Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη σε 10 μέρες? Τρέχουμε τώρα...

[zmaria]

GTS ήμαστε χωρίς μεταφορικό μέσο οπότε δεν θα σύμφερε να μένουμε στην Μαέναμ. Επειδή είχαμε και λίγες μέρες στην διάθεση μας, όχι τίποτα άλλο. Την παραλία της σε σχέση με τις άλλες του Κο Σαμούι την βρήκα πολύ καλή και γενικότερα όσο την επισκέφτηκα μου άρεσε αυτή η ηρεμία. Παρεμπιπτόντως, το ninja που πρότεινες εσύ κι ο ELGEO ήταν πολύ καλό tnks
Vario σ αρέσουν τα ντάπ.. ε συγνώμη η dance electro ε? Φτου σου και σε συμπαθούσα!! Εντάξει γούστα είναι αυτά, το χω ξαναπεί σε άλλο τόπικ ότι για να έχει τόσο κόσμο σ΄αυτά τα μαγαζιά προφανώς αρέσει. Πιο πολύ με πείραξε η έλλειψη άλλης μουσικής επιλογής σε οποιοδήποτε μαγαζί στην παραλία της Τσαβένγκ κι η ένταση. Μιλάμε για πολύ δυνατά, με έπιανε πονοκέφαλος! Ελπίζω να συνεχίσω μες στο Σαββατοκύριακο σ΄ευχαριστώ!
Ντίνα μου είσαι μεγάλο πάρτι άνιμαλ τελικά! Εκεί που όλοι πριν τόσα χρόνια πίνανε ήρεμα το ποτό τους κι ακούγανε την φασαρία των κυμάτων και τραβεστί βλέπαν μόνο στις ταινίες, εσύ ξεσάλωνες!! Είσαι πολύ μπροστά

Τελικά τι ισχύει βρε παιδιά? Ήταν ήρεμα ή δεν ήταν?? Meli, Go2theBeach, Ntina, οι υπόλοιποι????

 

[go2dbeach]

Εκπλησσομαι με το ποστ της Ντινας..κυριως γιατι πηγε πριν απο 15 χρονια και λεει οτι γινοταν της μουρλης. Φυσικα και δεν αμφισβητω τα γραφομενα της αλλα η δικη μου εμπειρια πριν απο δεκα χρονια ηταν διαφορετικη.
Δεν ξερω..Το μονο που θυμαμαι ηταν ενα μπητς μπαρ που λεγοταν Ρηλαξ ή Ρεγγε , δεν ειμαι σιγουρη και επαιζε μουσικη πιο δυνατα , αλλα μονο αυτο. Κατα τα αλλα η παραλια ηταν αδεια απο οτιδηποτε - για την Chaweng μιλαω - ουτε μαξιλαρες ουτε σειρες απο ξαπλωστρες, ουτε καν αρκετος κοσμος. Μπορω να βαλω φωτο μου απο την Chaweng για του λογου το αληθες αλλα ειμαι μεσα κι εγω
Ισως να ηταν το full moon party που γινοταν εκεινες τις μερες στο Παγκαν και να ειχαν παει ολοι εκει? Δεν ξερω τι να πω.

 

[GTS]

Εγώ πάντως περί ηρεμίας ή μη, δε μπορώ να πάρω θέση. Μετά τις 9-10 το βράδυ επιστρέφαμε στη βάση μας στη Μαενάμ για τα ανωτέρω περιγραφόμενα. Άλλωστε, μ'αρέσει να ξυπνάω πολύ νωρίς το πρωϊ με την ανατολή και να κόβω βόλτες σε εξωτικές παραλίες (καμιά φορά και τζόκινγκ) και να ρίχνω την απαραίτητη βουτιά στη θάλασσα. Αλλά από nightlife, δεν....

