Μολδαβία Ουκρανία Ταξίδι για οκτώ.

[travelbreak]

Ίσως δεν τα βλέπετε ως ενδιαφέροντα τα μικρά βίντεο που έχω αναρτήσει, αλλά είναι ενδεικτικά των τοποθεσιών που επισκεπτόμαστε. Χρωστάω λοιπόν δυο από την περιοχή του Κιέβου. Τα παραθέτω:

 

[travelbreak]

Τετάρτη 21/7/2021

Βρισκόμαστε στο Lviv. Εδώ φτάσαμε χθες το απόγευμα και η μέρα είχε ολόκληρη πολύ ενδιαφέρον. Με την Ντίνα χθες στο Lutsk κάναμε μια πρωινή βόλτα. Επειδή το ραντεβού για να φύγουμε από το ξενοδοχείο με την παρέα ήταν σχετικά αργά πήγαμε βόλτα για περίπου μιάμιση ώρα μόνοι μας. Πάντα το πρωί ξεκινάμε στις 8 αλλά στο Λουτσκ το κάναμε 9 αφού θα πηγαίναμε στην εκκλησία και στο κάστρο που άνοιγαν αργά.

Αρχικά πήγαμε στο ποτάμι Styr που είναι στην πόλη, χωρίς να δούμε κάτι ενδιαφέρον, και μετά πάλι στην Παλιά Πόλη, στα μέρη που είχαμε ήδη επισκεφθεί.

Όμως ένα μέρος που δεν είχαμε πάει ήταν το σπίτι της Χίμαιρας ή όπως αλλιώς λέγεται: το σπίτι του γλύπτη και περάσαμε να το δούμε. Είναι ένα σπίτι το οποίο είναι γεμάτο με αγάλματα, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα και γλυπτά. Αυτά βρίσκονται και έξω και στην αυλή και στους τοίχους. Παντού βλέπεις τέτοια πράγματα. Υποθέτω ότι ο ιδιοκτήτης τα έχει μαζέψει από διάφορες περιοχές της χώρας και τα έχει τοποθετήσει εκεί. Ασφαλώς θα έχει κάνει και δικές του δημιουργίες. Έχει μία ομορφιά, αν και είναι λίγο άτσαλα τοποθετημένα όλα αυτά και χωρίς καμία τάξη τα περισσότερα. Θα μπορούσαν να είναι σε ένα διαφορετικό χώρο τακτοποιημένα και πιστεύω θα ήταν πολύ πιο όμορφα.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο όπου στις 9:00 κατεβάσαμε τις βαλίτσες μας στο Ford Transit αυτοκίνητο που έχουμε. Το γεμίσαμε και κάναμε το check out στα δωμάτια, ώστε να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Είπα στα παιδιά να πάμε όλοι μαζί να δούμε ξανά το σπίτι του γλύπτη. Πήγαμε και τους άρεσε πολύ. Μάλιστα κάποια στιγμή βγήκε ο ιδιοκτήτης. Έτσι καταλάβαμε τουλάχιστον: ότι είναι αυτός ο ιδιοκτήτης, και πιάσαμε την κουβέντα. Μόνο που αυτός δεν ήξερε σχεδόν καμία λέξη στα αγγλικά. Τέλος πάντων είχε ενδιαφέρον που μας είπε μερικά πράγματα και τα μεταφράζαμε στο Google Translate. Και στο τέλος βέβαια μας έδωσε ένα μαγνητάκι και μας ζήτησε κάποια βοήθεια. Εμείς κάτι του δώσαμε και ήταν χαρούμενος.

Μετά πήγαμε στην εκκλησία Πέτρου και Παύλου, η οποία είχε ανοίξει από τις 9:00. Μπήκαμε μέσα και βέβαια είναι Καθολική Εκκλησία (λόγω ονόματος). Γενικά οι εκκλησίες εδώ στη χώρα (ορθόδοξες οι περισσότερες εννοείται) είναι επιβλητικές και εξωτερικά και εσωτερικά. Ειδικά με τους τρούλους που άλλοτε είναι χρωματισμένοι με διάφορα χρώματα και άλλοτε είναι υπενδεδυμένοι με ένα μέταλλο σαν χρυσό, ή μπορεί να είναι και μία απλή βαφή σε αυτό το χρώμα. Νομίζω όμως ότι είναι μέταλλο γιατί είδαμε σε πολλά σημεία τέτοιες κατασκευές που τις πουλούσαν.

Η εκκλησία βρίσκεται δίπλα στο κάστρο του που άνοιγε στις 10:00. Γι αυτό και μπήκαμε μέσα την ώρα που άνοιγε. Είχε είσοδο νομίζω 50 γρίβνα, αλλά μέσα σε αυτό, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, αν θες να δεις μία συγκεκριμένη αίθουσα, ή έκθεση, πληρώνεις κάποια λίγα επιπλέον χρήματα. Κάναμε βόλτα για μισή ώρα, αφού δεν είναι πολύ μεγάλο. Άλλωστε το είχαμε δει και την προηγούμενη μέρα απ’ έξω. Με τους προμαχώνες και τους πύργους του πάντως ήταν όμορφο. Σε αυτό το κάστρο πιάσαμε την κουβέντα και με έναν εργαζόμενο ο οποίος ήξερε αγγλικά με τον οποίο είχαμε μιλήσει και στην προηγούμενη επίσκεψη που είχαμε κάνει μία μέρα πριν. Μας είπε κάτι που μου έκανε εντύπωση, δηλαδή ότι ήξερε κάτι Ελληνικό και αυτό ήταν το «κύριε ελέησον». Επίσης μας είπε ότι ο Μητροπολίτης που είχαμε δει προχθές δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος αλλά ανήκει σε μία αίρεση και δεν του αρέσει καθόλου. Τώρα ποιος ανήκει σε αίρεση δεν μπορώ να ξέρω εγώ.

Έτσι λοιπόν κατά τις 11:00 και αμέσως μετά το κάστρο του Λουτσκ μπήκαμε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Lviv. Η απόσταση δεν ήταν πολύ μεγάλη και το Google την έδινε τρεις-τέσσερις ώρες περίπου. Εμείς όμως αποφασίσαμε να κάνουμε μία παράκαμψη για να δούμε μερικά κάστρα που ήταν πολύ κοντά στην διαδρομή μας. Η παράκαμψη αυτή μας οδήγησε σε ένα δρόμο, άσφαλτο μεν αλλά με άπειρες τρύπες στο οδόστρωμα. Αυτό έκανε την οδήγηση πολύ κουραστική και βλέπαμε ότι ενώ τα χιλιόμετρα ήταν λίγα μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο κάστρο θα κάναμε πολύ ώρα. Γι αυτό αποφασίσαμε, αφού είδα στο Google Maps ότι μπορούμε να αλλάξουμε κατεύθυνση, και μπήκαμε σε πιο κεντρικούς δρόμους. Έτσι ενώ κάναμε μερικά χιλιόμετρα παραπάνω πήγαμε πιο άνετα και πολύ γρήγορα. Το πρώτο κάστρο που επισκεφτήκαμε ήταν το Olesko.
Από τη διαδρομή:

Με είσοδο στα 90 γρίβνα, δηλαδή 3 ευρώ μπήκαμε μέσα και ήταν ένα πραγματικά πολύ όμορφο κάστρο. Γενικά η περιοχή, ο λόφος που ήταν χτισμένο και έξω από αυτό αλλά και εσωτερικά ήταν πολύ όμορφα. Δεν ήταν πολύ μεγάλο αφού δεν είχε φρούριο όπως ήταν στο Λουτσκ, που είχε τα τείχη γύρω γύρω. Κινηθήκαμε εσωτερικά, αφού στο αίθριο είχε μόνο την αυλή που ήταν γύρω γύρω από αυτήν τα κτίρια. Δεν μείναμε πάνω από μία ώρα.

