Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Στη γη των μεγάλων ποταμών

[renata]

Τέλειες φωτό!!!
εκεί θα παω κάποτε!!
θα τις δώ στο άλμπουμ σου μεγάλες..

 

[taver]

εντυπωσιακό!!!!
εκεί μπορείς να κολυμπήσεις ή θα σε φάνε τα τάρταρα??
πάντως το ωραιότερο μπάνιο ειναι κατω απο καταρρακτη!! ασύγκριτο!

Με τίποτα! Λίγο παρακάτω έχει πάλι καταρράκτη....

 

[renata]

Με τίποτα! Λίγο παρακάτω έχει πάλι καταρράκτη....

Δεν μπορώ να αντισταθώ σε ένα μικρό καταρράκτη-απίθανη αίσθηση!
νόμιζα οτι θα μου έφευγε το sculp..

 

[taver]

Ιγκουασού - Μπουένος Άιρες

Ξεκινάμε, και λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στο Αργεντίνικο αεροδρόμιο των καταρρακτών (IGR). Ο Wilson με αφήνει, χαιρετιόμαστε, και πηγαίνω κατευθείαν στην τουαλέτα του αεροσταθμού για να βγάλω επιτέλους από πάνω μου τα βρεγμένα ρούχα, να αλλάξω φωτογραφική (τώρα που το ρίσκο της.. προσβολής της από την υγρασία απεφεύχθη), και να πάρω στη χειραποσκευή το netbook, τα πορτοφόλια που είχα κρύψει στη βαλίτσα, το Lonely Planet Buenos Aires και μερικά βασικά ρούχα ακόμα. Αν η ΤΑΜ κατάφερε να μου χάσει τη βαλίτσα μια φορά, θα πρέπει να φοβάμαι πολύ περισσότερο τώρα με την Aerolineas Argentinas….

Η πτήση μπορεί να φεύγει στις 18:00, αλλά εγώ βρίσκομαι στο Αργεντίνικο αεροδρόμιο των Καταρρακτών από τις 15:00. Ούτε το check-in δεν έχει ανοίξει. Άλλωστε είναι ένα πολύ μικρό αεροδρόμιο. Διεθνές υποτίθεται, αλλά έχει μόνο 4 πτήσεις τη μέρα (όλες οι εταιρίες μαζί), όλες τους προς Buenos Aires. Το διεθνές κομμάτι του υπάρχει, αλλά είναι κλειδωμένο. Και επιπλέον, δεν έχει και ανταλλακτήριο συναλλάγματος. Είμαι στην αργεντινή, και έχω πάνω μου Δολάρια ΗΠΑ, Ευρώ και Βραζιλιάνικα, αλλά όχι Αργεντίνικα. Η αρχική πρόβλεψη για το πόσα βραζιλιάνικα θα χρειαστώ έπεσε τελείως έξω, γιατί μπορούσα και πλήρωνα παντού με κάρτα, και έτσι έχω μπόλικα ακόμα από δαύτα.

Με τα πράγματα στο χέρι δε μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Έτσι στρώνομαι στη μελέτη του Lonely Planet για την πόλη στην οποία κατευθύνομαι...

Το check-in ανοίγει, και κατευθύνομαι στο business class counter. Η αγορά του εισιτηρίου, πρώτη φορά για μένα, δεν έχει γίνει από το website της αεροπορικής, αλλά από το airtickets.gr. Ο λόγος ήταν ότι όταν προσπάθησα να κλείσω την ίδια θέση στην ίδια πτήση από το site τους, κατέληξα σε μια σελίδα που μου έλεγε "η κράτησή σας έγινε, έχετε 24 ώρες να απευθυνθείτε σε ένα γραφείο της Aerolineas Argentinas για να εκδώσετε το εισιτήριο. To online σύστημά τους έκανε μόνο κρατήσεις, το εισιτήριο έπρεπε να πας να το αγοράσεις με τον παραδοσιακό τρόπο. Με δεδομένα ότι 1. το κοντινότερο σε μένα γραφείο της Aerolineas Argentinas ήταν στη Φρανκφούρτη, και 2. Ότι άλλη δουλειά δεν είχα από το να τρέχω στα γραφεία και τα πρακτορεία τους εν έτει 2010, άφησα εκείνο το 24ωρο να περάσει και έκλεισα το εισιτήριο μου από το airtickets.

