Ινδία Στη γη με τα ψηλά περάσματα ανθίζουν βερυκοκιές (Ladakh)

[Kati]

Συνέχεια έχει (μάλλον αύριο), bollywood (τουλάχιστον όπως το εννοείτε) δεν έχει (η ιστορία)...

Δε βιαζόμαστε. Μας έταξες και συνέχεια για την Καρίνα, άρα κάποια φωτό θα την αφορά.

 

[babaduma]

Στα μεγάλα ταξίδια εκτός Ευρώπης συνήθως φροντίζω να μην ακολουθεί άλλη, εσωτερική πτήση, μετά την άφιξη στη χώρα. Λόγοι πρόνοιας για τις περιπτώσεις

· α) που κάτι στραβώσει (π.χ. καθυστέρηση εισερχόμενης πτήσης, απώλεια αποσκευής),

· β) προσαρμογής (jet lag),

· γ) εξοικείωσης και πρώτης επαφής με το νέο, διαφορετικό περιβάλλον

· δ) ανάγκης λήψης έκτακτων μέτρων (π.χ. αναπροσαρμογή σχεδίων).

[ εδώ κυκλώστε το (δ) ]

Μια διανυκτέρευση θα είχαμε στην αρχή του ταξιδιού μας στο Δελχί και αυτή είχε έτσι κι αλλιώς προγραμματιστεί - ανεξαρτήτως εκτάκτων συνθηκών - για το (α) και (γ) από τα παραπάνω αλλά και για ένα (ε) που αφορούσε την επίσκεψή μας στο κατάστημα του φίλου μου του Άσλαμ στην Connaught Place, δύο από τα υπέροχα μεταξωτά χαλιά του οποίου κοσμούν το σαλόνι μας.

Connaught Place λοιπόν, ιδανικά, και ο τόπος διαμονής μας και η επιλογή του Hotel Palace Heights έμοιαζε μονόδρομος καθώς όχι μόνο συγκέντρωνε εξαιρετικές βαθμολογίες αλλά επιπλέον διέθετε και το Zaffran, ένα από τα κορυφαία εστιατόρια της πόλης, όπου θα δειπνούσαμε το πρώτο βράδυ μας στην Ινδία.

Όλα καλά, μόνο που ... το Booking.com είχε διαφορετική άποψη: Καμμία διαθεσιμότητα για τη μέρα που θέλαμε (κι ας το ψάχναμε 3 μήνες πριν) αλλά ούτε και σε καμμία άλλη μηχανή αναζήτησης! ΟΚ, το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι:

(tip: Αυτό το μονοπάτι, στην Ινδία ειδικά, αξίζει να το παίρνει κανείς πολλές φορές)

Email στο ξενοδοχείο απ' ευθείας, άμεση απάντηση από την πλευρά τους, et voilà:

"Και δωμάτιο έχουμε, και σας χαρίζουμε τους φόρους, πάρτε και δωρεάν μπουφέ πρωινό, κι - αν θέλετε - σας περιμένει και ταξιτζής να σας φέρει απ' το αεροδρόμιο!"

"Θέλουμε, θέλουμε" - φυσικά!

Μια χαρά τελειώσαμε με τις διαδικασίες στο νέο αεροδρόμιο του Δελχί, ο taxi driver με (αλλοιωμένο - όπως πάντα) το όνομά μου μας περίμενε κανονικά, στη διαδρομή για το κέντρο της πόλης η Ε. ρουφούσε τις πρώτες εικόνες της χώρας κι εγώ προσπαθούσα να μη ρουφήξω το καυσαέριο της πόλης...

Στο ξενοδοχείο, ευγενικό και φιλικό το προσωπικό, μικρά αλλά καθαρά δωμάτιο και μπάνιο και ... το WI FI καμπάνα! Σύνδεση, έλεγχος αλληλογραφίας, κανένα νέο από τη Lynne, σήμερα πρέπει ν' αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Πάμε στου Άσλαμ να δούμε τι θα μας πει κι αυτός (αφού είναι από τη Σριναγκάρ, οι πληροφορίες του θα είναι από πρώτο χέρι) κι ανάλογα θα πράξουμε...

... όμως ο Άσλαμ δεν ήταν εκεί. Για την ακρίβεια, όχι στο μαγαζί δεν ήταν αλλά ούτε στο Δελχί - ήταν στη Σριναγκάρ, για οικογενειακές υποχρεώσεις και - λόγω της κατάστασης - δεν προβλέπονταν να επιστρέψει πριν περάσουν τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Τα σημάδια ήταν ορατά - πλέον - από απόσταση χιλιομέτρων, έπρεπε να το πάρω απόφαση να τα δώ και να δεχτώ ότι ούτε κι αυτήν τη φορά θα πήγαινα στο Κασμίρ. Η τηλεφωνική μας συνομιλία με τον Άσλαμ τερματίστηκε αφού πρόλαβε να δώσει οδηγίες στο προσωπικό να μας εξυπηρετήσει σε ό,τι τους ζητούσαμε...

... όπως κι έγινε. Πρώτη κίνηση, η αλλαγή χρημάτων. Ο υπάλληλος του Άσλαμ μας πήγε σ'ένα "ανταλλακτήριο", σε μια τρύπα όπου μόνος μου ούτε με αλεξίσφαιρο δεν θά'μπαινα και όπου εκατομμύρια ρουπίες (ή τα ισότιμά τους σε άλλα νομίσματα) αντάλλασσαν χέρια εν ριπή οφθαλμού από ανθρώπους που μπαινόβγαιναν συνεχώς χωρίς να γυρίσουν να μας ρίξουν ούτε βλέμμα. Εννοείται ότι η τιμή της ανταλλαγής ήταν η με διαφορά καλύτερη απ' οπουδήποτε αλλού αλλάξαμε χρήματα στην Ινδία!

