Ρωσία Στη γη των Σοβιετικών,των τσάρων και της ματριόσκας

[alma]

κάπως σαν χοιρινό

Ε, ναι κάτι μεταξύ χοιρινού και μοσχαριού μου έμοιαζε κι εμένα.Ο άντρας μου λέει πως του θύμιζε μοσχάρι. Πάντως δεν είχε περίεργη γεύση όπως περίμενα.

 

[Catrina]

Παρα πολυ όμορφη περιγραφή και πολύ όμορφες φωτεινές φωτογραφίες. Με ταξιδεψαν πισω στον περασμένο Νοέμβρη όταν επισκέφθηκα και εγώ τις δύο πόλεις. Πολύ κρύο τότε αλλά όχι ανασταλτικό για περιήγηση και το πρώτο μεγάλο τους χιόνι για αυτή τη χρονιά.. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον τεράστιο Νέβα παγωμενο. Βλέπω ομως ότι και η ανοιξιάτικη Ρωσία είναι και αυτή πανέμορφη. Ο Ναός του Χυμένου αίματος ίσως ο ομορφώτερος που έχω δει ποτέ. Χάρηκα την ιστορία σου και θα ήθελα να ξαναπάω. Είχε τόσο ενδιαφέρον. Πρόσεχα αλλα δεν ένιωσα καθόλου ανασφάλεια. Βρήκα τους ανθρώπους κάπως κλειστούς -ειδικά στη Μόσχα- αλλά ευγενείς κ ας μην γνωρίζω την γλώσσα όπως εσύ. Επίσης είδα σε κάποιους και ένα ρομαντισμό και μία σεμνότητα (όχι σεμνοτυφία) που δεν την περίμενα, ίσως έχοντας κατά νου μια συγκεκριμένη μειοψηφία νεοπλουτων Ρώσων. Νομίζω την αίσθηση 'πρωην αυτοκρατορίας' καθώς και την αισθηση του μεγέθους μιας χώρας, μου την έχουν δώσει μόνο αυτή η χώρα κ η Κων/πολη μεχρι στιγμης.

 

[alma]

Παρα πολυ όμορφη περιγραφή και πολύ όμορφες φωτεινές φωτογραφίες. Με ταξιδεψαν πισω στον περασμένο Νοέμβρη όταν επισκέφθηκα και εγώ τις δύο πόλεις. Πολύ κρύο τότε αλλά όχι ανασταλτικό για περιήγηση και το πρώτο μεγάλο τους χιόνι για αυτή τη χρονιά.. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον τεράστιο Νέβα παγωμενο. Βλέπω ομως ότι και η ανοιξιάτικη Ρωσία είναι και αυτή πανέμορφη. Ο Ναός του Χυμένου αίματος ίσως ο ομορφώτερος που έχω δει ποτέ. Χάρηκα την ιστορία σου και θα ήθελα να ξαναπάω. Είχε τόσο ενδιαφέρον. Πρόσεχα αλλα δεν ένιωσα καθόλου ανασφάλεια. Βρήκα τους ανθρώπους κάπως κλειστούς -ειδικά στη Μόσχα- αλλά ευγενείς κ ας μην γνωρίζω την γλώσσα όπως εσύ. Επίσης είδα σε κάποιους και ένα ρομαντισμό και μία σεμνότητα (όχι σεμνοτυφία) που δεν την περίμενα, ίσως έχοντας κατά νου μια συγκεκριμένη μειοψηφία νεοπλουτων Ρώσων. Νομίζω την αίσθηση 'πρωην αυτοκρατορίας' καθώς και την αισθηση του μεγέθους μιας χώρας, μου την έχουν δώσει μόνο αυτή η χώρα κ η Κων/πολη μεχρι στιγμης.

Χαίρομαι που σου αρέσει η ιστορία μου, ειδικά εφόσον έχεις κι εσύ επισκεφτεί τα ίδια μέρη. Πραγματικά ο Νέβας είναι μαγευτικός και φαντάζομαι πως παγωμένος θα είναι ακόμη πιο ιδιαίτερος. Στη Ρωσία πάει πολύ ο χειμώνας, ακόμα και τον Ιούνιο αίσθηση χειμώνα με βροχές, συννεφιά και χαλάζι είχε.