Στην πορεία όμως, η πτήση έχει αλλάξει. Το MD-88 της Austral, θυγατρικής της Aerolineas Argentinas που θα εκτελέσει την πτήση, δε διαθέτει business class. Θα πετάξετε σε economy class, και θα σας επιστρέψουμε τα χρήματα που πληρώσατε παραπάνω. Στην αρχή μου λένε, θα σας δώσουμε ένα voucher, και μόλις φτάσετε στο Buenos Aires, θα πάτε σε ένα εκδοτήριο της Aerolineas Argentinas και θα πάρετε την επιστροφή. Ωραία σκέφτομαι, να ο τρόπος να αποκτήσω Αργεντίνικο συνάλλαγμα και μάλιστα με το ιδανικότερο exchange rate. Στη συνέχεια όμως μου τα γυρίζουν. "Α, δεν το αγοράσατε από μας… Θα σας δώσουμε ένα χαρτάκι, και θα πάτε εκεί απ' όπου αγοράσατε το εισιτήριο να πάρετε τα χρήματά σας." Φτού γαμώτο.


Έχοντας κάνει check-in, δεν έχω πια μπαγκάζια να προσέχω, οπότε βρίσκω την ευκαιρία να κάνω μια βόλτα. Το αεροδρόμιο αυτό, βρίσκεται στη μέση μιας τροπικής ζούγκλας. Λίγο πιο πέρα από το διάδρομο, ξεκινάει ένα τείχος από μεγάλα ψηλά δέντρα, που συνεχίζει σε πλάτος και σε βάθος για χιλιόμετρα. Είναι πάρα πολύ μικρό αεροδρόμιο τόσο σε κίνηση όσο και σε μέγεθος, και αυτό επιτρέπει στο κτήριο να έχει μια ιδιαίτερη εμφάνιση, σε νέο-αποικιακό στυλ, σε αντίθεση με το Βραζιλιάνικο νταμάρι. Η πόλη που εξυπηρετεί, άλλωστε, είναι πολύ μικρή, των 35.000 κατοίκων, το 1/10 της Βραζιλιάνικης από την απέναντι πλευρά.

Μπροστά από το κτήριο του αεροδρομίου, ένα τεράστιο γρασίδι με λίγα δέντρα προσκαλεί για πικνίκ ή έστω για ένα άραγμα με βιβλίο, αλλά η υγρασία της ατμόσφαιρας σε συνδυασμό με τον καυτό ήλιο με κάνουν να νοσταλγήσω τη θαλπωρή του air-condition μέσα στο κτήριο, και επιστρέφω μέσα. Οι πύλες είναι στον πάνω όροφο, οπότε ανεβαίνω και ανακαλύπτω το καφέ του αεροδρομίου, όπου παίρνω ένα καφέ και ένα κάθισμα για μελέτη του LP. Μετά από λίγο περνάω τον έλεγχο, και κατευθύνομαι στην πύλη. Δε θα το φανταζόμουνα ποτέ για αεροδρόμιο τέτοιου μεγέθους, αλλά επιβιβαζόμαστε με φυσούνα στο αεροπλάνο.