Κι αφού τελειώσαμε και μ'αυτό, σκέφτομαι: "Αυτός γατόνι είναι, δεν του λέω να μας πάει και σε κανένα 'δικό του' πρακτορείο ταξιδίων, ν' ακυρώσουμε τα εισιτήρια προς/από το Κασμίρ (θυμάστε, ε; δωρεάν οι ακυρώσεις, το ξέραμε ήδη από την Ελλάδα) και να δούμε πώς θα πάμε απ' ευθείας στο Λαντάκ; Πού να τρέχουμε τώρα στα γραφεία της κάθε εταιρίας ν' ακυρώνουμε (όλες τριγύρω στην Connaught Place ήταν) και μετά να ψάχνουμε να κάνουμε κράτηση online;" Συμφωνείτε κι εσείς, δεν συμφωνείτε; Ε, κι η Ε. συμφώνησε και μισή αμαρτία δική μου, μισή δική της...

Το πρακτορείο του οποίου ο ιδιοκτήτης ήταν "αδελφός" του υπαλλήλου του Άσλαμ ("θα του έχετε την ίδια εμπιστοσύνη που έχετε σε μένα, είναι σαν αδελφός μου" - "Και πού σε ξέρω εσένα άνθρωπέ μου, πρώτη φορά σε βλέπω, εγώ μόνο τον Άσλαμ ξέρω!") είχε ένα όνομα που ώσπου να φτάσεις στο τέλος είχες ξεχάσει την αρχή. Ινδικό, φυσικά... Το εσωτερικό του, ωστόσο, ήταν σε καλύτερη κατάσταση από το επίσημο κεντρικό γραφείο Τουρισμού του Δελχί. Τρία διαδοχικά γραφεία, με διαχωριστικό ανάμεσά τους ώστε να μην φαίνεται απ' το ένα τι γίνεται στο άλλο, και στο τρίτο, στο βάθος, ο "αδελφός".

- "Καλημέρα σας, ξέρετε..."

- "Καλημέρα, καθήστε!"

- "Να καθήσουμε. Ευχαριστώ. Ξέρετε..."

- "Θα πάρετε ένα τσάι;"

- "Δε θέλουμε, ευχαριστώ. Πήραμε στου Άσλαμ. Ξέρετε..."

- "Πάρτε κι εδώ ένα. Είναι καλό τσάι!"

- "Δεν αμφιβάλλω. Αλλά δεν είμαστε συνηθισμένοι στα πολλά τσάγια, ξέρετε. Εμείς..."

- "Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;"

- "Να, έχουμε αυτές τις κρατήσεις για Σριναγκάρ..."

- "Πότε πετάτε για Σριναγκάρ;"

- "Στις 29 Ιουλίου."

- "Σήμερα έχουμε 19."

- "Το γνωρίζω. Αλλά..."

- "Και μέχρι τότε τι θα κάνετε;"

- "Θα ταξιδέψουμε σε άλλα μέρη της Ινδίας. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Εμείς θέλουμε..."

Ο "αδελφός" παίρνει ένα χαρτί κι αρχίζει να γράφει σε μια στήλη, μία-μία όλες τις ημέρες: 19/7, 20/7, 21/7, κ.ο.κ. Δίπλα στο 19/7 συμπληρώνει: Δελχί.

- "Αύριο που θα πάτε;"

Η Ε. αρχίζει να στριφογυρνά νευρικά στο κάθισμά της, μουρμουρίζοντας: "Δε θά'χουμε καλά ξεμπερδέματαααα".

- "Στη Τζαϊπούρ."

- "Α, πολύ ωραία πόλη η Τζαϊπούρ! Πώς θα πάτε;"

- "Αεροπορικώς. Έχουμε κλείσει εισιτήρια."

- "Αεροπορικώς;!!! Μα γιατί; Όλος ο κόσμος με το τραίνο πάει."

- "Εμάς δε μας αρέσει το τραίνο."

- "Αν δεν σας αρέσει το τραίνο, μπορείτε να πάτε με αυτοκίνητο. Ο δρόμος είναι πολύ καλός, θα πάτε γρήγορα. Μπορώ να σας..."

- "Σας είπα, έχουμε κλείσει εισιτήρια..."

- "Μα κανείς δεν πάει στη Τζαϊπούρ με αεροπλάνο. Με το αυτοκίνητο θα σας κάνω πολύ καλή τιμή, πιο φτηνή από το αεροπλάνο!"

("Χμμμ..." σκέφτομαι. "Για να σε τσεκάρω να δω τι παιχνίδι κάνεις")

- "Πόσο φτηνή, δηλαδή; Γιατί θα πρέπει να ακυρώσω αεροπορικά..."

- "No problem, my friend. Το τάδε αυτοκίνητο με A/C, οδηγό, ασφάλεια, όλα μέσα, τόσο."

- "Μάλιστα. Πολλά δεν είναι;" (Ήταν. Και ήταν ακριβότερα κι απ' το αεροπλάνο)

- "No, my friend. Είναι πολύ καλό αυτοκίνητο. Και θα πρέπει να επιστρέψει πίσω και ο οδηγός..."

- "Καλά, δεν πειράζει, θα πάμε με το αεροπλάνο."

- "Μα κανείς δεν πάει με το αεροπλάνο!"

- "ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΑΜΕ!", η Ε.

- "Και στη Τζαϊπούρ πόσο θα μείνετε;"

- "Δύο μέρες. Στις 22 θα φύγουμε για Άγκρα."

- "Και μετά από μια ώρα θα έχουμε φτάσει σ' αυτό για το οποίο ήρθαμε" η Ε.

- "Λοιπόν, έχουμε και λέμε: 19/7 Δελχί, 20/7 Τζαϊπούρ, 21/7 Τζαϊπούρ, 22/7 Άγκρα." (στο χαρτί). "Και στην Άγκρα πώς θα πάτε από τη Τζαϊπούρ;"

- "Με διαστημόπλοιο!", η Ε.

- "Με αυτοκίνητο. Θα μας πάει κάποιος από εκεί."

- "Έχετε κλείσει;"

- "Ναι, έχουμε κλείσει με το ξενοδοχείο που θα μείνουμε." (Δεν είχαμε κλείσει.)

- "Πόσο θα πληρώσετε;"

Είχα ψάξει στο ιντερνετ και ήξερα πού έπαιζαν οι τιμές ενοικίασης. Του λέω μια τιμή 1000 ρουπίες παραπάνω.

