Αλβανία Συμπέθεροι από τα Τίρανα! Αποστολή Shqipëria!

[panius]

Ε μη κοιτας. Εσεις ειστε πολυ μπροστα. Κανετε και χριστουγεννιατικες εκδηλωσεις υπερπαραγωγη οταν οι αλλοι κανουν μιζερες Αλλα σοβαρα δεν το ξερα. Θα ψαξω να δω φωτό.
Σ'ευχαριστω φιλε Παναγιωτη

Υ.γ: Απο σενα περιμενα σχολιο για την αλβανιδα παρουσιαστρια ειδησεων

οριστε! Φρεσκια, φρεσκια σημερινη...

οσο για την παρουσιαστρια, δεν εντυπωσιαζομαι πια... Εδω εχουμε δασκαλες σουργελα, οπως θα ειδες στην παρελαση φετος. Παλι πολυ μπροστα ειμαστε!!!

 

[giannismits]

Ε μικρό είναι. Για Βόλο ήθελα κάτι σε πιο υπερπαραγωγή.
Άλλο δασκάλες κι άλλο να βλέπαμε ας πούμε τη Σία Κοσιώνη με σακάκι ανοιχτό κι από μέσα γυμνή
Αλλά ότι είστε μπροστά είστε!

 

[panius]

A ειναι σοβαρη;;; Σορρυ το αλλαζω τοτε! Νομιζα οτι ηταν trash tv χαχαχα!!!

 

[giannismits]

A ειναι σοβαρη;;; Σορρυ το αλλαζω τοτε! Νομιζα οτι ηταν trash tv χαχαχα!!!

χαχα δεν έχω κάνει ενδελεχή έρευνα. Στην αρχή πίστευα ότι είναι κανονική παρουσιάστρια γιατί τα λέει σοβαρά και η είδηση είναι σοβαρή. Από την άλλη σε κάποια βιντεο από το ίδιο κανάλι στο youtube είδα και άλλες παρουσιάστριες είναι έτσι. Και μάλιστα ένα αμερικάνικο κανάλι το έκανε θέμα. Ότι στην Αλβανία ένα κανάλι βγαζει έτσι τις παρουσιάστριες. Αρα πόσο σοβαρό μπορεί να είναι.
Θα το ψάξω και θα σου πω

 

[giannismits]

Τίρανα με ήλιο και το τελεφερίκ του τρόμου!

Ο ήλιος έκανε για τα καλά την εμφάνιση του και δεν είχε σκοπό να φύγει τις υπόλοιπες μέρες που θα ήμασταν στην Αλβανία. Από την λίμνη, περπατήσαμε την οδό Sami Frasheri, μια μεγάλη ευθεία μέχρι τον ποταμό Λάνα. Η διαδρομή αυτή δεν είχε κανένα μεγάλο ενδιαφέρον παρά το ότι περπατούσαμε λίγο έξω από το κέντρο και βλέπαμε τους ρυθμούς της πόλης. Απλά καταστήματα ρούχων, πάμφθηνη αγορά, οπωροπωλεία και περιποιημένες πολυκατοικίες βαμμένες με τα κλασικά χρώματα Έντι Ράμα!

Η πλατεία Uillson, που την είχαμε δει και λίγη ώρα πριν

Βγαίνοντας στον ποταμό Λάνα και τη λεωφόρο Bajram Curri

Πόσο πιο ωραίο το ποτάμι υπό το φως του ήλιου. Μου άρεσε πάρα πολύ το πόσο περιποιημένο το έχουν με πολύ πράσινο και δέντρα. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από όχθες ποταμών άλλων πόλεων στην Ευρώπη.

Γέφυρα / λεωφόρος Ibrahim Rugova

Το Taiwan Center στο Parku Rinia και πίσω ο 4-ever Green Tower

Parku Rinia

Μπορεί να περάσαμε πολλές φορές από τα ίδια σημεία, όμως τα πάντα ήταν πολύ πιο ωραία υπό το φως του ήλιου. Ήταν η ευκαιρία μου λοιπόν να τα φωτογραφίσω με διαφορετικές καιρικές συνθήκες και διαφορετικό φωτισμό. Καμία σχέση με την μουντίλα και την μαυρίλα που επικρατούσε νωρίτερα.

Το Δημαρχείο στα αριστερά και το Υπουργείο μεταφορών στα δεξιά

Πλατεία Skenderbej και το άγαλμα του Σκεντέρμπεη (Gjergj Kastriotit)

Εννοείται!

Όπερα και Εθνική Βιβλιοθήκη

Ήταν ήδη νωρίς το απόγευμα και έμεινε ένα μόνο μέρος που δεν είχαμε πάει. Το άφησα τελευταίο γιατί είναι το μόνο που βρίσκεται έξω από το κέντρο των Τιράνων, 20 λεπτά μακριά με το αστικό. Η στάση για το Dajti Ekspres ή απλά τελεφερίκ είναι πίσω από το Πύργο του ρολογιού, αλλά χρειάστηκε να ρωτήσουμε τουλάχιστον 2 φορές για να εντοπίσουμε το σωστό σημείο γιατί στον δρόμο υπάρχουν αρκετά λεωφορεία και η αφετηρία που ψάχναμε εμείς ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα. Φυσικά ούτε λόγος για όνομα στάσης ή νούμερο αστικού. Απλά ένα ''στο μπλε λεωφορείο θα πάτε''! Εδώ τα δείχνει ωραία και οργανωμένα και αναλυτικά
http://dajtiekspres.com/v1/plan-your-trip/getting-here/

Στο αστικό γρήγορα έγινε της τρελής και ήμασταν σαν παστές σαρδέλες. Ευτυχώς καθόμασταν. Για άλλη μια φορά ο εισπράκτορας να ελίσσετε ανάμεσα στο πλήθος να κόψει εισιτήρια. Πίστευα πως η γραμμή αυτή κάνει τέρμα στο τελεφερίκ αλλά βλέποντας το gps νόμιζα πως φεύγουμε πιο μακριά και κατεβήκαμε. Ότι να ναι βέβαια γιατί γρήγορα κατάλαβα πως έκανα λάθος. Απίστευτα άκυρη η αντίδραση μου. Δεν ξέρω γιατί μπερδεύτηκα και ευτυχώς δεν είχα την κατακραυγή του Rose. Ακόμα πιο άκυρη ήταν η απόφαση να πάμε με τα πόδια στην βάση του τελεφερίκ. Σιγά είμαστε κοντά. Εδώ γελάνε. Γιατί και χαθήκαμε σε κάτι στενά και διαπιστώσαμε πως το Dajti Ekspres είναι πολύ ψηλά από το δρόμο που περπατούσαμε εμείς. Εν ολίγοις ξανά περιμέναμε στη στάση το αστικό και ευτυχώς σε 30 λεπτά περίπου ήρθε. Πάντως το λεωφορείο δεν κάνει τέρμα πάνω στο τελεφερίκ. Η διαδρομή του είναι κυκλική και και η τελευταία στάση είναι η Teleferiku, σε έναν δρόμο χωρίς όνομα! Είναι κοντά στο μουσείο BUNK'ART.

Δεν τρελαθήκαμε και από χαρά όταν είδαμε πως έχει ανηφόρα μέχρι το Dajti Ekspres αλλά εντάξει δεν ήταν μεγάλη η απόσταση, γύρω στα 5 λεπτά.

Το Dajti Ekspres, είναι η γόνδολα που μεταφέρει κόσμο στο βουνό Dajti στα 1050 μέτρα. Η ψηλότερη κορυφή του εθνικού πάρκου Ντάιτι, είναι 1613 μέτρα. Η γραμμή είναι 4670 μ. μήκος, και η διάρκεια της διαδρομής είναι γύρω στα 15 λεπτά. Το τελεφερίκ άνοιξε το 2005 ύστερα από ιδιωτική πρωτοβουλία και ιδιωτική χρηματοδότηση, κατασκευάστηκε από Αυστριακή εταιρεία, και ήταν μια μεγάλη επένδυση για την Αλβανία. Ήδη είναι πολύ δημοφιλές για τους κατοίκους αφού πλέον έχουν γρήγορη και προσιτή πρόσβαση στο βουνό ενώ πριν ο μοναδικός προσβάσιμος και πολύ πιο χρονοβόρος τρόπος ήταν από έναν στενό ασφαλτοστρωμένο ορεινό δρόμο.
Πάντως για Αλβανία δεν βρήκα φτηνή την τιμή αφού κοστίζει 6€ με επιστροφή δηλαδή 800 lek! Άλλες δύο φορές έχουμε ανέβει σε τέτοιου είδους γόνδολα. Μια στην Κων/πολή και μια στην Σικελία. Αλλά ήταν τόσο μικρή η διάρκεια που δεν καταλάβαμε τίποτα. Το ταξίδι με την Αλβανική γόνδολα όπως λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί είναι μια αξέχαστη εμπειρία στα Τίρανα. Ναι δεν μπορώ να πω όντως μας έμεινε αξέχαστη! Στον σταθμό και στην γόνδολα ήμασταν οι μοναδικοί. Στην αρχή ξεκινήσαμε χαλαρά. Όμορφο φυσικό περιβάλλον, δάσος, πλαγιές και ωραία θέα. Στην αντίθετη πλευρά στο κατέβασμα κάποιοι μας χαιρετούσαν! Κρίμα όμως για τις καμπίνες που ήταν γδαρμένες και χαραγμένες. Καινούριο τελεφερίκ και το έχουν ρημάξει! Δεν μπορείς να βγάλεις μια φωτογραφίας της προκοπής!

Καθώς περνούσαν όμως τα λεπτά τα οποία φαινόταν αιώνες, αρχίσαμε να ξεφυσάμε. Βλέποντας το κενό κάτω άρχισε να με πιάνει η υποψοβία και η ζαλάδα μου και κρατιόμουν από τον Rose ο οποίος ήταν πιο ψύχραιμος. Όταν όμως διαπιστώσαμε πως ο τελικός προορισμός δεν είναι το βουνό μπροστά μας αλλά το πίσω βουνό που ήταν πολύ πιο ψηλά απογοητευτήκαμε, φοβηθήκαμε και μας έπιασε πανικός. Η κλίση και το ύψος που άρχισε να παίρνει το τελεφερίκ ήταν τεράστια. Ο Rose να προβληματίζεται για τα πάντα, για την κατασκευή για την ασφάλεια, να λέει διάφορα μακάβρια κι εγώ να έχω κλειστά μάτια στην υπόλοιπη διαδρομή. Δεν θα μπορούσε να λείπει και η σέλφι της στιγμής!

Κατάλαβα πως αυτό που με τρόμαζε και με ζάλισε είναι που έβλεπα το βουνό μπροστά μου και φάνταζε ατελείωτη η ανάβαση. Έτσι τα τελευταία λεπτά κάθισα από την άλλη μεριά και είχα πλάτη το βουνό. Ήταν όντως καλύτερα και όχι τόσο τρομακτικά. Όταν φτάσαμε ήταν σαν ψέμα. Επιτέλους πατήσαμε γη! Στο σημείο εκτός από το τέρμα του Dajti Ekspres υπάρχει το Dajti Tower Hotel και το εστιατόριο Ballkoni Dajtit. Φυσικά αργά το απόγευμα εκεί πάνω ήμασταν εμείς και 2-3 ακόμα άτομα. Στο ξενοδοχείο η απόλυτη ερημιά.

Όταν βγήκαμε έξω από το κτίριο, ένα σοκ το πάθαμε γιατί είχε πολύ χαμηλή θερμοκρασία και φυσούσε. Δεν ήμασταν κατάλληλα ντυμένοι και όπως ήταν φυσικό παγώσαμε. Κάναμε ένα γρήγορο γύρο περιμετρικά του ξενοδοχείου και είδαμε το τοπίο που είχε πάρει ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα λόγω του ήλιου που έδυσε εκείνη τη στιγμή.

Φυσικά το καλύτερο σημείο είναι στο μπαλκόνι των Τιράνων! Γιατί έτσι ονομάζουν το βουνό Dajti λόγω της πανοραμικής θέας σε όλη την περιοχή των Τιράνων. Μπορεί λοιπόν να κρυώναμε όμως μας αποζημίωσε το ηλιοβασίλεμα που βλέπαμε και η εξαιρετική θέα!

