Περού Το Πουντσάο και άλλες ιστορίες απ’ το Περού

[interted]

Κούσκο

Άγριο ξύπνημα στις 2 τα χαράματα. Στον δρόμο για το ΚΤΕΛ του Ανταχουάιλας έκανα στάση σε μια πλατεία, όπου μου έπιασε κουβέντα ένας κάτοικος. Δεν θυμάμαι σε τι γλώσσα. Θυμάμαι όμως ότι κατεβάσαμε μαζί μισό μπουκάλι Περουβιανό “ουίσκι” που παρήγαγε ο ίδιος, μάλλον Πίσκο. Το Πίσκο γίνεται από την μονή απόσταξη καθαρού χυμού σταφυλιού και είναι ό,τι πρέπει για το ψωφόκρυο.

Το ΚΤΕΛ φαινόταν κλειστό και έτσι έκανα βόλτες δίπλα σε ένα κρύο ρέμα ποταμού. Μονάχος, με παρέα μόνο μια συμμορία αδέσποτων σκυλιών. Μέσα στο σκοτάδι είχαν πιάσει μία, μία τις μάντρες, μπαίνανε μέσα, επικρατούσε πανδαιμόνιο με κραυγές όλων των ειδών, βγαίναν με λάφυρα, και ξανά το ίδιο στην επόμενη. Περίμενα το λεωφορείο της εταιρίας Flores, που είχε ξεκινήσει μεσημέρι από την Λίμα και θα έκανε μια στάση εδώ “κάποια στιγμή μετά τις 3”...

Λίγο πριν φέξει, μπήκε κάποιος και άνοιξε τα φώτα του κτιρίου. Ευτυχώς μου “έκοψε” εκείνη την στιγμή, ότι το λεωφορείο μπορεί να περάσει από την ΠΙΣΩ πλευρά του ΚΤΕΛ. Και όντως μόλις είχε μπει στην πίσω αυλή και ξεφόρτωνε επιβάτες.

Το ζεστό διώροφο λεωφορείο ήταν παράδεισος και είχε και τουαλέτα. Ξύπνησα σε μία στάση για πρωινό, δίπλα στον ποταμό Απουριμάκ. Διαδρομή δίπλα από απότομες, πολύ στενές χαράδρες όπου το ρεύμα του ποταμού “μιλάει” (αυτό σημαίνει και το όνομά του, στην τοπική γλώσσα Κέτσουα). Πως άραγε οι Ίνκα κατάφεραν και κτίσανε δρόμους εδώ;

Το μεσημέρι φτάσαμε στο Κούσκο και ήθελα άμεσα ένα δωμάτιο, μία τουαλέτα, ένα φαγητό, μια τουαλέτα, με αυτή την σειρά. Σε μικρή απόσταση από το ΚΤΕΛ βρίσκεται το άγαλμα το Πατσακούτι, του σωτήρα των Ίνκα από τους Τσάνκα. Αυτό το γεγονός του έδωσε και τον θρόνο παρ’ ότι δεν ήταν ο ευνοούμενος του πατέρα του – στους Ίνκα δεν ίσχυε η πρωτοτοκία, άλλωστε είχαν πολλές διαφορετικές γυναίκες. Ο πατέρας του είχε προσπαθήσει να τον δολοφονήσει. Όμως τελικά έγινε ο πιο επιτυχημένος Ίνκα και έβαλε τις βάσεις της αυτοκρατορίας. Ο Πατσακούτι βρισκόταν στην κορυφή ψηλού στύλου με ανοιχτά τα χέρια, σαν να λέει:

“Άρπαξα τούτο το μικρό βασίλειο για να σας δείξω πως να το επεκτείνετε στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου”.

Πατσακούτι σημαίνει αυτός που ταράζει τον χώρο και τον χρόνο. Σεισίχθων και σεισίχρονος.

Δίπλα στον τρισμέγιστο Πατσακούτι βρισκόταν το Hostal Apu Salkantay, ένα ταπεινό πλην τίμιο κατάλυμα. Λογικές τιμές, μακρυά από την φασαρία του κέντρου, ζεστό νερό, αξιοπρεπή δωμάτια. Βασικά το διάλεξα γιατί ήταν το πρώτο που είδα και, εμ... με είχαν πιάσει οι βιασύνες.

Κοντά βρισκόταν ένα επίσης τίμιο κοτοπουλάδικο – κοτόπουλο με ρύζι θα είναι το αγαπημένο μου γεύμα από εδώ και πέρα. Και ένα φαρμακείο από το οποίο αγόρασα χάπια για το πρόβλημά μου, τα οποία βοήθησαν προσωρινά. Μετά περπάτησα την Αβενίντα ελ Σόλ (Λεωφόρος του ήλιου) προσπερνώντας τον Ναό του Ήλιου ονόματι Κορικάντσα. Μόλις ένας τοίχος φαίνεται κάτω από ένα χριστιανικό ναό.

Σε αυτό τον ναό ο αυτοκράτορας προσκυνούσε το λεγόμενο Πουντσάο, ένα χρυσό είδωλο που συμβόλιζε τον νεαρό ήλιο. Οι Ίνκα λατρεύανε τον θεό Ήλιο (Ίντι), ως πρόγονό τους, και το Πουντσάο ήταν το κεντρικό αντικείμενο της λατρείας τους. Για τους Ισπανούς βέβαια ήταν απλά χρυσάφι.

Οι μικροί στο δέμας Περουβιανοί ήταν απασχολημένοι. Επαγγελματίες στις τράπεζες συνυπήρχαν με παραδοσιακές γιαγιάδες που έπλεκαν κεντήματα, όπως την εποχή των Ίνκα. Πλησιάζοντας την Πλάζα ντε Άρμας βρέθηκα αντιμέτωπος για πρώτη φορά με ένα νέο φαινόμενο. Τουρίστες! Και σαν δεύτερη σκέψη: Αυτό το μέρος είναι πραγματικά όμορφο. Το Κούσκο πριν την άφιξη των Ευρωπαίων ήταν η σημαντικότερη πόλη της Ν. Αμερικής και του φαίνεται.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν να ακυρώσω τα εισιτήρια του συνταξιδιώτη μου που δεν είχε έρθει λόγω χαμένου διαβατηρίου. Πρώτα στα γραφεία του τρεκ (περπατήματος) για το Μάτσου Πίτσου, οι οποίοι δεν δέχτηκαν να μου δώσουν επιστροφή χρημάτων – ευτυχώς ήταν μόνο η προκαταβολή, 200 δολάρια. Μετά στα γραφεία της Peru Rail για το τρένο επιστροφής από το Μάτσου Πίτσου. Εκεί ο πολύ ευγενικός Περουβιανός μου είπε ότι θα προσπαθήσει να πουλήσει το εισιτήριο σε άλλον και να μου δώσει τα 124 δολάρια. Και έτσι και έγινε.

Βρήκα και ένα ζαχαροπλαστείο, το La Valeriana, για να πιώ το τσάι μου, το οποίο έγινε το στέκι μου στο Κούσκο. Τα στενά δρομάκια του Κούσκο προσφέρονται για ατέλειωτη εξερεύνηση, όμως αποφάσισα να περιποιηθώ τον εαυτό μου με μια μπριζολάρα. Έτσι εισήλθα στο μπριζολάδικο Uchu στα στενά λιθόστρωτα κοντά στην πλατειούλα Ναζαρένας.

Το κρέας ήταν νόστιμο, αν και θα το προτιμούσα με λιγότερα καρυκεύματα. Δίπλα μου δύο καλοντυμένοι Αμερικάνοι οι οποίοι, ικανοποιημένοι από την ζωή τους, τις επιχειρήσεις τους και τις οικογένειες τους, κάνανε συζητήσεις για τα πιο ωραία μέρη που είχαν επισκεφθεί στην Ν. Αμερική. Κυρίως τα φαγάδικα. Βρήκα την συζήτηση διασκεδαστική, κυρίως γιατί ήταν τόσο ...Αμερικάνικη. Σχεδίασα και ένα πρόγραμμα, εισαγωγικό στους Ίνκα, ελπίζοντας ο αυριανός ...ήλιος να μου δώσει νέες δυνάμεις.

Στάση για τα απαραίτητα σνακ που τρώνε οι ντόπιοι.

Το άγαλμα του Πατσακούτι (πηγή: https://thecitylane.com)

Ο Πατσακούτι προσεύχεται στον Ήλιο (πηγή: creative commons).

Τι ήταν όμως ακριβώς το είδωλο του ήλιου, το Πουντσάο;

Το Κούσκο από ψηλά. Διακρίνεται η Πλάζα ντε Άρμας.

Καθώς βραδιάζει...

Και η ρομαντική στιγμή με την μπριζόλα.

