Κούβα Το ταξίδι με τη ninia, με φτερά, πούπουλα, σαντερία, casas και salsa.

[deka]

Φοβερός ο Ραούλ και η εμπειρία που σας χάρισε!

 

[STAV]

Και ήμουν έτοιμος να ''σου την πώ'' σήμερα για τη συνέχεια, αλλά είδα ότι έγραψες πρίν 5 μέρες, λέω άσ'τον λίγο ακόμη. Τελικά όμως με πρόλαβες!
Εμπειρία τελικά ε;;;

Φοβερός ο Ραούλ και η εμπειρία που σας χάρισε!

Η εμπειρία απίστευτη, οφείλω ένα ευχαριστώ έστω και από μακριά σε κάποιον που δεν θα το διαβάσει ποτέ, τον Ραούλ που είναι ένας από τους δύο επίσημους αρχιερείς της Σαντερία στο trinidad.

Δυστυχώς από ελλειπή πληροφόρηση μέλους του φόρουμ, ονόματα δε λέμε, δεν συμμετείχαμε οι ίδιοι, να μάθουμε τα μελούμενα τέλος πάντων,:xmas_lol: θα ζήσουμε με γιωργάκη ή χωρίς γιωργάκη:xmas_rolleyes:

 

[zmaria]

Tέλος o Shango, ο θεός του πολέμου,γιος της Γιεμαγιά, είναι ο κυρίαρχος του τυμπάνου bata και μαγεύει τις γυναίκες ερωτικά με τους λάγνους χορούς του. Φοράει κόκκινα ρούχα με λευκή μπορντούρα και κρατάει τον πέλεκυ του πολέμου, συμβολίζοντας την αρρενωπότητα, τον έρωτα και το νόημα της ζωής.

 

[KLEOPATRA]

Πω πω επεισοδια που εχασα ..αλλα αποζημιωθηκα πληρως μετα.
(Σταυρο πολυ καλο το αβαταρ).
Αλλα ενα φαγητο που ποσταρες πριν 2 κεφαλαιο...τι ειναι αυτο?Σα συνδυασμος πατσα και εντερων ...γλιστερο κ αποκρουστικο μου φαινοταν.

 

[STAV]

Πω πω επεισοδια που εχασα ..αλλα αποζημιωθηκα πληρως μετα.
(Σταυρο πολυ καλο το αβαταρ).

είναι λόγω haratsoland:xmas_eek:

Αλλα ενα φαγητο που ποσταρες πριν 2 κεφαλαιο...τι ειναι αυτο?Σα συνδυασμος πατσα και εντερων ...γλιστερο κ αποκρουστικο μου φαινοταν.

μα το θεό Sango, που τον είδες τον πατσά, κομμάτια κρέατος με κρεμμυδάκια και πιπεριές, γευστικότατο μπορώ να πω.

"koko odasheleyo
ko ko ........":xmas_rolleyes::xmas_rolleyes::xmas_rolleyes:

 

[KLEOPATRA]

Πολυ ασπριλα ειδα και σαν γλυστερα τα ειδα και γιαυτο μου φανηκαν σαν εντερα

 

[STAV]

-βρε αθεόφοβε στο ξαναλέω με τη Yemaya θα τη βρούμε σήμερα;
-Αα, η επιμόρφωση συνεχίζεται.
Ο Raul είχε πάρει την απόφασή του, αν έπρεπε να εντρυφήσουμε μερικά πράγματα περί Σαντερίας, δεν θα άφηνε απέξω τη Yemaya, μητέρα των επτά θαλασσών, θεά της γονιμότητας και της μητρότητας στην Santeria Orisha. Σύμφωνα με τον θρύλο η Yemaya προέρχεται από την Αίγυπτο, όπως η θεά Isis. Από ορισμένους θεωρείται, ότι οι νούβιοι σκλάβοι που επέστρεφαν από διάφορα μέρη της Αφρικής, είχαν δημιουργήσει μια νέα θεά , μετάλλαξη της Isis, με νέο όνομα, Yemaya. Ο μύθος συνεχίζεται και καθόσον η κυρά γέννησε τους 14 θεούς και θεές, τις 14 Yoruban, κατά το τέλος της κύησης έσπασαν τα νερά, πλημμύρησε ο τόπος και δημιουργήθηκαν οι ωκεανοί. Ο πρώτος άνδρας και η πρώτη γυναίκα προήλθαν από τη μήτρα της.
-είναι η μάννα όλων των θεών μας, είναι η μάννα μας, να επιμένει ο Raul. Δεν σας θυμίζει τίποτε από τη δική σας μυθολογία;
Πήρε το λόγο και το χοντρο- babalawo, τουριστικότατος ο κύριος, διότι από εδώ περνάνε όλα τα γκρουπ των τουριστών και αφήνουν τον οβολό τους για να βγάλουν καμιά φώτο μαζί του και να ανακοινώσουν εις την μητέρα πατρίδα ότι είδαν τον θεό ανάποδα, τέλος πάντων

