Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Εγώ δεν ξέρω τίποτα...Δε με λένε Βρούτο επίσης, δεν ξέρω αν το πρόσεξες 
Υεμένη ΤΟ νησί (by hydronetta & babaduma)
- Thread starter hydronetta
- Ημερομηνία δημιουργίας
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Γιατί, βλέπεις κανέναν Καίσαρα εδώ μέσα?Εγώ δεν ξέρω τίποτα...Δε με λένε Βρούτο επίσης, δεν ξέρω αν το πρόσεξες
Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Όχι, δεν βλέπω. Μαθαίνω όμωςΓιατί, βλέπεις κανέναν Καίσαρα εδώ μέσα?
Pandora
Member
- Μηνύματα
- 2.803
- Likes
- 961
- Επόμενο Ταξίδι
- θα δείξει...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Εγώ το καθήκον μου το έκανα, από κει και πέρα, αν εσείς παρασέρνετε μερικούς-μερικούς σε ακολασίες, μη ζητάτε και τα ρέστα από αθώες περιστερές!Με τούτα και μ΄εκείνα και με τ΄άλλα, ένθεν κακείθεν
Pandora
Member
- Μηνύματα
- 2.803
- Likes
- 961
- Επόμενο Ταξίδι
- θα δείξει...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
αθώες περιστερέςΕγώ το καθήκον μου το έκανα, από κει και πέρα, αν εσείς παρασέρνετε μερικούς-μερικούς σε ακολασίες, μη ζητάτε και τα ρέστα από αθώες περιστερές!
(έγραψες...
)Η αρχή έγινε χθες και θα συνεχίσουμε να παρασέρνουμε τα ανήλικα
όλη την εβδομάδα ζεσταινόμαστε για το Π/Σ/Κ, έχει δουλειά...νηστεία και προσευχή η ομάδα (Φορτσάρουμε τώρα...
)
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
αθώες περιστερές
Η αρχή έγινε χθες και θα συνεχίσουμε να παρασέρνουμε τα ανήλικα
(Φορτσάρουμε τώρα...
Άλλοι στoυς ναούς του Άνθιμου κι άλλοι τάχα μου, τάχα μου νηστεία και περισυλλογή στα Σόδομα και στα Γόμμορα! O tempora, o mores!
KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Καισαρας...Καισαρας?Που καλε !Γιατί, βλέπεις κανέναν Καίσαρα εδώ μέσα?
Κλεοπατρα εδω!
Σοβαρα τωρα:στρωσου βρε ...στρωσου ...που σε αφησα Παρασκευη βραδυ και ακομη στο ιδιο σημειο σας βρισκω.
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Σοβαρά τώρα: Αυτά που έγραψα παραπάνω δεν τα διάβασες? Μήπως έπρεπε να τα γράψω αλαμπουρνέζικα (όπως λέει και το Καίμπριτζ) για να τα καταλάβεις?Σοβαρα τωρα:στρωσου βρε ...στρωσου ...που σε αφησα Παρασκευη βραδυ και ακομη στο ιδιο σημειο σας βρισκω.
astral
Member
- Μηνύματα
- 776
- Likes
- 140
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού - Αργεντινή
Dva Srca
Member
- Μηνύματα
- 558
- Likes
- 1.056
- Επόμενο Ταξίδι
- ΗΠΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Οπουδήποτε Πολυνησία
Μπήκα σήμερα μετά από μέρες τεμπελιάς να διαβάσω την υπόλοιπη ιστορία και βλέπω 70 νέα μηνύματα σε αυτό το thread μόνο. Ευτυχώς είχα μόνο 2 κεφάλαια να διαβάσω επιπλέον, αλλά ήταν απολαυστικότατα, μου αρέσαν πολύ και τα βιντεάκια και οι εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες (τις οποίες άλλωστε τιμώ και ο ίδιος ιδιαιτέρως στα travelstories μου). Ίσως να είμαι ο μόνος σε αυτό το φόρουμ που ενδιαφέρεται για την Ερυθραία περισσότερο απ' ότι για τη Σοκότρα, αν και ο συνδυασμός είναι τουλάχιστον εκρηκτικός. Και η όμορφη άμμος της παραλίας με έκανε να αναστενάξω λίγο, είναι πονεμένη ιστορία για μένα αυτές τις μέρες. Συνεχίστε εξίσου όμορφα και take it easy, άλλωστε τέτοιες ιστορίες με τόσες εικόνες κλπ θέλουν οίστρο για να γραφτούν, πώς να το κάνουμε;
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Κεφ. 6ο : Η απόβαση
Στο λιμάνι του Άντεν επικρατούσε το απόλυτο χάος. Σκούνες, τράτες, τρεχαντήρες, δεμένες η μια δίπλα στην άλλη, άλλες άδειες, άλλες φορτωμένες, άλλες σε διαδικασία φόρτωσης, ο απόλυτος οργασμός δραστηριοτήτων και χρωμάτων έδινε ζωή στο πρώτο φως της μέρας που μόλις άρχιζε. Κι εκείνος;
Εκείνος, χαμένος μέσα σ’ ένα πλήθος που σκουντούσε, έβριζε, έτρεχε, προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του ενώ, παράλληλα, έψαχνε με το βλέμμα από τη μια να βρει το σκάφος που θα τους περνούσε «απέναντι» στο νησί κι από την άλλη τον Hydronetta που δε φαινόταν πουθενά. Έσπαγε το κεφάλι του αλλά δεν έδειχνε να καταλήγει πουθενά. Πώς στην ευχή βρέθηκε εδώ;
Όλα είχαν πάει καλά. Το προηγούμενο μεσημέρι στη Σανα’ά είχαν ζητήσει απ’ τον υπάλληλο στο ξενοδοχείο να τηλεφωνήσει στη Felix airways, να επιβεβαιώσει την ώρα πτήσης το επόμενο πρωί, τις θέσεις τους και τη δυνατότητα πληρωμής των εισιτηρίων επί τόπου. Όλα ήταν όπως τα ήξεραν, κανένα πρόβλημα, το βράδυ πριν πάνε για ύπνο κανόνισαν και για ταξί να τους μεταφέρει στο αεροδρόμιο στις 4 το πρωί, «δυο ώρες πριν την αναχώρηση» τους είχαν πει, κι ανέβηκαν στο δωμάτιό τους, ήσυχοι, έφτιαξαν τα πράγματά τους, έχωσε τα Αιγυπτιακά μαχαιροπήρουνα μέσα στη βαλίτσα για να μην «χτυπήσουν» στο μηχάνημα στο αεροδρόμιο, και ξάπλωσαν ξεθεωμένοι για μερικές ώρες ύπνου. Και μετά; Κενό, μαύρο σκοτάδι, πλήρης απώλεια μνήμης.
Το 12-κιλο σακίδιο τον βάραινε στην πλάτη, με το ζόρι έσερνε τη βαλίτσα του ανάμεσα στον κόσμο καθώς κατευθύνονταν προς κάτι που έμοιαζε με λυόμενο γραφείο με κάτι πινακίδες στα αραβικά, όταν ξαφνικά είδε τον Hydronetta καμμιά πενηνταριά μέτρα πιο πέρα έτοιμο να περάσει τον δρόμο απέναντι – προς κάτι που έμοιαζε με «τσαγερί». Του έγνεψε αλλά εκείνος κοιτούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έκανε να τον φωνάξει αλλά εκείνην ακριβώς τη στιγμή άρχισαν να κτυπούν οι καμπάνες! Τι στο… Χριστιανοί είναι εδώ πέρα; Μόνο τζαμιά έβλεπε, καμμιά εκκλησία! Η συγχορδία απ’ τις καμπάνες αντηχούσε εκκωφαντική στ’ αυτιά του, εκείνος έτρεχε προς τον Hydronetta παραμερίζοντας τους ντόπιους που τον κοιτούσαν παραξενεμένοι μέχρι που κάποια στιγμή τον έφτασε και άπλωσε το χέρι του για…
… να κλείσω το ξυπνητήρι του κινητού που εξακολουθούσε να ουρλιάζει. Τρεις και τέταρτο. Ήμουν μούσκεμα απ’ τον ιδρώτα. Κάτω απ’ τα σκεπάσματα ήταν καλά, αλλά στο δωμάτιο έκανε ψοφόκρυο, θέρμανση καμμιά. Άναψα το φώς. Γύρισα και κοίταξα τον κουλουριασμένο όγκο δίπλα μου. Ο Γκιούλιβερ (*), διπλωμένος σε στάση εμβρύου που κάλυπτε όλο το στενό κρεβάτι, έπαιζε τον δικό του σκοπό, ανεπηρέαστος από σειρήνες και λάμψεις.
