Υεμένη ΤΟ νησί (by hydronetta & babaduma)

[Twinkie]

Άσχετο αλλά ... σχετικό: Ξέρεις γιατί στα καλά Γαλλικά εστιατόρια η κουζίνα κλείνει νωρίς το βράδυ (μπορεί και 20:00-20:30) ?

Ιδέα δεν έχω, αλλά θα συμφωνήσω λόγω άγνοιας με την ΕΡΣΗ. Για δώσε τα φώτα σου όμως.

 

[babaduma]

Διότι στα gourmet εστιατόρια δεν έχει "συγγνώμη, μας τελείωσε". Ό,τι γράφεται στον κατάλογο είναι υποχρεωμένοι να είναι σε θέση να το σερβίρουν στον πελάτη. Και πολλά από τα (καλά) πιάτα χρειάζονται και πάνω από 2 ώρες για να ετοιμαστούν!

Ε, κάπως έτσι τη βλέπουμε κι εμείς την ιστορία: "Σεβασμός στον πελάτη!"

 

[Sokratis]

Μηπως γινεται για να προλαβεις να φας πολλα γλυκα μετα?

 

[astral]

Pandora πού μένεις είπαμε??

 

[Pandora]

Pandora πού μένεις είπαμε??

Σου στέλνω π.μ. με οδηγίες Α και μη φέρεις χαρτομάντηλα, πήρα...
(να ετοιμάζομαι για ολονυκτία, κοπιάστε...)

 

[babaduma]

Κεφ. 8ο : Κύρου ανάβασις

«Αύριο το πρωί θα σηκωθούμε νωρίς» δήλωσε ο Μιτάκ.

«… αν κοιμηθούμε και καθόλου!» σκέφτηκα, αλλά δεν είπα τίποτα. Αντ’ αυτού:

«Γιατί, ρε ντερβίση, να σηκωθούμε νωρίς, για κυνήγι θα πάμε ή για ψάρεμα;» του αντέτεινα.

«Όχι» απάντησε ο Μιτάκ που – προφανώς – δεν έπιασε την ειρωνία, «αύριο το πρόγραμμα έχει επίσκεψη στο σπήλαιο Hoq και καλό είναι να ξεκινήσουμε νωρίς την ανάβαση, αφ’ ενός για να μη μας βαρέσει πολύ ο ήλιος κι αφ’ ετέρου για να μη φάμε όλη τη μέρα. Γι’ αυτό, πρέπει να φύγουμε από ‘δώ πριν τις 8, άρα, καλό είναι στις 7 να έχουμε ξυπνήσει».

Εντάξει, δεν ήταν κι άγρια χαράματα, το πιθανότερο ήταν να έχουμε ξυπνήσει πιο νωρίς, δέντρα δεν υπήρχαν, μόλις έβγαινε ο ήλιος θα μας χτυπούσε την πόρτα του αντίσκηνου. Καληνυχτίσαμε τους υπόλοιπους και αποσυρθήκαμε στα ιδιαίτερά μας.

Εδώ ν’ ανοίξω μια παρένθεση και ν’ αναφερθώ σε κάτι που δεν είπε ο Hydronetta: Ο καλός μας Μιτάκ είναι αρκετά καλά δικτυωμένος στη δουλειά του και καλά κάνει. Έχει και δεύτερο όχημα το οποίο, όταν τυχαίνει και έχει δύο ομάδες επισκεπτών να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα, καθήκοντα ξεναγού αναλαμβάνει ο Αμπντουλλάχ, φίλος και συνεργάτης του. Συνέπεσε, λοιπόν, την ίδια περίοδο, να έχει να βολέψει και τρείς Εγγλέζους. Των οποίων, όμως, ο αριστοκρατικός πισινός δεν ένοιωθε και πολύ άνετα στα βοτσαλάκια. Και το επίσης αριστοκρατικό στομαχάκι τους δυσκολευόταν να χωνέψει τα Σοκοτριανά ψαράκια χωρίς τη συνοδεία μπύρας. Για να μη μιλήσω και για την αδήριτη ανάγκη ύπαρξης ουίσκι για «άφτερ». Οπότε, ένας οδηγός-ξεναγός δεν ήταν αρκετός, έπρεπε να κουβαλήσουν και την οικοσκευή τους, τραπεζάκια, καρεκλίτσες, 42 κιβώτια με μπύρες και 14 κιβώτια ουίσκι, να έχουν τον δικό τους μάγειρα-μπάτλερ και, φυσικά, ένα δεύτερο όχημα με τον οδηγό του. Σύνολο, έξι νοματαίοι. Περιττό να σημειώσω ότι όσες φορές συνέπεσε να συν-διανυκτερεύσουμε στο ίδιο (ελεύθερο ή όχι) κάμπινγκ, εκμεταλλευτήκαμε την ύπαρξη του σεφ (όχι ότι άλλαζε το μενού δηλαδή, απλά είχαμε «μπόνους» τηγανητές πατάτες) αλλά πέραν τούτου ουδέν. Μαζί μας κι αυτοί απόψε, αλλά σε άλλο μαχαλά τα φτωχικά τους. Απέναντι. Ούτε τα ονοματάκια τους μας χάρισαν (όχι ότι υπήρξε και το εκατέρωθεν ανάλογο ενδιαφέρον – για να λέμε και του στραβού το δίκηο) αλλά ούτε και το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας που κατανάλωναν κάθε βράδυ γευθήκαμε. Το αιματάκι που κυλούσε στις φλέβες μας διατήρησε το πορφυρό χρωματάκι του και δεν εξεδήλωσε τάσεις «μπλεδισμού». Κλείνει η παρένθεση.