 

[interted]

Κούσκο

Στο ξενοδοχείο μέναν Περουβιανοί και οι ιδιοκτήτες. Κάθε φορά στο καθιστικό-ρεσεψιόν έβλεπα και άλλο μέλος της οικογένειας. Άλλοτε το αφεντικό, δηλ. η γιαγιά, ένα νεαρό ζευγάρι, ένα γιο, ενώ όταν άνοιγαν άλλες πόρτες αποκαλύπτονταν άλλα δωμάτια και ...ο παππούς.

Τα στενά δρομάκια γύρω από την Πλάζα ντε Άρμας έσφυζαν από ζωή. Σε μερικά σώζονται ακόμα τοίχοι των Ίνκα. Οι λίθοι μεγάλοι και πολυγωνικοί. Κανένας βράχος δεν μοιάζει με τον διπλανό, κι όμως οι δαιμόνιοι Ίνκα τους έχουν ταιριάξει τέλεια σαν παζλ. Παρ’ ότι δεν χρησιμοποιούσαν ασβέστη δεν αφήναν το παραμικρό κενό. Οι τοίχοι των Ίνκα είναι κάτι σαν το παγκόσμιο μέτρο σύγκρισης λιθοδομής. Συχνά στην ζωή σου θα ακούσεις *:

“Κοίτα αυτόν τον τοίχο”

“Καλός είναι.”

“Καλός ναι, αλλά δεν είναι και Ίνκα”

Αυτό παίρνεις όταν έχεις ένα μεγαλιθικό πολιτισμό το 1400 κ.Ε. Μπήκα στο Μουσείο τον Ίνκα με όρεξη να μάθω περισσότερα. Δυστυχώς δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες για να σας δείξω. Και δεν έμαθα και τόσα, γιατί οι ταμπέλες ήταν στα Ισπανικά. Είδα όμως δείγματα τέχνης των Ίνκα. Όπως και οι Γουάρι, οι Ίνκα χρησιμοποιούν γεωμετρικά σχήματα. Όμως τα χρώματα είναι πιο ομοιόμορφα, οι φιγούρες πιο λεπτές, πιο αριστοκρατικές. Αυτό που μου τράβηξε όμως την προσοχή ήταν μια χρυσή φιγούρα ανθρώπου, που από κάτω έλεγε: “Νίνιο Πουντσάο”. Είναι άραγε μικρογραφία του ειδώλου του ήλιου που προσκυνούσε ο Πατσακούτι; Θα ερευνήσω το βράδυ ανοίγοντας “το έπος”.

Ανέβηκα τον λόφο βόρεια της Πλάζα ντε Άρμας και έφτασα στις πύλες του περιβόητου Σαξαχουαμάν, ένα οχυρό που έχτισαν οι Ίνκα πάνω σε παλαιότερα ερείπια. Στην είσοδο διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει να βγάλω αρκετά χρήματα και έτσι άρχισα να τα μετράω για να βρω τις 70 σόλες (!) του εισιτηρίου. Ένας τύπος με πλησίασε και μου πρότεινε να με πάει με άλογο να δούμε “κάτι αρχαία που θα είμαστε μόνοι μας” και “το Σαξαχουαμάν χωρίς εισιτήριο”, με όσα λεφτά είχα στο χέρι μου. Δέχτηκα. Μετά σκέφτηκα ότι δεν είχα ξανακαβαλήσει άλογο.

Το άλογο στην αρχή δεν μου είχε εμπιστοσύνη – γιατί άραγε; - και έτρεχε πάλι να γυρίσει στην βάση του. Αδρεναλίνη στο φουλ (το λέμε κομψά!). Τελικά το έπιασε ο οδηγός μου με ένα σχοινί για να το κατευθύνει. Ανεβαίνοντας την πλαγία φτάσαμε στα πρώτα ερείπια.

Είμαστε μόνοι μας, εμείς, τα άλογα και ο ναός των Ίνκα! Ο οδηγός είχε δίκιο.

Ο ναός ονομάζεται “Ναός του νερού” (chukimarka στο google maps). Παρατήρησα ότι οι αναβαθμίδες σε συνδυασμό με το κανάλι νερού που περνάει ανάμεσα πιθανόν δημιουργούν δεξαμενές. Ο ναός πλαισιώνεται από ένα ψηλό βράχο, όπου ανεβαίνει στενή σκάλα (για τον ιερέα; ). Γενικά οι Ίνκα πίστευαν ότι φυσικά αντικείμενα (Γουάκα), όπως βράχοι, είχαν την δικιά τους ζωή και προσκυνούσαν σε αυτά. Κατεβήκαμε ακολουθώντας το κανάλι νερού και προσπερνώντας μεγαλύτερες αναβαθμίδες για να φτάσουμε στον “Ναό του φεγγαριού”. Πρόκειται για με περίτεχνα σκαλισμένη προεξοχή βράχου, με στενές σχισμές που φαίνεται να οδηγούν σε σκοτεινές στοές. Άραγε ήταν τάφοι; Παραδίπλα σκαρφαλώσαμε στον “Ναό των μαϊμούδων”, ένα λαβύρινθο από πέτρες στις οποίες ήταν σκαλισμένες ζωόμορφες απεικονίσεις. Φίδια, κάτι που έμοιαζε με βατράχι...

Στο τέλος φτάσαμε και στο οχυρό Σαξαχουαμάν. Έξω από τον φράχτη όμως. Εδώ να δείτε μέγεθος λίθων στους τοίχους. Τα τείχη ήταν όχι μόνο “κυκλώπεια” αλλά και αισθητικά ευχάριστα, σαν γλυπτά. Κάθε ογκόλιθος διαφορετικός από τον άλλο, όμως τόσο ταιριαστοί όλοι μαζί. Σκεφτείτε πάνω στο οχυρό τους Ίνκα να γιορτάζουν με παραδοσιακές στολές, ψαλμωδίες και χορούς τα φεστιβάλ τους. Ωραίο θέαμα θα ήταν αυτό.

Το βράδυ πήγα στο μπρίφινγκ του πενθήμερου περπατήματος για το Μάτσου Πίτσου που είχα κανονίσει με την εταιρία Terra Quechua. Το Μάτσου Πίτσου, η μυθική ακρόπολη των Ίνκα νομίζω δεν χρειάζεται συστάσεις. Συστάσεις όμως θα σας δώσω για τα μέλη της “αποστολής”. Ο Σαμ είναι ο αρχηγός μας, γηγενής Κέτσουα, που παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μας με περίσσια αυτοπεποίθηση. Τα άλλα μέλη ήταν μια Γερμανίδα, που δεν είχε στυλ Γερμανίδας, και τέσσερις (4) Καναδές ...βολεϊμπολιστριες.

Όλοι φιτ φαίνονταν, εκτός ίσως από τον Σαμ που ήταν κανονικός. Με αυτά που είδα αποφάσισα να κόψω την βραδινή βόλτα στο Κούσκο και να πάρω γρήγορα τον δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο.

Στο δωμάτιο άνοιξα “το έπος” για να διερευνήσω αν η χρυσή φιγούρα ανθρώπου που είδα στο μουσείο ήταν πράγματι μικρογραφία του Πουντσάο. Έλεγε:

“Το κύριο Πουντσάο ήταν ένα είδωλο του ήλιου τεράστιου μεγέθους, φτιαγμένο από χρυσάφι, όμορφα κατεργασμένο και στολισμένο με πολύτιμους λίθους. Το κύριο ομοίωμα διέφευγε των Ισπανών. Ένας καυχησιάρης Ισπανός υποστήριζε ότι το είχε στην κατοχή του στην Καχαμάρκα αλλά το έχασε σε μία νύχτα χαρτοπαιξίας, από όπου βγαίνει και η Ισπανική έκφραση ‘να τζογάρεις τον ήλιο πριν αυτός ανατείλει’. Κανένας δεν τον πίστεψε. Ο Πιζάρο δεν επέτρεπε σε κανένα μεμονωμένο στρατιώτη να κατέχει πολύτιμα αντικείμενα από τα λάφυρα πριν το επίσημο λιώσιμο, πόσο μάλλον το πιο διάσημο θρησκευτικό σύμβολο της αυτοκρατορίας. Ο Κριστομπάλ ντε Μολίνα από το Σαντιάγο έγραψε το 1553 ότι `οι Ινδιάνοι κρύψανε τον ήλιο τόσο καλά που δεν μπορεί να βρεθεί μέχρι την παρούσα μέρα’.

Από τα πράγματα που με εκνευρίζουν πιο πολύ είναι η καταστροφή αντικειμένων πολιτισμού όπως βιβλία και έργα τέχνης. Δεν το χωράει ο νους μου ότι η τέχνη ενός ολόκληρου πολιτισμού κατέληξε στους φούρνους των Ισπανών. Ευτυχώς όμως η ασαφής περιγραφή του Πουντσάο – και αντιφατική σε σχέση με το αγαλματίδιο που είδα μπροστά μου – μάλλον επιβεβαιώνει ότι οι Ίνκα πρόλαβαν και το κρύψανε πριν το δούνε οι Σπανιόλοι. Που όμως;


* αν κάνεις τις σωστές παρέες.

