Σύντομες ιστορίες του 20ού αιώνα

[fotast]

5ήμερη Ρόδος Απρίλιος 1984

Γράφοντας για ταξίδια πριν το μιλένιουμ περιγράφουμε τόσο τον τόσο διαφορετικό τρόπο που ταξιδεύαμε τότε, αλλά και την αντανάκλαση της νεότητάς μας πάνω στις καταστάσεις μαζί με λίγο άρωμα από την τότε συμπαθητική ελληνική κοινωνία....

Δεν θα έγραφα για την 5μερη του σχολείου...λίγο πολύ ανέκαθεν οι εκδρομές αυτές πάνω κάτω έχουν παρόμοιο πλαίσιο. Εξάλλου είναι οργανωμένες οπότε δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για περίεργους αυτοσχεδιασμούς.
Ωστόσο τη δική μας χρονιά συνέβησαν απρόοπτα που μας έκαναν θέμα στις ειδήσεις ,μας είπαν και στην ¨τηλεόραση¨

Θρυλικό 1ο Λύκειο Χαριλάου. Με ζωηρό, δραστήριο 15μελές , σχολική εφημερίδα (της οποίας μάλιστα ήμουν και μισο-αρθρογράφος-δακτυλογράφος) , αποφασίστηκε η εκδρομή να γίνει στη Ρόδο με πρακτορείο το οποίο μειοδότησε την καλύτερη προσφορά (ή τα έχωσε σε κάποιους, ποτέ δεν μάθαμε)

Η αδημονία φυσικά τεράστια. Από την αρχή της χρονιάς κάναμε σχέδια, μαζί με την Τούλα η οποία ήταν η παιδική μου φίλη και καθόμασταν και στο ίδιο θρανίο. ΄Οταν μας ανακοίνωσαν πως τα δωμάτια θα ήταν 4κλινα και έπρεπε να διαλέξουμε συγκάτοικους, μπήκαν στο παιχνίδι και τα κορίτσια από το μπροστινό θρανίο με τις οποίες είμασταν ήδη μια παρέα και η χαρά μας ήταν απερίγραπτη.
'Ενα μικρό εμπόδιο ήταν πως η μία εξ αυτών ήταν αρραβωνιασμένη (!) και ο αρραβωνιάρης της δεν την άφηνε να έρθει στην εκδρομή
Πρέπει να της έκανα μέχρι και πλύση εγκεφάλου....για να πατήσει πόδι και να διεκδικήσει την ...5μερή της! Η κοπέλα στην αρχή έκλαιγε και έλεγε πως δεν υπήρχε πιθανότητα να πάρει άδεια, εγώ να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο...μα είναι δυνατόν να σε αφήνει ο μπαμπάς σου και να μην σε αφήνει ο αρραβωνιαστικός;;; τον είχαμε και χθες;;;;
Αλλά τότε έτσι ήταν.... Ευτυχώς στο παρά πέντε πείστηκε ο πασάς ανατολίτης ότι δεν θα στιγματιστεί για πάντα η υπόληψή του και έδωσε το πολυπόθητο οκ , οπότε και ο ενθουσιασμός μας φούντωσε.
Μια βδομάδα ακόμη έμενε μέχρι την πολυπόθητη αναχώρηση όταν ξαφνικά αρρώστησα!!
Πυρετός, βήχας έντονος, χαμός...'Αρον άρον με πήγαν οι δικοί μου στο γιατρό. Μάλλον κοκίτης ήταν η διάγνωση!!! Κόντεψα να τρελαθώ και να τους τρελάνω όλους...έκλαιγα, χτυπιόμουν δεν το πίστευα τόση κακοτυχία. Στο μεταξύ η εκδρομή ήταν ήδη εξοφλημένη....οι φίλες μου ήταν απαρηγόρητες. Αν έσπαγε η 4άδα χαλούσε το γλυκό, κανείς δεν θα πέρναγε το ίδιο καλά.

Τελικά αφού έπεσε ο πυρετός και ο βήχας κάπως βελτιώθηκε ετοίμασα κανονικά τα πράγματά μου...έβαλα και ότι χάπι μου έδωσαν μαζί στη βαλίτσα και νομίζω ακόμα και από το νεκροκρέβατο θα είχα σηκωθεί αν χρειαζόταν για να μη το χάσω!