(*) όχι, δεν είναι αυτός ο Γκιούλιβερ που νομίζετε, εκείνος ήταν «γιαλαντζί» και χάθηκε κάπου στα σύνορα Λάος-Καμπότζης. Ελεγχόμενες φήμες τον θέλουν να έχει ασπασθεί τον βουδισμό και να ακολούθησε μια σέχτα νομάδων μοναχών στα βάθη της νότιας Κίνας. Ο Γκιούλιβερ της δικής μας ιστορίας είναι ο πραγματικός, ένα κεφάλι ψηλότερος από μένα και δύο από σχεδόν όλους τους κατοίκους της Υεμένης!
Σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι τουρτουρίζοντας και … έμεινα με το στόμα ανοιχτό, στήλη άλατος μπροστά στο θαύμα που εκτυλίσσονταν μπροστά στα γουρλωμένα μάτια μου: Το επίτευγμα της σύγχρονης Υεμενίτικης επιστήμης και τεχνολογίας, την διασπώμενη μαξιλαροθήκη!
Θά’μουν κάπου ένα λεπτό όρθιος, εκεί, ανίκανος ν’ αρθρώσω λέξη όταν ένοιωσα το χέρι του Γκιούλιβερ να με σκουντά από πίσω: «Τι έπαθες;» Έκανα λίγο στο πλάι και σήκωσα τα σκεπάσματα για να του δείξω καλύτερα. Κι εκεί, δεύτερο θαύμα καπάκι: Το διασπώμενο σεντόνι!
Δεν ξέρω πόση ώρα μείναμε εκεί να χαζεύουμε τα κουρέλια ή αν τα γέλια μας ξύπνησαν κανέναν από τους άλλους ενοίκους του ξενοδοχείου. Στη ρεσεψιόν πάντως δεν ήταν κανείς. Όταν όμως ανοίξαμε την βαριά εξώπορτα είδαμε έναν αγουροξυπνημένο τύπο να μας υποδέχεται. Ήταν ο ταξιτζής.
Παρά το περασμένο της ώρας, ο δρόμος είχε περισσότερη κίνηση απ’ όση περίμενα.
Ωστόσο, δεν κάναμε περισσότερο από 15 λεπτά για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο. Με το που σταματήσαμε δίπλα στα καροτσάκια μας επιτέθηκαν 4-5 μεταφορείς, ο καθένας με το καρότσι του – για να μας απαλλάξουν από τον κόπο να διασχίσουμε μόνοι μας τα 100 μέτρα μέχρι την είσοδο των αναχωρήσεων – έναντι τιμήματος κάτι μεγαλύτερου του ενός ευρώ. Τους αποκρούσαμε αποφασιστικά και προχωρήσαμε. Ως εμφανώς δυτικοί δε χρειάστηκε να δείξουμε στους φρουρούς με τα Καλάσνικοφ ούτε διαβατήρια, ούτε εισιτήρια – κάτι που ελέγχονταν σχολαστικά στους ντόπιους δημιουργώντας μια μικρή ουρά (την οποία εμείς – με υπόδειξή τους – παρακάμψαμε).
Η θλιβερή αίθουσα αναμονής παρουσίαζε κάποιο ενδυματολογικό ενδιαφέρον με τύπους άλλους ξαπλωμένους και κοιμώμενους δίπλα στις τουαλέτες, άλλους να έχουν βγάλει τα παπούτσια ή παντόφλες τους και γερμένους στα άβολα καθίσματα και ελάχιστους δυτικούς, μεταξύ των οποίων μια οικογένεια Κινέζων και μια μικρή ομάδα αλλοδαπών μεν, της ευρύτερης περιοχής δε, με μεγάλο κινηματογραφικό εξοπλισμό (το συνεργείο του Al Jazeera – όπως μάθαμε αργότερα – που αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο). Τα γραφεία των αεροπορικών εταιριών όλα κλειστά, συμπεριλαμβανομένου και της «δικής» μας Felix το οποίο κατείχε περίοπτη θέση στο χώρο.
Η ώρα περνούσε, κόσμος έρχονταν, εμπορεύματα σε καρότσια έπαιρναν θέση σε μια ουρά που όλο και μεγάλωνε και το γραφείο της Felix παρέμενε ερμητικά κλειστό. «Τι μας κουβάλησαν από τόσο νωρίς, αφού κανείς δεν είναι εδώ;» αναρωτήθηκε ο Γκιούλιβερ. Προφανώς δεν μπορούσα να του απαντήσω. Έριξα κάτι λαθραίες ματιές πίσω απ’ το γκισέ αλλά το μόνο που κατάφερα να διαπιστώσω ήταν ο τύπος του αεροσκάφους που θα πετούσαμε: Bombardier 70 θέσεων.
Εκεί γύρω στις 5 έφτασε ο τύπος της εταιρίας, πήρε απ’ το γραφείο κάτι χαρτιά κι εξαφανίστηκε πίσω από μια πόρτα. «Μα καλά, πότε θα πληρώσουμε τα εισιτήρια;» ξαναρώτησε ο Γκιούλιβερ. «Μετά τον έλεγχο των αποσκευών» του απάντησα κι ας είχα κι εγώ την ίδια απορία!
Απ’ τους τελευταίους στην ουρά για τον έλεγχο, ο Hydronetta πέρασε χωρίς πρόβλημα, ο υποφαινόμενος όμως δεν ήταν τόσο τυχερός.
«Τι έχετε μέσα στη βαλίτσα;»
«Τίποτα.»
«Πώς τίποτα. Εδώ κάτι μεταλλικό χτυπάει.»
«Α, ναι. Κάτι μαχαιροπήρουνα είναι.»
«Σίγουρα;»
«Σίγουρα. Θέλετε να την ανοίξω να δείτε;»
«Όχι, εντάξει. Περάστε.»
Απ’ το σακίδιο κατασχέθηκε ένας αναπτήρας (ο πρώτος από 5 θαμμένους σε διάφορα σημεία και αποσκευές), εξετάστηκε ιδιαίτερα προσεκτικά και με περιέργεια ο φορτιστής των μπαταριών της φωτ. μηχανής και επετράπη – τελικά – η μεταφορά του με αυστηρή παρατήρηση για το πλήθος των επαναφορτιζόμενων μπαταριών που κουβαλούσα. Αφού πέρασε ο Γκιούλιβερ και μια ψιλο-ανάκριση από κάποιον μυστικό που κυκλοφορούσε στο πλήθος, κατευθυνθήκαμε προς τα δύο counters που υπήρχαν όλο κι όλο και ήδη έπαιρναν σειρά οι συνταξιδιώτες μας. Δυο πτήσεις «έπαιζαν» εκείνη την ώρα, η μία ήταν η δική μας. «Καθάρισαν» οι Κινέζοι και ήρθε η σειρά μας.
Η διαδικασία όπως ακριβώς την ξέρετε – με μια μικρή διαφορά: $553 μετρητά το αντίτιμο της αξίας των δύο εισιτηρίων , κατεβλήθησαν εκεί, μετρητά, πάνω απ’ τον ιμάντα των αποσκευών! Ανακουφισμένοι που ήταν τόσο απλό, πήγαμε – επιτέλους – για καφέ και τσιγάρο μέχρι να ’ρθει η ώρα της αναχώρησης…
Οι Κινέζοι μας στοίχειωναν! Στα ακριβώς πίσω από εμάς καθίσματα βολεύτηκαν. Και πού το πρόβλημα – θα μου πείτε. Ναι μεν, αλλά … βρωμούσαν. Παιδιά δεν είμαι υπερβολικός, ρωτήστε τον Hydronetta. Φοβερή και άσχημη μυρωδιά. Ευτυχώς υπήρχαν κενές θέσεις και άλλαξα αμέσως, πήγα και σε παράθυρο για να μπορώ να τραβήξω και καμμιά φωτογραφία. Όσον αφορά τη διοικητική μέριμνα, αυτή περιελάμβανε ατομικό εμφιαλωμένο νερό ή χυμό και φετούλες κέικ σε μεμβράνη (σαν αυτές που δίνουν οι μανούλες στα παιδάκια που πηγαίνουν στο σχολείο).
