Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη σε 10 μέρες? Τρέχουμε τώρα...

[pattyyy]

Τέλεια! Το πραγματικό ταξίδι αρχίζει!

 

[elenara88]

φοβερα μας τα λες ...
ειλικρινα μας εχεις παρει μαζι σου
περιμενουμε

 

[Twinkie]

Μαράκι άργησα να ανακαλύψω την ιστορία σας, αλλά πραγματικά χαίρομαι που το έκανα! Υπέροχα ως στιγμής, μου αρέσει η κάθε λεπτομέρεια του ταξιδιού και δεν με κουράζει καθόλου!
Δώσε Thai στο λαό!
Μπράβο σε σένα και μπράβο και στη Κλαίρη, για τη ψυχραιμία και την απόφασή της να ταξιδέψει τελικά!

 

[KLEOPATRA]

Επιτελους η συνεχεια!
Το αεροδρομιο του Σαμουι ειναι πραγματικο κοσμημα!!Και ειναι η καλυτερη εισαγωγη στο νησι.

 

[_antonis_]

Πολύ ωραία!
Απλά, κατανοητά χωρίς περιττά 'στολίσματα'.
Και είμαστε ακόμα στην αρχή....

 

[zmaria]

Πολύ χαίρομαι που σας αρέσουν οι υπεραναλύσεις γιατί το να γράφεις τελικά είναι μια πολύ καλή μορφή ψυχοθεραπείας!!
Φώτος θα υπάρξουν πολλές, παιδεύτηκα λίγο για να βρω τον τρόπο να τις ανεβάσω αλλά ευτυχώς που υπάρχει καλός κόσμος εδώ στο travel stories και βοηθάει όχι μόνο στα ταξίδια αλλά και σε πρακτικά μικρά πραγματάκια. Thanks!!

 

[Leftris B]

μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γραφεις θα περιμένω την συνέχεια με χαλάρωνει....

 

[depy!!!]

Μαρία ευτυχώς, αν και αργά, ανακάλυψα κι εγώ την ιστορία σου. Τα συγχαρητήρια μου στην Κλαίρη για την αντιμετώπιση της απόλυσης της και σε σένα για την πολύ ζωντανή περιγραφή σου. Δεν έχω πάει στην Ταυλάνδη και περιμένω ανυπόμονα να συνεχίσω μαζί σου αυτό το ταξίδι!!!

 

[zmaria]

Σηκώνομαι με το ζόρι, βάζω το μαγιώ μου και πάμε για μια γρήγορη βουτιά στην παραλία του ξενοδοχείου μας. Η ομπρέλα με τις ξαπλώστρες είναι δωρεάν κι έχουμε ήδη αραδιάσει πάνω τους τα ασπρουδερά κορμιά μας. Ψάχνουμε να βρούμε έναν σερβιτόρο για να παραγγείλουμε αλλά μοιάζει άφαντος. Όμως δεν θέλουμε να φάμε πολύ ώρα εδώ. Είναι ήδη 15.00 κι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Πλησιάζει η Κλαίρη κάποιον και παραγγέλνει. Σε λίγο τον βλέπουμε να μας ψάχνει. Είναι από το δίπλα μαγαζί! Πάει η Κλαίρη κοντά του και παίρνει τα ποτά μας. Ούτε γάτα ούτε ζημιά! Πίνουμε τα μοχίτο μας, έτσι για το καλωσήρθαμε και για να δοκιμάσουμε τα κοκτέηλ τους. Εκτός ότι είναι πάμφτηνα, 120 μπατ έκαστο, είναι και εύγεστα. Η θάλασσα δεν μου αρέσει καθόλου. Τα νερά είναι θολά. Αν και έχω διαβάσει πως οι παραλίες της Ταϋλάνδης είναι περισσότερο καρτποσταλικές παρά απολαυστικές, ευελπιστώ πως είναι ασυμπάθιστη σήμερα επειδή φυσάει αρκετά. Κατά τις 16.00, το προσωπικό του ξενοδοχείου, ξεκινάει κάτι πολύ αλλόκοτο για μας. Ενώ η παραλία έχει πολύ κόσμο ακόμα που μπανιαρίζεται ή έχει απλά αράξει, αυτοί ξεκινούν την προετοιμασία τους για την βραδινή διακόσμηση. Δηλαδή ισιώνουν τις ξαπλώστρες έτσι ώστε να είναι στο ίδιο μήκος όλες, να μην ξεφεύγουν ούτε εκατοστό, τις βάζουν δίπλα δίπλα σαν να είμαστε όλοι μαζί οι λουόμενοι μια μεγάλη παρέα κι όλα αυτά ακόμα κι αν κάθονται άνθρωποι πάνω. Δηλαδή μας σηκώνουν κανονικά, κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν και μετά ξανακαθόμαστε! Κάποιοι που γυρνάνε από την θάλασσα ψάχνουν να βρουν που κάθονται και κάποιοι άλλοι ψάχνουν τις σαγιονάρες τους που έχουν χαθεί κάτω από άλλες ξαπλώστρες! Ντύνουν λευκές τις ξαπλώστρες, βάζουν κάτι σαν τραπεζάκι καλυμμένο με κόκκινο ύφασμα και αραδιάζουν και κόκκινες μαξιλάρες. Γύρω γύρω τοποθετούν διάφορα διακοσμητικά, όπως ψεύτικους φοίνικες και πολλά πολλά φωτάκια. Αυτήν την δουλειά την κάνουν κάθε μέρα, σχεδόν σαν ιεροτελεστία. Κοιτάζω έκπληκτη με τι αφοσίωση και προσοχή ισιώνουν οι υπάλληλοι τις ξαπλώστρες, λες και απενεργοποιούν κάποια βόμβα. Μάλιστα. Νομίζω όμως τώρα πως είναι η ώρα να φεύγουμε σιγά σιγά.

