Νέα Ζηλανδία Στο δρόμο και στη θάλασσα

[travelbreak]

Κι όμως, η μέρα δεν πήγε χαμένη!

Προχωρήσαμε άλλα 50 χλμ μέχρι το Westport. Στη διαδρομή σταματούσαμε όπου νομίζαμε ότι θα βλέπαμε κάτι ενδιαφέρον. Πράγματι σε μια παραλία είδαμε πάνω στα βράχια της ακτής αρκετές φώκιες αραχτές. Αυτά τα ζώα όπου και όποτε και να τα δεις τα χαίρεσαι, αφού δεν τα έχουμε στην Ελλάδα. Εννοείται ότι ο καιρός είχε φτιάξει και άλλοι τουρίστες είχαν βγει για τη βόλτα τους. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας μια ώρα πριν την αλλαγή του χρόνου, αφού στην επιστροφή είχαμε κάνει πολλές στάσεις.

Είχαμε και τα τυχερά μας:

Και σε άλλη εκδοχή:

Westport. Ερημιά:

Για την επομένη είχαμε διαμονή στο Christchurch. Πετάχτηκε η ιδέα να επιστρέψουμε για να δούμε τους παγετώνες, αλλά επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι. Βασικά, στην ψηφοφορία μεταξύ όλων των μελών της παρέας, χωρίς καμία αποχή και κανένα άκυρο η πρόταση να μη γυρίσουμε πίσω πήρε 100%. Αποτέλεσμα καλύτερο και εκείνα των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Θάταν παράλογο να επιστρέψουμε για δυο κυρίως λόγους: πρώτος, ότι ήταν ανοιχτό το ενδεχόμενο να έχει τον ίδιο καιρό και να μη δούμε τίποτα. Και δεύτερος, ότι θα χάναμε την επίσκεψη σχεδόν όλων των αξιοθεάτων της ημέρας αυτής, που ήταν πολλά και ενδιαφέροντα. Το μόνο που θέσαμε ως αντιστάθμισμα ήταν η επιστροφή σε απόσταση λίγων σχετικά χιλιομέτρων, μέχρι την περιοχή της Hokitika, που σήμερα λόγω βροχής δεν είδαμε.

 

[travelbreak]

Όγδοη μέρα στη ΝΖ. Πρωτοχρονιά, Arthur’s Pass και Christchurch

Καλή χρονιά, το 2015. Εμείς είχαμε σηκωθεί με τον καινούργιο χρόνο, μαζέψαμε τα πράγματά μας για άλλη μία μετακίνηση, όπως σχεδόν κάθε μέρα, και στην Ελλάδα ακόμα δεν είχανε ρίξει τα πυροτεχνήματα της πρωτοχρονιάς. Επί τέλους κατάλαβα πως γίνεται (τρόπος του λέγειν) παραμονή πρωτοχρονιάς που στην τηλεόραση δείχνει τους Νεοζηλανδούς και τους Αυστραλούς να κόβουν τις βασιλόπιτες κάνοντας μπάνιο. Βέβαια σε μας δεν έκανε τόση ζέστη στο Νότιο Νησί, αλλά στο Βόρειο σίγουρα πριν την πρωτοχρονιά στην Ελλάδα θα είχαν πάει πολλοί για μπάνιο στη θάλασσα.

Η μέρα ξεκίνησε με μια μικρή βόλτα στην πόλη που είχαμε μείνει. Δε μας ενθουσίασε.

Συνεχίσαμε στην επόμενη πόλη: Hokitika, που βρίσκεται 35 χλμ νότια του Greymouth. Μόλις φτάσαμε άρχισε να ρίχνει ο ουρανός νερό σε τεράστιες ποσότητες. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ και προλάβαμε να δούμε λίγο την μικρή πόλη.

Η χαρακτηριστική «επιγραφή» για την ονομασία της πόλης:

Μετά κατευθυνθήκαμε να δούμε το φαράγγι Hokitika Gorge που φημίζεται για τα νερά με τα όμορφα χρώματα.

Όλη αυτή η επίσκεψη στην περιοχή της Hokitika ήταν όμορφη, αλλά οι τρεις ώρες που κράτησε θα προτιμούσαμε να τις είχαμε στο Arthur’s Pass. Βρίσκεται στο βουνό με το ομώνυμο Εθνικό πάρκο. Είδαμε υπέροχα μέρη, είτε κοντά στο δρόμο είτε αφού περπατήσαμε. Εκτός από τα όμορφα δέντρα είδαμε πουλιά, ποτάμια με μικρούς καταρράκτες, γεφύρια, βουνοκορφές, μονοπάτια και λίμνες.

