Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη σε 10 μέρες? Τρέχουμε τώρα...

[harilander]

υπάρχουν και γυάλινα ή πλαστικά μάτια , σαν αυτα που μπαίνουν σε κουκλες, να του βάλουν!
καλά γέλασα πολύ με την ιστορία σου αλλά έχω μια παρατήρηση,
πας ταξίδι και ειδικά σε τέτοιο μέρος και δεν πήρες μαζί σου αθλητικά παπούτσια;

 

[_antonis_]

υπάρχουν και γυάλινα ή πλαστικά μάτια , σαν αυτα που μπαίνουν σε κουκλες, να του βάλουν!
καλά γέλασα πολύ με την ιστορία σου αλλά έχω μια παρατήρηση,
πας ταξίδι και ειδικά σε τέτοιο μέρος και δεν πήρες μαζί σου αθλητικά παπούτσια;

Αν την έχει πατήσει αλλού, τώρα τα κουβαλάει παντού!!!

 

[zmaria]

υπάρχουν και γυάλινα ή πλαστικά μάτια , σαν αυτα που μπαίνουν σε κουκλες, να του βάλουν!
καλά γέλασα πολύ με την ιστορία σου αλλά έχω μια παρατήρηση,
πας ταξίδι και ειδικά σε τέτοιο μέρος και δεν πήρες μαζί σου αθλητικά παπούτσια;

Αφού είμαι νούμερο δεν το ξέρεις? Τώρα το μαθες! Είχα μαζί μου μόνο σαγιονάρες και μάλιστα 6-7 ζευγάρια πέρα από τα άχρηστα παπούτσια χορού όπως προείπα (τα οποία όταν τελικά χρειαστήκαν δεν τα φόραγα) αλλά αθλητικά δεν.. Και καλά αυτή η εκδρομή που διάβασες, που να δεις σε μιαν άλλη παρακάτω που πάλι καλά που δεν σκοτώθηκα με τις (αγαπημένες ωστόσο) σαγιονάρες μου.... Αστα, έχω κι εγώ προβλήματα

Αντώνη ναι, τώρα που την πάτησα την επόμενη φορά θα έχω!

 

[KLEOPATRA]

Μην στενοχωριεσαι ..δεν εισαι η μονη... τοσα χρονια παραλιοπληκτη...εχω κατεβει σε παραλιες και παραλιες και καθε ειδους κατσαβραχα με σαγιοναρα.

 

[_antonis_]

Αφού είμαι νούμερο δεν το ξέρεις? Τώρα το μαθες! Είχα μαζί μου μόνο σαγιονάρες και μάλιστα 6-7 ζευγάρια πέρα από τα άχρηστα παπούτσια χορού όπως προείπα (τα οποία όταν τελικά χρειαστήκαν δεν τα φόραγα) αλλά αθλητικά δεν.. Και καλά αυτή η εκδρομή που διάβασες, που να δεις σε μιαν άλλη παρακάτω που πάλι καλά που δεν σκοτώθηκα με τις (αγαπημένες ωστόσο) σαγιονάρες μου.... Αστα, έχω κι εγώ προβλήματα

Αντώνη ναι, τώρα που την πάτησα την επόμενη φορά θα έχω!

Να σου πώ και γω τα χειρότερα...
Η αδερφή μου πέρασε το φαράγγι της Σαμαριάς με....σαγιονάρες!!!

 

[zmaria]

Να σου πώ και γω τα χειρότερα...
Η αδερφή μου πέρασε το φαράγγι της Σαμαριάς με....σαγιονάρες!!!

Ξανθό το κορίτσι όπως εγώ κι η .......από πάνω σου?

 

[zmaria]

