Νέα Ζηλανδία Στο δρόμο και στη θάλασσα

[travelbreak]

Forgotten World Road

Το πάρκο Tongariro θεωρείται υπέροχο αν έχεις ώρες να το περπατήσεις. Εμείς πήγαμε μέχρι το πάρκιν και βγάλαμε μερικές φωτογραφίες. Κόσμος πολύς περίμενε, ούτε ξέραμε τι, αλλά εμείς χωρίς να το πολυσκεφτούμε γυρίσαμε να πάρουμε τη συνέχεια του δρόμου μας. Μάλλον οι άνθρωποι εκεί είτε είχαν επιστρέψει από το trekking, είτε ετοιμάζονταν να φύγουν για το βουνό όπου θα έβλεπαν κρατήρες να βγάζουν καπνούς. Τους βλέπαμε κι εμείς από απόσταση.

Η ώρα ήταν 16:30 και για το New Plymouth είχαμε 260 χιλιόμετρα. Χρόνο είχαμε αλλά δεν θα κάναμε και μερικές στάσεις; Τότε ήταν που πήραμε τον (μήκους 150 χλμ) Forgotten World Road (State Highway 43), για τον οποίο έγραψα στην αρχή του κεφαλαίου. Στην αρχή λέγαμε: τι ωραίος δρόμος! Είναι στενός, έχει στροφές, αλλά είναι υπέροχος. Να είχε και κανένα βενζινάδικο! Τίποτα. Γυρίσαμε πίσω 15 χλμ και φουλάραμε γιατί δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε. Ευτυχώς γιατί για τα επόμενα εκατό χλμ δεν υπήρχε ούτε βενζινάδικο ούτε σχεδόν τίποτε άλλο!

Στη αρχή βλέπαμε και καμιά πινακίδα που να σου δείχνει διάφορα, που σήμαινε ότι η περιοχή κατοικείται. Από ένα σημείο και μετά μόνο ένα αγροτικό σπίτι κάθε δυο χιλιόμετρα. Για πενήντα χιλιόμετρα δεν συναντήσαμε ούτε αυτοκίνητο (από καμιά κατεύθυνση) και αρχίσαμε να ανησυχούμε. Και τα σπίτια ήταν έρημα. Δεν υπήρχε κανείς, να ρωτήσουμε βρε αδερφέ αν πάμε καλά. Δεν είχαμε και μεγάλη ανησυχία ως προς αυτό γιατί δεν υπήρξε κανένας άλλος δρόμος. Έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να έχουμε κάνει λάθος. Το θέμα ήταν όμως ότι δεν έπιαναν ούτε τα κινητά.

Σε λίγο μπήκαμε και σε χωματόδρομο. Ωραία! Είχαμε κάνει μεγάλη απόσταση και δεν υπήρχε θέμα επιστροφής για να πάμε από άλλο δρόμο πιο κεντρικό. Ένα από τα ωραιότερα σημεία της διαδρομής ήταν ένα μικρό τούνελ. Αυτό το σχήμα και η ομορφιά, για τούνελ, δεν υπάρχει, πραγματικά.

Από τη διαδρομή δεν έχουμε πολλές φωτογραφίες γιατί δεν κάναμε συχνά στάσεις επειδή είχαμε ένα φόβο για την σωστή κατεύθυνση του δρόμου μας.

