Γκάνα Μπενίν Τόγκο Στη Δυτική Αφρική του βουντού και του δουλεμπορίου

[LULLU]

ωραια ιστορια καλογραμμενη με πολλα στοιχεια .. ευχαριστουμε ..παντα καλα και πολλα ταξιδια αν και δεν εχουν μεινει και πολλες χωρες στην λιστα σας..

 

[dbalats]

ωραια ιστορια καλογραμμενη με πολλα στοιχεια .. ευχαριστουμε ..παντα καλα και πολλα ταξιδια αν και δεν εχουν μεινει και πολλες χωρες στην λιστα σας..

Ευχαριστώ πολύ. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλές ακόμη χώρες στη λίστα μου.

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΕΝΑΤΟ. OUIDAH: ΒΟΥΝΤΟΥ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΟΥ ΤΗΣ ΔΑΧΟΜΕΗΣ

Ο Μπεν μας ρωτάει αν θέλουμε να πάμε στην Ouidah από τον κεντρικό δρόμο που είναι πολύ καλός, ή από τον παραλιακό που είναι χωματόδρομος, αλλά γραφικός, και φυσικά επιλέγουμε τον τελευταίο. Άλλωστε η απόσταση δεν είναι πολύ μεγάλη. Δεν μετανιώνουμε για αυτό, η διαδρομή είναι εκπληκτική, δίπλα σε μια τεράστια παραλία με χρυσή άμμο, πλαισιωμένη από πανύψηλους φοίνικες και με τα κύματα του Ατλαντικού να σβήνουν παφλάζοντας. Πολλές γραφικές ψαράδικες καλύβες είναι διάσπαρτες και σε ορισμένα σημεία ομάδες από ψαράδες ρίχνουν τα δίχτυα τους. Η τεχνική είναι η εξής: Μια μεγάλη ομάδα από καμιά 20ριά ψαράδες σέρνουν ένα τεράστιο δίχτυ μέσα στον ωκεανό, το οποίο προωθούν πολύ βαθιά και πιο πέρα το ξαναβγάζουν στην ακτή, σχηματίζοντας με τον τρόπο αυτό ένα τεράστιο ημικύκλιο, η καμπύλη του οποίου βρίσκεται μέσα στο νερό, ενώ η ευθεία αντιστοιχεί στην αμμουδιά. Στη μια άκρη του ημικυκλίου βρίσκεται η μια ομάδα των ψαράδων και στην άλλη άκρη, που απέχει τουλάχιστον 200 μέτρα, βρίσκεται μια δεύτερη ομάδα. Και οι δύο ομάδες λοιπόν τραβούν το δίχτυ προς τα έξω, παρασέρνοντας όλα τα ψάρια που υπάρχουν μέσα στο υδάτινο αυτό ημικύκλιο. Σταματάμε να τους βγάλουμε μερικές φωτογραφίες, αλλά μας πλησιάζει ο αρχηγός τους και μας ζητάει χρήματα. Μετά από κάποια διαπραγμάτευση συμφωνούμε και τους φωτογραφίζουμε ελεύθερα. Συνεχίζουμε δίχως άλλες διακοπές για το ξενοδοχείο μας που είναι παραλιακό, με ωραιότατη πισίνα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα ακριβό. Το κολύμπι σε πολλές ακτές της χώρας, όπως και στο Τόγκο, είναι επικίνδυνο, επειδή υπάρχουν πολλά ισχυρά θαλάσσια ρεύματα, οπότε οι πισίνες είναι αναγκαίες. Είμαστε λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη, οπότε θα περάσουμε – ως συνήθως, την βραδιά στο ξενοδοχείο μας, με ένα γευστικό και πρωτότυπο δείπνο από ψητό κοτόπουλο!

