giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.813
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Saranta & Butrint. Εκδρομή στους Αγίους Σαράντα και το Unesco Βουθρωτό!
Η μέρα μας ξεκίνησε στο μπαλκόνι μας με την υπέροχη θέα.
Καλημερίσαμε και το ζευγάρι των γερμανών που στο διπλανό τραπέζι της βεράντας περίμεναν κι αυτοί το πρωινό γεύμα που θα μας έφερνε ο Edmund. Λίγο αγχωμένος πηγαινοερχόταν μάλλον από το κυλικείο που έχει, στο γυμνάσιο δίπλα από το σπίτι του και μας έφερνε τα φαγητά.
Αξιοπρεπέστατο το γεύμα μας χόρτασε και μας κράτησε για ώρες.
Δεν βιαζόμασταν να πάμε στον σταθμό λεωφορείων γιατί όπως μας είπε ο Edmund έχει πολύ συχνά δρομολόγια για Saranta. Αν και ο σταθμός είναι 20-25 λεπτά με τα πόδια, επειδή θα ήταν κατηφορικός ο δρόμος μέχρι το σταθμό, αποφασίσαμε να το πάρουμε ποδαράτο αφού δεν βιαζόμασταν. Κατά τις 9 λοιπόν ξεκινήσαμε από το κατάλυμα μας.
Η πόρτα σκάνδαλο που πήγαμε να παραβιάσουμε το προηγούμενο βράδυ!
Κατηφορίζοντας την Rruga Doktor Vasil Laboviti
Ούτε που καταλάβαμε πόσο εύκολα φτάσαμε στον σταθμό λεωφορείων, εκεί που είναι και το βενζινάδικο Gas Station πάνω στον δρόμο SH4. To μίνι bus για Saranda ήταν εκεί σχεδόν γεμάτο, ανεβήκαμε κι εμείς και μετά από λίγο ξεκινήσαμε κατά τις 09:30. Αν και η διαδρομή είναι μικρή γύρω στη 1 ώρα και κάτι, μου φάνηκε ότι κράτησε περισσότερο γιατί ο δρόμος SH78 στο μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής είναι ορεινός με στροφές, κάτι που δεν ήξερα και δεν μου άρεσε γιατί ένα θεματάκι το έχω με τις στροφές. Εγώ να ζαλίζομαι και ο Rose να μου λέει για 100η φορά την ιστορία με μια πρώην συνάφελφό του Αλβανίδα που του έκανε σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας ένα χρόνο πριν! Τι βιώματα έχει αυτό το παιδί
Γύρω στις 10:45 φτάσαμε σε μια στάση μέσα στην πόλη που ο οδηγός μας υπέδειξε να κατέβουμε. Το λεωφορείο θα συνέχιζε για Τίρανα! Για τη διαδρομή πληρώσαμε νομίζω 660lek (5€) και οι δυο. Και μιας και ο οδηγός μιλούσε ελληνικά τον ρωτήσαμε τι ώρα είναι το τελευταίο λεωφορείο για Αργυρόκαστρο. Μας είπε στις 4 το απόγευμα. Χμ δεν μ’ άρεσε η απάντηση γιατί σήμαινε πως θα βλέπαμε ελάχιστα τους Αγίους Σαράντα και θα έπρεπε να βιαστούμε ώστε να δούμε με την άνεση μας το Βουθρωτό. Μα 4 το απόγευμα το τελευταίο για διαδρομή 1 ώρας και ανάμεσα στις 2 μεγαλύτερες πόλεις της νότιας Αλβανίας? Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ίσως εξαιτίας του δύσκολου ορεινού δρόμου που διανύει τα λεωφορείο ώστε να φτάσει πριν βραδιάσει.
Και αφού δεν θα είχαμε χρόνο, είπαμε πριν πάρουμε το αστικό για Βουθρωτό, να δούμε έστω λίγο το παραλιακή της πόλης και επιτέλους λίγη θάλασσα.
Από το λίγο που είδαμε μου άρεσε η πόλη. Τυπική παραλιακή πόλη με μια πεντακάθαρη θάλασσα και έναν υπέρλαμπρο Μεσογειακό ήλιο. Η αλήθεια είναι πως είχε πολύ ζέστη και δεν θα ήταν καθόλου άσχημο να ρίχναμε μια βουτιά κι ας ήταν Οκρώβριος. Βέβαια μόνο ένας ντόπιος πλατσούριζε στα κρυστάλλινα νερά. Οι Άγιοι Σαράντα βρίσκονται σε έναν ανοικτό κόλπο του Ιονίου Πελάγους και παρ’ όλο που δεν έχουν γραφικότητα ή τα ιστορικά κτίρια, εντούτοις είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη. Χάρη στην πρόσβασή τους στις ακτές και στο Μεσογειακό κλίμα τους, οι Άγιοι Σαράντα έχουν γίνει σημαντικός τουριστικός προορισμός, και αποτελούν κομμάτι της λεγόμενης Αλβανικής Ριβιέρας που προορίζεται να γίνει το νέο ''ανεξερεύνητη στολίδι'' της Μεσογείου. Αν και υπάρχει ανεξέλεγκτη κατασκευαστική δραστηριότητα στην πόλη, δεν με ενόχλησε αισθητικά ίσως γιατί δεν έβλεπα κάτι που με ξένιζε, συνηθισμένος από τις ελληνικές πόλεις. Επειδή όμως όλα τα πολυώροφα κτίρια είναι καινούρια και φρεσκοβαμμένα και αρχιτεκτονικά με μοντέρνο σχεδιασμό, μπορώ να πω πως την κάνουν να μοιάζει ας πούμε κοσμοπολίτικη!
Οι Άγιοι Σαράντα έχουν Ελληνική μειονότητα και θεωρούνται μαζί με το Αργυρόκαστρο, τα δύο κέντρα της Ελληνικής κοινότητας στην Αλβανία. Το 1990 οι Άγιοι Σαράντα αριθμούσαν 17.000 κατοίκους, από τους οποίους 7.500 ανήκαν στην Ελληνική μειονότητα. Σήμερα ο πληθυσμός της πόλης είναι περίπου 42.000 κάτοικοι ενώ σύμφωνα με τους εκπροσώπους της Ελληνικής μειονότητας, 42% του πληθυσμού της πόλης ανήκει σ’ αυτή.
Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να ανεβούμε στο λόφο που δεσπόζει πάνω από την πόλη, όπου βρίσκονται τα ερείπια του ιστορικού φρουρίου Lekuresi. Πάνω στο λόφο υπάρχει και ένα μπαρ-εστιατόριο και η πανοραμική θέα σε όλη την περιοχή είναι εξαιρετική. Έπρεπε όμως να αποφασίσουμε τι θέλουμε να δούμε. Άγιους Σαράντα και ανάβαση στο λόφο ή το Βουθρωτό μέρος Παγκόσμιας Κληρονομίας? Ήταν ξεκάθαρο πως εφόσον δεν προλαβαίναμε και τα δύο, η επιλογή του Butrint ήταν μονόδρομος.
Κάναμε τη βόλτας μας στην προσεγμένη και καλοφτιαγμένη παραλία της πόλης, ιδανική για περίπατο. Δεν θα με χαλούσε αν στο μέλλον την επισκεπτόμουν ξανά για μια καλοκαιρινή εξόρμηση στις παραλίες της περιοχής.