Παίρνουμε το οικονομικό ταξί που μοιάζει με το κλασσικό ντάτσουν με την καρότσα πίσω και κατευθυνόμαστε στην Μαεναμ μπιτς όπου βρίσκεται το ταξιδιωτικό πρακτορείο του Χρήστου, ενός Έλληνα, ο οποίος μένει τα τελευταία έξι χρόνια στην Ταϋλάνδη. Θέλουμε να πάμε από την πρώτη κιόλας μέρα της άφιξης μας να τον βρούμε, για να κλείσουμε τις εκδρομές που μας ενδιαφέρουν, ώστε να φτιάξουμε το πρόγραμμα των ημερών. Οι τιμές των εκδρομών είναι πάνω κάτω οι ίδιες σε όλα τα πρακτορεία, οπότε γιατί να μην τις πάρουμε από τον συμπατριώτη? Μόνο που δεν έχουμε ακριβή διεύθυνση παρά μόνο το όνομα του πρακτορείου, tropical easy, κι αυτό δεν το ξέρει ο οδηγός. Θα κατέβουμε στον κεντρικό δρόμο της Μαεναμ και περπατώντας θα το βρούμε δεν μπορεί. Ρωτώντας πας στην πόλη. Και στην παραλία ενίοτε. Ρωτώντας πας παντού. Μας ζητάει 200 μπατ έκαστη και συμφωνούμε. Ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε παζάρι, αλλά είναι η πρώτη επαφή, θα μπούμε στο παιχνίδι σιγά σιγά. Στην καρότσα βρίσκεται μια Δυτική κυρία η οποία φαίνεται να είναι αρκετό καιρό εδώ στην Ταϋλάνδη καθώς είναι η κλασσική τσουρουφλιασμένη βορειοευρωπαία ξανθιά. Πιάνουμε την κουβέντα και μας λέει πως είναι από το Βέλγιο και είναι η έβδομη φορά που επισκέπτεται την Ταϋλάνδη. Τελικά Ταϋλανδόπληκτοι υπάρχουν παντού κι από παντού. Τώρα είναι εδώ ήδη έναν μήνα με αφορμή κάποια μαθήματα Ταϋλανδέζικης μαγειρικής. Είναι πολύ φιλική και αποτελεί ωραία παρέα μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Μας λέει να δώσουμε 120 μπατ η καθεμιά, τόσο αξίζει κανονικά η διαδρομή. Ναι αλλά τώρα συμφωνήσαμε με 200 μπατ, λέμε τα ψαράκια. Τότε μας λέει να το ξέρουμε για την επόμενη φορά. Κατεβαίνουμε μαζί με μια άλλη κυρία που κατεβαίνει κι αυτή Μαεναμ, χαιρετάμε την Βελγίδα και της ευχόμαστε καλή επιτυχία στην εξερεύνηση της Ταϋλανδέζικης κουζίνας. Η Κλαίρη δίνει στον οδηγό 240 μπατ και για τις δυο μας, παρόλο που άλλο συμφωνήσαμε αρχικά. Δεν δείχνει να το παίρνει βαρέως και συνεχίζει κανονικά την πορεία του. Τόσο εύκολο.

