Σρι Λάνκα Ταξιδι στη χώρα του τσαγιού και των Ταμιλ

[LULLU]

Μετα απο μηνες σιωπης...


Ο δρόμος για Tricomale είναι υπό κατασκευή. Η πορεία δύσκολη είτε από τις μεγάλες λακκούβες του οδοστρώματος που κάνου ν το βανάκι να χοροπηδά επικίνδυνα στο μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου ,είτε από τις μπουλντόζες και
εργάτες που σε άλλα μεγάλα κο

μμάτια προσπαθούν να φαρδύνουν και να ασφαλτοστρώσουν το δρόμο..

Τα χωράφια ρυζιού και οι φοινικοφυτείες αντικαταστάθηκαν από τη πυκνή απροσπέλαστη ζούγκλα.. Που και που μικρές λίμνες γεμάτες με νούφαρα και λουλούδια δίνουν μια ομορφότερη και ηπιότερη εικόνα στο τοπίο.

Το να ζεις εδώ περιτριγυρισμένος από τη ζούγκλα είναι ένα δύσκολο καθημερινό στοίχημα ζωής. Το ντύσιμο των κατοίκων,

η αρχιτεκτονική των σπιτιών,

τα φτωχικά μαγαζάκια φανερώνουν τη δυσχερή οικονομική τους κατάσταση..

Υπαίθριες φωτιές και καζάνια βράζουν στη άκρη του δρόμου τα πιο νόστιμα καλαμπόκια ( μετά από αυτά στο Περού) που εχω δοκιμάσει.. Μια γυναίκα στα δεξιά του δρόμου μόλις έχει ανάψει φωτιά και καθαρίζει καλαμπόκια ενώ το μικρό παιδάκι της κοιμάται στη καρότσα μιας αγροτικής μηχανής…

Τα ζεστά μικρά αλλά νόστιμα καλαμπόκια ήταν ότι πρέπει για δεκατιανο. Τα γέλια μας και οι φωνές ξύπνησαν το μικρό . Έτρεξαν όλοι να το πάρουν αγκαλιά και να ποζάρουν σε δεκάδες φωτογραφίες φωναζοντας λες και ήταν σε διαδήλωση, γεγονός που τέντωσε τα νεύρα μου στη τσίτα και κατατρόμαξε το μικρό που έβαλε τα κλάματα το καημενούλη

ψάχνοντας τόπο να κρυφτεί από τους άσπρους φωνακλάδες.


Μόνο η αγκαλιά της μάνας κατάφερε να ηρεμήσει το μικρό ενώ οι άλλοι δοκιμάζαμε τις πιο νόστιμες μπανάνες που μας φίλεψε η γυναίκα ελπίζοντας ότι το φαί θα εμπόδιζε από το να τρομάξουν πάλι το παιδί της οι άγαρμποι πελάτες της .

Διασχίζοντας τη χώρα μπορείς πια να διαχωρίσεις τους Βόρειους από τους Νότιους , τους Βουδιστές από τους Ινδουιστές. Η καθαριότητα είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό διαχωρισμού.. Οι Ινδουιστές ζουν μέσα στη ακαταστασία δίπλα στα σκουπίδια κοινώς μέσα στη βρώμα που χαρακτηρίζουν τα χωριά και το χώρο τους, ενώ οι Βουδιστές και τα χωριά τους είναι πεντακάθαρα τακτοποιημένα σε τάξη δηλαδή..Η διαφορά επίσης Βορρά και Νότου έχει να κάνει με τις κρατικές υποδομές και υπηρεσίες Ενώ στο Νότο όλα φαίνεται να έχουν αφήσει πίσω το πόλεμο

εδώ ακόμη τα γκρεμισμένα σπίτια,

γέφυρες, επικίνδυνοι δρόμοι, καταστρεμμένα σχολειά και ναοί μαρτυρούν τη βία που περασε. Όχι πως δεν έχουν γίνει έργα ανοικοδόμησης , όχι αλλά χρειάζεται ακόμη δουλειά. Από τα εκτελεσμένα έργα , έτσι να μην λέμε μόνο τα αρνητικά, είναι η αποπεράτωση όλων των σιδηροδρομικών σταθμών και δικτύου, ανέγερση νοσοκομείων και σχολείων , αναστήλωση της βιβλιοθήκης και η προσπάθεια ενσωμάτωσης συμβίωσης κάτω από τη σκέπη της δημοκρατίας της χώρας όλων των μειονοτήτων.. Η κυβέρνηση διατυμπανίζει πως οι Ταμίλ αντάρτες και οι συμπαθούντες όσοι επέζησαν ( όχι και πολλοί βέβαια) έχουν πλήρως ενσωματωθεί μεταμελημένοι στο μεγάλο κοινωνικό-πολιτικό σύνολο.. Πόσο εύθραυστη είναι αυτή η ισορροπία? Πόσο έχουν εξομαλυνθεί οι ανισότητες και οι αδικίες? Για πόσο θα επικρατεί αυτή η σταθερότητα και ομαλότητα στη χώρα? Άγνωστο.. ο καιρός θα δείξει..
Μετά από 133 χιλιόμετρα δρόμο, ο θεός να τον κάνει δρόμο αφού το μεγαλύτερο κομμάτι είναι υπο κατασκευή και χώματα λακκούβες , μεγάλες πέτρες μπουλντόζες και εκσκαφείς εμπόδιζαν τη άνετη διέλευση των οχημάτων, δηλαδή του μοναδικού δικού μας τζιπ, οι μόνοι που διασχίζαμε εκείνη τη μέρα το δρομο… , μπαίνουμε στο Tricocomale..

 

[LULLU]

Tricomale περισσότερο από μια πόλη είναι το σπουδαιότερο φυσικό λιμάνι στον Ινδικό ωκεανό. Η σπουδαία θέση του ήταν αιτία πολλών μαχών διεκδίκησης και κατοχής.

Και ποιοι δεν πέρασαν από εδώ, πόσοι δεν άφησαν τα αποτύπωμα τους τη σφραγίδα τους στη κουλτούρα και αρχιτεκτονική της πόλης, πόσα βάσανα και διωγμούς δεν υπέστησαν οι κάτοικοι από κάθε λογής κατακτητές.. ?Από εδώ παρέλασαν Πορτογάλοι, Ολλανδοί, Δανοί, Βρετανοί και καπάκι στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι Ιάπωνες εξαπέλυσαν επίθεση που πήρε το όνομα ΄΄επιδρομή Ινδικού ωκεανού..’’ Στο πρόσφατο παρελθόν αποτέλεσε επίσης κομβικό σημείο προσπαθειών από οργανώσεις και διεθνής φορείς για τη ανακούφιση της χώρας απο τις καταστροφές όταν το φονικό τσουνάμι από τις ακτές της Ινδονησίας έφτασε στη ανατολική πλευρά του νησιού.

Τα σημάδια του εμφύλιου ακόμη είναι φανερά στη περιοχή .

Σημάδια πολύ σκληρά και έντονα, μιας καιη περιοχή εδώ ήταν αεροπορική βάση και ναυτική βάση . Πάντως είναι άξια θαυμασμού η προσπάθεια που έχει γίνει μέσα στα 5-7 μεταπολεμικά χρόνια για τη ανάπτυξη στο κομμάτι του τουρισμού. Τα νέα καταλύματα, οι δραστηριότητες, ξεναγήσεις, η αξιοποίηση των ναών και κάστρου, και ασφάλεια, συμβάλουν στο καθημερινά αυξανόμενο τουρισμό. Ινδοί, Ρώσοι, Ευρωπαίοι και Κινέζοι περιλαμβάνουν στα τουριστικά τους ενδιαφέροντα το Tricomale..

Πέρα από ναούς, κάστρα έχει και πολύ όμορφες παραλίες που δυστυχώς για εμάς τα άγρια κύματα μας κράτησαν μακριά.

Στο λόφο δεσπόζει το Fort Fredrick που κτίστηκε το 1623 από τους πορτογάλους για να περάσει στη συνέχεια στα χέρια των Ολλανδών. Έχει μεγάλη ιστορία αυτό το κάστρο. Η στρατηγική θέση του που προσφέρει το απόλυτο έλεγχο του μεγαλύτερου , βαθύτερου και ασφαλέστερου φυσικού λιμανιού του Ινδικού έκανε πολλές χώρες να το επιθυμούν και να το διεκδικήσουν . Πορτογάλοι, Ολλανδοί, Γάλλοι, Άγγλοι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού και κάθε φορά που το κάστρο άλλαζε χέρια μετά από μάχες ναυμαχίες η πόλη εφίσταντο και τις ανάλογες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές.. από τη εξαγορά των βρετανών το 1795 η πόλη άλλαξε επτά χέρια αποικιοκρατών..Σήμερα το κάστρο μετά από τους αποικιοκράτες, τις επιθέσεις των Ινδών, Ιαπώνων, το πέρασμα των παγκοσμίων πολέμων αλλά και το πέρασμα του σκληρού 30ετη εμφύλιου πόλεμου, διοικείται από τις ένοπλες δυνάμεις της Σριλανκα .

Ο δρόμος που σε βγάζει στο κάστρο οδηγεί και στο ναό Koneswaram

γνωστός και ως ναός των χιλίων Στηλών που η ιστορία του αρχίζει από τον 3 αιώνα πχ και που η σπουδαιότητα του προσελκύει μεγάλο αριθμό προσκυνητών από όλα τα μέρη της Ινδίας και όχι μόνο.. Η τύχη του όμως τουχε γραφτό να κατεδαφιστεί το 1622 από τους πορτογάλους και πολλά από τα αντικείμενα του ναού βρίσκονται σε προθήκες του μουσείου της Λισσαβώνας..

