Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Στη γη των μεγάλων ποταμών

[ευαγγελια]

και γω το ιδιο , xenos......

 

[taver]

Με την φωτογραφια της ipanema απογοητευτηκα.Πολυ τσιμεντο ρε παιδια,
πολλα κτιρια.
Αλλιως την φανταζομουνα.

Ε, εκτός από παραλία, η Ipanema είναι και ολόκληρη συνοικία (και μάλιστα πολύ "καλή"). Το Ρίο έχει πρόβλημα "χώρου", όντας κτισμένο ανάμεσα σε βουνά, και γι αυτό αναπτύσσεται κατακόρυφα. Έχει όμως αρκετό - ως πάρα πολύ - πράσινο, τροπικών επιπέδων, με κατάφυτους λόφους και μπόλικα δέντρα σε όλα τα πεζοδρόμια. Από την παραλία το τσιμέντο φαίνεται πάρα πολύ λίγο (και είναι και καλαίσθητο, κατά τη γνώμη μου - όχι όπως είναι π.χ. το παραλιακό μέτωπο στο Ρέθυμνο ή στα Χανιά). Σύντομα έρχονται και οι φωτογραφίες από κει....

 

[taver]

Ρίο - Παραλία Copacabana

Η παραλία της Copacabana είναι ίσως η διασημότερη παραλία του κόσμου. Εκτείνεται σε μήκος 4 χιλιομέτρων περίπου, και από το 1923, οπότε και κτίστηκε το νεοκλασικό Copacabana Palace Hotel, μέχρι το 1970, ήταν ένας από τους λιγοστούς εκλεκτούς προορισμούς του διεθνούς jet-set. Σήμερα, η παραλία ονοματίζει μια περιοχή της πόλης, στην οποία συνωστίζονται κάπου 70 ξενοδοχεία, hostels, 4 σταθμοί μετρό κλπ. Η υπερεκμετάλλευση του τουρισμού έχει χαλάσει πολύ το χρώμα της περιοχής.

Δίπλα στην αμμουδιά, απλώνεται το πεζοδρόμιο της Copacabana, με πλακάκια σε λευκό και μαύρο να σχηματίζουν χαρακτηριστικά γεωμετρικά κύματα. Οι άλλες παραλίες στο Ρίο έχουν κι αυτές πεζοδρόμια με ασπρόμαυρα πλακάκια, αλλά ποτέ με τα ίδια σχήματα. Το πεζοδρόμιο συνεχίζει σε όλο το μήκος της παραλίας, δημιουργώντας μια ευχάριστη περατζάδα, που κάθε λίγα μέτρα διακόπτεται από – ομοιόμορφα – περίπτερα που πουλούν το καθένα και κάτι διαφορετικό. Άλλα πουλάνε καϊπιρίνιες, άλλα καρύδες, άλλα καφέδες, παγωτά, φαγητό κλπ. Αυτές είναι και οι τελευταίες μόνιμες κατασκευές πριν από τη θάλασσα. Οτιδήποτε άλλο στήνεται, πάνω στην άμμο, μαζεύεται αυθημερόν. Το βράδυ η παραλία είναι πάντα ελεύθερη από κατασκευές.

Στην άλλη πλευρά του πεζοδρομίου, η παραλιακή λεωφόρος Atlantica συνεχίζει δίπλα στην παραλία σε ολόκληρο το μήκος της. Στην άλλη πλευρά της λεωφόρου, υψώνονται χαμηλοί ουρανοξύστες, μιας κάποιας ηλικίας όλοι, που κρύβουν την υπόλοιπη γειτονιά (ο χάρτης λέει ότι έχει παντού βάθος 6 τετραγώνων τουλάχιστον).

Η ίδια η παραλία, αν και συνεχής, χωρίζεται νοητά σε τμήματα, που σηματοδοτούνται από τους – μεγάλους – πύργους (πόστα) των ναυαγοσωστών. Έτσι η παραλία στο πόστο 1 βρίσκεται στο Λέμε, και μέχρι το τέλος της παραλίας θα έχω φτάσει στο πόστο 6.


Το ταξί με αφήνει στο Leme, πάνω στην παραλία, κοντά στο βόρειο άκρο της. Από κει περπατάω ως το τέρμα, την άκρη της παραλίας κάτω από ένα ακόμη κατακόρυφο βράχο (Morro do Leme). Ένα μονοπάτι που συνεχίζει στη βάση του βράχου, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στους ψαράδες με τα καλάμια και (σε άλλο κομμάτι του φυσικά) στα παιδιά που κάνουν βουτιές στο νερό από ψηλά. Πάω μια βόλτα μέχρι αρκετά πέρα, χαζεύω και φωτογραφίζω τον κόσμο, και επιστρέφω.