Εν τω μεταξύ μας τέλειωσαν και τα σπίτια. Μονάχοι στις ερημιές. Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία: λίγα χιλιόμετρα μπροστά μας φάνηκε η σκόνη ενός προπορευόμενου αυτοκινήτου, που ασφαλώς πήγαινε στην ίδια κατεύθυνση με μας αφού έγραψα ότι προπορεύεται! Λέμε, εντάξει καλά πάμε. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι στο δρόμο μας. Όλο χαρά συνεχίσαμε χωρίς αμφιβολίες πια το δρόμο μας. Σε λίγο βλέπουμε το αυτοκίνητο να έχει σταματήσει και δυο νεαρούς να μας κάνουν νόημα να σταματήσουμε. Αν αυτοί θέλανε μια φορά να μιλήσουν με κάποιον εμείς θέλαμε δέκα. Ήταν δυο Αμερικάνοι και φαινόταν πολύ χαρούμενοι που μας είδαν. Το πρώτο που μας ρωτούν: πάμε καλά για New Plymouth; Μας πήραν τα γέλια. Τι να κάνουμε; Τους λέμε ότι κι εμείς έχουμε την ίδια απορία. Τους καθησύχασα (με τα τέλεια αγγλικά μου): No choice, let’s continue.
Πάντως κάτι ήταν κι αυτό. Πήραμε θάρρος και όταν λίγο μετά ο δρόμος έγινε άσφαλτος όλοι γεμίσαμε αισιοδοξία. Ξέραμε ότι σίγουρα θα φτάναμε στον πολιτισμό.

Και πράγματι, στις εννέα ήμασταν στο μικρό ξενοδοχείο μας. Παρά την κούραση πήγαμε μια βόλτα να δούμε το νυχτερινό New Plymouth. Μιλάμε για μεγάλη νέκρα! Φαντάζομαι τι θα γίνεται το χειμώνα. Τώρα είδαμε και ένα-δυο μπαρ ανοιχτά. Εκεί τα μπαρ ανοίγουν το απόγευμα και όταν βραδιάσει κλείνουν, μου φαίνεται.

 

[themischar]

Πανέμορφα μέρη, που θυμίζουν βόρεια Ευρώπη - Σκανδιναβικές χώρες και καλογραμμένη παρουσίαση.
Υγεία και καλά σας ταξίδια.

 

[travelbreak]

Δωδέκατη μέρα στη ΝΖ. Mt. Taranaki

Η απόσταση από το New Plymouth, που βρισκόμασταν, μέχρι το Auckland, που είχαμε τη σημερινή μέρα διανυκτέρευση, ήταν 360 χιλιόμετρα. Για τους περισσότερους και μόνο αυτά, φαίνονται πολλά. Εμείς κάναμε τουλάχιστον άλλα εκατό σε παρακάμψεις και καταφέραμε να φτάσουμε στο Auckland στις δέκα το βράδυ. Αυτή τη φορά δε μείναμε στο αεροδρόμιο, όπως την πρώτη μέρα της άφιξής μας στη χώρα, 15 μέρες πριν, αλλά στο κέντρο της πόλης. Αυτό ήταν καλό γιατί είχαμε πολλά ακόμα να δούμε την επομένη στην πόλη, από την οποία αναχωρούσαμε στις 18:40.
Πρωί πρωί φύγαμε από το New Plymouth για να προσεγγίσουμε το βουνό Taranaki, το οποίο θυμίζει έντονα το Φούτζι της Ιαπωνίας. Από μακριά φαίνεται ότι είναι ένας τέλειος κώνος με λίγο χιονισμένη την κορυφή του, που βρίσκεται 2518 μέτρα πιο ψηλά από τη γύρω θάλασσα. Όταν πλησιάσεις γίνεται αντιληπτή η μη τελειότητα του κώνου. Για να προσθέσω ότι όταν πας ακόμα πιο κοντά, ούτε καν τον κώνο δεν είσαι σίγουρος ότι βλέπεις.

Όταν φτάσαμε στη βάση είχε κόσμο που πήγαινε κι ερχότανε. Οι περισσότεροι κάνανε ορειβασία και πιστεύω ότι πολλοί ίσως έφταναν μέχρι και την κορυφή. Καημένα νιάτα να σας είχα! Εμείς πήγαμε μέχρι το κέντρο επισκεπτών, προχωρήσαμε λίγο πιο κει, να μη φαίνονται τα κτήρια, βγάλαμε τις φωτογραφίες και φύγαμε. Και επειδή έχομε και καλές μηχανές, με το ζουμ νομίζεις ότι είσαι πολύ κοντά στην κορυφή. Που να πάρει, λες! Είχε πολλά χιόνια και δε μπορούσαμε να φτάσομε πιο ψηλά. Θα σε πιστέψουν.

