Κούβα Το ταξίδι με τη ninia, με φτερά, πούπουλα, σαντερία, casas και salsa.

[zmaria]

 

[STAV]

Η μυρουδιά από ζεστά bollos και τηγανιτά churos διαπέρασε τις εσωτερικές γρίλιες των παραθύρων προετοιμάζοντας μας για ένα θεϊκό πρωινό στο σπίτι της Betina και του Angel.
Η Betina την είχε κάνει για την εκκλησία, ο Angel είχε αναλάβει τα πάντα, μέχρι και τσιπς μπανάνας είχε φτιάξει,

στρογγυλοκάθισε και άρχισε να αναλύει όλο το μίζερο τμήμα της ζωής του στην DDR. Εργάτης, από το πρωί μέχρι το βράδυ στη φάμπρικα, δέκα μαζί σε ένα δωμάτιο, ξένος μέσα στους ξένους και ειδικότερα ανάμεσα στους απόμακρους γερμανούς, δεν έβλεπε την ώρα και τη στιγμή να γυρίσει στην πατρίδα. Ευτυχώς τους άφησαν να πάρουν μερικά είδη και να τα μεταφέρουν πίσω στο νησί.
Εκεί που τελειώναμε το γεύμα νάσου αι η γιαγιά αγουροξυπνημένη
-αμ, που να ξυπνήσει, όλη τη νύχτα περίμενε να απορροφηθεί η κρέμα και να χάσει και τα περιττά κιλά, μάτι δεν έκλεισε.
- ααααα, όχι γιαγιά άλλη κρέμα δεν έχουμε , πάει τέρμα.
Απογοητεύτηκε, αλλά μας χάρισε ένα από εκείνα τα υπέροχα χαμόγελα που μόνο εκείνη ήξερε να χαρίζει, μεγάλο, κουβάνικο, μέσα από την καρδιά της.
-Λοιπόν griegos εγώ δεν έχω τι να κάνω , ξαπόστειλα τη γυναίκα, τη γιαγιά θα την αφήσω με το καναρίνι, οπότε πάμε παρέα να σας δείξω την πόλη μου.
Άλλο που δε θέλαμε, μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και με τα γερμανικά μας οπότε vamos.

Βγήκαμε στην πόλη, παραλιακή, ήρεμη αλλά εκτεθειμένη στον θεό άνεμο, όπως έλεγε και εκείνος ο ακατονόμαστος πολιτικός, σε παίρνει και σε σηκώνει.. ,κόσμος λιγοστός
-όλοι σχεδόν στην πόλη δουλεύουν στις φάμπρικες tobaccos και textile. Για πού θα το βάλουμε;
-προφανώς πάμε στις φάμπρικες να δούμε τον κόσμο
Στο παρελθόν, τον 18ο αιώνα, η Gibara, ήταν ένα πλούσιο λιμάνι κυρίως λόγω του εμπορίου της ζάχαρης. Όταν όμως οι μεταφορές στην Κούβα, βασίστηκαν στους σιδηροδρόμους και όχι στα πλοία, η πόλη άρχισε να παρακμάζει. Η λύση βρέθηκε, ψηλά στην άκρη της πόλης οι δύο φάμπρικες, η μία απέναντι σχεδόν από την άλλη, με τον κλασικό Che απέξω, αποτελούσαν εκτός από τον τουρισμό τον κύριο πόλο ασχολίας των κατοίκων.
Φύγαμε από το παρόν της εργατικής τάξης για να έρθουμε αντιμέτωποι με το ένδοξο παρελθόν της, αυτό που της προσέδωσε ένα αριστοκρατικό ύφος με αποτέλεσμα η πόλη να αποτελεί ένα θησαυρό αρχιτεκτoνικών μνημείων με υπέροχες βίλλες και αποικιακά κτήρια.
Φτάσαμε στο Fuerte El Cuartelon, δυο τρεις ερειπωμένες καμάρες, ένα γαϊδούρι που έκανε τη δουλειά του κηπουρού και έτρωγε ότι χορταρικό υπήρχε , λες πάμε πιο κάτω, αλλά η θέα της πόλης από εκεί είναι μαγευτική.

-ο Τυφώνας Ike μας κατέστρεψε, κύματα 7 με 12 μέτρα ψηλά χτύπησαν την πόλη, Ήταν ο δεύτερος τυφώνας μέσα σε 10 ημέρες που χτύπησε την κούβα, πρώτος ήταν ο Gustav. Πολεμήσαμε με νύχια και δόντια να κρατηθούμε όρθιοι και να ξαναφτιάξουμε την Gibara, αυτήν που παλιά ονόμαζαν perla de oriente. Υπάρχει ένα μεγάλο πρόγραμμα αναπαλαίωσης των κτηρίων όπως έγινε στην Havana, η αρχή γίνεται με εκείνο το μεγάλο κτήριο το Teatro. Θα φέρουμε και τουριστικό τρένο από την Guardalavaca, έτσι θα έρχονται πολύ τουρίστες και θα πάρουμε και μείς κάτι.
Άμοιρε Angel πως βλέπεις την ανάπτυξη, το ότι θα αλλάξει η μορφή της πόλης σου για πάντα το ξεχνάς. Προχωρήσαμε προς το τέλος του λόφου Los Caneyes, στο Mirador,ένα καφέ απ΄όπου έχεις πανοραμική θέα όλου του χωριού, αν σε αφήσουν οι πλανόδιοι πωλητές που στην πέφτουν σαν τσιμπούρια για να αγοράσεις εκείνα τα κολιέ, βραχιόλια, αγάλματα, κέρματα όλα θαλασσινά σου λένε.
-τέλειωσε η εκκλησία, πάμε στο κέντρο να βρούμε και τη Βetina.