 

[zmaria]

go2dbeach η φωτογραφία σου από την "παλιά" Τσαβενγκ είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Αν έχει και σένα μέσα θα είναι ανεκτίμητη. Στα σοβαρά μήπως αν την έκοβες να την ανέβαζες να μου φύγει κι η απορία? Λέω εγώ τώρα. Το μπαρ που λες λέγεται ρεγγε και παίζουν δυνατή ζωντανή μουσική, από REM μέχρι Σακίρα. Από όλα τα υπόλοιπα αυτό δεν ήταν και χάλια και οι τραγουδιστές ακούγονταν, μια κοπελίτσα μάλιστα είχε πολύ ωραία φωνή. Όσο για τα τύπου full moon party, έγινε ένα την περίοδο που ήμαστε εκεί αλλά δεν θα περνάγαμε απ΄έξω ούτε για πλάκα!

GTS το κακό με μας ήταν πως ξυπνάγαμε πολύ νωρίς και γυρνάγαμε αργά. Με αποτέλεσμα όταν φτάσαμε πια τις τελευταίες 2 μέρες στην Μπακονγκ να μην μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας. Ήταν λίγες οι μέρες και θέλαμε να τα προλάβουμε όλα. Κακώς. Αλλά δεν πειράζει, από τα λάθη μαθαίνεις...

 

[klaire]

. Είναι πολύ φιλική και αποτελεί ωραία παρέα μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Μας λέει να δώσουμε 120 μπατ η καθεμιά, τόσο αξίζει κανονικά η διαδρομή. Ναι αλλά τώρα συμφωνήσαμε με 200 μπατ, λέμε τα ψαράκια. Τότε μας λέει να το ξέρουμε για την επόμενη φορά. Κατεβαίνουμε μαζί με μια άλλη κυρία που κατεβαίνει κι αυτή Μαεναμ, χαιρετάμε την Βελγίδα και της ευχόμαστε καλή επιτυχία στην εξερεύνηση της Ταϋλανδέζικης κουζίνας. Η Κλαίρη δίνει στον οδηγό 240 μπατ και για τις δυο μας, παρόλο που άλλο συμφωνήσαμε αρχικά. Δεν δείχνει να το παίρνει βαρέως και συνεχίζει κανονικά την πορεία του. Τόσο εύκολο.

Ο Χρήστος μας καλοδέχεται σαν γνήσιος φιλόξενος Έλληνας, μας βάζει να καθίσουμε στο γραφείο του κι αμέσως φωνάζει την Όι να κεράσει μπίρα τα κορίτσια. Η Όι, είναι η γλυκιά Ταϋλανδή σύντροφός του.

Προς το παρόν αποχαιρετάμε τους καινούριους μας φίλους και μπαίνουμε στο ταξί της Μου, φίλη του Χρήστου και της Όι, η οποία είναι μια χοντρούλα (από τις λίγες) Ταϋλανδέζα, τόσο χαμογελαστή, πρόσχαρη κι ευγενική που δεν μπορεί παρά να σου μεταδώσει την καλή της διάθεση. Δίνουμε 300 μπατ, είναι καλή τιμή, καθώς η Μαεναμ δεν είναι πολυσύχναστη, τα φτηνά ταξί δεν κυκλοφορούν εδώ τέτοια ώρα και τα άλλα τα κανονικά θα μας έπαιρναν πιο πολλά χρήματα. .

Τι ωραια που περασαμε εκεινη την ημερα.!!!! γεματη εικονες και ξεκουραστες ακομα.
Να πω πως το songtheaw(ταξι με καροτσα) το παιρνεις απο το δρομο-δεν υπαρχει σταση(που ψαχναμε εμεις οι Ευρωπαιες--χαχα),εχουν καποια ταμπελα που λεει που παει αλλα καλυτερα να του λες που πας εσυ και σου λεει ναι ή οχι.Μας ζητησε 200 μπατ και για τις 2 και του δωσαμε 120....
Εγω τη γλυκια μας σωφερ την θυμαμαι Pou ,μας εξυπηρετησε πολλες φορες κατοπιν συννενοησης με το Χρηστο.
τωρα γι αυτον τον ανθρωπο τι να πω?? τα ειπε ολα η Μαρια.Οποιος παει Σαμουι και δεν περασει εστω να τον γνωρισει πραγματικα θα χασει..Η γυναικα του η Οι τρομερη και πανεμορφη..και να συμπληρωσω πως τελικα δεν εφαγα το κεμπαπακι μου που καθε μερα λιγουρευομουνα και το ειχα παραγγειλει απο το Γιαννη--αλλη μορφη αυτη..!!!!!
Κριμα κριμα κριμα που ειχαμε τοσες λιγες μερες...

