taver
Member
- Μηνύματα
- 12.611
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Ρίο - Centro, μέρος 2
Μετά τον καφέ και τη βόλτα στην Uruguaiana, ένα γρήγορο πέρασμα από τη μικρή πλατεία São Francisco de Paula, και πλέον βρίσκομαι για τα καλά σε μια γειτονιά του κέντρου χωρίς ουρανοξύστες, αλλά μόνο με παλιά κτήρια.
Η επόμενη μικρή στάση είναι στη Real Gabinete Português de Leitura, όπου το αναγνωστήριο της πορτογαλικής βιβλιοθήκης είναι ένα από τα ομορφότερα που έχω επισκεφτεί. Ξυλόγλυπτα έπιπλα, θολωτή στέγη με βιτρό, πολυέλαιος, και τρείς όροφοι από προθήκες με βιβλία περιμετρικά της αίθουσας του αναγνωστηρίου.
Η πλατεία Tiradentes είναι μια μεγάλη παλιά πλατεία. Στο κέντρο της, ένα μεγάλο άγαλμα, γύρω-γύρω περίφραξη, και εντός της διάφοροι Βραζιλιάνοι που ξεκουράζονται στα παγκάκια της πλατείας, κάτω από τα δέντρα. Τα κτήρια στην πλατεία είναι κατά κύριο λόγο παλιά, γύρω στον αιώνα, και εγκαταλελειμμένα. Μερικά γκρίζα κτήρια των 70's είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Από δω και μετά μπαίνουμε στη Saara. Saara στα πορτογαλικά σημαίνει Σαχάρα, και η γειτονιά όλη είναι ένα μεγάλο παζάρι. Τα προς πώληση είδη είναι κυρίως φτηνιάρικα καρναβαλικά αξεσουάρ. Πάνω κάτω τα ίδια με τα "εποχιακά είδη" που πουλάνε στην Ελλάδα στις απόκριες, παρόλο που το καρναβάλι έχει περάσει προ πολλού. Μερικά αυθεντικά μπαρ, κάποια με έντονο ποδοσφαιρικό χαρακτήρα, και κάποια λιβανέζικα ντονεράδικα συμπληρώνουν την εικόνα της γειτονιάς.
Μια παράκαμψη από τη γειτονιά είναι το πάρκο Santana. Εδώ κάποτε κηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Βραζιλίας από την Πορτογαλία. Σήμερα, τα παγκάκια του προσφέρουν όμορφες στιγμές ανάπαυλας από το χάος της πόλης, και η σκιά των δέντρων συνεπικουρεί. Υπάρχει και μια μικρή τεχνητή λιμνούλα με πάπιες και κύκνους.
Επιστροφή στη Saara, και περπάτημα ως την άλλη της άκρη. Λίγο πριν τη λεωφόρο Uruguaiana, συναντάμε μια μεγάλη στεγασμένη αγορά, η οποία καλύπτει τον ισόγειο χώρο πάνω από το σταθμό του μετρό. Δε διεκδικεί δάφνες αρχιτεκτονικής, ένα απλό κτήριο με απλά μαγαζιά για απλό κόσμο είναι. Αν και με σαφώς λιγότερη "ελκτική δύναμη" από τα στενά της Saara, έχει είδη που πραγματικά κάποιος μπορεί να ενδιαφέρεται να αγοράσει, σε χαμηλές τιμές (π.χ. ηλεκτρονικά, ρούχα, κ.α.).
Μπαίνω και πάλι στο δάσος των ουρανοξυστών, περνάω κάθετα τη λεωφόρο Rio Branco, περπατάω και λίγο ακόμη, και φτάνω δίπλα στη θάλασσα, στην πλατεία Quinze de Novembro. Οι πρώτοι ιεραπόστολοι έχτισαν εδώ το 1590 το μοναστήρι τους, το οποίο στη συνέχεια πέρασε στα χέρια των πορτογάλων, για να γίνει η πλατεία παλατιού, γύρω από το αυτοκρατορικό παλάτι. Όταν, στις 15 Νοεμβρίου 1822 η Βραζιλία κήρυξε την ανεξαρτησία της, η πλατεία πήρε το σημερινό της όνομα. Ένα σωρό ιστορικά γεγονότα συνέβησαν σ' αυτή την πλατεία: Ενθρονίσεις αυτοκρατόρων, κατάργηση της δουλείας, κλπ. Σήμερα, από το μέσο της πλατείας περνάει υπερυψωμένος ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος της πόλης.
