Τουρκμενιστάν Στη χώρα του Γκιουρμπανγκουλί

[Vasileti]

Προσπαθω να παρακολουθήσω την τηλεκατάρτιση των 100 ωρων για το voucher των επιστημόνων και ανακάλυψα το καινούριο διαμάντι taver copyright, από άποψη ενδιαφέροντος αφιέρωσης χρόνου βέβαια καμμία σύγκριση, θα σε καταγγείλω ομως αν το χάσω.

 

[taver]

Κεφάλαιο 7: Μουσείο

Η Δευτέρα 29/4/2019 που μόλις ξημέρωσε, θα ήταν μέρα εκδρομής. Το Τουρκμενιστάν είναι μια χώρα με έρημο, και στην εκδρομή αυτή θα τη διασχίζαμε. Μια εκδρομή μιάμιση μέρας, που θα ξεκινούσε το μεσημέρι, το βράδυ θα το περνάγαμε σε σκηνές στην έρημο, θα φτάναμε ως το βόρειο άκρο της χώρας, και θα επιστρέφαμε την επόμενη μέρα το βράδυ. Ελαφρώς ταλαιπωρία, οπότε φροντίσαμε να πλυθούμε και να ετοιμαστούμε καλά, πακετάραμε λίγα πράγματα σε backpacks και αφήσαμε τα πράγματα στο χώρο αποθήκευσης του ξενοδοχείου (δηλαδή πίσω από το μπαρ).

Αποφασίσαμε να παραλείψουμε το πρωϊνό στο κινέζικο εστιατόριο. Το πρόγραμμα, μέχρι την ώρα της αναχώρησης για το τουρ, έλεγε να πάμε με τα πόδια στο Εθνικό μουσείο της χώρας, εδώ κοντά, και μετά να πάρουμε ένα ταξί να πάμε για πρωϊνό στο κέντρο.

Ξεκινήσαμε λοιπόν για το εθνικό μουσείο. Όπως και το ξενοδοχείο μας, αυτό βρίσκεται στη λεωφόρο Archabil, μιας πελώριας λεωφόρου με 4 λωρίδες ανά κατεύθυνση, πρασιές, παράδρομους δυο λωρίδων κλπ. Αν μετράω καλά στο google maps, η απόσταση ανάμεσα στις προσόψεις δυο αντικριστών κτιρίων είναι 280 μέτρα.

Περάσαμε μπροστά από το Εθνικό Θέατρο νεότητας «Arp Aslan».



Στην αρχή το περάσαμε για το μουσείο, αλλά διαπιστώσαμε γρήγορα ότι του έλειπε ένα από τα χαρακτηριστικά σημάδια του μουσείου: Ο πελώριος ιστός σημαίας.





Κάποτε, επί του παλιού Προέδρου, αυτός ήταν ο ψηλότερος ελεύθερα στεκόμενος ιστός σημαίας στον κόσμο. Σήμερα έχει πέσει στην κατάταξη, καθώς άλλοι δικτάτορες και βασιλιάδες τριγύρω έχουν στήσει ψηλότερους, ενώ υπάρχει κι ένας ακόμα στη Βόρεια Κορέα που αναλόγως πως μετράς μπορεί να είναι ψηλότερος.

Το ίδιο το Μουσείο καταλαμβάνει ένα εντυπωσιακού μεγέθους κτήριο. Διακρίνεται σε τρία μέρη: Το Ιστορικό Μουσείο, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, και το Μουσείο Προέδρου. Αφού περιμέναμε λίγα λεπτά για να έρθει η κοπέλα που μιλούσε Αγγλικά στα εκδοτήρια, μας πληροφόρησαν για τα εισιτήρια: Κάθε ένα από τα τρία μουσεία έχει εισιτήριο εισόδου $10.00 αμερικάνικα δολάρια. Μιας και ούτε πολύ χρόνο δεν είχαμε, επιλέξαμε να μπούμε μόνο στο μουσείο Προέδρου, που άλλωστε καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος του μουσείου.