Όταν έδυσε ο ήλιος και άρχισε να σκοτεινίαζει φύγαμε. Άλλωστε δεν είχε και κάτι άλλο να κάνουμε και επικρατούσε ερημιά. Ο Rose δεν μπορούσε να πιστέψει ότι και πάλι θα εγκλωβιστούμε στην γόνδολα και από κάτω θα έχουμε το απόλυτο κενό. Εγώ ήμουν πολύ πιο ψύχραιμος και από τα πρώτα λεπτά της κατάβασης διαπίστωσα ότι ήταν πολύ πιο light το κατέβασμα. Απέβαλα τελείως τους φόβους και απλά περίμενα να φτάσουμε. Το σουρεάλ της υπόθεσης είναι πως όσο κατεβαίναμε ακούγαμε πεντακάθαρα τα παιδιά που έπαιζαν κάτω, τις γελάδες που μούγκριζαν και τον μουεζίνη που καλούσε για προσευχή! Το κουφό ήταν πως στα μέσα της διαδρομής μέσα στο δάσος και χωρίς να υπάρχει κανένα σπίτι ή μαντρί σε εκείνο το σημείο, είδαμε ένα παλικάρι να μας χαιρετάει! Ήταν το φάντασμα της περιοχής? Δεν έχω ιδέα πως βρέθηκε εκεί!

Όταν κατεβήκαμε επιτέλους τελείωσε ο εφιάλτης, για τον Rose περισσότερο που δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Εγώ πάλι κλασικά τα ξεπερνάω γρήγορα και επανέρχομαι σαν να μη συνέβη τίποτα. Και στην τελική σιγά δεν πάθαμε και τίποτα. Δοκιμάσαμε τα όρια της υποφοβίας μας! Είχε πια σουρουπώσει και το δειλινό είχε δώσει ένα πολύ ωραίο χρώμα στα ανατολικά προάστια των Τιράνων.

Από την ίδια στάση πήραμε το αστικό και επιστρέψαμε στο κέντρο. Στην πλατεία Skenderbej φάγαμε 2 πίτες να στανιάρουμε από την εμπειρία του τελεφερίκ! Μια κρεατόπιτα και μια τυρόπιτα εξαιρετικές αλλά καμία σχέση η τιμή τους με τις τυρόπιτες που φάγαμε το μεσημέρι και κόστιζαν 60 lek οι δύο. Τις πήραμε 320 lek δηλαδή 2,5€. Μας έπιασαν τον κ@λ@ ! Ενώ το πρόγραμμα έλεγε βραδινό φαγητό στο φημισμένο γκλαμουράτο εστιατόριο Otium καταλάβαμε πως δεν πεινάμε και δεν θα είχε νόημα να πάμε ενώ νιώθουμε σκασμένοι. Άντε εγώ να μη πεινάω, να μη πεινάει και ο Rose? Περίεργα πράγματα. Μάλλον του έκατσε βαρύ η ανάβαση στο βουνό εκτός από την κρεατόπιτα! Έτσι μετά από μια μικρή ανάπαυλα στο δωμάτιο βγήκαμε για μια τελευταία βόλτα στα Τίρανα.

Και επειδή δεν πεινούσαμε πήγαμε να χαλαρώσουμε από την ένταση της ημέρας σε ένα μαγαζί που είχα σημειωμένο. Το Tea Room στην λεωφόρο Gjergj Fishta κοντά στο πάρκο Rinia. Ένα απόλυτα χαλαρωτικό και ατμοσφαιρικό χώρο, όμορφο και ψαγμένο που θα μπορούσε να ήταν κάπου στο Παρίσι! Μόνο που οι τιμές δεν ήταν Παρισιού. Μια κανάτα τσάι που έβγαζε 4 φλιτζάνια κόστιζε 250 lek (1,85€). Καταχρεωθήκαμε πάλι!

Ο Rose επέμενε ότι δεν πεινάει όμως εγώ μια λιγούρα για γλυκό την είχα. Τελευταία εκκρεμότητα στα Τίρανα ήταν να πάμε στη διάσημη σοκολατερί, Cioccolatitaliani Tirana στην περιοχή blloku. Ωραίο και ευγενικό το προσωπικό με καλά αγγλικά και τέλεια η κρέπα νουτέλα μπανάνα με σος λευκής σοκολάτας με κόστος 450 lek (3,30€). Αυτή φτηνή δεν τη λες με τίποτα ειδικά για Τίρανα αλλά είναι τρελά δημοφιλής στη νεολαία της πόλης αν κρίνω από τη συνεχή κίνηση που είχε.

Έτσι λοιπόν τελείωσε η τελευταία μας βραδιά στα Τίρανα. Η αλβανική πρωτεύουσα μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις όμως από την επόμενη μέρα μας περίμεναν πιο αυθεντικές εικόνες από την Αλβανική επικράτεια. Επόμενος σταθμός το γραφικό Berat.

 

[underwater]

Σας στοίχειωσε αυτό το τελεφερίκ! Αλλά δεν μπορείς να πεις, εμπειρία μες στην καλτίλα του!

 

[giannismits]

Σας στοίχειωσε αυτό το τελεφερίκ! Αλλά δεν μπορείς να πεις, εμπειρία μες στην καλτίλα του!

χαχα καλά εγώ το ξεπέρασα γρήγορα. Καλτίλα δεν λες τίποτα. Όταν ο Rose έλεγε τα τρελά του τον καθησύχαζα και του έλεγα, βρε μην ανησυχείς, Αυστριακοί το κατασκεύασαν όχι Αλβανοί

 

[giannismits]

Berat: H ιστορική πόλη με σφραγίδα Unesco!

Η μέρα ξεκίνησε με το κρουασάν και τον καπουτσίνο στο κατάλυμά μας και με μια συζήτηση για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του ιδιοκτήτη του καταλύματος μας. Δρομολόγια για Μπεράτ έχει αρκετά τις πρωινές ώρες και με καλή συχνότητα οπότε δεν αγχωθήκαμε. Δεν υπήρχε περίπτωση βέβαια να πάμε με τα πόδια ή να ψαχνόμαστε για το σωστό αστικό. Ο σταθμός λεωφορείων είναι πιο μακριά από αυτόν για τα διεθνή δρομολόγια αλλά στην ίδια ευθεία του δρόμου. Ο ιδιοκτήτης κάλεσε ταξί που ήρθε μετά από λίγα λεπτά κι έτσι άνετα και γρήγορα φτάσαμε στον σταθμό που βρίσκεται δίπλα από τον κυκλικό κόμβο Rrethrrotullimi i Doganes, στην οδό Rruga 29 Nentori. Κόστος ταξί 300 lek (2,20€).

Με το που φτάσαμε στον σταθμό (τι σταθμός δηλαδή μια αλάνα με λεωφορεία), ένας φώναζε για Μπεράτ και το λεωφορείο ήταν μπροστά μας. Τέλεια. Όλα γρήγορα και απλά. Φορτώσαμε τις βαλίτσες, καθίσαμε, πληρώσαμε στον εισπράκτορα 400 lek το άτομο και το λεωφορείο ξεκίνησε γεμάτο, στις 08:45. Ο καιρός καταπληκτικός και η διαδρομή άνετη και καθόλου κουραστική με λίγες στάσεις μέχρι τον τελικό προορισμό.

Ένα κτίριο αγνώστου ταυτότητας στη διαδρομή!

bus station κάπου στη διαδρομή

Μετά από 2 ώρες και 15 λεπτά φτάσαμε στον σταθμό λεωφορείων του Μπερατ που είναι λίγο έξω από την πόλη. Ένα παιδί που μιλούσε αγγλικά, μας βοήθησε για το αστικό που έπρεπε να πάρουμε για να πάμε στο κέντρο. Δεν ήταν δύσκολο βέβαια αφού νομίζω ένα είναι το αστικό που κάνει τη διαδρομή μέχρι το κέντρο της πόλης. Στο αστικό γινόταν το έλα να δεις. Απλά χαμός και από τις στάσεις να ανεβαίνει συνεχώς κόσμος. Και να έχεις και τον εισπράκτορα να θέλει να χωθεί για να κόψει εισιτήρια. Μάλιστα τον εμπόδιζαν οι βαλίτσες μας και του λέω στα ελληνικά ''και που να τις βάλω στο κεφάλι μου?''. Μου απάντησε κι αυτός όμως στα ελληνικά και με χαμόγελο. Είπαμε στην Αλβανία θέλει να είσαι προσεκτικός για το τι λες γιατί όλο και κάποιος θα ξέρει ελληνικά. Ευγενέστατος ο εισπράκτορας που μας υπέδειξε και σε ποια στάση θα κατέβουμε.

Το ξενοδοχείο που κλείσαμε ήταν σε μια μικρή λιθόστρωτη ανηφόρα στην παλιά πόλη και δεν ήταν δύσκολο να το εντοπίσουμε. Hotel Rezidenca Desaret στην ιστορική συνοικία Mαγκαλέμ.

Το https://www.booking.com/hotel/al/re...d=339530;sid=0c1bc521e0048ad1e8ed0eaaf343ddb5 είναι ένα 4 αστέρων ξενοδοχείο, καινούριο με υπέροχη θέα και το κλείσαμε για μια διανυκτέρευση στα 36€. Η σοβαρή και τυπική ρεσεψιονίστ μας καλωσόρισε, κάναμε το check-in αλλά επειδή το δωμάτιο δεν ήταν έτοιμο, αφήσαμε τις αποσκευές μας και βγήκαμε γρήγορα να γνωρίσουμε την ομορφότερη πόλη της Αλβανίας. Ο καιρός ήταν απόλυτα ανοιξιάτικος και ζεστός. Κάτι που έκανε ιδιαίτερα φωτογενή την έτσι κι αλλιώς όμορφη παραδοσιακή πόλη. Από την πρώτη στιγμή η αίσθηση ήταν ακριβώς ίδια με το Mostar της Βοσνίας που είχαμε επισκεφτεί ένα χρόνο πριν. Τα σπίτια, η οθωμανική όψη, το ποτάμι, ο ηλιόλουστος καιρός. Όλα μου θύμισαν το Μόσταρ. Αυτό που μου αρέσει όταν επισκεπτόμαστε μικρές πόλεις είναι ότι οι αποστάσεις είναι μικρές, δεν τρέχουμε να προλάβουμε και το μοναδικό μέλημα μας είναι να νιώσουμε την ατμόσφαιρα απλώς περπατώντας χαλαρά.

Πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας είναι δύο σημαντικά τζαμιά του Μπερατ, χωμένα σε ένα στενό και μια αυλή.
To Teqeja e Helvetive και το Xhamia Mbret. Ο Τεκές Χαλβετί (Teqe e Helvetive) πιστεύεται ότι χτίστηκε το 15ο αιώνα, αλλά ξαναχτίστηκε το 1782.

Xhamia Mbret (Τζαμί του βασιλιά), του 1492. Ένα πολιτιστικό μνημείο της Αλβανίας.

Δεν μπήκαμε γιατί πάλι βαρεθήκαμε να βγάλουμε τα παπούτσια μας!

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε στην κεντρική Rruga Antipatrea για να βγούμε στον μεγάλο πεζόδρομο της πόλης την Bulevardi Republika. Είναι ένα πολύ ωραίο και περιποιημένο τμήμα της πόλης όμως έχει ελάχιστα καφέ και ίσως κανένα εστιατόριο που σημαίνει πως δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνεις από το να το περπατήσεις. Σε τέτοιες ζεστές μέρες όμως ο περίπατος εκεί είναι η κύρια δραστηριότητα και η θέα προς την παλιά συνοικία Mαγκαλέμ πολύ εντυπωσιακή. Η καρδιά της πόλης χτυπάει εδώ.

Το ''Μολυβένιο Τζαμί'' (Xhamia e Plumbit), του 1555 στα αριστερά και ο Ορθόδοξος καθεδρικός ναός Αγιου Δημητρίου στο κέντρο του Μπεράτ.