Η συνέχεια, θα είναι επίπονη. Μεσημέριασε, και σχεδιάζω να περπατήσω ολόκληρη την παραλία της Copacabana (Η οποία στην αρχή της, στο πόστο 1, λέγεται παραλία του Leme). Εδώ, η παραλία βρίσκεται πολύ κοντά σε μια φαβέλα, και αυτό φαίνεται και στον κόσμο στην παραλία. Οι νέοι μικροί Ροναλντίνιο παίζουν μπήτς σόκκερ εδώ….


Πριν φτάσω στο επόμενο πόστο, η οργάνωση της παραλίας με βρίσκει απροετοίμαστο. Δημόσιος χώρος, πεντακάθαρος, με ντουζιέρες, lockers στο υπόγειο, πληροφόρηση για ηλιακή ακτινοβολία κλπ από ηλεκτρονικούς πίνακες, χώροι για φροντίδα μωρών, κλπ, και μάλιστα όλα αυτά με πολύγλωσση σηματοδότηση, και προσβάσιμα από ανάπηρους.


Όσο προχωράω στα επόμενα πόστα της παραλίας, τόσο τα κορμιά με τα στρινγκάκια γίνονται και πιο "καυτά" (όσον αφορά το μέρος του σώματος που – δεν – καλύπτουν τα στρινγκάκια, τουλάχιστον). Γυναίκα topless δεν υπάρχει πουθενά στην παραλία. Πιο κάτω, η παραλία μένει ίδια αλλά ο κόσμος εναλλάσσεται κι αποκτάει διαφορετικά "θέματα". Μπροστά στο Copacabana Palace είναι το gay κομμάτι της, ενώ πιο κάτω η παραλία καταλαμβάνεται σχεδόν εξ' ολοκλήρου από γήπεδα beach volley & κυρίως beach soccer. Τα κιόσκια πάνω στην περατζάδα γίνονται όλο και πιο "χλιδάτα", ξεκινώντας από απλές καπιρίνιες στο χέρι στην αρχή, και καταλήγοντας σε εστιατόρια με τραπέζια στρωμένα με πλήρη σερβίτσια και τραπεζομάντιλα πάνω στην παραλία.. Και εκεί που τελειώνουν τα τραπεζάκια από κάθε κιόσκι, η αμμουδιά δίπλα στον πεζόδρομο φιλοξενεί κι από ένα περίτεχνο κάστρο από άμμο (κι ένα κουβά με κέρματα, που θυμίζει στους περαστικούς να αφήσουν κι αυτοί τον οβολό τους….)

 

[fitziano]

Όσο προχωράω στα επόμενα πόστα της παραλίας, τόσο τα κορμιά με τα στρινγκάκια γίνονται και πιο "καυτά" (όσον αφορά το μέρος του σώματος που – δεν – καλύπτουν τα στρινγκάκια, τουλάχιστον).

Τόσες φώτο έβαλες. Γι' αυτό τίποτα;

 

[taver]

Copacabana (Leme):


Παραλία Leme:


Copacabana:


Copacabana :


Ενημερωτική πινακίδα στην Copacabana:

Λουόμενοι (για να μην παραπονιέται ο fitziano):

McDonalds, the Copacabana way:


To κύμα της Copacabana:


Copacabana και πάλι:


Copacabana (πάλι):


Το μαντέψατε: Copacabana...

 

[taver]

Ρίο - Forte, Arpoador & Ipanema


Μετά από χιλιόμετρα παραλίας, φτάνω στο τέλος της. Δίπλα στο "Forte do Copacabana", ο χώρος καταλαμβάνεται από τις ψαρόβαρκες του τοπικού αλιευτικού συλλόγου… Και αμέσως μετά, ξεκινά ο στρατιωτικός χώρος του Forte do Copacabana. Ένα στρατιωτικό οχυρό του Βραζιλιάνικου στρατού, δε λέει τίποτα ως μουσείο σε όποιον έχει κάνει έστω και μια μέρα φαντάρος. Έχει και είσοδο, κάτι λιγότερο από ?2.00, αλλά δεν πάς εδώ για το μουσείο… Πας για τη θέα. Και έχει μπόλικη από αυτή… Από τη μια πλευρά πιάτο η Copacabana, από την άλλη πιάτο η Playa del Arpoador, μια μικρή παραλία ανάμεσα στην Copacabana & την Ipanema, και ο βράχος Arpoador στον οποίο κάθε απόγευμα γίνεται της… Οίας, καθώς όλοι μαζεύονται εκεί για το ηλιοβασίλεμα (περισσότερα γι αυτόν παρακάτω).