Λεπτομέρεια τοίχου των Ίνκα.

Εκκλησία Σαν Κριστόμπαλ πάνω από το Κούσκο.

Στον Ναό του Νερού:

Ακολουθώντας το κανάλι των Ίνκα.

Ο Ναός του Φεγγαριού με τις μυστήριες σχισμές.

Από κάτω το κοσμοπολίτικο Κούσκο. Εδώ κυρίως άλογα.

Μετά το αρχικό ταράκουλο άρχισαμε να τα βρίσκουμε.

Σαξαχουαμάν. Μερικά από τα τείχη του οχυρού.

Κατηφορίζοντας στο Κούσκο.

Όπου είχαν αρχίσει κάποια νυχτερινά γλέντια:

 

[interted]

Αφου βάλαμε την φωτογράφιση της τέχνης των Γουάρι προηγουμένως, ας βάλουμε και την αντίστοιχη των Ίνκα:

Κεραμικά: http://www.latinamericanstudies.org/inca-ceramics.htm
Υφαντά: http://www.latinamericanstudies.org/inca-textiles.htm
Χρυσά και ασημένια: http://www.latinamericanstudies.org/inca-gold-silver.htm
Τείχη Σαξαχουαμάν: http://www.latinamericanstudies.org/sacsahuaman.htm

 

[interted]

Κάπου στις Άνδεις

4:30 στρατιωτικό εγερτήριο. Με την κυρά του ξενοδοχείου κανονίσαμε να φυλάξει το κύριο σακίδιο πλάτης μου, ενώ μετέφερα τα χρήσιμα αντικείμενα για το πολυήμερο περπάτημα (τρεκ) στον σάκο τύπου λουκάνικο της εταιρίας. Ο σάκος θα φορτωνόταν σε μουλάρια, τα οποία θα κουβαλούσαν επίσης νερό και φαγητό. Τέλος, έκανα κράτηση του ίδιου δωματίου-κελεπουριού, στην ίδια τιμή, για όταν γυρίσω. Ο Σαμ με παρέλαβε με το βανάκι της εταιρίας και μετά από 2,5 ώρες οδήγηση βρισκόμασταν σε ένα μικρό χωριουδάκι, τη Μογεπάτα, και τρώγαμε πρωινό.

Το τρεκ μας δεν ήταν το κλασικό που ακολουθεί τον δρόμο τον Ίνκα, μέσα από την ιερή κοιλάδα του ποταμού Ουρουμπάμπα. Οι άδειες που δίνονται γι’ αυτό είχαν εξαντληθεί ήδη όταν αρχίσαμε να το ψάχνουμε, 4 μήνες πριν. Αντιθέτως θα φτάναμε στο Μάτσου Πίτσου από την “πίσω πόρτα”, την πιο δυσπρόσιτη, διασχίζοντας την Κορδιλιέρα Βιλκαμπάμπα περνώντας δίπλα από την ψηλότερη κορυφή (6.271 μ.), το Σαλκαντάι.

Τα κορίτσια καταβροχθίσανε το πρωινό και πιάσαν την κουβέντα. Η μια δυάδα Καναδών ήταν από μια μικρή πόλη της επαρχίας Μανιτόμπα. Η Σάρα συστήθηκε ως μηχανικός γεφυρών τις οποίες σχεδίαζε στο Κάλγκαρι, και η Χίλαρι συστήθηκε ως ...μελόνυμφη. Αυτές οι δύο ήταν οι πιο φιτ της παρέας. Η άλλη δυάδα Καναδών ήταν από το Βανκούβερ, η Κριστίνα και η Τζένιφερ. Η πρώτη ακτινολόγος και η δεύτερη ρεσεψιονίστ σε οδοντιατρείο. Παρότι έχω γνωρίσει μικρό δείγμα Καναδών, <10 ατόμα, θα πω ότι αυτοί οι άνθρωποι μου βγάζουν μια θετική αύρα. Η πέμπτη της παρέας ήταν η Γερμανίδα Ρ.. Αυτή είχε παρατήσει την δουλειά της σε γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία και γύριζε την Λατινική Αμερική μόνη της για ένα χρόνο. Θαυμάσια.

Στην παρέα είχε προστεθεί και ένας “υπαρχηγός”, ο Έντουιν από το χωριό Κιγιαμπάμπα, ο οποίος σύμφωνα με τον Σαμ ήταν μαθητευόμενος οδηγός αποστολής. Λιγομίλητος ο Έντουιν, το άλλο άκρο του Σαμ, φρόντιζε τους πάντες και γρήγορα κέρδισε την συμπάθεια όλων μας. Η αποστολή είχε επίσης τον κάπως ευτραφή μάγειρα και την πιτσιρίκα βοηθό του, που ήταν επίσης και γυναίκα του. Και βέβαια τους οδηγούς των μουλαριών.

Μετά το πρωινό μπήκαμε πάλι στο βανάκι και συνεχίσαμε όσο μπορούσαμε στον λασπωμένο χωματόδρομο δίπλα σε χαράδρες, τρομάζοντας όταν συναντούσαμε κάποιο άλλο αμάξι. Σταματήσαμε σε ένα πλάτωμα, φορτώσαμε τα μουλάρια και πιάσαμε ένα στενό μονοπάτι μέσα σε πυκνή ομίχλη. Ο Σαμ μας σταμάτησε σε ένα σημείο που, αν δεν είχε ομίχλη, θα φαίνονταν στο βάθος η οροσειρά. Μας έκανε ένα “κήρυγμα” για την θρησκεία των Κέτσουα, της εθνοτικής-γλωσσικής κοινότητας που ανήκε.

“Εμείς οι Κέτσουα έχουμε αυτά τα βουνά για θεούς μας. Στο περπάτημα θα κάνουμε συχνά προσφορές στην Πατσαμάμα, την Μητέρα του Κόσμου, και μασάμε φύλα κόκας για να παίρνουμε δύναμη. Σας συστήνω να κάνετε το ίδιο.”

Δεν ήμουν ακόμα σίγουρος αν ο Σαμ τα έλεγε όλα αυτά για να μας εντυπωσιάσει, ή γιατί πίστευε πραγματικά στην Πατσαμάμα.

Η διαδρομή 7 χιλιομέτρων ήταν σχετικά εύκολη και το μεσημέρι είχαμε φτάσει στο πρώτο κάμπινγκ, την Σοραϊπάμπα. Πρόκειται για μικρό οροπέδιο στα 3800 μέτρα. Καθώς η ομίχλη καθάριζε βλέπαμε γύρω μας ένα τοίχο από βουνά. Τα “δωμάτιά” μας ήταν σκηνές καλυμμένες με σκεπές από άχυρο. Ο Σαμ μας έδειξε αποδοκιμαστικά στην απέναντι πλαγιά κατασκευές που έμοιαζαν με κυψέλες.

“Αυτοί οι θόλοι είναι δωμάτια πολυτελείας που προσφέρουν οι άλλες εταιρίες. Εμείς πιστεύουμε στην απλότητα και μη παρεμβατικότητα στην φύση, που υπαγορεύει η λογική των Κέτσουα”

(Τώρα βέβαια, 3 χρόνια μετά, βλέπω στο internet ότι η ίδια εταιρία προσφέρει και αυτή την επιλογή πολυτελείας. Ο Σαμ βέβαια, για να μην τον αδικούμε, έχει κάνει την δικιά του εταιρία.).

Ο μάγειρας μας είχε ετοιμάσει ένα σωρό λιχουδιές, τις οποίες δυστυχώς δεν μπορούσα να γευτώ λόγω του προβλήματος μου, το οποίο παρέμενε. Λευκό ρύζι και άγιος ο Βιρακότσα. Για το κλου της μέρας ο Σαμ μας είχε ετοιμάσει μια μικρή ανάβαση σε μια σάρα, δηλαδή μια κακοτράχαλη πλαγιά, στην κορυφή της οποίας υπήρχε μια πανέμορφη λιμνούλα. Πράσινα νερά και από πάνω παγετώνες. Μαγεία!

Το βράδυ καταλάβαμε πολύ καλά τι θα πει να κατασκηνώνεις στα 3800 μέτρα. Παρά την αχυρένια σκεπή, το κρύο σου τρυπούσε τα κόκκαλα. Φόρεσα ότι είχα και δεν είχα και προσπάθησα να ξεχάσω που βρίσκομαι και να φανταστώ μια τροπική παραλία. Δεν δούλεψε και τόσο.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε νωρίς γιατί μας περίμενε γερή ανηφόρα και απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες. Το φιδογυριστό μονοπάτι ανεβαίνει το στενό άνοιγμα ανάμεσα σε δύο γίγαντες ύψους 6 χιλιομέτρων. Ο Έντουιν καθόταν πίσω και έκανε παρέα στους βραδύνοντες, κυρίως εμένα και την Τζένιφερ. Οι ορατοί παγετώνες δίνανε το νερό τους σε δροσερά ρυάκια. Τα κορίτσια είχαν σταματήσει την κουβέντα και συγκεντρωθεί στην ανάβαση.