Πίσω στο ξενοδοχείο λοιπόν και παίρνω αμέσως τηλέφωνο τον Χρήστο για να κανονίσουμε τις επόμενες εκδρομές. Τον παίρνω από το σταθερό του δωματίου μας στο πρακτορείο του, για να κάνω τοπικό το τηλεφώνημα. Είναι πολύ ακριβές οι κλήσεις από και προς Ελλάδα, οπότε όσο μπορούμε αποφεύγουμε τα τηλεφωνήματα με τα κινητά. Με την μητέρα μας επικοινωνούμε δωρεάν μέσω skype, κάθε απόγευμα που βρισκόμαστε στο δωμάτιο. Είναι μια ώρα που βολεύει όλους μας, με τις 5 ώρες μπροστά που είναι η Ταϋλάνδη. Μια καλή λύση για κάποιον που δεν μπορεί να αποφύγει τα πολλά τηλεφωνήματα είναι να αγοράσει μια τοπική κάρτα κινητού, λεπτομέρειες για την οποία δεν ξέρω καθώς δεν τα πάω καλά με τα τηλέφωνα έτσι κι αλλιώς. Αλλά φαντάζομαι πως είναι εύκολο να μάθεις. Βρίσκω τον Χρήστο και του ζητάω αύριο Κυριακή να κάνουμε την δεύτερη εκδρομή, την Δευτέρα να πάρουμε ρεπό και την Τρίτη να κάνουμε την τρίτη και τελευταία. Την Τετάρτη έτσι και αλλιώς αναχωρούμε για την Μπανγκόκ. Πώπω, να πως θα φύγουν μπαμ μπαμ οι μέρες μας στο νησί. Πίκρα! Ο Χρήστος μου κλείνει το τηλέφωνο γρήγορα γιατί είναι 19.55 και ίσα που προλαβαίνει να μας κλείσει θέσεις για αύριο. Το πρωί να είμαστε έτοιμες στις 7 παρά, λέει. Μαμά μου, ΤΙ βαρβαρότης αναφωνώ! Ούτε για την δουλειά δεν ξυπνάω τόσο νωρίς! Δηλαδή τα ξυπνητήρια μου από τι ώρα θα τα ξεκινήσω? Στραβοκαταπίνω και λέω στην Κλαίρη πως δεν μας παίρνει να ξεκουραστούμε καθόλου τώρα και πρέπει να ετοιμαστούμε για να πάμε να φάμε. Δεν είμαστε για να γυρνάμε και πολύ αργά! Ναι μου λέει αν και δεν μου πολυδίνει σημασία, μιας και κάνει την καθιερωμένη κίνηση να κοιτάζει στο ίντερνετ τις νέες εξελίξεις με την δουλειά της. Όπως κάθε φορά άλλωστε που βρισκόμαστε στο δωμάτιο. Μου διαβάζει τα σχετικά νέα και τα συζητάμε. Η αδερφή μου συμμετέχει στο ταξίδι μας κανονικά, δεν είναι καθόλου μουντρούχω και αγαπώ πολύ αυτήν την πλευρά του εαυτού της. Την «δεν το βάζω κάτω». Κατά την διάρκεια της μέρας η απόλυση της μπαίνει σαν σφήνα μέσα στις συζητήσεις μας, αλλά για λίγο και χωρίς να κυριαρχεί την διάθεση μας. Δεν βάζεις και λίγο μουσικούλα της λέω να ετοιμαστούμε πιο χαρωπά? Ναι, απαντά και πάλι αφηρημένα, ενώ πρέπει να της το πω άλλες δυο φορές για να βάλει τελικά. Κάνουμε μπάνιο εν συνοδεία αγαπησιάρικης bachata και φρεσκαρισμένες ξεκινάμε για την βραδινή μας βόλτα.


Σήμερα θα πάμε στην άλλη πλευρά της Τσαβένγκ από αυτήν που μένουμε, μετά την λίμνη, εκεί που συμφορουμίτες μας, μας έχουν προτείνει κάποια εστιατόρια. Έχουμε ξεχωρίσει το Zico’ s και το Ninja. Είναι πολύ κοντά αυτά μεταξύ τους κι έχοντας διαβάσει καλές κριτικές και για τα δύο στο ίντερνετ, έχουμε διπλό λόγο να τα έχουμε στο νου μας. Μεταφερόμαστε με (τι άλλο) songtheaw και πληρώνουμε στον οδηγό 100 μπατ έκαστη. Ξέρουμε πια πως το κόστος για τις κοντινές περιοχές είναι το πρωί 60 μπατ και το βράδυ 100. Μας αφήνει στο βραζιλιάνικο εστιατόριο Zico’ s. Είναι μεγάλο, ψηλοτάβανο και φαίνεται ωραίο. Έχει προκαθορισμένο ατομικό μενού με πολλά πιάτα κρεατοφαγίας κι απεριόριστη salad bar, με 890 μπατ το άτομο. Είναι λίγο πιο ακριβό από άλλα εστιατόρια, μιλώντας για τα δεδομένα της Ταϋλάνδης πάντα. Είναι σε κλειστό χώρο και δεν βλέπουμε να κάθεται πολύς κόσμος μέσα. Παίζει αγαπημένη λάτιν μουσική και παρόλο που είναι εστιατόριο, την έχουν πολύ δυνατά. Τι στο καλό, κουφοί είναι εδώ στην Ταϋλάνδη? Λέμε να το αφήσουμε για μια άλλη φορά. Δεν πεινάμε τόσο όσο μεγάλο είναι το κάθε ατομικό μενού, αλλά επειδή είμαστε λαίμαργες θα το φάμε όλο και θα γκρινιάζουμε μετά. Πωπω, φούσκωσα, πωπω πάχυνα, πωπω δεν μπορώ να περπατήσω κτλ. ωραία γυναικεία. Λέμε να το επισκεφτούμε ίσως κάποιο άλλο βράδυ που θα πεινάμε ΠΟΛΥ. Εξάλλου δεν θεωρούμε ιδιαίτερα ελκυστική την ιδέα να μπούμε αυτήν την στιγμή σε κλειστό χώρο, καθώς είναι καλοκαίρι, έχει πολύ υγρασία και θέλουμε να παίρνουμε τον αέρα μας όσο τρώμε, χαζεύοντας το νυχτερινό Κο Σαμούι. Συνεχίζουμε την βόλτα μας περνώντας ανάμεσα από τα άπειρα μικρομάγαζα που πουλάνε τα πάντα. Η ώρα έχει πάει 21.30, τα εστιατόρια είναι σχεδόν άδεια κι αναρωτιόμαστε τι ώρα τρώνε πια εδώ. Πάντως δεν γίνεται χαμός από τουρισμό, περίμενα πολύ περισσότερο κόσμο να κατακλύζει το νησί, κάτι που βέβαια είναι καλό για μας. Βλέπουμε το Ninja και είναι το μοναδικό φαγητάδικο που είναι σχεδόν γεμάτο. Χωρίς πολλά πολλά αποφασίζουμε να καθίσουμε.

