Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Στη γη των μεγάλων ποταμών

[taver]

Αvenida ειναι εις διπλούν..για δές το.

OK, fixed!

 

[taver]

Ρίο ντε Τζανέιρο - Σάο Πάολο

Μια μικρή ανασύνταξη στο αεροδρόμιο (το laptop και το "καλό" πορτοφόλι στο χέρι, το LP και τα σουβενίρ του Ρίο μέσα στη βαλίτσα), και πάω για check-in. Σήμερα έχω πτήση με ανταπόκριση, και πάλι με την TAM. Πάω να βρω το check-in. Βλέπω μια ουρά με ένδειξη TAM. Μια κυρία στεκόταν στην είσοδο της "ουράς" για τα check-in. Σταματάω, και της δείχνω μια εκτύπωση της κράτησης που είχα μαζί μου.
- "Καλά πάω από δω?"
- "Όχι, πρέπει να πάτε από την άλλη πλευρά, στα άλλα γκισέ check-in".
Παίρνω τις βαλίτσες μου και πάω από την άλλη πλευρά, στην αντίστοιχη κοπελιά.
- "Ορίστε, ήρθα για checkin".
- "Όχι εδώ κύριε, εδώ είναι οι διεθνείς, εσείς πετάτε εσωτερικού. Πρέπει να πάτε από την άλλη πλευρά."
- "Μα από κει έρχομαι, η συνάδελφος σας με έστειλε".
- "Λάθος θα έκανε. Πηγαίνατε πίσω σ' αυτή που σας έστειλε, κι αν έχετε πρόβλημα φωνάξτε με".
Κάποιος με δουλεύει, σκέφτομαι, όταν επιστρέφω στην πρώτη κοπελιά. Της εξηγώ τι έγινε, και αποφασίζει να λύσει το γόρδιο δεσμό. Μου λέει να την ακολουθήσω, και πηγαίνουμε μαζί σε ένα από τα άλλα, τα διεθνή check-in (ή μήπως ήταν τα domestic αυτά? Δεν ξέρω, έχασα τη μπάλα, επιγραφή πάντως δεν υπήρχε). Περνάει πίσω από το γκισέ, κάνει στην άκρη το νεαρό που καθόταν εκεί, και με κάνει μόνη της check-in. Δεν ξέρω τι έκανε, πάντως της πήρε ώρα, παρότι φαινόταν να το ξέρει το σύστημα. Τελικά, παραδίδω τις 2 αποσκευές, παίρνω τις 2 κάρτες επιβίβασης και τα 2 κουπόνια των αποσκευών, και ξεκινάω.
- "Lounge υπάρχει?"
- "Όχι, μόνο με δική μας χρυσή κάρτα".
Το 'χω καταλάβει πια, lounge στη Βραζιλία δε θα δω…

Βλέπω στην πρώτη κάρτα επιβίβασης, για την πτήση Ρίο – Σάο (GIG-GRU), ότι η θέση μου έχει αλλάξει. Αντί για την 6Α που έχω κλείσει, έχω την 37Α. Περίεργο, δεν έχει 37 σειρές το Α320, σκέφτομαι. Μάλλον κάποιο λάθος πρέπει να έχει γίνει, θα δούμε στο gate... Για μια ακόμη φορά, η πτήση είναι διεθνής, και μετά το São Paolo συνεχίζει για Λονδίνο, κατευθύνομαι συνεπώς στις αναχωρήσεις εξωτερικού.... Περνάω στα γρήγορα τον έλεγχο ασφαλείας/χειραποσκευών, βρίσκω τον έλεγχο διαβατηρίων, όπου κάποιος τύπος όμως στέκεται μπροστά και ελέγχει τα boarding passes. Βλέπει ότι πηγαίνω στο São Paolo, και με στέλνει εκτός ουράς απευθείας για το gate.