Έχουμε μάλλον κατέβει πιο νωρίς από ότι θέλουμε γιατί ρωτάμε κάτι ντόπιους κι η παραλία όπου ξέρουμε πως είναι το πρακτορείο είναι αρκετά μακριά. Δεν πειράζει λέμε, ευκαιρία να προχωρήσουμε στην Μαεναμ. Η περιοχή εδώ είναι αρκετά υποανάπτυκτη και φτωχική. Γεμίζουν τα μάτια μας από εικόνες φτωχών Ταϋλανδέζικων οικογενειών, βιοπαλαιστών και απίστευτων γλυκών μωρών με αυτά τα μεγάλα εκφραστικά μάτια. Κάθε λίγα μέτρα υπάρχει και ένας μικροπωλητής όπου πουλάει φαγητό του δρόμου κι απορώ πραγματικά για ποιον τα φτιάχνουν όλα αυτά μιας κι εδώ δεν πολυκυκλοφορεί κόσμος. Κατά τα άλλα το φαγητό του δρόμου είναι μια συνηθισμένη εικόνα στην Ταϋλάνδη. Αρχίζει το ψιλόβροχο. Βρε καλώς το ακόμα δεν ήρθαμε. Ρωτάμε μια μεσόκοπη Ταϋλανδή που είναι η παραλία της Μαεναμ και μας δείχνει να μπούμε σε έναν δρόμο κάθετο όπως περπατάμε και πως είναι πεντακόσια μέτρα με ένα χιλιόμετρο μακριά. Έχουμε ήδη προχωρήσει αρκετά αλλά ξεκινάμε να πάμε προς τα κει. Για να φτάσουμε στην παραλία περνάμε μέσα από ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο χτισμένο μέσα στο πράσινο. Η παραλία είναι όμορφη κι η θάλασσα γαλήνια. Δεν υπάρχει κόσμος που να παραθερίζει, έχει περάσει η ώρα μεν αλλά έχει φως του ήλιου ακόμα. Ωστόσο δεν φαίνεται να έχει κάτι άλλο πέρα από ξενοδοχειακές μονάδες και εστιατόρια. Δηλαδή κανένα πρακτορείο.

Δυο σερβιτόροι μας βλέπουν που βολτάρουμε στην παραλία κι έρχονται με πειρακτική διάθεση να μας ρωτήσουν αν χαθήκαμε. Δεν ξέρουν το πρακτορείο που ψάχνουμε και δεν μπορεί κανείς να πει ότι συνεννοούμαστε κιόλας, παρόλα αυτά μας λένε να συνεχίσουμε την αναζήτηση μας στον κεντρικό δρόμο. Εκεί που ήμαστε πριν δηλαδή. Πάμε πάλι πίσω λοιπόν. Κάποια στιγμή βλέπουμε μια πινακίδα tropical κάτι και χαρούμενες φωνάζουμε εύρηκα. Έλα όμως που δεν εύρηκα τίποτα καθώς άλλο πρακτορείο είναι τούτο. Έχουμε αρχίσει να απογοητευόμαστε πια, όταν βλέπουμε ένα μαγαζάκι για φαγητό το οποίο έχει το μενού του απʼ έξω και γράφει mousaka, souvlaki, greek salad κτλ κλασσικά και λέμε εδώ είμαστε. Δεν μπορεί, Έλληνας θα το χει ή αν όχι λογικά θα τον ξέρει τον Χρήστο. Πόσοι Έλληνες να κυκλοφορούν πια εδώ? Πλησιάζουμε και δεν βλέπουμε κόσμο αλλά ακριβώς δίπλα έχει ένα πρακτορείο και μπαίνουμε μέσα να ρωτήσουμε. Και ναι, επιτέλους, είναι αυτό που ψάχνουμε τόση ώρα! Για καλή μας τύχη, ο Χρήστος έχει μόλις σήμερα γυρίσει από Ελλάδα όπου είχε πάει να επισκεφτεί την πατρίδα για έναν μήνα. Χτες αν ερχόμασταν, δεν θα ήταν εδώ. Τον «μαλώνουμε» γιατί η πινακίδα με το όνομα του πρακτορείου δεν φαίνεται έτσι όπως την έχει βάλει. Το μικρό εστιατόριο είναι ολοκαίνουριο, ανήκει κι αυτό στον Χρήστο και ως μάγειρας δουλεύει ο Γιάννης, ο οποίος βρίσκεται στην Ταϋλάνδη ένα χρόνο τώρα. Ο Χρήστος μας καλοδέχεται σαν γνήσιος φιλόξενος Έλληνας, μας βάζει να καθίσουμε στο γραφείο του κι αμέσως φωνάζει την Όι να κεράσει μπίρα τα κορίτσια. Η Όι, είναι η γλυκιά Ταϋλανδή σύντροφός του.