Μείναμε αρκετά για να θαυμάσουμε το επιβλητικό κάστρο, το ναό με τα πολλά δένδρα ευχών, τη Σχισμή Ραβανα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα από το ναό που στο βάθος του σκάνε τα μανιασμένα κύματα του Ινδικού και το πανέμορφο λιμάνι με τα βαθιά μπλε νερά…

Η επόμενη στάση είναι η βόλτα στα μαγαζιά μπας και βρούμε ρούχα για την Αγγελική μιας και η βαλίτσα της αρνείται να εμφανιστεί.. Δύσκολη η αναζήτηση και ακόμη δυσκολότερη η εύρεση και αγορά και δεν έχει να κάνει μόνο με το styling αλλά κυρίως με το σωματοτυπο…

Επιστροφή στο ξενοδοχείο μας Pigeon island βρίσκεται στα 4 χιλιόμετρα έξω από το Τρικομαλε στη περιοχή Νιλαβελι, σχεδόν πάνω στα αφρισμένα κύματα ..

Δεν μπορέσαμε να χαρούμε τη όμορφη παραλία ..μεγάλα κύματα, αέρας και ψιλόβροχο.. Χαρήκαμε όμως το μπουφέ.. σουσι , σαλάτες , σούπες, ψαρικά και κάθε λογής εδέσματα τιμήθηκαν δεόντως από τον ουρανίσκο μας και οι φωνές και τσιρίδες από ένα γκρουπ νεαρών και νεανίδων πέρασε στα απαρατήρητα σχεδόν..

 

[LULLU]

Φύγαμε από το Τρινκομάλε πρωι –πρωί με προορισμό την Dampulla που βρίσκεται στη περιοχη Matale στο κέντρο της καταπράσινης χώρας. Αν και δεν είναι μεγάλη πόλη αριθμεί 24.000 περίπου κατοίκους ελκύει πολλούς τουρίστες και προσκυνητές μιας και φιλοξενεί ένα από τα πιο σπουδαία Βουδιστικά μνημεία της χώρας..το Dampulla Cave Temple Complex .Οι 80 περίπου ανακαλυφθείσες σπηλιές φωλιάζουν πάνω στο βράχο 160 μέτρα ύψους αλλά και στη γύρω περιοχή .Εδω στις διασκορπισμένες σπηλιές της πόλης βρήκε καταφύγιο ο Βασιλιάς Valagamba στα 14 χρόνια εξορίας του από το βασίλειο της Anuradapura. Οι μοναχοί βουδιστές που ζούσαν και προσεύχονταν στις σπηλιές έδωσαν τη καλύτερη προστασία στο βασιλιά, ο οποίος μετα τη 14χρονη εξορία όταν επανήλθε στην εξουσία, δεν λησμόνησε τους προστάτες του και δημιούργησε Golden temple στο βραχο της Dampulla προς τιμή τους.
Η ανάβαση δεν είναι και πολύ δύσκολη αλλά δεν τη λες και εύκολη . Στη βάση του βράχου ένα νέος επιβλητικός

ως προς το μέγεθος χρυσοβαμμένος βουδιστικός ναός και ένα επίσης άγαλμα ίδιων διαστάσεων σε προδιαθέτουν ότι σήμερα το μάθημα και η περιήγηση θα αποτελείται από Βούδα σε temle και από temle σε Βούδα .. Πίσω από το ναό αρχίζει μια ουρά -σειρά δεκάδων βουδων πορτοκαλοντυμενων να διακοσμούν ένα μονοπάτι..

Εμεις βγάλαμε το εισιτήριο των 25 ευρω και με το χαρτάκι ανα χείρας πορευτήκαμε στη αριστερή πλευρά του ναού όπου μια σκάλα με πέτρινα σκαλοπάτια σε οδηγούν ψηλά στο βράχο.

Τα 400 σκαλιά διακόπτονται σε αρκετά σημεία από μεγάλα τμήματα βράχου τόσο γλιστερά που αρκεί ένα παραπάτημα και να γίνεις περίγελος των πολλών επισκεπτών αλλά και των μαϊμούδων που σε παρακολουθούν στενά μπας και βγάλεις καμιά μπανάνα η μαγκο από το σακίδιο σου και τ αρπάξουν..Ένα πεντανοστιμο μαγκο μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε τη ανάβαση Όσο πιο ψηλά τόσο πιο ωραία και εντυπωσιακή η θέα κάτω και γύρω από το βράχο, πράσινο πράσινο ,πράσινο με παραλλαγή πάλι πράσινου..
Φτάνουμε στη κορφή και εδώ πρέπει να αφήσουμε τα παπούτσια μας σε φύλαξη ευτυχώς αλλιώς οι μαϊμούδες θα άνοιγαν μαγαζί ..

Μια είσοδος μας επιτρέπει να προχωρήσουμε προς τις σπηλιές. Εδώ είναι σκαμμένες, σκαλισμένες, κρυμμένες πέντε σπηλιές και κάθε μια κρύβει στο εσωτερικό της ζωγραφιές και αγάλματα. 153 αγάλματα Βούδα που αναπαριστούν τη ζωή του και 3 αγάλματα βασιλέων της Σριλανκα και 4 αγάλματα θεών και θηλυκών θεοτήτων ..Πρώτη αρκετά μεγάλη φυσική και όχι σκαμμένη από ανθρώπου χέρι σπηλιά ειναι η Golden gave του 3 πχ βρίσκεται στη λίστα της Unesco. Ζωγραφιές από φυσικά χρώματα που χρονολογούνται από τον 1 πχ αιωνα καλύπτουν τις πλευρές και τη οροφή ενώ γύρω –γύρω 150 αγάλματα βούδα σε στάσεις διδασκαλίας, προσευχής, χαλάρωσης και ευλογίας διακοσμούν τη σπηλιά…

Το ιδιο αρχιτεκτονικό και διακοσμητικό μοτίβο ακολουθείται και στις υπόλοιπες σπηλιές που αν και μικρότερες σε μέγεθος είναι το ίδιο επιβλητικές. Στη τελευταία σπηλιά ξεχωρίζει ένα άγαλμα βούδα βαμμένο με χημικό κίτρινο χρώμα( δηλαδή του εμπορίου.). Όταν ρώτησα γιατί, μου ήρθε μια αποστομωτική και απίστευτη απάντηση και σε τόνο σκληρής υπενθύμισης για αποτροπή τέτοιων πράξεων. Αυτό εδώ είναι αποτέλεσμα μιας ανεύθυνης πράξης γερμανίδας τουρίστριας( έλεος πια με αυτές τις δυτικές) που τόλμησε να καθίσει στα γόνατα του Βούδα και να αποθανατίσει το γεγονός, πράγμα βέβηλο και ανήθικο και ανάρμοστο ως προς τη βουδιστική θρησκεία και που χαρακτήρισε το άγαλμα ως χαλασμένο, μιασμένο, μη καθαρό και η βαφη σε κίτρινο δηλώνει ότι το άγαλμα δεν ανήκει πια στη παρέα των ιερών αγαλμάτων της σπηλιάς( απεβληθει) και υπενθυμίζει την τη ατίμωση από μη πιστούς.. Στις τελευταίες σπηλιές δεσπόζουν επίσης και αγάλματα του θεού Hindu, Vishnu και Ganesh..
Στη επιστροφή βρήκαμε τα παπούτσια μας να μας περιμένουν ενώ γύρω έκαναν εφόδους και επιθέσεις οι μαϊμούδες αρπάζοντας, κασκόλ, σανδάλια και φαγητά μέσα από τα χέρια των τουριστών..
Η κατηφόρα χαλαρά μας οδήγησε σε μια άπλα του βράχου όπου πωλητές πουλούσαν ότι μπορεί να έχει αξία όχι απαραίτητα θρησκευτικού βουδιστικού περιεχομένου..Το βλέμμα καρφώθηκε σε να αυτοσχέδιο τραπεζάκι που η πραμάτεια του λαμπίριζε εντονα..Πλησίασα και ωωωωωωωω τι χαρά!!!!!!! ΠΕΤΡΕΣΣΣΣΣΣΣΣΣ.. Μάτια και χέρια χάιδευαν αυτά τα υπέροχα πετρώματα και ο πωλητής κατάλαβε αμέσως το φετίχ μου.. Ενθουσιασμένη που επιτέλους βρήκα πετρώματα δεν έκανα καθόλου παζάρι στη υπερβολική τιμή που ορισε.. Τόσο μάλλον τον έπνιξαν και αυτόν οι τύψεις που ξεγέλασε εύκολα μια εύπιστη τουρίστρια που σε δέκα λεπτά με πρόφτασε παρακάτω και μου έβαλε στο χέρι άλλες 3 πέτρες… ‘’μαμ gift’’ λέει( αντί να πει μαμ χαζή) και εγώ ενθουσιάστηκα μέχρι που το βράδυ επανεκτίμησα τη αγορά..να πως τώρα πως ακόμη αυτομουτζονομαι δεν είναι υπερβολή.. ακόμη στα αυτιά μου φτάνουν και οι φωνες του κουμπάρου και της κολλητής μου που έχει μια ειδικότητα στα παζάρια και στις αγορές.
.’’ βρε χαζή 150 ευρώ για 3 πέτρες?????????????? Αυτός έκλεισε και πάει διακοπές τώρα..ξεπουλησεεεεεεεεε..
Ένα βάρος ψυχικό εκτός από το βάρος που είχαν οι πέτρες και έπρεπε να τις κουβαλω στο σάκο για να μην σπάσουν εγκαταστάθηκε αλλά για λίγο..δεν βαριέσαι..( δεν γα..μ..τ.. είναι η σωστή έκφραση)εγώ πάντως καταχάρηκα που βρήκα αυτό που ήθελα .