Στο κέντρο πλατείας της βρίσκεται το Αυτοκρατορικό παλάτι (Paço Imperial), που κτίστηκε αρχικά για τον Πορτογάλο κυβερνήτη της αποικίας, αλλά άλλαξε ρόλο όταν η έδρα του θρόνου της αυτοκρατορίας μεταφέρθηκε εδώ από την Πορτογαλία (κατά τη βασιλεία του Dom Joao). Είναι αλήθεια ότι το κτήριο δε θυμίζει καθόλου τα Ευρωπαϊκά παλάτια, όντας πολύ λιγότερο στιβαρό, σε αποικιακό ρυθμό με ελάχιστη διακόσμηση. Σε πλήρη αντίθεση μ' αυτό, το άλλο σημαντικό κτήριο της πλατείας, το Palácio Tiradentes έχει ένα ιδιαίτερα πλούσιο διάκοσμο. Στεγάζει σήμερα το νομοθετικό σώμα της ομόσπονδης πολιτείας του Ρίο, ενώ κάποτε στέγαζε το αντίστοιχο σώμα ολόκληρης της χώρας. Την προσοχή τραβάνε κυρίως η πρόσοψη, με διάφορα αγάλματα και 6 κολώνες κορινθιακού ρυθμού, και ο γυάλινος θόλος στην οροφή.
Στην άλλη άκρη της πλατείας, δίπλα στη Θάλασσα, τα αστικά ferry αναχωρούν για τα νησιά του κόλπου μέσα από ένα όμορφο σταθμό με ακόμα εντυπωσιακότερο θόλο, επίσης με έντονη παρουσία διακοσμητικών στοιχείων. Δίπλα στο σταθμό, μια μικρή προβλήτα είναι η μοναδική πρόσβαση της πλατείας προς τη θάλασσα. Δυο πράγματα χαρακτηρίζουν αυτή την προβλήτα: Το ένα είναι ότι κάποιοι τρελοί Cariocas επιλέγουν τα εμφανώς βρώμικα νερά εδώ δίπλα στο λιμάνι για να βουτήξουν, αντί να πάνε λίγα χιλιόμετρα παραπέρα σε κάποιες από τις καλύτερες – λένε – παραλίες πόλης του κόσμου. Το άλλο, είναι ότι αυτό το σημείο προσφέρεται για άριστο plane spotting, για όσους ενδιαφέρει το "άθλημα" (όχι εμένα), καθώς βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το βόρειο άκρο των διαδρόμων του αεροδρομίου SDU, και προσφέρει ακριβώς κάθετη ανεμπόδιστη θέα από πολύ μικρή απόσταση στα αεροπλάνα που προσγειώνονται ή απογειώνονται. Από εκεί είναι και η συνημμένη φωτογραφία.
Μια μικρή στοά στη βόρεια πλευρά της πλατείας οδηγεί στην Travessa do Comércio, ένα μικρό πεζοδρομημένο στενό, με ανακαινισμένα κτήρια αποικιακού στυλ, και πολλά, πάρα πολλά εστιατόρια, καφέ, μπαρ κλπ.
Η συνέχεια του στενού γίνεται μικρός δρόμος, και περνάει δίπλα από μερικά όμορφα κτήρια (όπως π.χ. το Centro Cultural Banco do Brasil), για να καταλήξει στην Praça Pio X και το μοναδικό καθεδρικό ναό της Nossa Senhora da Candelária. Δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά στα ταξίδια μου υπάρχουν κάτι ώρες που λατρεύω τους καθεδρικούς: Είναι δροσεροί, έχουν μπόλικα ελεύθερα καθίσματα, έχουν ησυχία, και τείνουν να βγαίνουν στο δρόμο μου ακριβώς την ώρα που θα χρειαζόμουν ένα παγκάκι… Έτσι κι αυτός ο μπαρόκ καθεδρικός του 16ου αιώνα (που ανακατασκευάστηκε το 18ο και 19ο αιώνα) στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Το εσωτερικό είναι συνδυασμός μπαρόκ και αναγεννησιακού στυλ, ενώ ο κεντρικός θόλος είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό του στοιχείο.