Είχε φέξει από ώρα όταν το αεροπλάνο σηκώθηκε για την ενδιάμεση στάση στη Μουκάλλα. Η θέα του οροπεδίου από ψηλά ήταν εντυπωσιακή. Τρομερό ανάγλυφο, δίνει μια πολύ καλή ιδέα για τη γεωμορφολογία της χώρας.
Πλησιάζοντας για την προσγείωση μας δόθηκε η ευκαιρία για μερικές ακόμη εντυπωσιακές φωτογραφίες των ακτών του Άντεν και της πόλης της Μουκάλλα.
Το αεροδρόμιό της μου φάνηκε συμπαθητικό (δεν βγήκαμε απ’ το αεροπλάνο). Κόσμος κατέβηκε, κόσμος ανέβηκε, κι άλλα εμπορεύματα φορτώθηκαν και ξανασηκωθήκαμε για τον τελικό μας προορισμό. Εκτός απ’ το μακάβριο κουφάρι ενός αεροσκάφους κοντά στο αεροδρόμιο που φαίνεται από ψηλά
ASN Aircraft accident Antonov ? Mukalla
η διαδρομή δεν παρουσιάζει φωτογραφικό ενδιαφέρον καθώς γίνεται πάνω από θάλασσα. Βέβαια, η εικόνα αλλάζει καθώς πλησιάζουμε για την προσγείωση.
Η προσγείωση στο μικρό αεροδρόμιο του νησιού ήταν χωρίς προβλήματα, περπατήσαμε τα λίγα μέτρα μέχρι την αίθουσα αφίξεων και αφού ξεφορτώθηκαν τα άπειρα κιβώτια με εμπορεύματα, ήρθε η σειρά των αποσκευών. Εδώ είχαμε ένα «θεματάκι»: Ο ιμάντας παραλαβής ήταν τύπου «one-way». Δεν το «πιάνετε», ε; Να, πώς να το πω, φανταστείτε πως είναι εκείνη η τεράστια τσουλήθρα που κατεβαίνουν οι σκιέρ και μετά εκσφενδονίζονται στο κενό μ’ έναν τεράστιο πήδο; Κάπως έτσι, αλλά σε ευθεία. Αν δεν προλάβαινες να παραλάβεις την αποσκευή σου αυτή κατέληγε σε ένα άτακτο συνονθύλευμα, αγκαλιά με κούτες εμπορευμάτων διαφόρων μεγεθών και βαρών. Αφού κατατροπώσαμε με τις συντονισμένες ενέργειές μας Κινέζους, Άραβες, Γότθους και λοιπούς βαρβάρους στη μάχη που επακολούθησε, παραλάβαμε τα λάφυρά μας και βγήκαμε να συναντήσουμε τον Μιτάκ που μας περίμενε. Η απόβασή μας είχε ολοκληρωθεί!
Το αεροδρόμιο βρίσκεται στο βόρειο πεδινό τμήμα του νησιού, δίπλα στη θάλασσα και απέχει περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο από την πρωτεύουσα Χαντιμπό. Ο καλός ασφαλτοστρωμένος δρόμος, αφού περάσει μέσα από μερικά μικρά χωριά, σκαρφαλώνει την κατάληξη του ορεινού όγκου Hagger, στην οποία υπάρχει μια προστατευμένη περιοχή όπου έχει κανείς την ευκαιρία αφ’ ενός να θαυμάσει την υπέροχη θέα και αφ’ ετέρου να έλθει σε μια πρώτη επαφή με τη μοναδική χλωρίδα του νησιού. Εύλογα αναρωτιέμαι: «Μα καλά, ποιος είπε ότι το νησί είναι ξερό; Ίσως έχει να κάνει με την περίοδο, βέβαια, αλλά και πάλι, όλη αυτή η βλάστηση εξαφανίζεται την ξηρά περίοδο;»
Cucumber Tree (dendrosicyos socotranum)
Euphorbia arbuscula
Φτάνουμε στην πρωτεύουσα και το Taj Socotra Hotel που είχε επιλέξει ο Μιτάκ για τη διαμονή μας και αυτο-αποκαλείται «το μεγαλύτερο ξενοδοχείο της Σοκότρα» (από τα 3 που υπάρχουν). Ίσως να είναι και αλήθεια.
Αυτό που είναι επίσης αλήθεια είναι ότι παρέχει απλά τα στοιχειώδη για τη διαμονή, τα δωμάτια έχουν κλιματισμό που δεν λειτουργεί, ανεμιστήρα που λειτουργεί μεν αλλά στη μεγάλη σκάλα νομίζεις ότι είναι έτοιμος ν’ απογειωθεί, έχει πολλές πρίζες στους τοίχους αλλά μόνο μία λειτουργεί, οι κακοτεχνίες στην κατασκευή είναι περισσότερο από εμφανείς παντού, η καθαριότητα είναι σε ανεκτά επίπεδα, you got the picture…
Μετά από το πρωινό που αποδείχτηκε καλύτερο του αναμενομένου κι ένα σχετικό φρεσκάρισμα, αποφασίζουμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα (θα σας πω παρακάτω τον κύριο λόγο γι αυτήν) στην πόλη μέχρι νά’ρθει η ώρα του μεσημεριανού γεύματος.
Το Hadibo δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα μεγάλο χωριό με πέτρινα σπίτια και πολύχρωμες σιδερένιες πόρτες.
Εκτός από τον κεντρικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο που την τέμνει στη μέση, όλοι οι υπόλοιποι είναι χωματόδρομοι.
Είναι ένα μέρος αδιάφορο, γεμάτο κατσίκες, κάνει πολλή ζέστη και έχει πολλά χαρτιά και σακούλες πεταμένες στους δρόμους. Όποιος χτίζει και τελειώνει, παρατάει τα τσιμέντα και τις πέτρες που περίσσεψαν στο δρόμο.
Το κέντρο απέχει 1km. από τη θάλασσα. Οι γύρω βουνοκορφές είναι μυτερές, σαν την κάτω σιαγόνα αρπακτικού ψαριού. Εκεί ερχόμαστε και στην πρώτη οπτική επαφή με τους πολυάριθμους γύπες (Egyptian vulture) που παρατηρούν τα δρώμενα από τις στέγες των σπιτιών.
Οι κάτοικοι εδώ είναι πιο σκούροι απ’ ότι στην ενδοχώρα, αποτέλεσμα της μίξης Αράβων, Ινδών και Αφρικανών. Οι άνδρες φορούν μακρύ παρεό σαν φούστα, το futah, που φτάνει στη μέση της γάμπας, πουκάμισο ή μπλουζάκι και σαρίκι στο κεφάλι. Σημαντικά λιγότεροι μασούν το κάτ – λόγω του υψηλού κόστους των μεταφορικών (υπερδιπλάσια τιμή).
Οι λιγοστές γυναίκες στο δρόμο μοιάζουν με μαύρες σκιές, καλυμμένες εξ ολοκλήρου με μαύρα πέπλα, αλλά από μέσα φορούν χρωματιστά ρούχα τα οποία αποκαλύπτονται με τον αέρινο διασκελισμό τους.
Λοιπόν, πίσω στο θέμα μας (ο λόγος της βόλτας). Ο Γκιούλιβερ, που λέτε, είχε εκστασιαστεί με τις futah. Μου ξεκαθάρισε από την αρχή ότι χωρίς αυτήν δεν ηδύνατο να κυκλοφορήσει στο νησί. Ήθελε να «βιώσει από τα μέσα» τα πράγματα, «παραδοσιακά» όπως είπε (Μεταξύ μας, δυσκολευόμουν να συλλάβω το πώς θα γινόταν κάτι τέτοιο με μια φούστα να σ’ εμποδίζει συνεχώς στο περπάτημα, αλλά απέφυγα να το σχολιάσω για να μη δημιουργήσω εντάσεις. Ίσως να μην είχε σόρτς μαζί του, ίσως να ήθελε να είναι πιο ευάερα «τα μέσα» του λόγω της υψηλής θερμοκρασίας. Κάθε υπόθεση δεκτή). Κι έτσι, βρεθήκαμε σ’ ένα τοπικό σούπερ-ντούπερ «εδώδιμα – αποικιακά» απ’ όπου προμηθεύονταν οι ντόπιοι από λιβάνι μέχρι μωρουδιακά, παπούτσια μέχρι κουζινικά και λοιπά χρειώδη. Δορυφορικά ταψιά δεν είδα. Είδα όμως πολλά υφάσματα να καλύπτουν έναν τοίχο ολόκληρο.