-Η Yemaya είναι η θεά της δημιουργίας, και απεικονίζεται ως γοργόνα. Έχει σχέση με το φεγγάρι, τον ωκεανό και τα θηλυκά μυστήρια. Ως εκ τούτου, όλα τα θέματα που αφορούν τις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των τοκετού, της σύλληψης, της παιδικής ηλικίας τα σφάζει και τα μαχαιρώνει. Είναι η μητέρα των ψαριών, του φεγγαριού, των αρχαίων μυστικών, της αρχαίας σοφίας, του θαλασσινού νερού, του συλλογικού ασυνείδητου, μπλα, μπλα, μπλα, βασίλισσα των μαγισσών.
-μπαμπά, τι λέει ο ομορφάντρας, άκουσα καλά; Έχουμε και μαγεία εδώ; Raul για λέγε, για λέγε, γιατί αυτός το παίζει και σοφιστικέ.

Ο κακόμοιρος ο Raul για να ξεφύγει από τη μικρά, την πάει στο χώρο που φυλάσσονταν οι μυστικιστικές κούκλες Voodoo της Yemaya, μια ντουλάπα ολάκερη με όλα τα ιερά αντικείμενα και άρχισε να της εξηγεί μέχρι τελικής πτώσεως. Το πρόσωπο της κούκλας και εκείνη η μωβ τσαντούλα σύμβολο της ειρήνης και της ευημερίας ήταν όλα τα λεφτά.
Ο χοντρο- babalawo έδωσε το τελειωτικό μήνυμα
-ήταν και ελεήμων, δείχνοντας το κεσεδάκι που είχε μπροστά του. Το πιάσαμε, ο Raul μας κάνει νόημα να την κάνουμε, αφού τσεκάραμε ότι ο χοντρός δεν έπιασε την κούκλα να καρφώσει καμιά μπηχτή για εμάς, άντε φεύγουμε πια να δούμε και το υπόλοιπο Trinidad.

Το Trinidad μια πόλη που έμεινε ανέγγιχτη στον χρόνο με υψηλής αισθητικής κτίσματα και λιθόστρωτους δρόμους. Ένα ταξίδι στο χρόνο, ένα ταξίδι τεσσάρων αιώνων πίσω, τότε που οι πλούσιοι γαιοκτήμονες και οι ιδιοκτήτες των εργοστασίων ζάχαρης αποφάσισαν να το δημιουργήσουν. Το Palacio Brunet που σήμερα στεγάζει το Museo Romantico είναι από τα πιο εντυπωσιακά κτήρια. Κτισμένο το 1812, στο μουσείο υπάρχουν έπιπλα, πίνακες ζωγραφικής, πορσελάνες, γλυπτά, αντικείμενα της οικογένειας Borrell, που βρέθηκαν στα χέρια των παλιών ιδιοκτητών του, μια ζωντανή επίδειξη της ισχύος και του τεράστιου πλούτου που είχαν. Το σπίτι με τα frescos και τη νεοκλασική διακόσμηση ανήκε στην πλουσιότερη οικογένεια του Trinidad, την οικογένεια Conde de Brunet, έμποροι ζάχαρης αλλά με ειδίκευση στο εμπόριο σκλάβων από τη μακρινή Αφρική. Δουλέμποροι κοινώς.

