fotast
Member
- Μηνύματα
- 9.727
- Likes
- 15.152
Φαντάζομαι ότι εννοείς ότι δεν έχει μείνει τίποτα αυθεντικό.΄Ισως το ξαναδείς πιο ψύχραιμα μετά από καιρό όπως λες.
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Ινδία Στη γη με τα ψηλά περάσματα ανθίζουν βερυκοκιές (Ladakh)
- Thread starter babaduma
- Ημερομηνία δημιουργίας
fantasia13
Member
- Μηνύματα
- 165
- Likes
- 88
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινικη Αμερικη
Ωχχχχ ετοιμαζομαι για Οκτωβρη....
Μια απογοητευση την πηρα....
Μια απογοητευση την πηρα....
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.851
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Αν πας με πρακτορείο, ΟΚ, θα σε πάνε εκεί που πηγαίνουν όλοι, δεν θα χρειαστεί να βρεις λύσεις μόνη σου. Αν όχι - και έχεις περιθώριο αλλαγών στο πρόγραμμα - στείλε μου π.μ. με το πρόγραμμά σου, μήπως και μπορέσουμε να βελτιώσουμε κάτι και γλυτώσεις κάποιες ταλαιπωρίες και εκνευρισμούς.
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.851
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Αυτό δεν είναι αλήθεια. Έχει μείνει κάτι: Ό,τι δεν έχουν πρόσβαση σ'αυτό οι Κινέζοι και ό,τι δεν μπορούν να βγάλουν σέλφι μπροστά του ή επάνω του ή αγκαλιά του.
Ναι, ίσως. Ίσως δώσω συμβουλές για να αποτρέψω κόσμο από το να (ή να αποφύγουν πράγματα όταν) πάνε.
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.851
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
4. Jullay! Jullay!
Το μικρό αεροδρόμιο του Leh μου έφερε μνήμες των προ εικοσαετίας αεροδρομίων του Khajuraho και του στρατιωτικού της Agra. Και όχι άδικα, αφού μόλις τον Φεβρουάριο του 2016 η Ινδική Στρατιωτική Αεροπορία το παρέδωσε προς χρήση στην Πολιτική Αεροπορία. Κτισμένο σε υψόμετρο άνω των 3250 μέτρων είναι από τα υψηλότερα εμπορικά αεροδρόμια στον κόσμο και η τοποθεσία του ανάμεσα στις κορφές των Ιμαλαΐων καθιστά την πρόσβαση ιδιαιτέρως εντυπωσιακή (ως τοπίο) αφ'ενός αλλά κι επικίνδυνη αφ'ετέρου (λόγω των ανέμων των βουνών, οι αφίξεις/αναχωρήσεις των αεροπλάνων γίνονται μόνο νωρίς το πρωί).
Τα λεωφορεία μεταφοράς των επιβατών (κατασκευής ΤΑΤΑ φυσικά) από το αεροσκάφος προς την αίθουσα αφίξεων μοιάζουν με αυτό
αλλά είναι μικρότερα, στενότερα, παλαιότερα και βρωμερότερα. Σ'ένα τέτοιο στριμωχτήκαμε κι εμείς μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες κι οδηγηθήκαμε στην αίθουσα αφίξεων (ποιά αίθουσα; ένας ενιαίος χώρος ήταν όλος για τις αφίξεις) για να περιμένουμε το τρακτέρ (με πλατφόρμα) που θα έφερνε τις αποσκευές μας - οι οποίες δεν άργησαν να φτάσουν.
Η Ε. έδειχνε μια χαρά μετά την περιπέτεια της προηγούμενης μέρας, προβλήματα αναπνοής λόγω υψομέτρου δε νοιώθαμε καθόσον είχαμε ήδη πάρει το πρώτο χαπάκι προ οκταώρου, κι αμέσως μετά την παραλαβή των αποσκευών αναζητήσαμε τον οδηγό που θα μας περίμενε για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο. Δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε τον άνθρωπο που κρατούσε ένα χαρτί με το (όπως πάντα) κακοσυλλαβισμένο όνομά μου και να κατευθυνθούμε προς αυτόν. Όπως και οι περισσότεροι ντόπιοι που βρίσκονταν εκεί, φορούσε μπουφάν λόγω της "ψύχρας" (20 βαθμοί) αλλά - για εμάς - αυτή, σε συνδυασμό με την απίστευτα καθαρή ατμόσφαιρα, ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστη μετά τη ζέστη και την υγρασία της κεντρικής Ινδίας.
Το μαύρο τζιπάκι ΤΑΤΑ θύμιζε κάτι παλιά LADA 4x4 δικά μας, κι έδειχνε νά'ναι και της ίδιας ηλικίας αλλ' αυτό ήταν απατηλό γιατί η φύση των δρόμων στο Λαντάκ και η ταλαιπωρία που υφίστανται τα αυτοκίνητα τα κάνει να δείχνουν 15-ετίας μετά από χρήση μόλις 4-5 ετών. Ο οδηγός (που υποτίθεται ότι είχε οδηγίες για το πού έπρεπε να μας πάει) έδειχνε προβληματισμένος και το χαρτί της κράτησης του ξενοδοχείου που του έδειξα για να τον βοηθήσω έμοιαζε γρίφος στα μάτια του. Έκοβε βόλτες στους οργωμένους δρόμους του Leh χωρίς να δείχνει ότι ξέρει πού πηγαίνει και χρειάστηκε να επικοινωνήσει 3 φορές με το κινητό μέχρι να καταφέρει να ολοκληρώσει - επιτέλους - μέσα σε μισή ώρα μια διαδρομή 10 λεπτών και να μας φέρει στο ξενοδοχείο μας Hotel Ladakh Greens. Πάνω από την πόρτα εισόδου, γραμμένο με κόκκινα γράμματα, το καλωσόρισμα: Jullay! Jullay!
Ο ξενοδόχος ήταν ανένδοτος:
- Θα μείνετε να ξεκουραστείτε. Ξαπλώστε μερικές ώρες. Δεν πρόκειται να πάτε πουθενά πριν τη 1 μ.μ. Πρέπει να εγκλιματιστείτε στο υψόμετρο.
Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, δεν έχουμε ανάγκη, δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε σε τέτοιο υψόμετρο, έχουμε πάρει τα χάπια μας, τίποτ' αυτός.
- Εδώ είναι διαφορετικά, πρέπει να ξεκουραστείτε, δεν σας αφήνω να πάτε πουθενά.
Άκρη δε βγάζαμε, πήρε τηλέφωνο κι η Lynne ότι θα έρχονταν στις 11 (9 ήταν όταν πήρε) για να δούμε το πρόγραμμα, τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και βγήκαμε στον κήπο να τσιμπήσουμε κάτι για πρωινό κάτω από τον υπέροχο ήλιο και το θρόισμα των φύλλων από τις πανύψηλες λεύκες.
Η Lynne ήρθε στην ώρα της, έγιναν οι απαραίτητες τροποποιήσεις στο πρόγραμμά μας και αφού μας έδωσε και τα απαραίτητα tips για το Leh, αναχώρησε ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το βραδάκι. Κι αφού έφτασε και η ώρα που μας επέτρεπε ο δεσμοφύλακάς μας ν' αναχωρήσουμε, βγήκαμε κι εμείς για την πρώτη μας βόλτα στο Leh. Το Leh είναι μια πόλη 30.000 κατοίκων, σε υψόμετρο 3500 μέτρων.
Η περίφημη Fort Road ήταν σκαμμένη, οργωμένη κυριολεκτικά, λόγω νέας κατασκευής - ασφαλτόστρωσης.
Είναι ένας από τους βασικούς δρόμους με εμπορικά καταστήματα, κάποια εστιατόρια και ανταλλακτήρια συναλλάγματος και μια θιβετιανή αγορά (προσφύγων από το γειτονικό Θιβέτ).
Την ανεβήκαμε, προκειμένου να βγούμε στο κέντρο της πόλης και την κεντρική αγορά. Στην κεντρική διασταύρωση υπάρχει θέση και για τροχονόμο που ελέγχει την κυκλοφορία, αλλά σπανίως βρίσκεται στη θέση του.
Λίγο πιο πάνω βρίσκεται το γραφείο που εκδίδονται οι άδειες για τις μετακινήσεις στις διάφορες περιοχές του Λαντάκ για τις οποίες μόλις μετά το 2012 επετράπησαν οι επισκέψεις σε μη Ινδούς (και όχι μεμονωμένα αλλά - τυπικά - ως μέλη οργανωμένων γκρουπ) ενώ σε κάποιες (αυτές που είναι κοντά στα σύνορα ιδίως με την Κίνα) η απαγόρευση για τους αλλοδαπούς εξακολουθεί να ισχύει.
Ο κεντρικός δρόμος της αγοράς, πρόσφατα στρωμένος με πλάκες και πεζοδρομημένος δεν έχει μήκος μεγαλύτερο από 300 μ.,
έχει όμως χρώμα, ζωή,
υπαίθριους πωλητές το απόγευμα στη μία άκρη του,
το μεγάλο τζαμί στην άλλη
και το μοναστήρι Ladakh Jo Khang Temple το οποίο επισκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια της χαλαρής περιήγησης και πρώτης μας γνωριμίας με την πόλη.
Πάνω από την πόλη δεσπόζουν με τον επιβλητικό του όγκο το Leh Palace και η Gonpa Soma.
Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στο σπίτι και ξενώνα Sky Land Guest House της Lynne, κατηφορίσαμε και καταλήξαμε στο Tibetan Kitchen
το οποίο μας τάιζε σχεδόν κάθε βράδυ που μείναμε στο Leh και δικαίως (βλέπω τώρα) κατέχει την πρώτη θέση απ' όλα τα εστιατόρια της πόλης στην ιστοσελίδα του Tripadvisor.
Το μικρό αεροδρόμιο του Leh μου έφερε μνήμες των προ εικοσαετίας αεροδρομίων του Khajuraho και του στρατιωτικού της Agra. Και όχι άδικα, αφού μόλις τον Φεβρουάριο του 2016 η Ινδική Στρατιωτική Αεροπορία το παρέδωσε προς χρήση στην Πολιτική Αεροπορία. Κτισμένο σε υψόμετρο άνω των 3250 μέτρων είναι από τα υψηλότερα εμπορικά αεροδρόμια στον κόσμο και η τοποθεσία του ανάμεσα στις κορφές των Ιμαλαΐων καθιστά την πρόσβαση ιδιαιτέρως εντυπωσιακή (ως τοπίο) αφ'ενός αλλά κι επικίνδυνη αφ'ετέρου (λόγω των ανέμων των βουνών, οι αφίξεις/αναχωρήσεις των αεροπλάνων γίνονται μόνο νωρίς το πρωί).
Τα λεωφορεία μεταφοράς των επιβατών (κατασκευής ΤΑΤΑ φυσικά) από το αεροσκάφος προς την αίθουσα αφίξεων μοιάζουν με αυτό
αλλά είναι μικρότερα, στενότερα, παλαιότερα και βρωμερότερα. Σ'ένα τέτοιο στριμωχτήκαμε κι εμείς μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες κι οδηγηθήκαμε στην αίθουσα αφίξεων (ποιά αίθουσα; ένας ενιαίος χώρος ήταν όλος για τις αφίξεις) για να περιμένουμε το τρακτέρ (με πλατφόρμα) που θα έφερνε τις αποσκευές μας - οι οποίες δεν άργησαν να φτάσουν.
Η Ε. έδειχνε μια χαρά μετά την περιπέτεια της προηγούμενης μέρας, προβλήματα αναπνοής λόγω υψομέτρου δε νοιώθαμε καθόσον είχαμε ήδη πάρει το πρώτο χαπάκι προ οκταώρου, κι αμέσως μετά την παραλαβή των αποσκευών αναζητήσαμε τον οδηγό που θα μας περίμενε για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο. Δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε τον άνθρωπο που κρατούσε ένα χαρτί με το (όπως πάντα) κακοσυλλαβισμένο όνομά μου και να κατευθυνθούμε προς αυτόν. Όπως και οι περισσότεροι ντόπιοι που βρίσκονταν εκεί, φορούσε μπουφάν λόγω της "ψύχρας" (20 βαθμοί) αλλά - για εμάς - αυτή, σε συνδυασμό με την απίστευτα καθαρή ατμόσφαιρα, ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστη μετά τη ζέστη και την υγρασία της κεντρικής Ινδίας.
Το μαύρο τζιπάκι ΤΑΤΑ θύμιζε κάτι παλιά LADA 4x4 δικά μας, κι έδειχνε νά'ναι και της ίδιας ηλικίας αλλ' αυτό ήταν απατηλό γιατί η φύση των δρόμων στο Λαντάκ και η ταλαιπωρία που υφίστανται τα αυτοκίνητα τα κάνει να δείχνουν 15-ετίας μετά από χρήση μόλις 4-5 ετών. Ο οδηγός (που υποτίθεται ότι είχε οδηγίες για το πού έπρεπε να μας πάει) έδειχνε προβληματισμένος και το χαρτί της κράτησης του ξενοδοχείου που του έδειξα για να τον βοηθήσω έμοιαζε γρίφος στα μάτια του. Έκοβε βόλτες στους οργωμένους δρόμους του Leh χωρίς να δείχνει ότι ξέρει πού πηγαίνει και χρειάστηκε να επικοινωνήσει 3 φορές με το κινητό μέχρι να καταφέρει να ολοκληρώσει - επιτέλους - μέσα σε μισή ώρα μια διαδρομή 10 λεπτών και να μας φέρει στο ξενοδοχείο μας Hotel Ladakh Greens. Πάνω από την πόρτα εισόδου, γραμμένο με κόκκινα γράμματα, το καλωσόρισμα: Jullay! Jullay!
Ο ξενοδόχος ήταν ανένδοτος:
- Θα μείνετε να ξεκουραστείτε. Ξαπλώστε μερικές ώρες. Δεν πρόκειται να πάτε πουθενά πριν τη 1 μ.μ. Πρέπει να εγκλιματιστείτε στο υψόμετρο.
Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, δεν έχουμε ανάγκη, δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε σε τέτοιο υψόμετρο, έχουμε πάρει τα χάπια μας, τίποτ' αυτός.
- Εδώ είναι διαφορετικά, πρέπει να ξεκουραστείτε, δεν σας αφήνω να πάτε πουθενά.
