Μεξικό Στο Μεξικό (και όχι μόνο) για την ολική έκλειψη ηλίου!

[Nikos1986]

χθες στο youtube μου εμφανίστηκε ένα video με τις 10 χειρότερες "γειτονιές" στις ΗΠΑ
αν θυμάμαι καλά οι 2 στις 3 πρώτες ήτνα από Washington
είναι τροματικτο πραγματικά, αν συγκρίνω τις εικόνες που έβλεπα χθες, με τις φωτό τις δικες σου. Λες k συγκρίνουμε Ελβετία με χώρες του τρίτου κόσμου.
Σίγουρα δεν πηγες προς αυτές τις περιοχές, αλλα k πάλι...

Κι εμείς είχαμε ακούσει διάφορα, για παράδειγμα για την περιοχή γύρω από την Connecticut Avenue. Παρ'όλ'αυτά, κατεβαίνοντάς την κατά το σούρουπο, δεν είδαμε κάτι, ούτε νιώσαμε άβολα περπατώντας την. Στο κομμάτι γύρω από το Mall, συμπεριλαμβάνοντας και την περιοχή γύρω από το Καπιτώλιο και τον Λευκό Οίκο, ούτε εκεί είχαμε κάποιο πρόβλημα. Όπως είχαμε συζητήσει και με τη Μαρία, υπήρχε μεγάλο πρόβλημα εγκληματικότητας παλαιότερα, αλλά έχουν γίνει προσπάθειες να καθαρίσει η πόλη.

Αυτό με τα street food vans που αναφέρει και ο jimkGR το είχα σβήσει από το μυαλό μου (αν και φάγαμε 1-2 φορές κάτι hot dogs από αυτούς). Πάντως τον χαμό στην φωτογραφία δεν τον είχαμε. (από που είναι; στην 7η; )

Τη βρήκα αρκετά ασφαλή πόλη, ιδιαίτερα στο Mall, όπου σίγουρα θα περάσει κανείς πολύ χρόνο. Τη βρήκα επίσης λίγο "αποστειρωμένη" πόλη, λίγο lifeless. Σίγουρα δεν βοηθάει ότι είναι μια πόλη με πολλά κυβερνητικά κτήρια και δουλείες, και σίγουρα δεν είδα πολλά κομμάτια της πόλης, οπότε μπορεί να έχω και λανθασμένη εντύπωση. Ίσως είχα άλλη εντύπωση αν είχα πάει Georgetown όπου είναι φοιτητούπολη και έχει άλλο vibe.

Πρώτα απ'όλα, σε ευχαριστώ για τη μνεία. Χαίρομαι πολύ που βοήθησα στον σχεδιασμό της Ουάσινγκτον.

Το Georgetown όντως έχει άλλο αέρα από την Ουάσινγκτον, εμείς είχαμε περάσει εκεί ένα απόγευμα και όντως ήταν αισθητό. Αν ήσουν τυχερός και πετύχαινες την M Street χωρίς τον χαμό στα αυτοκίνητα και με ολοκληρωμένα τα έργα στο μονοπάτι του Chesapeake - Ohio Canal, θα ήταν το ιδανικό.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 4ο - Νέα Υόρκη


Η 2η μέρα στη Νέα Υόρκη ξημέρωσε με βροχή, κάτι που θα συνεχιζόταν για όλη τη μέρα. Σήμερα στόχος ήταν μια βόλτα στο Soho για να πάω σε μια πιτσαρία που ήθελα και σε ένα μαγαζί με τσάγια που μου αρέσει. Πήρα λοιπόν το μετρό, κατέβηκα Σόχο, έκανα τη βόλτα μου, πήγα στο κατάστημα που ήθελα και έφαγα 2 κομμάτια πολύ ωραίας πίτσας στο Prince Street Pizza και ένα ωραίο cupcake απέναντι στο Little Cupcake Bakeshop και τα 2 σημειωμένα.

'Επειτα συνέχισα νότια προς Financial District. Η περιοχή εκεί έχει διάφορα αξιοθέατα. Υπάρχουν τα μνημεία/πισίνες που βρίσκονται στη θέση των δίδυμων πύργων, ο ουρανοξύστης One World Trade Center που φτιάχτηκε μετά την πτώση των πύργων, το διάσημο χρηματιστήριο της Wall Street, ενώ πιο νότια είναι το Battery Park όπου μπορείς να πάρεις και καράβι για να επισκεφτείς το Άγαλμα της Ελευθερίας. Σίγουρα αξίζει επίσκεψη για όσους βρίσκονται στην πόλη, ενώ και το Άγαλμα της Ελευθερίας, παρόλο που πολλοί θα πουν ότι είναι κάτι τέρμα τουριστικό, η αλήθεια είναι από κοντά είναι αρκετά εντυπωσιακό, πιο ψηλό από ό,τι περίμενα, δεν γίνεται να βρίσκεσαι Νέα Υόρκη και να μην το επισκεφτείς να το δεις από κοντά.


(φωτογραφίες και από το προηγούμενο ταξίδι)

Κάποια στιγμή έπιασε αρκετή βροχή οπότε μπήκα σε 1-2 εμπορικά για μερικά ψώνια. Μετά πήρα ένα μετρό για 1-2 στάσεις για να περάσω απέναντι στο Μπρούκλιν για να δω την περιοχή Dumbo όπου από εκεί έχει πολύ ωραία θέα προς Brooklyn Bridge και Μanhattan Bridge αλλά την Financial District με τους ψηλούς ουρανοξύστες.

Από εκεί ανέβηκα στη γέφυρα του Μπρούκλιν για να περάσω απέναντι προς Μανχάταν. Σχεδόν καθόλου κόσμος δεν υπήρχε, φαντάζομαι λόγω καιρού. Την προηγούμενη φορά που είχε πολύ καλό καιρό, γινόταν χαμός. Όταν έφτασα απέναντι, πήρα ένα μετρό με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο, παρόλο που ήταν νωρίς απόγευμα, αλλά η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει, και είχα γίνει λούτσα από πάνω μέχρι κάτω, αφού ολόκληρη μέρα δεν σταμάτησε να βρέχει.

Το βράδυ παράγγειλα από ένα κοντινό Ινδικό μαγαζί (Αnjappar Indian Cuisine) κάτι για φαγητό. Αρκετά καλό. Η μέρα έκλεισε με σύνολο 14.83 χλμ. όχι άσχημα για τόσο βροχερή μέρα.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 5ο - Νέα Υόρκη

H 3η μέρα στη Νέα Υόρκη ξεκίνησε πάλι με πολλή βροχή, για αυτό και ξεκίνησα τη μέρα μου σχετικά αργά. Ξεκίνησα να πηγαίνω προς West Village, με στόχο να επισκεφτώ κάποια ή κάποιες από τις πιτσαρίες που είχα σημειώσει. Πρώτη μου στάση το John's of Bleecker Street αλλά δεν πήρα κάτι γιατί δεν έχουν slices, μόνο ολήκληρα pies, οπότε πήγα στο 2ο μου είχα σημειωμένο εκεί κοντά το L'Industrie Pizzeria. Πολύ δημοφιλής πιτσαρία, ιδιαίτερα το 1ο τους κατάστημα στο Williamsburg, στο οποίο πάντα υπάρχουν μεγάλες ουρές. Αυτό στο West Village είναι καινούριο και έχει λιγότερο κόσμο.

Στη συνέχεια βολτάρισα στην περιοχή και πήγα σε ένα bakery που είχα σημειώσει, οπού πήρα κάτι και πήγα προς τον ποταμό Χάντσον να το φάω σε ένα (σχετικά) καινούριο παρκάκι που έχουν φτιάξει στο ποτάμι το Little Island.

Από εκεί μπήκα στη High Line, ένα δρόμο "παρκάκι" που έχει φτιαχτεί σε κάτι παλιές σιδηροδρομικές γραμμές. Έχει μήκος 2,5 χλμ και ουσιαστικά βρίσκεσαι σε ένα δρομάκι λίγο υπερυψωμένα από τον κανονικό δρόμο.

Μετά το τέλος της High Line συνέχισα προς Midtown, βρέθηκα έξω από το Madison Square Garden όπου είδα πολλούς φιλάθλους των Islanders (ομάδα χόκει) μα κατευθύνονται προς το γήπεδο. Από περιέργεια, και επείδη έριχνε τρελή βροχή, κοίταξα στο Ίντερνετ για εισιτήρια, αλλά ήταν πολύ ακριβά (500+) για όχι και πολύ καλές θέσεις οπότε εγκατέλειψα την ιδέα να δω το ματς. Τελίκα βρήκα καταφύγιο σε ένα σινεμά και είδα μια ταινία. Όταν έκανα μια βόλτα σε μερικά μαγαζία και κατέληξα στο ξενοδοχείο, όπου πήγα εκεί κοντά σε ένα ωραίο ταϊλανδέζικο (Thai Villa) για φαΐ.

Η μέρα τελείωσε με το κοντέρ να γράφει 13.72 χλμ. και πολλή βροχή. Μούσκεμα φυσικά από πάνω μέχρι κάτω.

Την επόμενη μέρα ο καιρός είχε ευτυχώς φτιάξει. Ξεκίνησα τη βόλτα βόρεια κατά μήκος της 5th Avenue, κάνοντας στάση για φαγητό, αλλά και σε μερικά καταστήματα, όπως αυτό της adidas, του nba αλλά και το κατάστημα της apple. Έπειτα κατευθύνθηκα στο central park ώστε να κόψω δρόμο και να κάνω μια βόλτα στο Upper West Side. Όμορφη περιοχή με αρκετά κλασικά brownstone σπίτια. Έκανα μια στάση σε μια διάσημη bakery, τη Levain, όπου φτιάχνουν μεταξύ άλλων πολύ ωραιά cookies. Ύστερα πήρα ένα μετρό για το ξενοδοχείο να αφήσω μερικά ψώνια, και να πάω να συναντήσω τους συνταξιδιώτες μου, που μόλις είχαν φτάσει.