 

[GTS]

Στα ταξί αυτά με τη καρότσα (Songthaews), καλό είναι να μάθεις από πριν, από κάποιο ντόπιο, τη σωστή τιμή για κάθε διαδρομή. Δε χρειάζεται να ρωτήσεις καν τον οδηγό, απλά τον πληρώνεις το ποσό αυτό όταν κατέβεις στο προορισμό σου. Αν τον ρωτήσεις θα σου πει τιμή 2-3 φορές πάνω. Εμείς τα χρησιμοποιούσαμε συνέχεια από Μαενάμ <-> Τσαβένγκ (και πιο νότια) και ήταν απόλαυση. Δε τα αλλάζω για τα ερκοντισιονάτα ταξί με τη καμία....

 

[zmaria]

Πωπω ναι ρε Κλαίρη πως τα μπέρδεψα έτσι.... Διπλασίασα την τιμή. Είναι που είμαι large . Την ταξιτζού την έλεγαν Μου πάντως όχι Που. Πάμε ένα στοίχημα??

GTS κι εμείς τις μόνες φορές που πήραμε κανονικό ταξί ήταν 2-3 κι αυτές με την Μου όταν ήταν περίεργες οι ώρες και για την μεταφορά στο αεροδρόμιο. Συμφωνούσαμε όμως και καλές τιμές. Στα songtheaws υπάρχει τιμοκατάλογος για την κάθε περιοχή που σε πηγαίνει κι οι τιμές ανεβαίνουν λίγο όταν είναι βράδυ. Μας τον έδειξε ένας οδηγός στις αρχές του ταξιδιού ακόμα όταν την είδαμε εμείς, να παρακάνουμε παζάρι και να παρακατεβάσουμε την τιμή. Όντως μαθαίνεις τις τιμές και δεν ρωτάς καν τον οδηγό, απλά κατεβαίνοντας τον πληρώνεις. Μόνο την πρώτη μέρα ήμαστε στο ψάξιμο. Και εννοείται πως αξίζει με αυτά να τριγυρνάς κι όχι το κανονικό ταξί. Όχι μόνο γιατί είναι οικονομικότερα αλλά γιατί έχει την φάση του, παίρνεις τον αέρα σου και απολαμβάνεις την διαδρομή. Και στην Μπακονγκ φυσικά, μόνο τουκ τουκ

 

[zmaria]