Ξαναπερνώντας από την Cotonou

Η παραλιακή διαδρομή προς την Ouidah και οι ψαράδες του Ατλαντικού

Το ξενοδοχείο μας στην Ouidah

Το επόμενο πρωί ξεκινούμε για την περιήγηση της Ouidah. Όλη η περιοχή αυτή του Μπενίν διαποτίζεται από την ισχυρή παρουσία του βουντού, το οποίο εδώ ακολουθεί το 90% του πληθυσμού, αλλά κυρίως από την ιστορία του δουλεμπορίου. Οι ιστορικές ρίζες των φυλετικών διακρίσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, μπορεί να ανιχνευθούν στο παρελθόν με το δουλεμπόριο της Βόρειας Αμερικής και την απαγωγή πάνω από 20 εκατομμύρια Αφρικανών. Και παρά την γενική μας αντίληψη ότι το Αφρικανικό δουλεμπόριο διενεργήθηκε από κτηνώδεις, οπλοφόρους Ευρωπαίους δουλεμπόρους που εκμεταλλεύθηκαν ανύποπτα, παθητικά, αθώα θύματα από τις χώρες της Αφρικής, αυτό δεν θα ήταν δυνατό δίχως συνενόχους Αφρικανούς που συνεργάσθηκαν στην θυματοποίηση αυτή. Προαποικιακές αυτοκρατορίες, όπως η Δαχομέη και η Ashanti, τα λιμάνια των οποίων στις ακτές του Ατλαντικού ανθούσαν, συσσώρευσαν τεράστιο πλούτο και δύναμη σαν αποτέλεσμα του εμπορίου των Αφρικανών συνανθρώπων τους.

Ένα από τα σημαντικότερα αυτά λιμάνια των σκλάβων ήταν και η Ouidah. Από τον 17ο μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, οι άνθρωποι της υπαίθρου που συλλαμβάνονταν σε όλη την Δυτική Αφρική έφευγαν από την Ouidah για την Αμερική. Σήμερα η Ouidah είναι μια πόλη στην ακτή του Μπενίν, ήσυχη και χαλαρή, πλούσια όμως σε ιστορία , μια πόλη ακραίων αντιθέσεων. Αποτελεί ένα από τα πιο κακόφημα ονόματα στο δουλεμπόριο του Ατλαντικού, του δουλεμπορίου που έσυρε εκατομμύρια χτυπημένων και απελπισμένων Αφρικανών προς τον Νέο Κόσμο, αλλά είναι επίσης η πνευματική πρωτεύουσα της χώρας με ακμάζουσα και ζωντανή κουλτούρα Βουντού, αλλά και ένα κέντρο καλλιτεχνών. Η πόλη αυτή θα πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή του προγράμματος κάθε ταξιδιώτη που ενδιαφέρεται για την Αφρικανική ιστορία. Οι άνθρωποι της Ouidah είναι φιλόξενοι, ευγενικοί και τους αρέσει να μιλούν για την πόλη τους, τα έθιμά τους, τις τελετές τους και την ιστορία τους. Εδώ είναι ο τόπος γέννησης του Βουντού, το οποίο έλαβε την μεγαλύτερή του ανάπτυξη κατά την εποχή του Βασιλείου της Δαχομέης, έχοντας όμως παραμείνει αμετάβλητο με το πέρασμα των αιώνων. Το Βουντού, αντίθετα από αυτά που εμείς οι Δυτικοί έχουμε μάθει να πιστεύουμε, δεν είναι μια κακόβουλη πρακτική μαύρης μαγείας, αλλά η επιδίωξη της αποκατάστασης της αρμονίας μεταξύ του ανθρώπου και του σύμπαντος, μέσω προσφορών που βασίζονται σε βότανα, ζώα και πνευματικές τελετές με σκοπό να επιτευχθεί η ευτυχία και η ευημερία. Το βουντού αποτελεί τμήμα της ζώσας καθημερινής πραγματικότητας για τους κατοίκους του Μπενίν, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν φετίχ που φυλάνε και προστατεύουν την πρόσβαση σε χωριά, αγορές και κατοικίες.

Πρώτη μας στάση στην Ouidah είναι η Πόρτα της Μη Επιστροφής, τσιμεντένια και μπρούτζινη αναμνηστική αψίδα σχεδιασμένη από τον αρχιτέκτονα Yves Ahouen-Gnimon. Η αψίδα είναι αναμνηστική του δουλεμπορίου των Αφρικανών σκλάβων, που μπάρκαραν από την Ouidah για την Αμερική. Λίγο πιο δίπλα βρίσκεται το Αναμνηστικό του Μεγάλου Ιωβηλαίου του 2000 κατασκευασμένο εις ανάμνηση των “πρώτων αγγελιοφόρων καλών νέων στην Δαχομέη”. Το μνημείο αυτό καλωσορίζει τους ξεχασμένους γιούς και κόρες της Αφρικανικής διασποράς για την επιστροφή τους στη γη της Δαχομέης. Ένας μεγάλος σταυρός στέκεται στο κέντρο του σχήματος της χώρας, ενώ φαίνονται εικόνες ευλαβών Αφρικανών που υψώνουν τα χέρια τους ψηλά προς τον σταυρό, η χώρα, και ένα φωτισμένο σχήμα πυραμίδας που αιωρείται στην γωνία. Η Πόρτα της Μη Επιστροφής βρίσκεται στο τέλος της Πορείας των Σκλάβων, ένα μονοπάτι στην Ouidah που καλύπτει τα τελευταία 4 χιλιόμετρα που έπρεπε να πάρουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι που απήχθησαν στην Αφρική για να γίνουν σκλάβοι, προτού επιβιβαστούν στα πλοία του σκλαβοπάζαρου του Ατλαντικού. Ο χωματόδρομος εκτείνεται από την πλατεία αγοράς της πόλης, όπου κάποτε πουλιούνταν οι σκλάβοι, μέχρι την Πόρτα της Μη Επιστροφής στις αμμουδερές παραλίες του Ατλαντικού Ωκεανού και περιέχει πάνω από εκατό αγάλματα και έναν αριθμό τοιχογραφιών με σκοπό την ανάμνηση των θυμάτων αυτών. Παίρνουμε την διαδρομή αυτή και συναντούμε πολλά τέτοια γλυπτά, όπως ένα άγαλμα του Τρικέφαλου Θεού Densu και Συζύγου της Mami Wata (Πνεύμα Νερού), διάφορα ζώα και το άγαλμα μιας Αμαζόνας, του στρατού της Δαχομέης.