 

[LULLU]

Επόμενη διαδρομή είναι Dampulla- Kandy.. Διασχίζουμε τη περιοχή των μπαχαρικών και θεωρήσαμε στάση επιβεβλημένη μια επίσκεψη σε spicy garden στο Matale..

Περάσαμε ώρες μαθαίνοντας για τα φυτά και τα μπαχαρικά, μάθαμε για τη προέλευση, το φύτευμα, τη καλλιέργεια, τη συγκομιδή αλλά και τη χρήση που έχουν στη καθημερινή ζωή.. Ο ξεναγός του spicy garden σε άπταιστα αγγλικά μας εξήγησε τη φαρμακευτική ιδιότητα και εφαρμογή πολλών φυτών και μπαχαρικών

και στο τέλος της ξενάγησης τι άλλο από την αναγκαστική σχεδόν επίσκεψη στο μαγαζάκι του κήπου..

Όλα τα προϊόντα από φυτά και μπαχαρικά στα ράφια σε τιμές αστρονομικές και με ένα πολύ ανεπτυγμένο δίκτυο προώθησης προϊόντων μέσω ιντερνέτ.. θα προτιμήσω τη θεραπεία της κλασικής φαρμακολογίας, άσε που είναι και φτηνότερη…..
Παίρνουμε το δρόμο για Κandy η αλλιώς η πόλη του Senkadagalapura τη τελευταία πρωτεύουσα του βασιλείου Sinhala , τη ιερή βουδιστική πόλη κτισμένη σχεδόν κυκλικά γύρω από τη ομώνυμη λίμνη και τα δεκάδες ξενοδοχεία σκαρφαλωμένα σαν να αιωρούνται επίσης στις καταπράσινες πλαγιές των λόφων πάνω και γύρω από τη λίμνη

Το Kandy είναι το σπίτι του Ναού του Δοντιού του Βούδα ένας από τους πιο ιερούς τόπους λατρείας στο βουδιστικό κόσμο και από το 1988 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.
Η ματιά απλώνεται για ένα γρήγορο scan.. Απέναντι στο καταπράσινο λόφο προβάλει το πανέμορφο βασιλικό ξενοδοχείο αγγλικού αρχιτεκτονικού στυλ, δένδρα, κήποι, λουλούδια καταλαμβάνουν μια τεράστια έκταση. Στη απέναντι ας τη πούμε όχθη της τεχνικής λίμνης Κandy απλώνεται το παλάτι του βασιλιά, ένα υπέρλαμπρο κάτασπρο κτήριο( πολλά κτήρια μα την αλήθεια) που σήμερα αποτελεί το ιερό temple που έχει τη τιμή να φιλοξενεί το ένα και μοναδικό ιερό δόντι του Βούδα.

Για το πώς έφτασε εδώ το ιερό αυτό δόντι είναι μια ιστορία που γίνεται πιστευτή από τους πιστούς. Λέγεται λοιπόν πως μετά τη αποτέφρωση του σώματος του Βούδα , ένα ζευγάρι πιστών που σίγουρα παρακολουθούσε τη αποτέφρωση, βρήκε το δόντι του Βούδα μέσα στα αποκαΐδια και αποφάσισε να το μεταφέρει στη Σριλανκα και να μεταλαμπαδεύσουν και τη Βουδιστική φιλοσοφία… Χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες πιστοί κατακλύζουν από όλη τη χώρα αλλά και από άλλες ομόθρησκες χώρες για να προσευχηθούν, να διαλογιστούν να εναποθέσουν δώρα και προσφορές καθηλωμένοι έξω από τη κλειστή πόρτα –πόρτα θησαυροφυλάκιο, που ανοίγει κάθε πρωί και με ευλάβεια πιστοί περιφέρουν ένα ολόχρυσο κουτί στολισμένο περίτεχνα από πολύτιμους λίθους που μέσα βρίσκεται το ιερό δόντι.

.Το κουτί αυτό ανοίγει κάθε 7 χρόνια για να φανεί από μέσα το ιερό περιεχόμενο και να εκτεθεί για λίγο σε κοινή θέα στα μάτια των πιστών που ξεροσταλιάζουν μέσα και έξω ζαλισμένοι,

θαμπωμένοι από τη πίστη, τις μυρωδιές και τις αναθυμιάσεις από λιβάνια και κεριά.

Δεν ξέρω αν φέτος κλείνουν τα 7 χρόνια και γίνεται το αδιαχώρητο από επισκέπτες στο χώρο αλλά είχα καιρό να δω τέτοιο θρησκευτικό συνωστισμό αλλά προφανώς έχει να κάνει και με την συνειδητά αποχή μου από τέτοια θεάματα που το σχολίασαν αμέσως οι καλοί μου φίλοι συνταξιδιώτες..
Περιμένοντας σε ατέλειωτες ουρές μπήκαμε και εμείς να θαυμάσουμε αυτό το παλάτι, να γίνουμε θεατές της απόλυτης θρησκευτικής υποταγής( μέχρι δακρύων ορισμένοι) και να φωτογραφίσουμε όπου επιτρέπονταν την υπερβολή και τη χλιδή ..
Η ώρα έχει πάει πέντε το απόγευμα και γίνεται η έναρξη μιας θρησκευτικής τελετής υπό τον ήχο τυμπάνων και ταμπούρλων. Οι πιστοί ντυμένοι στα λευκά κρατώντας στα χέρια λευκούς λωτούς και κυκλάμινα γονατιστοί προσεύχονται.. ..
Το ξενοδοχείο μας Serena grand Hotel πάνω στη λίμνη μας περιμένει.. Πρέπει να έχει τα χρονάκια του και αν και η ρεσεψιόν έχει ανακαινιστεί τα δωμάτια που βρίσκονται κάτω από το δρόμο στη πλαγιά του λόφου αν και με καταπληκτική θέα είναι παλιά, μισοσκότεινα και οι μπαλκονόπορτες κλειστές και με κόκκινη ειδοποίηση πως από έξω μαϊμούδες περιπολούν για να αρπάξουν ότι τους γυαλίσει… Απολαμβάνουμε τη θέα με σκοπιά..( σαν φαντάροι) ένας επιβλέπει και άλλος είναι έξω με καφέ , μηχανή και τσιγάρο( όποιος καπνίζει)..Τα κλαδιά των πανύψηλων δένδρων σειόνται από τα πηδήματα και τα ακροβατικά των μαϊμούδων που καραδοκούν…
Πρωινό και μετά ξενάγηση σε ένα εργοστάσιο να δούμε πως παρασκευάζονται τα πολύ γνωστά σε όλους μας μπατίκ…

Τα μπατίκ για χρόνια ήταν πολύ στη μόδα ως πουκάμισα, ως φορέματα, ως καλύμματα, φουλάρια σε πολλά σχέδια και πολλά χρώματα. Δεν είχα ποτέ σκεφτεί πόσος κόπος και χρόνος χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένα μπατίκ.. η επεξεργασία που είναι πολύ δύσκολη χρονοβόρα και απαιτητική λοιπόν έχει ως εξής..
οι υπομονετικοί εργάτες ευτυχώς όχι σαν εμένα, επιλέγουν ένα κομμάτι λινού η μεταξιού και ζωγραφίζουν πάνω του το σχέδιο που έχουν επιλέξει , εν συνεχεία με ένα λεπτό ειδικό εργαλείο περνούν το σχέδιο με ένα υγρό παραφίνης, ρετσινης και κερί μέλισσας ζεστό και το αφήνουν να στεγνώσει. Στη συνέχεια πρέπει να βάλουν τα χρώματα και εδώ σε θέλω μάστορα που λέει και ο λαός.. Επιλέγουν τα μέρη του που θα μείνουν άσπρα και τα καλύπτουν με νέα στρώση κεριού ενώ βάζουν τα χρώματα στα μέρη του σχεδίου που επέλεξαν. Στεγνώνει το χρώμα και βουτούν και πάλι σε ζεστό νερό το πανί για να φύγει το κερί. Επιλέγουν το επόμενο χρώμα του σχεδίου και ξανακαλυβουν το υπόλοιπο πανί με κερί και ξαναστεγνωνει το νέο χρώμα και πάλι ξανά από τη αρχή.. Όσα χρώματα έχει το σχέδιο τόσες φορές καλυβεται με κερί και ξαναζεσταίνεται το πανί μέχρι να βγει το τελικό σχέδιο..,, μεγάλη υπόθεση δηλαδή πράγμα που εξηγεί και τη ακριβή τιμή αγοράς ενός αυθεντικού μπατίκ και όχι αυτών των σταμπαριστων κακών απομιμήσεων που κατακλύζουν συχνά-πυκνά τις δυτικές αγορές…
Τα μάτια μας καρφώθηκαν σε αρκετά έργα τέχνης με ασιατικό μοτίβο αλλά επιλέξαμε κάτι σε πιο μοντέρνο στυλ …
Δεν θα μπορούσε να λείπει από το τουρ και η στάση σε ένα κοσμηματοπωλείο που ειδικεύεται στους πολύτιμους λίθους της χώρας..

