Σερβία Τετραήμερο στο Београд, εκεί που ξεκίνησαν όλα!

[psilos3]

Στη «παραλία» του Βελιγραδίου υπό βροχή (μέρα Τρίτη)



Ξυπνήσαμε όχι πολύ αργά και δε τη πατήσαμε δεύτερη φορά με τον καφέ αφού θα το πίναμε έξω. Η συννεφιά δε μας πτόησε καθόλου και φορέσαμε τα μαγιό μας παίρνοντας τις τσάντες μας έτοιμοι για εξόρμηση! Τώρα θα μου πείτε για πού, καθώς είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια η Σερβία δε βρέχεται από θάλασσα…

Στον ταξιτζή είπα Ada Ciganlija (Ада Циганлија) ρωτώντας φυσικά από πριν τη χρέωση. Πρόκειται για τη νησίδα με «παραλία» για τις ανάγκες των κατοίκων του Βελιγραδίου στις όχθες του Σάβα όπου επικρατεί κοσμοσυρροή τους καλοκαιρινούς μήνες, η οποία δεν ήταν πολύ μακριά μας:

Λίγα λεπτά μετά περνούσαμε τη γέφυρα Ada (Mост на Ади) φτάνοντας στο προορισμό μας:

Πρόκειται για ένα πανέμορφο μέρος με πεζόδρομο, στο οποίο μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου, το ποδήλατο σου, το περίπατο σου, αλλά παράλληλα και να απολαύσεις τις ανέσεις της οργανωμένης παραλίας μαζί με «θαλάσσια» παιχνίδια:

Είχα πάει προετοιμασμένος, ωστόσο από την εικόνα που είδα δε νομίζω ότι θα έπαιρνα το ρίσκο να βουτήξω, αν και θα μετρούσε για την εμπειρία:

Η ηλιοφάνεια του καύσωνα μας είχε αποχαιρετήσει, δίνοντας τη θέση της σε βροχερό καιρό, για το λόγο αυτό και ο κόσμος εγκατέλειπε τη παραλία:

Καθίσαμε σε ένα καφέ για να μη βραχούμε καθώς ξέσπασε η μπόρα, κάνοντας πολλαπλές προσπάθειες να συνεννοηθούμε και να παραγγείλουμε τέσσερα σκέτα φραπεδάκια καθώς τα είδαμε στο κατάλογο. Το γέλιο μας κόπηκε όταν μας τα σέρβιρε με εβαπορέ…

Ήπιαμε τον υποτυπώδη καφέ μας και αναχωρήσαμε καθώς δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνουμε. Σταματήσαμε σε ένα πάρκο πιο πάνω για μια μπύρα, βλέποντας το Stonehenge από τα Lidl που φιλοξενείται εκεί:

Έχοντας θέα απέναντι προς το Σαβα:

Πήραμε ταξάκι επιστρέφοντας στο πεζόδρομο Kneza Mihaila:

Προχωρημένο μεσημέρι και είχε αρκετό κόσμο όπως πάντα:

Φτάσαμε στο ‘’Manufaktura Restaurant’’ που μας είχαν συστήσει αρκετοί, Σέρβοι και μη:

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι και υπό τους ήχους Ελληνικής παρακαλώ μουσικής δοκιμάσαμε αρκετά από τα πιάτα του, πάντα σε συνδυασμό Σέρβικης Rakija που σερβίρεται σε μικρό ατομικό μπουκαλάκι:

Οι γεύσεις ήταν πολύ κοντά στις Ελληνικές:

Απόλυτα ευχαριστημένοι φύγαμε κάνοντας μια βόλτα ακόμα, καταλήγοντας για σβήσιμο στο Samo Pivo. Που αλλού;

Το βράδυ κατεβήκαμε πάλι στα μπαράκια του Δούναβη,

επιλέγοντας διαφορετικού τύπου διασκέδαση αυτή τη φορά για αρχή, ακούγοντας πιο ροκ μουσικές. Συνεχίσαμε όμως σε ένα τύπου ‘’μπουζουξίδικο’’ με την απορημένη φάτσα του πορτιέρη να μας κοιτάει. Περιττό να σας πω ότι ξέραμε το 75% των τραγουδιών, ασχέτως που δε καταλαβαίναμε τη γλώσσα. Ίδια μουσική με τα Ελληνικά.