Λίγο πριν το μεσημέρι φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του περάσματος, 4600 μέτρα. Βρισκόμασταν δηλαδή σε ύψος μία και μισή φορά τον Όλυμπο. Βέβαια δεν ήμασταν μόνοι μας, αφού αρκετά γκρουπ ξεκουράζονταν και βγάζαν φωτό καμαρώνοντας δίπλα σε σχετική πινακίδα. Ο Σαμ μας έδειξε ένα τελετουργικό:

“Πάρτε από ένα φύλο κόκας και κρύψτε το κάτω από κάποιον βράχο. Και κάντε μια ευχή. Είναι η προσφορά σας στην Πατσαμάμα.”

Έτσι και κάναμε. Μάλιστα ορισμένοι που αισθανόμασταν πιο καταβεβλημένοι μασήσαμε μερικά από τα φύλλα. Δεν θυμάμαι τι ευχή έκανα, ίσως να μου κάτσει η Γερμανίδα. Ήταν ώρα για το μακρύ κατέβασμα στην ζούγκλα. Οι πρώτες σταγόνες βροχής άρχισαν να πέφτουν.

Η πρωινή ομίχλη κάλυπτε σε μυστήριο την οροσειρά Βιλκαπάμπα.

Από το σημείο παρατήρησης, λίγα πράγματα ήταν ορατά.

Γρήγορα φτάσαμε στο σημείο κατασκήνωσης, όπου δεν είμασταν μόνοι:

Τα βουνά άρχισαν να αποκαλύπτονται, λίγο πριν πέσει το σκοτάδι.

Η ορεινή λιμνούλα.

Το άλλο πρωί μας περίμενε μακρύ μονοπάτι.

Η ομάδα μας οργανώνεται:

Το πέρασμα ανάμεσα από τις δύο κορυφές άρχισε να στενεύει.

Σύντομα ο δρόμος, για μουλάρια και ανθρώπους, έγινε ανηφορικός.

Το θέαμα ήταν τέτοιο που δεν μετρούσε η κούραση:

Τα μουλάρια και οι οδηγοί τους ακολουθούσαν πιστά. Οι αφανείς ήρωες.

Ομαδική φωτογράφιση αφού ο Σαμ μας εξήγησε τον τρόπο τον ινδιάνων Κέτσουα.

 

[interted]

Κάπου στις Άνδεις

Είχαμε κάνει μόλις 6 χιλιόμετρα και μέναν άλλα 13 ως την κατασκήνωση. Τις σταγόνες ακολούθησε και άνεμος. Κατέβαινε από τις χαραμάδες των βουνών και γινόταν δυνατό ρεύμα. Το οποίο ακολουθούσε το κατηφορικό λούκι που θα κατεβαίναμε, η κατάληξη του οποίου κρυβόταν στα σύννεφα. Σφιχτήκαμε, κλείσαμε καλά τα φερμουάρ και, το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, ξεκινήσαμε. Κάθε ένας βυθισμένος στις σκέψεις του, δημιουργήσαμε αποστάσεις μεταξύ μας και χάσαμε επαφή μέσα στα σύννεφα. Κάποια στιγμή άνοιξε το σύννεφο και παρατήρησα ότι το τοπίο ήταν γεμάτο με βράχους σπαρμένους στο έδαφος. Γκρίζοι ογκόλιθοι με βρύα και φυσικά τετραγωνισμένα σχήματα. Ήταν σαν οι Άνδεις να κάναν έκθεση τέχνης με πρωτογενή υλικά για να κάνουν τους Ίνκα να ζηλέψουν. Η μήπως οι Ίνκα εμπνευστήκαν από τα ασυνήθιστα σχήματα των βράχων όταν επινοούσαν την αρχιτεκτονική τους;

Φάνηκε για πρώτη φορά η κορυφή του ενός από τα δύο βουνά. Μυτερή, επιβλητική, μέσα στην μοναξιά των Άνδεων, μοιάζει σχεδόν ζωντανή. Στιγμιαία έπιασα τον εαυτό μου να παραμυθιάζεται με την ρομαντική ιστορία της Πατσαμάμα, των θεοτήτων στις πέτρες, τις κορυφές, στον ουρανό.

Φτάσαμε σε μία μεγάλη σκηνή στην μέση της ερημιάς. Εκεί μας περίμεναν οι αλογατάρηδες, ο μάγειρας με την γυναίκα του. Και το φαγητό σχεδόν έτοιμο. Πότε είχαν προλάβει να φτάσουν, να ξεστήσουν όλα τα συμπράγκαλα και να μαγειρέψουν; Η σκηνή, που όταν μπήκαμε μέσα και οι 8 δεν περίσσευε κυβικό εκατοστό, μετατράπηκε σε εστιατόριο πολυτελείας. Είμαστε τυχεροί γιατί απ’ έξω είχε πιάσει καταρρακτώδης βροχή. Η σούπα κινόα ήταν βάλσαμο. Παρασύρθηκα λίγο με τις λιχουδιές όμως και αμέσως με έπιασε κόψιμο. Δύσκολες καταστάσεις, ενώ από έξω γινόταν ο κατακλυσμός του Νώε. Περιμέναμε να κόψει και αμέσως τα μαζέψαμε, η γυναίκα του μάγειρα τα έπλυνε στο ρυάκι και οι άλλοι τα φορτώσανε – ήρωες όλοι τους. Θέλαμε να φτάσουμε στην κατασκήνωση πριν βραδιάσει. Εγώ μάλιστα δεν πρόφταινα.

Παρακάτω ο Σαμ μας μάζεψε όλους και μας εξήγησε:

“Εδώ μπαίνουμε στο κλάουντ φόρεστ, το δάσος μέσα στα σύννεφα, μεταξύ του βουνού και της ζούγκλας. Έχετε ανοιχτά τα μάτι σας για σπάνια πουλιά”.

Το μονοπάτι έγινε στενό και οι χαράδρες δίπλα μας πρασίνισαν. Το ρυάκι έγινε ποτάμι που μας ακολουθούσε πιο χαμηλά. Μέσα σε μια φυλλωσιά κάποιος είδε ένα πουλί. “Κολυμπρί” λέει ο Σαμ. Παράξενο πουλί, με έντονα χρώματα, αιωρούνταν κουνώντας τα φτερά του σαν πεταλούδα και έτρωγε από ένα λουλούδι.

Κι άλλο περπάτημα, πέρασμα ποταμού πάνω από βραχάκια, μέχρι να φτάσουμε ξεθεωμένοι στον προορισμό. Ο οποίος ήταν ένας οικισμός με 3 παράγκες, μία εκ των οποίον πουλούσε τα στοιχειώδη, και ένα ξέφωτο που ήταν στημένες στην σειρά οι σκηνές μας.

Καθίσαμε να φάμε, πάλι τα γκουρμέ πιάτα του μάγειρα, τύφλα να έχει η ...γαλλική κουζίνα. “Στανιάραμε”, που λέμε και στο χωριό μου – εγώ βέβαια με το ωραίο άσπρο ρυζάκι μου, δεν τα μπορώ τα πολύ "γαλλικά" - ειδικά το πεπτικό μου εκείνη την στιγμή. Ο Σαμ μας ενημέρωσε ότι το κατάστημα πουλάει μπίρες και θεωρώντας ότι την αξίζαμε μετά από αυτή την ταλαιπωρία, αγοράσαμε μερικές. Ο Σαμ ήταν περίεργος για τα φεστιβάλ που γίνονται στην Ευρώπη. Αυτά με τα μεγάλα πλήθη και την τρανς που γίνονται στην Ολλανδία. Το όνειρο του ήταν να έρθει στην Ευρώπη για να πάει σε ένα, ή καλύτερα να διοργανώσει ο ίδιος ένα στο Περού. Ο Έντουιν μας αποκάλυψε ότι έχει ένα κρυφό ταλέντο, να φτιάχνει θεϊκά κοκτέιλ. Η κουβέντα όμως έσβησε σιγά σιγά, αφού ένας, ένας ξεγλιστρούσε στην σκηνή του.

Σκεπτόμενος τα θεάματα που είδα εκείνη την μέρα, ειδικά την θέα των τετράγωνων βράχων στην κοιλάδα κάτω από τα σύννεφα, θυμήθηκα μια ιστορία κόμικς που διάβασα μικρός. Η οποία πήγαινε ως εξής. Στις Άνδεις ζούσε ένας χαμένος πολιτισμός όπου όλα ήταν τετράγωνα! Τα κτήρια, οι άνθρωποι, οι κότες, τα αυγά. Οι ήρωες στην αρχή ήθελαν να εκμεταλλευτούν το σχήμα των αυγών που πακετάρονται πιο αποδοτικά, για να τα κονομίσουν στην Αμερική. Τελικά όμως μετά από περιπέτειες καταλήξανε στο συμπέρασμα ότι οι ντόπιοι, που ζούσαν χωρίς την έννοια του κέρδους, ήταν πιο ευτυχισμένοι. Ωραία ιστορία.