Δεν το λες και εστιατόριο σαν πρώτη ματιά ούτε και σε εντυπωσιάζει σαν χώρος. Πρόχειρα στημένο με καμιά απολύτως διακόσμηση και όλα είναι ακατάστατα. Και λιιιιιίγο βρώμικα, δεν νομίζω να σκουπίζουν και πολύ συχνά! Γενικά, όλο το μαγαζί φαίνεται φτωχικό. Αν δεν στο έχουν προτείνει και το δεις άδειο από κόσμο, αποκλείεται να κάτσεις. Άσχετα όμως που μας το έχουν συστήσει, είναι πολύ πιθανό να καθόμασταν έτσι και αλλιώς. Δεν είναι τυχαίο όταν ένα μαγαζί είναι γεμάτο, την ίδια στιγμή που τα άλλα είναι άδεια. Φαίνεται να το δουλεύουν οικογενειακά, είναι ανοιχτό 24/7 και οι μικρές σερβιτόρες τρέχουν για να εξυπηρετήσουν τους πεινασμένους πελάτες. Αργούν λίγο να φέρουν τα μενού τα οποία μας κάνουν να πέσουμε σε βαριά μελέτη όταν τελικά τα παίρνουμε στα χέρια μας. Όλα τα πιάτα είναι σε φωτογραφίες κάτι που κατά κανόνα με ενοχλεί (δεν υπάρχει πιο τουριστικό) αλλά φαντάζομαι πως το κάνουν για να μην χρειάζεται να τα εξηγούν, καθώς αριθμούν τα 200-250 παρακαλώ! Τι να πρωτοδιαλέξουμε! Κι αυτό μου κακοφαίνεται συνήθως, όπου μεγάλο το μενού, τόσο μικρότερη η ποιότητα. Το φαγητό κατά βάση είναι ταϋλανδέζικο, έχει επιλογές για όλα τα γούστα, κρέας και ψάρι, μέχρι και για χορτοφάγους. Ατού, πως είναι πάρα πολύ φτηνά όλα τα πιάτα οπότε είναι ιδανική ευκαιρία να παραγγείλεις πολλά και να δοκιμάσεις όσες λιχουδιές λαχταράει η καρδιά σου. Ή για να το πω σωστότερα, το στομάχι σου. Τα πιάτα μας πρέπει να προσαρμοστούν στα θέλω και των δυο μας κι έτσι καταλήγουμε σε κάποιες safe επιλογές. Από ποτά δεν έχει και πολλά να επιλέξεις, παρά μόνο μπίρες, αναψυκτικά και Bacardi breezers. Η μπιρόβια δεν δυσκολεύεται και επιλέγει μια τοπική μπίρα, εμένα δεν μου κάνει τίποτα πάλι να πιω αλλά παίρνω ένα breezer, πιο πολύ για συνοδευτικό με το τσιγάρο. Μας τα φέρνουν όπως πάντα στην πρακτική θήκη.