Ωραία, καινούργια τα σκηνάκια, με αφράτα στρωματάκια (τζάμπα κουβαλήσαμε τα φουσκωτά τα δικά μας), μαξιλαράκι, σεντονάκι (τζάμπα κι αυτά) και κουβερτούλα. Όλα τά’χε προβλέψει ο δικός μας, Hilton χιλιάδων αστέρων. Όλα; Σχεδόν. Το μόνο που δεν πρόβλεψε ήταν το ύψος του Γκιούλιβερ/Hydronetta. Πήρε τη μεγαλύτερη σκηνή αλλά και πάλι… Ούτως ή άλλως, και οι δυο μας στη διαγώνιο στρώσαμε, κλείσαμε τα φερμουάρ και την πέσαμε. Σήμερα ούτε καλώδια με οπτικές ίνες θα εγκαθιστούσε η HOL, ούτε έργα ύδρευσης, ούτε και οδοποιίας θα λάβαιναν χώρα δίπλα μας. Καληνύχτα!

Εσύ ‘σαι που το λες; Μπορεί ένα βαμπίρ να κοιμηθεί απ’ τις 9; Δεν μπορεί. Πόσω μάλλον όταν η ησυχία γύρω είναι εκκωφαντική. Ακόμη και τα μουρμουρητά των συνοδών μας που χαλάρωναν κουβεντιάζοντας λίγο μακρύτερα είχαν σταματήσει. Γύριζ’ από ‘δώ, γύριζ’ από ‘κει, ησυχία δεν έβρισκα.

«Hydronetta κοιμάσαι;»

Απάντηση καμμιά. Ή κοιμόταν, ή δε μ’ άκουσε. Βγήκα έξω απ’ τη σκηνή κι άναψα τσιγάρο. Το φεγγαρόφωτο έλουζε τα πάντα, ένα σιγανό αεράκι φυσούσε, κι έπαιζε με τις σκιές των θάμνων που έπαιρναν περίεργα σχήματα. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε…

«Babaduma;»

«Έλα!»

«Δεν κοιμάσαι;»

«Μπα, βρυκολακιάζω!»

«Άρχισε να βρέχει;»

«Ναι, μετεωρίτες!»

«Σοβαρά μιλάω, ρε. Έξω είσαι;»

«Κι εγώ σοβαρά απαντάω. Ναι.»

«Αφού την ακούω, σου λέω…»

«Αααα, αυτό εννοείς. Έχω βάλει το ποτιστικό για τ’ αρμυρίκια. Την κύστη μου αδειάζω…»

«Καλά, ρε, εδώ απ’ έξω; Δεν μπορούσες να πας λίγο πιο μακριά;»

«Ε, πού να τρέχω τώρα μέχρι το AlJazeera; 200 μέτρα μακριά είναι ο καταυλισμός τους! Την άλλη φορά θα πάω στους Εγγλέζους που είναι πιο κοντά…»

Κι έτσι, αφού το «έργο» επαναλήφθηκε άλλες τρεις φορές μέσα στη νύχτα, κι αφού κάποια στιγμή ήρθε κι ένα πραγματικό ψιχάλισμα για να ποτίσει ό,τι δεν είχε ήδη ποτιστεί, ήρθε κι ο γκαβονούμης και με πήρε μαζί του στα λαβυρινθώδη μονοπάτια της χώρας του Μορφέα…

… απ’ τα οποία μ’ έβγαλε, κάπου εκεί στις 6 παρά το πρωί το λαμπερό φως του Σοκοτριανού ήλιου!




Το ταπεινό μας κατάλυμα δεν διέθετε μπάνιο en-suite,




διέθετε όμως μιαν υπέροχη «πισίνα» σε απόσταση 50 μέτρων. Η πρόκληση ήταν μεγάλη, η ανάγκη μεγαλύτερη, η απόφαση μονόδρομος. Ένας «μονόδρομος», ωστόσο, που επιφύλασσε μιαν απροσδόκητη όσο και ευχάριστη έκπληξη: Ολόκληρη την παραλία την είχαν αναδομήσει στη διάρκεια της νύχτας οι ακούραστοι ερωτύλοι καβουρόμαγκες, εκατοντάδες «πύργοι» κοσμούσαν την άμμο, κάστρα απόρθητα που θα προσέλκυαν το ενδιαφέρον του συμφεροντολόγου θηλυκού για τη μελλοντική του αποκατάσταση!




Το πρωινό κολύμπι ήταν τόσο ευχάριστο όσο και αναζωογονητικό, καμμιά επιθυμία δεν είχα να δώσω τέλος στην απόλαυση, αλλά ήδη διέκρινα κάποιες κινήσεις στον καταυλισμό,




πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να πάω να σαλπίσω εγερτήριο στον κοιμώμενο βούδδα!




