Σουηδία Υπόθεση Στοκχόλμη

[psilos3]

Αντε ωραία γιατί έχεις μείνει πίσω...Δύο ταξίδια ακόμα μας χρωστάς

Λυπηθειτε με, γραφω γραφω και δε τελειώνουν...

έχω μπει σε περισσότερους καθολικούς ναούς από ότι σε ορθόδοξους στη χώρα μου!

Κι εγω κάτι αντίστοιχο έκανα στη Στοκχόλμη όπως θα δεις και στη συνέχεια.

κερί δεν άναψα ποτέ και πουθενά

Δε το συνηθίζω παρά μόνο αν είναι εθιμοτυπικά εις μνήμην. Τώρα ο φίλος μου το έθεσε με πολύ ωραίο τρόπο και συναίσθημα, δε του χάλασα το χατήρι.

Όχι μόνο 2, με το Ζάγκρεμπ 3 χρωστάει!!!

Οχι δε νομίζω. Παρίσι & Ζάγκρεμπ, αν αξιωθώ να τα γράψω. Λες να πήγα κι αλλού και να το ξεχνάω;

Βλέποντας τις φωτογραφίες σου κατάλαβα πόσο διαφορετική μπορεί να είναι μια πόλη ανάλογα με τις εποχές του χρόνου.

Αυτό εννοείται, είναι μεγάλη αλήθεια, κάτι που δε βλέπουμε τόσο στη χώρα μας γιατί αφενός βοηθάει ο καιρός, αφετέρου στις μεγαλουπόλεις μας έχει πιο πολύ τσιμέντο απ' το σύμπαν, δε βλέπεις και κανένα πάρκο να καταλάβεις διαφορά.
Η μόνη πόλη που έχω δει αντίθεση γιατί πήγα 2 φορές σε διαφορετικές εποχές είναι το Βερολίνο, οπότε αντιλαμβάνομαι πως το λες. Φαντάζομαι πως θα είναι και η Στοκχόλμη την άνοιξη, απλά μαγική. Όχι ότι δε μου άρεσε υπό αυτές τις συνθήκες, κάθε αλλο.

 

[gkalla]

Οχι δε νομίζω. Παρίσι & Ζάγκρεμπ, αν αξιωθώ να τα γράψω. Λες να πήγα κι αλλού και να το ξεχνάω;

Βουδαπέστη δεν πήγες; Ή νομίζεις ότι επειδή έχεις ξαναπάει δεν θα γράψεις τίποτα;

 

[psilos3]

Βουδαπέστη δεν πήγες; Ή νομίζεις ότι επειδή έχεις ξαναπάει δεν θα γράψεις τίποτα;

Αδιάβαστος!
Έχει αναρτηθεί από 16/12 :

Ουγγαρία - Σαββατοκύριακο στη Βουδαπέστη, υπό, πολύ υπό το μηδέν!

 

[gkalla]

Αδιάβαστος!
Έχει αναρτηθεί από 16/12 :

Ουγγαρία - Σαββατοκύριακο στη Βουδαπέστη, υπό, πολύ υπό το μηδέν!

Την γλίτωσες με αυτήν την ελάχιστη «τσόντα». Αλλά σε συγχωρούμε.

 

[psilos3]

Τώρα μάλιστα!



Ο θεόρατος ναός Riddarholmen είναι το πρώτο πράγμα που αντικρύζει κανείς στο νησί και αποτελεί πέρα από το τόπο ανάπαυσης των Σουηδών μοναρχών ένα από τα παλαιότερα κτήρια της Στοκχόλμης, αρχικής κατασκευής στα τέλη του 13ου αιώνα και δυστυχώς κλειστός για επίσκεψη στο εσωτερικό του:

Στην ίδια τοποθεσία βρίσκεται η κεντρική πλατεία πλαισιωμένη από υπέροχα κτήρια όπως το Svea hovrätt, ένα από τα έξι δευτεροβάθμια δικαστήρια του σουηδικού νομικού συστήματος, αλλά και το παλάτι Wrangel :

Όπως και το baroque παλάτι Stenbock με την ομώνυμη στήλη έξωθεν αυτού, που χρησιμοποιείται επίσης ως δικαστήριο:

Βγήκαμε μέχρι το πίσω «μπαλκόνι» που προσφέρει εξαιρετική θέα προς το δημαρχείο της πόλης και επιστρέψαμε:

Περάσαμε ξανά τη γέφυρα, πάλι χωρίς να μπούμε στα ενδότερα της gamla stan, θέλοντας να κάνουμε το κύκλο της περιοχής:

Έτσι οδηγηθήκαμε μέσα από το σύμπλεγμα του Riksdagshuset, του σουηδικού κοινοβουλίου πιο απλά,

στο άλλο νησάκι και αντίκρυ από τις γέφυρες Vasabron & Norrbro.

