Κούβα Το ταξίδι με τη ninia, με φτερά, πούπουλα, σαντερία, casas και salsa.

[STAV]

-λοιπόν αυτοί εδώ πίνουν mohitos για να πάρουν δυνάμεις να το ρίξουν στην πεζοπορία για το σπίτι τους μια και λεωφορείο δε βλέπω.
Ώρα να κάψουμε λίγο mohitos, έτσι ο επόμενος στόχος είναι η Gran Caverna de Santo Tomas και όταν λέμε στόχος, είναι επιτυχία και μόνο να το βρεις. Ένα χωριουδάκι πιονέρων το El Moncada, βρίσκεται 14km δυτικά του Dos Hermanas και 1.5km από το δρόμο για το Minas de Matahambre.
Ένα πλάτωμα, μια στρογγυλή μάλλον πλατεία, τρεις αργόσχολοι, ρωτάς, φτάσατε σου λένε, ναι χωρίς να έχουν καταλάβει την ερώτηση, αλλά σου λένε για να βρεθούν εδώ τουρίστες μόνο για να πάνε στη σπηλιά θα ήρθαν.
Ένα ρώσικης τεχνοτροπίας εγκαταλελειμμένο κτήριο , μία τοιχογραφία της επανάστασης και μια κυρά, καθαρή δημόσιος υπάλληλος της Κούβας να αναρωτιέται

-καλά τι θέλετε και μας ζαλίζετε; Εγώ υπάλληλος είμαι, είτε έρθετε είτε όχι θα πάρω τον υπέρογκο μισθό μου των 50euro.
-μα καλά τόσα παίρνεις όλο το μήνα;
-ναι o Fidel τόσα μου δίνει και λέει ότι με πληρώνει,
Πληρώσαμε το εισιτήριο μας , 10 cuc το καθένα παρακαλώ και περιμέναμε υπομονετικά να κατέβει ο οδηγός σπηλαίων με το προηγούμενο γρουπ. Ευτυχώς δεν άργησαν, εννέα ταλαίπωροι Γάλλοι λερωμένοι, λασπωμένοι, μωλωπισμένοι, γδαρμένοι
-μπαμπά τους δείρανε εκεί μέσα
-για ρώτα μια που τα σπικάρεις τα γαλλικά
-ελάτε βρε έλληνες μην τρελαθούμε, μια δυο τούμπες φάγαμε μόνο, ξεστομίζει μια λεπτή γαλλιδούλα.
Ο οδηγός κοιτά με προσοχή τα παπούτσια, αφού λέει κάτι για τα μούτρα μας και κάτι για νοσοκομείο μάλλον αλλά δεν το καλοκαταλάβαμε, μας δίνει κράνη, βάζει φακούς στα κεφάλια και vamos. Μια σκληρή ανηφόρα, ευτυχώς υπήρχε ένα κλαδόξυλο να κρατιέσαι που και που, ένα στράτευμα πεινασμένων για αίμα κουνουπιών, να μη ξέρεις τι να κάνεις , να σκοτώσεις τα κουνούπια αφήνοντας το ξύλο με αποτέλεσμα να επαληθευτεί ο κύριος περί νοσοκομείου ή να ανέλθεις δεχόμενος την ερυθρά μεταμόρφωση εκ των τσιμπημάτων. Οι φωνές και τα βρισίδια περί κουνουπιών Κούβας ακούστηκαν μέχρι κάτω.

Επιτέλους μετά από μια ανηφόρα που σου κόβει τα πόδια μπροστά ξεπροβάλλει η είσοδος του Gran Caverna de Santo Tomas, το μεγαλύτερο σύστημα σπηλαίων στην Κούβα και το δεύτερο μεγαλύτερο στην αμερικάνικη ήπειρο. 46km από σπηλιές σε οκτώ επίπεδα, χωρίς φως βασιζόμενος στο καντηλέρι που υπήρχε πάνω στο κράνος, το έδαφος να γλιστρά, οι νυχτερίδες να έχουν γεμίσει τον τόπο με τις ακαθαρσίες τους, λές το έχω και πάμε . Το εντυπωσιακό είναι ότι με αυτές τις νυχτερίδες, μεταφέροντας στο έδαφος του σπηλαίου τους σπόρους που δεν χώνεψαν δημιουργούσαν μικρούς βιότοπους, φυτά αναπτύσσονταν μέσα στο πουθενά με διάρκεια ζωής ολίγων ημερών λόγω ελλείψεως φωτός.
Ο οδηγός ακάθεκτος,
-εδώ να ένας σταλακτίτης, εκεί ένας σταλαγμίτης, εδώ βρέθηκε ο σκελετός ινδιάνας 3000 ετών, εεεε καλά σας είπα γλιστρά, δεν χρειάζεται να πέφτετε συνέχεια. Παπούτσια είναι αυτά που φοράτε για εδώ μέσα.
-δεν το ήξερα ότι έπρεπε να ντυθώ σαν σπηλαιολόγος για να μπω εδώ μέσα
-θέλετε να σας πάω από μια πολύ δύσκολη διαδρομή, αλλά θα μπείτε μέσα σε λίμνη για να περάσουμε απέναντι
-μπαμπά μη τολμήσεις σε έφαγα, αυτός είναι τρελός. Το πληρώσαμε αυτό; Έπρεπε να μας πληρώσουν που ήρθαμε.
Η διαδρομή μέσα στις σπηλιές είναι μιάμιση ώρα και όταν βγαίνεις προσπαθείς να συγκρίνεις την κατάστασή σου με αυτήν των προηγούμενων. Καλά δεν το συζητάμε είχαμε δύο μώλωπες λιγότερους από τους γάλλους.

-λοιπόν τώρα δεν πάμε για κανένα μπανάκι;
Το Cayo Jutias , παραλία στη βόρεια ακτή, βρίσκεται ουκ ολίγα χιλιόμετρα μακριά από το vinales, μέσω ενός αρκετά καλού δρόμου , της via Minas de Matahambre και ενός πολύ ωραίου τοπίου, φτάνεις στη θάλασσα, σε σταματούν βέβαια τα στρατά, διαβατήρια, ταυτότητες, βίζες, λες περνάω σύνορα δεν δικαιολογείται αλλιώς. Μπαίνεις πια στο δρόμο για το νησί, όταν ξαφνικά μετά από δυο τρία χιλιόμετρα, νάτα πάλι τα στρατά, 5 cuc ο ένας δεν γλυτώνετε. Να μας κάνεις λίγο σκόντο μια που περνάμε κρίση; Τίποτε αυτός. Σας κατέγραψαν στην αρχή για να τσεκάρουν πόσοι περνούν και να μη βάλω τίποτε στην τσέπη μου, οπότε ρίξτε τα.
Τέλος πάντων μπαίνουμε στο νησί, καταπράσινο τοπίο, μαγκρόβια βλάστηση, φτάνουμε στο τέλος του δρόμου, δε πάει άλλο.

Παραλία, αχυρένιες ομπρέλες, ένα χαμόσπιτο το έπαιζε καφέ μπαρ, εστιατόρια, τρατορία κλπ., ένας τύπος πετάχτηκε και ζητούσε λεφτά για παρκινγκ, άλλος ζήταγε λεφτά που πατούσες στην παραλία, άλλος έτσι και πλησίαζες ξαπλώστρα, άλλος έτσι και πατήσεις τα κόκκινα μικρά καβούρια που έτρεχαν σαν τρελά σε όλη την παραλία, τέλος πάντων, αφού τα ξεπερνάς όλα μπουκάρεις στην θάλασσα που σε αποζημιώνει.
Υπήρχαν και λίγοι τουρίστες οι οποίοι είχαν έρθει με ιδιωτικά ταξί με κόστος 50-60cuc για το αυτοκίνητο.