Όταν λέμε μουσείο Προέδρου, ακριβολογούμε. Είναι μουσείο ειδικά για το νυν Πρόεδρο της χώρας Gurbanguly Berdimuhamedow. Παλιά είχε υλικό για τον προηγούμενο πρόεδρο, αλλά αυτό πια έχει πάει εξορία σε άλλα μουσεία. Τώρα, οι δυο όροφοι του μουσείου είναι αφιερωμένοι στο νέο αίμα της προεδρίας. Αυτόν που δεν λέγεται πια Turkmenbashi, αλλά έχει αποκτήσει τον τίτλο του Arkadag (“Προστάτης” στα Τουρκμένικα). Μιλάμε για απίστευτα πράγματα. Άπειρες φωτοσοπιασμένες φωτογραφίες του προέδρου να κάνει το Dj, να παίζει μουσική, να ιππεύει, να παίζει τέννις, χόκευ επί πάγου και ξιφασκία, να οδηγεί αγωνιστικά αυτοκίνητα… Σε κάποιες περιπτώσεις το photoshop είναι τόσο πρόχειρο που βγάζει μάτι. Ένα σωρό βιβλία που εξέδωσε ο Πρόεδρος, δώρα που του έκαναν ξένοι ηγέτες, φωτογραφίες του στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, και άλλα παρόμοια. Δυστυχώς οι φωτογραφίες απαγορεύονταν και είμασταν και οι μόνοι επισκέπτες, οπότε οι υπάλληλοι του Μουσείου ήταν πάνω μας. Καλό για ερωτήσεις, αλλά πολύ κακό για παράτυπη φωτογράφιση… (Αλλά θα είχα κι άλλη ευκαιρία για μεγάλο μέρος από τα εκθέματα).







Αντί για τα εκθέματα που δε μπορώ να σας δείξω, πάρτε ένα βιντεοκλίπ του Προέδρου…

Βγήκαμε από το μουσείο. Από τον προαύλιο χώρο, μπορεί κανείς να δει από μακριά δυο ακόμα μεγάλα αξιοθέατα της πρωτεύουσας. Ένα πύργο τηλεόρασης πάνω στο βουνό, που είναι καταχωρημένος ως ένα ακόμα από τα ρεκόρ Guinness της χώρας, ως το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό «αστέρι» στον κόσμο (λες και έχει κάψα ο πλανήτης να χτίζει κτίρια σε σχήμα αστεριού….), και ο πύργος της ουδετερότητας με …. Άστε, θα σας πω αργότερα γι’ αυτό, σε δυο μέρες θα πάμε εκεί.



Βγήκαμε και πάλι στη λεωφόρο. Ώρα να πάμε για πρωϊνό. Ας βρούμε ένα ταξί….





Μετά από ένα μισάωρο αποτυχίας, καταλήξαμε, όχι να πάμε στο Κινέζικο εστιατόριο για το πρωϊνό, όπως θα έκανε κάθε σώφρων άνθρωπος, αλλά να πάρουμε το λεωφορείο για να πάμε στο καλό πρωϊνό. Χωρίς να ξέρουμε γραμμές, κατευθύνσεις, στάσεις, κόμιστρα. Απλά μπήκαμε μέσα, μάθαμε ότι πληρώνουμε στην έξοδο, καθίσαμε, και το αφήσαμε να πάει στην πορεία του. Που ήταν προς το τέρμα της γραμμής, μέσα σε ένα νοσοκομείο, κάπου δυο χιλιόμετρα σε αντίθετη κατεύθυνση από κει που θέλαμε να πάμε. Περιμέναμε λίγο, όπως έκανε κι άλλος κόσμος δηλαδή, και ξεκίνησε και πάλι. Αυτή τη φορά, ο προορισμός του φαινόταν πως θα ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός. Εν πάσει περιπτώσει, ευκαιρία για φωτογραφίες από το παράθυρο…



Έχουν μια μανία να φτιάχνουν κυκλικές πλατείες και να τις στολίζουν….:











Όταν φτάσαμε κοντά στο «Coffee House Espresso & Catering Co.», που είχαμε αποτύχει να βρούμε τραπέζι την προηγούμενη μέρα, αποφασίσαμε να μην παίζουμε άλλο την τύχη μας με την πορεία του αστικού λεωφορείου, και κατεβήκαμε εκεί. Πήγαμε, και πράγματι ήταν ανοικτό. Βέβαια, αυτό που μας σέρβιραν ως πλήρες πρωϊνό μάλλον δεν άξιζε την ταλαιπωρία….



Κι ο καφές, παρά το όνομα του καταστήματος, ήταν στιγμιαίος….

Και μετά, έπρεπε πάλι να βρούμε ταξί. Συνολικά, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο με 45’ λεπτά καθυστέρηση. Ευτυχώς, η Antonina, η τοπική οργανώτρια του Stantours, μας περίμενε εκεί υπομονετικά (ντάξει, της είχα στείλει και 4-5 SMS ότι αργούμε και συγνώμη και όλα). Της πληρώσαμε το υπόλοιπο συμφωνημένο ποσό (για τις βίζες, τα ξενοδοχεία και τις δυο εκδρομές που μας είχε κλείσει), μας έδωσε τα αεροπορικά μας εισιτήρια για τις εσωτερικές πτήσεις που θα παίρναμε, μας ενημέρωσε ότι δεν είχε καταφέρει να μας βρει ξεναγό για το Mary/Merv που της είχαμε ζητήσει, και της ζητήσαμε να μας κανονίσει κι ένα όχημα με οδηγό για την τελευταία μέρα, για να δούμε κάποια μέρη εκτός κέντρου Ashgabat.

