Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[makisg]

συμφωνώ με τον @James. καλύτερα οι φωτογραφίες μέσα στο κείμενο.

 

[Nektarios P.]

Οπως ειναι πιο ευκολο/γρηγορο

 

[fotast]

Για μας ίσως καλύτερα μέσα στο κείμενο.Αλλά όπως βολεύει καθώς έχεις διάφορα προβλήματα με την αργή σύνδεση.

 

[JohnGR]

Μου άρεσε πολύ που οι φωτογραφίες ήταν εκτός κειμένου. Διαβάζοντας το κείμενο έβαλα την φαντασία μου να δουλέψει. Έπειτα οι φωτογραφίες ήταν μια ιστορία από μόνες τους ;-)

 

[Krekouzas]

Πανοραμική φωτογραφία της Καχαμάρκα.
Προσωπικά πιστεύω οτι μέτα απο κάθε ενότητα να μοπαίνουν φωτογραφίες είναι πιο καλό. Για να αντιλαμβανόμαστε και τι σημβαίνει σε κάθε εξιστόρηση.

 

[makisg]

άκουσε να σου πω @Krekouzas , δεν θα κάνετε του κεφαλιού σας εδώ πέρα

 

[GTS]

Ζωρζ, οι φωτογραφίες ΕΚΤΟΣ κειμένου σε παρακαλώ. Δε θέλω προσωπικά να βλέπω φωτογραφίες από μέρη που δεν έχω πάει, ώστε να μου φανούν εντυπωσιακότερα τα μέρη, τοπία κτλ όταν θα πάω και όχι τόσο γνώριμα. Έτσι, μπορώ να απολαμβάνω την ιστορία (ωραία αρχή μπαι δε γουει) χωρίς να βλέπω φωτό. Βάλτες τις φωτό σε ξεχωριστό ποστ για όσους θέλουν να τις βλέπουν, κάτι που το σέβομαι εννοείται απόλυτα.

 

[GTS]

Περί βιβλίων για τη κατάκτηση του Περού, έχω να προτείνω αυτό:
https://www.bookdepository.com/History-Conquest-Peru-William-H-Prescott/9780486440071

Έχω διαβάσει, όταν ήμουν Μεξικό, το αντίστοιχο από τον ίδιο συγγραφέα
https://www.bookdepository.com/Hist...758034?ref=grid-view&qid=1495023944711&sr=1-2
και δε μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου, απλά ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ βιβλίο.
Του Περού δεν το έχω διαβάσει ακόμα, περιμένω να έρθει η άγια μέρα να πάω κι εγώ.

 

[vasilis84]

Ενδιαφέρον άποψη,πραγματικά. Το έχω σκεφτεί είναι η αλήθεια ότι εντυπωσιάζεσαι από ένα μέρος άμα δεν έχεις δει 1500 φωτο πριν πας, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει. Πάντως προσωπικά δεν έχω καταφέρει ποτέ να κρατηθώ, βλέπω άπειρες πριν πάω σε ένα μέρος.

 

[travelbreak]

Δεν κρατιέμαι και θα γράψω κι εγώ την άποψή μου:
Προτιμώ τις φωτογραφίες με το κείμενο. Ακόμα και στην εισαγωγή, κάθε τόσο, μια φωτογραφία, με ή χωρίς λεζάντα, μου αρέσει

Να πω τη γνώμη μου και για το περιεχόμενο του κειμένου:
Συνήθως τα μακροσκελή κείμενα με κάνουν να μην τα διαβάζω και να τα προσπερνώ μέχρι την επόμενη φωτογραφία. Επίσης δε με ενδιαφέρουν πληροφορίες του στυλ: εκεί θα πιείτε τον καλύτερο καφέ ή έχει υπέροχο ψάρι. Προτιμώ να μου προτείνουν μέρος με ωραία θέα, αλλά και αυτό με φειδώ. Μου αρέσουν πολύ οι προσωπικές στιγμές και οι περίεργες συναντήσεις του στυλ: βρήκα ένα παλιό μου φίλο κλπ.

 

[Yorgos]

Ζωρζ, οι φωτογραφίες ΕΚΤΟΣ κειμένου σε παρακαλώ. Δε θέλω προσωπικά να βλέπω φωτογραφίες από μέρη που δεν έχω πάει, ώστε να μου φανούν εντυπωσιακότερα τα μέρη, τοπία κτλ όταν θα πάω και όχι τόσο γνώριμα. Έτσι, μπορώ να απολαμβάνω την ιστορία (ωραία αρχή μπαι δε γουει) χωρίς να βλέπω φωτό. Βάλτες τις φωτό σε ξεχωριστό ποστ για όσους θέλουν να τις βλέπουν, κάτι που το σέβομαι εννοείται απόλυτα.

