νερό δεν υπήρχε. Λοιπόν μας είχαν πει ότ για να φτάσουμε στους καταρράκτες η διαδρομή ήταν 5 χιλιόμετρα. Μιλάμε για καταρράκτες ύψους 771 μέτρων οι οποίοι ανακαλύφθηκαν από ένα Γερμανό... το 2005! Τώρα το πώς γίνεται να μην είχαν βρεθεί τέτοιοι καταρράκτες (κάποιοι τους κατατάσσουν τρίτους, άλλοι μέσα στην πρώτη δεκάδα) την εποχή των GPS και των αεροπλάνων, ειλικρινά δεν έχω ιδέα.

Πολλή η ανηφόρα, κουραστική η διαδρομή, αλλά ο καιρός ήταν καλός και είχε κάτι viewpoints, μα κάτι θέες... σε κάποιες φάσεις θύμιζε τα τοπία στα τεπούι της Βενεζουέλας, και μόνο αυτό αρκεί γι ανα το περιγράψω. Άλλωστε κι εκεί Άνδεις είναι, που σε όποια χώρα κι αν τις πετύχεις είναι μαγικές. Σε κάποια φάση αντικρύζουμε επτά καταρράκτες ταυτόχρονα, είχε μάλιστα και θέα του πολυετελούς lodge στη μέση του πουθενά. Ρίξαμε πάρα πολύ περπάτημα, φυσικά μόνο 5 χιλιόμετρα δεν ήταν με τίποτε, αλλά ΤΙ ΘΕΑ, τρομερά τα μονοπάτια με ένα ερασιτεχνικά φτιαχμένο καλντερίμι, παράσιτα και επίφυτα σχεδόν πάνω σε κάθε δέντρο και κλαδί, αλλά άρχισε και η ψιχάλα, ενώ το μαγικό ρολόι του @Krekouzas που μετράει την απόσταση που έχουμε διανύσει αισίως καταγράφει 6,8 κιλιόμετρα κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη, ούτε στο viewpoint του καταρράκτη δεν έχουμε φτάσει, η βροχή δυναμώνει, βάζω το πλαστικό αδιάβροχο που έχω μαζί, αλλά φυσάει τόσο που η βροχή έρχεται από όλες τις κατευθύνσεις, η δε λάσπη γλιστράει πολύ, είναι αρκετά επικίνδυνα και λυπήθηκα το Χοσέ γιατί είχε και μεγάλους ανθρώπους μαζί κι αν κάποιος γκρεμοτσακιζόταν η ευθύνη ήταν μεγάλη.

Φτάσαμε επιτέλους στον καταρράκτη, αλλά φυσούσε τόσο που φαινόταν όλος ο καταρράκτης να πέφτει πάνω μας, κατάμουτρα. Πήγα κοντά για να τον δω, έριξα μια ματιά κι αποχώρησα μούσκεμα. Αντίθετα, ο Κώστας το καταφχαριστηθηκε, να πηγαίνει τόσο κοντά σε εκείνο το θαύμα της φύσης κι ας έγινε παπί, ατρόμητος. Λίγα λεπτά αργότερα η βροχή σταμάτησε και πήγαμε σε μια γωνιά να αλλάξουμε ρούχα, οπότε και όλοι οι Περουβιανοί κοιτούσαν τα τατουάζ του Κώστα με τις γραμμές της Νάσκα. Φάγαμε το κολατσιό μας (λευκή σοκολάτα sublime, μακράν το καλύτερο σνακ που κυκλοφορεί στη Νότιο Αμερική, ένιωθα άλλος άνθρωπος) και κατευθυνθήκαμε για το άλλο μονοπάτι, που οδηγεί στην άλλη θέα. Δεν έχω λόγια... απίστευτο θέαμα, από τα πιο όμορφα που έχω δει... Μια σειρά από καταρράκτες γύρω-γύρω σε ένα τοπίο από καταπράσινα φαράγγια... πώς διάολο ήταν άγνωστο το σημείο μέχρι το 2005 δεν έχω ιδέα, αλλά κάτσαμε αμίλητοι να κοιτάμε τη θέα κάτω από ένα δυνατό ήλιο που μας στέγνωσε σχεδόν αμέσως.