Μέχρι να μας φέρουν την παραγγελία (η οποία αργεί κι αυτή λίγο), μας φέρνουν διάφορα συνοδευτικά. Δυο πιάτα, καμιά εικοσαριά πλαστικά μπολάκια τα οποία κοιτάμε με απορία, όμως μας φέρνουν ένα σωρό σάλτσες (οπότε και βάζουμε μέσα στα μπολ όσες θέλουμε) και ένα μεγάλο πλαστικό μπολ στο οποίο έχουν μέσα δεκάδες πιρούνια και κουτάλια. Μα τι να τα κάνουμε οοοοοοόλα αυτά αναρωτιόμαστε πάλι, μόνο οι δυο μας θα είμαστε! Έρχονται τα φαγητά και τα πιρουνοκούταλα είναι έτοιμα τώρα για επίθεση. Το κοτόπουλο βουτύρου είναι πεντανόστιμο και με τις διάφορες σάλτσες, κάθε μπουκιά είναι διαφορετική! Η σαλάτα παπάγια (ότι είναι η χωριάτικη για την Ελλάδα) παραείναι πικάντικη και δεν μου πολυαρέσει. Η Κλαίρη δεν την δοκιμάζει καν. Οι πατάτες είναι όπως….. όλες οι τηγανιτές πατάτες (έπρεπε να είμαι σίγουρη πως το Κλαιράκι θα φάει κάτι), τα noodles είναι συμπαθητικά αλλά βαρετά χωρίς έξτρα καρυκεύματα μέσα (μαντέψτε γιατί τα πήραμε σκέτα) και το special ninja που παραγγείλαμε και έμοιαζε με κάτι σαν τυροπιτάκια, είναι τελικά πιτάκια με πικάντικη γέμιση λαχανικών. Και είναι όντως σπέσιαλ. Όταν μας τα έφερε η σερβιτόρα ως τελευταίο πιάτο, στον δρόμο της έπεσε ένα κάτω. Αμήχανη το πήρε όλο το πιάτο πίσω και μας έφερε άλλο μετά από λίγο. Δεν παίρνω και όρκο ότι το αντικατέστησε αυτό που έπεσε, για την ακρίβεια το αποκλείω. Δεν επηρεαζόμαστε και τα τρώμε κανονικότα. Παντού γίνεται αυτό, σε όλες τις κουζίνες του κόσμου. Αν πέσει κάτι κάτω απλά ξαναμπαίνει στο πιάτο κι απλά αυτό δεν γίνεται μπροστά μας. Με τις διάφορες πικάντικες σάλτσες, ο ουρανίσκος μου φλέγεται ευχάριστα και πολύ θα ήθελα να είχα λίγο κρασί τώρα. Η Κλαίρη τσακίζει γρήγορα άλλη μια μπίρα και κάπως έτσι τελειώνει ένα επιτυχημένο βραδινό φαγητό. Για να πληρώσουμε, πρέπει να πάμε κοντά στον συμπαθητικό υπεύθυνο, ο οποίος με κομπιουτεράκι επιβεβαιώνει μαζί μας τα πιάτα που παραγγείλαμε και τα προσθέτει ένα ένα μπροστά μας για να μας πει τον λογαριασμό. Τόσο τυπικός. Πολύ νόστιμο το ninja και οικονομικότατο, πληρώσαμε μόλις 600 μπατ και για τις δυο μας και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Αν είχα και άλλη πιο καλοφαγάδικη παρέα θα έτρωγα ακόμα καλύτερα. Όμως την παρέα που έχω, δεν την αλλάζω με τίποτα και για κανένα γαστριμαργικό όργιο στον κόσμο.

 

[KLEOPATRA]

Πειναω πειναω πειναω....τι μου εκανες βραδιατικα κακουργα!

 

[pattyyy]

Μμμμ...Γέμισε αρώματα και γεύσεις η ατμόσφαιρα!

 

[afrodith]

ti oraia pou mas ta perigrafeis...........!!!!!!!!!!!!!!

 

[zmaria]

Κάνουμε μια τελευταία βόλτα. Γελάμε στις τραβεστί που μας κάνουν τα γλυκά μάτια για να πάμε στο σόου τους. Είναι Σάββατο και τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν περισσότερη κίνηση σήμερα. Όμως εμείς, ξυπνάμε νωρίς αύριο και δεν είμαστε για πολλά ξενύχτια. Έτσι κι αλλιώς, από όσο τουλάχιστον έχουμε δει μέχρι τώρα, δεν μας αρέσει η νυχτερινή διασκέδαση στο νησί. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε στην περιοχή κοντά στο ξενοδοχείο μας, να βρούμε ένα μασατζίδικο και να κάνουμε μασάζ στα ταλαιπωρημένα εώς και κακοποιημένα πόδια μας. Τα μασατζίδικα είναι αναρίθμητα, υπάρχουν παντού και κάθε λίγα μέτρα. Παίρνουμε ακόμα ένα songtheaw και παρόλο που ξέρουμε πια τις τιμές, επιχειρούμε να κάνουμε παζάρι για να μετακινηθούμε φθηνότερα. Για χαβαλέ πιο πολύ. Ο σοβαρός και μεγάλης ηλικίας οδηγός εκνευρίζεται με τις σπαστικές τουρίστριες και μας δείχνει τον επίσημο τιμοκατάλογο. Κάπου εδώ τελειώνει και η καριέρα μας με τα παζάρια στα songtheaws. Πόσο μου αρέσει η βόλτα στην καρότσα τους!