Ο πεζόδρομος Republika και το Δημαρχείο της πόλης

Στην άκρη του πάρκου, βρίσκεται το Πανεπιστήμιο του Μπεράτ

Διασχίσαμε το πάρκο, περάσαμε απέναντι τον δρόμο και βρεθήκαμε δίπλα στον ποταμό Όσουμ

Το Μπεράτ είναι χτισμένο στη δεξιά όχθη του ποταμού Όσουμ, λίγο πριν την ένωσή του με τον ποταμό Μολίστ. Το πευκοδάσος πάνω από την πόλη, στις πλαγιές των βουνών Τομόρ, ομορφαίνει την περιοχή, ενώ ο ποταμός Οσουμ έχει ανοίξει ένα φαράγγι μέγιστου βάθους 915 μέτρων στα ασβεστολιθικά πετρώματα στα δυτικά της κοιλάδας, δημιουργώντας έτσι φυσικό φρούριο γύρω από το οποίο χτίστηκε η πόλη σε διαφορετικά επίπεδα. Οι τρεις μεγάλες γειτονιές της παλιάς πόλης αποτελείται από τρία τμήματα διαχωριζόμενα από τον ποταμό Οσούμ: Το Mαγκαλέμ, την Γκορίτσα και το Kαλάγια την κατοικημένη περιοχή μέσα στην παλαιά βυζαντινή ακρόπολη, που δεσπόζει πάνω από την πόλη.

Το Berat από το 2008 είναι στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ και είναι το καμάρι των Αλβανών. Είναι μια παλιά πόλη – Μουσείο με σπάνια παραδείγματα αρχιτεκτονικού χαρακτήρα της Οθωμανικής περιόδου, με ιστορία σχεδόν 2,400 χρόνων που αποτελεί έναν εξαιρετικό συνδυασμό ανατολικών και δυτικών πολιτισμών. Είναι ένας θησαυρός της Αλβανικής ιστορίας και μια απόδειξη της θρησκευτικής αρμονίας του τόπου που μαρτυρεί τη συνύπαρξη των διαφόρων θρησκευτικών και πολιτιστικών κοινοτήτων ανά τους αιώνες.

Η ιστορική πόλη του Berat είναι εξαιρετικά καλά διατηρημένη και αυτό το μαρτυρούν τα σπίτια που χρονολογούνται κυρίως από τα τέλη του 18ου. Το Berat είναι γνωστό στους Αλβανούς ως Πόλη των Χιλίων Παραθύρων που οφείλεται στα πολλά μεγάλα παράθυρα των παλαιών σπιτιών που κοιτούν από ψηλά την πόλη. Αν και πολλοί το ερμηνεύουν ως ''το ένα παράθυρο πάνω στο άλλο'' εξαιτίας της μεγάλης κλίσεως του εδάφους, όπου τα παράθυρα μοιάζουν να είναι το ένα πάνω στο άλλο, στη συνοικία Mangalemi κάτω από την ακρόπολη.

Στην απέναντι όχθη του ποταμού Όσουμ είναι η γειτονιά της Gorica που έχει την καλύτερη θέα προς το Mangalemi και συνδέονται μεταξύ τους με μια κρεμαστή γέφυρα από την οποία έχεις εξαιρετική θέα και προς την συνοικία του Mangalemi και προς την κοιλάδα.

Το φυσικό τοπίο της περιοχής είναι πραγματικά εκπληκτικό . Περάσαμε λοιπόν την γέφυρα και απολαύσαμε μια πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα βόλτα στην γειτονιά της Gorica. Η θέα προς το Mangalemi ήταν υπέροχη αλλά και τα σπίτια και τα μονοπάτια της Gorica πανέμορφα και γραφικά. Ήμασταν ολομόναχοι στην απόλυτα ήσυχη γειτονιά του Berat.

Κατά τον 18ο αιώνα, υπολογίζονται 200 σπίτια στην Gorica, όπου τέθηκαν υπό βαθιά ανασυγκρότηση μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1851. Ορισμένα σπίτια και οι πύλες στις προσόψεις τους, χρονολογούνται την περίοδο της ανοικοδόμησης, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Λίγο πριν κατηφορίσουμε, η θέα της τοξωτής γέφυρας Gorica

Η τοξωτή γέφυρα Gorica, είναι ένα όμορφο αρχιτεκτονικό μνημείο που χτίστηκε το 1780 για να ενώνει την Gorica με το Mangalemi.

Η καταπληκτική θέα από την γέφυρα Gorica

Αφού περάσαμε την γέφυρα Gorica βγήκαμε στην μεγάλη οδό Rruga Antipatrea. Μετά τη γέφυρα ο δρόμος έχει δέντρα που δημιουργεί μια ωραία σκιά στο δρόμο και ένα πανέμορφο σημείο για φωτογραφίες με την ωραία άποψη της συνοικίας Gorica και του ποταμού Όσουμ. Απολαυστική διαδρομή πραγματικά και σ’ αυτό έπαιξε ρόλο φυσικά και ο εξαιρετικός ηλιόλουστος καιρός.

Η βυζαντινή εκκλησία του Αρχάγγελου Μιχαήλ πάνω στον βράχο

Είχαμε φτάσει και πάλι στην κρεμαστή γέφυρα. Ο κύκλος αυτός που κάναμε από την κρεμαστή γέφυρα μέχρι την συνοικία της Gorica, από εκεί στην τοξωτή γέφυρα και επιστροφή από την Rruga Antipatrea ξανά στην κρεμαστή γέφυρα, με πολύ χαλαρό περπάτημα και πολλές φωτογραφίες, κράτησε γύρω στα 45 λεπτά. Ήμασταν και πάλι κάτω από την συνοικία του Mangalemi και τα ''χίλια παράθυρα'' των παραδοσιακών σπιτιών!

Είχε μεσημεριάσει και είπαμε να κάνουμε μια στάση για φαγητό αλλά κάτι απλό και φτηνό μιας και το βράδυ είχαμε στο πρόγραμμα να φάμε σε καλό εστιατόριο. Έτσι χωρίς πολύ σκέψη μπουκάραμε πεινασμένοι στο ''γυράδικο'' Heaven's Kitchen που στεγάζεται σε ένα από τα ιστορικά 2οροφα κτίρια του Mangalemi ακριβώς απέναντι από την κρεμαστή γέφυρα και δίπλα από το Τζαμί των εργένηδων (Xhamia e Beqareve). Φάγαμε τα ωραιότατα σαντουιτσάκια μας έχοντας θέα την κρεμαστή γέφυρα και την Gorica.

Στη συνέχεια είπαμε να χωθούμε στα ανηφορικά σοκάκια της συνοικίας Mangalemi για να δούμε από κοντά τα σπίτια και να αισθανθούμε την ατμόσφαιρα της ιστορικής αυτής γειτονιάς του Berat. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή παρά μονάχα εμείς. Το Mangalemi είναι πανέμορφο, γραφικό και άκρως γοητευτικό τόσο από μακριά όσο και γυρίζοντας τα στενά λιθόστρωτα δρομάκια του. Η μοναδική και πρωτότυπη αρχιτεκτονική στο Mangalemi αναπτύχθηκε κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, με τον συνδυασμό πέτρας και ξύλου. Είναι το πιο ελκυστικό σημείο στο ιστορικό κέντρο του Μπεράτ.

Κάθε στενό, κάθε σπίτι και κάθε εικόνα, μάρτυρες μια άλλης εποχής! Σαν να σταμάτησε ο χρόνος σε περασμένους αιώνες όταν το Berat άνηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία! Σε αντίθεση με τις άλλες δύο γειτονιές, το Mangalemi έχει ένα πιο ασταθές έδαφος, τα διαμερίσματα είναι πολύ κοντά μεταξύ τους και στην πλειοψηφία τους έχουν μικρές διαστάσεις. Τα περισσότερα από αυτά δεν διαθέτουν αυλή και κήπους, επομένως η είσοδος στα διαμερίσματα γίνεται απευθείας από τις πόρτες πάνω στα στενά δρομάκια.

Το πρώην παλάτι του Πασά

Σε ελάχιστα λεπτά φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Η θέα από την αυλή του Hotel Rezidenca Desaret

Η ρεσεψιόν

Ο διάδρομος

Το ξενοδοχείο είναι καλαίσθητο με μια λιτή πολυτέλεια. Όμως μου έβγαζε κάτι κρύο. Ίσως θα προτιμούσα κάτι πιο παραδοσιακό και πιο παλιό για το Μπεράτ. Το 24ωρο που ήμασταν εκεί οι πάντες ήταν μονίμως εξαφανισμένοι. Η ρεσεψιονίστ, το προσωπικό του εστιατορίου, και μάλλον πρέπει να ήμασταν οι μοναδικοί ένοικοι. Το σίγουρο όμως ήταν πως το δωμάτιο ήταν εξαιρετικό, το καλύτερο που έχουμε μείνει σε ταξίδι μας μέχρι στιγμής και με την καλύτερη θέα! Και επαναλαμβάνω με 36€ το δίκλινο μαζί με πρωινό.

Ήταν η πρώτη φορά μετά από 4 χρόνια σε ταξίδι, που θα ξεκουραζόμασταν στο δωμάτιο το μεσημέρι! Κάθε φορά στα ταξίδια μας, το πρόγραμμα είναι φουλ και περιλαμβάνει δεκάδες πράγματα να δούμε. Ξεκινάει από το πρωί και πάει σερί μέχρι το βράδυ που είναι η επιστροφή στο ξενοδοχείο. Τώρα είχαμε δει όλο το Μπεράτ, φάγαμε και δεν είχε να δούμε και να κάνουμε κάτι άλλο. Μάλλον είχε. Την ανάβαση στην ακρόπολη και τη συνοικία του κάστρου Kala. Αυτό όμως λίγες ώρες μετά για να είμαστε εκεί στην αγαπημένη μου ώρα στο ηλιοβασίλεμα.

Συνεχίζεται…

 

[giannismits]

Berat: Στην συνοικία του κάστρου με την πανοραμική θεα!

Δεν νοείται ταξίδι στο Μπεράτ χωρίς επίσκεψη στην συνοικία του κάστρου Kala, στον βραχώδη λόφο. Κατεβαίνοντας το δρομάκι του ξενοδοχείου μας, είναι ο μεγάλος πλακόστρωτος δρόμος Rruga Mihal Komneno, που είναι ο μοναδικός προσβάσιμος δρόμος που ανηφορίζει για την ακρόπολη. Η ανηφόρα είναι μεσαίας δυσκολίας και η απόσταση όχι αμελητέα. Μοιάζει κοντά αλλά δεν είναι και τόσο κοντά όχο φαίνεται.

Όσο ανεβαίναμε, πίσω μας φαινόταν τμήμα της σύγχρονης πόλης

Τελικά την ανηφορική διαδρομή μέχρι την είσοδο της ακρόπολης, την κάναμε σε 20 λεπτά. Η κύρια είσοδος, στη βόρεια πλευρά, προστατεύεται από ένα οχυρωμένο προαύλιο και υπάρχουν τρεις μικρότερες είσοδοι. Παρότι έχει υποστεί αρκετή φθορά, το φρούριο του Μπερατίου παραμένει μεγαλοπρεπέστατο.

Παρ’ ότι η συνοικία του κάστρου Kalaja είναι μια κανονικά κατοικημένη περιοχή, για να μπούμε από την κεντρική είσοδο πληρώσαμε 200 lek το άτομο. Αυτό βέβαια ισχύει συγκεκριμένες ώρες. Διότι όταν αποχωρήσαμε από το κάστρο που σχεδόν είχε βραδιάσει, ο υπάλληλος στο εκδοτήριο είχε φύγει, επομένως όποιος μπει στην ακρόπολη βράδυ δεν πληρώνει είσοδο. Δεν είναι κάστρο που κλείνουν οι πόρτες του. Είναι μια γειτονιά κατοικήσιμη εκτός από τουριστική ατραξιόν!

Με το που μπήκαμε είδαμε στημένα τα χειροποίητα εργόχειρα των γυναικών της περιοχής. Όμορφα στημένα και αραδιασμένα, περίτεχνα τραπεζομάντιλα, καθώς και ορισμένα παλιά αντικείμενα.