To MD-88 είναι τελείως σαράβαλο, και αυτό φαίνεται πρώτα πρώτα από το κάθισμά μου. Το 01Α, είναι ξεχαρβαλωμένο. Το μαξιλάρι του καθίσματος είναι… φορητό! (δηλαδή έχει φύγει από τη θέση του). Για να πιάσω μάλιστα τη ζώνη ασφαλείας, που έχει χωθεί από κάτω, πρέπει να το βγάλω και να το ξαναβάλω. Από καθαριότητα οι Αργεντίνοι μάλλον δεν τα πάνε και πάρα πολύ καλά, λεκέδες υπάρχουν παντού. Ευτυχώς το bulkhead χώρισμα μπροστά μου είναι λίγο μακριά και αν ήμουνα ψηλός θα εκτιμούσα το γεγονός ότι θα μπορούσα να τεντώσω τα πόδια μου. Στο πλάτος, όμως, η θέση δε μας τα λέει καλά. Έχουν φάει χώρο από το κάθισμα για να μαζεύει στο βραχίονα το ατομικό τραπεζάκι, και έτσι όπως είναι έτσι κι αλλιώς στενό το αεροπλάνο, είμαι στριμωγμένος άσχημα. Τι να κάνω, 2 ωρίτσες πτήση είναι, θα τ' αντέξω.

Απογείωση με 30 λεπτά καθυστέρηση από το μοναδικό διάδρομο (13), και πτήση αποκλειστικά πάνω από Αργεντίνικο έδαφος, ξυστά από τα Βραζιλιάνικα και Ουρουγουάνικα σύνορα κατά μήκος του ποταμού Uruguay, μέχρι το Buenos Aires. Δε θυμάμαι αν το σέρβις ήταν μηδενικό ή μόνο αναψυκτικά, αλλά δεν κάνει και ιδιαίτερη διαφορά… Προσγείωση μετά από ένα κύκλο πάνω από την πόλη, που προσφέρει πανοραμική θέα στους ουρανοξύστες του Retiro & του Puerto Madero, στο Aeroparque Jorge Newbery (AEP) και το μοναδικό του διάδρομο (31). Το αεροδρόμιο αυτό βρίσκεται μέσα στο Buenos Aires, και εξυπηρετεί πτήσεις εσωτερικού και κοντινών αποστάσεων. Αποβίβαση από φυσούνα σε ένα αεροδρόμιο με απαστράπτουσα χλιδή, γυαλιστερά καταστήματα και κατανάλωση ευρωπαϊκών προδιαγραφών, μια έντονη διαφορά από τα Βραζιλιάνικα αεροδρόμια που έχουν αντιγράψει τους Αμερικανούς με τη σπαρτιάτικη λιτότητα και την επίφαση ασφαλείας των αεροδρομίων. Παραλαμβάνω αποσκευές (όλες εδώ, ουφ), και βγαίνω στις αφίξεις.

 

[taver]

Μια βραδιά στο Buenos Aires

Πρέπει να πάρω ταξί για να πάω στο ξενοδοχείο, αλλά τα ταξί θέλουν χρήματα, και έχω σοβαρές αμφιβολίες αν θα δέχονται ευρώ, δολάρια ΗΠΑ ή Βραζιλιάνικα. Ψάχνω για ανταλλακτήριο – σε όλο το αεροδρόμιο υπάρχει ακριβώς και μόνο ένα, και με ληστρικές ισοτιμίες. Τι να κάνω, χρειάζομαι άμεσα κάποια μετρητά για το ταξί. Έστω και με τη ληστρική ισοτιμία, αλλάζω τα βραζιλιάνικα σε Αργεντίνικα (χρειάζεται διαβατήριο, τόπος διαμονής κλπ), και πάω για ταξί.

Μπροστά μου βλέπω 2 stands με "remises", ιδιωτικά αυτοκίνητα που παίζουν το ρόλο των ταξί, μόνο που πρέπει να προπληρώσεις, και είναι και λίγο πιο ακριβά. Αποφασίζω να πάρω ένα από αυτά, για μεγαλύτερη ασφάλεια (βλακεία τελικά, ταξί έπρεπε να πάρω). Λέω τον προορισμό μου, πληρώνω με πιστωτική (τσάμπα ο κόπος για την αλλαγή) και ο οδηγός έρχεται. Στο Hilton, παρακαλώ. Φορτώνουμε, ξεκινάμε, φτάνουμε, ξεφορτώνουμε.