(«Νέους! Εγέρθητος!»)

Μετά από ένα σύντομο πρωινό «στα όρθια», αφήσαμε τα Εγγλεζάκια ν’ απολαμβάνουν το breakfast tea τους και καβαλήσαμε το 4x4. Πριν, όμως, πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για την επίσκεψή μας στο σπήλαιο Hoq (που είχαμε προσπεράσει το προηγούμενο απόγευμα), αποφασίσαμε να μη χάσουμε την ευκαιρία να πάμε λίγο μακρύτερα, προς τα ‘κεί όπου ο «χαραγμένος» δρόμος μετά βίας ξεχώριζε μέσα στην άμμο, εκεί που κανείς άλλος δε θα μας ακολουθούσε, στην παραλία Ras Erissel (ή Ras Irsel), στο ανατολικό άκρο του νησιού.

Δεν ήταν πολύ μακριά αλλά η ποιότητα του «δρόμου» δεν επέτρεπε ταχύτητα, ο Μιτάκ προσπαθούσε (πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία) ν’ αποφύγει χάσματα, κρατήρες, αναχώματα, δεν ξέρω τι τον απασχολούσε περισσότερο, η δική μας ταλαιπωρία ή του αυτοκινήτου! Κι εκεί που μάταια προσπαθούσα να κρατήσω σταθερή τη φωτ. μηχανή και να τραβήξω καμμιά φωτογραφία, σχεδόν απ’ το πουθενά εμφανίστηκε ένα γυναικείο πρόσωπο στο άλλο παράθυρο, μια μάνα μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά που κρατούσε κάτι σακουλάκια στα χέρια της και – προφανώς – ήθελε να πουλήσει. Ήταν λιβάνι και αίμα του δράκου. Της έδωσα 2 ευρώ που ζητούσε κι αγόρασα ένα σακουλάκι με λιβάνι. Κούνησε το κεφάλι κι απομακρύνθηκε προς κάτι σπιτάκια που μόλις τότε πρόσεξα. Τα δομικά τους υλικά ήταν τόσο όμοια με το περιβάλλον που ούτε ξεχώριζαν. Μετά από λίγο φτάσαμε στην παραλία…




Εδώ τα λόγια περιττεύουν, οι φωτογραφικές μηχανές αδυνατούν να φυλακίσουν το μεγαλείο και την απίστευτη ομορφιά της φύσης, η συγκίνηση της στιγμής πάντα θα μένει έξω κι από την καλύτερη φωτογραφία. Απλά κάθεσαι εκεί και χαζεύεις τα λαμπερά γαλάζια νερά, την κατάλευκη ψιλή άμμο κι ένα καβούρι-φάντασμα (έτσι τα λένε λόγω του λευκού, σχεδόν διάφανου χρώματός τους) με μόνο τα μάτια του να εξέχουν απ’ το νερό, σαν δίδυμα περισκόπια να σε παρατηρούν που τα παρατηρείς – λίγο πριν χωθούν βιαστικά στο αμμώδες έδαφος. Κι ούτε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα.




Κι όταν συνέλθεις λίγο από το πρώτο σοκ, ίσως κάνεις και κάποιες σκέψεις. Σκέψεις μελαγχολικές, για κάποιες αλλοτινές χρυσές εποχές, όταν οι άγνωστοι ακατοίκητοι τόποι περίσσευαν ακόμη πάνω στον πλανήτη και κανείς δεν αξιολογούσε τότε, όπως μερικοί από μας σήμερα, την ανεκτίμητη αξία απόμερων παραλιών, σαν κι αυτές που αφθονούσαν άλλοτε και στο δικό μας Αιγαίο και χάνονται ανεπιστρεπτί χρόνο με το χρόνο. Μαζί με τη δυνατότητα να στήνεις κάπου το ταπεινό αντισκηνάκι σου και ν’ απολαμβάνεις γυμνός ένα μυστικό διάλογο με τη φύση, χωρίς να υποστείς μέσα σε μισή ώρα την εισβολή από τρία τζιπ, τέσσερα τζετ σκι και πέντε φουσκωτά, ξέχειλα από φωνακλάδες νεόπλουτους.