Στο υπόγειο του τετραώροφου παλατιού λίθων, που ακούει στο όνομα Garini παρακολουθήσαμε βίντεο εξόρυξης των λίθων μέσα από τα μαύρα , υγρά λασπώδη έγκατα της γης, τις σκληρές και πολύ επικίνδυνες συνθήκες δουλειάς των ανθρώπων που ρισκάρουν τη ζωή τους για να δώσουν τη λάμψη και χλιδή στη ζωή των προνομιούχων . Τα αστραφτερά κοσμήματα λάμπουν στις προθήκες αυτού του παλατιού περιμένοντας τη μέρα που θα κοσμήσουν ένα δάκτυλο , ένα καρπό και ένα αυτί…..

 

[isabelle]

Εμένα πάντως @LULLU μου πολύ με βόλεψε όλη αυτή η χρονοκαθυστέρηση. Μόλις σήμερα πήρα χαμπάρι την ιστορία σου, κι έτσι τη διάβασα μονοκοπανιά και τη φχαριστήθηκα. Άσε πια τα πόσα έμαθα για τους Ταμίλ και τον βορρά της χώρας που δυστυχώς δεν μπόρεσα να επισκεφτώ καθώς ταξίδεψα στη Σρι Λάνκα το 2009 και η περιοχή παρέμενε ακόμα κλειστή.
Keep on the good work! (και σύντομα η συνέχεια, ε!)

 

[LULLU]

Άλλο ένα τουρίστ τραπ που δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε είναι η επίσκεψη στο ορφανοτροφείο των ελεφάντων που είναι εκεί κοντά..

Θέλοντας να γεμίσουμε τη μέρα μας ως το απόγευμα που θα παρακολουθούσαμε τοπικούς χορούς κάναμε τη καρδιά μας πέτρα ( οι μισοι) και επισκεφτήκαμε το elephant Orphanage του Pinnawala κομμάτι του Εθνικού ζωολογικού πάρκου. Εισιτήριο 25.000 χιλιάδες ρουπίες για να δεις σε μια έκταση των 150 στρεμμάτων δεμένους ελέφαντες σε χοντρές αλυσίδες να γυρνούν γύρω από το εαυτό τους στα δυο μέτρα χώρου που τους επιτρέπουν οι αλυσίδες, καταδικασμένα ζώα που ενώ στη φύση ελεύθερα διανύουν χιλιόμετρα καθημερινά εδώ έχουν μια περιορισμένη έκταση 2 μέτρων.. προκαλώντας μου θλίψη και οργή άλλοι πιο νέοι και ήρεμοι ελέφαντες να βόσκουν και να τους ταΐζουν χαζοτουριστες μπανάνες και χόρτα έναντι έξτρα αμοιβής 350 ρουπιων και άλλοι τόσοι χαζοτουριστες να φωτογραφίζουν εμού συμπεριλαμβανομένης.. Σε δυο κυκλικές περιφραγμένες αλάνες 3 φορες την ημέρα μικρά πεινασμένα ελεφαντάκια οδηγούνται από φύλακες και περιμένουν να ταϊστούν με μπιμπερό από τους δεκάδες τουρίστες .. και να υπολογίσεις πως το κάθε ένα ( και είναι πολλά τα μικρά) τρώει 30 μπιμπερό την ημέρα από 350 ρουπίες το κάθε μπιμπερό είναι και αυτό ένα έξτρα εισόδημα για το πάρκο.. Δοξάζω το θεό που ευτυχώς εδώ δεν έχουν εκπαιδεύσει τους ελέφαντες να χορεύουν και να κάνουν ασκήσεις σε δοκούς τύπου Κομανετσι αλλά ετσι και αλλιώς το θέαμα μου δίνει στα νεύρα και παίρνω το δρομάκι που οδηγεί στο ποτάμι και όπου εδώ έρχονται οι ελέφαντες να απολαυσουν το μεσημεριανό μπάνιο τους.. Μαγαζάκια που πουλούν κάθε λογής αντικείμενα που έχουν ένα και μοναδικό θέμα, τον ελέφαντα, βρίσκονται απλωμένα και στις δυο πλευρές του δρόμου και στο τέλος καφετερίες και εστιατόρια σου δίνουν μια απέραντη ανεμπόδιστη θέα του ποταμού..

Απολαμβάνοντας μια γευστικότατη φρουτοσαλάτα και ένα καφέ καταγράφω στη μηχανή και στο ίριδα τις σκηνές που εξελίσσονται από το μπάνιο των ελεφάντων..
Η επιστροφή στο Kandy ήταν παραπάνω από μαρτύριο μέσα σε απίστευτη κίνηση κάθε λογής δικύκλων, τετράτροχων, δίποδων, τετράποδων… κοντέψαμε να χάσουμε τη χορευτική παράσταση του πολιτιστικού συλλόγου στο Kandy club Αφήσαμε τη επίσκεψη βοτανικό πάρκο για αυριο αν έχουμε χρόνο και ανηφορίσαμε στο απέναντι λόφο πάνω από το ξενοδοχείο La Thilaka για να βρεθούμε στο μικρό θέατρο για να παρακολουθήσουμε τους τοπικούς χορούς..
Η σκηνή του θεάτρου γέμισε από μουσικούς με ταμπούρλα και τύμπανα ντυμένοι με πολύχρωμες παραδοσιακές φορεσιές και η μουσική σηματοδότησε τη εμφάνιση των χορευτών ντυμένοι και αυτοί με παραδοσιακά ρούχα.

Μην φανταστείτε τώρα κορμιά καλογυμνασμένα κίνηση αέρινη χορευτών μπολσοι αλλά η επιμονή , ο ιδρώτας και ο δυναμισμός αυτών των χορευτών της ερασιτεχνικής ομάδας που προσπαθεί για τη διάσωση , φύλαξη και διάδοση της κουλτούρας και της παράδοσης τους άξιζε κάθε χειροκρότημα …

Παρακολουθήσαμε χορούς –τελετές που αφορούσαν προσφορές σε θεούς, το χορό του διαβόλου μια συνεχή διαμάχη του καλού και κακού,, της φωτιάς, των μπαστουνιών που όλα έχουν να κάνουν με τη ζωή τους, τις δυσκολίες, τις επιρροές και στο τέλος παρακολουθήσαμε το πολύ γνωστό μας περπάτημα πάνω στα αναμμένα κάρβουνα ….

Πολλές ομοιότητες ανακαλύπτουμε με τη δική μας παράδοση .. Πέρα από τη πυροβασία που εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες Ασίας Αφρικής, έχουμε ομοιότητες ως προς τη ταφή των νεκρών. Σε εμάς παλιά και λιγότερο τώρα, ο νεκρός παρέμενε σπίτι μέσα στο στολισμένο με άσπρα λουλούδια φέρετρο και οι φίλοι συγγενείς έρχονταν κρατώντας πάντα δώρα ( καφέ, μπισκότα, ζάχαρη κουλούρια) να συλλυπηθούν και παρέμεναν όλο το βράδυ στο πλευρό της οικογένειας (το λεγόμενο ξενύχτισμα) Εδώ αυτό διαρκεί 3 μέρες ,παρά πολλές αλήθεια είναι και με κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, το σπιτι στολισμένο με άσπρες κορδέλες και λουλούδια και ο κόσμος έρχεται κρατώντας στις προσφορές του σε δίσκο. Μια άλλη ομοιότητα είναι η προσφορά στο ναό εδεσμάτων που αφού ευλογηθούν μοιράζονται στους πιστούς και στο κόσμο κάτι ανάλογο με τη δική μας αρτοκλασία. Για να μην ξεχάσω τις λιτανείες με τις εικόνες , λάβαρα, τη χρήση λιβανιού ….
Γυρνάμε στο ξενοδοχείο φαγητό και ύπνο μιας και φεύγουμε αύριο για τη μικρή Αγγλία η αλλιώς Nuwara Eliya.. Δύσκολη βραδιά αφού οι κτύποι και ο θόρυβος κουζινικων, πιάτων και σούρσιμο τραπεζιών ήταν δυνατός και συνεχης..λες και είχαν αποφασίσει γενική ανακαίνιση του κτηρίου οι άτιμοι νυχτιάτικα..