Το τζιπάκι που θα μας παραλάβει για την σημερινή εκδρομή θα είναι εδώ στις 9.30 πμ. Το ξυπνητήρι του κινητού μου, είναι ρυθμισμένο να χτυπήσει στις 7.30, στις 8.00 και στις 8.30. Έχω το χούι να προγραμματίζω το ξυπνητήρι να χτυπάει αρκετές φορές πριν τελικά σηκωθώ, γιατί θέλω να ξέρω όταν ξυπνήσω ότι έχω κι άλλον ύπνο μπροστά μου. Δεν έχω χειρότερο από το να ξυπνήσω και να πρέπει να σηκωθώ κατευθείαν. Στεναχωριέμαι, σηκώνομαι με νεύρα και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Σήμερα όμως δεν προλαβαίνει να χτυπήσει καν το πρώτο ξυπνητήρι. Ξυπνάω από μόνη μου καθώς το μάτι μου το δεξί με κάνει και σφαδάζω από τον πόνο. Είναι αυτό το μάτι που 2 χρόνια πριν έκανα επέμβαση laser για να μηδενίσω την 2,8 μυωπία μου. Το αριστερό δεν είχε ανάγκη, είχε μόλις 0,50, θα ήταν ανούσιο να το πειράξω. Υπάρχουν 2 τρόποι να κάνει κανείς επέμβαση laser. Lasik και PRK. Εν συντομία και λόγω έλλειψης επιστημονικών γνώσεων να πω πως ο τρόπος που επιλέγεται ως η επέμβαση που πρέπει να κάνεις βασίζεται στην διαμόρφωση του ματιού σου. Εγώ έκανα την PRK η οποία είναι και η πιο επώδυνη. Λεπτομέρειες άλλες πιο συγκεκριμένες δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως πολύ καλά, αλλά πάρα πολύ καλά τον πόνο που τράβηξα μετά την επιτυχημένη επέμβαση κι αφού πέρασε το ισχυρό αναισθητικό. Όλη μέρα ήμουν ξαπλωμένη και ανήμπορη να κάνω το οτιδήποτε. Ένιωθα σαν κάποιος να έχει πάρει ένα τσιμπιδάκι και να σκαλίζει με αυτό το ερεθισμένο και ταλαίπωρο μάτι μου. Ήταν πρωτόγνωρος πόνος για μένα. Έβαζα δύο κολλύρια, το ένα με κορτιζόνη και κουμπωνόμουνα με κάτι δυνατά παυσίπονα. Αλλά και πάλι υπέφερα. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος αντέχει τον πόνο. Είμαι το αγαπημένο παιδί των γιατρών και των αισθητικών. Πάντα μου λένε πως μακάρι να είχαν κι άλλους πελάτες σαν και μένα. Μετά την πρώτη δύσκολη μέρα της επέμβασης, ο μεγάλος πόνος πέρασε στις επόμενες μέρες, ακολούθησα όλες τις οδηγίες του γιατρού για την αποθεραπεία ως καλός ασθενής που είμαι και όλα πήγαν καλά. Δυο χρόνια μετά, το μάτι δεν πονάει φυσικά, δεν με ενοχλεί γενικά και βλέπει χωρίς μυωπία. Μόνο που καμιά φορά, μπορεί να τύχει να μπει κάτι μέσα καταλάθος, μάλλον απότομα και πονάω σχεδόν το ίδιο έντονα όπως τότε μετά την επέμβαση. Κρατάει λίγο ωστόσο η ενόχληση και μετά περνάει. Μου έχει συμβεί 5-6 φορές από τότε και θεωρούσα πως είναι φυσιολογικό να είναι πιο ευαίσθητο από το άλλο. Σήμερα όμως δεν ξέρω τι συμβαίνει, πάντως δεν είναι φυσιολογικό. Κοιτάζω με το καλό το μάτι την ώρα και είναι 7 το πρωί. Δεν ξέρω τι μπήκε στο μάτι μου αλλά πραγματικά υποφέρω και δακρύζω συνέχεια. Το κρατάω κλειστό (όχι ότι μπορώ να το ανοίξω κιόλας) και προσπαθώ να χαλαρώσω ξέροντας ότι σε λίγο θα περάσει. Αλλά δεν περνάει το άτιμο. Κι ενώ είμαι γενικά άυπνη και κουρασμένη κι έχω άλλη μιάμιση ώρα μπροστά μου να μπορώ να κοιμηθώ, ο ύπνος δεν με παίρνει. Λογικό, αφού πονάω λέμε. Ο έντονος πόνος καταλαγιάζει λίγο, όσο η ώρα περνάει τελικά και πρέπει να σηκωθούμε και να ετοιμαστούμε για την πρώτη μας εκδρομή. Σήμερα θα κάνουμε τον γύρο του νησιού. Σηκώνομαι λοιπόν και αναγκαστικά ανοίγω τα μάτια μου τα οποία κρατώ ερμητικά κλειστά τόση ώρα. Ο πόνος επανέρχεται δριμύτερος και σκαλίζει το ερεθισμένο μάτι μου ακόμα πιο πολύ, κάνοντας το να δακρύζει περισσότερο. Εδώ και 2 ώρες κλαίω, όχι από τον πόνο, το μάτι κάνει κουμάντο και κλαίει από μόνο του. Η Κλαίρη με λυπάται που με βλέπει να υποφέρω και προτείνει να αναβάλλουμε την εκδρομή και μήπως αν συνεχίσει έτσι να πάμε να δούμε κανέναν γιατρό. Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα περάσει της λέω, πάντα περνάει. Δεν ξέρω τι έπαθε τώρα και αργεί. Ετοιμάζομαι κακήν κακώς και σκέφτομαι πως σήμερα πρέπει να φοράω τα γυαλιά ηλίου συνέχεια γιατί με τόσο κλάμα ο μαύρος κύκλος κάτω από το άτιμο μάτι έχει σκουρύνει πολύ και κοντεύει να φτάσει το στόμα μου. Δεν θέλω να τρομάξω και κανέναν κρίμα είναι. Μας ειδοποιούν από την ρεσεψιόν ότι έχει φτάσει το τζιπ μας. Με όλα αυτά δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε το μέσα στην τιμή του δωματίου πρωινό μας. Η Κλαίρη πάει προς το τζιπ κι εγώ πηγαίνω πρώτα στο beach bar να πάρω λίγο πάγο. Η παγωμένη μάσκα από gel που έβαζα μετά την επέμβαση, θυμάμαι πως με ανακούφιζε κάπως. Ανεβαίνω στο τζιπ και βάζω το τυλιγμένο από χαρτοπετσέτες πάγο στο μάτι μου με την ελπίδα να ηρεμήσει το αναθεματισμένο και την υπόσχεση στον εαυτό μου να επισκεφτώ τον οφθαλμίατρο όταν γυρίσω στην Ελλάδα. Μας δίνουν κάτι κόκκινα αυτοκόλλητα να τα κολλήσουμε πάνω μας για να μπορούμε να μπαίνουμε ελεύθερα και χωρίς είσοδο όπου μας πάνε. Σε λίγο, κάνουμε μια στάση σε ένα χλιδάτο ξενοδοχείο με κάτι αγαλματένιους ελέφαντες στην είσοδο να πλαισιώνουν ένα συντριβάνι, για να πάρουμε τους συνεπιβάτες μας.