Αυτή τη φορά δεν κάνω καν την προσπάθεια να ψάξω για lounge, πάω απευθείας για καφέ. Η καφετέρια είναι στο υπόγειο, και έχει μόνο μία υπάλληλο να εξυπηρετεί, με αποτέλεσμα να έχει την απίστευτη ουρά. Περιμένω, παίρνω τον καφέ μου και κάθομαι σε ένα από τα τραπεζάκια, περιμένοντας να έρθει η ώρα για το boarding. Στο διπλανό τραπέζι, μια οικογένεια Ιρανών της διασποράς, με τον πάτερ φαμίλια, τα παιδιά του και τα εγγόνια του έχουν πιάσει όλες τις ελεύθερες καρέκλες που υπήρχαν στο αεροδρόμιο. Κάποια στιγμή, ο Ιρανός πάτερ φαμίλιας γυρνάει και μου λέει κάτι ακατάληπτο. "Δεν καταλαβαίνω, μιλάτε Αγγλικά μήπως?" απαντάω. - "Από πού είστε?" – "Από την Ελλάδα." – "Α, συγνώμη, σας πέρασα για Ιρανό, έχει κάτι ιρανικό το τούτο σας". Και γυρνάει πίσω την προσοχή του στην οικογένειά του…

Η ώρα έρχεται για το boarding. Πτήση JJ8084/28-03-2010. Η έκπληξη της ημέρας είναι ότι ταξιδεύουμε με Boeing 767, αντί για το αρχικώς προγραμματισμένο A320. Γι αυτό και η αλλαγή θέσης… Βρίσκω τη θέση μου, κάθομαι, δένομαι, και περιμένω. Η τσάντα της φωτογραφικής στο overhead bin, το netbook στο δίκτυ του μπροστινού καθίσματος. Σε λίγο σκάει μύτη και κάθετε δίπλα μου μια κυρία. Έχει όρεξη για κουβέντα, και φαίνεται. Ευτυχώς, δε μιλάει Αγγλικά. Αλλά γιατί αυτό να την εμποδίσει να πιάσει κουβέντα…? Είναι Περουβιανή, ταξιδεύει μέσω São Paolo για Lima μαζί με το σύζυγό της που κάθεται 3 σειρές πιο πίσω, και έχει ακούσει για την Ελλάδα τα καλύτερα. "Α, για τουρισμό ήρθατε? Να πάτε οπωσδήποτε στη Florianopolis" μου λέει, "έχει καταπληκτικές παραλίες.". "Αν και από την Ελλάδα είστε, μάλλον εσείς έχετε καλύτερες", συνεχίζει.

Το 767 της TAM είναι ελαφρώς ερείπιο και του φαίνεται. Τρίζει, έχει μόνιμους λεκέδες, ο κλιματισμός δουλεύει στο περίπου… Απογείωση από τον 10, πτήση γύρω από τον κόλπο και πάνω από το Pão de Açúcar και τη Zona Sul, με πανοραμική θέα στο νυκτερινό ουρανό της πόλης που αποχαιρετούμε. Κατά τη διάρκεια της απογείωσης, το overhead compartment πάνω από το κεφάλι της περουβιανής, που κάθεται δίπλα μου στο διάδρομο, ξαφνικά ανοίγει. Κάνει να σηκωθεί για να το κλείσει, της λέω να περιμένει να πάρουμε ύψος πρώτα. Με ακούει, και με το που σβήνουν οι επιγραφές για τις ζώνες, λύνεται και σηκώνεται να κλείσει το ντουλάπι. Το κάνει, και η πτήση συνεχίζεται.

Το ίδιο φτωχικό service κι αυτή τη φορά, όσο το αεροπλάνο ακολουθεί πορεία πάνω από τα Βραζιλιάνικα παράλια, και πλησιάζουμε για προσγείωση. Δηλαδή όχι ακριβώς, το αεροπλάνο κάνει ένα holding κύκλο πριν στρίψει από την παραλία προς την ενδοχώρα, περνάει πάνω από το αεροδρόμιο, και μετά αρχίζει την τελική κάθοδο, με ένα αριστερόστροφο κύκλο, που προσφέρει πανοραμική θέα στη Βραζιλιάνικη ουρανοξυστούπολη. Μέχρι τότε, το ντουλάπι πάνω μας έχει ανοίξει άλλες 3 φορές, και το έχουν ξανακλείσει αντίστοιχα άλλοι επιβάτες. Οι αεροσυνοδοί, άφαντοι.