Άκρη δε βγάζαμε, πήρε τηλέφωνο κι η Lynne ότι θα έρχονταν στις 11 (9 ήταν όταν πήρε) για να δούμε το πρόγραμμα, τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και βγήκαμε στον κήπο να τσιμπήσουμε κάτι για πρωινό κάτω από τον υπέροχο ήλιο και το θρόισμα των φύλλων από τις πανύψηλες λεύκες.
Η Lynne ήρθε στην ώρα της, έγιναν οι απαραίτητες τροποποιήσεις στο πρόγραμμά μας και αφού μας έδωσε και τα απαραίτητα tips για το Leh, αναχώρησε ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το βραδάκι. Κι αφού έφτασε και η ώρα που μας επέτρεπε ο δεσμοφύλακάς μας ν' αναχωρήσουμε, βγήκαμε κι εμείς για την πρώτη μας βόλτα στο Leh. Το Leh είναι μια πόλη 30.000 κατοίκων, σε υψόμετρο 3500 μέτρων.
Η περίφημη Fort Road ήταν σκαμμένη, οργωμένη κυριολεκτικά, λόγω νέας κατασκευής - ασφαλτόστρωσης.
Είναι ένας από τους βασικούς δρόμους με εμπορικά καταστήματα, κάποια εστιατόρια και ανταλλακτήρια συναλλάγματος και μια θιβετιανή αγορά (προσφύγων από το γειτονικό Θιβέτ).
Την ανεβήκαμε, προκειμένου να βγούμε στο κέντρο της πόλης και την κεντρική αγορά. Στην κεντρική διασταύρωση υπάρχει θέση και για τροχονόμο που ελέγχει την κυκλοφορία, αλλά σπανίως βρίσκεται στη θέση του.
Λίγο πιο πάνω βρίσκεται το γραφείο που εκδίδονται οι άδειες για τις μετακινήσεις στις διάφορες περιοχές του Λαντάκ για τις οποίες μόλις μετά το 2012 επετράπησαν οι επισκέψεις σε μη Ινδούς (και όχι μεμονωμένα αλλά - τυπικά - ως μέλη οργανωμένων γκρουπ) ενώ σε κάποιες (αυτές που είναι κοντά στα σύνορα ιδίως με την Κίνα) η απαγόρευση για τους αλλοδαπούς εξακολουθεί να ισχύει.
Ο κεντρικός δρόμος της αγοράς, πρόσφατα στρωμένος με πλάκες και πεζοδρομημένος δεν έχει μήκος μεγαλύτερο από 300 μ.,
έχει όμως χρώμα, ζωή,
υπαίθριους πωλητές το απόγευμα στη μία άκρη του,
το μεγάλο τζαμί στην άλλη
και το μοναστήρι Ladakh Jo Khang Temple το οποίο επισκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια της χαλαρής περιήγησης και πρώτης μας γνωριμίας με την πόλη.
Πάνω από την πόλη δεσπόζουν με τον επιβλητικό του όγκο το Leh Palace και η Gonpa Soma.
Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στο σπίτι και ξενώνα Sky Land Guest House της Lynne, κατηφορίσαμε και καταλήξαμε στο Tibetan Kitchen
το οποίο μας τάιζε σχεδόν κάθε βράδυ που μείναμε στο Leh και δικαίως (βλέπω τώρα) κατέχει την πρώτη θέση απ' όλα τα εστιατόρια της πόλης στην ιστοσελίδα του Tripadvisor.
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.851
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
5. Ένας Έλληνας, ένας Πολωνός και δύο Λάζαροι
Το πρωινό εγερτήριο δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Ξεκούραστοι και φρέσκοι, βγήκαμε στον όμορφο κήπο όπου θα παίρναμε το breakfast. Η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη, η θερμοκρασία γύρω στους 20 βαθμούς, ο ήλιος λαμπερός, ζέσταινε ευχάριστα. Χαιρετίσαμε γνέφοντας κι έν' άλλο ζευγάρι ξένων που ήρθε και κάθισε σ' ένα τραπέζι λίγο πιο πέρα.
Νόστιμο το πρωινό, ρουφούσα χαλαρά τον καφέ μου, απολαμβάνοντας τις ευεργετικές ακτίνες του ήλιου ενώ μελετούσα τις σημειώσεις μου για τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν σήμερα - σύμφωνα με το πρόγραμμα: Αναχώρηση στις 10 π.μ., επίσκεψη στο μοναστήρι Thiksey, στη συνέχεια στο παλάτι Shey, επιστροφή στο Leh για μεσημεριανό και, στη συνέχεια, επίσκεψη του παλατιού Tse Mo του Leh και της Namgyal Gompa, Shanti Stupa και Sankar Gompa.
Η ώρα είχε πάει 09:45, η Ε. ήταν στο δωμάτιο και ετοίμαζε τα σακκίδια, σηκώθηκα να πάω να δω τι γίνεται, χαιρέτησα και το ζευγάρι των ξένων που κι αυτοί - φαίνεται ότι - κάποιον περίμεναν που ήρθε και φεύγανε βιαστικά.
10:00 η ώρα και περιμέναμε τον οδηγό να εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή.
10:15 η ώρα και περιμέναμε τον οδηγό να εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή. "Ίσως έχει κίνηση. Είναι και χάλια ο δρόμος..." σκέφτηκα.
10:30 η ώρα και περιμέναμε τον οδηγό να εμφανιστεί... αλλά οδηγός πουθενά. "Πάλι έχασε το δρόμο ο μ@λ@κας" σκέφτηκα. "Καιρός να πάρουμε ένα τηλέφωνο την Lynne να δούμε τι συμβαίνει".
Το δικό μας κινητό δεν λειτουργούσε στο Λαντάκ, ινδικό δεν είχαμε αλλά και να είχαμε, ούτε εκείνο θα έπιανε, μόνο τα ντόπια έπιαναν, επίταξα έναν απ' το προσωπικό και τον έβαλα να της τηλεφωνήσει.
"Καλημέρα Lynne, τι γίνεται;"
"Όλα καλά Λάζαρε. Πού βρίσκεσαι;"
"Στο ξενοδοχείο. Περιμένουμε τον οδηγό."
"Τι εννοείς 'περιμένετε τον οδηγό'; Δεν έχει έρθει ακόμη;"
"Όχι, και γι αυτό σε πήραμε τηλέφωνο."
"Ο οδηγός έφυγε στις 09:30 από εδώ και δεν έχει φτάσει ακόμη; 10 λεπτά δρόμος είναι - το πολύ."
"Δεν ξέρω τι έγινε, μια ώρα τον περιμένουμε κι ούτε φωνή ούτε ακρόαση."
"ΟΚ, θα το ψάξω και θα σας πάρω πίσω".
................................................
10:50.
"Έλα, Λάζαρε, πού βρίσκεσαι;"
"Εκεί που μας άφησες. Στο ξενοδοχείο."
"Τι εννοείς 'στο ξενοδοχείο'; Αφου πριν που μίλησα μαζί σου, μου είπες ότι είστε στο μοναστήρι!"
"Αυτό αποκλείεται. Στο ξενοδοχείο είμαστε και περιμένουμε. Άμα θέλεις, έλα να μας δεις!"
"Μια στιγμή γιατί θα τρελλαθώ. Πριν 5 λεπτά μίλησα με τον οδηγό, μου είπε ότι ήρθε και σας πήρε κανονικά, του ζήτησα να μιλήσω μαζί σου, σου έδωσε τη συσκευή, ρώτησα αν είσαι ο Λάζαρος, μου είπες 'ναι' και επιβεβαίωσες ότι ήσασταν στο μοναστήρι!"
"Δεν ξέρω με ποιόν Λάζαρο μίλησες, εγώ πάντως αποκλείεται να βρίσκομαι ταυτόχρονα και στα δύο μέρη."
"Ξαναπαίρνω τον οδηγό αυτή τη στιγμή από άλλη συσκευή. Μην κλείσεις. Θα μιλήσω ταυτόχρονα." (μιλάει με τον οδηγό για λίγο στα Ladakhi και στη συνέχεια αγγλικά): 'Έλα Λάζαρε' - 'Ναι' - 'Είσαι στο μοναστήρι;' - 'Ναι' - 'Από ποιά χώρα είσαι;' - 'Πολωνία' - 'Καλά, ευχαριστώ'".
"Εντάξει Lynne, θα σου πω εγώ τι έγινε. Ήταν κι ένα άλλο ζευγάρι εδώ, προφανώς περίμεναν κάποιον οδηγό να τους πάει κάπου, ο δικός μας οδηγός ήρθε λίγο πιο νωρίς, τους είδε που ήταν στην είσοδο του ξενοδοχείου, νόμισε ότι ήμασταν εμείς, εκείνοι νόμισαν ότι ήταν ο δικός τους οδηγός, φύγανε μαζί, κι εμείς μείναμε να περιμένουμε!"
"ΟΚ. Συγγνώμη για το μπέρδεμα. Θα σας στείλω άλλον οδηγό. Θα πρέπει να περιμένετε λίγο ακόμη."
"Θα προλάβουμε; Έχουμε μείνει μιάμισυ ώρα πίσω στο πρόγραμμα."
"Δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα τα προλάβετε όλα. Μην ανησυχείτε."
Κι έτσι, λοιπόν, ο Λαντακιανός οδηγός, αντί να πάρει αυτούς που είχε παραλάβει την προηγούμενη μέρα από το αεροδρόμιο, πήρε ένα ζευγάρι Πολωνών, χωρίς να καταλάβει τη διαφορά, κι ας ήταν ο άνδρας 20 εκατοστά ψηλότερος, 30 κιλά βαρύτερος και μεγαλύτερος σε ηλικία από μένα και η γυναίκα με άσπρα μαλλιά αντί για καστανά και διπλάσια σε διαστάσεις και κιλά από την Ε.! Φαίνεται ότι στα δικά τους μάτια φαινόμαστε κι εμείς όπως φαίνονται κι αυτοί στα δικά μας: Όλοι τους ίδιοι είναι!
Τελικά, κατά τις 11:30, έφτασε ο νέος οδηγός και φύγαμε για το μοναστήρι Thiksey το οποίο βρίσκεται περίπου 18 χλμ. νοτιοανατολικά του Leh και συνδέεται με την πόλη με έναν καλό (για τα ινδικά δεδομένα, δηλ. με αρκετές λακκούβες σε κάποια σημεία) ασφαλτοστρωμένο δρόμο που βελτιώνεται και διευρύνεται (όσο προλαβαίνουν) τα καλοκαίρια. Ο δρόμος περνάει μέσα από χωριά, ενώ καθ'όλη τη διαδρομή δεσπόζουν στο background οι ορεινοί όγκοι των Ιμαλαΐων.
Πριν φτάσουμε στο Thiksey, ο δρόμος περνάει από το Shey, αλλά αυτό θα το επισκεπτόμασταν στην επιστροφή.
Το μοναστήρι Thiksey είναι από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά μοναστήρια του Ladakh. Εξαιρετικά φωτογενές και δημοφιλές (λόγω και της ομοιότητάς του με την Ποτάλα του Θιβέτ) το συγκρότημα περιλαμβάνει στούπες, αγάλματα, τοιχογραφίες, ενώ στον κεντρικό χώρο προσευχής υπάρχει το άγαλμα ενός καθιστού Βούδα ύψους 15 μέτρων. Στο χώρο - που στην ουσία αποτελεί ένα μοναστικό χωριό - εκτός από τους χώρους που μένουν μόνιμα οι περίπου 60 μοναχοί, λειτουργούν επίσης σχολείο και εστιατόριο. Ο χώρος είναι πανέμορφος, η ατμόσφαιρα σ' επηρεάζει θετικά με τη γαλήνη και την ηρεμία της και η θέα καταπληκτική.
Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαλέξω κάποια φωτογραφία, όλες μου φαίνονται υπέροχες, δείτε και μόνοι σας.
Θιβετιανή αρχιτεκτονική...
Ένας χώρος ζωντανός...
Με χώρους λατρείας...
Αγάλματα...
Πανέμορφες τοιχογραφίες...
Εξαιρετικές διακοσμήσεις...
Και εκπληκτική θέα.
Μετά το Thiksey (όπου ο οδηγός είχε την ευκαιρία να γευματίσει όσο εμείς τριγυρνούσαμε), επιστρέφοντας στο Leh, επόμενη στάση ήταν το παλάτι του Shey. Το παλάτι (που ήταν η βασιλική κατοικία του πρώτου βασιλιά του Λαντάκ) και το μοναστήρι του 17ου αιώνα αιώνα βρίσκονται στο μικρό ομώνυμο χωριό που κάποτε υπήρξε και πρωτεύουσα του Λαντάκ. Τα αυτοκίνητα των επισκεπτών μένουν στην άκρη του δρόμου, εκεί όπου υπάρχει και μια όμορφη μικρή λίμνη, ενώ η πρόσβαση στο παλάτι γίνεται από καλοφτιαγμένο δρόμο. Η θέα και από εδώ είναι εντυπωσιακή.
Κι εκεί, λοιπόν, που ανεβαίναμε κάποια από τις εκατοντάδες σκαλοπάτια που ανεβήκαμε εκείνη τη μέρα, ποιούς λέτε ότι βλέπουμε μπροστά μας; Σωστά το μαντέψατε! Τους "φίλους" μας τους Πολωνούς!
"Hello!"
"Hello!"
"Τι κάνετε; Όλα καλά;"
"Καλά, πολύ καλά!"
"Ο οδηγός καλός;"
"Ναι, ναι, πολύ καλός"
"Ξέρετε, αυτός που πήρατε, δεν ήταν ο οδηγός που περιμένατε, ήταν ο δικός μας οδηγός!"
"Χαχα (αμήχανο γέλιο). Ναι, το καταλάβαμε αργότερα..."
"Το καταλάβατε, αλλά δεν κάνατε και τίποτα. Δεν γυρίσατε πίσω..."
"(αμήχανο ανασήκωμα των ώμων)"
"By the way... Σας λένε Λάζαρο;"
"Όχι!"
"Και τότε γιατί όταν σας ρώτησαν στο τηλέφωνο αν είστε ο Λάζαρος, απαντήσατε ναι;"
"Γιατί δεν κατάλαβα την ερώτηση!"