Ευτυχώς, εδώ, τέτοιοι βάρβαροι δεν κάνουν την ενοχλητική τους εμφάνιση. Το 1999, τη χρονιά που φτιάχτηκε το αεροδρόμιο, 140 ταξιδιώτες επισκέφθηκαν το νησί. Σήμερα, ο αριθμός τους ξεπερνά τους 2500 ετησίως. Αριθμός ασήμαντος σε σύγκριση με αυτόν που δέχονται, ας πούμε, τα Γκαλάπαγκος, αλλά σε ένα νησί με μόνο 3 ξενοδοχεία, δύο βενζινάδικα και μια χούφτα τουαλέτες με καζανάκι, είναι μια πραγματική πλημμύρα. Ωστόσο, αυτοί που έρχονται δεν ανήκουν στην κατηγορία των «γερά ματσωμένων» αλλά σ’ εκείνων που αντιλήφθηκαν έγκαιρα την ουσιαστική αξία των χρημάτων και πως οι βίλες, οι λιμουζίνες, τα κότερα και λοιπές γκλαμουριές δεν είναι τελικά ο προσφορότερος τρόπος για να τα ξοδεύεις. Καμιά πολυτέλεια δεν ισοφαρίζει την ολική εκποίηση της ζωής σου στο βωμό της επαγγελματικής και κοινωνικής καταξίωσης, με το έμφραγμα να καραδοκεί στη γωνία από το υπερβολικό στρες. Υπάρχει αντίθετα ένα υπέρτατο αγαθό που από την ίδια του την φύση παραμένει εκτός εμπορικού κυκλώματος, μα που το άτιμο το χρήμα – αν είσαι από τους τυχερούς που το διαθέτουν – μπορεί να σου εξασφαλίσει παρατεταμένα και σε αφθονία. Κι αυτό το αγαθό λέγεται χρόνος. Χρόνος για να δουλεύεις λιγότερο και να ζεις ουσιαστικά. Χρόνος για να πλουτίζεις σε εμπειρίες, γνώση και συναισθήματα κι ας φτωχαίνεις λιγάκι σε μετοχές, ομόλογα και ακίνητα. Χρόνος για να ταξιδεύεις και να ξοδεύεις σωματική ενέργεια στη φύση αντί να συσσωρεύεις κιλά και έλκη στην πόλη.



Θα μου πείτε, βέβαια, πως οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους και πως χρειάζονται ποικίλες παραλλαγές για να ικανοποιήσουν όλα τους τα γούστα. Κι εγώ θα σας απαντήσω ότι δε θα είχα καμμία αντίρρηση επ’ αυτού, φτάνει οι αυτόκλητοι εργολάβοι και διαχειριστές των επιθυμιών μας να θυμόντουσαν να περιλάβουν στο «όλα» και την ανάγκη ορισμένων σαν κι εμάς για συνδιαλλαγή με τη φύση χωρίς καθόλου, ή με τις ελάχιστες έστω, έξωθεν παρεμβάσεις. Έλα όμως που αυτού του είδους οι προτιμήσεις είναι εξ ορισμού άκρως αντιεμπορικές κι έτσι η γενική παγκόσμια τάση είναι να μετατρέπονται οι Σοκότρες και οι Ανάφες σε Ίμπιζα και Μύκονο και όχι το αντίθετο.

Ευτυχώς, εδώ στη Σοκότρα, γίνεται ένα πείραμα. Με την υποστήριξη του προγράμματος ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UNDP) η Σοκότρα επέλεξε ν’ αποφύγει τον μαζικό τουρισμό: Δεν υπάρχουν θέρετρα πάνω στο κύμα αλλά μικρά, τοπικά ιδιόκτητα ξενοδοχεία και κάμπινγκ. Και την ύπαρξή τους επιβραβεύουν οι σπανιότεροι τουρίστες, οι eco-τουρίστες: όσοι γνωρίζουν το ελάχιστο γνωστό και φτάνουν στο απρόσιτο, αυτοί που θα ‘ρθουν ανυπόμονοι να δουν τα σπάνια πουλιά, τη χελώνα καρέττα-καρέττα, το δέντρο με το αίμα του δράκου, οτιδήποτε εκτός από το ίδιο τους το είδωλο.





Θα μπορούσαμε να καθίσουμε όλη την ημέρα εδώ, χωρίς να κάνουμε τίποτα, απολαμβάνοντας το δώρο που μας είχε χαρίσει το νησί, όμως η φωνή του Μιτάκ μας επανέφερε στην πραγματικότητα. Έπρεπε να ξεκινήσουμε για τη σπηλιά, ο ήλιος σκαρφάλωνε στον ουράνιο θόλο και η άνοδος της θερμοκρασίας είχε αρχίσει ήδη να γίνεται αισθητή.

Μας πήρε κάτι λιγότερο από μισή ώρα για να φτάσουμε στο μικρό οικισμό του Terbak με τους κάτι παραπάνω από 50 κατοίκους, από τον οποίο ξεκινάει το μονοπάτι (ο Θεός να το κάνει) για τη σπηλιά που βρίσκεται κάπου 350 μέτρα ψηλότερα και είναι ορατή από την παραλιακή οδό. Ακριβή απόσταση από το χωριό μη ρωτήσετε, ούτε ο Μιτάκ ήξερε να μας πει, εκεί τις αποστάσεις τις μετράνε σε χρόνο και όχι σε μήκος, κάπου μιάμισυ ώρα είπε, γύρω στα 4 χιλιόμετρα δηλαδή εκτιμώ (με δεδομένες τις δυσκολίες της ανάβασης).