Το βλέμμα του σκανάρισε προσεκτικά όλα τα υφάσματα και μετά άρχισε τα «γυμνάσια» στον ταλαίπωρο υπάλληλο. «Get me this please”, «No, no, no», «Get me that» και ούτω καθεξής. Ο υπάλληλος ιδρωκοπούσε χαμογελώντας, εγώ κόντεψα να ζητήσω κατ για να τα βγάλω πέρα, αρκέστηκα σ’ ένα στριφτό έξω από το μαγαζί, επέστρεψα, η παράσταση εκεί, ακόμη στη δεύτερη πράξη βρίσκονταν.
«Πώς σου φαίνεται αυτό;»
«Καλό είναι, ταιριάζει και με τις κουρτίνες».
«Μμμμ… όλο εξυπνάδες είσαι. Τι λες γι αυτό;»
«Για καλό το θες ή για καθημερινό;»
«Τι εννοείς;»
«Ε, να, αν το θες για καλό, ν’ αγοράσεις εκείνο με τα κρόσσια, να το στρώνεις τις Κυριακές που θά’χεις και καλό φαΐ!»
«Εσύ δε θ’ αγοράσεις;»
«Το δικό μου τραπέζι είναι ροτόντα.»
Κάποια στιγμή καταλήξαμε επιτέλους και πήραμε τον (χωματό)δρομο της επιστροφής. Είχε μεσημεριάσει.
Το γεύμα λιτό μεν, εξαιρετικά γευστικό δε, μας έφερε σε πρώτη επαφή με το kingfish, μια από τις σημαντικές «λιχουδιές» του νησιού.
Την τιμήσαμε δεόντως και σύντομα ήμασταν ξανά στο δρόμο, αυτή τη φορά με κατεύθυνση προς την Delisha beach στα ανατολικά. Εδώ νυχτώνει νωρίς και ό,τι δεις μέχρι τις 5 το απόγευμα.
Ο καιρός συννεφιασμένος πάνω από την οροσειρά που δεσπόζει στο βάθος και μικρά χωριά με λίγα σπίτια διάσπαρτα εδώ κι εκεί.
Πρώτη στάση για να θαυμάσουμε το πρώτο φοινικόδασος που συναντάμε, στις όχθες ενός wadi.
Εντυπωσιακοί αμμόλοφοι, μακρυά από την θάλασσα, μαγνητίζουν το βλέμμα μας.
Δεύτερη στάση για φωτογράφηση ενός ψαροχωριού.
Και κάποια στιγμή φτάνουμε στην παραλία και μένουμε με το στόμα ανοικτό!
(έτσι βιώνεται «παραδοσιακά» το μεγαλείο της φύσης)
«Εδώ ήμαστε» λέει ο Μιτάκ. «Μπορείτε να μείνετε μισή ώρα, μία ώρα, όσο θέλετε, εγώ εδώ θα είμαι και θα σας περιμένω». «Τι μισή ώρα άνθρωπέ μου, μέχρι να νυχτώσει εδώ θα ήμαστε!» του λέω και ξεκινάμε τον περίπατο στην ακτή. Κοιτάζω το ρολόι, 3 η ώρα, έχουμε 2 ώρες γεμάτες, βλέπω και κάτι μικροσκοπικές φιγούρες στο βάθος, κοντά στον αμμόλοφο και είμαι περίεργος να δω «τι παίζει» εκεί.
Η άμμος του γιαλού είναι γλυμμένη από τη θάλασσα, σκληρή και απάτητη και μοιάζει με καθρέφτη.
Απολαμβάνουμε το ελαφρύ αεράκι, το κύμα (δεν θα κάνουμε μπάνιο σήμερα, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο) και η συννεφιά βοηθάει στο περπάτημα. Η παραλία είναι απέραντη, δεν μπορώ να πω πόσα χιλιόμετρα ακριβώς, αλλά κρίνοντας από το χρόνο που κάναμε και την απόσταση που διασχίσαμε, θα πρέπει να είναι πάνω από 5-6km.
Χαζεύουμε τα κοχύλια και τα νεκρά κοράλλια που έχει ξεβγάλει η θάλασσα και θαυμάζουμε την απίστευτη ομορφιά και αρμονία της φύσης.
Και κάποια στιγμή οι μικροσκοπικές φιγούρες παίρνουν σάρκα και οστά. Πιτσιρικαρία απολαμβάνει το παιχνίδι της στο ποταμάκι του wadi που ξεβγάζει το γλυκό νερό τoυ στη θάλασσα.
Λίγο μακρύτερα βρίσκονται 4 τζιπ παρκαρισμένα, οι οικογένειες έχουν στρώσει κάτω πικ-νικ χωρίς, ωστόσο, να χάνουν από τα μάτια τους τα παιδιά τους και τους «παρείσακτους». Κάποια στιγμή, μετά την απομάκρυνσή μας, βρίσκουν την ευκαιρία και γυναίκες της παρέας ν’ απολαύσουν λίγο τη θάλασσα.
Ο Γκιούλιβερ στην αρχή δείχνει απρόθυμος ν’ ανέβει ψηλά στον αμμόλοφο αλλά δε θέλει και πολλά παρακάλια για ν’ ακολουθήσει. Φαίνεται κοντά αλλά μας παίρνει άλλα 15 λεπτά να φτάσουμε μέχρις εκεί.
Η ανάβαση στο ψηλότερο σημείο της μας δίνει μιαν αίσθηση ικανοποίησης και μας χαρίζει μιαν υπέροχη θέα.
Κατεβαίνοντας τον αμμόλοφο και μόλις περνάμε τη λιμνούλα, μια ευχάριστη έκπληξη μας περιμένει: Ο Μιτάκ έχει φέρει το αμάξι μέχρι εδώ, οπότε δε θα χρειαστεί να περπατήσουμε πίσω ξανά όλη την απόσταση (όχι ότι θα μας χαλούσε δηλαδή, αλλά θα νύχτωνε ώσπου να φτάσουμε).
Στάση στη διαδρομή μας, για να αποτυπώσουμε φωτο-κινηματογραφικά και ένα παραθαλάσσιο πετρόχτιστο χωριό. Μόνο που αυτό γινόταν εξόφθαλμα από τον Γκιούλιβερ και την ογκώδη μηχανή του. Κι εκεί που εκείνος παρίστανε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, με αργόσυρτα πλάνα χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας, ακούστηκαν φωνές. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι τρέχει, εμφανίστηκε στη πόρτα του συνοδηγού ένας μουτζαχεντίν με μάτι άγριο να γυαλίζει, λες και ετοιμαζόταν να σφάξει απίστους. Ούρλιαζε στα σοκοτριανά σε απόσταση αναπνοής από τον Γκιούλιβερ που έτρεμε σαν το ψάρι. Ο Μιτάκ ψύχραιμος κάτι του απαντούσε. Το μυστήριο λύθηκε ταχύτατα. Ο θεματοφύλακας μουτζαχεντίν θεώρησε ότι τραβούσαμε φωτογραφίες τις γυναίκες του χωριού, ασέβεια μεγάλη για έναν άρρενα δυτικό τουρίστα. Πανικόβλητος ο Γκιούλιβερ, μην τύχει και τα πάρει στο κρανίο ο μουτζαχεντίν και του φέρει τη μηχανή κολάρο στο κεφάλι άρχισε να σβήνει τα αρχεία και να του δείχνει από την οθόνη ότι δεν υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία. Αφού κάλμαρε ο έξαλλος μουτζαχεντίν, ικανοποιημένος ότι διέσωσε τη τιμή του χωριού του, μας άφησε να συνεχίσουμε το δρόμο μας επιτρέποντας στη καρδιά του Γκιούλιβερ να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς.