Καταλήγοντας στη περίφημη όπερα της πόλης.

-Ποιο άγαλμα είν’ αυτό, με ρώτησε με μεγάλη περιέργεια ο Γιώργος, λέγοντας του αποστομωτικά, «καλά δε βλέπεις; Ο Μεγαλέξανδρος πάνω στο Βουκεφάλα με το σπαθί στο δεξί, φως φανάρι, μας έκλεψαν την ιδέα απ τη πόλη μας…»

Το κτήριο του κοινοβουλίου της Σουηδίας δέσποζε στην απέναντι όχθη, στα όρια του νησιού της παλιάς πόλης:

-Αυτό πάλι ποιο άγαλμα είναι;
-Καλά ρε μαλάκα, δε μπορείς να ξεχωρίσεις το Καποδίστρια; Ήμαρτον!

Γελώντας περπατήσαμε προς την όχθη, βλέποντας τους γλάρους να τσαλαβουτάνε στα νερά του ….. και να στήνονται κατόπιν για φωτογράφιση:

Μου άρεσε πολύ αυτό που έβλεπα και αποτύπωνα στο φωτογραφικό φακό, κι ακόμα σχεδόν δεν είχαμε ξεκινήσει:

Στο σημείο εκείνο βρίσκεται και to πολύ ωραίο ξενοδοχείο Grand Hotel. Πολύ θα θελα να μάθω πόσο χρεώνει τη διαμονή:

Κάναμε το κύκλο περιμετρικά της παραλίας ανηφορίζοντας παράλληλα με το κοινοβούλιο:

-Μη με ρωτήσεις μαλάκα πάλι για το άγαλμα, αυτό το ξέρεις, του βασιλεώς Κωνσταντίνου, αντίγραφο του δικού μας στο Βαρδάρη στο σημείο μηδέν. Στα 'λεγα για τους Σουηδοί, μας ζηλεύουν.

Κάπως έτσι, με περισσότερα γέλια μιας και με είχε πιάσει τρελή έμπνευση μπήκαμε στα στενάκια της πόλης, ξεκινώντας μια ιδιαίτερη περιήγηση σε ένα πολύ ωραίο σημείο, στο καλύτερο ίσως της Στοκχόλμης:

Βγήκαμε στη πλατεία του Αγ. Γεωργίου, με το άγαλμα junior (τσιγκουνιές στο μάρμαρο έκαναν, δε μπορώ να καταλάβω), και προχωρήσαμε στο πλακόστρωτο δεξιά:

Ψάχνοντας βέβαια έμαθα καιρό μετά ότι πρόκειται για ρέπλικα του γνήσιου ξύλινου αγάλματος που φιλοξενείται στην εκκλησία Storkyrkan της παλιάς πόλης.

Ακόμα ένα μέρος που αναφέρεται στις ιστορίες του φόρουμ, είναι η τριγωνική πλατεία Brända Tomten στο τέλος αυτού του δρόμου:

Οι εικόνες ήταν πραγματικά εντυπωσιακές, με τα δεδομένα να εναλλάσσονται, σε άλλα σημεία με πολύ και σε άλλα με καθόλου κόσμο:

Το περίφημο στενάκι Mårten Trotzigs gränd, ή αλλιώς το μικρότερο στενάκι της Στοκχόλμης, που δε καταλαβαίνω τελικά γιατί γίνεται τόσος ντόρος ήταν το επόμενο αξιοθέατο που χα τσεκαρισμένο. Έχουμε τέτοιους φωταγωγούς στη Θεσσαλονίκη ένα σωρό…

Το κατεβήκαμε και βγήκαμε από την άλλη, στην έξοδο του πολυσύχναστου δρόμου Västerlånggatan

Πολύς κόσμος, ντόπιοι και τουρίστες βολτάριζαν το μεσημέρι του Σαββάτου εκεί, γεγονός απόλυτα λογικό:

Σταθήκαμε μέχρι τη πλατεία Järntorgsbrunnen, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η κρήνη, θυμίζοντας έτσι τη δύσκολη προμήθεια νερού τα παλαιότερα χρόνια.