"............ (speechless)"
Επιστροφή στο Leh, προς μεγάλη έκπληξη του οδηγού δεν θέλαμε να φάμε τίποτα (προκειμένου να προλάβουμε να τα δούμε όλα) κι ανηφορίζουμε για το παλάτι Tse Mo (που σημαίνει Νίκη). Του 17ου αιώνα κι αυτό, με εννέα ορόφους, κτισμένο από τον βασιλιά Singge Namgyal, μαζί με τα ερείπια του κάστρου που κτίστηκε από τον βασιλιά Tashi Nagyal, δεσπόζουν πάνω από την πόλη. Με πολλά δωμάτια ανακαινισμένα, δεν έχει και πολλά πράγματα να δεις στο εσωτερικό του - εκτός ίσως από κάποια περίτεχνα ξυλόγλυπτα, πιο εντυπωσιακό είναι από μακριά, αλλά προσφέρει εξαιρετική θέα του Leh και της γύρω περιοχής.
Στον κεντρικό δρόμο του Leh διακρίνονται τα δύο τεμένη.
Στις πλαγιές του βουνού, στο βάθος, τα σπιτάκια των απόκληρων...
"Κι εκεί ψηλά θ' ανεβούμε;"
"Κι εκεί, καλή μου. Είσαι duracell, δεν σε φοβάμαι!"
Namgyal Gompa.
Και η θέα απ' αυτήν...
Αρκετά μείναμε στα ψηλά, ας αρχίσουμε να κατεβαίνουμε. Επόμενος σταθμός: Shanti Stupa. Καινούργια αυτή, χτίστηκε το 1991 από Γιαπωνέζους μοναχούς που προωθούσαν την παγκόσμια ειρήνη. Εντυπωσιακή, την περικυκλώσαμε καναδυό φορές - όπως και οι αρκετοί επισκέπτες, για τη θέα τα είπαμε, στην κάθοδό μας για το χώρο που αφήσαμε το αυτοκίνητο, συναντήσαμε στις αυλές των σπιτιών αυτές που έδωσαν τον τίτλο της ιστορίας: Τις περίφημες βερυκοκιές των Ιμαλαΐων.
Και η σημερινή, ομολογουμένως μεστή περιήγηση, έκλεισε με την επίσκεψη στη μικρή και συμπαθητική Sankar Gompa.
Το μικρό γεωλογικό μουσείο, δεν προλάβαμε να το επισκεφτούμε.
Το βράδυ, όπως και την προηγούμενη μέρα, καταλήξαμε, πού αλλού; Στο αγαπημένο Tibetan Kitchen όπου - αυτή τη φορά - γνωρίζοντας την ποσότητα των μερίδων, είμασταν πιο φειδωλοί στην παραγγελία μας. Αυτά που βλέπετε δεν κόστισαν περισσότερα από 7-8 ευρώ.
Νωρίτερα, είχαμε μάθει και τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του πρωινού μπερδέματος: Δεν ξέρω τι συνεννόηση είχαν κάνει οι Πολωνοί και αν ήξεραν πού θέλανε να πάνε αλλά, όταν μπήκανε στο αυτοκίνητο (μάλλον) ρώτησαν τον οδηγό πόσο θα τους κόστιζε το τουρ. Εκείνος τους ζήτησε περισσότερα χρήματα απ'όσα είχαμε συμφωνήσει εμείς να δώσουμε στη Lynne. Οι Πολωνοί το παζάρεψαν και κατέληξαν να πληρώσουν τα ίδια χρήματα που είχαμε συμφωνήσει κι εμείς - αλλά στον οδηγό. Ο οδηγός τα τσέπωσε αλλά ... έχασε τη δουλειά του. Το ίδιο βράδυ, απολύθηκε.
Το πρωινό εγερτήριο δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Ξεκούραστοι και φρέσκοι, βγήκαμε στον όμορφο κήπο όπου θα παίρναμε το breakfast. Η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη, η θερμοκρασία γύρω στους 20 βαθμούς, ο ήλιος λαμπερός, ζέσταινε ευχάριστα. Χαιρετίσαμε γνέφοντας κι έν' άλλο ζευγάρι ξένων που ήρθε και κάθισε σ' ένα τραπέζι λίγο πιο πέρα.
Νόστιμο το πρωινό, ρουφούσα χαλαρά τον καφέ μου, απολαμβάνοντας τις ευεργετικές ακτίνες του ήλιου ενώ μελετούσα τις σημειώσεις μου για τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν σήμερα - σύμφωνα με το πρόγραμμα: Αναχώρηση στις 10 π.μ., επίσκεψη στο μοναστήρι Thiksey, στη συνέχεια στο παλάτι Shey, επιστροφή στο Leh για μεσημεριανό και, στη συνέχεια, επίσκεψη του παλατιού Tse Mo του Leh και της Namgyal Gompa, Shanti Stupa και Sankar Gompa.
Η ώρα είχε πάει 09:45, η Ε. ήταν στο δωμάτιο και ετοίμαζε τα σακκίδια, σηκώθηκα να πάω να δω τι γίνεται, χαιρέτησα και το ζευγάρι των ξένων που κι αυτοί - φαίνεται ότι - κάποιον περίμεναν που ήρθε και φεύγανε βιαστικά.
10:00 η ώρα και περιμέναμε τον οδηγό να εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή.
10:15 η ώρα και περιμέναμε τον οδηγό να εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή. "Ίσως έχει κίνηση. Είναι και χάλια ο δρόμος..." σκέφτηκα.
10:30 η ώρα και περιμέναμε τον οδηγό να εμφανιστεί... αλλά οδηγός πουθενά. "Πάλι έχασε το δρόμο ο μ@λ@κας" σκέφτηκα. "Καιρός να πάρουμε ένα τηλέφωνο την Lynne να δούμε τι συμβαίνει".
Το δικό μας κινητό δεν λειτουργούσε στο Λαντάκ, ινδικό δεν είχαμε αλλά και να είχαμε, ούτε εκείνο θα έπιανε, μόνο τα ντόπια έπιαναν, επίταξα έναν απ' το προσωπικό και τον έβαλα να της τηλεφωνήσει.
"Καλημέρα Lynne, τι γίνεται;"
"Όλα καλά Λάζαρε. Πού βρίσκεσαι;"
"Στο ξενοδοχείο. Περιμένουμε τον οδηγό."
"Τι εννοείς 'περιμένετε τον οδηγό'; Δεν έχει έρθει ακόμη;"
"Όχι, και γι αυτό σε πήραμε τηλέφωνο."
"Ο οδηγός έφυγε στις 09:30 από εδώ και δεν έχει φτάσει ακόμη; 10 λεπτά δρόμος είναι - το πολύ."
"Δεν ξέρω τι έγινε, μια ώρα τον περιμένουμε κι ούτε φωνή ούτε ακρόαση."
"ΟΚ, θα το ψάξω και θα σας πάρω πίσω".
................................................
10:50.
"Έλα, Λάζαρε, πού βρίσκεσαι;"
"Εκεί που μας άφησες. Στο ξενοδοχείο."
"Τι εννοείς 'στο ξενοδοχείο'; Αφου πριν που μίλησα μαζί σου, μου είπες ότι είστε στο μοναστήρι!"
"Αυτό αποκλείεται. Στο ξενοδοχείο είμαστε και περιμένουμε. Άμα θέλεις, έλα να μας δεις!"
"Μια στιγμή γιατί θα τρελλαθώ. Πριν 5 λεπτά μίλησα με τον οδηγό, μου είπε ότι ήρθε και σας πήρε κανονικά, του ζήτησα να μιλήσω μαζί σου, σου έδωσε τη συσκευή, ρώτησα αν είσαι ο Λάζαρος, μου είπες 'ναι' και επιβεβαίωσες ότι ήσασταν στο μοναστήρι!"
"Δεν ξέρω με ποιόν Λάζαρο μίλησες, εγώ πάντως αποκλείεται να βρίσκομαι ταυτόχρονα και στα δύο μέρη."
"Ξαναπαίρνω τον οδηγό αυτή τη στιγμή από άλλη συσκευή. Μην κλείσεις. Θα μιλήσω ταυτόχρονα." (μιλάει με τον οδηγό για λίγο στα Ladakhi και στη συνέχεια αγγλικά): 'Έλα Λάζαρε' - 'Ναι' - 'Είσαι στο μοναστήρι;' - 'Ναι' - 'Από ποιά χώρα είσαι;' - 'Πολωνία' - 'Καλά, ευχαριστώ'".
"Εντάξει Lynne, θα σου πω εγώ τι έγινε. Ήταν κι ένα άλλο ζευγάρι εδώ, προφανώς περίμεναν κάποιον οδηγό να τους πάει κάπου, ο δικός μας οδηγός ήρθε λίγο πιο νωρίς, τους είδε που ήταν στην είσοδο του ξενοδοχείου, νόμισε ότι ήμασταν εμείς, εκείνοι νόμισαν ότι ήταν ο δικός τους οδηγός, φύγανε μαζί, κι εμείς μείναμε να περιμένουμε!"
"ΟΚ. Συγγνώμη για το μπέρδεμα. Θα σας στείλω άλλον οδηγό. Θα πρέπει να περιμένετε λίγο ακόμη."
"Θα προλάβουμε; Έχουμε μείνει μιάμισυ ώρα πίσω στο πρόγραμμα."
"Δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα τα προλάβετε όλα. Μην ανησυχείτε."
Κι έτσι, λοιπόν, ο Λαντακιανός οδηγός, αντί να πάρει αυτούς που είχε παραλάβει την προηγούμενη μέρα από το αεροδρόμιο, πήρε ένα ζευγάρι Πολωνών, χωρίς να καταλάβει τη διαφορά, κι ας ήταν ο άνδρας 20 εκατοστά ψηλότερος, 30 κιλά βαρύτερος και μεγαλύτερος σε ηλικία από μένα και η γυναίκα με άσπρα μαλλιά αντί για καστανά και διπλάσια σε διαστάσεις και κιλά από την Ε.! Φαίνεται ότι στα δικά τους μάτια φαινόμαστε κι εμείς όπως φαίνονται κι αυτοί στα δικά μας: Όλοι τους ίδιοι είναι!
Τελικά, κατά τις 11:30, έφτασε ο νέος οδηγός και φύγαμε για το μοναστήρι Thiksey το οποίο βρίσκεται περίπου 18 χλμ. νοτιοανατολικά του Leh και συνδέεται με την πόλη με έναν καλό (για τα ινδικά δεδομένα, δηλ. με αρκετές λακκούβες σε κάποια σημεία) ασφαλτοστρωμένο δρόμο που βελτιώνεται και διευρύνεται (όσο προλαβαίνουν) τα καλοκαίρια. Ο δρόμος περνάει μέσα από χωριά, ενώ καθ'όλη τη διαδρομή δεσπόζουν στο background οι ορεινοί όγκοι των Ιμαλαΐων.
Πριν φτάσουμε στο Thiksey, ο δρόμος περνάει από το Shey, αλλά αυτό θα το επισκεπτόμασταν στην επιστροφή.
Το μοναστήρι Thiksey είναι από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά μοναστήρια του Ladakh. Εξαιρετικά φωτογενές και δημοφιλές (λόγω και της ομοιότητάς του με την Ποτάλα του Θιβέτ) το συγκρότημα περιλαμβάνει στούπες, αγάλματα, τοιχογραφίες, ενώ στον κεντρικό χώρο προσευχής υπάρχει το άγαλμα ενός καθιστού Βούδα ύψους 15 μέτρων. Στο χώρο - που στην ουσία αποτελεί ένα μοναστικό χωριό - εκτός από τους χώρους που μένουν μόνιμα οι περίπου 60 μοναχοί, λειτουργούν επίσης σχολείο και εστιατόριο. Ο χώρος είναι πανέμορφος, η ατμόσφαιρα σ' επηρεάζει θετικά με τη γαλήνη και την ηρεμία της και η θέα καταπληκτική.
Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαλέξω κάποια φωτογραφία, όλες μου φαίνονται υπέροχες, δείτε και μόνοι σας.
Θιβετιανή αρχιτεκτονική...
Ένας χώρος ζωντανός...
Με χώρους λατρείας...
Αγάλματα...
Πανέμορφες τοιχογραφίες...
Εξαιρετικές διακοσμήσεις...
Και εκπληκτική θέα.
Μετά το Thiksey (όπου ο οδηγός είχε την ευκαιρία να γευματίσει όσο εμείς τριγυρνούσαμε), επιστρέφοντας στο Leh, επόμενη στάση ήταν το παλάτι του Shey. Το παλάτι (που ήταν η βασιλική κατοικία του πρώτου βασιλιά του Λαντάκ) και το μοναστήρι του 17ου αιώνα αιώνα βρίσκονται στο μικρό ομώνυμο χωριό που κάποτε υπήρξε και πρωτεύουσα του Λαντάκ. Τα αυτοκίνητα των επισκεπτών μένουν στην άκρη του δρόμου, εκεί όπου υπάρχει και μια όμορφη μικρή λίμνη, ενώ η πρόσβαση στο παλάτι γίνεται από καλοφτιαγμένο δρόμο. Η θέα και από εδώ είναι εντυπωσιακή.
Κι εκεί, λοιπόν, που ανεβαίναμε κάποια από τις εκατοντάδες σκαλοπάτια που ανεβήκαμε εκείνη τη μέρα, ποιούς λέτε ότι βλέπουμε μπροστά μας; Σωστά το μαντέψατε! Τους "φίλους" μας τους Πολωνούς!
"Hello!"
"Hello!"
"Τι κάνετε; Όλα καλά;"
"Καλά, πολύ καλά!"
"Ο οδηγός καλός;"
"Ναι, ναι, πολύ καλός"
"Ξέρετε, αυτός που πήρατε, δεν ήταν ο οδηγός που περιμένατε, ήταν ο δικός μας οδηγός!"
"Χαχα (αμήχανο γέλιο). Ναι, το καταλάβαμε αργότερα..."
"Το καταλάβατε, αλλά δεν κάνατε και τίποτα. Δεν γυρίσατε πίσω..."
"(αμήχανο ανασήκωμα των ώμων)"
"By the way... Σας λένε Λάζαρο;"
"Όχι!"
"Και τότε γιατί όταν σας ρώτησαν στο τηλέφωνο αν είστε ο Λάζαρος, απαντήσατε ναι;"
"Γιατί δεν κατάλαβα την ερώτηση!"
"............ (speechless)"
Επιστροφή στο Leh, προς μεγάλη έκπληξη του οδηγού δεν θέλαμε να φάμε τίποτα (προκειμένου να προλάβουμε να τα δούμε όλα) κι ανηφορίζουμε για το παλάτι Tse Mo (που σημαίνει Νίκη). Του 17ου αιώνα κι αυτό, με εννέα ορόφους, κτισμένο από τον βασιλιά Singge Namgyal, μαζί με τα ερείπια του κάστρου που κτίστηκε από τον βασιλιά Tashi Nagyal, δεσπόζουν πάνω από την πόλη. Με πολλά δωμάτια ανακαινισμένα, δεν έχει και πολλά πράγματα να δεις στο εσωτερικό του - εκτός ίσως από κάποια περίτεχνα ξυλόγλυπτα, πιο εντυπωσιακό είναι από μακριά, αλλά προσφέρει εξαιρετική θέα του Leh και της γύρω περιοχής.