Σεβαστό και πιο εύκολο για μένα. Αύριο νέα κείμενα. Πάμε αργά αλλά πλέον έχω περισσότερη δουλειά από ποτέ.

 

[Yorgos]

Α, μπορεί να του τα έψαλα του κυρίου Κώστα για το κόστος του Wyndham, αλλά όλα κι όλα, το πρωινό ήταν εξαιρετικό: φοβεροί χυμοί, dulce de leche, μέχρι και Milo είχε, ένα σοκολατούχο ρόφημα που θυμίζει την παλιά Οβομαλτίνη για όσους είστε τόσο γεροντάρες όσο κι εγώ, μεγαλώσατε με Καμπαμαρού, βλέπατε 3-2-1 για την Άννα Μαρία Λογοθέτη και αγαπούσατε να μισείτε το Γιάννη Ιωαννίδη στα νιάτα σας τρώγοντας Lila Pause και παίζοντας ηλεκτρονικά στο Βάρσο...

Θα πηγαίναμε στο Celendin, που θα αποτελούσε τον ενδιάμεσο σταθμό για τη Leimebamba, μια μάλλον άγνωστη κωμόπολη 30.000 ψυχών στα υψίπεδα των 2.625 μέτρων που θα αποτελούσε το εφαλτήριο για τα πρώτα μας "χαμένα" αρχαία. Για το Celendin μάλιστα θέλαμε να φύγουμε νωρίς, αφού επειδή ήταν Κυριακή είχαμε διαβάσει πως θα μπορούσαμε να παραστούμε στην εβδομαδιαία του αγορά. Το ταξί για το σημείο αναχώρησης των colectivos για το Celendin μας χρέωσε μόλις 1,5€ (αγαπάμε βόρειο Περού και για τιμές του) κι όταν φτάσαμε εκεί γρήγορα βρέθηκε μια καλή κυριούλα για συνεπιβάτης ώστε να γεμίσουμε το colectivo (κάτι σαν shared taxi) και να φύγουμε. Το κακό είναι ότι η συμπαθέστατη κυριούλα μας είπε ότι "η αγορά καπέλων, που είναι το σημαντικότερο κομμάτι της αγοράς είναι στις 5-6 το πρωί, άρα τη χάσατε". 5 με 6 το πρωί; Τι διάολο, στις 3.30 τα χαράματα ξυπνάνε για να αγοράσουν καπέλα οι Περουβιανοί; Μας είπε βέβαια ότι θα μπορούσαμε να δούμε την αγορά ζώων, που κρατούσε όλη τη μέρα και αναθαρρήσαμε.

Η διαδρομή για το Celendin ήταν γεμάτη στροφές. Διορθώνω: είχε ΜΟΝΟ στροφές, δε νομίζω να υπήρξε κάπου ευθεία για περισσότερο από τριακόσια μέτρα. Το πρώτο θύμα αυτών των στροφών ήταν ο δυστυχής Κώστας. Και δεν του έφτανε που έκανε εμετό, είχε κι εμένα να τον φωτγραφίζω, καταγράφοντας την (όχι και τόσο ωμή) πραγματικότητα του ταξιδιού. Είμαι ένας αναίσθητος, ομολογώ.

Στην είσοδο της πόλης έβλεπε κανείς ντόπιους να οδεύουν για την εβδομαδιαία αγορά με τρίκυκλα (ή στην καρότσα αυτών), γιαγιάδες να μεταφέρουν πολλαπλάσιους του όγκου τους μπόγους, μανάδες με παιδιά στην πλάτη, κτηνοτρόφους με τα πρόβατά τους και πάμπολλες κυρίες και κυρίους να φοράνε κάτι τρομερά καπέλα με τα οποία αργότερα θα αποκτούσαμε πιο στενή σχέση. Το Celendin ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι το φανταζόμουν, ενώ τιτανοτεράστιο ήταν κι ένα πελώριο καπέλο που σκέπαζε την κεντρική πλατεία "φωνάζοντας" ότι το Celendin είναι η πιο κουλ καπελαδούπολη της Νοτίου Αμερικής.