Ξημέρωσε λοιπόν η μέρα και το ραντεβού ήταν στο σχολείο από όπου τα λεωφορεία θα μας μετέφεραν Αθήνα για να πάρουμε το αεροπλάνο. Προφανώς απευθείας πτήση δεν υπήρχε τότε.
Στο σχολείο υπήρχε ένας αναβρασμός και σούσουρο. Οι οδηγοί ήταν εκεί πλην όμως ο υπεύθυνος του πρακτορείου άφαντος! Τους είχε δώσει το ραντεβού αλλά δεν είχαν δει δεκάρα τσακιστή, ούτε προκαταβολή ούτε τίποτα και έψαχναν να βγάλουν άκρη.
Μετά από πολυυυυύ καθυστέρηση και με φόβο ότι θα χανόταν η πτήση τελικά οι καθηγητές τους τούμπαραν και ξεκινήσαμε.
Φυσικά εμείς είχαμε... άγνοια κινδύνου. Αφού ξεκινήσαμε ήταν όλα καλά και το γλέντι ξεκίνησε ήδη από το λεωφορείο.
Το απόγευμα φτάσαμε στο Ελληνικό και κει ξεκίνησαν τα όργανα!
Η Ολυμπιακή Αεροπορία είχε τις κρατήσεις κανονικά αλλά δεν είχε πέσει δραχμή ως τότε και απαιτούσε να εξοφληθεί το αντίτιμο αλλιώς πτήση γιοκ!
Περιμέναμε τους καθηγητές να βγάλουν το φίδι από την τρύπα...στο μεταξύ στην αίθουσα αναμονής συναντηθήκαμε με το σχολείο της Τούμπας!
Στο μεταξύ Χαριλάου με Τούμπα υπάρχει χρόνιος εμφύλιος λόγω ποδοσφαιρικών και οι καθηγητές φρόντισαν ούτε στις παρελάσεις να συναντιούνται τα δύο σχολεία γιατί γινόταν της κολάσεως.
'Ελα που τους ξέφυγε όμως το αεροδρόμιο και έτσι το πάρτυ ξεκίνησε νωρίς!
Αφού ξεσηκώσαμε όλο τον τόπο και πρέπει να αγανάκτησαν από ταξιδιώτες μέχρι και όλο το προσωπικό από το χάος με τα συνθήματα και τις φωνές, εντέλει η Ολυμπιακή αποφάσισε ότι επειδή είχαν προβλέψει μεγάλο αεροσκάφος για να χωράει και τα 2 σχολεία και θα πετούσε έτσι κ αλλιώς, θα μας έβαζαν και μας μέσα και θα έλυναν το οικονομικό αργότερα...
Απορείτε μετά γιατί έμπαινε μέσα η Ολυμπιακή ε;;

Για μένα ήταν η πρώτη μου πτήση έβερ και είχα τρελή αδημονία! Και λίγο φόβο αλλά κυρίως περιέργεια.
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν είδαμε ότι το αεροπλάνο ήταν ένα Jumbo Jet Boeing 747 διώροφο. Αυτά τα μεγάλα που πήγαιναν Αυστραλία!!!!
Είπαν πως είμασταν περίπου 400 παιδιά και έβαλαν ειδική πτήση...Εν τω μεταξύ εγώ είχα ξαδέλφη η οποία δούλευε στα τσεκ ιν κι όταν έβγαλαν τις κάρτες επιβίβασης "μου" κανόνισε να καθήσω πρώτη θέση στον επάνω όροφο!
Για κακή μου τύχη όμως άρχισαν να γίνονται καυγάδες για τις θέσεις , τα πήρε κρανίο η καθηγήτρια, μας μάζεψε τις κάρτες επιβίβασης και τις μοίρασε ξανά τυχαία...προφανώς και δεν υπήρχε έλεγχος ταυτοπροσωπίας τότε στις πύλες εξόδου, είμασταν ακόμη σε χρόνια πολύ μακριά από την τρομοκρατία στο Δυτικό κόσμο.
Κι έτσι πέταξε η μοναδική μου ευκαιρία να ταξιδέψω στην πρώτη θέση και μάλιστα σε Jumbo jet!
H πτήση πάντως ήταν φοβερή και περισσότερο φοβήθηκα τους θερμόαιμους Παοκτσήδες Τουμπιώτες παρά την παραμονή στον αέρα.
Φτάσαμε Ρόδο αργά...είμασταν ήδη κατάκοποι από όλη την ημέρα και ...τις συγκινήσεις.
Μας πήγαν στο ξενοδοχείο. Rhodos Palace!!!! Ο απατεώνας πράκτορας είχε γούστο δε λέω....
Τα ίδια και εκεί....Κρατήσεις υπήρχαν , λεφτά δεν είδαν ποτέ και δεν μας έβαζαν μέσα με τίποτα.
Αυτοί ήταν επιχειρηματίες, όχι Ολυμπιακή. Ξηλωθήκαμε από τις τσέπες μας την πρώτη διανυκτέρευση -ουσιαστικά ότι χρήματα είχαμε μαζί μας για να περάσουμε...και την άλλη μέρα μας είπαν πως θα μιλήσουν με αστυνομία και Υπουργείο Παιδείας και πως πιθανώς να χρειαζόταν να γυρίσουμε πίσω!!