Προσγειωνόμαστε στον 09L του Guarulhos, με το overhead bin να ανοίγει και πάλι, αποβιβαζόμαστε όλοι υπομονετικά από μια φυσούνα, και ακολουθούμε τις ενδείξεις. Με τα boarding passes στο χέρι για να φαίνεται ότι είμαστε από Ρίο, περνάμε γρήγορα τον έλεγχο immigration & φτάνουμε στην παραλαβή αποσκευών. Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να παραλάβω ή όχι τις αποσκευές μου και να τις ξαναπαραδώσω για την επόμενη πτήση – τυπικά σε μια διεθνή πτήση που έρχεται στη Βραζιλία, αυτό πρέπει να κάνω, προκειμένου να περάσω τις αποσκευές από τελωνείο. Ωστόσο, η πτήση μου δεν είναι ούτε ακριβώς διεθνής, ούτε ακριβώς εσωτερικού. Πηγαίνω και ρωτάω στα lost+found τι πρέπει να κάνω. Μην ανησυχείτε μου λένε, οι αποσκευές σας πάνε απευθείας στον προορισμό σας. Θα τις παραλάβετε όταν φθάσετε εκεί…

 

[renata]

Tώρα που το καλοσκεπτομαι φέρνεις για Ιρανός..
Τελικά πτήσεις με ανταποκρίσεις θέλουν πολύ προσοχή..έχω χάσει την μπάλα πολλάκις!
με μπερδεύει το immigration γιατί δεν ειμαι μετανάστης..μόνιμος τουλάχιστον!
ακολουθώ την ταμπέλα transit οταν έχω κοντινή ανταπόκριση και δεν βγαίνω απο το αεροδρόμιο..
στο dubai πηγαίνοντας για Ινδία την πατησα και βγήκα εντελώς έξω
ναναι καλά ένας συμπαθητικός που με συνοπτικές διαδικασίες με ξανάβαλε μέσα. τα δικά μου αγγλικά και τα δικά τους γίνονται αχταρμάς και συνέχεια ειμαι στην τσίτα.Λίγες οι φορές που τα πράγματα ειναι clear.
Δεν λέω οτι θα χαθώ αλλα ελέγχω πολλές φορές την boarding card τα gates κλπ..ησυχάζω μόνο οταν βρεθώ στην αίθουσα που γράφει την πτήση και τον προορισμό.
Τελικά προτιμω να ρωτάω πολλές φορές μέχρι να σιγουρευτώ.

 

[go2dbeach]

Taver εζησα τις ωραιοτερες βολτες στο Ριο (πλην αυτων που θα κανω λαιβ ελπιζω) μεσα απο τις αφηγησεις και τις φωτογραφιες σου!
Περιμενω η συνεχεια να ειναι το ιδιο λεπτομερης και φωτογενης

 

[taver]

Σάο Πάολο - Φοζ ντο Ιγκουασού

ΟΚ, τώρα το αεροδρόμιο το ξέρω. Η επόμενη πτήση – το επιβεβαίωσα καλού κακού – δεν είναι διεθνής, ξέρω που πρέπει να πάω, ξέρω ότι lounge δεν υπάρχει, και έχω 2 ώρες, μέχρι τις 23:55 που αναχωρεί η επόμενη πτήση. Ας φάω κάνα βρώμικο λέω, γιατί μέχρι τις 2 τη νύχτα που θα φτάσω στο ξενοδοχείο, έχουμε πολύ ώρα και θα με κόψει η πείνα. Βρίσκω ένα μπεργκεράδικο, παίρνω ένα burger της κακιάς ώρας (αμερικάνικο σύστημα φαστ-φουντ με beeper κι εδώ), ανοίγω και το netbook για να κάνω το ημερήσιο backup των φωτογραφιών μου. Πιάνω και 2-3 δίκτυα wireless, αλλά κανένα δεν είναι ελεύθερο ή δωρεάν. Λίγο πριν την ώρα αναχώρησης, περνάω τον έλεγχο, πηγαίνω στο gate, και επιβιβαζόμαστε στο Α320 που θα μας πάει στον προορισμό μας. Πτήση JJ3557/28-03-2010 για Foz do Iguacu (αεροδρόμιο Cataratas).

H πτήση δε διαθέτει business class, αλλά το αεροπλάνο που χρησιμοποιείται έχει μερικές σειρές από business class καθίσματα, φαρδιά και άνετα. Με το που ολοκληρώνεται το boarding, κάποιοι εξυπνάκηδες βραζιλιάνοι σηκώνονται από τις θέσεις τους και μετακομίζουν μπροστά. Έτσι απλά, όποιος προλάβει, είτε έχει πληρώσει το φτηνότερο promo fare είτε το ακριβότερο flex εισιτήριο, είτε είναι ο καλύτερος πελάτης της TAM είτε ο τελευταίος. Στη Β. Αμερική ή στην Ευρώπη κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο – οι αεροπορικές εταιρίες (ή έστω οι αεροσυνοδοί βάση του manifest) θα επέλεγαν τους καλύτερους πελάτες για "αναβάθμιση". Την κίνηση για μπροστά την κάνει και ο διπλανός μου – τουλάχιστον θα έχω ολόκληρη τη σειρά για μένα, μπορώ να απλωθώ.