(Το ψαροχώρι και ο … μουτζαχεντίν)
Στη συνέχεια του δρόμου της επιστροφής, μας δόθηκε κι η δυνατότητα ν’ απολαύσουμε το πρώτο ηλιοβασίλεμα στο νησί.
Το δείπνο μας είχε προγραμματισθεί να γίνει σε κάποιο κάμπινγκ κοντά στο Χαντιμπό. Αυτό μου εξήψε λίγο την περιέργεια και την προσμονή για κάποιες (λέμε τώρα) ενδιαφέρουσες γνωριμίες. Φρούδες ελπίδες. Μόνο με κάτι καλάμια γνωριστήκαμε, κάτι ξενέρωτοι ασπροκώληδες έτρωγαν ήδη καθισμένοι σε πλαστικές καρέκλες γύρω από ένα τραπέζι ίδιου τύπου (μα καλά, παντού στον κόσμο οι ίδιες πλαστικές καρέκλες; Αυτό είναι η περίφημη παγκοσμιοποίηση τελικά; ). Το φαγητό ήταν παραλλαγή στο ίδιο θέμα με το μεσημεριανό – αλλά καθόλου δε μας χάλασε!
(Πρίν)
(… και μετά)
Πριν καταλήξουμε στο ξενοδοχείο για τη νυκτερινή κατάκλιση, η στάση στην αγορά της πόλης για την αγορά φρούτων (μήλα και πορτοκάλια εισαγωγής από Χιλή, παρακαλώ) μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε επί το έργον τα απορριμματοφόρα του Δήμου:
Μάλλον η αντίστοιχη Υπηρεσία θα πρέπει να κάνει έξτρα προσλήψεις γιατί παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους η εικόνα ήταν αποθαρρυντική…
Όταν έκλεισα τα μάτια μου, πίσω στο δωμάτιο, οι πρόσφατες εικόνες της Delisha ξαναπλημμύρισαν το νου μου, γεμίζοντάς με με χαρά, ικανοποίηση, και γλυκειά προσμονή για το τι μας επιφύλασσε η επόμενη μέρα…
Στο λιμάνι του Άντεν επικρατούσε το απόλυτο χάος. Σκούνες, τράτες, τρεχαντήρες, δεμένες η μια δίπλα στην άλλη, άλλες άδειες, άλλες φορτωμένες, άλλες σε διαδικασία φόρτωσης, ο απόλυτος οργασμός δραστηριοτήτων και χρωμάτων έδινε ζωή στο πρώτο φως της μέρας που μόλις άρχιζε. Κι εκείνος;
Εκείνος, χαμένος μέσα σ’ ένα πλήθος που σκουντούσε, έβριζε, έτρεχε, προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του ενώ, παράλληλα, έψαχνε με το βλέμμα από τη μια να βρει το σκάφος που θα τους περνούσε «απέναντι» στο νησί κι από την άλλη τον Hydronetta που δε φαινόταν πουθενά. Έσπαγε το κεφάλι του αλλά δεν έδειχνε να καταλήγει πουθενά. Πώς στην ευχή βρέθηκε εδώ;
Όλα είχαν πάει καλά. Το προηγούμενο μεσημέρι στη Σανα’ά είχαν ζητήσει απ’ τον υπάλληλο στο ξενοδοχείο να τηλεφωνήσει στη Felix airways, να επιβεβαιώσει την ώρα πτήσης το επόμενο πρωί, τις θέσεις τους και τη δυνατότητα πληρωμής των εισιτηρίων επί τόπου. Όλα ήταν όπως τα ήξεραν, κανένα πρόβλημα, το βράδυ πριν πάνε για ύπνο κανόνισαν και για ταξί να τους μεταφέρει στο αεροδρόμιο στις 4 το πρωί, «δυο ώρες πριν την αναχώρηση» τους είχαν πει, κι ανέβηκαν στο δωμάτιό τους, ήσυχοι, έφτιαξαν τα πράγματά τους, έχωσε τα Αιγυπτιακά μαχαιροπήρουνα μέσα στη βαλίτσα για να μην «χτυπήσουν» στο μηχάνημα στο αεροδρόμιο, και ξάπλωσαν ξεθεωμένοι για μερικές ώρες ύπνου. Και μετά; Κενό, μαύρο σκοτάδι, πλήρης απώλεια μνήμης.
Το 12-κιλο σακίδιο τον βάραινε στην πλάτη, με το ζόρι έσερνε τη βαλίτσα του ανάμεσα στον κόσμο καθώς κατευθύνονταν προς κάτι που έμοιαζε με λυόμενο γραφείο με κάτι πινακίδες στα αραβικά, όταν ξαφνικά είδε τον Hydronetta καμμιά πενηνταριά μέτρα πιο πέρα έτοιμο να περάσει τον δρόμο απέναντι – προς κάτι που έμοιαζε με «τσαγερί». Του έγνεψε αλλά εκείνος κοιτούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έκανε να τον φωνάξει αλλά εκείνην ακριβώς τη στιγμή άρχισαν να κτυπούν οι καμπάνες! Τι στο… Χριστιανοί είναι εδώ πέρα; Μόνο τζαμιά έβλεπε, καμμιά εκκλησία! Η συγχορδία απ’ τις καμπάνες αντηχούσε εκκωφαντική στ’ αυτιά του, εκείνος έτρεχε προς τον Hydronetta παραμερίζοντας τους ντόπιους που τον κοιτούσαν παραξενεμένοι μέχρι που κάποια στιγμή τον έφτασε και άπλωσε το χέρι του για…
… να κλείσω το ξυπνητήρι του κινητού που εξακολουθούσε να ουρλιάζει. Τρεις και τέταρτο. Ήμουν μούσκεμα απ’ τον ιδρώτα. Κάτω απ’ τα σκεπάσματα ήταν καλά, αλλά στο δωμάτιο έκανε ψοφόκρυο, θέρμανση καμμιά. Άναψα το φώς. Γύρισα και κοίταξα τον κουλουριασμένο όγκο δίπλα μου. Ο Γκιούλιβερ (*), διπλωμένος σε στάση εμβρύου που κάλυπτε όλο το στενό κρεβάτι, έπαιζε τον δικό του σκοπό, ανεπηρέαστος από σειρήνες και λάμψεις.
(*) όχι, δεν είναι αυτός ο Γκιούλιβερ που νομίζετε, εκείνος ήταν «γιαλαντζί» και χάθηκε κάπου στα σύνορα Λάος-Καμπότζης. Ελεγχόμενες φήμες τον θέλουν να έχει ασπασθεί τον βουδισμό και να ακολούθησε μια σέχτα νομάδων μοναχών στα βάθη της νότιας Κίνας. Ο Γκιούλιβερ της δικής μας ιστορίας είναι ο πραγματικός, ένα κεφάλι ψηλότερος από μένα και δύο από σχεδόν όλους τους κατοίκους της Υεμένης!
Σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι τουρτουρίζοντας και … έμεινα με το στόμα ανοιχτό, στήλη άλατος μπροστά στο θαύμα που εκτυλίσσονταν μπροστά στα γουρλωμένα μάτια μου: Το επίτευγμα της σύγχρονης Υεμενίτικης επιστήμης και τεχνολογίας, την διασπώμενη μαξιλαροθήκη!
Θά’μουν κάπου ένα λεπτό όρθιος, εκεί, ανίκανος ν’ αρθρώσω λέξη όταν ένοιωσα το χέρι του Γκιούλιβερ να με σκουντά από πίσω: «Τι έπαθες;» Έκανα λίγο στο πλάι και σήκωσα τα σκεπάσματα για να του δείξω καλύτερα. Κι εκεί, δεύτερο θαύμα καπάκι: Το διασπώμενο σεντόνι!
Δεν ξέρω πόση ώρα μείναμε εκεί να χαζεύουμε τα κουρέλια ή αν τα γέλια μας ξύπνησαν κανέναν από τους άλλους ενοίκους του ξενοδοχείου. Στη ρεσεψιόν πάντως δεν ήταν κανείς. Όταν όμως ανοίξαμε την βαριά εξώπορτα είδαμε έναν αγουροξυπνημένο τύπο να μας υποδέχεται. Ήταν ο ταξιτζής.