Check-in, δωμάτιο 429, με μεγάλα παράθυρα με θέα στο Puerto Madero, άνετους χώρους, queen-size bed, walk-in closet, γραφείο, πολυθρόνες, τεράστιο μπάνιο με χωριστή ντουζιέρα και μπανιέρα, κλπ. Όμορφο δωμάτιο. Κάνω ένα ντούζ και αλλάζω ρούχα – θα πάω για φαγητό σε καλό εστιατόριο σήμερα.

Η περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο, είναι η μοντέρνα πλευρά της πόλης. Κάτι σαν τα Docklands του Λονδίνου, την Potzdamer Platz του Βερολίνου ή τη Defense στο Παρίσι, η γειτονιά είναι γεμάτη μοντέρνα κτήρια υψηλής αισθητικής, γύρω τέσσερις τεράστιες δεξαμενές του λιμανιού. Δίπλα στις δεξαμενές ο χώρος είναι πεζοδρομημένος, προσφέροντας μια όμορφη βόλτα για τους κατοίκους, οι οποίοι τον εκμεταλλεύονται με το παραπάνω.

Ο Traveller μου έχει δώσει το καλύτερο hint: Rodizio. Εστιατόριο πάνω στην περατζάδα του Puerto Madero, στην απέναντι πλευρά από το Hilton και δίπλα στη γέφυρα του Calatrava (θα σας πω για όλα αυτά αργότερα). 4 λεπτά με τα πόδια, απέχει ο (γαστριμαργικός) παράδεισος της Αργεντινής. Το σύστημα είναι περίπου το κλασσικό Αργεντίνικης Parilla, αλλά δεν το είχα ξανασυναντήσει και μ' έπιασε εξ' απροόπτου. Στρογγυλοκάθεσαι, και παραγγέλνεις το κρασί που θες. Αυτό μόνο. Τα υπόλοιπα είναι δεδομένα. Σερβίρεσαι ορεκτικά από ένα μπουφέ, και τα κρέατα έρχονται μόνα τους μετά. Ο Σεφ περνάει με κάτι σπαθιά γεμάτα απίθανα σε ποιότητα και ψήσιμο κοψίδια, και απ' όποιο σου αρέσει ζητάς να σου αφήσει λίγο (ή πολύ) στο πιάτο. Αν δε σ' αρέσει κάποιο, περιμένεις λίγο και έρχεται το επόμενο. Και ούτω καθεξής. Το σύστημα παραδοσιακό, η ποιότητα όμως τόσο του φαγητού όσο και του χώρου απαράμιλλη. Πέραν από κάθε σύγκριση. Κάθε ποικιλία κρέατος βοοειδούς πέρασε από μπροστά μου (κι έχουν πολλές οι Αργεντίνοι…), διάλεξα κάποια κομμάτια, το ένα καλύτερο από το άλλο, βλαστήμησα που είχα φάει για μεσημέρι, έφαγα κοψίδια μέχρι που στούμπωσα, και τέλος. Ούτε το γλυκό, που συμπεριλαμβανόταν στην τιμή, δεν μπόρεσα. Ο λογαριασμός, ανεξαρτήτως ποσότητας, είναι ο ίδιος, κάπου στα ?40.00 μου πήγε μαζί με το κρασί, τα νερά και όλα.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό, άνοδος στο δωμάτιο, και προετοιμασία για την αυριανή περιπέτεια. Θα πάω για 2 μέρες στην Ουρουγουάη, και δε σκοπεύω να πάρω μαζί μου αποσκευές. Θα τις αφήσω για φύλαξη στο ξενοδοχείο στο Buenos Aires, και θα τις ξαναβρώ μεθαύριο το βράδυ που θα επιστρέψω. Μαζί μου θα πάρω μόνο τα απολύτως απαραίτητα: Μια αλλαξιά εσώρουχα, και ένα δεύτερο t-shirt. Φτιάχνω λίγο τα πράγματα, και πέφτω για ύπνο.

 

[NTINA]

έφαγα κοψίδια μέχρι που στούμπωσα, και τέλος. Ούτε το γλυκό, που συμπεριλαμβανόταν στην τιμή, δεν μπόρεσα.