Δεν είχα και πολλές επιλογές:

Ήταν ωραία πάντως! Μετά πήγαμε ξανά στο New Plymouth για να το δούμε κι άλλο. Όχι ότι άξιζε τόσο ενδιαφέρον, αλλά ουσιαστικά το είχαμε δει λίγο το προηγούμενο βράδυ και θέλαμε μερικές ακόμα φωτογραφίες. Να μη γίνομαι βαρετός: ερημιά και πάλι στους δρόμους, δέκα το πρωί. Και είναι παραλιακή πόλη και είναι καλοκαίρι. Που πάνε αυτοί οι άνθρωποι; Μήπως κάποιος στο φόρουμ είναι από εκεί κοντά να μας λύσει την απορία;

Οι εργάτες εδώ κάτι συζητάνε:

Φύγαμε!

Ωραία τοπία!

 

[travelbreak]

Waitomo Caves. Βουνά, σπηλιές και θάλασσες.

Πήραμε το δρόμο για το Auckland και όπου βρίσκαμε ωραίο μέρος σταματούσαμε να το δούμε. Και βρήκαμε πολλά τέτοια. Στην αρχή παραλιακά και μετά στην ενδοχώρα.

Στο μέσον της διαδρομής για το Auckland ήταν τα σπήλαια Waitomo Caves, όπου θα βλέπαμε σε μια σπηλιά τα σκουλήκια που λαμπιρίζουν: glow-worms light up the Glowworm Caves, έτσι γράφουν οι οδηγοί. Η αλήθεια είναι ότι εκεί υπήρχαν ένα ολόκληρο σύστημα σπηλαίων με διάφορα ενδιαφέροντα να βλέπαμε αλλά όλα τα εισιτήρια ήταν πουλημένα. Ευτυχώς βρήκαμε και είδαμε τα σκουλήκια, που ήταν το βασικότερο από τα σπήλαια που θέλαμε να δούμε. Εμείς νομίζαμε ότι θα βλέπαμε πυγολαμπίδες, αλλά δεν έχουν καμία σχέση. Φωτογραφίες με τα ζωάκια δεν έχω, μπορείτε όμως να βρείτε στο ίντερνετ.

Στο σπήλαιο στην αρχή πας με τα πόδια ένα μέρος και στο τέλος, που είναι και το καλύτερο θέαμα με τα σκουλήκια, μπαίνεις σε μια βάρκα και περιηγείσαι τη σπηλιά. Τα σκουλήκια με τη φλογίτσα τους κρέμονται από την οροφή της σπηλιάς σε πολύ μικρή απόσταση από τα πλήθη που αν τους επιτρεπόταν θα αλάλαζαν από ενθουσιασμό. Το πίσω μέρος των σκουληκιών λάμπει λόγω μιας χημικής ουσίας που εκλύεται από το σκουλήκι και αντιδρά με το οξυγόνο της ατμόσφαιρας και έτσι φεγγοβολεί, προσελκύοντας διάφορα έντομα της σπηλιάς. Το ίδιο το ζώο έχει κολλώδεις ίνες που κρέμονται από το σώμα του και τα έντομα κολλάνε σε αυτές και έτσι το σκουλήκι τρέφεται. Μάθαμε και βιολογία σήμερα.

Και για να μην πάμε και από τις οκτώ στο Auckland, μας πέφτουν βαριές οι πόλεις, ειδικά εμένα, πήγαμε στο Raglan, ένα παραλιακό χωριό που οι οδηγοί το προτείνουν, ίσως για μπάνιο το καλοκαίρι. Εμείς πήγαμε να το δούμε απλώς. Ωραία ήταν.