Εδώ να προσθέσω πως οι Ταϋλανδές είναι από τις πιο όμορφες γυναίκες που έχω δει ποτέ μου. Λεπτές, μελαχροινές, με μεγάλα σχιστά μάτια, καλοσχηματισμένα σαρκώδη χείλη και μια επιδερμίδα σαν μικρού μωρού. Ούτε σημάδια, ούτε μαύροι κύκλοι, ούτε τίποτα. Μας έχουν εντυπωσιάσει, ακόμα κι αν οι περισσότερες είναι απεριποίητες, αμακιγιάριστες και ντυμένες με απλά φτωχικά ρούχα. Φυσική ομορφιά το λένε αυτό. Τα ταϋλανδάκια πάλι είναι απίστευτα… Είναι πανέμορφα, μια σκέτη γλύκα και με απίθανα εκφραστικά ματάκια. Κάθε φορά που βλέπω ένα μου ρχεται να το αρπάξω και να το αρχίσω στα φιλιά και στα τσιμπήματα. Αρκούμαι στο να τους κάνω γκριμάτσες και ζουζουνιές και να μου φτιάχνει η διάθεση βλέποντας κάποια αυτά να ξεκαρδίζονται. Για τους άντρες Ταϋλανδούς λέω να προσπεράσω. Απορώ απλά πως κάποτε υπήρξαν τόσο όμορφα παιδάκια. Ειλικρινά απορώ..

Αφού λοιπόν ανταλλάσουμε με τον Χρήστο τα νέα από την πατρίδα, τα μαύρα χάλια της πολιτικής και των απολύσεων, κουτσομπολεύουμε την σημερινή νεολαία, τους άντρες από τον Άρη που τους πάτησε το τρένο, τις γυναίκες από την Αφροδίτη και τους «άντρες» που έχουν μπερδέψει τους πλανήτες, συζητάμε αρκετά πράγματα περί Ταϋλάνδης.Τον ρωτάμε για την πορνεία και για το πιο επίπονο σημείο της, την παιδεραστία. Μας λέει πως η πορνεία θερίζει, για την παιδεραστία όμως λέει πως ναι μεν υπάρχει αλλά δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο νομίζουμε όλοι εμείς που δεν ζούμε εκεί. Οι πιο τραγικοί είναι αυτοί που αγοράζουν την παιδική πορνεία. Πολλές φορές επειδή υπάρχει ζήτηση για μικρές ηλικίες, οι Ταϋλανδές επειδή από την φύση τους μικροδείχνουν προσποιούνται τις μικρότερες και ξεγελούν τους αηδιασμένους. Οι ταϋλανδοί λέει, αγαπούν πολύ τα παιδιά και από αγάπη κάνουν πολλά. Αν και βρίσκομαι μια μέρα στην Ταϋλάνδη μόνο και αρχίζοντας από την οικογένεια που κάθονταν στις μπροστινές θέσεις στο αεροπλάνο, οφείλω να πω πως έχω παρατηρήσει απίστευτα τρυφερές οικογενειακές εικόνες. Μανάδες ιδιαίτερα στοργικές με τα βλαστάρια τους αλλά και τρυφερούς πατεράδες. Η Όι έχει δύο παιδιά (είχε άλλο ένα αλλά αυτό είναι μια τραγική ιστορία) κι ο Χρήστος τα έχει σαν δικά του. Η αμορφωσιά και η φτώχεια οδηγεί πολλές φορές τις οικογένειες στην εκπόρνευση και στην πρόχειρη λύση. Επίσης το σεξ στην Ταϋλάνδη είναι διαφορετικό στο μυαλό τους από όλους εμάς. Το θεωρούν απλή διασκέδαση και ευχαρίστηση. Καλά κι εμείς του λέω οι υπόλοιποι δεν το κάνουμε με το ζόρι. Ναι αλλά για αυτούς απαντά, δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί ούτε θεωρούν το ελεύθερο (το πολύ ελεύθερο) σεξ σαν κάτι χυδαίο. Το να επιδίδονται στο σπορ συνεχώς και όχι απαραίτητα με έναν και μόνο σύντροφο είναι για αυτούς κάτι το φυσιολογικό. Οπότε αφού το κάνουν έτσι κι αλλιώς γιατί να μην βγάζουν και χρήματα από αυτό. Συζητάμε για τον τρόπο σκέψη τους κι όχι τι είναι παράλογο και τι όχι. Μας λέει ακόμα πως στο Κο Σαμούι δεν υπάρχει μόνο φτώχεια, αλλά είναι πολλοί αυτοί που είναι ευκατάστατοι, ειδικά τώρα που έχει αναπτυχθεί το νησί και τουριστικά έχει φοβερή άνοδο. Μας λέει πως το ξενοδοχείο που διαλέξαμε και γενικότερα η γύρω περιοχή δεν είναι καλή επιλογή. Παραείναι τουριστικά, έχει πολλούς κλασσικούς γερμανοάγγλους που τα πίνουν και κάνουν τα διάφορα χαζά που συνηθίζουν, όχι όμως ότι είναι επικίνδυνα ή κάτι τέτοιο. Προς κάθε ενδιαφερόμενο έχω να πω πως με το πρακτορείο του έχεις την δυνατότητα πέρα από εκδρομές να κλείσεις εισιτήρια και διαμονή. Κάποια στιγμή περνάμε στα δικά του και για το πώς κατέληξε να ζει μόνιμα πια στην Ταϋλάνδη. Παρόλο που γνωριζόμαστε μια ώρα μόνο, συζητάμε σαν παλιοί καλοί φίλοι και λέμε αρκετά προσωπικά πράγματα όλοι μας. Φαντάζομαι πως αυτό είναι εύκολο να συμβεί όταν βρίσκεσαι με κάποιον Έλληνα στο εξωτερικό. Νιώθεις μια οικειότητα και ταιριάζεις μαζί του με κάποιον τρόπο που ίσως αν βρισκόσασταν στην Ελλάδα να μην μπορούσες να ανταλλάξεις παραπάνω από δυο κουβέντες. Ο Χρήστος όμως είναι ένας πολύ ενδιαφέρον θετικός άνθρωπος, φιλοσοφημένος θα έλεγα, φαίνεται χορτασμένος από την ζωή κι οι ιστορίες του (προ και μετά Ταϋλάνδης-αλλά ειδικά οι προ) αποτελούν πολύ καλό υλικό για να αφηγείται κανείς. Αλλά δεν ξέρω αν θα το ήθελε οπότε κρατώ το υλικό μόνο για μένα. Αν κάποιος βρεθεί στο Κο Σαμούι ας περάσει να τον γνωρίσει.