Η Πόρτα της Μη Επιστροφής, Ouidah

Το Αναμνηστικό του Μεγάλου Ιωβηλαίου του 2000, Ouidah

Η Πορεία των Σκλάβων, Ouidah

Φθάνουμε στο Ιερό Δάσος του Kpasse, αφού διασχίσουμε την Ouidah. Το Ιερό Δάσος της Ouidah είναι μια ιδιαίτερα πνευματική τοποθεσία για τους πιστούς του Βουντού. Υπήρξε το μέρος ταφής του Βασιλέα του Kpasse, του πρώτου Βασιλέα της Ouidah που ζούσε στη Savi. Όταν αισθάνθηκε ότι επρόκειτο να πεθάνει, είπε στα παιδιά του ότι δεν ήθελε οι άνθρωποι να δουν το σώμα του. Μια ημέρα εξαφανίσθηκε και μετά από πολλά σημάδια από ένα παγώνι και έναν πάνθηρα, ανακάλυψαν ότι ο Βασιλιάς μεταμορφώθηκε σε ένα μικρό δέντρο Ιρόκο που μεγάλωνε στο χορτάρι. Σύμφωνα με την οδηγία που είχε δώσει προτού πεθάνει, κάθε χρόνο διεξάγεται μια πνευματική τελετή στο δάσος εις μνήμην του, παράδοση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το δάσος είναι ένα πανέμορφο καταπράσινο βαθυϊσκιωτο δάσος με πολύ ψηλά δέντρα. Αυτό που εντυπωσιάζει όμως είναι τα διάφορα αγάλματα που συναντούμε συνεχώς κατά τον περίπατό μας, τα οποία αναπαριστούν διάφορες θεότητες Βουντού και έχουν σχεδιασθεί από τον φημισμένο καλλιτέχνη του Μπενίν, Cyprien Tokoudagba. Ο πνευματικός κόσμος του Βουντού αποτελείται από την Mahou, την ανώτερη ύπαρξη και από 100 περίπου θεότητες – που αντιπροσωπεύουν διάφορα φαινόμενα.

Η είσοδος του Ιερού Δάσους έχει την ζωγραφιά του ιερού πάνθηρα, του παγωνιού και του ιρόκο, σύμφωνα με την παράδοση. Μας αναλαμβάνει για τον περίπατο ο τοπικός οδηγός, που μας εξηγεί τα διάφορα αγάλματα που συναντούμε. Αμέσως μετά την είσοδό μας, βλέπουμε το άγαλμα του Legba, του άρρενα αντίποδα της Mahu που συμβολίζεται σαν ένας άνδρας με κέρατα και προέχοντα φαλλό. Είναι ο φρουρός της θύρας των πνευμάτων, και έτσι μόνο μέσω του Legba είναι δυνατόν να έρθεις σε επαφή με τους άλλους θεούς. Στη συνέχεια βλέπουμε πολλά ακόμη αγάλματα θεοτήτων, όπως το άγαλμα της Minona, θεάς της Γης και δημιουργού του σύμπαντος, που είναι μητέρα της Mahou. Επίσης, το άγαλμα του Aidohwedo, θεού του ουράνιου τόξου, καθώς και θεού της συνέχειας και του πλούτου, που συμβολίζεται σαν φίδι. Ακόμη, το άγαλμα του Heviosso, της θεότητας Βουντού που αντιπροσωπεύει τις καταιγίδες, τις αστραπές και την δικαιοσύνη, καθώς και το άγαλμα του Sakpata, θεότητα της ασθένειας, της ίασης και της γης. Στο κέντρο του δάσους υπάρχει ο ιερός ναός του πύθωνα, και δίπλα του ο τόπος φύλαξης εθιμοτυπικών δοχείων νερού που ονομάζονται gozins, με τα οποία φέρνουν νερό κατά την διάρκεια της τελετής Βουντού Gozin. Κατά την τελετή Gozin πραγματοποιείτο συλλογή νερού σε δοχεία από τα ιερά ποτάμια κοντά στην πόλη, που συνοδευόντουσαν από διάφορες δημόσιες τελετουργίες για τις θεότητες Βουντού. Στους τοίχους υπάρχουν ζωγραφιές που αναπαριστούν την πομπή των γυναικών που φέρουν πήλινες κανάτες gozins στα κεφάλια τους.