Ο ήλιος ήταν στο κατάλληλο ύψος δίνοντας μια λάμψη και ένα χρυσαφί χρώμα στα τείχη του κάστρου. Ήμασταν εκεί την κατάλληλη ώρα και είχε ελάχιστους επισκέπτες. Έτσι ανενόχλητοι απολαύσαμε αυτή την ιστορική περιοχή και νιώσαμε την μοναδική αύρα της μέσα σε απόλυτη ηρεμία. Από διάφορα σημεία του τείχους είχαμε πανοραμική άποψη της πόλης.

Η Ακρόπολη στον βραχώδη λόφο, δεσπόζει πάνω από τον ποταμό και τη σύγχρονη πόλη, καθώς και την παλιά Χριστιανική συνοικία κατά μήκος του ποταμού. Είναι μια καλά διατηρημένη περιοχή με στενά δρομάκια, Τουρκικά σπίτια και Ορθόδοξες εκκλησίες. Το Κάστρο του Μπεράτ είναι βυζαντινό κάστρο που χρονολογείται κυρίως από τον 13ο αιώνα και περιέχει πολλές βυζαντινές εκκλησίες καθώς και οθωμανικά τζαμιά από την οθωμανική εποχή.

Δεν είχα στο μυαλό μου συγκεκριμένη διαδρομή. Ήθελα απλά να χαθούμε στα στενά της συνοικίας χωρίς χάρτες και καθορισμένες διαδρομές. Νόμιζα πως θα βλέπαμε όλη την συνοικία Kalaja έστω και χωρίς συγκεκριμένη σειρά. Τελικά ήταν λάθος αυτή η επιλογή γιατί εκ των υστέρων είδα πως δεν περάσαμε από σημαντικές βυζαντινές εκκλησίες και κυρίως νευρίασα που χάσαμε την εκκλησία της Αγίας Τριάδας (Kisha Shen Triadha) του 14ου αιώνα που βρίσκεται σε μια μικρή δενδροφυτευμένη πλατεία, σε μια λοφοπλαγιά, μέσα στα όρια των τειχών και φωτογραφικά μαζί με την πανοραμική θέα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Κρίμα. Έπρεπε να μελετήσω καλύτερα τη συνοικία και να σημειώσω τα σημεία που δεν έπρεπε να χάσουμε. Σίγουρα είδαμε το μεγαλύτερο μέρος του κάστρου αλλά να που χάσαμε ένα πολύ σημαντικό μέρος του.

Το κάστρο του Μπεράτ, είναι από τα ελάχιστα μέρη της μεσαιωνικής περιόδου στην Αλβανία, που εξακολουθούν να έχουν ζωή μέσα στα τείχη. Τον 13ο αιώνα η μεσαιωνική πόλη αναπτύχθηκε εντός του κάστρου, όπου εκτός από πολλά μνημεία με θρησκευτικό χαρακτήρα, αμυντικό και της μηχανικής, υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός σπιτιών. Η σημερινή όμως αρχιτεκτονική και αστική διάταξη του κάστρου, όπως και στις άλλες δύο γειτονιές του Μπεράτ, ανήκουν στην οθωμανική αρχιτεκτονική του 18ου-19ου αιώνα, και μάλιστα οι καταγραφές που βρέθηκαν στις εισόδους τους, επιβεβαιώνουν ότι ανακατασκευάστηκαν μετά τον σεισμό του 1851. Οι χαρακτηριστικές κατοικίες καταλαμβάνουν μια σημαντική περιοχή στην ανατολική, βόρεια και δυτική πλαγιά του λόφου.

Η κατεύθυνσή μας ήταν στη νότια πλευρά της ακρόπολης, στην κορυφή του ''τριγώνου'' του κάστρου, με την ωραιότερη πανοραμική θέα της ευρύτερης περιοχής του Berat. Διασχίσαμε πολλά στενά δρομάκια, είδαμε πολλά σημεία ενδιαφέροντος, και εξαιρετικά καλοδιατηρημένα σπίτια και εκκλησίες. Η έκτασή του κάστρου είναι αρκετή ώστε μπορούσε να φιλοξενήσει ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της πόλης. Ο πληθυσμός του φρουρίου ήταν Χριστιανικός και είχε περί τις 20 εκκλησίες, κυρίως του 13ου αιώνα, και μόνο ένα τζαμί, για τη χρήση των μελών της τουρκικής φρουράς (από το οποίο απομένουν μόνο λίγα ερείπια και η βάση του μιναρέ). Οι εκκλησίες του φρουρίου έχουν καταστραφεί με τα χρόνια και διατηρούνται μόνο μερικές.

Η ερειπωμένη Εκκλησία Αγίου Γεωργίου

Το κατηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στο παρατηρητήριο

Και φτάσαμε επιτέλους στο highlight του Berat που είναι το παρατηρητήριο στην άκρη του λόφου. Στο σημείο μαζί με μας ήταν 5-6 άτομα ακόμα. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα για να βγουν φωτογραφία ανέβαιναν το κυκλικό τείχος στην άκρη του γκρεμού. Ούτε να το βλέπω δεν ήθελα. Ο δε Rose μη μπορώντας να ξεπεράσει το τελεφερίκ στα Τίρανα μου έλεγε συνέχεια πρόσεχε και πρόσεχε. Στο τοίχος έχει κάποια σίδερα προστασίας για να πιάνεσαι όταν κάθεσαι εκεί και δεν θα έλεγα πως ένιωθα ανασφάλεια λόγω ύψους.

Ο ήλιος που έδυε αλλά δεν τον βλέπαμε, φώτιζε πολύ όμορφα την πόλη. Η θέα προς την πόλη, τις συνοικίες, τους γύρω λόφους, τα βουνά και το ποτάμι ήταν υπέροχη και φωτογραφήθηκε με άπειρα κλικ όπως της αρμόζει!

Αγαπημένες σκεπές

Καθίσαμε αρκετή ώρα εκεί πάνω μέχρι να χορτάσω θέα και όταν έβγαλε ψύχρα αποχωρήσαμε. Αυτή τη φορά κατηφορίσαμε από τον πιο μακρύ δρόμο της συνοικίας του κάστρου την Rruga Gjon Muzaka που βγάζει απευθείας στην κεντρική είσοδο απ’ όπου μπήκαμε. Ήταν πια σούρουπο και είχαμε απομείνει ελάχιστοι στο χώρο. Κάτι που μου έκανε θετική εντύπωση είναι ότι μια ομάδα εθελοντών από μικρά παιδιά μάζευε με σακούλες τα σκουπίδια στην πλαγιά του λόφου δίπλα από τα τείχη.

Η πολύ όμορφη περιήγηση μας μέσα στο κάστρο του Μπεράτ είχε τελειώσει.

Κατηφορίσαμε από την αρχή της Rruga Mihal Komnena

Όταν κατεβήκαμε κάτω στην πόλη είχε ήδη νυχτώσει. Στον πεζόδρομο Bulevardi Republika είχε πολύ κόσμο και η ατμόσφαιρα έμοιαζε με καλοκαιρινή βραδιά. Η συνοικία του Mαγκαλέμ ήταν υπέροχη με τα αναμμένα φώτα της όπως και η κρεμαστή γέφυρα που φώτιζε τον ποταμό. Το Berat είναι μια πανέμορφη ζωντανή πόλη και ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος που την επισκεφτήκαμε. Γενικά ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα αισθανόμουν δικαιωμένος γι’ αυτό το ταξίδι γιατί η Αλβανία αποδείχτηκε πολύ πάνω από τις προσδοκίες μας. Σκεφτόμουν τα υποτιμητικά ή ειρωνικά σχόλια γνωστών μας γι’ αυτό το ταξίδι και όσο το ζούσαμε διαπιστώναμε πόσο λανθασμένη άποψη μπορεί να έχουν κάποιοι και πόσο άσχετοι μπορεί να είναι που μιλάνε χωρίς να ξέρουν. Πάντως βλέποντας τις αναρτήσεις μας στο facebook, φωτογραφιών μας από το ταξίδι, Αλβανοί γνωστοί του Rose καταενθουσιάστηκαν που επισκεφτήκαμε τη χώρα τους και γέμισε με προσωπικά μηνύματα για το πώς περνάμε, αν μας αρέσει η Αλβανία, ποια μέρη θα επισκεφτούμε, προτάσεις για εκδρομές κτλ. Περνούσαμε εξαιρετικά και αυτό είχε μόνο σημασία. Και είχαμε ακόμα δρόμο. Ευχόμουν και οι άλλοι προορισμοί που θα ακολουθούσαν τις επόμενες μέρες να μας γεμίσουν όμορφες εμπειρίες και πανέμορφες εικόνες. Κλείνω την παρένθεση!

Βραδινές εικόνες του φανταστικού Berat

Περάσαμε την κρεμαστή γέφυρα με κατεύθυνση την συνοικία της Γκορίτσα, και φάτσα φόρα βλέπουμε μπροστά μας ένα από τα πιο φημισμένα εστιατόρια του Μπεράτ, το Antigoni. Χωρίς σκέψη ανεβήκαμε το 2οροφο κτίριο για το βραδινό μας γεύμα και να δοκιμάσουμε επιτέλους τοπική κουζίνα.

Ο σερβιτόρος που μας εξυπηρέτησε ήταν ένα ευγενέστατο γλυκό παιδί που μας μίλησε εξαιρετικά ελληνικά. Το εστιατόριο μέσα δεν είχε κόσμο και προτιμήσαμε να καθίσουμε στο μπαλκόνι του που είχε φοβερή θέα προς το Mαγκαλέμ .

Το γεύμα ήταν υπέροχο με μαγειρευτά φαγητά γνώριμα και από την ελληνική κουζίνα όπως μοσχαράκι με λαχανικά, κεφτεδάκια με πατάτες στο πήλινο, μελιτζάνα ψητή με τυριά και ένα ιδιαίτερο γεμιστό σνίτσελ. Μαζί με μπύρα ακριβώς 2000 lek ο λογαριασμός δηλαδή 14,70€.

Πάντως όσο περνούσε η ώρα το εστιατόριο γέμισε μέσα αλλά καμιά παρέα δεν επέλεγε να καθίσει έξω. Και είναι λογικό αφού είχε βγάλει κρύο. Αρχίσαμε να κρυώνουμε και τελικά μετανιώσαμε που καθίσαμε έξω και όχι μέσα στην ωραία ζέστη. Ακόμα και η παρέα των γερμανών που καθόταν δίπλα μας μεταφέρθηκε στο εσωτερικό του εστιατορίου. Έτσι αφού απολαύσαμε τα φαγητό μας και αρχίσαμε να κρυώνουμε αποχωρήσαμε.

Πήγαμε στο ξενοδοχείο μας και τη δωματιάρα μας να αράξουμε τα κορμιά μας.

Αρκετά για σήμερα. Ήταν μια σούπερ γεμάτη μέρα στην οποία είδαμε το Μπεράτ αναλυτικά, αλλά με χαλαρούς ρυθμούς και απολαύσαμε μια πέροχη βόλτα. Είδαμε τη θέα από το μπαλκόνι μας πριν βυθιστούμε για ύπνο στο τέλειο στρώμα του κρεβατιού!

Η αυριανή μέρα έχει ταξίδι προς το Gjirokaster!

 

[giannismits]

Η διαδρομή και η άφιξη στο Αργυρόκαστρο!

Η μέρα ξεκίνησε στις 06:45 έτσι!

Κατεβήκαμε στη μεγάλη πολυτελή αλλά ''κρύα'' αίθουσα του εστιατορίου νωρίς νωρίς γιατί δεν ξέραμε τι ώρα έχει λεωφορείο για Αργυρόκαστρο. Όσο πιο νωρίς πηγαίναμε στον σταθμό τόσο καλύτερα. Στο ξενοδοχείο επικρατούσε η απόλυτη ησυχία που νομίζαμε ότι μας ξέχασαν. Τελικά εμφανίστηκε ο υπάλληλος που ξεκίνησε να μας σερβίρει το πρωινό μας. Ένα αξιοπρεπέστατο, νόστιμο και φρέσκο πρωινό με μια αρκετά καλή ποικιλία.