Γρήγορα, γρήγορα φτάσαμε στην πόλη ξανά ,στο Parque Calixto Garcia, δηλαδή η κεντρική πλατεία της Gibara. Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα της ελευθερίας σε πιο ινδιάνικο στυλ από αυτό της New York , παρόλο που κρατάει και αυτή το φανάρι της, σύμβολο της απελευθέρωσης της χώρας από τους ισπανούς το 1898. Υπέροχα σπίτια, καταπληκτική αίσθηση όγκου και σχεδίων της αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, 4 τεράστιες robles africanos ήτοι αφρικανικές βελανιδιές δώρο από την Αγκόλα, να δίνουν το δικό τους χρώμα στο χώρο κάτω από έναν βαθύ μπλε ουρανό. Ίσως η Gibara να γίνει το μελλοντικό Trinidad της Κούβας.
Στη μια πλευρά της πλατείας βρίσκεται η βυζαντινού τύπου Iglesia de San Fulgencio. Λευκή πρόσοψη με κατακόκκινα τούβλα οι τρούλοι, κάνει ένα υπέροχο κοντράστ με τον ουρανό. Ένας ιερωμένος, τρεις - τέσσερεις πιστοί και η Betina, χωρίς τα μπικουτί με μαλλί άπαιχτο.
-2 ώρες το έφτιαχνα, πουρνό πουρνό. Angel άφησες μόνη τη γιαγιά; ω Madonna πάνε όλα τα κρεμοειδή του σπιτιού.
Η Betina έφυγε για να ετοιμάσει το φαγητό, να ψήσει και τη γιαγιά, αλλά ο Angel εκεί ως γνήσιος ξεναγός θα ακολουθούσε παντού.

Ένα καταπληκτικό μπλε κτήριο , το Museo de Historia Natural με μια μεγάλη συλλογή πουλιών και ένα σκελετό από φάλαινα, είναι για αυτούς που θέλουν να εξασκήσουν τα ισπανικά τους και ιδιαίτερα την ορολογία περί πανίδας και χλωρίδας της κούβας με κύριο υπεύθυνο αυτόν τον νεαρό Ernesto που νομίζει ότι όποιος μπει εκεί μέσα ομιλεί απταίστως τη γλώσσα των ταυρομάχων. Άσε που το έχει βάλει γινάτι, να πάει όλους τους τουρίστες στα σπήλαια της Gibara.Το Cueva Fructuoso, ένα σπήλαιο με σταλαγμίτες , σταλακτίτες και μικρή λίμνη για να κολυμπήσεις, να βρέξεις τα πόδια σου δηλαδή, βρίσκεται το τέλος του δρόμου Independencia και με ένα 4x4's δυτικού τύπου ίσως φτάσεις σώος και αβλαβής.
Δίπλα μας όμως, κοντινότερα στα 10 μέτρα, βρίσκεται το Cine Jiba, όπου κάθε Απρίλιο γίνεται το International Poorman's Film Festival. Τον Απρίλιο του 2012, θα γίνει το 10th ετήσιο Festival Internacional del Cine Pobre, αφιερωμένο σε έναν από τους πρώτους σκηνοθέτες της Κούβας, τον Humberto Solas που πέθανε το 2008.
-Άραγε πώς να είναι μέσα, πετάει η μικρή.
Το πιάνει ο μεγάλος, ορμάει μέσα, δύο φύλακες έπαιζαν μπιρίμπα, τι να φυλάξουν δηλαδή, ένας κάστρο το ξέρει, έναν κινηματογράφο κλειστό.

-Αμ γι αυτό δεν έχετε ανεργία εσείς εδώ, μεγάλε.
Κάτι τους είπε ο angel και τον βλέπουμε να ορμάει σε δύο πολυθρόνες , τους δίνει μια σπρωξιά, δίνει και μια σπρωξιά σε μια πόρτα και μπουκάρουμε στην αίθουσα. Ακούμε και τις φωνές ενός φύλακα, μας πιάσανε; Όχι απλά είχε κλείσει, τέλειωσε την παρτίδα και τώρα μπορούσε να ασχοληθεί και με εμάς. Άνοιξε και τα φώτα, λες και είμαστε στο Αττικό της Σταδίου, μες στο βελούδο όλο το Cine Jiba, όχι παίζουμε.

Από την άλλη πλευρά της πλατείας απέναντι από την εκκλησία βρίσκεται το φουγαράδικο δηλ. το cigar factory. Από τα ανοικτά παράθυρα μπορεί κάποιος να πάρει μάτι τους εργάτες που στρίβουν τα πουράκια. Ενώ στο El Caribe, ένα μπαράκι βοηθάει στο να υγράνεις το στόμα σου με κρύες μπύρες Mayabe και Cacique.
Ο Angel μας τράβηξε προς την άλλη πλατεία, την Las Madres, εκεί όπου βρίσκεται το Fuerte Fernando VII. Ισπανικό φρούριο για προστασία από τους πειρατές. Εκείνο που κυριαρχεί όμως είναι ένα ροζουλί κτίσμα, όπου βρίσκεται η La Culinaria, ένα νέο εστιατόριο με παραδοσιακές γεύσεις, αλλά και η έδρα της Artex, μουσικόχωρου όπου τα Σαββατοκύριακα με 5cuc, παρακολουθείς ζωντανά συγκροτήματα της νέας μουσικής σκηνής της περιοχής.

-κάθε Δεκέμβριο στη Malecon γίνεται χαβαλές με rap και Techno μουσική, συνέχισε ο ξεναγός. Λοιπόν από εδώ μπανίστε την "La Silla", την καρέκλα βουνό που περιγράφει ο Κολόμβος όταν έφτασε στην Κούβα, ο οποίος ήταν και τελείως γκαγκα γιατί οι μεν Μπαχαμιώτες του είπαν θα βρει χρυσό στην κουμπανακάν και αυτός νόμιζε ότι θα βρει τον Κουμπλάι Χαν.
-Βρε Angel πάει τον απομυθοποίησες και αυτόν, το δε Silla έμοιαζε τελικά με τα mogotes που θα δούμε αργότερα στο Viniales.
Πήραμε το δρόμο για το σπίτι, μας περίμενε η Betina, έτοιμο το φαγητό, ετοίμασε και churos για το ταξίδι.

-καθίστε λίγο ακόμη, να σας πάμε στο San Antonio, ένα μικρό ψαράδικο χωριό 3 χιλιόμετρα με τα πόδια, δεν πάει αυτοκίνητο , και στο Los Bajos που θα πάμε με τη lancha, ένα φέρρυ της κακιάς ώρας και της συμφοράς των 15 ατόμων, που κάνουν επίκληση στη Madonna πριν ξεκινήσει δια το αίσιον τέλος της πορείας.
-ας αφήσουμε και κάτι για την άλλη φορά βρε Betina, αν και φεύγουμε με μια γεύση, ότι η Gibara θα αλλάξει τόσο γρήγορα, δεν θα την γνωρίσουμε εάν ξανάρθουμε σε λίγα χρόνια.