Στον κεντρικό δρόμο του Leh διακρίνονται τα δύο τεμένη.
Στις πλαγιές του βουνού, στο βάθος, τα σπιτάκια των απόκληρων...
"Κι εκεί ψηλά θ' ανεβούμε;"
"Κι εκεί, καλή μου. Είσαι duracell, δεν σε φοβάμαι!"
Namgyal Gompa.
Και η θέα απ' αυτήν...
Αρκετά μείναμε στα ψηλά, ας αρχίσουμε να κατεβαίνουμε. Επόμενος σταθμός: Shanti Stupa. Καινούργια αυτή, χτίστηκε το 1991 από Γιαπωνέζους μοναχούς που προωθούσαν την παγκόσμια ειρήνη. Εντυπωσιακή, την περικυκλώσαμε καναδυό φορές - όπως και οι αρκετοί επισκέπτες, για τη θέα τα είπαμε, στην κάθοδό μας για το χώρο που αφήσαμε το αυτοκίνητο, συναντήσαμε στις αυλές των σπιτιών αυτές που έδωσαν τον τίτλο της ιστορίας: Τις περίφημες βερυκοκιές των Ιμαλαΐων.
Και η σημερινή, ομολογουμένως μεστή περιήγηση, έκλεισε με την επίσκεψη στη μικρή και συμπαθητική Sankar Gompa.
Το μικρό γεωλογικό μουσείο, δεν προλάβαμε να το επισκεφτούμε.
Το βράδυ, όπως και την προηγούμενη μέρα, καταλήξαμε, πού αλλού; Στο αγαπημένο Tibetan Kitchen όπου - αυτή τη φορά - γνωρίζοντας την ποσότητα των μερίδων, είμασταν πιο φειδωλοί στην παραγγελία μας. Αυτά που βλέπετε δεν κόστισαν περισσότερα από 7-8 ευρώ.
Νωρίτερα, είχαμε μάθει και τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του πρωινού μπερδέματος: Δεν ξέρω τι συνεννόηση είχαν κάνει οι Πολωνοί και αν ήξεραν πού θέλανε να πάνε αλλά, όταν μπήκανε στο αυτοκίνητο (μάλλον) ρώτησαν τον οδηγό πόσο θα τους κόστιζε το τουρ. Εκείνος τους ζήτησε περισσότερα χρήματα απ'όσα είχαμε συμφωνήσει εμείς να δώσουμε στη Lynne. Οι Πολωνοί το παζάρεψαν και κατέληξαν να πληρώσουν τα ίδια χρήματα που είχαμε συμφωνήσει κι εμείς - αλλά στον οδηγό. Ο οδηγός τα τσέπωσε αλλά ... έχασε τη δουλειά του. Το ίδιο βράδυ, απολύθηκε.
Sassenach77
Member
- Μηνύματα
- 7.737
- Likes
- 22.852
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γη του Πυρός
Σε λίγο θα μας πείς και Κινέζους !!!
Τι πανδαισία χρωμάτων είναι αυτή;;;....."speechless" και εγώ έχω μείνει !!!...Πολύ όμορφα.-
mariath
Member
- Μηνύματα
- 2.310
- Likes
- 6.643
- Ταξίδι-Όνειρο
- Όλη η Νότια Αμερική
Τώρα που διάβασα και γω το τελευταίο κεφάλαιο μπορούμε να πάμε στο επόμενο, έτσι δεν είναι; 
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.851
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Μες στο μυαλό μου είσαι! Ψήνεται, ψήνεται...Τώρα που διάβασα και γω το τελευταίο κεφάλαιο μπορούμε να πάμε στο επόμενο, έτσι δεν είναι;
chris7
Member
- Μηνύματα
- 3.238
- Likes
- 27.336
- Επόμενο Ταξίδι
- Λουξεμβούργο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Καναδάς
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.851
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
6. Απαγορεύεται το κάπνισμα!
"Θα ξυπνήσετε με την ησυχία σας και θα ταξιδέψετε δυτικά του Leh, στο δημοφιλές πολιτιστικό και πολεμικό μουσείο του Ladakh 'Hall of Fame'..." έγραφε στην αρχή της τυπωμένης σύνοψης των δραστηριοτήτων μας.
Με την ησυχία μας ξυπνήσαμε, με την ησυχία μας βγήκαμε στον κήπο για το πρωινό - η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για τις 10. Μαζί με τη φρέσκια ομελέτα, το τοστ, το φυσικό χυμό και τον καφέ, ήρθαν και οι Πολωνοί ... στο διπλανό τραπέζι!
"Καλημέρα! Τι κάνετε;"
"Απολαμβάνουμε το πρωινό μας πριν έλθει ο οδηγός μας για το τουρ."
"Κι εμείς τον οδηγό μας θα περιμένουμε."
"Ωραία. Προσέξτε μόνο μην πάρετε και σήμερα τον δικό μας, γιατί θα σας πάει πολύ μακρυά και το βράδυ δεν θα σας γυρίσει πίσω!"
Το 'Hall of Fame' είναι ένα μνημείο-προπαγανδιστικό μουσείο, λίγο έξω από το Leh, δίπλα στο αεροδρόμιο. Στους εκθεσιακούς χώρους του μπορεί κανείς να δει τη συμβολή-βοήθεια του Ινδικού στρατού στην επαρχία του Ladakh, φωτογραφίες κατοίκων και των περιοχών τους, καθώς και ενθυμήματα από τον πρόσφατο πόλεμο του 1999 με το Πακιστάν στην περιοχή του Kargil. Εκτίθενται, επίσης, οπλισμός και εξαρτήματα και λοιπός εξοπλισμός, όπως οι στολές που φορούσαν οι στρατιώτες σε θερμοκρασίες -50 βαθμών, σκηνές, κλπ.
Όλ' αυτά μπορεί ν'ακούγονται ενδιαφέροντα για τους Ινδούς επισκέπτες και να τονώνουν το πατριωτικό ηθικό τους, αλλά πέρ'από μια υποτυπώδη περιέργεια για τα ρούχα κατάλληλα για πολικές θερμοκρασίες και τις σκηνές, κανέναν άλλο νταλγκά δεν είχα για τα υπόλοιπα - πόσω μάλλον η Ε. - οπότε, μόλις μας είπε ο φρουρός στην είσοδο ότι δεν επιτρεπόταν να κουβαλάμε την παραμικρή τσάντα μέσα στο μουσείο (και συνεπώς ... και το θησαυροφυλάκιό μας) και θα έπρεπε να τ'αφήσουμε στ' αυτοκίνητο, τους είπαμε ένα "ευχαριστούμε, βιαζόμαστε τώρα, ίσως μιαν άλλη φορά", τους κατουρήσαμε και φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας...
... ο οποίος προορισμός ήταν ο Gurudwara Pathar Sahib, καμμιά εικοσαριά χιλιόμετρα πιο πέρα, μετά από μια διαδρομή που θυμίζει σαφάρι στην έρημο, με τη διαφορά ότι ο δρόμος είναι σκαμμένος στο βουνό απ'τον στρατό που ελέγχει ολοκληρωτικά την περιοχή. Αυτό το μέρος, που λέτε, είναι από τα σημαντικότερα για τη θρησκεία των Σιχ: Είναι εκεί όπου ο Γκουρού Νάνακ, ο ιδρυτής της θρησκείας τους και πρώτος Γκουρού (= πνευματικός αρχηγός), πιστεύεται ότι κατατρόπωσε έναν δαίμονα. Και, παρ'όλο που στην περιοχή του Ladakh η κυριαρχία του Βουδισμού είναι σχεδόν απόλυτη, τον Γκουρού Νάνακ τον σέβονται και τον τιμούν σαν Λάμα (= αρχηγός, γκουρού - ίδιας σημασίας) ακόμα και οι Θιβετιανοί βουδιστές.
Σας κίνησα την περιέργεια; Ακούστε λοιπόν το στόρυ: Καθώς ο Γκουρού Νάνακ έκοβε βόλτες στο Λαντάκ, κάποια στιγμή κουράστηκε και στάθηκε να ξαποστάσει. Άραξε στην πλαγιά ενός λόφου, ησυχία είχε, άρχισε το διαλογισμό. Τον βλέπει ο δαίμονας τον Γκουρού να είναι χαλαρός, "ευκαιρία να του την πέσουμε" σκέφτεται, και του εκσφενδονίζει έναν τεράστιο βράχο. Κι εκεί που ο δαίμονας πίστευε ότι θα μάζευε τον γκουρού με το κουταλάκι κάτω από τον βράχο, εκείνος εκεί, ντούρος, συνέχιζε το διαλογισμό σα να μη συνέβη τίποτα. Τι είχε συμβεί; Ο βράχος είχε μαλακώσει σα λιωμένο κερί και δεν έκανε την παραμικρή ζημιά στο δάσκαλο! Μες στην τσαντίλα ο δαίμονας, ορμά στον βράχο και τον κλωτσάει για να τον ρίξει πάνω στον γκουρού. Και το πόδι του μπαίνει μέσα στο βράχο σαν αυτός νά'ταν από βούτυρο και του κάνει μια τρύπα να! Χαζός δεν ήταν ο δαίμονας, κατάλαβε ότι ο άνθρωπος που ήταν μπροστά του είχε αθάνατη ψυχή και τον άφησε στην ησυχία του, μαζί με τους κατοίκους της γειτονικής πόλης.
Όλ'αυτά έγιναν τον 15ο αιώνα, τότε που άρχισε να γεννιέται η θρησκεία των Σιχ. Τα χρόνια πέρασαν κι η ιστορία ξεχάστηκε - κι αυτή, και ο βράχος. Ώσπου, κάποια στιγμή, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '70, ήρθαν τα στρατά για να φτιάξουν τους δρόμους. Κι άρχισαν να σκάβουν. Αλλά το σκάψιμο κόλλησε. Έπεσε σε βράχο. Τεράστιο βράχο, τον βράχο της ιστορίας μας. Αδύνατο να τον μετακινήσουν!
Οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί άρχισαν να βλέπουν οράματα:
"Μην τυχόν και τον μετακινήσετε!"
Αλλά, εσείς ξέρετε, ο στρατός δε μασάει από οράματα, πήρε τη σωστή απόφαση: "Θα τον ανατινάξουμε!"
Κι εκεί που όλα ήταν έτοιμα για το μεγάλο μπουμ, κατέφθασε ο λαός μαζί με τους λάμα και το εγχείρημα έλαβεν άδοξον τέλος. Οι λάμα εξήγησαν στους αξιωματικούς την ιστορία του βράχου και του Γκουρού Νάνακ (Λάμα Νάνακ για τους Θιβετιανούς) κι εκείνοι πείστηκαν. Κι έτσι, όλοι μαζί, λαός και λάμα, λάμα και στρατός, έχτισαν μαζί τον Gurudwara (= τόπος λατρείας για τους Σιχ) Guru Pathar Sahib για τη συντήρηση του οποίου είναι υπεύθυνος ο Ινδικός στρατός. Αποτελεί παράδοση για όλα τα οχήματα να σταματούν και ν'αποδίδουν το σεβασμό τους στο ναό πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Νά'μαστε κι εμείς, λοιπόν, αφήνουμε το αμάξι στη μια πλευρά του δρόμου και περνάμε απέναντι για να δούμε τον ιερό βράχο. Βγάζουμε τα παπούτσια μας στην είσοδο - ως επιβάλλεται σε όλους τους ιερούς χώρους - και προχωρούμε στο διάδρομο προς την πρώτη κύρια αίθουσα. Αλλά, μια στιγμή, δεν μπορείς να μπεις έτσι: Πρέπει και τα πόδια σου να πλύνεις, και περτικαλί μπαντάνα να φορέσεις - μιαν από τις εκατοντάδες που υπάρχουν σ'ένα καλάθι κι έχουν φορέσει μυριάδες άλλοι πριν από σένα. Δηθενιές δε χωράνε, το άγρυπνο βλοσυρό βλέμμα του υπευθύνου παρακολουθεί την επακριβή εφαρμογή των επιβεβλημένων!
Πριν προχωρήσουμε παρακάτω και για να γίνουν λίγο καλύτερα αντιληπτά τα όσα συνέβησαν μετά, ας πούμε λίγα λόγια για τους Σιχ:
Περίπου το 2% του πληθυσμού της Ινδίας είναι Σιχ. Παρά το μικρό ποσοστό τους, λόγω της εμφάνισής τους, για πολύ από τον έξω κόσμο, το πρόσωπο της Ινδίας έχει τη μορφή ενός Σιχ. Παραδοσιακά, οι Σιχ άνδρες διατηρούν τα μαλλιά τους και δεν ξυρίζουν το μουστάκι ή τα γένια τους. Τυλίγουν το μαλλί τους κάτω από ένα τουρμπάνι.
Ο 'Σιχισμός' είναι μια νέα θρησκεία που ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα από τον Γκουρού Νάνακ και περέκλειε στοιχεία πίστης από τις δύο κυρίαρχες θρησκείες στην περιοχή του Punjab, τον Ινδουϊσμό και το Ισλάμ. Οι δέκα γκουρού του 'Σιχισμού' προσπάθησαν να αποβάλουν κάποια πολύ σημαντικά από τα Ινδικά έθιμα όπως ήταν το σύστημα με τις κάστες και το Sati (το κάψιμο της χήρας). Στη θρησκεία τους, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι με ίσα δικαιώματα ανεξαρτήτως κάστας, χρώματος, φυλής, φύλου ή θρησκείας. Απαρνούνται τα προσκυνήματα, τη νηστεία, τις προλήψεις και άλλες τελετές. Δεν έχουν κληρικούς καθώς αυτοί θεωρούνται ως έξοδος προς τη διαφθορά. Ωστόσο, στους ναούς τους έχουν αναγνώστες (κειμένων) και χορωδίες.