Καταλήξαμε στην κλειστή αγορά με τα μαρκετ και τα φαγάδικα ‘’Zeleni venac’’ που ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μας, τρώγοντας κάτι και πίνοντας μπυρίτσες πριν τον ύπνο. Αν και αρκετά νωρίς είχε ξημερώσει για τα καλά:

(κρατήστε αυτή τη φωτογραφία στην άκρη, θα χρειαστεί την επομένη απρόβλεπτη μέρα)

 

[psilos3]

Χαλάζι, μάθημα ιστορίας κι ένα μεγάλο απρόοπτο (μέρα τέταρτη)



Δε μπορώ να πω ότι σηκωθήκαμε και πολύ νωρίς, καθώς ήταν λίγο πριν το μεσημέρι όταν πήραμε τους δρόμους:

Ο καιρός εξακολουθούσε να παίζει τα παιχνίδια του κι εμείς βολτάραμε αρχικά στη Knez Mihailova :

Η εμφανέστατη απορία στο ύφος μου προκύπτει από τις ισοϋψείς σχεδόν γυναίκες που έβλεπα κατά συρροή στο Βελιγράδι

Περάσαμε ξανά τον υπέροχο πεζόδρομο

Βγαίνοντας κεντρικά

Κατευθυνόμενοι προς το Δούναβη:

Κάναμε στάση για ένα μπέργκερ που βρήκαμε και μας άρεσε πολύ, ενώ άρχισε σιγά σιγά να ψιχαλίζει. Μέχρι να φάμε και την ώρα που πληρώσαμε για να φύγουμε ξεκίνησε το πάρτυ. Μιλάμε για κοσμοχαλασμό. Τέτοιο χαλάζι δεν είχαμε ξαναδεί:

Πανικός όχι αστεία, που κράτησε αρκετή ώρα. Για καλή μας τύχη ο καλός θεός των ταξιδιωτών μας βοήθησε ακόμα μια φορά, καθώς η πρώτη τέντα που βρήκαμε διαθέσιμη ήταν από ανοιχτό μπαρ, στο οποίο χωθήκαμε και αρχίσαμε τα τζιν χωρίς δισταγμό. Δε μπορούσαμε να πάμε πουθενά άλλωστε με τέτοιο καιρό!

Φύγαμε το απόγευμα αφού σταμάτησε επιτέλους:

Ανεβαίνοντας και βολτάροντας στο βροχερό Βελιγράδι:

Βγήκαμε μια φωτογραφία στο γνωστό σημείο με τις ομπρέλες:

Και συνεχίσαμε προς το κάστρο του πάρκου Kalemegdan όπου είχαμε ραντεβού με τον Γιούρκι. Ο φίλος μας πλέον -δικηγόρος στο επάγγελμα- ανέλαβε να μας ξεναγήσει στο φρούριο και να μας πει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για την ιστορία του.

Δεν συνέστησε να δούμε το μουσείο καθώς ήταν αρκετά προπαγανδιστικό όπως ανέφερε. Και να θέλαμε βέβαια ήταν κλειστό εκείνη την ώρα οπότε αρκεστήκαμε σε κάποια άρματα:

Μαγεύτηκα από τις γνώσεις και τη περιγραφή του Γιούρκι νιώθοντας ιδιαίτερη ντροπή καθώς δε γνώριζα ότι εκεί βρίσκεται ο πύργος Nebojša, η φυλακή στην οποία κρατούνταν μέχρι το τέλος της ζωής του ο μεγάλος επαναστάτης και οραματιστής Ρήγας Φεραίος. Εντός του πάρκου υπάρχει και άγαλμα. Αφιερώθηκα στην ξενάγηση και άφησα δυστυχώς κατά μέρος τις φωτογραφίες…

Ήταν μεγάλη ντροπή για όλους το γεγονός ότι δε γνωρίζαμε αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας. Ο Ρήγας Φεραίος παραδόθηκε μαζί με επτά συντρόφους του από τη Βιέννη όπου διέμενε στους Τούρκους του Βελιγραδίου. Στραγγαλίστηκε μετά από βασανιστήρια και το σώμα του πετάχτηκε στο Δούναβη. Καταλάβαμε ότι αποτελεί και για τους Σέρβους χαρακτηριστικό παράδειγμα αντρειοσύνης και παλικαριάς.

Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια με τον Γιούρκι κι έχοντας σχεδόν νυχτώσει γυρίσαμε προς το σπίτι να ετοιμαστούμε. Θα βγαίναμε νωρίς, καθώς μπορεί στην Ελλάδα να ήταν του Αγίου Πνεύματός, αλλά στη Σερβία ήταν Δευτέρα βράδυ και δεν είχε πολύ κόσμο έξω. Βγήκαμε τρεις καθώς ο Αλκ. δεν είχε όρεξη, λέγοντας μας να τον πάρουμε αν πάμε για φαγητό μετά.

Κινηθήκαμε ως την ανατολική όχθη του Δούναβη αυτή τη φορά. Εκεί βρίσκονται τα πιο ‘’κυριλέ’’ καταστήματα του Βελιγραδίου, μπαρ – ρεστοράν κτλ. Καθίσαμε σε ένα που βρήκαμε κόσμο για να πιούμε μερικά ποτά. Μου έκανε εντύπωση γενικά στη Σερβία ότι σου φέρνουν χωριστά το αναψυκτικό/σόδα που πίνεις με το ποτό για να βάλεις εσύ όσο θέλεις. Πολύ μπροστά!

Γύρω στις 12 αναχωρήσαμε καθώς είδαμε ότι όλα έκλειναν σιγά σιγά και ο κόσμος είχε αραιώσει αισθητά. Κλασσική Δευτέρα βράδυ. Εμείς βέβαια δεν είχαμε άγχος καθώς την άλλη μέρα πετούσαμε μεσημέρι, οπότε θα κάναμε και μια βόλτα το πρωί αλλά και ψώνια που θέλαμε όλοι, δώρα, κτλ.

Γυρίσαμε προς την αγορά ‘’Zeleni venac’’ προκειμένου να φάμε κάτι και να πιούμε μερικές μπύρες, οπότε και πήραμε τον τέταρτο της παρέας (τον πιο μικρό και χαζό) τηλέφωνο για να έρθει να μας βρει και ν’ αράξουμε.

Ήρθε κουβαλώντας μαζί του το πορτοφόλι με όλα του τα χρήματα και τα έγγραφα. Εντελώς απερίσκεπτη κίνηση που θα τη πληρώναμε εν τέλει, καθώς σε μια στιγμή απροσεξίας όπου πήγε να ψωνίσει εκ νέου μπύρες (γιατί στη πρώτη γύρα τις έφερε ζεστές) του έπεσε από τη τσέπη ή το κλέψανε, κάτι που ποτέ δε μάθαμε φυσικά.

Έτσι ξεκινήσαμε έναν αγώνα δρόμου επιστρέφοντας στο σπίτι όταν και κατάλαβε ότι λείπει. Ρωτήσαμε, ψάξαμε παντού μες τη νύχτα, στη διαδρομή, σε κάδους, στο πάρκο, στη διαδρομή, σε ότι περνούσε απ’ το μυαλό μας ανεπιτυχώς. Υπήρχε σοβαρό πρόβλημα καθώς δεν είχε τίποτα επίσημο για να μπορέσει να γυρίσει στην Ελλάδα… Χαμένη ταυτότητα, άδεια οδήγησης, χώρια τα λεφτά…

Οι επόμενες ώρες ήταν έντονης αγωνίας. Τηλέφωνα σε πρεσβεία (όπου λόγω της αργίας δε μπορούσαν να μας εξυπηρετήσουν), τηλέφωνα στην Air Serbia για να δηλώσουμε τη κατάσταση, τρέξιμο των δύο από στα αστυνομικά τμήματα όπου τους πηγαίνανε μπαλάκι από το ένα στο άλλο οι ανεύθυνοι Σέρβοι που δε μιλούσαν Αγγλικά, και γενικά μια κατάσταση άγχους. Να μη τα πολυλογώ, περάσαμε όλο το βράδυ ξάγρυπνοι καθώς τα πράγματα ήταν οριακά και μάλλον δε θα προλάβαινε τη πτήση.