Για να πληρώσουμε έπρεπε να ζητήσουμε να φωνάξουν τη ρεσεψιονίστ που ήταν εξαφανισμένη από το πόστο της. Μπορεί και να την ξύπνησαν! Όταν της ζήτησα να μου δώσει και μια απόδειξη έτσι για το τυπικό, μου έδωσε ένα χαρτί που είναι επίσημο όσο είναι μια χαρτοπετσέτα! Τέλος πάντων.

Πήγαμε στη στάση και ευτυχώς το αστικό ήρθε πολύ γρήγορα. Πάλι είχε πολύ κόσμο αλλά όχι τον χαμό που επικρατούσε την προηγούμενη ημέρα στην άφιξή μας στο Μπεράτ. Στον σταθμό ήμασταν στις 8:10. Ήμασταν λίγο στα χαμένα κατά την αναζήτηση του λεωφορείου για Αργυρόκαστρο. Συννενόηση δεν μπορούσαμε να κάνουμε και άκρη δεν βγάλαμε. Ο εισπράκτορας του αστικού που γνώριζε ελληνικά βλέποντας μας προβληματισμένους ήρθε και μας ρώτησε που θέλουμε να πάμε. Πάει, ρωτάει και μας λέει πως το λεωφορείο για Αργυρόκαστρο έφυγε πριν 10 λεπτά στις 8:00, και πως το επόμενο και τελευταίο είναι στις 14:00! Ψυχρολουσία. Με λίγα λόγια το site https://gjirafa.com/Autobus γράφει ότι να ναι γιατί αναφέρει πως υπάρχει δρομολόγιο και στις 9:00 και στις 11:00. Άκρη δεν μπορείς να βγάλεις αν τα δρομολόγια που γράφει είναι με τα κλασικά μεγάλα πούλμαν ή τα μίνι bus που στην Αλβανία τα λένε furgon. Στον σταθμό του Μπεράτ πάντως μόνο furgons βλέπαμε. Και τώρα? Μέχρι στιγμής όλα μας ήρθαν βολικά χωρίς απρόοπτα. Τώρα μας έτυχε η αναποδιά?

Ο εισπράκτορας του αστικού, που δεν είχε καμία υποχρέωση να μας βοηθήσει, εξακολουθούσε να είναι εκεί και να ψάχνει για λύση συζητώντας με έναν οδηγό μίνι bus. Λύση βρέθηκε. Το furgon (που άγνωστο ποιόν τελικό προορισμό είχε), θα μας κατέβαζε στην κωμόπολη του Levan μετά το Φιέρ, και από εκεί σε κοντινή στάση θα περιμέναμε άλλο furgon, ερχόμενο από Τίρανα που πηγαίνει Αργυρόκαστρο. Και ο θεός βοηθός! Τα furgon είναι συνήθως 20 θέσεων και ξεκινούν όταν γεμίσουν κόσμο. Η αναχώρησή μας ήταν στις 08:30.

Σε όλη τη διαδρομή ήμασταν λίγο στην τσίτα γιατί δεν ξέραμε κατά που πέφτει αυτό το Levan και σε πόση ώρα θα είμαστε εκεί. Θα θυμηθεί ο οδηγός να μας ενημερώσει ή το έχει ξεχάσει ήδη? Με το maps.me βρήκα το Levan και το στίγμα για το που βρισκόμαστε οπότε λίγο ηρέμησα. Αφού περάσαμε μέσα από την πόλη του Φιέρ, ήμασταν σε ετοιμότητα γιατί θα κατεβαίναμε λίγη ώρα μετά. Τελικά ο οδηγός δεν μας ξέχασε. Μας έκανε σήμα να κατέβουμε και με νοηματική μας έδειξε ένα σημείο στον απέναντι δρόμο, για να περιμένουμε το άλλο μίνι bus που θα ερχόταν σε λίγη ώρα. Έτσι καταλάβαμε τουλάχιστον! Τον πληρώσαμε και συνέχισε το δρόμο του. Το σύστημα των furgon έτσι λειτουργεί. Πληρώνεις όταν κατεβαίνεις και δεν παίρνεις κανένα εισιτήριο στα χέρια σου!

Στην στάση περιμέναμε καμιά 5-6 άτομα. Με το που κάναμε την εμφάνιση μας, μας προσέγγισε ένας που σε πολύ καλά αγγλικά μας είπε πως μπορεί να μας πάει στο Αργυρόκαστρο με το αυτοκίνητό του γρήγορα και σε πολύ καλύτερη τιμή από ταξί. Δεν δώσαμε και πολύ σημασία και ευγενικά αρνηθήκαμε. Μετά από λίγο ακόμα ένας ''συνάδελφός'' του μας έκανε την ίδια πρόταση αλλά αυτή τη φορά σε πολύ καλά ελληνικά. Μας είπε πως θα μας πάει με 1000 lek το άτομο (7,50€). Στην αρχή δεν καταλάβαμε καν ότι οι άνθρωποι κάνουν παράνομα το ταξί. Δεν ήταν κακή προσφορά αν αναλογιστούμε πως το κόστος για Αργυρόκαστρο με το μίνι bus ήταν 400 lek. Το σκεφτήκαμε λιγάκι αλλά πάλι αρνηθήκαμε. Του είπαμε πως σε λίγο θα έρθει το λεωφορείο και δεν μας πειράζει να φτάσουμε λίγο πιο αργά. Δεν μας πίεσε καθόλου. Μάλιστα συζητήσαμε και λιγάκι μαζί του για το πόσο ωραία μας φάνηκε η Αλβανία και αυτός μας είπε ''ωραία για τουρισμό, όχι για να ζεις''.

Μετά από κάνα 10λεπτο έφτασε το μίνι bus που είχε τελικό προορισμό το Αργυρόκαστρο. Ήταν τίγκα γεμάτο και προς στιγμήν νόμιζα πως δεν θα χωράμε. Αλλά όπως λέει και ο λαός ''χίλιοι καλοί χωράνε''! Εγώ κύριος, κάθισα στην πρώτη θέση, και ο Rose κάθισε δίπλα στον οδηγό στη θέση του συνοδηγού που σηκώθηκε, και κάθισε δίπλα στον Rose σε ένα σκαμπό στριμωγμένος δίπλα στην πόρτα! Σουρεάλ καταστάσεις αλλά πολύ αυθεντικές και ωραίες. Τελικά τίποτα δεν πήγε στραβά και θα φτάναμε στο Αργυρόκαστρο πιο νωρίς απ’ ότι υπολογίσαμε.

Ο οδηγός ήταν ένας πολύ εύθυμος τύπος, και ω τι σύμπτωση ήξερε καλούτσικα ελληνικά! Πλέον χάσαμε τον αριθμό των ανθρώπων που γνωρίσαμε και ήξεραν ελληνικά. Είχε τέλειο καιρό και το οδικό δίκτυο σ’ αυτό το κομμάτι ήταν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Η διαδρομή είχε ενδιαφέρον και ήταν πολύ όμορφη αφού ο δρόμος SH4 και E853 για αρκετή ώρα περνούσε δίπλα από τον ποταμό Viosa και το τοπίο μαζί με τα χαμηλά βουνά και τα χωράφια ήταν πολύ εντυπωσιακό.

Περίπου 1,5 ώρα πριν φτάσουμε κάναμε μια 20λεπτη στάση σε ένα καφενείο πάνω στο δρόμο. Ορισμένοι επιβάτες κατέβηκαν στο Τεπελένι, που απέχει 30 λεπτά από το Αργυρόκαστρο. Ήμασταν στην τελική ευθεία για την άφιξή μας. Στο Τεπελένι στην κεντρική πλατεία δεσπόζει το μνημείο του Ali Pashe Tepelena, του γνωστού και στους Έλληνες ως Αλή Πασά των Ιωαννίνων!

Γύρω στις 12 το μεσημέρι φτάσαμε επιτέλους στον σταθμό λεωφορείων του Αργυρόκαστρου ο οποίος βρίσκεται αρκετά μακριά με τα πόδια από την παλιά πόλη που φαινόταν ψηλά στην πλαγιά του βουνού. Εμείς βέβαια το πήραμε ποδαράτο, περπατώντας στη νέα πόλη του Αργυροκάστρου στην κεντρική Bulevardi 18 Shtatori. Η πόλη είχε κίνηση και μου φάνηκε πολύ οικεία σαν να είναι ελληνική. Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι είδαμε στον κεντρικό δρόμο τα υποκαταστήματα ελληνικών τραπεζών! Ίσως γιατί απλά βρισκόμασταν στην πρωτεύουσα της Βορείου Ηπείρου! Γρήγορα διαπιστώσαμε πως δεν στέκει να ανηφορίσουμε με τις βαλίτσες στην παλιά πόλη. Ακριβώς στο σημείο που αρχίζει ο ανηφορικός πλακόστρωτος δρόμος Rruga Doktor Vasil Laboviti, υπάρχει πιάτσα ταξί. Πήραμε ένα αλλά ο ταξιτζής δεν κατάλαβε που θέλουμε να πάμε, άσχετα αν του έδειχνα το όνομα του καταλύματος και την οδό στο κινητό μου. Και επειδή είχαμε συνεννόηση μπουζούκι του είπαμε να κατέβουμε στο κεντρικό σημείο της παλιάς πόλης.

Το Αργυρόκαστρο δεν είναι τόσο εύκολο και ξεκάθαρο όπως το Μπεράτ. Εγώ τουλάχιστον δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ και μπερδεύτηκα ακόμα και με το maps.me. Στον χάρτη φαίνονταν ένα συνονθύλευμα δρόμων με ανηφόρες, κατηφόρες και με τις βαλίτσες στους άβολους δρόμους αρχίσαμε να δυσανασχετούμε με την αναζήτηση του καταλύματος μας. Κατά το ψάξιμο μας ένας κάτοικος ακούγοντας μας να μιλάμε, μας μίλησε ελληνικά και μας ρώτησε ποιο κατάλυμα ψάχνουμε. Επειδή γνώριζε τον ιδιοκτήτη, τον πήρε τηλέφωνο και τον ενημέρωσε να έρθει να μας παραλάβει. Μετά από λίγο ήρθε ο ιδιοκτήτης ο Edmund και μας πήγε σπίτι του. Ανεβήκαμε κάτι ανηφόρες, κόψαμε δρόμο περνώντας από το προαύλιο ενός γυμνάσιου και κοιταζόμασταν με τον Rose για το πόσο μακριά και απόμερα είναι. Τελικά δεν ήταν τόσο πολύπλοκο όσο φαινόταν. Γιατί αργότερα διαπιστώσαμε πως από τους κεντρικούς δρόμους Rruga Pertef Kokona και Rruga Ismail Kadare ήμασταν μόνο 10 λεπτά από το κέντρο της παλιάς πόλης.

Το Guesthouse που μείναμε ήταν το https://www.booking.com/hotel/al/me...d=339530;sid=16379189b6d6df4aa3d50b8c0cefa9a8 και ήταν η πρώτη φορά που μείναμε στο σπίτι ενός ντόπιου. Με το που περάσαμε το κατώφλι της πόρτας και μπαίνοντας στην περιποιημένη αυλή νιώσαμε πολύ οικεία. Σαν να ήρθαμε στο σπίτι ενός ξαδέρφου μας που θα μας φιλοξενήσει.

Το ότι θα μείνουμε στο σπίτι κάποιου, το καταλάβαμε καλά όταν ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε ευγενικά να μη μπαίνουμε με τα παπούτσια μέσα αλλά να τα αφήνουμε έξω από την πόρτα του σπιτιού. Το σπίτι του Edmund είναι ένα απλό όμορφο σπιτικό με ένα μεγάλο σαλόνι μπαίνοντας από την κεντρική πόρτα και διαθέτει δύο υπνοδωμάτια για φιλοξενία. Πάντως πρέπει να είναι πολύ μεγάλο και να έχει και άλλα δωμάτια που δεν είχαμε πρόσβαση γιατί δεν είδαμε τα άλλα μέλη της οικογένειας του παρά μονάχα ελάχιστα την γυναίκα του και έναν παππού στην αυλή. Ο Edmund είναι ένας ευγενικός οικογενειάρχης γύρω στα 30-35 χρόνων και μιλάει άριστα την ελληνική γλώσσα χωρίς την κλασική αλβανική προφορά, όπως επίσης μιλάει και τέλεια αγγλικά όπως τον ακούσαμε να συνομιλεί με τους δύο άλλους ένοικους που ήταν ένα νεαρό ζευγάρι γερμανών. Είχε πλάκα που ο Edmund, μάλλον ξεχνούσε κάποιες φορές ότι είμαστε Έλληνες και μας μιλούσε στα αγγλικά κι εμείς απαντούσαμε στα Ελληνικά!