Το εσωτερικό:

Μετά, σε απόσταση περίπου 30 χιλιόμετρα, ήταν το επόμενο κάστρο με το όνομα Pidhirtsi. Ο δρόμος ήταν πολύ καλός. Πήγαμε εκεί αλλά είδαμε ένα εγκαταλελειμμένο φρούριο. Βέβαια είχε το εισιτήριο του για να μπεις μέσα και τους υπαλλήλους οι οποίοι πρόσεχαν λίγο τους επισκέπτες, οι οποίοι δεν ήταν και πάρα πολλοί, όμως δεν είχε γίνει καμία συντήρηση πέρα από εκείνη που χρειαζόταν για να μην καταρρεύσει. Το ωραίο στο κάστρο αυτό ήταν ότι είχε μία τάφρο γύρω από αυτό μέσα από την οποία περάσαμε για να επισκεφτούμε το πίσω μέρος του κάστρου. Τελικά ήταν όμορφο μόνο να το βλέπεις απ’ έξω και από μακριά, για να μην βλέπεις τη φθορά που του είχε δημιουργήσει ο χρόνος. Εσωτερικά οι αίθουσες ήταν σχεδόν άδειες, καθώς και τα υπόγεια τα οποία επισκεφθήκαμε για λίγο. Απ’ έξω όμως όπως είπα ήταν πολύ όμορφο και ειδικά μας άρεσε η πίσω πλευρά του όπου αντίκριζες στο βάθος την πεδιάδα, που βέβαια ήταν γεμάτη με καλλιέργειες σιτηρών.

Η πίσω πλευρά:

Δίπλα στο κάστρο υπήρχε μια υπέροχη εκκλησία:

Εδώ η χώρα είναι τελείως επίπεδη εκτός από λίγους λόφους εδώ γύρω στο Lviv και γύρω από το υπέροχο Κίεβο. Υπάρχουν απέραντες εκτάσεις με καλλιέργειες σιτηρών. Σίγουρα ανήκουν σε ορισμένες εταιρίες αφού έχουν και τις ονομασίες τους δίπλα στο δρόμο. Από παλιά το είχα ακούσει και οι εταιρείες πιστεύω εκμεταλλεύονται τη φτώχεια της χώρας. Αυτό που μας αρέσει περισσότερο σε αυτά, είναι τα χωράφια με τους ηλίανθους. Και μιλάμε για χωράφια που μπορεί να είναι 1.000 μέχρι 3.000 στρέμματα το καθένα. Και ευτυχώς αυτή την εποχή οι ήλιοι είναι ανθισμένοι και έτσι αυτά τα τεράστια χωράφια φαίνονται όλο κίτρινα, με ένα έντονο πολύ όμορφο κίτρινο χρώμα. Έχει και άλλα χωράφια, αλλά εντάξει, το να βλέπεις τα σιτάρια ή διάφορα άλλα σιτηρά, που δεν τα ξέρουμε κιόλας ποια είναι, δεν έχει τόσο ενδιαφέρον. Γι αυτό άλλωστε και οι περισσότερες διαδρομές είναι λίγο κουραστικές. Όμως όταν βλέπεις αυτά τα κίτρινα χωράφια είναι τελείως διαφορετικά.

Ευτυχώς στους δρόμους που περάσαμε υπήρχαν αρκετά χωριά και έτσι βλέπαμε και λίγο κάποια σπίτια και κάποιους ανθρώπους. Άσχημο βέβαια ήταν ότι ενώ ήταν δρόμοι που μπορούσες να πηγαίνεις με 100 χιλιόμετρα, ίσως και 120, κάθε τρεις και λίγο το όριο κατέβαινε 70 ή στα 50 χιλιόμετρα ανά ώρα, γιατί είχε διαβάσεις πεζών. Αυτό γινόταν πάρα πολύ τακτικά, αλλά τα περισσότερα αυτοκίνητα, για να μην πω όλα, δεν πρόσεχαν στα όρια αυτά. Άλλωστε ήταν σε περιοχές με ερημιές που δεν είχε τόσο κόσμο που να περνάει, έτσι οι οδηγοί έτρεχαν και οι περισσότεροι δεν μείωναν καθόλου ταχύτητα. Εμείς λίγο τη μειώναμε, δηλαδή το 100 το πηγαίναμε στα 80 περίπου και αυτό ήταν όλο.

Γενικά οι δρόμοι είπα ότι είχαν αρκετές λακκούβες σε πολλά σημεία, αλλά αυτό αφορούσε μόνο σε τελείως επαρχιακούς δρόμους. Μακάρι να μπορούσαμε να τους αποφεύγουμε, όπως όταν πηγαίναμε στο κάστρο Zolochiv μετά το Pidhirtsi. Ενώ είδαμε στο Google ότι ήταν εκεί κοντά, και εκείνη την ώρα που θα φτάναμε θα είχε κλείσει, είπαμε να περάσουμε και να το δούμε έστω και απ’ έξω. Ξεκινήσαμε γεμάτοι αισιοδοξία να πάμε να το δούμε, όμως απογοητευτήκαμε μετά από 3-4 χιλιόμετρα καλού δρόμου, αφού πλέον ο δρόμος χάλασε και ήταν αδύνατον να μας οδηγήσει εκεί σε λιγότερο από μια ώρα, με τις τόσες τρύπες που είχε. Βλέπαμε πάντως ότι και άλλα οχήματα πήγαιναν. Κάναμε περίπου ένα χιλιόμετρο στον απαίσιο δρόμο, σε 4-5 ολόκληρα λεπτά και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω.

Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στο Lviv. Απλά εγώ κοίταζα πότε-πότε το Google Maps μήπως μου δώσει κάποια εναλλακτική οδό για το κάστρο αυτό, μήπως είχε καλύτερο δρόμο δηλαδή. Όμως δεν βρήκα τίποτα αφού κάθε φορά με γύριζε από τον προηγούμενο κακό δρόμο. Οπότε δεν το είδαμε ποτέ αυτό και ούτε θα το δούμε γιατί απέχει πάνω από 100 χιλιόμετρα από το Lviv. Όμως στο δρόμο είδαμε σε ένα σημείο να είναι σταματημένες δεκάδες νταλίκες και οι οδηγοί τους έτρωγαν σε κάποιες ψησταριές. Σταματήσαμε λοιπόν και εμείς και έτσι πολύ γρήγορα φάγαμε ξανά τα σουβλάκια με το χοιρινό. Ήταν πολύ νόστιμο και κλασικά ήταν πολύ φθηνά. Όταν λέμε φθηνά εννοούμε ότι το φαγητό μας και μερικές σαλάτες και σούπες και μια δυο μπύρες και αναψυκτικό, το κόστος έφτασε τα 5 ευρώ το άτομο. Δηλαδή τσάμπα. Τελικά κατέληξε η παρέα όπου βλέπαμε μετά το μεσημέρι νταλίκες σταματημένες, να κοιτάμε για φαγητό!

Και επειδή ξέρω ότι σας αρέσει να βλέπετε πιάτα με φαγητό:

Μετά οδηγήσαμε για να έρθουμε στο Lviv, όπου το ξενοδοχείο είναι πολύ κεντρικό, όμως το πρόβλημα είναι ότι ενώ το ξενοδοχείο είναι καλό αν και όχι μεγάλο, εμείς μένουμε στον 4ο όροφο (ουσιαστικά είναι τρίτος, γιατί το ισόγειο το μετρούν ως πρώτο) και δεν έχει ασανσέρ. Έτσι έχουμε μία ταλαιπωρία μέχρι να ανέβουμε και να κατεβούμε. Τέλος πάντων, αφού ταχτοποιηθήκαμε λίγο στα δωμάτια η ώρα ήταν περίπου 7:00 το απόγευμα και ξεκίνησε όλοι μαζί η παρέα να κάνει τη βόλτα της στην πόλη. Κάναμε βόλτες πάνω από δύο ώρες στην πολύ όμορφη πόλη με τα κτίρια και τις πλατείες. Αυτό που πιο πολύ μας εντυπωσίασε ήταν που ήταν πολύς κόσμος στα καφέ και στα εστιατόρια. Και κυρίως όμως τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο από το απόγευμα στις 7:00 και μέχρι αργά ίσως. Θα ήταν και γενικά φαίνεται να είναι μία πλούσια πόλη. Δεν ξέρω πού βρίσκει αυτό τον πλούτο. Το Κίεβο ωχριά μπροστά στο Lviv.