Τελικά τη λύση έδωσε και πάλι ο Γιούρκι αφού τους έστειλε στο κατάλληλο άνθρωπο και μόλις λάβανε τα παιδιά τα δικαιολογητικά με φαξ από την Αθήνα, φύγανε τρέχοντας στη πρεσβεία, όπου με περισσή καθυστέρηση έβγαλαν το προσωρινό έγγραφο.

Οι άλλοι δύο αφού βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε όλο το βράδυ μεταφράζοντας τα σέρβικα σε google translate και στέλνοντας τα σε μηνύματα στα παιδιά για να το δείχνουν στους αστυνομικούς, κάναμε όσα τηλέφωνα έπρεπε, μαζέψαμε τελικά το πρωί όλα τα πράγματα και τα κινηθήκαμε για αεροδρόμιο 2 ώρες πριν τη πτήση, καθώς έπρεπε να πιάσουμε διευθετήσουμε και το ζήτημα με την Air Serbia. Ένα παρατεταμένο άγχος για ώρες!

Φτάνοντας, το ταξί των παιδιών που ερχόταν από τη πρεσβεία, δύο χιλιόμετρα μακριά απ’ το αεροδρόμιο χάλασε κιόλας, μισή ώρα περίπου πριν τη πτήση αναχώρησης. Ε, άμα δε σε θέλει δε σε θέλει!

Ευτυχώς έφτασαν οριακά, στα 20 λεπτά πριν και επειδή είχαμε μιλήσει ήδη η πτήση ήταν ανοιχτή για τον ανεύθυνο φίλο μας που πετούσε για Αθήνα. Οι υπόλοιποι πήραμε επιτέλους βαθιά ανάσα, ιδιαίτερα ο Νίκος που έφαγε όλο το τρέξιμο από τη νύχτα ως το μεσημέρι, μη προλαβαίνοντας να πιεί και γουλιά μπύρας μάλιστα (κάτι που τον πειράζει μέχρι σήμερα).

Ηθικό δίδαγμα 1ο , δε βγαίνεις ποτέ με όλα τα έγγραφα & χρήματα πάνω σου, πόσο μάλλον αν είναι να πας για μπύρες στο πάρκο φορώντας σορτς και παντόφλα

Ηθικό δίδαγμα 2ο, δεν αγοράζεις ποτέ ζεστές μπύρες ντάλα καλοκαίρι.



Με αυτό το βάρβαρο τρόπο τελείωσε η πρώτη μου εκδρομή σε ξένο έδαφος. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό δε προλάβαμε να κάνουμε τίποτα τη τελευταία μέρα, είχαμε σχεδιάσει κάποια πραγματάκια το πρωί τα οποία πήγαν άκλαφτα με συνοπτικές διαδικασίες. Όπως και να ‘χει η εμπειρία ήταν πολύ ωραία και μου έδωσε την απαραίτητη ώθηση που χρειαζόμουν έστω και αργά…

 

[Dr Snoopy]

Ευτυχως δηλαδή που είχατε τον Γιούρκι και σας βοήθησε στην αναχώρηση.Δεν διάβασα αν πήγατε στην εκκλησια Ruzica που έχει κάτι ξεχωριστό (δεν το έχω δει σε καμμία άλλη εκκλησία που έχω πάει)

 

[psilos3]

Ευτυχως δηλαδή που είχατε τον Γιούρκι και σας βοήθησε στην αναχώρηση.Δεν διάβασα αν πήγατε στην εκκλησια Ruzica που έχει κάτι ξεχωριστό (δεν το έχω δει σε καμμία άλλη εκκλησία που έχω πάει)

Έπαιξε ρόλο σίγουρα η βοήθεια του στο να βρουν τα παιδιά τον κατάλληλο άνθρωπο μια ώρα αρχίτερα.
Απαράδεκτη η αντιμετώπιση των αστυνομικών αρχών στο Βελιγράδι!
Όχι δυστυχώς δε πήγαμε στη Ruzica. Σε τι αναφέρεσαι;

 

[psilos3]

Επίλογος – συμπεράσματα.


1. Οι τέσσερις μέρες για μια πόλη όπως το Βελιγράδι είναι αρκούντως ικανοποιητικές. Με τη σωστή οργάνωση εύκολα μπορεί κανείς να δει όλα τα σχετικά αξιοθέατα, να περπατήσει, να φάει, να διασκεδάσει και να έχει αρκετά καλή εικόνα του.