- "Αποκλείεται! Αυτός είναι απατεώνας. Δεν είναι νόμιμος. Είναι πολύ επικίνδυνο να ταξιδεύεις με παράνομους οδηγούς."

- "Λες, ε; Δεν πήγε καθόλου το μυαλό μου... Και πόσο κοστίζει όταν είναι όλα νόμιμα;"

Μου λέει. Τα διπλάσια. "Good price for my brother."

- "Καλά. Ευτυχώς που δεν έχω πληρώσει τίποτα. Θα το σκεφτούμε και θα το δούμε μετά. Ας δούμε πρώτα τις ακυρώσεις..."

- "Και στην Άγκρα, πόσο θα μείνετε;"

.........

Μετά από μισή ώρα, μία έκρηξη και δύο εγκεφαλικά της Ε., έχουμε φτάσει στις 29/7, η ώρα κοντεύει δωδεκάμισυ και φτάσαμε επιτέλους στη στιγμή της πρώτης ακύρωσης, της διαν/σης στη Σριναγκάρ, που είχε γίνει μέσω Booking και μπορούσα να την κάνω απ'το κινητό μέσα σ' ένα λεπτό - όπως και της επόμενης στο Kargil.

- "Η IndiGo μου είπε ότι οι ακυρώσεις γίνονται αμέσως και επιστρέφουν τα χρήματα αλλά με την Air India δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη. Εσείς ξέρετε;"

- "No problem. Ο συνεργάτης μου θα κάνει τις ακυρώσεις."

- "Τις ακυρώσεις θα τις κάνει. Τα λεφτά θα μας επιστραφούν;"

- "Η IndiGo και η Jet έχουν βγάλει ανακοινώσεις στις εφημερίδες. Μάλλον το ίδιο θα κάνει και η Air India."

- "Μήπως να τους παίρνατε ένα τηλέφωνο, να μάθουμε σίγουρα;"

- "No problem. Θα το αναλάβει ο συνεργάτης μου. Είστε εντάξει; Κάθεστε καλά; Να ο συνεργάτης μου." Τάδε έφη και μας αφήνει "παξιμάδι", σηκώνεται απ' το γραφείο του κι εξαφανίζεται, τη θέση του παίρνει ο "συνεργάτης" (από ένα από τα δύο μπροστινά γραφεία). Κάθεται, χαμογελάει, "θα πάτε στο Taj Mahal;" μας ρωτάει κι εμείς τον κοιτάμε αποσβολωμένοι:

- ("Τι γίνεται εδώ πέρα; Σε ποιό παράλληλο σύμπαν έχουμε μεταφερθεί;")

- "Συγγνώμη, πού πήγε ο κύριος;"

- "Θα επιστρέψει αργότερα. Εγώ είμαι εδώ τώρα."

- "Εσείς είστε εδώ, αλλά δεν κάνετε τίποτ' άλλο απ΄ το να χαμογελάτε. Τι γίνεται με τις κρατήσεις; Τις ακυρώσατε; Πήρατε τηλέφωνο στην Air India; Έχουμε δυο ώρες εδωπέρα και δεν έχουμε κάνει τίποτα!" άρχισα να φορτώνω κι εγώ ενώ η Ε. ήταν ανησυχητικά σιωπηλή - κάτι σαν το Κρακατόα λίγο πριν την έκρηξη ένα πράγμα...

- "Οι συνεργάτες μου ασχολούνται με τις ακυρώσεις."

- "Ποιοί συνεργάτες; Εγώ δεν ακούω κανέναν. Ούτε ομιλίες, ούτε τίποτα!" λέω και σηκώνομαι επάνω για να δω τι γίνεται στα μπροστινά γραφεία...

... και "εγένετο φώς!". Οι συνεργάτες, μαζί με τον "αδελφό", το έχουν ρίξει στο φαΐ!!! (προφανώς, ο "δικός μας" είχε τελειώσει νωρίτερα και μας ανέλαβε για να μπορέσει να φάει το αφεντικό με τους υπόλοιπους - η ώρα ήταν μιάμισυ, βλέπετε - και να μας ξαναπεριλάβει μετά)

- "Χαρήκαμε για τη γνωριμία. Χαίρετε!" και προς την Ε.: "Πάμε να φύγουμε."

- "Σταθείτε, πού πάτε; Να, παίρνω τηλέφωνο στην Air India..."

Μέσα στα επόμενα δέκα λεπτά, έγιναν όλα τα τηλεφωνήματα και οι ακυρώσεις. Όσο για την επιστροφή των χρημάτων, το κομμάτι DEL-SXR (Srinagar)-DEL με την IndiGo επιβεβαιώθηκε για ακόμη μία φορά, αλλά το IXL (Leh)-IXJ (Jammu)-SXR-DEL έμεινε στο "θα δούμε τι θα γίνει, δεν υπάρχει απόφαση ακόμη" της Air India.

Στο μεταξύ, είχε επιστρέψει και ο "αδελφός" για ν'αναλάβει το κομμάτι απ'το οποίο θα έβγαζε λεφτά το μαγαζί: την έκδοση των νέων εισιτηρίων.

Είχα κάνει το homework μου για την περίπτωση. Αφού δεν θα μπορούσαμε να περάσουμε το Zoji La, θα τροποποιούσαμε το πρόγραμμά μας ώστε αφού θα πηγαίναμε νωρίτερα στο Leh και δεν θα επιστρέφαμε μέσω Srinagar, ν' αναχωρήσουμε 2 μέρες νωρίτερα από τον αρχικό σχεδιασμό και να κάνουμε οδικώς το τμήμα Leh - Manali ώστε να περάσουμε το Taglang La και το διαβόητο Rohtang Pass. Μετά το Manali, θα παίρναμε το αεροπλάνο για Δελχί από το Kullu.

Φυσικά, ο "αδελφός" είχε διαφορετική άποψη.

- "Δεν μπορείτε να πετάξετε από Kullu."

- "Γιατί δεν μπορούμε να πετάξουμε;"

- "Δεν υπάρχουν πτήσεις. Είναι στρατιωτικό αεροδρόμιο."