Αμέριμνοι στο παιγνίδι τους με τα ζώα:

Και μη μου πείτε ότι οι Νεοζηλανδοί δεν αγαπάνε τα ζώα:

Φεύγοντας είπα να οδηγήσω εγώ το αυτοκίνητο και κανείς δεν είχε αντίρρηση. Στη διαδρομή βλέπω το ταμπλό του αυτοκινήτου να έχει πάρει ένα ροζ χρώμα. Ρωτώ την παρέα μήπως είναι καμιά πόρτα ανοιχτή, όχι μου λένε. Σκέφτηκα ότι αν ήταν κάτι σοβαρό, το χρώμα δε θα ήταν ροζ αλλά κόκκινο. Προχωρούσαμε ακάθεκτοι.

Λίγο έξω από το χωριό ορισμένα από τα αυτοκίνητα μου άναβαν πονηρά τα φώτα και έπαιζαν (έτσι το λέμε στην Κρήτη) την κόρνα. Λέω κι εγώ, ας πάω πιο αργά μήπως έχει τροχαία. Έτσι κάνουμε στην Ελλάδα, έτσι θα κάνουν κι εδώ. Σιγά που το κάνουν εδώ! Μάλλον θα τηλεφωνήσουν στην τροχαία να σε γράψει αν κάνεις παράβαση. Δεν το πιστεύω αυτό. Έχω ακούσει ότι το κάνουν στη Γερμανία πάντως. Όχι δεν είχε τροχαία. Μας προσπερνούσαν αφού πήγαινα αργά και μας έκαναν νοήματα. Ρε, τι πάθανε οι άνθρωποι. Δε σταματάμε ρε παιδιά να δούμε τι γίνεται; Σταματάμε στην άκρη και τι να δούμε: ανοιχτή τελείως η πόρτα του πορτ μπαγάζ! Δε μπορούσαμε να καταλάβουμε πως δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι. Ούτε ο αέρας που ερχόταν δεν ενόχλησε τους πίσω; Ψάξαμε τα πράγματα και για καλή μας τύχη διαπιστώσαμε ότι δεν έλειπε τίποτα. Τυχεροί ήμασταν.

Σε αυτές τις περιπτώσεις την ευθύνη την έχει ο οδηγός, ο οποίος αναλαμβάνει και την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Άρα έφταιγα εγώ, το αναγνωρίζω. Γι’ αυτό και οι άλλοι άρχισαν να με βρίζουν από πάνω μέχρι κάτω. Ο Γιάννης μάλιστα ετοιμαζόταν να με χτυπήσει κιόλας με αριστερό κροσέ που είναι το καλό του. Η Ντίνα προσπαθούσε να τους κάνει καλά: εντάξει, δεν έγινε τίποτα, αφήστε τον να ζήσει. Θα μας ξαναπάει ταξίδι. Και όντως είχα δίκιο, τους πήγα και άλλα μετά, αφού έζησα.

Μη μου πει κανείς ότι πίστεψε έστω και το ελάχιστο από την προηγούμενη παράγραφο! Αφού σας είπα: νομίζουν ότι είμαι το τουριστικό γραφείο. Πίστευαν ότι θα τους αποζημίωνα. Ότι εγώ θα έτρεχα στο προξενείο για να αντικαταστήσω τα χαμένα διαβατήρια, που τα πήρε ο αέρας. Εγώ θα χρεωνόμουν και τις επί πλέον βραδιές στα ξενοδοχεία μέχρι να τακτοποιήσουμε τα διαδικαστικά. Τέτοια παρέα έχω. Εγώ μετά από αυτό άρχισα να στενοχωριέμαι και να τους λέω: παιδιά έχω γεράσει και τα χάνω, τι θα γίνει στο μέλλον; Κι εκείνοι μου έλεγαν να μη στενοχωριέμαι. Μπράβο ρε παιδιά. Εσάς θέλω για συντροφιά στα ταξίδια.

