Νέα Ζηλανδία Στο δρόμο και στη θάλασσα

[travelbreak]

Απόφαση για το ταξίδι και προετοιμασία

Σεπτέμβρης 2014: μόλις γυρίσαμε από τις καλοκαιρινές διακοπές μας και στο μυαλό μας είναι οι χειμωνιάτικες. Αδύνατον να ησυχάσουμε αν δε βάλουμε ένα στόχο για να σκεφτόμαστε οποιαδήποτε στιγμή έναν ταξιδιωτικό προορισμό. Είτε το ήδη προγραμματισμένο ταξίδι, είτε το προγραμματιζόμενο. Γι’ αυτό κάθε Σεπτέμβρη και κάθε Φλεβάρη ψάχνουμε προορισμούς. Το μεν Σεπτέμβρη Νότιο ημισφαίριο ή χώρες κοντά στον ισημερινό, γιατί θέλουμε και σωστές θερμοκρασίες και μεγάλη ηλιοφάνεια. Το δε Φλεβάρη βόρειες χώρες ή ξανά χώρες κοντά στον Ισημερινό για τους ίδιους λόγους.

Αρχίζω λοιπόν εγώ να προτείνω Ινδονησία και Μπαλί, αλλά η Ντίνα μα και μου: θέλω κάπου να μου κάνει μεγαλύτερη αίσθηση, πάμε Αιθιοπία. Εγώ μέχρι που πήγα σε αυτή τη χώρα νόμιζα ότι έχει μόνο τη Λαλιμπέλα. Όταν πήγα βέβαια είδα πράγματα και θαύματα. Δεν ήθελα λοιπόν τότε. Ε πάμε στη Βιρμανία. Έλα τώρα, της λέω. Όλο θα βγάζουμε παπούτσια και κάλτσες, θα αρρωστήσουμε. Άλλη φορά.

Το αφήσαμε μερικές μέρες. Εγώ κάθε τόσο κοιτάζω τους παγκόσμιους χάρτες και προσπαθώ να νιώσω εκείνο το κλικ που θα μου κάνει ένας προορισμός. Τα πολύ δυνατά μου κλικ έχουν τελειώσει. Δεν υπάρχει άλλη Μογγολία, Αλάσκα, Θιβέτ, Μεξικό. Ας ψάξω για μικρότερα: Ισλανδία, Νησί του Πάσχα, Νέα Ζηλανδία. Απ! Νάτο ένα καλό κλικ! Νέα Ζηλανδία, τόσο μακριά.

Σχεδόν αντιδιαμετρικά από τη χώρα που ζούμε, στην υδρόγειο σφαίρα. Δεν είναι και το νησί Τόγκα αλλά είναι η Ζέα Ζηλανδία. Μικρός θυμάμαι που στις γιορτές για τη μάχη της Κρήτης λέγανε για τους Νεοζηλανδούς που πολέμησαν στην Κρήτη. Τους κακομοίρηδες! Τους έφεραν από τόσο μακριά για να σκοτωθούν από Γερμανούς στην Κρήτη! Εντάξει, πολεμούσαν για την ελευθερία της πατρίδας τους. (Πως οι δικοί μας πήγαν στην Κορέα Παγκοσμιοποίηση! Εγώ θα πάω ταξίδι αναψυχής και γνωριμίας. Δεν τους χρωστώ καμιά ευγνωμοσύνη, αφού με το ζόρι τους έφεραν (μήπως είναι αχαριστία. Πάω για να περάσω καλά.

Θυμήθηκα λοιπόν ένα φίλο μου που είχε πάει στη Νέα Ζηλανδία μερικά χρόνια πριν και μου είπε πολύ καλά λόγια. Και ήταν άνθρωπος ταξιδεμένος. Λέω λοιπόν να δω αν θα έβγαινε οικονομικό ένα τέτοιο ταξίδι μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων. Τα πρακτορεία το συνδυάζουν συνήθως με Αυστραλία ή νησιά του Ειρηνικού και βγαίνει πανάκριβο. Εγώ με ένα πρόχειρο ψάξιμο βλέπω τα αεροπορικά κάπου 1700 ευρώ, νορμάλ. Μια εσωτερική πτήση που θέλαμε άλλα 200, ΟΚ. Ξενοδοχεία με δικό τους μπάνιο στα δωμάτια ερχόταν κάπου 500 ανά άτομο. Βάλε και για ενοικίαση αυτοκινήτων το πολύ 300 ευρώ στον καθένα, αν ήμασταν η σταθερή παρέα των τεσσάρων. Έχουμε ένα σύνολο 2700 ευρώ ανά άτομο. Αυτό σημαίνει ότι δε θα πάει πάνω από 3500 στο τέλος. Μια χαρά. Θέλουμε λίγο ακόμα χρόνο να το σκεφτούμε με τη Ντίνα και θα το πω και στην παρέα, που σημειωτέον μέχρι τότε δεν είχαμε μιλήσει ποτέ για τόσο μακρινό ταξίδι.

Λίγες μέρες μετά, αρχές Οκτωβρίου, είμαστε στο αυτοκίνητο στην Κορινθία αναζητώντας μούστο για μουσταλευριές και τέτοια. Δύσκολο. Σταφύλια είχαν, μούστο κομμένο δεν είχαν να πάρουμε. Ούτε άκοπο. Δεν πειράζει, θα πάρουμε από την Τρίπολη, που ακόμα δεν έχουν αρχίσει τον τρύγο. Ήταν μια ωραία μέρα και συζητάμε με τη Ντίνα για τη Νέα Ζηλανδία και αν θα ήταν καλά να πηγαίναμε. Πάρε τα παιδιά, μου λέει, να δεις αν θέλουν να έρθουν. Παίρνω σε μια στάση μας το Γιάννη και το Φίλιππο (τα παιδιά, με άθροισμα ηλικιών στα 120 χρόνια!) και τους λέω την ιδέα, το κόστος κλπ. Ήταν Παρασκευή και τη Δευτέρα μου έχουν δώσει εντολή να προχωρήσω. Γι’ αυτό μου αρέσει η παρέα αυτή. Δε θέλει και πολύ για να αποφασίσει. Ούτε το κόστος είναι πρόβλημα (βασικά: ήταν) ούτε ο χρόνος.

Φύγαμε.