Παρά το περασμένο της ώρας, ο δρόμος είχε περισσότερη κίνηση απ’ όση περίμενα.
Ωστόσο, δεν κάναμε περισσότερο από 15 λεπτά για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο. Με το που σταματήσαμε δίπλα στα καροτσάκια μας επιτέθηκαν 4-5 μεταφορείς, ο καθένας με το καρότσι του – για να μας απαλλάξουν από τον κόπο να διασχίσουμε μόνοι μας τα 100 μέτρα μέχρι την είσοδο των αναχωρήσεων – έναντι τιμήματος κάτι μεγαλύτερου του ενός ευρώ. Τους αποκρούσαμε αποφασιστικά και προχωρήσαμε. Ως εμφανώς δυτικοί δε χρειάστηκε να δείξουμε στους φρουρούς με τα Καλάσνικοφ ούτε διαβατήρια, ούτε εισιτήρια – κάτι που ελέγχονταν σχολαστικά στους ντόπιους δημιουργώντας μια μικρή ουρά (την οποία εμείς – με υπόδειξή τους – παρακάμψαμε).
Η θλιβερή αίθουσα αναμονής παρουσίαζε κάποιο ενδυματολογικό ενδιαφέρον με τύπους άλλους ξαπλωμένους και κοιμώμενους δίπλα στις τουαλέτες, άλλους να έχουν βγάλει τα παπούτσια ή παντόφλες τους και γερμένους στα άβολα καθίσματα και ελάχιστους δυτικούς, μεταξύ των οποίων μια οικογένεια Κινέζων και μια μικρή ομάδα αλλοδαπών μεν, της ευρύτερης περιοχής δε, με μεγάλο κινηματογραφικό εξοπλισμό (το συνεργείο του Al Jazeera – όπως μάθαμε αργότερα – που αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο). Τα γραφεία των αεροπορικών εταιριών όλα κλειστά, συμπεριλαμβανομένου και της «δικής» μας Felix το οποίο κατείχε περίοπτη θέση στο χώρο.
Η ώρα περνούσε, κόσμος έρχονταν, εμπορεύματα σε καρότσια έπαιρναν θέση σε μια ουρά που όλο και μεγάλωνε και το γραφείο της Felix παρέμενε ερμητικά κλειστό. «Τι μας κουβάλησαν από τόσο νωρίς, αφού κανείς δεν είναι εδώ;» αναρωτήθηκε ο Γκιούλιβερ. Προφανώς δεν μπορούσα να του απαντήσω. Έριξα κάτι λαθραίες ματιές πίσω απ’ το γκισέ αλλά το μόνο που κατάφερα να διαπιστώσω ήταν ο τύπος του αεροσκάφους που θα πετούσαμε: Bombardier 70 θέσεων.
Εκεί γύρω στις 5 έφτασε ο τύπος της εταιρίας, πήρε απ’ το γραφείο κάτι χαρτιά κι εξαφανίστηκε πίσω από μια πόρτα. «Μα καλά, πότε θα πληρώσουμε τα εισιτήρια;» ξαναρώτησε ο Γκιούλιβερ. «Μετά τον έλεγχο των αποσκευών» του απάντησα κι ας είχα κι εγώ την ίδια απορία!
Απ’ τους τελευταίους στην ουρά για τον έλεγχο, ο Hydronetta πέρασε χωρίς πρόβλημα, ο υποφαινόμενος όμως δεν ήταν τόσο τυχερός.
«Τι έχετε μέσα στη βαλίτσα;»
«Τίποτα.»
«Πώς τίποτα. Εδώ κάτι μεταλλικό χτυπάει.»
«Α, ναι. Κάτι μαχαιροπήρουνα είναι.»
«Σίγουρα;»
«Σίγουρα. Θέλετε να την ανοίξω να δείτε;»
«Όχι, εντάξει. Περάστε.»
Απ’ το σακίδιο κατασχέθηκε ένας αναπτήρας (ο πρώτος από 5 θαμμένους σε διάφορα σημεία και αποσκευές), εξετάστηκε ιδιαίτερα προσεκτικά και με περιέργεια ο φορτιστής των μπαταριών της φωτ. μηχανής και επετράπη – τελικά – η μεταφορά του με αυστηρή παρατήρηση για το πλήθος των επαναφορτιζόμενων μπαταριών που κουβαλούσα. Αφού πέρασε ο Γκιούλιβερ και μια ψιλο-ανάκριση από κάποιον μυστικό που κυκλοφορούσε στο πλήθος, κατευθυνθήκαμε προς τα δύο counters που υπήρχαν όλο κι όλο και ήδη έπαιρναν σειρά οι συνταξιδιώτες μας. Δυο πτήσεις «έπαιζαν» εκείνη την ώρα, η μία ήταν η δική μας. «Καθάρισαν» οι Κινέζοι και ήρθε η σειρά μας.
Η διαδικασία όπως ακριβώς την ξέρετε – με μια μικρή διαφορά: $553 μετρητά το αντίτιμο της αξίας των δύο εισιτηρίων , κατεβλήθησαν εκεί, μετρητά, πάνω απ’ τον ιμάντα των αποσκευών! Ανακουφισμένοι που ήταν τόσο απλό, πήγαμε – επιτέλους – για καφέ και τσιγάρο μέχρι να ’ρθει η ώρα της αναχώρησης…
Οι Κινέζοι μας στοίχειωναν! Στα ακριβώς πίσω από εμάς καθίσματα βολεύτηκαν. Και πού το πρόβλημα – θα μου πείτε. Ναι μεν, αλλά … βρωμούσαν. Παιδιά δεν είμαι υπερβολικός, ρωτήστε τον Hydronetta. Φοβερή και άσχημη μυρωδιά. Ευτυχώς υπήρχαν κενές θέσεις και άλλαξα αμέσως, πήγα και σε παράθυρο για να μπορώ να τραβήξω και καμμιά φωτογραφία. Όσον αφορά τη διοικητική μέριμνα, αυτή περιελάμβανε ατομικό εμφιαλωμένο νερό ή χυμό και φετούλες κέικ σε μεμβράνη (σαν αυτές που δίνουν οι μανούλες στα παιδάκια που πηγαίνουν στο σχολείο).
Είχε φέξει από ώρα όταν το αεροπλάνο σηκώθηκε για την ενδιάμεση στάση στη Μουκάλλα. Η θέα του οροπεδίου από ψηλά ήταν εντυπωσιακή. Τρομερό ανάγλυφο, δίνει μια πολύ καλή ιδέα για τη γεωμορφολογία της χώρας.
Πλησιάζοντας για την προσγείωση μας δόθηκε η ευκαιρία για μερικές ακόμη εντυπωσιακές φωτογραφίες των ακτών του Άντεν και της πόλης της Μουκάλλα.
Το αεροδρόμιό της μου φάνηκε συμπαθητικό (δεν βγήκαμε απ’ το αεροπλάνο). Κόσμος κατέβηκε, κόσμος ανέβηκε, κι άλλα εμπορεύματα φορτώθηκαν και ξανασηκωθήκαμε για τον τελικό μας προορισμό. Εκτός απ’ το μακάβριο κουφάρι ενός αεροσκάφους κοντά στο αεροδρόμιο που φαίνεται από ψηλά
ASN Aircraft accident Antonov ? Mukalla
η διαδρομή δεν παρουσιάζει φωτογραφικό ενδιαφέρον καθώς γίνεται πάνω από θάλασσα. Βέβαια, η εικόνα αλλάζει καθώς πλησιάζουμε για την προσγείωση.