Ήρθαν και δίπλα μας δυο τρεις ψαράδες, χαρακωμένα χέρια και πόδια για να καταφέρουν να βγάλουν μερικούς αστακούς και μεγάλα καβούρια, τους λυπηθήκαμε. Μας έδειξαν και τα ζωντανά kayman που είχαν πιάσει, ζωάκια ως σαύρες τα οποία εκείνος ο φιλόζωος χασομέρης Δαρβίνος τα εκθείαζε, τα οποία όμως δαγκώνουν ανελέητα αλλά για τους κουβανούς αποτελούν έδεσμα και ας λέει ο χασομέρης.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν είπαμε να φύγουμε, άντε να βρεις το δρόμο της επιστροφής για vinales τώρα μια που από πινακίδες χωλαίνει το σύστημα. Σε μια διασταύρωση σταματήσαμε και περιμέναμε μήπως φανεί κανένας, είχαμε χαθεί, νάσου δύο αυτοκίνητα, οι γάλλοι, βρε πως πάνε για vinales

-δε ξέρουμε , αλλά εμείς είμαστε γάλλοι και θα τα καταφέρουμε, ακούσαμε από τα όχι απλώς φέσι αλλά κάτι παραπάνω γαλλάκια.
Άρχισαν να τρέχουν μπροστά, κάποια στιγμή ρωτάμε κάποιον, εμείς στρίβουμε, τους βλέπουμε να κάνουν επιτόπια για να μας προσπεράσουν, όταν επιτέλους να κατάφεραν σήκωσαν και εκείνο το δείκτη του μεσαίου χεριού. Υπήρχε μια γαλλοελληνική κόντρα μπορώ να πω, αν άκουγαν οι σαρκοζάνοι τι τους σούραμε. Ευτυχώς μας λυπήθηκε η αγία κουβάνα, που σε μια στροφή βλέποντας τους γάλλους να τρέχουν ευθεία σαν τρελοί, μας κάνει νόημα να στρίψουμε αριστερά χωρίς να ξέρει ούτε αυτή ούτε εμείς που πάμε. Προχωρούσαμε γρήγορα , μπροστά μας βλέπαμε το vinales, πίσω μας αρκετά ακολουθούσαν μέσα στη σκόνη οι γάλλοι. Αααα ήταν η σειρά μας με τον δείκτη, μπήκαμε στην πόλη τους χαιρετήσαμε αυτοί από πίσω, φτάσαμε στην casa μας, αυτοί από πίσω.
-Που πάτε ρε, σας σκίσαμε τέλειωσε τους λέμε
-εδώ μένουμε, γειτόνοι, οπότε πρέπει να το γιορτάσουμε με ένα mohito
Έτσι το μπανάκι έληξε με μια mohitoκατάνυξη.
Ώρα να σε ταίσω μικρά και κατευθυνθήκαμε στο κέντρο, μια στάση στο paladar colonial στον κεντρικό δρόμο. Ώρα να τιμήσουμε αστακούς, γαρίδες και άλλα θαλασσινά συνοδεία bucanero.

Περνάει και ο Ηλίας, εκείνος ο κουκουές με τον che κατάσαρκα, πάμε la trova, λέει. Μετά τα πρώτα mohitos, δεν κατάλαβα πως η Νεφέλη χόρευε με τον Ρέμο, τον τραγουδιστή, ο Ηλίας με τη μανάβισσα, η Φωτεινή με τον αλογατά, εγώ με την αλογατού, ο Γιώργος με την υπεύθυνη φασόν vinales, ενώ οι εναλλακτικές λύσεις ήταν η κοντοραπτού, η πουκαμισού, ο βαρκάρης ποταμού και άλλες παραγωγικές τάξεις της περιοχής, μόνο μια γερμανίδα ξερακιανή μιας κάποιας ηλικίας είχε καμακώσει ένα μικρό κουβανό ταξιτζή και τον ξεζούμιζε.
Εδώ ήταν γραφτό μας να δούμε και τον tembleque. Χορό δεν θα τον έλεγα, πρόκληση των αισθήσεων μάλλον. Αφρατούλα, κοντούλα με λάγνα μάτια χόρεψε δηλαδή τον γνωστό παραδοσιακό χορό ελληνιστί καρεκλάτος, όπως λέμε εμείς καλαματιανός δηλ. σε κάποια περίεργη παραλλαγή.
Όταν ο Ρέμος τέλειωσε τα τραγούδια του και ο ιδρώτας είχε πλημμυρίσει όλο του το πετσετάκι, το πουκάμισο και τμήμα του παντελονιού του και αφού μας έκανε ρεντίκολο αφιερώνοντας τραγούδια στους έλληνες μετανάστες, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αφήσει τη Νεφέλη να κατέβει από το πάλκο.

Είπαμε να συνεχίσουμε στην πλατεία, να τα πούμε λίγο ήρεμα, αυτό μας μάρανε, εκεί όπου όλη η νεολαία της περιοχής αναλωνόταν στην ανεπιτυχή προσπάθεια της επανάληψης δυτικών τραγουδιών μέσω του karaoke, το βίτσιο των κουβανών.
-να πάτε στην Cueva de la Vaca για να κολυμπήσετε στον rio Resvaloso αύριο το πρωί, εδώ κοντά είναι, να λέει ο Γιώργος, μέσα σε βράχο
-πριτς και εσείς να πάτε στις σπηλιές να σας φύγει ο τσαμπουκάς να του λέει η Νεφέλη
-να πάμε όλοι στη Maria la Gorda, πετάει ο Ηλίας, έχουμε ρωτήσει ,25cuc με Havanatur ή Cubanacan, φεύγει δίπλα από το βιβλιοπωλείο, στην πλατεία.
-τρελαθήκατε πετάγεται ένας κουβάνος, να τον έχει καλά η μάνα του, 3 ώρες σε κατσαρό καρόδρομο να πάτε και άλλες τόσες να γυρίσετε, ίσα να κάτσετε δυο ώρες εκεί, δεν αξίζει για μία ημέρα.

Αυτή η πλατεία τα έχει όλα, μάζωξη απάντων των τουριστών για ανταλλαγή απόψεων και μπυρών, γνωριμίες παντός είδους, μουσική κάθε είδους, χορός κατά το δοκούν, εδώ και το Centro Cultural Polo Montanez, που πήρε το όνομά του από τον guajiro ήρωα, Polo Montanez ο οποίος ήρωας μετατράπηκε σε βραδινό μπαράκι, εδώ και ο onasis, όχι ο γνωστός ματσό αλλά ο onasis επαγγελματίας μασέρ της περιοχής παρακαλώ, ξενύχτι έτσι για να περνά η ώρα.

Αφού αποχαιρετήσαμε την ελληνική παροικία του vinales είπαμε να την πέσουμε για λίγο, τι αντοχές πια και αυτή η μικρά δε λέγεται.

 

[KLEOPATRA]

Εμενα τωρα μου δημιουργηθηκε η περιεργεια και θα κανω την καυτη ερωτηση :
Τι σε εχει σημαδεψει περισσοτερο Σταυρο ...Νεπαλ-Θιβετ ή Κουβα?

 

[STAV]

Εμενα τωρα μου δημιουργηθηκε η περιεργεια και θα κανω την καυτη ερωτηση :
Τι σε εχει σημαδεψει περισσοτερο Σταυρο ...Νεπαλ-Θιβετ ή Κουβα?

καυτή ερώτηση;;;;;;;;; έλεγα μήπως;;;;

αν τα βάλω κάτω μάλλον η διαδρομή srinakar - Leh (δηλ Κασμίρ και πέρα)
και μετά η λίμνη Turkana στα σύνορα Αιθιοπίας-Κένυας

 

[vagantos]

Απολαυστικός STAV.
Μας ευφραίνεις και μας ξύνεις παλιές πληγές ταυτόχρονα...
Πάντα τέτοια

 

[STAV]

Μύρισε φαγητό πρωί πρωί στην casa campana.