Καλή η βόλτα αλλά έπρεπε να ψάξουμε τη στάση του λεωφορείου για το Butrint. Πίσω από την παραλία στην πολυσύχναστη διασταύρωση των οδών Rruga Skenderbeu και Rruga Flamurit, είναι το Parku Miqesia (πάρκο φιλίας), και ένας μικρός αρχαιολογικός χώρος με τα ερείπια της συναγωγής του 5ου αιώνα.
Είναι τα μόνα ερείπια που έχουν βρεθεί από την μεγάλη και πλούσια εβραϊκή κοινότητα, που ζούσε εκεί το 5ο αιώνα. Στο χώρο υπάρχουν διάφορα ψηφιδωτά και άλλα εβραϊκά σύμβολα. Ακριβώς απέναντι είναι και η στάση του αστικού για το Βουθρωτό.
Όπως έχω ξαναπεί στην Αλβανία δεν είναι να λάβεις υπόψην σου τα ωράρια των λεωφορείων σε όποια πόλη και να είσαι. Βέβαια το Δρομολόγιο Saranda – Butrint- Saranda είναι από τα πιο πολυσύχναστα και υπάρχει αναρτημένο το χρονοδιάγραμμα στη στάση αλλά και στο ίντερνετ οπότε ας πούμε είναι κάπως πιο φερέγγυο. Ας πούμε ε!
http://www.sarandaweb.com/transportation/bus-coach/bus-timetable-saranda-butrint/
Το αστικό ήρθε σχεδόν στην ώρα του και γέμισε αμέσως. Η παραλιακή διαδρομή κρατά 30 λεπτά και το λεωφορείο πηγαίνει από τον πρόσφατα αναβαθμισμένο δρόμο SH81.
Το φυσικό τοπίο με τους λόφους γύρω, την θάλασσα του Ιονίου, το κανάλι Vivari, την λιμνοθάλασσα, τα νησάκια απέναντι από το χωριο Ksamil και όλο το καταπράσινο περιβάλλον του Εθνικού Πάρκου είναι καταπληκτικό. Απολαυστική διαδρομή πραγματικά!
Το Βουθρωτό είναι ένα Εθνικό Πάρκο σε ένα ιδιαίτερο τοπίο με φυσική δασώδη έκταση, σε ένα περίπλοκο οικοσύστημα εξαρτημένο από τα γλυκά νερά της Λίμνης του Βουθρωτού και το κανάλι Βιβάρι, το οποίο οδηγεί τα νερά της λίμνης προς το Ιόνιο Πέλαγος στο στενό της Κέρκυρας. Φιλοξενεί μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας, που συμπεριλαμβάνει και παγκοσμίως απειλούμενα είδη φυτών και ζώων. Ο υγροβιότοπος με έκταση 29.000 στρεμμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της λιμνοθάλασσας και της παράκτιας περιοχής του Βουθρωτού, ανακηρύχθηκε προστατευόμενη περιοχή Ραμσάρ δηλαδή υγροβιότοπος διεθνούς σημασίας και Εθνικό Πάρκο. H περιοχή δεν αποτελεί μονάχα καταφύγιο για μερικά παγκοσμίως απειλούμενα είδη, αλλά και τόπο με σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα, πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς, με την σπουδαία αρχαία πόλη του Βουθρωτού. Αυτός ο συνδυασμός φυσικού περιβάλλοντος και αρχαιολογικών ευρημάτων έκαναν το Βουθρωτό να ανακηρυχτεί μέρος Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Στο παρκινγκ του πάρκου απέναντι από την είσοδο, είναι και το Butrint Cable ferry, για τη μεταφορά από τη μία πλευρά του καναλιού Vivari στην άλλη. Τι ferry δηλαδή, ένα κομμάτι ξύλο είναι, συνδεδεμένο με ένα ξεχαρβαλωμένο καλώδιο! Και μπορεί τα αυτοκίνητα που ανεβαίνουν να έχουν χρέωση αλλά για όσους είναι με τα πόδια είναι δωρεάν. Θα ήταν μια ωραία βόλτα απέναντι στο τριγωνικό βενετσιάνικο κάστρο αλλά δεν θέλαμε να χάσουμε χρόνο. Αν και η αλήθεια είναι πως ανά λίγα λεπτά αυτό το σανίδι πηγαινοέρχεται συνεχώς.
Το Τριγωνικό Ενετικό κάστρο στην απέναντι όχθη του καναλιού Vivari. Αυτό το κάστρο χτίστηκε τον 13ο αιώνα, όμως πέρασε από διάφορα στάδια ανακατασκευής από τους Βενετούς μέχρι και τον Αλή Πασά Τεπελένα. Εκεί διέμενε όταν επισκέπτονταν το Βουθρωτό για τα κυνήγια του στην λιμνοθάλασσα!
Απέναντι η Κέρκυρα
Στην μεγάλη αλάνα έξω από τον αρχαιολογικό χώρο υπήρχαν πολλά τουριστικά πούλμαν, αλλά ευτυχώς εκείνη την στιγμή αποχωρούσαν όλα τα γκρουπ. Καλό αυτό ώστε να περιηγηθούμε ήρεμα και χωρίς οχλαγωγία στον ιδιαίτερο αυτό τόπο. Λογικά οι περισσότεροι επισκέπτονται το Βουθρωτό τις πρωινές ώρες γιατί στις 12 και κάτι που φτάσαμε εμείς υπήρχαν σχετικά λίγοι επισκέπτες. Το Βουθρωτό θεωρώ πως είναι άγνωστη στους Έλληνες αρχαιοελληνική πόλη της Αλβανίας, όμως οι ψαγμένοι ξένοι ταξιδιώτες ξέρουν πολύ καλά τη σπουδαιότητα της περιοχής και τη βάζουν στη λίστα τους. Είδαμε έναν μοναχικό Δανό, ζευγάρι Ισπανών, Ισραηλινούς, Αμερικάνους.
Στην είσοδο πληρώσαμε 700 lek το άτομο δηλαδή 5€. Για Αλβανία μου φάνηκε τσουχτερή η τιμή του εισιτηρίου όμως από την άλλη σκεφτόμουν ότι πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό ιστορικό χώρο και είναι απόλυτα λογικό να θέλει η Αλβανία να εκμεταλλευτεί τη δημοφιλία που αποκτά όλο και περισσότερο το μέρος. Εδώ δώσαμε 17€ το άτομο για να δούμε λουλούδια στην Ολλανδία, θα τσιγκουνευτούμε τα 5€ για το εξαιρετικά ενδιαφέρον Butrint?
Οχυρωματικός Ενετικός πύργος
Με το που μπήκαμε στην ''ενδοχώρα'' αυτού του μοναδικού αρχαιολογικού ορόσημου, η πυκνή βλάστηση μας δρόσισε και μας προστάτεψε στη βαθιά σκιά της! Η αρχαία πόλη χτισμένη σε έναν φυσικό παράδεισο, στη μέση του υγροβιότοπου περιβάλλεται από τη λίμνη του Βουθρωτού, το φυσικό κανάλι Βιβάρι και τριγυρισμένη με δασωμένες πλαγιές λόφων, όρη, έλη γλυκού και υφάλμυρου νερού μοιάζει σαν ένα καταπράσινο δροσερό ''νησί''!