Η πρώτη μας δουλειά, πριν πάμε στην αγορά, ήταν να βρούμε τρόπο μετάβασης στη Leimebamba, τον πραγματικό μας στόχο για την ημέρα, όπου θα ψάχναμε την επομένη τρόπο να επισκεφθούμε κάτι χαμένα αρχαία, τα πρώτα από τα πολλά που θα περιλάμβανε αυτό το ταξίδι. Δυστυχώς το επόμενο λεωφορείο θα έφευγε στις 5 το απόγευμα, το οποίο σήμαινε ότι θα μέναμε επτά ολόκληρες ώρες στο Celendin (είπαμε, καλή η αγορά, αλλά όχι και επτά ώρες!) και ότι θα φτάναμε στη Leimebamba μετά τα μεσάνυχτα. Η εναλλακτική ήταν να προφανώς να πάρουμε ταξί κι εν τέλει η αρχική τιμή των περίπου 110€ μειώθηκε στα 70€ χάρη στις καταπληκτικές διαπραγματευτικές τιμές του γράφοντα. Ο μη γράφων ωστόσο συνέβαλε ακόμη περισσότερο, χρησιμοποιώντας τα εξαιρετικά social skills του και γνωρίζοντας (γοητεύοντας να το πω; αποπλανώντας; ) μια συμπαθέστατη Γερμανιδούλα ονόματι Άνγια, που θα πρωταγωνιστήσει όχι απλά στο Περού, αλλά καισ τη Βολιβία. Με την Άνγια λοιπόν μαζί μας τα 70€ του ταξί μεταφράζονταν σε 23€/άτομο, τα οποία ακόμη κι εγώ ο μπατζετοκράτορας ενέκρινα ως αποδεκτό κόστος. Καταφέραμε να ξεφορτωθούμε και τους σάκους μας, αφού η γιαγιάκα του καταλύματος της Άνγια δέχτηκε να μας τους φυλάξει, παρά το μάλλον κακόγουστο αστειάκι μου ("μην ανησυχείτε, μόνο βόμβες έχουμε μέσα"), που την έκανε να παγώσει για λίγα δευτερόλεπτα: γενικά τα αστειάκια περί τρομοκρατίας δεν έχουν και πολλή πλάκα στο ορεινό Περού, που έχει πληρώσει με πολύ αίμα και πόνο την παρουσία του Φωτεινού Μονοπατιού και όχι μόνο.

Ωραία λοιπόν, σάκους δεν έχουμε, τρόπο μεταφοράς για αργότερα έχουμε, ώρα για την αγορά. Δεν έχω να σας πω και πολλά: η αγορά τα έσπαγε! Ο πρώτος λόγος ήταν τα απίστευτα πανομοιότυπα καπέλα που φορούσαν όλοι, για τα οποία μάθαμε ότι κοστίζουν ακατέβατα 280€ και απαιτούν ένα μάνα δουλειά. Ο ταύρος που πωλούταν λίγο παρακάτω κόστιζε τα μισά! Με τους πάντες να είναι ινδιάνικης καταγωγής, τις τρομερές παρουσίες των γιαγιάδων, τη γωνιά της μπύρας που θύμιζε κάτι από περουβιάνικο Octoberfest κι έναν απίθανο περουβιανό Κουταλιανό/παλαιστή/σόουμαν/Σουγκλάκο που μετά τα σπαγγάτα του και κάτι κόλπα με έναν πύθωνα άρχισε να πουλάει θαυματουργές λοσιόν και φάρμακα και ξεπούλησε. Παρακάτω ένας άλλος κομπογιανίτης βγαλμένος από το Λούκυ Λουκ πουλούσε ένα μαγικό ελιξήριο με ουσίες από επτά φυτά που γιάτρευε τα πάντα από την οστεοπόρωση μέχρι την πλατυποδία και το οποίο κόστιζε 17€, αλλά επειδή είναι σε προσφορά μόλις 8€, όμως αν πάρετε 2 θα σας τα αφήσω 5€ έκαστο και εν τέλει άντε πάρτε το για 4€ και αγόρασαν... όλοι. Γενικά το μορφωτικό επίπεδο στο Περού είναι χαμηλό, ειλικρινά τους λυπήθηκα τους ευκολόπιστους που έδωσαν ένα μάλλον σεβαστό ποσό για κάτι που έμοιαζε με χυμό βατόμουρου στο πιο αηδιαστικό, αλλά τους αγαπώ. Θυμήθηκα πριν δεκαπέντε χρόνια όταν σε ένα άλλο ορεινό χαμένο χωριό ένας άλλος κομπογιανίτης πωλούσε μια βρωμερή λοσιόν από κόπρανα αγελάδας ως φάρμακο κατά της αλωπεκίασης, λες και υπάρχει κανένας καραφλός στο Περού...