Περνάμε στον αρχικό σκοπό της επίσκεψής μας. Στην ανεύρεση εκδρομών. Οι μέρες μας στο Κο Σαμούι είναι πολύ λίγες, μόλις πέντε, και θέλουμε να δούμε όσα περισσότερα γίνεται. Διαλέγουμε τρεις εκδρομές και κοστίζουν από 1500-1900 μπατ η καθεμία. Σήμερα θα κοιμηθούμε σχετικά νωρίς, οπότε αποφασίζουμε η πρώτη μας εκδρομή να είναι αύριο. Είναι και πρωινές πρωινές οι άτιμες! Θα ξεκινήσουμε με τον γύρο του νησιού που είναι και η εκδρομή που ξυπνάμε λιιιιιιίγο πιο αργά, τουλάχιστον σε σχέση με τις άλλες δύο. Μην μπούμε στα βαθιά απότομα. Νιώθω κουρασμένη και γενικά δεν είμαι στις καλύτερες διαθέσεις μου. Είμαι καλά, χαμογελώ αλλά συνήθως είμαι πιο ευδιάθετη. Μπορεί να με έχει πιάσει το λεγόμενο τζετ λαγκ. Με την Ελλάδα έχουμε εφτά ώρες διαφορά. Μπορεί και να είναι πραγματική κούραση και πραγματική έλλειψη ύπνου, η οποία είναι άσπονδη φίλη μου εδώ και καιρό. Σκέφτομαι πως μόλις γυρίσω από το ταξίδι, να αρχίσω να φέρομαι καλύτερα στον ύπνο μου. Η παρέα είναι ευχάριστη ωστόσο και αποφασίζουμε να πάμε δίπλα στο μικρό εστιατόριο να πιούμε άλλη μια μπίρα μαζί. Οι μπίρες σερβίρονται σε «ειδικές» θήκες για να μην γεμίζει ο κόσμος νερά. Η Κλαίρη κλασσική μπιρόβια, πολύ την χαίρεται, ειδικά τώρα που είναι τόσο φτηνή, 70 μπατ. Εγώ πάλι απεξαρτημένη πια, δεν την μπορώ καθόλου. Με φουσκώνει πολύ και μου προκαλεί συχνοουρία γι αυτό και την αποφεύγω. Πίνω λίγο όμως τώρα πιο πολύ για την παρέα και γιατί δεν έχω όρεξη να πιω και κάτι άλλο. Την υπόλοιπη που θα μείνει θα την πιει η μπιροφίδα δίπλα μου, η οποία γλυκοκοιτάει την χωριάτικη που ετοιμάζει η γλυκιά Όι και τα σουβλάκια με τις πίτες που ψήνει ο Γιάννης. Με τις μυρωδιές αρχίζω να πεινάω κι εγώ, έχουμε να φάμε από το πρωινό στο αεροπλάνο και είναι βράδυ πια. Την κοιτάζω όμως αυστηρά και της λέω σιγανά πως δεν υπάρχει περίπτωση πρώτη μέρα στην Ταϋλάνδη να την βγάλω με σουβλάκια! Με την αδερφή μου στα ταξίδια ταιριάζουμε σε όλα, είναι για μένα η ιδανική ταξιδιωτική σύντροφος. Ξυπνάμε νωρίς, αλλά όχι από τα χαράματα, μας ενδιαφέρουν τα αξιοθέατα, μας αρέσει να χανόμαστε στις γειτονιές και να περπατάμε μέχρι να πονέσουν τα πόδια μας, να γνωρίζουμε κόσμο, να πίνουμε καφέ για να καπνίσουμε και να γνωρίζουμε την νυχτερινή εκδοχή του κάθε μέρους που επισκεπτόμαστε. Είναι ευδιάθετη, δεν επιμένει ντε και καλά να κάνει το δικό της και δεν βαριέται. Σε ένα μόνο τα χαλάμε, αλλά τα χαλάμε πολύ και το έχω μεγάλο καημό. Δεν τρώει. Δώσε της ένα μπιφτέκι και μια μερίδες πατάτες και είναι ευχαριστημένη. Αν δε υπάρχει και μια χωριάτικη στην μέση πάει, ευτύχησε. Εναλλάκτικά, την βγάζει με ένα μπέργκερ ή με μερικά κομμάτια πίτσα. Άντε και μακαρόνια για να μην γίνομαι «άδικη». Δεν την ενδιαφέρει να δοκιμάζει νέες γεύσεις γιατί πολύ απλά δεν της αρέσουν. Για μένα όμως εκτός ότι μου αρέσει το καλό φαγητό, η τοπική κουζίνα αποτελεί μέρος του ταξιδιού. Το γεγονός πως αυτό το κομμάτι αφήνει εντελώς αδιάφορη οπότε και αμέτοχη την ταξιδιωτική μου σύντροφο είναι κάτι που με περιορίζει και μου κοστίζει πολύ. Το λέω σαν μια αλήθεια δεν την κατηγορώ. Άλλωστε γνωρίζει το «πρόβλημα» μας και πάντα προσφέρεται να πάμε κάπου να δοκιμάσω εγώ αυτά που θέλω, απλά αν δεν βρει να φάει κάτι που να της αρέσει θα φάει κάτι γρήγορο μετά. Εγώ ξέρω όμως πως δεν θα της αρέσει οπότε αναγκαστικά περιορίζομαι κι η ίδια. Όχι τόσο για να δοκιμάσω τελικά τις τοπικές λιχουδιές, γιατί αυτό γίνεται έτσι κι αλλιώς εντέλει, τόσο όμως στο να υπάρχει ποικιλία νέων γεύσεων αλλά και στο να επενδύω βράδια σε καλά εστιατόρια. Η ευχαρίστηση του ενός, χαλάει όλη την ιεροτελεστία ενός καλού δείπνου. Τι να κάνουμε όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα! Πάλι καλά που τα χαλάμε σε αυτό και μόνο. Αλλά όχι και πρώτη μέρα στο Κο Σαμούι να φάω χωριάτικη και σουβλάκι! Νισάφι! Δεν το προτείνει καν η κακομοίρα αλλά την κάνω να της φύγει με την μία η ιδέα. Κοίτα μου λέει, εντάξει για σήμερα να μην φάμε εδώ, δεν θέλω να πάθεις καμιά κρίση πρώτη μέρα, αλλά την ημέρα που θα ρθουμε να εξοφλήσουμε τις εκδρομές, εγώ θα φάω κεμπάπ και πάμε μετά όπου θες να φας εσύ κι εγώ θα σου κάνω παρέα πίνοντας μπίρες. Μάλιστα, μας υποχρέωσε. Προς το παρόν αποχαιρετάμε τους καινούριους μας φίλους και μπαίνουμε στο ταξί της Μου, φίλη του Χρήστου και της Όι, η οποία είναι μια χοντρούλα (από τις λίγες) Ταϋλανδέζα, τόσο χαμογελαστή, πρόσχαρη κι ευγενική που δεν μπορεί παρά να σου μεταδώσει την καλή της διάθεση. Δίνουμε 300 μπατ, είναι καλή τιμή, καθώς η Μαεναμ δεν είναι πολυσύχναστη, τα φτηνά ταξί δεν κυκλοφορούν εδώ τέτοια ώρα και τα άλλα τα κανονικά θα μας έπαιρναν πιο πολλά χρήματα.