Μια πανοραμική άποψη της πριοχής από το διαδύκτιο
Κατοικημένο από τα προϊστορικά χρόνια, το Βουθρωτό υπήρξε έδρα Ελληνικής πόλης και αργότερα χριστιανικής επισκοπής. Έλληνες, Ιλλύριοι, Ρωμαίοι, Βαλκάνιοι και Μεσόγειοι έμποροι και ταξιδευτές ή χωρικοί μετανάστευσαν και ρίζωσαν στην πόλη του Βουθρωτού. Έκτισαν θεόρατα τείχη, με πύργους και πύλες, πρώτα οι αρχαίοι άνθρωποι και ύστερα, διαδοχικά, οι Βυζαντινοί, οι Βενετοί, οι Οθωμανοί - ανέγειραν δωδεκαθεϊστικούς ναούς και χριστιανικές βασιλικές αργότερα, θέατρα και λουτρά, αγορές, γυμναστήρια, υδραγωγεία και επαύλεις. Μετά από αιώνες έντονης ζωής, η πόλη εγκαταλείφθηκε στα τέλη του Μεσαίωνα λόγω χαμηλού και υγρού εδάφους.
Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά. Είναι ένας προσεγμένος, δουλεμένος αρχαιολογικός χώρος. Η πρώτες σύγχρονες αρχαιολογικές ανασκαφές άρχισαν το 1928, όταν η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας του Μπενίτο Μουσολίνι έστειλε μια αποστολή στο Βουθρωτό. Οι Ιταλοί αρχαιολόγοι δούλεψαν μέχρι και το 1943 και έφεραν στο φως τα σημαντικότερα ευρήματα του Βουθρωτού. Ύστερα ανέλαβε η κομμουνιστική κυβέρνηση του Εμβέρ Χότζα και Αλβανοί αρχαιολόγοι άρχισαν τις ανασκαφές το 1960. Κατά την κομμουνιστική περίοδο, το Βουθρωτό ήταν ένα από τα μέρη στην Αλβανία που κρατήθηκε εκτός ορίων για το ευρύ κοινό. Αλβανοί πολίτες δεν επιτρέπονταν στο χώρο εξαιτίας του φόβου ότι θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν κολυμπώντας προς την Ελλάδα που είναι σε κοντινή απόσταση! Πάντως ακόμα και μετά το 1993 έγιναν περαιτέρω σημαντικές ανασκαφές που έφεραν στο φως σημαντικές αποκαλύψεις για τον αρχαιολογικό χώρο. Με λίγα λόγια Ιταλοί αρχαιολόγοι στα μεσοπολεμικά χρόνια και μέχρι το 1940 και Αλβανοί συνάδελφοί τους μετά το 1960 έχουν εργαστεί συστηματικά και με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Ρωμαϊκή Αγορά
Στα χρόνια του μύθου, ο Έλενος, γιος του βασιλιά της Τροίας, Πρίαμου, κυνηγημένος πρόσφυγας μετά την κατάκτηση της πόλης του από τους Έλληνες, θυσίασε εδώ έναν ταύρο για να εξευμενίσει τους θεούς. Ο ταύρος, πληγωμένος βαριά, μουγκρίζοντας έτρεξε, αφιονισμένος και κατρακύλησε προς τη θάλασσα. Το μέρος όπου ο άγριος''βου'' ξεψύχησε, ο Έλενος - όπως ο μεγάλος Ρωμαίος ποιητής Βιργίλιος μας διασώζει το γεγονός αναμιγνύοντας φαντασία και ιστορία - το ονόμασε Βουθρωτό!
Το Βουθρωτό με τα ίχνη της ακμής και της παρακμής των μεγάλων αυτοκρατοριών που κυριαρχούσαν στην περιοχή, αποτελεί μικρόκοσμο της ιστορίας της Μεσογείου. Η αρχαία πόλη είναι ένα αμάλγαμα μνημείων που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές εποχές της ιστορίας του, από τους ναούς της Ελληνιστικής περιόδου του 4 π.Χ. αιώνα, μέχρι τα Οθωμανικά οχυρωματικά έργα του 19ου αιώνα.
Ήδη τον 6ο π.Χ. αιώνα το Βουθρωτό ήταν μια ακμάζουσα πόλη με ιωνικούς ναούς, από τους οποίους ξεχώριζε αυτός του Ασκληπιού του 4ου αιώνα π.Χ. που καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας αποτελούσε λατρευτικό κέντρο του θεού της υγείας. Στο ζεστό νερό που ανάβλυζε από ρωγμή σε βράχο, οι άνθρωποι απέδιδαν θεραπευτικές ιδιότητες και οι πιστοί ερχόταν στο ιερό αναζητώντας θεραπεία, και άφηναν συμβολικά αντικείμενα και χρήματα στους ιερείς. Βέβαια όσο κι αν έψαξα από πριν ή και μετά δεν κατάλαβα ποιό είναι το ερείπιο που έχει απομείνει από τον ναό του Ασκληπιού. Μπορεί να το είδαμε ή να το προσπεράσαμε!
Γρήγορα και χωρίς δυσκολία, συναντήσαμε το σημαντικότερο κτίσμα του Βουθρωτού. Ένα παγκόσμιο μνημείο που αποτελεί δείγμα της ακμής της αρχαιοελληνικής πόλης και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Το αρχαίο θέατρο μάλλον χτίστηκε στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. από τον Πύρρο, τον βασιλιά της Ηπείρου, έχει χωρητικότητα γύρω στις 2500 θέσεις, ενώ η σκηνή είναι μια ανοικοδόμηση από τη Ρωμαϊκή περίοδο που χρονολογείται στις αρχές του 2ου αιώνα μ.χ. Παραμένει άγνωστο πότε το κτίριο σταμάτησε να χρησιμοποιείται, κατά πάσα πιθανότητα στην Ύστερη Αρχαιότητα, όπως και αλλού στη Μεσόγειο.
Ήταν δύσκολο να πιστέψω πως σε έναν τόσο σημαντικό αρχαιολογικό χώρο, δεν υπήρχε σχεδόν κανείς! Ήμασταν εμείς και 2-3 ακόμα άτομα. Σε σύγκριση με τους όχλους των τουριστών που συρρέουν σε άλλα πιο γνωστά ιστορικά αξιοθέατα σε άλλες χώρες, αυτή η τοποθεσία σε συνδυασμό με την ηρεμία ήταν ένα όνειρο! Φανταστείτε να ήσασταν ολομόναχοι στη αρχαία αγορά της Ρώμης, ή να απολαμβάνατε μέσα στην ηρεμία τον Παρθενώνα! Χιλιάδες χρόνια μετά την πρώτη του κατοίκηση, από τα μεγαλοπρεπή ή ταπεινά ερείπια του Βουθρωτού, αναδίδεται μια ζεστασιά, σαν να υπάρχει ακόμα ανθρώπινη παρουσία!
Τον 3ο αιώνα μ.Χ., μετά από έναν σεισμό που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, αρχίζει και η παρακμή της. Τον 5ο μ.Χ. αιώνα, ο Χριστιανισμός του Βουθρωτού βρίσκεται σε άνθιση και η πόλη γίνεται η έδρα της επισκοπής, και ξεκινά μια καινούργια φάση ανοικοδόμησης. Το βαπτιστήριο χτίστηκε στα μέσα του 6ου μ.Χ. αιώνα, ανακαλύφτηκε μόλις το 1928 από την Ιταλική Αρχαιολογική Αποστολή, και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο βαπτιστήριο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με μεγαλύτερο εκείνο της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Το εξαιρετικά πολύχρωμο ψηφιδωτό στο δάπεδο του Βαπτιστηρίου είναι το πιο ολοκληρωμένο και το πιο περίτεχνο από τα σωζόμενα της εποχής.