Λέτε να το έκαναν για να μη στεναχωρηθώ και γιατί με αγαπάνε; Σιώπα καλέ!

 

[travelbreak]

Φτάνουμε προς το τέλος του ταξιδιού και θα κάνω μια μικρή ανακεφαλαίωση. Πριν ο αγαπητός @Defkalion σπεύσει να εξαποστείλει το ταξίδι μας από τις ιστορίες σε εξέλιξη στις τελειωμένες. και καλά κάνει, αλλά η παλιότερη ιστορία σε εξέλιξη ξεκίνησε στις 9/12/2007, τότε που εγώ ακόμα ήμουν ακόμα στις δεκαετίες των -άντα.
Και αφού το έφερε η κουβέντα θα ξυπνήσω μερικά τακτικά μέλη εδώ στο φόρουμ για τις ατέλειωτες ιστορίες τους.
Ο πρώτος που βλέπω είναι ο @hydronetta , συγγραφέα δυο ιστοριών με πάνω από 40.000 προβολές και άλλες δυο με πάνω από 20.000. Από κοντά και οι @gelf και @Yorgos . Εντάξει, είναι τεράστιες ιστορίες και θέλουν το χρόνο τους. Δεν είναι όλοι δημόσιοι υπάλληλοι σαν κι εμένα. Take your time guys.
Επανέρχομαι στα δικά μου. Στον επόμενο χάρτη φαίνονται χονδρικά οι περιοχές που περιφερθήκαμε αυτές τις 13 μέρες στη Νέα Ζηλανδία:

Και εδώ φαίνονται οι διαδρομές στο Βόρειο Νησί με καλύτερη ακρίβεια:

Προχωρώ τώρα στην περιγραφή της τελευταίας μέρας του ταξιδιού.


Δέκατη τρίτη μέρα στη ΝΖ. Auckland, τελευταία μέρα στη Νέα Ζηλανδία.

Τέσσερα χρόνια μετά το ταξίδι αυτό, που κάθισα στον υπολογιστή για να γράψω με πληκτρολόγιο και όχι με στυλό, τις εμπειρίες από εκείνο το αξέχαστο δεκαπενθήμερο, δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο το γράψιμο. Και σήμερα που πρέπει να αναφερθώ στην τελευταία του μέρα, νιώθω μια στεναχώρια. Λες και είχα ταξιδέψει πάλι εκεί και πρέπει να πάρω το απόγευμα το αεροπλάνο για την επιστροφή.

Γράφοντας εδώ, έχω πάνω στο γραφείο εκείνο το ημερολόγιο που έγραφα σχεδόν κάθε πρωί και το συμβουλεύομαι για να ξαναθυμηθώ όσα ζήσαμε. Ταυτόχρονα σε ένα παράθυρο του υπολογιστή έχω το πρόγραμμα μετακινήσεων που είχα κάνει για τα μέρη που έπρεπε να επισκεφτούμε, τις ώρες αναχώρησης των πτήσεων, τα καταλύματα και τι ώρα έπρεπε να κάνουμε Check in (για το check out δεν έγραψα γιατί πάντα φεύγαμε χαράματα) και διάφορες άλλες πληροφορίες για τις πόλεις και τα χωριά που πήγαμε. Σε ένα άλλο παράθυρο έχω όλες τις φωτογραφίες που τράβηξα και τις κοιτάζω μία-μία για να θυμηθώ τα μέρη ή την ώρα που τραβήχτηκε κάθε μία. Τι ωραία που είναι!