Στις 10 Οκτωβρίου κλείνω τα αεροπορικά με την Etihad με διανυκτέρευση στο Abu Dhabi και μέσω Σύδνεϋ τελικό προορισμό το Auckland του βόρειου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας. Κόστος 1685 ευρώ έκαστον. Και μη μου πει κανείς ότι το βρίσκει φτηνότερο. Κάθε τόσο βλέπω τρελές τιμές στις προσφορές των αεροπορικών εταιριών, αλλά αφορούν συγκεκριμένες ημερομηνίες. Δεν είμαστε όλοι συνταξιούχοι ή ευέλικτοι στις άδειές μας. Στο Abu Dhabi τη διανυκτέρευση την πληρώνουμε και θα γινόταν σε ξενοδοχείο του αεροδρομίου. Όταν τηλεφώνησα στην Etihad και τους ζήτησαν να μας την πληρώσουν αφού θα μέναμε αρκετές ώρες στο αεροδρόμιο, με έβαλαν στη θέση μου αφού υπήρχε πτήση νωρίτερα. Εγώ φυσικά δεν την επέλεξα γιατί ήταν τόσο ακριβή που ούτε καν εμφανιζόταν στη λίστα των προτεινόμενων πτήσεων στο ψαχτήρι.

Τα εισιτήρια ήταν ως εξής: Άφιξη στο Auckland ανήμερα Χριστούγεννα και αναχώρηση για Ελλάδα από το ίδιο αεροδρόμιο το απόγευμα στις 6 Ιανουαρίου. Άρα δώδεκα διανυκτερεύσεις στη χώρα, αλλά οι συνολικές διανυκτερεύσεις του ταξιδιού είναι δεκαπέντε. Στο τέλος το μετανιώσαμε που δε βάλαμε άλλες τρεις μέρες. Άστα τώρα! Βλακεία. Αλλά καμιά φορά σκεφτόμαστε όπως τα ταξιδιωτικά γραφεία που λένε ότι τόσες μέρες είναι αρκετές, αφού θα δει ο ταξιδιώτης τη χώρα. Εμείς είπαμε να έχουμε 12 μέρες στη Νέα Ζηλανδία, αφού τα πρακτορεία πάνε από πέντε μέχρι δέκα. Άρα εμείς με τις 12 και το τρέξιμο που συνήθως κάνουμε, θα δούμε τα διπλά. Και τα είδαμε, αλλά σε κάθε ταξίδι το διάστημα μας φαίνεται μικρότερο από το τέλειο.

Αμέσως μετά τα αεροπορικά, πρέπει να κάνω το πρόγραμμα του ταξιδιού για να κλείσω αυτοκίνητα και ξενοδοχεία. Ελπίζω να έχετε στο νου σας το χάρτη της Νέας Ζηλανδίας: κυρίως δυο μεγάλα νησιά. Το Βόρειο με έκταση 114.000 τ.χλμ. και πληθυσμό λίγο πάνω από τρία εκατομμύρια. Το Νότιο με έκταση 150.000 τ.χλμ. και πληθυσμό λίγο πάνω από ένα εκατομμύριο. Τα δυο νησιά χωρίζονται από μια θάλασσα, που αν θες να την περάσεις με πλοίο θα κάνεις 3-4 ώρες.

Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία σύμφωνα με το Lonely Planet βρίσκονται χονδρικά στο κέντρο του Βόρειου Νησιού και στο νότο του Νότιου Νησιού. Με ένα πρόχειρο σχεδιασμό και με τις στάσεις που θεωρώ απαραίτητες δε μας παίρνει να πάμε με ένα αυτοκίνητο όλο το ταξίδι. Πρέπει να πάμε αεροπορικά από το ένα στο άλλο νησί και να επιστρέψουμε. Η πρωτεύουσα Wellington μένει απ’ έξω. Έξω και το βόρειο μέρος του Βόρειου Νησιού, όπως και του Νότιου. Όμως όλα τα άλλα, μέσα. Είναι μια χώρα διπλάσια από την Ελλάδα, δε μπορείς να μη χάσεις κάποια πράγματα. Το θέμα είναι να βλέπεις όλες τις μέρες όσα μπορείς να δεις.

Επομένως, ετοιμάζομαι να κλείσω τα ξενοδοχεία και τα αυτοκίνητα. Πρώτα τα δυο αυτοκίνητα, ένα για το Βόρειο (πέντε νύχτες) και ένα άλλο για το Νότιο (επτά νύχτες).

Επειδή είναι Χριστούγεννα βάζουμε μια πρώτη διανυκτέρευση στο Auckland σε περίπτωση που αργήσει να έρθει κάποια βαλίτσα, να έχουμε χρόνο να την περιμένουμε. Θα είμαστε και κουρασμένοι. Μετά πάμε στο Νότιο. Επιστρέφουμε για άλλες τέσσερις νύχτες στο Βόρειο. Θα μπορούσαμε να μείνουμε τις πέντε πρώτες μέρες στο Βόρειο, αλλά δε θέλαμε μετά την πτήση από το Νότιο να έχουμε κατ’ ευθείαν αναχώρηση για Ελλάδα μήπως και έχουμε καμιά καθυστέρηση. Προσέχουμε αρκετά τέτοια πράγματα και ενίοτε έχουμε ταλαιπωρία αλλά έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας. Θυμηθείτε τι πάθαμε στο Σύδνεϋ πριν ένα χρόνο, που δεν ήρθε μια βαλίτσα από το Brisbane και ευτυχώς είχαμε χρόνο (ως την αναχώρησή μας για Ελλάδα) μέχρι να έρθει με την επόμενη πτήση.

Για τα αυτοκίνητα όλα νορμάλ. Βέβαια επειδή θέλαμε μεγάλο όχημα, κατά προτίμηση μεγάλο σπορ, δηλαδή SUV, δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Τα μεγάλα αυτοκίνητα είναι πάντα δυσεύρετα αν δεν προνοήσεις από νωρίς. Και ο Οκτώβριος, όταν πρόκειται να πας Νέα Ζηλανδία τα Χριστούγεννα, δεν είναι και τόσο νωρίς. Στο Νότιο το αυτοκίνητο ήταν κατά πολύ ακριβότερο από ό,τι στο Βόρειο. Οι τιμές: 840 προς 380 ευρώ αλλά στο Νότιο είναι και τρεις μέρες παραπάνω. Δεν είναι θέμα νησιών αλλά εταιριών. Στο Βόρειο βρήκα μια αρκετά φτηνή, εκτός αεροδρομίου. Βέβαια το αυτοκίνητο ήταν λίγο παλιό αλλά μια χαρά. Εννοείται ότι την πρώτη μας βραδιά στο Auckland δε νοικιάσαμε αμάξι.