- "Μα πώς δεν υπάρχουν; Δυο μέρες πριν το έλεγξα και έχει καθημερινή πτήση η Air India."

- "No, no, no. Problem."

- "Τι problem άνθρωπέ μου, αφού το είδα, σου λέω."

- "Problem, problem. Είναι μικρό το αεροδρόμιο. Κακός καιρός. Μπορεί να έχει καθυστερήσεις, ακυρώσεις. Problem, problem."

- "Και τι να κάνουμε;"

- "Θα πετάξετε DEL-IXL-DEL με την GoAir." (την ακριβότερη - τουλάχιστον όταν τα είχα δει στην Ελλάδα)

- "Γιατί με την GoAir; Αφού έχει και η Air India που οι ώρες της μας βολεύουν καλύτερα."

- "No, no Air India. Δεν έχει πτήση. Fully booked." (αυτό το τελευταίο δεν μπορούσα να το ελέγξω εκείνη τη στιγμή, φυσικά).

- "Και πόσο κοστίζει το εισιτήριο με την GoAir;"

- "340 euro!"

- "340+340=680". Κοιτάζω την Ε. "Τι κάνουμε;"

- "Τι να κάνουμε; Εδώ που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Πού να πάμε; Να πάμε κάπου αλλού και να το ξαναπεράσουμε όλο αυτό; Θα νυχτωθούμε και μπορεί και να μη βγάλουμε άκρη. Πόσο ακριβότερα είναι απ'το αν τα βγάζαμε εμείς μόνοι μας;"

- "Γύρω στα 90-100 ευρώ το καθένα."

- "Την πατήσαμε που την πατήσαμε. Βγάλ'τα να τελειώνουμε γιατί θα τον σκοτώσω, δεν αντέχω άλλο."

- "Και πώς θα γίνει η πληρωμή; Μετρητά; Πιστωτική κάρτα; Ρουπίες; Ευρώ;"

- "No problem. Ό,τι θέλετε."

- "Κι αν χρειαστεί ν' ακυρώσουμε για κάποιο λόγο, τι γίνεται;"

- "No problem. Θα σας επιστρέψω εγώ τα χρήματα. Guarantee. Trust my brother."

- ("Μωρέ το πόσο trust σου έχω, άσ'το καλύτερα, αλλά τι να κάνω, εδώ που φτάσαμε"). "Πόσα κιλά τσεκαρισμένες αποσκευές θα έχουμε;"

- "25." (Τόσα έχει η Air India. Οι low cost έχουν 15)

"ΟΚ. Προχώρα.", του δίνουμε τα διαβατήρια.

Μετά από 10 λεπτά έχει τελειώσει και μας δίνει ένα χαρτάκι μικρότερο από ραβασάκι.

- "Τι είναι αυτό;"

- "Your reservation code."

- "Και τι; μ' αυτό θα πάμε στο αεροδρόμιο; Τα είδες αυτά που σου έδωσα ν'ακυρώσεις; Τέτοια χαρτιά θέλω να μου δώσεις. Αλλιώς λεφτά δεν παίρνεις."

Άλλα 10 λεπτά μέχρι να τυπωθούν τα χαρτιά. Τα οποία, φυσικά, ούτε ονόματα έγραφαν, ούτε τίποτα.

- "Κοίτα, το ξέρω ότι δεν πλήρωσες αυτά που μου ζήτησες να πληρώσω, δεν μ'ενδιαφέρει πόσα ήταν, δεν θέλω να φαίνεται το ποσό, αυτό που θέλω να φαίνεται είναι τα ονόματά μας, η κράτηση και ο αριθμός του εισιτηρίου".

Άλλη αναμονή, ώσπου τελικά πήραμε κάτι που μας ικανοποιούσε στοιχειωδώς και ελπίζοντας πως δεν θα είχαμε πρόβλημα στο αεροδρόμιο, πληρώσαμε και φύγαμε.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Συνδέομαι ξανά στο δίκτυο, ελέγχω τα μηνύματα, νέο μήνυμα από την Lynne (επιτέλους - έστω και καθυστερημένα).

"Ελπίζω αυτό το μήνυμα να φτάσει έγκαιρα... Το ιντερνετ σε ολόκληρο το Ladakh είναι εξαιρετικά αναξιόπιστο (γι αυτό το λόγο και μόλις έλαβα το μήνυμά σου και απαντώ αμέσως καθώς η σύνδεση ήταν πεσμένη για μερικές μέρες)... Σ' αυτό το στάδιο, η απαγόρευση κυκλοφορίας εξακολουθεί να ισχύει μέχρι την 20ή Ιουλίου. Παρακολουθούμε την κατάσταση αλλά για του λόγους που έχουμε συζητήσει, αν εξακολουθήσει η απαγόρευση κυκλοφορίας, θα προτείναμε ν' αλλάξετε τα σχέδιά σας. Εχουμε ακόμη χρόνο, μην ανησυχείτε, αλλά έχετέ το υπόψη σαν πιθανότητα. Ελπίζω να σας βοήθησα (και το μήνυμά μου να έφτασε όσο ήσαστε ακόμη εκτός Ινδίας)".

Ευχαριστούμε πολύ Lynne, ο χρόνος μας τελείωσε, το μήνυμα έφτασε αργά (αλλά και έγκαιρα να έφτανε, πάλι η απόφαση ίδια θα ήταν), αλλαγή σχεδίων. Την παίρνω στο τηλέφωνο και ενημερώνω για την αλλαγή σχεδίων και πότε να μας περιμένει στο εροδρόμιο. Λεπτομέρειες και μετατροπή προγράμματος, από κοντά. Ας κάνει μια προετοιμασία για να μας κάνει τις προτάσεις της.

- "ΟΚ, πάει κι αυτό" στην Ε. "να ελέγξω μια στιγμή την κράτηση, να δω αν την εμφανίζει η IndiGo, εσύ πάρε τα διαβατήρια κι ετοίμασε τα φωτογραφικά, να πάμε καμμιά βόλτα, όσες ώρες μας έμειναν ώσπου να νυχτώσει."