Αααααα εδώ τα κανες μούσκεμα ,θα σε επιπλήξω
Τι είπαμε??Αφήνουμε πάντα χώρο για το γλυκό.-

Κοιμήσου τώρα γιατί αύριο έχουμε δρόμο.

 

[taver]

έφαγα κοψίδια μέχρι που στούμπωσα, και τέλος. Ούτε το γλυκό, που συμπεριλαμβανόταν στην τιμή, δεν μπόρεσα.

Αααααα εδώ τα κανες μούσκεμα ,θα σε επιπλήξω
Τι είπαμε??Αφήνουμε πάντα χώρο για το γλυκό.-

Κοιμήσου τώρα γιατί αύριο έχουμε δρόμο.

Α, όλα κι όλα: Όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε ΤΕΤΟΙΟ κρέας (που δε θα το ξαναβρείς) ή γλυκό, ε το δίλημμα αντιστρέφεται και αυτοκαταργείται!

 

[taver]

Buenos Aires - Montevideo

Το πρωί, ξυπνάω, κατεβαίνω για πρωινό, και κάνω checkout, αφήνοντας τα πράγματα για φύλαξη στο ξενοδοχείο… Παίρνω το πρώτο ταξί που βρίσκω μπροστά μου, και βουρ για το ίδιο αεροδρόμιο που έφτασα χθες, για να πάρω την πτήση για Montevideo. Καθημερινή στο Buenos Aires σημαίνει και κίνηση στους δρόμους, αλλά έχω 2 ώρες μέχρι την αναχώρηση. φτάνω εγκαίρως, βρίσκω το check-in της Pluna, και κάνω check-in. Μόνο μια χειραποσκευή, η τσάντα της φωτογραφικής. Θα έχω τη θέση 14F. Μου δίνουν και 2 έντυπα να συμπληρώσω για το immigration. Ένα Αργεντίνικο, που συμπληρώνεται μόνο στην έξοδο από τη χώρα, και ένα Ουρουγουανέζικο, που σφραγίζεται κατά την είσοδο και το έχεις μαζί σου καθ' όλη την παραμονή στη χώρα.

Κάνω μια βόλτα στο απαστράπτον terminal, και κάνω να πάω να περάσω τους ελέγχους να ξεμπερδεύω… Βρίσκω εύκολα το δρόμο για το gate 13 (τα gates 13 και 14 είναι τα διεθνή gates του αεροδρομίου), περνάω το security, και βρίσκω μπροστά μου μια απίθανη ουρά για το immigration… Ή για την ακρίβεια 2 ουρές. Δεξιά είναι η ουρά για πτήσεις προς Ουρουγουάη. Αριστερά, η ουρά για πτήσεις προς λοιπές χώρες. Η διαφορά είναι στην εξυπηρέτηση: Τα γκισέ 1-4, είναι "διπλά". Δίπλα-δίπλα, υπάρχουν immigration officers της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Περνάς δηλαδή απευθείας και τα 2 immigrations, και στον προορισμό δεν έχεις να περάσεις τίποτα. Προτού μπεις στο αεροπλάνο, έχεις εγκαταλείψει την Αργεντινή και έχεις μπει στην Ουρουγουάη.

Ελέγχουν και το boarding pass, για να είναι βέβαιοι ότι δε θα πας στη λάθος ουρά. Μόνο που η ουρά… δεν κινείται. Η πτήση αναχωρεί στις 10:05, αλλά στις 09:50 έχω ήδη συμπληρώσει 40 λεπτά στην ουρά, και έχει μέλλον ακόμα. Πάει η πτήση, σκέφτομαι. Έχουν αντιληφθεί όμως κι αυτοί την κατάσταση, και μας φωνάζουν και στα υπόλοιπα γκισέ. Με εξυπηρετεί ο κοπέλα στο γκισέ 5, όπου σφραγίζει την έξοδό μου από την Αργεντινή, και δίνει τα χαρτιά μου στην Ουρουγουανή του γκισέ 4, που εκείνη την ώρα δεν έχει κανένα. Σφραγίζει κι αυτή, και φεύγω τρέχοντας για το gate.