Ας έρθουμε τώρα στο κλείσιμο των ξενοδοχείων. Μαύρα τα μαντάτα: λίγα και ακριβά. Παίρνω το Γιάννη μέσα στον Οκτώβρη να του πω ότι μας έρχονται λίγο ακριβά και πρέπει να βιαστούμε. Έλα, μου λέει, σαν πρακτορείο κάνεις που πιέζει τον πελάτη. Κατάλαβε τι γίνεται όταν ήρθε στο σπίτι και από βλακεία (νομίζαμε ότι βρήκαμε κάτι καλύτερο) ακυρώσαμε μια κράτηση. Δέκα λεπτά αργότερα που πήγαμε να το κλείσουμε πάλι δεν υπήρχε. Το πληρώσαμε αυτό με τουλάχιστον εκατό χιλιόμετρα οδήγηση, αφού εκείνο που βρήκαμε ήταν αρκετά μακριά από το πρώτο. Οι τιμές εκείνων που κλείσαμε τελικά ήταν από 50 ως 120 ευρώ το δίκλινο με δικό του μπάνιο. Μέσος όρος 84 ευρώ η βραδιά. Και πάντα κλείναμε τις φθηνότερες λύσεις εντός των ορίων μας. Γενικά ήταν καλά, εκτός από μια δυο περιπτώσεις. Αλλά δεν είμαστε απαιτητικοί.

Και επειδή θέλαμε να είμαστε σίγουροι πως θα δούμε αυτά που θέλαμε, κλείσαμε και δυο κρουαζιέρες, για να δούμε τα τοπικά φιόρδ που τα λένε sound: το Doubtful Sound και το Milford Sound. Και τα δυο βρίσκονται στο Νότιο Νησί και οι τιμές αυτών 150 και 50 ευρώ. Το ακριβό ήταν μεγάλης διάρκειας. Θα τα περιγράψω όμως στο κείμενο που ακολουθεί.

Ας σημειώσω ότι το Βόρειο Νησί χαρακτηρίζεται για τα γεωθερμικά και τους ιθαγενείς Μαορί, ενώ το Νότιο για τη φύση του που περιλαμβάνει τα sound και τους παγετώνες, δηλαδή περισσότερο φύση.

Σε αυτές τις δώδεκα μέρες οδηγήσαμε συνολικά 4600 χιλιόμετρα, εκ των οποίων τα 3000 στο Νότιο και τα 1600 στο Βόρειο. Υπενθυμίζω ότι εκεί οδηγούν στο αριστερό μέρος των δρόμων. Εγώ οδήγησα από αυτά τα 1200 περίπου και ήταν η πρώτη μου φορά που οδηγούσα δεξιοτίμονο. Θεωρώ ότι δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβάται κανείς, αρκεί να κάνει την αρχή με δρόμο χωρίς πολλή κίνηση, κατά προτίμηση στην ύπαιθρο. Επίσης θα αναφέρω πως σε αυτό το ταξίδι δεν είχα GPS και όλες οι μετακινήσεις γινόταν με χρήση έντυπων χαρτών. Δεν είχαμε σχεδόν κανένα πρόβλημα. Ευτυχώς είχα όμως μια κάρτα για διεθνή τηλέφωνα, που χρειάστηκε μια δυο φορές για να βρούμε τα ξενοδοχεία, εκτός από την επικοινωνία με την οικογένεια που ήταν σχεδόν καθημερινή.

Φυσικά, όπως πάντα, και σε αυτό το ταξίδι κρατούσα σημειώσεις. Θα το έλεγα ημερολόγιο, και ήταν επειδή καθημερινά κατέγραφα τα συμβάντα, αλλά δεν ήμουν και τόσο λεπτομερής ελλείψει χρόνου. Γι’ αυτό καλύτερα να το έλεγα σημειώσεις. Όμως εδώ αποτυπώνω όσα αναφέρονται εκεί και όσα θυμάμαι. Μόνο που δεν ακολουθώ τον προσφιλή μου τρόπο να ανακατεύω τις σημειώσεις εκείνες με την τωρινή μου γνώμη. Εδώ θα φαίνεται σαν ενιαίο κείμενο, γραμμένο σήμερα.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 34

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 34

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[buffon85]

αναρωτιεμαι τι αλλες εκπληξεις κρυβεις. πολυ θα ηθελα να δω τον χαρτη σου
ζηλευω πολυ που ειστε μια παρεα που τα βρισκετε ευκολα

 

[travelbreak]

αναρωτιεμαι τι αλλες εκπληξεις κρυβεις. πολυ θα ηθελα να δω τον χαρτη σου
ζηλευω πολυ που ειστε μια παρεα που τα βρισκετε ευκολα

Ο χάρτης υπάρχει στο προφίλ μου. Η αλήθεια είναι ότι λείπουν κάποια μέρη, είτε γιατί την Ευρώπη δεν την έχω καταχωρήσει όλη, είτε γιατί τώρα τελευταία δε δουλεύει η πρόσθεση τόπων. Με την παρέα ναι, συνήθως φαίνεται πολύ εύκολο. Επειδή παλιά πηγαίναμε με πρακτορεία, τώρα βλέπουμε ότι με τα μισά χρήματα κάνουμε καλύτερα ταξίδια. Γιατί λοιπόν να μην τα βρίσκουμε; Και μάλιστα εύκολα!

 

[Nikos1986]

Νέα Ζηλανδία! Ουάου! Είσαι πολύ τυχερός που τα φέρνετε βόλτα σαν παρέα όλοι μαζί για τα ταξίδια, όπως λέει και η buffon85.

 

[travelbreak]

Ταξίδι μέχρι την άφιξη στη Νέα Ζηλανδία.

Λίγες μέρες πριν τις γιορτές και η χώρα μας βρίσκεται σε αναβρασμό. Θα βγει πρόεδρος της δημοκρατίας ή θα πάμε σε εκλογές. Για μας δεν είχαν τόση σημασία πλέον τα φλέγοντα πολιτικά θέματα. Περιμέναμε να περάσουν οι μέρες για να πάμε το σχεδιασμένο από καιρό ταξίδι μας. Τα νέα θα τα μαθαίναμε από το ίντερνετ και όταν θα γινόταν εκλογές θα είχαμε επιστρέψει.

Δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα, μεσημεράκι, αναχωρούμε για το Αμπού Ντάμπι. Ωραία πτήση, 4,5 ωρών, με υπέροχες εικόνες από την έρημο της Αραβίας. Αν σκεφτείτε και τις δυο ώρες διαφορά που έχουμε με τα Εμιράτα, φτάσαμε νύχτα, αλλά όχι και τόσο αργά. Η επόμενη πτήση για Σύδνεϋ ήταν την επομένη στις 10:45. Είχαμε αποφασίσει να μείνουμε σε ξενοδοχείο μέσα στο αεροδρόμιο για να γλυτώσουμε ταλαιπωρία. Τα πράγματά μας θα τα παραλαμβάναμε με την άφιξη στο Auckland, οπότε τακτοποιηθήκαμε λιτά στα δωμάτιά μας. Κάναμε βραδινή βόλτα στον αερολιμένα και κοιμηθήκαμε νωρίς. Την πόλη εδώ θα τη δούμε σε άλλο ταξίδι με την ησυχία μας.