Κατά τις 10:00 γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για να ανέβουμε τις σκάλες μέχρι το δωμάτιο και να ξεκουραστούμε.

Να προσθέσω και το σχετικό βίντεο:

 

[Hayate]

Αυτα ειναι τα θετικά όταν ταξιδευεις με αμαξι.. Σταματας οταν θες οπου θες.. Σίγουρα βλέπεις παραπανω πραγματα που διαφορετικα ισως θα χρειαζοσουν πολυ περισσότερες μέρες για να τα δεις.. Πολυ ωραιες φωτο και βίντεο..

 

[travelbreak]

Πέμπτη 22/7/2021, Lviv και πέριξ

Ξεκινήσαμε με βόλτα στην πόλη Lviv. Το ότι δε θα περνούσαμε όλη τη μέρα στο Lviv ήταν σίγουρο, γιατί δεν κάνουμε τέτοιου είδους ταξίδια. Μας έπεφτε μικρό. Θέλαμε να πάμε για λίγες ώρες και κάπου έξω από την πόλη, αλλά δεν ξέραμε που. Υπήρχε μία σκέψη να πάμε αρχικά σε κάποιο κάστρο εδώ κοντά, αλλά φοβηθήκαμε ότι μπορεί να είναι κλειστό τόσο νωρίς, και μάλλον θα ήταν, οπότε επιλέξαμε αρχικά μία βόλτα στην πόλη.

Υπέροχα πεζοδρόμια:

Το πρωί ξεκινήσαμε τον περίπατο και οι οκτώ μαζί. Είπαμε να πάμε πρώτα στο Lyckakiv Cemetery. Είναι το κοιμητήριο της πόλης, από πολύ παλιά, το οποίο όλοι οι οδηγοί συστήνουν στους επισκέπτες. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε ότι είχε και εισιτήριο, κάτι λιγότερο από 2 ευρώ. Αποφασίσαμε να μπούμε μόνο εγώ και ένας άλλος από την παρέα μας. Οι άλλοι μας περίμεναν περίπου μισή ώρα που εμείς κάναμε μέσα βόλτα. Για να πω την αλήθεια είχε πολύ ενδιαφέρον και αν δεν ήξερε κάποιος ότι είναι νεκροταφείο μπορεί να του άρεσε πάρα πολύ, να τραβήξει πάρα πολλές φωτογραφίες. Εγώ τράβηξα λίγες από τα πιο επιβλητικά μνημεία που υπήρχαν και τις αφιερώσεις σε μεγάλες προσωπικότητες της χώρας και φυσικά πολλούς στρατιωτικούς.

Όταν τελειώσαμε, μαζί με τους υπόλοιπους κατεβήκαμε πάλι στην πόλη, όπου δεν πήγαμε με τόση θέρμη σε όλα τα μνημεία και εκκλησίες, γιατί τα είχαμε δει την προηγούμενη μέρα το απόγευμα και βράδυ που κάναμε την πρώτη μας βόλτα. Γι αυτό κατά τις 11:00 σκεφτόμασταν τι να κάνουμε. Εγώ με την Ντίνα θέλαμε να ανεβούμε σε ένα λόφο για να δούμε την θέα της πόλης από ψηλά. Οι υπόλοιποι δεν ήθελαν να περπατήσουν τόσο πολύ γιατί σίγουρα θα είχε ανηφόρα, οπότε τους αποχαιρετήσαμε και δώσαμε ραντεβού μετά από δύο ώρες στο ξενοδοχείο.

Εμείς θα ανεβαίναμε στον λόφο Βισόκι Ζάμοκ (Vysokyi Zamok). Δεν δυσκολευτήκαμε πολύ να τον βρούμε, αλλά δυστυχώς η απόσταση μέχρι την κορυφή ήταν πολύ μεγάλη. Αρχικά πήγαμε σε έναν δρόμο όπου έβλεπες προς την πόλη, αλλά η θεά ήταν πολύ φτωχή, αφού μεγάλα δέντρα εμπόδιζαν. Απογοητευμένοι ετοιμαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω, οπότε βλέπουμε μία πινακίδα η οποία έγραφε ότι μπορούμε να ανέβουμε και σε έναν υψηλότερο λόφο για θέα. Αποφασίσαμε να πάμε και εκεί αλλά και αυτός ο λόφος, παρότι αρκετά ψηλά, δεν μας αντάμειψε με την θέα. Πρώτον διότι πάλι υπήρχαν κάποια δέντρα που εμπόδιζαν και δεύτερον διότι πλέον ήταν πολύ μακριά από την παλιά πόλη και δεν είχαμε κοντινή θέα των κτιρίων.

Στην κορυφή:

Στην πόλη:

Ωραία κτήρια!

Πήραμε λοιπόν το δρόμο του γυρισμού και περνώντας από το κέντρο της πόλης στις 13:00 το μεσημέρι φτάσαμε στο ξενοδοχείο, όπου χωρίς να ανέβουμε καθόλου στο δωμάτιό μας (σιγά μην ανεβαίναμε τους τρεις ορόφους με τα πόδια) ξεκινήσαμε τη βόλτα με το αυτοκίνητο. Θα πηγαίναμε στο φρούριο Zhovkva και στο μοναστήρι Krekhiv. Αυτά βρίσκονται περίπου σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από την πόλη και μεταξύ τους απέχουν 14 χιλιόμετρα.
Η είσοδος του φρουρίου:

Και μέσα:

Το χωριό:

Αρχικά πήγαμε στο φρούριο Zhovkva και στο ομώνυμο χωριό όπου μας άρεσε πάρα πολύ, όχι μόνο το φρούριο αλλά και ολόκληρο το χωριό. Μείναμε περίπου δύο ώρες κάνοντας βόλτες στο κάστρο, που βέβαια και αυτό είναι λίγο εγκαταλειμμένο και μόνο μία μικρή πτέρυγα έχει αναπαλαιωθεί και έχει μερικά πράγματα λειτουργώντας ως μουσείο. Μετά ανεβήκαμε σε ένα διπλανό μικρό πύργο με ένα χαρακτηριστικό ρολόι, να δούμε τη θέα του χωριού. Όμως δεν ήταν πολύ ψηλό και έτσι δεν βοήθησε και τόσο στην φωτογράφιση. Όμως κάναμε βόλτα εκεί γύρω σε κάποιες εκκλησίες και στην υπέροχη τεράστια πλατεία, που είναι μπροστά ακριβώς από το κάστρο. Θύμιζε έντονα τις πλατείες στην Κολομβία. Περάσαμε και από την παλιά συναγωγή, κατεστραμμένη τελείως, δίπλα στην αγορά φρούτων και λαχανικών.
Η πλατεία:

Η Συναγωγή:

Μετά από τις βόλτες που κάναμε είχαμε να πάμε στο μοναστήρι Krekhiv μόνο που κατά λάθος το GPS μας οδήγησε σε έναν δρόμο του χωριού που ήταν για πεζούς και μας σταμάτησε ένα περιπολικό της αστυνομίας. Ευτυχώς οι άνθρωποι αφού έλεγξαν τα χαρτιά μας, μας άφησαν και φύγανε δείχνοντας καλοσύνη.

Πήγαμε στο μοναστήρι πολύ γρήγορα από ένα σχετικά καλό δρόμο. Εκεί μας άρεσε πολύ, γιατί ήταν ένα μέρος πολύ καλά συντηρημένο και σε μία όμορφη περιοχή. Μάλιστα είχε και απογευματινή λειτουργία και παρακολουθήσαμε λίγο.

Η είσοδος του μοναστηριού:

Η κεντρική εκκλησία:

Και απ' έξω ήταν όμορφα:

Είχε προχωρήσει βέβαια η ώρα και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Μπαίνοντας στην πόλη είχε αρκετή κίνηση, αλλά με λίγη υπομονή φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας λίγο μετά τις 18:00. Όταν αναχωρούσαμε το μεσημέρι για το φρούριο, η κίνηση ήταν τόσο μεγάλη που κάποια στιγμή σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε πίσω, γιατί σε μερικά σημεία δεν κινιόμασταν καθόλου. Για να καταλάβει κάποιος, τα 30 χιλιόμετρα αυτά τα κάναμε σε μιάμιση ώρα και η μία ώρα περίπου ήταν για τα πρώτα πέντε χιλιόμετρα. Έτσι είναι οι πόλεις βέβαια.