Για τον Ναό του Χυμένου Αίματος τι να πω;Κι εμένα την ίδια εντύπωση μου έκανε τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό του.

Πράγματι στη Μόσχα οι άνθρωποι ήταν πιο κλειστοί από ότι στην Αγία Πετρούπολη και μου έκανε εντύπωση πως στην Αγία Πετρούπολη μου τόνιζαν συνέχεια πως "εμείς είμαστε πιο ανοιχτοί από τους Μοσχοβίτες". Σαν να υπήρχε ένας λανθάνων ανταγωνισμός μεταξύ τους. Πάντως κι εμένα μου φάνηκαν συμπαθέστατοι οι κάτοικοι και των 2 πόλεων , καμία σχέση με νεόπλουτους Ρώσους που συναντάς σε διάφορα μέρη του κόσμου(συχνά και στην Ελλάδα).
Για τον ρομαντισμό επίσης θα συμφωνήσω, θυμήθηκα μια δασκάλα μου ρώσικων που μου έλεγε για νεαρά ζευγάρια που δίνουν συχνά ραντεβού σε θέατρα,ο καβαλιέρος περιμένει κρατώντας μια ανθοδέσμη κλπ., τα οποία πράγματι είδα με τα μάτια μου. Επίσης θα ξαναπώ πόσο με εξέπληξε ο σεβασμός που δείχνουν και η σεμνότητα με την οποία ντύνονται στις εκκλησίες οι νέοι.

Η Μόσχα όντως είχε διάχυτο άρωμα πρωήν αυτοκρατορίας και στα δικά μου μάτια. Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες εδώ τις εντυπώσεις από το ταξίδι σου, ήταν πολύ ενδιαφέρουσες.
Μόλις μπορέσω θα γράψω την συνέχεια της ιστορίας, γιατί χαλάρωσα λίγο τελευταία.

 

[alma]

Ακόμα και όταν η βροχή σταματούσε, το τοπίο παρέμενε φθινοπωρινό τουλάχιστον-για να μην πω χειμωνιάτικο-, έκανε ψύχρα και πολλοί φορούσαν σκουφιά, κουκούλες και χοντρά μπουφάν.

Πόσες συνεχόμενες μέρες μπορείς να βολτάρεις στην περιοχή της Κόκκινης Πλατείας; Κατ’ εμέ πολλές …Την επισκεπτόμασταν συνέχεια και δεν την βαρεθήκαμε καθόλου.

Βιβλιοθήκη "Λένιν"

Υπάρχει και ομώνυμος σταθμός μετρό φυσικά…

Κι άλλοι σταθμοί μετρό που μοιάζουν με μικρά παλάτια…

Το πασίγνωστο ξενοδοχείο «Националь» ,όπου μάλιστα τον Μάρτιο του 1917 έμεινε για 1 εβδομάδα ο Λένιν, στο δωμάτιο 107. Επίσης είχε φιλοξενήσει και άλλες προσωπικότητες όπως τον Τρότσκι και τον Ντζερζίνσκι.

Тверская улица. Από τις πολύ γνωστές οδούς της πόλης, η οποία επί Στάλιν έγινε ακόμα πιο φαρδιά και μετονομάστηκε σε улица Горького προς τιμήν του συγγραφέα Μαξιμ Γκορκι. Σήμερα ονομάζεται και πάλι Тверская και ο κόσμος συγκεντρώνεται εκεί για φαγητό, ψώνια ή δουλειές.

Σταματήσαμε κι εμείς για να τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα,μιας και ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος.


Είχαμε βγάλει εισιτήρια για να επισκεφτούμε το Оружейная палата, όπου θα περνούσαμε κάποιες ώρες… Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς το Κρεμλίνο και περάσαμε από εξονυχιστικό έλεγχο πριν μπούμε μέσα. Όσο περιμέναμε στην ουρά γνωριστήκαμε με τουρίστες από διάφορα μέρη του κόσμου. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς ήταν από την αγαπημένη Πορτογαλία και συγκινήθηκαν όταν τους είπαμε πόσο αγαπάμε την υπέροχη χώρα τους….