Εδώ μπορείτε να δείτε πέντε οδηγίες για εξοικονόμηση νερού. Οι βρύσες είναι πολλές αλλά οι οδηγίες μόνο πέντε. Εμείς εδώ το 1988 είχαμε απίστευτη ευρηματικότητα: τούβλα στο καζανάκι κλπ. Αεροδρόμιο στο Αμπού Ντάμπι.

Πάλι αεροδρόμιο στο Αμπού Ντάμπι:

Την άλλη μέρα το πρωί ετοιμαζόμαστε για την πτήση μας αλλά έχουμε μια καλή καθυστέρηση. Αρχίζω να ανησυχώ μήπως δεν προλάβουν τα πράγματα να μεταφερθούν από το ένα αεροπλάνο στο άλλο στο Σύδνεϋ, αφού δε θα υπάρχει πολύς χρόνος. Δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Φτάσαμε κιόλας Αυστραλία!

Φτάνουμε στο Σίδνεϊ και στα γρήγορα πάμε στο αεροπλάνο για το Auckland. Ουφ! Προλάβαμε. Τα πράγματα προλάβανε; Ποιος ξέρει;

Χρόνια πολλά κιόλας. Είναι Χριστούγεννα.

Το απόγευμα φτάνουμε και στο Auckland. Με το που κάνει ένα γύρο ο ιμάντας με τις αποσκευές και δε βλέπω τα δικά μας, λέω στα παιδιά ότι τρέχω στα απολεσθέντα γιατί σε λίγο θα έχει κόσμο. Αυτοί έμειναν μήπως και φανούν. Σιγά μη φαινότανε! Οι Αυστραλοί γιορτάζανε τα Χριστούγεννα. Όχι θα κοιτούσανε τις αποσκευές μας!

Ο τύπος του γραφείου των απολεσθέντων χασμουριότανε, αφού γενικά δεν είχε κίνηση. Του λέω για τη δήλωση και μου λέει ότι είναι νωρίς ακόμα. Καλά, του λέω, εγώ θα περιμένω. Περίμενε! Σε λίγο μαζεύτηκε ουρά για να δηλώσει αποσκευές που δε φτάσανε από το Σίδνεϊ. Εγώ βέβαια ήμουν πρώτος και είχα ήδη αρχίσει να συμπληρώνω τις φόρμες. Μόνο για τις τέσσερις βαλίτσες μας έκανε μισή ώρα. Ήταν αισιόδοξος: θα έρθουν αύριο. Γιατί του λέω, έχει πτήση το πρωί; μάλλον όχι. Εμείς φεύγαμε για Νότιο Νησί και Christchurch στις 08:20 την επομένη. Ευτυχώς σύντομα συνήλθε και σημείωσε να πάνε οι βαλίτσες όχι στο Christchurch, αλλά στο αεροδρόμιο του Queenstown, γιατί εμείς θα φεύγαμε άμεσα από το Christchurch και θα πηγαίναμε στο Queenstown. Όχι όμως την πρώτη μας βραδιά στο Νότιο Νησί, αλλά τη δεύτερη μέρα. Πήραμε τα ντοκουμέντα μας, και φύγαμε αφού ενημερωθήκαμε ότι αν αργήσουν περισσότερο από 24 ώρες τα πράγματα, θα αποζημιωθεί έκαστος με 100 δολάρια Νέας Ζηλανδίας, εφόσον προσκομίσει αποδείξεις αντίστοιχων αγορών για είδη ένδυσης και καλλωπισμού. Να και κάτι θετικό. Ακόμα αποθεώνω μερικά μπλουζάκια Τ-shirt που αγόρασα με εκείνη την ευκαιρία.

Και καλά, εγώ με τη Ντίνα είχαμε στη χειραποσκευή μας όλα τα απαραίτητα για να περάσουμε 2-3 μέρες και δίχως τις μεγάλες βαλίτσες. Ο Φίλιππος κρατούσε μόνο τη φωτογραφική του μηχανή. Δεν το ξανάκανε! Ο Γιάννης κάτι παρόμοιο: είχε στη μεγάλη βαλίτσα ακόμα και τα φάρμακά του. Εντάξει, ένα παίρνει ο άνθρωπος για την πίεση. Εγώ ψώνιζα σουβενίρ με τα $100 κι εκείνοι οδοντόβουρτσες και εσώρουχα.

 

[travelbreak]

Πρώτη βραδιά στο Auckland.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται χονδρικά τα μέρη των δύο νησιών, στα οποία κινηθήκαμε.

Όλες οι διαδικασίες στο αεροδρόμιο μας καθυστέρησαν και ξεμπλέξαμε κατά τις πέντε το απόγευμα.
Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο δίπλα στο αεροδρόμιο. Επειδή δεν είχαμε και (πολλά) πράγματα πήγαμε με τα πόδια άνετοι. Ένα φτηνό και φυσικά μετριότατο δωμάτιο. Μια βραδιά είναι, θα περάσει. Πριν περάσει πήραμε ταξί και πήγαμε στο κέντρο της πόλης να δούμε το Auckland. Από το ξενοδοχείο η κοπέλα που μας έκλεισε το ταξί, μας είπε ότι θα μας πάρει $40. Μέχρι να φτάσουμε είχε γράψει το ταξίμετρο πάνω από $50. Ο ταξιτζής μας είπε ότι θέλει όσα είπε η ρεσεψιονίστ: $40. Του δώσαμε και άλλα $5 του ανθρώπου. Για την ιστορία λέω ότι στην επιστροφή ο Αλγερινός οδηγός μας πήρε όσο έγραψε:$70!!! Μάλλον έκανε και κανένα κύκλο παραπάνω για να δούμε βράδυ τη φύση έξω από την πόλη.

Πρώτη φωτογραφία που τράβηξα στη Νέα Ζηλανδία από το Auckland:

Έχει κάτι δέντρα!

Και κάτι λουλούδια!

Και για την ιστορία: 1€=1,4$ (ΝΖ πάντα). Τώρα έχει πέσει: το βλέπω 1€=$1,64. Δεν ξαναπάμε; Ευκαιρία είναι που θα είναι πιο φτηνά. Το ταξίδι μας έγινε πριν τέσσερα χρόνια.