Σύμφωνα με τους Σιχ, ο Θεός βρίσκεται παντού και όχι μόνο σε κάποιους συγκεκριμένους τόπους (λατρείας). Γι αυτό και δεν διοργανώνουν προσκυνήματα σε τέτοιους ιερούς τόπους. Παρ' όλ' αυτά, υπάρχουν κάποιες σημαντικές τοποθεσίες, από τις οποίες η πιο σημαντική είναι το Hari Mandir, γνωστό και ως 'Χρυσός Ναός' (Golden Temple) στην Amritsar, στο Punjab που θεωρείται ο ιερότερος απ'όλους τους τόπους.
Ένα άλλο από τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της θρησκείας τους είναι η κοινή κουζίνα που λέγεται Langar. Σε κάθε Gurudwara υπάρχει ένα Langar. Ο κάθε Σιχ υποτίθεται ότι είναι υποχρεωμένος να συνεισφέρει στην προετοιμασία των γευμάτων στην κουζίνα. Τα γεύματα είναι δωρεάν και σερβίρονται σε όλους. Τα τρώνε καθισμένοι στο πάτωμα' κι αυτό για να δοθεί έμφαση στο σημείο ότι όλοι είναι ίσοι. Δεν πιστεύουν στη νηστεία, καθώς το ανθρώπινο σώμα είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο και συνεπώς αυτοί, οι άνθρωποι, θα πρέπει να το φροντίζουν και να το διαφυλάττουν πάντοτε στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Ο τελευταίος Γκουρού, ο Γκουρού Gobind Singh, διακήρυξε ότι μετά απ' αυτόν ο Γκουρού των Σιχ θα ήταν το ιερό βιβλίο του Σιχισμού, το Guru Granth Sahib το οποίο περιλαμβάνει τις γραφές όλων των γκουρού των Σιχ, καθώς επίσης και των ινδουϊστών και μουσουλμάνων (κάτι σαν τη Βίβλο του Χριστιανισμού, δηλαδή).
Προκειμένου να σταματήσουν οι διωγμοί των ινδουϊστών και των Σιχ από τους φανατικούς μουσουλμάνους, ο Guru Gobind Singh αποφάσισε να κάνει τους ακολούθους του, τους Σιχ (= μαθητές), μια κοινότητα μαχητών. Άλλαξε το επώνυμό του σε Singh, που σημαίνει λιοντάρι. Όλοι οι οπαδοί του άλλαξαν επίσης το επίθετό τους σε Singh. Από τότε, καθιερώθηκε μια τελετή βαπτίσματος ανάμεσά τους κατά την οποία δίδεται ο τίτλος του Singh στα αγόρια και στα κορίτσια Kaur που σημαίνει πριγκίπησα.
Το τουρμπάνι είναι υποχρεωτικό για όλους τους Σιχ και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα άλλο κάλυμμα κεφαλής. Απο πολιτιστικό σύμβολο έχει μετατραπεί σε θρησκευτικό κι αποτελεί προϋπόθεση ώστε όλοι οι Σιχ ν'απολαμβάνουν πάντα την υψηλότερη εκτίμηση. Οι Σιχ κυκλοφορούν πάντοτε με το ειδικό ξίφος τους που δεν το αποχωρίζονται ούτε όταν κοιμούνται.
Λεπτομέρειες του τι απεικονίζονταν στα κάδρα γύρω-γύρω στην αίθουσα, μη με ρωτήσετε. Κάτι τυπωμένες ζωγραφιές με φάσεις από τις ζωές των αγίων (των γκουρού, δηλαδή - υποθέτω). Είχε και κάτι πλάκες χαμηλά με αναφορά στις αφιερώσεις και στους αφιερώνοντες - με το αζημείωτο, φυσικά ('προσφορές' το λένε).
Στην επόμενη υποφωτισμένη αίθουσα μας υποδέχτηκε ένας τουρμπανοφόρος μπάστακας που μας οδήγησε σ' ένα κείμενο που καταλάμβανε ένα μεγάλο μέρος του τοίχου και εξηγούσε με λίγα λόγια την ιστορία που έγραψα πιο πάνω. Έπρεπε να το διαβάσουμε όλο και δεν υπήρχε περίπτωση να τ'αποφύγουμε. Έκανα πως το διάβασα και κίνησα ν'απομακρυνθώ αλλά ο φύλακας κατάλαβε ότι δεν ήταν δυνατόν να είχα προλάβει να το διαβάσω όλο και μ'επανέφερε.
Ε, αφού το "διαβάσαμε" κι εμείς, κουνήσαμε το κεφάλι μας με επιδοκιμασία και προχωρήσαμε στο βάθος της αίθουσας όπου βρισκόταν και τιμώνταν ο περίφημος βράχος.
Ο μπάστακας είχε εξαφανιστεί. Το πού είχε πάει το διαπιστώσαμε λίγες στιγμές αργότερα: Εμφανίστηκε κρατώντας ένα δοχείο μ'ένα υγρό (νερό, μάλλον) και μια πολύ μεγάλη γαβάθα μ'ένα σκουροκαφέ πηχτό πράμα μέσα, κάτι σαν σιμιγδαλένιος χαλβάς έμοιαζε - στο πολύ αηδιαστικό του, όμως. Όπως αναφέραμε πιο πάνω, έπρεπε να συμμετάσχουμε στο κοινό "γεύμα" - κάτι σαν μεταλαβιά, δηλαδή. Το υγρό το αρνηθήκαμε επίμονα, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου και δεν το έκρυψε, ξινίζοντας τα μούτρα του. Έχωσε τη χερούκλα του μέσα στη γαβάθα, έβγαλε μια ποσότητα από τον πηχτό πολτό και τον έτεινε στην Ε. Εκείνη με το ζόρι έκρυψε την αηδία της, γυρνώντας ελαφρά το κεφάλι της στο πλάι.
"Τώρα θα μας καρφώσει με το ξίφος του" σκέφτηκα κι άπλωσα το χέρι μου μέσα στη γαβάθα, παίρνοντας λίγο πολτό από την άκρη. Τό'βαλα στο στόμα μου, το μάσησα και το κατάπια, καταπραΰνοντας λίγο το θυμό του Σιχ και γλυτώνοντας τη σφαγή μας την τελευταία στιγμή.
Την 'κάναμε' γρήγορα-γρήγορα από κει με ελαφρά πηδηματάκια, αφήνοντας τον φρουρό που έσπευδε να καλωσορίσει κάτι νεοαφιχθέντες Ινδούς. Από το πίσω μέρος του 'ναού', κάτι συντηρούμενα σκαλοπάτια οδηγούσαν ψηλά σε κάποιο - παρατηρητήριο ήταν; στούπα ήταν; - κάτι, τέλος πάντων, και κάτι άλλα, ατέλειωτα σκαλοπάτια ανέβαιναν εις το βουνό ψηλά εκεί, σε μία στούπα ερημική.
Όχι, δεν πήγαμε ν'ανάψουμε κεράκι. Αποφασίσαμε ότι αρκετή ώρα είχαμε αφιερώσει στο ναό και τον βράχο του και κινήσαμε για την έξοδο. Κι εκεί που ξαναπλέναμε τα πόδια μας και βγάζαμε τη μπαντάνα για να την παραδώσουμε, η Ε. βγάζει μια κραυγή: "Ο οδηγός μας είναι αυτός;!!!"
Σηκώνω το κεφάλι μου, κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο και βλέπω στην απέναντι πλευρά του δρόμου, εκεί που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο, μια ομάδα 7-8 ανδρών να έχει κάνει "μπαλάκι" έναν φουκαρά - τον οδηγό μας - κάτω από τις προφανείς εντολές ενός δίμετρου τουρμπανοφόρου του οποίου το ξίφος πάλλονταν στο πλευρό του. Τον πετούσαν ο ένας στον άλλο, τού'ριχναν ψιλές και χοντρές, μέχρι που έπεσε κάτω και τότε άρχισαν να τον κλωτσάνε κιόλας!
Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ, σκέφτομαι: "Αν δε κάνουμε κάτι, θα τον τσακίσουνε τον άνθρωπο. Ποιός ξέρει τι έγινε και του την πέσανε αλλά αν συνεχίσουν έτσι, τη βάψαμε κι εμείς όχι μόνο γιατί - ποιός ξέρει; - κάτι μπορεί να βρουν και για μας αλλά σε λίγο αυτός θα χρειάζεται ασθενοφόρο κι άντε ξεμπέρδευε. Και το ταξίδι θά'χει τιναχτεί στον αέρα!"
Προχωράμε προς την έξοδο και ρωτάω δυο τύπους που βρίσκονταν εκεί και παρακολουθούσαν απαθείς τα δρώμενα. Τους ρωτάω τι συμβαίνει, γιατί τον δέρνουν τον άνθρωπο και μου λένε ότι κάπνιζε! ΟΚ, το κάπνισμα απαγορεύεται στους ναούς στην Ινδία, έχει ψηφιστεί νόμος, υπάρχουν σχετικές πινακίδες παντού, αλλά και έξω απ'το ναό, και απέναντι απ'το δρόμο; Μας καθησυχάζουν με νοήματα, σηκώνουν τους ώμους, αλλά πώς να ησυχάσεις; Ο οδηγός μας ακόμη τρώει ξύλο!
Περνάμε με την Ε. απέναντι και πλησιάζουμε σιγά-σιγά το αυτοκίνητό μας, ελπίζοντας ότι όταν μας δουν αφ'ενός δεν θα μας πειράξουν κι αφ'ετέρου θα τον αφήσουν ήσυχο τον δύστυχο κι ίσως συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Η κίνηση πιάνει. Αφού "του έδωσαν το μάθημά του" οι αγριεμένοι περνούν απέναντι αλλά εξακολουθούν να μη μας χάνουν απ'τα μάτια τους.
Ο οδηγός σηκώνεται παραπατώντας, ματωμένος στα χέρια, στο πρόσωπο, στο κεφάλι, με σκισμένη μπλούζα. Πλησιάζει και μπαίνει στο αυτοκίνητο. Του δίνουμε χαρτομάντηλα, νερό, πετσέτα να σκουπιστεί. Ο άνθρωπος ντρέπεται, με σκυμμένο το κεφάλι, με το ζόρι απλώνει το χέρι του να πιάσει αυτά που του προσφέρουμε. Από τη μια θέλουμε ν'απομακρυνθούμε από κει όσο γίνεται πιο γρήγορα, από την άλλη δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι ο οδηγός μας είναι σε θέση να οδηγήσει...
Μερικές στιγμές αργότερα, βάζει μπρος το αυτοκίνητο. "Μπορείς να οδηγήσεις;" Γνέφει καταφατικά. Καθώς απομακρυνόμαστε σιγά-σιγά, τον ρωτάω τι έγινε, γιατί όλ'αυτά.
"Τους ζήτησα τσιγάρο..."
"Εμάς μας είπαν ότι κάπνιζες έξω απ'το ναό!"
"Όχι. Ένα τσιγάρο τους ζήτησα. Θα το κάπνιζα απέναντι, έξω απ'το αυτοκίνητο. Αλλά τους πρόσβαλα που τους το ζήτησα. Ήταν ασέβεια προς το ναό, τους ίδιους, αλλά και για το σώμα μου..."
(ο... ασεβής!)
Τον ακούγαμε χωρίς να το πιστεύουμε καθώς απομακρυνόμασταν προς τον επόμενο σταθμό μας...
"Θα ξυπνήσετε με την ησυχία σας και θα ταξιδέψετε δυτικά του Leh, στο δημοφιλές πολιτιστικό και πολεμικό μουσείο του Ladakh 'Hall of Fame'..." έγραφε στην αρχή της τυπωμένης σύνοψης των δραστηριοτήτων μας.
Με την ησυχία μας ξυπνήσαμε, με την ησυχία μας βγήκαμε στον κήπο για το πρωινό - η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για τις 10. Μαζί με τη φρέσκια ομελέτα, το τοστ, το φυσικό χυμό και τον καφέ, ήρθαν και οι Πολωνοί ... στο διπλανό τραπέζι!
"Καλημέρα! Τι κάνετε;"
"Απολαμβάνουμε το πρωινό μας πριν έλθει ο οδηγός μας για το τουρ."
"Κι εμείς τον οδηγό μας θα περιμένουμε."
"Ωραία. Προσέξτε μόνο μην πάρετε και σήμερα τον δικό μας, γιατί θα σας πάει πολύ μακρυά και το βράδυ δεν θα σας γυρίσει πίσω!"
Το 'Hall of Fame' είναι ένα μνημείο-προπαγανδιστικό μουσείο, λίγο έξω από το Leh, δίπλα στο αεροδρόμιο. Στους εκθεσιακούς χώρους του μπορεί κανείς να δει τη συμβολή-βοήθεια του Ινδικού στρατού στην επαρχία του Ladakh, φωτογραφίες κατοίκων και των περιοχών τους, καθώς και ενθυμήματα από τον πρόσφατο πόλεμο του 1999 με το Πακιστάν στην περιοχή του Kargil. Εκτίθενται, επίσης, οπλισμός και εξαρτήματα και λοιπός εξοπλισμός, όπως οι στολές που φορούσαν οι στρατιώτες σε θερμοκρασίες -50 βαθμών, σκηνές, κλπ.
Όλ' αυτά μπορεί ν'ακούγονται ενδιαφέροντα για τους Ινδούς επισκέπτες και να τονώνουν το πατριωτικό ηθικό τους, αλλά πέρ'από μια υποτυπώδη περιέργεια για τα ρούχα κατάλληλα για πολικές θερμοκρασίες και τις σκηνές, κανέναν άλλο νταλγκά δεν είχα για τα υπόλοιπα - πόσω μάλλον η Ε. - οπότε, μόλις μας είπε ο φρουρός στην είσοδο ότι δεν επιτρεπόταν να κουβαλάμε την παραμικρή τσάντα μέσα στο μουσείο (και συνεπώς ... και το θησαυροφυλάκιό μας) και θα έπρεπε να τ'αφήσουμε στ' αυτοκίνητο, τους είπαμε ένα "ευχαριστούμε, βιαζόμαστε τώρα, ίσως μιαν άλλη φορά", τους κατουρήσαμε και φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας...