Όσο για το Оружейная палата ή Armoury αγγλιστί όπως το ξέρουν πολλοί, τι να πω…ο πλούτος που υπάρχει μέσα δεν περιγράφεται με λόγια…Δεν έχει μόνο πολεμικό εξοπλισμό – όπως θα υπέθετε κανείς λόγω του ονόματος του- αλλά τα πάντα όλα…Πολυτελή ενδύματα, απίστευτη συλλογή από εντυπωσιακές άμαξες, κοσμήματα, ασημένια-και όχι μόνο- σκεύη, θρόνους κλπ….

Υπήρχε ταμπέλα που απαγόρευε την φωτογράφηση στο εσωτερικό και παρόλο που αρκετοί κατάφερναν να βγάλουν μερικές φωτο, αποφασίσαμε να μην το επιχειρήσουμε.

 

[alma]

Σταθμός μετρό τύπου παλάτι όπως πολλοί άλλοι

Βγαίνοντας από το Оружейная палата φωτογραφηθήκαμε για άλλη μια φορά στα πέριξ του Κρεμλίνου αλλά αυτή την φορά είχαμε έναν σχεδόν επαγγελματία να μας αποθανατίζει. Καθώς βγάζαμε μερικές ακόμα φωτο, την προσοχή μας τράβηξε μια κραυγή που έμοιαζε με πολεμική ιαχή ή κραυγή θριάμβου και ακούγονταν κάπως έτσι: « Ααααααααχααααα». Γυρίσαμε και είδαμε ένα γκρουπ Ασιατών, ο ένας εκ των οποίων με θριαμβευτικό ύφος και έντονες χειρονομίες έβγαζε φωτο παρέες συμπατριωτών του, χειρονομώντας έντονα να σταθούν πιο δεξιά ή πιο αριστερά ή πιο κέντρο και όταν πετύχαινε την επιθυμητή θέση, κραύγαζε δυνατά και τους έκανε νόημα να σταθούν ακίνητοι. Παράλληλα με το « Ααααααααχααααα», έπαιρνε κι ο ίδιος θέση με κάπως ανοιχτά πόδια που έμοιαζε με θέση ετοιμότητας σε πολεμικές τέχνες και έβγαζε τις φωτο. Μας άρεσε η ιδέα και τον ρωτήσαμε αν μπορούσε να μας βγάλει κι εμάς…Ένευσε χαμογελώντας περήφανα και μετά από μερικές οδηγίες με τα χέρια του, μόλις θεώρησε πως είμαστε στο κατάλληλο σημείο, έκανε το γνωστό

« Ααααααααχααααα» και μας τράβηξε αρκετές φωτό. Το διασκέδασε κι αυτός κι εμείς, τον ευχαριστήσαμε και αποκτήσαμε αρκετές φωτο με τις φάτσες μας πέριξ του Κρεμλίνου.


Επόμενος προορισμός μας η Третьяковская галерея.

Αποτελούσε ένα όνειρο η επίσκεψη σε αυτόν τον ναό της ρώσικης ζωγραφικής. Ιδρυτής της ο Павел Михайлович Третьяков, έμπορος, συλλέκτης, φιλάνθρωπος και λάτρης της ζωγραφικής, που συγκέντρωνε για πολλά χρόνια πίνακες. Η παράδοση λέει πως μια φορά ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Τρίτος επισκέφτηκε έκθεση ζωγραφικής ρώσων ζωγράφων.Πλησίασε σε ένα πίνακα που του άρεσε και είδε να αναγράφεται : «Επωλήθη στον Павел Михайлович Третьяков». Ο Τσάρος έφυγε και πλησίασε σε άλλον πίνακα όπου υπήρχε επιγραφή που έγραφε το ίδιο. Λέγεται πως τότε ο τσάρος δυσαρεστήθηκε και είπε : «Οι καλύτεροι πίνακες πουλήθηκαν σε έναν έμπορο από τη Μόσχα; Και τι θα αγοράσω εγώ ο “φτωχός” ; » Τελικά ο Третьяков δώρισε την συλλογή του και το κτίριο που την στέγαζε στην Μόσχα.