Είναι 2 ζευγάρια με 2 μικρά παιδιά. Το ένα μικρό με κοιτάει σχεδόν τρομαγμένο βλέποντας με, με το μπογάκι από πάγο στο μάτι μου κι ο ένας κύριος με ρωτάει ανήσυχος αν όλα είναι καλά και που χτύπησα. Όλα καλά του λέω, απλά κάτι μπήκε στο μάτι μου. Τον βλέπω απορημένο και τον φαντάζομαι να σκέφτεται «καλά όλος αυτός ο πάγος για ένα σκουπιδάκι? Γυναίκες..» Που να του εξηγώ όμως τώρα. Με την δεδομένη κατάσταση στερούμαι την χαρά να χαζέψω τους δρόμους του Κο Σαμούι, μέχρι να φτάσουμε στον πρώτο προορισμό μας. Νιώθω όμως τον πάγο να με ανακουφίζει σιγά σιγά. Ευτυχώς που μου έκοψε να τον χρησιμοποιήσω. Δεν φημίζομαι για την σπιρτάδα μου πρωί πρωί. Μέχρι να βρω το φως μου κάθομαι ήσυχη στο τζιπ με κλεισμένα μάτια την περισσότερη ώρα, ελπίζοντας πως σε λίγο η κατάσταση θα καλυτερέψει. Η αδερφή μου, στέκεται προστατευτικά δίπλα μου, στεναχωρημένη που δεν μπορεί να με βοηθήσει. Οι οικογένειες που είναι μαζί μας στο τζιπ είναι καλοί φίλοι μεταξύ τους και είναι από την Ινδία. Εκπλησσόμαστε όταν μας λένε την καταγωγή τους, καθώς δεν μοιάζουν ιδιαίτερα για Ινδοί, κυρίως γιατί είναι ντυμένοι ως δυτικοί. Ειδικά ο ένας άντρας φοράει χαβανέζικη βερμούδα, μοντέρνο καλοκαιρινό καπελάκι και κρατάει μια ακριβή φωτογραφική μηχανή. Οι γυναίκες είναι καλοζωισμένες θα έλεγα και φοράνε αμάνικες μπλούζες με βερμούδες. Τώρα που τις ξανακοιτάω (έχω κι ένα κουλό μάτι μην ξεχνιόμαστε), ναι, έχουν αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Ινδών γυναικών στο πρόσωπο τους κι ένα κρικάκι στολίζει την μύτη τους. Νομίζαμε πως τα παιδιά που έχουν μαζί τους είναι και τα δύο κοριτσάκια αλλά αφού τις έχουμε αποκαλέσει όμορφες και τις δύο, μας λένε ότι το ένα είναι αγοράκι. Έχει μακριά μαλλιά και είναι 2 χρόνων. Είναι πολύ όμορφος για αγόρι λέω γι αυτό και το μπερδέψαμε με κορίτσι. Οι γονείς του χαμογελάνε ικανοποιημένοι. Η ινδή μπέμπα είναι μόλις ενός χρόνου, είναι χοντρούλα, χαμογελαστή, κοινωνικότατη και επομένως σκέτη γλύκα. Ζητώ την άδειά τους να φωτογραφίσω τα παιδιά τους και δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα.