Βλέποντας την μαυρίλα έξω από την σκηνή και την χαράδρα που αχνοφαίνονταν μέσα στα σύννεφα σκεφτόμουν πόσο σουρεάλ ήταν το μέρος και η κατάσταση που βίωνα.

Τα βράχια:

Το επεισοδιακό στήσιμο του φαγητού στην σκηνή που μας χωρούσε ίσα ,ίσα:

Ο οικισμός με τις τρεις παράγκες

Μυστηριώδες σκηνικό από την σκηνή:

 

[interted]

Κάπου στις Άνδεις

“Μην ξεχάσετε να βάλετε απωθητικό κουνουπιών”, η πρώτη κουβέντα του Σαμ όταν μαζευτήκαμε γύρω του, με την τσίμπλα στο μάτι.

Σήμερα το πρόγραμμα περιλάμβανε ορεινή ζούγκλα. Περπάτημα 6 ωρών με προορισμό την κατασκήνωση Λα Πλάγια. Ο Σαμ μας δελέασε λέγοντας ότι εκεί μας περίμενε πάρτι. Εκτός των άλλων, είχαμε περιέργεια να ανακαλύψουμε το κρυφό ταλέντο του Έντουιν στα κοκτέιλ! Μπήκαμε λοιπόν σε μια σειρά και ακολουθήσαμε το μονοπάτι, που κάποτε στένευε ακολουθώντας ένα ποταμό και κάποτε άνοιγε και βλέπαμε μερικές καλύβες κρυμμένες μέσα στις φυλλωσιές.

“Άραγε έχει σχολεία εδώ;”, αναρωτιέμαι δίπλα στην Ρ.

“Εγώ αναρωτιέμαι αν υπάρχουν δάσκαλοι”, μου απαντάει.

“Σε πολλά μέρη της Λατινικής Αμερικής, στην επαρχία έχουν σοβαρή έλλειψη από δασκάλους. Ποιος να έρθει σε τόσο απομακρυσμένα μέρη με πενιχρούς μισθούς και άθλιες εγκαταστάσεις”, συνέχισε.

Όντως παρακάτω διακρίναμε ανάμεσα στις φτέρες δυο παιδάκια να παίζουν. Ακόμα και να έχει δάσκαλο ποιος να τα κακίσει όταν έχουν να περπατήσουν 6 και 8 ώρες για να φτάσουν στο κοντινότερο σχολείο.

Η Ρ. είχε ενδιαφέρουσες ιστορίες να πει από την περιπλάνηση της στην Λατινική Αμερική για ένα σχεδόν χρόνο. Με εντυπωσίασε πόσο κουλ ήταν όταν περιέγραφε καταστάσεις, όπως για παράδειγμα ένα ναυάγιο στην Καραϊβική. Εκεί τους είχε χαλάσει η μηχανή και ο πρώτος που εγκατέλειψε το πλοίο ήταν ο καπετάνιος. Έφυγε με μια βάρκα και τους άφησε στην μέση του πελάγους για 2 μέρες, μέχρι να γυρίσει με ένα ανταλλακτικό. Το οποίο δεν δούλεψε! Και τελικά περίμεναν μέχρι να περάσει κάποιο πλοίο να τους διασώσει. Το μόνο που χάλασε την Ρ. από όλη την ιστορία ήταν που έχασε την επόμενη της πτήση, νομίζω κάπου στην Βενεζουέλα!

Φτάσαμε σε ένα ξέφωτο όπου αντικρίσαμε την ταμπέλα “Welcome to Winaypocco” (Καλωσορίσατε στο Γουιναϊπόκο) και “Have a nice trip” (Έχετε ένα καλό ταξίδι). Σαν να βρίσκεις σταθμό ανεφοδιασμού στην εθνική, ένα πράγμα. Στην προκειμένη περίπτωση τα πιτς ήταν ένα τσαντίρι που πουλούσε μανταρίνια και σοκολάτες. Και την συγκεκριμένη στιγμή εξυπηρετούσε έναν σταθμευμένο γάιδαρο! Ο γάιδαρος έκανε το διάλειμμα του και κατά διαστήματα πλησίαζε τις παρέες που ήταν καθισμένες στο γρασίδι ζητώντας μπισκοτάκια. Ωραίος...

Είδαμε κι άλλα ζωάκια, όπως πεταλούδες και πολύχρωμα πουλιά και σε κάποια φάση ο Σαμ βρήκε ένα φρούτο, το οποίο νομίζω ονόμασε Πάσιον Φλάουερ. Η πρώτη φορά που δοκιμάζω κάτι τέτοιο, μου φάνηκε ζουμερό και νόστιμο.

Όταν φτάσαμε στην κατασκήνωση τα πόδια είχαν αρχίσει να κάνουν κάλους, παρ’ ότι φορούσα ορειβατικά. Ευτυχώς δηλαδή που τα είχα πάρει και αυτά, χάρη στην πίεση του του συνταξιδιώτη μου που δεν είχε έρθει. Να είναι καλά ο άνθρωπος, παρ’ όλη την πίκρα που δεν ήρθε, τουλάχιστον με βοήθησε να γυρίσω σώος να πω την ιστορία.

Ο Σαμ μας πρότεινε να αφιερώσουμε το απόγευμα σε θερμά λουτρά στην τοποθεσία Κολκαμάγιο. Με επιπλέον κόστος. Έτσι όπως το έφερε και μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνουμε στην κατασκήνωση δεχτήκαμε όλοι και σύντομα ήμασταν στο βανάκι της εταιρίας. Ο Σαμ διάλεξε την αγαπημένη του Ολλανδική τρανς να παίζει στο κασετόφωνο και ο Έντουιν μας υποσχέθηκε να μας φτιάξει ένα σπέσιαλ μοχίτο. Τα θερμά λουτρά ήταν βάθρες με διαβαθμίσεις στην θερμοκρασία νερού. Από καυτά, στα οποία απόρησα πως αντέχανε τόση ώρα ειδικά στο σημείο που έβγαινε η πηγή, μέχρι κρύα στην άλλη άκρη. Και αρκετούς τουρίστες μέσα, κυρίως Ολλανδούς. Μας έπιασε σχεδόν η νύχτα μουλιάζοντας τα πόδια μας και χαζεύοντας τον ατμοσφαιρικό βράχο από πάνω μας και έτσι στην έξοδο και το ντους μας περίμενε ψυχρολουσία. Φοβερός ο ρυθμός που πέφτει η θερμοκρασία στις Άνδεις.

Πίσω στην κατασκήνωση, σε μία ξύλινη βεράντα, ο μάγειρας μας είχε ετοιμάσει την σπεσιαλιτέ του. Έτριβα τα μάτια μου όταν διαπίστωσα ότι ήταν ένα μεγάλο ποντίκι, ή μικρό γουρούνι, ψημένο ολόκληρο μαζί με το κεφάλι του! Τα κορίτσια ήταν υποψιασμένα, λένε είναι “κούι”, ινδικό χοιρίδιο. Δεν είχα ιδέα ότι τρωγόταν, όμως βρήκα την χοντρή πέτσα του άκρως ενδιαφέρουσα.

Κάπου εκεί το μπαρ άρχισε να παίζει σάλσα, ο Έντουιν έσκασε με τα γευστικά μοχίτο του και η παρέα μεταφέρθηκε στην πίστα. Παρατήρησα ότι τόσο αυτός όσο και ο Σαμ, πριν πιούνε την πρώτη γουλιά, χύνανε λίγο κάτω. Ρώτησα τον Σαμ και μου είπε ότι είναι προσφορά στην Πατσαμάμα. Η Ρ. είχε όρεξη για χορό , κι εγώ όρεξη για την Ρ., και έτσι βρεθήκαμε στην πίστα, με τα μοχίτο να αντικαθίστανται σύντομα από την πιο δυνατή, Ίνκα τεκίλα. Η Ρ. με τόσο καιρό στην Λ. Αμερική είχε γίνει εξπέρ στην σάλσα και έτσι από Γερμανίδα μετατράπηκε σε Λατινοαμερικά, Κουβανή θα έλεγα. Και όπως ήταν αναμενόμενο γρήγορα βαρέθηκε τον άσχετο παρτενέρ της και άρχισε να χορεύει με τον ντόπιο οδηγό από μια άλλη ομάδα. Ο χορός τους γρήγορα μετατράπηκε σε κάτι που θύμιζε περισσότερο σεξουαλική πράξη, και καθώς η μουσική δυνάμωνε και το μυαλό θόλωνε, είχαμε κάνει όλοι ένα κύκλο και παρατηρούσαμε εκστασιασμένοι σαν να βρισκόμασταν σε Διονυσιακό όργιο. Το θέαμα δεν κράτησε πολύ βέβαια, αφού ο Διόνυσος και η νύφη αποσύρθηκαν στην σκηνή του πρώτου. Αφού μας άφησε σύξυλους η Ρ. το ρίξαμε κι εμείς στον χορό με τον Σαμ και τον Έντουιν – πότε άλλωστε θα βρεις την ευκαιρία για πάρτι με Ίνκα τεκίλα στην μέση της ζούγκλας – και σύντομα, χικ, γίναμε οι καλύτεροι φίλοι.