Από τους πιο γνωστούς πίνακες της συλλογής είναι το έργο του Василий Владимирович Пукирев, που δείχνει ένα γάμο ανάμεσα σε ένα νεαρό θλιμμένο κορίτσι και έναν ηλικιωμένο που θα μπορούσε να είναι ο παππούς της. Στην άκρη του πίνακα απεικονίζεται με θλιμμένο ύφος ο ίδιος ο νεαρός τότε ζωγράφος, γεγονός που έκανε να ενταθούν οι εικασίες πως το κορίτσι που παντρευόταν ο γέρος, ήταν ο έρωτας της ζωής του ζωγράφου.

Ο πίνακας μου προκάλεσε μελαγχολία που ταίριαζε απόλυτα με τον συννεφιασμένο μοσχοβίτικο ουρανό που έδινε μια νότα μελαγχολίας στην κατά τ’άλλα υπέροχη περιοχή γύρω από την Третьяковская галерея.

Που ήταν ο «φίλος μας» ο Ασιάτης να μας πει ένα από τα γνωστά του « Ααααααααχααααα», ν’αλλάξω διάθεση;

 

[alma]

Στους δρόμους της Μόσχας

 

[alma]

Οι σκέψεις για το ποιό μέρος εκτός Μόσχας θα βλέπαμε ήταν ποικίλες. Αρχικά λέγαμε για Суздаль αλλά ο συνταξιδιώτης μου ξεκαθάρισε πως μετά από τόσες βόλτες πάνω- κάτω και μέρα-νύχτα στη Μόσχα,δεν ήταν διατεθειμένος να ξυπνήσει νωρίς και τα κουρασμένα μου πόδια συμφωνούσαν μαζί του. Συζητώντας με Ρώσους υπαλλήλους του ξενοδοχείου λοιπόν, διάφορες προτάσεις έπεσαν στο τραπέζι.

« Γιατί όχι Сергиев Посад;»
μου είπε μια νεαρή υπάλληλος του ξενοδοχείου και με μάτια που έλαμπαν μου μίλησε για το σημαντικότατο χώρο προσκυνήματος που ίδρυσε ο Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ, συνοδεύοντας τα λεγόμενα της με εικόνες της περιοχής στο laptop της. Οι εικόνες πραγματικά εντυπωσιακές και τα όσα είχα διαβάσει στον ταξιδιωτικό μου οδηγό,εξίσου ενδιαφέροντα. Έτσι το Суздаль έμεινε για άλλη φορά και το Сергиев Посад, λίγο έξω από τη Μόσχα μπήκε στην λίστα.

Έτσι το επόμενο πρωί (καλά όχι και πρωί-πρωί, είπαμε με το ζόρι σηκώθηκε μετά τις 10 ο άντρας μου) ξεκινήσαμε να πάρουμε το τρένο. Η εμπειρία των ρώσικων τρένων ήταν Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Η. Το τι ανεκδιήγητα αντικείμενα πουλούσε καθένας που έμπαινε κάθε λίγο και λιγάκι σε έκανε να απολαμβάνεις όσο τίποτα αυτή τη διαδρομή. Το ξεκίνημα έγινε με διόλου παράξενα εμπορεύματα τύπου πάρτε αναψυκτικά,παγωτά, σνακ που ο εκάστοτε πλανόδιος είχε σε κάτι που έμοιαζε με κούτα (; ) αλλά μάλλον ήταν ψυγείο.Αλλά η συνέχεια ήταν το κάτι άλλο…Θέλετε οδοντόβουρτσα- ζουζουνάκι που να κρέμεται με βεντούζες από τον καθρέφτη για να μην την χάνετε ποτέ;(σε διάφορα χρώματα παρακαλώ). Κι αν νιώθετε πολύ μεγάλοι για το ζουζούνι βγαίνει και σε πιο σοβαρό σχήμα και πάλι κρέμεται από τον καθρέφτη…..Θέλετε τσατσάρα –εφεύρεση με περίεργο σχήμα που να διπλώνει σε διάφορα κομμάτια και να γίνεται ταξιδιωτικός σύντροφος; Θέλετε κρέμα-άγνωστη μεν αλλά διά πάσαν νόσον και πάσαν….; Αλλά όσο τίποτα πούλησε μια κυριούλα που μπήκε με ευρεσιτεχνία που απωθεί ποντίκια, κατσαρίδες κλπ. Ο άντρας μου με έβαζε να μεταφράζω τι λέει ο εκάστοτε Ρώσος πωλητής και κάποιες φορές προσπαθούσε να μαντέψει από τη συσκευασία τι θα πωλούνταν.