Αφού ντερλικώσαμε πρωινό και τσίκνα μεσημεριανού είπαμε να την κάνουμε για την πρωτεύουσα. Θα φτάσουμε χωρίς δυσκολία στην γνωστή casa Emilio που είχαμε μείνει την πρώτη ημέρα, η γνωστές κουβάνες μας περίμεναν με αγκαλιές και φιλιά , αχ εκείνη τη φωτογραφία του γιού της θα τη σκίσω κάποια στιγμή, τα νεύρα μου είχαν τεντωθεί. Παρατήσαμε το αυτοκίνητο , γιατί Havana και τουτού δε λέει και ξεκινήσαμε το τεστ ντράιβ αντοχής παπουτσιών και ποδιών. Όλα άρχισαν από το Nacional
-καλά πως θα μπούμε έτσι λέτσοι μέσα ρε padre; Εγώ ντρέπομαι.
Μπα μπήκαμε , δε μας σταμάτησε κανένας, πέσαμε πάνω σε έναν διαπληκτισμό όπου ένας Ολλανδός έδινε όσα όσα να αγοράσει έναν μεγάλο χάρτη της κούβας από κάποιον άλλο, εκείνος ανένδοτος. Που να βρει χάρτη της προκοπής να αγοράσει στην Κούβα, ήρθε αδιάβαστος ο φλαμά.

-δε στον δίνω ρε, γαμώ τον υπουργό σου!
-παναγιά μου έλληνες εδώ μέσα!
και μείς σα λέτσοι που είχαμε μπει για να πάρουμε λίγο aircon, να δροσίσουμε το πετσί μας από τη ζέστη. Ευτυχώς και αυτοί για τον ίδιο λόγω μπήκανε
-του κoλολλανδού δεν του τον πουλάω το χάρτη και να χτυπιέται, τόσο δρόμο τον έφερα από την Ελλάδα.
Το να βλέπεις έλληνες σακιδιάδες μέσα στο επιβλητικό ξενοδοχείο που έκτισε η Μαφία το 1930 και έκτοτε φιλοξένησε από τον Αλ Καπόνε μέχρι τον Πάπα, τον Τσόρτσιλ και σχεδόν όλους τους γνωστούς πολιτικούς, ηθοποιούς και τραγουδιστές, σου φτιάχνει τη διάθεση. Καθισμένοι στους υπέροχους κήπους απέναντι στη θάλασσα, μια ορχήστρα να παίζει το quantaramera, τα λερά παπούτσια να προσπαθούν να κρυφτούν, η σκηνή είναι σουρεαλιστική. Πάμε να γελάσουμε αλλά ένας κόμπος στο λαιμό, μας κάνει να προσγειωθούμε στο ότι βρισκόμαστε σε άλλη χώρα, σε άλλον τόπο όχι στην Κούβα αλλά στην Havana. Συνειδητοποιήσαμε ότι όλα αυτά που κερδίσαμε τόσες ημέρες στην εξοχή, δηλ. το κέρδος μας ήταν ένα κομμάτι της αθωότητας των κατοίκων, εδώ θα το χάσουμε.
Αφού δώσαμε ότι πληροφορίες μπορούσαμε στους συμπατριώτες, είπαμε να ξεπετάξουμε αυτό το Vedado για αρχή.

Ποιος θα το πίστευε ότι αυτή η περιοχή η οποία ήταν γεμάτη από δέντρα πανύψηλα και αποτελούσαν τοίχος προστασίας από τους πειρατές θα τα αντικαθιστούσε με ένα τοίχος από ουρανοξύστες. Κανένας δεν ήθελε να μείνει τα παλαιά χρόνια σε αυτή την περιοχή, βρέθηκε ένας έξυπνος, ο Francisco de Frias, το 1850 περίπου αγόρασε με 10 σεντς το στρέμμα , κουβάλησε και αφρικανούς σκλάβους και αποφάσισε να αλλάξει το τοπίο. Το 1940 πια χτίστηκε και ο πρώτος κουβανέζικος ουρανοξύστης εδώ, άρα μιλάμε για την πιο μοντέρνα εκδοχή κουβανικής πόλης.
Αφού κατεβήκαμε τα K,L,M,N, O,P,Q και πάει λέγοντας, ονόματα δρόμων και αυτά, είπαμε να πάρουμε και τα 15,17,19,21,23 , μα ποιος διεστραμμένος έδωσε τέτοια ονόματα στους δρόμους, τι αμερικανιές είναι αυτές, ούτε μία maceo, ούτε μία Marti, είχαμε πάθει σύνδρομο στέρησης.
Τέλος πάντων με μια πεντάωρη ποδαράτη αποκτάς μια ιδέα από το εντυπωσιακό πανεπιστήμιο της Αβάνας,

Universidad de La Habana και το οποίο είναι ένα από τα παλαιότερα στον κόσμο με περίπου 30 διαφορετικές ειδικότητες να διδάσκονται εδώ, το museo Napoleonico, ένα μουσείο με όλα τα καλούδια του βαρόνου της ζάχαρης Julio Lobo, περνάς από πέντε έξη Paladares, καθόσον εκεί μεταξύ 23, 25 και 27 έχουν στριμωχθεί τα πιο πολλά, 23 και 12 κόσμος και κοσμάκης γιατί εδώ είναι το σημείο συνάντησης της ντόπιας νεολαίας για τον κινηματογράφο Yara, την Coppelia για παγωτό και τους νεαρούς να επιδίδονται σε κάθε είδους ζογκλερικά μπροστά από την Habana Libre. Εσύ θαυμάζεις τα κτήρια , τους άνετους δρόμους, τα υπέροχα για εμάς αυτοκίνητα, τις ανέμελες κουβανές που σε σαρώνουν με τα λάγνα μάτια τους, αναζητάς τρόπο να εξοντώσεις τις φουσκάλες στα πόδια σου, αλλά προχωράς.

Av. De la independecia και νάσου ηπερίφημη Plaza de La Revolucion με το άγαλμα του Χοσέ Μαρτί, είπαμε είναι δυνατόν ο τύπος που πολέμησε κατά της ισπανικής αποικιοκρατίας να μην είναι παρών και εδώ. Τι είναι τέλος πάντων αυτή η πλατεία της επανάστασης, ένας πύργος; Ένα μουσείο; Μια πλατεία με μεγάλη θέα; Η μνήμη της επανάστασης; Ένας προορισμός εναλλακτικού προσκυνήματος στα «άγια και όσια» της επανάστασης; Δυτικότροποι, καλοζωισμένοι ευρωπαίοι και καναδοί παρέμεναν ή σιωπηλοί θεωρώντας ότι βρίσκονται στο σημείο μηδέν όπου ορθώνεται το αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό ή πολυλογούσαν για ένα πείραμα που οφείλουμε να μελετήσουμε μέσα από γόνιμη και αυστηρή κριτική.
Πολύ κοντά βρίσκεται και ένα περίεργο αξιοθέατο για τους περισσότερους τουρίστες, το νεκροταφείο Χριστόφορος Κολόμβος, γνωστό ως Cemeterio de Cristobal Colon. Του 1876 παρακαλώ με τάφους που ομοιάζουν περισσότερο με περίτεχνα γλυπτά μνημεία. Όλους τους γνωστούς κουβανούς τους βρίσκεις εδώ. Σιγά μην έρχεται κανείς γι αυτούς. Για μια άγνωστη κουβανή έρχονται, την Μilagrosa. Μια Κουβάνα του περασμένου αιώνα που πέθανε πάνω στη γέννα και την έθαψαν πακέτο με το μικρό. Από τότε κυκλοφόρησαν δεκάδες μύθοι, το παιδί μετακινήθηκε, το παιδί ήπιε γάλα, το παιδί την αγκάλιαζε κλπ, και όταν ο μύθος γίνει γνωστός άντε να τον σταματήσεις. Εδώ έρχονται γυναίκες που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά , επισκέπτονται τον τάφο, ρίχνουν και τρεις σφαλιάρες στον μεταλλικό κρίκο του τάφου και φεύγουν περιμένοντας με αυτό τον τρόπο να εμφανιστεί ταχέως ο απόγονος.
-μπαμπά, νύχτωσε, πέντε αριστερά, τέσσερεις δεξιά;
-τι μας την πέσανε;
-όχι μωρέ, οι φουσκάλες που λέγαμε, να την κάνουμε για κέντρο;
Πριν πάρουμε το απίθανο coco λέω να ρωτήσω τρεις ισπανούς που είναι τα καλύτερα μέρη για φαγητό στην περιοχή, αλλά τι τα θες ούνα φάτσα ούνα ράτσα, αυτοί δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Στο El Emperador κοντά στο Hotel National να λέει ο ένας, στο Restaurant del Patio στην πλατεία του καθεδρικού ο άλλος, ενώ ο τρίτος μας αποτέλειωσε , το καλύτερο φαγητό στην Κούβα στο La Guarida στην Concordia 318, και Gervasio. Εκεί έφαγε ο Jack Nicholson, τυχαίο; Να επιμένει ο σπανιόλος.
-βρε padre αυτοί είναι χειρότεροι από εμάς, δεν τα βρίσκουν με τίποτε, πάμε και ότι μας τύχει. Να πάρουμε εκείνο το απλό ταξάκι;