 

[travelbreak]

Christchurch

Όμως έπρεπε να φύγουμε νωρίς, γιατί θα πηγαίναμε στο Christchurch, όπου ό,τι προλαβαίναμε να δούμε σήμερα, αφού φεύγαμε την επομένη για το Βόρειο Νησί. Έτσι στις τέσσερις ήμασταν στο μικρό ξενοδοχείο μας. Βέβαια ήταν σχετικά κοντά: 150 χλμ από το κέντρο του Arthur’s Pass, δυο ώρες δρόμος.

Εδώ μείναμε:

Χωρίς καθυστέρηση πήγαμε στο κέντρο της πόλης. Παρκάραμε και αρχίσαμε τις βόλτες με τα πόδια.
Ας πω όμως λίγα για την πολύ πρόσφατη ιστορία της πόλης με τους σεισμούς. Και θα το κάνω γιατί σε όλη μας τη βόλτα βλέπαμε τα κτήρια με τις ζημιές του μεγάλου σεισμού του 2011, τρία χρόνια πριν την επίσκεψή μας.
Οι μεγάλοι σεισμοί ξεκίνησαν το 2010 με έναν μεγέθους 7,1 που όμως δεν άφησε θύματα. Ο επόμενος ήταν ο πιο καταστροφικός, το μεσημέρι της 22ας Φεβρουαρίου του 2011 (μέγεθος 6,3, αλλά με τρομερή βιαιότητα) με 185 θύματα. Τα περισσότερα από αυτά (τα 115) ήταν νέοι άνθρωποι και σκοτώθηκαν στο κτήριο της τηλεόρασης που κατέπεσε και μετά πήρε φωτιά. Τα θύματα ήταν τόσο πολλά γιατί εκείνη την ώρα στο κτήριο έκαναν εκπαιδευτική επίσκεψη πολλοί ξένοι φοιτητές, εκ των οποίων οι 70 σκοτώθηκαν. Τον Ιούνιο του 2011 έγιναν άλλοι δυο μεγάλοι σεισμοί αλλά δεν άφησαν θύματα. Το ίδιο και το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου και τον Ιανουάριο του επόμενου.

Παντού εργασίες αποκατάστασης:

Όλοι αυτοί άφησαν συντρίμμια και είδαμε ταμπέλες που έλεγαν ότι υπάρχει ένα εικοσαετές πρόγραμμα για την αποκατάσταση των ζημιών. Το κέντρο της πόλης ήταν σχετικά έρημο. Ίσως λόγω της αργίας της Πρωτοχρονιάς. Όμως δεν υπάρχουν και πολλά άθικτα κτήρια εκεί. Όσα δεν έχουν πέσει είναι αποκλεισμένα και ακατοίκητα. Όλα τα παλιά (και φαίνεται ότι ήταν πανέμορφα) είναι υπό ανακατασκευή. Ειδικά ο Καθεδρικός ναός. Ο μισός έχει γκρεμιστεί από τους σεισμούς και έχει στηθεί μια τεράστια επιχείρηση για την ανακατασκευή του στη μορφή που ήταν πριν.

Το μόνο μέρος που δε σε στεναχωρεί ήταν το πάρκο Hagley Park και ο βοτανικός κήπος. Καταπληκτικά τεράστια δέντρα, ενδημικά της περιοχής. Μείναμε μέχρι σχετικά αργά στην πόλη.

Πως φαίνονται οι τουρίστες!

Αργά για μας είναι η ώρα εννέα. Αν σκεφτείς ότι ξεκινήσαμε στις επτά το πρωί και χωρίς ξεκούραση επιστρέφουμε στο δωμάτιο στις εννέα, είναι αρκετές ώρες. Και με το δίκιο τους πολλοί θα πουν: μα να μην καθίσετε κάπου για μια μπύρα, ένα καφέ. Και φυσικά ορισμένοι θα πουν και για φαγητό. Η άποψη της παρέας είναι η εξής: αν πάμε για φαγητό αντί στις εννέα θα πάμε στο δωμάτιο στις έντεκα. Πότε θα ξεκουραστούμε; Και βάζω δυο ώρες για το φαγητό, αφού δεν το κάνεις μόνο για να γεμίσεις το στομάχι σου, αυτό το κάνεις και στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Με τόση κούραση, προτιμούμε το δωμάτιο για να κάνουμε το μπάνιο μας και να φάμε χαλαρά. Θα ανοίξουμε και ένα χάρτη, θα σκεφτούμε την επόμενη μέρα. Μπορούμε να πιούμε και το κρασάκι μας χωρίς να φοβόμαστε το αλκοτέστ. Όλη τη μέρα δεν πίνει κανείς ούτε σταγόνα αλκοόλ. Στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου είναι πάντα διάφορα ποτά αλλά μόνο το νερό είναι αυτό που δουλεύουμε.