Μας έβαλαν σε ένα διαμέρισμα τύπου μπάνγκαλοου...μια απίστευτα πολυτελή κατασκευή για τα δεδομένα της εποχής. Τεράστιο με υπέρδιπλα κρεβάτια, κουζίνα και μπάνιο που είχα δει μόνο σε ταινίες ως τότε!! Προφανώς και δεν είχαμε ιδέα τότε που ακριβώς μας πήγαιναν....Ούτε το όνομα του ξενοδοχείου γνωρίζαμε αλλά ακόμη κι αν το ξέραμε δεν υπήρχε τρόπος να δούμε από κάπου φωτογραφίες ή να πάρουμε πληροφορίες εκτός κι αν ήταν γραμμένο στην εγκυκλοπαίδεια!
Οπότε η έκπληξη ήταν διπλή. Κι ακόλουθα δε χωρούσε στο μυαλό μας η πιθανότητα ότι μπορεί να φεύγαμε τόσο άδοξα...
Την επόμενη το πρωί υπήρχε σύσκεψη , εκπρόσωποι των μαθητών με τους καθηγητές, μας είπαν να μην απομακρυνθούμε μέχρι να μας ενημερώσουν για το τι μέλλει συμβεί....
Εμείς φάγαμε την πρωινάρα μας και αφού δεν μπορούσαμε να φύγουμε από το ξενοδοχείο, κάναμε μια βόλτα στους κήπους και εντοπίσαμε την φοβερή θολωτή εσωτερική πισίνα.
Τι πισίνα δηλαδή, μιλάμε για τεραστίων διαστάσεων κατασκευή, μείναμε σα χάνοι με το στόμα ορθάνοιχτο.
Εννοείται πως είχαμε πάρει μαγιώ μαζί...Απρίλης ήταν αλλά στο μυαλό μας η Ρόδος είχε καλοκαίρι όλο το χρόνο και θα βουτούσαμε οπωσδήποτε. Στην πράξη ο καιρός ήταν σχεδόν χειμωνιάτικος όλες τις μέρες και δεν έβαζες ούτε δάχτυλο ποδιού στη θάλασσα....Η πισίνα όμως ήταν κάτι το ανεπανάληπτο.
Περάσαμε όλο το πρωινό μέσα στην θερμαινόμενη πισίνα και στις σεζλόγκ διαβάζοντας αγγλικές εφημερίδες γιατί τα είχαμε και στο χωριό μας αυτά....αλλά μια Δυναστεία στην τηλεόραση την βλέπαμε ανελειπώς και έτσι το στυλ της μεγάλης ζωής το βρήκαμε με τη μία

Περίπου το μεσημέρι μας ανακοίνωσαν πως είχαμε πέσει θύματα απάτης. Ο ταξιδιωτικός πράκτορας είχε εξαφανιστεί με όλα τα χρήματα των εκδρομών που είχε μαζέψει...από αρκετά σχολεία. Οι άλλοι μάλιστα δεν θα ξεκινούσαν καν, εμείς είμασταν οι πρώτοι που το ξεσκεπάσαμε και είμασταν ήδη στον προορισμό. Πως είχαν ήδη καλέσει τους γονείς μας στο σχολείο να ξανα-πληρώσουν ώστε να μπορέσουμε να μείνουμε τις υπόλοιπες μέρες αφού δεν υπήρχε και άλλη πτήση για να επιστρέψουμε.
Θυμάμαι πως δαγκώθηκα ξέροντας ότι οι γονείς μου δεν είναι πολύ άνετα οικονομικά όπως και των περισσότερων παιδιών δηλαδή αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο τη δεδομένη στιγμή.
Μας είπαν πως δεν θα γίνουν οι επιμέρους εκδρομές μέσα στη Ρόδο και πως θα έπρεπε να βρούμε μόνοι μας τρόπο να δούμε το νησί....

Εδώ αρχίζει λοιπόν και η ταξιδιωτική περιπέτεια... Χωρίς μέσο και με ελάχιστα χρήματα που μας είχαν απομείνει στις τσέπες...αποφασίσαμε τι άλλο;; ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΩΜΕ!!! χαζά παιδιά....
Τρώγαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο στο πρωινό και βάζαμε και στις τσέπες....και το υπόλοιπο της μέρας με κανένα μπισκοτάκι. Μια δυό φορές κάναμε μακαρόνια στο σπιτάκι αφού διέθετε κουζίνα. Να μένεις στο 5στερο Rhodos Palace και να μαγειρεύεις αλάδωτη μακαρονάδα;; Σαν να μη μας τα λέει καλά η μεγάλη ζωή....

Εννοείται πως η παλιά πόλη της Ρόδου με ξετρέλανε. Ούτε και που είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο βέβαια και μου φάνηκε παραμυθένια....Τα σοκάκια, τα μαγαζιά, το κάστρο των Ιπποτών το Ηχος και Φως..είχαν όλα πάρει μυθικές διαστάσεις στα μάτια μου. Δεν χόρταινα να περπατάω και να χάνομαι στα στενά και στις σκέψεις μου.
Αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγαλοποιημένα είναι τα πρωτόγνωρα συναισθήματα όταν ταξιδέψεις μικρός και άμαθος... Δεν έτυχε να ξαναπάω από τότε Ρόδο μέχρι το καλοκαίρι του 2016 που πέρασα πάλι 1 βδομάδα εκεί. Προφανώς και μου άρεσε και πάλι η παλιά πόλη, αλλά το υπόλοιπο μου φάνηκε κακόγουστο, υπερβολικό και εντελώς έξω από τα γούστα μου...