Αν κάτι δε στερείται πάντως η Στοκχόλμη στα σύγχρονα έτη είναι το νερό, το οποίο πίνεται από παντού και είναι εξαιρετικό!

 

[turms]

Πολύ σημαντική κίνηση, ειδικά αυτή του πρωινού, θα το αναφέρω στο επόμενο κεφάλαιο.
Είναι ακριβά, σχεδον αποτρεπτικά, αν δε παίξεις με μίλια ή δε πας με ryan είναι δύσκολα.

Δεν είναι μόνο αυτό, ήταν όλα πανάκριβα, ακόμα και το σουπερ μαρκετ που πήγα κι έκανα τις όποιες συγκρίσεις. Μ' αρέσει που λέγαμε ακριβή τη Βιέννη... Γενικότερα το φαγητό ήταν μεγάλο ζήτημα σ' αυτό το ταξίδι. Ενα burger από τα burger king με μικρή μερίδα πατάτες 11€, πίτσα μεγάλη 22€, αδιανόητες τιμές για τα δεδομένα μας.

δεν εχεις παει στα McDonalds στο Ζερματτ μαλλον.... εκει οι πατατες ειναι μαλλον απο χρυσο

 

[psilos3]

δεν εχεις παει στα McDonalds στο Ζερματτ μαλλον.... εκει οι πατατες ειναι μαλλον απο χρυσο

Καλα ναι, Ελβετία με κόβω να πηγαίνω με τάπερ...

 

[psilos3]

Gamla Stan & Δημαρχείου γωνία



Είχαμε ενθουσιαστεί πολύ, καθώς εκτός των άλλων νιώθαμε για τα καλά ότι βρισκόμαστε σε ταξίδι, με όλα όσα βλέπαμε τις τελευταίες ώρες:

Ο εντυπωσιακός ναός S:ta Gertrud, Tyska kyrkan που ήταν στο δρόμο μας αποτέλεσε ακόμα μια στάση για την ημέρα, ακούγοντας και για λίγο τη χορωδία του που έκανε τη πρόβα της:

Προχωρούσαμε πλέον προς το γνωστότερο σημείο της παλιάς πόλης, κάτι που αντιληφθήκαμε αμέσως από το πύκνωμα του κόσμου. Ήταν η ώρα να φορέσουμε τις μάσκες μας…

Η περίφημη πλατεία Stortorget με τα πολύχρωμα οικήματα ξεδιπλώθηκε μπροστά μας, μαζί με τη Χριστουγεννιάτικη της αγορά που βρισκόταν εν πλήρη λειτουργεία:

Λέγεται ότι ευγενείς και βασιλιάδες της Στοκχόλμης συνέλλεξαν στοιχεία από πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, κάτι που συντελεί τελικά σε αυτή τη πολυμορφικότητα.

Ανέβηκα στα σκαλιά του μουσείου Nobel Prize που βρίσκεται στη πλατεία για μερικές λήψεις.

Δε σας κρύβω ότι νιώθαμε ένα σχετικό άγχος βλέποντας μετά από πολύ καιρό εικόνες συνωστισμού χωρίς προφύλαξη, κάτι που έχουμε ξεσυνηθίσει εντελώς:

Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αποχωρήσαμε στα γρήγορα, πηγαίνοντας προς το ανάκτορο Kungliga slottet με τα κανόνια σε παράταξη και το σκοπό σε επιφυλακή:

Δίπλα βρίσκεται ο οβελίσκος Obelisk at Slottsbacken που αποκαλύφθηκε το 1800 και τιμά τις πράξεις των πολιτών της Στοκχόλμης κατά τη διάρκεια του Ρωσο-σουηδικού πολέμου.

Είχαμε στο μυαλό μας να κάνουμε μια στάση αλλά το αφήσαμε κατά μέρος, μιας και το κρύο δυνάμωνε και δε ξέραμε πόσο χρόνο θα είχαμε λόγω νύχτας, έτσι προχωρήσαμε και πάλι προς την έξοδο της gamla stan:

Περάσαμε τη γέφυρα Vasabron από την άλλη πλευρά αυτή τη φορά, κατευθυνόμενοι δυτικά προς το νησί Kungsholmen, έχοντας και πάλι αρκετά φωτογραφικά κάδρα στη διάθεση μας, που μ’ έκαναν να σταματώ κάθε λίγο και λιγάκι:

Μπροστά μας ορθωνόταν λίγο μετά το εντυπωσιακό κτήριο με τα κόκκινα τούβλα, το πολύ γνωστό Stockholms stadshus (Δημαρχείο της Στοκχόλμης), που είναι σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της Στοκχόλμης.