- "Τα διαβατήρια; Ποιά διαβατήρια; Εσύ δεν τά'χεις;"

- "Όχι, βέβαια. Εσύ τα είχες και τά'δωσες για να μας βγάλει τα εισιτήρια. Δεν τα πήραμε πίσω;"

- "Όχι!"

- "Πάρα πολύ ωραία! Ξανά πίσω. Μια στιγμή λίγο, να δω την κράτηση."

Γρίφος η κράτηση. Υπάρχει μεν, αλλά λεπτομέρειες γιοκ. "Επικοινωνήστε με το Customer Service". WTF... Ελέγχω και το επιτρεπόμενο βάρος αποσκευών σε εσωτερικές πτήσεις και surprise, surprise: 15kg. Σιγά μη μας έκλεισε για 25 ο "αδελφός". Houston we have a problem...

Ζωνόμαστε bazookas, cruise και patriot και φεύγουμε για το πρακτορείο...

- "Ξέρετε, ξεχάσαμε τα διαβατήρια..." (να τα εξασφαλίσουμε πριν τη μάχη)

Τα παίρνουμε και τα "θάβουμε".

- "Και θέλουμε και ν'ακυρώσουμε τα εισιτήρια. Να μας επιστρέψετε τα χρήματα."

- "Γιατί θέλετε ν'ακυρώσετε; Η κράτησή σας είναι ΟΚ."

- "Αλλάξαμε γνώμη. Εσύ δεν μας είπες ότι αν θέλουμε ν'ακυρώσουμε, no problem, θα μας επιστρέψεις τα χρήματα; Θέλουμε τα λεφτά μας πίσω."

- "Μα καλά, τι πρόβλημα υπάρχει;"

- "Το πρόβλημα είναι ότι μας είπες ψέμματα. Ούτε τα ονόματά μας υπάρχουν στην κράτηση στο site της εταιρίας και - επιπλέον - πουθενά δεν γράφει για 25 κιλά αποσκευές που μας είπες, αλλά μόνο 15."

- "Εεεε... Τόσα είναι μαζί με τη χειραποσκευή. Έτσι τα υπολογίζουν στην Ινδία..."

- "Τι λες ρε μ@λ@κα; Για ποιούς μας πέρασες; Δεν έχουμε ξανακλείσει εισιτήρια; Τι ήταν αυτά που ακύρωσες; Πόσο θα μας δουλεύεις ακόμη;"

- Η Ε. έχει ανέβει πάνω στο γραφείο και τού'χει χώσει τον patriot στο στόμα: "Θέλω τα λεφτά μου ΤΩΡΑ!" (εντάξει, όχι ακριβώς έτσι, αλλά ... you got the picture).

Ο τύπος έχει συνειδητοποιήσει ότι η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι οπότε προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί.

- "Να σας δώσω να πληρώσετε το έξτρα βάρος στο αεροδρόμιο. 100 ρουπίες το κιλό είναι, 1000 ρουπίες τα 10 κιλά, ορίστε 2000 ρουπίες για τα 2 εισιτήρια. ΟΚ? Are we OK, now?"

- "Δεν κατάλαβες καλά, φιλαράκι. 100 ρουπίες είναι αν τα πληρώσεις από πριν. Εσύ δεν τα πλήρωσες. Στο αεροδρόμιο είναι τα διπλάσια. Άρα 2000 το ΈΝΑ διαβατήριο για τη ΜΊΑ διαδρομή. Συνολικά, 8000 ρουπίες και όχι 2000. Με ΤΌΣΑ είμαστε ΟΚ."

Μπροστά στον κίνδυνο να χάσει τις 50 χιλιάδες ρουπίες, με πόνο ψυχής έβγαλε ο "αδελφός" τις 8 από το συρτάρι και μας της έδωσε.

Και κατ'αυτόν τον τρόπο έληξε αυτή η χαριτωμένη ιστορία...

Με την επιστροφή των 8 χιλιάδων ρουπιών, το "νταβατζιλίκι" περιορίστηκε στα 100 ευρώ περίπου, ένα κόστος που δεν θα είχα αντίρρηση να πληρώσω για τις υπηρεσίες του "αδελφού" - εφόσον αυτές ήταν άμεσες και αποτελεσματικές και δε με φόρτωναν μ' ένα 5-ωρο ψυχικής οδύνης. Τέλος πάντων...

Το υπόλοιπο της μέρας μας βρήκε να βολτάρουμε χαλαρά τις υπόλοιπες 3 ώρες μέχρι να νυχτώσει, μαζεύοντας εικόνες, αποτυπώνοντας φωτογραφικά τις αντιφάσεις της καθημερινότητας στη μεγαλούπολη, ξνωρίζοντας έναν σεκιουριτά που μας προειδοποίησε για τα πιθανά σενάρια εξαπάτησης που εφαρμόζονται συνέχεια από τους επιτήδειους στους ανυποψίαστους (δυτικούς) τουρίστες και μας οδήγησε ο ίδιος μέχρι το γραφείο τουρισμού όπου θέλαμε κάποιες πληροφορίες, χάρτες, κλπ. (για να είναι σίγουρος για την ασφάλειά μας - συμπαθέστατος και σπάνιος ο τύπος) και όπου στο γραφείο για μια πληροφορία και έναν χάρτη μπήκαμε αλλά το ίδιο σενάριο (you know: Πού θα πάτε, πόσο θα μείνετε, ποιός πάει με αεροπλάνο στη Τζαϊπούρ; ) βιώσαμε από τον κρατικό υπάλληλο που προσπαθούσε να μας πουλήσει ενοικίαση αυτοκινήτου του φίλου του και σηκωθήκαμε και φύγαμε χωρίς ούτε πληροφορία, ούτε χάρτη να πάρουμε...

Και το βράδυ μας βρήκε κουρασμένους μεν αλλά με ηθικό που ανυψώθηκε κατάλληλα από το (ακριβό μεν για τα Ινδικά δεδομένα αλλά) εξαιρετικό δείπνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου που αποδείχτηκε αντάξιο της φήμης του...