(Το χωριό Terbak)

Το σπήλαιο Hoqεξερευνήθηκε από μια Βελγική αποστολή την περίοδο Δεκεμβρίου 2000 – Ιανουαρίου 2001 με επί κεφαλής τον γεωλόγο Peter De Geest . Οι ανακαλύψεις του έδωσαν πολύτιμες πληροφορίες για τη γεω- και βιο-ποικιλότητα του νησιού καθώς και την κλιματική και ανθρώπινη ιστορία του. Έτσι, έγινε γνωστό ότι τα συστήματα των σπηλαίων της Σοκότρα προσφέρουν μεγάλες δυνατότητες για φρέσκο νερό, δημιουργία οικο-τουριστικού κεφαλαίου και καταφύγια για την ενδημική πανίδα. Φυσικό επακόλουθο να είναι χαρακτηρισμένο σαν περιοχή προστατευόμενη από τον νόμο. Σύντομα έγινε διάσημο μεταξύ των σπηλαιολόγων, των επιστημόνων και των τουριστών. Για την προστασία του σπηλαίου, οι Βέλγοι σπηλαιολόγοι χάραξαν ένα μονοπάτι μήκους 2.500 m. μέσα του και εκπαίδευσαν τους κατοίκους του χωριού πώς να καθοδηγούν τους επισκέπτες. Η ιδέα ήταν να προστατευθεί το σπήλαιο με την προσφορά στους ντόπιους κάτι προς το ζην και να τους διδάξει σχετικά με τους κινδύνους. Έτσι θα γνώριζαν πώς να προστατεύουν το σπήλαιο και παράλληλα θα είχαν και κίνητρο για να προστατεύσουν τη δουλειά τους.



(Χάρτης του σπηλαίου)

Έτσι λοιπόν, η ήσυχη ζωή του ψαράδικου χωριού απέκτησε νέο ενδιαφέρον όταν οι πρώτοι τουρίστες άρχισαν να καταφθάνουν στη γη τους με σκοπό την επίσκεψη στο Hoq. Σήμερα υπάρχουν 9 οδηγοί που συνοδεύουν τους επισκέπτες μέχρι τη σπηλιά και μέσα σ’ αυτήν.Τρεις απ’ αυτούς είναι γυναίκες!Αυτό το σπάνιο παράδειγμα χειραφέτησης των γυναικών στην Socotra προέκυψε απλώς από την ανάγκη.Όταν οι άνδρες είναι απασχολημένοι με την αλιεία, οι γυναίκες τους αναλαμβάνουν τη δουλειά. Η ανάγκη της επιβίωσης ήταν ισχυρότερη από τη συντηρητική παράδοση που περιορίζει τις γυναίκες στις δουλειές του σπιτιού.

Τα τελευταία 3 χρόνια, οι υπηρεσίες των οδηγών στο Terbak έχουν οργανωθεί μ’ έναν τέτοιο τρόπο που επιτρέπει στην τοπική κοινότητα να έχει μερίδιο από τα κέρδη. Οι οδηγοί έχουν σειρά, δεν πάνε πάντοτε οι ίδιοι, και από τα χρήματα που εισπράττουν (20$ αλλέ-ρετούρ μας είπε ο Μιτάκ) το 25% πάει στην κοινότητα ($5) και το υπόλοιπο ($15) στην οικογένεια του οδηγού. Ανάλογες «ρυθμίσεις» έχουν γίνει και σε άλλες περιοχές του νησιού κι έτσι, μαζί με τα Eco-κάμπινγκς που διαχειρίζονται οι κοινότητες, δημιουργούν ένα οικονομικό σύστημα που οδηγεί τα έσοδα από τον τουρισμό κατ’ ευθείαν στις φτωχές τοπικές κοινότητες.

Ο Μιτάκ μας σύστησε τον οδηγό που θα μας συνόδευε, Σαγιονάρ Αλί τον έλεγαν (ή κάπως έτσι τέλος πάντων), μας εξήγησε ότι θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον 2 μπουκαλάκια με νερό (μου φάνηκε υπερβολικό αλλά – φυσικά – είχε δίκηο, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι τόσα χρειάζονταν μόνο για την άνοδο), μας ευχήθηκε «καλό κουράγιο» και… την άραξε κάτω απ’ την καλαμωτή για ν’ απολαύσει το τσάι του παρέα με τα φιλαράκια του – μέχρι να επιστρέψουμε!



Ήταν 10 παρά όταν ξεκινήσαμε την ανάβαση – αργούτσικα. Στην αρχή όλα καλά, μονοπατάκι μέσα από «λιβανόδενδρα» και «μπουκαλόδενδρα», με κάποια υποτυπώδη σκιά πότε-πότε να ξεγελάει τον καυτό ήλιο. Σύντομα, όμως, καταλάβαμε ότι το εγχείρημα θα ήταν κάθε άλλο παρά ένας περίπατος. Κουραστική πεζοπορία με τον ήλιο να βαράει αλύπητα και να ζαλίζει. Το σκαρφάλωμα ήταν δύσκολο, η ισορροπία ασταθής πάνω στις κακοτράχαλες πέτρες, συχνά έπρεπε να περάσουμε πάνω από ρίζες δέντρων. Ανέβαινα, παραπατούσα, κρατιόμουν, ο ιδρώτας έτρεχε στα μάτια μου, τον σκούπιζα, λαχάνιαζα, πότε-πότε έριχνα καμμιά ματιά τριγύρω στη θέα, ώσπου κάποια στιγμή έπαψα να της δίνω σημασία κι όλα μου τα ενδιαφέροντα συγχωνεύτηκαν σε ένα, στη μαγεία της ανόδου και πτώσης των ποδιών του οδηγού μπροστά μου. Θαύμαζα την ανεπιτήδευτη χάρη που είχαν οι κινήσεις του και το γεγονός ότι, στην ουσία, ήταν ξυπόλυτος! Ο Hydronetta, από την άλλη, κουβαλούσε αμίλητα κι αδιαμαρτύρητα τον σταυρό του μαρτυρίου του (εεε, συγγνώμη, το σάκκο με τα φωτογραφικά του ήθελα να πω)!