Περιπλανηθήκαμε για ώρες στα στενά σοκάκια, έτσι, χωρίς κάτι συγκεκριμένο, το Trinidad μας άφησε μια γλυκιά ανάμνηση κυρίως λόγω των χαρακτηριστικών σπιτιών με τις κεραμοσκεπές, των λουλουδιασμένων εσωτερικών αυλών, τα εσωτερικά των σπιτιών με τα μπαρόκ έπιπλα, τις βαριές ξύλινες πολυθρόνες, τα πλακάκια με τις ζωγραφιές, τις πορσελάνες, τα μουσικά όργανα και βέβαια τις καρέκλες. Η ζωή είναι απλή, τι θέλουν οι άνθρωποι, μια καρέκλα για το πέρα δώθε.

Ο Raul προτείνει μια μπαρότσαρκα για ποτάκι, 4 το μεσημέρι, οπότε ξεκινάμε από το Canchanchara με τις βαριές ξύλινες καρέκλες, τουριστικό, αλλά εδώ μπορείς να πιεις το ομώνυμο ποτό που έλκει την καταγωγή του από τους πειρατές. Ακατέργαστο ρούμι, μέλι και λεμόνι που έδιναν οι αποικιοκράτες στους σκλάβους για να πάρουν δυνάμεις και εμείς για να συνεχίσουμε την πορεία μας, μπαίνουμε σε δεύτερο μπαράκι, σε τρίτο, υπαίθριο τώρα

όπου αναδεικνύονται και οι χορευτικές ικανότητες του κουβάνικου ζεύγους, όταν ο Raul μας υπενθυμίζει ότι έχουμε αφήσει τον Leniel, τη θεια του, τη κότα του και τη σαντερία στη μέση.
-father, εγώ να γυρίσω πίσω και να περιμένω πότε θα αγιάσει το πνεύμα της θειας του αποκλείεται, πέστου το βράδυ που θα πάμε για φαγητό σπίτι τους να τον έχει ετοιμάσει και να έχει ξαποστείλει και τη θεία του.
Αφού χαιρετήσαμε το ζεύγος, συνεχίσαμε το λιώσιμο των παπουτσιών μας στα στενοσόκακα. Τιμήσαμε δεόντως όλα τα καλλιτεχνικά στέκια των ζωγράφων, λόγω ιδιαίτερης έφεσης της μικράς στη ζωγραφική, δε ξέραμε τι να πρωτοθαυμάσουμε από αυτούς τους ζωντανούς , φωτεινούς πίνακες,

χαζοχαζέψαμε στο κεντρικό παζάρι όπου μπορεί κάποιος να βρει από χειροτεχνήματα και δαντέλες, μέχρι χειροποίητες μπλούζες, τραπεζομάντηλα, ξυλόγλυπτα, κοσμήματα από καρπούς , ααα αυτά τα τιμήσαμε έτσι και αλλιώς η τιμή τους ήταν εξωφρενική, 1 cuc, ότι πάρεις, μέχρι και κοπανιστήρια για το mohito είχε.

Οι φωτογραφίες του che παντού, εμείς ψάχναμε τη φωτογραφία του Korda, του Alberto Diaz Gutierrez , του τύπου που συγκινημένος από τις μορφές και το δυναμισμό των ανταρτών, τους φωτογράφιζε παντού. Αυτός που τράβηξε εκείνη την περίφημη φωτογραφία του Che, κατά τη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων μιας ναυτικής τραγωδίας. Πουθενά η φωτογραφία αυτού, που μήνυσε την εταιρεία βότκας που χρησιμοποίησε τη φωτογραφία και τα χρήματα που κέρδισε από τη δίκη τα χάρισε στον κουβάνικο ΕΣΥ.
Θα βρεθούμε στην casa de la cultura. Μη χάσουμε , μπουκάρουμε, δύο μαύρες και μία κατάλευκη Αγγλίδα να προσπαθούν να κινηθούν σύμφωνα με τις οδηγίες της δασκάλας.
-ήρθατε για χορό, ελάτε, 10 cuc η 1,5 ώρα μου κάνει η Αγγλίδα.
Ε, μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει , λέω. Πρώτο βήμα, δεύτερο βήμα, κούνημα ώμων και μετά μια ξέφρενη κίνηση , που είναι το χέρι μου, εεε, τι έφταιξα, ποιος κερατάς δεν ειδοποίησε ότι δεν είναι μάθημα salsa αλλά μάθημα αφροκουβάνικου χορού; Τα ρούχα να βγαίνουν το ένα μετά το άλλο, ο ιδρώτας ποτάμι, η δαιμονισμένη κίνηση ασταμάτητη. Ευτυχώς που άκουσα τη γλυκιά δασκάλα
-εσύ έξω.