Την άλλη μέρα θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει την συμβουλή του Σαμ και κοιμήθηκα χωρίς αντικουνουπικό και με ανοιχτή την σήτα της σκηνής...

Σήμερα έχει ζούγκλα.

Όταν κάνεις σταθμό ανεφοδιασμού, το κάνεις σωστά.

Για να έρθουν οι σωστοί πελάτες.

Μερικά νοικοκυριά κρυμμένα στις πρασινάδες.

Τα έδωσε όλα ο μάγειρας την τελευταία βραδιά. Δυστυχώς δεν έχω φωτό από το κούι.

Και το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας. Μάθε καλή σάλσα, αλλιώς θα κρατάς φανάρι ακόμα και σε πεταλούδες, όπως βλέπουμε στα παρακάτω ντοκιμαντέρ:

 

[interted]

Άγκουας Καλιέντες

Οι Ίνκα τεκίλες της περασμένης βραδιάς είχαν αποτέλεσμα να είμαστε όλοι με χανγκόβερ μέσα στο βανάκι της εταιρίας και να ακούμε Πινκ Φλόυντ, που διάλεξε για την περίσταση ο Σαμ, αμίλητοι.

“Πως είναι το κεφάλι σας κορίτσια;”, δούλευε τις κοπέλες ο Σαμ.

Εμένα το πρόβλημά δεν ήταν το κεφάλι αλλά στα πόδια, ή μάλλον στο κεφάλι που δεν πρόσεξε τα πόδια. Τέλος πάντων, τα κουνούπια είχαν βρει πρόσφορο έδαφος στο απροστάτευτο δέρμα και ο μόνος λόγος που είχαν αφήσει μερικά τετραγωνικά εκατοστά ατσίμπητα ήταν μάλλον ότι τα πείραξε η Ίνκα τεκίλα που βρήκαν στο αίμα μου. Από την άλλη, η αφυδάτωση από το αλκοόλ είχε λύσει προσωρινά το άλλο πρόβλημά μου με τις βιασύνες.

Το περπάτημα ξεκίνησε από ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και ακολουθούσε το ποτάμι έως την κοντινότερη πόλη, το Άγκουας Καλιέντες. Μέρος της διαδρομής συνέπιπτε με γραμμές και γέφυρες τρένου. Επειδή μέχρι το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο φτάνει και δρόμος από το Κούσκο, αρκετός κόσμος – που δεν είχε την δική μας τρέλα ή τον χρόνο να ξεροσταλιάζει στην οροσειρά Βιλκαμπάμπα, ή να ακολουθήσει μία από τις άλλες πεζοπορίες – έκανε την διαδρομή.

Η διαδρομή είναι βασικά ένα “πέταλο” το οποίο κάνει ο ποταμός Ουρουμπάμπα ανάμεσα από πράσινες κωνικές κορυφές.

“Την ίδια διαδρομή κάνανε και οι Ισπανοί κονκισταδόρες”, λέει ο Σαμ. “Τώρα κοιτάξτε αυτή την κορυφή.”

Κοιτάμε όλοι με περιέργεια εστιάζοντας στην πάνω μέρος της απότομης πλαγιάς, όπου διακρίναμε μόνο ζούγκλα.

“Εκεί που κοιτάτε βρήκαν καταφύγιο οι τελευταίοι άνθρωποι της φυλής μου, οι Κέτσουα, για να γλυτώσουν από τους Σπανιόλους. Όπως κι εσείς, έτσι κι οι Ευρωπαίοι κατακτητές δεν μπόρεσαν να διακρίνουν την πόλη στην κορυφή. Ξέρετε πως λέγεται η πόλη;”

“Μάτσου Πίτσου”, αναφωνούμε εμείς, μαντεύοντας την δραματική αποκάλυψη. Γνωρίζαμε ότι βρισκόμασταν κοντά άλλωστε.

“Βλέπετε αυτά τα μονοπάτια σκαλισμένα πάνω στον βράχο; Οι άνθρωποί μου και οι Ίνκα αφεντικά τους έφτιαχναν δρόμους εκεί που φτάνουν μόνο οι κόνδορες. Οι Κέτσουα καταστρέψαν την αρχή όλων αυτών των μονοπατιών για να μην τα ακολουθήσουν οι Σπανιόλοι.”

Φτάσαμε στο Άγκουας Καλιέντες, μια πολύ τουριστική πόλη γεμάτη με σουβενίρ και τι-σερτ. Σε κεντρικό σημείο βρισκόταν ο οργανωμένος σταθμός του τρένου για το Κούσκο από όπου έβγαιναν μιλιούνια. Το ξενοδοχείο μας φάνηκε, μετά από όλα, επιπέδου 5άστερου. Τι ωραίο το ντουζ μετά από τόσες μέρες και μάλιστα με ζεστό νερό! Μου άνοιξε την όρεξη να κατεβώ στην πόλη. Εκεί συνάντησα την Σάρα και την Χίλαρι, δηλαδή την μηχανικό γεφυρών και την μελόνυμφη. Περπατώντας αστειευόμασταν ότι θα μέναμε εδώ. Η Σάρα θα έκανε καριέρα αντιγράφοντας την γεφυροτεχνία των Ίνκα και η Χίλαρι θα γλύτωνε τον έγγαμο βίο και θα διοργάνωνε εκδρομές – καθότι ορειβάτισσα – και βραδιές με Ίνκα τεκίλα. Εμένα πάλι δεν με έπαιρνε και τόσο γιατί με τον ρυθμό που έχανα κιλά θα άφηνα σύντομα τα κοκαλάκια μου στην αγκαλιά της Πατσαμάμα σε τόπο χλοερό, Ίνκαϊκό. Αλλά, τι καλύτερη δουλειά από ερασιτέχνης αρχαιολόγος, αναζητώντας τα χαμένα κειμήλια των Κέτσουα;

Η βραδιά τελείωσε σε εστιατόριο, όπου συμφάγαμε με τους οδηγούς μας, με συνοδεία δροσερής τσίτσα μοράδα. Η τσίτσα μοράδα είναι μια μη αλκοολική έκδοση της τσίτσα που γίνεται από μαύρο καλαμπόκι και είναι πολύ γευστική. Στο τέλος δώσαμε τα τιπ για τον μάγειρα και τους αλογατάριδες και ο Σαμ μας εξήγησε ότι πρέπει να ξυπνήσουμε πρωί για να προλάβουμε την ανατολή στο Μάτσου Πίτσου. Είμαστε πλέον τόσο κοντά στον ποθητό στόχο! Τι ήταν αυτό που είπε ο Σαμ για τους τελευταίους Κέτσουα, που κρυφτήκαν από τους Ισπανούς επειδή το Μάτσου Πίτσου δεν φαίνεται από χαμηλά; Δεν είχα δυνάμεις να διερευνήσω “το έπος”, είχα όμως μια μικρή υποψία ότι ο Σαμ είχε διαστρεβλώσει ελαφρώς την ιστορία. Θυμάμαι ότι ο Αμερικάνος Χίραμ Μπίνγκαμ όταν ανακάλυψε το Μάτσου Πίτσου το είχε ταυτοποιήσει με την χαμένη πόλη της Βιλκαμπάμπα (αυτό που αναφερόταν ο Σαμ σαν το τελευταίο καταφύγιο των Κέτσουα). Μία από τις ενδείξεις ήταν μία πίπα που βρέθηκε, για κάπνισμα Βίλκα, ένα παραισθησιογόνο που κάναν οι Ίνκα από το ομώνυμο δέντρο που έδωσε την ονομασία και στην πόλη. Θυμάμαι όμως "το έπος" να λέει ότι οι ενδείξεις του Μπίνγκαμ δεν ήταν αρκετά ισχυρές και να προτείνει ένα άλλο μέρος για την Βιλκαμπάμπα...

Ξυπνήσαμε νύχτα. Περπατήσαμε κανένα τέταρτο μέχρι την μεγάλη σιδερένια γέφυρα που διέσχιζε τον Ουρουμπάμπα. Μέσα στο σκοτάδι οι φιγούρες των ανθρώπων πλήθαιναν. Όλοι μαζί αγουροξυπνημένοι περιμέναμε να ανοίξει η είσοδος. Κραυγές χαράς όταν τελικά άνοιξαν και καταλάβαμε δεν μας χώριζε τίποτα από το στόχο μας. Το μόνο που έμενε ήταν η πέτρινη σκάλα που οδηγούσε στην κορυφή. Ακολούθησε κάτι σαν αγώνας δρόμου - όλοι λαχανιασμένοι να φτάσουν όσο πιο γρήγορα γινόταν σκαρφαλώνοντας τα ψηλά σκαλιά. Μία ώρα σκαρφάλωμα! Στην κορυφή, λίγο μετά το χάραμα, μας περίμεναν ο Σαμ και ο Έντουιν, φρεσκαδούρες. Αυτοί είχαν πάει με λεωφορειάκι.

Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να πάμε σε ένα ψηλό μέρος, όπου θα είμαστε μόνοι μας, και να δρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας.


Ο Σαμ συνεχίζει την εξήγησή του για τους δρόμους που πηγαίνουν στο Μάτσου Πίτσου μέχρι να διακοπεί από ένα βαγόνι! (συγγνώμη για τα παράσιτα στην μέση του βίντεο):

Ο Ουρουμπάμπα (παραπόταμος)

Στο Αγκουας Καλιέντες μας υποδέχθηκε ο Ίνκα με την μεγάλη γάτα του, τον κόνδορα και το φίδι.

Τα νερά του Άγκουας Καλιέντες.

Η γέφυρα-είσοδος στα σκαλιά του Μάτσου Πίτσου.

Ξύπνημα και επίπονο ανέβασμα:

Το Μάτσου Πίτσου υπό τις πρώτες ακτίδες του ήλιου.

 

[tasosrock]

Bravo..!!

 

[interted]

Μάτσου Πίτσου

Δημιουργήστε μια εικόνα στο μυαλό σας. Βρίσκεστε αργά ξαπλωμένοι στο κρεβάτι σας ξεφυλλίζοντας ένα πολύχρωμο έντυπο. Έχετε εντυπωσιαστεί με μια συγκεκριμένη φωτογραφία και κάθε τόσο γυρίζετε στην ίδια σελίδα και την χαζεύετε. Δεν χορταίνετε να την βλέπετε. Το ίδιο βράδυ έχετε ονειρώξεις.

Τώρα βλέπετε την ίδια εικόνα μπροστά σας. Όμως, για πρώτη φορά, δεν είναι η φωτογραφία που βλέπατε αλλά απτή πραγματικότητα. Ζωντανή μπροστά σας, παράξενη, μυστήρια, γοητευτική. Βλέπετε ακόμα και το σημείο πρόσβασης.

Βάλτε όπου έντυπο μια γυαλιστερή εγκυκλοπαίδεια, όπου εικόνα το Μάτσου Πίτσου και όπου σημείο πρόσβασης την πύλη των Ίνκα, με τους τέλεια εφαρμοσμένους βράχους. Προχωρήστε.

Το πρώτο πράγμα που βλέπεις στην πόλη είναι το λατομείο. Οι βράχοι που έσπαζαν οι εργάτες των Ίνκα βρίσκονται ακόμα εκεί. Ο Σαμ μας θυμίζει ότι οι Ίνκα δεν είχανε σιδερένια εργαλεία και έτσι έκοβαν τις πέτρες στα σημεία που είχαν φυσικές εγκοπές. Και για να τις ανοίξουν περισσότερο βάζανε υγρές σφήνες που παγώνανε και διαστέλλονταν. Επίσης δεν είχαν τροχό, οπότε κυλούσαν τις πέτρες πάνω σε δοκούς σε χωμάτινες ράμπες. Το μυστικό τους ήταν στον μεγάλο αριθμό των ντόπιων Κέτσουα εργατών.

Φτάσαμε στον ναό με τα τρία παράθυρα που βλέπουν την ανατολή. Μέσα στον ναό υπάρχει ένας βράχος σκαλισμένος σε τρία επίπεδα τα οποία ο Σαμ ονόμασε ως εξής:

Κούντουρ
___________​

Πούμα
___________​

Αμάρου
_____________​

“Το φίδι (Αμάρου) συμβολίζει τον κάτω κόσμο, όπου ζουν οι πρόγονοί μας. Το πούμα συμβολίζει τον μέσο κόσμο, όπου ζούμε από την γέννηση μέχρι τον θάνατο μας. Ο κόνδορας (Κούντουρ) συμβολίζει τον ανώτερο κόσμο, όπου ζουν οι θεοί και θα μεταβούν όσοι ζήσανε μια καλή ζωή. Οι τρεις κόσμοι των Κέτσουα είναι σε διαρκή επαφή μεταξύ τους.”.

Ο Σαμ πρόσεχε τις λέξεις του. Η θρησκεία ήταν των Κέτσουα, όχι των Ίνκα. Προϋπήρχε της αυτοκρατορίας και υπάρχει ακόμα και σήμερα, καταχωνιασμένη στις καρδιές των Κέτσουα, σε λανθάνουσα μορφή.

Ο επόμενος ναός είχε ένα κεντρικό βράχο που έμοιαζε με ιερό και πολλές εσοχές ψηλά στον τοίχο. Η δεξιά πλευρά είχε ένα μεγάλο ρήγμα. Το ρήγμα πρέπει να προκλήθηκε από πολύ δυνατό σεισμό, δεδομένου του μεγέθους των βράχων. Ο Αμερικάνος εξερευνητής Χίραμ Μπίνγκαμ, όταν ανακάλυψε το Μάτσου Πίτσου, το 1911, βρήκε στο έδαφος του ναού ψιλή άμμο από τον ωκεανό. Θεώρησε ότι εδώ γίνονταν τελετές για τον Βιρακότσα, την θεότητα δημιουργό των κόσμων που ήταν συνδεμένος με το υγρό στοιχείο.

“Γιατί χτίστηκε το Μάτσου Πίτσου και γιατί εγκαταλείφθηκε;” ρωτάμε τον Σαμ.

“Το Μάτσου Πίτσου χτίστηκε από τον Ίνκα αυτοκράτορα Πατσακούτι και χρησιμοποιήθηκε για την λατρεία της θρησκευτικής παράδοσης των Κέτσουα και του θεού Ήλιου των Ίνκα, του Ίντι. Επιπλέον ήταν φυσικά οχυρωμένο μέρος το οποίο προσέφερε προστασία από τους κατακτητές.”

Εδώ ο Σαμ άρχισε να μας τα χαλάει, μπερδεύοντας πάλι το τελευταίο καταφύγιο των ινδιάνων Κέτσουα, την περίφημη Βιλκαμπάμπα, με το Μάτσου Πίτσου. Και το πως ξεγέλασαν τους Σπανιόλους καταστρέφοντας την αρχή των μονοπατιών ενώ ήταν ήδη μέσα. Η ιστορία έχει ένα κενό.

“Αφού οι Ισπανοί δεν βρήκαν ποτέ το Μάτσου Πίτσου, γιατί οι Κέτσουα το εγκαταλείψανε τελικά και έμεινε ξεχασμένο μέχρι τον 20ο αιώνα που ήρθε ο Μπίνγκαμ;”, ρωτάω.

“Οι Ίνκα δεν είχαν γραπτή ιστορία και έτσι δεν ξέρουμε τι πραγματικά έγινε”, απαντάει ο Σαμ. “Είχαν όμως προφορική παράδοση της ιστορίας από γενιά σε γενιά,” συνεχίζει, “και τώρα ξέρουμε ότι το Μάτσου Πίτσου δεν ήταν το πραγματικό τελευταίο καταφύγιο των Ίνκα!”

Αυτό μου θύμισε κάτι ονόματα εστιατορίων ή παμπ, όπου το ένα αναγράφει ότι είναι το “πραγματικά αρχαιότερο της πόλης” και το άλλο ότι είναι το “αυθεντικά αρχαιότερο της πόλης” κτλ.

“Το πραγματικό τελευταίο καταφύγιο των Ίνκα ήταν βαθύτερα στην κοιλάδα του Ουρουμπάμπα, και αν θέλετε μπορούμε να οργανώσουμε περπάτημα την επόμενη φορά που θα έρθετε!”, κάνει την απαραίτητη διαφήμιση ο Σαμ. “Λέγεται Τσοκεκιράο.” (σημειωση: σύμφωνα με το “έπος” η Βιλκαμπάμπα δεν είναι το Τσοκεκιράο αλλά μια πόλη ακόμα βαθύτερα στην ζούγκλα, που σήμερα λέγεται Εσπίριτου Πάμπα. Άρα κι εδώ λάθος έκανε ο Σαμ.)