Από την επιστροφή μας:

Ξεκουραστήκαμε λίγο στα δωμάτια και φύγαμε για φαγητό. Μετά το φαγητό κάναμε την κλασσική βόλτα στο κέντρο της πόλης και στις 10 το βράδυ είχαμε επιστρέψει στα δωμάτια για ξεκούραση και ύπνο. Εγώ κοίταξα το πρόγραμμα λίγο για τη σημερινή μέρα και έχω βγάλει βάση χιλιομέτρων τη διαδρομή που θα πρέπει να κάνουμε αν και όλα θα εξαρτηθούν από την ποιότητα των δρόμων εκεί πάνω στα βουνά. Θα πάμε στα Καρπάθια. Αν είναι κακοί δεν θα δούμε και τόσο πολλά πράγματα γιατί δεν αξίζει να προχωράμε με 10 και 20 χιλιόμετρα ανά ώρα για να δούμε κάτι. Έτσι κι αλλιώς βλέπουμε πράγματα ακόμα και στους καλούς επαρχιακούς δρόμους, λέμε τώρα.

Και το αντίστοιχο βιντεάκι:

 

[travelbreak]

Παρασκευή, 23/7/2021. Μικρή βόλτα στα Ουκρανικά Καρπάθια.

Ετοιμαστήκαμε νωρίς για να φύγουμε στις 8:00 από το Lviv και η μέρα μας είχε αρκετά χιλιόμετρα. Έβαλα κατευθείαν στο GPS το χιονοδρομικό κέντρο των καρπαθίων Bukovel, που θεωρείται το μεγαλύτερο της ανατολικής Ευρώπης και θα πηγαίναμε απλά για να το δούμε.

Η διαδρομή ήταν λίγο πάνω από τρεις ώρες και ο δρόμος ήταν πολύ καλός, αλλά φτάσαμε μετά από περίπου πέντε ώρες, αφού ενδιάμεσα κάναμε μερικές στάσεις για να δούμε διάφορα πράγματα. Όχι βέβαια πολλά. Βασικά σε ένα βενζινάδικο να πάρουμε καφέ και κάτι να φάμε και αργότερα σε μία πόλη με το όνομα Yaremche, λίγο πριν το χιονοδρομικό κέντρο. Περνάγαμε από μέσα και μας φάνηκε πολύ όμορφη. Εκεί ήταν πολύς κόσμος και φαινόταν πολύ τουριστικό το μέρος. Γι αυτό άλλωστε κάναμε τη στάση. Παντού υπήρχαν μεγάλα τζιπ που προσφέρονταν για να κάνεις εκδρομές σε χωματόδρομους στα Καρπάθια. Όμως δυστυχώς οι άνθρωποι δεν μιλάνε ούτε μία λέξη στα αγγλικά, γιατί σκεφτήκαμε κάποια στιγμή να κάναμε κάτι με αυτούς. Τελικά δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και το παρατήσαμε.

Από την πόλη:

Περασμένα μεγαλεία:

Είδα επίσης εκεί κοντά ότι υπήρχε ένας πολύ μικρός αλλά ενδιαφέρων καταρράκτης, που ονομάζεται Probiy. Βρίσκεται λίγο έξω από αυτή την πόλη. Εννοείται ότι κάναμε και εκεί τη στάση μας. Και δεν ήμασταν οι μόνοι: άπειρος κόσμος ήταν εκεί και έκανε βόλτες. Ίσως έκανε και άλλες πεζοπορίες στα βουνά. Είχε πάρα πολλά μαγαζάκια για να αγοράσεις σουβενίρ και εμείς απλά κάναμε τη βόλτα μας στο μικρό καταρράκτη. Δεν άξιζε τίποτα ιδιαίτερο, αλλά αυτά έχει η περιοχή, εκεί πάει ο κόσμος.

Αφού είδαμε ό,τι είδαμε φύγαμε για το χιονοδρομικό κέντρο Bukovel όπου φτάσαμε και δεν βρήκαμε μέρος να παρκάρουμε. Επί 2-3 χιλιόμετρα έχει μαγαζιά, σπίτια και κυρίως ξενοδοχεία πολυτελείας. Έχει πάρκιν μόνο επί πληρωμή. Εμείς ψάχνοντας να δούμε που μας άρεσε περάσαμε από την περιοχή των πάρκιν και ουσιαστικά φύγαμε έξω από το μέρος. Αν και τώρα είναι καλοκαίρι υπήρχε πολύς κόσμος παντού.

Από τη διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο χιονοδρομικό:

Το χιονοδρομικό:

Αφού περάσαμε τελικά το Bukovel σταματήσαμε λίγο και σκεφτόμασταν να γυρίσουμε πίσω κάνοντας μία βόλτα εκεί ή να προχωρήσουμε σε ένα άλλο ενδιαφέρον μέρος, το Hoverla, που έχει εδώ κοντά. Αποφασίσαμε τη δεύτερη ιδέα (να προχωρήσουμε) δια ψηφοφορίας. Προχωρώντας όμως καταλάβαμε ότι ο δρόμος ήταν δύσβατος και έτσι αναγκαστικά γυρίσαμε πίσω από τον ίδιο δρόμο. Δεν ξέρω τι θα βλέπαμε στο Hoverla, αλλά ποτέ δεν πήγαμε. Και καλά κάνανε γιατί ήταν δρόμος με μεγάλες λακκούβες, που για να κάνεις τα 15 χιλιόμετρα που έμεναν ακόμα μέχρι να φτάσουμε, το GPS έδινε μία ώρα. Ίσως και λίγο παραπάνω, γι αυτό και επιστρέψαμε στο χιονοδρομικό.

Παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα ξενοδοχείο χωρίς να πληρώσουμε και πήγαμε μία βόλτα προς τα αναβατόρια, τα οποία λειτουργούσαν κανονικά. Μας άρεσε η ιδέα να ανέβουμε να κάνουμε μία βόλτα με αυτά. Αποφασίσαμε να κάνουμε τη βόλτα που θεωρητικά θα ήταν μισή ώρα συνολικά, αλλά τελικά έγινε σχεδόν μία. Μέχρι να ανέβουμε, να κατέβουμε, να κάνουμε εκεί πάνω μία βόλτα (μας άρεσε και πάρα πολύ) πέρασε σχεδόν μία ώρα.

Η θέα από το αναβατόριο:

Αφού φύγαμε από το χιονοδρομικό, κατηφορίσαμε προς τα κάτω με το αυτοκίνητο και σταματήσαμε σε ένα υπαίθριο ταβερνάκι, που είδαμε ότι έψηνε κρέατα. Σταματήσαμε λοιπόν και καθίσαμε να φάμε το γνωστό σασλίκ και να πιούμε. Ήταν μία χαρά, παρότι στο δρόμο. Το ταβερνάκι, μια μικρή ξύλινη παράγκα, το είχε ένας Αρμένιος και ενθουσιάστηκε που ήμασταν από την Ελλάδα. Μάλιστα δεν είχε μπύρες και μας έστειλε στο απέναντι μαγαζάκι να αγοράσουμε.

Μετά και από το φαγητό, πήραμε το δρόμο για την πόλη Kolomyya, όπου και μείναμε. Τελικά αν και δεν πήγαμε σύμφωνα με το πρόγραμμα σε ένα μέρος ενδιαφέροντος, η μέρα ήταν αρκετά καλή.