Θα καταλήξουμε να τρώμε ισπανικά tapas σε κάποιο μαγαζί στο πουθενά με υπόκρουση κουβάνικης μουσικής ενώ το mohito θα εκτελεστεί στο Cafe Paris στηνObispo 202, φίσκα στον κόσμο, θορυβώδες αλλά γεμάτο ζωντάνια, ότι πρέπει για μια πρώτη γεύση από Havana.

Η επόμενη ημέρα αφιερωμένη στην Havana centro, θα ξεκινήσει με μια γρήγορη ματιά στο Museo de la Revolucion που ήταν και κοντά στην casa, κτήριο εντυπωσιακό μιας και ήταν το Προεδρικό Παλάτι όλων των Κουβανών Προέδρων. Ε, μετά την επανάσταση πάνε και οι πρόεδροι, πάνε και τα παλάτια, νισάφι πια, έγινε μουσείο. Ο μαύρος μπερές του Che εντυπωσίασε τη μικρά μόνο.

Σειρά είχε το Museo Nacional de Bellas Artes, η ninia εντυπωσιάστηκε από τις Κουβανικές συλλογές έργων τέχνης από τη περίοδο της αποικιοκρατίας μέχρι και σήμερα. Τρεις ώρες , όροφο όροφo, πίνακα με πίνακα, σκίτσο με σκίτσο, με ξεθέωσε , λες και είχα πάει με την Λαμπράκη- Πλάκα , τέτοια λατρεία για τις καλές τέχνες και ιδίως τη ζωγραφική δεν το περίμενα.

Βγήκαμε στην Prado,στο paseo de artisans, ένα πλήθος καλλιτεχνών στο ύπαιθρο, λες και είσαι στην Μονμάρτη αλλά στο πιο χαρούμενο, πιο φωτεινό και ασφαλώς πιο ζωντανό. Εκεί η Esperanza Iglesias – artista de la plasticα- θα πει τον πόνο της στην Νεφέλη, ένα πολυκαιρισμένο άλμπουμ με φωτογραφίες περιελάμβανε την ιστορία της ζωής της , έτσι απλά όπως την είχε γράψει με εικόνες. Μεγάλες εκθέσεις στην Αμερική, στιγμές δόξας, ξενοιασιάς, τώρα μόνη, βαριά άρρωστη από την καρδιά της, έχει μόνο μια φίλη. Οι γιατροί θέλουν φακελάκια, τα νοσοκομεία φακελάκια να σε προσέξουν, ο μπάτσος που περνά θέλει φακελάκι για να μην βρεθείς να απολογείσαι. Η συνεννόηση φιστίκι αλλά όταν θέλει η νύφη και ο γαμπρός όλα γίνονται, με μεταφραστές τους περαστικούς τουρίστες ισπανούς. Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαμε και κάποιον να μας βοηθήσει στην μετάφραση.

-ο κόσμος αλλάζει, η Κούβα αλλάζει, γι αυτό και γω ζωγραφίζω για μια πόλη , μια Havana που κινείται, ζωντανή με ψηλά το κεφάλι.

Αφού πέρασαν δύο ώρες, με κάποιο τρόπο δώσαμε ραντεβού για την άλλη ημέρα, θα έφτιαχνε ένα πίνακα και θα τον χάριζε στη μικρή. Δε ζήτησε ποτέ να αγοράσουμε πίνακές της, δε ζήτησε πότε χρήματα, ζήτησε μόνο να ακούσουμε την ιστορία της, μια ιστορία ανόδου και πτώσης και πάντα όλα με αξιοπρέπεια.

Ξεθεωμένοι από τη ζέστη μπαίνουμε μέσα στο Sevilla Hotel, καταπληκτικό ξενοδοχείο, το αίθριο με παλιά έπιπλα, φυτά να κρέμονται μια αίσθηση χλιδής και πλούτου, ενώ στον 9ο όροφο έχεις θέα σε όλο το κεντρικό πάρκο. Τα οικονομικά μας λιτά για τέτοιες πολυτέλειες, γι αυτό την κάνουμε για το GranTeatro, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Romeo and Juliet, η παράσταση στις 6.30, είχε φτάσει ήδη 3, προσπαθούμε να συνεννοηθούμε για να βγάλουμε δύο εισιτήρια των 6cuc. Με τίποτα, τελικά μας στέλνει κάπου δίπλα στην κεντρική είσοδο του παλιού θεάτρου. Μια αγέρωχη κουβάνα πρόθυμη να μας ξεναγήσει σε άπταιστα ισπανικά. Ευτυχώς με νοήματα μας έδειχνε που πάμε και τι κάνουμε. Εκπληκτικό το εσωτερικό του θεάτρου, τα παρασκήνια, οι αίθουσες χορού, η μεγάλη σάλα των δεξιώσεων, όλα υπό ανακαίνιση, δυο εργάτες δηλαδή δούλευαν. Έμεινε έκπληκτη όταν μας είδε να προσέχουμε τους παλιούς δίσκους που ήταν πεταμένοι κάτω , οι πιο πολλοί σκεπασμένοι με σοβάδες.

-πάρτε να μας κάνει νόημα
-μα είναι η ιστορία σας, εξάλλου τρελάθηκες να μας πιάσουν στο αεροδρόμιο και να μη βγούμε ποτέ
-πάρτε δε τρέχει τίποτε, δεν ενδιαφέρεται κανείς, no problema
Όταν τελικά αποφασίσαμε να πάρουμε έναν δίσκο, ο μοναδικός εργάτης που ήταν στο βάθος ήρθε τρέχοντας, σήκωσε δυο τρία μαδέρια, έβγαλε πακέτα με δίσκους γραμμοφώνου, εποχής του 30.
-πάρτε τα να τα σώσετε, εδώ θα πεταχτούν
Η κυραξεναγός θα μας βάλει σε μια μικρή αίθουσα κονσέρτων, από εκεί στα μικρά δωμάτια των μουσικών και άπλωσε το χέρι για το εισιτήριο των 2cuc που είχε συμφωνηθεί από την αρχή. Σιγά μη τα έδινε στο κράτος, τα είχαν κανονίσει οι κυράδες της εισόδου, εναλλάξ και για πάρτι τους το αντίτιμο των εισιτηρίων και ο Raul δε πα να λέει.
Η προσπάθεια για RomeoJuliet άκαρπη, οι δίσκοι τρία πακέτα ο καθένας ασήκωτοι, πίσω στην casa να τους αφήσουμε. Ευτυχώς θα βρούμε την άλλη ημέρα τους άλλους έλληνες και η Φωτεινή ως μουσικός θα τρέξει να σώσει κάτι από την καταστροφή.
Θα ακολουθήσει το Capitolio όπου η κουβανοξεναγός μπατσίνα θα μας απομονώσει στην αυλή, το άγαλμα δε που βρίσκεται στη μέση αν μπορούσε να μιλήσει και τι δε θάλεγε για τις κρυφές συναλλαγές κουβανομπάτσων και τουριστών και όλα αυτά για 3cuc. Ρίξαμε και ένα βλέφαρο απέξω στην Fabrica de Tobacco και βουρ για Chinatown.