Μας είπε πως έβαλε τα δωμάτια στην booking 2 μήνες πριν και έχει καλή κίνηση από επισκέπτες. Εκτός από αυτό έχει το κυλικείο του γυμνασίου, απέναντι από το σπίτι του. Μια χαρά δηλαδή. Το δωμάτιο μας ήταν παραδοσιακό, με 2πλό και μονό κρεβάτι, δικό του μπάνιο και με μια καταπληκτική θέα από το μεγάλο μπαλκόνι του. Όλο το Αργυρόκαστρο πιάτο!

Η φιλοξενία του Edmund ήταν ζεστή, φιλική και διακριτική. Διόρθωσε στη στιγμή κάποια μικροπροβληματάκια όπως να αλλάξει μια λάμπα που κάηκε και να διορθώσει το καζανάκι που είχε ένα θέμα. Λάθος μας που δεν του αναφέραμε ότι το κλιματιστικό δεν έβγαζε ζέστη και πραγματικά το βράδυ είχαμε κρυώσει. Ήταν το μοναδικό πρόβλημα που είχαμε με το δωμάτιο και έπρεπε να του το πούμε. Ευτυχώς η ντουλάπα είχε κουβέρτες και παπλώματα. Το δωμάτιο για 2 διανυκτερεύσεις μαζί με πρωινό κόστισε 50€ και ήταν το καλύτερο από τα τρία που μείναμε στην Αλβανία. Γιατί εκτός από τις πολυτέλειες σημαντικότερο όλων είναι να νιώθεις σαν στο σπίτι σου και να ζεις μια πιο αυθεντική εμπειρία φιλοξενούμενος στο σπίτι ενός ντόπιου. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που ζούνε σε τουριστικά μέρη και μπορούν να εκμεταλλευτούν με αυτόν τον τρόπο την επισκεψιμότητα στον τόπο τους και να βγάζουν έξτρα χρήματα, νοικιάζοντας το σπίτι ή το δωμάτιο τους.

Ο Edmund μας ρώτησε αν θέλουμε να ρωτήσουμε κάτι ή αν έχουμε απορίες για το που θα πάμε και τι θα δούμε στο Αργυρόκαστρο. Ο Rose, δείχνοντας εμένα του είπε χαρακτηριστικά ''ευχαριστούμε, αλλά όλα τα ξέρει αυτός. Είναι ταξιδιωτικός οδηγός από μόνος του''!

Ήμασταν πια πανέτοιμοι να βγούμε για να γνωρίσουμε το Gjirokaster!
Λέγοντας το πάντα με τη σωστή αλβανική προφορά!

Συνεχίζεται...

 

[giannismits]

Αργυρόκαστρο: Η πέτρινη πόλη!

Το Αργυρόκαστρο είναι κτισμένο στην πλαγιά που περιβάλλει την ακρόπολη, σε υψόμετρο 300 μέτρα σε μια κοιλάδα και περιβάλλεται από ορεινούς όγκους και λόφους και αυτό από μόνο του δίνει στην πόλη μια εξαιρετική αμφιθεατρική όψη. Το μεγαλύτερο μέρος των υπαρχόντων κτιρίων χρονολογείται από το 17ο και το 18ο αιώνα, πάνω από 200 κατοικίες, διατηρούμενες ως "πολιτιστικά μνημεία". Ο χαρακτηριστικός τύπος κατοικίας είναι κατασκευή από ογκόλιθους, ψηλή μέχρι πέντε πατώματα. Πολλά σπίτια στο Αργυρόκαστρο έχουν ένα ξεχωριστό τοπικό στυλ, που έχει χαρίσει στην πόλη το προσωνύμιο "Πόλη της Πέτρας", γιατί τα περισσότερα παλιά σπίτια έχουν στέγες καλυμμένες με πέτρινες λαξευτές πλάκες. Ενα σχεδόν ταυτόσημο στυλ έχουμε στην Ελλάδα στην περιοχή του Πηλίου και στα Ζαγοροχώρια. Η πόλη, μαζί με το Μπεράτ, ήταν από τις λίγες Αλβανικές πόλεις που διασώθηκαν τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 από εκσυγχρονιστικά προγράμματα ανοικοδόμησης.

Η παλιά πόλη του Αργυροκάστρου είναι εγγεγραμμένη από το 2005 στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, ''ως σπάνιο παράδειγμα καλά διατηρημένης Οθωμανικής πόλης, χτισμένης από μεγαλογαιοκτήμονες''. Μετά την ένταξη του Αργυρόκαστρου στην UNESCO αρκετές κατοικίες έχουν αναστηλωθεί, όμως άλλες συνεχίζουν να ερειπώνονται. Δεν είχαμε σκοπό να πάρουμε σβάρνα να δούμε από κοντά όλα τα αρχοντικά που λειτουργούν ως μουσεία και έχουν ανακατασκευαστεί ούτε να λιωθούμε στις ανηφόρες ψάχνοντας τα. Άλλωστε την πόλη την απολαμβάνεις περπατώντας χαλαρά μέσα στα σοκάκια της και παρατηρώντας την πανοραμικά από αρκετά σημεία. Έτσι μπορείς να θαυμάσεις την εξαιρετική αρχιτεκτονική κι ας μη ξέρεις ποιανού είναι το κάθε σπίτι. Όμως πολύ κοντά στο κατάλυμά μας είχαμε δύο από τα πιο διάσημα διατηρημένα αρχοντικά της πόλης. Έτσι κατηφορίζοντας από το στενό μας, σε ελάχιστα μέτρα είδαμε και τα δύο.

Ερειπωμένο σπίτι σχεδόν δίπλα από το κατάλυμά μας

Το πρώτο σημαντικό σπίτι που συναντήσαμε ήταν η οικία Skenduli του 1700

Κοντά βρίσκεται και το Εθνογραφικό Μουσείο. Αργυροκάστρου, ένα 3οροφο κτίριο που χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα και ήταν η οικία στην οποία γεννήθηκε ο κομμουνιστής δικτάτορας Ενβέρ Χότζα! Όταν ήταν 5 χρονών το 1913, το σπίτι αυτό κάηκε και για 54 χρόνια μέχρι το 1967 παρέμειναν τα ερείπια του. Το Αργυρόκαστρο ανακηρύχτηκε πόλη Μουσείο από το κομμουνιστικό καθεστώς το 1961 σε μια προσπάθεια για τη διατήρηση της μοναδικής πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης. Εξειδικευμένοι τεχνίτες και ένα μεγάλο εργατικό δυναμικό, δούλεψαν για να διατηρήσουν την πόλη. Κατά τη διάρκεια της ανακατασκευής του σπιτιού το 1967, συγκεντρώθηκαν τα καλύτερα χαρακτηριστικά ενός τυπικού σπιτιού του Αργυρόκαστρο και χτίστηκε από την αρχή. Οπότε αυτό που βλέπουμε δεν είναι το αυθεντικό του 1913 αλλά μια επιτυχημένη ανακατασκευή.

Ένα ακόμα διάσημο σπίτι είναι η οικία που γεννήθηκε το 1936, ο εθνικός συγγραφέας της Αλβανίας, ο διεθνώς γνωστός Ismail Kadare. Το σπίτι καταστράφηκε από πυρκαγιά, το 1997, αλλά πρόσφατα επισκευάστηκε και αποκαταστάθηκε υπό την αιγίδα της UNESCO και το Αλβανικό Υπουργείο Πολιτισμού, και λειτουργεί ως πολιτιστική κατοικία, ένα μουσείο με αρκετές εκθέσεις που σχετίζονται κυρίως με το έργο του συγγραφέα.

Επιστρέψαμε στην οδό Ismail Kadare για ξεκινήσουμε ουσιαστικά την περιήγηση μας στο ηλιόλουστο Αργυρόκαστρο. Σε σύγκριση με το Μπεράτ νομίζω πως το Αργυρόκαστρο μου άρεσε λίγο περισσότερο. Ίσως γιατί μου θύμισε το αγαπημένο μου Πήλιο, ίσως γιατί δεν στα προσφέρει όλα στο πιάτο! Θέλει να το εξερευνήσεις και δεν είναι τόσο εύκολο όσο το Μπεράτ όμως και η ίδια η ατμόσφαιρα της πόλης μου άρεσε περισσότερο. Είχε περισσότερη ζωή. Στο δρόμο μας το Γυμνάσιο της παλιάς πόλης.

Κατηφορίζοντας την Rruga Ismail Kadare. Στο βάθος ψηλά στο λόφο το κάστρο.

Το τζαμί Pazar , το μοναδικό απομένον τζαμί της πόλης, χτισμένο το 1757 δεσπόζει στην αγορά, ανάμεσα στην
Rruga Ismail Kadare και την Rruga Astrit Karagjozi.

Στο κέντρο της παλιάς πόλης οι πέντε κυριότεροι δρόμοι είναι οι, Rruga Ismail Kadare, Rruga Gjin Zenebisi, Rruga Gjin Bue Shpata, Rruga Alqi Kondi, Rruga Zejtareve και το πιο χαρακτηριστικό σημείο είναι αυτό!
Η παλιά αγορά της πόλης είναι η καρδιά του τουριστικού ενδιαφέροντος.

Αν και οι εργασίες σε ορισμένα ιστορικά κτίρια συνεχίζονται στο κέντρο, η πόλη σ’αυτό το σημείο με τα παλιά σπίτια, τους περιποιημένους πλακόστρωτους πεζόδρομους, τα παραδοσιακά μαγαζιά και το κάστρο στην ακρόπολη είναι ιδιαίτερα γραφικό και όμορφο.

Rruga Gjin Zenebisi

Στο τέλος του πεζόδρομου Rruga Gjin Zenebisi είναι η πλατεία Cerciz Topulli. Στο σημείο είχε στημένη εξέδρα και τραπέζια και από το στολισμό στο τέλος του πεζόδρομου και από αφίσες είδαμε πως τις μέρες αυτές γίνεται το Festa e Miqesise Gjirokaster (Birra ELBAR. Τέλεια. Βρήκαμε που θα βγούμε το βράδυ!

Πινακίδα που δείχνει το έργο της ανακατασκευής και αποκατάστασης του κέντρου της πόλης,
με προϋπολογισμό 1,650,000€!

Από την πλατεία Cerciz Topulli, γενική άποψη της πόλης

Το κέντρο του Αργυροκάστρου είναι μικρό και όπως ήταν φυσικό περάσαμε πολλές φορές τους ίδιους δρόμους. Την ανάβαση στο κάστρο την είχα στο πρόγραμμα για πιο μετά οπότε συνεχίσαμε στο κεντρικό κομμάτι στην οδό Rruga Alqi Kondi.

Σε ένα ωραίο σκιερό σημείο, ανάμεσα στις οδούς Zejtareve και Alqi Kondi πέσαμε πάνω στην ταβέρνα Rrapi. Απέναντι είναι και η γνωστή ταβέρνα Kujtim, αλλά προτιμήσαμε την Rrapi που είχε κόσμο και ωραία αυλή. Είχε έρθει η ώρα της χαλάρωσης και του φαγητού κάτω από τον μεγάλο πλάτανο και το μέρος μου θύμισε 100% Πήλιο!

Πεντανόστιμα και φρέσκα τα κρέατα και πολύ φιλική εξυπηρέτηση και όπως πάντα εξαιρετικές τιμές.
Το γεύμα κόστισε 1350 lek δηλαδή 10€.