Σήμερα λοιπόν θα γράψω την τελευταία μέρα του ταξιδιού και το ταξίδι μου θα τελειώσει. Αυτό με στεναχωρεί. Σκεφτόμουν ποιο να γράψω μετά από αυτό. Είναι αλήθεια πως έχω αρκετά ταξίδια αλλά λίγα είναι σαν και αυτό. Άσε που τα περισσότερα σας τα έχω γράψει εδώ. Άρα τα περιθώρια στενεύουν. Ευτυχώς που όταν θα το ανεβάζω στο φόρουμ θα το ξαναδιαβάσω (πάει κι αυτό, το έκανα και δεν μένει κάτι άλλο) και θα ξαναδώ τις φωτογραφίες για να διαλέξω εκείνες που θα σας δείξω για να δείτε κι εσείς τις ομορφιές που χαρήκαμε εμείς. Έτσι θα το ζήσω άλλη μια φορά, ελπίζω τόσο έντονα όσο τώρα που το γράφω.

Φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα του μεγάλου ταξιδιού μας. Μέσα στη χώρα είχαμε δώδεκα διανυκτερεύσεις, επτά στο Νότιο και πέντε στο Βόρειο Νησί. Μείναμε πραγματικά δώδεκα εικοσιτετράωρα στη χώρα. Όμως αν προσθέσεις τις τρεις μέρες για να φτάσουμε και τις δυο για να επιστρέψουμε, έχουμε ένα σύνολο δεκαεπτά ημερών. Τα πρακτορεία έτσι λένε: ταξίδι 17 ημερών στη Νέα Ζηλανδία από 5600 ευρώ. Και έχουν κι εκείνοι 12 διανυκτερεύσεις στη χώρα.

Στο εσωτερικό:

Έχω πει ότι το ξενοδοχείο στο Auckland βρισκόταν στο κέντρο της πόλης οπότε με τα πόδια το πρωί ξεκινήσαμε τις βόλτες εκεί γύρω. Αρχίσαμε από τον πύργο Sky Tower (που είναι μέρος του συγκροτήματος skycity), πληρώνοντας μόλις $20 αφού για κάποιο ανεξήγητο λόγο μας έκαναν έκπτωση $8. Ανεβήκαμε μέχρι τα 220 μέτρα ύψος, που είναι η κεντρική πλατφόρμα και κάπου εκεί και τα εστιατόρια. Ο πύργος έχει συνολικό ύψος (για την αντένα τηλεπικοινωνιών) 328 μέτρα και είναι το ψηλότερο κτήριο στο Νότιο Ημισφαίριο. Μια χαρά ήταν στα 220 μέτρα. Είδαμε μια μεγάλη περιοχή της πόλης καθώς και πολύ μακριά γύρω από αυτήν, αφού η ατμόσφαιρα ήταν καθαρότατη. Από ψηλά φαίνεται πόσο όμορφο είναι τριγυρισμένο από πράσινους λόφους και δαιδαλώδεις θαλάσσιες γλώσσες.

Οι κρατήρες από ψηλά:

Όπως φαίνεται από μέσα:

Επικίνδυνα επαγγέλματα:

?

Αφού καθίσαμε τουλάχιστον μια ώρα κατεβήκαμε και με το αυτοκίνητο θέλαμε να πάμε σε μερικούς από τους λόφους που έχουν μορφή κρατήρα αφού προέρχονται από ηφαίστεια. Βρισκόταν κοντά στην πόλη, θα έλεγα μέσα σε αυτήν, και τους είδαμε όμορφους από τον πύργο. Αρχικά πήγαμε όμως προς το βόρειο μέρος για να περάσουμε την γέφυρα Auckland Harbour Bridge και αν κάνουμε μικρή βόλτα στο Northcote. Εκεί βρήκαμε ωραίο μέρος, εκεί μείναμε για λίγο.
Νάτη:

 

[travelbreak]