Η φίλη μου η Τούλα είχε κάποιους συγγενείς στο νησί και μας πήγαν να δούμε το πάρκο το Ροδίνι που και αυτό με τη σειρά του με εντυπωσίασε. Επίσης μας πήγαν σε ζαχαροπλαστείο, κάτι τέτοιο. παραγγείλαμε ότι υπήρχε σε φαγώσιμο και πλήρωσαν αυτοί το λογαριασμό.
Στο μεταξύ εγώ δεν ήμουν καθόλου καλά. Γαιδουρόβηχα είχα και όπου με έπιανε παροξυσμός έφευγε ο κόσμος από κοντά....Πρέπει να είχα και πυρετό γιατί είχα ρίγη όλη την ώρα....αλλά φυσικά δεν είχα σκοπό να χάσω τίποτα! Δεν έφτανε το χάλι μου....κάπνιζα κιόλας!!! Δεν ήμουν ακόμη καπνίστρια κανονική αλλά είχαμε αγοράσει πακέτο συνεταιρικά με την Τούλα για να καπνίσουμε στην εκδρομή. Γιατί τότε όποιος δεν κάπνιζε ήταν ξενέρωτος και μεις που δεν είμασταν μαυρίσαμε τα πνευμόνια μας...Τέτοια βλακεία στον εγκέφαλο!

Για να δούμε το υπόλοιπο νησί....ερήμην μεταφορικού μέσου και κεφαλαίου, επιστρατεύτηκε η μέθοδος του αυτοσχεδιασμού. Δηλαδή εκ πρώτης ωτοστόπ.
Αυτό κυρίως για να πάμε προς την πόλη της Ρόδου εφόσον η περιοχή με τα ξενοδοχεία είναι αρκετά έξω.
Δεν υπήρχε ιδιαίτερος κίνδυνος να συμβεί κάτι περίεργο τότε. Μπορεί να μας την έπεφταν λίγο (καμάκι το λέγαμε τότε) αλλά συνηθισμένο ήταν και η χυλόπιτα έπεφτε βροχή έτσι κι αλλιώς. Ούτε και οι άντρες αποθαρρύνονταν όμως, όχι τους έλεγες και εκεί αυτοί! Μέχρι εξαντλήσεως υπομονής όμως...
Τελικά για καλή μας τύχη ήδη από τη δεύτερη μέρα στο νησί σταμάτησε ένα λεωφορείο με ένα σχολείο της Αθήνας. Τους είπαμε ότι είμαστε από το Χαριλάου που μας έκλεψαν τα λεφτά-είχαμε ήδη γίνει θέμα στις ειδήσεις και το συζητούσαν παντού. Μας πήραν μαζί στην εκδρομή για τη Λίνδο και μας είπαν πως όπου θέλουμε να πάμε θα μας έπαιρναν μαζί τους!
'Ετσι γυρίσαμε το νησί κούτρα....
Γνωρίσαμε και κάτι αγόρια που μας άρεσαν και δώσαμε ραντεβού το βράδυ στη ντίσκο του ξενοδοχείου!
Κάθε απόγευμα μετά τις ξεναγήσεις την πέφταμε στην πισίνα-όνειρο. Το βράδυ στόλισμα υπερπαραγωγή και ντίσκο μέχρι την ώρα που έκλεινε. 'Ηρθαν και οι Αθηναίοι και τους παιδέψαμε λίγο κ αυτούς. 'Ετσι ήταν τότε, δεν κρύβω λόγια....ακόμη κι αν σου άρεσε κάποιος έπρεπε να το παίξεις δύσκολη στα πρώτα 10-20 ραντεβού χαχαχα
Εκεί βέβαια τόσο χρόνο δεν είχαμε, ωστόσο δεν θυμάμαι να συνέβη κάτι παραπάνω από ίσως κανά φιλάκι στα πεταχτά.
Μετά τη ντίσκο το πάρτυ μεταφερόταν στο δωμάτιο. Μαζευόμασταν από όλο το τμήμα και όσο πιο ήσυχα μπορούσαμε για να μη μας πάρουν χαμπάρι οι καθηγητές, παίζαμε χαζά παιχνίδια. Μαξιλαροπόλεμους, λέγαμε βλακείες, γελούσαμε και περίπου το ξημερώναμε.
Τρείς-τέσσερις ώρες ύπνο και φτου κ από την αρχή.
΄Ενα βράδυ ήρθε ένας από τους καθηγητές για να μας μαλώσει...Νέος ήταν αλλά ως εκείνη τη στιγμή τον λέγαμε ο σπαστικός με το λαδωμένο μαλλί. Μας μιλούσε έξω από τα δωμάτια, να ησυχάσουμε και να πάμε για ύπνο. Θυμάμαι που είπαμε μεταξύ μας ότι έχει πολύ σέξι φωνή...Την άλλη μέρα το διαδώσαμε και στα υπόλοιπα κορίτσια. Αυτό ήταν! Όλο το υπόλοιπο διάστημα όσο μας έκανε μάθημα ο άνθρωπος καθόμασταν και τον κοιτούσαμε σαν αποβλακωμένες τόσο που αρκετές φορές μας έλεγε "γιατί κοιτάζετε έτσι;" χαχαχαα κορίτσια!!!