 

[LULLU]

Πρωι αναχωρούμε για τη πολύ ομορφη πόλη Nuwara Eliya ( πόλη του φωτός)
η αλλιως Μικρή Αγγλια. Είναι φωλιασμένη στα 1880 μέτρα υψόμετρο ανάμεσα σε καταπράσινους από τσάι λόφους, καταρράκτες και ίσως οι Άγγλοι θα δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν το σύγχρονο βρετανικό στοιχείο εδώ, εντούτοις το μικρό αυτό πανέμορφο χωριό εχει πολλά στοιχεία της τότε βρετανικής κουλτούρας.. πανέμορφοι κήποι, γήπεδα γκολφ, κρικετ, βρετανική αρχιτεκτονική, άλογα για ιππασία , πιστα αγώνων αυτοκίνητων , καλλιέργεια πέστροφας στο Victoria Park.., τεχνητή λίμνη για ψάρεμα και διασκέδαση, και γύρω λόφοι και βουνά όπου οι βρετανοί άποικοι εξάσκουσαν το χόμπι τους κυνήγι ελαφιών και ελεφάντων ..
Το εύκρατο κλίμα, τα μνημεία, το πανέμορφο τοπίο, και η ιστορία συμβάλουν στο να αποτελεί σπουδαίο τουριστικό προορισμό η πόλη με όλα τα καλά και κακά που φέρει η τουριστική ανάπτυξη.. Τα καλά εννοείται γνωστά, χρήμα, διαφήμιση, θέσεις εργασίας και τα κακά, αύξηση κόστους ζωής, απαγορευτική η ιδιοκτησία γης λόγω υψηλών τιμών, ακριβές υπηρεσίες, ακριβά προϊόντα… παντού τα πάντα θα μου πείτε..
Στη διαδρομή επιβάλλεται μια στάση και επίσκεψη στο πανέμορφο βοτανικό

πάρκο Peradeniya κοντά στο μεγαλύτερο ποτάμι Mahaweli , που φιλοξενεί πάνω από 2 εκκ επισκέπτες το χρόνο και φημίζεται για τη σπουδαία συλλογή ορχιδέων..

Στα 60 εκτάρια γης καλλιεργούνται πάνω από 4000 είδη φυτών , λουλουδιών και δένδρων ανάμεσα τους και η γιγαντία συκιά από την Ιαβα που καταλαμβάνει 1600 τετρ. Περιπλανηθήκαμε στις αλέες, στους κατάφυτους δρόμους του πάρκο θαυμάζοντας αυτό το παράδεισο.

Δεκάδες νεόνυμφα ζευγάρια με τους πολυάριθμους παρανύφους ντυμένοι με φανταχτερά πολύχρωμα σάρι έχουν κατακλύσει τους χώρους του πάρκου για να φωτογραφηθούν , δίδοντας μια πολύχρωμη πινελιά στο ζωντανό καμβά του ατέλειωτου πράσινου..

Απολαυσαμε ένα υπέροχο χυμό και καφέ στη πανέμορφη καφετέρια του πάρκου παρακολουθώντας το τι γίνεται γυρω μας έχοντας τη αίσθηση ότι βρισκόμαστε πίσω στο χρόνο, στη εποχή της βρετανικής κυριαρχίας…

Ανηφορίζαμε τα κατάφυτα βουνά και λόφους .

Στο ξενοδοχείο Rambola falls άλλη μια επιβαλλόμενη στάση για να θαυμάσουμε τους καταρράκτες Rambola που για να τους δεις πρέπει να περάσεις και να διασχίσεις τις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου.

Ο πηγεμός είναι εύκολος , μια κατηφόρα πράμα αλλά ο γυρισμός άστα να πάνε..Φαίνεται πως πολλοί επισκέπτες τα φτύνουν γιαυτο και η διοίκηση του ξενοδοχείου διαθέτει μικρά αυτοκινητάκια που σε παραλαμβάνουν από κάτω και σε μεταφέρουν στο παρκιν που βρίσκεται στο δρόμο..αλλα αυτό το μάθαμε κατόπιν εορτής.. κανεις δεν μας είπε ότι μπορούσαμε να κάνουμε χρήση των μικρών αμαξιδίων του ξενοδοχείου ,νομίζαμε πως ήταν μόνο για τους ενοίκους…. Ας είναι δεν θα είναι ούτε η πρώτη ουτε η τελευταία φορά που θα σέρνομαι στα τέσσερα ξεγλωσισμένη…
Ο καιρός , μας είναι σύμμαχος , κανένα σύννεφο βροχής, καμιά ομίχλη δεν σκεπάζει το τοπίο και έχουμε μια ανεμπόδιστη θέα στις φυτείες του τσαγιού που καταλαμβάνουν το 90% της καλλιεργήσιμης γής.

Μπροστά μας εμφανίζονται οι φάρμες (όχι πολλές βέβαια 4- 5 οι τσαγιοβηομηχανοι ) και τα εργοστάσια τσαγιού το κάθε ένα με το έμβλημα του ( σήμα)καρφωμένο στις πλαγιές των λόφων που του ανήκουν..
Κάθε εργοστάσιο εχει προσωπικό που σε ξεναγεί ,

σου εξηγεί τη καλλιέργεια και τις διαφορετικές ποιότητες και φυσικά διαθέτει και τη τσαγιερι να απολαυσεις κάθε επιθυμητό είδος ζεστό τσάι και δεν λείπει δε το μαγαζάκι για να αγοράσεις το κάτι τις σου φεύγοντας..Να μην ξεχάσω δε να πω πως τα εργοστάσια ανήκουν σε 3-4 οικογένειες Σκωτσέζων και Άγγλων και οι ντόπιοι απλά εργάζονται σε αυτά.. ανάπτυξη θαλεγε ο Κουλης και ο Μπουμπουκος Άδωνις ζητωκραυγάζοντας..θέσεις εργασίας ολεεεεεεεεεε…
Ομολογώ πως τα δεν έχω πιει περισσότερο τσάι σε όλη μου τη ζωή,( κάναμε στάση σε κάθε τσαγοφυτεια και μαγαζάκι είμαστε δηλαδή συνέχεια με μια κούπα τσάι στο χέρι)είμαι του καφέ εγώ και του σκέτου παρακαλώ,όσο αυτές τις μέρες εδώ αψηφώντας τις παρενέργειες της αυξημένης διούρησης που είναι ένα βασανιστικό πρόβλημα στα ταξίδια .. Εδώ σε αυτή τη τσαγοφυτεια είπαμε να εμπεδώσουμε καλά το ότι έχει σχέση με τη τσάι από την ιστορία του, τη φυτεία, συγκομιδή ακολουθώντας τη πολύ καλή υπάλληλο-ξεναγό απορροφώντας σαν σφουγγάρι τα όσα μας ελεγε.., τέτοια προσοχή σε μάθημα δεν έκανα στο σχολειό …
Τι μάθαμε λοιπόν για την ιστορία? Η ιστορία του τσαγιού ξεκινά κατά τους αποικιακούς χρόνους όταν οι βρετανοί άποικοι κατέστρεψαν τα δάση της χώρας αποψιλώνοντας καταστρέφοντας μαζί τη πανίδα και τη χλωρίδα για να καλλιεργήσουν το τσάι. Τα δάση της χώρας τώρα καταλαμβάνουν το 20% του εδάφους από το 90% που καταλάμβαναν Οι καλοί άποικοι μοίρασαν τη γη σε άλλους ομοεθνής τους άποικους για να καλλιεργήσουν καφέ-κανέλα και καρύδα οι άλλοι μισοί άποικοι ασχολήθηκαν με την μεταφορα και εμπορία αυτών των προϊόντων στήνοντας ένα πολύ δίκτυο δρόμων σιδηροδρόμων επιβάλλοντας τη αγγλική ως επίσημη γλώσσα του κράτους (να μην τους ξεφεύγει τίποτα δηλαδή.).
Όμως οι ασθένειες των φυτών, χώρα και έθνος δεν ξεχωρίζουν και πέφτει σαν κατάρα το 1870 ασθένεια στα φύλλα του καφέ και αναγκάζονται να αλλάξουν καλλιέργεια σε καουτσούκ και σε τσάι..
Αλλά αυτές οι καλλιέργειες θέλουν και πολλά εργατικά χέρια οπότε γίνεται εισαγωγή εργατών από την Ινδία και συγκεκριμένα από Ταμίλ Ναντού και τους οποίους αργότερα η μετααποικιακή κυβέρνηση αποκλείει από τη σινχαλέζικη υπηκοότητα βάζοντας τα θεμέλια μιας αντίστασης, εξέγερσης που πολύ αργότερα εξελίσσεται σε ένα αιματηρό εμφύλιο ..
Το πρώτο τσάι καλλιεργείται στη περιοχή Λουλεκοντερα νοτιοανατολικά του Κάντι από τον Τζειμς Τειλορ το 1867 και εως σήμερα παραμένει ενα βασικό και πολύ σημαντικό προϊόν για την οικονομία της χώρας. Σε όλους μας γνωστό ως τσάι Κεϋλάνης ..

Από ποιο φυτό λοιπόν παράγεται το τσάι?? Από τη γνωστή επίσης σε όλους camellia sinensis από όπου με τις διαφορετικές επεξεργασίες παίρνουμε και τα διάφορα ειδη τσαγιού. Το πράσινο δηλαδή τσάι είναι αυτό που τα φύλλα του δεν ψήνονται, ενώ το μαύρο είναι αυτό που φουρνίζεται σε ειδικούς φούρνους μετά την αποξήρανση του.. Η υπάλληλος μας τονίζει ότι μόνο τα φύλλα επεξεργάζονται ενώ τα κοτσάνια γίνονται λίπασμα που καταλήγουν στις ίδιες τις φυτείες. Τώρα ανάλογα με το μέγεθος του φύλου το τσάι χαρακτηρίζεται σε δυνατό η ελαφρύ. Το μικρό φύλλο που δυσκολότερα συλλέγεται είναι πολύ δυνατο τσάι ενώ τα μεγάλα φύλλα δίνουν ένα προϊόν λιγότερο δυνατό. Το δε ξακουστό άσπρο τσάι (gold ) βγαίνει από άλλο φυτό από το οποίο κόβουν μόνο το ένα φυλλαράκι της κορυφής , το οποίο ξεραίνεται στο Ήλιο και όχι σε ειδικούς φούρνους..Η περιορισμένη παραγωγή του, μόλις 25 κιλά μηνιαίως έναντι των 1800 κιλών ημερησίως καθορίζει και την τετραπλάσια τιμή του..Ικανοποιημένοι με όσα μάθαμε απολαμβάνομε κούπες διαφορετικών γεύσεων και ποιότητας τσαγιού στην πολύ όμορφη τσαγερι της φυτείας παρέα με δεκάδες άλλους επισκέπτες… (το τσάι τραβαει και τραβαει πολύ..)