Ο δρόμος μακρύς, μοναχικός, ερημικός, μόνο κάτι λεωφορεία της γραμμής έσπαγαν την μονοτονία

70 περίπου χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο Trinidad αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα σε μια πόλη, που μάλλον λίγοι τουρίστες την έχουν ως προορισμός τους, το Sachti Spiritus , μία από τις πρώτες επτά μεγάλες αποικιακές πόλεις των ισπανών. Ο ποταμός Yayabo που τη διασχίζει, αποτέλεσε το κύριο στοιχείο ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής και κυρίως της παραγωγής ζάχαρης, αλλά περισσότερο ονομαστή στους κουβανούς είναι λόγω της γέννησης της guayabera. Όπου guayabera δεν είναι φαγητό, δεν είναι χορός, δεν είναι είδος μουσικής, ούτε σπεσιαλιτέ του καταστήματος αλλά εκείνο το λευκό αντρικό κοντομάνικο πουκαμισάκι με τις τσεπούλες που κέρδισε, γιατί αναδείκνυε τον macho τύπο, όλο τον αντρικό πληθυσμό της λατινικής Αμερικής.

Μια πόλη που το 1665 έπεσε στα χέρια τον πειρατών και από τότε την ξέχασαν όλοι, εξαφανίστηκε από τα μάτια του κόσμου μέχρι το 1976. Τότε αποφάσισαν να την κάνουν και πρωτεύουσα της επαρχίας και καλά λες και κατάλαβε κανένας τίποτε. Όλα άλλαξαν όταν οι δύο κυριότεροι κουβανέζικοι tour operators αποφάσισαν να ρίξουν λίγο τουρισμό και εκεί. Και έγινε ένα βήμα ανάπλασης κτηρίων, δρόμων, κλπ.
Βουρ εμείς στο κέντρο της πόλης, την Plaza Serafin Sanchez.

Η calle independencia από τη μία και η calle maximo gomez από την άλλη πλευροκοπούν την πλατεία, που στο ένα άκρο της βρίσκονται τα μεγαλόπρεπα κτήρια όπως το museo provincial και η Biblioteca Provincial Ruben Martinez Villena, πιο κάτω το Museo de Historia Natural ενώ απέναντι το Teatro Principal. Όλα εντυπωσιακά κτήρια με νεοκλασικές προσόψεις. Στη νότια πλευρά κυριαρχεί η Iglesia Parroquial Mayor del Espiritu Santo σε μπαρόκ στυλ του 1680, ενώ στη δυτική φιλοξενεί την Casa de la Cultura και λίγο πιο κάτω στην Maximo Gomez Sur 26 την Casa de la Trova Miguel Companioni. Οι μεγάλες στοές που τα παλιά χρόνια φιλοξενούσαν τους λούστρους , τώρα έχουν γίνει τόπος όπου πωλητές προσπαθούν να προσελκύσουν τους τουρίστες πουλώντας μπλουζάκια, καπέλα, γραμματόσημα και όλες τις μεταμορφώσεις του che,

ενώ γκουρμέ εστιατόρια και μπαρ περιμένουν τους τουρίστες.

Αφού ξεποδαριαστήκαμε 2-3 ώρες μέσα στη κάψα του ήλιου που σου έπαιρνε το κεφάλι, ψάχνοντας και το El Lyceo,το πρώτο σχολείο για έγχρωμους στην Κούβα που ιδρύθηκε το 1859, πέσαμε πάνω στη la trova, όπου ένας κυριούλης πάσχιζε , ίδρωνε, χτυπιόταν, τραγουδούσε, χόρευε, μήπως και προσελκύσει κανέναν άνθρωπο.

Αριβάραμε για τον ποταμό και κυρίως για την Yayabo bridge, μεγάλη πεντάτοξη γέφυρα του 1815 και ήδη μνημείο της UNESCO.
Σε βγάζει ο δρόμος πρώτα στο Museo de Arte Colonial που στεγάζεται σε ένα παλάτι του 1744 και καταλήγεις σε μια γειτονιά με χαμηλά πλινθόκτιστα μονώροφα σπίτια,

βοτσαλωτούς δρομάκια, πολύχρωμες προσόψεις σπιτιών, φανάρια για φωτισμό των δρόμων μια πραγματική γειτονιά άλλης εποχής. Μια Πλάκα της Κούβας που αξίζει κάποιος να της αφιερώσει λίγο χρόνο άμα βρεθεί σε αυτά τα μέρη.

 

[deka]

Τι όμορφες εικόνες! Να είσαι καλά, Σταύρο! :xmas_smile:

 

[zmaria]

 

[STAV]

Απόγευμα πια φτάσαμε στο Τrinidad. Α, εδώ ήταν όλα κανονισμένα, ας όψεται η Κική, μας έκανε κονέ με τον φίλο της Raul, αυτός έκλεισε δωμάτιο με 30 cuc παρακαλώ στον φίλο του τον Pino,ήμασταν σίγουροι, πηγαίναμε σε φίλους φίλων.

Το Trinidad μας φάνηκε σαν μια όμορφη κωμόπολη, στη νότια πλευρά της Κούβας που βρέχεται από τη Καραϊβική θάλασσα. Εύκολα βρήκαμε την casa del Pino, σε μια απόμερη γειτονιά με σπίτια ετοιμόρροπα, αλλά το δικό μας αποκλείεται λέμε , θα είναι το κάτι άλλο. Να και ο Pino, χαιρετούρες, σας περιμέναμε, να δούμε και το εσωτερικό.
-Αμάν, γιατί ρε Pino το σκισμένο σφουγγαρόπανο το έχεις βάλει για πετσέτα; Γιατί τα σεντόνια είναι ένα σύνολο κομματιών διαφορετικών υφασμάτων, γιατί τρέχουν τα νερά και έχει πλημμυρήσει το μπάνιο, γιατί ένα ξύλο κρατάει τον αριστερό τοίχο μη πέσει, τι κάνουν τα γατιά που ουρλιάζουν έξω από την μικρή συγκεκριμένη τρύπα;;;
Η θέα απερίγραπτη, το απίστευτα πιο λούμπεν δωμάτιο που είχαμε βρεθεί μέχρι τώρα, θέλαμε να την κάνουμε με την πρώτη αλλά τα υπαρξιακά μας προβλήματα του τι θα πει η Κική, τι θα πει ο Raul, μας έκαναν να στέκουμε αμήχανα.
-μπαμπά, να ειδοποιήσουμε τον Raul , να πούμε ότι είναι πολύ ακριβό και να φύγουμε, εγώ δεν μένω σε αυτό το αχούρι.