Απέναντι από την είσοδο βρίσκεται o τερματικός σταθμός των ferry και το φουτουριστικό κτήριο

Μπήκαμε από τη κεντρική πύλη αντικρύζοντας τα ανάγλυφα

Προχωρώντας προς την εντυπωσιακή εσωτερική αυλή που δε περίμενα ν’ αντικρύσω καθώς είχα στο μυαλό μου κάτι εντελώς διαφορετικό:

Το δημαρχείο κατασκευής 1923, αποτελεί το χώρο δείπνου του βραβείου Νόμπελ και στεγάζει πέρα από αίθουσες συνεδριάσεων πολλές αίθουσες τελετών, κάτι που θα καταλαβαίναμε αμέσως.

Ήταν η στιγμή που άρχισα να μετατρέπομαι σε φωτογράφο γάμων, κάτι που δεν ήταν δύσκολο με τόσα νιόπαντρα ζευγάρια που βρισκόταν εκεί.

Πλησιάζαμε προς τη θάλασσα βγάζοντας παράλληλα φωτογραφίες της αυλής και όχι μόνο:

Μη που πείτε, δεν έχω τα φόντα για να γίνω φωτογράφος γάμων;

Μπα, μάλλον με πρόλαβαν άλλοι

Βγήκαμε σχεδόν ως τη θάλασσα όπου το αγιάζι δυνάμωνε και ξύριζε πραγματικά, κάνοντας με ν’ απορήσω πως κυκλοφορούσαν οι νεόνυμφοι με τόσο ελαφρύ ντύσιμο….

Έβγαλα τις φωτογραφίες μου από την απέναντι πλευρά αυτή τη φορά, βλέποντας στο βάθος και το μπαλκόνι όπου ήμασταν το πρωί:

Όπως και μετά δυσκολίας ένα μικρό βιντεάκι:

Και αναχωρήσαμε χωρίς πολλά πολλά από το δρομάκι δίπλα στη θάλασσα και κάτω από τις γέφυρες, καθώς το κρύο άρχισε να γίνεται απάλευτο:

Ήταν ώρα για στάση και αναζήτηση ζεστασιάς, γι’ αυτό και δρομολογήθηκε η άμεση επιστροφή μας στη παλιά πόλη:

Ευτυχώς στα στενάκια της ο αέρας έκοβε αρκετά, κάνοντας τα πράγματα καλύτερα, αν και δε μας ένοιαζε και πολύ αυτή τη στιγμή:

Θυμάστε τη πρώτη εικόνα από τη παλιά πόλη; Επιστρέψαμε κι ο Ιρλανδός μας περιμένει….

 

[evaT]

Ωραίες εικόνες αν κ πολύ μουντίλα.
Όσο για τα ζευγάρια αντε κ φωτογράφος στο bachelor

 

[Smaragda53]

Βγήκαμε σχεδόν ως τη θάλασσα όπου το αγιάζι δυνάμωνε και ξύριζε πραγματικά, κάνοντας με ν’ απορήσω πως κυκλοφορούσαν οι νεόνυμφοι με τόσο ελαφρύ ντύσιμο….

χα!χα! ακριβώς αυτή τη σκέψη έκανα κι εγώ βλέποντας τις νύφες, αλλά μετά σκέφθηκα ότι λόγω ευτυχίας δεν αισθάνονται το κρύο! Μπορείς να κάνεις και δεύτερη καριέρα ως φωτογράφος γάμων, αυτή που είναι το ζευγάρι ψηλά, είναι πανέμορφη!

 

[psilos3]

Ωραίες εικόνες αν κ πολύ μουντίλα.

Η μουντίλα σπάει στο επόμενο κεφάλαιο, αυτό που νυχτώνει!

Όσο για τα ζευγάρια αντε κ φωτογράφος στο bachelor

Σπουδαία καριέρα!

ότι λόγω ευτυχίας δεν αισθάνονται το κρύο!

Γενικώς νομίζω δεν αισθάνονται το κρύο όσο εμείς!

αυτή που είναι το ζευγάρι ψηλά, είναι πανέμορφη!

Σ' ευχαριστώ, δε ξέρω πως μου βγηκε αλλά ναι ήταν πετυχημένη.