Σημειώσεις:

1. Η πτήση για την Τζαϊπούρ ήταν γεμάτη.
2. Το υπέρβαρο για πάνω από 15 κιλά που πληρώσαμε ήταν συνολικά 2600 ρουπίες (1000+1600).
3. Η Air India αποζημείωσε πλήρως το IXJ-SXR-DEL. Το IXL-IXJ το αποζημείωσε μερικώς - παρακρατώντας το προβλεπόμενο ποσό των 2000 ρουπιών ανά εισιτήριο.
4. Η σκηνή που διαβάσατε πιο πάνω είναι πέρα για πέρα αυθεντική. Οι διάλογοι δεν είναι απομαγνητοφωνημένοι αλλά κι αν ήταν, ελάχιστα θα διέφεραν.
5. Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε λίγες ώρες αργότερα, όπως ανέφερα και πιο πάνω, και η ίδια σκηνή, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και σε διαφορετικές καταστάσεις, επαναλαμβάνεται σταθερά σε ολόκληρη την Ινδία (στο Λαντάκ σε σημαντικά μικρότερο βαθμό). Όλοι θα προσπαθήσουν να σου πουλήσουν κάτι, είτε προϊόν, είτε πληροφορία, είτε υπηρεσία, όλοι θα σου πουν ψέμματα, ανεξάρτητα αν αυτοί είναι ζητιάνοι, δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί, απλοί άνθρωποι που τους σταματάς για να ρωτήσεις κάτι κι αυτοί δεν έχουν να κερδίσουν τίποτ' από σένα. Οι λίγες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Λυπηρό μεν, αληθινό δε. Από την άλλη, ωστόσο...

This is incredible India, my friend!

 

[mariath]

Εγώ τώρα τα διαβάζω και γελάω, αλλά φαντάζομαι το ζόρι του να τα ζεις εκεί και μάλιστα καθημερινά! Τουλάχιστον θα είστε προετοιμασμένοι για τα επόμενα!

 

[isabelle]

Babadumako μου, αν σου πω ότι και μόνο η ανάγνωση με έφερε (σχεδόν εξ αρχής) σε κατάσταση ντελίριουμ τρέμενς, θα με πιστέψεις; Απολαυστική (λογοτεχνικά) η περιγραφή, δεν λέω, αλλά Σίβα μου και Βίσνου μου, πόση υπομονή να έχει κάποιος; ΠΟΣΗ;;; ΠΟΣΗ;;; ΠΟΣΗ;;;
Πάνω που έλεγα να ψήσω τον Ζυρ να πάμε καμιά βόλτα κατά Ινδία μεριά, με ξανάβαλες σε σκέψεις. Μήπως τελικά έχει δίκιο που 20 χρόνια μετά το πρώτο ταξίδι μας επιμένει να θυμάται τον εκνευρισμό του από καταστάσεις ανάλογες μ' αυτή που περιγράφεις καθώς και το σοκ από τα άπειρα τροχαια...

 

[babaduma]

Babadumako μου, αν σου πω ότι και μόνο η ανάγνωση με έφερε (σχεδόν εξ αρχής) σε κατάσταση ντελίριουμ τρέμενς, θα με πιστέψεις; Απολαυστική (λογοτεχνικά) η περιγραφή, δεν λέω, αλλά Σίβα μου και Βίσνου μου, πόση υπομονή να έχει κάποιος; ΠΟΣΗ;;; ΠΟΣΗ;;; ΠΟΣΗ;;;
Πάνω που έλεγα να ψήσω τον Ζυρ να πάμε καμιά βόλτα κατά Ινδία μεριά, με ξανάβαλες σε σκέψεις. Μήπως τελικά έχει δίκιο που 20 χρόνια μετά το πρώτο ταξίδι μας επιμένει να θυμάται τον εκνευρισμό του από καταστάσεις ανάλογες μ' αυτή που περιγράφεις καθώς και το σοκ από τα άπειρα τροχαια...

Αληθινά αυτά που λες Ισαβέλλα μου, αλλά δεν νομίζω ότι βαραίνουν το ίδιο στη ζυγαριά με τα πλεονεκτήματα του ταξιδιού. Εκνευριστικές καταστάσεις, σίγουρα, σε φέρνουν σε σημείο να εκραγείς μερικές φορές αλλά όσο κι αν βρίζεις τότε και λες "δεν πρόκειται να ξανά'ρθω", όταν περάσει λίγος χρόνος και γλυκάνουν οι αναμνήσεις - με κυρίαρχες τις όμορφες φυσικά - δεν θ'αργήσεις να δεις τον εαυτό σου να το σκέφτεται (αυτό - τουλάχιστον - συμβαίνει ήδη στην Ε., ένα χρόνο μόλις μετά).

Εξ άλλου, όταν είσαι προετοιμασμένη για το τι πρόκειται ν'αντιμετωπίσεις (αυτός δεν είναι κι ένας από τους λόγους ύπαρξης του φόρουμ; ) τα πράγματα γίνονται λίγο ευκολότερα, έτσι δεν είναι;

 

[isabelle]

Αληθινά αυτά που λες Ισαβέλλα μου, αλλά δεν νομίζω ότι βαραίνουν το ίδιο στη ζυγαριά με τα πλεονεκτήματα του ταξιδιού. Εκνευριστικές καταστάσεις, σίγουρα, σε φέρνουν σε σημείο να εκραγείς μερικές φορές αλλά όσο κι αν βρίζεις τότε και λες "δεν πρόκειται να ξανά'ρθω", όταν περάσει λίγος χρόνος και γλυκάνουν οι αναμνήσεις - με κυρίαρχες τις όμορφες φυσικά - δεν θ'αργήσεις να δεις τον εαυτό σου να το σκέφτεται (αυτό - τουλάχιστον - συμβαίνει ήδη στην Ε., ένα χρόνο μόλις μετά).