Η γάτα να λυσσομανάει στο μεταξύ, η μουσούδα της να έχει εξαφανιστεί στην τρύπα.
Εμφανίζεται επιτέλους ο Raul , ψηλός , ευθυτενής, εκ της Havana ορμώμενος με ένα τεράστιο χαμόγελο, με τα αγγλικά του, με τα σέα του και τα μέα του, βάζουμε μπροστά την επιχείρηση Νεφέλη.
-Raul είναι εξωφρενικά ακριβό για αυτό που προσφέρει, φεύγουμε θα πάμε αλλού.
Το λέει στον Pino και αυτός ο άτιμος άρχισε να κατεβάζει την τιμή σαν το χρηματιστήριο της Αθήνας, 25, 20, 15, 10, 9 το δίκλινο.
Τρελαθήκαμε, και τώρα τι κάνουμε;
-α, όχι Raul, αυτό που κάνει είναι αντιεπαγγελματικό, φεύγουμε.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα μπαίνουμε στο αμάξι και ξεκινάμε, που πάτε μπρε να φωνάζει ο μεγάλος, σε άλλη γη σε άλλα μέρη να απαντάμε εμείς.
-Βαστάτε ρε τα άρματα, έρχομαι μαζί σας να σας βοηθήσω.

- Raul πάμε πλατεία, κέντρο πόλης. Είχαμε και μία διεύθυνση από τον Angel για καβάτζα.
Μπροστά ο Raul με το ποδήλατο, πίσω εμείς, φτάνουμε στα όρια της παλιάς πόλης, κλειστό το ιστορικό κέντρο για τα αυτοκίνητα όπως στο Ελλάδα, με μπάρες και φύλακες που έλυναν sudoku, κάτι ψιθύρισε ο δικός μας, ανοίγουν οι μπάρες, το αυτοκίνητο και το ποδήλατο να τρέχουν στους πεζόδρομους, οι τουρίστες άναυδοι να παρακολουθούν τις άπειρες παρανομίες των κανόνων οδήγησης από τους griego, τελικά κεντρική πλατεία.
-Raul, στάκα και περίμενε.
Hospedaje lodging
Casa colonial en el centro Plaza Mayor
Frente a la casa de la trova
Fernando Hernandez Echerri 26
Tel : 005341993154
O Rafael, ένας ευτραφήςτύπος, με μουστάκι, σου θύμιζε κάτι από Pantcho Villa, άντε ίσως μεξικάνο έμπορο κοκαίνης, με τεράστιο όμως χιούμορ και χαμόγελο. Φυσικά μόλις είχε δώσει το δωμάτιο σε δύο Ισπανούς, αλλά don’tworry.
Σε τρία λεπτά είχαμε εγκατασταθεί σε μια πολύ ωραία casa , 40 μέτρα από την casa de la trova, με εσωτερική αυλή,, φαγάδικο στην είσοδο, υπέροχη ταράτσα με θέα.

Hostal Anabel Ruiz Tapanes y Pupi
Casa colonial en el centro historico
Fernando Hernandez Echerri 12
53- 01-41-993773

O φίλος της φίλης άναυδος έβλεπε τη γρήγορη και αποφασιστική διαδικασία ανεύρεσης casas. Αφού δώσαμε ραντεβού για την άλλη ημέρα, με κανονισμένο πρόγραμμα επιμόρφωσης σεμιναριακού επιπέδου με επιπλέον πρακτική εξάσκηση εις την Σαντερία, καθότι ο ψηλός , ευθυτενής, εκ της Havana ορμώμενος με το τεράστιο χαμόγελο κύριος ήταν και αρχισαντέρης. Με το που έφυγε το ρίξαμε στη μάσα, στο εστιατόριο της casas βέβαια,υπό το βλέμμα 15 αγαλμάτων της παναγίας σε όλες τις μορφές, εκφάνσεις και αφιερώσεις. Δεν θα ξεχάσω την ιδιοκτήτρια, όχι μόνο για την ιδιαίτερη πίστη της στον καθολικισμό αλλά και το βλέμμα που έριξε στον σαντέρη που έφτασε μέχρι τη σκάλα του σπιτιού της.

Ε, ώρα για νυχτερινή ζωή, από πού ξεκινάμε, casa de la trova, δίπλα την έχουμε Echerri No 29 ,παίρνουμε τα mohitos no1, και απολαμβάνουμε τη μουσικούλα μας σε αυτό το παραδοσιακό κουβανέζικο μπαρ , φίσκα από τουρίστες και όχι μόνο, εδώ που εμφανίζεται ο καλύτερος τροβαδούρος της πόλης, ο Israel Moreno. Δεν πέρασαν τρία τέσσερα λεπτά ηρεμίας και ξαφνικά, η μικρά χωρίς να πει τίποτε εξαφανίζεται στην πίστα μετά νεαρού ετών 21, Pedro. E, είπα να κάνω πάλι, ότι με δίδαξε ως γνωστόν η νονά της

-εσύ θα κοιτάς και δε θα μιλάς καθόλου

Είχα φτάσει στο mohito no3 και η μικρά ουδόλως κατέβαινε από το πάλκο, ο δε Pedro αφού καθάρισε την ιδρωτίλα του με εκείνο το ξεσκονόπανο που πάντα κουβαλούν οι χορευταράδες, χούφτωνε όλο και πιο κάτω.

-εσύ θα κοιτάς αλλού και δε θα μιλάς καθόλου, το φάντασμα της νονάς

-και τι θα πω στη μάνα της ρε;;;; ε, πες μου.

Στο τέλος του mohitono3, άρχισα τα νοήματα, επιτέλους κουράστηκε.
-Μήπως ήρθε η ώρα να πάμε κάπου αλλού για μπαρότσαρκα, είπα έτσι αδιάφορα.
-Ναι να πάμε απέναντι στο Artex όπου έχει αφροκουβάνικη μουσική. Κάνουν και μαθήματα χορού κάθε ημέρα εκεί.
-μπα και που το ξέρεις εσύ; Κάτι δε μου πήγαινε καλά στο όλο story, τα είχε κανονίσει η μικρά, έβλεπα και τον άλλο να κάνει τα δικά του νοήματα, γειώνοντάς με οριζοντίως και καθέτως.