Για να μην προσθέσω ότι τη συγκεκριμένη μέρα είχαμε και πολύ πρωινό ξύπνημα την επομένη, αφού η πτήση μας για το Βόρειο Νησί ήταν στις 08:05. Άρα ξύπνημα στις 05:00. Καληνύχτα και ήσυχα λοιπόν.

 

[travelbreak]

Ένατη μέρα στη ΝΖ. Βόρειο Νησί, Rotorua

Η πρωινή πτήση ήταν εξαιρετική. Είδαμε ακτές και βουνά με πιο ενδιαφέρον το Taranaki στο νότιο-μέσον του Βόρειου Νησιού. Είναι ένας σχεδόν τέλειος ηφαιστειακός κώνος με ένα κάτασπρο καπέλο από χιόνια, που λίγες μέρες αργότερα επισκεφτήκαμε και από πιο κοντά.

Ακόμα είναι το Νότιο Νησί:

Τα βουνά που τριγυρίζαμε λίγες μέρες:

Νότιο Νησί. Μην ξεγελιέστε, δεν είναι ατόλη αλλά το όρος Taranaki:

Πάντα απολαμβάνω τα αεροπορικά ταξίδια!

Το νησί αυτό δεν έχει την ομορφιά της φύσης του Νότιου. Έχει όμως πολλά γεωθερμικά φαινόμενα και τους Μαορί ή Μαόρι, τους ιθαγενείς του νησιού. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης των νησιών, αφού άλλο το ένα και τελείως διαφορετικό το άλλο νησί. Πρέπει να πάς στο ένα για να δεις όλα εκείνα που περιέγραψα στα προηγούμενα κείμενα και να πας και στο άλλο να δεις αυτά που θα ακολουθήσουν.

Οι Μαορί θεωρούνται απόγονοι των πρώτων Πολυνήσιων που ήρθαν στην περιοχή το 1250 με 1300. Επειδή τα νησιά δεν είχαν σαρκοβόρα ζώα εκείνη την εποχή, οι πρώτοι άποικοι βρήκαν εύκολα θηράματα στα άκακα ζώα και έκαναν μια από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές στη Γη. Το μεγαλύτερο ποσοστό από τα ζώα που μπορούσαν να φαγωθούν, εξαφανίστηκαν. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφτασαν, μη χάσουνε κι αυτοί, ήταν οι Ολλανδοί στα μέσα του 17ου αιώνα. Μάλλον όμως δεν εγκαταστάθηκαν και το 1769 πήγε ο Άγγλος James Cook, ο οποίος και χαρτογράφησε τα νησιά και έτσι καταχωρήθηκαν στους Άγγλους. Μετά άρχισαν τα γνωστά: εξολόθρευση των ιθαγενών και εκμετάλλευση του πλούτου της χώρας.

Οι ιθαγενείς πλέον είναι ελάχιστοι, όπως και στη Αυστραλία οι Αβορίγινες, και αποτελούν το 15% του πληθυσμού. Δεν είναι εύκολο να τους δεις, παρά μόνο σκόρπιους εδώ κι εκεί. Φαντάζομαι θα ζούμε σε συγκεκριμένα χωριά στα οποία όμως δεν πήγαμε. Για να πω την αλήθεια είδαμε αρκετούς στην Ροτορούα. Εκείνο με τους ιθαγενείς που δε μου άρεσε είναι ότι οι περισσότεροι που είδαμε ήταν αρκετά παχείς. Τώρα δεν ξέρω αν είναι στα γονίδιά τους, ή εκείνοι που είδαμε καλοπερνούν, εκμεταλλευόμενοι τη μοναδικότητά τους και αμειβόμενοι πάνω σε ανάλογη εργασία.

Με την πτήση μας φτάσαμε το πρωί στο Auckland, όπου νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο 4χ4 Honda CRV. Είχα πει στην αρχήτ ης αφήγησης ότι το πήραμε αρκετά φτηνότερα από την τιμή που είχαμε το άλλο στο Νότιο Νησί. Ένας από τους λόγους ήταν ότι δεν το πήραμε μέσα από το αεροδρόμιο αλλά έξω από αυτό. Ήρθαν όμως και μας πήραν με ένα μεγάλο αυτοκίνητο και μας μετέφεραν στα γραφεία τους όπου διεκπεραιώσαμε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες για το αυτοκίνητο.