Όταν τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας, ο καιρός ήταν (τι άλλο; ) συννεφιασμένος και μετά από λίγο χοντρές σταγόνες άρχισαν να πέφτουν από τον γκρίζο ουρανό. Όμως το τοπίο μου ασκούσε απίστευτη έλξη, με τα χαμηλά κτίρια, τους ρυθμούς ζωής πολύ χαλαρότερους από τα μεγάλα ρώσικα αστικά κέντρα και τους ντόπιους πρόθυμους να εξυπηρετήσουν. Η περιοχή παραδόξως μου φαινόταν εξίσου συμπαθητική(για να μην πω περισσότερο)με την πολύβουη Μόσχα και την αυτοκρατορική Αγία Πετρούπολη.

Σταματήσαμε για να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ και να προστατευτούμε από την βροχή, αλλά μια και ο καιρός δεν έλεγε να φτιάξει ξεκινήσαμε πάλι για το χώρο του Μοναστηριού της Αγίας Λάβρας του Σέργιου του Ραντονεζ. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων που από μακριά μοιάζουν βγαλμένα από ρώσικα παραμύθια, από όπου θα βγουν καλοκάγαθες φιγούρες με μαντήλια στο κεφάλι(καλά αυτό το τελευταίο έγινε έτσι κι αλλιώς μια και συχνά φορούν μαντήλια στα μοναστήρια και στις εκκλησίες).

Αν και ο χώρος ήταν εντυπωσιακός απ’έξω, αυτό που είδαμε μέσα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό. Τόσο όσον αφορά στο πόσο φροντισμένα ήταν τα πάντα, είτε επρόκειτο για εκκλησιαστικά κτίρια, είτε για τα λουλούδια του κήπου, όσο και όσον αφορά στην απίστευτη εμπειρία να παρακολουθήσουμε ακολουθίες μαζί με Ρώσους, όχι σε οποιαδήποτε εκκλησία όπως κάναμε στη Μόσχα, αλλά σε ένα από τα πιο βασικά για εκείνους προσκυνήματα….Επίσης η κουβέντα που είχαμε με την ρωσίδα υπάλληλο σε ένα από τα μαγαζάκια-μουσεία του συμπλέγματος μας έκανε να καταλάβουμε πολλά για τις ομοιότητες αλλά και τις διαφορές μας στον τρόπο προσκυνήματος με τους ομόδοξους Ρώσους…

Στο επόμενο κεφάλαιο περισσότερα….

 

[Elena2508]

Πάρα πολύ όμορφη η ιστορία σου και πολύ παραστατική!!
Την Αγία Πετρούπολη την επισκέφτηκα και εγώ μέσα Μαΐου πριν 5 χρόνια και με εντυπωσίασε με τη μεγαλοπρέπεια της! Το μόνο που με ενόχλησε σε αυτήν την πόλη ήταν το γεγονός ότι έπρεπε να πληρώσω 10-12 € είσοδο στις 2 μεγάλες εκκλησίες της, ποσό δυσανάλογο με την είσοδο στο μουσείο Hermitage.
Επίσης, παρατήρησα και εγώ αυτόν το διάχυτο ρομαντισμό στους νέους και με εντυπωσίασε η εικόνα των ανδρών που περίμεναν σε διάφορα σημεία το ταίρι τους κρατώντας ένα τριαντάφυλλο ή μια μικρή ανθοδέσμη!
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι ήταν μάλλον λάθος η επιλογή να δεις την ίδια μέρα το μουσείο Hermitage και τα ανάκτορα Peterhof, γιατί και τα δύο θέλουν πολύ περπάτημα και χρόνο και το φωτορεπορτάζ από τους κήπους τους αδικεί λίγο....
Από τις φωτογραφίες σου στους κήπους διαπιστώνω ότι τα φυλλοβόλα δέντρα στη Ρωσία πρασινίζουν πολύ πιο αργά από ότι υπολόγιζα και άρα ιδανική εποχή για να τους επισκεφτεί κανείς είναι μετά τις 25 Μαΐου.
Θα επανέλθω με λίγες φωτογραφίες από του κήπους όπως τους βρήκα εγώ στις 13/5, όπου τα μισά δέντρα ήταν σχεδόν γυμνά.
Περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια από τη Μόσχα που θέλω πολύ να την επισκεφτώ, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπω στο άμεσο μέλλον....