Απέναντι είναι το μεγάλο και πολυτελές ξενοδοχείο του Αργυροκάστρου το Hotel Kodra

Λίγο πριν αποχωρήσουμε από την ταβέρνα δεν είδα τον Rose και στα καλύτερα του. Αισθάνόταν ατονία, φούσκωμα, μια απότομη κούραση και το ότι δεν έφαγε πολύ δεν ήταν καλό σημάδι. Βλέποντας τον έτσι του είπα να πάει στο δωμάτιο να ξεκουραστεί γιατί η συνέχεια έχει περπάτημα με ανηφόρες – κατηφόρες ειδικά στο κάστρο. Έτσι λοιπόν ο Rose αποχώρησε και πήγε να ξαπλώσει κι εγώ για το υπόλοιπο της ημέρας συνέχισα μόνος μου. Όπως έχω ξαναπεί αυτό έχει τα θετικά του γιατί πηγαίνω με τους ρυθμούς που θέλω εγώ, σταματάω όπου θέλω και όσες φορές θέλω για φωτογράφιση, έχω μια αίσθηση ελευθερίας και ομολογώ ναι μου άρεσε να τριγυρνώ μόνος!. Το τουρ λοιπόν συνεχίστηκε κατηφορίζοντας την Rruga Alqi Kondi, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Άλλωστε στην ''πέτρινη'' πόλη όπου και να είσαι απολαμβάνεις την γραφικότητα και την μοναδική της ατμόσφαιρα.

Σπίτια που μοιάζουν με μικρά φρούρια, δίνουν μια ιδέα της ζωής εκείνη την εποχή όταν το Αργυρόκαστρο ήταν σημαντικό διοικητικό κέντρο κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, και κατοικούνταν από γαιοκτήμονες με την οικονομική δυνατότητα να χτίσουν τα σπίτια τους σαν οχυρά. Μια παράξενη πόλη με δρόμους από κυβόλιθους και παμπάλαια σπίτια με σκεπές καλυμμένες με γκρι πλάκες από πέτρα!

Μητρόπολη

Εξαιρετικά γραφική η κάθε γωνιά της πόλης. Εδώ από τα ομορφότερα σημεία στις οδούς Rruga Alqi Kondi και Rruga Jonuz Cuci.

Κατηφορίζοντας την Rruga Jonuz Cuci, με θέα πάντα το κάστρο στην ακρόπολη

Αν και πήγαινα τυχαία, η διαδρομή ήταν ενδιαφέρουσα και όμορφη και μάλιστα έπεσα πάνω σε ένα ιστορικό αξιοθέατο, τα ερείπια του τζαμιού Mecite.

Εκτός από τους Αλβανούς, στην πόλη ζει σημαντική Ελληνική μειονότητα. Το Αργυρόκαστρο, μαζί με τους Άγιους Σαράντα, θεωρείται ένα από τα κέντρα της Ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία και στην πόλη υπάρχει Ελληνικό προξενείο. Η πόλη έχει 43.000 κατοίκους, και Έλληνες εκπρόσωποι έχουν υποστηρίξει ότι 34% της πόλης είναι Έλληνες. Αν και συνομιλήσαμε με αρκετούς δεν έπεσε στην αντίληψη μου κάποιος βορειοηπειρώτης Έλληνας. Συνέχισα στην Rruga Jonuz Cuci. Ωραία αίσθηση να περπατώ ολομόναχος με τη μηχανή στο χέρι χαμένος στα στενά του Αργυροκάστρου. Όπου κι αν περπατούσα, η πόλη ήταν υπερβολικά ήρεμη και συνάντησα λίγους κατοίκους.

Το τέλος του δρόμου με έβγαλε στην Rruga Gjin Zenebisi και στην μεγάλη ''πλατεία'' Cerciz Topulli που ήμασταν λίγες ώρες πριν. Από το σημείο αυτό η πανοραμική άποψη της πόλης είναι υπέροχη και η εικόνα των πέτρινων σπιτιών μοναδική.

Και πάλι ήμουν στην αρχή του πεζόδρομου Rruga Gjin Zenebisi

Είχε έρθει η ώρα να ανηφορίσω, να δω κι άλλους δρόμους λίγο πριν ανέβω στο κάστρο. Η Rruga Gjin Bue Shpata είναι ο δρόμος για το κάστρο. Αριστερά είναι ο δρόμος για τα αυτοκίνητα και δεξιά λίγα μέτρα μετά είναι οι σκάλες που οδηγούν στο φρούριο.

Άλλο ένα σημείο με καταπληκτική θέα

Πριν ανέβω στο κάστρο, συνέχισα ευθεία στην Rruga Shezai Como. Είναι από τους μεγάλους δρόμους της παλιάς πόλης αρκετά πιο ψηλά με εξαιρετική θέα και από δω. Ήμουν εντυπωσιασμένος για το πόσο καλή δουλειά έχει γίνει στα περισσότερα ιστορικά κτίρια, στο τζαμί, και στους πλακόστρωτους δρόμους. Μια προσεγμένη εικόνα της πόλης όπου τίποτα δεν θυμίζει το πρόσφατο παρελθόν. Το 1997 το Αργυρόκαστρο επλήγη από την εκλογική νοθεία και την οικονομική κατάρρευση της χώρας όπου χιλιάδες κάτοικοι έχασαν τις αποταμιεύσεις μιας ζωής. Η πόλη υπέστη μια κατάσταση πολιορκίας, καθώς άτομα πάσχιζα να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον βίας και ανομίας. Η κρίση προκάλεσε ξανά μαζική μετανάστευση, εγκαταλείποντας πολλά ιστορικά κτήρια στην φθορά και την κατάρρευση. Οι μέρες της πόλης Μουσείο είχαν περάσει προ πολλού και το κράτος δεν ήταν πλέον σε θέση να ασκήσει τη νομική υποχρέωση να χρηματοδοτήσει τη συντήρηση και τη διατήρηση των ιστορικών κτιρίων του Αργυροκάστρου.

Σήμερα το μέλλον του Αργυροκάστρου μοιάζει λίγο πιο φωτεινό. Πολλές παραδοσιακές κατοικίες ανακατασκευάζονται και παρέχονται κίνητρα στους ιδιοκτήτες τους να επιστρέψουν, αναζωογονώντας έτσι τον τουρισμό ως δυνητική πηγή εισοδήματος για την τοπική οικονομία. Γιατί εκτός από τη γεωργία που αναπτύσσετε στην περιοχή, ο τουρισμός αποδεικνύεται ότι είναι μία από τις καλύτερες ελπίδες για την οικονομική ανάπτυξη στο Αργυρόκαστρο.

Είχε έρθει η ώρα για την ανάβαση μου στο μεγαλύτερο κάστρο της Αλβανίας!
Συνεχίζεται...

 

[giannismits]

Αργυρόκαστρο: Το κάστρο και το φεστιβάλ φιλίας!

Αν και το κάστρο φαίνεται ψηλά και η διαδρομή δύσκολη, διαπίστωσα ότι είναι πολύ πιο εύκολη απ’ ότι νόμιζα. Λίγα σκαλιά υπόθεση μόνο, στον δεντρόφυτο λόφο. Είχα σκάσει από τη δίψα και δεν είχα νερό. Ευτυχώς εκεί στα σκαλάκια ένα καλός κυριούλης πουλούσε μπουκαλάκια νερό, φρούτα και σαλιγκάρια! Με ρώτησε από πού είμαι και όταν του είπα Greece ξαφνιάστηκε. Hellas μου λέει? Φάνηκε να συγκινήθηκε και άνοιξε με έκπληξη τα μάτια του. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί. Πάντως ελληνικά δεν ήξερε. Μου έδωσε και δώρο ένα φρούτο άγνωστου ταυτότητας. Τον ευχαρίστησα και ανηφόρισα για το κάστρο.

Το Mantho Cafe λίγο πριν τον δρόμο που οδηγεί στο κάστρο

Στην είσοδο πλήρωσα 200 lek και μπήκα στο εσωτερικό του. Μέσα στο κάστρο βρίσκονται το Μουσείο Όπλων με λάφυρα πολέμου όπως πυροβόλα και διάφορα άλλα αναμνηστικά της αντίστασης των Κομμουνιστών ενάντια στην γερμανική κατοχή και το νέο Μουσείο Αργυροκάστρου που έχουν ξεχωριστό εισιτήριο. Εγώ όμως είχα σκοπό να δω όλο το κάστρο εξωτερικά, τα τείχη του, τους πύργους, τον πύργο του ρολογιού τον προαύλιο χώρο και να απολαύσω από διαφορετικά σημεία τη θέα. Μπαίνοντας στον διάδρομο είναι μια σειρά από πυροβόλα.

Το κάστρο του Αργυροκάστρου δεσπόζει πάνω από την πόλη και είναι το μεγαλύτερο κάστρο στην Αλβανία και ένα από τα μεγαλύτερα στα Βαλκάνια. Το φρούριο ανεγέρθηκε από τους δεσπότες της Ηπείρου υπό Βυζαντινή αιγίδα τον 12ο αιώνα. Τον 15ο αιώνα το κάστρο ήταν ο πυρήνας του Αργυροκάστρου, με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της να ζει εντός των τοιχών. Το 1670 υπήρχαν 200 σπίτια μέσα στο κάστρο. Κατά την Οθωμανική περίοδο το κάστρο σταδιακά διευρύνθηκε και βελτιώθηκε μέχρις ότου ο Αλή Πασάς του Τεπελενίου έδωσε το σημερινό του σχήμα, προσθέτοντας τον Πύργο του ρολογιού και μια μεγάλη επέκταση για ενίσχυση των οχυρώσεων στη δυτική του πλευρά το 1812, καθιστώντας το το δεύτερο μεγαλύτερο κάστρο στα Βαλκάνια.

Η θέα προς την παλιά πόλη απλά καταπληκτική!

Αυτό είναι ένα αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, ως φόρος τιμής στην πάλη του Κομμουνιστικού καθεστώτος ενάντια στις "ιμπεριαλιστικές" δυτικές δυνάμεις! Το αεροπλάνο στρατιωτικής εκπαίδευσης των ΗΠΑ, αναγκάστηκε να προσγειωθεί κοντά στα Τίρανα το 1957 επειδή αντιμετώπιζε τεχνικά προβλήματα. Ο πιλότος επέστρεψε στις ΗΠΑ σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά το αεροπλάνο το οποίο οι κομμουνιστές διατήρησαν, ήταν τελικά ένα αεροπλάνο κατασκόπων, το οποίο το έφεραν στο κάστρο ως ένα τρόπαιο του ψυχρού πολέμου.

Οι τελευταίες προσθήκες έγιναν τον 20ο αιώνα από την Κυβέρνηση του Βασιλιά Ζογ όπου επέκτεινε τις φυλακές του κάστρου το 1932. Οι φυλακές φιλοξένησαν πολιτικούς κρατουμένους κατά την περίοδο του κομμουνισμού έως το 1968.

Στο κέντρο του μεγάλου προαύλιου χώρου είναι η σκηνή που λαμβάνει χώρα το Εθνικό Λαογραφικό Φεστιβάλ (Festivali Folklorik Kombetar), που ξεκίνησε το 1968 και διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια. Η συγκεκριμένη σκηνή φτιάχτηκε στη δεκαετία του 1980 και εκτός από το Εθνικό Φολκλορικό Φεστιβάλ, χρησιμοποιείται από τον Δήμο στις δημόσιες αργίες για μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις.

Το πιο ξακουστό αξιοθέατο του κάστρου και ένα από τα ορόσημα του Αργυροκάστρου, έμελε να το δω με σκαλωσιές δυστυχώς. Ο πύργος του ρολογιού ανεγέρθηκε από τον Αλή Πασά του Τεπελενίου τον 19ο αιώνα και έγινε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της πόλης. Ο Πύργος αποκαταστάθηκε στη δεκαετία του 1980 και το τρέχον ρολόι εγκαταστάθηκε στη δεκαετία του 1990. Τώρα περνάει ακόμα ένα ρεκτιφιέ και σε λίγο καιρό θα είναι και πάλι στα καλύτερα του.