Κρατήρες και τέλος

Μετά πήγαμε στους κρατήρες Mt Eden και One tree Hill. Τους περπατήσαμε όπως και πολλοί τουρίστες μέσα στον καυτό ήλιο. Ευτυχώς πότε πότε έμπαινε στη μέση και κάποιο σύννεφο για σκιά. Μου θύμισαν λίγο ανάλογους κρατήρες στην Ισλανδία. Από τους λόφους είχες μια καλή θέα της πόλης. Το όνομα του δεύτερου από τους δυο, One tree Hill, μου προκάλεσε το ενδιαφέρον να μάθω πως προήλθε, γιατί είναι όντως περίεργο: Λόφος του ενός δένδρου! Την ονομασία την έδωσαν οι πρώτοι άποικοι λόγω ενός και μόνο δένδρου που υπήρχε στην κορυφή του. Το οποίο όμως ένας άποικος το έκοψε (άγνωστοι οι λόγοι, πολλές οι θεωρίες) το 1852. Και οι ιθαγενείς θεωρούσαν το δένδρο ιερό διότι ίσως ήταν μοναδικό στο είδος του. Αργότερα φυτεύτηκαν διάφορα δέντρα στην κορυφή, που όμως δύσκολα μεγάλωναν. Σήμερα υπάρχει ένας οβελίσκος (στήθηκε το 1948) προς τιμήν των Μαορί.

Ο πιο μεγάλος κρατήρας:

Ο οβελίσκος:

Και για να μη με ξεχνάτε:

Μετά ο Φίλιππος ήθελε να επισκεφτεί το Ενυδρείο της πόλης, αλλά οι υπόλοιποι εμείς δε θέλαμε. Κανένα πρόβλημα. Πήγαμε και τον αφήσαμε εκεί, εμείς παρκάραμε το αυτοκίνητο πιο κάτω και περάσαμε μια ώρα παρατηρώντας τους ντόπιους να ψαρεύουν σε μια αποβάθρα. Είχανε πλάκα γιατί πιάνανε αρκετά ψαράκια και ένας που έπιασε ένα μικρό δίκιλο καρχαρία τον πέταξε ξανά στη θάλασσα. Εγώ μόλις τον είδα στο αγκίστρι του σκέφτηκα: θα φάει καλά σήμερα. Δεν τους τρώνε φαίνεται. Από εκεί φαινόταν το κέντρο της πόλης με τα μεγάλα κτήρια και τον Sky Tower.

Αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες από την υπέροχη Νέα Ζηλανδία. Αναγκαστικά έπρεπε να πάμε στο αεροδρόμιο, να αφήσουμε το αυτοκίνητο, να κάνουμε Check in και με βαριά καρδιά να περιμένουμε την πτήση μας. Η επιστροφή έγινε με την αντίστροφη πορεία, αλλά ήταν πιο σύντομη από τον ερχομό μας. Τα γνωστά: Σύδνεϋ, Αμπού Ντάμπι και Αθήνα. Βέβαια το ταξίδι τελειώνει όταν φεύγουμε από το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος για το σπίτι. Άλλωστε οι εικόνες από το αεροπλάνο συνήθως είναι πανέμορφες. Τότε δεν είχαμε επισκεφτεί ακόμα το Σύδνεϋ, και ήμασταν ενθουσιασμένοι που βλέπαμε την όπερα και τους κολπίσκους του.

Σίδνεϊ. Το παράθυρο στο αεροπλάνο δεν ήταν και τόσο καθαρό:

Στο Σύδνεϋ είχαμε μια μικρή καθυστέρηση και περιμέναμε μαζί με όλο τον κόσμο. Σε μια στιγμή βλέπω μια γνωστή φυσιογνωμία: ήταν ο Γιάνης Βαρουφάκης. Για να σιγουρευτώ τον ρωτώ και μου απαντά: Ένοχος.
Τότε δεν είχαμε μάθει ότι θα ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Σύριζα. Μας έκανε εντύπωση ότι στο αεροπλάνο καθόταν σε οικονομική θέση και όχι μπροστά.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ωκεανία