Παρ’ όλη την παραδοχή του Σαμ, το μυστήριο με τον λόγο που εγκατέλειψαν οι Ίνκα το Μάτσου Πίτσου παρέμενε. Μήπως πηγαίνοντας στην Βιλκαμπάμπα οι Ίνκα δημιουργήσανε μια ουδέτερη ζώνη, που περιλάμβανε και το Μάτσου Πίτσου, από όπου αποσύρανε όλα τα τρόφιμα και θησαυρούς. Για να απομονωθούν καλύτερα. Ή μήπως είχανε εγκαταλείψει το Μάτσου Πίτσου πριν καν αφιχθούν οι Ευρωπαίοι, λόγο κάποιας σύγκρουσης μεταξύ φυλών; Ή κάτι άλλο;

Από τον ναό που βρισκόμασταν φαίνονταν ένα ύψωμα με μικρά κτίσματα. Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί περνώντας δίπλα από κάποιους κήπους σε αναβαθμίδες όπου ο Σαμ μας εξήγησε ότι καλλιεργούνταν το ιερό βοτάνι των Κέτσουα, η κόκα. Η κορυφή του υψώματος είναι και το ψηλότερο σημείο του Μάτσου Πίτσου (“Μάτσου Πίτσου” σημαίνει παλιά κορυφή, σε αντίθεση με την ψηλότερη “Χουάινα Πίτσου”, την νέα κορυφή, που φαίνεται στο βάθος στις φωτογραφίες). Στην κορυφή βρίσκεται ένα πολύ παράξενος βράχος, τον οποίο ο Σαμ περιέγραψε ως “αρχαίο μυστήριο” των Κέτσουα που δεν μπορεί να εξηγηθεί. Φαινόταν όμως σαν “ηλιακό ρολόι”, ίσως για την παρακολούθηση των εποχών, απαραίτητη για τις καλλιέργειες που είδαμε προηγουμένως.

Τα παράξενα του Μάτσου Πίτσου δεν τελείωναν εδώ. Καθώς κατεβαίναμε στα χαμηλότερα επίπεδα, ένα κτίριο ξεχώριζε. Οι βράχοι της εξωτερικής πλευράς κάνουν μία μεγάλη καμπύλη και φτάνουν ψηλότερα, προσδίδοντας του μεγαλειώδη εμφάνιση ειδικά κοιτώντας το από κάτω. Αστρονομικό παρατηρητήριο; Ναός του ήλιου; Από κάτω βρίσκεται μια φυσική σπηλιά. Ο βράχος στην είσοδο είναι και πάλι σκαλισμένος σε τρία επίπεδα, θυμίζοντας τους τρεις κόσμους των Κέτσουα. “Μαυσωλείο” σύμφωνα με τον Σαμ. Δίπλα οι ντόπιοι τεχνίτες είχαν κάνει πάλι το θαύμα τους αφού είχαν χρησιμοποιήσει το φυσικό σχήμα δύο βράχων ως φτερά και είχαν σκαλίσει ένα κεφάλι στην μέση. “Κόνδορας”, λέει ο Σαμ. Τώρα όλα έδεναν μεταξύ τους, το παρατηρητήριο του ήλιου, σύμβολο της εξουσίας του Πατσακούτι, θεμελιωμένο πάνω στην ιερή τριάδα των Κέτσουα που συμβολίζουν τους τρεις κόσμους.

Από εκείνη την στιγμή ο Σαμ και ο Έντουιν δεν είχαν άλλο ρόλο να παίξουν και μας αποχαιρέτησαν. Αγκαλιές, υποσχέσεις, αναπόληση της βραδιάς με την Ίνκα τεκίλα. Αν και η ξενάγηση του Σαμ δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε ιστορικά ακριβής, η καλή του διάθεση του και η αγάπη του για τις παλιές συνήθειες των Κέτσουα ήταν αρκετά για αντιστάθμισμα.

Στην συνέχεια κάποιοι που είχανε βγάλει άδειες εγκαίρως ανεβήκαν την δελεαστική Χουάινα Πίτσου, απέναντι, και οι υπόλοιποι ανεβήκαμε στο μεγαλύτερο βουνό, από πίσω, που δεν φαίνεται στις κλασικές φωτογραφίες, την Μοντάνια Πίτσου. Στην μέση της διαδρομής το είχα είδη μετανιώσει, όμως τα κορίτσια είχαν ακόμα κάποια αποθέματα και μου δίνανε κουράγιο. Κουτσά στραβά φτάσαμε, για να δούμε ακόμη μια όμορφη άποψη της ιερής πόλης, αυτή την φορά μαζί με πολλή από την περιβάλλουσα φύση. Το κατέβασμα ήταν ακόμα πιο δύσκολο.

Κάναμε μια ελεύθερη περιπλάνηση στο Μάτσου Πίτσου, που δεν χορταίνεται, με τις πράσινες πλατείες του, τις αναβαθμίδες και τα λάμα που εκτελούν χρέη χορτοκοπτικού πάνω σε αυτές. Η Σάρα, από επαγγελματική διαστροφή, ήθελε να πάμε και στην γέφυρα των Ίνκα.

Ήταν ώρα να χαιρετίσω τα κορίτσια. Με βαριά καρδιά, αλλά και κάποια ανακούφιση γιατί η “αποστολή” είχε φτάσει στο τέλος της, κατευθύνθηκα στην έξοδο. Εκεί υπήρχε ξενοδοχείο, αλλά και οθόνες που δείχνανε αγώνα Τσάμπιονς λίγκ! Πόσο αταίριαστο μου φάνηκε, αν και ποδοσφαιρόφιλος. Ένα λεωφορειάκι με κατέβασε στο Άγκουας Καλιέντες. Μετά από τον κεντρικό σταθμό πήρα το τρένο “Βίσταντομ”, με τις γυάλινες οροφές, για το Κούσκο.

Δεν μπορώ να πω ότι απόλαυσα τόσο την διαδρομή στην Ιερή κοιλάδα για τους παρακάτω κουφούς λόγους. Είτε θα μου ζητούσανε κάθε λίγο και λιγάκι 6 κυρίες από την Βραζιλία να βγάλω φωτογραφία με την μία ή την άλλη, χαζογελώντας. Είτε θα αποσπόταν η προσοχή μου από την πασαρέλα (!) που κάνανε μέσα στο τρένο με ρούχα από υφάσματα αλπάκα και βικούνια. Μετά, στο Ογιανταϊτάμπο μας κατεβάσανε γιατί οι εργαζόμενοι είχαν απεργία και έτσι κατέληξα να γυρίσω μοιραζόμενος ένα βανάκι με άλλους. Τέλος στο ξενοδοχείο η κυρά, μου ανέφερε άλλη τιμή από αυτή που συμφωνήσαμε, γιατί είχε ξαφνικά πλακώσει κόσμος. Όμως τελικά πείστηκε να κρατήσει τον λόγο της.

Τι με ένοιαζαν όλα αυτά; Είχα ολοκληρώσει το πλάνο μου, που ξεκίνησε από τον σταθμό τρένου της Λίμα πριν 14 μέρες και είχε καταλήξει στο Μάτσου Πίτσου σήμερα το πρωί. Κοιμήθηκα σκεπτόμενος το πολύχρωμο έντυπο με την εικόνα του Μάτσου Πίτσου που διάβασα μικρός. Και τις “ονειρώξεις” μου που τώρα είχαν μετουσιωθεί σε εμπειρία.


Η είσοδος του Μάτσου Πίτσου:

Ο ναός των τριών παραθύρων και το σκάλισμα των 3 επιπέδων:

Ο ναός με το ρήγμα.

Τα φτερά του κόνδορα, πάνω αριστερα και δεξιά, και το κεφάλι του, κάτω. Οι Ίνκα αρέσκονταν να χτίζουν επεκτάσεις σε φυσικούς σχηματισμούς.

Ο κόνδορας και τα σοκάκια του Μάτσου Πίτσου:

Ανεβαίνοντας την Μοντάνια Πίτσου.

Η κοιλάδα του Ουρουμπάμπα που περπατήσαμε χθές.

Η θέα από την κορυφή.

Ατέλειωτες κοιλάδες:

Στην γέφυρα των Ίνκα στο βάθος.

Τελευταίες ματιές.

Και πίσω στο ρομαντικό Κούσκο έγινα μάρτυρας καντάδας και πρότασης σε τραπεζικό υπάλληλο

 

[tasosrock]

προκαλείς καλοπροαίρετη ζήλια..κ η περιγραφή άριστη..

 

[Sassenach77]

. Δεν θυμάμαι τι ευχή έκανα, ίσως να μου κάτσει η Γερμανίδα

love you! Θεουλης είσαι!

 

[Sassenach77]

Δημιουργήστε μια εικόνα στο μυαλό σας. Βρίσκεστε αργά ξαπλωμένοι στο κρεβάτι σας ξεφυλλίζοντας ένα πολύχρωμο έντυπο. Έχετε εντυπωσιαστεί με μια συγκεκριμένη φωτογραφία και κάθε τόσο γυρίζετε στην ίδια σελίδα και την χαζεύετε. Δεν χορταίνετε να την βλέπετε. Το ίδιο βράδυ έχετε ονειρώξεις.

Τώρα βλέπετε την ίδια εικόνα μπροστά σας. Όμως, για πρώτη φορά, δεν είναι η φωτογραφία που βλέπατε αλλά απτή πραγματικότητα. Ζωντανή μπροστά σας, παράξενη, μυστήρια, γοητευτική. Βλέπετε ακόμα και το σημείο πρόσβασης.

.....και καταβάλεις προσπάθεια κιόλας, για να πιστέψεις αυτό που βλέπεις.....