Αναχωρούμε για τη Μικρη Αγγλια.. Παρατηρούμε τις γυναίκες που συλλέγουν τα φύλλα τσαγιού. Ζωη δυσκολη και πονεμένη. Δεν είναι μόνο οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς αλλα και οι σκληρές συνθήκες. Για χρόνια όσες δουλεύουν σε φυτείες δεν είχαν δικαιώματα, δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, φαγητού η στέγης, δεν μπορούσαν να παραπονεθούν στο επιστάτη για προβλήματα που αφορούσαν όχι μόνο τη δουλειά αλλά και τη σωματική και ψυχική τους υγεία μιας και οι βιασμοί , η κακοποίηση ήταν συχνό και γνωστό φαινόμενο στις φυτείες..οι κοινωνικοί όμως κανόνες που δικαιολογούσαν τέτοιες συμπεριφορές εμπόδιζαν από το να καταγγέλλονται αυτά τα περιστατικά βίας.. Ηλθε όμως ο καιρός των αλλαγων και των συνδικάτων με την εμφανιση της Annalechchamy μιας εργάτριας που αποφάσισε πως το φίμωτρο δεν εχει πια θέση στις εργαζόμενες των φυτειών, ότι πρέπει να αντιδράσουν, να επιμορφωθούν να ζητήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και συμμετοχή στα οσα αφορούν τη δουλεια τους . Μετα το 2003 ξεκίνησε η πρωτοβουλία including the excluded που εχει στόχο τη βελτίωση ζωής στις φυτείες και που υλοποιείται από την ΜΚΟ Care με χρήματα της Ευρώπης και που σιγά σιγά οι εργάτριες αποκτούν δύναμη, αυτοπεποίθηση , επιμόρφωση..Δεν ξέρω πόσο βοήθησε να αλλάξει η ζωή των γυναικών εργατριών, σίγουρα όμως άλλαξε η ζωή της ιδρύτριας του συνδικάτου αυτού.. Οι εργάτριες αυτού του καιρού και αιωνα,ζουν όλες μαζί σε καλυβόσπιτα( θα μου πεις όλοι σε καλυβόσπιτα ζουν) ειδικά φτιαγμένα σε μια άκρη της φυτείας, ξυπνούν χαράματα ζώνονται το καλάθι στη πλάτη και ξεκινούν τη ημέρα τους μαζεύοντας φύλλα, όσα πιο πολλά κιλά μαζέψουν τόσο πιο πολύ αμείβονται…. ,μια βασική διαφορά ίσως είναι πως όσες επιθυμούν μπορούν να φέρουν και τα παιδιά τους μαζί τα οποία μπορούν να πηγαίνουν σχολειό κατανοώντας από κοντά ποιες θα είναι οι επιλογές τους για τη ζωή αν δεν διαβάζουν η ασχολούνται μόνο με το παιχνίδι..δηλαδή μια θέση εργασίας στους δρόμους του τσαγιού..

Αποθανατίζομαι με τις μηχανές τις πολύχρωμες αυτές κουκίδες με το καλάθι στη πλάτη ανάμεσα στο πράσινο του τσαγιού με δυσκολία ( από μακριά ) μιας και η κάθε πόζα έχει και την ανάλογη αμοιβή..τουριστική ατραξιόν γαρ…

 

[LULLU]

.. Φτάνουμε στη Μικρή Αγγλία.. καταλαβαίνεις αμέσως γιατί ηταν η αγαπημένη των Βρετανών. Την επέλεξαν για διακοπές, για δραστηριότητες για καλή ζωή για το εύκρατο κλιμα της, τα καταπράσινα βουνά .

Κόσμος πολύς και ανάμεσα τους πολλοί τουρίστες θαυμάζουν τα διατηρητέα βρετανικά κτήρια, το ταχυδρομείο, το σταθμό,

τις βίλες, τα παρκα, τη λίμνη Gregory..

Μια πολύ όμορφη πόλη που άξιζε και αξίζει να αγαπηθεί ..

Το ξενοδοχείο μας Glenfall hotel δεν υστερεί σε ομορφιά και στυλ. Ένα τετραώροφο κτηριο με ξύλινη επένδυση με δωμάτια τεράστια μεγέθους γηπέδου , με μπάνια επίσης ιδίων διαστάσεων , κρεβάτια κινγσαιζ . Σε κάθε δωμάτιο εμφιαλωμένο νερό ενώ μια τσαγιερα είναι έτοιμη για να δοκιμάσεις κάθε ποιότητα τσαγιού που διαθέτει το ξενοδοχείο..

Απόγευμα και ο καιρός δείχνει να ψυχραίνει αρκετά αλλά δεν εμπόδισε τις βόλτες μας στους δρόμους, στενά και μαγαζιά. Κρίμα που δεν έχουμε και άλλη μια μέρα να διαθέσουμε στη πόλη αυτή..

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και από το παράθυρο μου παρακολουθώ να πέφτει η ομίχλη και σαν ένα πέπλο να σκεπάζει τις σκεπές των σπιτιών

και τα λιβάδια που ακόμη βοσκούν τα ζώα και το σκοτάδι να κερδίζει σιγά σιγά τη πόλη….
αυριο φευγουμε για Yala

 

[LULLU]

..φεύγουμε για το Yala national park. Η φύση σιγά –σιγά γύρω μας αλλαζει. Τα ψηλά δέντρα έχουν αντικατασταθεί από λαχανόκηπους, εκατοντάδες εκτάρια γης θρέφουν κάθε λογής λαχανικά που εξάγονται σε άλλες χώρες..

Δεν μπορώ να μιλήσω για ποσότητα μιας και οι καλλιέργειες γίνονται χειρωνακτικά μακριά από κάθε τεχνολογική-μηχανική βοήθεια, αλλά ποιοτικά είναι 3ΑΑΑ…εγγυηση…
Στο δρόμο μας λίγο εξω από τη Μικρή Αγγλία βρίσκεται ένας Ινδουιστικός ναός Seetha Kovil και πιστεύεται ότι ο ίδιος ο βασιλιάς Ravana απήγαγε τη πριγκίπισσα Seeta κρύβοντας τη στο ναό αυτό, αληθεια η όχι αυτή είναι μια άλλη εκδοχή της Ινδουιστικής ιστορίας ..

Οι δρόμοι δεν είναι ταχείας διέλευσης τοχουμε εμπεδώσει πια και πολλές φορές οι στασεις είναι επιβεβλημένες για πολλούς λόγους αλλά κυρίως να ξεπονεσουν τα κόκκαλα της οσφύς και να πάρουμε δυνάμεις από ένα δυνατό καφέ η στη περίπτωση μας ένα δυνατό τσάι.. Φτάνουμε στο Ella ένα πανέμορφο χωριό που μαγνητίζει πολλούς τουρίστες εκτοξεύοντας τη περιοχη στους τοπ περιορισμους.. Στους δρόμους δεκάδες εκατοντάδες τουρίστες με σακίδια ωμου, βαλίτσες , κιθαρες ψαχνουν να βρουν κατάλυμα , πραγμα όχι δυσκολο μιας και κάθε μήνα δεκαδες νεες πανσιον φυτρωνουν σαν μανιταρια.. .

-Που παει όλος αυτος ο κόσμος? Ρωτω..
-Μαμ κάνουν πεζοπορία ως την απέναντι βουνοκορυφή που η θέα είναι καταπληκτική..

Η απέναντι λοιπόν βουνοκορυφή που τη διεκδικούν όλες οι θρησκείες βρίσκεται στα 2225 μέτρα. Για τους Ινδουιστές είναι το αποτύπωμα του ποδιού του βούδα, και την ονόμασαν Sri Pada, για τους μη Ινδουιστές είναι αποτύπωμα του πρωτόπλαστου που πάτησε εδώ το πόδι του μετα το διωγμο του από το παράδεισο αφού υπέκυψε στη αμαρτία, ενώ για άλλους είναι το αποτύπωμα του Αποστόλου Θωμα και για άλλους ακόμη το αποτύπωμα του Σίβα..Όποια εκδοχή και να πάρουμε η ιερότητα του βουνού είναι αποδεκτή από όλες, ακόμη και από τις πεταλούδες που έρχονται εδώ να αφήσουν τη τελευταία πνοή και πέταγμα τους … Στο βουνό της πεταλούδας λοιπόν είναι αφιερωμένες οι επόμενες ώρες . Μιας και δεν έχουμε το χρόνο αλλά και τη φυσική κατάσταση να περπατήσουμε ως τη κορυφή ( 7 χιλιομετρα) σκαρφαλώνοντας σκαλοπάτια και ραχούλες, κάναμε αυτό που κάνει κάθε τουρίστας που αποφεύγει τη ταλαιπωρία… στρωθήκαμε στη αυλη του ξενοδοχείου ακριβώς απέναντι και παρακολουθούμε με τη ματιά και τις μηχανές αυτό το εντυπωσιακό τοπίο, απολαμβάνοντας και ένα υπέροχο χυμό..