Από τη διαδρομή:

Οι εκκλησίες είναι θαυμαστές:

Φτάσαμε περίπου στις 19:30 και αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, κάναμε τη βόλτα μας και είδαμε ότι έχει κάποιο, μικρό όμως, ενδιαφέρον. Έχει πολύ χαμηλά κτίρια και μερικές μεγάλες πλατείες. Θυμίζει και εδώ έντονα πόλη της Λατινικής Αμερικής, μόνο που τα χαμηλά κτίρια που είπα δεν είναι βαμμένα με έντονα χρώματα, αλλά με τα κλασσικά γήινα που χρησιμοποιούν συνήθως στην Ευρώπη. Πολύς κόσμος δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους και δεν έχει καμία σχέση με το πολύ μεγαλύτερο βέβαια Lviv, που ήμασταν τις προηγούμενες μέρες. Έχει μερικά συμπαθητικά κτήρια και τα σπίτια είναι πολύ όμορφα. Όμως, ως συνήθως σε τούτη τη χώρα, τελείως εγκαταλελειμμένα και χωρίς να έχουν υποστεί κάποια αναπαλαίωση, απέξω τουλάχιστον.

Το ξενοδοχείο μας:

Το μουσείο Αυγού:

Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται κεντρικά και ακριβώς έξω και απέναντι από το μουσείο του αυγού, που θεωρείται διάσημο στην πόλη αυτή, και το βλέπω από το παράθυρο μου. Δεν θα μπορέσουμε να το επισκεφτούμε γιατί ανοίγει αργά, δηλαδή στις 10:00 το πρωί, και εμείς, αν μείνουμε μέχρι τότε για να το δούμε, θα χάσουμε κάποια από τα άλλα ενδιαφέροντα που έχει ετούτη η μέρα.

Εδώ μείναμε μόνο και μόνο για να είμαστε κοντά στα μέρη που θέλουμε να πάμε σήμερα. Αποδείχτηκε πως ήταν πολύ καλή επιλογή. Και το ξενοδοχείο είναι σε ένα παλιό όμορφο κτίριο. Το κακό βέβαια και εδώ είναι ότι δεν έχει ανελκυστήρα και βρισκόμαστε στο δεύτερο όροφο και αναγκαζόμαστε και κουβαλάμε τις βαλίτσες. Η χθεσινή βραδιά πέρασε ήρεμα κάνοντας βόλτες και φωτογραφίζοντας εκείνα τα κτήρια της πόλης που είχαν ενδιαφέρον. Στην αρχή βέβαια είχαμε λίγο φως, αργότερα όχι.

Άλλη μια καταπληκτική εκκλησία:

Αυτά τα κορίτσια έξω από το ξενοδοχείο μας δεν ξέρω τι έκαναν:

Μην ξεχάσετε να δείτε και το σχετικό βιντεάκι μας:

 

[travelbreak]

Σάββατο 24/7/2021, Κάστρα Khotyn και Kamianets Ρodilskyi

Ξυπνήσαμε το πρωί στην Kolomyya. Ξεκινήσαμε την πορεία μας με εμένα στο τιμόνι και πρώτο προορισμό το κάστρο του Khotyn. Είχαμε δει αρκετά κάστρα μέχρι τώρα και δεν περιμέναμε να είναι κάτι ιδιαίτερο. Όμως ήταν. Μας άρεσε πάρα πολύ. Αρχικά έμπαινες στον περιβάλλοντα χώρο. Από ψηλά έβλεπες το κάστρο στο βάθος, δίπλα στο ποτάμι Dniester, Δνείστερο. Περπατώντας μία απόσταση 500 μέτρων ανάμεσα σε μία εκκλησία και διάφορα άλλα μικρότερης αξίας αξιοθέατα, πλησιάζεις στο κάστρο που έμπαινες από μία γέφυρα πού βρισκόταν πάνω από μία τάφρο. Εκεί τελικά ήταν το κάστρο παρόμοιο με τα άλλα που είδαμε. Όμως απέξω ήταν η ομορφιά του, όπως κατηφόριζες προς αυτό.

Κάναμε βόλτες μέσα και είναι πολύ αξιοποιημένο και τουριστικό. Εσωτερικά οι αίθουσες είχαν αρκετά πράγματα για να δεις, αν και δεν ήταν πάρα πολλές. Κάναμε βόλτες και έξω από το κάστρο για να βγάλουμε ωραίες φωτογραφίες. Εγώ με την Ντίνα φτάσαμε μέχρι το ποτάμι, δηλαδή ουσιαστικά στο κάτω μέρος του κάστρου, αφού κάναμε τον κύκλο του.

Μετά το κάστρο αυτό είχαμε προορισμό την μεσαιωνική πόλη Kamianets Ρodilskyi, που βρίσκεται 30 χιλιόμετρα από το Khotyn. Φτάσαμε πολύ γρήγορα και ξεκινήσαμε από το χώρο του φρουρίου. Μπήκαμε μέσα και ήταν τεράστιο. Αυτό που αντικρίσαμε ήταν για πρώτη φορά στη χώρα: είδαμε δεκάδες ανθρώπους ντυμένους μεσαιωνικές στολές οι οποίοι προφανώς έδιναν διάφορες παραστάσεις. Μόνο που εμείς δεν τις προλάβαμε γιατί φτάσαμε εκεί περίπου στις 2:00 το μεσημέρι και οι άνθρωποι άλλοι ξεκουράζονταν και άλλοι έτρωγαν.

Και η θέα προς την πόλη:

Είδαμε πολλούς γάμους:

Το κάστρο εσωτερικά έχει πάρα πολλούς χώρους για να δεις πράγματα όπως και διάφορα προπύργια για να δεις την γύρω περιοχή, που είναι πάρα πολύ όμορφη. Ο καιρός ήταν πολύ καλός μέχρι που έκανε μπορώ να πω και αρκετή ζέστη και χρειαζόταν το καπέλο που φορούσαμε.

Αφού τελειώσαμε τη βόλτα εσωτερικά κάναμε μία βόλτα στη γέφυρα που είναι πριν το φρούριο, η οποία είναι τεράστια και στο βάθος υπάρχει μία φυσική τάφρος με ένα ποτάμι που περνάει. Μετά πήγαμε στην παλιά πόλη για βόλτα να δούμε διάφορα πράγματα τα οποία όμως δεν μας προκάλεσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κάναμε άλλη μία ώρα βόλτα μέχρι τις 16:30. Μας έφαγε η ζέστη.

Το γνωστό σύμβολο:

Τότε πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε στην Vinnitsa, ή Βινιτσκά ή Vinnitsa. Η απόσταση ήταν περίπου 180 km και κάναμε τρεις ώρες. Αυτό σημαίνει ότι ο δρόμος ήταν σχετικά κακός με λακκούβες σε πολλά σημεία. Ευτυχώς όμως οι περισσότερες ήταν γεμάτες με κάποιο υλικό και έτσι μπορούσες να κυκλοφορήσεις αρκετά γρήγορα. Στη διαδρομή προσπαθήσαμε να βρούμε κάποιο μέρος για να φάμε αλλά δεν μας άρεσε κάτι και έτσι φάγαμε όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο.

Από τη διαδρομή:

 

[travelbreak]

Κυριακή, 25/7/2021

Το πρωί σηκωθήκαμε στη Vinnitsa και είπαμε να κάνουμε μία μικρή βόλτα στα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης. Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο αφού το φορτώσαμε με τα πράγματα, και κάνανε τρεις-τέσσερις στάσεις για να δούμε κάποιες εκκλησίες, κάποιους δρόμους και μερικά ωραία κτήρια. Έχει και ένα σιντριβάνι με πολύ ωραίους πίδακες, οι οποίοι όμως λειτουργούν μόνο το βράδυ.

Τα μνημεία που βλέπαμε πολύ συχνά:

Ο χώρος του τεράστιου σιντριβανιού, που είναι από τα μεγαλύτερα (ίσως και το μεγαλύτερο) της χώρας:

Με τις βόλτες που κάναμε τελικά κατέληξε να φύγουμε μετά τις 11:00 από την πόλη. Αργήσαμε να φύγουμε και από το ξενοδοχείο το πρωί, γιατί ήταν το μοναδικό ως τώρα στο οποίο είχαμε πρωινό. Έτσι καθυστερήσαμε την αναχώρηση, με αποτέλεσμα να πάει όλη η μέρα λίγο πίσω. Γι αυτό κι εγώ προσπαθώ να κλείνω ξενοδοχεία χωρίς πρωινό, για να μην καθυστερούμε την αναχώρησή μας. φυσικά ο επόμενος σταθμός μας ήταν το λιμάνι της Οδησσού.