Ο προορισμός μας ήταν η Ροτορούα (Rotorua, εύκολη γραφή και στα Αγγλικά, στα Μαορίστικα είναι λίγο πιο δύσκολο: Te Rotorua-nui-a-Kahumatamomoe), που βρίσκεται 230 χλμ νότια του Auckland. Έχει κοντά στις 100.000 κόσμο και βρίσκεται στις όχθες της ομώνυμης στρογγυλού σχήματος λίμνης. Νομίζω είναι η πιο διάσημη πόλη για πολιτιστική επίσκεψη στο Βόρειο Νησί, στου οποίου βρίσκεται στο μέσον.

Πάλι στο δρόμο:

Και στη θάλασσα:

Στο δρόμο σταματήσαμε να δούμε ένα φαράγγι, το Karangahake Gorge, που είχε τεράστια πλήθη να κάνουν διάφορες δραστηριότητες, κυρίως περπάτημα. Εμείς έχοντας μάθει στις ερημιές του Νότιου Νησιού, δεν καθίσαμε πολύ, αφού άλλωστε δε μας τραβούσε το μέρος. Πλέον είχαμε φτάσει σε καλοκαιρινό καιρό, αφού το Βόρειο Νησί είναι σε γεωγραφικό πλάτος αντίστοιχο της Ελλάδας. Ο κόσμος κολυμπούσε στα ποτάμια και στις θάλασσες. Οι παραλίες εδώ ήταν όμορφες και θύμιζαν ελληνικές.

Να και μια χρήσιμη πληροφορία (αχρείαστη να είναι):

 

[jmar]

Τι πανέμορφη χωρά! Έχω εκστασιαστεί απ τις φώτο! Θυμίζει Νορβηγία - Ιρλανδία σε πολλές περιπτώσεις το φυσικό περιβάλλον!

 

[travelbreak]

Πρώτες εντυπώσεις από τη Rotorua

Κατά τις πέντε το απόγευμα φτάσαμε στη Ροτορούα και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας που ήταν λίγο έξω από την πόλη. Το ξενοδοχείο, που το είχα κλείσει εγώ, μερικούς μήνες πριν από την Αθήνα, το είχα επιλέξει με μοναδικά κριτήρια να είναι οικονομικό, να έχει πάρκιν για το αυτοκίνητο και να έχει το δωμάτιο δικό του μπάνιο.
Νάτο:

Όταν είδαμε τα δωμάτιά μας δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας: απέναντι ακριβώς ξεπηδούσαν οι καπνοί και τα νερά από τα geyser της Te Puia, που είναι από τους σημαντικότερους χώρους με γεωθερμικά, που είχαμε στο πρόγραμμα για επίσκεψη. Ούτε εγώ ούτε κανείς από την παρέα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι με 61 ευρώ το δίκλινο (και που; Στη Νέα Ζηλανδία!) θα ανοίγαμε την κουρτίνα και θα βλέπαμε τους καπνούς και τα νερά της Te Puia. Ήξερα ότι είναι δίπλα αλλά να μας δώσουν και τέτοια δωμάτια ήταν υπέροχο!

Οι επόμενες φωτογραφίες από το παράθυρο στο δωμάτιο:

Ιδού η απόδειξη:

Ήμασταν ενθουσιασμένοι και βγήκαμε αμέσως για να δούμε που θα ξεκινήσουμε τις επισκέψεις. Όμως η απογοήτευση ήταν πλήρης. Πρώτον γιατί όλα τα τουριστικά μέρη έκλειναν στις έξι και επομένως η μέρα είχε χαθεί. Δεύτερον ένα τουρ που θέλαμε να κάνουμε την επομένη με Μαόρι και τα τοιαύτα ήταν πανάκριβο και αποφασίσαμε να μην το κάνουμε. Θα κάναμε απλές επισκέψεις στους χώρους με ό,τι εκεί ήταν δυνατόν να δούμε. Ευτυχώς όλα ήταν μια χαρά και η επόμενη μέρα μας έδωσε πλήρη ικανοποίηση.

Για τη μέρα της άφιξης δεν είχαμε πλέον και πολλές επιλογές. Πήγαμε για ψώνια (φαγητό φυσικά) και μετά στο κέντρο της πόλης, είχε αρκετή κίνηση με καλά μαγαζιά σε ένα πεζόδρομο και μια ενδιαφέρουσα συναυλία. Την ακούσαμε λίγο επ’ έξω.

Στο Νότιο Νησί είχε παντού τοτέμ:

Ως συνήθως δεν καθίσαμε πουθενά και αργά το απόγευμα καταλήξαμε σε ένα ενδιαφέροντα χώρο: Government Gardens. Είχε πολύ ωραία κτήρια.