Βολτάραμε στην αγορά, γνωρίσαμε τους γλυκύτατους ντόπιους, ποζάραμε με τις καπελαδούρες, μας κέρασαν chicha και φάγαμε tamales με την Άνγια να πεθαίνει στο γελιό μαζί με μια απίθανη κυριούλα με ασημένια δόντια με... αστεράκια. Τι όμορφα στο αντιτουριστικό Περού και η νεαποκτηθείσα Άνγια της παρέας έδενε πολύ ωραία, εξαιρετική κοπέλα και ταξιδιώτισσα.

Πέραν της αγοράς, η κωμόπολη είχε την πλάκα της, με τους ντόπιους να τρώνε cuy (ινδικά χοιρίδια) με καυτερή σάλτσα (μάταια προσπάθησα να πείσω τον Κώστα να το δοκιμάσει, φευ), οι άνθρωποι ήταν γλυκύτατοι, το street food πολύ ενδιαφέρον, έδωσα και κατάλαβε σε κάτι μικροσκοπικά βραστά αυγουλάκια πουλιών που κόστιζαν... 0,30€ η πεντάδα, τα υπαίθρια μαγαζιά ήταν πολύ ενδιαφέροντα, ενώ και η κλειστή αγορά (πάλι χωρίς τουρίστες, αυθεντίλα το Celendin) προσέφερε άπειρες φωτπγραφικές ευκαιρίες, με τις πωλήτριες με τα καπέλα τους να κάθονται πάνω στις φούστες τους κατάχαμα όπως κάνουν εδώ και αιώνες, 30 άτομα να χαζεύουν το Μόγλη σε μια κινέζικη οθόνη, τους πιτσιρικάδες να ασχολούνται με το κυνήγι πόκεμον και κάτι σουρεάλ ινδιάνες με κοτσίδες μέχρι το πάτωμα να πίνουν milk shake σε παρακμιακό μεταμοντέρνο κατάστημα.

Κατά την επιστροφή για να πάρουμε τους σάκους μας είδαμε μια διαδήλωση και φυσικά πέρασα να ρωτήσω περί τίνος επρόκειτο. Πληροφορήθηκα λοιπόν ότι αρκετοί αγανακτισμένοι μάζευαν υπογραφές για να εξωθήσουν σε παραίτηση τον κατά την άποψή τους διεφθαρμένο δήμαρχο. Αθάνατο Περού, γι αυτό σε αγαπώ, γιατί περνάνε οι δεκαετίες, μένεις αναλλοίωτο και με κάνεις να νιώθω Χαϊλάντερ. Όταν πήραμε τους σάκους μας από την τρομερή γιαγιάκα πρόσεξα και μια σειρά από αφίσες για ταυρομαχίες, που το καλοκαίρι αποτελούν το βασκό λόγο ύπαρξης του Celendin, το σημείωσα στην ταξιδιωτική μου μνήμη κι αποχωρήσαμε.

Ο οδηγός μας ήταν εξαιρετικός αλλά την παράσταση την έκλεψε η διαδρομή που ήταν απλά ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ. δρόμος για Leimebamba περνούσε κυριολεκτικά πάνω από τα σύννεφα, προσφέροντας θέα από δάση, καλλιέργειες και μας κατέβασε από τα 3800μ στα 1100 υψόμετρο για να μας ξανανεβάσει στα 3.500μ. Ατέλειωτες οι στροφές και σε ορισμένα σημεία ήταν αδύνατον να χωρέσουν δυο αμάξια, αλλά αυτό ήταν δουλειά του οδηγού. Η δική μας δουλειά ήταν να αναφωνούμε "Ω ΡΕ ΤΙ ΔΙΑΔΡΟΜΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ", μια από τις καλύτερες που έχω κάνει στη ζωή μου, θυμίζοντας κάτι από Ελβετία, την Colonia Tovar στη Βενεζουέλα και τα Shires στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μαγεία πραγματική.