Μετά τους απαραίτητους χαιρετισμούς ξεκινήσαμε (με τα πόδια) προς Little Italy. όπου καθίσαμε σε ένα μαγαζί (Amici) για φαγητό. Είχε πολύ καλές κριτικές αλλά οι μερίδες του ήταν πολύ μικρές, με την πίτσα του να είναι η μισή από αυτό που θα αποκαλούσες "ατομική", και φυσικά υψηλές τιμές. Ναι μεν νόστιμα πιάτα, αλλά δεν νομίζω ότι άξιζε.

Πολύ περπάτημα και σήμερα, παρά την κούραση. 19,87χλμ.

Αυτή ήταν και η τελευταία νύχτα στη Νέα Υόρκη, αύριο θα πετούσαμε για Μέξικο Σίτι, επιτέλους!



Εντυπώσεις

Η Νέα Υόρκη ήταν όπως τη θυμόμουν, ζωντανή, busy και σαγηνευτική. Σίγουρα δεν ήταν η πιο κλασική τουστική επίσκεψη, μιας και δεν επισκέφθηκα τουριστικά αξιοθέατα, αλλά πέρασα ωραία, έκανα ωραίες βόλτες, είδα καλύτερα κάποιες γειτονιές της πόλης που δεν είχα δει την προηγούμενη φορά, έφαγα πολύ καλά και επισκέφθηκα και κάποιες από τις πολλές πινέζες μου. Σίγουρα θα επιστρέψω σε αυτή την πόλη στο μέλλον!

 

[go2dbeach]

Αυτή ήταν και η τελευταία νύχτα στη Νέα Υόρκη, αύριο θα πετούσαμε για Μέξικο Σίτι, επιτέλους!

Δόξα σοι!

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 6ο - Άφιξη Μέξικο Σίτι και Teotihuacan


Η πτήση μου για Μέξικο Σίτι ήταν περίπου στις 4, οπότε ήθελα να ήμουν στο JFK κατά τη μία, μία και για να είμαι σίγουρος. Οι υπόλοιποι της παρέας θα συνεχίζαν το σκέλος Αθήνα - Μέξικο Σίτι με άλλη πτήση από μένα, θα φεύγαν 3 ώρες αργότερα. Έφτιαξα κάποια τελευταία πράγματα στη βαλίτσα, έκανα checkout και κατευθύνθηκα προς την Prince St pizza που είχα φάει την 1η μέρα, ώστε να φάω κάτι και μετά να πάω αεροδρόμιο.

Στο μεταξύ σαν να είχα καταλάβει κάτι σαν σεισμό όταν έφτιαχνα τα πράγματα μου, αλλά δεν έδωσα πολλή σημασία γιατί λέω δεν κάνει σεισμούς στη Νέα Υόρκη. Τελικά, μέσα στην επόμενη ώρα πήραμε 3 αλέρτ στο κινητό από την πολιτεία της Νέας Υόρκης για το σεισμό, ο οποίος ήταν 4 και κάτι ρίχτερ. Στέλνανε αλέρτ λες και έγινε 8 ρίχτερ και θα ερχόταν τσουνάμι που θα βύθιζε όλο το Μανχάταν. Πάντως ήρθαμε και τους φέραμε τους σεισμούς.

Το μετρό για το JFK είναι εύκολο αλλά μεγάλη διαδρομή (περίπου 1 μισή ώρα, ανάλογα από πού θα ξεκινήσεις βέβαια) και κουραστικό μιας και το μετρό ήταν τίγκα από κόσμο και όλη η ώρα πέρασε στο όρθιο. Το σεκιούριτι τελείωσε γρήγορα στο αεροδρόμιο, οπότε είχα και χρόνο να δω και ένα ματς Γιουρολίγκ περιμένοντας. Θα ταξίδευα με Aeromexico με ένα 787, άλλο ένα αεροπλάνο που δεν είχα ταξιδέψει στο παρελθόν. Με τάισαν καλά στην Aeromexico, μας έδωσαν και κοκτέιλ, τυχερός θα έλεγα μιας και οι υπόλοιποι με American Airlines με το ζόρι ένα νερό τους δώσαν.

Γρήγορα πέρασε και ο έλεγχος στο αεροδρόμιο του Μέξικο Σίτι, με μερικές ερωτήσεις από μια ωραία μεξικάνα (από τις ελάχιστες στο ταξίδι δυστυχώς) και σφραγίδα στο διαβατήριο. Πήρα ένα uber και πήγα στο ξενοδοχείο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής ήρθε και το πρώτο "πολιτισμικό σοκ", όχι απαραίτητα κακό, αλλά καταλαβαίνεις άμεσα ότι έχεις αφήσει την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Πολύχρωμα σπιτάκια, πολύ μα πολύ σκουπίδι στο δρόμο και γενικά περάσαμε από γειτονιές που λες ευτυχώς δεν περπατάω εδώ μέσα στη νύχτα.

Το ξενοδοχείο που θα μέναμε ήταν το Hotel MX lagunilla, κοντά σχετικά στο κέντρο, άνετα πήγαινες με τα πόδια. Από την προηγούμενη μέρα είχαν φτάσει κάποιοι άλλοι από την παρέα και είχαν κάνει τσεκ ιν για όλους μας. Αφού άφησα τα πράγματα, έψαξα στο maps για κάνα σούπερ μάρκετ για να πάρω κάνα νερό μιας και το νερό στο Μεξικό δεν είναι πόσιμο. Βρήκα ένα πολύ μικρό σούπερ μάρκετ και πήρα μερικά νερά, με την κοπελιά στο ταμείο να μιλάει πολύ καλά αγγλικά κάτι που μου έκανε εντύπωση, και μάλιστα θα ήταν από τις ελάχιστες φορές που συνεννοούμαστε στα αγγλικά με κάποιον στον Μεξικό. Είχε αρκετή ζωή εκεί στους γύρω δρόμους, πρέπει να είχε κάποια γιορτή μιας και είδα πολλούς Μαριάτσι.


Το πρόγραμμα για αύριο είχε πυραμίδες Teotihuacan και μετά κατευθείαν μουσείο Ανθρωπολογίας που το είχαμε στα must μας στον ελάχιστο χρόνο που θα περνούσαμε στην πόλη. Οι περισσότεροι είχαν κλείσει μια εκδρομή που περιελάμβανε πτήση με αερόστατο πάνω από τις πυραμίδες. Αυτοί θα ξεκινούσαν πολύ νωρίς το πρωί, κάπου στις 4, μιας και οι πυραμίδες είναι καμιά ώρα από το κέντρο και οι πτήσεις γίνονται λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος. Εγώ (δυστυχώς μάλλον) δεν θα πήγαινα σε αυτή την εκδρομή. Αυτοί που πήγαν τους άρεσε πάρα πολύ.

Οι 5 που είχαμε μείνει πήραμε πρωινό το πρωί στο ξενοδοχείο, το οποίο περιελάμβανε νάτσος με μια άσπρη σως και τυρί τρυμμένο, κάτι που είχαν όλα τα πρωινά όπου είχαμε, ψιλό τράτζικ αλλά οκ. Μετά κάναμε μια σύντομη βόλτα στο κέντρο της πόλης, μιας και είχαμε λίγο χρόνο, αφού θέλαμε να φτάσουμε στις πυραμίδες περίπου όταν οι άλλοι θα τελειώνανε με το αερόστατο και ό,τι άλλο είχαν να κάνουν και να βλέπαμε όλοι μαζί τις πυραμίδες μαζί με ξενάγηση ενός της παρέας πού ήξερε πολλά για τον χώρο.

Από το κέντρο πήραμε ένα uber XL για τις πυραμίδες το οποίο μας στοίχησε 365 πέσος (19 ευρώ) στον καθένα, καλά θα έλεγα για την απόσταση και σίγουρα πιο βολικό (και δροσερό) από το λεωφορείο που ήθελα εγώ να πάρουμε για την εμπειρία πιο πολύ, όχι επειδή ήταν οικονομικό.


Λίγες πληροφορίες για τον αρχαιολογικό χώρο.

Ο χώρος είναι ένα από τα βασικά αξιοθέατα της Πόλης του Μεξικό αλλά και όλου του Μεξικό. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη και πιο σημαντική προκολομβιανή πόλη του Μεξικού και υπολογίζεται ότι η πρώτη εγκατάσταση ανθρώπων έγινε κάπου μεταξύ 200 και 600 πΧ. Εγώ είχα την εντύπωση ότι αυτές ήταν πυραμίδες των Αζτέκων, σε αντίθεση με αυτές των Μάγια που θα βλέπαμε στη συνέχεια του ταξιδιού στο Γιουκατάν, αλλά έμαθα ότι οι Αζτέκοι φτάσαν στην περιοχή 1000 χρόνια μετά την κατασκευή τους και ήδη υπήρχαν ερείπια. Οι 2 βασικές και μεγάλες πυραμίδες είναι αυτή του Ήλιου και της Σελήνης. Ο χώρος φυσικά αποτελεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομίας της Ουνέσκο. Παλιά μπορούσες να ανέβεις και πάνω στις πυραμιδές, κάτι που πιστεύω θα ήταν τρομερη εμπειρία, αλλά δεν επιτρεπόταν πια από την εποχή του Κόβιντ.