Το βράδυ στο δωμάτιο είχαμε το υπέροχο θέαμα:

 

[travelbreak]

Δέκατη μέρα στη ΝΖ. Rotorua, σούπερ γεωθερμικά.

Τι μέρα και η σημερινή! Χτες που είδαμε ότι όλες οι εκδηλώσεις και τα γεωθερμικά στην Ροτορούα έκλειναν νωρίς, θεωρήσαμε ότι δε θα προλαβαίναμε όσα είχαμε στο πρόγραμμα για την περιοχή. Και δεν είναι μόνο ότι έκλειναν νωρίς το απόγευμα, αλλά άνοιγαν και αργά το πρωί. Αργά για μας τους πολύ πρωινούς. Το πάρκο άνοιγε στις εννέα. Ήμασταν στην πόρτα της Te Puia. Άλλωστε ήταν δίπλα μας.

Θυμηθήκαμε το Yellowstone:

Βράζει η γης:

Τα εισιτήρια είναι στην τιμή των $30 περίπου, αλλά έχει και επιλογές αν θες να δεις και διάφορες εκδηλώσεις, προαιρετικά. Εμείς κάναμε σχεδόν δυο ώρες βόλτα στις λιμνούλες με τα καυτά νερά. Μας άρεσαν πολύ και τα τοτέμ που βέβαια ήταν σε όλο το Νότιο Νησί. Ήταν νομίζω πιο εντυπωσιακά από εκείνα στην Αλάσκα. Στην Te Puia δε χρειαστήκαμε κάποιον ξεναγό, αφού θεωρούμε ότι τα πράγματα είναι απλά. Έχουμε και τους έντυπους τουριστικούς οδηγούς μας για να διαβάσουμε. Η αλήθεια είναι πως τελικά εμείς δε δίνουμε και τόση σημασία σε όλες τις λεπτομέρειες γιατί η λογική μας είναι ότι τα πιο πολλά θα τα ξεχάσουμε σύντομα. Το κακό είναι ότι δεν ξέρουμε εκ των προτέρων ποια είναι τα σημαντικά για να τα προσέξουμε.

Εδώ για το φιλοθεάμον κοινό κάτι βράζουν:

Παντού τοτέμ:

Τέλος πάντων εμείς απολαύσαμε τη βόλτα μας και διαπιστώσαμε ότι τα πιο ενδιαφέροντα δυο σημεία του πάρκου τα βλέπαμε, το ένα από το δωμάτιό μας και το άλλο από την αυλή του ξενοδοχείου. Από παντού έβγαιναν ζεστά νερά και τα άλατα είχαν κάνει το τοπίο σα να ήταν χιονισμένο: κατάλευκο. Μας θύμισε λίγο από Yellowstone. Σίγουρα πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από το γίγαντα του φυσικού κάλους της Αμερικάνικης γης. Η σύγκριση είναι προσβολή, αλλά εγώ απλά είπα ότι το θυμηθήκαμε, αλλά και πάλι ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

 

[travelbreak]

Ροτορούα, Whakarewarewa

Ο επόμενος χώρος για επίσκεψη ήταν ευτυχώς πολύ κοντά. Ήταν το τεχνητό χωριό των Μαορί Whakarewarewa (άντε να το πεις τώρα αυτό το όνομα). Εκεί είχε λίγα αλλά πολύ όμορφα γεωθερμικά. Σε ορισμένα σημεία είχε εντυπωσιακές κιτρινοκόκκινες λάσπες από τα θειικά άλατα. Εκεί αγοράσαμε και την παρακολούθηση μιας μουσικοχορευτικής (κυρίως) παράστασης με ιθαγενείς. Μας άρεσε και στο τέλος οι άνθρωποι καθόταν και έβγαζαν με το κοινό όσες φωτογραφίες ήθελε ο κόσμος. Μπράβο τους και δεν ήταν του στυλ: δώσε και ένα μικρό φιλοδώρημα, πράγμα που στις ΗΠΑ κάνουν συνέχεια στα τουριστικά χωριά.

Το ντόπιο φιλί:

Είχαμε και την επιλογή να κάνουμε ένα τουρ σε αυθεντικό ( χωριό των Μαορί με ντόπιο φαγητό, αλλά δεν το προτιμήσαμε κυρίως για το κόστος που ξεπερνούσε τα $100, αλλά και για τον αρκετό χρόνο που απαιτούσε. Γι αυτό πήγαμε ξανά μέσα στην πόλη Ροτορούα για να δούμε με το φως της ημέρας τους βοτανικούς κήπους που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Ο χρόνος μας πίεζε και το πρόγραμμα είχε πολλά. Φύγαμε με κατεύθυνση την πόλη Taupo, σε απόσταση 80 χλμ από τη Ροτορούα.