Στις νέες κατασκευές του 6ου αιώνα περιλαμβάνεται και μια Βασιλική, τα ερείπια της οποίας συναντήσαμε λίγα μέτρα μετά. H παλαιοχριστιανική Βασιλική προέρχεται από την εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ιουστινιανού I.και είναι κρυμμένη ανάμεσα στο καταπράσινο τοπίο!
Η περιήγηση στο παρελθόν συνεχίστηκε χωρίς κάποια συγκεκριμένη πορεία. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε ξανά δίπλα στο κανάλι vivari. Και Το φυσικό κάλλος μαζί με την αρχαία αύρα σε συνδυασμό με την απόλυτη ηρεμία μας συνεπήρε. Κάτσαμε σε μια γωνιά σε ένα αρχαίο κομμάτι και θαυμάζαμε το τοπίο!
Ο χρόνος πίεζε και δεν είχαμε πάει ακόμα στο φρούριο.
Ανηφορίσαμε τον λόφο της ακρόπολης μέσα από ένα κατάφυτο μονοπάτι και λίγο μετά φτάσαμε στην κορυφή.
Στην κορυφή του λόφου, στη δυτική άκρη της ακρόπολης, στέκει το μεσαιωνικό κάστρο που χτίστηκε το 14ο αιώνα από τους Βενετούς καθώς το Βουθρωτό ήταν μια σημαντική βάση ανάμεσα στην Αδριατική και το Αιγαίο Πέλαγος και εξασφάλισε τον έλεγχο των Στενών της Κέρκυρας και του Καναλιού Βιβάρι. Ο τετράγωνος πύργος που έχει απομείνει από το αρχικό κάστρο, αποτελεί ανακατασκευή της δεκαετίας του ΄30 από τους Ιταλούς αρχαιολόγους, ενώ φιλοξενούσε και ένα μικρό μουσείο.
Το σημερινό Μουσείο του Βουθρωτού, το οποίο στεγάζεται εντός του ανακαινισμένου κάστρου στο λόφο της ακρόπολης, ανακαινίσθηκε και επαναλειτούργησε το 2005, και παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο την πλούσια και περίπλοκη ιστορία του τόπου. Ωραίο και προσεγμένο μουσείο με καλή σήμανση και πληροφορίες, που του ρίξαμε μια γρήγορη ματιά γιατί ο χρόνος πίεζε. Αμφορείς, αγάλματα, αρχαία αντικείμενα, νομίσματα μέχρι και σκελετό μωρού είδαμε!
Μας είχε μείνει λίγος χρόνος στη διάθεση μας για να απολαύσουμε την καταπληκτική πανοραμική θέα του εθνικού πάρκου από το προαύλιο. Το μάτι φτάνει μέχρι την Κέρκυρα που φαίνεται πολύ καθαρά και όλο το φυσικό τοπίο της περιοχής είναι μοναδικό.
Κατεβήκαμε την Ακρόπολη αλλά μας έμεινε κάτι ακόμα. Αν και ο χρόνος ήταν λίγος, βιαστικά πήγαμε σε ένα ακόμα σημαντικό αρχαιολογικό αξιοθέατο του Βουθρωτού. Έτσι πήραμε το μονοπάτι που μας οδήγησε στην πύλη των λεόντων. Η πύλη, ήταν μία από τις έξι εισόδους της πόλης, του 4ου αιώνα π.Χ. απεικονίζει ένα λιοντάρι, που είναι έτοιμο να φάει έναν ταύρο.
Είχαμε σκοπό να φύγουμε με το αστικό των 13:30 ώστε να φτάσουμε έγκαιρα στους Άγιους Σαράντα και να έχουμε άνεση χρόνου για την αναχώρηση μας για Αργυρόκαστρο στις 16:00. Τελικά δεν υπήρχε λόγος να βιαζόμαστε αφού το αστικό, έτσι χαλαρά καθυστέρησε να έρθει 1 ώρα! Βασικά δεν καθυστέρησε, απλά δεν έγινε το δρομολόγιο στη 13:30 και το αστικό ήρθε λίγο μετά τις 14:30! Τζάμπα περιμέναμε μέσα στη ζέστη και αν το ξέραμε θα βλέπαμε με περισσότερη άνεση τον αρχαιολογικό χώρο. Ή θα πηγαίναμε στην απέναντι μεριά του καναλιού στο Ενετικό κάστρο. Ακόμα κι έτσι, σε σχεδόν 1 ώρα και 30 λεπτά, είχαμε δει όλα τα σημαντικά μνημεία του καταπληκτικού αρχαιολογικού πάρκου.
Φεύγοντας με το αστικό που είχε σαφώς πολύ λιγότερο κόσμο, άλλαζα θέσεις μια δεξιά μια αριστερά για να απαθανατίσω ξανά κατά τη διαδρομή το μοναδικό φυσικό τοπίο του Βουθρωτού με το κανάλι Βιβάρι από τη μία και τη θάλασσα του Ιονίου από την άλλη!
Μέσα στους Άγιους Σαράντα λίγο πριν τον τερματισμό.
Για να μην έχουμε ευτράπελα, πρώτα ψάξαμε να βρούμε από πιο σημείο ακριβώς θα αναχωρήσει το μίνι bus για Αργυρόκαστρο. Η στάση είναι στην οδό Rruga Flamurit λίγα μέτρα πιο πάνω από την αρχαία συναγωγή. Εντοπίσαμε το βανάκι, ρωτήσαμε, και ο οδηγός με νοήματα και 2-3 λέξεις μας είπε πως αναχωρεί στις 16:00 και πως έχουμε χρόνο να κάνουμε μια βόλτα και να πιούμε και έναν καφέ! Καφέ σε καμία περίπτωση γιατί μας έκοψε λόρδα. Έτσι εντοπίσαμε ένα γυράδικο ελληνικό πάνω στην Rruga Skenderbeu που δεν θυμάμαι ονομασία αλλά θυμάμαι πως η οικογένεια που το είχε ήταν ευγενέστατη και τα σάντουιτς που φάγαμε σουπερ!
Είχαμε λίγο χρόνο ακόμα για μια βόλτα στην όμορφη παραλιακή της πόλης.
Τα ερείπια και το μωσαϊκό της Συναγωγής του 5ου αιώνα
Ήταν μια χορταστική και απολαυστική εκδρομή, κι ας μην ήταν ημερήσια. Μπορεί να ήταν 4 το απόγευμα όμως νοιώθαμε πως ήμασταν υπερπλήρεις. Όμως λίγες ώρες ακόμα να είχαμε, για να ανέβουμε στο κάστρο Λεκουρέσι στο λόφο της πόλης και θα ήταν το ιδανικό. Δεν πειράζει όμως γιατί και χωρίς αυτό ήμασταν γεμάτοι από αυτή την εξόρμηση. Τέλεια τα ορεινά τοπία και η γραφικότητα του Αργυροκάστρου, όμως η θάλασσα και το εθνικό πάρκο στην περιοχή των Saranda μας άνοιξε την ψυχή και λόγω ζέστης μας μετέφερε λίγους μήνες πριν, στο καλοκαίρι! Το βανάκι αναχώρησε στις 16:00 μισογεμάτο και μετά από 1 ώρα και κάτι φτάσαμε στο Αργυρόκαστρο.