Γεια στο στόμα σου κυρά μου, αλλά πάγωσε το χαμόγελο όταν συνέχισε ότι πρέπει να έρθει άντρας δάσκαλος για τις αντρικές φιγούρες. Η Νεφέλη τα είχε παίξει, αλλά η εμπειρία εμπειρία, δεν ήθελε να τη χάσουμε.
Στάζοντα ερείπια, θα βγούμε στην πλατεία, νάσου και 4 έλληνες, μόνοι τους είχαν έρθει από Havana, 3,5 ώρες με ταξί, ε όχι και νόμιμος, έσκασαν 25cuc το άτομο και έφτασαν κυριλάτα. Ραντεβού το βράδυ για χορό, ε δε θα χαθούμε.
Δεν προλάβαμε να κάνουμε πέντε δέκα βήματα νάσου ο Rafael, εκείνος ο πρώτος τύπος με την casa,
-hola griego, ελάτε για mohitos, κερνάω, δε θέλω όχι.
Νάμαστε στη casa του, αφού χαιρετάμε τη μαμά του, γιατί κουβανός και δε χαιρετήσεις τη μάνα του, κάηκες. Να μας δείξει και το σπίτι η μαμά, 307 ετών οικία, νοικιάζουν και δωμάτιο με 15-20 cuc από Ιούνιο μέχρι Σεπτέμβριο, να και τα mohitos.

Δεν προλάβαμε να πιούμε την πρώτη γουλιά, μπουκάρουν και δύο Ισπανοί τουρίστες, στην επόμενη γουλιά μπουκάρουν και δύο νοτιοαφρικανοί κάτασπροι και η international παρέα κατέβαζε το ένα mohito μετά το άλλο. Οι πληροφορίες ανταλλάσσονταν σαν σφαίρες, να πάτε για τον βυθό στην ancon, να πάτε στο viniales όχι στο Del Rio, στο valle de los ingenios είχαν πάει οι ισπανοί δηλ. στην περιοχή με τους παλιούς μύλους για την επεξεργασία της ζάχαρης, οι νοτιοαφρικάνοι είχαν δει το Amsterveen, το παλιό κίτρινο λεωφορείο, δωρεά μάλλον των Ολλανδών στη χώρα του Κάστρο,στόμα δεν έκλεισε κανένας, από τις γεμάτες ενθουσιασμό εμπειρίες για την εκτός Havana, Κούβα. Υπήρξε μια συναντίληψη ότι αν θες να βρεις αυθεντικούς κουβανούς θα πρέπει να εξορμήσης στην ύπαιθρο της χώρας. Τελικά στην Κούβα δεν νοιώθεις ποτέ μοναξιά, πάντα θα βρεθεί κάποιος για παρέα, έστω και για μερικά mohitos.

Οι 4 αποφάσισαν να πάνε να φάνε σε Paladar, στο Sol Ananda ή στο La Estela για τυπικό κουβάνικο φαγητό.
Εμείς είχαμε ραντεβού με τον Raul για φαγητό στο σπίτι του. Θα τα πούμε το βράδυ για χορό. Αμάν λίγο πριν τις 8, ξεχάσαμε και τον Leniel, τι να έγινε με την κότα του; Πώς πάνε εκεί κάτω τώρα. Φτάνουμε στην casa μας και ρωτάμε έναν τύπο απέξω, γνωστός της κυράς μας θα ήταν, που είναι η αστυνομία, λόγω του ότι το σπίτι του φίλτατου ήταν φάτσα πόρτα.
Πάνω κάτω μας εξήγησε και αρχίσαμε τρέχοντας να κατεβαίνουμε την Rosario. Συνέχεια ακούγαμε να φωνάζουν amigo, amigo, εμείς τίποτε τρέχαμε σαν τρελοί.
Το amigo, amigo να γίνεται πιο έντονο, να μας φωνάζουν οι περαστικοί, να μας κάνουν νόημα κυράδες, να κουνούν το κεφάλι τους γέροι στις καρέκλες τους, μέχρι που ένας μας έκλεισε τον δρόμο.
–Νεφέλη, πάει αυτό ήταν μας πιάσανε, κοτόπουλο και Raul ξέχνα τον.
Η κυρά της casa αλαφιασμένη, κατακόκκινη, έτοιμη να εκπνεύσει
-amigo, σε ικετεύω μην πας στην αστυνομία, τι κακό κάναμε, θα τα βρούμε, να σου κατεβάσω την τιμή, με 20 είσαι ευχαριστημένος;
Τόμπολα εμείς, τι λες μωρέ τρελάθηκες, ποια αστυνομία , στον δικόν μας πάμε.
Κόντευε να λιποθυμήσει, ήμασταν κοντά και στο νοσοκομείο, της είπαμε να την πάμε για ένα σέρβις εκεί, επανήλθε η ψυχή της από την κούλουρη.
Οκτώ η ώρα και ήμασταν ακόμη στη γωνία Maceo και Rosario εκεί που βρίσκεται το Internet Cafe, Las Begonias και μπορεί κάποιος να στείλει και κανά email με 2cuc τα 10 λεπτά.