 

[travelbreak]

Τρέμε Yellowstone: Waimangu Volcanic Valley, Wai - O – Tapu

Στη διαδρομή μας ήταν η προτεινόμενη περιοχή της Waimangu Volcanic Valley. Εκεί το 1886 έγινε η μεγαλύτερη ηφαιστειακή έκρηξη στη χώρα για τα τελευταία 700 χρόνια. Σιγά-σιγά στο χώρο δημιουργήθηκε μια λίμνη με διάφορους κρατήρες. Αυτοί όμως τα τελευταία πενήντα χρόνια καταστράφηκαν και σήμερα δεν βλέπεις πολλά ενδιαφέροντα. Κάνεις όμως μια ακριβότατη ($43,5) εκδρομή στη λίμνη Rotomahana με ένα πλοιάριο και γυρνάς απογοητευμένος που δεν διάβασες καλύτερα την ιστορία του μέρους. Τότε θα ήξερες ότι οι φωτογραφίες που είδες και σου άρεσαν ήταν πριν αυτές οι ομορφιές εξαφανιστούν από την τρομερή δραστηριότητα της φύσης. Τα 3-4 χλμ από το κέντρο επισκεπτών μέχρι τη λίμνη τα κάνεις αν θες με τα πόδια ή με ένα πουλμανάκι. Αν έχεις ώρα καλύτερα με τα πόδια, γιατί έχει όμορφη φύση και μερικά γεωθερμικά με υπέροχα χρώματα.

Αυτοί οι οδηγοί σπανίως σου δίνουν το μέτρο της ομορφιάς (αν υπάρχει) σε ορισμένα μέρη. Στο επόμενο μέρος που πήγαμε ελπίζαμε να ανταμειφθούμε για το μέτριο ενδιαφέρον του προηγούμενου. Περιμέναμε να δούμε την τύχη μας. Και ήταν μεγάλη! Ω! μα τι είδαμε! Το εξαιρετικό Wai - O – Tapu. Τι χρώματα ήταν αυτά! Να κάνεις βόλτες και να μην τα χορταίνεις. Θέλω κι άλλο. Μα πρέπει να φύγουμε γιατί έχουμε κι άλλα στο δρόμο μας. Δεν είναι ότι τα είδαμε βιαστικά ή είδαμε τα μισά. Όλα τα βλέπουμε αλλά θες να τα ξαναδείς. Ανεβαίνει μετά και ο πήχης των απαιτήσεών μας.

Και που να σας έβαζα όλες τις ωραίες φωτογραφίες!

 

[travelbreak]

Wairakei Terraces και τελειώνει η μέρα

Έλεγα πριν ότι έχει ανέβει πολύ ο πήχης με αυτά που βλέπαμε. Ας ανέβη όσο θέλει: το Wairakei Terraces είναι άπαιχτο. Διαφορετικό από τα υπόλοιπα που είχαμε δει και εντυπωσιακό. Βόλτες και ξανά βόλτες. Η παρέα εκστασιασμένη χάθηκε και ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο και φωνάζαμε τα ονόματα για να βρεθούμε: Γιάννη έλα να δεις. Όχι, εσύ έλα. Μετά εγώ. Όλο τέτοια. Το μέρος ήταν ένα resort που προσέφερε για τους επισκέπτες και τη δυνατότητα για βόλτα στο χώρο του, που ήταν ένα γεωθερμικό πάρκο. Βασικά ήταν για διαμονή ή για λουτρό σε υπέροχα ιαματικά νερά. Το κυριότερο αξιοθέατο ήταν οι πισίνες σε στυλ Παμούκαλε αλλά σε μικρογραφία (αν και δεν έχω πάει!). Εμάς όμως μας άρεσαν και τα τοτέμ και ένα εγκαταλειμμένο χωριό των Μαορί. Επειδή δεν είχαμε κάτι άλλο να δούμε μέχρι το μοτέλ που θα μέναμε το βράδυ, κάτσαμε όσο μας άρεσε και το απολαύσαμε.