Απογείωση και πάλι από τον 03L, στροφή 180 μοιρών, και πορεία Δυτικά-Νοτιοδυτικά. Είμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου όταν το service ξεκινά. Σερβίρουν μπροστά, δίπλα μου και συνεχίζουν στην πίσω σειρά. Σα να μην υπήρχα! Τώρα ή που θα τους έκραζα, ή που θα το άφηνα να περάσει. Για ένα άθλιο σάντουιτς, αποφασίζω ότι δεν αξίζει τον κόπο. Συνεχίζω τον ύπνο μου….

Η σχεδόν δίωρη πτήση μέσα στη μαύρη νύκτα πλησιάζει στον προορισμό της, όταν διαπιστώνω ότι το GPS μου έχει χάσει το σήμα. Αποφασίζω να το κρατήσω για λίγο κοντά στο παράθυρο, για να πιάσει καλύτερα. Ένας εξυπνάκιας αεροσυνοδός με ηλίθιο χαμόγελο "σε τσάκωσα" στέκεται στο διάδρομο και με κοιτάει. Μου λέει να κλείσω το κινητό, απαγορεύεται. Του λέω "Ξέρετε, αυτό δεν είναι κινητό". "Α, ναι, και τι είναι?" "GPS είναι". "Μάλιστα. Κλείστε το, απαγορεύεται." απαντάει. Ότι πεις μεγάλε, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη, ούτε καν η εκατοστή πτήση που έχω το GPS ανοικτό, και δεν πρόκειται βέβαια να το κλείσω για χάρη του. Δε φτάνει που με παρέλειψε πριν… Απλώς το βάζω σε ένα πιο διακριτικό σημείο για να μην το βλέπει.

Η ώρα της προσγείωσης στο μοναδικό διάδρομο (14) του αεροδρομίου του Iguacu έφτασε. Κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο για να επιβιβαστούμε σε λεωφορείο, που μας πηγαίνει τα 30 μέτρα μέχρι το terminal. Το τελευταίο, είναι σχετικά μεγάλο, και είναι το μοναδικό terminal σε ένα αεροδρόμιο που εξυπηρετεί μια πόλη 300.000 κατοίκων με έντονη οικονομική ζωή, και ένα τουριστικό προορισμό πρώτου μεγέθους. Ως μέγεθος terminal, θα το συνέκρινα με το HER (Ηράκλειο). Έχει 3 ολόκληρους ιμάντες αποσκευών μόνο για τις πτήσεις εσωτερικού…

Περιμένουμε στην ουρά για τις αποσκευές. Από τις δικές μου, όμως, έρχεται μόνο η μία, η μικρή. Εκεί έχω ελάχιστα πράγματα, μονάχα ένα παντελόνι και 4 πουκάμισα που δεν ήθελα να τσαλακωθούν στην άλλη, φορτιστές, κλπ. Η άλλη αποσκευή, με όλα μου τα υπόλοιπα ρούχα & πράγματα, άφαντη. Με βρίσκει ο υπεύθυνος του lost+found, ονόματι Fabio, εξηγώ την κατάσταση, και υποβάλλουμε δήλωση απώλειας. Του λέω "που βρίσκεται τώρα η αποσκευή?" Κοιτάει κάτι στον υπολογιστή. "Δε μπορώ να δω", μου απαντάει "αλλά μάλλον στο São Paolo θα είναι.". Και συνεχίζει: "Βλέπεις αυτό το αυτοκόλλητο x-ray που σου έχουν βάλει στην άλλη? Το βάζουν μόνο στις διεθνείς πτήσεις. Μάλλον κάποιο μπλέξιμο θα έγινε με την διεθνή σου πτήση".

Ο άνθρωπος που με περιμένει βρίσκεται πια μόνος του, έξω από τις αφίξεις. Πάμε και τον βρίσκουμε μαζί με το Fabio, και του εξηγεί στα πορτογαλικά τι μέλει γενέσθαι. Η επόμενη πτήση είναι νωρίς το πρωί, και αν η αποσκευή μου είναι όντως στο São Paolo θα έρθει με εκείνη την πτήση. Θα μου τη φέρουν στο ξενοδοχείο, αλλά ας τους πάρουμε κι εμείς ένα τηλέφωνο αύριο το πρωί.