Οι ενήλικες μιλάνε όλοι αγγλικά, συνεννοούμαστε αρκετά καλά και μοιάζουν να είναι εύπορες οικογένειες. Οι γονείς του αγοριού, που είναι και οι πιο ομιλητικοί, έχουν ζήσει στην Αμερική για κάποια χρόνια αφήνοντας εκεί την υπόλοιπη οικογένεια του άντρα. Εξ ου σκέφτομαι και η δυτική τους εικόνα. Τώρα έχουν επιστρέψει στην Ινδία. Φαίνονται αγαπημένα ζευγάρια, οι μπαμπάδες είναι απίστευτα στοργικοί και προσεχτικοί με τα παιδιά τους κι οι γυναίκες είναι αρκετά άνετες και επικοινωνιακές. Μιλάμε για τα ταξίδια και μοιραζόμαστε εμπειρίες. Έχουν σκοπό να κάνουν μελλοντικά ένα οδικό ταξίδι στην Ευρώπη, αρχίζοντας από τον βόρειο τμήμα και καταλήγοντας ίσως στην Ιταλία. Η Ελλάδα δεν γνωρίζουν που είναι στον παγκόσμιο χάρτη. Τους ενημερώνουμε και τους προτείνουμε νησιά να επισκεφτούν αν συμπεριλάβουν την χώρα μας στο ενδιαφέρον ταξίδι τους. Κρήτη γιατί έχει τα πάντα και Σαντορίνη γιατί είναι μοναδική. Είναι πάντα οι πρώτες μου προτάσεις ως νησιά σε ξένους. Ενημερώνω επίσης πως εκτός από πανέμορφοι, είναι κι ακριβοί προορισμοί για να μην με βρίζουν αν με ακούσουν και πάνε. Ο «χαβανέζος» Ινδός πετάει γνωστά ιστορικά ονόματα της Ελλάδας όπως του Σωκράτη και του Πλάτωνα, όπως και ρήσεις αυτών. Είναι από τις λίγες φορές που μπορεί να νιώσει κάποιος υπερήφανος για την πατρίδα του. Γνωρίζει ακόμα την Αφροδίτη και κάποιους λοιπούς θεούς του Ολύμπου. Μας μιλάει για τον Λεωνίδα που έχει δει στην ταινία και αστειεύεται φωνάζοντας «this is Spartaaaaaa» κάνοντας μας όλους να γελάμε. Τον ενημερώνουμε πως η ιστορία δεν είναι ακριβώς αυτή που δείχνει το έργο. Το γνωρίζει λέει. Μας μιλάει ακόμα για τον Μέγα Αλέξανδρο, εκθειάζοντας τον κι όταν του λέμε πως οι Σκοπιανοί τον διεκδικούν ως δικόν τους μας κάνει και χαιρόμαστε που μια ολοφάνερη απορία απλώνεται στο πρόσωπο του. Από που κι ως που μας λέει? Ως εκεί φτάνουν οι γνώσεις τους για μας. Ως την αρχαία άξια Ελλάδα. Κάποια στιγμή πέφτει η πιπίλα του μωρού κάτω στο πολύ βρώμικο πάτωμα του τζιπ, η μαμά του ίσα που την σκουπίζει πρόχειρα στην μπλούζα της και την ξαναβάζει στο στόμα της μπέμπας. Χαμογελώ από μέσα μου καθώς σκέφτομαι ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, όσο κι αν έχεις εξελιχθεί. Μας μιλάνε για την χώρα τους και μας προτείνουν να την επισκεφτούμε γιατί είναι πανέμορφη. Δεν μπορώ να τους πω τους λόγους που δεν θέλω να πάω στην Ινδία, γιατί φοβάμαι πως θα τους προσβάλλω. Όσο μου αρέσει να διαβάζω για αυτήν την χώρα τόσο δεν νιώθω έτοιμη να αντικρύσω τις εικόνες ενός τέτοιου δύσκολου προορισμού. Ακόμα τουλάχιστον.