Με μια πρώτη γνωριμία το Auckland μας άρεσε. Είχε τα μεγάλα κτίριά του αλλά είχε και τις προβλήτες με τα σκάφη, τα νησάκια, τα πάρκα και αρκετά όμορφα κτίρια. Για αρχή πήραμε ένα καραβάκι και πήγαμε απέναντι στο Devonport όπου ανεβήκαμε στο ψηλότερο βουνό του και αγναντέψαμε τη θέα τριγύρω. Ήταν το βουνό Mt Victoria, και ευτυχώς λόγω θέρους είχαν λιώσει τα χιόνια γιατί με τα 87 μέτρα ύψος (!!!) που είχε, θα ήταν δύσκολο, και επικίνδυνο, να πάμε με τα πόδια. Ας είναι δα, που λένε και στο χωριό μου. Μια άλλη φορά θα ανεβαίναμε στο Skytower να δούμε καλύτερα και από πιο ψηλά την πόλη και την υπέροχη διαμόρφωση του τοπίου.

Νάτο το «βουνό»:

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει:

Είδαμε και ηλιοβασίλεμα:

Τότε, χωρίς το μούσι:

Είναι υπέροχη η αίσθηση να περπατάς σε μια τόσο μακρινή χώρα. Είτε είναι ωραία είτε όχι. Και μόνο που είσαι πρώτη φορά στην πέμπτη Ήπειρο, με 11 ώρες διαφορά από την Ελλάδα είναι φανταστικό!

Γυρίσαμε με τον Αλγερινό στο ξενοδοχείο για ολιγόωρο ύπνο, όχι πως δε νυστάζαμε αλλά με τη διαφορά της ώρας μας είχαν αλλάξει τα φώτα (του εγκεφάλου).

 

[travelbreak]

Δεύτερη μέρα στη ΝΖ. Στο Νότιο Νησί.

Ο τύπος του αεροδρομίου, που δηλώσαμε τις βαλίτσες που δεν έφτασαν στο Auckland, μας είπε αν θέμε να πάμε το πρωί σε ένα γραφείο να ρωτήσουμε. Φυσικά ήταν ένας τρόπος για να μας ξεφορτωθεί. Τρέχαμε σα χαμένοι στα άγρια χαράματα να ξυπνήσουμε τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, που τρώνε με δέκα μασέλες με τα δανικά των αεριτζήδων, γιατί έχουν την εύνοια της Αγγλίας και μια γη όλο υποσχέσεις. Εννοείται, οι βαλίτσες ήταν ακόμα αραγμένες νωχελικά στους επίσης νωχελικούς προστατευμένους από τα πληρωμένα συνδικάτα υπαλλήλους του αεροδρομίου του Σύδνεϋ. Αφήστε με να τα πω να ξεσκάσω, γιατί πολλή κοροϊδία έχει πέσει εδώ.

Νότιο Νησί:

Ευτυχώς η χαρά μας που βρισκόμασταν σε μια όμορφη χώρα, δε μειώθηκε καθόλου από το ατυχές συμβάν. Άλλωστε με την πτήση των 08:20 φτάσαμε νωρίς το πρωί στο Christchurch, όπου παραλάβαμε ένα ολοκαίνουργιο SUV, συγκεκριμένα ένα τεράστιο Captiva, που είχε κάνει μόλις 49 χιλιόμετρα και μύριζε το άρωμα της σιλικόνης που ψεκάζουν τα καινούργια. Σίγουρα ήμασταν οι πρώτοι πελάτες.

Πήραμε το δρόμο προς το Νότο με αρχικό προορισμό ένα χωριό, αρκετά χιλιόμετρα πριν το Queenstown. Λέγεται Omarama και είναι 170 χλμ πριν το Queenstown, στο οποίο Queenstown δε θα μέναμε το βράδυ, διότι τα ξενοδοχεία ήταν πανάκριβα. Θα το επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα. Δε γινόταν να μη μείνουμε μερικές ώρες στην πόλη που θεωρείται η πιο όμορφη της χώρας. Και είναι όντως όμορφη. Είναι ακόμα ομορφότερη αν έχεις και 1-2 χιλιάδες δολάρια, ώστε να μείνεις μερικές μέρες και να επιδοθείς σε δραστηριότητες, κυρίως αθλητικές και αεροπορικές, που θα σου ανεβάσουν την αδρεναλίνη. Αν και εγώ πιστεύω το αντίθετο: επειδή έχουν ανεβασμένη την αδρεναλίνη τους τα κάνουν. Εμείς όλοι στην παρέα την έχουμε σε χαμηλά επίπεδα, και δε θέμε να ανέβει. Ίσως είναι και δικαιολογία που δεν είχαμε άλλα χρήματα να διαθέσουμε, ή δε θέλαμε να τα ξοδέψουμε.

Προς το Νότο λοιπόν και μετά από μια ώρα προσαρμογής στο αυτόματο αυτοκίνητό μας, είπαμε να σταματήσουμε για ψώνια. Όλοι θέλαμε να προμηθευτούμε τρόφιμα αλά ειδικά ο Γιάννης και ο Φίλιππος και διάφορα είδη πρώτης ανάγκης που δεν είχαν έρθει μαζί τους. Κάνουμε μια στάση στο Ashburton που είδαμε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ. Βγαίνουμε από το αμάξι, πατάει ο Φίλιππος το τηλεχειριστήριο και κλειδώνουν οι πόρτες. Τις ελέγχουμε αν δούμε αν όλα είναι καλά και διαπιστώνουμε ότι μόνο το πορτ μπαγάζ μένει ξεκλείδωτο. Λέμε: τι γίνεται τώρα; Δε γίνεται να βγάλουμε έτσι όλο το ταξίδι! Ευτυχώς είχα μια διεθνή κάρτα στο τηλέφωνο και τηλεφωνώ στην εταιρία. Σε μισή ώρα είχαν στείλει ένα ειδικό σε αυτά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Νομίζεις. Δε μπορούσε να κάνει τίποτα. Παίρνει τηλέφωνο και άλλον ειδικό, είπανε τα δικά τους αλλά τίποτα. Όσο μιλούσαν, εγώ πατάω ένα κουμπί στην πόρτα του αυτοκινήτου και διαπιστώνω ότι το πορτ μπαγάζ κλειδώνει. Φωνάζω στο μηχανικό να έρθει να δει ότι έλυσα το μυστήριο. Έρχεται και με τη μία, κάνει έτσι και ανοίγει η πόρτα. Μα δε γίνεται του λέω. Μόλις τώρα δεν άνοιγε. Ξαναπάει στο αμάξι του να διαβάσει το βιβλίο του αυτοκινήτου με τις οδηγίες. Εγώ ξανακάνω το κουμπί έτσι, κλειδώνει το πορτ μπαγάζ. Του φωνάζω πάλι, αφού δοκιμάζω δέκα φορές την πόρτα και βλέπω ότι δεν ανοίγει. Έρχεται ξανά και νάσου πάλι: αυτός την ανοίγει. Μα ρε γαμώτο, μαγικό χέρι έχει; Ξαναφεύγει και μιλά με την εταιρία ενοικίασης για να μας φέρουν άλλο αυτοκίνητο. Ξανακάνω εγώ το κουμπί έτσι, ξανακλειδώνει η πόρτα. Τότε κατάλαβα: πάω δέκα μέτρα παρακάτω και τον βρίσκω. Έλα, του λέω, αλλά άφησε τα κλειδιά του αυτοκινήτου μακριά. Γιατί; Με ρωτά. Θα δεις, του λέω. Έρχεται χωρίς τα κλειδιά. Βέβαια δεν ήταν ακριβώς κλειδιά, αλλά ένα πλαστικό κουτάκι. Δεν υπήρχε κλειδί, αλλά όλη η δουλειά γινόταν με αυτά τα μαγικά που κάνουν οι ηλεκτρονικοί. Έρχεται λοιπόν απορημένος και βουαλά: δεν ανοίγει η πόρτα. Διαπίστωση: η πόρτα του πορτ μπαγάζ κλειδώνει μόνο μετά την απομάκρυνση του «κλειδιού» από το αυτοκίνητο. Ακυρώνει την αλλαγή του αυτοκινήτου. Ευτυχώς, γιατί επρόκειτο για τέλειο μηχάνημα.