Από μπροστά μας περνάει ακόμα ένα αμάξι που με ντουντούκες διαφημίζει το full moon party. Είναι απίστευτο το αλαλούμ που γίνεται γύρω από αυτό το πάρτι! Αμάξια καλυμμένα με σχετικές φωτογραφίες, αφίσες κολλημένες παντού κι αμέτρητα φυλλάδια μοιράζονται όπου κι αν βρεθείς. Είναι μέγα γεγονός στην Ταϋλάνδη, λαμβάνει χώρο στο κοντινό νησί Κο Πανγκάν και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ στον κόσμο. Είναι πολλοί αυτοί που επισκέπτονται την χώρα μόνο και μόνο για να ζήσουν αυτήν την τρέλα. Λέγεται ότι ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 από μια μικρή παρέα backpackers, η οποία αποφάσισε πως το Κο Πανγκάν είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο για να βιώσει κανείς την μαγεία της πανσέληνου. Ξεκίνησαν λοιπόν να κάνουν στενού κύκλου πάρτι κάθε μήνα, σε κάθε πανσέληνο, έχοντας μόνο ακουστικές κιθάρες και ταμπούρλα. Ωραίο δεν ακούγεται? Με τα χρόνια όμως η μικρή παρέα αποτελείται πια από χιλιάδες party animals, πολλαπλά ηχητικά συστήματα και καταξιωμένους Dj’ s από όλο τον κόσμο, της «αγαπημένη» μου ηλεκτρονικής μουσικής. Όποιος θέλει να παρευρεθεί, καλό θα ήταν να έχει προβλέψει να κλείσει από νωρίς διαμονή στο Κο Πανγκάν, γιατί διαφορετικά θα δυσκολευτεί πολύ να βρει κατάλυμα την τελευταία στιγμή. Όπως επίσης να έχει φροντίσει για τις μεταφορές του από και προς τον κύριο τόπο διαμονής του, γιατί παρόλο που σκάφη και πλοιάρια πηγαινοέρχονται συνέχεια για την εξυπηρέτηση του κόσμου, οι συμμετέχοντες είναι πάρα πολλοί και μπορεί να ταλαιπωρηθείς αν δεν έχεις λειτουργήσει ως των φρονίμων το παιδί. Αν και δεν ξέρω πόσο «φρόνιμος» είναι κάποιος που συμμετέχει σε ένα τέτοιο πάρτι. Ή πόσο εύκολο είναι να παραμείνει. Οπότε το νου σας. Τα ποτά ρέουν άφθονα με τα μεθύσια μέχρι τελικής πτώσεως ως φυσικά επακόλουθα, ενώ τα ναρκωτικά καταναλώνονται μανιωδώς. Την ίδια ώρα, αστυνομικοί μεταμφιεσμένοι σε βαποράκια, σε περιμένουν να πέσεις στην παγίδα της μετεφηβικής σου εκτόνωσης. Μπορεί τα drugsνα είναι αναπόσπαστα συνοδευτικά αυτών των πάρτι, δεν παύουν όμως να είναι παράνομα. Δεν λέω ότι όσοι πάνε προσδοκούν να γίνουν χώμα καθώς πέρα από όλα αυτά, η μουσική που παίζεται είναι πολύ καλή για τους λάτρεις του είδους. Δεν έχουμε καν προσέξει την ημερομηνία που γίνεται το πάρτι γιατί πολύ απλά, αποκλείεται να πηγαίναμε σε ένα τέτοιο happening. Ούτε η συγκεκριμένη μουσική, ούτε η αποπνικτική πολυκοσμία, ούτε τα ναρκωτικά μας κάνουν κλικ. Όσα λέω προέρχονται από πληροφορίες στο ίντερνετ και από λίγα λόγια που μας είπε σχετικά ο Χρήστος, δεν έχω πάει για live ανταποκρίση. Αλλά για κάποιον λόγο δεν μου φαίνονται υπερβολικά. Θυμάμαι πολύ καλά τι γινόταν με τα rave parties στα εφηβικά μου χρόνια. Φαντάζομαι λοιπόν τι μπορεί να γίνεται στα full moon parties που είναι κάτι σαν ο υπερθετικός τους βαθμός.

Βρίσκουμε ένα μασατζίδικο πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, ώστε να περπατήσουμε όσο λιγότερο γίνεται μετά την χαλαρωτική περιποίηση. Το μασάζ θα διαρκέσει μία ώρα και μας κοστίζει μόλις 200 μπατ έκαστη. 5 ευρώ μόλις δηλαδή για να σου κάνουν μασάζ στα πόδια για μια ολόκληρη ώρα!! Μια χαρά το βρίσκω! Το μαγαζί είναι γεμάτο από κόσμο και μυρίζει υπέροχα. Οι κοπέλες είναι πάρα πολύ ευγενικές και φέρονται σχεδόν σαν σκλάβες. Αρχικά μας πλένουν τα πόδια και μετά μας βάζουν να ξαπλώσουμε στις χαλαρωτικές πολυθρόνες, όπου και ξεκινούν το μασάζ. Η κοπέλα που έχει αναλάβει εμένα είναι λίγο αλλήθωρη αλλά δεν παύει να είναι γλυκύτατη! Μόνο που μπερδεύομαι και δεν ξέρω πότε μιλάει σε μένα! Φαίνεται πιο έμπειρη από αυτήν της αδερφής μου, η οποία μοιάζει καινούρια στην δουλειά και δεν μιλάει γρι αγγλικά. Σε κάθε της κίνηση, κοιτάζει την συνάδελφό της για επιβεβαίωση. Χαμογελούν συνεχώς. Μου προτείνει η δικιά μου να μου κάνει πεντικιούρ, το χρειάζομαι απαραιτήτως λέει! Δεν έχει άδικο. Κανονικά πρέπει να δεχτώ, οι κάλοι στα πόδια μου από τον χορό και μετά από τόσο περπάτημα έχουν σκληρύνει τραγικά πάλι, αλλά φοβάμαι τυχόν μόλυνση και δεν το επιχειρώ. Δεν είμαι σίγουρη για το πόσο σωστά αποστειρώνουν τα εργαλεία τους εδώ και τα μέχρι τώρα γεγονότα στην Ταϋλάνδη, δεν με κάνουν να νιώθω και πολύ τυχερή. Η συνάδελφος της με κάτι σαν νοηματική το προτείνει κι αυτή στην αδερφή μου, αλλά η Κλαίρη δεν έχει κανένα πρόβλημα. Τις έχουν μάθει να λένε σε όλες ότι το έχουν ανάγκη, ανεξαρτήτως αν το χρειάζονται ή όχι. Συμπληρωματική πώληση. Μανικιούρ-πεντικιούρ και λοιπές γυναικείες περιποίησεις για όποια κυρία έχει καλλωπιστικές διαθέσεις, είναι επίσης πάμφθηνες.