Πίσω από το ναό, ξεκινά η τεράστια φαρδιά λεωφόρος Presidente Vargas, με 5 λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, φαρδιά νησίδα, παράδρομο, και κολλητά ψηλά κτήρια στις 2 πλευρές της λεωφόρου. Η λεωφόρος οριοθετεί ουσιαστικά το βόρειο άκρο του κέντρου – Μετά τα πρώτα κτήρια, στη βόρεια πλευρά της, υψώνεται ένας ακόμη λόφος, ο Morro da Conceição, και πίσω από αυτόν η ζώνη του λιμανιού, με κρουαζιερόπλοια και επιβατηγά αλλά και με εμπορικά πλοία.
Πιο πέρα, πάνω στο δρόμο, βρίσκεται ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης, που ονομάζεται Central do Brasil, όνομα που θυμίζει ακόμα τον κεντρικό ρόλο που είχε ο σταθμός στις συγκοινωνίες ολόκληρης της χώρας. Σήμερα, οι σιδηρόδρομοι της Βραζιλίας βρίσκονται σε παρακμή (και το meter gauge που έχουν χρησιμοποιήσει δε βοηθάει επίσης). Ένας νέος σιδηρόδρομος, o Trem de Alta Velocidade Rio-São Paulo, που αναπτύσσεται στα πρότυπα των Ευρωπαϊκών (standard gauge κλπ), θα αλλάξει το σκηνικό, αλλά με τις καθυστερήσεις που έχουν σημειωθεί στο έργο, δε θα προλάβει να είναι έτοιμος στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014, και μάλλον ούτε και στους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016.
Λίγο πιο πέρα από δω είναι η είσοδος του σταθμού μετρό Uruguaiana, κάτω από την αγορά που επισκέφτηκα νωρίτερα. Κατευθύνομαι εκεί, μετρό για 2 στάσεις, έξοδος Cinelândia και πάλι, και περπάτημα ως τη γειτονιά που ονομάζεται Lapa.
Μετά τον καφέ και τη βόλτα στην Uruguaiana, ένα γρήγορο πέρασμα από τη μικρή πλατεία São Francisco de Paula, και πλέον βρίσκομαι για τα καλά σε μια γειτονιά του κέντρου χωρίς ουρανοξύστες, αλλά μόνο με παλιά κτήρια.
Η επόμενη μικρή στάση είναι στη Real Gabinete Português de Leitura, όπου το αναγνωστήριο της πορτογαλικής βιβλιοθήκης είναι ένα από τα ομορφότερα που έχω επισκεφτεί. Ξυλόγλυπτα έπιπλα, θολωτή στέγη με βιτρό, πολυέλαιος, και τρείς όροφοι από προθήκες με βιβλία περιμετρικά της αίθουσας του αναγνωστηρίου.
Η πλατεία Tiradentes είναι μια μεγάλη παλιά πλατεία. Στο κέντρο της, ένα μεγάλο άγαλμα, γύρω-γύρω περίφραξη, και εντός της διάφοροι Βραζιλιάνοι που ξεκουράζονται στα παγκάκια της πλατείας, κάτω από τα δέντρα. Τα κτήρια στην πλατεία είναι κατά κύριο λόγο παλιά, γύρω στον αιώνα, και εγκαταλελειμμένα. Μερικά γκρίζα κτήρια των 70's είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Από δω και μετά μπαίνουμε στη Saara. Saara στα πορτογαλικά σημαίνει Σαχάρα, και η γειτονιά όλη είναι ένα μεγάλο παζάρι. Τα προς πώληση είδη είναι κυρίως φτηνιάρικα καρναβαλικά αξεσουάρ. Πάνω κάτω τα ίδια με τα "εποχιακά είδη" που πουλάνε στην Ελλάδα στις απόκριες, παρόλο που το καρναβάλι έχει περάσει προ πολλού. Μερικά αυθεντικά μπαρ, κάποια με έντονο ποδοσφαιρικό χαρακτήρα, και κάποια λιβανέζικα ντονεράδικα συμπληρώνουν την εικόνα της γειτονιάς.