Το έγραψα τόσο αναλυτικά για να μη λέμε για κάτι Έλληνες ασχέτους. Μα είναι δυνατόν να μην το ξέρει αυτό, σε ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο; Σε τόσο προηγμένη χώρα; Εγώ είχα δει κάτι παρόμοιο σε αυτοκίνητο ενός φίλου στην Ελλάδα και το θυμήθηκα. Πάλι καλά. Θα καθόμασταν ώρες μέχρι να λυθεί το μυστήριο ή θα ερχόταν το άλλο αυτοκίνητο. Ο τύπος ευτυχώς δε διεκδίκησε μερίδιο της δόξας, λέγοντας μου: κάθε μέρα όλο και κάτι μαθαίνουμε. Εννοείται, του λέω. Το είχανε πει και οι αρχαίοι Έλληνες.

 

[travelbreak]

Η διαδρομή στους βοσκότοπους και στη φύση

Η Omarama, που θα διανυκτερεύαμε, απέχει από το Christchurch 315 χλμ αλλά ο δρόμος είναι καλός και το σπουδαιότερο έχει ένα σωρό πράγματα να δεις. Πρώτη καλή στάση ήταν για βόλτα στη λίμνη Tekapo με τα υπέροχα χρώματα. Σχετικά κοντά στη λίμνη υπήρχε και άλλη μία λίμνη που έχει δημιουργηθεί από τον παγετώνα Tasman και ονομάζεται Pukaki. Πολύ κοντά στο δρόμο ήταν το αστρονομικό παρατηρητήριο Mt John, που το θυμήθηκα από την εποχή που διάβαζα αδιαλείπτως βιβλία αστρονομίας για να διεισδύσω στα μυστήρια του σύμπαντος. Μέχρι που κατάλαβα ότι ποτέ δεν μαθαίνεις αρκετά, γιατί κάτι ιδιότροποι άνθρωποι συνέχεια τα ανανεώνουν. Και αυτοί είναι οι φυσικοί, που ευτυχώς δεν με κέρδισαν όταν έκανα το μηχανογραφικό μου, στις αθώες και αγωνιστικές μεταπολιτευτικές εποχές. Το παρατηρητήριο δεν ήταν κάτι παραπάνω από το Σκίνακα στην Κρήτη, αλλά την Κρήτη την έχομε στα πόδια μας και στο Mt John Observatory μάλλον δε θα ξαναπάω και χαίρομαι που το είδα. Μου φάνηκε πολύ φτωχό για τόσο διάσημο. Και έχει και ένα ονοματάκι: John, μα είναι δυνατόν! Και βρίσκεται σε υψόμετρο μόλις 1000 μέτρων.

 

[travelbreak]

Προς διανυκτέρευση.

Βόρεια του σημείου που βρισκόμασταν ήταν το Mt Cook National Park, με το ομώνυμο βουνό. Είχαμε σκοπό να το επισκεφτούμε μετά από μερικές μέρες, από την άλλη μεριά του νησιού. Από μακριά όμως φαινόταν ο παγετώνας Tasman και φυσικά δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην επιθυμία να τον προσεγγίσουμε. Πήραμε τους χωματόδρομους, χωρίς να λυπηθούμε το καινούργιο αυτοκίνητο και πήγαμε όσο πιο κοντά μπορέσαμε. Περπατήσαμε και λίγο, αλλά ο χρόνος μας πίεζε γιατί η νύχτα ερχόταν. Κρίμα που δε βρισκόμασταν μια δεκαριά μοίρες νοτιότερα να βραδιάζει μια ώρα αργότερα!

Λες και θα μας τρακάρει το βουνό:

Να και ο παγετώνας:

Πριν φτάσουμε στο ενδιαφέρον μοτέλ που θα διανυκτερεύαμε περάσαμε από το χωριό Twizel, μήπως πιούμε ένα βραδινό καφέ, αλλά μάλλον όλοι κοιμόταν. Φύγαμε κι εμείς. Ούτε καν φωτογραφία!
Το μέρος διαμονής μας ήταν ένα ήσυχο μοτέλ στο παντελώς άγνωστο χωριό Omarama. Δε νομίζω να το ξέρουν ούτε και οι Νεοζηλανδοί. Κι εμείς το επιλέξαμε λόγω της θέσης του και της τιμής του (το κόστος διαμονής εννοώ, όχι την άλλη τιμή!). Πάμε στη ρεσεψιόν, μας υποδέχτηκαν ευχαρίστως, μας έδωσαν τα κλειδιά των δωματίων, μια χαρά τα δωμάτια, καληνύχτα σας. Κλείνουμε σε μια ώρα (στις 22:30 εννοούσε), αν χρειάζεστε τίποτα πείτε μας. Τι να χρειαστούμε; Φαγητό, είμαστε φουλ από το σούπερ μάρκετ. Ξεκούραση θέλουμε. Καληνύχτα.