Συνεχίζεται με το τελευταίο κεφάλαιο...
Η μέρα μας ξεκίνησε στο μπαλκόνι μας με την υπέροχη θέα.
Καλημερίσαμε και το ζευγάρι των γερμανών που στο διπλανό τραπέζι της βεράντας περίμεναν κι αυτοί το πρωινό γεύμα που θα μας έφερνε ο Edmund. Λίγο αγχωμένος πηγαινοερχόταν μάλλον από το κυλικείο που έχει, στο γυμνάσιο δίπλα από το σπίτι του και μας έφερνε τα φαγητά.
Αξιοπρεπέστατο το γεύμα μας χόρτασε και μας κράτησε για ώρες.
Δεν βιαζόμασταν να πάμε στον σταθμό λεωφορείων γιατί όπως μας είπε ο Edmund έχει πολύ συχνά δρομολόγια για Saranta. Αν και ο σταθμός είναι 20-25 λεπτά με τα πόδια, επειδή θα ήταν κατηφορικός ο δρόμος μέχρι το σταθμό, αποφασίσαμε να το πάρουμε ποδαράτο αφού δεν βιαζόμασταν. Κατά τις 9 λοιπόν ξεκινήσαμε από το κατάλυμα μας.
Η πόρτα σκάνδαλο που πήγαμε να παραβιάσουμε το προηγούμενο βράδυ!
Κατηφορίζοντας την Rruga Doktor Vasil Laboviti
Ούτε που καταλάβαμε πόσο εύκολα φτάσαμε στον σταθμό λεωφορείων, εκεί που είναι και το βενζινάδικο Gas Station πάνω στον δρόμο SH4. To μίνι bus για Saranda ήταν εκεί σχεδόν γεμάτο, ανεβήκαμε κι εμείς και μετά από λίγο ξεκινήσαμε κατά τις 09:30. Αν και η διαδρομή είναι μικρή γύρω στη 1 ώρα και κάτι, μου φάνηκε ότι κράτησε περισσότερο γιατί ο δρόμος SH78 στο μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής είναι ορεινός με στροφές, κάτι που δεν ήξερα και δεν μου άρεσε γιατί ένα θεματάκι το έχω με τις στροφές. Εγώ να ζαλίζομαι και ο Rose να μου λέει για 100η φορά την ιστορία με μια πρώην συνάφελφό του Αλβανίδα που του έκανε σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας ένα χρόνο πριν! Τι βιώματα έχει αυτό το παιδί
Γύρω στις 10:45 φτάσαμε σε μια στάση μέσα στην πόλη που ο οδηγός μας υπέδειξε να κατέβουμε. Το λεωφορείο θα συνέχιζε για Τίρανα! Για τη διαδρομή πληρώσαμε νομίζω 660lek (5€) και οι δυο. Και μιας και ο οδηγός μιλούσε ελληνικά τον ρωτήσαμε τι ώρα είναι το τελευταίο λεωφορείο για Αργυρόκαστρο. Μας είπε στις 4 το απόγευμα. Χμ δεν μ’ άρεσε η απάντηση γιατί σήμαινε πως θα βλέπαμε ελάχιστα τους Αγίους Σαράντα και θα έπρεπε να βιαστούμε ώστε να δούμε με την άνεση μας το Βουθρωτό. Μα 4 το απόγευμα το τελευταίο για διαδρομή 1 ώρας και ανάμεσα στις 2 μεγαλύτερες πόλεις της νότιας Αλβανίας? Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ίσως εξαιτίας του δύσκολου ορεινού δρόμου που διανύει τα λεωφορείο ώστε να φτάσει πριν βραδιάσει.
Και αφού δεν θα είχαμε χρόνο, είπαμε πριν πάρουμε το αστικό για Βουθρωτό, να δούμε έστω λίγο το παραλιακή της πόλης και επιτέλους λίγη θάλασσα.
Από το λίγο που είδαμε μου άρεσε η πόλη. Τυπική παραλιακή πόλη με μια πεντακάθαρη θάλασσα και έναν υπέρλαμπρο Μεσογειακό ήλιο. Η αλήθεια είναι πως είχε πολύ ζέστη και δεν θα ήταν καθόλου άσχημο να ρίχναμε μια βουτιά κι ας ήταν Οκρώβριος. Βέβαια μόνο ένας ντόπιος πλατσούριζε στα κρυστάλλινα νερά. Οι Άγιοι Σαράντα βρίσκονται σε έναν ανοικτό κόλπο του Ιονίου Πελάγους και παρ’ όλο που δεν έχουν γραφικότητα ή τα ιστορικά κτίρια, εντούτοις είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη. Χάρη στην πρόσβασή τους στις ακτές και στο Μεσογειακό κλίμα τους, οι Άγιοι Σαράντα έχουν γίνει σημαντικός τουριστικός προορισμός, και αποτελούν κομμάτι της λεγόμενης Αλβανικής Ριβιέρας που προορίζεται να γίνει το νέο ''ανεξερεύνητη στολίδι'' της Μεσογείου. Αν και υπάρχει ανεξέλεγκτη κατασκευαστική δραστηριότητα στην πόλη, δεν με ενόχλησε αισθητικά ίσως γιατί δεν έβλεπα κάτι που με ξένιζε, συνηθισμένος από τις ελληνικές πόλεις. Επειδή όμως όλα τα πολυώροφα κτίρια είναι καινούρια και φρεσκοβαμμένα και αρχιτεκτονικά με μοντέρνο σχεδιασμό, μπορώ να πω πως την κάνουν να μοιάζει ας πούμε κοσμοπολίτικη!
Οι Άγιοι Σαράντα έχουν Ελληνική μειονότητα και θεωρούνται μαζί με το Αργυρόκαστρο, τα δύο κέντρα της Ελληνικής κοινότητας στην Αλβανία. Το 1990 οι Άγιοι Σαράντα αριθμούσαν 17.000 κατοίκους, από τους οποίους 7.500 ανήκαν στην Ελληνική μειονότητα. Σήμερα ο πληθυσμός της πόλης είναι περίπου 42.000 κάτοικοι ενώ σύμφωνα με τους εκπροσώπους της Ελληνικής μειονότητας, 42% του πληθυσμού της πόλης ανήκει σ’ αυτή.
Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να ανεβούμε στο λόφο που δεσπόζει πάνω από την πόλη, όπου βρίσκονται τα ερείπια του ιστορικού φρουρίου Lekuresi. Πάνω στο λόφο υπάρχει και ένα μπαρ-εστιατόριο και η πανοραμική θέα σε όλη την περιοχή είναι εξαιρετική. Έπρεπε όμως να αποφασίσουμε τι θέλουμε να δούμε. Άγιους Σαράντα και ανάβαση στο λόφο ή το Βουθρωτό μέρος Παγκόσμιας Κληρονομίας? Ήταν ξεκάθαρο πως εφόσον δεν προλαβαίναμε και τα δύο, η επιλογή του Butrint ήταν μονόδρομος.
Κάναμε τη βόλτας μας στην προσεγμένη και καλοφτιαγμένη παραλία της πόλης, ιδανική για περίπατο. Δεν θα με χαλούσε αν στο μέλλον την επισκεπτόμουν ξανά για μια καλοκαιρινή εξόρμηση στις παραλίες της περιοχής.