Είχαμε κάνει πάνω από 7 χιλιόμετρα, σχεδόν όλα σε ανηφόρα και είχε έρθει η ώρα της επιστροφής, με το τερέν λίγο πιο στεγνό, αρκετή λάσπη αλλά και πιο εύκολη διαδρομή λόγω κατάβασης, την οποία έκανα σχεδόν τρέχοντας, μάλλον από τη χαρά μου που στάματησε η βροχή. Έφτασα στο χωριό σε λιγότερο από δυο ώρες, οπότε και περιπλανήθηκα. Όταν επέστρεψαν και οι άλλοι δύο, καθίσαμε σε ένα εντελώς καλτ εστιατόριο για να φάμε, με μια κινέζικη τηλεόραση να παίζει video clips κάποιου Fernando Montoya, μιλάμε για σκηνοθετικά έπη, ο άνθρωπος έκανε cover επιτυχίες 80s του στιλ "life is life" με τις ίδιες χοντρές συμπρωταγωνίστριες, αλλά με διαφορετικά ρούχα και κάτω από διαφορετικά δέντρα σε κάθε τραγούδι, να' ναι καλά ο άνθρωπος όπου βρίσκεται. Δυστυχώς το youtube δεν τον έχει ανακαλύψει οπότε θα στερηθείτε την εμπειρία.

Άνοιξαν οι ουρανοί κι έριξε καρεκλοπόδαρα, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι trekkers να γυρίσουν μούσκεμα. Η βροχή δυνάμωσε, σε επίπεδα τυφώνα στην Κούβα κι άρχισα να αναρωτιέμαι: σε έξι μέρες που θα ξεκινήσουμε το 8ημερο τρεκ για τις χαμένες πόλεις πώς θα είναι ο καιρός; Κι αν είναι έτσι εντελώς μακριά από οποιοδήποτε σημείο πολιτισμού πώς θα την παλέψουμε;

Επιστρέψαμε στην Chachapoyas εν μέσω καταρρακτώδους βροχής, κλείσαμε την επομένη εκδρομούλα για το σημαντικότερο αρχαιολογικό μνημείο της περιοχής, το Kuelap, ψάξαμε για ένα δεύτερο γκουρμεδάκι αλλά ήταν κλειστό, οπότε επιστρέψαμε στη γνωστή συνταγή του πρώτου, όπου ο Κώστας πάλι δεν την πάλεψε με το φαγητό του, παραήταν ιδιαίτερες οι γεύσεις. Λίγο τα τρεκ, λίγο οι γεύσεις, στιλάκι έγινε ο Κρεκούζας στο τέλος του ταξιδιού.

 

[Yorgos]

To χωριουδάκι που αποτέλεσε σημείο εκκίνησης του τρεκ για τον καταρράκτη Gocta.

To μονοπάτι, ακόμη στεγνό.

Πρώτη θέα του καταρράκτη από μακριά.

Κάποιοι επιστράτευσαν άλογα, είχαν και μια κάποια ηλικία (οι κάποιοι, όχι τα άλογα).

Φτάνουμε μπαμπαστρούμφ;

Βρεμένοι, λασπωμένοι, αλλά χαρούμενοι.

Μονοπάτι προς το άγνωστο...

Να τος πετιέται από ψηλά.

Στην επιστροφή μας έσκισε η λάσπη.

Και η πανοραμική... τι ομορφιά (ο @Krekouzas έχει απείρως καλύτερες, μην κοιτάτε που τεμπελιάζει)

Ωραίες στιγμές. Σε λίγα χρόνια θα έχει λεωφόρο, δεκάδες τουρίστες κάθε μέρα, σουβενιράδικα, παγκάκια και φωτογράφους με polaroid. Προς το παρόν, μόνοι μας.

Πάμε στοίχημα ότι σε 1-2 χρόνια θα είναι τουριστικό εστιατόριο;

Πίσω στο γκουρμεδάκι μας...

Το κλειδί του δωματίου μας, σε σχήμα σπιτιού των Chachapoyas.

Μην τον βλέπετε έτσι, ούτε που το άγγιξε το ceviche, εγώ με την Άνγια το φάγαμε το φαγητό του πάλι.

Γκουρμεδάκι-γκουρμεδάκι αλλά οι ποσότητες Γκρισίνο.

 

[Krekouzas]

Στην τελική θα έβλεπα τον Κώστα με τον οποίο κακό ταξίδι δεν υπάρχει,

Ούτε να τον πλήρωνα να γράφει καλά σχόλια για εμένα!!! Ειδικά στην εισαγώγη της ιστορίας για την Αιτη! Η αληθεια είναι ομως οτι κακό ταξιδι με το Γιώργο δεν μπορώ να φανταστώ!!!!!! Είχαμε και ενα σύνθημα... Adventuuuuuureee....

 

[Krekouzas]

Κώστας πάλι δεν την πάλεψε με το φαγητό του, παραήταν ιδιαίτερες οι γεύσεις. Λίγο τα τρεκ, λίγο οι γεύσεις, στιλάκι έγινε ο Κρεκούζας στο τέλος του ταξιδιού.

Να σημειώσω οτι στο Μαιαμι που ζυγιστηκα πριν πετάξω για το Περού ήμουν 117 κιλα, και την τελευταία ημέρα στην Βολιβια κάτι λιγότερο απο 106!!! Μάλλον δεν χρειάζομαι δίετα εγω... ταξιδάκια με το Γιώργο θελω