Η προσγείωση στο μικρό αεροδρόμιο του νησιού ήταν χωρίς προβλήματα, περπατήσαμε τα λίγα μέτρα μέχρι την αίθουσα αφίξεων και αφού ξεφορτώθηκαν τα άπειρα κιβώτια με εμπορεύματα, ήρθε η σειρά των αποσκευών. Εδώ είχαμε ένα «θεματάκι»: Ο ιμάντας παραλαβής ήταν τύπου «one-way». Δεν το «πιάνετε», ε; Να, πώς να το πω, φανταστείτε πως είναι εκείνη η τεράστια τσουλήθρα που κατεβαίνουν οι σκιέρ και μετά εκσφενδονίζονται στο κενό μ’ έναν τεράστιο πήδο; Κάπως έτσι, αλλά σε ευθεία. Αν δεν προλάβαινες να παραλάβεις την αποσκευή σου αυτή κατέληγε σε ένα άτακτο συνονθύλευμα, αγκαλιά με κούτες εμπορευμάτων διαφόρων μεγεθών και βαρών. Αφού κατατροπώσαμε με τις συντονισμένες ενέργειές μας Κινέζους, Άραβες, Γότθους και λοιπούς βαρβάρους στη μάχη που επακολούθησε, παραλάβαμε τα λάφυρά μας και βγήκαμε να συναντήσουμε τον Μιτάκ που μας περίμενε. Η απόβασή μας είχε ολοκληρωθεί!
Το αεροδρόμιο βρίσκεται στο βόρειο πεδινό τμήμα του νησιού, δίπλα στη θάλασσα και απέχει περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο από την πρωτεύουσα Χαντιμπό. Ο καλός ασφαλτοστρωμένος δρόμος, αφού περάσει μέσα από μερικά μικρά χωριά, σκαρφαλώνει την κατάληξη του ορεινού όγκου Hagger, στην οποία υπάρχει μια προστατευμένη περιοχή όπου έχει κανείς την ευκαιρία αφ’ ενός να θαυμάσει την υπέροχη θέα και αφ’ ετέρου να έλθει σε μια πρώτη επαφή με τη μοναδική χλωρίδα του νησιού. Εύλογα αναρωτιέμαι: «Μα καλά, ποιος είπε ότι το νησί είναι ξερό; Ίσως έχει να κάνει με την περίοδο, βέβαια, αλλά και πάλι, όλη αυτή η βλάστηση εξαφανίζεται την ξηρά περίοδο;»
Cucumber Tree (dendrosicyos socotranum)
Euphorbia arbuscula
Φτάνουμε στην πρωτεύουσα και το Taj Socotra Hotel που είχε επιλέξει ο Μιτάκ για τη διαμονή μας και αυτο-αποκαλείται «το μεγαλύτερο ξενοδοχείο της Σοκότρα» (από τα 3 που υπάρχουν). Ίσως να είναι και αλήθεια.
Αυτό που είναι επίσης αλήθεια είναι ότι παρέχει απλά τα στοιχειώδη για τη διαμονή, τα δωμάτια έχουν κλιματισμό που δεν λειτουργεί, ανεμιστήρα που λειτουργεί μεν αλλά στη μεγάλη σκάλα νομίζεις ότι είναι έτοιμος ν’ απογειωθεί, έχει πολλές πρίζες στους τοίχους αλλά μόνο μία λειτουργεί, οι κακοτεχνίες στην κατασκευή είναι περισσότερο από εμφανείς παντού, η καθαριότητα είναι σε ανεκτά επίπεδα, you got the picture…
Μετά από το πρωινό που αποδείχτηκε καλύτερο του αναμενομένου κι ένα σχετικό φρεσκάρισμα, αποφασίζουμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα (θα σας πω παρακάτω τον κύριο λόγο γι αυτήν) στην πόλη μέχρι νά’ρθει η ώρα του μεσημεριανού γεύματος.
Το Hadibo δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα μεγάλο χωριό με πέτρινα σπίτια και πολύχρωμες σιδερένιες πόρτες.
Εκτός από τον κεντρικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο που την τέμνει στη μέση, όλοι οι υπόλοιποι είναι χωματόδρομοι.
Είναι ένα μέρος αδιάφορο, γεμάτο κατσίκες, κάνει πολλή ζέστη και έχει πολλά χαρτιά και σακούλες πεταμένες στους δρόμους. Όποιος χτίζει και τελειώνει, παρατάει τα τσιμέντα και τις πέτρες που περίσσεψαν στο δρόμο.
Το κέντρο απέχει 1km. από τη θάλασσα. Οι γύρω βουνοκορφές είναι μυτερές, σαν την κάτω σιαγόνα αρπακτικού ψαριού. Εκεί ερχόμαστε και στην πρώτη οπτική επαφή με τους πολυάριθμους γύπες (Egyptian vulture) που παρατηρούν τα δρώμενα από τις στέγες των σπιτιών.
Οι κάτοικοι εδώ είναι πιο σκούροι απ’ ότι στην ενδοχώρα, αποτέλεσμα της μίξης Αράβων, Ινδών και Αφρικανών. Οι άνδρες φορούν μακρύ παρεό σαν φούστα, το futah, που φτάνει στη μέση της γάμπας, πουκάμισο ή μπλουζάκι και σαρίκι στο κεφάλι. Σημαντικά λιγότεροι μασούν το κάτ – λόγω του υψηλού κόστους των μεταφορικών (υπερδιπλάσια τιμή).
Οι λιγοστές γυναίκες στο δρόμο μοιάζουν με μαύρες σκιές, καλυμμένες εξ ολοκλήρου με μαύρα πέπλα, αλλά από μέσα φορούν χρωματιστά ρούχα τα οποία αποκαλύπτονται με τον αέρινο διασκελισμό τους.
Λοιπόν, πίσω στο θέμα μας (ο λόγος της βόλτας). Ο Γκιούλιβερ, που λέτε, είχε εκστασιαστεί με τις futah. Μου ξεκαθάρισε από την αρχή ότι χωρίς αυτήν δεν ηδύνατο να κυκλοφορήσει στο νησί. Ήθελε να «βιώσει από τα μέσα» τα πράγματα, «παραδοσιακά» όπως είπε (Μεταξύ μας, δυσκολευόμουν να συλλάβω το πώς θα γινόταν κάτι τέτοιο με μια φούστα να σ’ εμποδίζει συνεχώς στο περπάτημα, αλλά απέφυγα να το σχολιάσω για να μη δημιουργήσω εντάσεις. Ίσως να μην είχε σόρτς μαζί του, ίσως να ήθελε να είναι πιο ευάερα «τα μέσα» του λόγω της υψηλής θερμοκρασίας. Κάθε υπόθεση δεκτή). Κι έτσι, βρεθήκαμε σ’ ένα τοπικό σούπερ-ντούπερ «εδώδιμα – αποικιακά» απ’ όπου προμηθεύονταν οι ντόπιοι από λιβάνι μέχρι μωρουδιακά, παπούτσια μέχρι κουζινικά και λοιπά χρειώδη. Δορυφορικά ταψιά δεν είδα. Είδα όμως πολλά υφάσματα να καλύπτουν έναν τοίχο ολόκληρο.
Το βλέμμα του σκανάρισε προσεκτικά όλα τα υφάσματα και μετά άρχισε τα «γυμνάσια» στον ταλαίπωρο υπάλληλο. «Get me this please”, «No, no, no», «Get me that» και ούτω καθεξής. Ο υπάλληλος ιδρωκοπούσε χαμογελώντας, εγώ κόντεψα να ζητήσω κατ για να τα βγάλω πέρα, αρκέστηκα σ’ ένα στριφτό έξω από το μαγαζί, επέστρεψα, η παράσταση εκεί, ακόμη στη δεύτερη πράξη βρίσκονταν.
«Πώς σου φαίνεται αυτό;»
«Καλό είναι, ταιριάζει και με τις κουρτίνες».
«Μμμμ… όλο εξυπνάδες είσαι. Τι λες γι αυτό;»
«Για καλό το θες ή για καθημερινό;»
«Τι εννοείς;»
«Ε, να, αν το θες για καλό, ν’ αγοράσεις εκείνο με τα κρόσσια, να το στρώνεις τις Κυριακές που θά’χεις και καλό φαΐ!»
«Εσύ δε θ’ αγοράσεις;»
«Το δικό μου τραπέζι είναι ροτόντα.»
Κάποια στιγμή καταλήξαμε επιτέλους και πήραμε τον (χωματό)δρομο της επιστροφής. Είχε μεσημεριάσει.
Το γεύμα λιτό μεν, εξαιρετικά γευστικό δε, μας έφερε σε πρώτη επαφή με το kingfish, μια από τις σημαντικές «λιχουδιές» του νησιού.