Η είσοδος του χωριού, το καινούργιο και το παλιό:

Η τεράστια σημερινή μέρα είχε πέντε εισόδους στα σημεία ενδιαφέροντος με συνολικό κόστος 170 δολάρια δηλαδή 120 ευρώ (με την τότε ισοτιμία). Αρκετά χρήματα. Ευτυχώς δεν ήταν κάθε μέρα έτσι. Το Βόρειο Νησί έχει αρπαχτικά πορτοφολιών. Στο Νότιο δεν ήταν έτσι. Τα μόνα που πληρώσαμε εκεί ήταν τα δύο πλοία στα φιόρδ. Εδώ όπου και να πας το εικοσάρικο είναι για την πλάκα τους. Στη σημερινή μας μέρα κάπου (αλλά δε θυμάμαι που ακριβώς) μπήκαμε και σε ένα μικρό εθνολογικό μουσείο στο οποίο υπήρχε σε ένα σκοτεινό χώρο για να δούμε ένα μοναχικό Kiwi. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με την εμφάνιση του πουλιού, όμως το ότι το είδαμε αυτό το ενδημικό πουλί στο μισοσκόταδο νομίζω ότι είναι στα θετικά του ταξιδιού, γιατί έξω στη φύση ελεύθερο αποκλείεται να το δεις.

Χαμός!

Αν και ο τουριστικός μας προορισμός σήμερα ήταν η πόλη Taupo, που βρίσκεται στο βόρειο μέρος της ομώνυμης λίμνης, εμείς μείναμε 50 χλμ πιο νότια στο Turangi, στο νότιο μέρος της ίδιας λίμνης. Τα ξενοδοχεία στο Taupo ήταν πανάκριβα και πήγαμε σε ένα μοτέλ στο ερημικό Turangi. Την άλλη μέρα βέβαια πήγαμε να δούμε το Taupo.

Στο μοτέλ (που φτάσαμε κατά τις οκτώ, μέρα ακόμα για καλά) μας υποδέχτηκε μια ενθουσιώδης χοντρή κυρία και όταν μας τακτοποίησε στα δωμάτια μας έβαλε να τοποθετήσουμε πινέζες οπωσδήποτε στον παγκόσμιο χάρτη που είχε στη ρεσεψιόν. Δε θα μας άφηνε να φύγουμε αλλιώς, μιας και από Ελλάδα είχε μόλις δυο πινέζες. Εγώ έβαλα μια στην Κρήτη και ο Γιάννης μια στην Κύπρο, λόγω της συζύγου του. Έχει ενδιαφέρον να δείτε αυτό το χάρτη και να τον μελετήσετε.

Το μοτέλ μας:

Αφήσαμε τα πράγματα στα δωμάτια και κάναμε μια βόλτα στη γύρω περιοχή μέχρι να βραδιάσει. Δεν είχε καθόλου κόσμο αν και μέρες γιορτών. Ήταν πολύ όμορφο το μέρος αλλά για Νέα Ζηλανδία μάλλον δε μετρά. Ένα ταχυφαγείο υπήρχε με λίγα παιδιά και εμάς τους τέσσερις απ’ έξω που μας άρεσε να τραβάμε φωτογραφίες ό,τι βλέπαμε, αφού βρισκόμασταν σε τούτη τη μακρινή χώρα.

 

[travelbreak]

Ενδέκατη μέρα στη ΝΖ. Forgotten World Road, New Plymouth

Η σημερινή μέρα είχε τις ομορφιές της με τα γεωθερμικά και αυτή. Είχε όμως και ένα δρόμο θρύλο για τη Νέα Ζηλανδία, τον Forgotten World Road, αν και επισήμως είναι Highway, ο Θεός να τον κάνει. Κάποτε βέβαια ήταν. Έχει μήκος εκατόν πενήντα χιλιόμετρα, από τα οποία τα 25 περίπου καλός χωματόδρομος (το 2014). Για να είμαι ειλικρινής, δεν τον είχα στα υπ’ όψιν, οπότε δεν υπήρχε στο πρόγραμμα. Όμως κοιτάζοντας στο βιβλίο του Lonely Planet, και βλέποντας ότι αξίζει, αποφάσισε η παρέα να τον κάνουμε.

Δεν υπάρχει περίπτωση στην παρέα μας να προταθεί διαδρομή επί πλέον και να μη γίνει αποδεκτή με ενθουσιασμό από όλους εκτός από εμένα. Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ούτε από κούραση ούτε τους νοιάζει αν θα φτάσουν στο ξενοδοχείο τους τα μαύρα μεσάνυχτα. Λες και κάτι πίνουν και βρίσκονται σε ένα φανταστικό υπέροχο κόσμο. Σε ένα κόσμο που υπάρχει ένα τουριστικό γραφείο που τους κάνει όλο το ταξίδι. Πως με το γραφείο δε σε νοιάζει αν θα αργήσεις, αν θα χάσεις το πλοίο ή το αεροπλάνο, αν θα χαλάσει το αυτοκίνητο, έτσι και με μας. Νομίζουν ότι μας έχει αναλάβει ένα τουριστικό πρακτορείο. Εγώ τους επαναφέρω στην πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι κάνουν κατασκήνωση:

Το πρωί φύγαμε νωρίς για να πάμε να δούμε το Taupo, που χθες λόγω της προχωρημένης ώρας, προσπεράσαμε. Είναι μια όμορφη πόλη δίπλα στη λίμνη και νωρίς το πρωί είδαμε κάποιους να ετοιμάζουν τα σκάφη τους για να πάνε τις βόλτες στη λίμνη.