Και ήρθε η ώρα να ξεκινήσει η εκδρομή...

 

[Yorgos]

Μιας και ούτε πολύ χρόνο δεν είχαμε, επιλέξαμε να μπούμε μόνο στο μουσείο Προέδρου

Σαφείς οι προτεραιότητες της ομάδας βλέπω!

 

[taver]

Σαφείς οι προτεραιότητες της ομάδας βλέπω!

Είναι και δικό σου το φταίξιμο. Σε είχαμε διαβάσει....

 

[Señor_Nada]

Δεν

είναι

δυνατόν!

Πιασάρικο ρεφρέν και στο τέλος το άλογο να χλιμιντρίζει

Υπέροχη ιστορία!

 

[taver]

Κεφάλαιο 8: Erbent

Το τουρ μας δε μπορούσε όμως να ξεκινήσει από το ξενοδοχείο, γιατί τα 4x4 με τα οποία θα διασχίσουμε την έρημο δεν έχουν άδεια να κινηθούν μέσα στην Ashgabat. Μας έβαλαν σε ένα βανάκι όμως, για να μας πάνε στο σημείο συνάντησης, στο δρόμο που είχαμε πάρει και χθες για να πάμε στην αγορά.

Διασχίσαμε και πάλι όλο το κέντρο. Ξεκινώντας από το Ολυμπιακό Στάδιο….





Βλέπετε, μπορεί το Τουρκμενιστάν να μην έχει υποβάλλει καν αίτημα ποτέ για τη διεκδίκηση Ολυμπιακών αγώνων, αλλά έχει ένα τεράστιο Ολυμπιακό στάδιο, με βωμό για Ολυμπιακή φλόγα σε σχήμα αλόγου, φυσικά. Κι όχι μόνο – από δίπλα έχει ολόκληρο ολυμπιακό πάρκο με κλειστά στάδια, κολυμβητήρια κλπ, ολυμπιακό χωριό, και ένα monorail να διατρέχει όλα τα παραπάνω. Βέβαια, όλα αυτά τα κατασκεύασε για μία διοργάνωση Ασιατικών Αγώνων εσωτερικού χώρου και πολεμικών τεχνών κι από τότε κάθονται. Αλλά σιγά, δεν είναι δα και τα μόνα σπανίως χρησιμοποιούμενα κτήρια στην πόλη…

Οι κυκλικές διασταυρώσεις συνεχίστηκαν…





Φτάσαμε επιτέλους στο σημείο συνάντησης. Εκεί μας περίμενε ο Ishan (γνωστός στο αναγνωστικό κοινό κι από την ιστορία του @Yorgos). Είχαν φέρει δυο τζίπ, και μαζί με τον αδερφό του θα μας πήγαιναν στη σημερινή εκδρομή. Δε θα είμασταν μόνοι μας, όμως, θα υπήρχε κι ένας μοναχικός ταξιδιώτης ακόμα, που είχε κλείσει από άλλο πρακτορείο. Και, από όλες τις εθνικότητες που θα μπορούσε να είναι, μας προέκυψε… Έλληνας.

Για το υπόλοιπο διήμερο, λοιπόν, θα είμαστε οι τρείς μας, ο Ishan κι ο αδερφός του και ο Π. Ο Π. είχε έρθει στο Τουρκμενιστάν λίγες μέρες πριν από μας, και με το τουρ αυτό τελειώνει, καθώς αύριο θα περάσει τα επίγεια σύνορα για το Ουζμπεκιστάν. Μας έδωσε κάποια tips για τις δραστηριότητες που εμείς θα κάναμε τις επόμενες μέρες, και πήρε από μας κάποια tips για το Ουζμπεκιστάν. Γενικώς ήταν ευχάριστη παρέα, και οι – ταξιδιωτικές κυρίως – συζητήσεις μαζί του είχαν ενδιαφέρον, καθώς ήταν αρκετά ταξιδεμένος. Παρ΄ όλα αυτά, το travelstories δεν το γνώριζε.

Μπήκαμε στα δυο τζιπ και ξεκινήσαμε. Η διαδρομή μακρά, και σταδιακά η εύφορη γη της Akhal έδινε τη θέση της στην απέραντη έρημο Karakum.