Πάω τρέχοντας στο gate με σκοπό να παρακαλέσω αλλά και να δω τι θα γίνει, νομίζοντας ότι έχω χάσει την πτήση, αλλά η κοπέλα στο gate με σταματά.
- Που πάτε κύριε, δε βλέπετε ότι η πύλη είναι κλειστή?
- Ναι συγνώμη, ξέρετε με καθυστέρησαν....
- Ηρεμήστε, ή πτήση σας έχει καθυστέρηση, σε 10 λεπτά περίπου θα αρχίσει το boarding.
Πράγματι, 10 λεπτά και μια βόλτα στα duty free πιο μετά (δεν πήρα τίποτα, απλά δεν υπήρχε ελεύθερο κάθισμα και κάτι έπρεπε να κάνω), η επιβίβαση ξεκινά, από την έξοδο 14. Ένα λεωφορείο μας περιμένει, και μας μεταφέρει στο Canadair Regional Jet 900 NG της Pluna, που θα εκτελέσει την πτήση PU160/31-03-2010 για Montevideo. Απαστράπτον αεροσκάφος σχεδόν του κουτιού, έχει μόνο ένα πρόβλημα: H ζώνη ασφαλείας είναι Γαλλικών προδιαγραφών. Η πιο κοντή που έχω συναντήσει ποτέ σε αεροπλάνο. Ίσα-ίσα, και μετά από πολλές προσπάθειες καταφέρνω και τη δένω, αποφεύγοντας να χρειαστεί να ζητήσω extension από τον αεροσυνοδό. Μάλλον το χθεσινοβραδινό όργιο κρεατοφαγίας δεν έπρεπε να το κάνω….

Απογείωση από τον 31, άψογο service με καφέδες και αναψυκτικά, και 40 λεπτά μετά την καθυστερημένη κατά μια ώρα σχεδόν απογείωση, προσγειωνόμαστε στην απέναντι πλευρά του ποταμού(?) Rio de la plata (River plate), στο διάδρομο 06 του αεροδρομίου Carrasco του Montevideo, πρωτεύουσας της Ουρουγουάης. Λεωφορειάκι μέχρι το απαστράπτον terminal, και πέρασμα υποχρεωτικά ανάμεσα από τα ράφια των Duty free μέχρι την έξοδο. Δεν έχω αποσκευές να παραλάβω, πηγαίνω κατευθείαν στο "Nothing to declare", και βρίσκομαι και επισήμως στην Ουρουγουάη. Τσακ-μπαμ υπόθεση.

Και τότε διαπιστώνω ότι έχω κάνει τη βλακεία της χρονιάς. Το "καλό" πορτοφόλι με όλες τις κάρτες ανάληψης, τις κάρτες με κανονικό όριο και το πολύ ρευστό, έχει μείνει στο Buenos Aires, και το προσέχει κάποιος αχθοφόρος ξενοδοχείου, που αν ήξερε τι υπήρχε στη βαλίτσα θα την είχε κάνει λωρίδες. Πάνω μου έχω 100 ευρώ, 200 δολάρια ΗΠΑ, τα Αργεντίνικα χρήματα, και 2 πιστωτικές κάρτες με χαμηλό πιστωτικό όριο που κρατάω για συναλλαγές με επιχειρήσεις σχετικά μικρότερης αξιοπιστίας. Ούτε μια κάρτα ανάληψης δεν πήρα, ο βλάκας… Έτσι ανάληψη σε ουρουγουανέζικια πέσος όπως σχεδίαζα δε μπορώ να κάνω, οπότε η επόμενη επιλογή μου είναι αλλαγή σε ανταλλακτήριο. Πράγματι, αλλάζω τα δολάρια ΗΠΑ σε Ουρουγουανέζικα, (και προσεύχομαι να μου φτάσουν, καθώς έχω αρκετές μεταφορές που θα πρέπει να πληρώσω) και κλείνω ένα ταξί (remise) για το ξενοδοχείο – προπληρώνοντας το ευτυχώς με πιστωτική.