 

[psilos3]

Δεν άργησε να νυχτώσει…



Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα πιο νωρίς, μιας και όλοι με είχαν προϊδεάσει ότι στη Σουηδία νυχτώνει κοντά στο δικό μας μεσημέρι, κάτι που ωστόσο δε συνέβη μέχρι τις 3:30 που περάσαμε τη πόρτα του O'Connells Irish Pub αναζητώντας θαλπωρή, μιας και το κρύο που είχαμε φάει ως εκείνη την ώρα ήταν αδιανόητο.

Πιάσαμε ένα καλό σημείο και παραγγείλαμε δύο ΙΡΑ, ερχόμενοι για πρώτη φορά σε επαφή με τις τιμές στη Σουηδία, όταν μας ζήτησε 8.70kr, ποσό που αναλογεί σε 8 περίπου ευρώ. Οκτώ ευρώ το Pint ρε αθεόφοβοι; Ευτυχώς το γεγονός δε μας πτόησε καθόλου, πίνοντας από τρεις στο πολύ ωραίο ομολογουμένως χώρο:

Βγήκαμε κοντά στις 5 αναζητώντας τον επόμενο σταθμό της διαδρομής μας, ευτυχώς λίγα μόνο μέτρα πιο κάτω. Δε πρόλαβε καλά-καλά να κλείσει η πόρτα της προηγούμενης μπυραρίας, όταν άνοιγε αυτή της Wirströms Pub. Σας τα λέω και σας τα ξαναλέω σε κάθε ιστορία για τις Ιρλανδικές pub, που είναι ότι πιο στάνταρ και ασφαλές για μια έξοδο σε μια εκδρομή:

Όσο για μας; Περνούσαμε πλέον πολύ καλά, ας όψονται και οι μπυρίτσες, συνεχίζοντας ακάθεκτοι βλέποντας τη Λίβερπουλ στο βάθος, πιάνοντας τη κουβέντα με έναν Νοτιοαφρικανό και δύο Αγγλάρες παραδίπλα μας που αντί να βλέπουν μπάλα (οπαδοί Liverpool γαρ), είχανε καρφωθεί στην οθόνη με το Ράγκπι, που μάθαμε ότι είναι κάτι σαν εθνικό σπορ στη Νοτ. Αφρική. Μάλιστα!

Αυτή είναι η ομορφιά των Ιρλανδικών Pub, αυτά είναι και τα ζητούμενα του εκάστοτε ταξιδιού, η συναναστροφή με πολλαπλές κουλτούρες και αντιλήψεις, κάτι που ομολογουμένως μας είχε λείψει πολύ. Με αυτές τις σκέψεις, γεμάτοι και ικανοποιημένοι ξεχυθήκαμε και πάλι στους πλακόστρωτους δρόμους της παλιάς πόλης, με το σκοτάδι πλέον να έχει κυριαρχήσει απόλυτα:

Κάναμε τη βόλτα μας στα άλλοτε άδεια και φωτογραφικά:

Και άλλοτε γεμάτα και ακόμα πιο φωτογραφικά, ιδιαίτερα φωτισμένα στανάκια της Gamla Stan:

Όχι για πολύ όμως, γιατί όπως σας είπα ήταν ώρα για παρτάρισμα, έτσι φτάνοντας έξω από τη Movitz μπήκαμε με φόρα για άλλη μία.

Η μπάρα ήταν απλωμένη και εξαιρετική, οι τιμές σαφώς καλύτερες κοντά στα 6 ευρώ, με τη διάθεση μας ακόμα περισσότερο ανεβασμένη.

Αν δεν είχαμε να κάνουμε βραδινή βόλτα είναι σίγουρο ότι θα το παίρναμε σερί, είχαμε όμως να ξαναβρεθούμε με το Γιωργάκη για Σαββατόβραδο, έτσι μετά τις έξι χωριστήκαμε παίρνοντας ο καθένας το δρόμο της επιστροφής.