Καλή η βόλτα αλλά έπρεπε να ψάξουμε τη στάση του λεωφορείου για το Butrint. Πίσω από την παραλία στην πολυσύχναστη διασταύρωση των οδών Rruga Skenderbeu και Rruga Flamurit, είναι το Parku Miqesia (πάρκο φιλίας), και ένας μικρός αρχαιολογικός χώρος με τα ερείπια της συναγωγής του 5ου αιώνα.
Είναι τα μόνα ερείπια που έχουν βρεθεί από την μεγάλη και πλούσια εβραϊκή κοινότητα, που ζούσε εκεί το 5ο αιώνα. Στο χώρο υπάρχουν διάφορα ψηφιδωτά και άλλα εβραϊκά σύμβολα. Ακριβώς απέναντι είναι και η στάση του αστικού για το Βουθρωτό.
Όπως έχω ξαναπεί στην Αλβανία δεν είναι να λάβεις υπόψην σου τα ωράρια των λεωφορείων σε όποια πόλη και να είσαι. Βέβαια το Δρομολόγιο Saranda – Butrint- Saranda είναι από τα πιο πολυσύχναστα και υπάρχει αναρτημένο το χρονοδιάγραμμα στη στάση αλλά και στο ίντερνετ οπότε ας πούμε είναι κάπως πιο φερέγγυο. Ας πούμε ε!
http://www.sarandaweb.com/transportation/bus-coach/bus-timetable-saranda-butrint/
Το αστικό ήρθε σχεδόν στην ώρα του και γέμισε αμέσως. Η παραλιακή διαδρομή κρατά 30 λεπτά και το λεωφορείο πηγαίνει από τον πρόσφατα αναβαθμισμένο δρόμο SH81.
Το φυσικό τοπίο με τους λόφους γύρω, την θάλασσα του Ιονίου, το κανάλι Vivari, την λιμνοθάλασσα, τα νησάκια απέναντι από το χωριο Ksamil και όλο το καταπράσινο περιβάλλον του Εθνικού Πάρκου είναι καταπληκτικό. Απολαυστική διαδρομή πραγματικά!
Το Βουθρωτό είναι ένα Εθνικό Πάρκο σε ένα ιδιαίτερο τοπίο με φυσική δασώδη έκταση, σε ένα περίπλοκο οικοσύστημα εξαρτημένο από τα γλυκά νερά της Λίμνης του Βουθρωτού και το κανάλι Βιβάρι, το οποίο οδηγεί τα νερά της λίμνης προς το Ιόνιο Πέλαγος στο στενό της Κέρκυρας. Φιλοξενεί μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας, που συμπεριλαμβάνει και παγκοσμίως απειλούμενα είδη φυτών και ζώων. Ο υγροβιότοπος με έκταση 29.000 στρεμμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της λιμνοθάλασσας και της παράκτιας περιοχής του Βουθρωτού, ανακηρύχθηκε προστατευόμενη περιοχή Ραμσάρ δηλαδή υγροβιότοπος διεθνούς σημασίας και Εθνικό Πάρκο. H περιοχή δεν αποτελεί μονάχα καταφύγιο για μερικά παγκοσμίως απειλούμενα είδη, αλλά και τόπο με σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα, πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς, με την σπουδαία αρχαία πόλη του Βουθρωτού. Αυτός ο συνδυασμός φυσικού περιβάλλοντος και αρχαιολογικών ευρημάτων έκαναν το Βουθρωτό να ανακηρυχτεί μέρος Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Στο παρκινγκ του πάρκου απέναντι από την είσοδο, είναι και το Butrint Cable ferry, για τη μεταφορά από τη μία πλευρά του καναλιού Vivari στην άλλη. Τι ferry δηλαδή, ένα κομμάτι ξύλο είναι, συνδεδεμένο με ένα ξεχαρβαλωμένο καλώδιο! Και μπορεί τα αυτοκίνητα που ανεβαίνουν να έχουν χρέωση αλλά για όσους είναι με τα πόδια είναι δωρεάν. Θα ήταν μια ωραία βόλτα απέναντι στο τριγωνικό βενετσιάνικο κάστρο αλλά δεν θέλαμε να χάσουμε χρόνο. Αν και η αλήθεια είναι πως ανά λίγα λεπτά αυτό το σανίδι πηγαινοέρχεται συνεχώς.
Το Τριγωνικό Ενετικό κάστρο στην απέναντι όχθη του καναλιού Vivari. Αυτό το κάστρο χτίστηκε τον 13ο αιώνα, όμως πέρασε από διάφορα στάδια ανακατασκευής από τους Βενετούς μέχρι και τον Αλή Πασά Τεπελένα. Εκεί διέμενε όταν επισκέπτονταν το Βουθρωτό για τα κυνήγια του στην λιμνοθάλασσα!
Απέναντι η Κέρκυρα
Στην μεγάλη αλάνα έξω από τον αρχαιολογικό χώρο υπήρχαν πολλά τουριστικά πούλμαν, αλλά ευτυχώς εκείνη την στιγμή αποχωρούσαν όλα τα γκρουπ. Καλό αυτό ώστε να περιηγηθούμε ήρεμα και χωρίς οχλαγωγία στον ιδιαίτερο αυτό τόπο. Λογικά οι περισσότεροι επισκέπτονται το Βουθρωτό τις πρωινές ώρες γιατί στις 12 και κάτι που φτάσαμε εμείς υπήρχαν σχετικά λίγοι επισκέπτες. Το Βουθρωτό θεωρώ πως είναι άγνωστη στους Έλληνες αρχαιοελληνική πόλη της Αλβανίας, όμως οι ψαγμένοι ξένοι ταξιδιώτες ξέρουν πολύ καλά τη σπουδαιότητα της περιοχής και τη βάζουν στη λίστα τους. Είδαμε έναν μοναχικό Δανό, ζευγάρι Ισπανών, Ισραηλινούς, Αμερικάνους.
Στην είσοδο πληρώσαμε 700 lek το άτομο δηλαδή 5€. Για Αλβανία μου φάνηκε τσουχτερή η τιμή του εισιτηρίου όμως από την άλλη σκεφτόμουν ότι πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό ιστορικό χώρο και είναι απόλυτα λογικό να θέλει η Αλβανία να εκμεταλλευτεί τη δημοφιλία που αποκτά όλο και περισσότερο το μέρος. Εδώ δώσαμε 17€ το άτομο για να δούμε λουλούδια στην Ολλανδία, θα τσιγκουνευτούμε τα 5€ για το εξαιρετικά ενδιαφέρον Butrint?
Οχυρωματικός Ενετικός πύργος
Με το που μπήκαμε στην ''ενδοχώρα'' αυτού του μοναδικού αρχαιολογικού ορόσημου, η πυκνή βλάστηση μας δρόσισε και μας προστάτεψε στη βαθιά σκιά της! Η αρχαία πόλη χτισμένη σε έναν φυσικό παράδεισο, στη μέση του υγροβιότοπου περιβάλλεται από τη λίμνη του Βουθρωτού, το φυσικό κανάλι Βιβάρι και τριγυρισμένη με δασωμένες πλαγιές λόφων, όρη, έλη γλυκού και υφάλμυρου νερού μοιάζει σαν ένα καταπράσινο δροσερό ''νησί''!