Επιβιβαζόμαστε στο βανάκι του τοπικού πρακτορείου (με το οποίο έκλεισα τα πάντα στο Iguacu), και πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο (Continental Inn). Όχι προτού περιμένουμε όμως περίπου 20 λεπτά στην έξοδο του Parking του αεροδρομίου, πίσω από κάποιον που έχει ξεχάσει το parking ticket του και πάει με τα πόδια να το φέρει από το terminal. Κατά τις 02:30 βρίσκομαι επιτέλους στο ξενοδοχείο. Εξηγώ στον ξενοδόχο τα περί βαλίτσας, κρατάει και ένα αντίγραφο της δήλωσης απώλειας, με βάζει να υπογράψω και μια περίεργη δήλωση ότι δεν επιθυμώ να χρησιμοποιήσω το χρηματοκιβώτιο του ξενοδοχείου, και κατευθύνομαι στο δωμάτιο. Μικρό και παρακμιακό, με θέα στη λεωφόρο και αντίστοιχο θόρυβο, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Ούτε από πού σβήνουν τα φώτα δε μπαίνω στον κόπο να ψάξω (τελικά έσβηναν από κουμπάκια στο… τηλέφωνο!), βρίσκω την πιο γρήγορη λύση: τραβάω την keycard από την υποδοχή και όλα σβήνουν. Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στην αγκαλιά του Μορφέα..

 

[xenos]

Μα ειναι δυνατον να περνας απαρατηρητος στο αεροπλανο,και να μην φας το σαντουιτσακι σου.
Απαραδεκτοι.
Το αλλο με τη βαλιτσα δεν το σχολιαζω προκειται για οργανομενο εγκλημα.

 

[taver]

διόρθωση λοιπόν: και ελπίζω να παραμείνει μία έως τις 08/12/2010...

Κοίτα να δεις που δεν παρέμεινε... :xmas_wink:

Λοιπόν, η ιστορία θα συνεχιστεί οσονούπω (έχω κολλήσει λίγο στο ξεκαθάρισμα των φωτωγραφιών στο επόμενο μέρος...)

 

[go2dbeach]

Και πανω που σκεφτομουν τι εγινε με αυτη την ιστορια..Αντε και εχουμε μεινει σε σημαντικο σημειο της αφηγησης!

 

[taver]

Ιγκουασού - Γενικά για την περιοχή

Το Foz do Iguaçu είναι μια πόλη και μια ευρύτερη περιοχή, γνωστή για 3 πράγματα. Για τους καταρράκτες του ποταμού Iguaçu, για το φράγμα του Itaipú στον ποταμό Parana, που είναι το μεγαλύτερο σε ισχύ υδροηλεκτρικό φράγμα στον κόσμο (ανά κυβικό μέτρο νερού), και για το τριεθνές σύνορο, που συναντώνται Αργεντινή, Βραζιλία και Παραγουάη. Δεν είναι γνωστό για το τροπικό δάσος που περιβάλλει την περιοχή, αν και θα έπρεπε, και δεν είναι και γνωστό για την ίδια την πόλη, αν και είναι μάλλον η πιο πολυσυλλεκτική μικρή πόλη στη Βραζιλία.

Για τη διήμερη παραμονή μου στην περιοχή, έχω εμπιστευτεί τα πάντα σε ένα τοπικό τουριστικό γραφείο. Είχα αγχωθεί πολύ, μια και οι αποστάσεις είναι μεγάλες για περπάτημα, τα ταξί δυσεύρετα, και τα σύνορα "tricky", και ήθελα να κάνω πολλά πράγματα. Οπότε, όταν τους βρήκα online, τους ζήτησα μια προσφορά, και έκλεισα από κει. Δε συνιστώ να κάνει κανείς άλλος το ίδιο, είναι όλα πανεύκολα και προσιτότατα και για τον ανεξάρτητο επισκέπτη. Εγώ πήρα πριβέ υπηρεσίες (ένας τουρίστας, ένας οδηγός/ξεναγός) και το γραφείο με έγδαρε στις τιμές…
Σήμερα θα καλύψουμε τη Βραζιλιάνικη πλευρά, και αύριο θα περάσουμε στην Αργεντίνικη.