Εξ άλλου, όταν είσαι προετοιμασμένη για το τι πρόκειται ν'αντιμετωπίσεις (αυτός δεν είναι κι ένας από τους λόγους ύπαρξης του φόρουμ; ) τα πράγματα γίνονται λίγο ευκολότερα, έτσι δεν είναι;

Ισχύει όπως το λες. Σε σημείο που μ' εβαλες να ανατρέξω σε σχετικό άρθρο που είχα γράψει κάποτε για το ΓΕΩ και τελείωνε ως εξής:
“Όποιος επισκέπτεται για πρώτη φορά την Ινδία, δεν βλέπει την ώρα να φύγει”, μου είχε πει κάποτε ένας τακτικός επισκέπτης και λάτρης της χώρας. Για να προσθέσει: “Σχεδόν όμως όλοι ένα χρόνο αργότερα ονειρεύονται πότε θα επιστρέψουν”. Μάλλον θα πρέπει να συνταχθώ με τη διαπίστωσή του. Γιατί παρ’ όλο που γνωρίζω πια από πρώτο χέρι και την σκοτεινή πλευρά της σελήνης, έχω συλλάβει πάνω από μια φορά τα κύματα της νοσταλγίας έτοιμα να με παρασύρουν για κει.
Ομολογώ ότι μάλλον διανύω την περίοδο της νοσταλγίας.

 

[hydronetta]

Εγώ πάλι τι να πω; μετά από 3 ταξίδια στην Ινδία όλα έχουν κυλίσει ιδανικά (κάρμα σε όλα τα επίπεδα (οργάνωσης, συνεργασιών ενίοτε με τοπικά πρακτορεία, διαμονών, μετακινήσεων). Υπήρχαν οι γνωστοί κολιτσήδες αλλά πχ στο Μπαλί η κατάσταση ήταν χειρότερη: ακόμα θυμάμαι τη μπανάνα που μου χώσανε στο στόμα και ζήταγαν να την πληρώσω αδρά γιατί την.... έφαγα.

 

[isabelle]

Εγώ πάλι τι να πω; μετά από 3 ταξίδια στην Ινδία όλα έχουν κυλίσει ιδανικά (κάρμα σε όλα τα επίπεδα (οργάνωσης, συνεργασιών ενίοτε με τοπικά πρακτορεία, διαμονών, μετακινήσεων). Υπήρχαν οι γνωστοί κολιτσήδες αλλά πχ στο Μπαλί η κατάσταση ήταν χειρότερη: ακόμα θυμάμαι τη μπανάνα που μου χώσανε στο στόμα και ζήταγαν να την πληρώσω αδρά γιατί την.... έφαγα.

 

[babaduma]

στο Μπαλί η κατάσταση ήταν χειρότερη: ακόμα θυμάμαι τη μπανάνα που μου χώσανε στο στόμα και ζήταγαν να την πληρώσω αδρά γιατί την.... έφαγα.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Στο Μπάλι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Στην Ινδία, αυτές οι πιεστικές συμπεριφορές έχουν μια πώς-να-το-πω κρυμμένη αθωότητα μέσα τους που (παρά τον εκνευρισμό σου) σε κάνει να τους βλέπεις με μια κάποια συμπάθεια κι ένα χαμόγελο όταν τις φέρνεις στο μυαλό σου ενώ αυτές του Μπάλι είναι προκλητικά χυδαίες και οι αναμνήσεις τους συνοδεύονται πάντοτε από θυμό.

 

[Kati]

Εγώ πάλι πήγα με γκρουπ, το περίμενα χρόνια, δεν έχω 3 μήνες που γύρισα και δε βλέπω την ώρα να ξαναπάω. Για το μόνο που αδημονούσα ήταν να ξεφορτωθώ κάποια άτομα από το γκρουπ που σε έκαναν να λες ''κοίτα πού δίνει τα λεφτά ο Θεός, ρε''. Ρε, μήπως να σας γράψω κι εγώ τα δικά μου να γελάσετε/κλάψετε;

 

[babaduma]

3. Αρχίζει το μάτς!


Οι επόμενες 8 ημέρες πέρασαν σαν αέρας:

Η αρχή έγινε από την "ροζ πόλη" (Jaipur)

με διαμονή δύο ημερών στο υπέροχο Pearl Palace Heritage Guest House, ένα πραγματικό παλατάκι με το κάθε δωμάτιο με τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα,

[το δωμάτιό μας: Madhubani (= Forest of Honey). Το Madhubani είναι μια περιοχή στο βόρειο τμήμα του Bihar με μια τοπική ταυτότητα και γλώσσα που φτάνουν 2000 χρόνια πίσω. Η αρχαία παράδοση του να ζωγραφίζουν τους εσωτερικούς τοίχους των σπιτιών προέκυψε από τη λαχτάρα των γυναικών να δείξουν την ευσέβεια και τη θρησκευτικότητά τους. Οι ζωγραφιές απεικονίζουν σκηνές από τη φύση, θεότητες από αρχαία έπη, κλπ. Όλος ο χώρος καλύπτεται και τα κενά γεμίζουν με άνθη, ζώα και πουλιά. Οι ζωγραφιές Madhubani ως τοπική δραστηριότητα ήταν άγνωστες στον έξω κόσμο μέχρις ότου ένας σεισμός το 1934 κατέστρεψε μαζικά τα σπίτια και φάνηκαν οι τοιχογραφίες]

με φιλικό προσωπικό και απίστευτο πρωινό' δυο μέρες που ολοκληρώνονταν με προσκυνηματικές βραδυές στο Peacock Roof Top Restaurant,

του ίδιου ιδιοκτήτη με τον ξενώνα, ενός φιλέλληνα Σιχ που είχε επισκεφτεί την Ελλάδα με τη σύζυγό του και πολύ χάρηκαν που μας γνώρισαν και μας το έδειξαν με την περιποίησή τους.

Στη συνέχεια, οδικώς με ΙΧ με οδηγό, αφού κάναμε στάσεις στο Abhaneri

και το Fatehpur Sikri,

φθάσαμε στην Agra. Tο δωμάτιο του Hilton προσέφερε μοναδική θέα στο όνειρο κάθε ερωτευμένης γυναίκας...