Με την συζήτηση ξεχνιέμαι και ο αφόρητος πόνος έχει γίνει πιο ανεκτός. Τα γυαλιά ηλίου δεν τα αποχωρίζομαι στιγμή, αλλά έτσι κι αλλιώς έχει πολύ ήλιο. Έχουμε βάλει αντηλιακό για να προστατεύσουμε το μη συνηθισμένο ακόμα δέρμα μας στον καυτό ήλιο. Στην διαδρομή, «τρομάζω» καμιά φορά γιατί νομίζω συνέχεια πως κάποιο αμάξι χάνει την πορεία του και έρχεται κατά πάνω μας. Αυτό μου συμβαίνει γιατί η οδήγηση είναι ανάποδα από μας, αλλά δεν το έχω συνηθίσει ακόμα, παρόλο που το έζησα πρόσφατα και στην Κύπρο. Η Κλαίρη έχει μετανιώσει που δεν έχουμε πάρει τα διπλώματα μας για μηχανάκι μαζί, αλλά εγώ δεν νομίζω να ένιωθα άνετα να οδηγήσω εδώ, ούτε και να κάθομαι όμως πίσω από την αδερφή μου. Ευτυχώς για μένα που δεν το πήρε μαζί, γιατί θα προσπαθούσε να με πείσει να νοικιάσουμε μηχανάκι και το πιο πιθανό είναι να τα κατάφερνε. Καλά για αμάξι δεν το συζητώ καν. Οι οδηγοί στην Ταϋλάνδη μας έχουν πει ότι είναι πολύ επικίνδυνοι, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είναι και τόσο τελικά. Εγώ τους βλέπω αρκετά προσεχτικούς. Ίσως να περίμενα τα χειρότερα και να τους βλέπω πιο λάιτ τώρα. Ίσως με τα χρόνια και με τα πολλά ατυχήματα να έχουν στρώσει αρκετά.

Φτάνουμε επιτέλους στον πρώτο μας προορισμό ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Μεγάλο Βούδα. Ουσιαστικά είναι ένας από τους πολλούς της χώρας. Αυτός όμως είναι ο μεγαλύτερος του Κο Σαμούι, βρίσκεται πολύ κοντά στο αεροδρόμιο, για την ακρίβεια είναι εκεί που τελειώνει η παραλία Bo Phut, στον ναό Wat Plai Laemο. Είναι τεράστιος, έχει ύψος 12 μέτρα και είναι χρυσός. Έχει μικρά σκαλοπατάκια όπου ακολουθείς για να φτάσεις στην κορυφή του.

Κάτω, βρίσκονται διάφορα μαγαζιά όπου πουλάνε βουδιστικά είδη, σουβενίρ και ενδύματα. Έχει κάτι μαγαζιά με λευκά αεράτα ρούχα, πάμφθηνα, που σαν πρώτη ματιά πολύ μας αρέσουν, αλλά δεν έχουμε τον χρόνο να καθίσουμε για ψώνια. Στην εκδρομή μας συνοδεύουν ο αρχηγός μας κι ο οδηγός του τζιπ. Μας λένε πως θα σταματήσουμε και σε καλύτερη αγορά αργότερα.

Ο αρχηγός μας είναι συμπαθέστατος. Κι ο οδηγός αν και λιγομίλητος είναι συμπαθητικός, μου μοιάζει για αρχάριος στην δουλειά. Ο αρχηγός όμως ξεχωρίζει. Γλυκός, καλοδιάθετος, χαμογελαστός και πρόθυμος. Αγαπάει πολύ τα παιδιά και ήδη έχει αναπτύξει στενές σχέσεις με τα ινδάκια κυρίως με το αγοράκι. Το κρατάει αγκαλιά και παίζει συνεχώς μαζί του. Στην αρχή ο πιτσιρίκος του κάνει τον δύσκολο, αλλά μετά δεν ξεκολλάει από πάνω του. Έτσι είναι τα παιδιά. Μόλις νιώσουν ειλικρινή συμπάθεια ανταποδίδουν και με το παραπάνω.