Επιστροφή στην Τσαβένγκ και κάνουμε μια πρώτη γνωριμία με την αγορά της περιοχής μας. Έχει φτηνές απομιμήσεις και όμορφα αναμνηστικά. Κάνουμε μια αρχική έρευνα αγορών και μια έρευνα παζαριού. Πόσο μας παίρνει δηλαδή να παίζουμε με την τιμή που μας λένε. Ξεκινώ παράλογα, θυμούμενη την παζαριακή μου επιτυχημένη συμπεριφορά στο Ντουμπάι. Κατεβαίνω στην μισή τιμή και παρακάτω. Δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να το κατεβάσουν τόσο. Ίσα ίσα που με αφήνουν να φύγω χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να με κρατήσουν. Που είναι οι δοξασμένες ντουμπαγιανές στιγμές που με ύφος σιγουριάς η κυρία έκανα να φύγω όταν δεν μου άρεσε η τελική τιμή και οι πωλητές με τσάκωναν στην πόρτα, φωνάζαν οκ μεμ οκ μεμ και μου το έδιναν όσο ήθελα? (Τι γέλια είχαμε κάνει τότε…). Το δοκιμάζω αρκετές φορές οπότε ξέρω πια πως όταν θελήσω πραγματικά να αγοράσω κάτι θα πρέπει να το πάρω ακριβότερα από την μισή τιμή που εγώ θέλω. Κάνουμε βόλτες μέχρι που καταλαβαίνουμε πως πρέπει πια να σταματήσουμε, τα πόδια μας έχουν αρχίσει πια να διαμαρτύρονται έντονα. Πόσο να αντέξουν κι αυτά. Η βραδινή τους διασκέδαση μας απογοητεύει σαν αρχική εικόνα. Έχει παντού μαγαζιά με ζωντανή μουσική από κακόφωνους τις περισσότερες φορές wannabe τραγουδιστές και μοιάζουν όλα με τουριστικές παμπ. Κορίτσια διαθέσιμα για αντρική παρέα βρίσκονται παντού και κάτι εντυπωσιακά πανύψηλα τραβεστί ντυμένα υπερπαραγωγές είναι μέσα στην μέση του δρόμου ψαρεύοντας πελατεία για το σόου τους. Σε ένα τέτοιο, θέλω να πάμε λέω στην αδερφή μου. Είναι μαστ. Δεν την βλέπω και τόσο πρόθυμη παρόλα αυτά είναι μέσα στα σχέδια για κάποιο βράδυ.