Ο χώρος που πήραμε το πρωινό μας:

Φτάσαμε το απόγευμα, μετά από αρκετές ώρες (σχεδόν συνεχούς) οδήγησης από την Vinnitsa. Σύμφωνα με το Google Maps η απόσταση ήταν περίπου πέντε ώρες για 450 χιλιόμετρα. Από το συνδυασμό απόστασης και χρόνου φαίνεται (αν πιστέψουμε το Google Maps) ότι ο δρόμος είναι πολύ καλός, και έτσι ήταν. Κάναμε μόνο μία στάση. Στο ξενοδοχείο φτάσαμε γύρω στις 5:00 το απόγευμα και ούτε που θυμόμουν καθόλου ότι βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο της πόλης και είναι ένα τετράστερο κατάλυμα. Είναι καλό από όλες τις απόψεις, αλλά κυρίως γιατί βρίσκεται δίπλα στην όπερα και ούτε 500 μέτρα από τα περίφημα σκαλιά του Ποτέμκιν. Και κοστίζει μόνο 55 ευρώ το δίκλινο.

Από τη διαδρομή:

Τελικά όταν φτάσαμε στην Οδησσό και τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, βγήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη, όπως λένε τα πρακτορεία. Αλλά το πρώτο πράγμα που μας ένοιαζε ήταν να βρούμε τρόπο για να μετακινηθούμε στο Κισινάου της Μολδαβίας την Τρίτη το πρωί. Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου που ρωτήσαμε δεν μας βοήθησαν ιδιαίτερα, γιατί δεν ήξεραν.

Η όπερα:

Τα σκαλιά Ποτέμκιν:

Αφού κάναμε μία μικρή βόλτα στη γειτονιά μας και είδαμε όπερα και σκαλιά Ποτέμκιν, εγώ και άλλος ένας από την παρέα, πήραμε ένα ταξί για να πάμε να βγάλουμε τα εισιτήρια στο σταθμό, ο οποίος απέχει περίπου 3 χιλιόμετρα από το κέντρο. Θα φεύγαμε την Τρίτη στις 08:20 για το Κισινάου. Το κόστος του κάθε εισιτηρίου είναι 350 γριβνα, δηλαδή 11 ευρώ. Όταν γυρίσαμε είχαμε δώσει ραντεβού με τους άλλους και συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη. Αλλά πλέον είχε φτάσει η ώρα 20:00 και πεινάσαμε, με αποτέλεσμα να ψάχνουμε για εστιατόριο.

Η προτομή του Γρηγορίου Μαρασλή, που υπήρξε Δήμαρχος της Οδησσού το 1878 και τον τιμούν ιδιαίτερα:

Ευτυχώς η πόλη είναι πολύ ζωντανή και έχει πολλά μέρη για να φας. Βέβαια ήταν Κυριακή βράδυ και γι αυτό είχε πολύ κόσμο παντού. Έτσι δυσκολευτήκαμε να βρούμε εστιατόριο που να έχει γειτονικά τραπέζια για 8 άτομα και τελικά, ως συνήθως, καθίσαμε σε δύο τραπέζια των τεσσάρων. Όμως ήταν το ένα δίπλα στο άλλο.

Ίσως το καλύτερο μαγαζί για φαγητό στην πόλη:

Το επισκεφτήκαμε την επόμενη μέρα.

Τελικά επιστρέψαμε στο δωμάτιο περίπου στις 10:30 για να ξεκουραστούμε από αυτή την πολύ κουραστική μέρα.

 

[travelbreak]

Δευτέρα 26/7/2021 Οδησσός και φρούριο Άκερμαν

Τη Δευτέρα το πρωί στις 08:00 ξεκινήσαμε τις βόλτες μας στην πολύ όμορφη Οδησσό, η οποία έχει τουλάχιστον εδώ στο κέντρο πολύ μεγάλους δρόμους γεμάτους με πανύψηλα δέντρα. Και πίσω από τα δέντρα που είναι στα πεζοδρόμια, βρίσκονται υπέροχα παλιά κτίρια. Δεν είναι ιδιαίτερα αναπαλαιωμένα όμως. Γενικά είναι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι στην υπόλοιπη Ουκρανία νομίζω. Πήγαμε σε μερικά από τα πιο σημαντικά μέρη εδώ στο κέντρο, χωρίς όμως να μπορώ να πω ότι είδαμε και όλα αυτά που είχα βάλει στο πρόγραμμα. Ένας λόγος ήταν ότι θέλαμε να πάμε στις κατακόμβες και ενώ το Google Maps με οδηγούσε σε μία πλατεία, στην οποία πήγαμε, εκεί δεν υπήρχε τίποτε παρά μόνο το λεωφορείο για να πας στις κατακόμβες οι οποίες ήταν και δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά. Συν το ότι κοιτάζω στο ίντερνετ και διαπιστώνω ότι την Δευτέρα είναι κλειστές. Άρα δεν πήγαμε καθόλου.

Και πάλι οι σκάλες Ποτέμκιν:

Δεν είναι και τόσο φαρδιές όσο τις φανταζόμουν.

Είδαμε βέβαια τις σκάλες Ποτέμκιν που είναι πάρα πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, την όπερα βέβαια που είναι απέναντι από εμάς, ένα μεγάλο πάρκο πού βρίσκεται επίσης κοντά σε μας και έχει και ένα ελληνικό τμήμα. Εννοείται ότι πήγαμε στο μουσείο της Φιλικής Εταιρίας. Εκεί μας υποδέχτηκε ένας άγγλος και όχι Έλληνας.

Σε μια αγορά:

Αφού κάναμε βόλτες μέχρι τις 13:00, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε στο φρούριο Άκερμαν. Αυτό βρίσκεται 87 χιλιόμετρα από εδώ και για να φτάσουμε εκεί κάναμε περίπου δυόμισι ώρες, αφού είχε πολύ κίνηση. Περάσαμε από την περιοχή του Ευξείνου Πόντου, όπου ο κόσμος έκανε τα μπάνια του και γινόταν στην παραλία χαμός. Στην επιστροφή σταματήσαμε για λίγο να δούμε τι γίνεται και είδαμε την αμμουδιά γεμάτη με κόσμο σε ομπρέλες να κάνει διάφορες δραστηριότητες. Τα νερά μάλλον ήταν αρκετά βρώμικα και εκεί ήταν μία λίγο τριτοκοσμική κατάσταση. Φυσικά δεν τηρούνται αποστάσεις για την Πανδημία και γενικότερα εδώ στη χώρα δεν το έχουν πάρει πολύ σοβαρά από ό,τι φαίνεται.

Φτάσαμε στο φρούριο μέσα στο καταμεσήμερο και ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον και όμορφο δίπλα στη θάλασσα. Μείναμε λίγο περισσότερο από μία ώρα και μετά γυρίσαμε πίσω. Δυστυχώς λόγω της απόστασης χάσαμε πολλές ώρες και μείναμε σχετικά λίγο. Δεν άξιζε και περισσότερο, μετά τα τόσα φρούρια που έχουμε δει.

Στο γυρισμό περάσαμε από το αεροδρόμιο για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Σύμφωνα με την κράτηση που είχα κάνει, θα έπρεπε να το γυρίσουμε την Τρίτη το πρωί. Όμως εμείς δεν το χρειαζόμασταν άλλο χρόνο και μας βόλευε να το αφήσουμε εκείνη την ώρα. Έπρεπε να το επιστρέψουμε στο αεροδρόμιο, αφού στην Οδησσό δεν έχει κάποιο άλλο σημείο η Avis. Και μάλιστα στο αεροδρόμιο το γραφείο ήταν κλειστό. Γι αυτό το αφήσαμε απ’ έξω στο πάρκινγκ και πετάξαμε τα κλειδιά στα γραφεία της εταιρείας. Έτσι είχα συνεννοηθεί τηλεφωνικά με κάποιον εκπρόσωπο.