Δεν ξέρατε την έρημο Karakum; Ε, τώρα θα τη μάθετε. Τραγούδι, μουσική, στίχοι: Πρόεδρος Γκουρμπανγκιουλί.

Μετά από κάτι λιγότερο από δυο ώρες από την αναχώρησή μας, στις οποίες κινούμασταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα (για τα μέτρα του οδοστρώματος), φτάσαμε στην πρώτη προγραμματισμένη μας στάση. Το νομαδικό χωριό Erbent, μέσα στη μέση της ερήμου, είναι ότι θα περίμενε κανείς να είναι ένα χωριό όπου σταματάνε όλα τα γκρουπ. Λίγα σπίτια, ελάχιστοι άνθρωποι στο δρόμο, ένα μαγαζάκι που προμηθεύει τους τουρίστες, μια τουαλέτα πάλι για τους τελευταίους, ένα τζαμί, και πολλή, πολλή ρουστίκ παρακμή. Υπάρχει ρεύμα και δίκτυο ύδρευσης, πάντως.



Στο μαγαζάκι, οι τέσσερις Έλληνες καταπλήξαμε τους πάντες ΜΗ αγοράζοντας ούτε σταγόνα αλκοόλ. Οι περισσότεροι τουρίστες παίρνουν γαλαντόμες προμήθειες, γνωρίζοντας ότι το βράδυ ακολουθεί μπάρμπεκιου στην έρημο και ύπνος σε σκηνές. Η αλήθεια είναι βέβαια πως ο Π. είχε φροντίσει ήδη τις προμήθειες του σε Ελληνικής κατασκευής υγρό πυρ…

Ακολούθησε φωτογραφικό σαφάρι στο χωριό. Απολαύστε…





















Υπάρχει κι ένα μνημείο στο κέντρο του χωριού. Είχε στηθεί επί Σοβιετικής εποχής, για να τιμήσει τους 11 νεκρούς κατά το κίνημα του Μπασμάτσι το 1931. Αυτό ήταν ένα αντάρτικο κίνημα (γνωστό επίσημα και ως «Οργάνωση Απελευθέρωσης του Τουρκεστάν»). Ξεκίνησαν αντιτασσόμενοι σε μια επιστράτευση για τον Πρώτο Παγκόσμιο, το 1916, και πολέμησαν ενάντια στους μπολσεβίκους, προτάσσοντας την Ισλαμική τους ταυτότητα. Κατασφαγιάστηκαν to 1918 στο Kokand, στη σημερινή κοιλάδα Fergana του Ουζμπεκιστάν, σε μια σφαγή για την οποία οι πηγές αναφέρουν ως και 25.000 θύματα (πηγή για μένα: Wikipedia). Τα νέα για τη σφαγή εκείνη δεν πέρασαν και πολύ καλά στον πληθυσμό των ασιατικών σοβιετικών «δημοκρατιών», και έκαναν το κίνημα Μπασμάτσι μαζικό πια στην ευρύτερη περιοχή. 13 χρόνια αργότερα, οι Μπολσεβίκοι δεν το είχαν καταπνίξει ακόμα. Σε μια από τις τελευταίες μάχες, λοιπόν, το 1931, έχασαν εδώ τη ζωή τους 11 μπολσεβίκοι, προς τιμή των οποίων έχει στηθεί το μνημείο. Η επιγραφή είναι στα Τουρκμένικα και στα Ρωσικά (υποθέτω, καθώς δε μιλάω καμία από τις δυο γλώσσες…), όποιος μπορεί και θέλει τη μεταφράζει.





Έχουν και γήπεδο:

 

[bandit650]

απιστευτες εικονες!!! ουσιαστικα η ερημος δε σταματαει. απλα εχουν χτιστει καποια κτιρια πανω στη αμμο.

 

[paefstra]

Εχω καψει εγκεφαλο με τα βιντεο του Προεδρου. Ειδα κι ενα ακομη εχθες καπου που εκανε αρση βαρων με ραβδο χρυσου.
Για 62 ετων αριστα κρατιεται.
Ωραια ιστορια, τερματικα δυστοπικη χωρα.

 

[Señor_Nada]

Εχω καψει εγκεφαλο με τα βιντεο του Προεδρου.

Μια απ'τα ίδια κι εγώ!

Στο βιντεάκι που έβαλε τώρα ο @taver εκεί στο 1ο λεπτό εμφανίζεται μια γάτα (!) για ελάχιστο χρόνο.

Τι συμβαίνει; Τι προσπαθούν να μας πουν;

 

[Yorgos]

Μια απ'τα ίδια κι εγώ!