Εγώ βέβαια είχα και το βίτσιο μου θέλοντας να αποτυπώσω φωτογραφικά την εκδρομή, χωρίς ωστόσο να το παρακάνω καθώς δεν είχα πολύ χρόνο. Αφού χάζεψα τις βιτρίνες των καταστημάτων:

Πέρασα ξανά από τη Λουθηρανική εκκλησία S:ta Gertrud, Tyska

και το στενάκι Mårten Trotzigs gränd προκειμένου να το δω και στο σκοτάδι:

Έφτασα στη γέφυρα Slussbron διασχίζοντας τη πεζή αυτή τη φορά, μιας και η διαδρομή ήταν πάρα πολύ σύντομη:

Προσπέρασα το σταθμό Slussen, ανέβηκα το δρομάκι και έκανα δεξιά, μπαίνοντας στη Götgatan που εκείνες τις ώρες πεζοδρομείται:

Ξάφνου το μάτι μου γυάλισε απότομα βλέποντας τη πινακίδα του αγαπημένου μου Gin των τελευταίων ετών (beefeater), αναλογιζόμενος αν έβλεπα καλά. Δεν έκανα λάθος. Ήμουν μπροστά σε μια μπαράρα – ναό και δεν είχα χρόνο να πιώ ένα. Τι γκαντεμιά!

Προχώρησα προς το hostel με την υπόσχεση να επιστρέψω, κάνοντας και μια στάση στο γειτονικό Super Market

Πολύς κόσμος κατηφόριζε προς το κέντρο του Sodermalm, κάτι πολύ λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν Σάββατο βράδυ και περίοδος πληρωμών όπως έμαθα αργότερα:

Έστριψα στη Högbergsgatan βλέποντας ξανά τη φωτισμένη εκκλησία της Katarina Kyrka, πριν ανοίξω τη πόρτα του Hostel προκειμένου να γίνω λίγο άνθρωπος και να ετοιμαστώ για τη συνέχεια:

Μια ξεκούραση τη τραβούσε ο οργανισμός μού, κάτι όμως που δεν ήταν εφικτό λόγω χρόνου, έτσι μιάμιση ώρα μετά ξαναβγήκα στους παγωμένους δρόμους της πόλης:

Κατευθύνθηκα αυτή τη φορά προς το σταθμό του τρένου pendeltåg Stockholms södra, μιας και κατευθυνόμουν στη περιοχή του Solna, από ΄κει περίπου που ξεκίνησα το προηγούμενο βράδυ:

12 λεπτά διαδρομής και άλλα τόσα ταλαιπωρίας μέχρι να καταλάβω ότι έπρεπε να περάσω από την άλλη πλευρά των γραμμών του τρένου, βρέθηκα στο μαγαζί που ήταν ήδη οι άλλοι δύο και τρωγόπιναν:

Το ένα από τα καταστήματα της αλυσίδας – Pub The Bishops Arms ήταν εντυπωσιακό, πολύ καλοβαλμένο και με ωραία ροκ μουσική, χαμηλωμένη βέβαια στα πλαίσια της Σουηδικής νύχτας. Φάγαμε, ήπιαμε τις μπύρες μας και συζητήσαμε για τις ζωές μας, μιας και είχαμε αρκετό καιρό να συνυπάρξουμε μαζί σε τραπέζι:

Πήραμε κι άλλη γύρα με μπύρες, γνωρίζοντας μάλιστα από πρώτο χέρι πόσο κομπλεξικοί μπορεί να γίνουν οι Σουηδοί ώρες-ώρες, όντας σουρωμένοι, ακόμα κι αν είναι μεγάλοι άνθρωποι. Ευτυχώς δεν υπήρξε συνέχεια, παρά μόνο μια κουβέντα με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος μάλιστα παραθερίζει κάθε καλοκαίρι στη Σάμο κι έχει να πει τα καλύτερα για τα χωριά και τις παραλίες της (@James ακούει; )

Χαιρετηθήκαμε κοντά στη μία μπαίνοντας όλοι μαζί στο μετρό, οι άλλοι δύο για μια στάση:

Κι εγώ για συνέχεια στο κεντρικό σταθμό και κατ’ επέκταση στο Slussen μέσω αλλαγής:

Α ναι, ξέχασα να σας πω αν και θα το ξέρετε ήδη (μπορεί και όχι) ότι οι σταθμοί του Μετρό σ’ αυτή τη πόλη αποτελούν αξιοθέατα με αρκετά φωτογραφικά θέματα.

Πλησίασα στο Χόστελ κλωτσώντας τελικά την ευκαιρία να καθίσω για ένα ποτό στο beefeater που ήταν εκείνη την ώρα αρκετά γεμάτο ακόμη, μιας και ένας έντονος πονοκέφαλος (ίσως απ’ το κρύο, ίσως απ’ τις μπύρες) έκανε εδώ και ώρα την εμφάνιση του, γεγονός που με στεναχώρεσε προσωρινά.

Ήμουν όμως γεμάτος από τη πρώτη μου μέρα στη πόλη…