Όλα καλά, μόνο που φεύγοντας από εκεί για να επιστρέψουμε στην πόλη το ταξί ζητούσε 600 γρίβνα (18 ευρώ) και ήμασταν 8 άτομα. Άρα έπρεπε να πάρουμε δύο αυτοκίνητα. Η τιμή που ζητούσαν ήταν υπερβολική για δέκα χιλιόμετρα. Εμείς αποφασίσαμε να μην πάρουμε ταξί και να γυρίσουμε με τη συγκοινωνία. Μόλις μας είδαν να φεύγουμε μας πήραν κυνήγι και συμφώνησαν να τους δώσουμε μόνο τετρακόσια γρίβνα για κάθε αυτοκίνητο. Και πάλι πολλά τους ήταν. Ήρθαμε σε λιγότερο από 20 λεπτά.

Όταν φτάσαμε στην πόλη κάναμε πάλι μία μικρή βόλτα, γιατί η ώρα πλέον ήταν 8 και έπρεπε να φάμε. Αυτή τη φορά χωρίσαμε αφού τα δυο ζευγάρια πήγαν εκεί που είχαμε φάει το προηγούμενο βράδυ και εμείς οι άλλοι θέλαμε να φάμε σε ένα συγκεκριμένο εστιατόριο όπου γινόταν χαμός. Σου έφερνε το φαγητό σε μια μεγάλη πιατέλα, για όλους μαζί, το οποίο έτρωγες μάλιστα με τα χέρια. Είχε βρύσες εκεί μπροστά για να πλυθεί ο καθένας. Το κρέας ψηνόταν σε ψησταριές μέσα στο μαγαζί αλλά σε κοινή θέα. Έφερναν και κάτι τεράστιες χάρτινες ποδιές για να τις φοράς και να μη λερωθείς. Είχε πολύ πλάκα όλη η ιστορία και γι αυτό θέλαμε να καθίσουμε.

Το θέμα σε αυτά τα μέρη είναι ότι σπάνια μιλούν αγγλικά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν έχουν και καταλόγους με το μενού σε άλλη γλώσσα. Στο δε συγκεκριμένο μαγαζί, για να δεις τον κατάλογο είχε μόνο έναν QR code και τον άνοιγες από εκεί. Δεν βοήθησε σε τίποτα λόγω της γλώσσας και τελικά βγάλαμε το Google Translate. Ούτε και με αυτό έγινε δουλειά. Στο τέλος η κοπέλα απογοητεύτηκε και μας έφερε αυτό που έτρωγε όλος ο κόσμος: τέσσερα τεράστια χοιρινά παϊδάκια. Τα φάγαμε με τα πλυμένα χέρια μας και τρελαθήκαμε στα γέλια και στις φωτογραφίες.

Ημέρες προχωρούν και εμείς εγκαταλείπουμε αύριο Τρίτη την Ουκρανία, μετά από έντεκα βράδια σε αυτή τη χώρα. Δεν θα γράψω τώρα εντυπώσεις, αλλά γενικά δεν είναι μία εντυπωσιακή χώρα. Όμως στηρίζεται στα κάστρα τα οποία έχει και τις ωραίες εκκλησίες. Η φύση της δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκτός εάν έχει στα Καρπάθια ορισμένα σημεία τα οποία εμείς δεν προσεγγίσαμε. Είχαμε βέβαια δώσει προτεραιότητα στις πόλεις.

Έχουμε και βιντεάκι:

 

[travelbreak]

Τρίτη, 27/7/2021, Μολδαβία

Σήμερα ήταν η μέρα της αλλαγής χώρας: από Ουκρανία να πάμε στην Μολδαβία.

Από το ξενοδοχείο το πρωί αρχικά πήραμε δυο ταξί και μας πήγαν στο σταθμό των λεωφορείων, όπου δύο μέρες πριν είχαμε πάει και είχαμε βγάλει τα εισιτήρια. Πήγαμε εκεί τουλάχιστον 40 λεπτά πριν την αναχώρηση και δεν υπήρχε κανένας να περιμένει στην πλατφόρμα 3, από όπου θα φεύγαμε. Δε μας πείραζε, γιατί ξοδεύαμε τα τελευταία μας γκρίβνα σε ένα ψιλικατζίδικο, και κάναμε για λίγη ώρα ευτυχισμένο τον ιδιοκτήτη του.

Ξαφνικά κατά τις 08:10 (θα φεύγαμε στις 08:20) ήρθε ένα μεγάλο λεωφορείο και όλοι έτρεξαν (εν τω μεταξύ είχε μαζευτεί κόσμος) στον οδηγό και μέσα στο λεωφορείο. Εμείς είχαμε πολλά πράγματα και περιμέναμε σιγά-σιγά να τα βάλουμε στο πορτ μπαγάζ. Η παρέα μας μπήκε από τους τελευταίους στο λεωφορείο λόγω της τακτοποίησης των πραγμάτων. Οι ντόπιοι έμπαιναν και μου έκανε εντύπωση που βιάζονταν. Εμείς χαλαροί σκεφτόμασταν ότι είχαμε αριθμημένα καθίσματα και δεν ανησυχούσαμε. Εγώ με τη Ντίνα μάλιστα μπήκαμε τελευταίοι. Τότε διαπιστώσαμε ότι στο λεωφορείο υπήρχαν ελάχιστες άδειες θέσεις. Εμείς διαμαρτυρηθήκαμε στον οδηγό ότι έχουμε αριθμημένες θέσεις και κάθονταν άλλοι σε αυτές, αλλά αυτός μας έγραψε κανονικά. Όταν του γκρινιάξαμε κι άλλο έβγαλε από την τσέπη του ένα μάτσο λεφτά και μας πήρε τα εισιτήρια και μας έδινε τα λεφτά. Δηλαδή σαν να μας έλεγε: πάρετε τα λεφτά σας πίσω και σηκωθείτε να φύγετε. Εμείς φυσικά βάλαμε το κεφάλι κάτω, και κάναμε ό,τι μας έλεγε. Προσπάθησε να μας βρει κάποια καθίσματα.

Οι υπόλοιποι της παρέας κάπου είχαν τακτοποιηθεί. Τελικά μας βρήκε και μας ο οδηγός δύο θέσεις, αφού έδιωξε κάνα δυο από αυτούς που δεν είχαν εισιτήριο. Μεγάλη ταλαιπωρία μέχρι να ξεκινήσουμε, αλλά τελικά σχετικά όλα πήγαν καλά. Βέβαια στο λεωφορείο σχεδόν κανένας δεν φορούσε μάσκα εκτός από εμάς τους οκτώ Έλληνες.

Μέχρι να φτάσουμε στο Κισινάου πέρασαν περίπου έξι ώρες. Ευτυχώς στα σύνορα μπορέσαμε και βγήκαμε για σχεδόν μία ώρα έξω από το λεωφορείο και έτσι πήραμε ανάσες. Ο δρόμος δεν ήταν και τόσο άσχημος αλλά είχε αρκετή κίνηση. Το λεωφορείο δυστυχώς δεν είχε κλιματισμό και έτσι έκανε αρκετή ζέστη. Είχα εν τω μεταξύ ευτυχώς internet, οπότε περνούσε η ώρα μου σερφάροντας διάφορα.

Ο πιο κοντινός δρόμος για να πας στο Κισινάου από την Οδησσό, είναι μέσα από την Υπερδνειστερία. Δηλαδή από το Τιρασπόλ. Όμως υπάρχουν διαδικαστικά θέματα με τις σφραγίδες στα διαβατήρια και το λεωφορείο πάει από την Μαύρη θάλασσα και μπαίνει στη Μολδαβία από τα δυτικά της χώρας, κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο, παρακάμπτοντας την Υπερδνειστερία. Όταν μπαίνεις και βγαίνεις στην τελευταία χώρα, δε σου σφραγίζουν το διαβατήριο και έτσι όταν πάς να φύγεις από τη Μολδαβία δεν έχεις σφραγίδα εισόδου. Αντίστοιχα οι Μολδαβοί δεν αναγνωρίζουν αυτά τα σύνορα και δεν σε ελέγχουν όταν μπαίνεις από την Υπερδνειστερία (την οποία δεν αναγνωρίζουν ως ξεχωριστό κράτος στη Μολδαβία). Αυτό είναι το πρόβλημα.