Περνάμε από μπροστά, Palengue de los congos reaces, τα τύμπανα να ακούγονται μέχρι το δρόμο, ένιωθες ότι έκανες ένα ταξίδι αφρικάνικο. Α, δε θα τους κάνω τη χάρη. Με έπιασε το συντηρητικό μου.
Προχωράμε, δήλωσα χωρίς άλλη κουβέντα για πιο κάτω, στην κεντρική πλατεία που ακούγεται μουσική.

Σκαλοπάτια που ανηφορίζουν, ένα φυσικό αμφιθέατρο, μια όαση ιστορίας, εκεί σε ένα σπίτι που χρονολογείται από τις αρχές του 18ου αιώνα βρίσκεται η Casa de la Musica Egrem, ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης σε μια ατμόσφαιρα που είναι δύσκολο να ξεφύγεις. Μετά τα πρώτα σκαλιά, ένα πλάτωμα με σιδερένιες καρέκλες και τραπέζια προοριζόμενα κυρίως για τα οργανωμένα γκρουπ των τουριστών και μπροστά τα μουσικά συγκροτήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Χορός παντού. Ένα βήμα πριν και οι ντόπιοι jineteros περίμεναν προς άγρα αυτών, που επί τούτου είχαν έρθει εδώ, κάτω από το άγρυπνο μάτι των προστατών τους.

Είναι αλήθεια ότι οι jineteros είναι από τα κυρίαρχα θέματα των ξένων δημοσιογράφων. Ακόμη και η δασκάλα ισπανικών της Νεφέλης αναρωτιόταν, μα είναι έτσι στα αλήθεια;
Ιστορίες για έναν εκδιδόμενο λαό έναντι χρημάτων μάλλον αστείο μου ακούγεται. Ασφαλώς υπάρχουν jineteros, κυρίως στα τουριστικά μέρη, μήπως δεν υπάρχουν στην Πατησίων οι δεκαπεντάχρονες νιγηριανές μαυρούλες όπου όλοι κάνουμε τα στραβά μάτια ως μη υπάρχουσα κατάσταση; Εδώ λοιπόν βρίσκονται και κάποιες κουκλάρες με καταπληκτικό παρουσιαστικό, προερχόμενες κυρίως από το λούμπεν τμήμα του κουβάνικου λαού, ικανές να γοητεύσουν και να παρασύρουν κάθε επίδοξο τουρίστα που θέλει να αισθανθεί κάποιος, στο κέντρο ενός ιδεατά πλασμένου φανταστικού κόσμου.
Στο επάνω μέρος, στο δεύτερο τμήμα των σκαλοπατιών , βρίσκονται δεκάδες τουρίστες, οι χύμα, οι ανεξάρτητοι μεμονωμένοι, με τα ποτά στο χέρι και όλοι μαζί συνυπάρχουν με ένα κοινό συνδετικό κρίκο, την κουβάνικη μουσική και τον χορό.
-πάω για προμήθεια του mohitono 4, περίμενε εδώ.

Γυρνάω, μένω με τα mohitos στο χέρι, ο Pedro σκιά μας πια, είχε αρπάξει τη μικρά και μη τον είδατε τον Γιακουμή, συνέχισε το καμάκι εις τας πλατείας. Η Νεφέλη δεν ξεκολλούσε, ο νεαρός κολλιτσίδα, να διακρίνω ότι τσίμπησε το ψάρι; Κόντευα να γίνω φέσι από το mohito, όταν αποφάσισε η μικρή να επιστρέψει εις την πατρική προστασία.
-απ! Γυρνάμε στην casa.
-μα, μου….
Αυτός από πίσω…
-Τι έρχεται και στο δωμάτιο, ως εδώ και μη παρέκει, κόφτου το.
Ευτυχώς η νταρντανοσπιτονοικοκυρά ήταν στην πόρτα, του σκάει ένα:
-Que tal? Καπνός ο νεαρός.
Τρεις η ώρα τη νύχτα και η Νεφέλη το έβαλε πείσμα να μου εντρυφήσει τις φιγούρες που της έμαθε το κουβανοκαμάκι. Βρε τι αντοχές έχω με αυτό το μικρό.

Ξυπνήσαμε αργά και από την εσωτερική αυλη,με μια σκαλίτσα ανεβήκαμε στην ταράτσα , από όπου έβλεπες τις στέγες της πόλης. Θέαμα υπέροχο.

Νάσου και ο Raul, που εις πείσμα της υπερκαθολικής κυράς τον καλέσαμε στο ταρατσάκι. Εκεί παίρνοντας πρωινό, ακούσαμε ιστορίες κουβάνικες, τρινιτάριες, την ιστορία της ζωής του, γνωρίσαμε έναν άλλο Raul.
Μια απίστευτη γνώση της μουσικής σκηνής της κούβας, ξεχείλιζε μπροστά μας με θέα τις κορυφές των σπιτιών, η ρούμπα που προέρχεται από την πρώιμη αφρο-κουβανική κουλτούρα, το τρες που είναι ρυθμός που επινοήθηκε στην Κούβα, για το αργό τσα-τσα-τσα αλλά και για την κουβανέζικη κλασική μουσική, η οποία περιλαμβάνει μουσική με έντονες αφρικανικές επιδράσεις και έχει παρουσιάσει έργα με διεθνή απήχηση χάρη στον Ερνέστο Λεκουόνα. Όσον αφορά τις γνώσεις του για τη rock σκηνή εντυπωσιακές.
-πώς εσύ, ένας χειρούργος με ειδίκευση στον ταρσό και το μετατάρσιο, καρπό και μετακάρπιο και επιπλέον babalawo, μιλάς τόσο καλά αγγλικά ρε φίλε;
-χμ, οικογένεια πιστή στον Fidel, ήμουν στο σχολείο όπου όλοι μαθαίναμε ρώσικα τότε , όταν με πλησίασε ένας δάσκαλος και μου είπε: Raul άμα θες να γίνεις γιατρός, επειδή όλα τα καλά βιβλία είναι στα Αγγλικά, πρέπει να μάθεις Αγγλικά και χέστα τα ρώσικα. Όταν το είπα στη μάνα μου έγινε έξω φρενών, προδότη εσύ ένας κουβανός θα προδώσεις τον Fidel και θα μάθεις αγγλικά, ποτέ!! Το είχα βάλει πείσμα. Είχαμε ένα παλιό Ρώσικο ραδιόφωνο Selena και τότε το 1996-1997 ξυπνούσα κρυφά τη νύχτα, έβαζα το ράδιο κάτω από τα σκεπάσματα και άκουγα τον παράνομο ραδιοσταθμό της αμερικής με τα rock τραγούδια της εποχής. Η μάνα μου δεν έπρεπε να καταλάβει τίποτε. Όλη νύχτα έγραφα τραγούδια, πήγαινα στο δάσκαλο να με βοηθήσει στη μετάφραση, προσπαθώντας να μάθω τη γλώσσα. Έτσι έμαθα αγγλικά, μετά πήγα medicina, έξη χρόνια.
Η Νεφέλη τον παρακολουθούσε με ανοικτό στόμα.
Ο Raulθα τα καταφέρει να γίνει ένας πολύ καλός επιστήμονας, ροκάς, με χιούμορ και έτοιμος να μας ευλογήσει μετά επταήμερον νηστεία και προσευχή.
-άντε αργήσαμε για το workshop της σαντερίας, vamos.
-μπαμπά γουστάρω, βουντού και έτσι; Εξορκιστής νο 5; Σφάζουμε ζώα; Ρουφάμε αίμα;
-τι λες βρε χαμένο, ανόητο , προχώρα τον χάσαμε το γιατρό. Εεεε doctor περίμενε……

 

[NTINA]

Φωτο απ το λούμπεν δωμάτιο δεν έχει?
Ξέρω κάποιες ψυχές που θα πέταγαν τη σκούφια τους για κάτι τέτοιο:xmas_lol:

 

[KIKI]

Πάνω στο καλύτερο μας έκοψες !!
Για λεγε , για λέγε .....
Πότε θα τον φάμε τον κόκκορα ;

 

[deka]

Αγαπημένο Τρινιδάδ!!!
Περιμένουμε περιγραφή από την σαντερία, με αγωνία!!!

 

[STAV]

Φωτο απ το λούμπεν δωμάτιο δεν έχει?
Ξέρω κάποιες ψυχές που θα πέταγαν τη σκούφια τους για κάτι τέτοιο:xmas_lol:

Ντίνα τόσους διεστραμμένους έχει αυτό το φόρουμ;;:xmas_rolleyes:

Πάνω στο καλύτερο μας έκοψες !!
Για λεγε , για λέγε .....
Πότε θα τον φάμε τον κόκκορα ;

σου είχα πει 7 ημέρες πέρασαν και σίτεψε, έτοιμο το κοκόρι:xmas_smile:

Αγαπημένο Τρινιδάδ!!!
Περιμένουμε περιγραφή από την σαντερία, με αγωνία!!!

η άδεια από τον αρχισαντέρη ήρθε, η άδεια από τους σαντέρηδες για τις φώτο ήρθε, η άδεια από το κοτόπουλο ήρθε,.......
δηλ. τι μένει;; α... το κατσίκι γρήγορα , χρειαζόμαστε το κεφάλι του:xmas_cheesygrin::xmas_cheesygrin:

 

[deka]

η άδεια από τον αρχισαντέρη ήρθε, η άδεια από τους σαντέρηδες για τις φώτο ήρθε, η άδεια από το κοτόπουλο ήρθε,.......
δηλ. τι μένει;; α... το κατσίκι γρήγορα , χρειαζόμαστε το κεφάλι του:xmas_cheesygrin::xmas_cheesygrin:

Άντε λοιπόν!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[STAV]

Ο γιατρός μπροστά τρέχοντας και μείς πίσω κουτρουβαλώντας το βοτσαλωτό της calle rosario, και να πέσετε θα σας το φτιάξω το ουραίο οστού μην ανησυχείτε, κάτι ξεστόμισε και για ολυμπιακούς στην Ελλάδα του 2004, που να ξέρει ότι τώρα ξεχρεώνουμε και με μια φλασιά έριξε και μια περιγραφή του Trinidad

-α, καλά το 2004 το γιορτάσαμε και εμείς. Ο τυφώνας Ivan κατηγορίας 5, μας πήρε και μας σήκωσε, κατέστρεψε τα πάντα στην πόλη, δεν έμεινε τίποτε όρθιο, συγκοινωνίες, ηλεκτρικό, τηλέφωνα όλα σιώπησαν για 15 ημέρες. Σπίτια , ξενοδοχεία και διάφορα άλλα κτήρια καταστράφηκαν. Τα βουνά γύρω από την πόλη σταμάτησαν τον Ivan που έμεινε πάνω από την πόλη. Το κράτος και άλλες ξένες χώρες έδωσαν τα υλικά και από κει και πέρα μόνοι μας τα φτιάξαμε όλα από την αρχή.
Με αυτά περάσαμε τη Maceo, περάσαμε τη Marti, φτάνουμε Frank Pais και παίρνουμε την κατηφόρα;
-φτάνουμε; Έχουμε περπατήσει τη μισή πόλη ρε doctor.
-τι δεν αντέχετε;;; χμμμ έχουμε και σανατόριο στα βουνά, να πάμε.
Αφού μας περιέγραψε που κοιμήθηκε, που έφαγε, που έστριψε τσιγάρο, που στραβομουτσούνιασε η Κική, φτάσαμε και στο πρώτο περίπτερο που είδαμε στην Κούβα.

-απ, στάκα αυτό θέλει φώτο
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα σπίτι του, η Zaida μας περίμενε με ανοικτές αγκάλες και μας παρέλαβε η Yani, η κόρη της , η οποία επειδή κάνει μαθήματα αγγλικών αποφάσισε να κάνει την πρακτική της επάνω μας.
-από ραδιόφωνο και αυτή μαθαίνει;
-όχι πια, υπάρχουν και course, τα πληρώνει ο Raul, ενημέρωσε η Zaida, η οποία παρέλαβε το ελαιόλαδο Κρήτης, ναι κουβαλούσαμε και αυτή την παραγγελιά, αλλά δε λέω, το τίμησε δεόντως τοποθετώντας το στην βιβλιοθήκη. Ο Raul εμφανίζεται με την επίσημη στολή του babalawo, γιατί ένας αξιοσέβαστος αρχιερέας της σαντερίας δεν κάνει μισές δουλειές και το σεμινάριο άρχισε.

Κατά Raul αφήγηση λοιπόν όλα ξεκίνησαν από τις πυραμίδες της Αιγύπτου, ιεροτελεστίες μεταφέρθηκαν στην Νιγηρία. Και αυτά ακολουθώντας τη διαδρομή των σκλαβοκάραβων έφτασαν πρώτα στην Κούβα και μετά στην Βραζιλία. Η Κούβα με το ευνοϊκό κλίμα, την τροπική βλάστηση και τις καταιγίδες, φιλοξένησε τους ταλαιπωρημένους δυτικοαφρικανούς, σα να ‘ταν πατρίδα τους. Με μία αργή διαπολιτισμική διεργασία οι αφρικανοί ενώθηκαν με το ντόπιο στοιχείο. Οι ιερές αφρικανικές δοξασίες θεωρούσαν τον Orisha, ως το θεό της Δημιουργίας του Ανθρώπου, που καθοδηγεί τον πληθυσμό της Γης. Αυτός έχει όλα τα καλά, σοφία, υπομονή κλπ.

Ντύνεται στα λευκά με κόκκινες ή μωβ μπορντούρες, σύμφωνα με τις δύο φάσεις του κύκλου του , του pataki,άκου όνομα, δηλ. της νεότητας και των γηρατειών. Οι ύμνοι προς τιμήν αυτού του κυρίου ονομάζονται λουκουμίες. Μια το πατάκι , μια οι λουκουμίες, που να κρύψεις τα γέλια.
Η αφροκουβανέζικη θρησκευτική μυθολογία, λέει ότι κάποτε ο Orisha αποφάσισε να παραδώσει τον Κόσμο στον Orunla, τον πέρασε από τους 10 άθλους του και αυτό το νέο και άξιο παλικάρι πήρε τη διακυβέρνηση του Κόσμου.
Με το πέρασμα του χρόνου οι αφρικανικές δοξασίες ενώθηκαν με τις δοξασίες των ισπανών, αν ήθελαν ας έκαναν και αλλιώς οι μαυρούληδες αφού το απαιτούσαν οι πολιτισμένοι ευρωπαίοι αλλιώς τους έπαιρναν το κεφάλι.
-εδώ έρχεται όποιος έχει πρόβλημα, θέλει να επικοινωνήσει με τους θεούς, με τα πνεύματα των πεθαμένων, με τα πνεύματα του ιερέα ή και άλλων. Πρώτα ρωτάει τι πρέπει να κρατήσει για τη θυσία, τρόφιμα ή ζώο π.χ. σιτεμένη κότα, κόκορα κοτσονάτο, κατσίκι του βουνού, αγελάδα απαγορεύεται γιατί αλλιώς πάνε καταναγκαστικά έργα.

Ο δάσκαλος μας πηγαίνει στον μικρό βωμό, όπου υμνεί τον Elegba-Elegua, αυτόν που ανοίγει και κλείνει τους δρόμους της ζωής. Ο Elegba Elegua, είναι ο orisha της αφροκουβανέζικης santeria, δηλαδή της θρησκείας με τα ανάμεικτα αφρικανικά και ισπανικά στοιχεία, που εμφανίζει τρεις αποκαλύψεις, αλλά είναι ένας και μοναδικός.

Στην πρώτη του μεταμόρφωση, αναπαριστά το διάβολο Olosi, στη δεύτερη εμφάνισή του είναι ο Eshu, το ον που δεν ελέγχεται, ενώ στην τρίτη αναπαράστασή του, φέρει το όνομα Ελεγουά κι εκπροσωπεί την οντότητα που ελέγχεται.
Εκεί, πρέπει να ριχθούν τα ιερά coconuts, μικρά τετράγωνα κομμάτια, τέσσερα τον αριθμό. Η λευκή πλευρά συμβολίζει το 1, ενώ ή καφετιά η πίσω δηλαδή το 0. Τέσσερα λευκά, ίσον alafia δηλ. ναι , άντε να καλέσουμε πνεύματα. Τρία σκούρα και ένα λευκό, απλά όχι,οπότε ρωτάει τα πνεύματα, ποιανού το πνεύμα στο χώρο κυριαρχεί, φέρτον εδώ , τον παραλαμβάνει και προχωράει η πρώτη θυσία για εξευμενισμό των πνευμάτων. Εάν τα ιερά coconuts είναι τέσσερα σκούρα, μαύρο φίδι σε έφαγε, θάνατος, shango, πρέπει να γίνει μεγάλη τελετή του θανάτου. Απαπαπα……..

Αφού τραβήξεις τον τάραχο υπαιθρίως, εισέρχεσαι στον ιερό χώρο που βρίσκονται τα λατρευτικά αντικείμενα , αυτά που προέκυψαν μετά από μια διεργασία τριών αιώνων, όπου το αφρικανικό πνεύμα του Κυρίαρχου των Κεφαλών ταυτίστηκε με Virgen del Blanco δηλ. την Παναγία του Λευκού κατακτητή, ενώ η Oshun η θεά της βοήθειας και του ελέγχου κάτι σαν μπάτσος των αφρικάνικων θεών θα συνταιριάξει με την μουλάτα Caridad del Cobre,την μιγάδα Παναγία του Ελέους. Ο θεός του κυνηγιού Οshosi, θεός που εξασφαλίζει στον άνθρωπο την τροφή του και τον γιατρεύει με τα βότανά του. Η ενδυμασία του είναι μπλε, φοράει και σκούφο από δέρμα ελαφιού με κοχύλια, ενώ κρατάει ένα τόξο, με το οποίο χορεύουν οι πιστοί του.

Η Yemaya, είναι η θεά της θάλασσας, η μητέρα όλων των μανάδων,ντύνεται στα μπλε, με λευκές ρίγες στο τελείωμα, χαρακτηρίζεται για την ομορφιά, την εξυπνάδα και τη δύναμή της.Είναι αυτή που εξομοιώθηκεμε τη Virgen de Regla , σε αυτήν δηλ. στην οποία προσεύχονται οι έγκυες κι όσες θέλουν ν’ αποκτήσουν παιδί μα δεν μπορούν, ή όσες έχουν παιδί στα σπλάχνα τους, αλλά θέλουν να το ξαποστείλουν.
Tέλος o Shango, ο θεός του πολέμου, γιος της Γιεμαγιά, είναι ο κυρίαρχος του τυμπάνου bata και μαγεύει τις γυναίκες ερωτικά με τους λάγνους χορούς του. Φοράει κόκκινα ρούχα με λευκή μπορντούρα και κρατάει τον πέλεκυ του πολέμου, συμβολίζοντας την αρρενωπότητα, τον έρωτα και το νόημα της ζωής.
Αυτόν τον τακίμιασαν με τη Santa Barbara των ισπανών, αυτή που κρατά την κούπα της ισπανικής μέθης στο ένα χέρι και το σπαθί του ισπανικού τρόμου στο άλλο.
-μα καλά πόσοι θεοί υπάρχουν στην σαντερία ρε Raul
-401 και για τον καθένα γίνεται διαφορετική τελετή, τοποθετώντας στο κεφάλι τα ιερά και όσια.

Βγαίνω για μια στιγμή να φέρω και τα σατέν πράσινα και κίτρινα υφάσματα, παραγγελιά και αυτά, τα δίνω στη Zaida, α όχι έτσι μου λέει θα γίνει τελετή.
Βρε κακό που πάθαμε, τρελάθηκες, για τα δυο κουρέλια θα κάνουμε και τελετή;
-με όλους τους τύπους
Αφού πέρασε και αυτή η διαδικασία ανάμεσα σε λατρευτικά αντικείμενα και κάτω από τους μουσικούς ήχους του ασημένιου agogo, του χρυσού καμπανακίου της Othun και του ξύλινου achere, ο Raul αρχίζει να ρίχνει τα ιερά κοχύλια που περιέχουν ιερούς σπόρους, 19 τον αριθμό για τους άντρες και 2 για τις γυναίκες. Ο ιερέας τα τοποθετεί εις την κεφαλή του, διαβάζει τα ιερά κείμενα εις την αφρικάνικη γλώσσα, ενώ περιμένουμε να ριφθούν 16 φορές όσοι και οι δρόμοι της ζωής.
Πάνω από 3 ώρες κράτησε το σεμινάριο επιμόρφωσης και τώρα έπρεπε να μπούμε στα εργαστήρια, καθόσον η πελατεία περίμενε απέξω στην ουρά. H Liliana πέρασε γρήγορα, τα πνεύματα ήταν μαζί της, το κοκοράκι κικιρικικι δεν θα μας ξυπνάει κάθε πρωί, έλα ο επόμενος,…..

εμείς περιμέναμε τη σειρά του Leniel, όπου Leniel, ετών 25 με μια σιτεμένη μαύρη κότα επτά ημερών, με μια αρμαθιά μπανάνες όσες και οι νηστείες, με το dry jin στο χέρι να ποτίσει τον orula μήπως τον εξευμενίσει
-μπαμπά θα σφάξουν τα ζωντανά τώρα, άμα λιποθυμήσω τι κάνουμε;
-είσαι καλά τι φοβάσαι; Και όπως είπε πολύ σωστά είπε κάποτε η Κική «τι εντύπωση να μου κάνει ένας σφαγμένος κόκορας, όταν γεννήθηκα σε μια χώρα που θυσίαζαν κόρες (βλ.Ιφιγενεια) για να φυσήξει άνεμος , ταύρους για εύνοια των Θεών , ο Ισαάκ τον γιο του κτλ κτλ ακόμα και τώρα μαζεύονται στα μοναστήρια και κάνουν εξορκισμούς σε ανθρώπους που χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας…»,

-δίκιο έχει, έτσι και αλλιώς άντεξα να βλέπω να καίνε νεκρούς στα δύο βήματα, το κοκόρι και το κατσίκι θα μας κωλώσει, μονολογά η μικρά.

Μέχρι να δούμε καλό με τον Leniel, δώσαμε και όλα τα υπόλοιπα πεσκέσια, φάρμακα, ρούχα, κολόνιες κλπ, είπαμε να στείλουμε και ένα μήνυμα από τον υπολογιστή θωρηκτό, γιατί όταν εννοούμε υπολογιστή στην κούβα, βάζουμε δίπλα και μια γεννήτρια, μια μπαταρία από REO κλπ.

-Μα τι στο χαμό θα γίνει με αυτόν ρε μπαμπά θα τελειώνει καμιά φορά τα εισαγωγικά;

Αμ δε , αυτός ο Leniel, εκεί. Τα πνεύματα να έχουν λακίσει και να μην έρχονται , τσάμπα να ωρύεται ο Raul, "Iyalodetenite, ofeikoerima…", ανάθεμα και αν καταλαβαίναμε τι θα πει τούτο, κάτι τις μάλλον που προέρχεται από τα βάθη της Αφρικής και των αιώνων και που ο Raul θεωρεί ότι τον βοηθά να επιτελέσει το λειτούργημα διατήρησης της ανάμνησης των νεκρών, της επίκλησης των άστρων, της αναφοράς στην άγραφη ιστορία των αφρικανών σκλάβων που έφτασαν στην Κούβα.

-μπα το πνεύμα της θείας του έχει τσαντιστεί και δε γίνεται τίποτε, πρέπει να περιμένουμε δυο, τρεις ώρες….
-της θειας του, Raul, που θα κάτσουμε εδώ για αυτήν 3 ώρες.

-να το σφάξει το chicken να τελειώνουμε

-όλα στην ώρα τους,μα σάματι έχεις δίκιο, εεεε Zaida ντύσου να πάμε βόλτα τα παιδιά. Η Zaida ντύνεται, γδύνεται μάλλον με εκείνο το σορτσάκι το ανύπαρκτο και το μπλουζάκι το τιραντέ το επίσης ανύπαρκτο, παρατάμε σύξυλο το Leniel, τη θεια του, τη κότα του κλπ και όπου φύγει, φύγει.
- θα φωνάξουμε και άλλους, θα τον πάμε στο δάσος και στο ποτάμι αργότερα για εξαγνισμό αυτόν, τώρα προέχει μια bucanero στην πόλη
- έτσι σε θέλω μεγάλε, προχώρα, χεράκι χεράκι με τη zaidaμας ταξιδεύουν στα στενοσόκακα του Trinidad,

των απλών ανθρώπων,

ταξίδι στην κουβάνικη καθημερινότητα,
-θα σας πάω σε ένα ωραίο μέρος
Αρχίσαμε να ονειρευόμαστε μουσικές του κόσμου, αιθέριες υπάρξεις να χορεύουν αισθησιακά, υπέροχα ποτά, ….

-φτάσαμε λέει ο Raul
Μπαίνουμε και τι να δούμε; Ένα χοντρό babalawo και απέναντι τη Yemaya
-βρε αθεόφοβε στο ναό της Yemaya μας έφερες για να ξεσκάσουμε;;

 

[_antonis_]

Και ήμουν έτοιμος να ''σου την πώ'' σήμερα για τη συνέχεια, αλλά είδα ότι έγραψες πρίν 5 μέρες, λέω άσ'τον λίγο ακόμη. Τελικά όμως με πρόλαβες!
Εμπειρία τελικά ε;;;