Μετά από πορεία 100 λεπτών φτάσαμε πια στην επιβλητική είσοδο του σπηλαίου την οποία φυλάει σαν φρουρός-βιγλάτορας ένα «αγγουρόδενδρο».



[Cucumber Tree (Dendrosicyos Socotrana), με τον ιδιαίτερο διογκωμένο κορμό του που καλύπτεται από λευκό φλοιό]

Φτάσαμε στο στόμιο του σπηλαίου που τόσο πλατύ και τόσο ψηλό σαν καθεδρικός ναός. Η θέα της βόρειας ακτής του νησιού από κει είναι εντυπωσιακή.




Ο βασικός άξονας-πέρασμα μήκους περίπου 3 χιλιομέτρων εκτείνεται με κατεύθυνση ΒΔ-ΝΑ, έχει πλάτος που φθάνει σε σημεία τα 50 μέτρα και ένα μέσο ύψος 20 μέτρων. Το μονοπάτι αυτό βασικά χωρίζει το σπήλαιο σε 2 τμήματα πλούσια σε σταλακτίτες και σταλαγμίτες πολλοί από τους οποίους είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακοί σε σχήματα και μεγέθη που μερικές φορές μοιάζουν σαν τεράστια κλαδιά δένδρων που καλύπτονται από κρέμα, ενώ άλλες δίνουν την εντύπωση πυκνού απολιθωμένου κοραλλιοδάσους.





Το μονοπάτι που πότε είναι ανηφορικό και πότε κατηφορικό, ορίζεται σε κάποια σημεία από ένα απλό σχοινί στην άκρη του, βασικά δεν υπάρχει δυσκολία στη διέλευση, λίγα μόνο σημεία είναι ολισθηρά αλλά οι επισκέπτες προχωρούν αργά λόγω του ανύπαρκτου φωτισμού. Δυστυχώς ο φακός του οδηγού ήταν εξαιρετικά αδύναμος, με το ζόρι έφεγγε θαμπά σε ακτίνα ενός μέτρου εμπρός του, ο Hydronetta δεν είχε δικό του και μόνον ο ισχυρός δικός μου (που ακολουθούσε τελευταίος) έφεγγε ουσιαστικά και για τους τρείς μας αλλά βοηθούσε και στη φωτογράφηση. Πότε-πότε έψαχνα με τον φακό ν’ ανακαλύψω την ύπαρξη νυχτερίδων, έχω την εντύπωση ότι εντόπισα μερικές μικρές αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ήταν έτσι τελικά γιατί ο οδηγός μας είπε ότι δεν υπήρχαν (αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι είχε καταλάβει την ερώτηση).

Με νυχτερίδες ή χωρίς, το σίγουρο είναι ότι κάπου στα 6 χιλιόμετρα βαθειά μέσα στα σπλάχνα του (εκεί που δεν επιτρέπεται η πρόσβαση) ανακαλύφθηκαν τοιχογραφίες και πήλινα αγγεία που χρονολογούνται από την εποχή της βασίλισσας Sheba (7ος π.Χ. αιώνας). Στο τέλος της 45 λεπτών διαδρομής, ο οδηγός μας έδειξε περήφανος μια μικρή, ατμοσφαιρική λιμνούλα.




Κι ενώ ήμασταν ήδη στο δρόμο για την έξοδο από το σπήλαιο, ήρθε αναπάντεχο το κάλεσμα της φύσης. Επίμονο, ενοχλητικό, αγχωτικό. Πού να κανονίσεις ραντεβού εκεί πέρα; Ενημέρωσα τον Hydronetta ότι θα έπρεπε να επιταχύνω την κάθοδο και προπορεύτηκα. Στην κάθοδο αδιαφορούσα πλήρως για το ότι συνέβαινε γύρω μου, πού χρόνος να χαζέψεις τη θέα και να βγάλεις φωτογραφίες. Μη νομίσετε ότι το κατέβασμα ήταν ευκολότερο, το αντίθετο μάλιστα, ο κίνδυνος να γίνω ένα με τη μάνα γη ήταν μεγάλος αλλά η άλλη ανάγκη μεγαλύτερη. Σε κάποια σημεία του μονοπατιού, όπου έμπαινε δίλημμα κατεύθυνσης, ευτυχώς υπήρχαν μικρά μπλέ σημάδια πάνω σε μεγάλους βράχους που έδειχναν το δρόμο. Παρά την γρήγορη και χωρίς στάσεις κάθοδό μου στο σημείο που μας περίμενε ο Μιτάκ με τους φίλους του, αυτή δε μου πήρε λιγότερο από 80 λεπτά. Ευτυχώς, το ραντεβού δεν εξελίχθηκε σε βουκολικό δράμα!