Φεύγουμε από το Ella και παιρνουμε τη κατηφόρα για Yala.. O περίφημος, διάσημος καταρράκτης Ravana κάνει δυναμικά την εμφάνιση του..

Ο ήχος του νερού που πέφτει από τα 25 μέτρα και οι τσιρίδες πολλών επισκεπτών που τσαλαβουτούν στα νερά ακούγονται από μακριά.. Και πάλι εδώ το όνομα έχει να κάνει με το βασιλιά Ravana και τις πονηριές του. Ακομη και εδώ όπως και στο ιερο βουνο έφερε τη απαχθείσα πριγκίπισσα Seeta αιχμαλωτίζοντας την στις σπηλιές που βρίσκονται πίσω από το καταρράκτη που πήρε το όνομα του.. Η πυκνή βλάστηση κράτησε μακριά τις φωνες της αιχμάλωτης από εκείνους που την έψαχναν.. Και όλα αυτά τώρα για χάρη μια μύτης, ,να μιας μύτης.. Ο άνδρας της Seeta o Rama που μάλλον δεν ήταν καλό παιδί και ο αδελφός του Laxmana επίσης της ίδιας καλοσύνης έκοψαν τη μύτη της αδελφής του Ravana( άγνωστοι λόγοι ) οποίος φυσικά κήρυξε τη Ινδουιστική βεντέτα απαγαγωντας τη γυναίκα του Rama….
Σήμερα καταρράκτες και σπήλαια (που οι ανασκαφές αποκάλυψαν ίχνη ανθρώπινης κατοίκησης που χρονολογείται 25.000) είναι από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της χώρας.,.
Τρεχούμενα νερά, κολυμβητές, αυτοκίνητα, πλανόδιοι πωλητές, μαϊμούδες που άλλη δουλειά δεν έχουν από του να επιδίδονται σε σεξ και παρτουζες, συνθέτουν την εικόνα της πιο τουριστικής ατραξιόν.

. Ενδιαφέρον βρήκα μόνο τα πετρώματα που πουλούν στο δρόμο και ξεκίνησα τα σχετικά παζάρια αλλά τα βρήκα δύσκολα η αυτοί δεν παζαρεύουν η εγω δεν είμαι για τέτοιες δουλειές και φώναξα ενισχύσεις… πάντα κάποιος από τη παρέα άλλος κάνει σωστά το παιχνίδι ..

 

[isabelle]

Ντροπή σου παλιοτεμπέλα!

υ.γ. εννοείτε ότι ούτε γω ανέβηκα στο "ιερό" βουνό αλλά μην το πεις σε κανέναν, ντάξει;

 

[LULLU]

Αργα το απόγευμα φτάνουμε στο Yala ένα μικρό χωριό χωρίς καμιά ιδιαίτερη ομορφιά αλλά αρκετά επισκέψιμο μιας και εδώ έχουν βάση, έδρα και αφετηρία τα σαφάρι στο δεύτερο μεγαλύτερο και διάσημο πάρκο της χώρας το Yala .

Αποτελείται από 5 τμήματα( block) από τα οποία τα πλέον επισκέψιμα είναι το block Ι το ΙΙΙ και το Kumana park διπλα από το κοινό και καλύπτει μια έκταση 979 τετραγωνικά χιλιόμετρα . Το 1990 ανακηρύσσετε ως καταφύγιο άγριας ζωής και είχε γίνει γνωστό για την πληθώρα άγριων ζώων, πτηνών και ερπετών.
Το καταφύγιο αυτό δεν γλύτωσε από το τσουναμι του 2004 που προκάλεσε πολλές καταστροφές και έχασαν τη ζωή τους 250 άνθρωποι στη περιοχή από τους οποίους οι 50 μέσα στο πάρκο. Ο Ροχάμα μας αναφέρει δε ότι κανένα ζωο δεν χάθηκε στο τσουναμι , τα νερά δεν έπνιξαν κανένα ζώο γιατί το ένστικτο τους τους είχε οδηγήσει μακριά από τη ακτή.. Τα επόμενα χρόνια το πάρκο προσπαθούσε να συνελθει από τις καταστροφές και σιγά σιγά επισκέπτες άρχισαν να καταφτανουν και πάλι…
Έτσι και εμείς θα αποτελούμε μέρος του 30% των ξένων επισκεπτών αν και όχι όλη η παρέα έχει ταχτεί περί της παρκοεξερευνησης κάποιοι θα προτιμήσουν τη ξεκούραση δίπλα στη πισίνα του ξενοδοχειου..
Το Hibiscus garden το ξενοδοχείο μέσα στη ζούγκλα θα μας φιλοξενήσει για τις επόμενες δυο μέρες..

Απομακρυσμένο από την κυρίως πόλη χωμένο μέσα στο πράσινο της ζούγκλας δεν σου προσφέρει τη δυνατότητα μιας εξερεύνησης η περιπάτου στη πόλη αλλά και ούτε βέβαια μια πεζοπορία στη ζούγκλα χωρίς συνοδεία.. γεγονός που επηρέασε την ομάδα μια και όσοι ενδιαφέρονταν για σαφάρι ένιωσαν να ζουν κάτι ιδιαίτερο μέσα στη φύση, αλλά οι άλλοι ένιωσαν την απομόνωση. .. ας είναι γούστα είναι αυτά, επιλογές και προτεραιότητες, γνώριζαν το πρόγραμμα από την αρχή και δεν είχε προταθεί κάποια αλλαγή …εξ άλλου συνηθισμένη από τη μουρμούρα του κουμπάρου μου για κάθε τι και από χρόνια τώρα δεν έδωσα και πολύ σημασία αν και η κατά καιρό δολοφονική ματιά μου τον έκανε να σκάσει για λίγο η να χαμογελάσει αναλογιζόμενος το τι επεξεργάζεται το μυαλό μου..
Στο ανοικτό ( χωρίς τοίχους) εστιατόριο( open air) που βρίσκεται στο πρώτο όροφο του κεντρικού κτηρίου απολαμβάνουμε το βραδινό μας ενώ το σκοτάδι έχει σκεπάσει τα πάντα και οι ήχοι της ζούγκλας γίνονται ένα μοναδικό τραγούδι που φτάνει στα αυτιά μας..
Το φως των φακών μας οδήγησαν ανάμεσα από τις αλέες με τα λουλούδια, τα δένδρα και τις λιμνούλες στις καπανες μας.. ύπνος γιατί έχουμε πρωινό ξύπνημα για το σαφάρι..

Τέσσερις και μισή μεσα στη ηρεμια και σιγή για να μην ξυπνήσουν οι συγκάτοικοι που δεν θα έλθουν μαζι μας, αρχίζομε τις ετοιμασίες,, μηχανές, φακοί, νερό , καπέλο και όλα τα σχετικά..Στη ρεσεψιόν μας περιμένει από ένα πακέτο τον κάθε ένα που περιέχει το πρωινό.. Πήραμε το πακέτο μας σαν τα μικρά μαθητούδια που παίρνουν το κολατσιό για το σχολείο.. τι παράξενη ώρα για τέτοιες αναμνήσεις τώρα…
Γύρω μας μαύρα σκοτάδια.. το τζιπ χύνεται στο δρόμο και ένα πολύ φρέσκο αεράκι χτυπά το πρόσωπο μας.. ότι πρέπει για να ξυπνήσει το σώμα και οι αισθήσεις μας απολαμβάνοντας κάθε λεπτό , κάθε σκοτεινη ακόμη εικόνα που μας φέρνει όλο και πιο βαθιά στη ζούγκλα.. Δεκάδες μικρά φώτα μας συνοδεύουν και είναι τα φωτά από τα αλλά τζιπ που μας ακολουθούν η προπορεύονται.. Φτάνουμε στη είσοδο του πάρκου και παραμένουμε στη σειρα μας περιμένοντας να ανοίξει η είσοδος ενώ τα χρώματα της αυγής χαρίζουν απίστευτες πινελιές στον ουρανό.. και περιμένουμε …περιμένουμε… ανάμεσα σε χασμουρητά γέλια , φωτογραφίες και ξάφνου ο ηλιος υπέρλαμπρος εμφανίζεται μας ζεσταίνει εμείς ακόμη βασανιστικά περιμένουμε… Υπάρχει μια έντονη κινητικότητα κοντά στη πύλη.. Αφήνουμε τα αυτοκίνητα και πλησιάζουμε..φωνές, χέρια υψώνονται απειλητικά, ξύλα, μπαστούνια κάνουν ελιγμούς στον αέρα.. Η εποχή των άγριων Ταμίλ όπως λένε έχει περάσει και δεν φοβόμαστε αλλά τι είναι τούτες οι εικόνες?
..Απεργία μαμ..λέει ο ξεναγός και οδηγός μας..
-Απεργία ε?? και τα αιτήματα γνωστα??
Μαμ..οι φύλακες του πάρκου διαμαρτύρονται ενάντια ξεναγών-οδηγών ( τουριστικοεπειχηρηματιων) οι οποίοι δεν υπακούουν στους κανόνες του πάρκου και θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο τα ζώα αλλά και εσάς τους τουρίστες και χθες πιάστηκαν στα χέρια και κατέληξαν τραυματίες στο νοσοκομείο..
Αντιλαμβάνομαι πόσο δικιο έχουν και φαντάζομαι και τους ανόητους τουρίστες που πείθουν με πολλούς τρόπους του οδηγούς να γίνουν πιο δραματικοί, επικίνδυνοι να πάρουν διαδρομές απαγορευμένες και να θέτουν σε κίνδυνο τους πάντες… .Και μάλλον δεν θα είναι η πρώτη φορά τέτοιων γεγονότων αλλά έφτασε ο κόμπος στο χτένι που λέμε και εμείς και να το αποτέλεσαμ..ΑΠΕΡΓΙΑ……….