Η γεωγραφία της περιοχής είναι απλή: Από βορά προς νότο, ο ποταμός Parana χωρίζει την Παραγουάη (στη δυτική πλευρά) από τις άλλες δυο χώρες. Και ο ποταμός Iguaçu, ερχόμενος από ανατολικά και καταλήγοντας να ενωθεί στον Parana, χωρίζει τη Βραζιλία (στο Βορρά) από την Αργεντινή (στο Νότο). 40 χιλιόμετρα περίπου πριν το τέλος του, σχηματίζει τους περίφημους καταρράκτες, που βρίσκονται πάνω στα σύνορα.

Υπάρχουν 2 μεγάλες πόλεις στην περιοχή: Το Foz do Iguaçu, στη Βραζιλία, με πάνω από 300.000 κόσμο, που αναπτύχθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της κατασκευής του φράγματος Itaipu, αλλά και λόγω του τουρισμού που φέρνουν οι καταρράκτες. Στην απέναντι πλευρά του Parana, βρίσκεται η πόλη Ciudad del Este της Παραγουάης (πρώην Puerto Presidente Stroessner), με άλλο τόσο πληθυσμό, αλλά σαφώς χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης. Και στην Αργεντίνικη πλευρά υπάρχει το Puerto Iguazu, ένα μεγάλο χωριό με περίπου το 1/10 του πληθυσμού των πόλεων αυτών, που ζει αποκλειστικά από τον τουρισμό.

Γέφυρες στα ποτάμια υπάρχουν ακριβώς 2: Η Μεγάλη γέφυρα Βραζιλίας – Παραγουάης στον Parana, λίγο βόρεια του Foz, και η γέφυρα Βραζιλίας – Αργεντινής στον Iguaçu. Και στις 3 πλευρές υπάρχει κι από ένα αεροδρόμιο, αλλά μόνο το Βραζιλιάνικο είναι διεθνές και δέχεται ικανό αριθμό πτήσεων κάθε μέρα.

Ο οδηγός/ξεναγός μου για σήμερα και για αύριο θα είναι ο Wilson (έτσι μου είπε ότι τον λένε, τώρα το κατά πόσον το Wilson μπορεί να σταθεί ως Βραζιλιάνικο όνομα, δεν το ξέρω). Το ραντεβού στο ξενοδοχείο είναι στις 09:30, κι εγώ είμαι έτοιμος εκείνη την ώρα. Έχω φορέσει και πάλι τα χθεσινά ρούχα… Είχα φέρει και μια δεύτερη φωτογραφική για να πάρω μαζί μου στους καταρράκτες (δεν ήθελα να ρισκάρω την κύρια μηχανή με τόση υγρασία), αλλά έχει μείνει στη χαμένη βαλίτσα. Το πρόγραμμα για σήμερα έχει τη Βραζιλιάνικη πλευρά των καταρρακτών του Iguaçu, μετά ένα tour στο φράγμα του Itaipú, και τέλος ελεύθερο χρόνο στην πόλη του Foz do Iguaçu.

 

[taver]

Καταρράκτες Ιγκουασού - Βραζιλιάνικη πλευρά


Ξεκινάμε στην ώρα μας, και κατευθυνόμαστε στον πρώτο σταθμό της ημέρας, που δεν είναι άλλος από τη Βραζιλιάνικη πλευρά από τους καταρράκτες. Έχω διαβάσει μπόλικες φορές ότι γι αυτή την πλευρά το καλύτερο φως το έχεις αν πας πρωί, και αυτό πράττω. Η είσοδος στο εθνικό πάρκο δεν επιτρέπεται κανονικά για Ι.Χ., αλλά επιτρέπεται για πούλμαν κλπ, κι εμείς ως τουριστικό όχημα θα μπούμε μέσα. Σταματάμε στην είσοδο όμως, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στο αεροδρόμιο όπου προσγειώθηκα χθες, ο Wilson μου βγάζει ένα εισιτήριο, και μπαίνουμε μέσα: από την είσοδο επισκεπτών εγώ, κι από την είσοδο των πούλμαν αυτός. Ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο, και ξεκινάμε για τους καταρράκτες. Για τους ανεξάρτητους επισκέπτες, το πάρκο έχει πούλμαν που κάνουν κι αυτά την ίδια διαδρομή μεταξύ των ίδιων ακριβώς σημείων….