Μια πανοραμική άποψη της πριοχής από το διαδύκτιο
Κατοικημένο από τα προϊστορικά χρόνια, το Βουθρωτό υπήρξε έδρα Ελληνικής πόλης και αργότερα χριστιανικής επισκοπής. Έλληνες, Ιλλύριοι, Ρωμαίοι, Βαλκάνιοι και Μεσόγειοι έμποροι και ταξιδευτές ή χωρικοί μετανάστευσαν και ρίζωσαν στην πόλη του Βουθρωτού. Έκτισαν θεόρατα τείχη, με πύργους και πύλες, πρώτα οι αρχαίοι άνθρωποι και ύστερα, διαδοχικά, οι Βυζαντινοί, οι Βενετοί, οι Οθωμανοί - ανέγειραν δωδεκαθεϊστικούς ναούς και χριστιανικές βασιλικές αργότερα, θέατρα και λουτρά, αγορές, γυμναστήρια, υδραγωγεία και επαύλεις. Μετά από αιώνες έντονης ζωής, η πόλη εγκαταλείφθηκε στα τέλη του Μεσαίωνα λόγω χαμηλού και υγρού εδάφους.
Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά. Είναι ένας προσεγμένος, δουλεμένος αρχαιολογικός χώρος. Η πρώτες σύγχρονες αρχαιολογικές ανασκαφές άρχισαν το 1928, όταν η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας του Μπενίτο Μουσολίνι έστειλε μια αποστολή στο Βουθρωτό. Οι Ιταλοί αρχαιολόγοι δούλεψαν μέχρι και το 1943 και έφεραν στο φως τα σημαντικότερα ευρήματα του Βουθρωτού. Ύστερα ανέλαβε η κομμουνιστική κυβέρνηση του Εμβέρ Χότζα και Αλβανοί αρχαιολόγοι άρχισαν τις ανασκαφές το 1960. Κατά την κομμουνιστική περίοδο, το Βουθρωτό ήταν ένα από τα μέρη στην Αλβανία που κρατήθηκε εκτός ορίων για το ευρύ κοινό. Αλβανοί πολίτες δεν επιτρέπονταν στο χώρο εξαιτίας του φόβου ότι θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν κολυμπώντας προς την Ελλάδα που είναι σε κοντινή απόσταση! Πάντως ακόμα και μετά το 1993 έγιναν περαιτέρω σημαντικές ανασκαφές που έφεραν στο φως σημαντικές αποκαλύψεις για τον αρχαιολογικό χώρο. Με λίγα λόγια Ιταλοί αρχαιολόγοι στα μεσοπολεμικά χρόνια και μέχρι το 1940 και Αλβανοί συνάδελφοί τους μετά το 1960 έχουν εργαστεί συστηματικά και με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Ρωμαϊκή Αγορά
Στα χρόνια του μύθου, ο Έλενος, γιος του βασιλιά της Τροίας, Πρίαμου, κυνηγημένος πρόσφυγας μετά την κατάκτηση της πόλης του από τους Έλληνες, θυσίασε εδώ έναν ταύρο για να εξευμενίσει τους θεούς. Ο ταύρος, πληγωμένος βαριά, μουγκρίζοντας έτρεξε, αφιονισμένος και κατρακύλησε προς τη θάλασσα. Το μέρος όπου ο άγριος''βου'' ξεψύχησε, ο Έλενος - όπως ο μεγάλος Ρωμαίος ποιητής Βιργίλιος μας διασώζει το γεγονός αναμιγνύοντας φαντασία και ιστορία - το ονόμασε Βουθρωτό!
Το Βουθρωτό με τα ίχνη της ακμής και της παρακμής των μεγάλων αυτοκρατοριών που κυριαρχούσαν στην περιοχή, αποτελεί μικρόκοσμο της ιστορίας της Μεσογείου. Η αρχαία πόλη είναι ένα αμάλγαμα μνημείων που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές εποχές της ιστορίας του, από τους ναούς της Ελληνιστικής περιόδου του 4 π.Χ. αιώνα, μέχρι τα Οθωμανικά οχυρωματικά έργα του 19ου αιώνα.
Ήδη τον 6ο π.Χ. αιώνα το Βουθρωτό ήταν μια ακμάζουσα πόλη με ιωνικούς ναούς, από τους οποίους ξεχώριζε αυτός του Ασκληπιού του 4ου αιώνα π.Χ. που καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας αποτελούσε λατρευτικό κέντρο του θεού της υγείας. Στο ζεστό νερό που ανάβλυζε από ρωγμή σε βράχο, οι άνθρωποι απέδιδαν θεραπευτικές ιδιότητες και οι πιστοί ερχόταν στο ιερό αναζητώντας θεραπεία, και άφηναν συμβολικά αντικείμενα και χρήματα στους ιερείς. Βέβαια όσο κι αν έψαξα από πριν ή και μετά δεν κατάλαβα ποιό είναι το ερείπιο που έχει απομείνει από τον ναό του Ασκληπιού. Μπορεί να το είδαμε ή να το προσπεράσαμε!
Γρήγορα και χωρίς δυσκολία, συναντήσαμε το σημαντικότερο κτίσμα του Βουθρωτού. Ένα παγκόσμιο μνημείο που αποτελεί δείγμα της ακμής της αρχαιοελληνικής πόλης και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Το αρχαίο θέατρο μάλλον χτίστηκε στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. από τον Πύρρο, τον βασιλιά της Ηπείρου, έχει χωρητικότητα γύρω στις 2500 θέσεις, ενώ η σκηνή είναι μια ανοικοδόμηση από τη Ρωμαϊκή περίοδο που χρονολογείται στις αρχές του 2ου αιώνα μ.χ. Παραμένει άγνωστο πότε το κτίριο σταμάτησε να χρησιμοποιείται, κατά πάσα πιθανότητα στην Ύστερη Αρχαιότητα, όπως και αλλού στη Μεσόγειο.
Ήταν δύσκολο να πιστέψω πως σε έναν τόσο σημαντικό αρχαιολογικό χώρο, δεν υπήρχε σχεδόν κανείς! Ήμασταν εμείς και 2-3 ακόμα άτομα. Σε σύγκριση με τους όχλους των τουριστών που συρρέουν σε άλλα πιο γνωστά ιστορικά αξιοθέατα σε άλλες χώρες, αυτή η τοποθεσία σε συνδυασμό με την ηρεμία ήταν ένα όνειρο! Φανταστείτε να ήσασταν ολομόναχοι στη αρχαία αγορά της Ρώμης, ή να απολαμβάνατε μέσα στην ηρεμία τον Παρθενώνα! Χιλιάδες χρόνια μετά την πρώτη του κατοίκηση, από τα μεγαλοπρεπή ή ταπεινά ερείπια του Βουθρωτού, αναδίδεται μια ζεστασιά, σαν να υπάρχει ακόμα ανθρώπινη παρουσία!
Τον 3ο αιώνα μ.Χ., μετά από έναν σεισμό που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, αρχίζει και η παρακμή της. Τον 5ο μ.Χ. αιώνα, ο Χριστιανισμός του Βουθρωτού βρίσκεται σε άνθιση και η πόλη γίνεται η έδρα της επισκοπής, και ξεκινά μια καινούργια φάση ανοικοδόμησης. Το βαπτιστήριο χτίστηκε στα μέσα του 6ου μ.Χ. αιώνα, ανακαλύφτηκε μόλις το 1928 από την Ιταλική Αρχαιολογική Αποστολή, και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο βαπτιστήριο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με μεγαλύτερο εκείνο της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Το εξαιρετικά πολύχρωμο ψηφιδωτό στο δάπεδο του Βαπτιστηρίου είναι το πιο ολοκληρωμένο και το πιο περίτεχνο από τα σωζόμενα της εποχής.