Θα θέλαμε , αλλά ξαφνικά άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανοί, όταν μιλάμε για βροχή στην Havana, μιλάμε για βροχή. Θα βρεθούμε κάτω από ένα υπόστεγο, θα κάτσουμε σε σκαλάκια, θα σκεπάσουμε τα κεφάλια μας με τις φούστες δύο κυράδων που κρατούσαν ομπρέλες από πάνω μας, θα γίνουμε μούσκεμα όλοι και όταν αλλάξει φορά ο αέρας και πάρει και τις ομπρέλες , θα γίνουμε όλοι μαζί, εκεί, κουβανοί και έλληνες μια μάζα για να γλυτώσουμε από τα στοιχειά της φύσης.
-μπαμπά, μιας που γίναμε μούσκεμα δε γυρνάμε περπατώντας στην βροχή.
Θα υποστώ και αυτό;; Τα πόδια μας μέσα σε λούμπες, το νερό αδυσώπητα να βαράει από όλες τις πλευρές, να στύβουμε τις μπλούζες μας, τα παπούτσια ασήκωτα από το νερό, η μικρή μες την τρελή χαρά, πόσα μαρτυρικά τετράγωνα μένουν για να φτάσουμε στην casa;;;;;
-καλά μα τι padre είσαι εσύ, να φωνάζει η Junia, ναι εκείνη με το γιό και δώστου να φέρνει πετσέτες για να στεγνώσουμε.

Είχε ήδη βραδιάσει, την κάναμε για φαγητό. Αααα μετά από τέτοιο χουνέρι μας αξίζει ένα καλό φαγάδικο. Al Medina , restaurant arabe μες την καρδιά της κούβας. Κεμπάπ, Couscous, tagine , falafel μέχρι και μπακλαβά είχε με 1,25cuc. Λιβανέζοι, Σύριοι και Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κατάφεραν να κάνουν ονομαστή την κουζίνα της χώρας της στην Havana.
Φεύγοντας θα ακούσουμε μια φωνή πίσω μας.
-Έλληνες, μα καλά πόσοι είναι στην κούβα πια.
Η Νικολέτα , καθηγήτρια μοριακής βιολογίας στο πανεπιστήμιο της Κολωνίας και ο Γιάννης, ειδικός ερευνητής σε αυτοκινητοβιομηχανία στο Μιλάνο. Τελικά υπάρχει και άλλη Ελλάδα με ανθρώπους που διαπρέπουν, που φωνάζουν ότι οι έλληνες δεν είναι τεμπέληδες.

Γρήγορα θα καταλήξουμε στο La Lluvia de Oro, στηνObispo 316, το μπαράκι που θα γίνει το στέκι μας για τις επόμενες ημέρες.
-mohitosγια τους έλληνες, παρακαλώ!
-μπα έλληνας εδω μέσα, πάει παροικία πια φτιάξαμε.
Ο Jose ,ας τον πούμε, είναι κουβάνος γέννημα θρέμμα, μαθαίνει ελληνικά με δάσκαλο μάλιστα και ετοιμάζεται για την Ελλάδα.
-τρελάθηκες, τι να κάνεις στην Ελλάδα;
-θα δουλέψω, τα έχω κανονίσει, 1000 ευρώ το μήνα με διατροφή και ύπνο.
-τι λες ρε , σε κοροϊδεύουν, τέτοιους καιρούς στο ελλαδιστάν ούτε γάτα δε βρίσκει δουλειά, θα βρεις εσύ; Και καλά πως θα έρθεις.
Ο Jose , τα είχε κανονίσει όλα, το κονέ στην ελλάδα που θα τον προστάτευε, όργανο της τάξεως σε κυκλαδονήσι , εκεί που θα πήγαινε για τη δουλειά, πληρώνει και 75cuc για ασφάλιση στο κουβανικό κράτος, άρα το πρόβλημα λύθηκε και εδώ, μένει η πρεσβεία , η ελληνική, τα έχει μιλημένα και με αυτούς. Έμενε μόνο το εισιτήριο. Και εάν, γιατί ο κόσμος είναι μικρός δεν έδειχνε τη φωτογραφία του οργάνου, με το οποίον όλως τυχαίως είχαμε συνφάγει εις κυκλαδονήσι, το τηλ. Του για να πάρουμε Ελλάδα, θα έλεγα μας πουλάει φούμαρα. Ευτυχώς η Sofi,αγγλίδα δικηγόρος που τα είχε βροντήξει όλα και διέμενε στην Havana τα τελευταία χρόνια με το επίδομα που της έστελνε ο πατέρας της από τα Λόνδρας, επιβεβαίωσε τα πάντα.
-λοιπόν, είστε να μου κάνετε μαθήματα ελληνικών; Θα πληρώσω; Αύριο έχω μάθημα με το δάσκαλο, ελάτε και εσείς
Να δω τον εαυτό μου να κάνει μάθημα ελληνικών στην Κούβα, σε υποψήφιο λαθρομετανάστη, εεε. Ο Jose , ο κακομοίρης κερνούσε mohitos, κέρασε και κάτι τεράστια πούρα αγροτικά, εκείνα τα βαριά, η μουσική ξεσηκωτική…..

-μπαμπά, να σου γνωρίσω τη Stefani απόγονο των λεπρών!!!!
-τι λες ρε χαζό;
-άκου που σου λέω, αμερικάνα με παππού έλληνα, κρητικό, ονόματι Βανδουλάκης, σαν εκείνον που έπαιζε στο σήριαλ
-άλλο ένα mohitoκαι για την απόγονο του Βανδουλάκη, παρακαλώ!!!!!

 

[zmaria]

 

[apodrasi]

Έξι ώρες! Δε θυμάμαι τι έπρεπε να έχω κάνει σ' αυτό το διάστημα (και νιώθω ενοχές), μόνο πως τρύπωσα στην Κούβα. Δεν έχω ξαναφύγει έτσι! Μπράβο!
ΥΓ. Επιπρόσθετα δεν έχω αποφασίσει ποιο παιδί είχα μαζί μου, τώρα θα πάω να τα ρωτήσω.

 

[STAV]

Έξι ώρες! Δε θυμάμαι τι έπρεπε να έχω κάνει σ' αυτό το διάστημα (και νιώθω ενοχές), μόνο πως τρύπωσα στην Κούβα. Δεν έχω ξαναφύγει έτσι! Μπράβο!
ΥΓ. Επιπρόσθετα δεν έχω αποφασίσει ποιο παιδί είχα μαζί μου, τώρα θα πάω να τα ρωτήσω.

έξι ώρες;;;;;;;;;;;;;;;;;; παναγία μου αρχίζω εγώ να νοιώθω ενοχές

 

[apodrasi]

Μου πέρασαν οι ενοχές και μου έμεινε η Κούβα. Μετά από τέτοια ιστορία και τη γνώρισα και την έζησα. Τώρα να δεις που θα τη βάψω πορτοκαλί!

 

[deka]

Σταύρο να είσαι καλά για την υπέροχη ιστορία που μας χάρισες! Και σε άλλα ταξίδια με υγεία!