Το uber μας άφησε όχι στη βασική είσοδο/έξοδο του χώρου που είναι κοντά στην πυραμίδα του Ήλιου και εκεί που βρισκόταν η παρέα μας, αλλά στην άλλη άκρη, όπου εκεί βρίσκοταν κάτι μικρότερες πυραμίδες και ερείπια τα οποιά τα είδαμε μόνο από μακρυά γιατί θέλαμε να πάμε να βρούμε την παρέα. Παρόλο που από που ήμασταν ήταν κυριολεκτικά μία ευθεία για τις μεγάλες πυραμίδες, ακολουθώντας απλά την Avenue of the Dead, εμείς κόψαμε κάπου αριστερά, και το πήραμε από κάτι χωματόδρομους χωρίς να συναντήσουμε ψυχή. Τελικά βγήκαμε στη βασική έξοδο, αλλά μπροστά μας είχε φτάχτη και σύρματα και δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Ευτυχώς βρήκαμε μια τρύπα και περάσαμε. Ο ήλιος στο μεταξύ να καιεί, τρομερή ζέστη, κοντά στους 38 βαθμούς.

Βρήκαμε την παρέα και είδαμε τις 2 βασικές πυραμίες οι οποίες ήταν εντυπωσιακές, τεράστιες. Κάναμε τη βόλτα μας εκεί και κατεβαίνοντας την Avenue of the Dead βρεθήκαμε πάλι στην είσοδο που είχαμε έρθει (τόσο απλά). Αυτοί που είχαν πάει την εκδρομή θα επιστρέφαν με το πουλμανάκι τους και μάλιστα πήραν και έναν από εμάς μαζί. Από εκεί ζοριστήκαμε λίγο να βρούμε uber μιας και ο πρώτος που βρήκαμε μας παρακαλούσε να ακυρώσουμε τη διαδρομή από το uber και να μας πάει αυτός μόνος, πληρώνοντας εμείς μετρητά, προφανώς για να μην πάρει μερίδιο η uber. Δεν θέλαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο στο Μεξικό μιας και ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον θα πέσεις, οπότε περιμέναμε κανα εικοσάλεπτο στη ζέστη για το επόμενο. Το οποίο μάλιστα ήταν απλό uber όχι XL και ήταν υπερβολικά πιο οικονομικό για 4 άτομα, μας βρήκε 99 πέσος το άτομο, τεράστια διαφορά από τα 365 στο πήγαινε. Το μάθαμε κι αυτό το κόλπο για το υπόλοιπο του ταξιδιού.

Το uber μας άφησε στο μουσείο Ανθρωπολογίας, το οποίο είχε είσοδο 90 πέσος. Κι αυτό πολύ βασικό και must αξιοθέατο της πόλης. Και όντως ήταν πολύ καλό και μεγάλο μουσείο. Το μόνο ίσως που με ξίνισε λίγο ήταν ότι πολλά εκθέματα πρέπει να ήταν ρέπλικες μιας και δεν είχαν προστατευτικά (ενώ άλλα είχαν). Μπορεί και να κάνω λάθος εδώ. Παρόλα αυτά, μακάρι να είχαμε λίγο περισσότερο χρόνο να το δούμε και να δώσουμε περισσότερη σημασία σε πολλά εκθέματα. Την επόμενη φορά θα ήθελα να είχα και ένα audio guide γιατί πραγματικά έχει αρκετό ενδιαφέρον το μουσείο, ειδικά αν σε ενδιαφέρει η ιστορίας της χώρας. Εμείς όμως κάναμε μονάχα ένα δίωρο πέρασμα, μιας και ήμασταν μεγάλη παρέα, ήμασταν και κουρασμένοι με λίγο ύπνο και χωρίς φαγητό.

Από το μουσείο πήγαμε προς το κέντρο με uber για φαγητό. Τρελή κίνηση, κλεισμένοι δρόμοι, και κάναμε 1 ώρα για απόσταση 10 λεπτών. Πήγαμε σε ένα μεξικανικό εστιατόριο με πάρα πολλές και καλές κριτικές αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν έμεινε ικανοποιημένος με το φαγητό, όχι και η πιο καλή εισαγωγή στην κουζίνα της χώρας. Μετά κάναμε μια βόλτα στο κέντρο και μετά πήγαμε για ύπνο. Αύριο θα είχαμε μερικές ώρες, όχι πάνω από 4, στην πόλη, γιατί θα έπρεπε να πάμε αεροδρόμιο για την πτήση μας προς Ντουράνγκο.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 7ο - Η ημέρα της έκλειψης

Την επόμενη μέρα είχαμε μεσημεριανή πτήση για Ντουράνγκο, η μόνη για την ιστορία όπου όλο το γκρουπ ήμασταν μαζί, οπότε περάσαμε το πρωί με λίγες βόλτες στην Πόλη του Μεξικό, κυρίως γύρω από την πλατεία Plaza de la Constitución. Στην πλατεία είχαν στήσει 2-3 τεράστιες κλειστές αγορές, οι οποίες έπιαναν όλο τον χώρο και δεν μπορούσες να απολαύσεις και να βγάλεις φωτογραφίες.

Το μεσημέρι χωριστήκαμε σε τετράδες και πήραμε κάμποσα Uber για το 2ο και πιο καινούριο αεροδρόμιο της πόλης, το Felipe Angeles International Airport. Τα uber πολύ οικονομικά και σίγουρα συμφέρουν μιας και το αεροδρόμιο είναι αρκετά μακρυά από το κέντρο, περίπου μία ώρα με το αμάξι χωρίς κίνηση, και η μοναδική επιλογή με ΜΜΜ είναι λεωφορείο που είναι λίγο ταλαιπωρία. Στο μέλλον έχουν σχέδια να το συνδέσουν με κάποια γραμμή του μετρό.

Το αεροδρόμιο, μοντέρνο και καθαρό, περνάς αμέσως από τους ελέγχους. Εξυπηρετεί κυρίως εσωτερικές πτήσεις. Πετάξαμε κάτι λιγότερο από 2 ώρες με ένα Embraer της Aeromexico με βολικές θέσεις σχεδιασμού 2-2. Κατά την άφιξη είχαμε και μια μικρή υποδοχή από κάτι ντόπιους, από κάποιο τοπικό οργανισμό τουρισμού της πόλης, που μας περιμέναν με μερικά πλακάτ. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και βίντεο μαζί τους. Νομίζω αυτό το είχε κανονίσει ο πρέσβης του Μεξικό στην Ελλάδα που κάποιοι είχαν γνωρίσει σε κάποια αστρονομική εκδήλωση στην Αθήνα και ήξερε για το ταξίδι μας, και μάλιστα είχε ταξιδέψει και αυτός στο Μεξικό για την έκλειψη, αλλά θα την έβλεπε στο Μαζατλάν.

Για τις μέρες που θα ήμασταν στο Ντουράνγκο είχαμε αποφασίσει να μην νοικιάσουμε αμάξια, οπότε είχαμε κλείσει με μια τοπική εταιρεία μεταφορές με ένα πούλμαν, ώστε να είμαστε και όλοι μαζί. Είχα αναφέρει στην αρχή της ιστορίας ότι είχαμε κάποιες ακυρώσεις από τα ξενοδοχεία, οπότε η παρέα ήταν χωρισμένη σε 2 ξενοδοχεία. Πρώτη μας στάση το 1ο ξενοδοχείο το οποίο ήταν κάνα δεκάλεπτο μακρυά από το κέντρο, ώστε οι μισοί να αφήσουμε τα πράγματά μας. Είχαμε πει να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο και να πάμε κάπου για φαγητό, οπότε το πούλμαν περίμενε να αφήσουμε τα πράγματα και μετά πήγαμε προς το 2ο ξενοδοχείο που ήταν ακριβώς στο κέντρο.

Κάναμε μερικές βόλτες σε έναν κεντρικό πεζόδρομο που είχε η πόλη, με μια παραδόξως πολύ θετική πρώτη εντύπωση για την πόλη. Δεν περιμέναμε κάτι από το Ντουράνγκο, δεν είναι καμιά τουριστική πόλη, δεν έχει αξιοθέατα να δεις, αλλά το κέντρο του έσφυζε από ζωή, με πολλά ωραία μαγαζάκια και μπαράκια. Η ώρα είχε περάσει όμως και πεινούσαμε οπότε δεν κάναμε μεγάλη βόλτα. Κρίμα γιατί ήταν πολύ ωραία στο κεντρό, κι εγώ προσωπικά ήμουν σε αυτούς που θα φεύγαν κατευθείαν αύριο και δεν θα είχα άλλο βράδυ στο Ντουράνγκο. Ευχάριστη έκπληξη θα έλεγα η πόλη, σε όλους φάνηκε να άρεσε.

Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα της έκλειψης, η μέρα για την οποία είχαμε κάνει αυτό το τεράστιο ταξίδι και όλοι ανυπομονούσαμε πολύ. Είχαμε μερικούς που θα βλέπανε την 1η τους έκλειψη, αλλά είχαμε και αρκετούς που θα ήταν η 5η/6η/7η+, νομίζω για κάποιον ήταν η 10η. Είχαμε επιλέξει να δούμε την έκλειψη σε μία λίμνη κάνα μισάωρο έξω από την πόλη. Μας παρέλαβε λοιπόν το πούλμαν και ξεκινήσαμε για τη λίμνη, η οποία βέβαια όταν φτάσαμε εκεί δεν έμοιαζε και πολύ με τις φωτογραφίες του google, κυρίως επειδή δεν είχε πολύ νερό πια. Ωραίο μέρος βέβαια για να δεις την έκλειψη, με άπλετο χώρο. Όταν φτάσαμε εκεί, δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο, μόνο 2-3 αυτοκίνητα. Στη συνέχεια ήρθαν λίγο περισσότερα, αλλά και πάλι λίγος σχετικά κόσμος. Από ξένους μόνο κάτι Αμερικανούς πετύχαμε που μέναν κάπου στο Μεξικό.

Τώρα για την ολική έκλειψη ό,τι και να γράψω δεν θα είναι αρκετό για να αποτυπώσει τα συναισθήματα που ζήσαμε κατά τη διάρκεια της, είναι ένα μοναδικό φαινόμενο, το οποίο προτείνω σε όλους να ζήσουν μια φορά στη ζωή τους. Έρχονται 2 "εύκολες" ταξιδιωτικά εκλείψεις για εμάς τους Ευρωπαίους τα επόμενα χρόνια, με τη μία να είναι στην Ισπανία το καλοκαίρι του '26 και την άλλη στην Αίγυπτο το καλοκαίρι του '27.

Παρακάτω και μερικές επαγγελματικές φωτογραφίες που βγάλαν άτομα από την παρέα.

Στο δρόμο της επιστροφής, μπήκαμε σε ένα theme park Άγριας Δύσης που είχαμε δει στον ερχομό, για να τσιμπήσουμε και να πιούμε κάτι.

 

[GTS]

Έχω δει ολική έκλειψη το μακρινό 1999 και συμφωνώ ότι είναι από τις συγκλονιστικότερες εμπειριες που μπορεί να ζήσει κανεις.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 8ο - Θα καταφέρουμε να βγάλουμε τη νύχτα;

Όπως είχα αναφέρει και στην αρχή της ιστορίας, 4 από εμας θα φεύγαν για Κανκούν τη μέρα της έκλειψης (μέσω Μέξικο Σίτι και διανυκτέρευση), οπότε αφού φύγαμε από το theme park, το πούλμαν μας άφησε εμάς στο αεροδρόμιο του Ντουράνγκο, όπου είχαμε πτήση για Μέξικο Σίτι. Σύντομη πτήση χωρίς καθυστερήσεις και φτάσαμε βραδάκι στο 2ο αεροδρόμιο της πόλη, το Felipe Angeles International Airport. Είχαμε κλείσει 2 δωμάτια κάπου εκεί κοντά γιατί η πτήση μας προς Κανκούν ήταν κάπου στις 9 το πρωί, οπότε δεν μας έπαιρνε να μείνουμε στο κέντρο που απέχει 1 ώρα και.


Γενικά τους προηγούμενους μήνες είχα ψάξει αρκετά για το συγκεκριμένο αεροδρόμιο και για το πώς θα μπορούσαμε να πάμε στο κατάλυμά μας και είχα διαβάσει αρκετές κακές ιστορίες. Δεν υπήρχαν πολλές πληροφορίες γενικά, μιας και επρόκειτο για καινούριο αεροδρόμιο που εξυπηρετεί μόνο εσωτερικές πτήσεις. Από αυτά που είχα διαβάσει, με ΜΜΜ δεν γινόταν να πάμε, παρόλο που το κατάλυμα δεν ήταν ούτε 10χλμ απόσταση, θα θέλαμε τουλάχιστον 2 ώρες, ενώ το Uber λέγανε ότι δεν λειτουργούσε εκεί.

Οι φόβοι μου δυστυχώς αποδείχθηκαν σωστοί, όταν φτάσαμε εκεί δεν μπορούσαμε να καλέσουμε Uber, ταξί απέξω δεν υπήρχαν, υπήρχαν όμως πάμπολοι πάγκοι με εταιρίες που μπορούσες να καλέσεις ταξί. Ε, είπαμε κάτι θα βρούμε. Κι όμως παρόλο που υπήρχαν πάνω από 8 πάγκοι, άκρη δεν βγάζαμε. Άλλοι μας λέγαν ότι δεν έχουν διαθέσιμους οδηγούς, άλλοι δεν καταλάβαιναν γρι αγγλικά και δεν κάνανε καμία προσπάθεια για συνεννόηση, άλλοι μας λέγανε ότι θα είχαν οδηγό σε 2 ώρες. Τελικά βρήκαμε μία εταιρία που μας έδωσε το ΟΚ, αλλά έπρεπε να περιμένουμε 1 ώρα, με τιμή πάρα πολύ τσιμπημένη για μια πολύ σύντομη διαδρομή. Περιμέναμε εκεί καμιά ώρα, τίποτα. Πήγαμε να τους μιλήσουμε 1-2 φορές μας λένε "έρχεται ο οδηγός", όταν πήγαμε ξανά άρχισαν να μας τα μασάνε και να λένε θα πρέπει να πάρετε και έναν άλλον κύριο μαζί σας (ή έτσι τουλάχιστον καταλάβαμε εμείς) που ούτε τον ξέραμε, ούτε ξέραμε πού θα πήγαινε, ούτε καλά καλά αν θα χωράγαμε στο αμάξι. Δεν μας άρεσε η φάση. Στο μεταξύ ρυθμίζοντας εγώ λίγο την τοποθεσία pick up στο uber φάνηκε σαν να μπορούσαμε να καλέσουμε uber, οπότε ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς την έξοδο. Εκεί πάλι η εφαρμογή λόκαρε την τοποθεσία μας στις αφίξεις και δεν μας άφηνε να καλέσουμε αμάξι. Βλέπαμε όμως στον χάρτη της εφαρμογής ότι λίγο πιο κάτω σε αφήνει να καλέσεις αμάξι, οπότε ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς τα εκεί.

Βέβαια μπορεί στον χάρτη να φαινόταν κοντά η απόσταση με τα πόδια, αλλά στην πράξη μετά από λίγο καταλήξαμε κυριολεκτικά να περπατάμε στην άκρη του δρόμου μιας και τελείωσε το πεζοδρόμιο, ενώ μπροστά ο δρόμος γινόταν 3-4 λωρίδων, ουσιαστικά θα βγαίναμε σε highway σε λίγα μέτρα. Εκεί που λέμε είμαστε χαζοί ας γυρίσουμε πίσω, βλέπουμε ένα περιπολικό να έρχεται με τα φώτα ανοιχτά, προφανώς αναρωτώμενοι τι κάνουν αυτοί οι βλάκες στην άκρη του δρόμου σέρνοντας βαλίτσες. Πέρασαν μερικές σκέψεις από το μυαλό ότι θα περνούσαμε το βράδυ σε κάποιο Μεξικάνικο κρατητήριο, αλλά τουλάχιστον θα φεύγαμε κάπως από αυτό το κωλο-αεροδρόμιο. Ο αστυνομικός ήταν αρκετά ευγενικός, δεν μιλούσε βέβαια αγγλικά, οπότε δεν βγάζαμε άκρη. Εμείς λέγαμε "uber, uber" εκείνος να μας λέει "No uber" και να μας αρχίζει να μας εξηγεί. Του δείχνουμε που είναι το κατάλυμα, αυτός το σκέφτηκε λιγάκι, αρχίσε να μιλάει χωρίς εμείς να καταλαβαίνουμε. Ήταν καλός άνθρωπος, προσπαθούσε να βοηθήσει αλλά δεν βγάζαμε άκρη. Τελικά κάτι είπε για λεωφορείο, και ξεκινήσαμε εμείς να γυρνάμε πίσω να τσεκάρουμε τι μπορούμε να κάνουμε.

Η ιδέα τώρα ήταν να πάρουμε το λεωφορείο μέχρι κάποια στάση που να πιάνει το Uber ώστε να το καλέσουμε και να πάμε σπίτι. Τα μηχανήματα για τα εισιτήρια μόνο στα ισπανικά, δεν βγάζαμε άκρη για το πώς και τι εισιτήριο να βγάζαμε, ευτυχώς ήταν μια κυρία εκεί και τα έβγαλε για εμάς και περάσαμε τις μπάρες. Ήμασταν σίγουρα οι μόνοι τουρίστες εκεί και οι μόνοι με βαλίτσες. Μας κοίταζαν περίεργα μέσα στο λεωφορείο, φαντάζομαι αναρωτώμενοι τι γυρεύουμε εκεί στη μέση του πουθενά. Το αεροδρόμιο στο μεταξύ περιτριγυρίζεται από στρατιωτική βάση ή κάτι τέτοιο και δεν υπάρχει γενικά ζωή, σπίτια/μαγαζία εκεί κοντά. Οι πρώτες στάσεις ήταν στη μέση του πουθενά, χωρίς ίχνος ζωής. Είχαμε βγει σιγά σιγά από τον δακτύλιο του αεροδρομιού που δεν δούλευε το uber, οπότε είπαμε ότι στην πρώτη στάση που θα δούμε λίγο κόσμο να βγαίνει, θα βγούμε κι εμείς και θα περιμένουμε.

Κατεβήκαμε τελικά σε μία στάση οπού βγήκε λίγος κόσμος. Η στάση στο μεταξύ ακριβώς στο κέντρο (κυριολεκτικά στο κέντρο, δεξιά διπλή λωριδά, αριστερά διπλή λωριδα) μιας "εθνικής οδού" ας το πούμε. Κι εκεί κανένα ίχνος ζωής, πραγματικά δεν ξέρω πού πήγε ο κόσμος που κατέβηκε. Εμείς στο μεταξύ είχαμε καλέσει επιτυχώς uber, που θα ερχόταν σε 15 λεπτά, ίσως τα 15 πιο αργά λεπτά της ζωής μας. Ήμασταν στη μέση του πουθενά, στην άκρη ενός μεγάλου δρόμου, κοντά σε φανάρι, μέσα στο σκοτάδι, με την ώρα να είναι 11 και το βράδυ, να περιμένουμε με τις βαλίτσες στο πιο άκυρο σημείο του κόσμου. Ήμασταν μεγάλος στόχος εκεί η αλήθεια είναι. Περνούσαν αμάξια και κυρίως φορτηγά, ευτυχώς δεν έγινε τίποτα, και μετά από 15 βασανιστικά λεπτά ήρθε ο οδηγός, και ξεφυσήσαμε.