Φαντάζομαι πως και εδώ θα γίνεται ότι και σε όλο τον υπόλοιπο συνδικαλιστικά μαχόμενο εργατικο δυναμικό.. η διαπραγμάτευση … Και αυτό γίνεται μάλλον βλέποντας τους φύλακες να συνομιλούν με τους οδηγούς των τζιπ, να σηκώνουν τα χέρια σε κάτι σαν ψήφισμα, να χειροκροτούν σημάδι ότι σφραγίστηκε η συμφωνία και εμείς θα μπούμε επιτέλους στο πάρκο.. Η βαθιά ανάσα ανακούφισης κόπηκε στη μέση βλέποντας τα περιπολικα της αστυνομίας να εισβάλουν στο χώρο και οι αστυνομικοί τιμώντας τη στάση και τη φήμη τους παγκοσμίως τακαναν σκατα για να μην πω τη λεξη που αρχίζει από μ και τελειώνει σε νι....
Αποφασισμένοι πως σαφάρι γιοκ για σήμερα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής μέσα από τα άλλα επισκέψιμα τμήματα του πάρκου .. Στο δρόμο συναντήσαμε μαγκούσες, παγώνια, παρα πολλά πουλιά και μεγάλες σαύρες ..

Κατω από δυο μεγάλα δέντρα καθίσαμε για καφέ και πρωινό έχοντας τα ματιά δεκατέσσερα μη και φανεί κανένα μεγαλύτερο θηριοοοοοοοοοοοοο ..
-Μαμ θα επιστρέψουμε στο απογευματινό σαφάρι….
Αρκεί να έχει επιτευχτεί ειρήνη..
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ανάπαυση και χαλάρωση στο ζεστό νερο της πισίνας κάνοντας προσευχές στο Βούδα να γίνει πραγματικότητα το απογευματινό σαφαρι....

 

[LULLU]

Κατά τις 1 το μεσημέρι σκάει μύτη ο ξεναγός-οδηγός χαρούμενος αναφέρει τη λήξη της απεργίας και ότι πρέπει να ξεκινήσουμε τώρα αμέσως για σαφάρι ..
-Μεσημεριάτικο?
-Μαμ έτσι θα έχουμε περισσότερες ώρες στη διάθεση μας να περιπλανηθούμε στο πάρκο και περισσότερες πιθανότητες να δούμε πολλά ζώα..
Αν είναι έτσι φύγαμε.. μηχανές-νερά –καφέ και στο τζιπ..
Περνάμε τη πύλη του 1 μπλοκ και όσο να εκδοθούν τα εισιτήρια εμείς αγοράσαμε καπέλα και χάρτες του πάρκου .. Τα παλιά και αρκετά ερειπωμένα εγκαταλειμμένα κτήρια σου δίνουν μια αίσθηση εγκατάλειψης ….

Έλεγχος εισιτήριων αναγραφή της πινακίδας του τζιπ και είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε τη περιπέτεια …. Το μπλοκ Ι περιλαμβάνει υγρά δάση, λιβάδια ,

ξηρα δάση και λιμνοθάλασσες και χωρίζεται από το μπλοκ ΙΙ από το ποταμό Menik οπου γυρω από αυτόν βρισκεται η δασικη περιοχη του μπλοκ Ι

Το τζιπ με μειωμένη ταχύτητα περνά μέσα από τους χωμάτινους δρόμους , τις λιμνούλες , τους νερόλακκους τα χωράφια με χαμηλή βλάστηση αυτές και εμείς έχουμε όλες τις αισθήσεις τεντωμένες σε κάθε ήχο και κάθε κίνηση μέσα από τα φυλλώματα και τα δένδρα..

Ευτυχώς η σκιά από τα ψηλά δένδρα μας προφυλάσσει από τις καυτές αχτίνες του Ήλιου.. Στα κλαδιά δεκάδες μαϊμούδες μασουλούν φύλλα η επιδίδονται σε άλματα παρακολουθώντας τα τζιπ των εισβολέων στο χώρο τους..
Από τα 250 είδη πουλιών 7 είναι ενδημικά της Σριλανκα , ο μαυρος bul-bul, το junglefowl , η φασσα, barbet, ο μελισσοφάγος , πάπιες, κορμοράνοι , πελαργοί , πελεκάνοι, ερωδιοί και πανέμορφα παγώνια είναι ορισμένα από τα πουλιά που ζουν εδώ..

Ο θόρυβος του τζιπ στο πέρασμα μας ξεσηκώνει φτερουγίσματα, τιτιβίσματα και είναι αδύνατον να αποτυπωθούν όλα αυτά τα πουλιά στη κάρτα της στη μηχανής.. η γρηγοράδα που περνούν από μπροστά σου η πετούν από κλαδί σε κλαδί είναι απίστευτη..

Ένας μοναχικός ελέφαντας εμφανίζεται στο βάθος απασχολημένος στο να βρει φρέσκα φύλλα για τροφη..Δεν φάνηκε να ενοχλείτε καθόλου από το τζιπ και εμάς, αμέριμνος ανενόχλητος συνεχίζει το αργό βηματισμό του και το φαγοπότι του..
Τα μάτια δεκατέσσερα για να δούμε το πανέμορφο ζώο τη λεοπάρδαλη.. αν και στο πάρκο ζουν αρκετές ( εχει το μεγαλύτερο πληθυσμό λεοπαρδάλεων εδώ και περίπου 25 ζουν στο μπλοκ Ι)και πολλές φορές τις συναντάς καταμεσής του μονοπατιού η πάνω σε βράχια δίπλα στις λιμνούλες, εμείς ώρες τώρα που γυροφέρνουμε δεν είχαμε τη τύχη μιας τέτοιας συνάντησης.. Ξάφνου το τζιπ ακινητοποιείται και το χέρι του οδηγού μας δείχνει ένα σημείο αρκετά μακριά.. Γουρλώσαμε τα μάτια στη προσπάθεια να δούμε μια λεοπάρδαλη ξαπλωμένη σε ένα κλαδί και να παίρνει το μεσημεριανό υπνάκο της.

.Αυτή ήταν η μοναδική λεοπάρδαλη που είδαμε όσο και αν περιπλανηθήκαμε στην αναζήτηση της..Είμαστε όμως τυχεροί που συναντήσαμε τον βασιλικό ελέφαντα , ένα γίγαντα που εμφανίζεται σπάνια μιας και μόνο 10 ελέφαντες περιπλανούνται στις εκτάσεις του Yala. Με βήμα βαρύ αγέρωχο περπατά δίχως να δίνει σημασία στους γύρω του όπως δεν δίνουν σημασία μια Ελεφαντίνα με τα μικρά της που βγαίνουν πίσω από κάτι συστάδες..

Όσες φορές διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας με τον ελέφαντα εκείνος έμπαινε και χανόταν στο δάσος σαν να μας ελεγε δεν ενοχλώ μην με ενοχλείτε..

Φτάνουμε στη ακτη.. Τα ερείπια ενός αναψυκτηρίου ανάμνηση του ότι απέμεινε από τη καταστροφική μανία των 10 μέτρων τσουναμι και ένα μνημείο που εις μνήμη όσων χάθηκαν..

Κοιτάζοντας τη παραλία με νωπά τα αχνάρια των ελεφάντων, τα ήρεμα νερά, το βαθύ πυκνό πράσινο των δέντρων, τους ήχους , τη μυρωδιά της Γής, τη απόλυτη ηρεμία σχεδόν μοναξιά, δεν μπορείς να φανταστείς ότι ο τόπος ετουτος είχε καταστραφεί εντελώς..

Στη μνήμη έρχονται εικόνες από τη BandaAche της Ινδονήσιας , εικόνες βιβλικής καταστροφής ,κοιτώντας τα κύματα και τα ερείπια θυμάμαι τα κύματα που έπνιξαν 300.000 κόσμο, έθαψαν στη λάσπη νοικοκυριά, μετέφεραν καράβια στη στεριά και οι μαρτυρίες των όσων επέζησαν καταγράφτηκαν μέσα μου.. εδώ στο παρκο, δεν υπήρξαν επιζώντες να διηγηθούν τα όσα υπέφεραν…. Παραδίπλα οι μισογκρεμισμένες ξύλινες και ψάθινες καλύβες προσφέρουν φιλοξενία σε όσους αποφάσισαν να ξαναψαρεψουν σε αυτά τα νερά..

Το πήγαινε –έλα οριζοντίως και καθέτως στο πάρκο μέσα από τις επίσημες διαδρομές και μονοπάτια κράτησε 7 ώρες και κάθε στροφή και μονοπάτι μας έδινε και τις ανάλογες εικόνες και εκπλήξεις..

Ο ηλιος πάει προς τη δύση και εμείς πήραμε το δρόμο του γυρισμού.. το χαλαρωτικό αν και όχι ζεστό ντους μας περιμένει στο Hibiscus..