Στις νέες κατασκευές του 6ου αιώνα περιλαμβάνεται και μια Βασιλική, τα ερείπια της οποίας συναντήσαμε λίγα μέτρα μετά. H παλαιοχριστιανική Βασιλική προέρχεται από την εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ιουστινιανού I.και είναι κρυμμένη ανάμεσα στο καταπράσινο τοπίο!
Η περιήγηση στο παρελθόν συνεχίστηκε χωρίς κάποια συγκεκριμένη πορεία. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε ξανά δίπλα στο κανάλι vivari. Και Το φυσικό κάλλος μαζί με την αρχαία αύρα σε συνδυασμό με την απόλυτη ηρεμία μας συνεπήρε. Κάτσαμε σε μια γωνιά σε ένα αρχαίο κομμάτι και θαυμάζαμε το τοπίο!
Ο χρόνος πίεζε και δεν είχαμε πάει ακόμα στο φρούριο.
Ανηφορίσαμε τον λόφο της ακρόπολης μέσα από ένα κατάφυτο μονοπάτι και λίγο μετά φτάσαμε στην κορυφή.
Στην κορυφή του λόφου, στη δυτική άκρη της ακρόπολης, στέκει το μεσαιωνικό κάστρο που χτίστηκε το 14ο αιώνα από τους Βενετούς καθώς το Βουθρωτό ήταν μια σημαντική βάση ανάμεσα στην Αδριατική και το Αιγαίο Πέλαγος και εξασφάλισε τον έλεγχο των Στενών της Κέρκυρας και του Καναλιού Βιβάρι. Ο τετράγωνος πύργος που έχει απομείνει από το αρχικό κάστρο, αποτελεί ανακατασκευή της δεκαετίας του ΄30 από τους Ιταλούς αρχαιολόγους, ενώ φιλοξενούσε και ένα μικρό μουσείο.
Το σημερινό Μουσείο του Βουθρωτού, το οποίο στεγάζεται εντός του ανακαινισμένου κάστρου στο λόφο της ακρόπολης, ανακαινίσθηκε και επαναλειτούργησε το 2005, και παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο την πλούσια και περίπλοκη ιστορία του τόπου. Ωραίο και προσεγμένο μουσείο με καλή σήμανση και πληροφορίες, που του ρίξαμε μια γρήγορη ματιά γιατί ο χρόνος πίεζε. Αμφορείς, αγάλματα, αρχαία αντικείμενα, νομίσματα μέχρι και σκελετό μωρού είδαμε!
Μας είχε μείνει λίγος χρόνος στη διάθεση μας για να απολαύσουμε την καταπληκτική πανοραμική θέα του εθνικού πάρκου από το προαύλιο. Το μάτι φτάνει μέχρι την Κέρκυρα που φαίνεται πολύ καθαρά και όλο το φυσικό τοπίο της περιοχής είναι μοναδικό.
Κατεβήκαμε την Ακρόπολη αλλά μας έμεινε κάτι ακόμα. Αν και ο χρόνος ήταν λίγος, βιαστικά πήγαμε σε ένα ακόμα σημαντικό αρχαιολογικό αξιοθέατο του Βουθρωτού. Έτσι πήραμε το μονοπάτι που μας οδήγησε στην πύλη των λεόντων. Η πύλη, ήταν μία από τις έξι εισόδους της πόλης, του 4ου αιώνα π.Χ. απεικονίζει ένα λιοντάρι, που είναι έτοιμο να φάει έναν ταύρο.
Είχαμε σκοπό να φύγουμε με το αστικό των 13:30 ώστε να φτάσουμε έγκαιρα στους Άγιους Σαράντα και να έχουμε άνεση χρόνου για την αναχώρηση μας για Αργυρόκαστρο στις 16:00. Τελικά δεν υπήρχε λόγος να βιαζόμαστε αφού το αστικό, έτσι χαλαρά καθυστέρησε να έρθει 1 ώρα! Βασικά δεν καθυστέρησε, απλά δεν έγινε το δρομολόγιο στη 13:30 και το αστικό ήρθε λίγο μετά τις 14:30! Τζάμπα περιμέναμε μέσα στη ζέστη και αν το ξέραμε θα βλέπαμε με περισσότερη άνεση τον αρχαιολογικό χώρο. Ή θα πηγαίναμε στην απέναντι μεριά του καναλιού στο Ενετικό κάστρο. Ακόμα κι έτσι, σε σχεδόν 1 ώρα και 30 λεπτά, είχαμε δει όλα τα σημαντικά μνημεία του καταπληκτικού αρχαιολογικού πάρκου.
Φεύγοντας με το αστικό που είχε σαφώς πολύ λιγότερο κόσμο, άλλαζα θέσεις μια δεξιά μια αριστερά για να απαθανατίσω ξανά κατά τη διαδρομή το μοναδικό φυσικό τοπίο του Βουθρωτού με το κανάλι Βιβάρι από τη μία και τη θάλασσα του Ιονίου από την άλλη!
Μέσα στους Άγιους Σαράντα λίγο πριν τον τερματισμό.
Για να μην έχουμε ευτράπελα, πρώτα ψάξαμε να βρούμε από πιο σημείο ακριβώς θα αναχωρήσει το μίνι bus για Αργυρόκαστρο. Η στάση είναι στην οδό Rruga Flamurit λίγα μέτρα πιο πάνω από την αρχαία συναγωγή. Εντοπίσαμε το βανάκι, ρωτήσαμε, και ο οδηγός με νοήματα και 2-3 λέξεις μας είπε πως αναχωρεί στις 16:00 και πως έχουμε χρόνο να κάνουμε μια βόλτα και να πιούμε και έναν καφέ! Καφέ σε καμία περίπτωση γιατί μας έκοψε λόρδα. Έτσι εντοπίσαμε ένα γυράδικο ελληνικό πάνω στην Rruga Skenderbeu που δεν θυμάμαι ονομασία αλλά θυμάμαι πως η οικογένεια που το είχε ήταν ευγενέστατη και τα σάντουιτς που φάγαμε σουπερ!
Είχαμε λίγο χρόνο ακόμα για μια βόλτα στην όμορφη παραλιακή της πόλης.
Τα ερείπια και το μωσαϊκό της Συναγωγής του 5ου αιώνα
Ήταν μια χορταστική και απολαυστική εκδρομή, κι ας μην ήταν ημερήσια. Μπορεί να ήταν 4 το απόγευμα όμως νοιώθαμε πως ήμασταν υπερπλήρεις. Όμως λίγες ώρες ακόμα να είχαμε, για να ανέβουμε στο κάστρο Λεκουρέσι στο λόφο της πόλης και θα ήταν το ιδανικό. Δεν πειράζει όμως γιατί και χωρίς αυτό ήμασταν γεμάτοι από αυτή την εξόρμηση. Τέλεια τα ορεινά τοπία και η γραφικότητα του Αργυροκάστρου, όμως η θάλασσα και το εθνικό πάρκο στην περιοχή των Saranda μας άνοιξε την ψυχή και λόγω ζέστης μας μετέφερε λίγους μήνες πριν, στο καλοκαίρι! Το βανάκι αναχώρησε στις 16:00 μισογεμάτο και μετά από 1 ώρα και κάτι φτάσαμε στο Αργυρόκαστρο.
Συνεχίζεται με το τελευταίο κεφάλαιο...
Last edited:
