Τουρκμενιστάν Στη χώρα του Γκιουρμπανγκουλί

[taver]

Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι για το Τουρκμενιστάν. Ναι, χώρα είναι αυτό. Βρίσκεται στην Κεντρική Ασία, ανάμεσα στο Ουζμπεκιστάν και στο Ιράν, ενώ συνορεύει και με το Αφγανιστάν, το Καζακστάν και με την Κασπία Θάλασσα (που είναι η μεγαλύτερη λίμνη στον κόσμο). Το μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από έρημο.

Ωστόσο, μάλλον δεν την ξέρετε, γιατί δεν πάει και πολύς κόσμος εκεί. Πέραν από το ότι τα πρακτορεία δεν πάνε, η χώρα είναι και η 3η από το τέλος σε τουρίστες/έτος σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύει ο World Tourism Organization (που βέβαια δεν περιλαμβάνει κάτι περίεργες χώρες όπως η Σομαλία ή η Βόρεια Κορέα, αλλά και να την περιλάμβανε την τελευταία, πάλι πολύ πάνω από το Τουρκμενιστάν θα ήτανε). Ούτε 10.000 άνθρωποι το χρόνο δεν πάνε στο Τουρκμενιστάν, και οι περισσότεροι μάλιστα είναι Ιρανοί που προσπαθούν να ξεφύγουν για λίγο από τις απαγορεύσεις στη χώρα τους. Όχι δηλαδή ότι στο Τουρκμενιστάν είναι ελεύθεροι: Πρόκειται για μια στυγνή δικτατορία ενός αυταρχικού δικτάτορα, μια από τις πιο ανελεύθερες χώρες στον κόσμο. Είναι η χώρα του Gurbanguly Berdimuhamedow.

Μπορεί την ιστορία της περιοχής να μη μας τη δίδαξαν ποτέ στο σχολείο, ωστόσο ήταν έδρα ή σημαντικό κέντρο για ένα σωρό σημαντικούς πολιτισμούς της ιστορίας. Έχει όμως και ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα, με ένα ιδιότυπο πολιτικό καθεστώς που δε μοιάζει με κανένα άλλο στον κόσμο - εκτός ίσως από αυτό της Βόρειας Κορέας.

Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε στα τέλη Απριλίου - αρχές Μαΐου του 2019, ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας που διαβάζετε γράφτηκε κατά την καραντίνα του κορονοϊού την άνοιξη του 2020, σχεδόν ένα χρόνο μετά. Σε κάποια σημεία, όπου υπήρχαν σημειώσεις, θα με δείτε πιο αναλυτικό, σε κάποια άλλα θα δείτε να ξεχνάω λεπτομέρειες ή ακόμα και ονόματα. Την επιείκειά σας…

Πίσω στο μακρινό πια 2013, κανονίζαμε με ένα φίλο ένα ταξιδάκι στην Κεντρική Ασία, Ουζμπεκιστάν κυρίως. Είχαμε βγάλει ένα πρόγραμμα, και βλέπαμε ότι είχαμε κάποιες μέρες παραπάνω να βάλουμε, ενώ τα εισιτήρια μας έβγαιναν σε ίδια τιμή ή φθηνότερα αν πετάγαμε από αεροδρόμια γειτονικών χωρών. Έτσι, κλείσαμε κι εμείς να πετάξουμε στο Ashgabat (την πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν) και να επιστρέψουμε από Almaty (Καζακστάν). Το πλάνο τότε ήταν να περάσουμε λίγες μέρες στο Τουρκμενιστάν, και μετά να περάσουμε οδικώς από το βορρά του Τουρκμενιστάν στο Ουζμπεκιστάν, όπου θα βλέπαμε τη Χίβα και θα ξεκινούσαμε σιγά σιγά προς την Τασκένδη, απ’ όπου στο τέλος θα πετάγαμε πια για το Almaty κι από κει πίσω για Αθήνα.

Το Τουρκμενιστάν φημίζεται για τη δύσκολη βίζα του. Η ίδια η βίζα μπορεί να εκδοθεί και με την άφιξη, αλλά το δύσκολο είναι ότι απαιτεί αυτό το περίφημο LOI, το οποίο εκδίδεται από τις αρχές τις χώρας. Εκεί, το αίτημα το υποβάλλει κάποιος ταξιδιωτικός πράκτορας για λογαριασμό του υποψήφιου επισκέπτη, και αν μιλάμε για κανονική τουριστική βίζα, πρέπει να έχει κλεισμένο από πριν πρόγραμμα με μετακινήσεις, διαμονές, ξεναγήσεις κλπ., οπότε για όλα αυτά είχαμε απευθυνθεί σε ένα τοπικό πρακτορείο, για το οποίο βρήκα καλές συστάσεις από το Lonely Planet και στο internet.

Αναθέσαμε λοιπόν στο πρακτορείο να μας κλείσει ότι χρειάζεται στο Τουρκμενιστάν, και μ’ αυτά να μας εκδώσει το απαραίτητο LOI (που είναι απαραίτητο για την Τουρκμένικη βίζα), ενώ παράλληλα βγάλαμε τις Βίζες για το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν (τότε χρειαζόντουσαν ακόμα, και ήταν από μόνες τους μεγάλη ιστορία). Η τιμή που είχαμε πάρει τότε για πρόγραμμα 4 ημερών, με αεροπορική ημερήσια εκδρομή στο Mary και μεταφορά μέσω της ερήμου ως τα σύνορα, ήταν 800 δολάρια ΗΠΑ για δυο άτομα, συν άλλα 200 περίπου για τις δυο βίζες.

Οι μέρες περνούσαν, και τα νέα που είχαμε από το πρακτορείο ήταν απλώς καθησυχαστικά – του στυλ «Ναι, το ξέρουμε, καθυστερούν, αλλά μην ανησυχείτε». Στην πραγματικότητα όμως, οι αρχές του Τουρκμενιστάν είχαν απορρίψει το αίτημά μας για LOI/VISA, και το πρακτορείο το είχε υποβάλλει ξανά. Ώσπου, 10 μέρες πριν το ταξίδι, ήρθε και η δεύτερη απορριπτική απόφαση, οπότε και το πρακτορείο μας έσκασε τα νέα.

Η Turkish Airlines ζήτησε €400 από τον καθένα μας για να αλλάξει πλέον τα εισιτήρια μας από Ashgabat σε Τασκένδη (και μάλιστα για 4 μέρες πιο μετά , καθώς τότε ξεκινούσε η Ουζμπέκικη βίζα μας). Και το ταξίδι έγινε, χωρίς όμως το Τουρκμενιστάν που μου έμεινε απωθημένο, ως η μοναδική χώρα που μου είχε αρνηθεί ποτέ βίζα.

Fast forward στο 2019. Είχε φτάσει Φεβρουάριος και είχα καθυστερήσει να κλείσω για τις αργίες του Πάσχα και της Πρωτομαγιάς (και δυο-τρεις μέρες άδεια ακόμα). Δεν ήμουνα και σίγουρος αν θα μπορούσα να φύγω, οπότε έψαχνα προορισμό με εισιτήρια που θα μπορούσα να τα αγοράσω με μίλια. Κατέληξα στο παλιό μου απωθημένο, το Τουρκμενιστάν και έκλεισα ένα εισιτήριο. Ένας λόγος παραπάνω να το κλείσω με μίλια, για να υπάρχει δυνατότητα ακύρωσης αν μας αρνηθούν και πάλι τη βίζα.

Άρχισα να ψάχνω συνταξιδιώτες. Στην αρχή ο Α., με τον οποίο είχαμε φάει μαζί την απόρριψη την προηγούμενη φορά έκανε το δύσκολο, καθώς πήγα κι έκλεισα πάνω στο Ορθόδοξο Πάσχα, κι όχι στο Καθολικό που είναι οι αργίες στη χώρα που ζει. Κι ο @kalspiros επίσης, γιατί δεν είχε πάει καθόλου στην Κεντρική Ασία, και το Τουρκμενιστάν δεν είναι και το πιο απλό και προφανές ξεκίνημα για την περιοχή. Επιχείρησα να «ψήσω» κι ένα συνάδελφο, με τον οποίο πήγαμε λίγο καιρό πριν μαζί στο Ομάν, και ως ένα βαθμό τα κατάφερα: Πήγε τελικά μόνος του στο Ουζμπεκιστάν

Τελικώς ο Α. κι ο @kalspiros πείστηκαν, όταν τους έδωσα κι εγώ από την πλευρά μου την υπόσχεση ότι θα κάνουμε κάτι μαζί ΚΑΙ στο Καθολικό Πάσχα, κι έτσι με διαφορά λίγων ημερών πήγαμε και στα νησιά Φερόε, και στο Τουρκμενιστάν….

Αυτή τη φορά, απευθυνθήκαμε απευθείας στο Stantours για τη διοργάνωση, τόσο επειδή ο @Yorgos είχε μείνει ευχαριστημένος την προηγούμενη χρονιά, όσο και επειδή μας είχαν εξυπηρετήσει άψογα με την Ουζμπέκικη βίζα το 2013.

Μετά από μερικά e-mails με τον ιδιοκτήτη, που ήταν έκπληκτος με την ιστορία της άρνησης βίζα και ανέλαβε προσωπικώς να «σπρώξει» το αίτημά μας, καταλήξαμε σε πρόγραμμα, στείλαμε προκαταβολή (από Αγγλική τράπεζα, για να μη μπλέκουμε με τα Capital controls), και λίγες μέρες αργότερα είχαμε στα χέρια μας το εγκεκριμένο επιτέλους LOI. Το πακέτο μας, που περιλάμβανε 3 πτήσεις εσωτερικού, 7 διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο, μια διήμερη εκδρομή με camping και φαγητά όλα έτοιμα, και δυο μέρες ακόμα αυτοκίνητο με οδηγό, συν τα διαδικαστικά, πήγε στα $1138 ο καθένας (συν κάτι $110 όλοι μαζί για τις προσθήκες που κάναμε επί τόπου). Τα 3x$100 τα στείλαμε προκαταβολή, και τα υπόλοιπα θα τα δίναμε επιτόπου σε μετρητά USD.

Κάπου εκεί άρχισαν τα νερά. Γιατί η πτήση μας ήταν στις 26/4, αλλά η Turkish Airlines αποφάσισε να μετακομίσει στο νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης στις 6/4, πράγμα που σήμαινε ότι για όλο τον Απρίλιο θα δούλευε με περιορισμένο πρόγραμμα δρομολογίων. Ακύρωσε λοιπόν την πτήση της για Ashgabat το βράδυ της 26/4, και μας μετέφερε στην επόμενη πτήση της, το βράδυ της επόμενης ημέρας. Βάλτε τώρα κι ότι είχα ήδη κανονίσει να είμαι Κωνσταντινούπολη από το πρωί της 26/4, μου προέκυψε κι ένα διήμερο στην Κωνσταντινούπολη από το πουθενά. Δε μπορώ να πω ότι ανυπομονούσα, δυο μήνες πριν πάλι στην Κωνσταντινούπολη ήμουνα για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, αλλά ποτέ δε λέω όχι σε ένα καλό φαΐ στην Κωνσταντινούπολη

Έτσι, τα χαράματα της Μεγάλης Παρασκευής 26/4/2019, βρισκόμουν στο Ελ. Βενιζέλος για να προλάβω τη γαλατάδικη πτήση της Turkish Airlines, που αναχωρούσε στις 05:50 τα χαράματα. Πέρασα από το lounge αλλά δεν πήρα καφέ, υπολογίζοντας ότι θα κοιμηθώ στο αεροπλάνο και μετά στο λεωφορείο για την πόλη. Δεν υπολόγιζα ότι η Turkish θα με έκανε αναβάθμιση σε business class… Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως και να μην το ήθελα, καθώς το service στη business διαρκεί περισσότερη ώρα, και σε εμποδίζει από το να κοιμηθείς.

ATH-IST TK1842 26/4/2019 05:50 - 07:10 A321 TC-JRC Seat: 01D Business

Εν πάση περιπτώσει, προσγειώθηκα στην Κωνσταντινούπολη, τα του νέου αεροδρομίου τα έχω γράψει αλλού, και όταν τελικά ξύπνησα το λεωφορείο είχε φτάσει στη στάση του κοντά στην πλατεία Ταξιμ. Πήγα στο ξενοδοχείο, όπου παρότι ήταν πρωί μου έδωσαν δωμάτιο, και συνέχισα για λίγο ακόμα τον ύπνο μου. Επιτέλους κάποια στιγμή σηκώθηκα, και οι βόλτες (μετάφραση: οι μάσες) στην Πόλη ξεκίνησαν. Το απόγευμα ήρθε και το Α. από το Λονδίνο, και οι «βόλτες» συνεχίστηκαν, ενώ την επόμενη μέρα βρεθήκαμε και με κάτι Τούρκους φίλους.

Μου έμεινε μια ατάκα ενός Τούρκου φίλου: «Στο Turkmenistan πάτε; Ε, εκεί θα δείτε πραγματικούς Τούρκους. Αυτοί είναι πιο Τούρκοι από μας εδώ». Δεν κατάλαβα με ποια έννοια ακριβώς το εννοούσε, αλλά το κράτησα.

Το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου ξεκινήσαμε και πάλι για το αεροδρόμιο, με ταξί αυτή τη φορά. Εκεί είχε ήδη φτάσει ο @kalspiros, και μας περίμενε ήδη στο lounge. Βρεθήκαμε πλέον όλοι μαζί, και μπήκαμε σε ρυθμούς Τουρκμενιστάν.

IST-ASB TK322 27/4/2019 20:20 - 02:00+1 A321 TC-JRN Seat: 17C Economy

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 43

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 43

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Earth Citizen]

Ωπ, έσκασε μυτη!
Περιμένω να διαβάσω γιατί αυτή η χώρα είναι "ο κόσμος όλος" (σύμφωνα με τα πρόσφατα γραφόμενά σου σε άλλο νήμα).

Δεν υπολόγιζα ότι η Turkish θα με έκανε αναβάθμιση σε business class… Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως και να μην το ήθελα

Να μη δεχόσουν, ε μα πια!

 

[taver]

Ωπ, έσκασε μυτη!
Περιμένω να διαβάσω γιατί αυτή η χώρα είναι "ο κόσμος όλος" (σύμφωνα με τα πρόσφατα γραφόμενά σου σε άλλο νήμα).

Πρωτίστως, θα τ' ακούσεις. Τραγουδιστά. Από το στόμα του Προέδρου Γκιουρμπανγκουλί μάλιστα.

 

[taver]

Κεφάλαιο 2: Άφιξη

Το αεροπλάνο ήταν ψιλοάδειο, και όλα πήγανε καλά ως την προσγείωση στο Ashgabat International Airport. Το υπερμοντέρνο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας του Τουρκμενιστάν διαθέτει ένα εντυπωσιακό καινούργιο terminal, για τις διεθνείς πτήσεις μόνο (οι πτήσεις εσωτερικού παραμένουν στο παλιό terminal) με σχέδιο σε σχήμα πουλιού (γερακιού), το οποίο άνοιξε το 2016 και κόστισε 2.3 δις δολάρια παρακαλώ, και ήταν μέρος από το σχέδιο του Προέδρου να μετατρέψει το Τουρκμενιστάν στο «νέο Κουβέιτ» (μιλάμε για φιλοδοξίες τώρα, όχι αστεία). Το νέο terminal έχει δυναμικότητα για 14 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως, και 1600 επιβάτες την ώρα, και 15 γέφυρες επιβίβασης. Εξυπηρετεί 10 πτήσεις τη μέρα το πολύ.



Ορίστε το, κι από ψηλά:



Η διαδικασία της άφιξης είναι απλή. Οδηγηθήκαμε για αρχή σε ένα χώρο με μηχανήματα σα slot machines, όπου έγινε αυτοματοποιημένα και πολιτισμένα η συλλογή των δακτυλικών αποτυπωμάτων μας (όλα τα δάκτυλα) και των λοιπών βιομετρικών μας στοιχείων. Στη συνέχεια, πήγαμε στο γκισέ για τη βίζα, όπου παραδώσαμε LOI, διαβατήρια, φωτογραφίες κ.λ.π., και μας έδωσαν ένα χαρτάκι, με το οποίο πήγαμε στο ταμείο, πληρώσαμε $99.00 έκαστος, το δώσαμε πίσω, και παραλάβαμε τα διαβατήρια μας με τις βίζες. Μετά περάσαμε στο επόμενο γκισέ, όπου ο συνοριοφύλακας μας σφράγισε τα διαβατήρια και μας επέτρεψε την είσοδο στη χώρα. Πίσω από τους συνοριοφύλακες καθόταν ένας τύπος σε ένα… θρανίο, και κάτι υποτίθεται πως έλεγχε. Σε μένα και στον Α. που έτυχε και περάσαμε από κει μαζί, δε μας είπε τίποτα. Αντίθετα, από τον @kalspiros που πέρασε μόνος του, ζήτησε χρήματα… (που δεν του τα έδωσε φυσικά).

Περάσαμε στο χώρο παραλαβής των αποσκευών, όπου είναι απαραίτητο να έχεις μαζί σου την κάρτα επιβίβασης με το απόκομμα της βαλίτσας αν θες μετά να την πάρεις μαζί σου. Ο Σπύρος έπαθε ένα σοκ γιατί νόμιζε ότι το είχε χάσει, αλλά τελικά το βρήκε. Πήραμε τις βαλίτσες μας, και βγήκαμε έξω. Ο Ναζάρ, που θα ήταν ο οδηγός μας στην Asghabat τις επόμενες μέρες, μας περίμενε με μια ταμπέλα με το όνομά μου.

Φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας. Κάναμε μόνο μια στάση, για να αλλάξουμε λίγα χρήματα στη μαύρη αγορά. Με την επίσημη ισοτιμία καρφωμένη στα USD 1.00 = 3.50 TMT, και τη μαύρη αγορά να αλλάζει στα USD 1.00 = 18.00 TMT,δηλαδή πάνω από 5 φορές επάνω, η επιλογή οικονομικού μέσου για τη χώρα αυτή είναι προφανής. Για τις επόμενες 7 ημέρες, συναλλασσόμαστε μόνο με μετρητά, και μόνο σε Τουρκμένικα Μανατ, από τη μαύρη αγορά. Μόνο για λίγες συναλλαγές που είναι υποχρεωτικό, θα χρησιμοποιήσουμε δολάρια ΗΠΑ.

Η επόμενη μέρα, εκτός από Κυριακή 28/4/2019, εκτός από Ελληνικό Πάσχα, θα ήταν και αργία για τη χώρα που βρισκόμαστε, καθώς είναι η μέρα των αλόγων, η μεγάλη γιορτή του Τουρκμενιστάν. Το είχαμε λάβει υπόψη στον προγραμματισμό και είχαμε φροντίσει να παραμείνουμε στην Ashgabat αυτή τη μέρα. Είχαμε δει και πράματα και θάματα για τους εορτασμούς στο internet, και θέλαμε να πάμε να τους δούμε, στο καινούργιο Ιπποδρόμιο της πόλης, οπότε ρωτήσαμε το Ναζάρ τι παίζει. Τζίφος όμως. Τα τελευταία χρόνια το συγκεκριμένο event είναι μόνο με πρόσκληση, κάτι που οι κακές γλώσσες λένε πως έχει να κάνει με ένα ατύχημα που είχε ο πρόεδρος με μια πτώση από το άλογό του.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο Aziya είναι ένα ακόμα από τα φαραωνικά έργα του Τουρκμενιστάν. Διέθετε… 16 μεγάλα δωμάτια, αλλά σήμερα κι από αυτά λειτουργούν μόνο τα 8, καθώς τα υπόλοιπα τα νοίκιασε μαζικά η… Κίνα. Είναι ευρύχωρα (για να μην πω ότι παίζεις άνετα μπάλα), και μολονότι παλιά και με προβληματικές υποδομές (υδραυλικά για κλάματα), κάνουν τη δουλειά τους. Πήραμε δωμάτια και κοιμηθήκαμε μια χαρά. Το πρωί, πήγαμε για πρωινό, το οποίο συμπεριλαμβανόταν στην τιμή. Η έκπληξη μας για το χώρο του πρωινού νομίζω ότι είναι αυτονόητη. Δεν το λες και παραδοσιακό Τουρκμένικο στυλ αυτό…



Οι υπόλοιποι χώροι πάντως θύμιζαν παλιά σοβιετική μεγαλοπρέπεια:









Αφού φάγαμε πρωινό, και αφού αποφασίσαμε ότι τις υπόλοιπες μέρες, όσο μπορούμε, θα τρώμε πρωινό αλλού κι ας το είχαμε πληρωμένο, ξεκινήσαμε για την πρώτη στάση της ημέρας. Είναι Κυριακή, και επομένως η μέρα που είναι στα ντουζένια του το μεγάλο παζάρι της πόλης. Το μεγαλύτερο παζάρι στην Κεντρική Ασία.

 

[taver]

Κεφάλαιο 3: Tolkucka

Η αγορά της "Tolkucka" ήταν κάποτε στο μέρος που φέρει το όνομα αυτό, στο κέντρο της Ashgabat, αλλά πριν λίγα χρόνια μεταφέρθηκε σε νέες εγκαταστάσεις στα περίχωρα, λίγο πιο πέρα από το αεροδρόμιο. Δε θα μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα καλύψουμε τα δεκάδες χιλιόμετρα ως εκεί με τα πόδια, οπότε είπαμε στο ξενοδοχείο και μας κάλεσε ένα ταξί. Μπήκαμε και ξεκινήσαμε, αλλά όταν ο συμπαθέστατος οδηγός κατάλαβε που πάμε, μας εξήγησε (σε συνδυασμό Ρωσικής και Νοηματικής) ότι πρέπει να πάρουμε άλλου τύπου ταξί, το οποίο να επιτρέπεται να κινηθεί υπεραστικά. Και έψαξε και μας βρήκε ένα, κι όλα αυτά χωρίς τελικά αυτός να πληρωθεί.

Ο νέος οδηγός, όμως, παρότι νεαρός, μας προέκυψε φυσέκι. Το υπεραστικό ταξί του είχε έδρα στην πόλη Turkmenbashi, στα δυτικά της χώρας, και όχι εδώ, οπότε δεν ήξερε τους δρόμους. Τα Ρωσικά του ήταν περίπου όσο φτωχά ήτανε και τα δικά μας, οπότε μας ανέμενε μόνο η νοηματική και τα Κύρια Ονόματα. Άντε και κάποιες λέξεις που θυμόμασταν από τα Τούρκικα και τα Ουζμπέκικα. Ρώτησε αρκετές φορές άλλους οδηγούς για οδηγίες, που άλλοτε τον κατηύθυναν στην Tolkucka την περιοχή κι άλλοτε στο παζάρι, με αποτέλεσμα μια αλλοπρόσαλλη διαδρομή στους αυτοκινητόδρομους πέριξ της Ashgabat, και το Σπύρο να έχει βρει την Ορθή διαδρομή στα GPS και να προσπαθεί επί ματαίω να την εξηγήσει στον οδηγό. Το ταξίμετρο είχε γράψει κάτι απίστευτα (~500 Manat αν θυμάμαι καλά), αλλά ο οδηγός μας ζήτησε «μόνο» 150 Manat (7.5 ευρώ), τα οποία του τα δώσαμε λέγοντας και ευχαριστώ, χωρίς να ξέρουμε ότι η επιστροφή θα μας στοίχιζε τελικά μόλις 40 Manat. Δε βαριέσαι, είδαμε και τους αυτοκινητόδρομους….











Η πρώτη εμπειρία από τους δρόμους της πόλης, είναι λίγο από Pyongyang: Όπως και στην πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας, ο επισκέπτης συναντά ελάχιστα αυτοκίνητα, περιποιημένους (ως γλειμμένους) δρόμους, και πολλά κτήρια με εντυπωσιακές όψεις. Είναι όλα σχεδόν επενδυμένα με λευκό μάρμαρο, κάνοντας την πόλη να έχει διεκδικήσει και λάβει ένα ακόμα βραβείο (?) Guinness. Αλλά περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω.

Φτάσαμε επιτέλους στο Altyn Asyr Bazaar, όπως είναι πλέον το επίσημο όνομα της αγοράς – που όλοι γνωρίζουν ως Tolkucka. Altyn Asyr σημαίνει «χρυσή εποχή», και είναι το αγαπημένο όνομα του Προέδρου για τα πάντα. Έτσι λέγεται η ποδοσφαιρική ομάδα της Ashgabat. Έτσι λέγεται μια τεχνητή λίμνη μέσα στην έρημο. Έτσι λέγεται η μεγάλη εταιρία τηλεπικοινωνιών της χώρας (κρατική, φυσικά) – που χρησιμοποιεί το brand name “TMCELL”. Βρήκα δύο (2) εμπορικά κέντρα στην πόλη που λέγονται κι αυτά Altyn Asyr. Και μάλλον η λίστα δε σταματάει εκεί. Αν πάτε, μην δοκιμάσετε να πείτε σε ταρίφα να σας πάει στο Altyn Asyr, οι πιθανότητες να πάτε στο σωστό μέρος είναι μηδαμινές.



Η αγορά εδώ είναι τεράστια. Ήταν και πριν τη μεταφορά της το μεγαλύτερο παζάρι στην Κεντρική Ασία, αλλά αυτό εδώ παραείναι. Έχει διάφορα τμήματα, και σ’ αυτά πωλούνται τα πάντα. Από τρόφιμα ως αυτοκίνητα (σε ειδικό τμήμα της λίγο παραέξω). Ρούχα, ηλεκτρονικά, ζωντανά, τα πάντα. Δεν έχει δυστυχώς πια το πολύ παραδοσιακό χρώμα, αλλά τα Σαββατοκύριακα, η ζωή της πόλης μεταφέρεται εδώ. Και, σε αντίθεση με την κυρίως πόλη που ψάχνεις με το κιάλι να βρεις ανθρώπους να κυκλοφορούν, εδώ σήμερα γίνεται ένας χαμούλης. Οι Τουρκμένοι έχουν έρθει να ψωνίσουν.





Δεν είμαι ειδικός σε θέματα μόδας, αλλά την τοπική φορεσιά τη βρίσκω κάπως. Είναι πάντως διαθέσιμη σε όλες τις αποχρώσεις που μπορείτε να φανταστείτε, και μερικές ακόμα.



































Άμα θέτε φρέσκο ψάρι, ο κυριούλης εδώ έχει τη λύση. Σας το ψαρεύει επιτόπου:







Πιο πέρα, υπάρχει και παζάρι ζώων. Θεωρώ πως τα ζώα κακοποιούνται άσχημα, οπότε δείτε τις φωτογραφίες που ακολουθούν μόνο αν έχετε γερό στομάχι. Οι εικόνες βέβαια δε δίνουν την όλη εικόνα, καθώς δεν αποτυπώνουν την απερίγραπτη μπόχα που επικρατεί εκεί. Όλα τα ζώα σε όλες τις φωτογραφίες που ακολουθούν είναι ζωντανά.

Spoiler: Προσοχή, κακοποίηση ζώων

Απομακρυνθήκαμε από το τμήμα αυτό καθίσαμε λίγο κάπου να συνέλθουμε από αυτό που βλέπαμε. Έπειτα πήραμε ταξί για να επιστρέψουμε στην πόλη.

 

[chrisbd]

Gurbanguly όπως λέμε θεούλη, πατερούλη(όχι αυτό το έχει ένας και μοναδικός)...

 

[taver]

Gurbanguly όπως λέμε θεούλη, πατερούλη(όχι αυτό το έχει ένας και μοναδικός)...

To "Πατερούλη" το είχε πιάσει κάποιος προηγούμενος.... (Ο αμέσως προηγούμενος ήταν ο "Πατέρας των Τουρκμένων", αλλά είχανε και Στάλιν εκεί). Αυτός εδώ αποκαλείται "Arkadag" δηλαδή "Προστάτης".

 

[taver]

Κεφάλαιο 4: Κέντρο Ashgabat

Στο δρόμο, που για μεγάλο κομμάτι περνάει μέσα από την έρημο, έχουν ενδιαφέρον κάποιες κατασκευές. Ατελείωτες σειρές ομοιόμορφων σπιτιών, «copy-paste» που λέγαμε και στο χωριό μου. Ελάχιστα από αυτά, στην πρώτη σειρά μόνο, φαίνονται να κατοικούνται.





Είδαμε και το αεροδρόμιο:



Καταλήξαμε στο κέντρο της πόλης, στο εμπορικό κέντρο Altyn Asyr (κι αυτό). Εδώ, τα καταστήματα πουλάνε υποτίθεται την τελευταία λέξη της μόδας (δηλαδή φασόν κινέζικα). Μη σας δίνει την εντύπωση ότι είναι μικρά ιδιωτικά μαγαζάκια, όμως. Τα πάντα εδώ είναι κρατικά (αν καταλαβαίνω καλά τι λέει το site του υπουργείου εμπορίου τους). A, ξεχωρίζει όμως μια πασαρέλα στο κέντρο του χώρου….









Λίγο πιο κάτω, υπάρχει μια ακόμα αγορά, αυτό που οι ντόπιοι αποκαλούν Ρωσική αγορά, και το κράτος ονομάζει Gülüstan (μια Πέρσικη λέξη που σημαίνει «ανθόκηπος»). Εδώ τα πράγματα θυμίζουν πράγματι περισσότερο μια αγορά. Τα προς πώληση είδη είναι κυρίως (αλλά όχι μόνο) τρόφιμα, και οι πωλήτριες μας προσκαλούν στους πάγκους τους να δούμε τα είδη και να αγοράσουμε τις προμήθειές μας.

















Μετά τις αγορές, ξεκινήσαμε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης. Δύσκολο να την αποδώσω εδώ, γιατί σε πολλές περιπτώσεις φωτογραφικό υλικό δεν υπάρχει. Σε μια αστυνομοκρατούμενη χώρα, δεν είναι σώφρον να αψηφά κανείς τις απαγορεύσεις, ιδιαίτερα όταν δεν ξέρει ποιος τον βλέπει, και αυτοί που συναντά μοιάζουν πάντα καχύποπτοι. Κι εδώ, η απαγόρευση αφορά στη φωτογράφηση των δημοσίων κτηρίων. Απαγορεύεται σε όλα η φωτογράφηση, που με την πυκνότητά τους αυτό μεταφράζεται σε απαγόρευση φωτογράφησης στη μισή πόλη. Ντάξει, κάποιες κλεφτές φώτο σε καραμπινάτα αξιοθέατα μπροστά από δευτερότριτα δημόσια κτήρια τις έκλεψα. Στο Παλάτι του Προέδρου όμως (ένα οικοδομικό τετράγωνο διαστάσεων 1000m x 310m) και πέριξ ούτε κατά διάνοια.

Πήρα ας πούμε μια φωτογραφία από αυτό το παραδόξως μικρό άγαλμα του Λένιν:



Κι από το κτήριο των Εθνικών Αρχείων, ακριβώς απέναντι:



Φτάσαμε σε μια μικρή πλατεία – πάρκο, αφιερωμένη στο κεντρικό της άγαλμα προς τιμήν της «Λευκής Πόλης» της Ashgabat. Βλέπετε,















Ο νυν Πρόεδρος της χώρας, βλέπετε, συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο που χάραξε ο προκάτοχός του, έχει βαλθεί να κατασπαταλήσει όλο το χρήμα που εισπράττει από το φυσικό αέριο σε φαραωνικά έργα. Ένα από αυτά, είναι ότι θέλει να γεμίσει την πρωτεύουσά του με κτήρια από λευκό μάρμαρο, και σιντριβάνια. Πολλά σιντριβάνια. Η πόλη κατέχει διάφορα βραβεία Guinness, ανάμεσα στα οποία και αυτό για τα περισσότερα σιντριβάνια με ανεξάρτητες λιμνούλες σε ένα δημόσιο χώρο, αλλά και για την υψηλότερη πυκνότητα κτιρίων με λευκή μαρμάρινη όψη. Για να πετύχει το τελευταίο, τα τελευταία χρόνια πολλά προϋπάρχοντα κτίρια επενδύθηκαν με λευκό μάρμαρο Ιταλίας, και ότι καινούργιο κτίζεται πλέον φέρει τουλάχιστον μαρμάρινη πρόσοψη.

Η πόλη επίσης επεκτάθηκε, με όλο το νότιο τμήμα της, τη γειτονιά Berzengi, να είναι νεόκτιστο.



Και να ‘τανε μόνο το λευκό μάρμαρο, πάει στο καλό, το λες και πολεοδομική παρέμβαση (μολονότι ακραία). Αλλά η λίστα συνεχίζεται. Στην πόλη, για παράδειγμα, επιτρέπονται μόνο λευκά και χρυσαφί αυτοκίνητα. Μόνο αυτά του αρέσουν. Αν και πρόσφατα ενέδωσε, και επιτράπηκαν και κάποια μαύρα. Και όλα αυτά βέβαια, ωχριούν μπροστά στα καμώματα του προκατόχου του, που μέχρι που είχε απαγορεύσει τους… σκύλους, και είχε μετονομάσει τους μήνες του χρόνου και τους είχε δώσει ονόματα μελών της οικογένειάς του.

Το Τουρκμενιστάν, βλέπετε, ακολούθησε κι αυτό τον ίδιο δρόμο που ακολούθησαν και οι άλλες Κεντρασιατικές «Σοβιετικές Σοσσιαλιστικές Δημοκρατίες» που συγκροτούσαν τη Σοβιετική Ένωση, όταν η τελευταία διαλύθηκε. Ο τοπικός μεγαλοπαράγοντας του Κομμουνιστικού Κόμματος (Γενικός Γραμματέας συνήθως) αναγορεύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε Πρόεδρο, αποκήρυξε τον Κομμουνισμό, έπιασε φιλίες «τόσο όσο» με τη δύση και με τη Ρωσία, και παρέμεινε στη θέση του ως επικεφαλής της ανεξάρτητης πλέον χώρας μέχρι την παραίτησή του (περίπτωση Καζακστάν) ή το θάνατό του (περιπτώσεις Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν κλπ.).

Στο Τουρκμενιστάν, όμως, ο Πρόεδρος Saparmurat Niyazov πήγε ένα βήμα παραπάνω. Ανακήρυξε τη χώρα του «Ουδέτερη», που μεταφραζόταν σε απομονωμένη, και κυβέρνησε με ένα σύστημα προσωπολατρίας που θα το ζήλευε κι ο Kim Il Sung. Άλλαξε το επώνυμό του σε «Türkmenbaşy» (Ηγέτης των Τουρκμένων), μερικές φορές και με τον τίτλο «Beýik» (Μέγας) μπροστά από αυτό, γέμισε τη χώρα με χρυσά αγάλματά του, έκανε ένα σωρό παλαβομάρες και καταπίεζε το λαό του, οδηγώντας μια χώρα και μια οικονομία της οποίας έλεγχε κάθε βήμα και κάθε παράμετρο. Όλα αυτά μέχρι το θάνατό του το 2006, οπότε και ο οδοντίατρος του, που ήταν και αντιπρόεδρος του και υπουργός υγείας μέχρι τότε, o Gurbanguly Berdimuhamedow (Γκιουρμπανγκουλί Μπερντιμουχάμετοβ, απορώ που βρίσκετε τη δυσκολία…), ανέλαβε τα ηνία της εξουσίας, στην οποία φυσικά παραμένει. Κάποιες φήμες λένε ότι μπορεί να ήταν και γιός του, καθώς μοιάζουν πολύ, αλλά μάλλον πρόκειται για σύμπτωση. Για να μη σας μπερδεύουν τα ονόματα-γλωσσοδέτες, θα τους αναφέρω στη συνέχεια ως πρώην και νυν Προέδρους, αντίστοιχα.

Στην πορεία βέβαια, συνέβη και κάτι ακόμα. Όπως έχω γράψει και για την περίπτωση του γειτονικού Αζερμπαϊτζάν, τότε ανακαλύφθηκαν τρόποι εύκολης μεταφοράς και χρήσης για το φυσικό αέριο. Και η χώρα, που ως τότε ήξερε ότι έχει λίγο φυσικό πλούτο από κάτι λιγοστά κοιτάσματα πετρελαίου, βρέθηκε με ολόκληρο θησαυρό, έχοντας τα τέταρτα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στον πλανήτη (ή 6α, σύμφωνα με τη CIA, οι μελέτες διαφέρουν γιατί τα στοιχεία δεν είναι δημόσια διαθέσιμα). Και αέριο και πετρέλαιο, σημαίνουν χρήμα. Ότι ακριβώς χρειάζεται ένας προσωπολατρικός δικτάτορας για να χρηματοδοτήσει τα δυστοπικά όνειρά του.

Αξίζει να διαβάσετε αναφορές για τη χώρα από την εποχή που κυβερνούσε ο Μέγας Ηγέτης. Έχουμε εδώ μια εξαιρετική ταξιδιωτική ιστορία από εκείνη την εποχή (της @isabelle ) , αλλά στο διαδίκτυο βρήκα και μερικά ενδιαφέροντα βίντεο (στα Αγγλικά), τα οποία συνιστώ ως εισαγωγή στα της χώρας.

Να σημειώσουμε βέβαια, ότι η χώρα παραμένει μια στυγνή δικτατορία. Η ελευθερία λόγου είναι παντελώς ανύπαρκτη, και η πρόσβαση στο internet για τους πολίτες απλά δεν υπάρχει. Το κράτος ελέγχει άμεσα το 90% και πλέον της οικονομικής δραστηριότητας, όσο και στην κομμουνιστική εποχή περίπου (άρα και τα εισοδήματα των πολιτών και τη δυνατότητά τους να βρουν δουλειά, σπίτι κλπ.). Στα θετικά, βέβαια, ότι κατοχύρωσε στο σύνταγμά τους (ότι αξία μπορεί να έχει ένα σύνταγμα σε μια δικτατορία) ότι η χώρα δεν πρόκειται ποτέ να πάει σε πόλεμο με τον οποιοδήποτε, ούτε να συνδράμει άλλη χώρα σε πολεμικές ενέργειες.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας ανάμεσα στα κυβερνητικά κτήρια από λευκό μάρμαρο, με ελάχιστες κλεφτές φωτογραφίες.

 

[Θανάσης.]

Εντύπωση μου κάνει το πόσο άδειοι είναι οι δρόμοι. Πολύ ωραία ιστορία για έναν πολύ ιδιαίτερο προορισμό.

 

[taver]

Εντύπωση μου κάνει το πόσο άδειοι είναι οι δρόμοι.

Ναι, εντελώς Pyongyang είναι η φάση. Ήταν και Κυριακή (αργία) βέβαια όταν τραβήχτηκαν οι ως τώρα φωτογραφίες, αλλά και τις επόμενες μέρες δεν είχε μεγάλη διαφορά.
Ας μη βιαστώ να τρέξω σε συμπεράσματα ως προς το γιατί, ας βγάλει ο καθένας τα δικά του. Η βασική πληροφορία που μου λείπει για τη χώρα, που δεν κατάφερα να εντοπίσω ούτε εκεί, είναι για το ποιο είναι το μέγεθος της Ελίτ γύρω από τον πρόεδρο που ζει καλά και σχετικά πλούσια. Αν π.χ. είναι μικρότερη από αυτό που θα περίμενε κανείς από μια τυπική πυραμίδα εξουσίας αυταρχικού καθεστώτος, οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να έχουν αυτοκίνητο θα είναι πιο περιορισμένοι.

Πολύ ωραία ιστορία για έναν πολύ ιδιαίτερο προορισμό.

Ευχαριστώ πολύ!

 

[evpap]

Πολύ ωραία ιστορία για έναν προορισμό που σίγουρα δεν είναι συνηθισμένος. Ευχαριστούμε @taver

 

[karfitsa]

Πολύ καλή αφήγηση και ωραίες φωτογραφίες!
Μπράβο!