 

[STAV]

H Αμερικάνα Βανδουλάκαινα μετά της φίλης της μιλούσαν για την χαμένη αθωότητα της Κρήτης, το ταξίδι στο Μεξικό δια μέσου του οποίου έφτασαν στην Κούβα, ο Jose να ρωτάει πόσο θα κοστίσει το μάθημα ελληνικών, τέλος πάντων το κλείσαμε το μαγαζί , δώσαμε ένα ραντεβού για την άλλη ημέρα και είπαμε να βολοδέρναμε για την casa.
-προς τα πού πάτε, ρωτάμε την Νικολέτα
-α, σε μια casa την Εmilio, εδώ πιο κάτω, μας τη σύστησε μια φίλη από την Ελλάδα
-θα τρελαθούμε τώρα, στην ίδια casa μένουμε και ποια σας την σύστησε
-μια φίλη που είχε σχέση με κουβανό , παντρεύτηκε εδώ και τώρα είναι στην Ελλάδα
-βρε λες;;; και πως τη λένε;;;
-Μαρία, μένει στην Κρήτη
-μπαμπά εδώ δε μιλάμε για συμπτώσεις, μιλάμε για επιδράσεις της σαντερία πια
Στην ταράτσα της casas θα περάσουν οι ώρες ακούγοντας μουσική και βλέποντας τις σκεπές μιας σκοτεινής αλλά ζωντανής πόλης , της Havana.

Τρίτη ημέρα πια στο city, ήρθε η ώρα της Havana Vieja της Old Havana δηλαδή. Τα περισσότερα μουσεία της πόλης, δέκα πλατείες, 12 εκκλησίες και αρκετά ξενοδοχεία αναπαλαιώθηκαν από το 2002. Περίπου 300 κτήρια αναπαλαιώνονται από το γραφείο της Historiador. Ένα όνομα κυριαρχεί, Eusebio Leal Spengler. Ο Eusebio τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση από το κόμμα, του έδωσαν και κάποια χρήματα, αυτός έφτιαξε μια εταιρεία και έκανε επενδύσεις με τα χρήματα ατά. Το κόμμα τον κάλεσε
-βρε Eusebio αυτά είναι καπιταλιστικά πράγματα, τι κάνεις εκεί;
Ο Eusebio, να υποστηρίζει ότι τα κάνει όλα για το κόμμα και συνέχισε τις επενδύσεις χωρίς να κάνει τίποτε. Τα παίρνει ο Κάστρο στο κρανίο και τον καλεί για ένα τετ α τετ. Έπεισε ακόμη και τον κομαντάντε. Μετά από ένα χρόνο ο Eusebio είχε φτιάξει ένα κεφάλαιο σεβαστό, ώστε να αρχίσει το έργο του. Αποφάσισε την ανάπλαση δεκάδων κτηρίων, πλατειών και καταστημάτων. Από αυτόν περνούν πια όλες οι άδειες για καταστήματα, μαγαζιά κλπ. Οι κουβανοί που εκμεταλλεύονται τα καταστήματα δίνουν ένα ποσό στο κράτος, ένα ποσό στον Eusebio και το υπόλοιπο κρατούν οι ίδιοι. Έτσι ο Eusebio έχει συνεχώς εισοδήματα και προχωρά τις αναπλάσεις, ο μόνος κόκκινος που θεωρούμε αποδεκτό πια, θα ακούσουμε να λέγεται από τον Αlejandro.
Τι είναι η παλιά Havana, άραγε; Σίγουρα ένας τόπος γεμάτος τουρίστες και αντίστοιχους κουβανούς που προσπαθούν να καμακώσουν το ξένο συνάλλαγμα που είναι στην τσέπη των τουριστών. Ένας τόπος όπου συνεχώς προσφέρονται φτηνά τσιγάρα, επαίτες που ζητούν χρήματα, αρώματα, λάδι για μαγείρεμα Ένας τόπος που παράνομα ταξί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με το αζημίωτο, τα εστιατόρια με ζωντανές μπάντες που όμως κάθε δύο τρία τραγούδια σου πασάρουν τα CD τους προς αγορά.

Είναι όμως και το Templete το σημείο που ιδρύθηκε η πόλη της Havana’s, η Plaza de la Catedral με τα καφέ και τα αμαξίδια με άλογα που σε περιμένουν για μια βόλτα στον χρόνο και τον τόπο, το Μuseo Nacional Historia Natural, το Palacio de los capitanes, το μουσείο της πόλης στην Tacon 1, το Museo FarmaciaTaquechel που φάγαμε μια ώρα εκεί μέσα στην Obispo 155, το museo del Automovil, καλά τα έχετε δίπλα τα αυτοκίνητα πρέπει να τα δει κάποιος και μαντρωμένα; Η plaza vieja ,η Plaza de Armas με τα υπαίθρια βιβλιοπωλεία που χαζεύεις , παζαρεύεις, ανακαλύπτεις θησαυρούς της γνώσης, πίνεις υπέροχο καφέ στα υπαίθρια καφενεία και θαυμάζεις το Castillo de la Fuerza Real και τα σπίτια των Ισπανών.
Η παλιά Havana είναι ο δρόμος των εμπόρων όπου τα παλιά μαγαζάκια τους εχουν γίνει μικρά μουσεία από χειροτεχνείας μέχρι αρωμάτων. Είναι η άφοβη περιπλάνηση στα σοκάκια της, η είσοδος στις εκπληκτικές εσωτερικές αυλές, το πέρασμα μπροστά από πανέμορφα κτήρια που αναπαλαιώνονται με ταχύτατους ρυθμούς, το να χαθεί κάποιος μέσα σε μουσικές που δραπετεύουν από το εσωτερικό των σπιτιών. Πρέπει να τη λουστείς την παλιά Havana , όχι απλώς να την δεις.
-ρε μπαμπά, το ραντεβού για το μάθημα
Τρέχοντας φτάσαμε στο σημείο εκπαίδευσης κουβανού εις την ελληνική γλώσσα. Μάθημα σε μπαράκι με υπόκρουση μουσικής δεν είχαμε ματαδεί.
O Jose και ο δάσκαλος με την κλασσική σχολική τσαντούλα, Alejandro, σοβαροί σοβαροί κάθισαν για το δίωρο μάθημα, 20cuc η ώρα παρακαλώ. Όταν βγήκαν και τα βιβλία, «Εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας δι αλλοδαπούς» του παιδαγωγικού τμήματος πανεπιστημίου Πατρών , πάθαμε
-που τα βρήκατε αυτά μπρε;
-τα αγοράσαμε και όχι φτηνά, πάνω από 50-60 cuc το ένα.
-από ποιον ορέ βρήκατε τέτοια βιβλίο στην Havana;
-από τους παπάδες , της εκκλησίας σας.
Αυτό ήταν, είχαν ρίξει το λάδι στη φωτιά
-τι είναι αυτά που λες μεγάλε για λέγε, για λέγε;
Ο Alejandro, άνοιξε το στόμα του και σταματημό δεν είχε.
-Για μας η εκκλησία είναι business. Εγώ δεν εύρισκα εύκολα έξτρα δουλειά στην αρχή και είπα δε πάω στην καθολική εκκλησία να γίνω παπάς να βγάλω κανένα φράγκο. Κάθισα δυο τρία χρονάκια σε αυτούς, με έστειλαν να μάθω και αρχαία ελληνικά και όταν είδαν ότι γινόμουν επικίνδυνος για να τους φάω τη θέση με ξαπόστειλαν με πλάγιο τρόπο. Πάρε το τουτού και πήγαινε στους ορθόδοξους.