2. Είναι αρκετά σημαντικό από μόνο του το γεγονός της μεγάλης διάρκειας της ημέρας, γιατί προσθέτει έξτρα ώρες για περιήγηση. Τείνω να καταλήξω ότι είναι μια πολύ καλή εποχή ο Ιούνιος για εκδρομές στην Ευρώπη, βόρεια της Ελλάδας πάντα.

3. Υπήρχαν πράγματα που λόγω απειρίας άφησα εκτός. Σίγουρα κάποιο ακόμα μουσείο από τα αρκετά που διαθέτει η πόλη, τα ερείπια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, τη πολύ όμορφη περιοχή του ‘’Zemun’’, καθώς και την εναλλακτική περιοχή της ‘’Strahinjica Bana’’ με τα πολλά καφέ – μπαρ εκτός των άλλων. Ομολογουμένως πολλές ελλείψεις τις οποίες πρέπει να χωρέσω σε κάποια μελλοντική επίσκεψη.

4. Αναφορικά με την ασφάλεια δεν υπήρξε κάπου που νιώσαμε άβολα πέραν ίσως μιας νυχτερινής βόλτας στα club του Δούναβη όπου περιμετρικά είχαμε να κάνουμε με πολλούς μεθυσμένους. Με τις στοιχειώδεις προφυλάξεις είσαι εντάξει.
Επίσης απαιτείται μεγάλη προσοχή σε οπαδικά θέματα και ουδεμία νύξη επί αυτών, καθώς οι άνθρωποι είναι αρκετά «πειραγμένοι» με τέτοια ζητήματα. Δε ρωτάμε, δε φοράμε κάτι οπαδικό και δε προκαλούμε. Είναι επίσης ένας από τους κύριους λόγους που συναντάει κανείς ανιχνευτές μετάλλων στις εισόδους των clubs.

5. Δε ξέρω πως είναι οι Σέρβοι σε σχέση με άλλους λαούς ή μεταξύ τους, ήταν ιδιαίτερα εγκάρδιοι και θερμοί όμως όταν μάθαιναν ότι είχαν να κάνουν με Έλληνες. Είναι σίγουρα αρκετά τα στοιχεία που ενώνουν τους δύο λαούς, κάτι που οφείλω να παραδεχτώ αν και δεν έχω μάθει να ξεχωρίζω ούτε να διαχωρίζω ανθρώπους για κανένα λόγο και με κανένα κριτήριο.

6. Η συνεννόηση ήταν ικανοποιητική στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Βγαίνει άκρη και χωρίς να ξέρουμε εκατέρωθεν τις γλώσσες, συνεννοούμαστε.

7. Το φαγητό που δοκιμάσαμε σε εστιατόρια δε μας έκανε το κλικ, εν αντιθέσει με το παραδοσιακό μπιφτέκι – μπεργκερ που αναφέρω αρκετά και μπορεί να το βρει κανείς σε πολλά σημεία στο Βελιγράδι, το οποίο μας ενθουσίασε. Η Rakija ήταν καλή, διαφορετική και όσο ανεβαίνει κανείς σε ποιότητα απολαυστική. Στην απλή έκδοση όμως προτιμώ το τσίπουρο χίλιες φορές.

8. Ήταν εν γένει μια οικονομική εκδρομή σε όλα της. Αρχικά από το εισιτήριο της Air Serbia κόστους περίπου 140€ με κανονική βαλίτσα (δεν είναι Low cost), τη διαμονή που βγήκε περίπου 50€ το άτομο για 4 νύχτες, τις μεταφορές, την είσοδο στο μουσείο περίπου στα 5€, φαγητά, ποτά, τσιγάρα, μετακινήσεις, ψώνια, σχεδόν όλα σε τιμές 30%-50% κάτω απ’ ότι στην Ελλάδα. Ας όψεται το Δηνάριο.

9. Δε μπορώ να συγκρίνω την εκδρομή με κάποια άλλη, γιατί ούτε μ’ αρέσει να το κάνω ούτε είναι δίκαιο κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τη πρώτη φορά εκτός συνόρων. Σε γενικές γραμμές οι εντυπώσεις μου και οι αναμνήσεις είναι μόνο ευχάριστες. Αν θα ξαναπήγαινα; Σε περίπτωση που έβρισκα την ευκαιρία για σύντομη εκδρομή πολύ εύκολα και μετά χαράς!