Η ώρα κόντευε 4 όταν φεύγαμε απ’ το Terbak κι ενώ το αρχικό πλάνο ήταν να διανυκτερεύσουμε σήμερα σ’ ένα eco-κάμπινγκ στο Homhill, αυτό δεν ήταν πλέον εφικτό γιατί αφ’ ενός θέλαμε τουλάχιστον δυόμισυ ώρες για να φτάσουμε μέχρι εκεί, νύχτα δηλαδή και μετά από ένα «δρομολόγιο του τρόμου» σε κάτι που μόνο με μεγάλη φαντασία και κατ’ ευφημισμόν θα ονόμαζε κανείς «δρόμο» και – κατά συνέπεια – η ανάγκη αυξημένης προσοχής κατά την οδήγηση ήταν κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη (άσε που ο Μιτάκ ήταν ιδιαίτερα σκεφτικός για το γεγονός καθώς, όπως μας εξήγησε, η συμφωνημένη ανταλλαγή του οχήματός του με του Αμπντουλλάχ δεν έγινε κι έτσι έμεινε αυτός στα δύσκολα με το καινούργιο) και αφ’ ετέρου, ήταν κρίμα να κάνουμε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της διαδρομής, πάνω στο οροπέδιο, βιαστικά και νύχτα χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα ν’ απολαύσουμε έναν από τους βασικούς λόγους που έρχονται οι περισσότεροι επισκέπτες στο νησί. Η διαβεβαίωση δε του Μιτάκ ότι εκεί που θα καταλύαμε απόψε θα είχαμε την πολυτέλεια του ηλεκτρικού (= φόρτισμα μπαταριών) καθώς και ντους (που θα μας έλειπε τα δύο επόμενα βράδυα), μάλλον μας χαροποίησε παρά μας στενοχώρησε για την αλλαγή των σχεδίων.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού κι η αλλαγή προγράμματος μας έδωσε τη δυνατότητα ν’ απολαύσουμε ένα απογευματινό μπάνιο σε μια κοντινή μικρή παραλία. Το ότι είχαν πάψει και τα καλέσματα της φύσης έκανε την απόλαυση μεγαλύτερη.




Σουρούπωνε όταν φτάσαμε στην προστατευμένη περιοχή Roshόπου βρίσκονταν και το κάμπινγκ. Η περιοχή παραδοσιακά ανήκει στις κοινότητες των χωριών Sakra και Diherhom. Οι ενέργειες για την προστασία της περιοχής άρχισαν στη δεκαετία του 1990, πολύ πριν αυτή ενταχθεί στο πρώτο διεθνές πρόγραμμα προστασίας του περιβάλλοντος που εφαρμόσθηκε στο νησί. Όταν αυτό σχεδιάσθηκε το 2000 και χώρισε τη Σοκότρα σε ζώνες, εντάσσοντας σ’ αυτές πάνω από το 70% των εκτάσεών της, στην περιοχή Rosh δόθηκε το στάτους του «θαλάσσιου καταφυγίου» με το υψηλότερο επίπεδο προστασίας χάρη στον πλούτο της καλά διατηρημένης βιοποικιλότητάς της. Το 2008, η UNDP υποστήριξε τη δημιουργία ενός οικολογικού κάμπινγκ όπου στους τουρίστες θα παρέχονταν βασικές υπηρεσίες στέγασης και σίτισης. Η λειτουργία του οργανώθηκε υπό την ηγεσία του Sheikh Omar Ali Ahmed Mosallam πάνω στην αρχή της διανομής των οφελών στην κοινότητα με το σκεφτικό ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να κινητοποιήσει ολόκληρη την κοινότητα να διατηρήσουν τους φυσικούς της πόρους. Το κάμπινγκ χρησιμοποιεί ηλιακά πάνελ για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και διατηρεί ένα σύστημα αειφόρου διαχείρισης των υδάτων. Οι προσπάθειες του Sheikh Omar και του υιού του Wagdi ανταμείφθηκαν τον Ιούλιο του 2010 όταν η περιοχή Rosh ανακηρύχθηκε σαν μια από τις 25 καλύτερες πρωτοβουλίες των χωρών της ζώνης του Ισημερινού για τις εξαιρετικές τους προσπάθειες να μειώσουν τη φτώχεια μέσα από τη διατήρηση της βιοποικιλότητας. Το βραβείο είχε και χρηματικό αντίκρυσμα, $5000 για αναπτυξιακές δραστηριότητες. Να σημειωθεί ότι ήταν η πρώτη φορά που ένα τέτοιο βραβείο (Equator Prize) δίνονταν σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής σ’ έναν διαγωνισμό όπου ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός ανάμεσα σε 300 πρωτοβουλίες από 66 χώρες της Αφρικής, της Ασίας και του Ειρηνικού και της Λατινικής Αμερικής. Η διαχείριση του κάμπινγκ ασκείται από επιτροπή που εκλέγεται από τις τοπικές κοινότητες. Η ίδρυσή του ωφέλησε τις κοινωνίες παρέχοντάς τους έσοδα από καθημερινές δραστηριότητες και υπηρεσίες που διαφορετικά δεν θα υπήρχαν.