-δηλαδή, να ρωτάει και η Νεφέλη , η οποία προέβλεπε ότι θα βουτήξουμε πολύ βαθιά στα τοπικά gossip.
-Να, μου είπαν τα ελληνικά τα μιλάς καλά, εκεί δεν υπάρχουν και πολλοί, θα προωθηθείς γρήγορα, αρκεί να τα βρεις με τον πρώτο τη τάξη ιερέα. Άγιος άνθρωπος, τον αγαπούσαν όλοι οι chicos της Havana καθόσον είχε ιδιαίτερη αδυναμία εις νεαρούς μελαμψούς γεροδεμένους και κουβανούς. Α με το αζημίωτο, τα λεφτά γυρνούσαν στον λαό.
-καλά και πήγες βρε αθεόφοβε;
-α, ακούστε να σας πω, η εκκλησία είναι business, πήγα, ο ανώτατος εκκλησιαστικός άρχων της Ελληνικής εκκλησίας με καλοδέχτηκε , αφήστε που κάποια στιγμή έμεινε και ταπί , γιατί τα λεφτά πήγαν στο λαό και τον δανείζαμε εμείς πια για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Τον παράτησε και ο φίλος του , εκείνη η λέρα ο Μητροπολιτης Παναμά.
-μα καλά και τα βιβλία πως φεύγουνε από την εκκλησία και πωλούνται σε κουβανούς έναντι αδράς αμοιβής;
-δεν μπορώ να πω
-και τα κεριά που κουβαλάν οι έλληνες ύστερα από προτροπές κάποιων θρήσκων, τι τα κάνετε;
-δεν μπορώ να πω;
Το μάθημα είχε γίνει φιστίκι, το είχαμε παρατήσει τελείως, ευτυχώς ο Jose να λέει, δεν πειράζει και που σας ακούω μάθημα είναι, του δώσαμε και ένα ελληνοισπανικό λεξικό που είχαμε , θεώρησε υποχρέωσή του πια να μας δώσει πούρα
-δε τα θέλουμε βρε αθεόφοβε, πάρτο έτσι
-όχι, όχι δε γίνεται, θα σας φέρω τούρτα, ροζ ή σοκολατί;
-βρε είσαι καλά που θα την πάμε την τούρτα;
Αυτός δεν άκουγε τίποτε και την έκανε μια στο γρήγορο να φέρει την τούρτα.
-καλά βρε Alejandro και οι υπόλοιποι έλληνες τι κάνουν εδώ;
-45 οικογένειες , δεν έχουν πολλά πολλά με την εκκλησία, σχεδόν καμία επαφή. Δεν μπορώ να το καταλάβω αφού μπορούν να κάνουν business, αυτοί έχουν εξαφανιστεί. Πέρα από τα εγκαίνια, όπου είχαν έρθει πολλοί, επιπλέον 400 Ελληνοαμερικάνοι από το πανίσχυρο λόμπυ, με ιδιωτικές πτήσεις από το Μαϊάμι που κανονικά λόγω εμπάργκο απαγορεύονται.
Θυμήθηκα τα λόγια της Κικής «Βρέθηκα στα θυρανοίξια, μαζί με τον τέως και την οικογένεια κοκού, τον Παπαγεωργόπουλο πρώην δήμαρχο Θεσσ/νης, όλο το υψηλό παπαδαριό κλπ, τον Μητροπολίτη Παναμά που επίσημα αποκαλεί τον Κωνσταντίνο βασιλιά και όχι τέως όπως επιβάλλεται από το πρωτόκολλο όταν κάνεις επίσημη ομιλία» και κατάλαβα γιατί κανείς από αυτούς που ζει ή έζησε στην Κούβα δεν πλησιάζει πια εκεί, στην εκκλησία.
Η ώρα κυλούσε , μιλώντας για την ζωή του στην Κούβα, τον Jose που πληρώνει τα 75 cuc ασφάλιση στο κουβανικό κράτος για να είναι συνεπής και να μπορεί να φύγει, τις δυσκολίες που βρίσκουν οι κουβανοί στο να πάρουν βίζα από άλλες χώρες για να ταξιδέψουν, το καθεστώς που άλλο που δε θέλει να ξεκουμπιστούν μερικοί αλλά να στέλνουν μερικά πικικίνια πίσω, για τον Jose και την πρόσκληση από τον έλληνα μπατσούλη, την εγγύηση επιστροφής, από πού να αγοράσει εισιτήριο, τώρα να λέει Jose, πρέπει να έχω κάνει προαγορά, για τον έλληνα πρόξενο, ααααα να και η ροζουλί τούρτα.
-Είσαι τρελός, τι να την κάνουμε τώρα;
Τα πιατάκια βγήκαν, τα κουταλάκια εμφανίστηκαν , η μουσικές σταμάτησαν και το μαγαζί όλο, μια παρέα άρχισε να υποκλίνεται στη δροσιά της ροζούλας.
-θέλετε να σας πάω στην εκκλησία, ξεστομίζει ο Alejandro;
-όχι να μας λείπει, να μας πας κάπου μη τουριστικά, αλλού , να δούμε το άλλο πρόσωπο της Havana’s.
Μια και δυο μπαίνουμε στο coco και για δύο ώρες ,νάναι καλά ο Alejandro μας γύρισε σε γειτονιές αλλοτινές, φτωχικές, ανθρώπους φτωχούς αλλά αξιοπρεπείς, μόνο η μουσική ήταν η ίδια ως σημείο αναφοράς της έκφρασης και του αυθορμητισμού ενός λαού.

Είναι απόγευμα όταν τους αποχαιρετάμε, αφήνουμε την υπερτροφική καρύδα με κινητήρα που τη λένε και coco και αρχίζουμε ένα ταξίδι στο Tunel de la Havana με μια από εκείνες τις υπέροχες καλλονές που σε κοιτούν κατάματα, μια παλιά Πλύμουθ, ενώ άλλες κουκλάρες Κάντιλακ, Ντε Σότο και λοιπές έτρεχαν γύρω μας αρνούμενες να πεθάνουν και που καταλήγεις τελικά να αγαπήσεις και το καυσαέριο που βγάζουν. Χερούλια δεν είχε, πόρτες δεν άνοιγαν, σκεπή δεν υπήρχε, τρύπες στο πάτωμα που έβλεπες το δρόμο πολλές, ο οδηγός μαλλί , γυαλί και παντελόνι lee, άσε που άφησε το τιμόνι για να στείλει την αγάπη του, σε έναν κόμματο που περνούσε.
-θα φτάσουμε ζωντανοί;;;
Ευτυχώς πάτησε φρένο απότομα μπροστά σε μια στηθάτη κουβάνα, σκάσαμε τα 5 cuc και μπροστά μας το Castillo de los Tres Reyes Magos del Morro, ένα όμορφο κάστρο , φύλακας του κόλπου της Havana. Ένας ιταλιάνος το σχεδίασε, ο Juan Bautista Antonelli, το 1589, όταν η Κούβα ήταν κάτω από τον ζυγό των ισπανών. Το κόστος εισόδου μεγάλο 8cuc, θέλεις ταράτσα άλλα 6cuc, θέλεις να δεις φυλακή άλλα 4cuc, τέλος πάντων το μόνο φτηνό εκεί μέσα είναι οι μακαρονάδες με 1,5cuc. Εμ βέβαια περιμένεις να δεις και εκείνη την αναπαράσταση με τους κανονιοβολισμούς, φτάνουν και οι κουβάνοι ντυμένοι στρατιώτες ισπανοί, γελώντας, λέγοντας ανέκδοτα, μισοπιωμένοι…
-ρε μπαμπά μας κοροϊδεύουν, για τουρίστες μας περνούν, τι κιτσαρία είναι αυτή;