Στο κάστρο τριγυρνούσαν λίγα άτομα. Απόλαυσα τη μοναξιά μου και τη βόλτα μου εκεί και φωτογράφισα από διάφορα σημεία την πανοραμική θέα της περιοχής.

Ο ήλιος άρχιζε να κατεβαίνει και φώτιζε μόνο τα γύρω βουνά. Η πόλη στη σκιά των βουνών αρχοντική και γοητευτική είχε κερδίσει τον θαυμασμό μου. Σίγουρα εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τον Rose αλλά η μοναξιά και η ηρεμία ήταν μια μεγάλη ψυχική ανάταση για μένα. Πλέον στο τεράστιο κάστρο είχαμε μείνει 3-4 άτομα.

Είπα να απομακρυνθώ από την κεντρική αυλή και να εξερευνήσω τα τείχη και τους πύργους

Εγώ μπορεί να ήμουν στην κοσμάρα μου και με το πάσο μου να τριγυρνούσα σε κάθε σημείο του κάστρου, είχα ξεχάσει όμως πως έχει ωράριο και κάποια στιγμή θα κλείνει. Δεν θα ήταν ωραίο να μείνω εγκλωβισμένος και ξεχασμένος μέσα στο φρούριο! Πράγματι το κάστρο έχει χειμερινό ωράριο 09:00 με 17:00 ενώ η ώρα είχε πάει 17:30. Τάχιστα πήρα το δρόμο της επιστροφής περνώντας ξανά από τη μικρή αυλή λίγο πριν την είσοδο στο εσωτερικό του που οδηγεί στην έξοδο.

Ήμουν ο τελευταίος που αποχώρησε και ο υπάλληλος ετοιμάστηκε να κλειδώσει την πόρτα και να αποχωρήσει. Σίγουρα από μέσα του θα είπε ''άντε επιτέλους''! Ήταν εξαιρετική η περιήγηση στο κάστρο και την ευχαριστήθηκα όσο ήθελα. Εννοείται θα ήθελα την παρέα του Rose αλλά για να είμαι ειλικρινής χρειαζόμουν την ηρεμία και την αίσθηση ελευθερίας. Κατηφόρισα το δρόμο …

…και πολύ γρήγορα έφτασα στη παλιά πόλη και στο κατάλυμα μας.

Το Rose τον είδα μια χαρά ανανεωμένο και ξεκούραστο. Ορεξάτο για βόλτα.
Αφού λοιπόν πήρα μια ανάσα, λίγη ώρα μετά βγήκαμε στο βραδινό Αργυρόκαστρο.

Ο κεντρικός πεζόδρομος, Gjin Zenebisi είχε την κίνηση του και φαινόταν πως όλοι κατευθύνονταν προς το φεστιβάλ. Θα ήθελα όμως αυτόν τον πεζόδρομο πιο ζωηρό και με περισσότερες επιλογές. Δεν έχει μια ταβέρνα της προκοπής, δεν έχει κάποιο ωραίο καφέ ούτε καν ένα φασφουντάδικο ρε παιδί μου να φάμε έναν γύρο. Μόνο κάτι απλά καφενεία, μαγαζιά με σουβενίρ, μια ταβέρνα της κακιάς ώρας και 2-3 μίνι μάρκετ. Έχει και ένα ζαχαροπλαστείο-καφέ και είπαμε να το προτιμήσουμε για να φάμε κανένα γλυκό. Το μαγαζί ονομάζεται GLIKO Snack Bar & Pastisserie. Στον επάνω όροφο που είναι ο χώρος για να καθίσεις ήταν γεμάτος πιτσιρικαρία. Ωραίο μαγαζί πάντως. Πήραμε μια ωραιότατη βάφλα με παγωτό και ένα παραδοσιακό γλυκό σαν κέικ βουτηγμένο στο γάλα με καραμέλα από πάνω. Μέτριο. Κόστος 250 lek (1,85€)! Όταν μου το είπε ο ιδιοκτήτης που γνώριζε ελληνικά, του είπα αυθόρμητα ''μόνο?'' Μα τι ωραίες τιμές.

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς την πλατεία Cerciz Topulli για την γιορτή της πόλης το Festa e Miqesise Gjirokaster (Birra ELBAR) που θα πει φεστιβάλ φιλίας με χορηγό την μπύρα ELBAR. Δεν βρήκα πληροφορίες για το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Μόνο ότι γίνεται αρχές Οκτώβρη και κάθε μέρα έχει τραγουδιστές και μουσικούς. Και δεν κατάλαβα αν το ArgjiroFest και στο Festa e Miqesise Gjirokaster είναι η ίδια γιορτή γιατί είδα και κοινές ημερομηνίες. Όπως και να έχει είναι μια γιορτή για την πόλη με άφθονη μπύρα και πολύ κέφι. Σαν στήσιμο θα έλεγα ότι είναι πολύ ανώτερο από τα δικά μας πανηγύρια, με μοναστηριακά τραπεζοκαθίσματα, σταντ, με μια όμορφη μικρή σκηνή και με ξύλινα περίπτερα-ψησταριές. Πιο πολύ θα έλεγα ότι μου έμοιασε με χριστουγεννιάτικη αγορά κεντρικής Ευρώπης!

Όσο περνούσε η ώρα η προσέλευση του κόσμου ήταν πιο μεγάλη. Καθίσαμε κι εμείς σε ένα τραπέζι και ένα παιδί ήρθε και μας ρώτησε αν θέλουμε να πιούμε κάτι. Βασικά δεν θέλαμε τίποτα αλλά πήραμε 2 μπύρες με το ζόρι προς 200 lek το ποτήρι. Προφανώς όσοι ήταν όρθιοι μπορούσαν να σταθούν και στο τζάμπα χωρίς να πάρουν τίποτα. Εφόσον όμως καθίσεις σε τραπέζι σου παίρνουν παραγγελία. Πήραμε που πήραμε μπύρες να μη τη συνοδέψουμε με κανένα μεζέ? Έτσι πήγε ο Rose σε μια από τις καντίνες και έφερε μερικά ψητά να φάμε. Όμως η τιμή των 100 lek (0,75€) για το καθένα δεν μου φάνηκε φτηνή για Αλβανία αν σκεφτούμε πως στην Ελλάδα σε αντίστοιχες εκδηλώσεις αλλά και στα σουβλατζίδικα, το κομμάτι κοστίζει γύρω στα 1 με 1,20.

Στη σκηνή ανέβηκαν τοπικοί παράγοντες και στην τεράστια γιγαντοοθόνη έδειχνε κάτι με την Εθνική Αλβανίας στο ποδόσφαιρο πολλές δεκαετίες πριν. Μάλιστα ανέφεραν και ένα ελληνικό όνομα παίκτη προφανώς βορειοηπειρώτη. Πρέπει να πω πως η ομιλία στο Αργυρόκαστρο μου φάνηκε απίστευτα έντονη με τη γνώριμη προφορά του ‘’ρ’’ σε σημείο να κοιταζόμαστε με τον Rose και να χαμογελάμε. Στη σκηνή ανέβηκε ένας θείος που είπε κάποια παραδοσιακά τραγούδια, μετά ένα παιδάκι που έκανε ντουέτο μαζί του και είπε μάλλον ένα τραγούδι για την πόλη αφού άκουγα συνέχεια τη λέξη Gjirokastra. Τα τραγούδια κράτησαν λίγο. Αυτό ήταν? Μετά κατάλαβα το γιατί οι εκδηλώσεις κράτησαν λίγο. Είχε αρχίσει ο αγώνας της Εθνικής Αλβανία με την Ιταλία για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2018, οπότε η σημερινή ημέρα του φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο σ’ αυτό.

Είδαμε κι εμείς λίγο τον αγώνα, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμα μας το Mele Guesthouse.

Όταν φτάσαμε, βρήκαμε την μεγάλη εξώπορτα κλειδωμένη. Ορίστε? Τι κουφό είναι αυτό. Ξέχασαν πως έχουν ένοικους και την κλείδωσαν. Με ψυχραιμία και αποφασίστηκα προσπαθούσαμε να την σπρώξουμε και να την ανοίξουμε στην περίπτωση που η πόρτα απλά έχει κάποιο θέμα και θέλει δύναμη να ανοίξει. Τίποτα. Στην ξύλινη πόρτα υπήρχε και ένα σκοινί που τραβώντας το καταλάβαμε πως ανοίγει κάποιον σύρτη από μέσα. Μάταιες οι προσπάθειές μας. Μάλιστα από τη δύναμη ο Rose έκοψε το σχοινί. Φωνάζαμε hello, παρακαλώ ανοίξτε μας αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ήμουν έτοιμος να πάρω τηλέφωνο τον Edmund αλλά θέλαμε να εξαντλήσουμε κάθε προσπάθεια. Φώτιζα την αυλή με τον φακό του κινητού μου να δω τον τοίχο πόσο ψηλός είναι ώστε να τον πηδήξουμε αλλά εκτός από γελοίο μάλλον θα ήταν και επικίνδυνο. Ξανά εμείς να σπρώχνουμε την πόρτα σαν τρελοί και αγανακτισμένοι και να μην ανοίγει. Καλά σοβαρολογούμε, με ποια λογική κλείδωσαν την πόρτα?
Κι ενώ ήμουν με το κινητό στο χέρι να πάρω τον Edmund ακούσαμε από το εσωτερικό της αυλής θόρυβο και άνοιξε το φως. Επιτέλους. Μας άνοιξαν μια θεία και ο άντρας της.

Πρώτα μπήκε ο Rose και τους λέει στα αγγλικά:
-Συγνώμη, αλλά μένουμε εδώ και η πόρτα ήταν κλειστή!

Μπαίνω κι εγώ μέσα στην αυλή, και με το που την κοιτάω, κάτι δεν μου κολλούσε και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μένω με το στόμα ανοιχτό! Πριν προλάβω να πω κάτι, με κοιτάει ο Rose και μου λέει το θεϊκό:
-Καλά ρε σε λάθος σπίτι μπήκαμε?

Περιττό να πω πως θέλαμε να μας καταπιεί η γη. Η θεία ακούγοντας μας, μας μίλησε ελληνικά και μας ρώτησε σε ποιο κατάλυμα μένουμε. Κατ’ αρχήν ζητήσαμε χίλιες συγνώμες για την αναστάτωση. Πόσο καλή γυναίκα όμως. Ήταν χαλαρή και μας είπε πως δεν πειράζει καθόλου. Έβλεπε η γυναίκα με τον άντρα τον αγώνα ποδοσφαίρου και δυο τρελοί τουρίστες στα καλά καθούμενα θελαν να εισβάλουν στο σπίτι της από βλακεία τους! Η γυναίκα ήταν τόσο ευγενική και φιλική που ντραπήκαμε ακόμα περισσότερο. Βέβαια δεν θα θέλαμε να πέφταμε σε αγροίκους. Άλλος μπορεί από το φόβο του να έβγαινε με καραμπίνα! Τους καληνυχτίσαμε και σε 10 μέτρα πιο πάνω φτάσαμε στο πραγματικό Mele Guesthouse!

Κατ’ αρχήν το δικό μας σπίτι δεν είχε καν ξύλινη αυλόπορτα αλλά σιδερένια και δεν ήταν πάνω στο δρόμο αλλά σε διάδρομο. Δεν το θυμόμασταν καθόλου. Τι επιμονή ήταν αυτή ντε και καλά να παραβιάσουμε την ξένη πόρτα. Τραγελαφικό. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Rose κατηγόρησε εμένα για το λάθος λες κι αυτός θυμόταν το σωστό σπίτι. Λίγα λεπτά μετά απλά μας έπιασε νευρικό γέλιο για το σκηνικό που έγινε λίγο πριν. Καλά δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν παραβιάζαμε και πηδούσαμε τον τοίχο της αυλής. Το σίγουρο ήταν πως αυτή η κωμικοτραγική φάση μας έφτιαξε τρελά τη διάθεση και μας χάρισε στιγμές γέλιου. Πήγαμε στο δωμάτιο μας και ξεκουραστήκαμε ώστε να είμαστε φρέσκοι και ξεκούραστοι για την αυριανή μας εκδρομή.