Στα σύνορα η διαδικασία ήταν γρήγορη, αλλά δυστυχώς επειδή ήμασταν πολλοί έπρεπε να περιμένουμε να ελεγχθούν πρώτα όλα τα διαβατήρια και μετά να προχωρήσουμε από τα σύνορα της Ουκρανίας στα σύνορα της Μολδαβίας. Μόλις πέρασα τον τελευταίο έλεγχο των διαβατηρίων (ευτυχώς ήμουν από τους πρώτους) στα σύνορα της Μολδαβίας, έτρεξα και άλλαξα 40 ευρώ με ντόπια νομίσματα (20 λέι για 1 ευρώ) και αμέσως με περίπου μισό ευρώ (!!!) αγόρασα μία κάρτα SIM μαζί με 250 λεπτά ομιλία και 10 GB. Φανταστείτε πόσο φθηνά είναι εδώ αυτά. Γι αυτό είχα ίντερνετ σε όλη τη διαδρομή: και στις δυο χώρες. Γιατί όπως έχω πει είχα και την κάρτα στην Ουκρανία. Η ουσία είναι ότι έπεισα και τους άλλους να αγοράσουν και αυτοί για μισό ευρώ μία κάρτα.

Όταν φτάσαμε στο σταθμό των λεωφορείων στο Κισινάου, περίπου στις 14:30 ψάχναμε για ταξί αλλά ήταν αδύνατον να βρούμε. Τα πιο πολλά ταξί βρισκόταν έξω από το σταθμό και δεν έμπαιναν μέσα γιατί αν έμπαιναν μέσα έπρεπε να πληρώσουν κάποια είσοδο. Αυτό το καταλάβαμε αργότερα που βγήκαμε κι εμείς έξω. Σκέφτηκα και πήρα τηλέφωνο το ξενοδοχείο να μας στείλει εκείνο δυο ταξί.

Εμείς πήραμε ένα πολύ καλό και τεράστιο δωμάτιο και από τις 15:30 ξεκουραζόμασταν ως τις 17:00 που είχαμε ραντεβού όλη η παρέα να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας στην πόλη. Σε πέντε λεπτά ήμασταν στον πιο κεντρικό δρόμο του Κισινάου με την αψίδα του θριάμβου, το κοινοβούλιο και πολλά άλλα σημαντικά μέρη της πόλης.

Με τα ταξί είχαμε δει τη νέα πόλη και μας φάνηκε αρκετά σύγχρονη, με μεγάλα και ωραία κτήρια και καλούς δρόμους. Πολύ μεγάλους και με γέφυρες. Τα γράφω αυτά γιατί είχαμε ακούσει διάφορα για τη χώρα και τη φτώχεια της. Δεν είδαμε τίποτα τέτοιο. Κάτι σαν Ουκρανία μας φάνηκε. Τίποτα χειρότερο. Κατηφορίσαμε από το ξενοδοχείο μας προς τον κεντρικό δρόμο της πόλης, όπου βρίσκονται τα περισσότερα σημεία ενδιαφέροντος. Τα είδαμε και τα φωτογραφίσαμε. Δεν ήταν και τόσο πολλά, ούτε χρειάστηκε να κάνουμε μεγάλη βόλτα. Όμως η πόλη είναι πολύ όμορφη και έχει πολύ ωραία κτίρια και μακριά από αυτό τον κεντρικό δρόμο.

Περιφερόμασταν φωτογραφίζοντας. Παντού ήταν όμορφα και ήσυχα. Ανεβαίνοντας προς τον Water Tower, που ήταν κλειστός μπήκαμε και κάναμε βόλτα σε ένα υπέροχο πάρκο, το Valea Morilor Park, με μια μεγάλη λίμνη. Το πάρκο βρίσκεται δίπλα στον πύργο.

Όταν τελειώσαμε τη βόλτα μας πήγαμε σε ένα καλό εστιατόριο που βρισκόταν δίπλα στο Λυρική Σκηνή και έμελλε να πηγαίνουμε εκεί και τις τρεις βραδιές που μείναμε στο Κισινάου. Παραγγείλαμε και εμείς και φάγαμε, βέβαια κλασικά, χοιρινό, Και εδώ το φαγητό είναι σχετικά φθηνό, δηλαδή με 10 ευρώ το άτομο τρώει ένα πιάτο φαΐ μία σαλάτα και πίνει και μία μπύρα. Σε ένα λιγότερο καλό εστιατόριο θα μπορεί με τα ίδια λεφτά να φάει περισσότερα ή να φάει τα ίδια πιο φθηνά.

Μετά το φαγητό πήραμε το δρόμο του γυρισμού για να ξεκουραστούμε στο ξενοδοχείο. Στη διαδρομή βλέπω μια αναπάντητη κλήση στο Viber (που βρήκε τον αριθμό μου αφού δεν ήταν δηλωμένος πουθενά η οποία ήταν από το γραφείο της Sixt, από το οποίο είχα κλείσει δυο μικρά αυτοκίνητα για τις μετακινήσεις μας στη Μολδαβία. Αμέσως κάνω κλήση και αρχικά μου λέει να αλλάξουμε το σημείο παραλαβής των αυτοκινήτων. Εγώ συμφώνησα να πάμε από τα γραφεία τους που ήταν πάλι στο κέντρο της πόλης, κοντά στο ξενοδοχείο μας. Το πρώτο ραντεβού ήταν σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο. Και τότε του λέω την κρίσιμη ερώτηση: γίνεται αντί για τα δύο μικρά να πάρουμε ένα μεγάλο; Και η απάντηση ήταν ένα μεγάλο: ναι. Χάρηκα πολύ γιατί πάλι θα ήμασταν όλοι μαζί. Έστω και μόνο για δυο μέρες. Κοιμήθηκα το βράδυ πολύ πιο ήσυχος, κι ας είχαν οι άλλοι της παρέας τοπικές κάρτες στα τηλέφωνά τους. Δεν θα ήταν εύκολη η μετακίνηση δύο αυτοκινήτων.

 

[domino]

Όταν τελειώσαμε τη βόλτα μας πήγαμε σε ένα καλό εστιατόριο που βρισκόταν δίπλα στο Λυρική Σκηνή και έμελλε να πηγαίνουμε εκεί και τις τρεις βραδιές που μείναμε στο Κισινάου.
-------------------
Ευτυχώς η πόλη είναι πολύ ζωντανή και έχει πολλά μέρη για να φας. Βέβαια ήταν Κυριακή βράδυ και γι αυτό είχε πολύ κόσμο παντού. Έτσι δυσκολευτήκαμε να βρούμε εστιατόριο που να έχει γειτονικά τραπέζια για 8 άτομα και τελικά, ως συνήθως, καθίσαμε σε δύο τραπέζια των τεσσάρων. Όμως ήταν το ένα δίπλα στο άλλο.
Ίσως το καλύτερο μαγαζί για φαγητό στην πόλη:
Το επισκεφτήκαμε την επόμενη μέρα
-------------------------
οι άλλοι θέλαμε να φάμε σε ένα συγκεκριμένο εστιατόριο όπου γινόταν χαμός. Σου έφερνε το φαγητό σε μια μεγάλη πιατέλα, για όλους μαζί, το οποίο έτρωγες μάλιστα με τα χέρια. Είχε βρύσες εκεί μπροστά για να πλυθεί ο καθένας. Το κρέας ψηνόταν σε ψησταριές μέσα στο μαγαζί αλλά σε κοινή θέα. Έφερναν και κάτι τεράστιες χάρτινες ποδιές για να τις φοράς και να μη λερωθείς. Είχε πολύ πλάκα όλη η ιστορία και γι αυτό θέλαμε να καθίσουμε.
----------------------------

Ταξιδιωτικο διάλειμμα , ταισε και εμας -

 

[domino]

απο Vinnitsa στην Οδησσό ο δρομος σε βγαζει κοντα σε αυτο το μουσείο

Google Maps

δεν το ειχατε στο προγραμμα ;

 

[travelbreak]

απο Vinnitsa στην Οδησσό ο δρομος σε βγαζει κοντα σε αυτο το μουσείο

Google Maps

δεν το ειχατε στο προγραμμα ;

Γενικά δεν πάμε σε μουσεία. Άρα δεν ήταν στο πρόγραμμα.