Ρωτώντας, φτάσαμε με καμιά ώρα καθυστέρηση στου Raul, η Zaida , master chef της περιοχής όπου εκτός από sopa malanga, φασολάδα εμφανίζει και σαλάτα ελληνικότατη με το κρητικό λάδι. Α, μεγαλεία. Παρόν βέβαια και ο Leniel, πλυμένος και κουρεμένος!
-Βρε φιλάρα Raul, για πες μας τι ήθελε το παλληκάρι και το έριξε στην σαντερία;
-Α, ψάχνει για δουλειά. Σφάξαμε το κοκόρι, το βάλαμε στο κεφάλι, τον έπλυνα και κουρεύτηκε. Τώρα είναι έτοιμος να βρει δουλειά.
-Ρε, είστε τρελοί εσείς οι Κουβανοί. Αντί να πάει να βρει δουλειά, περιμένει από τη σαντερία να του βρει; Άσε που κάθεται όλη μέρα περιμένοντας τα κοκόρια.
-απ, έτσι είναι ο δικός μας τρόπος
-μπαμπά δε πιστεύω να τρώμε το κοτόπουλο της θυσίας;
-τρώγε και μη λες πολλά, έρχεται το γλυκό toronha.
Μετά από δύο ώρες φαγοπότι την κάναμε για το κέντρο, ώρα για μουσική.

Η casa de la musica πάλι πήχτρα στον κόσμο, η αγγλίδα, οι έλληνες, έχανε η μάνα το παιδί και ο πατήρ την κόρη. Διότι δυστυχώς εκεί περίμενε ακροβολισμένος και ο Pedro και ναι μεν τον πρώτο χορό η μικρά τον ξεκίνησε με έναν κύριο μιας κάποιας ηλικίας ο οποίος τράβαγε όλες τις πιτσιρίκες τουρίστριες για χορό και αφού τις εξόντωνε προχωρούσε στις σιτεμένες, εμφανίστηκε ο Pitsos, όχι το ψυγείο αλλά νεαρός, κοκκινοπουκαμισάς, ετών 18, ακάθεκτος. Κάποια στιγμή βλέπω κάτι ψιλές, μεταξύ Pedro και Pitsos. Ο Pedro, the winner, το πήρε μονόπατα το κορίτσι επί μιάμιση ώρα.
-επιτέλους κάθισε ρε Νεφέλη, θα πάθεις τίποτε παιδάκι μου
Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και νάσου ο Pedro, πέφτει στα πόδια της Νεφέλης, γειώνοντάς με, και άρχισε την ερωτική εξομολόγηση.
-ρε τι κάνει τούτος; Ρε θα τον πλακώσω, δε σέβεται έναν padre;
-μπαμπά ηρέμησε δεν μου είπε ακόμη για γάμο!!!!!!!!

 

[KLEOPATRA]

Το εχω ξαναπει!
Δεν υπαρχει ιστορια για την Κουβα εδω μεσα που να μας εχει ταξιδεψει -μεταφερει τοσο πολυ στη χωρα.
Εχουμε γνωρισει τους ανθρωπους,εχουμε μπει στα σπιτια τους,εχουμε χορεψει μαζι τους ....νιωθουμε σα να ειμαστε παρεα σου Σταυρο .Σε ευχαριστουμε πολυ που μας πηρες μαζι σου σε αυτο το ταξιδι.