Μια παράκαμψη από τη γειτονιά είναι το πάρκο Santana. Εδώ κάποτε κηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Βραζιλίας από την Πορτογαλία. Σήμερα, τα παγκάκια του προσφέρουν όμορφες στιγμές ανάπαυλας από το χάος της πόλης, και η σκιά των δέντρων συνεπικουρεί. Υπάρχει και μια μικρή τεχνητή λιμνούλα με πάπιες και κύκνους.
Επιστροφή στη Saara, και περπάτημα ως την άλλη της άκρη. Λίγο πριν τη λεωφόρο Uruguaiana, συναντάμε μια μεγάλη στεγασμένη αγορά, η οποία καλύπτει τον ισόγειο χώρο πάνω από το σταθμό του μετρό. Δε διεκδικεί δάφνες αρχιτεκτονικής, ένα απλό κτήριο με απλά μαγαζιά για απλό κόσμο είναι. Αν και με σαφώς λιγότερη "ελκτική δύναμη" από τα στενά της Saara, έχει είδη που πραγματικά κάποιος μπορεί να ενδιαφέρεται να αγοράσει, σε χαμηλές τιμές (π.χ. ηλεκτρονικά, ρούχα, κ.α.).
Μπαίνω και πάλι στο δάσος των ουρανοξυστών, περνάω κάθετα τη λεωφόρο Rio Branco, περπατάω και λίγο ακόμη, και φτάνω δίπλα στη θάλασσα, στην πλατεία Quinze de Novembro. Οι πρώτοι ιεραπόστολοι έχτισαν εδώ το 1590 το μοναστήρι τους, το οποίο στη συνέχεια πέρασε στα χέρια των πορτογάλων, για να γίνει η πλατεία παλατιού, γύρω από το αυτοκρατορικό παλάτι. Όταν, στις 15 Νοεμβρίου 1822 η Βραζιλία κήρυξε την ανεξαρτησία της, η πλατεία πήρε το σημερινό της όνομα. Ένα σωρό ιστορικά γεγονότα συνέβησαν σ' αυτή την πλατεία: Ενθρονίσεις αυτοκρατόρων, κατάργηση της δουλείας, κλπ. Σήμερα, από το μέσο της πλατείας περνάει υπερυψωμένος ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος της πόλης.
Στο κέντρο πλατείας της βρίσκεται το Αυτοκρατορικό παλάτι (Paço Imperial), που κτίστηκε αρχικά για τον Πορτογάλο κυβερνήτη της αποικίας, αλλά άλλαξε ρόλο όταν η έδρα του θρόνου της αυτοκρατορίας μεταφέρθηκε εδώ από την Πορτογαλία (κατά τη βασιλεία του Dom Joao). Είναι αλήθεια ότι το κτήριο δε θυμίζει καθόλου τα Ευρωπαϊκά παλάτια, όντας πολύ λιγότερο στιβαρό, σε αποικιακό ρυθμό με ελάχιστη διακόσμηση. Σε πλήρη αντίθεση μ' αυτό, το άλλο σημαντικό κτήριο της πλατείας, το Palácio Tiradentes έχει ένα ιδιαίτερα πλούσιο διάκοσμο. Στεγάζει σήμερα το νομοθετικό σώμα της ομόσπονδης πολιτείας του Ρίο, ενώ κάποτε στέγαζε το αντίστοιχο σώμα ολόκληρης της χώρας. Την προσοχή τραβάνε κυρίως η πρόσοψη, με διάφορα αγάλματα και 6 κολώνες κορινθιακού ρυθμού, και ο γυάλινος θόλος στην οροφή.