... ο οποίος προορισμός ήταν ο Gurudwara Pathar Sahib, καμμιά εικοσαριά χιλιόμετρα πιο πέρα, μετά από μια διαδρομή που θυμίζει σαφάρι στην έρημο, με τη διαφορά ότι ο δρόμος είναι σκαμμένος στο βουνό απ'τον στρατό που ελέγχει ολοκληρωτικά την περιοχή. Αυτό το μέρος, που λέτε, είναι από τα σημαντικότερα για τη θρησκεία των Σιχ: Είναι εκεί όπου ο Γκουρού Νάνακ, ο ιδρυτής της θρησκείας τους και πρώτος Γκουρού (= πνευματικός αρχηγός), πιστεύεται ότι κατατρόπωσε έναν δαίμονα. Και, παρ'όλο που στην περιοχή του Ladakh η κυριαρχία του Βουδισμού είναι σχεδόν απόλυτη, τον Γκουρού Νάνακ τον σέβονται και τον τιμούν σαν Λάμα (= αρχηγός, γκουρού - ίδιας σημασίας) ακόμα και οι Θιβετιανοί βουδιστές.
Σας κίνησα την περιέργεια; Ακούστε λοιπόν το στόρυ: Καθώς ο Γκουρού Νάνακ έκοβε βόλτες στο Λαντάκ, κάποια στιγμή κουράστηκε και στάθηκε να ξαποστάσει. Άραξε στην πλαγιά ενός λόφου, ησυχία είχε, άρχισε το διαλογισμό. Τον βλέπει ο δαίμονας τον Γκουρού να είναι χαλαρός, "ευκαιρία να του την πέσουμε" σκέφτεται, και του εκσφενδονίζει έναν τεράστιο βράχο. Κι εκεί που ο δαίμονας πίστευε ότι θα μάζευε τον γκουρού με το κουταλάκι κάτω από τον βράχο, εκείνος εκεί, ντούρος, συνέχιζε το διαλογισμό σα να μη συνέβη τίποτα. Τι είχε συμβεί; Ο βράχος είχε μαλακώσει σα λιωμένο κερί και δεν έκανε την παραμικρή ζημιά στο δάσκαλο! Μες στην τσαντίλα ο δαίμονας, ορμά στον βράχο και τον κλωτσάει για να τον ρίξει πάνω στον γκουρού. Και το πόδι του μπαίνει μέσα στο βράχο σαν αυτός νά'ταν από βούτυρο και του κάνει μια τρύπα να! Χαζός δεν ήταν ο δαίμονας, κατάλαβε ότι ο άνθρωπος που ήταν μπροστά του είχε αθάνατη ψυχή και τον άφησε στην ησυχία του, μαζί με τους κατοίκους της γειτονικής πόλης.
Όλ'αυτά έγιναν τον 15ο αιώνα, τότε που άρχισε να γεννιέται η θρησκεία των Σιχ. Τα χρόνια πέρασαν κι η ιστορία ξεχάστηκε - κι αυτή, και ο βράχος. Ώσπου, κάποια στιγμή, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '70, ήρθαν τα στρατά για να φτιάξουν τους δρόμους. Κι άρχισαν να σκάβουν. Αλλά το σκάψιμο κόλλησε. Έπεσε σε βράχο. Τεράστιο βράχο, τον βράχο της ιστορίας μας. Αδύνατο να τον μετακινήσουν!
Οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί άρχισαν να βλέπουν οράματα:
"Μην τυχόν και τον μετακινήσετε!"
Αλλά, εσείς ξέρετε, ο στρατός δε μασάει από οράματα, πήρε τη σωστή απόφαση: "Θα τον ανατινάξουμε!"
Κι εκεί που όλα ήταν έτοιμα για το μεγάλο μπουμ, κατέφθασε ο λαός μαζί με τους λάμα και το εγχείρημα έλαβεν άδοξον τέλος. Οι λάμα εξήγησαν στους αξιωματικούς την ιστορία του βράχου και του Γκουρού Νάνακ (Λάμα Νάνακ για τους Θιβετιανούς) κι εκείνοι πείστηκαν. Κι έτσι, όλοι μαζί, λαός και λάμα, λάμα και στρατός, έχτισαν μαζί τον Gurudwara (= τόπος λατρείας για τους Σιχ) Guru Pathar Sahib για τη συντήρηση του οποίου είναι υπεύθυνος ο Ινδικός στρατός. Αποτελεί παράδοση για όλα τα οχήματα να σταματούν και ν'αποδίδουν το σεβασμό τους στο ναό πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Νά'μαστε κι εμείς, λοιπόν, αφήνουμε το αμάξι στη μια πλευρά του δρόμου και περνάμε απέναντι για να δούμε τον ιερό βράχο. Βγάζουμε τα παπούτσια μας στην είσοδο - ως επιβάλλεται σε όλους τους ιερούς χώρους - και προχωρούμε στο διάδρομο προς την πρώτη κύρια αίθουσα. Αλλά, μια στιγμή, δεν μπορείς να μπεις έτσι: Πρέπει και τα πόδια σου να πλύνεις, και περτικαλί μπαντάνα να φορέσεις - μιαν από τις εκατοντάδες που υπάρχουν σ'ένα καλάθι κι έχουν φορέσει μυριάδες άλλοι πριν από σένα. Δηθενιές δε χωράνε, το άγρυπνο βλοσυρό βλέμμα του υπευθύνου παρακολουθεί την επακριβή εφαρμογή των επιβεβλημένων!
Πριν προχωρήσουμε παρακάτω και για να γίνουν λίγο καλύτερα αντιληπτά τα όσα συνέβησαν μετά, ας πούμε λίγα λόγια για τους Σιχ:
Περίπου το 2% του πληθυσμού της Ινδίας είναι Σιχ. Παρά το μικρό ποσοστό τους, λόγω της εμφάνισής τους, για πολύ από τον έξω κόσμο, το πρόσωπο της Ινδίας έχει τη μορφή ενός Σιχ. Παραδοσιακά, οι Σιχ άνδρες διατηρούν τα μαλλιά τους και δεν ξυρίζουν το μουστάκι ή τα γένια τους. Τυλίγουν το μαλλί τους κάτω από ένα τουρμπάνι.
Ο 'Σιχισμός' είναι μια νέα θρησκεία που ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα από τον Γκουρού Νάνακ και περέκλειε στοιχεία πίστης από τις δύο κυρίαρχες θρησκείες στην περιοχή του Punjab, τον Ινδουϊσμό και το Ισλάμ. Οι δέκα γκουρού του 'Σιχισμού' προσπάθησαν να αποβάλουν κάποια πολύ σημαντικά από τα Ινδικά έθιμα όπως ήταν το σύστημα με τις κάστες και το Sati (το κάψιμο της χήρας). Στη θρησκεία τους, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι με ίσα δικαιώματα ανεξαρτήτως κάστας, χρώματος, φυλής, φύλου ή θρησκείας. Απαρνούνται τα προσκυνήματα, τη νηστεία, τις προλήψεις και άλλες τελετές. Δεν έχουν κληρικούς καθώς αυτοί θεωρούνται ως έξοδος προς τη διαφθορά. Ωστόσο, στους ναούς τους έχουν αναγνώστες (κειμένων) και χορωδίες.
Σύμφωνα με τους Σιχ, ο Θεός βρίσκεται παντού και όχι μόνο σε κάποιους συγκεκριμένους τόπους (λατρείας). Γι αυτό και δεν διοργανώνουν προσκυνήματα σε τέτοιους ιερούς τόπους. Παρ' όλ' αυτά, υπάρχουν κάποιες σημαντικές τοποθεσίες, από τις οποίες η πιο σημαντική είναι το Hari Mandir, γνωστό και ως 'Χρυσός Ναός' (Golden Temple) στην Amritsar, στο Punjab που θεωρείται ο ιερότερος απ'όλους τους τόπους.
Ένα άλλο από τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της θρησκείας τους είναι η κοινή κουζίνα που λέγεται Langar. Σε κάθε Gurudwara υπάρχει ένα Langar. Ο κάθε Σιχ υποτίθεται ότι είναι υποχρεωμένος να συνεισφέρει στην προετοιμασία των γευμάτων στην κουζίνα. Τα γεύματα είναι δωρεάν και σερβίρονται σε όλους. Τα τρώνε καθισμένοι στο πάτωμα' κι αυτό για να δοθεί έμφαση στο σημείο ότι όλοι είναι ίσοι. Δεν πιστεύουν στη νηστεία, καθώς το ανθρώπινο σώμα είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο και συνεπώς αυτοί, οι άνθρωποι, θα πρέπει να το φροντίζουν και να το διαφυλάττουν πάντοτε στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Ο τελευταίος Γκουρού, ο Γκουρού Gobind Singh, διακήρυξε ότι μετά απ' αυτόν ο Γκουρού των Σιχ θα ήταν το ιερό βιβλίο του Σιχισμού, το Guru Granth Sahib το οποίο περιλαμβάνει τις γραφές όλων των γκουρού των Σιχ, καθώς επίσης και των ινδουϊστών και μουσουλμάνων (κάτι σαν τη Βίβλο του Χριστιανισμού, δηλαδή).
Προκειμένου να σταματήσουν οι διωγμοί των ινδουϊστών και των Σιχ από τους φανατικούς μουσουλμάνους, ο Guru Gobind Singh αποφάσισε να κάνει τους ακολούθους του, τους Σιχ (= μαθητές), μια κοινότητα μαχητών. Άλλαξε το επώνυμό του σε Singh, που σημαίνει λιοντάρι. Όλοι οι οπαδοί του άλλαξαν επίσης το επίθετό τους σε Singh. Από τότε, καθιερώθηκε μια τελετή βαπτίσματος ανάμεσά τους κατά την οποία δίδεται ο τίτλος του Singh στα αγόρια και στα κορίτσια Kaur που σημαίνει πριγκίπησα.
Το τουρμπάνι είναι υποχρεωτικό για όλους τους Σιχ και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα άλλο κάλυμμα κεφαλής. Απο πολιτιστικό σύμβολο έχει μετατραπεί σε θρησκευτικό κι αποτελεί προϋπόθεση ώστε όλοι οι Σιχ ν'απολαμβάνουν πάντα την υψηλότερη εκτίμηση. Οι Σιχ κυκλοφορούν πάντοτε με το ειδικό ξίφος τους που δεν το αποχωρίζονται ούτε όταν κοιμούνται.
Λεπτομέρειες του τι απεικονίζονταν στα κάδρα γύρω-γύρω στην αίθουσα, μη με ρωτήσετε. Κάτι τυπωμένες ζωγραφιές με φάσεις από τις ζωές των αγίων (των γκουρού, δηλαδή - υποθέτω). Είχε και κάτι πλάκες χαμηλά με αναφορά στις αφιερώσεις και στους αφιερώνοντες - με το αζημείωτο, φυσικά ('προσφορές' το λένε).
Στην επόμενη υποφωτισμένη αίθουσα μας υποδέχτηκε ένας τουρμπανοφόρος μπάστακας που μας οδήγησε σ' ένα κείμενο που καταλάμβανε ένα μεγάλο μέρος του τοίχου και εξηγούσε με λίγα λόγια την ιστορία που έγραψα πιο πάνω. Έπρεπε να το διαβάσουμε όλο και δεν υπήρχε περίπτωση να τ'αποφύγουμε. Έκανα πως το διάβασα και κίνησα ν'απομακρυνθώ αλλά ο φύλακας κατάλαβε ότι δεν ήταν δυνατόν να είχα προλάβει να το διαβάσω όλο και μ'επανέφερε.
Ε, αφού το "διαβάσαμε" κι εμείς, κουνήσαμε το κεφάλι μας με επιδοκιμασία και προχωρήσαμε στο βάθος της αίθουσας όπου βρισκόταν και τιμώνταν ο περίφημος βράχος.
Ο μπάστακας είχε εξαφανιστεί. Το πού είχε πάει το διαπιστώσαμε λίγες στιγμές αργότερα: Εμφανίστηκε κρατώντας ένα δοχείο μ'ένα υγρό (νερό, μάλλον) και μια πολύ μεγάλη γαβάθα μ'ένα σκουροκαφέ πηχτό πράμα μέσα, κάτι σαν σιμιγδαλένιος χαλβάς έμοιαζε - στο πολύ αηδιαστικό του, όμως. Όπως αναφέραμε πιο πάνω, έπρεπε να συμμετάσχουμε στο κοινό "γεύμα" - κάτι σαν μεταλαβιά, δηλαδή. Το υγρό το αρνηθήκαμε επίμονα, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου και δεν το έκρυψε, ξινίζοντας τα μούτρα του. Έχωσε τη χερούκλα του μέσα στη γαβάθα, έβγαλε μια ποσότητα από τον πηχτό πολτό και τον έτεινε στην Ε. Εκείνη με το ζόρι έκρυψε την αηδία της, γυρνώντας ελαφρά το κεφάλι της στο πλάι.
"Τώρα θα μας καρφώσει με το ξίφος του" σκέφτηκα κι άπλωσα το χέρι μου μέσα στη γαβάθα, παίρνοντας λίγο πολτό από την άκρη. Τό'βαλα στο στόμα μου, το μάσησα και το κατάπια, καταπραΰνοντας λίγο το θυμό του Σιχ και γλυτώνοντας τη σφαγή μας την τελευταία στιγμή.
Την 'κάναμε' γρήγορα-γρήγορα από κει με ελαφρά πηδηματάκια, αφήνοντας τον φρουρό που έσπευδε να καλωσορίσει κάτι νεοαφιχθέντες Ινδούς. Από το πίσω μέρος του 'ναού', κάτι συντηρούμενα σκαλοπάτια οδηγούσαν ψηλά σε κάποιο - παρατηρητήριο ήταν; στούπα ήταν; - κάτι, τέλος πάντων, και κάτι άλλα, ατέλειωτα σκαλοπάτια ανέβαιναν εις το βουνό ψηλά εκεί, σε μία στούπα ερημική.
Όχι, δεν πήγαμε ν'ανάψουμε κεράκι. Αποφασίσαμε ότι αρκετή ώρα είχαμε αφιερώσει στο ναό και τον βράχο του και κινήσαμε για την έξοδο. Κι εκεί που ξαναπλέναμε τα πόδια μας και βγάζαμε τη μπαντάνα για να την παραδώσουμε, η Ε. βγάζει μια κραυγή: "Ο οδηγός μας είναι αυτός;!!!"
Σηκώνω το κεφάλι μου, κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο και βλέπω στην απέναντι πλευρά του δρόμου, εκεί που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο, μια ομάδα 7-8 ανδρών να έχει κάνει "μπαλάκι" έναν φουκαρά - τον οδηγό μας - κάτω από τις προφανείς εντολές ενός δίμετρου τουρμπανοφόρου του οποίου το ξίφος πάλλονταν στο πλευρό του. Τον πετούσαν ο ένας στον άλλο, τού'ριχναν ψιλές και χοντρές, μέχρι που έπεσε κάτω και τότε άρχισαν να τον κλωτσάνε κιόλας!
Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ, σκέφτομαι: "Αν δε κάνουμε κάτι, θα τον τσακίσουνε τον άνθρωπο. Ποιός ξέρει τι έγινε και του την πέσανε αλλά αν συνεχίσουν έτσι, τη βάψαμε κι εμείς όχι μόνο γιατί - ποιός ξέρει; - κάτι μπορεί να βρουν και για μας αλλά σε λίγο αυτός θα χρειάζεται ασθενοφόρο κι άντε ξεμπέρδευε. Και το ταξίδι θά'χει τιναχτεί στον αέρα!"
Προχωράμε προς την έξοδο και ρωτάω δυο τύπους που βρίσκονταν εκεί και παρακολουθούσαν απαθείς τα δρώμενα. Τους ρωτάω τι συμβαίνει, γιατί τον δέρνουν τον άνθρωπο και μου λένε ότι κάπνιζε! ΟΚ, το κάπνισμα απαγορεύεται στους ναούς στην Ινδία, έχει ψηφιστεί νόμος, υπάρχουν σχετικές πινακίδες παντού, αλλά και έξω απ'το ναό, και απέναντι απ'το δρόμο; Μας καθησυχάζουν με νοήματα, σηκώνουν τους ώμους, αλλά πώς να ησυχάσεις; Ο οδηγός μας ακόμη τρώει ξύλο!
Περνάμε με την Ε. απέναντι και πλησιάζουμε σιγά-σιγά το αυτοκίνητό μας, ελπίζοντας ότι όταν μας δουν αφ'ενός δεν θα μας πειράξουν κι αφ'ετέρου θα τον αφήσουν ήσυχο τον δύστυχο κι ίσως συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Η κίνηση πιάνει. Αφού "του έδωσαν το μάθημά του" οι αγριεμένοι περνούν απέναντι αλλά εξακολουθούν να μη μας χάνουν απ'τα μάτια τους.
Ο οδηγός σηκώνεται παραπατώντας, ματωμένος στα χέρια, στο πρόσωπο, στο κεφάλι, με σκισμένη μπλούζα. Πλησιάζει και μπαίνει στο αυτοκίνητο. Του δίνουμε χαρτομάντηλα, νερό, πετσέτα να σκουπιστεί. Ο άνθρωπος ντρέπεται, με σκυμμένο το κεφάλι, με το ζόρι απλώνει το χέρι του να πιάσει αυτά που του προσφέρουμε. Από τη μια θέλουμε ν'απομακρυνθούμε από κει όσο γίνεται πιο γρήγορα, από την άλλη δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι ο οδηγός μας είναι σε θέση να οδηγήσει...
Μερικές στιγμές αργότερα, βάζει μπρος το αυτοκίνητο. "Μπορείς να οδηγήσεις;" Γνέφει καταφατικά. Καθώς απομακρυνόμαστε σιγά-σιγά, τον ρωτάω τι έγινε, γιατί όλ'αυτά.
"Τους ζήτησα τσιγάρο..."
"Εμάς μας είπαν ότι κάπνιζες έξω απ'το ναό!"
"Όχι. Ένα τσιγάρο τους ζήτησα. Θα το κάπνιζα απέναντι, έξω απ'το αυτοκίνητο. Αλλά τους πρόσβαλα που τους το ζήτησα. Ήταν ασέβεια προς το ναό, τους ίδιους, αλλά και για το σώμα μου..."
(ο... ασεβής!)
Τον ακούγαμε χωρίς να το πιστεύουμε καθώς απομακρυνόμασταν προς τον επόμενο σταθμό μας...
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.851
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
7. Η γάτα έχει εννιά ζωές
Ο δρόμος που ακολουθούμε δυτικά του Leh είναι ο Εθνικός Αυτοκινητόδρομος 1D (National Highway 1D) της Ινδίας, γνωστός και ως αυτοκινητόδρομος Srinagar - Leh που συνδέει την πρωτεύουσα του Κασμίρ με την πρωτεύουσα του Λαντάκ. Είναι ο ένας από τους δύο δρόμους που συνδέει το Leh με την υπόλοιπη Ινδία. Ο άλλος είναι ο αυτοκινητόδρομος Leh - Manali προς το Νότο.
Βαδίζουμε πάνω στα ίχνη του παλιού ιστορικού εμπορικού δρόμου της κεντρικής Ασίας που συνέδεε το Κασμίρ με την Κίνα, ακολουθώντας τη δυτική όχθη του Ινδού ποταμού, μέσα από ένα άγριο, αφιλόξενο και εξαιρετικά επικίνδυνο έδαφος, στο οποίο δεν φυτρώνει τίποτα. Μια έρημος στα ... 4000 μέτρα, με ελάχιστους κατοίκους σε απομονωμένα μικρά χωριουδάκια τα οποία - ωστόσο - είναι σημαντικά, τόσο ιστορικά, όσο και πολιτιστικά (ένα απ' αυτά θα επισκεφθούμε την επόμενη μέρα). Η περιοχή δέχεται ισχυρή χιονόπτωση το χειμώνα και ο δρόμος κλείνει για περίπου 6 μήνες. Περί τα τέλη Μαρτίου ή αρχές Απριλίου κάθε έτους, ο Οργανισμός Συνοριακών Δρόμων (Border Roads Organization - B.R.O.) ξεκινά τον εκχιονισμό και τη συντήρησή του.
Μέχρι τον 17ο και 18ο αιώνα, ο δρόμος αυτός δεν ήταν παρά ένα μονοπάτι που ακόμη και τα μουλάρια με το ζόρι το διασχίζανε. Τον 19ο αιώνα η κατάστασή του βελτιώθηκε, επιτρέποντας τη διάσχισή του από τα καραβάνια. Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας και όταν άρχισαν οι εντάσεις με το γειτονικό Πακιστάν αλλά και με την Κίνα λίγο αργότερα, η ινδική κυβέρνηση άρχισε την κατασκευή του δρόμου από τη Srinagar το 1962. Δυο χρόνια μετά έφτασε στο Kargil και δέκα χρόνια αργότερα, το 1974, στο Leh. Τότε δόθηκε ο δρόμος και σε δημόσια χρήση.
Λίγα χιλιόμετρα και μερικά λεπτά αργότερα, μετά την όπου-φύγει-φύγει αναχώρησή μας από το ναό των Σιχ, με την Ε. να τρέμει ακόμη και να επαναλαμβάνει συνέχεια "Δεν θέλω να ξαναδώ Σιχ... δε θέλω να τους ξαναδώ!" και τον οδηγό σε και-γω-δεν-ξέρω-τι-κατάσταση, φτάνουμε στην τοποθεσία που έχει βαφτιστεί "Μσγνητικός Λόφος" (Magnetic Hill).
Ο λόφος βρίσκεται σε μια απόσταση 30 περίπου χιλιομέτρων από το Leh. Στη νότια πλευρά του, μέσα σ'ένα φαράγγι, κυλούν τα νερά του Ινδού ποταμού που πηγάζει απ' το Θιβέτ και συνεχίζει τον ρου του στο Πακιστάν. Πολλοί πιστεύουν ότι ο λόφος έλκει τα οχήματα προς τα πάνω και αναγκάζει τα αεροσκάφη που πετούν από πάνω του να παίρνουν ύψος προκειμένου ν' αποφύγουν μαγνητικές παρεμβολές.
Το πείραμα που προτείνεται να κάνουν οι ενδιαφερόμενοι είναι να τοποθετήσουν το όχημά τους στα ριζά του λόφου, να βάλουν το λεβιέ ταχυτήτων στο "νεκρό", να πάρουν το πόδι τους από το φρένο και να σβήσουν τη μηχανή. Θα δουν τότε ότι το αυτοκίνητό τους όχι μόνο ανεβαίνει το λόφο μόνο του αλλά επιταχύνει κιόλας, φτάνοντας μέχρι την ταχύτητα των 20 χλμ. την ώρα!
Η Τοπική Διοίκηση, προκειμένου να εκμεταλλευτεί το γεγονός, έχει τοποθετήσει για τους τουρίστες μια πινακίδα που λέει ότι εάν ένα όχημα αφεθεί σ'ένα συγκεκριμένο σημείο του δρόμου με σβησμένη μηχανή, θα βιώσουν το φαινόμενο.
Φυσικά, δεν υπάρχει κανένα "θαύμα" εδώ. Πρόκειται απλά περί ενός οπτικού εφφέ, μιας οφθαλμαπάτης. Η μορφολογία του εδάφους και οι γύρω αναφορές είναι τέτοιες που κάνουν μια πλαγιά που στην πραγματικότητα έχει μιαν ελαφρά κατωφερική κλίση να φαίνεται σαν να είναι ανωφερική. Έρευνες σπουδαστών του Πανεπιστημίου έδειξαν ότι οι μετρήσεις των μαγνητικών πεδίων στην περιοχή είναι μικρότερες από το πεδίο που δημιουργεί ένα ηλεκτρικό ψυγείο και σε καμμιά περίπτωση δεν επηρεάζουν οχήματα στο έδαφος ή στον αέρα. Αυτό που κινεί τα αυτοκίνητα δεν είναι τίποτ'άλλο από τη βαρύτητα!
Στη διάρκεια της ολιγόλεπτης στάσης μας και ενώ εμείς από τη μια χαζεύαμε μακρυά στο λόφο κάτι τύπους με μηχανές που προσπαθούσαν να "βιώσουν" το φαινόμενο - χωρίς να καταλαβαίνουμε αν και τι βίωναν και από την άλλη κάτι άλλους στο δρόμο που βάζανε σ'ένα σημείο στην άσφαλτο ένα μπαλάκι του τέννις και περίμεναν να δουν προς ποιά κατεύθυνση θα κινηθεί (από μόνο του), ο οδηγός μας βρήκε την ευκαιρία να σουλουπωθεί λιγάκι, έβγαλε το σχισμένο μπλουζάκι, φόρεσε ένα καθαρό πουκάμισο, καθάρισε και τα αίματα και ήταν έτοιμος να συνεχίσει για το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος.
Το τοπίο εξακολουθεί να είναι άγριο, ο δρόμος πλέον είναι κατηφορικός, με στροφές, πολλές στροφές, αλλά - ευτυχώς - όχι πολλή κυκλοφορία' εκτός από ελάχιστα ΙΧ (από άλλες ινδικές πολιτείες) τα περισσότερα οχήματα που κυκλοφορούν είναι είτε στρατιωτικά, είτε φορτηγά. Φαίνεται ότι πλησιάζουμε σιγά - σιγά προς τις όχθες του Ινδού - στ' αριστερά μας. Περνούμε και κάτι μεγάλες εγκαταστάσεις, στρατιωτικές προφανώς,
που προϊδεάζουν για το ότι κάτι σημαντικό γίνεται εκεί κοντά... κάτι που δεν αργούμε να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι: Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου τα νερά του ποταμού Zanskar από τα νότια ενώνονται με του Ινδού, διπλασιάζοντας τον όγκο του δεύτερου.
Εδώ υπάρχει γέφυρα που ενώνει τους δρόμους που ακολουθούν τις όχθες των ποταμών αλλά είναι ακόμη υπό κατασκευήν για τα αυτοκίνητα.
Το χειμώνα κάνει τόσο κρύο στην περιοχή που τα νερά του Zanskar παγώνουν και οι άνθρωποι περπατούν πάνω στην παγωμένη επιφάνεια για να πάνε από το Zanskar στο Leh. Συχνά είναι ο μόνος τρόπος αφού τα περάσματα είναι αδιαπέραστα από το πολύ χιόνι. Από εδώ, επίσης, ξεκινούν πολλές δραστηριότητες στην περιοχή, όπως είναι πολυήμερα τρέκκινγκ στην κοιλάδα του Zanskar, ράφτινγκ στα ποτάμια, κ.ά.
Ο δρόμος συνεχίζει κατηφορικά, μέχρι να φτάσει στο ίδιο επίπεδο με τον Ινδό και συνεχίζει με σχεδόν παράλληλη πορεία. Το τοπίο δεν αλλάζει, το ίδιο τραχύ και άγριο, σχεδόν ανύπαρκτη βλάστηση, αρκετές στροφές. Αυτά δε μας κάνουν εντύπωση πια. Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι οι πινακίδες που βλέπουμε στο πλάι του δρόμου, που καθόλου δε μοιάζουν μ' ό,τι έχουμε δει μέχρι τώρα, όλες επίσημες, όλες μέρος του σχεδίου HIMANK της B.R.O. που σκοπός του είναι - τι άλλο; - να κρατήσει τους οδηγούς ... ξύπνιους και ... ζωντανούς! Ωστόσο, γραμμένες όλες στ' αγγλικά, σε ποιούς, αλήθεια, απευθύνονται όταν ο μισός σχεδόν πληθυσμός της περιοχής είναι αγράμματος; Στους υπόλοιπους Ινδούς; Ξέρουν όλοι να διαβάζουν αγγλικά; Όλα τα κείμενα / ατάκες - με μια μικρή ή μεγαλύτερη δόση χιούμορ (λευκού ή μαύρου) προσπαθούν ν'αποτρέψουν τους οδηγούς από την επικίνδυνη οδήγηση και να περιορίσουν - όσο γίνεται - τ' ατυχήματα. Τέτοιου είδους πινακίδες υπάρχουν σε όλο το οδικό δίκτυο του Λαντάκ και πραγματικά αποτελούν ένα μοναδικό "αξιοθέατο" της περιοχής, αφού κάτι ανάλογο δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού στην Ινδία ή σε καμμιά άλλη χώρα! Απολαύστε μιαν επιλογή από αυτές, με τη μετάφρασή τους να ακολουθεί, σε φωτογραφίες που έχουν "αλιευθεί" από διάφορα σάιτ στο ιντερνετ:
Τα ατυχήματα απαγορεύονται σ' αυτόν τον δρόμο
Αυτός είναι αυτοκινητόδρομος, όχι δρόμος αγωνιστικής πίστας
Μη γίνεις γάμα στη γη των λάμα
Η γάτα έχει εννιά ζωές αλλά όχι κι αυτός που οδηγεί
Η ζωή είναι σύντομη, μην την κάνεις συντομότερη
Αν θες να δωρίσεις αίμα, μην το κάνεις στο δρόμο, πήγαινε στην τράπεζα αίματος
Ο χρόνος είναι χρήμα αλλά η ζωή είναι πολύτιμη
Μην του μιλάς, άσ'τον να οδηγήσει
Θυμήσου, πάντα κάποιος σε περιμένει στο τέλος του δρόμου
Η ταχύτητα συναρπάζει, αλλά σκοτώνει
Μετά το ουΐσκυ, η οδήγηση είναι ρίσκο
Τρεις είναι οι εχθροί στο δρόμο: Το αλκοόλ, η ταχύτητα, το μεγάλο φορτίο
Άσε την ασφάλεια ζωής σου να ωριμάσει πριν από σένα
Αν την αγαπάς, πάρε διαζύγιο από την ταχύτητα
Αγάπα τον γείτονα, αλλά όχι καθώς οδηγείς
Μικρά "εκκλησάκια" (σαν αυτά που "κοσμούν" τους ελληνικούς επαρχιακούς δρόμους) ινδικού τύπου, σε διάφορα σημεία της διαδρομής, δείχνουν είτε ότι οι οδηγοί δεν ξέρουν να διαβάζουν είτε ότι δε δίνουν και μεγάλη σημασία στις πινακίδες αυτές...