 

[NTINA]

Πάνω μου έχω 100 ευρώ, 200 δολάρια ΗΠΑ, τα Αργεντίνικα χρήματα, και 2 πιστωτικές κάρτες με χαμηλό πιστωτικό όριο.


Πλάκα κάνεις taveraki!!
Για 2 μέρες ,με πληρωμένο ξενοδοχείο,και αγχώθηκες?
Τι σκοπό είχες,ν αγοράσεις ακίνητο?

 

[taver]

Πάνω μου έχω 100 ευρώ, 200 δολάρια ΗΠΑ, τα Αργεντίνικα χρήματα, και 2 πιστωτικές κάρτες με χαμηλό πιστωτικό όριο.


Πλάκα κάνεις taveraki!!
Για 2 μέρες ,με πληρωμένο ξενοδοχείο,και αγχώθηκες?
Τι σκοπό είχες,ν αγοράσεις ακίνητο?

E, γενικά αγχώνομαι εύκολα με τέτοια θέματα... Αλλά βέβαια, είχα 2 υπεραστικές μετακινήσεις σ' αυτές τις μέρες (με ταξί που έγινε στην πορεία λεωφορείο και με πλοίο), τις οποίες δεν είχα καν κλείσει και δεν ήξερα καν αν υπήρχαν διαθέσιμες θέσεις. Επιπλέον είχα και φαγητά, μουσεία, ταξί, κλπ. Αν δεν δεχόντουσαν πιστωτικές, μπορεί τα μετρητά να μη με φτάνανε....

 

[NTINA]

Υποθέτω λοιπόν ότι όχι απλά έφτασαν, αλλά και περίσσεψαν.

Αυτό με το λεωφορείο το θέλουμε αναλυτικά

 

[taver]

Montevideo - Μέρος 1

H διαδρομή από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο είναι μαγική. Ο Ταρίφας έχει καταλάβει ότι είμαι τουρίστας, και με πηγαίνει από την παραλία. Βλέπω όμορφα σπίτια, πολυκατοικίες με πισίνα, ξενοδοχεία, γήπεδα, όλα στη σειρά πάνω στο πολυτελέστατο παραλιακό μέτωπο του Montevideo. Ο πλούτος της πόλης είναι εδώ. Η διαδρομή συνεχίζεται, και καταλήγει στην κεντρικότερη πλατεία της πόλης, στην Plaza Independencia, όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο μου, το Radisson Victoria Plaza.

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ξενοδοχεία της αλυσίδας, όπου ο διάκοσμος ακολουθεί μοντέρνες γραμμές, εδώ το στυλ είναι κλασσικό. Πρόκειται άλλωστε για το πιο «γκραντ» ξενοδοχείο της πόλης. Εδώ μένουν επίσημοι επισκέπτες, πρόσωπα της show business κλπ. Το πακέτο περιλαμβάνει και καζίνο στο υπόγειο, ενώ είναι ένα από τα ψηλότερα κτήρια της πόλης, προσφέροντας πανοραμική θέα. Είναι νωρίς, αλλά ευτυχώς το δωμάτιο είναι έτοιμο. Όχι ότι έχω και πράγματα για να αφήσω, δηλαδή, αυτά που έχω φέρει χωράνε και στον κενό χώρο που έχει η τσάντα της φωτογραφικής.