Στο βιντεάκι που έβαλε τώρα ο @taver εκεί στο 1ο λεπτό εμφανίζεται μια γάτα (!) για ελάχιστο χρόνο.

View attachment 307760


Τι συμβαίνει; Τι προσπαθούν να μας πουν;

Έχει και συλλογή από γάτες, γενικως με τα ζώα το έχει, σε κάποια φάση είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει και μια νέα ράτσα σκύλων, δεν ξέρω αν το κατάφερε.

 

[taver]

Τι προσπαθούν να μας πουν;

Νιάου.

 

[taver]

Κεφάλαιο 9: Κρατήρες στην έρημο

Και μετά το χωριό, βγήκαμε και πάλι στο δρόμο. Τα τζιπ άρχισαν και πάλι να πηγαίνουν με τέρμα τα γκάζια σε ένα δρόμο που παρότι κακοτράχαλος, ήξεραν απ’ έξω κάθε του λακκούβα και την απέφευγαν. Μία ώρα αργότερα, είχαμε φτάσει στην επόμενή μας στάση. Ένας κρατήρας, μια τρύπα στην έρημο, γεμάτη νερό. Πρελούδιο για αυτά που μας περιμένουν στις επόμενες στάσεις…









Η επόμενη στάση ήταν ένας ακόμα κρατήρας. Αυτή τη φορά χωρίς νερό. Ο κρατήρας αυτός δημιουργήθηκε όταν αντλήθηκε το φυσικό αέριο από μια φυσική κοιλότητα κάτω του, οπότε και το έδαφος κατέρρευσε στον κενό χώρο που δημιουργήθηκε. Υπάρχει όμως μια μικρή φωτιά στο κέντρο του, και κάποια λάσπη που κοχλάζει.





Φυσικά είναι αδύνατο άνθρωπος να κατέβει εκεί κάτω χωρίς ειδικό εξοπλισμό. Αυτό όμως δεν εμπόδισε κάποιον ασυνείδητο από το να πετάξει μέσα ένα νεαρό γατάκι. Δε μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά γι’ αυτό, ούτε κινητή τηλεφωνία για να ειδοποιήσουμε τις αρχές δεν υπήρχε, απλώς πετάξαμε μέσα λίγη τροφή. Αν έχετε ευαισθησία, μη ζουμάρετε στις φωτογραφίες.











Η παρουσία των κρατήρων, δηλώνει φυσικά ότι υπάρχουν και πολλά ακόμα κοιτάσματα φυσικού αερίου παραδίπλα. Η χώρα μάλιστα είναι τέταρτη στον κόσμο σε αποθέματα φυσικού αερίου. Έχει βέβαια ένα πρόβλημα, ότι δεν έχει πελάτες για το αέριό της: Η Ρωσία σταμάτησε να αγοράζει Τουρκμένικο φυσικό αέριο από το 2016, έχει έτσι κι αλλιώς τεράστια δική της παραγωγή. Το Ιράν έχει κυρώσεις, το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν έχουν καλύτερο προμηθευτή (τη Ρωσία), το Αφγανιστάν δεν έχει καν υποδομές για να το αξιοποιήσει, εξαγωγές προς Ινδία και Πακιστάν δε μπορούν να γίνουν καθώς δεν υπάρχουν αγωγοί (τώρα τους μελετάνε), προς το Ιράν υπάρχουν κυρώσεις, ενώ χρόνια τώρα σχεδιάζουν να φτιάξουν ένα αγωγό μέσω της Κασπίας για να συνδεθούν με το Αζερμπαϊζάν, αλλά οι Αζέροι έχουν κι αυτοί δικό τους αέριο και προτιμούν να μην έχουν ένα ανταγωνιστή ακόμα. Μοναδικός αγοραστής για το Τουρκμένικο φυσικό αέριο έχει απομείνει η Κίνα, που το αγοράζει όλο. Από το 2007 ως το 2014 έχουν τεθεί σε λειτουργία τρείς αγωγοί αερίου από το Τουρκμενιστάν προς την Κίνα (μέσω Ουζμπεκιστάν και Καζακστάν) κι αναμένεται κι ένας τέταρτος φέτος. Όπως καταλαβαίνετε, στη χώρα οικονομικό κουμάντο κάνει το Πεκίνο, το οποίο μπορεί με το αέριο που εισάγει να φτάσει να καλύπτει ως και το 1/3 των ενεργειακών αναγκών της Κίνας σε αέριο κάθε χειμώνα (και να αντικαταστήσει με αέριο και μέρος από τον άνθρακα που καίει τώρα).