Την τιμήσαμε δεόντως και σύντομα ήμασταν ξανά στο δρόμο, αυτή τη φορά με κατεύθυνση προς την Delisha beach στα ανατολικά. Εδώ νυχτώνει νωρίς και ό,τι δεις μέχρι τις 5 το απόγευμα.
Ο καιρός συννεφιασμένος πάνω από την οροσειρά που δεσπόζει στο βάθος και μικρά χωριά με λίγα σπίτια διάσπαρτα εδώ κι εκεί.
Πρώτη στάση για να θαυμάσουμε το πρώτο φοινικόδασος που συναντάμε, στις όχθες ενός wadi.
Εντυπωσιακοί αμμόλοφοι, μακρυά από την θάλασσα, μαγνητίζουν το βλέμμα μας.
Δεύτερη στάση για φωτογράφηση ενός ψαροχωριού.
Και κάποια στιγμή φτάνουμε στην παραλία και μένουμε με το στόμα ανοικτό!
(έτσι βιώνεται «παραδοσιακά» το μεγαλείο της φύσης)
«Εδώ ήμαστε» λέει ο Μιτάκ. «Μπορείτε να μείνετε μισή ώρα, μία ώρα, όσο θέλετε, εγώ εδώ θα είμαι και θα σας περιμένω». «Τι μισή ώρα άνθρωπέ μου, μέχρι να νυχτώσει εδώ θα ήμαστε!» του λέω και ξεκινάμε τον περίπατο στην ακτή. Κοιτάζω το ρολόι, 3 η ώρα, έχουμε 2 ώρες γεμάτες, βλέπω και κάτι μικροσκοπικές φιγούρες στο βάθος, κοντά στον αμμόλοφο και είμαι περίεργος να δω «τι παίζει» εκεί.
Η άμμος του γιαλού είναι γλυμμένη από τη θάλασσα, σκληρή και απάτητη και μοιάζει με καθρέφτη.
Απολαμβάνουμε το ελαφρύ αεράκι, το κύμα (δεν θα κάνουμε μπάνιο σήμερα, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο) και η συννεφιά βοηθάει στο περπάτημα. Η παραλία είναι απέραντη, δεν μπορώ να πω πόσα χιλιόμετρα ακριβώς, αλλά κρίνοντας από το χρόνο που κάναμε και την απόσταση που διασχίσαμε, θα πρέπει να είναι πάνω από 5-6km.
Χαζεύουμε τα κοχύλια και τα νεκρά κοράλλια που έχει ξεβγάλει η θάλασσα και θαυμάζουμε την απίστευτη ομορφιά και αρμονία της φύσης.
Και κάποια στιγμή οι μικροσκοπικές φιγούρες παίρνουν σάρκα και οστά. Πιτσιρικαρία απολαμβάνει το παιχνίδι της στο ποταμάκι του wadi που ξεβγάζει το γλυκό νερό τoυ στη θάλασσα.
Λίγο μακρύτερα βρίσκονται 4 τζιπ παρκαρισμένα, οι οικογένειες έχουν στρώσει κάτω πικ-νικ χωρίς, ωστόσο, να χάνουν από τα μάτια τους τα παιδιά τους και τους «παρείσακτους». Κάποια στιγμή, μετά την απομάκρυνσή μας, βρίσκουν την ευκαιρία και γυναίκες της παρέας ν’ απολαύσουν λίγο τη θάλασσα.
Ο Γκιούλιβερ στην αρχή δείχνει απρόθυμος ν’ ανέβει ψηλά στον αμμόλοφο αλλά δε θέλει και πολλά παρακάλια για ν’ ακολουθήσει. Φαίνεται κοντά αλλά μας παίρνει άλλα 15 λεπτά να φτάσουμε μέχρις εκεί.
Η ανάβαση στο ψηλότερο σημείο της μας δίνει μιαν αίσθηση ικανοποίησης και μας χαρίζει μιαν υπέροχη θέα.
Κατεβαίνοντας τον αμμόλοφο και μόλις περνάμε τη λιμνούλα, μια ευχάριστη έκπληξη μας περιμένει: Ο Μιτάκ έχει φέρει το αμάξι μέχρι εδώ, οπότε δε θα χρειαστεί να περπατήσουμε πίσω ξανά όλη την απόσταση (όχι ότι θα μας χαλούσε δηλαδή, αλλά θα νύχτωνε ώσπου να φτάσουμε).
Στάση στη διαδρομή μας, για να αποτυπώσουμε φωτο-κινηματογραφικά και ένα παραθαλάσσιο πετρόχτιστο χωριό. Μόνο που αυτό γινόταν εξόφθαλμα από τον Γκιούλιβερ και την ογκώδη μηχανή του. Κι εκεί που εκείνος παρίστανε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, με αργόσυρτα πλάνα χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας, ακούστηκαν φωνές. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι τρέχει, εμφανίστηκε στη πόρτα του συνοδηγού ένας μουτζαχεντίν με μάτι άγριο να γυαλίζει, λες και ετοιμαζόταν να σφάξει απίστους. Ούρλιαζε στα σοκοτριανά σε απόσταση αναπνοής από τον Γκιούλιβερ που έτρεμε σαν το ψάρι. Ο Μιτάκ ψύχραιμος κάτι του απαντούσε. Το μυστήριο λύθηκε ταχύτατα. Ο θεματοφύλακας μουτζαχεντίν θεώρησε ότι τραβούσαμε φωτογραφίες τις γυναίκες του χωριού, ασέβεια μεγάλη για έναν άρρενα δυτικό τουρίστα. Πανικόβλητος ο Γκιούλιβερ, μην τύχει και τα πάρει στο κρανίο ο μουτζαχεντίν και του φέρει τη μηχανή κολάρο στο κεφάλι άρχισε να σβήνει τα αρχεία και να του δείχνει από την οθόνη ότι δεν υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία. Αφού κάλμαρε ο έξαλλος μουτζαχεντίν, ικανοποιημένος ότι διέσωσε τη τιμή του χωριού του, μας άφησε να συνεχίσουμε το δρόμο μας επιτρέποντας στη καρδιά του Γκιούλιβερ να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς.
(Το ψαροχώρι και ο … μουτζαχεντίν)
Στη συνέχεια του δρόμου της επιστροφής, μας δόθηκε κι η δυνατότητα ν’ απολαύσουμε το πρώτο ηλιοβασίλεμα στο νησί.
Το δείπνο μας είχε προγραμματισθεί να γίνει σε κάποιο κάμπινγκ κοντά στο Χαντιμπό. Αυτό μου εξήψε λίγο την περιέργεια και την προσμονή για κάποιες (λέμε τώρα) ενδιαφέρουσες γνωριμίες. Φρούδες ελπίδες. Μόνο με κάτι καλάμια γνωριστήκαμε, κάτι ξενέρωτοι ασπροκώληδες έτρωγαν ήδη καθισμένοι σε πλαστικές καρέκλες γύρω από ένα τραπέζι ίδιου τύπου (μα καλά, παντού στον κόσμο οι ίδιες πλαστικές καρέκλες; Αυτό είναι η περίφημη παγκοσμιοποίηση τελικά; ). Το φαγητό ήταν παραλλαγή στο ίδιο θέμα με το μεσημεριανό – αλλά καθόλου δε μας χάλασε!
(Πρίν)
(… και μετά)
Πριν καταλήξουμε στο ξενοδοχείο για τη νυκτερινή κατάκλιση, η στάση στην αγορά της πόλης για την αγορά φρούτων (μήλα και πορτοκάλια εισαγωγής από Χιλή, παρακαλώ) μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε επί το έργον τα απορριμματοφόρα του Δήμου:
Μάλλον η αντίστοιχη Υπηρεσία θα πρέπει να κάνει έξτρα προσλήψεις γιατί παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους η εικόνα ήταν αποθαρρυντική…
Όταν έκλεισα τα μάτια μου, πίσω στο δωμάτιο, οι πρόσφατες εικόνες της Delisha ξαναπλημμύρισαν το νου μου, γεμίζοντάς με με χαρά, ικανοποίηση, και γλυκειά προσμονή για το τι μας επιφύλασσε η επόμενη μέρα…
Last edited by a moderator:
Εκπομπές Travelstories