 

[_antonis_]

Τέλεια, τέλεια, τέλεια!!

Να' σαι καλά! (πόσες φορές το' χω πεί άργαγε; )

 

[zmaria]

Αυτό το ταξίδι όσο περνάνε οι μέρες δεν σταματά να έχει ενθουσιασμό, να είναι γεμάτο ρυθμό, να μην γίνεται ποτέ βαρετό, να κρύβει εκπλήξεις, να περνάει μηνύματα ζωής, να έχει ενδιαφέρον, να σου ανεβάζει την διάθεση, να σε κρατάει στην τσίτα, να έχει αισθησιασμό, να σε κάνει να χαμογελάς, να συγκινείσαι, να περνάς όμορφα να να να να να...
Σαν την κουβανέζικη μουσική ένα πράγμα!

 

[isabelle]

Και που λες Σταύρο, αφού κλείσαμε το πρωί το τηλέφωνο, άρχισα να σε ψάχνω εδώ μέσα, να δω τέλος πάντων τι κομμάτι του λόγου ήταν αυτός ο περίεργος τύπος με τον οποίο αντάλλασσα πληροφορίες (όχι, μην ανησυχείς, δεν θα αποκαλύψω για πού, είμαι εχέμυθο άτομο εγώ ) και που, άκουσον άκουσον σύχναζε στην Τουρκάνα εν έτει 1995 (πως να μην συμπαθήσω μετά απ' αυτό!).

Όσο για την ιστορία για την Κούβα την είχα δει, αλλά παραδέχομαι ότι δεν μου'χε κινήσει την περιέργεια μέχρι σήμερα (ε, από Κούβα και Ταιλάνδη ομολογώ ότι έχω πάθει ένα κάποιο οβερντόουζ στο τράβελστορις). Λάθος μέγα, εννοείται, τη στιγμή μάλιστα που υποστηρίζω ότι το ψητό μιας ιστορίας βρίσκεται στον τρόπο της αφήγησης και δευτερευόντως στον προορισμό. Κι εδώ η αφήγηση τα σπάει. Το αποτέλεσμα είναι ότι μου'φαγες το μισό Σάββατο να σε διαβάζω αναδρομικά, αλλά χαλάλι σου. Και τώρα βέβαια έχω στηθεί για τη συνέχεια. Arriba λοιπόν!

 

[STAV]

Και που λες Σταύρο, αφού κλείσαμε το πρωί το τηλέφωνο, άρχισα να σε ψάχνω εδώ μέσα, να δω τέλος πάντων τι κομμάτι του λόγου ήταν αυτός ο περίεργος τύπος με τον οποίο αντάλλασσα πληροφορίες (όχι, μην ανησυχείς, δεν θα αποκαλύψω για πού, είμαι εχέμυθο άτομο εγώ ) και που, άκουσον άκουσον σύχναζε στην Τουρκάνα εν έτει 1995 (πως να μην συμπαθήσω μετά απ' αυτό!).

Όσο για την ιστορία για την Κούβα την είχα δει, αλλά παραδέχομαι ότι δεν μου'χε κινήσει την περιέργεια μέχρι σήμερα (ε, από Κούβα και Ταιλάνδη ομολογώ ότι έχω πάθει ένα κάποιο οβερντόουζ στο τράβελστορις). Λάθος μέγα, εννοείται, τη στιγμή μάλιστα που υποστηρίζω ότι το ψητό μιας ιστορίας βρίσκεται στον τρόπο της αφήγησης και δευτερευόντως στον προορισμό. Κι εδώ η αφήγηση τα σπάει. Το αποτέλεσμα είναι ότι μου'φαγες το μισό Σάββατο να σε διαβάζω αναδρομικά, αλλά χαλάλι σου. Και τώρα βέβαια έχω στηθεί για τη συνέχεια. Arriba λοιπόν!

ευχαριστώ και δημοσίως για τις πληροφορίες, τσέκαρα και τον hydronetta ότι δεν θα τον πετύχω μπροστά μου σε κανένα άλογο επάνω και έχω πάρει τα πάνω μου.
Οι κακές συναναστροφές προκαλούν απώλεια μισού Σάββατου.
Η Τουρκάνα ήταν το 1997 , δυστυχώς ο Αλσχάιμερ συνέχεια μου κλείνει ραντεβού τώρα τελευταία:roll::roll: