tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Όπως φαντάζομαι έχετε καταλάβει, ενθουσιάζομαι γρήγορα σχετικά με ό,τι έχει σχέση με τις χώρες που ουδεμία σχέση έχουν με την Μπανανία μας. Ως συνέπεια, το νέο αυτό blog θα διακατέχεται επίσης από ενθουσιασμό όπως προβλέπω μέχρι στιγμής.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν για το νέο αυτό ταξίδι της ζωής μου.
Τα ταξίδια ξεκινούν από τη στιγμή που θα πάρουμε την απόφαση και θα κλείσουμε τα εισητήρια. Στην περίπτωσή μου, πήρα την απόφαση στις 15Νοεμβρίου του 2009, μετά το mail που δέχθηκα από το πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και με ρωτούσε αν ακόμα ενδιαφέρομαι για μεταπτυχιακές σπουδές εκεί. Αφού το σκέφτηκα πολύ, συζήτησα το οικονομικό μέρος με τους δικούς μου και το μελλοντικό (από κάθε άποψη, πρακτικό, τι προοπτική υπάρχει, τι δρόμοι ανοίγονται κλπ) με τους σύμβουλους καθηγητές μου από τη Θεσσαλονίκη και με τους πρώην συναδέρφους μου και πλέον φίλους μου από το Βερολίνο, πήρα την απόφαση να αφήσω την Ελλάδα και να κυνηγήσω την τύχη μου στο εξωτερικό. Πετώντας πάνω από το Άμστερνταμ, έκανα μία ευχή: όλα να πάνε όχι μόνο όπως τα θέλω, αλλά ακόμα καλύτερα, ξεπερνώντας και την πιο τρελή μου φαντασία, όπως έγινε και με τη ζωή μου στο Βερολίνο, αλλά εδώ να είναι 1000 φορές καλύτερα!
Το κακό με τους ερασμίτες, τους φοιτητές που έχουν σπουδάσει για κάποιο διάστημα έξω ή γενικότερα όλους αυτούς που έζησαν κάποιο διάστημα στο εξωτερικό, είναι ότι δύσκολα μετά προσαρμόζονται στα ελληνικά δεδομένα. Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις βέβαια, ανάλογα με τον τύπο του ανθρώπου. Στη δικιά μου περίπτωση, μετά το 1995-1996 που έζησα στο Μόναχο, έγινε όνειρο ζωής και στόχος να ζήσω στο μέλλον έξω. Για όσο πάρει... Δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής μου δόθηκαν ευκαιρίες και τις άρπαξα από τα μαλλιά.
Επειδή η απόφαση πάρθηκε σε μία περίεργη φάση της ζωής μου, δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα. Λίγο οι υπόλοιπες υποχρεώσεις μου, λίγο η προετοιμασία με τις βαλίτσες, λίγο το ένα λίγο το άλλο, δεν συνειδητοποίησα ότι πάει, αυτό ήταν, φεύγω για (τουλάχιστον) 2 χρόνια και αφήνω όλα τα άλλα πίσω μου. Μόνο όταν παρέδωσα τη βαλίτσα (που με 1 κιλό παραπάνω στην olympic air δεν μου είπαν τίποτα, απλά να προσέχω το βάρος) και μετά κάθησα στο χώρο αναμονής με τον μπαμπά μου, κατάλαβα ότι για άλλη μια φορά η ζωή μου θα αλλάξει τελείως. Την ώρα που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές, βρίσκομαι στο αεροπλάνο και σκέφτομαι όλα αυτά που με περιμένουν και πόσες αλλαγές επέρχονται. Και το χειρότερο, θα αλλάξει το μυαλό μου και ο τρόπος που σκέφτομαι. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό για εμένα, αλλά πολύ κακό για τους άλλους. Το παρατήρησα όταν γύρισα από τη Γερμανία: άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει ό,τι έχεις ζήσει, δύσκολα μπορούν να συνεννοηθούν μαζί σου. Και εσύ καταλαβαίνεις ότι μερικοί ζούνε τόσο πολύ στο μικρόκοσμό τους, αλλά δεν φταίνε αυτοί, και δεν μπορείς να πεις και τίποτα. Ευτυχώς όμως οι φίλοι μου, ακόμα και αυτοί που έρχονται από απομακρυσμένες περιοχές της επαρχίας, αρχίζουν και έχουν πιο ανοιχτό μυαλό, οπότε κάπου τη βρίσκουμε. Και πάλι όμως ξέρω ότι μερικά θέματα δεν μπορώ να τα συζητήσω μαζί τους, γιατί δεν έχουν παρόμοιες εμπειρίες, και η νοοτροπία της Ελλαδος είναι πολύ διαφορετική.
Μέχρι στιγμής, η νέα ολυμπιακή μου αρέσει πολύ. Μετά από τις 5 τελευταίες πτήσεις που έγιναν τους τελευταίους μήνες με easy jet, τώρα νιώθω σαν βασίλισσα! Τι περιποίηση, τι άνεση, τι εξυπηρέτηση, τι ευγένεια, τι χαμόγελα...Και μόνο που όταν τηλεφώνησα για επιβεβαίωση κράτησης και άκουσα την τόσο ευγενική υπάλληλο, που στο τέλος μου λέει “εμείς σας ευχαριστούμε που μας καλέσατε”, λέω “εδώ είμαστε”! Πολυτέλειες!
Επέλεξα πτήση μέσω Αθηνών και στο Ελ.Βενιζέλος ήρθαν οι κλασικές δεσποινίδες για να μου κάνουν κάποιες ερωτήσεις για στατιστικά στοιχεία. Είπα να τους απαντήσω στις ερωτήσεις τους, αλλά τελικά η περίπτωσή μου είναι τόσο μπερδεμένη, που σε μερικές ερωτήσεις δεν ήξερα τι να απαντήσω. π.χ.
-Μένετε στο εξωτερικό; και αν ναι σε ποιά χώρα;
τι να απαντήσεις εδώ; στο Βερολίνο με έχουν ακόμα γραμμένη στο δήμο ως κάτοικο εκεί, στη Θεσσαλονίκη είναι η 'μόνιμη” κατοικία μου, και τώρα πάω στην Ολλανδία για άγνωστο χρονικό διάστημα.
Τελοσπάντων, μου κάναν και άλλες ερωτησεις, που επρεπε να σκεφτώ για να απαντήσω...
Τον πρώτο Ολλανδό που είδα, ήταν στον έλεγχο χειραποσκευών. Από εμφάνιση, ό,τι μου είχαν πει να περιμένω: ψηλός, γαλανομάτης, με ευρωπαϊκό αέρα. Μία υπάλληλος του ζήτησε αυστηρά να βγάλει τα χέρια από τις τσέπες (φαντάζομαι φαινόταν λίγο απειλητικός έτσι ψηλός με τα χέρια στις τσέπες και τεντωμένο το στήθος). Ο δεύτερος Ολλανδός, μέσα στο αεροπλάνο, με μία υπέροχη προφορά που με έκανε να χαμογελάσω. Τα ολλανδικά όντως ακούγονται λίγο σαν τα γερμανικά, αλλά με το κλασικό 'χ” λες και θέλουν να βγάλουν από μέσα τους ό,τι τους ζορίζει. Έβγαλα να διαβάσω ένα βιβλιαράκι “ελληνο-ολλανδικοί διάλογοι” και πήγα στο κεφάλαιο με τις προφορές:
-Το 'χ” στις λέξεις, είναι σαν το χ στο “χάπι”, έλεγε. Πόσο ήθελα εκείνη την ώρα να το κάνω μία εξάσκηση, αλλά θα γινόμουν ρεζίλι... Διάβασα μερικές φράσεις και λέξεις, αλλά δεν μπορώ να τα συγκρατήσω όλα τώρα.
Προς κάθε ενδιαφερόμενο: πολύ χρήσιμο βιβλιαράκι αυτό, έχει από καθημερινούς διαλόγους μέχρι και πώς να την πέφτεις σε κάποιον ή να βρίζεις αυτόν και τους συγγενείς πρώτου βαθμού. Έέεεεεελεος!!!
Δεν χρειάζεται να αναφέρω κάτι άλλο για την πτήση, αφήνω πίσω τον κάθε εξυπνάκια Έλληνα που ανοίγει το κινητό του και μιλάει όσο τροχοδρομεί το αεροσκάφος, που σηκώνεται μόλις τελειώσει η αεροσυνοδός την πρόταση “παρακαλώ παραμείνετε καθισμένοι” και μετά περιμένει όρθιος πόση ώρα, και προχωράμε στην:
1η μέρα στην παραμυθούπολη
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, κατάλαβα τι εννοούσαν αυτοί που έλεγαν “είναι πολύ μεγάλο”. Προσγειώνεται το αεροσκάφος και πηγαίνουμε, πηγαίνουμε, πηγαίνουμε, κοντέψαμε τέταρτο μέχρι να σταματήσει στην προκαθορισμένη του θέση! Βγαίνοντας από τη φυσούνα, περάσαμε έλεγχο ταυτοτήτων/διαβατηρίων. Μου φάνηκε αστείο να βλέπω 2 άντρες ψηλούς, ξανθούς, άντρακλες, να παίρνουν την κάθε ταυτότητα και να τη βάζουν κοντά στα μάτια τους και με τον ειδικό μεγενθυντικό φακό να κάνουν σαν τον Κλουζώ!
Στον αερολιμένα περπατήσαμε άλλο τόσο μέχρι να φτάσουμε στο χώρο παραλαβής αποσκευών και στη συνέχεια όλα οκ με τις οδηγίες που είχα κατεβάσει από το ίντερεντ (www.9292.nl) για το πώς θα φτάσω στον προορισμό μου.
Έπαθα πλάκα με την πόλη! Είναι ΤΕ-ΛΕΙ-Α! Είναι κούκλα. Από τις πρώτες στιγμές που την είδα, σκέφτηκα “αυτή την πόλη δεν ξέρω ποιός την έφτιαξε, αλλά ήταν καλλιτέχνης!”. Συνδιάζει (για εμένα) κάτι από Μόναχο και κάτι από Αμερική. Από το 1ο συνδιάζει το στυλ του “ενός μεγάλου χωριού” και από την Αμερική μου θυμίζει το στυλ των σπιτιών σε μερικές περιοχές(τονίζω το μερικές. η λατρεία των Αμερικανών για τα τεραστια μεγέθη είναι αντιστροφως ανάλογη των κατοίκων στο Άμστερνταμ). Το χρώμα, το στυλ, τα παράθυρα... όχι όμως αυτά τα σπίτια που είναι πάνω στα κανάλια, αλλά αυτά που βλέπουν στους δρόμους. Ναι, το στυλ τους είναι ίδιο και για τα δύο, αλλά αυτά που βλέπουν στους δρόμους έχουν τα μεγάλα πεζοδρόμια και τις εισόδους που μου θυμίζουν Αμέρικα.
Οι άνθρωποι δε, πολύ ευγενικοί, χαμογελαστοί, ευχάριστοι, ήρεμοι, εξυπηρετικοί. Από το σταθμό Zuid station που δεν ήξερα αν επικυρώνω το εισητήριο στο τρένο ή όχι (όχι), από τον καθισμένο παπού στο λεωφορείο που μου κρατούσε με το ένα χέρι το χερούλι της βαλίτσας, παρόλο που τη στήριζα κι εγώ, που μου έκλεισε το μάτι όταν του είπα ευχαριστώ πολύ πριν κατέβει... μέχρι και τον ταχυδρόμο που σταμάτησε στην άκρη και με χαιρέτησε χαμογελαστός όταν με είδε να σέρνω την 20κιλη βαλίτσα και τέλος μέχρι τον γείτονα που άφησε το ποδήλατο και με καλησπέρησε και αυτός χαμογελαστός όταν με είδε έξω από το σπίτι. Το ξέρω, μπορεί να είναι θέμα συνήθειας για αυτούς, να το κάνουν τυπικά, αλλά εμένα μου έκανε πολύ καλή πρώτη εντύπωση. Μου έφτιαξε τη διάθεση το χαμόγελό τους!
(συνεχίζεται...και ούτε καν τελείωσα την 1η μέρα!)
Καλά, όταν είδα το σπίτι των παιδιών που θα μείνω την πρώτη εβδομάδα, έπαθα πλάκα. Λέω “πλάκα μου κάνεις τώρα!θα μείνω σε τέτοιο σπίτι;”. Και μόνο από έξω να το έβλεπες, το ερωτευόσουν. Το κλασικό κτήριο απ'έξω, με δύο γλύκες πόρτες, που οδηγούσαν σε δύο ξεχωριστά σπίτια. Όταν ήρθε ο Μ., μου άνοιξε και με οδήγησε πάνω. Ανοίγοντας την εξώπορτα, βλέπεις αμέσως μία απότομη σκάλα που οδηγεί στον 1ο όροφο, όπως αυτές που βλέπω στην τηλεόραση από ταινίες και σειρές που διαδραματίζονται στο Λονδίνο (δεν ξέρω αν όντως είναι έτσι, δεν έχω πάει). Στον πρώτο όροφο έχουν ένα μεγάλο σαλόνι, την κουζίνα και ένα μικρό μπάνιο. Στον επόμενο όροφο είναι τα 2 δωμάτια και ένα μεγάλο μπάνιο και στη σοφίτα, το άλλο δωμάτιο, όπου θα με φιλοξενήσει το παιδί που μένει κυρίως στη Γενεύη λόγω της δουλειάς του. Να 'ναι καλά, μου έδωσε αυτή την ευκαιρία, και τον ευγνωμονώ! Δεν ξέρω αν θα το έκανε άλλος στη θέση του, και κυρίως ξένος, να δώσει το δωμάτιό του σε μία κοπέλα που ούτε καν ήξερε φατσικά, απλά μόνο γνωρίζονταν μέσω ενος καθηγητή, και μέσω mails! Του χρωστάω μεγάλη χάρη!
Στο σημείο αυτό να κάνω κάποιες διευκρινήσεις: επειδή μου είπαν ότι προς το παρόν δεν υπάρχουν δωμάτια στις εστίες, και θα έμπαινα σε λίστα αναμονής (μου στείλαν την πληροφορία 1.5 μήνα πριν αρχίσουν τα μαθήματα και αγχώθηκα) έκλεισα το εισητήριο για Άμστερνταμ στις 21/01/10. Τελικά, λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα, μου είπαν ότι βρέθηκε δωμάτιο, και μάλιστα μόνη μου, όπως το ήθελα, δλδ με δικό μου μπάνιο και κουζίνα, και αν το ήθελα έπρεπε εντός 3 ημερών να τους πω το οκ και να πληρώσω την εγγύηση και τον 1ο μήνα για να το κλείσω. Έτσι, είχα τρεχάματα στην τράπεζα και ένα γενικότερο άγχος, αλλά όλα πήγαν καλά. Ο Ε προσφέρθηκε εξ αρχής να με εξυπηρετήσει και μου προσέφερε το δωμάτιό του, πράγμα που με βοήθησε πολύ ψυχολογικά. Τελικά, αν και δεν χρειαζόταν να πάω τόσο νωρίς, εφόσον και αυτός μου είπε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, και αφού και το εισητήριο δεν άλλαζε εύκολα λόγω του ότι το έκοψα από την expedia.de και όχι από το site της olympic air, αποφάσισα να πάω στις 21 και έτσι να εκμεταλλευτώ και το χρόνο να γνωρίσω την πόλη, να κάνω τα απαραίτητα διαδικαστικά με πανεπιστήμιο, τράπεζες, δήμο κλπ την προηγούμενη εβδομάδα και όχι να τα έχω μετά την 1η Φεβρουαρίου που θα άρχιζα και τα μαθήματα/εργαστήρια. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την amandab για κάθε βοήθεια και συμβουλή που μου προσέφερε απλόχερα ηλεκτρονικά μέσα από αυτό το site, τόσο στο φόρουμ όσο και σε μυνήματα. Το να ξέρω ότι έχω κάποιους ανθρώπους εκεί, μου έδινε κάποια ψυχολογική άνεση, που αυτή τη φορά ένιωθα ότι την είχα ανάγκη, σε αντίθεση με αυτά που ένιωθα πριν φύγω στο Βερολίνο.
Αφού σκαρφάλωσα λοιπόν στις πιο απότομες σκάλες που έχω δει στη ζωή μου, με τα γόνατα να χτυπάνε στα σκαλιά, και αφού το ευγενικότατο παιδί με βοήθησε με την βαλίτσα γεμάτη με όλη την προίκα μου, τακτοποιήθηκα και κατέβηκα κάτω να πούμε δυο κουβέντες με το παιδί. Μου είπε ότι αύριο έχει τα γενέθλιά του, οπότε θα περνούσε από το σούπερμάρκετ να πάρει κάτι. Δεν είχα ιδέα για τα γενέθλιά του, αλλά ευτυχώς τους είχα πάει γλυκά, οπότε ελπίζω να πιάσουν και τόπο! Αν το ήξερα, θα έφερνα και άλλα! Είπα λοιπόν να πάω στο σούπερμάρκετ μαζί του, να πάρω και κάρτα για τα ΜΜΜ, και μετά να πάω για μια βόλτα στο κέντρο, αφού είχα μπροστά μου 2-3 ώρες μέχρι να νυχτώσει.
Μου εξήγησε το πώς λειτουργούν οι κάρτες: αγοράζεις μία μεγάλη με πολλά strips, και όταν μπεις στο τραμ, ζητάς είτε από τον οδηγό είτε από τον κύριο/α που κάθεται στο κουβούκλιο προς το τέλος του τραμ, να σου χτυπήσει την κάρτα αναλόγως με πόσες ζώνες θα διασχίσεις. Αγόρασα λοιπόν μία τεράστια που έκανε 22.50 ευρώ και πήγαμε στην στάση του τραμ. Πηγαίνουμε στον χάρτη και μου εξηγεί:
-Αφού εμείς είμαστε στη 2η ζώνη, θα διασχίσεις 2 ζώνες, αυτή που είμαστε τώρα, και αυτή του κέντρου. Άρα θα του πεις “for 2 zones” και αυτός θα στη χτυπήσει στην 3η λωρίδα. Να το, έρχεται το τραμ!
Ανοίγει η πόρτα, του λέω “ευχαριστώ” και μου απαντά
-και ό,τι χρειαστείς, το έχεις το τηλέφωνο.
-ναι, το έχω(τσεκαρω και στην τσέπη να έχω και το κινητό μαζί μου). Ευχαριστώ πολύ!
Και μπαίνω στο τραμ. Λέω στον κύριο στο κουβούκλιο:
-for 2 zones please!
-(στα ελληνικά)Ελληνίδα είσαι;
-αχ, ναι!
-ε τότε μη χτυπάς.
-ορίστε;
-δεν χρειάζεται να στο χτυπήσω. Πήγαινε κάτσε
-σοβαρά; αχ, ευχαριστώ! Πωπω σύμπτωση...η πρώτη μου μέρα εδώ, το πρώτο τραμ και πέφτω σε Έλληνα! Αλλά...είστε σίγουρος; αν μου κάνουν έλεγχο εσείς θα έχετε την ευθύνη εεε; (τι ειπα στον καϋμένο τον άνθρωπο...
)-τι έλεγχο να σου κάνουν; πήγαινε κάτσε, δεν χρειάζεται σου λέω!
-1000 ευχαριστώ!
Κατέβηκα λοιπόν στην Dam και άρχισα τη βόλτα μου
(συνεχιζεται...πέρασε η ώρα για σήμερα)
. Θα δείξετε λιγη κατανόηση, ως πρωτάρα που είμαι στην πόλη αυτή