Πιάνω φιλική κουβέντα στην μασέρ μου γιατί δεν μου αρέσει καθόλου που είναι αναγκασμένη να φέρεται σαν δουλικό.Το χαμόγελο δεν φεύγει στιγμή από τα χείλη της και συνεχώς με ρωτάει αν μου αρέσει το μασάζ που μου κάνει, θέλει να είμαι απολύτως ικανοποιημένη. Την ρωτάω πόσες ώρες δουλεύει εδώ και μου λέει από το πρωί στις 10.00 μέχρι και τις 1.00 το βράδυ! Ρεπό? Ποιο ρεπό?? Δεν έχει, άντε να καταφέρει ένα τον μήνα! ΕΣΥ της λέω έχεις ανάγκη από μασάζ. Όχι εμείς που διακοπάρουμε. 15 ώρες εργασία και μάλιστα καθημερινά χωρίς ρεπό? Και μετά τολμάμε εμείς να λέμε πως κουραζόμαστε. Χαμογελάει πάλι, δεν θλίβεται. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει. Μάλλον είναι φυσιολογικό για αυτήν ο τρόπος που ζει. Την ρωτάω αν έχει δικιά της οικογένεια και μου λέει πως έχει έναν γιο, τον οποίο περιγράφει με λατρεία. Καλά της λέω, και πότε σε βλέπει έτσι όπως δουλεύεις όλη μέρα? «Α, δεν με βλέπει» λέει. «Μένει με την αδερφή μου μακριά από μένα (στην Μπανγκόκ νομίζω μου είπε) και τον βλέπω σπάνια. Εγώ δουλεύω και της στέλνω χρήματα για να τον μεγαλώσει.» Ακόμα και αυτό το λέει χαμογελαστά και σαν να είναι επίσης το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Φουντώνω μέσα μου για την άδικη μοίρα των Ταϋλανδών γυναικών, που για τις περισσότερες είναι είτε να δουλεύουνε σαν ζώα, είτε να γίνονται πόρνες. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να χαλαρώσω λιγάκι, αφήνοντας τα χέρια της κακόμοιρης κοπέλας να καταπραϋνουν τα ταλαιπωρημένα μου πόδια. Είναι άδικη πολύ η ζωή για κάποιους κι όσο πιο νωρίς το πάρουμε χαμπάρι όλοι εμείς οι χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε προνομιούχοι, εμείς που δεν πεινάμε ή που δεν έχουμε σχέση με κάποιον πόλεμο, τότε μόνο θα καταφέρουμε να ζήσουμε σωστά. Πότε όμως θα σταματήσει ο άνθρωπος να είναι αχάριστος και πότε να μιζεριάζει? Λίγοι είναι οι «τυχεροί» που ζουν χωρίς σκιές στο μυαλό τους. Σαν να έχω μελαγχολήσει λίγο με την κοπέλα.

Στις παραδίπλα πολυθρόνες κάθεται ένα όμορφο ζευγάρι. Επιτέλους βλέπουμε έναν ωραίο αρσενικό, έστω και καπαρωμένο, ανάμεσα στο πλήθος των ωραίων γυναικών που κυκλοφορούν στο νησί. Ίσως για αυτό να είναι και τόσο αγαπητός αντρικός προορισμός. Τι ίσως.. Όμως έχω διαβάσει πως το 40% του τουρισμού είναι γυναικείας φύσεως. Αυτό απαντούσα σε κάποιους φίλους και γνωστούς που πριν φύγουμε για το ταξίδι μας, αναρωτιόντουσαν τι πάμε να κάνουμε 2 κοπέλες μόνες στην Ταϋλάνδη. Αυτός λέγανε είναι αντρικός προορισμός, για την ακρίβεια είναι μόνο για σεξοτουρισμό. Άκου να δεις έλλειψη ταξιδιωτικής παιδείας!!! Δεν τους κατηγορώ, θέλει κόπο να ανοίξεις το μυαλό σου! Αλλά ποτέ δεν είναι αργά και είμαι κάθετη σ’ αυτό. Σεξοτουρισμός εδώ πάντως υπάρχει κάργα, ισχύει, πόρνες κυκλοφορούν παντού και δεν χρειάζεται να ψάξεις να τις βρεις, είναι ήδη δίπλα σου. Δεν χρειάζεται να πας σε μπουρδέλα, βρίσκονται στον δρόμο, στα καφέ, στα εστιατόρια, βρίσκονται παντού. Και δεν είναι απαραίτητο ότι θα κάνουν κρα ότι είναι πόρνες, δεν έχουν πάντα το κλασσικό θεοξέκωλο ντύσιμο, μπορεί να είναι απλά σέξι ντυμένες όπως μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα που νιώθει άνετα με την θηλυκότητα της. Εν ολίγης (αν και με έχει πιάσει πολυλογία τώρα) αν είσαι άντρας και έχεις πάει διακοπές στην Ταϋλάνδη, δεν είσαι στην φάση για αγοραίο έρωτα (λεεεεέμε τώρα) και γουστάρεις μια κοπελίτσα και σου κάτσει να καταλήξετε μαζί στο κρεβάτι (τυχεροοοούλη), πρέπει με κάποιον τρόπο να μάθεις ότι μετά το τέλος της βραδιάς δεν θα απλώσει το χέρι να σου ζητήσει χρήματα. Ξενέρωμα δεν θα ήταν? Κατά τα άλλα ξέρω πολύ καλά ότι αυτό που θεωρώ εγώ άθλιο, είναι για τους περισσότερους άντρες ο παράδεισος.