...το οποίο όνειρο, αφού το επισκεφθήκαμε πρωί-πρωί,

αναχωρήσαμε γρήγορα-γρήγορα, πάλι με ΙΧ με οδηγό, και αφού κάναμε λίγες ώρες (δυστυχώς) στάση στην ονειρική Or(a)ccha,

φθάσαμε στο Khajuraho, στο οποίο ξεκουράσαμε τα σαρκία μας στο Radisson Jass για δυο βράδυα, έχοντας την ευκαιρία να θαυμάσουμε τους φημισμένους ναούς,

να παρακολουθήσουμε μια βραδυά λατρείας στο Σίβα

και να γνωριστούμε με κατοίκους του χωριού που κανείς τουρίστας δεν κάνει τον κόπο να επισκεφτεί.

Εσωτερική πτήση της Air India μας έφερε στο Varanasi και τη μοναδική "άτυχη" από πλευράς καιρού διαμονή μας, αφού αφ'ενός τα φουσκωμένα από τους μουσώνες ποτάμια δεν επέτρεπαν ούτε την πλεύση πλοιαρίων ούτε τη μετακίνηση δίπλα στο ποτάμι από τη μία ghat στην άλλη και αφ'ετέρου η βροχή που έπεφτε σε συχνά και ακανόνιστα διαστήματα δεν επέτρεπε τις εύκολες μετακινήσεις μας.

Το Radisson εδώ ήταν κατώτερο αυτού που έδειχνε το πολυτελές lobby του και το εστιατόριό του Great Kabab Factory, τίποτα το αξιομνημόνευτο, σε αντίθεση με αυτό του διπλανού Surya που θα το θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία.

Το βράδυ της 27ης Ιουλίου μας βρήκε στο αεροδρόμιο του Βαρανάσι,

αρκετά απογοητευμένους - επειδή δεν κάναμε όλα όσα θέλαμε, ταλαιπωρημένους από τις μετακινήσεις, να βήχουμε σαν φυματικοί - θανατηφόρος συνδυασμός επιπτώσεων από την μόλυνση, τη βροχή, την υγρασία και τη δράση των πολικών κλιματιστικών. Αφού αξιοποιήσαμε εποικοδομητικά το χρόνο αναμονής για την πτήση στο Δελχί, εξερευνώντας τα προϊόντα της Himalaya και εξοπλίζοντας το φαρμακείο εκστρατείας με όλα τα καλούδια που θα μας βοηθούσαν να ξεπεράσουμε το πρόβλημα στο ασύγκριτα καλύτερο περιβάλλον του Ladakh, αφήσαμε την πόλη με την νοερή υπόσχεση (που πάντα έχω τηρήσει μέχρι τώρα) να την ξαναεπισκεφτούμε.

Η άσχημη φυσική μας κατάσταση χειροτέρεψε στο αεροπλάνο, με την Ε. τη μια στιγμή να μου δηλώνει: "Μην τρομάξεις, θα λιποθυμήσω" και πριν προλάβω να τη ρωτήσω "Τ' είν' αυτά που λες τώρα;" εκείνη να ξεραίνεται κι εγώ να την κοιτώ σαν χαμένος στην αρχή και μετά (χωρίς να ξέρω τι πρέπει να κάνω) να την πλακώνω στα χαστούκια για να την επαναφέρω, κάτι που - ευτυχώς - έγινε μέσα σε 1-2 λεπτά, πριν προλάβει να γίνει μελιτζανί το πρόσωπό της απ'το ξύλο που έφαγε! (ευτυχώς δεν υπήρχε καθρέφτης στο αεροπλάνο και δεν είχε πάρει χαμπάρι τι είχα κάνει).

Ο νόμος του Μέρφυ επαληθεύτηκε γι' ακόμη μια φορά στο αεροδρόμιο του Δελχί, όπου είχαμε προετοιμαστεί να "βολευτούμε" για μερικές ώρες σε κάποιο χώρο εστιατόριο ίσως αλλά η έκπληξή μας ήταν δυσάρεστη όταν διαπιστώσαμε ότι:

· στο τέρμιναλ των εσωτερικών πτήσεων δεν μπορούσαμε να μπούμε νωρίτερα από 2 ώρες πριν την αναχώρησή μας (στις 06:40)

· δεν υπήρχε εστιατόριο, καφέ ή κάτι τέτοιο που θέλαμε

· στη μοναδική μικροσκοπική αίθουσα αναμονής, όχι κάθισμα ελεύθερο δεν υπήρχε, αλλά και όλες οι φυλές της Ινδίας είχαν απλώσει το νοικοκυριό τους κατάχαμα και ασχολούνταν με ό,τι ασχολείται εκείνες τις ώρες μια τυπική πολυμελής Ινδική οικογένεια.

Ως εκ τούτου - και λόγω των συνθηκών - η επιλογή του Plaza Premium Lounge ήταν μονόδρομος. Το τσουχτερό (άνω των 80 ευρώ) κόστος για ένα ντους και 4 ώρες ύπνο ήταν το υψηλότερο που πληρώσαμε για διαμονή σε ολόκληρο το ταξίδι μας στην Ινδία αλλά, τι να κάνεις, shit happens και δεν μπορείς να τ' αποφύγεις.

Το θετικό είναι ότι αυτή η ολιγόωρη ανάπαυση λειτούργησε ευεργετικά, μας ανανέωσε το ηθικό, έτοιμους να ρουφήξουμε τις εκπληκτικές εικόνες των χιονισμένων Ιμαλαΐων που τα έλουζε ο πρωινός λαμπερός ήλιος. Ευτυχώς το αεροπλάνο δεν ήταν γεμάτο κι έτσι μπορούσα μετακινούμαι συνεχώς από πλευρά σε πλευρά του αεροπλάνου, αριστερά, δεξιά, να βλέπω, να φωτογραφίζω και να μη χορταίνω!

Λίγο αργότερα, φάνηκε ο Ινδός ποταμός και η πράσινη κοιλάδα στην οποία είναι κτισμένο το Leh, στο αεροδρόμιο του οποίου, σε λίγα λεπτά ακουμπούσαν μαλακά οι ρόδες του αεροπλάνου.

 

[Kati]

Επιτέλους! Μου θυμίζεις και δικά μου, τρέλανέ μας!