Που να γίνω καλά εγώ...κάθε μέρα και χειρότερα και χωρίς σωστό φαγητό αν δεν ήμουν 17 χρονών σίγουρα θα είχα καταλήξει νοσοκομείο με καμιά βρογχοπνευμονία.

Την τελευταία μέρα ήρθε κι άλλη έκπληξη αυτή τη φορά ευχάριστη. Το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε λόγω της ταλαιπωρίας που υπεστήκαμε με την απάτη του πρακτορείου, να μας προσφέρει μια 6η μέρα με έξοδα της Κυβέρνησης για να χαλαρώσουμε....
Αυτά είναι!!!! 5μερη με ΠΑΣΟΚ!!!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑ
Μ αυτά και μ αυτά μπήκαμε στα μνημόνια

Σημειώνω πως ότι σας γράφω τα ανακαλώ από μνήμης....δεν κρατούσα ημερολόγιο οπότε και αδυνατώ να θυμηθώ κάτι άλλο χαρακτηριστικό πέραν των όσων ήδη έγραψα.

Θυμάμαι πάντως πως όταν γύρισα κοιμόμουν ασταμάτητα για 48 ώρες και πως έβηχα για πολύ καιρό ακόμη. Ευτυχώς η απερισκεψία δεν μου άφησε κανένα μόνιμο κουσούρι.
Αποζημίωση εννοείται πως δεν είδαμε ποτέ και ούτε καν μάθαμε αν πιάστηκε ποτέ ο τύπος. Το σχολείο τελείωσε και ο καθένας πήρε το δρόμο του.
Με την Τούλα περάσαμε στην ίδια σχολή!!! Συγκατοικήσαμε σαν φοιτήτριες σε άλλη πόλη και είμαστε ακόμα φίλες , όχι τόσο στενές όμως πλέον. Εκείνη παντρεύτηκε κ μένει μόνιμα Αθήνα αλλά την βλέπω όποτε κατεβαίνω κάτω για ένα καφεδάκι...

Οσο για τα διπλά λεφτά της εκδρομής....από τη μύτη μου βγήκε, δε θυμάμαι και γω πόσο καιρό μετά γκρίνιαζαν για τα έξοδα που πλήρωσαν δύο φορές.

Παραθέτω και μερικές φωτογραφίες, πολύ κακή ποιότητα αλλά μεγάλη η συναισθηματική αξία...

View attachment 340204


View attachment 340205


View attachment 340206
Λίνδος!


View attachment 340207
View attachment 340208
Αλέξις Κάρινγκτον (τουλάχιστον ) στη θολωτή πισίνα



@panpan Ακριβώς εκεί που τελείωνε η κατηφόρα μένω ακόμη. Πολλές φορές όταν περιμένω με το αυτοκίνητο στο φανάρι επιστρέφοντας από τη Μουδανίων σπίτι, αναπολώ τους μπίστους έφαγα με το ποδήλατο σε κείνο το σημείο και τα ματωμένα γόνατα

Και περιγραφή καλή και χιουμοριστική και έβαλες και φωτογραφίες...Θέλουμε και άλλο

 

[travelbreak]

τον είχαμε και χθες;;;;

Ή, θα τον έχουμε και αύριο;

 

[evaT]

Ή, θα τον έχουμε και αύριο;

ήταν οι άντρες "παλαιάς κοπής" που μας έχουν ζαλίσει στα σόσιαλ τελευταία...
Μόνο που βλέπουν μόνο την πλευρά που συμφέρει....κούνια που τις κούναγε

 

[travelbreak]

ήταν οι άντρες "παλαιάς κοπής" που μας έχουν ζαλίσει στα σόσιαλ τελευταία...
Μόνο που βλέπουν μόνο την πλευρά που συμφέρει....κούνια που τις κούναγε

Μου θύμισε ένα ντοκιμαντέρ που έβλεπα πρόσφατα, για το Ιράκ νομίζω. Μια γυναίκα έλεγε ότι με το που θα γεννηθείς εκεί γυναίκα, την ευθύνη την έχει ο πατέρας. Όταν μεγαλώσει ο αδελφός σου, παίρνει εκείνος την ευθύνη. Και είναι πιο αυστηρός από τον πατέρα. Μετά που παντρεύεσαι, σε ελέγχει ο σύζυγος και είναι όλα μαύρα. Τότε τρέχεις στον πατέρα σου για να δεις λίγη ελευθερία.