Τσιμπήσαμε κάτι στα δωμάτια και για να μην πέσουμε από τις δέκα για ύπνο, κάναμε μια βόλτα στο κενού ενδιαφέροντος χωριό. Νύχτωσε, πάμε πίσω, καληνύχτα παιδιά. Το πρωί αναχώρηση στις επτά. Όλα καλά.

Το μοτέλ που κοιμηθήκαμε:

Κατά τις έντεκα, λίγο πριν πέσω λέω στη Ντίνα: πάω λίγο έξω να δω τα αστέρια. Καλά, πήγαινε εγώ θα δω λίγο τηλεόραση. Εντάξει, επιστρέφω σε πέντε λεπτά. Τότε έρχομαι κι εγώ. Όοοοοχιιιιι!!! Γιατί έκλεισες την πόρτα; Έμειναν μέσα τα κλειδιά. Άντε τώρα να ανοίξουμε!

Ωραία, έντεκα το βράδυ, ο κόσμος στα δωμάτια κοιμάται κι εμείς επ’ έξω κλειδωμένοι. Στη ρεσεψιόν άφαντοι όλοι. Ταμπέλα: αν θέλετε κάτι, πάρτε τηλέφωνο στο…. Τι τηλέφωνο; Τη συσκευή την άφησα μέσα στο δωμάτιο. Οι δύο φίλοι συνταξιδιώτες δεν είχαν συσκευή μαζί τους παρά μόνο για μηνύματα. Πάω στην είσοδο της ρεσεψιόν και βλέπω στο μπαλκόνι ένα τύπο πάνω από τα 70 να καπνίζει. Σε παρακαλώ, του λέω, θα πάρετε για χάρη μου ένα τηλέφωνο να έρθουν να μας ανοίξουν; Πως είπες; Δε μπορώ πάω μέσα στο γιό μου που έχει μεγάλο πρόβλημα και πρέπει να είμαι κοντά του. Λες και του είπα να πάμε βόλτα.

Κάνω βόλτα τριγύρω, μήπως δω κανένα ντόπιο με τηλέφωνο, ή ακόμα και τουρίστα. Για δέκα λεπτά τίποτα. Ξαφνικά πετάγεται από το Θεό ένας Κορεάτης. Μπλα μπλα μπλα, του λέω. Μπλα μπλα μπλα, μου λέει. Αγγλικά εγώ, κορεάτικα εκείνος. Τελεφών, του κάνω, χαβ γιου; Μπλα μπλα πάλι. Με το να τον έχω καθυστερήσει, νάσου ο δεκαπεντάχρονος γιος του, που τον έψαχνε. Ευτυχώς το παιδί μιλούσε αγγλικά. Από εκείνο το βράδυ έχω σε άπειρη εκτίμηση τους Νοτιοκορεάτες. Για του άλλους δεν ξέρω. Φέρνει το τηλέφωνό τους και σε δέκα λεπτά ήμασταν στο δωμάτιό μας, μέσα, όχι απ’ έξω. Η Ντίνα είχε φοβηθεί ότι θα κοιμόμασταν έξω. Ή τουλάχιστον αγκαλιά με το Γιάννη ο ένας και με το Φίλιππο ο άλλος. Άσε που νόμιζε ότι θα της χρέωνα εκτός από το προπατορικό αμάρτημα και το ό,τι άφησε το κλειδί μέσα και βγήκε έξω.

Πάντως και η κοπέλα που μας έφερε το κλειδί, πολύ ευγενική. Συγνώμη της λέγαμε εμείς, η δουλειά μας είναι αυτή, μας έλεγε εκείνη. Και δε μας χρέωσε κιόλας. Όχι σαν τους άλλους στο Ελσίνκι, που χρέωναν 50 ευρώ για να σου ανοίξουν, έτσι έγραφαν οι οδηγίες. Ευτυχώς εκεί δεν κλειστήκαμε έξω.

 

[travelbreak]

Τρίτη μέρα στη ΝΖ. Διαδρομή προς το Νότο

Ξυπνήσαμε νωρίς, γιατί είχαμε δρόμο μπροστά μας. Η διαμονή μας σήμερα ήταν στο Te Anau, που απείχε 330 χλμ από την Omarama, που βρισκόμασταν. Η μικρή αυτή πόλη βρισκόταν κοντά στο Doubtful Sound που θέλαμε να επισκεφτούμε, οπότε επελέγη άνευ άλλης αιτίας. Όμως έχαιρε και μεγάλης ομορφιάς. Το Queenstown βρισκόταν στο μέσον της διαδρομής μας και είχαμε σκοπό να μείνουμε στην όμορφη πόλη, όσο μας άρεσε, ίσως και μέχρι να βραδιάσει. Άλλωστε περιμέναμε εναγωνίως και τις βαλίτσες μας. Πιο πολύ τα άλλα παιδιά που την έβγαζαν σπαρτιάτικα, θα έλεγα και καουμπόικα. Ο Φίλιππος δεν είχε ούτε το φορτιστή για τη μηχανή του. Ο Γιάννης δεν ξέρω τι απόκανε με τα χάπια της πίεσης αλλά νομίζω ότι αν δεν τα πάρει κανείς και για δύο μέρες, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Μέχρι το Queenstown η διαδρομή είχε πολύ ενδιαφέρον. Μάλιστα οδηγούσα κι εγώ ένα διάστημα. Μετά τα πρώτα χιλιόμετρα που πρόσεχα πολύ την οδήγηση στα αριστερά, άρχισα να χαλαρώνω. Πήγαινα σχετικά αργά και αρκετοί οδηγοί με προσπερνούσαν. Εγώ το απέφευγα γιατί ένιωθα σαν, και ήμουν, αρχάριος. Ξάφνου βλέπουμε στα δεξιά μας κόσμο μαζεμένο σε μια μεγάλη έκταση να παρακολουθούν κάποιους αγώνες. Στρίψε δεξιά, μου λένε. Ε, στρίβω κι εγώ κι έγινε χαμός. Πρώτη φορά και τελευταία άκουσα Νεοζηλανδό να βρίζει. Ναι, τόσο δυνατά που τον άκουσα. Στην χώρα μας όταν στρίβεις δεξιά δεν κοιτάς πίσω. Αυτό έκανα κι εγώ, αλλά ήμουν στη Νέα Ζηλανδία. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή ετοιμαζόταν να με προσπεράσει ένα αυτοκίνητο, από δεξιά φυσικά. Αφού τη γλυτώσαμε, πάλι καλά. Αυτό είναι το πρόβλημα όταν δεν έχουμε καλή εμπειρία στην αριστερή οδήγηση: αν σου τύχει κάτι ξαφνικό, αντιδράς σα να είσαι στη δεξιά πλευρά, με όλες τις αρνητικές επιπλοκές.