Τι έλεγα? Α ναι, για το όμορφο ζευγάρι. Βολεύονται δίπλα δίπλα στις πολυθρόνες κι η κοπέλα πέρα από μασάζ, χαίρει και την περιποίηση των νυχιών της. Ένα σωρό υπάλληλοι έχουν μαζευτεί γύρω της να την περιποιούνται και να χαίρονται την συζήτηση μαζί της. Παρόλο που είναι όμορφη σαν μοντέλο μοιάζει πολύ προσιτή, γελάει συνέχεια και είναι πολύ φιλική με τις κοπέλες. Αναρωτιόμαστε από πού μπορεί να είναι το μελαχρινό όμορφο ζευγάρι. «Κρυφακούμε» το κουτσομπολιό της μικρής παρέας και μαθαίνουμε πως είναι από το Ισραήλ, επισκέπτεται συχνά την Ταϋλάνδη και κάθε φορά κάνει μασάζ καθημερινά. Οι Ισραηλινοί αποτελούν μεγάλο κομμάτι τουρισμού στην Ταϋλάνδη και είναι όμορφος λαός. Τουλάχιστον αυτός που κυκλοφορεί εδώ. Δεν μου ακούγεται καθόλου κακή ιδέα το καθημερινό μασάζ. Έχω κι εγώ στο νου μου να κάνω συχνά όσο κρατήσει το ταξίδι κι όσο μπορώ να κλέψω χρόνο από λοιπές δραστηριότητες (κούνια που με κούναγε). Σήμερα κάναμε στα πόδια γιατί αυτά το είχαν περισσότερη ανάγκη, αλλά για τις επόμενες μέρες με φαντάζομαι ξαπλωμένη, να χαίρω μασάζ με αρωματικά έλαια σε ολόκληρο το σώμα. Κοστίζει 300 μπατ μόνο και διαρκεί κι αυτό μια ώρα. Ωστόσο να πω πως το μασάζ εδώ, τουλάχιστον σε αυτό το μαγαζί αλλά φαντάζομαι και σε όλα αυτά της σειράς, δεν είναι κάτι το εξαιρετικό. Οι περισσότερες κοπέλες είναι άπειρες μάλλον και είναι πάρα πολλές για να είναι όλες εξειδικευμένες. Όπως και να χει όμως, και ιδέα να μην έχει κάποιος από μασάζ, και μόνο να μου πειράζουν την πλάτη ή τα πόδια για 5-7 ευρώ την ώρα, δεν με χαλάει καθόλου. Αν είσαι όμως λάτρης του σπορ, μπορείς να βρεις και σπουδαίο μασάζ στην Ταϋλάνδη, είναι πιο ακριβό από 200-300 μπατ, φτηνότερο ωστόσο από οπουδήποτε στην Ελλάδα. Λίγο ψάξιμο θέλει μόνο. Υπάρχει ακόμα η επιλογή του fish spa, ένα μασάζ εναλλακτικού τύπου, όπου ψαράκια κάνουν επιδρομή στα πόδια σου. Όχι, κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν με ενδιαφέρει. Τελειώνοντας με το μασάζ στα πόδια μας, μας κάνουν για λίγα λεπτά στην πλάτη. Τραβολογάνε τους ώμους μας κάπως απότομα. Έχει να κάνει με την ταϋλανδέζικη τεχνική αυτό που κάνουν (φαντάζομαι ως άσχετη, δεν μου χαρίζω συχνά τέτοιες πολυτέλειες) αλλά άμα δεν ξέρουν να το κάνουν σωστά εύκολα νομίζω ότι μπορούν να σου προκαλέσουν κανένα τραβηγματάκι. Χα, αυτό μας έλειπε.