 

[panpan]

Μου θύμισε ένα ντοκιμαντέρ που έβλεπα πρόσφατα, για το Ιράκ νομίζω. Μια γυναίκα έλεγε ότι με το που θα γεννηθείς εκεί γυναίκα, την ευθύνη την έχει ο πατέρας. Όταν μεγαλώσει ο αδελφός σου, παίρνει εκείνος την ευθύνη. Και είναι πιο αυστηρός από τον πατέρα. Μετά που παντρεύεσαι, σε ελέγχει ο σύζυγος και είναι όλα μαύρα. Τότε τρέχεις στον πατέρα σου για να δεις λίγη ελευθερία.

Μου θύμησες ένα διάστημα δούλευα στην λαχαναγορά Θεσσαλονίκης και για όσους ξέρουν δίπλα
είναι ο Δενδροπόταμος με τα γύφτικα. Τα μεσημέρια πηγαίναμε σε ένα μπακαλικάκι να πάρουμε λίγο ψωμί και σαλάμι να χορτάσουμε το στομάχι. Ένα μεσημέρι όσο ήμασταν μέσα στο μαγαζί, ακούμε από δίπλα φωνές κα καταλάβαμε ότι πέφτει ξύλο. Ρωτάω τον μπακάλη τι συμβαίνει και μου απαντάει
με ένα ύφος σαν να μην τρέχει τίποτα α, ο γύφτος δέρνει την γύφτισσα γιατί δεν έφερε καλό μεροκάματο από την ζητιανιά. Θεωρώντας το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να πάω να τους
χωρίσω, πήγα. Κλάμα ,φωνές , ουρλιαχτά , γύρω γύρω άλλες γύφτισσες να βλέπουν κι εγώ ο έξυπνος
φωνάζω σταμάτα. Όλοι γυρίζουν και με κοιτάνε σαν να ήρθε κάποιος εξωγήινος και η κυρία που
τις έτρωγε γυρίζει με φωνή και μου λέει. Τι θες εσύ εδώ; Αυτός που με βαράει είναι άντρας μου.
Φύγε από δω. Ναι,ναι φωνάζουν και οι άλλες γύφτισσες φύγε, άντρας της είναι.
Η δαρμένη γυρίζει στον άντρα της και λέει , δεν τον ξέρω αυτόν , συνέχισε. !!!!!!
Καράφλιασα εγώ και έφυγα.
Μετά από καμιά εβδομάδα νάσου εγώ πάλι στο μπακαλικάκι.
Μέσα ήταν η δαρμένη κυρία και μόλις με βλέπει πετάγεται και μου λέει.
Αυτά είναι γύφτικες δουλειές. να μην ανακατεύεσαι . Ο άντρας μου μ αγαπάει γι αυτό με δέρνει.
Έπεσαν και τα υπόλοιπα μαλλιά κι έφυγα.
Συγνώμη για το οφ τόπικ.

 

[fotast]

Πρέπει να το παραδεχθώ και να ανακαλέσω.Ποστ και ιστορία μια χαρά πάει.Είχα φοβηθεί ότι η κάθε ιστορία θα ήταν περισσότερα ποστ και θα μπερδευόταν τα ποστ και οι ιστορίες.

 

[panpan]

Πρέπει να το παραδεχθώ και να ανακαλέσω.

Για τιμωρία γράψε μια ιστορία.

 

[fotast]

Για τιμωρία γράψε μια ιστορία.

΄Οπως θα έλεγε κα ο @gelf είμαι αγκιτάτορας...Βάζω τους άλλους να γράφουν

 

[travelbreak]

Μου θύμησες ένα διάστημα δούλευα στην λαχαναγορά Θεσσαλονίκης και για όσους ξέρουν δίπλα
είναι ο Δενδροπόταμος με τα γύφτικα. Τα μεσημέρια πηγαίναμε σε ένα μπακαλικάκι να πάρουμε λίγο ψωμί και σαλάμι να χορτάσουμε το στομάχι. Ένα μεσημέρι όσο ήμασταν μέσα στο μαγαζί, ακούμε από δίπλα φωνές κα καταλάβαμε ότι πέφτει ξύλο. Ρωτάω τον μπακάλη τι συμβαίνει και μου απαντάει
με ένα ύφος σαν να μην τρέχει τίποτα α, ο γύφτος δέρνει την γύφτισσα γιατί δεν έφερε καλό μεροκάματο από την ζητιανιά. Θεωρώντας το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να πάω να τους
χωρίσω, πήγα. Κλάμα ,φωνές , ουρλιαχτά , γύρω γύρω άλλες γύφτισσες να βλέπουν κι εγώ ο έξυπνος
φωνάζω σταμάτα. Όλοι γυρίζουν και με κοιτάνε σαν να ήρθε κάποιος εξωγήινος και η κυρία που
τις έτρωγε γυρίζει με φωνή και μου λέει. Τι θες εσύ εδώ; Αυτός που με βαράει είναι άντρας μου.
Φύγε από δω. Ναι,ναι φωνάζουν και οι άλλες γύφτισσες φύγε, άντρας της είναι.
Η δαρμένη γυρίζει στον άντρα της και λέει , δεν τον ξέρω αυτόν , συνέχισε. !!!!!!
Καράφλιασα εγώ και έφυγα.
Μετά από καμιά εβδομάδα νάσου εγώ πάλι στο μπακαλικάκι.
Μέσα ήταν η δαρμένη κυρία και μόλις με βλέπει πετάγεται και μου λέει.
Αυτά είναι γύφτικες δουλειές. να μην ανακατεύεσαι . Ο άντρας μου μ αγαπάει γι αυτό με δέρνει.
Έπεσαν και τα υπόλοιπα μαλλιά κι έφυγα.
Συγνώμη για το οφ τόπικ.