 

[alma]

Πάρα πολύ όμορφη η ιστορία σου και πολύ παραστατική!!
Την Αγία Πετρούπολη την επισκέφτηκα και εγώ μέσα Μαΐου πριν 5 χρόνια και με εντυπωσίασε με τη μεγαλοπρέπεια της! Το μόνο που με ενόχλησε σε αυτήν την πόλη ήταν το γεγονός ότι έπρεπε να πληρώσω 10-12 € είσοδο στις 2 μεγάλες εκκλησίες της, ποσό δυσανάλογο με την είσοδο στο μουσείο Hermitage.
Επίσης, παρατήρησα και εγώ αυτόν το διάχυτο ρομαντισμό στους νέους και με εντυπωσίασε η εικόνα των ανδρών που περίμεναν σε διάφορα σημεία το ταίρι τους κρατώντας ένα τριαντάφυλλο ή μια μικρή ανθοδέσμη!
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι ήταν μάλλον λάθος η επιλογή να δεις την ίδια μέρα το μουσείο Hermitage και τα ανάκτορα Peterhof, γιατί και τα δύο θέλουν πολύ περπάτημα και χρόνο και το φωτορεπορτάζ από τους κήπους τους αδικεί λίγο....
Από τις φωτογραφίες σου στους κήπους διαπιστώνω ότι τα φυλλοβόλα δέντρα στη Ρωσία πρασινίζουν πολύ πιο αργά από ότι υπολόγιζα και άρα ιδανική εποχή για να τους επισκεφτεί κανείς είναι μετά τις 25 Μαΐου.
Θα επανέλθω με λίγες φωτογραφίες από του κήπους όπως τους βρήκα εγώ στις 13/5, όπου τα μισά δέντρα ήταν σχεδόν γυμνά.
Περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια από τη Μόσχα που θέλω πολύ να την επισκεφτώ, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπω στο άμεσο μέλλον....

Χαίρομαι που σου αρέσει η ιστορία μου και έχεις κι εσύ,όπως και άλλοι που σχολίασαν κι έχουν επισκεφτεί τη Ρωσία, παρόμοιες εντυπώσεις από τη ρώσικη νεολαία. Όντως η είσοδος στις-ομολογουμένως απίστευτες-εκκλησίες της Αγίας Πετρούπολης είναι λίγο τσιμπημένη.
Αν και περπατάμε πολλά χλμ την ημέρα κι εμείς ήμασταν κατάκοποι μετά το Ερμιτάζ.Ωστόσο δεν μετανιώσαμε για την επιλογή να δούμε μετά το Πέτερχωφ, γιατί το γυρίσαμε με το αμαξάκι τόσο μεγάλο κομμάτι του,που δύσκολα θα κάναμε την ίδια διαδρομή με τα πόδια. Επίσης η βόλτα με το αμαξάκι,περιλαμβάνει ξενάγηση (δυστυχώς μόνο στα ρώσικα), την οποία σε όποιον μιλάει τη γλώσσα την συνιστώ,ήταν πολύ καλή. Αν κάποιος είναι να δει περπατώντας και τα δυο (Ερμιτάζ και κήπους Πέτερχωφ), σίγουρα είναι αρκετά κουραστικό....Οι φωτο και από τους κήπους και από όλο το ταξίδι, είναι λίγες μόνο από όσες έβγαλα ,ενδεικτικά .....
Η Μόσχα είναι από τις ωραιότερες πρωτεύουσες που έχω δει, εύχομαι να πραγματοποιήσεις την επιθυμία σου να την επισκεφτείς. Το πότε δεν έχει μεγάλη σημασία, ακόμα κι αν είναι στο μακρινό μέλλον....Πιστεύω θα σου αρέσει πολύ.

 

[alma]

Οι καλοφροντισμένοι, ολάνθιστοι κήποι με τα κάθε είδους χρώματος λουλούδια, έδεναν τέλεια με τις φρεσκοβαμμένες εκκλησίες. Κάποια στιγμή,όταν ο ήλιος έκανε σιγά –σιγά την εμφάνιση του(για να δώσει ξανά αργότερα τη θέση του στη βροχή-ρώσικος καιρός λέμε-) το τοπίο έδειχνε μαγευτικό και έμοιαζε να καλεί τον επισκέπτη να εξερευνήσει κάθε γωνιά του συμπλέγματος.