Μετά το τέλος του ισπανοκουβανικού show, πήγαμε στην casa και ετοιμαστήκαμε για την βραδινή έξοδο, casa de la cultura για όποιον σέβεται τη νυχτερινή χορευτική ζωή της Havana. Τι ουρά είναι αυτή, τι μπρατσάδες να ελέγχουν την πόρτα, τι face control είναι τούτο, τα σκας και εισέρχεσαι στο ναό του χορού κατά την άποψη των νεαρών κουβανών και καμακιών από ότι φαίνεται. Μη και σας ξεγελάσει το χαλαρό ξεκίνημα των μουσικών, η ένταση θα ανέβει σταδιακά μέχρι φρενίτιδας με τα πνευστά να χτυπούν κόκκινο και τα καταϊδρωμένα κουβανέζικα σώματα να συντονίζονται με αυτόν τον γνώριμο και μοναδικό τρόπο που μόνο αυτά γνωρίζουν. Η Τίμπα και το ρούμι ρέουν άφθονα ενώ από κάποια ώρα και μετά όλοι παραδίδονται στους ρυθμούς του Ρεγκετόν. Να μείνει κάποιος ασυγκίνητος, ακίνητος, αδύνατον. Η ενέργεια γύρω σου είναι τόσο ισχυρή που θες δε θες θα σε παρασύρει.
Πέμπτη ημέρα στην Havana, την ημέρα στριφογυρνάμε μεταξύ Miramar, Vedado και Havana vieja. Τρομερή ζέστη, δεν αντέχεται, αλλάζουμε συνεχώς διαθέσεις και προορισμούς, χανόμαστε στα στενοσόκακα, μιλάμε με ντόπιους, περιμένουμε στην ουρά για κάτι σαν μακρόστενους λουκουμάδες με ζάχαρη, θα φάμε κάτι ψητούρες του δρόμου και καταλήγαμε πάντα στην plaza de armas ή στην obisco στο La Lluvia del oro. Κοντεύουν να λιώσουν τα παπούτσια μας από τους δρόμους κάτω απ τον καυτό ήλιο και η ενέργειά μας πια έχει αρχίσει να μειώνεται, να μας εγκαταλείπει.

-μπαμπά, άλλα είχαμε πει πριν ξεκινήσουμε,,, μέχρι τελικής πτώσεως εεεε;;;
-ανάθεμά σε που να φανταστώ ότι οι μουσικές , οι χοροί, τα mohitos θα εναλλάσσονται ασταμάτητα και με τέτοια ταχύτητα που θα ξεπερνούσαν τις αντοχές μου. Βρε σκασμένο δεν κουράστηκες;
-όχι ετοιμάσου για τις 9 το βράδυ, δεν ξέρω υποσχέθηκες.
Ναι, ναι, 9 το βράδυ, malecon, σαν μια αρτηρία ζωής που περικυκλώνει την πόλη και της δίνει οξυγόνο και αλμύρα από τον Ατλαντικό. Στα 8 της χιλιόμετρα όπου χτυπάει κάθε ημέρα και νύχτα ο παλμός της πόλης, σήμερα ξεκινούσε το καρναβάλι της Havana. Πήγαμε νωρίς και βρεθήκαμε δίπλα στην πίστα με τους κριτές, τις χορεύτριες, τους χορευτές. Ανεβήκαμε στο πρεβάζι της malecon, δίπλα σε μια κουβανική οικογένεια, έτσι και αλλιώς τουρίστες δεν βλέπαμε κανένα, τους είχαν στήσει στο National αυτούς. Τα κύματα που έσκαγαν πάνω στη malecon κατάβρεχαν ανθρώπους αλλά αυτό αποτελούσε μια ευκαιρία για θέαμα και παιχνίδι στην πιτσιρικαρία της Κούβας.
Τα κτήρια της Αβάνας μοιάζουν με θεατρικό σκηνικό μπροστά μας, όπου πάνω τους πέφτουν πολύχρωμες δεσμίδες φωτός, μια αληθινή εικαστική καταιγίδα στην όψη, η μουσική στη διαπασών, πολυχρωμία στολών.

-ασιάτες είστε , ρωτάει ο κουβανός πατέρας δίπλα μου κρατώντας το πενταμηνίτικο τέκνο του.
-τι λες ρε τύφλα, για σχιστομάτηδες μας κάνεις,
Τον έπιασαν τα γέλια, είχαμε γίνει μια παρέα, έβγαλε τη μπουκάλα το ρούμι, εγώ την πορτοκαλάδα, φτιάξαμε τα ποτά και μια παρέα πια χορεύαμε στους ρυθμούς της salsa. Τον ξεναγό στο τσεπάκι μας,
-τώρα περνά το γρουπ του πανεπιστημίου, τώρα η σαντερία, ……… κοίτα τους κώλους πως κινούνται μπροστά μας.
Ένα πανηγύρι αισθήσεων με χρώματα και ήχους από τις μπάντες, από τους χορευτές που έβγαζαν τα ρούχα τους σιγά σιγά, από τον κόσμο που κινούνταν σε ρυθμούς αισθησιακούς, δεν κατάλαβα πως βρέθηκα με το πενταμηνίτικο αγκαλιά, ο κουβάνος να χορεύει πισωκολλητό με μία περαστική, η γυναίκα του να βρίσκεται ως σάντουιτς ανάμεσα σε δύο άλλους, τρεις πιτσιρικάδες πιάνοντας με αυθάδεια τα γεννητικά τους όργανα να χορεύουν προκλητικά μπροστά στην Νεφέλη, το πενταμηνίτικο βρέθηκε στα χέρια μιας κυράς, εγώ στην αγκαλιά μιας jineteras, το πενταμηνίτικο στα χέρια ενός πιτσιρικά. Η διάθεση των κουβανών μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Όλοι τους εκφράζονται εξ ίσου καλά με το σώμα και τις χειρονομίες, τα χαμόγελα περισσεύουν και η οικειότητα ξυπνά την ανάμνηση μιας κοινωνίας των παιδικών μου χρόνων που τόσο θα ήθελα να ζήσει και η κόρη μου. Το πανηγύρι των αισθήσεων κράτησε μέχρι τις 4 το πρωί, όπου από την υπερένταση περπατούσαμε στους δρόμους χορεύοντας και γυρνώντας στην casa δεν μας έπιανε ύπνος.
Έκτη μέρα στη Havana, όρθια ερείπια από την κούραση, ώρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Μέσα στο αεροπλάνο, οι αναμνήσεις , οι στιγμές που περάσαμε στην κούβα, σε μια Κούβα που ο χρόνος μπορεί και να καταργείται ανά πάσα στιγμή από τη χαλαρή διάθεση, έχει όμως ανθρώπινο μέτρο. Η επίσκεψη στην Κούβα έχει να κάνει με τη γη, την ιστορία και με τη δύναμη ψυχής των ανθρώπων της. Στο τέλος του ταξιδιού νοιώθεις ένα κενό, κάτι να λείπει, ποιον να πρωτοθυμηθείς, τον Raul, την Zaida, τον Pedro, την Junia, τον Ernesto, τον Jose, τον Alejandro, την Isabel, τον κάθε άγνωστο κουβανό αγρότη που έβαλες μέσα στο αυτοκίνητο και χωρίς μιλιά με τα υγρά μάτια του σου έλεγε ένα μεγάλο ευχαριστώ;

Απόγευμα φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Αθήνας, Αύγουστος, επιστροφή σε ένα έρημο αεροδρόμιο, σε μια νεκρή πόλη, σε μια Αθήνα πλημμυρισμένη από σκουπίδια, με τη βρώμα διάχυτη και ηλικιωμένους να ψάχνουν τα σκουπίδια, σε μια πόλη παραλυμένη, κατεστραμμένη, επικίνδυνη, οργισμένη, πληγωμένη.
Είναι όμως η δική μας πόλη που ακόμη και στις μαύρες της, σου επιτρέπει να γυρίσεις πίσω και να της κλείσεις το μάτι.

 

[zmaria]

Ωχ τι τελείωσε??? Κι εγώ τώρα με τι αφορμή θα ψάχνω κουβανέζικες εικόνες και τραγούδια??? Όχι ρε γαμώτο!!!

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το υπέροχο ταξίδι και τις πανέμορφες εικόνες του..
Να σαι καλά, πάντα τέτοια!!!
Viva Cuba!!!