Το οφτόπικ συνεχίζεται. Η φωτογραφία είναι από βιβλίο που συσχετίζει διάφορα θέματα, όπως την υγεία, με την εκπαίδευση.

 

[panpan]

Την κατηφόρα της Καραμανλή (Μεγάλου Αλεξάνδρου τη λέγαμε τότε) την πρόλαβα και γω.

Θυμόμουν Νέα Εγνατία, αλλά ίσως κάνω λάθος.

Έχεις δίκιο. Την έλεγαν Μεγάλου Αλεξάνδρου, λόγω του δεύτερου γηπέδου του Μέγα.
Μετά όταν άνοιξε ο δρόμος ,έγινε Νέα Εγνατία και μετά Καραμανλή.

Φωτογραφίες από την σελίδα Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης, για να μαθαίνουν οι νεότεροι.

 

[evaT]

Έχεις δίκιο. Την έλεγαν Μεγάλου Αλεξάνδρου, λόγω του δεύτερου γηπέδου του Μέγα.
Μετά όταν άνοιξε ο δρόμος ,έγινε Νέα Εγνατία και μετά Καραμανλή.
View attachment 340239 View attachment 340240
Φωτογραφίες από την σελίδα Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης, για να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Δάκρυσα!!!

 

[travelbreak]

Στη συναυλία του Κώστα Τουρνά 1975​

Το ημερολογιακό έτος 1975 κόντευε να τελειώσει. Αν διαβάσατε την προηγούμενη ιστορία μου θα ξέρετε ότι εγώ πάω στο γυμνάσιο στο Ρέθυμνο. Είμαι στην προτελευταία τάξη πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις και το διάβασμα είχε υψηλούς ρυθμούς. Για τους νεότερους αναφέρω ότι τότε σε κάθε μάθημα δίναμε όλη την ύλη που διδαχτήκαμε στις τρεις τελευταίες τάξεις του σχολείου. Αυτό σημαίνει ότι δεν είχαμε ησυχία από το διάβασμα. Όποιος ήθελε να έχει μια καλή επιτυχία. Στο τέλος του Δεκέμβρη άρχισαν οι εκπαιδευτικοί μια μεγάλη απεργία και οι διακοπές των Χριστουγέννων ξεκίνησαν νωρίτερα για τους μαθητές.

Ενημερώνομαι από το ημερολόγιο που κρατούσα ανελλιπώς, και έτσι τα γεγονότα δεν είναι καθαρά θέμα μνήμης. Είχα λοιπόν αγοράσει εισιτήριο για μια συναυλία του Κώστα Τουρνά, που θα γινόταν στο «Καρτάλειο» την Παρασκευή 19 του μήνα. Ο Τουρνάς ήταν για μένα στη μουσική το ίνδαλμα, όπως στο ποδόσφαιρο ήταν ο Υβ Τριαντάφυλλος. Και ο Κώστας Χατζής μου άρεσε αλλά τα «Απέραντα Χωράφια» ακόμα με συγκινούν. Χατζή πλέον δεν ακούω αλλά τα στικάκια στο αυτοκίνητο έχουν πολύ Τουρνά και Πολλ.
Το εξώφυλλο από τα Αστρόνειρα κοσμούσε τον τοίχο μου (στο σπίτι, όχι στο Facebook). Σε κάποια μετακόμιση χάθηκε δυστυχώς.

Την Παρασκευή μετά το φροντιστήριο θα πηγαίναμε στη δεύτερη παράσταση της συναυλίας με μερικούς φίλους. Ήταν στις 10:00. Πάμε στο Καρτάλειο. Η πρώτη παράσταση των οκτώ είχε τελειώσει και βλέπουμε ελάχιστο κόσμο απ’ έξω. Ως εκ τούτου η συναυλία ακυρώθηκε και μείναμε με τη στεναχώρια. Δεν κράτησε όμως για πολύ, γιατί αποφασίσαμε να πάμε την επόμενη μέρα στα Χανιά που είχε και εκεί συναυλία. Επί τόπου το αποφασίσαμε, χωρίς να πάρουμε άδεια από τους δικούς μας. Εγώ θυμάμαι ότι πήγα στο σπίτι πολύ αργά, ξύπνησα τον πατέρα μου για να μου δώσει λεφτά, γιατί θα έφευγα πολύ νωρίς την άλλη μέρα. Κάπως έτσι έκαναν και οι τρεις άλλοι φίλοι που ήρθαν μαζί μου. Τώρα, που θα κοιμόμασταν εκεί στα Χανιά (γιατί δεν υπήρχε μέσον τόσο αργά για να επιστρέψουμε) καθόλου δε μας απασχόλησε.