Μπήκαμε σε μία από τις εκκλησίες ενώ είχε ακολουθία. Ήταν γεμάτη με άτομα κάθε ηλικίας ,όμως μας προξένησε εντύπωση η ευλάβεια με την οποία στέκονταν όχι οι 20ρηδες κι οι 30ρηδες, αλλά τα παιδιά νηπιακής ηλικίας!!! Μα ούτε ένα να γκρινιάξει, να φωνάξει, να ακουστεί κάπως δυνατά τελοσπάντων;

Ξαναβγήκαμε για να συνεχίσουμε την βόλτα στους κήπους και μπήκαμε σε μερικούς ναούς ακόμα, ενώ μετά το μαγαζάκι της μονής, με αναμνηστικά και βιβλία τράβηξε την προσοχή μας.

Εκτός από τα αναμνηστικά μέσα υπήρχαν και ομοιώματα, με αναπαραστάσεις από την πολιορκία που δέχτηκε η μονή από τους Πολωνούς μεταξύ 1608-1610. Μια νεαρή υπάλληλος –που φορούσε μαντήλι στο κεφάλι και αυτή- προσφέρθηκε να μας δώσει λεπτομέρειες πως ,παρά τον μεγαλύτερο αριθμό των επιτιθέμενων, οι Ρώσοι άντεξαν και πως εκτός από τους μοναχούς, προς υπεράσπιση της Αγίας Λαύρας έσπευσαν και απλοί χωρικοί κάθε ηλικίας. Έμοιαζε πολύ συγκινημένη όταν τα διηγούνταν, πραγματικά σαν τα ζούσε. Στην συνέχεια ακολούθησε μια άλλη συζήτηση…

-Είπατε είσαστε από την Ελλάδα ε; Τι ωραία! Έχω μια φίλη που ζει εκεί.Τι σας έκανε εντύπωση κατά την επίσκεψη σας εδώ;

Ακολούθησε μια εξιστόρηση του πόσο μας άρεσε το μέρος αλλά το πόσο μας εντυπωσίασαν οι τόσο γεμάτες εκκλησίες σε μια μέρα που δεν ήταν κάποια μεγάλη γιορτή για να συρρέει τόσος κόσμος.

-Χμ, η φίλη μου λέει πως στην Ελλάδα δεν έχετε τόσο πολύ κόσμο στις εκκλησίες όσο έχουμε στη Ρωσία.

-Όταν είναι κάποια μεγάλη γιορτή,οι εκκλησίες που γιορτάζουν, είναι συχνά γεμάτες μέχρι έξω και σχεδόν δεν μπορείς να μπεις…. απάντησα εγώ αυθόρμητα.

-Ναι αλλά στη Ρωσία είναι συχνά γεμάτες και χωρίς να είναι κάποια γιορτή…με αποστόμωσε εκείνη.


Με αυτά και με αυτά η ώρα είχε περάσει και μετά το μαγαζάκι κάναμε μια τελευταία βόλτα στο χώρο, όπου ένας πανέμορφος Ρώσος γάταρος, καθόταν νωχελικά και φαινόταν να με προκαλεί να τον χαιδέψω.

Δεν έχασα την ευκαιρία, ενώ πριν φύγουμε επέμενα να επισκεφτούμε το κυλικείο των μονών όπου έβλεπα πλήθη Ρώσων να σταματούν και να τρώνε στα τραπεζάκια λιχουδιές που μου έσπαγαν τη μύτη. Αποδείχτηκε σωστή επιλογή, γιατί όλα ήταν νοστιμότατα, αν και ελαφρώς παχυντικά θα έλεγα.


Το Сергиев Посад διαθέτει μια όχι μεγάλη αλλά αρκετά καλαίσθητη αγορά με πανέμορφα σουβενίρ, από χειροποίητες ζωγραφιστές ματριόσκες, μέχρι ζεστά γάντια. Το κακό είναι πως όποιες ματριόσκες μου άρεσαν ,ήταν πολύ ακριβές.