Η διαδρομή ήταν γύρω στα 15 λεπτά, όπου κάποια στιγμή βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο, σε κάτι μικρούς δρόμους, με χωράφια και κανά σπίτι εδώ κι εκεί και φτάσαμε έξω από το κατάλυμα το οποίο βέβαια δεν είχε αναγνωριστικά, βασιζόμασταν μονάχα στο GPS. Ήταν βέβαια η μόνη κατοικία που φαινόταν σαν να είχε λίγο κόσμο μέσα. Ευτυχώς μας κατάλαβε αμέσως η κυρία που είχε τα δωμάτια και μας άνοιξε όσο βγάζαμε τις βαλίτσες μας από το αμάξι.

Περιπετειώδες βραδιά, με μεγάλη ταλαιπωρία αλλά ευτυχώς τέλος καλό όλα καλά. Αύριο το πρωί θα πετούσαμε για Κανκούν.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 9ο - Άφιξη Κανκούν και Chichén Itzá

Ξύπνημα το πρωί μετά από λιγοστο ύπνο, και Uber για αεροδρόμιο, όπου πήραμε πτήση για Κανκούν με Aeromexico, κάπου στις 2 ώρες. Όσο πλησιάζαμε, οι εικόνες από το παράθυρο ήταν πολύ ωραίες.

Στο αεροδρόμιο βρήκαμε το γραφείο της EuropCar (νομίζω) και μας είπαν που να πάμε να περιμένουμε το βανάκι οπού θα μας πήγαινε λίγο πιο κάτω στα γραφεία τους για να παραλάβουμε το αμάξι. Με το που πατήσαμε το πόδι μας έξω από το αεροδρόμιο, νιώσαμε να πνιγόμαστε. Τρομέρη ζέστη και υγρασία που έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Περιμέναμε λίγο τον οδηγό της παρέας όπου κανόνιζε τα διαδικαστικά, ενώ βρήκαμε και τον 5ο της παρέας που είχε ξεκινήσει ξημερώματα από το Ντουράνγκο και είχε φτάσει λίγο πιο νωρίς από εμάς.

Εδώ να πω, ότι είχα κοιτάξει λίγο το θέμα της ενοικίασης αυτοκινήτου στο Κανκούν παρόλο που εγώ δεν θα οδηγούσα ούτε θα έκανα κάποια κράτηση και αυτό που διάβασα από πολλούς σε διάφορα φόρουμ ήταν ότι καλύτερα να κλείσεις με κάποιες τοπικές εταιρίες παρά με τις μεγάλες "δυτικές" εταιρίες όπως Hertz, EuropCar κτλ. Επίσης μεγάλη προσοχή ότι η ασφάλεια αυτοκινήτου είναι υποχρεωτική και ότι αν κλείσεις από 3α σάιτ που προσφέρουν τη δική τους ασφάλεια (πχ expedia), όταν θα πας στα γραφεία των εταιρίων θα έχεις θέμα, γιατί δεν θα αναγνωρίζουν την ασφάλεια από το 3ο σάιτ και θα σε βάλουν και πληρώσεις έξτρα εκεί.

Δυστυχώς, βγαίνοντας ο οδηγός της παρέας μας είπε ότι τον έβαλαν να πληρώσει έξτρα ασφάλεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω από που είχε κλείσει και τι ασφάλειες είχε κάνει, μιας και περά από αυτή τη μέρα εγώ θα ήμουν σε άλλο αμάξι για όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, οπότε δεν έδωσα πολλή σημασιά. Για την ιστορία τα άλλα 5 αμάξια είχαν κλειστεί από booking.com με μια τοπική εταιρία (Localiza) και δεν είχαμε κανένα θέμα.

Μιας και είχαμε φτάσει αρκετές ώρες πριν από τους άλλους, είχαμε στη διάθεσή μας μερικές ώρες στο Κανκούν, γιατί μετά θα φεύγαμε προς Τσιτσέν Ιτζά μεριά. Πήγαμε προς τη ζώνη των ξενοδοχείων όπου πρόκειται για μια λωρίδα ανάμεσα στη θάλασσα και μια λιμνοθάλλασα, οπού εκεί βρίσκονται όλα τα χλιδάτα ξενοδοχεία του Κανκούν. Βρήκαμε εκεί μια παραλία μπροστά σε κάτι ξενοδοχεία και καθίσαμε, με κάποιους να κάνουν το 1ο μπάνιο, ενώ οι υπόλοιποι να πηγαίνουμε σε ένα beach bar για φαγητό και κοκτέιλ. Πολύ όμορφη η πρώτη θέα των καταγάλαζων νερών και της κατάλευκης άμμου.

Έχω την εντύπωση ότι εκεί που καθίσαμε ήμασταν στη μεριά της λιμνοθάλασσας και όχι της ανοιχτής θάλασσας γιατί τα νερά ήταν πολύ ήρεμα. Αυτοί που μπήκαν μας είπαν ότι είχε καλή θερμοκρασίας και ήταν και αρκετά ρηχά. Στο μπαρ φάγαμε και κάτι τάκος, τα πρώτα νομίζω στο Μεξικό, τα οποία ήταν οκ, όχι κάτι ιδιαίτερα. Στη συνέχεια πήραμε το αμάξι και πήγαμε στην Playa Delfines, που έχω την εντύπωση πως είναι από τις πιο δημοφιλής παραλίες στο Κανκουν. Πάρα πολύ όμορφα, κάναμε τη βόλτα μας, είχε αρκετό κύμα και κόκκινη σημαία (μπαίνεις με το ρίσκο σου) οπότε δεν κολυμπούσαν πολλοί, ούτε είχε κάναν τρομερό κόσμο έξω, περίμενα παραπάνω, αλλά με τόσο μεγάλη ακτογραμμή ίσως ήταν κάπου άλλου. Εντύπωση μας έκαναν οι στρατιώτες με αυτόματα όπλα που οργώναν την παραλία, ενώ κάποιοι άλλοι ήταν και κοντά στις εισόδους. Εκεί δίπλα ήταν και η διάσημη πινακίδα Cancun με τα πολύχρωμα γράμματα (που κάθε πόλη είχε και μία) και είχε κάμποση ουρά για φωτογραφίες.

Από εκεί φύγαμε για το μεγάλο μας οδικό ταξίδι προς Τσιτσέν Ιτζά. Ήταν ένα ταξίδι 2 μισή ωρών χωρίς καμία κίνηση, ουσιαστικά ένας δρόμος μία ευθεία μέσα από την πρασινάδα της ζούγκλας. Περάσαμε μάλιστα και 2 φορές από διόδια που μάλιστα το 1ο ήταν πολύ ακριβό (περίπου 20 ευρώ). Στο μεταξύ και οι υπόλοιποι είχαν φτάσει και είχαν παραλάβει τα αυτοκίνητα τους, και βρίσκονταν περίπου 45 λεπτά πίσω μας. Είχαμε κλείσει δωμάτια για όλους σε μια μικρή πόλη (Piste) 5 λεπτά από τον αρχαιολογικό χωρό του Τσιτσέν Ιτζά. Πολύ ωραία δωμάτια, δεν πρέπει να ήταν πάνω από 10 δωμάτια, όλα στο ισόγειο, σε έναν κύκλο και στη μέση πισίνα και γύρω γύρω αρκετή βλάστηση, πολύ ωραίος χώρος. Βγήκαμε να βρούμε τίποτα να φάμε και βλέπουμε να περνάει μια τεράστια πορεία από αμάξια, μηχανάκια μέχρι και φορτηγά με σημαίες, κόρνες και κακό χαμό. Τι έγινε λέμε, νίκησε η τοπική ομάδα; Τελικά όμως ήταν υποστηρικτές ενός πολιτικού κόμματος, και ήμασταν στην προεκλογική περίοδο. Δεν είχε πολλές επιλογές για φαγητό αυτή η πόλη, βρήκαμε μια πιτσαρία και παραγγείλαμε πίτσες να τις φάμε γύρω από την πισινά. Τραγικές.


Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς για να είμαστε στον αρχαιολογικό χωρό λίγο πριν το άνοιγμα, να γλυτώσουμε τον πολύ κόσμο. Το Τσιτσέν Ιτζά ήταν από τις μεγαλύτερες πόλεις των Μάγια και τώρα αποτελεί από τις μεγαλύτερες τουριστικές ατραξιόν στο Μεξικό. Μεγάλο αξιοθέατο η κεντρική μεγάλη πυραμίδα. Πριν πάμε δεν ήξερα το μέγεθος του χώρου, νόμιζα ότι ήταν μονάχα η μεγάλη πυραμίδα, αλλά τελικά εχεί πολλά διάφορα αρχαία, μπορείς να περάσεις αρκετές ώρες. Η πυραμίδα φυσικά άκρως εντυπωσιακή, προσωπικά μου άρεσε πολύ πιο πολύ από αυτές στο Τεοτιουακάν. Η ζέστη αφόριτη βέβαια. Στο χωρό υπάρχουν και πολλά ιγκουάνα, τα πρώτα από πολλά που είδαμε στο ταξίδι. Το μόνο κακό θα έλεγα ήταν οι υπερβολικά μα υπερβολικά πολλοί πωλητές τουριστικών ειδών που υπήρχαν στον χώρο. Χάλαγε λίγο την αισθητική του χώρου.