Εν πάση περιπτώσει, παίρνω το δωμάτιο (με θέα στο βορρά, στο πίσω μέρος της πόλης δηλαδή, προς το μοντέρνο λιμάνι) και ξεκινάω τη βόλτα μου. Μπροστά από το ξενοδοχείο γίνονται κινηματογραφικά γυρίσματα, και πρέπει να κάνω ένα μικρό κύκλο για να φτάσω μέσα στην πλατεία, αλλά το κάνω. Η πλατεία είναι μεγάλη, με δρόμους περιφερειακά, και στο κέντρο της δεσπόζει ένα έφιππο άγαλμα του Artigas, του εθνικού ήρωα της Ουρουγουάης. Κάτω από το άγαλμα και κάτω από το έδαφος της πλατείας, βρίσκεται και το μαυσωλείο του Artigas. Στις 4 γωνίες της βρίσκονται 4 κομμάτια πράσινου, με γρασίδι, ψηλά φοινικόδεντρα και σιντριβάνια. Στην πλατεία δεσπόζουν μια σειρά από κτήρια, με πρώτο και καλύτερο το Palacio Salvo, τον Art Deco ουρανοξύστη της πόλης, στη νοτιοανατολική γωνία. Πέραν αυτού, μια σειρά από αταίριαστα μεταξύ τους κτήρια κυριαρχούν στην πλατεία. Γυάλινα κυβερνητικά κτήρια αισθητικής 70’s και αντιαισθητικής εξωτερικών μονάδων air-condition, το μοντέρνο κτήριο της προεδρίας της δημοκρατίας, το νεοκλασικό Teatro Solis (η όπερα της πόλης από το 1856, φημίζεται για την ακουστική της), τα κτήρια του ISO (πολυκατοικία με μπαλκόνια) & της IBM Uruguay (τσιμεντένιο με μεγάλα παράθυρα από φιμέ τζάμια), και άλλα.


Από δω ξεκινάει η παλιά πόλη (Ciudad Vieja). Ο κεντρικός δρόμος της τελευταίας, η Sarandi, είναι ένας μακρύς πεζόδρομος που τη διασχίζει όλη. Κλασσικά πεζόδρομος αλλά ελληνικά, πρέπει να προσέχεις που πατάς γιατί τα περισσότερα πλακάκια είναι σπασμένα, στραβά κλπ. Τα μαγαζιά εδώ είναι μικρά, οικογενειακές επιχειρήσεις στην πλειοψηφία, ενώ γίνεται κι ένα παζάρι με πάγκους μικροπωλητών. Μεγαλοπρεπή παλιά κτήρια κοσμούν την περιοχή, αλλά πολλά από αυτά είναι δυστυχώς σε κακή κατάσταση. Όσο προχωράω πιο κάτω, τα μαγαζιά γίνονται καλύτερα, και ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποια εστίασης: κυρίως fast food (π.χ. McDonalds) αλλά και κάποια κυριλέ & trendy εστιατόρια.

Φτάνω στην Plaza Zabala, μια πλατεία με ένα περιφραγμένο πάρκο στο κέντρο της, όπου δεσπόζει ένα πελώριο έφιππο άγαλμα, και παλιά κτίρια παντού περιφερειακά. Κόσμος όλων των ηλικιών κάθεται στα παγκάκια κάτω από τα πυκνά δέντρα, για μια δόση δροσιάς. Από κει, τα κτήρια της γειτονιάς που ξεκινά είναι χαμηλά, 2 ορόφων το πολύ. Άλλα είναι παραδοσιακά αποικιακού στυλ, άλλα είναι μοντέρνα τσιμεντένια, αλλά όλα είναι βαμμένα σε έντονα χρώματα, και δίνουν ένα ευχάριστο τόνο στον επισκέπτη.


Πιο κάτω, ο δήμος στρώνει με πλακάκια μερικούς ακόμη νέους πεζοδρόμους στη γειτονιά, και ιδιαίτερα αυτόν που οδηγεί στην αγορά (Mercado) del Puerto. Μια παλιά δημοτική αγορά δίπλα στο λιμάνι, σήμερα φιλοξενεί δεκάδες παραδοσιακές ταβέρνες (Parillas), που προσφέρουν πρώτης τάξεως κρεατοφαγικά εδέσματα, από τα φημισμένα τοπικά βοοειδή. Η ίδια η αγορά, με ένα χαρακτηριστικό ιστορικό ρολόι, και η γύρω πλατεία είναι από τις πιο όμορφες γειτονιές της πόλης… Αλλά όταν έχεις φάει το προηγούμενο βράδυ μέχρι σκασμού στο Rodizio, και μετά πάλι πρωινό στο Hilton, δεν υπάρχει ούτε περιθώριο για σκέψη για φαγητό τώρα.