Στη διαδρομή τώρα για το Queenstown, είδαμε ένα πολύ ενδιαφέρον ποτάμι με φαράγγι και διάφορους να κάνουν δραστηριότητες σε αυτό. Είπαμε, λευτά και χρόνο να έχετε όταν πάτε στη Νέα Ζηλανδία. Αν σας αρέσουν τα τρελά: μπάτζι τζάμπιν, ράφτιν, ελικόπτερα, θαλάσσιο σκι, στο χιόνι ό,τι μπορείς να φανταστείς κλπ. Προφανώς θα έχει και άλλα που δεν τα ξέρουμε εμείς οι άσχετοι οικογενειάρχες Έλληνες. Εμείς τους είδαμε από ψηλά, κάναμε τις βόλτες στο φαράγγι με τις φωτογραφικές μας μηχανές ανά χείρας και μας ήρθε πολύ φτηνά.

Ποτάμι με «δραστηριότητα»:

Δε μας ξανάτυχε κάτι τόσο σοβαρό. Εκτός από μια άλλη φορά στην Αυστραλία, τρία χρόνια αργότερα, που ο Φίλιππος μπήκε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας βγαίνοντας από ένα ράουντ αμπάουτ. Αυτό το λένε ελληνικά: κυκλική διασταύρωση, αλλά επειδή αν το έγραφα μόνο στη γλώσσα μας μερικοί δε θα το καταλάβαιναν, το έγραψα και στην καθομιλουμένη. Ακόμα δεν καταλάβαμε πως έγινε, αλλά και αυτό ήταν χωρίς συνέπειες, ούτε καν βρίσιμο.

Τελικά εκεί που έκανα τη στραβοτιμονιά, δεν είχε κάτι ενδιαφέρον για μας. Τσάμπα θα πληρώναμε τα σπασμένα. Αν και, ξέχασα να πω ότι, είχαμε πλήρη κάλυψη στο αυτοκίνητο.

 

[travelbreak]

Queenstown

Φτάσαμε και στο Queenstown. Φυσικά πρώτα περάσαμε από το αεροδρόμιο. Ευτυχώς ήταν μικρό και εύκολο στο παρκάρισμα και στην προσέγγιση. Όχι καλέ, δε θα φεύγαμε τόσο γρήγορα. Για τα πράγματά μας πήγαμε, να δούμε τι γίνεται. Τα ξεχάσατε; Εμείς όχι. Δε θέλαμε και πολύ βέβαια, αφού είχαμε να τα δούμε πέντε μέρες (από την Αθήνα κατά την αναχώρηση). Στο αεροδρόμιο είχαμε ευχάριστα νέα: οι βαλίτσες βρισκόταν στο Christchurch και θα ερχόταν εκεί σε λίγες ώρες. Ευτυχώς που δεν είχαν έρθει, γιατί θέλαμε να πάμε να αγοράσουμε τα $100 πράγματα που δικαιούμασταν ο καθένας.

Πήγαμε λοιπόν στο Queenstown και το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να ψωνίσουμε. Εγώ με τη Ντίνα αγοράσαμε πράγματα για 160 δολάρια. Ήταν σχετικά ακριβά, γιατί, Queenstown είναι αυτό. Μόνο τουρίστες πάνε. Σα να πας για ψώνια στη Μύκονο: πρέπει κι εσύ να είσαι (μεγάλο) ψώνιο. Είπαμε τα υπόλοιπα (ψώνια) να τα πάρουμε από το αεροδρόμιο, όταν μας έλεγαν ότι όντως είχαν έρθει (τα πράγματά μας). Αμ δε! Όταν αργότερα πήγαμε να πάρουμε τις βαλίτσες, μας λέει ο τύπος που θα μας έδινε τα χρήματα: οι αποδείξεις από τις αγορές σας πρέπει να έχουν αναγραφόμενη ώρα μέχρι ετούτη που έχουμε τώρα. Την πατήσαμε: χάσαμε $40. Ο Γιάννης να δείτε πόσα έχασε! Όλα σχεδόν. Ο Φίλιππος είχε αγοράσει $100: κύριος!

Να ζήσουν τα παιδιά:

Queenstown: πανέμορφη πόλη, δίπλα στη λίμνη Wakatipu. Η λίμνη αυτή έχει μήκος περίπου 80 χιλιόμετρα και πλάτος από δύο μέχρι πέντε χιλιόμετρα. Το σχήμα της είναι ένα S και στη μέση βρίσκεται το Queenstown. Στους δρόμους κυκλοφορούσε πολύς αγουροξυπνημένος κόσμος, κυρίως νεολαία. Ψάχνανε μέρος να κάτσουν για καφέ ή για πρωινό, αν και σχεδόν μεσημέρι. Η λίμνη, και γενικά η φύση, ήταν όμορφη εκεί, με το μόνο μειονέκτημα ότι φύσαγε ένας ενοχλητικός αέρας. Οι παρέες όμως κυκλοφορούσαν με τα κοντομάνικα και πολλοί ψάχνανε σε πρακτορεία να κλείσουν μια δραστηριότητα στο νερό ή στο βουνό ή σε συνδυασμό τους. Είπαμε: λεφτά να έχεις.

Εμείς μετά δυσκολίας δώσαμε το αντίτιμο των $20 περίπου για να ανέβουμε τα 450 μέτρα με τη Skyline Condola (εναέριο τελεφερίκ – τηλεκαμπίνα, η καλύτερη λέξη στα ελληνικά που βρήκα. Το σχοινοκίνητος σιδηρόδρομος είναι σκέτος σιδηρόδρομος!). Ανεβήκαμε πάνω στο Bob’s Peak. Καθίσαμε λίγη ώρα αγναντεύοντας τη λίμνη και την πόλη. Αρκετοί ήταν εκείνοι που ξεκινούσαν για ποδαρόδρομο, trekking αγγλιστί. Εμείς προτιμήσαμε τη φωτογράφηση.

Κοίτα κόσμος που ανεβαίνει!

Η παρέα των τεσσάρων έκανε τη βόλτα της στην πόλη, αφιερώνοντας αρκετή ώρα σε ένα πάρκο με τα ιδιαίτερα δέντρα της χώρας.

 

[NightcoreKing]

Θάλαμοφύλακας γαρ 12:00 - 15:00 αλλά οοοοοχι με το που είδα την αρχή ότι πήγες Νέα Ζηλανδία νταξ.. Δε κατάλαβα πότε το διάβασα, προχώρα!!!