Και βέβαια υδροπλάνα για τις μετακινήσεις:

Για Νέα Ζηλανδία δεν ήταν όμως κάτι σπουδαίο, γι αυτό φύγαμε για να επισκεφτούμε τον καταρράκτη Huka Falls. Ούτε κι εδώ μείναμε πολύ. Ευτυχώς έχουμε τις φωτογραφίες για να τον θυμόμαστε, γιατί σίγουρα δεν είναι αξέχαστος. Για το Βόρειο Νησί, που δεν έχει πολλούς καταρράκτες είναι καλός. Επίσης όποιοι έχουν χρόνο και διάθεση για περπάτημα είναι ό,τι πρέπει.

Φύγαμε:

 

[travelbreak]

Γεωθερμία ξανά.

Η δική μας διάθεση ήταν για γεωθερμία. Για χρώματα μυρωδιά από θειάφι, ζεστά νερά και καπνούς. Γι’ αυτό πήγαμε αρχικά σε ένα μέρος με ένα τρανταχτό όνομα: κρατήρες του φεγγαριού, Craters of the Moon. Είναι ένα μέρος πολλών στρεμμάτων με αχνίζοντα ύδατα και κρατήρες ζεστού νερού. Η τοποθεσία δεν έχει υψηλή βλάστηση και σχεδόν όλα είναι ορατά και πλησιάζεις πολύ κοντά από ξύλινα μονοπάτια. Το επιβλητικό είναι το τοπίο που αντικρίζεις με τους καπνούς του νερού, λες και είναι βομβαρδισμένη περιοχή.

Η καλή μου παρέα:

Καθ' όλα νόμιμος:

Εκείνο όμως το μέρος που μας πήρα τα μυαλά, ήταν στην επόμενη στάση.

Ονομάζεται Orakei Korako. Διαβάζουμε ένα σωρό οδηγούς για να διαλέξουμε τα πιο ενδιαφέροντα και δεν μπορείς να καταλάβεις πως εδώ είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα και εξαιρετικά μέρη της χώρας. Και εκεί που νομίζαμε ότι τα έχουμε δει όλα νάμαστε στο Orakei Korako.

Πληρώνουμε τα εισιτήριο, παίρνουμε το καραβάκι να μας περάσει απέναντι και βλέπουμε το θαύμα της φύσης.

Από εδώ πή

Τι να πω για τα χρώματα και τους σχηματισμούς! Οι εικόνες μόνο μπορούν να μιλήσουν. Όχι να μιλήσουν, να τραγουδήσουν. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσουμε τις επισκέψεις μας στα γεωθερμικά πάρκα της χώρας. Άλλωστε οι μέρες περνούσαν και δεν το είχαμε καταλάβει: το ταξίδι τέλειωνε. Δυο μέρες είχαν μείνει.

Διαλέξτε 'όποια σας αρέσει περισσότερο (με δεξί κλικ την κάνετε αντιγραφή όπου θέλετε):

Λόγω της τελευταίας μετακίνησης των τεκτονικών πλακών, ο χάρτης του κόσμου έχει αλλάξει πρόσφατα:

Αυτό το μέρος είναι ατέλειωτο. Απίστευτες εικόνες!!!

Αν σας έδειχνα το πρόγραμμα που είχα κάνει από την Ελλάδα, θα βλέπατε ότι όλα που περιέγραψα ότι είδαμε σήμερα μέχρι τώρα, ήταν στη χθεσινή ημέρα. Αν ήμουν ταξιδιωτικό γραφείο θα μου κάνατε τη χειρότερη κριτική. Για να μην πω ότι θα ζητούσατε τα λεφτά σας πίσω. Όταν πας ταξίδι θες να δεις όσα λέει το πρόγραμμα που αγόρασες. Ευτυχώς οι συνταξιδιώτες μου εφ’ ενός μου έχουν εμπιστοσύνη και αφ’ ετέρου δεν πολυδιαβάζουν το πρόγραμμα, ειδικά προς το τέλος του ταξιδιού. Επομένως από το Orakei Korako και μετά θα κάναμε το σημερινό πρόγραμμα. Και η ώρα είχε πάει σχεδόν δύο το μεσημέρι. Άντε πάλι να τρέχουμε.