Η επόμενη στάση μας μετά τον αρχαιολογικό χώρο ήταν το Ik Kil Cenote, έχω την εντύπωση από τα πιο διάσημα Σενότε της περιοχής και ίσως και από τα πιο όμορφα. Για είσοδο δώσαμε 440 πέσος μάζι με φαγητό μπουφέ. Πολύ όμορφη εμπειρία, must να επισκεφτείς κάποιος τουλάχιστον ένα Cenote αν είναι στο Γιουκατάν. Εκεί αφήνεις τα πράγματα σου σε lockers, και κατεβαίνεις ξυπόλυτος προς το Σενότε, δεν επιτρέπονται παπούτσια ή παντόφλες, μόνο παπούτσια θαλάσσης. Επίσης υποχρεωτικά σου βάζουν και σωσίβιο. Το νερό ήταν δροσερό, κατάλληλο για τρομερή ζέστη που έκανε, αν και εκεί ήταν πιο σκιερά. Είχε και μια πλατφόρμα για βουτιές αν είσαι τολμηρός.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 10ο - Rio Lagartos

Αφού φάγαμε στο εστιατόριο του Σενότε, το οποίο δεν ήταν κι άσχημο, ξεκινήσαμε για Rio Lagartos το οποίο βρίσκεται στα βόρεια του Γιουκατάν. Ήταν 2 ώρες από εκεί που ήμασταν με το αυτοκίνητο. Εκεί βρίσκεται ένας υδροβιότοπος, κάτι σαν λιμνοθάλασσα, με πολλά είδη πουλιών, κροκόδειλων και φλαμίνγκο. Επίσης εκεί ένα κομμάτι της θάλασσας έχει ροζ απόχρωση, λόγω των πλαγκτόν, των γαρίδων και των κόκκινων φυκιών που βρίσκονται εκεί. Αυτά μάλιστα καταναλώνουν τα φλαμίνγκο κι έχουν αυτό το χρώμα. Η περιοχή σίγουρα δεν είναι μια δημοφιλής περιοχή για όσους επισκέπτονται το Γιουκατάν. Εμείς το βάλαμε στο πρόγραμμα κυρίως λόγω της αγάπης αυτού που έφτιαξε το πρόγραμμα για birdwatching photography.

Στον δρόμο, λίγο πριν το Rio Lagartos, σταματήσαμε σε μια φάρμα κροκοδείλων. Υποστηρίζουν ότι σώζουν τραυματισμένους κροκόδειλους από το φυσικό τους περιβάλλον, τους θεραπεύουν και αν είναι είναι εφικτό τους αφήνουν πάλι ελεύθερους. Επίσης, μιας και είναι φάρμα έχουν και ως στόχο να εκτρέφουν κροκόδειλους και να τους αφήνουν ελεύθερους ώστε να μην εξαλειφθεί το είδος (αν και δεν γνωρίζω αν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα στο Γιουκατάν). Στην αρχή του τουρ εμφάνισαν από το πουθενά ένα μωρό κροκόδειλο, όπου μπορούσαμε να το κρατήσουμε και να βγάλουμε φωτογραφίες. Έπειτα μπήκαμε σε έναν περιφραγμένο χώρο όπου κυριολεκτικά υπήρχαν ελεύθεροι κροκόδειλοι. WTF? Υπήρχαν κάμποσοι που ήταν σε ένα σημείο χωρίς πρόσβαση σε εμάς και μπορούσαμε να τους δούμε από ένα παράθυρο και μέσα από αυτό τους ταίσαμε. Στο τέλος πήγαμε σε έναν τεράστιο κροκόδειλο, πάνω από 2 μέτρα, και βγάλαμε φωτογραφίες πηγαίνοντας από πίσω και πάνω του και κρατώντας τον, Πολύ ήρεμος ήταν, ούτε που κούνησε ή έκανε κάποια επιθετική κίνηση σε κάποιον. Ο τύπος εκεί μας είπε ότι έτσι είναι το είδος κροκοδείλων που μένουν στο Γιουκατάν. Επίσης τον τάισε κίολας 1-2 μπούτια κοτόπουλα, αλλά έκανε και κάτι που δεν μας άρεσε καθόλου. Μετά τα 1-2 μπούτια ο κροκόδειλος φαινόταν ότι δεν πεινούσε άλλο, αλλά ο υπεύθυνος τον πείραζε με ένα κομμάτι ξύλο ώστε να φάει το κοτόπουλο, και να υπάρξει θέαμα για το κοινό. Μπορεί να ήταν μια μοναδική εμπειρία να πιάσεις ένα μωρό κροκόδειλο στα χέρια, καθώς και να κάτσεις από πάνω και να ακουμπήσεις έναν τεράστιο κροκόδειλο, αλλά αυτό που έγινε στο τέλος μου άφησε μια κακή γεύση. Θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί σε παρόμοια τουριστικά αξιοθέατα στο μέλλον.

Μετά από εκεί πήγαμε προς το ξενοδοχείο που θα μέναμε. Ένα πολύ ταπεινό κατάλυμα, αλλά καθαρό. Το βράδυ βγήκαμε βόλτα στο χωριό, γιατί το Rio Lagartos πρόκειται για χωριό και όχι πόλη. Είχε κανά δυο εστιατόρια, μάλιστα αυτό που κάτσαμε είχε καλό φαγητό και ήταν ωραίος χώρος. Θυμάμαι έφαγα ψάρι σε μια τοπική συνταγή και μια τοπική σούπα, πολύ καλά και τα δύο. Δεν έχει τίποτα να κάνεις ή να δεις, δεν είχε καθόλου τουρίστες, ενώ δεν φαίνεται να έχει και πολλούς κάτοικους. Είχε αρκετά σπίτια που ήταν εγκαταλελειμμένα ή σε κακή κατάσταση, γενικά ο μόνος λόγος να επισκεφτείς το μέρος είναι για βαρκάδα την ημέρα. Όσοι είχαμε πάρει esim από nomad δεν είχαμε καθόλου σήμα εκεί, αλλά όσοι είχαν πάρει τοπική sim από Telcel είχαν. Παρένθεση, αλλά γενικά υπήρξαν και άλλα μέρη που είτε εμείς, είτε οι άλλοι είτε και οι 2 δεν είχαμε δεδομένα, ακόμα και σε τουριστικές πόλεις όπως το Τουλούμ, φυσικά σχεδόν κανένα σήμα σε όλες τις μεγάλες διαδρομές ανάμεσα στις πόλεις του Γιουκατάν μέσα στη "ζούγκλα".

Το επόμενο πρωί θα χωρίζόμασταν σε 2 ομάδες. Η 1η, μεταξύ αυτών κι εγώ, θα ξεκινούσαμε χαράματα και βαρκάδα 6ωρη με σκοπό τη φωτογράφιση κυρίως πουλιών αλλά και κροκοδείλων και φλαμίνγκο. Οι υπόλοιποι θα ξεκινούσαν πιο μετά και θα κάναν μια δίωρη βαρκάδα ώστε να δουν τα βασικά, δηλαδή τα φλαμίνγκο, τη ροζ θάλασσα αλλά και μια στάση και κολύμπι. Δυστυχώς ο καιρός δεν μας έκανε το χατίρι, νομίζω ήταν η μοναδική μέρα που είχε συννεφιά και ψιλόβροχο, οπότε δεν είχαμε πολύ καλό φωτισμό. Εμείς τη ροζ θάλασσα για κάποιο λόγο δεν την είδαμε, αν και νομίζω ήταν στο πρόγραμμα, οι υπόλοιποι πήγαν από εκεί, αλλά δεν φάνηκε κάτι ιδιαίτερο από κανά δυο φωτογραφίες που είδα, μάλλον λόγω της συννεφιάς. Οκ, καλά ήταν αλλά δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα κιόλας, δεν είδαμε ιδιαίτερη ποικιλία πουλιών, βασικά πράγματα, αν δεν ήταν και τα φλαμίνγκο θα ήταν τελείως φέιλ.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 11ο - Merida & Uxmal

Αφού τελειώσαμε τη βαρκάδα, φάγαμε πρωινό εκεί παραλιακά και ετοιμάσαμε τα πράγματα μας για ένα ακόμα μεγάλο οδικό ταξίδι. Θα πηγαίναμε στη Merida με σκοπό να δούμε την πόλη εκείνο το απόγευμα και βράδυ, και το επόμενο πρωί να πηγαίναμε στον αρχαιολογικό χώρο του Uxmal. Η Merida ήταν περίπου 200χλμ μακρυά, πάλι σε έναν βαρετό δρόμο μία ευθεία ανάμεσα στη ζούγκλα. Κάναμε μια στάση να φάμε κάπου στη μέση της διαδρομής, θυμάμαι έφαγα κάποια αρκετά τίμια τάκος και ήπια σχεδόν μονορούφι μία γαβάθα daquiri φράουλα, όπου για άλλη μία φορά αναρωτήθηκα αν όντως βάζουν αλκοόλ στα κοκτέιλ στο Μεξικό ή μας δουλεύουνε, γιατί για άλλη μια φορά δεν κατάλαβα κανένα αλκοόλ.