Μπροστά στο ξενοδοχείο tropical dos cataratas, που καταλαμβάνει μια πολύ προνομιακή θέση μέσα στο εθνικό πάρκο, ο Wilson παρκάρει και κατεβαίνουμε. Με πάει ως την άκρη, μου δείχνει τους Αργεντίνικους καταρράκτες στην απέναντι πλευρά, και μου λέει ότι τώρα πρέπει να ακολουθήσεις μόνος σου αυτό το μονοπάτι. "Θα πας έτσι κι έτσι, και θα με συναντήσεις στο τέλος (σε 1-2 ώρες δηλαδή). Εγώ θα πάρω το αυτοκίνητο και θα σε περιμένω στο τέλος. Δε μπορώ να έρθω μαζί σου, γιατί το αυτοκίνητο πως θα πάει, μόνο του?"


Δεν ξέρω αν έχω πληρώσει ή όχι ξενάγηση κι όχι ταξί, αλλά εν προκειμένω προτιμώ να πάω με το δικό μου ρυθμό, να βγάλω τις φωτογραφίες μου, κλπ, χωρίς να έχω ένα ακόμη άνθρωπο μαζί μου να με αγχώνει. Άλλωστε τι μπορεί να μου πει μια τέτοια ξενάγηση? Δεν έχω πάει στα ανάκτορα των Βερσαλλιών, με τις χίλιες δυο ιστορικές λεπτομέρειες να παραμονεύουν σε κάθε βήμα, σε κάτι καταρράκτες βρίσκομαι. Οπότε δεν αντιδρώ και ξεκινώ το μονοπάτι.


Υπάρχει μια γενικότερη παρανόηση όταν μιλάμε για τους καταρράκτες του ποταμού Iguaçu. O περισσότερος κόσμος νομίζει ότι πρόκειται για ένα καταρράκτη. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μερικές εκατοντάδες καταρράκτες, στη σειρά, και σε μήκος αρκετών χιλιομέτρων. Ο ίδιος ο ποταμός είναι το σύνορο της Βραζιλίας με την Αργεντινή, αλλά η μορφολογία του εδάφους είναι τέτοια ώστε οι περισσότεροι από τους καταρράκτες να είναι κοντά, δίπλα ή μέσα στην Αργεντίνικη πλευρά του ποταμού, στην οποία ανήκει και ένα νησάκι που σχηματίζεται μέσα στο ποτάμι. Αλλά αν οι καταρράκτες είναι στην Αργεντίνικη πλευρά, η καλύτερη πανοραμική θέα προς αυτούς είναι από απέναντι, από τη Βραζιλιάνικη πλευρά του ποταμού. Και αυτή η πανοραμική θέα στους καταρράκτες είναι αυτό που χτυπάει από την πρώτη στιγμή τον επισκέπτη, και αυτό που βλέπει, με παραλλαγές, όσο περπατάει το μονοπάτι στο εθνικό πάρκο.


Στο τέλος του μονοπατιού, έχω πλέον κατέβει χαμηλά προς το ποτάμι. Μπροστά μου, μια πλατφόρμα στέκεται πάνω από το νερό, και μπορεί κανείς να την περπατήσει και να φτάσει ως ένα άκρο της, όπου ταυτόχρονα βρίσκεται στην άκρη ενός καταρράκτη, και τα νερά που περνάνε από κάτω της χάνονται αμέσως μετά, ενώ βρίσκεται και μπροστά από ένα άλλο καταρράκτη που σκάει μπροστά της. Απέναντι η πλατφόρμα βλέπει πανοραμικά στους Αργεντίνικους καταρράκτες, ενώ στο πλάι φαίνεται και όλο το μεγαλείο του πιο μεγάλου, πλην απροσπέλαστου από πιο κοντά καταρράκτη "Garganta do Diabo" (ή "Garganta del Diabolo" στα Ισπανικά που ομιλούν απέναντι).