Ραντεβού στην επόμενη ιστορία.
Ραντεβού στα Βαλκάνια!

 

[Borealis]

Πόνεσε λίγο η χρησιμοποίηση των κυριλλικών που μου θυμίζει συνεχώς πως μια σπουδαία χώρα κατάντησε σε πολλές βαλκανικές επαρχίες, αλλά κατά τα υπόλοιπα πολύ όμορφες περιγραφές και το κυριότερο έμαθα νέα μέρη που δεν τα είχα ακούσει καν.

 

[Dr Snoopy]

Έπαιξε ρόλο σίγουρα η βοήθεια του στο να βρουν τα παιδιά τον κατάλληλο άνθρωπο μια ώρα αρχίτερα.
Απαράδεκτη η αντιμετώπιση των αστυνομικών αρχών στο Βελιγράδι!
Όχι δυστυχώς δε πήγαμε στη Ruzica. Σε τι αναφέρεσαι;

Οι πολυέλαιοι είναι φτιαγμένοι από κάλυκες !!! Αν θέλεις και επιτρέπεις μπορω να ανεβάσω φωτογραφίες.

 

[KIKI]

Ωραία ιστορία και χρησιμες πληροφορίες .

 

[psilos3]

Πόνεσε λίγο η χρησιμοποίηση των κυριλλικών που μου θυμίζει συνεχώς πως μια σπουδαία χώρα κατάντησε σε πολλές βαλκανικές επαρχίες, αλλά κατά τα υπόλοιπα πολύ όμορφες περιγραφές και το κυριότερο έμαθα νέα μέρη που δεν τα είχα ακούσει καν.

Δε καταλαβαίνω ακριβώς πως το γράφεις, αν αναφέρεσαι πάντως στη Γιουγκοσλαβία στο σύνολο της συμφωνώ και επαυξάνω. Μια πραγματικά σπουδαία χώρα (που λόγω ηλικίας δε την έζησα) έγινε χίλια κομμάτια με ότι συνεπάγεται αυτό...

Οι πολυέλαιοι είναι φτιαγμένοι από κάλυκες !!! Αν θέλεις και επιτρέπεις μπορω να ανεβάσω φωτογραφίες.

Φυσικά και μπορείς να ανεβάσεις, το ρωτάς; Πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία για όποιον το διαβάσει.

Ωραία ιστορία και χρησιμες πληροφορίες .

Σ' ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση!

 

[Dr Snoopy]

Ευχαριστώ για την άδεια psilos3
Η Ruzica church βρίσκεται μέσα στο κάστρο Kalemegdan και έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία(για να μην γράφω πολλά όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να την διαβάσει στην Wikipedia).Οι πολυέλαιοι της εκκλησίας φτιάχτηκαν στο Military Techical Institute του Kragujevac από λιωμένο μεταλλικό πολεμικό υλικό και κάλυκες όπλων και πιστολιών.

Και κάτι για τον Ρήγα Φεραίο.Υπάρχει στο Βελιγράδι,από το 1907 ήδη, οδός Ρήγα Φεραίου και
στη διασταύρωση που σχηματίζουν οι οδοί Tadeus Koscuski, Gospodar Jefremova και Ρήγα Φεραίου
βρίσκεται το ορειχάλκινο άγαλμα του (ύψους 2,5 μέτρων, έργο του γλύπτη Κωνσταντίνου Αργύρη).Η αποκάλυψη του έγινε στις 14 Μαΐου 1994.

 

[psilos3]

Πολύ όμορφα και ενδιαφέροντα όσα γράφεις φίλε @Dr Snoopy
Ευχαριστώ για τη δημοσίευση και τις πληροφορίες.

 

[turms]

η αληθεια ειναι ομως οτι η γιουγκοσλαβια δεν ητανε μια χωρα...αλλα μια ενωση χωρων...
με διαφορετικες κουλτουρες, γλωσσες (ισως) και κυριως θρησκειες....δεν υπρηχε πιθανοτητα να αντεξει για πολυ ακομα...και τοσο που αντεξε θαυμα ηταν...