Τελειώνουμε και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Τα πόδια μας είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Έχω ξαφνικά μια έντονη επιθυμία να πιω φρέσκο χυμό καρύδας και να χαζέψω με αυτόν στο ίντερνετ για λίγο, κάνοντας το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας. Πρέπει να κοιμηθώ νωρίς αλλά δεν με βλέπω να με παίρνει ο ύπνος. Έχω υπερένταση. Μισώ την ιδέα να νυστάζω πάλι το πρωί, αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο, τέτοια ώρα που θα σηκωθούμε. Η Κλαίρη φεύγει σούμπιτο για το δωμάτιο, δεν θέλει να κάνει βήμα παραπάνω τώρα που τα πόδια της είναι λίγο πιο ξεκούραστα. Πάω σε ένα μαγαζάκι λίγα μέτρα πιο κάτω ,που είχα σταμπάρει νωρίτερα να πουλάει φρέσκους χυμούς,. Τελικά έχει από όλους τους χυμούς εκτός από αυτόν που θέλω εγώ. Τελείωσε! Πφφφ, απογοήτευση. Ούτε έγκυος να ήμουν τέτοια λαχτάρα! Αρνούμαι όμως να περπατήσω άλλο για σήμερα, οπότε βολεύομαι με ένα γιαουρτοποτό φράουλας που παίρνω από το σουπερμάρκετ. Τα σουπερμάρκετ είναι επίσης πολύ οικονομικά. Βασικά, δεν υπάρχει κάτι που να είναι ακριβό, παρά μόνο τα αεροπορικά εισιτήρια που θα σε φέρουν ως εδώ. Κόσμος πολύς τριγυρνά στους δρόμους, έτοιμος για νυχτερινή διασκέδαση κι από καμάκι άλλο τίποτα. Οι άντρες τουρίστες μοιάζουν ξελιγωμένοι για γυναικεία συντροφιά και sorry guys, αλλά κάποιοι είναι το λιγότερο αστείοι. Καπνίζω ένα τσιγάρο όσο χαζεύω λίγο στο ίντερνετ, στέλνω ένα γλυκό μήνυμα σ’ αυτόν που πετάει στην λατρεμένη μου Κούβα αύριο και απλώνω το κουρασμένο μου κορμί στην κρεβατάρα μας. Δεν με παίρνει ο ύπνος παρόλο που κοντεύει 2.00 πια και αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτό με τόση κούραση κι έχοντας πιει μόνο έναν καφέ όλη μέρα. Σκέψεις πολλές πλημμυρίζουν το μυαλό μου κι ανάκατες εικόνες από όλα αυτά που είδα σήμερα, τους ανθρώπους που γνώρισα, τα πάθη τους, τα πάθη μου, τα λάθη μου, την Κούβα μου, το αύριο. Άντε, κοιμήσου τώρα, μου λένε όλα.

 

[varioAthens]

Από μπροστά μας περνάει ακόμα ένα αμάξι που με ντουντούκες διαφημίζει το full moon party. Είναι απίστευτο το αλαλούμ που γίνεται γύρω από αυτό το πάρτι! Αμάξια καλυμμένα με σχετικές φωτογραφίες, αφίσες κολλημένες παντού κι αμέτρητα φυλλάδια μοιράζονται όπου κι αν βρεθείς. Είναι μέγα γεγονός στην Ταϋλάνδη, λαμβάνει χώρο στο κοντινό νησί Κο Πανγκάν και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ στον κόσμο. Είναι πολλοί αυτοί που επισκέπτονται την χώρα μόνο και μόνο για να ζήσουν αυτήν την τρέλα. Λέγεται ότι ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ʽ80 από μια μικρή παρέα backpackers, η οποία αποφάσισε πως το Κο Πανγκάν είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο για να βιώσει κανείς την μαγεία της πανσέληνου. Ξεκίνησαν λοιπόν να κάνουν στενού κύκλου πάρτι κάθε μήνα, σε κάθε πανσέληνο, έχοντας μόνο ακουστικές κιθάρες και ταμπούρλα. Ωραίο δεν ακούγεται? Με τα χρόνια όμως η μικρή παρέα αποτελείται πια από χιλιάδες party animals, πολλαπλά ηχητικά συστήματα και καταξιωμένους Djʼ s από όλο τον κόσμο, της «αγαπημένη» μου ηλεκτρονικής μουσικής. Όποιος θέλει να παρευρεθεί, καλό θα ήταν να έχει προβλέψει να κλείσει από νωρίς διαμονή στο Κο Πανγκάν, γιατί διαφορετικά θα δυσκολευτεί πολύ να βρει κατάλυμα την τελευταία στιγμή. Όπως επίσης να έχει φροντίσει για τις μεταφορές του από και προς τον κύριο τόπο διαμονής του, γιατί παρόλο που σκάφη και πλοιάρια πηγαινοέρχονται συνέχεια για την εξυπηρέτηση του κόσμου, οι συμμετέχοντες είναι πάρα πολλοί και μπορεί να ταλαιπωρηθείς αν δεν έχεις λειτουργήσει ως των φρονίμων το παιδί. Αν και δεν ξέρω πόσο «φρόνιμος» είναι κάποιος που συμμετέχει σε ένα τέτοιο πάρτι. Ή πόσο εύκολο είναι να παραμείνει

(α) Δεν πιστέυω να ειρωνεύεσαι τη δική μου αγαπημένη μουσική, ε?
(β) Αν και είσαι μικρότερή μου, με αυτή τη φράση μου θυμίζεις τη μαμά μου... Πίστεψέ με υπάρχουν και φρόνιμοι συμμετέχοντες... εδώ σε εγχώρια clubs γίνονται τα ίδια και χειρότερα!
Ακόμα δεν μου έχει κάτσει το full moon πάρτυ... που θα πάει? θα μου κάτσει!!!