Εισερχόμενοι στη Leimebamba περάσαμε μπροστά από το τοπικό μουσείο, το οποίο όμως έκλεινε σε πέντε λεπτά, οπότε αποφασίσαμε να το αφήσουμε για άλλη μέρα. Όλο το χωριό φαινόταν να βρίσκεται στο γήπεδο ποδοσφαίρου βλέποντας τα παιδιά να παίζουν και τις γιαγιάδες να πλέκουν, η δε πλινθόκτιστη αρχιτεκτονική του ήταν φανταστική, ειδικά η πέτρινη πλατεία με την καταπληκτική εκκλησία. ΑΥΤΟ είναι το χωριό που ψάχναμε, σκέτο όνειρο. Όνειρο πρέπει να έβλεπε κι ένας μεθύστακας που κοιμόταν στο παγκάκι, ο οποίος όταν περάσαμε μια ώρα αργότερα... είχε πέσει κάτω και κοιμόταν κάτω από αυτό. Βρήκαμε ένα μικρό αλλά βολικό δωμάτιο για κάτι παραπάνω από 10€ και ξεχυθήκαμε να δούμε το χωριό: κάναμε βόλτα κατά μήκος του ποταμού (όποιο χωριό σεβεται τον εαυτό του πρέπει να διαθέτει και ποτάμι), πιάσαμε κουβέντα με τους ντόπιους, οι γηραιότεροι εκ των οποίων μιλούσαν Ισπανικά με πολύ βαριά προφορά Κέτσουα (όπως αποκαλείται λανθασμένα η γλώσσα των Ίνκας), ανεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά για να δούμε την πανοραμική θέα και τελικά εντοπίσαμε τον Clemente που μας ανέφεραν, ο οποίος θα μπορούσε να μας πάει για trek την επομένη. Η βασική μας προτεραιότητα ήταν να πάμε στην Congona, έναν μάλλον ανεξερεύνητο αρχαιολογικό χώρο για τον οποίο δε γνωρίζουμε και πολλά. Ο Clemente, ένας 54χρονος με λουκ geek και στάση αρχοντόβλαχου, δέχθηκε να μας πάει την επομένη και ζήτησε... 18€ και για τους τρεις για να επισκεφθούμε εκτός από τη μυστηριώδη Congona και άλλους δυο αρχαιολογικούς χώρους, σε ένα τρεκ που θα έπαιρνε αρκετές ώρες.

Πεινούσαμε σα λύκοι και καταλήξαμε σε ένα σουρεαλιστικό εστιατόριο πάνω στην πλατεία (μη φανταστεί κανείς ότι διέθετε και πολλά το χωριό) όπου μια νοστιμότατη σούπα και μια ικανότατη πέστροφα κόστιζαν 2€, το μενού ήταν γραμμένο σε σημειωματάριο για τα ψώνια, είχαν wifi αλλά αγνοούσαν τον κωδικό, η τουαλέτα βρισκόταν σε μια εσωτερική αυλή χωρίς φως ανάμεσα στα ζωντανά που περίμεναν να σφαχτούν και να μαγειρευτούν, όταν ζητήσαμε αναψυκτικό το κοριτσάκι πήγε στο σούπερ μάρκετ για να την αγοράσει κι όταν ζήτησα πορτοκαλάδα πήγε και αγόρασε πορτοκάλια... για να τα στίψει. Ωραία φάγαμε, γελάσαμε αρκετά, σταμάτησε κι η βροχή και ήμασταν ακριβώς στην κατάλληλη ώρα για τη λειτουργία της πανέμορφης πέτρινης εκκλησίας. Δυστυχώς ο παππάς έψαλλε πάλι κάτι καθολικά ψυχαναγκαστικά μηνύματα, στα οποία το ποίμνιο απαντούσε με ένα υπνωτικό "por mi culpa" (εξαιτίας μου!), εκνευρίστηκα με τη μανία της καθολικής εκκλησίας να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν τύψεις επειδή γεννήθηκαν ή επειδή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν μια γκόμενα έδωσε ένα μήλο σε έναν ξεβράκωτο. Fύγαμε. Εν τέλει βρήκαμε και ίντερνετ... στο σαλόνι ενός κυρίου σε αναπηρική καρέκλα, πραγματικά καλτ. Πολύ γεμάτη μέρα, κοιμήθηκα ευτυχισμένος και με αγωνία για την επομένη. Τα πρώτα από τα πολλά "χαμένα" αρχαία μας περιμένουν.