Καμιά ώρα μετά την στάση φτάσαμε στην Merida, κατευθείαν στο ξενοδοχείο μας, όπου ήταν περίπου 3χλμ από το κέντρο. Θετικές οι πρώτες εντυπώσεις από το ξενοδοχείο (Hotel MID Project), από τα πιο καλά που μείναμε σε όλο το ταξίδι. Φυσικά δεν κάτσαμε πολύ εκεί, απλά αφήσαμε τα πράγματα και με μερικά uber, λόγω ζέστης, κατεβήκαμε προς το κέντρο. Κάναμε τις βόλτες μας, κάτσαμε και για φαγητό, χτυπήσαμε και ένα τατουάζ με έναν από την παρέα (τατουάζ στο Μεξικό - τολμηροί). Οι περισσότεροι κάτσανε για φαγητό σε ένα πολύ καινούριο εστιατόριο (Nakuh), που είχε πολύ όμορφο χώρο, και όμορφα και νόστιμα πιάτα. Έδινε την εντύπωση για πιο upscale μαγαζί, αν και δεν νομίζω ότι ήταν κάτι πολύ ακριβό. Εγώ θυμάμαι ότι βρήκα στο google maps ένα από τα πιο δημοφιλή μαγαζιά με τάκος στην πόλη (Los Trompos) και ήταν όντως ωραία και πολύ φθηνά φυσικά. Η Merida μου άρεσε σαν πόλη και όσο βράδιαζε γινόταν πιο ωραία, είχε ωραίο vibe γενικά, και ήταν και αρκετά ασφαλής, μάλιστα νομίζω έχει βγει και μία από τις πιο ασφαλής πόλεις της Β. Αμερικής.

Ξύπνημα και check out πολύ νωρίς το επόμενο πρωί, μιας και το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη στο Uxmal, όπου απείχε περίπου μιάμιση ώρα, και θέλαμε και να ΄μαστε εκεί όσο πιο νωρίς γίνεται για να αποφύγουμε τον πολύ κόσμο αλλά και τον ήλιο, όσο γίνεται. Φυσικά, στη Merida αξίζει να μείνεις παραπάνω από όσο μείναμε εμείς, αλλά έπρεπε να γίνουν θυσίες ώστε να βγει το πρόγραμμα και να δούμε όσα πιο πολλά μπορούσαμε.


Το Uxmal αποτελεί κι αυτό ένα από τα πιο σημαντικούς και δημοφιλής αρχαιολογικούς χώρους των Μάγια και μάλιστα αποτελεί και χώρο πολιτισμικής κληρονομιάς της Ουνέσκο. Ο χώρος ήταν αρκετά ωραίος, πιο μικρός από Τσιτσέν Ιτσά, αλλά το θετικό ήταν ότι είχε πολύ περισσότερη πρασινάδα και πολλά ψηλά δέντρα, οπότε είχαμε και σκιά σε κάμποσα σημεία. Επίσης δεν είχε κανέναν μικροπωλητή, κάτι που ήταν πολύ κακόγουστο στο Τσιτσέν Ιτσά. Πάρα πολλά ιγκουάνα στον χώρο. Η είσοδος, αν θυμάμαι καλά ήταν γύρω στα 500 pesos και κάπου στα 80 το πάρκινγκ.

Νομίζω κάτσαμε εκεί 2 ώρες περίπου, αρκετή ώρα για να γυρίσεις όλο τον χώρο. Από εκεί πήγαμε στο μουσείο της ιστορίας του κακάο (ή κάπως έτσι) το οποίο ήταν δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο. Εκεί υπάρχει ένας χώρος μέσα στη ζούγκλα, με κήπους, δέντρα κακάο και ένα καταφύγιο ζώων. Το δέντρο του κακάο παρόλο που δεν προέρχεται από εκεί, κάπως έφτασε η χάρη του στην περιοχή του Γιουκατάν όπου χρησιμοποιούταν 4000 χρόνια πριν σε τελετές των Μάγια ως προσφορά στους Θεούς, ως νόμισμα και ως ποτό. Ωραίος ο χώρος, είδαμε και μερικά ζώα, μεταξύ αυτών και 2 ιαγουάροι, ένα πολύ σημαντικό ζώο της περιοχής από τα χρόνια των Μάγια. Μας δείξανε επίσης πώς φτιάχνανε το ρόφημα της σοκολάτας οι Μάγια και μας δώσανε να δοκιμάσουμε. Δεν πινότανε βέβαια, πρέπει να ήταν 100 φορές πιο πικρό από το πιο πικρό πράγμα έχω δοκιμάσει στη ζωή μου, νόμιζα ότι μου κάνανε πλάκα αυτοί που δοκίμασαν πριν από εμένα και να λέω "πόσο χάλια να είναι", ε ήταν, αν και αν είσαι μεγάλος φαν της σοκολάτας υγείας, ίσως το εκτιμήσεις. Μπορούσες να ρίξεις μέσα και διάφορα spices, τα οποία κάνανε μια διαφορά στη γεύση.

Μετά το μουσείο, πήγαμε στο ξενοδοχείο, το οποίο ήταν ούτε 5 λεπτά από τον αρχαιολογικό χώρο, όπου το πρόγραμμα έλεγε ξεκούραση και πισίνα. Το ξενοδοχείο αρκετά μεγάλο, με μεγάλη πισίνα και γύρω γύρω ζούγκλα, φαινόταν βέβαια ότι είχαν περάσει τα glory days του, μιας και ήταν λιγάκι εγκαταλελειμμένο και απεριποίητο σε κάποια σημεία. ενώ ανάθεμα αν είδαμε και κανέναν άλλον να μένει εκεί. Γενικά η περιοχή είναι αρκετά απομακρυσμένη από άλλα σημεία ενδιαφέροντος, για αυτό και το απόγευμα είχε ξεκούραση στο ξενοδοχείο.

Το βραδάκι, μια μικρή παρέα πήγαμε σε ένα μπαράκι δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο, όπου πάλι, παρόλο που είδα ότι όντως η κυρία του μπαρ έβαλε ποτό στο κοκτέιλ, πάλι μου φάνηκε "φλώρικο". Μας είπε ότι σε λίγη ώρα θα είχε ξενάγηση και Light show στον αρχαιολογικό χώρο με μουσική το οποίο θα ήταν πολύ ωραίο. Βέβαια, μας παραπληροφόρησε λίγο για την τιμή που θα έπρεπε να πληρώσουμε, αφού αυτή μας είπε κάτι πολύ λίγο, φάση 200 πέσος, ενώ η τιμή όταν πήγαμε εκεί ήταν πιο μεγάλη και από αυτή που δώσαμε το πρωί για την είσοδο, κάπου στα 800 πέσος, οπότε δεν μπήκαμε. Αντ' αυτού ξεκινήσαμε για έναν άλλον αρχαιολογικό χώρο εκεί κοντά, αρκετά πιο μικρό από του Uxmal, ώστε να δούμε τι παίζει και αν μπορούμε να τρυπώσουμε κάπως και να τον δούμε στα σκοτάδια και να βγάλουμε καμιά φωτογραφία. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε ότι έχει φύλακα, ο οποίος ήταν ένας καλός κυριούλης, που μας είπε ότι θα μας αφήσει να μπούμε για μερικά λεπτά πληρώνοντας του (φαντάζομαι αυτός τα τσέπωσε) το αντίτιμο για το εισιτήριο που έχει ο χώρος όταν είναι ανοιχτός. Ντάξει φυσικά δεν μπορούσαμε να δούμε πολλά, ενώ δεν μας άφηνε να απομακρυνθούμε και πολύ, ώστε να είμαστε πίσω στην ώρα μας γιατί και καλά περνάει αστυνομία και κάνει έλεγχο, οπότε βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και φύγαμε.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 12ο - Tulum, Isla Mujeres, Isla Contoy


Το επόμενο πρωί είχαμε για άλλη μια φορά σχετικά πρωινό ξύπνημα γιατί είχαμε άλλο ένα μεγάλο οδικό ταξίδι, αυτή τη φορά προς Τουλούμ. Κάναμε καμιά ώρα μέχρι να φτάσουμε Merida, όπου σταματήσαμε για λίγο γιατί ένα από τα αμάξια έπαθε λάστιχο, και μετά κανά δίωρο για την 1η στάση μας, στο cenote Xkeken, λίγο έξω από το Βαγιαδολίδ. Διαφορετικό από το προηγούμενο cenote που επισκεφθήκαμε. Αρκετά λιγότερος κόσμος, λιγότερο φως μέσα ενώ παντού υπήρχαν σταλακτίτες και σταλαγμίτες.

Από εκεί οδηγήσαμε κατευθείαν για Tulum, περίπου 2 ώρες. Εκεί είχαμε κλείσει 2 διαφορετικά καταλύματα, 1 ξενοδοχείο πολύ κεντρικά (το οποίο δεν αποδείχθηκε και πολύ καλό) και 2 διαμερίσματα κανά δεκάλεπτο από το κέντρο, σε μια περιοχή που φαινόταν σχετικά καινούρια και υπό κατασκευή, με πολλές καινούριες πολυκατοικίες με πισίνες, σε μία από αυτές θα μέναμε και εμείς. Πολύ όμορφα τα διαμερίσματα, είχαμε και πλυντήριο όπου κάναμε και πολλά πλυσίματα. Το απογευματάκι κατεβήκαμε στο κέντρο του Tulum για φαγητό και βόλτα, το οποίο είναι σχετικά μικρό, μια ευθεία ουσιαστικά με πολλά μαγαζιά, κλαμπ, μπαρ και εστιατόρια. Έφερνε λιγάκι σε περιοχή ελληνικού νησιού όπως ο Λαγανάς, αλλά δεν πρέπει να ήταν πολύ high season τότε γιατί δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο. Είχε διάφορα αξιόλογα εστιατόρια για κάθε γούστο.


Η επόμενη μέρα ήταν αφοσιωμένη στην παραλία. Όπως και στο Κανκούν ήταν μια τεράστια παραλία όπου κατά μήκος υπήρχαν πάρα πολλά ξενοδοχεία (όχι αυτοί οι μεγάλοι ουρανοξύστες βέβαια) και beach bar. Εμείς καθίσαμε σε ένα beach bar το οποίο είχε δωρεάν πάρκινκ με μία ελάχιστη κατανάλωση. Η κλασική παραλία της περιοχής, κατάλευκη άμμος, γαλανά νερά, φοίνικες. Ούτε εκεί είχε ιδιαίτερο κόσμο. Οι τιμές στο beach bar σίγουρα δεν τις έλεγες φθηνές, αλλά νομίζω ήταν καλές για την τουριστικότητα της περιοχής.

Το βράδυ πάλι κατεβήκαμε κέντρο για φαγητό και βόλτα.

Την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε για την τελευταία μας στάση στο Μεξικό, 2 διανυκτερεύσεις στο Κανκούν. Εκείνο το πρωί, δυστυχώς εγώ δεν μπόρεσα (είχα κανονίσει ένα call με τη νέα μου δουλεία) να πάω με τους άλλους στον αρχαιολογικό χώρο του Tulum, αυτόν που πιστεύω θα μου άρεσε και πιο πολύ, γιατί βρισκόταν σε ένα λοφάκι πάνω από την παραλία και είχε πολύ ωραία θέα, συνδύαζε τα αρχαία των Μάγια με τα καταγάλανα νερά. Αυτό ήταν σίγουρα από τα πράγματα που μετάνιωσα που δεν έκανα. Στους υπόλοιπους άρεσε πάρα πολύ.

Όταν γυρίσαν, ξεκινήσαμε προς Cancun. Πρώτη στάση μετά από περίπου 30χλμ στη διάσημη παραλία Akumal, η οποία μάλιστα είχε και είσοδο για να μπεις (και για το πάρκινκ), κάτι που μάθαμε δεν υπήρχε στο παρελθόν, αλλά λογικά με τόσο τουρισμό είπαν να το εκμεταλλευτούν. Από την παραλία ξεκινούσαν και πολλές βαρκούλες για snorkeling με τις πολλές χελώνες που είχε εκεί. Αρκετά όμορφη παραλία, ρηχά νερά βέβαια και δεν μπορούσες να πας και πολύ βαθιά γιατί απαγορευόταν.

Επόμενή μας στάση, καμιά ώρα από εκεί ήταν ένα ψαροχώρι, το Puerto Morelos, το οποίο το είχαν προτείνει σε κάποιον από την παρέα για επίσκεψη. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, ένα μικρό χωριό με μια πλατεία, μια παραλιακή για βόλτα και μερικά μαγαζιά για φαγητό. Φάγαμε όμως πολύ ωραία θαλασσινά εκεί. Εγώ θυμάμαι έφαγα μια πάρα πολύ γευστική σούπα θαλασσινών και ένα ψάρι σε στυλ Βερακρούζ.

To Κανκούν ήταν κάνα τριαντάλεπτο από εκεί. Είχαμε κλείσει δωμάτια μέσα στην πόλη και όχι στη ζώνη των ξενοδοχείων που προφανώς ήταν Ultra luxurious και πανάκριβα. Τα δωμάτια ήταν σε ένα κλειστό σύμπλεγμα πολυκατοικιών που κάνανε έναν κύκλο και στη μέση ήταν μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ πισίνα. Τα δωμάτια είχαν τα θεματάκια τους, τα μισά δεν είχαν ζεστό νερό, ένα άλλο έσταζε το AC πάνω από το κρεβάτι, ένα άλλο κρεβάτι ήταν ψιλοσπασμένο, αλλά οι ιδιοκτήτες αλλάξανε δωμάτια σε όσους είχαν θέματα, ένω έλυσαν και τα θέματα με το ζεστό νερό. Γενικά φαίνεται πως είχαν αγοράσει πολλά διαμερίσματα στο σύμπλεγμα τα οποία νοικιάζαν σε booking και αντίστοιχα σάιτ, αλλά δεν φαινόταν να τα διατηρούσαν πολύ καλά. Παρόλα αυτά, οι τιμές ήταν πολύ καλές, είχαν από 3 δωματία το καθένα και τρομερή θέα προς την πισίνα.

Το βράδυ πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο μπαρ στη ζώνη των ξενοδοχείων, το οποίο ήταν πάνω στο νερό, ήταν πολύ ωραία διακοσμημένο και φωτισμένο, και με νορμάλ τιμές. Λεγόταν Navios για όποιον βρεθεί στην περιοχή.

Την επόμενη και τελευταία φουλ μέρα στο Μεξικό είχαμε κλείσει από Ελλάδα μονοήμερη εκδρομή (με κόστος κάπου στα 120 ευρώ), όπου θα μας έκανε μία στάση στο νησί Isla Mujeres, έναν πολύ δημοφιλή προορισμό από το Κανκούν, μια στάση για snorkeling 40 λεπτών, ενώ μετά θα μας πήγαινε στην Isla Contoy, όπου το επισκέπτονταν πάρα πολύ λίγοι επισκέπτες κάθε μέρα, κάτω από 200 και χωρίς να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.

Ξεκινήσαμε με 2 καραβάκια, φουλ από κόσμο, με πρώτη στάση την Isla Mujeres. Πολύ τουριστικό νησί, πάρα πολύς κόσμος, χαμός από γουρούνες όπου νοικιάζονται στους τουρίστες για να κάνουν πάνω κάτω το νησί. Δεν είχαμε πολλή ώρα στο νησί, οπότε κάναμε μια βόλτα μέχρι τη βόρεια παραλία, τη μόνη παραλία του νησιού από όσο κατάλαβα. Νομίζω πράξαμε σωστά και δεν αφιερώσαμε όλη τη μέρα μας σε αυτό το νησί, όπως ήταν μια ιδέα αρχικά.

Στη συνέχεια είχαμε καμιά ώρα και παραπάνω μέσα στο καραβί μέχρι να φτάσουμε στην περιοχή που θα μας άφηναν για snorkeling. Βρίσκόμασταν πάνω από ένα μέρος του 2ου μεγαλύτερου κοραλλιογενή ύφαλου στον κόσμο. Δεν ήταν σίγουρο ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε snorkeling επειδή είχε λίγο αέρα και δεν ήταν σίγουροι αν θα μπορούσαν να σταματήσουν το καράβι κάπου. Τελικά μπορέσαμε, άραξε το καράβι κάπου στη μέση της θάλασσας, όπου ήταν σχετικά ρηχά βέβαια και με καταγάλανα νερά. Μας είχαν χωρίσει σε μερικές ομάδες με έναν υπεύθυνο τον οποίο έπρεπε να ακολουθούμε. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο το snorkeling, απογοήτευση θα έλεγα. Περάσαμε τον περισσότερο χρόνο κολυμπώντας αντίθετα στο ρεύμα μέχρι να φτάσουμε στην περιοχή που μας πήγαινε ο υπεύθυνος, κάτι το οποίο ήταν αρκετά κουραστικό. Υποτίθεται το καράβι είχε σταματήσει λίγο πιο μακρυά ώστε να μην ρίξει άγκυρα πάνω στα κοράλια, αλλά βέβαια η περιοχή που πας πήγε δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να δεις, μερικά κοράλια ναι, αλλά όχι και πολλή θαλάσσεια ζωή, αν στο τέλος δεν είχαμε δει ένα μεγάλο σαλάχι, ουσιαστικά δεν θα είχαμε δει τίποτα. Κάποιοι από την παρέα που έχουν κάνει snorkeling σε άλλα μέρη του κόσμου, συμφώνησαν ότι ήταν μεγάλη μούφα.

Στη συνέχεια πήγαμε προς την τελευταία στάση της εκδρομής και το βασικό "αξιοθέατο" που πρόσφερε, το νησί Contoy, το οποίο πρόκειται για ένα προστατευμένο natural park του Μεξικό, για αυτό και αφήνουν μόνο περιορισμένο αριθμό ατόμων να το επισκεφτεί και μόνο σε μια μικρή περιοχή του νησιού. Το νησί αποτελεί καταφύγιο για 4 είδη χελώνας και για πάρα πολλά είδη πουλιών, φυσικά αυτά τα μέρη του νησιού δεν μπορούσαμε να τα επισκεφτούμε. Εκεί κάναμε το μπάνιο μας, φάγαμε από μπουφέ που είχαν ετοιμάσει οι υπεύθυνοι της εταιρίας της εκδομής, ενώ κάναμε και μία μικρή βόλτα ως ένα από τα ψηλότερα σημεία του νησιού, όπου είχες πολύ ωραία θέα. Το νησί ήταν πολύ ωραίο, παρθένο και σίγουρα άξιζε την επίσκεψη.

Στην επιστροφή είχε πάρτι στο καράβι, με πολλή μουσική, ποτά και ωραίο σόου από το crew, ωραία τυπάκια. Το βράδυ φάγαμε σε ένα πολύ ωραίο βραζιλιάνικο μαγαζί, από αυτά που σου φέρνουν συνέχεια κρέατα πάνω στη σούβλα μέχρι να σκάσεις. Το μαγαζί λεγόταν Costelão Churrascaria, και είχε καλές τιμές (σε σύγκριση με παρόμοια στο Άμστερνταμ που έχω πάει) για unlimited μπουφέ και κρέατα, και ήταν όλα πολύ νόστιμα.

Δυστυχώς όμως, αυτό ήταν το τελευταίο μας βράδυ στο Μεξικό, αύριο θα χωριζόσταν, με κάποιους να πετάνε για Ελλάδα, άλλους να επιστρέφουν Μέξικο Σίτι για ένα βράδυ, ενώ για λίγους από εμάς το ταξίδι θα συνεχιζόταν για λίγες μέρες ακόμα στο Τορόντο.