Όλ’ αυτά ακούγονται πολύ όμορφα αλλά η πραγματικότητα που συναντήσαμε εμείς ήταν λίγο διαφορετική. Για παράδειγμα, στο κτίριο με τις 3+3 (αλά τούρκα – εννοείται) τουαλέτες και ντουζιέρες μόνο μια λάμπα άναβε (εξοικονόμησης ενέργειας ωστόσο! ) στη μία τουαλέτα η οποία (συγκριτικά με τις άλλες) ήταν και κάπως καθαρή (νερό με το κουβαδάκι – εννοείται) και στον ένα και μοναδικό νιπτήρα νερό δεν έτρεχε από τον σχεδόν ξεχαρβαλωμένο νιπτήρα. Καθρέφτης δεν υπήρχε αλλά υπήρχε ξυραφάκι για το ξύρισμα! Άλλο παράδειγμα: Οι σκηνές που είχαν ετοιμάσει για μας ήταν σχετικά καινούργιες, σε καλή κατάσταση, αλλά τα στρωματάκια που σκεπάσματα που παρεσχέθησαν απορρίφθηκαν από τον Μιτάκ και χρησιμοποιήσαμε αυτά που είχε προνοήσει να προμηθευθεί. Ο Sheikh Omar είναι ιδιαίτερα φωτογενής (η φωτογραφία του ως χαρακτηριστική εικόνα ντόπιου εμφανίζεται σχεδόν σε όλα τα σάιτ αλλά και στα δύο μοναδικά άρθρα που γνωρίζω σε ελληνικά περιοδικά) και φαίνεται ότι τα καταφέρνει το ίδιο καλά και στις δημόσιες σχέσεις αλλά στο θέμα της διοίκησης-διαχείρισης μάλλον χρειάζεται κάποιες υποδείξεις.

Εν πάση περιπτώσει, η υποδοχή που μας επιφύλαξε το προσωπικό ήταν ζεστή και φιλική, στα καλύτερα (λέμε τώρα) μας έστρωσαν, μας έδωσαν μεγάλα μαξιλάρια ν’ αναπαύσουμε τα κουρασμένα σαρκία μας, το τσάι έρρεε άφθονο, τα βλέμματά τους άλλοτε διακριτικά, άλλοτε όχι και τόσο, μας επεξεργάζονταν συνεχώς, κουβέντες, καλαμπούρια, ο Σεΐχης ήθελε – ει δυνατόν – να μάθει Ελληνικά μέσα σε μια ώρα, «γράψε εδώ πώς λέτε ‘καλημέρα’, ‘καλησπέρα’, κλπ.»), μαζί τους στη θερμή υποδοχή και τα κουνούπια που σφύριζαν σαν στούκας στ’ αυτιά μας (φόρμες και αντικουνουπικό για αντιαεροπορική κάλυψη), μέχρι που σερβιρίστηκε και το φαγητό, άλλο ψάρι αυτή τη φορά, μη με ρωτήσετε όνομα, φρέσκο και νόστιμο (δεν φάγαμε και μεσημέρι οπότε ούτε λέπι δεν αφήσαμε), μέχρι που το τσιμπούσι και το μουχαμπέτι διακόπηκαν άδοξα από την έκρηξη του λαμπτήρα που φώτιζε το σεμνό σκηνικό και – φυσικά – δεν αντικαταστάθηκε!

Μεθ’ ου πολλού, λοιπόν, αποσυρθήκαμε στα ιδιαίτερά μας παρά θιν αλός, μια παραλία όπου η ψιλή άμμος ανακατεύονταν με λευκασμένα οστά φαλαινών, απομεινάρια κοραλλιών, νυκτερινό πεδίου δράσης των οικείων πια καβουριών-φαντασμάτων, κάτω από έναν έναστρο ουράνιο θόλο με τα εκατομμύρια μάτια ενός μεγαλοπρεπούς γαλαξία…

Κι όπως ξάπλωσα πάνω στο στρώμα, αδιαφορώντας για τα βότσαλα που βρίσκονταν από κάτω του, η μυρωδιά του λιβανιού έφτασε στη μύτη μου και νοητά με πήρε απ’ το χέρι και μ’ οδήγησε σε κάποιο κεφάλαιο της Παλαιάς Διαθήκης όπου και χάθηκα…

 

[_antonis_]

Τι μας κάνεις βραδιάτικα...
Κάποιες φωτογραφίες δε φαίνονται, δε πιστεύω να' χει το δικό μου pc πρόβλημα. Θα περάσω αργότερα να ξαναελέγξω!

 

[varioAthens]

Tρομερή περιγραφή... σα να είμαι κι εγώ εκεί!!!

 

[_antonis_]

Ωραία, είδα όλες τις φωτ/φίες.
Τώρα μπορώ να πάω να κοιμηθώ ανήσυχος!!!

 

[pattyyy]

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για το εξαιρετικό κείμενο και τις καταπληκτικές φωτογραφίες!

 

[vagantos]

Απολαυστικό και το σημερινό επεισόδιο της υπερπαραγωγής.
Κλείνω για να αναζητήσω πληροφορίες περί του αγγουρόδεντρου

 

[Dorotija]

Πωπω.... δεν εχω λόγια για το σημερινό κομμάτι...