Πριν προχωρήσω στα ενδότερα του μουσείου, έχω σταματήσει για μια κράτηση στη λίστα αναμονής στο "τοπικό" παράρτημα της Confeitaria Colombo, του δεύτερου καταστήματος της μικρής αλυσίδας (το πρώτο, το μεγάλο, το επισκέφτηκα την προηγούμενη ημέρα στο κέντρο). Στην επιστροφή από το μουσείο το τραπέζι μου δεν είναι ακόμη έτοιμο, αλλά μετά από λίγη αναμονή σε ένα παγκάκι, η επιμονή μου ανταμείβεται. Τραπεζάκι πάνω στο κύμα, κάτω από δέντρα & ομπρέλα, με απεριόριστη θέα σε όλη την Copacabana ως το Leme. Μια χαρά. Ο σερβιτόρος εκπλήσσεται όταν παραγγέλνω και σαλάτα, και γλυκό, και καφέ, και εμφιαλωμένο νερό και καϊπιρίνια… Και στο τέλος, όταν πληρώνω με κάρτα, δε μου δίνει να υπογράψω το credit card receipt, απλά μου παραδίδει το δικό μου αντίγραφο. Του το επισημαίνω κιόλας ότι δεν υπέγραψα, αλλά δεν καταλαβαίνει τι του λέω (η συνεννόηση στα Αγγλικά δεν είναι και το μεγαλύτερο φόρτε των Βραζιλιάνων…) Περιττό να πω ότι η χρέωση αυτή δεν εμφανίστηκε ποτέ στο λογαριασμό μου.


Μετά το Forte, η ώρα του ηλιοβασιλέματος πλησιάζει, και είναι ώρα να κάνω κι εγώ το χρέος μου στο Arpoador. Αλλά για να φτάσω εδώ, η διαδρομή περνάει μέσα από τους κήπους της Garota de Ipanema. Ένα μικρό πάρκο που μαζεύει skaters, κόσμο που πηγαινοέρχεται στην παραλία ή κάνει πικνίκ κλπ. Έχει κι ένα παρατηρητήριο με πανοραμική θέα υποτίθεται στην παραλία της Ipanema, αλλά ανέβηκα και δε φαίνεται τίποτα από κει (μόνο κάτι άστεγοι…). Από το πάρκο, η έξοδος βγάζει απευθείας πάνω στον πεζόδρομο της Ipanema, στο μόνο κομμάτι του όπου δεν υπάρχει στο πλάι λεωφόρος…


Το κομμάτι της παραλίας, εδώ, είναι το κομμάτι των servers. Με σχετικώς μεγαλύτερα κύματα, το μέρος εδώ είναι το μόνο που είναι κατάλληλο και για Surf, και αυτό το κρατάει ελαφρώς απομονωμένο από τις ορδές των τουριστών και των cariocas που έχουν έρθει για κανονικό μπάνιο...

Ο πεζόδρομος καταλήγει σε μια μικρή πλατεία, που σηματοδοτεί το τέλος της παραλίας της Ipanema. Από εδώ, ο πεζόδρομος γίνεται μονοπάτι, που ακολουθεί μια στενή λωρίδα γής ανάμεσα σε 2 παραλίες. Το μονοπάτι οδηγεί στα βράχια του Arpoador. Το ακολουθώ, περνώντας δίπλα από τους πάγκους των ρακοσυλλεκτών της παραλίας: κάτι παιδιά από τις φαβέλες (υποθέτω) συμπιέζουν πλαστικά μπουκαλάκια και μεταλλικά κουτάκια που μάζεψαν όλη τη μέρα από την παραλία, για να τα πάνε στην ανακύκλωση και να πληρωθούν ένα μικροποσό.


Ο ίδιος ο βράχος, και το ηλιοβασίλεμα είναι μια μετριότητα. Τίποτα το συναρπαστικό… Μερικές όμορφες φωτογραφίες, και επιστροφή στο ξενοδοχείο… Μετά από μια ολόκληρη μέρα στον ήλιο, έχω κορακιάσει, κι ανυπομονώ να βρεθώ στο δωμάτιο… Στο ασανσέρ όμως πιάνω μια συζήτηση ανάμεσα σε κάτι Αυστραλές, που με κάνει να πανικοβληθώ…
- "Τι, δεν πίνεται το νερό της βρύσης εδώ πέρα?" τις ρωτάω.
- "Όχι βέβαια!", μου λένε με μια φυσικότητα. Λογικό τώρα που το σκέπτομαι, στον αναπτυσσόμενο κόσμο βρίσκομαι, εδώ δεν πίνεται σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας, θα πίνεται εδώ?
- "Και που έχει ρε κορίτσια supermarket?"
- "Έχει ένα 2 τετράγωνα από δω, όπως βγαίνεις δεξιά.
Ανεβαίνω στο δωμάτιο, αφήνω φωτογραφικές κλπ, πάω, βρίσκω το supermarket, έχει κλείσει, επιστρέφω στο ξενοδοχείο, ρωτάω τη ρεσεψιόν, με στέλνει σε άλλο, το βρίσκω κι αυτό, και επιτέλους ψωνίζω. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ντουζάκι, περιποίηση, και έξοδος για βραδινό…