Προς το παρόν ψάχνουμε να βρούμε μέρος για να φάμε. Είναι αργά και τα εστιατόρια είναι σχεδόν άδεια. Βρίσκουμε ένα πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, το Islander, είναι από τα λίγα που έχουν αρκετό κόσμο ακόμα και αποφασίζουμε να κάτσουμε. Η Κλαίρη είναι χαρούμενη, παραγγέλνει ένα μπέργκερ με πατάτες. Εγώ παίρνω ένα πιάτο με μπουκιές κοτόπουλου σε σάλτσα από σκόρδο και πιπεριές συν ρύζι. Παίρνουμε και μια σίζαρς για την μέση κι είμαστε κι οι δυο ευχαριστημένες. Μια μαργαρίτα για μένα και μια μπίρα για την Κλαίρη συνοδεύουν την απολαυστικά κακή συνήθεια του τσιγάρου μέχρι να έρθει το φαγητό μας. Συζητάμε για τις εντυπώσεις της πρώτης μέρας και για τα σχέδια των υπολοίπων. Την ρωτάω πως νιώθει σήμερα μια μέρα μετά την απόλυση. Δεν το χει συνειδητοποιήσει ακόμα. Το ταξίδι την κάνει να ξεχνιέται καθώς και η πεποίθηση πως δεν θέλει να δουλεύει πια σε μια τέτοια εταιρεία. Αλλιώς πίστευε πως ήταν τα πράγματα και όντως αλλιώς ήταν κάποτε. Αλλά όπου μπλέκουν τα κεφάλαια… Τι να περιμένει όμως κανείς από μια μεγάλη απρόσωπη εταιρεία?... Έρχεται το φαγητό κι η πείνα μας κάνει να μην μιλάμε για λίγο. Το φαγητό μου είναι ότι ακριβώς ήθελα. Spicy και ζουμερό το κοτόπουλο ταιριάζει τέλεια με το αχνιστό ρύζι. Έχει μείνει λίγη μαργαρίτα για το τελευταίο τσιγάρο. Το εστιατόριο δεν είναι κάτι το τρομερό αλλά είναι μια χαρά πρόχειρη αξιοπρεπής επιλογή. Μας κόστισε 650 μπατ και στις δύο.

Κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο και λέμε να κάνουμε μια βόλτα από το beach bar πρώτα κι αν μας αρέσει να κάτσουμε να πιούμε χαλαρά ένα ποτό. Είναι πολύ όμορφα. Η διακόσμηση που ξεκίνησε να στήνεται το μεσημέρι, το βράδυ φαίνεται ειδυλλιακή με τον χαμηλό φωτισμό. Είναι γεμάτο με κόσμο και μπορείς να πιεις το ποτό σου ξαπλωμένος στις ξαπλώστρες. Ότι πρέπει για χαλάρωμα. Συγχρόνως μπορείς να καπνίσεις shisa. Όλο αυτό το ατμοσφαιρικό σκηνικό χαλάει αφάνταστα με την πολύ δυνατή ηλεκτρονική μουσική. Δεν είναι απλά δυνατά. Είναι ξεκουφαντικά. Δεν μπορούμε να κάτσουμε λεπτό εδώ. Η κούραση δεν μας επιτρέπει τέτοια ταλαιπωρία. Πηγαίνουμε μια βόλτα στην παραλία που έχει και άλλα μαγαζιά μην τυχόν και βρούμε κάτι πιο ήρεμο, αλλά σε όλα παίζει αυτό το ντάπα ντούπα που μας τρυπάει τα αυτιά. Δεν είναι μόνο το είδος της μουσικής που μας ξενερώνει τόσο. Είναι το μέγεθος της έντασης. Κρίμα γιατί πραγματικά αν έβαζαν άλλη μουσική ή αν το είχαν τουλάχιστον πιο σιγά θα ήταν ιδανική επιλογή για να χαλαρώσεις. Φεύγουμε απογοητευμένες για το δωμάτιο. Η Κλαίρη ανοίγει το λάπτοπ για να δει τι νέα υπάρχουν με την κωλοεταιρεία. Ανεβαίνουν συνέχεια βιντεάκια στο facebook και στο Youtube σχετικά με τις απολύσεις, αλλά δεν κρατάνε πολύ. Με κάποιο «μαγικό» τρόπο μπλοκάρονται. Είσαι τυχερός αν προλάβεις να τα δεις την ώρα που τα ανεβάζουν. Τσαντιζόμαστε αλλά δεν αξίζει τέτοια ώρα. Κλέινω τα μάτια και διώχνω την τσαντίλα μου με θετικές σκέψεις. Χαμογελώ σκεπτόμενη την γεμάτη μου μέρα που μόλις τελείωσε. Πέρασε η ώρα τελικά και πάλι δεν θα χορτάσουμε ύπνο. Έχει πάει 1.30 πμ και αύριο ξυπνάμε πρωί. Αυτή είναι και η αρχή μιας υπέροχης πολύ κακής σχέσης με τον ύπνο και την ξεκούραση για όσο καιρό θα βρισκόμαστε στην Ταϋλάνδη.

 

[varioAthens]

Τι ωραία και αναλυτική (αυτό το ξαναείπα) περιγραφή!!!
Υ.Γ. Καλά που κρατήθηκες και δεν έπιασες να τσιμπήσεις και να φιλήσεις κανένα μωράκι... δεν το ΄χουν για καλό εκεί να πιάνεις το κεφάλι των μωρών-παιδιών...

 

[zmaria]

Τι ωραία και αναλυτική (αυτό το ξαναείπα) περιγραφή!!!
Υ.Γ. Καλά που κρατήθηκες και δεν έπιασες να τσιμπήσεις και να φιλήσεις κανένα μωράκι... δεν το ΄χουν για καλό εκεί να πιάνεις το κεφάλι των μωρών-παιδιών...

Λοιπόν αυτό το είχα απορία όσο αφορά τα μωρά γιατί για τους βουδιστές το είχα διαβάσει ότι δεν ακουμπάμε κεφάλια λόγω ότι είναι το πιο ιερό σημείο του σώματος τους. Τελικά απ΄ότι λες ισχύει και για τα μπεμπέ...
Πραγματικά πάλι καλά που κρατήθηκα, έτοιμη ήμουνα....

 

[KLEOPATRA]

Μπραβο Μαρακι!Ειναι η πληρεστερη ιστορια που εχω διαβασει για το Σαμουι.
Μας προιδεαζεις απολυτα για το τι θα συναντησουμε οποιοι παμε εκει.
Βεβαια εχω ξενερωσει με τις μεχρι τωρα παραλιες που ειδα στις φωτο...σνιφ σνιφ