«Α,το μάτι της σας πέφτει πάντα στα καλύτερα κομμάτια μας» μου είπαν οι Ρώσοι πωλητές και με θλίψη άκουγα την τιμή σε κάθε ματριόσκα που μου άρεσε.Μου πρότειναν κάποιες πιο οικονομικές που όμως δεν μου άρεσαν και τελικά φύγαμε από το Сергиев Посад, γεμάτοι όμορφες αναμνήσεις από υπέροχα μέρη και ανθρώπους αλλά πάντως χωρίς ματριόσκα.

 

[alma]

Επιστρέφοντας στην πανέμορφη αλλά πολύβουη Μόσχα, ένιωθα ανάμεικτα συναισθήματα. Σαν το Сергиев Посад να μου έδωσε μια γεύση μια άλλης Ρωσίας, ήρεμης και πιο επαρχιακής, με άλλους ρυθμούς ζωής, με ελάχιστους τουρίστες. Ένα παράθυρο σε μια Ρωσία που θα ήθελα να δω στο μέλλον…


Φυσικά η Μόσχα ποτέ δεν απογοητεύει. Αντιθέτως κάθε κομμάτι της-και κάθε σταθμός μετρό όπως είπαμε-είναι ένα ζωντανό μνημείο.

Ακόμα κι αν κάποιος δεν καταφέρει να δει κάποια παράσταση στο θρυλικό Большой театр ή έστω στο Малый театр αξίζει να περάσει από εκεί να δει την περιοχή γύρω από την Театральная площадь, να βολτάρει μαζί με τους υπόλοιπους διαβάτες και να υποσχεθεί στον εαυτό του,στην επόμενη επίσκεψη του στη Μόσχα, να επανορθώσει!

Ο βροχερός καιρός δεν αποτέλεσε εμπόδιο για άλλη μια βόλτα στην αξεπέραστη ρώσικη πρωτεύουσα.

Αποτέλεσε όμως η πείνα του συνταξιδιώτη μου που το δήλωσε κατηγορηματικά : «Πεινάω. Τέρμα για τώρα οι βόλτες, πάμε για φαγητό». Το ζεστό μπορς και τα υπόλοιπα πιάτα ήταν ότι πρέπει για να χορτάσουμε την πείνα μας.

 

[alma]

Την επόμενη μέρα σειρά είχε η αγορά Ιζμαίλοφσκι. Βγαίνοντας από το μετρό, το τοπίο δεν μου άρεσε καθόλου, καθώς είχε αυτούς τους ψυχρούς ουρανοξύστες που υπάρχουν σε ένα σωρό μεγαλουπόλεις ανά τον κόσμο και μου φαίνεται σαν να τις ασχημαίνουν όλες.

Αντιθέτως πλησιάζοντας προς την αγορά, τα κτίρια απέκτησαν πάλι τον χαρακτηριστικό ρώσικο χαρακτήρα τους και η αγορά έμοιαζε σαν ένα ακόμα ρώσικο παραμύθι, πολύχρωμο και γλυκό, βγαλμένο από τον κόσμο των ονείρων!!!

Κάθε λογής σουβενίρ, από τα γνωστά ζωγραφιστά κουτάκια, τις ματριόσκες, μέχρι πίνακες, κοσμήματα, δερμάτινα αξεσουάρ, αντίκες και αναμνηστικά με εσάνς είτε σοβιετικής, είτε τσαρικής Ρωσίας, κατέκλυζαν τον τόπο και ευτυχώς σε τιμές πολύ καλύτερες από άλλα μέρη της ρώσικης πρωτεύουσας.

Περάσαμε υπέροχες ώρες εκεί. Επισκεφτήκαμε το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου

σταματήσαμε σε ένα υπέροχο μικρό μαγαζάκι να τσιμπήσουμε κάτι

αγοράσαμε μερικά σουβενίρ....

Η ώρα πέρασε και επιστρέψαμε στο κέντρο της Μόσχας. Είχε μείνει ένας βασικός στόχος ανεκπλήρωτος. Να δούμε τον Ναού του Χριστού Σωτήρος στο εσωτερικό του. Και δεν ξέραμε πως τελικά αυτή η επίσκεψη σε αυτό το ταξίδι δεν θα ήταν εύκολο να πραγματοποιηθεί.