Λίγο αργότερα φθάνουμε στο χωριό Nimo που αποτελεί τοπικό διοικητικό κέντρο, με στρατιωτικές εγκαταστάσεις, σχολεία και λοιπές υποδομές, κάτι μάλλον φυσιολογικό αφού από εδώ ξεκινά ο,τιδήποτε έχει σχέση με τις δραστηριότητες ράφτινγκ στον Ινδό ποταμό.
Κινούμαστε πάντα πάνω από τα 3000 μέτρα και αν και δίπλα στο ποτάμι, η βλάστηση είναι ακόμη υποτυπώδης, αλλά τα ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας είναι πολύ περισσότερα - μέχρι που φτάνουμε στον πρώτο σοβαρό σταθμό της σημερινής μας περιήγησης, το ιστορικό Basgo, σε υψόμετρο 3300 μέτρα.
Ο δρόμος που ακολουθούμε δυτικά του Leh είναι ο Εθνικός Αυτοκινητόδρομος 1D (National Highway 1D) της Ινδίας, γνωστός και ως αυτοκινητόδρομος Srinagar - Leh που συνδέει την πρωτεύουσα του Κασμίρ με την πρωτεύουσα του Λαντάκ. Είναι ο ένας από τους δύο δρόμους που συνδέει το Leh με την υπόλοιπη Ινδία. Ο άλλος είναι ο αυτοκινητόδρομος Leh - Manali προς το Νότο.
Βαδίζουμε πάνω στα ίχνη του παλιού ιστορικού εμπορικού δρόμου της κεντρικής Ασίας που συνέδεε το Κασμίρ με την Κίνα, ακολουθώντας τη δυτική όχθη του Ινδού ποταμού, μέσα από ένα άγριο, αφιλόξενο και εξαιρετικά επικίνδυνο έδαφος, στο οποίο δεν φυτρώνει τίποτα. Μια έρημος στα ... 4000 μέτρα, με ελάχιστους κατοίκους σε απομονωμένα μικρά χωριουδάκια τα οποία - ωστόσο - είναι σημαντικά, τόσο ιστορικά, όσο και πολιτιστικά (ένα απ' αυτά θα επισκεφθούμε την επόμενη μέρα). Η περιοχή δέχεται ισχυρή χιονόπτωση το χειμώνα και ο δρόμος κλείνει για περίπου 6 μήνες. Περί τα τέλη Μαρτίου ή αρχές Απριλίου κάθε έτους, ο Οργανισμός Συνοριακών Δρόμων (Border Roads Organization - B.R.O.) ξεκινά τον εκχιονισμό και τη συντήρησή του.
Μέχρι τον 17ο και 18ο αιώνα, ο δρόμος αυτός δεν ήταν παρά ένα μονοπάτι που ακόμη και τα μουλάρια με το ζόρι το διασχίζανε. Τον 19ο αιώνα η κατάστασή του βελτιώθηκε, επιτρέποντας τη διάσχισή του από τα καραβάνια. Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας και όταν άρχισαν οι εντάσεις με το γειτονικό Πακιστάν αλλά και με την Κίνα λίγο αργότερα, η ινδική κυβέρνηση άρχισε την κατασκευή του δρόμου από τη Srinagar το 1962. Δυο χρόνια μετά έφτασε στο Kargil και δέκα χρόνια αργότερα, το 1974, στο Leh. Τότε δόθηκε ο δρόμος και σε δημόσια χρήση.
Λίγα χιλιόμετρα και μερικά λεπτά αργότερα, μετά την όπου-φύγει-φύγει αναχώρησή μας από το ναό των Σιχ, με την Ε. να τρέμει ακόμη και να επαναλαμβάνει συνέχεια "Δεν θέλω να ξαναδώ Σιχ... δε θέλω να τους ξαναδώ!" και τον οδηγό σε και-γω-δεν-ξέρω-τι-κατάσταση, φτάνουμε στην τοποθεσία που έχει βαφτιστεί "Μσγνητικός Λόφος" (Magnetic Hill).
Ο λόφος βρίσκεται σε μια απόσταση 30 περίπου χιλιομέτρων από το Leh. Στη νότια πλευρά του, μέσα σ'ένα φαράγγι, κυλούν τα νερά του Ινδού ποταμού που πηγάζει απ' το Θιβέτ και συνεχίζει τον ρου του στο Πακιστάν. Πολλοί πιστεύουν ότι ο λόφος έλκει τα οχήματα προς τα πάνω και αναγκάζει τα αεροσκάφη που πετούν από πάνω του να παίρνουν ύψος προκειμένου ν' αποφύγουν μαγνητικές παρεμβολές.
Το πείραμα που προτείνεται να κάνουν οι ενδιαφερόμενοι είναι να τοποθετήσουν το όχημά τους στα ριζά του λόφου, να βάλουν το λεβιέ ταχυτήτων στο "νεκρό", να πάρουν το πόδι τους από το φρένο και να σβήσουν τη μηχανή. Θα δουν τότε ότι το αυτοκίνητό τους όχι μόνο ανεβαίνει το λόφο μόνο του αλλά επιταχύνει κιόλας, φτάνοντας μέχρι την ταχύτητα των 20 χλμ. την ώρα!
Η Τοπική Διοίκηση, προκειμένου να εκμεταλλευτεί το γεγονός, έχει τοποθετήσει για τους τουρίστες μια πινακίδα που λέει ότι εάν ένα όχημα αφεθεί σ'ένα συγκεκριμένο σημείο του δρόμου με σβησμένη μηχανή, θα βιώσουν το φαινόμενο.
Φυσικά, δεν υπάρχει κανένα "θαύμα" εδώ. Πρόκειται απλά περί ενός οπτικού εφφέ, μιας οφθαλμαπάτης. Η μορφολογία του εδάφους και οι γύρω αναφορές είναι τέτοιες που κάνουν μια πλαγιά που στην πραγματικότητα έχει μιαν ελαφρά κατωφερική κλίση να φαίνεται σαν να είναι ανωφερική. Έρευνες σπουδαστών του Πανεπιστημίου έδειξαν ότι οι μετρήσεις των μαγνητικών πεδίων στην περιοχή είναι μικρότερες από το πεδίο που δημιουργεί ένα ηλεκτρικό ψυγείο και σε καμμιά περίπτωση δεν επηρεάζουν οχήματα στο έδαφος ή στον αέρα. Αυτό που κινεί τα αυτοκίνητα δεν είναι τίποτ'άλλο από τη βαρύτητα!
Στη διάρκεια της ολιγόλεπτης στάσης μας και ενώ εμείς από τη μια χαζεύαμε μακρυά στο λόφο κάτι τύπους με μηχανές που προσπαθούσαν να "βιώσουν" το φαινόμενο - χωρίς να καταλαβαίνουμε αν και τι βίωναν και από την άλλη κάτι άλλους στο δρόμο που βάζανε σ'ένα σημείο στην άσφαλτο ένα μπαλάκι του τέννις και περίμεναν να δουν προς ποιά κατεύθυνση θα κινηθεί (από μόνο του), ο οδηγός μας βρήκε την ευκαιρία να σουλουπωθεί λιγάκι, έβγαλε το σχισμένο μπλουζάκι, φόρεσε ένα καθαρό πουκάμισο, καθάρισε και τα αίματα και ήταν έτοιμος να συνεχίσει για το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος.
Το τοπίο εξακολουθεί να είναι άγριο, ο δρόμος πλέον είναι κατηφορικός, με στροφές, πολλές στροφές, αλλά - ευτυχώς - όχι πολλή κυκλοφορία' εκτός από ελάχιστα ΙΧ (από άλλες ινδικές πολιτείες) τα περισσότερα οχήματα που κυκλοφορούν είναι είτε στρατιωτικά, είτε φορτηγά. Φαίνεται ότι πλησιάζουμε σιγά - σιγά προς τις όχθες του Ινδού - στ' αριστερά μας. Περνούμε και κάτι μεγάλες εγκαταστάσεις, στρατιωτικές προφανώς,
που προϊδεάζουν για το ότι κάτι σημαντικό γίνεται εκεί κοντά... κάτι που δεν αργούμε να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι: Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου τα νερά του ποταμού Zanskar από τα νότια ενώνονται με του Ινδού, διπλασιάζοντας τον όγκο του δεύτερου.
Εδώ υπάρχει γέφυρα που ενώνει τους δρόμους που ακολουθούν τις όχθες των ποταμών αλλά είναι ακόμη υπό κατασκευήν για τα αυτοκίνητα.
Το χειμώνα κάνει τόσο κρύο στην περιοχή που τα νερά του Zanskar παγώνουν και οι άνθρωποι περπατούν πάνω στην παγωμένη επιφάνεια για να πάνε από το Zanskar στο Leh. Συχνά είναι ο μόνος τρόπος αφού τα περάσματα είναι αδιαπέραστα από το πολύ χιόνι. Από εδώ, επίσης, ξεκινούν πολλές δραστηριότητες στην περιοχή, όπως είναι πολυήμερα τρέκκινγκ στην κοιλάδα του Zanskar, ράφτινγκ στα ποτάμια, κ.ά.
Ο δρόμος συνεχίζει κατηφορικά, μέχρι να φτάσει στο ίδιο επίπεδο με τον Ινδό και συνεχίζει με σχεδόν παράλληλη πορεία. Το τοπίο δεν αλλάζει, το ίδιο τραχύ και άγριο, σχεδόν ανύπαρκτη βλάστηση, αρκετές στροφές. Αυτά δε μας κάνουν εντύπωση πια. Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι οι πινακίδες που βλέπουμε στο πλάι του δρόμου, που καθόλου δε μοιάζουν μ' ό,τι έχουμε δει μέχρι τώρα, όλες επίσημες, όλες μέρος του σχεδίου HIMANK της B.R.O. που σκοπός του είναι - τι άλλο; - να κρατήσει τους οδηγούς ... ξύπνιους και ... ζωντανούς! Ωστόσο, γραμμένες όλες στ' αγγλικά, σε ποιούς, αλήθεια, απευθύνονται όταν ο μισός σχεδόν πληθυσμός της περιοχής είναι αγράμματος; Στους υπόλοιπους Ινδούς; Ξέρουν όλοι να διαβάζουν αγγλικά; Όλα τα κείμενα / ατάκες - με μια μικρή ή μεγαλύτερη δόση χιούμορ (λευκού ή μαύρου) προσπαθούν ν'αποτρέψουν τους οδηγούς από την επικίνδυνη οδήγηση και να περιορίσουν - όσο γίνεται - τ' ατυχήματα. Τέτοιου είδους πινακίδες υπάρχουν σε όλο το οδικό δίκτυο του Λαντάκ και πραγματικά αποτελούν ένα μοναδικό "αξιοθέατο" της περιοχής, αφού κάτι ανάλογο δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού στην Ινδία ή σε καμμιά άλλη χώρα! Απολαύστε μιαν επιλογή από αυτές, με τη μετάφρασή τους να ακολουθεί, σε φωτογραφίες που έχουν "αλιευθεί" από διάφορα σάιτ στο ιντερνετ:
Τα ατυχήματα απαγορεύονται σ' αυτόν τον δρόμο
Αυτός είναι αυτοκινητόδρομος, όχι δρόμος αγωνιστικής πίστας
Μη γίνεις γάμα στη γη των λάμα
Η γάτα έχει εννιά ζωές αλλά όχι κι αυτός που οδηγεί
Η ζωή είναι σύντομη, μην την κάνεις συντομότερη
Αν θες να δωρίσεις αίμα, μην το κάνεις στο δρόμο, πήγαινε στην τράπεζα αίματος
Ο χρόνος είναι χρήμα αλλά η ζωή είναι πολύτιμη
Μην του μιλάς, άσ'τον να οδηγήσει
Θυμήσου, πάντα κάποιος σε περιμένει στο τέλος του δρόμου
Η ταχύτητα συναρπάζει, αλλά σκοτώνει
Μετά το ουΐσκυ, η οδήγηση είναι ρίσκο
Τρεις είναι οι εχθροί στο δρόμο: Το αλκοόλ, η ταχύτητα, το μεγάλο φορτίο
Άσε την ασφάλεια ζωής σου να ωριμάσει πριν από σένα
Αν την αγαπάς, πάρε διαζύγιο από την ταχύτητα
Αγάπα τον γείτονα, αλλά όχι καθώς οδηγείς
Μικρά "εκκλησάκια" (σαν αυτά που "κοσμούν" τους ελληνικούς επαρχιακούς δρόμους) ινδικού τύπου, σε διάφορα σημεία της διαδρομής, δείχνουν είτε ότι οι οδηγοί δεν ξέρουν να διαβάζουν είτε ότι δε δίνουν και μεγάλη σημασία στις πινακίδες αυτές...
Λίγο αργότερα φθάνουμε στο χωριό Nimo που αποτελεί τοπικό διοικητικό κέντρο, με στρατιωτικές εγκαταστάσεις, σχολεία και λοιπές υποδομές, κάτι μάλλον φυσιολογικό αφού από εδώ ξεκινά ο,τιδήποτε έχει σχέση με τις δραστηριότητες ράφτινγκ στον Ινδό ποταμό.
Κινούμαστε πάντα πάνω από τα 3000 μέτρα και αν και δίπλα στο ποτάμι, η βλάστηση είναι ακόμη υποτυπώδης, αλλά τα ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας είναι πολύ περισσότερα - μέχρι που φτάνουμε στον πρώτο σοβαρό σταθμό της σημερινής μας περιήγησης, το ιστορικό Basgo, σε υψόμετρο 3300 μέτρα.
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