Στην άλλη άκρη της πλατείας, δίπλα στη Θάλασσα, τα αστικά ferry αναχωρούν για τα νησιά του κόλπου μέσα από ένα όμορφο σταθμό με ακόμα εντυπωσιακότερο θόλο, επίσης με έντονη παρουσία διακοσμητικών στοιχείων. Δίπλα στο σταθμό, μια μικρή προβλήτα είναι η μοναδική πρόσβαση της πλατείας προς τη θάλασσα. Δυο πράγματα χαρακτηρίζουν αυτή την προβλήτα: Το ένα είναι ότι κάποιοι τρελοί Cariocas επιλέγουν τα εμφανώς βρώμικα νερά εδώ δίπλα στο λιμάνι για να βουτήξουν, αντί να πάνε λίγα χιλιόμετρα παραπέρα σε κάποιες από τις καλύτερες – λένε – παραλίες πόλης του κόσμου. Το άλλο, είναι ότι αυτό το σημείο προσφέρεται για άριστο plane spotting, για όσους ενδιαφέρει το "άθλημα" (όχι εμένα), καθώς βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το βόρειο άκρο των διαδρόμων του αεροδρομίου SDU, και προσφέρει ακριβώς κάθετη ανεμπόδιστη θέα από πολύ μικρή απόσταση στα αεροπλάνα που προσγειώνονται ή απογειώνονται. Από εκεί είναι και η συνημμένη φωτογραφία.
Μια μικρή στοά στη βόρεια πλευρά της πλατείας οδηγεί στην Travessa do Comércio, ένα μικρό πεζοδρομημένο στενό, με ανακαινισμένα κτήρια αποικιακού στυλ, και πολλά, πάρα πολλά εστιατόρια, καφέ, μπαρ κλπ.
Η συνέχεια του στενού γίνεται μικρός δρόμος, και περνάει δίπλα από μερικά όμορφα κτήρια (όπως π.χ. το Centro Cultural Banco do Brasil), για να καταλήξει στην Praça Pio X και το μοναδικό καθεδρικό ναό της Nossa Senhora da Candelária. Δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά στα ταξίδια μου υπάρχουν κάτι ώρες που λατρεύω τους καθεδρικούς: Είναι δροσεροί, έχουν μπόλικα ελεύθερα καθίσματα, έχουν ησυχία, και τείνουν να βγαίνουν στο δρόμο μου ακριβώς την ώρα που θα χρειαζόμουν ένα παγκάκι… Έτσι κι αυτός ο μπαρόκ καθεδρικός του 16ου αιώνα (που ανακατασκευάστηκε το 18ο και 19ο αιώνα) στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Το εσωτερικό είναι συνδυασμός μπαρόκ και αναγεννησιακού στυλ, ενώ ο κεντρικός θόλος είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό του στοιχείο.
Πίσω από το ναό, ξεκινά η τεράστια φαρδιά λεωφόρος Presidente Vargas, με 5 λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, φαρδιά νησίδα, παράδρομο, και κολλητά ψηλά κτήρια στις 2 πλευρές της λεωφόρου. Η λεωφόρος οριοθετεί ουσιαστικά το βόρειο άκρο του κέντρου – Μετά τα πρώτα κτήρια, στη βόρεια πλευρά της, υψώνεται ένας ακόμη λόφος, ο Morro da Conceição, και πίσω από αυτόν η ζώνη του λιμανιού, με κρουαζιερόπλοια και επιβατηγά αλλά και με εμπορικά πλοία.
Πιο πέρα, πάνω στο δρόμο, βρίσκεται ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης, που ονομάζεται Central do Brasil, όνομα που θυμίζει ακόμα τον κεντρικό ρόλο που είχε ο σταθμός στις συγκοινωνίες ολόκληρης της χώρας. Σήμερα, οι σιδηρόδρομοι της Βραζιλίας βρίσκονται σε παρακμή (και το meter gauge που έχουν χρησιμοποιήσει δε βοηθάει επίσης). Ένας νέος σιδηρόδρομος, o Trem de Alta Velocidade Rio-São Paulo, που αναπτύσσεται στα πρότυπα των Ευρωπαϊκών (standard gauge κλπ), θα αλλάξει το σκηνικό, αλλά με τις καθυστερήσεις που έχουν σημειωθεί στο έργο, δε θα προλάβει να είναι έτοιμος στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014, και μάλλον ούτε και στους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016.
Λίγο πιο πέρα από δω είναι η είσοδος του σταθμού μετρό Uruguaiana, κάτω από την αγορά που επισκέφτηκα νωρίτερα. Κατευθύνομαι εκεί, μετρό για 2 στάσεις, έξοδος Cinelândia και πάλι, και περπάτημα ως τη γειτονιά που ονομάζεται Lapa.