Διάφοροι μικροπωλητές πουλάνε φαγητό ή παγωτό. Ο συμπαθής αρχηγός, μας κερνάει μια λιχουδιά (σαλαπάο λέγεται αν μπόρεσα να καταλάβω σωστά την λέξη) με αφράτη ζύμη και κάτι σαν κρέας όχι ιδιαίτερα ψημένο στο εσωτερικό της. Δαγκώνω λίγο από την ζύμη και ίσα που γεύομαι το κρέας από μέσα. Ενώ κάνω πως χαζεύω στις αγορές, το πετάω κάποια στιγμή διακριτικά στα σκουπίδια, μην με δει ο οδηγός και προσβάλω την ευγενική του χειρονομία. Αν και φαίνεται νόστιμο, λέω να μην το ρισκάρω γιατί μου μοιάζει λίγο ωμό. Ο Χρήστος μας είπε πως δεν υπάρχει πρόβλημα να φάμε φαγητό που φτιάχνεται στον δρόμο, απλά να προσέχουμε να ψήνεται μπροστά μας. Ε, αυτό δεν ήταν καν ψημένο! Χαζεύουμε τον ντυμένο στα πορτοκαλί βουδιστή, ο οποίος φροντίζει κάποιους μικρούς βούδες. Προσπαθώ διακριτικά να τον βγάλω φωτογραφίες χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Όταν στα ταξίδια δεν μπορώ ή δεν θέλω ή δεν πρέπει να ρωτήσω κάποιον αν μπορώ να τον βγάλω φωτογραφία, κάνω πως φωτογραφίζω την Κλαίρη. Κατά 99%, πάντα καταφέρνω να φωτογραφίσω αυτό που θέλω και (σπουδαιότερο) να μπορέσω να βγάλω την φωτογραφία που θέλω. Και κυρίως χωρίς να ενοχλήσω. Φυσικά αν είχα καλύτερη φωτογραφική μηχανή με σπουδαίο φακό θα είχα και καλύτερα αποτελέσματα, αλλά με αγχώνει η ιδέα να κουβαλάω κάτι τόσο ακριβό. Είμαι πολύ άγαρμπη.

Επιτέλους νιώθω καλύτερα και είμαι έτοιμη πια να απολαύσω την εκδρομή. Μπορεί να υπέφερα τις τελευταίες ώρες αλλά τα πάντα θέλουν υπομονή, επιμονή και αισιοδοξία. ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΣ κανόνας στην ζωή.

 

[meli]

Κι ολα αυτα με ενα ματι...
Βρε,εισαι θηριο!!!

 

[makisg]

Μπράβο σου βρε Μαρία,η περιγραφή σου ήταν υπέροχη και όπως λέει και η Μελι με ένα μάτι.
περιμένουμε τη συνέχεια ........που θα είναι με δύο.

 

[KIKI]

Μπραβο κοριτσια , τα γραφετε τελεια ...
Για το Χρηστο και την Οι εχετε απολυτο δικιο .
Ειναι γλυκυτατοι ανθρωποι και καλοι επαγγελματιες

 

[zmaria]

Μπραβο κοριτσια , τα γραφετε τελεια ...
Για το Χρηστο και την Οι εχετε απολυτο δικιο .
Ειναι γλυκυτατοι ανθρωποι και καλοι επαγγελματιες

Είναι Κική πραγματικά, εσύ που τους έχεις γνωρίσει, ξέρεις. Και φαίνονται και καλά παιδιά πέρα από επαγγελματίες. Εντύπωση μου έκανε ο Χρήστος που ενώ μπορεί, δεν διαφημίζει την επιχείρηση του έστω και με διακριτικό τρόπο. Υπάρχει το σάιτ βέβαια του πρακτορείου ( , , , , , , Tours, ) αλλά θέλει κατά βάση οι υπηρεσίες του να γίνουν γνωστές από στόμα σε στόμα, όπως γίνεται τώρα με μας. Αποτελεί μέρος πάντος πάλι στην συνέχεια της ιστορίας