Είχα σημειώσει 2 ακόμη εστιατόρια, αλλά το ένα μου πέφτει πολύ μακριά, είμαι πτώμα, και τα συμβάντα τα τελευταία δυο βράδια με αποθαρρύνουν ελαφρώς, ενώ το άλλο πέρασα απ' έξω χτες και ο χώρος μου φάνηκε ελαφρώς κιτς για τα γούστα μου… Οπότε πάω περίπου στο άγνωστο. Έχω ακούσει όμορφα πράγματα για τα Βραζιλιάνικα κρέατα, και δε θέλω να φύγω από το Ρίο χωρίς να τα δοκιμάσω. Θυμάμαι χθες εκεί που περπάταγα πέρασα έξω από ένα εστιατόριο που έγραφε "Grill" στην πινακίδα και φαινόταν καλό… Ας πάω εκεί.

Πράγματι, πηγαίνω, το βλέπω εξωτερικά, οκ, κάθομαι σε ένα μικρό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο (κι εδώ όπως και στα υπόλοιπα εστιατόρια που επισκέφτηκα, η τραπεζαρία είναι σε κλειστό χώρο μόνο, με το air-conditioning να δουλεύει….). Καϊπιρίνια, μέτριο φαγητό, καλό Χιλιανό κρασί, γλυκό… και λογαριασμός λίγο πάνω από 100 ευρώ…. Και σα να μην έφτανε αυτό, όπως κλώτσησα λίγο το τραπέζι πηγαίνοντας για την τουαλέτα (μετά το φαγητό), αποκαλύφθηκε μια αποικία λεπτών κατσαρίδων που κρυβόταν από κάτω…

Μετά την εμπειρία του γεύματος αυτού, λοιπόν, επιστροφή στη βάση… Τελετουργία για τις φωτογραφίες και το backup τους, και τέλος ύπνος, πριν την τελευταία μέρα στο Ρίο.

 

[GTS]

...Ένας τύπος με πλησιάζει, και μου πιάνει την κουβέντα....δείχνοντας κάτι που φουσκώνει στην τσέπη του.
- "This is a Gun....".

Έχω χάσει λίγα επεισόδια, αλλά εδώ θέλω να σταθώ ιδιαιτέρως:

Μήπως του απάντησες "Or are you just happy to see me?"

Μη κρατάς σε αγωνία τρισμέγιστε, πες μας για τις καυτές νύχτες στο Ρίο...

 

[taver]

Μη κρατάς σε αγωνία τρισμέγιστε, πες μας για τις καυτές νύχτες στο Ρίο...

Αχεμ, μόλις περιέγραψα την τελευταία από αυτές....

 

[GTS]

Αχεμ, μόλις περιέγραψα την τελευταία από αυτές....

Από μεθαύριο στρώνομαι στο διάβασμα, αντί για Παρίσι θα απολαύσουμε ### με ταβέρ!!???

 

[taver]

Forte do Copacabana:


Copacabana από το Forte:


Leme & Pão de Açúcar από Forte do Copacabana:


Κάτι καίγεται...


Φαβέλα ακριβώς πάνω από την Copacabana:


Ανακύκλωση, the brazilian way:


Pedra do Arpoador:


Ψάχνοντας το ηλιοβασίλεμα....:


Λαμβάνοντας θέση για το ηλιοβασίλεμα:


Παραλία Arpoador - όρια με Ipanema:


Praia do Diabo & Praia Proibida από την Pedra do Arpoador:


Surfer επί το έργο:


Ηλιοβασίλεμα στην Ipanema (1):


Ηλιοβασίλεμα στην Ipanema (2):


Ηλιοβασίλεμα στην Ipanema (3):

 

[taver]

H συνέχεια από Δευτέρα, μέχρι τότε θα απουσιάζω....

 

[renata]

H συνέχεια από Δευτέρα, μέχρι τότε θα απουσιάζω....

μαλιστα!! πρωτότυπο!!