Πως όμως φτάνεις μέχρι εκεί? Κοιτάω αυτούς που επιστρέφουν από κει, και δεν έχουν ούτε μια στεγνή τρίχα πάνω τους, είναι όλοι τους εντελώς μούσκεμα. Τι να κάνω κι εγώ, το παίρνω απόφαση. Κλείνω καλά-καλά τη φωτογραφική στη θήκη, και εξορμώ. ΟΚ, θα γίνω παπάκι και δε θα βγάλω και φωτογραφίες, αλλά τουλάχιστον θα το δω! Τελικά κατάφερα και βρήκα κάποιο σχετικά στεγνό σημείο στη διαδρομή και έβγαλα και κάποιες λίγες φωτογραφίες… Και όταν επέστρεψα, βρήκα και ένα gift shop του πάρκου, απ΄ όπου αγόρασα ένα "επίσημο" μπλουζάκι, το οποίο είχε το επιπλέον προσόν ότι ήταν ολόστεγνο, και φυσικά το φόρεσα αμέσως.


Ένα ασανσέρ με επαναφέρει στο επίπεδο του δρόμου, και βγάζω κι από κει κάποιες φωτογραφίες, ώσπου κάνει την εμφάνισή του το πιο θεαματικό ουράνιο τόξο που έχω δει ποτέ.

Συναντώ και πάλι τον οδηγό μου, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, και ξεκινάμε το δρόμο της επιστροφής. Με πληροφορεί ότι σήμερα οι καταρράκτες έχουν αυξημένο νερό, 3000 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο (…) αντί για τα συνηθισμένα 2000. Βγαίνουμε από το πάρκο αυτή τη φορά χωρίς να σταματήσουμε, και προσπερνάμε την είσοδο του Parque das Aves, ενός πάρκου που προσφέρεται για την παρατήρηση τροπικών ζώων και πουλιών.

Ζητάω από το Wilson να κάνουμε μια στάση στο αεροδρόμιο, που είναι στο δρόμο μας, για να δούμε τι έγινε με την αποσκευή μου. Πηγαίνω στο αεροδρόμιο, και βρίσκω τα εκδοτήρια της TAM.
- "Το και το, ποιος θα μου πει τι γίνεται?"
- "Πηγαίνετε στα check-in μας, πίσω από εκείνη την πόρτα, και ζητήστε την Πάμελα. Αυτή ξέρει. Είναι μια όμορφη κοπέλα, θα δείτε θα σας εξυπηρετήσει. Μόνο που πιάνει δουλειά σε 10 λεπτά, περιμένετε λίγο και πηγαίνετε μετά".

Σιγά μην περιμένω, πηγαίνω αμέσως, πηδάω την ουρά που περίμενε για check-in και πηγαίνω στο πρώτο γκισέ.
- "Το και το".
- "Α, περιμένετε". Πηγαίνει μέσα και κάτι λέει σε κάποιον. Επιστρέφει, και μου λέει "Ο υπεύθυνος έρχεται". Σε λίγο εμφανίζεται ο Suzuki, ένας Γιαπωνεζοβραζιλιάνος, από τη Γιαπωνέζικη κοινότητα που υπάρχει εδώ στο Foz do Iguacu. Η Ιαπωνική κοινότητα στη Βραζιλία είναι η μεγαλύτερη ιαπωνική κοινότητα εκτός Ιαπωνίας, και η δεύτερη μεγαλύτερη ξένη κοινότητα στη Βραζιλία, μετά τους Πορτογάλους.
- "Το και το" του εξηγώ και πάλι.
- "Ελάτε μαζί μου", μου λέει. Ανοίγει με ειδικό κλειδί το χώρο των αφίξεων, και πηγαίνουμε στο χώρο του lost+found, δίπλα στον ιμάντα που περίμενα το προηγούμενο βράδυ. Κάτι κοιτάει, και μου λέει
- "Η αποσκευή σας ήρθε με την πρωινή πτήση, και την πήγαμε στο ξενοδοχείο σας. Είναι εκεί και σας περιμένει". Πάρα πολύ ωραία, λέω (Αμ δε! Αλλά που να το ξέρω…).

 

[makisg]

μπράβο σου Ταβερ,καταπληκτική η αφήγησή σου καθώς και οι φωτογραφίες σου,εντυπωσιάστικα,με λίγη φαντασία είναι σαν να βρίσκετε κάποιος εκεί.

Χρόνια σου Πολλά.

 

[taver]

Είσοδος εθνικού πάρκου:


Πρώτη εικόνα από καταρράκτες:


Ξενοδοχείο tropical dos cataratas:


Μονοπάτι με θέα...:


Οι μικρότεροι καταρράκτες....:


Θέα στο νερό...


Κι άλλη θέα στο νερό:


Νερό......:


Νερό... (προσέξτε και το χρώμα):