Εν τω μεταξύ μέχρι να κοιμηθώ έχω πάρει τηλέφωνο φίλους στο Καστέλι ( μια κωμόπολη 40 χλμ από τα Χανιά που είχα ζήσει μερικά χρόνια πριν και ήξερα αρκετά παιδιά) και μου έχουν πει ότι θα πάνε και αυτοί στον Τουρνά. Εννοείται δώσαμε ραντεβού. Την άλλη μέρα στις 10:30 στα ΚΤΕΛ. Μια χαρά βρεθήκαμε κι ας μην υπήρχαν κινητά.

Επειδή όμως δεν είχαν όλοι από την παρέα μου αρκετά χρήματα, βρήκαμε οικονομικό τρόπο να πάμε στα Χανιά. Αρχικά, μέχρι το μέσον της διαδρομής (Γεωργιούπολη) μας πήγε ένας καθηγητής από το φροντιστήριο, μετέπειτα νομάρχης, καλό παιδί τότε. Από εκεί, οι δυο που δεν είχαν λεφτά πήγαν μέχρι τα Χανιά με ωτοστόπ, κι εγώ με τον Γιάννη (από την Αγία Γαλήνη, για όσους θυμούνται) πήραμε το λεωφορείο. Η αλήθεια είναι ότι κι εμείς κάναμε ωτοστόπ αλλά ατυχήσαμε.

Στα Χανιά βρεθήκαμε με άλλους τέσσερις φίλους από το Καστέλι. Πήγαμε και βγάλαμε τα εισιτήρια για τη συναυλία και αρχίσαμε τις βόλτες μέχρι να πάει οκτώ το βράδυ για να πάμε στο κινηματοθέατρο. Για μένα ήταν στιγμές ευτυχίας με παρέα τους καλύτερους μου φίλους. Όταν μιλήσαμε για το θέμα του ύπνου, ένας από το Καστέλι είπε ότι έχει ένα ξάδερφο και μπορούσαμε να κοιμηθούμε στο σπίτι του, αλλά δεν είχε κρεβάτια. Στο πάτωμα. Κανένα πρόβλημα. Εγώ στάθηκα τυχερός γιατί βρήκα ένα γνωστό μου Ρεθεμιώτη, που έκανε την τελευταία τάξη του σχολείου εκεί, και μου διέθετε ένα κρεβάτι, αλλά όχι αρκετές κουβέρτες. Τα κανονίσαμε δε θυμάμαι πώς να πάμε δυο άτομα εκεί. Πεθάναμε στο κρύο.

Τέλος πάντων η βραδιά πέρασε. Πριν περάσει όμως είχαμε τη συναυλία. Για την ιστορία αναφέρω ότι μαζί με τον Τουρνά τραγουδούσε και η Μαριάννα Τόλη καθώς και η Τζολσεμίνα. Τη Μαριάννα πολλοί θα τη θυμάστε αλλά την Τζολσεμίνα λίγοι. Πήγαμε πολύ νωρίτερα από την έναρξη και κάτσαμε στις πρώτες θέσεις. Η συναυλία προχωρούσε ήπια μέχρι μισή ώρα πριν τελειώσει. Εκεί αρχίσαν τα όργανα. Η παρέα μου και αρκετοί άλλοι, το ρίξαμε στο χορό πάνω στα καθίσματα, πολλά εκ των οποίων έσπασαν. Αφού δε μας μαζέψανε στο μπαλαούρο, πάλι καλά.

Η συναυλία τέλειωσε για να αρχίσει η δεύτερη παράσταση στις δέκα. Εμείς κάναμε τη βόλτα μας και επιστρέψαμε στο τέλος της δεύτερης παράστασης, που ήταν σε ήπιους τόνους, αντίστοιχους της καλής κοινωνίας της πόλης. Πήγαμε στα καμαρίνια για αυτόγραφα. Πήρα κι εγώ, αλλά δεν ξέρω που βρίσκονται. Μετά ήρθε η νύχτα που προείπα.

Την άλλη μέρα την περάσαμε με βόλτες στα Χανιά και το απόγευμα επιστρέψαμε όλοι στα σπίτια μας.

ΟΚ, δεν ήταν ταξίδι. Μπορούμε όμως να το δούμε κι έτσι. Πως πάνε κάποιοι για σαββατοκύριακο στο Πήλιο στα Χάνια; Εμείς πήγαμε στα Χανιά. Και ήταν και καλά. Στο Πήλιο έχω πάει αρκετές φορές. Καμία δε θυμάμαι τόσο έντονα όσο αυτό το διήμερο. Πάντως μια τη θυμάμαι καλά γιατί είχε πλάκα. Και ήταν τον 20ό αιώνα, όπως απαιτεί και ο τίτλος του θέματος. Μπορεί να την πω κάποια στιγμή. Πιο μικρή από τη σημερινή ιστορία θα βγει.