Στο Ιερό Δάσος του Kpasse, Ouidah

Ο Ιερός Ναός του Πύθωνα, Ιερό Δάσος του Kpasse, Ouidah

Αμέσως μετά το Ιερό Δάσος πηγαίνουμε στο Μουσείο Ιστορίας της Ouidah, το οποίο ρίχνει μια ματιά στην σκοτεινή ιστορία του τόπου. Μεταξύ του 17ου και του 19ου αιώνα, εδώ είναι όπου σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι μεταφέρθηκαν από την Αφρική διά μέσου του Ατλαντικού στην Αμερική για να ζήσουν και να πεθάνουν σαν σκλάβοι. Ανακαινισμένο και σε επαναλειτουργία από το 1967, το μουσείο των 2.5 στρεμμάτων υπήρξε κάποτε ένα Πορτογαλικό φρούριο και κέντρο δουλεμπορίου. Το φρούριο ονομάζονταν Fortaleza Sao Joao Batista και το όλο σύμπλεγμα περιλαμβάνει μέσα στα τείχη του ένα παρεκκλήσι, μια στρατιωτική φρουρά και στρατώνες, και μια κατοικία. Δυστυχώς και εδώ δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση στο εσωτερικό του. Βγαίνοντας από το Μουσείο ακούμε μουσική και ψαλμωδίες. Απέναντι βρίσκεται μια τοπική εκκλησία, κάποιου χριστιανικού δόγματος. Πηγαίνουμε γεμάτοι περιέργεια και βλέπουμε μέσα στην αίθουσα πολλούς πιστούς που τραγουδούν ψαλμούς ρυθμικά, ενώ ένα μουσικό συγκρότημα παίζει σε μια εξέδρα. Ο υπεύθυνος της τελετής μας βλέπει, και αφού μας καλωσορίζει μας δίνει καθίσματα να παρακολουθήσουμε. Βγάζω 2-3 φωτογραφίες πολύ διακριτικά, το βρίσκω αγένεια όμως να τραβήξω και βίντεο, που θα είχε πολύ ενδιαφέρον. Σε λίγο φεύγουμε και κατευθυνόμαστε στο Ναό των Πυθώνων, την τελευταία μας στάση στην Ouidah.

Το Μουσείο Ιστορίας της Ouidah

Σε ναό της Ouidah

Στην πόλη της Ouidah

Ο Ναός των Πυθώνων είναι ένας τόπος ιστορικού και σύγχρονου συμβολισμού και πνευματικής πρακτικής στην Ouidah. Τα φίδια είναι ένα σπουδαίο τοτέμ για τους οπαδούς του Βουντού, αποτελούν σπουδαία θρησκευτικά σύμβολα και τυγχάνουν μεγάλου σεβασμού από τους πιστούς. Σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, ο βασιλιάς της Ouidah βρήκε καταφύγιο σε ένα δάσος από εκείνους που ζητούσαν να τον φονεύσουν κατά την διάρκεια ενός πολέμου στα 1700. Όταν κρυβόταν, οι πύθωνες εμφανίσθηκαν από το δάσος και εμπόδισαν την σύλληψή του. Εις ανάμνηση του ρόλου τους στην προστασία του, παρήγγειλε την δημιουργία μερικών μνημείων. Μπαίνουμε μέσα στον Ναό και ο τοπικός οδηγός τυλίγει έναν πύθωνα γύρω από τον λαιμό του και στη συνέχεια μας προσκαλεί να τυλιχτούμε και εμείς. Διστάζουμε λίγο στην αρχή, αλλά τελικά το κάνουμε χωρίς απρόοπτα ευτυχώς. Στον περίβολο του ναού υπάρχει ένα γυμνόστηθο άγαλμα της Mami Wata (Μαμάς του Νερού), ένα πνεύμα νερού που τιμάται στην Αφρική. Ένα μεγάλο φίδι (σύμβολο της μαντείας και της θεότητας) την συνοδεύει, περιτυλίγοντάς την. Βγαίνοντας από τον ναό βλέπουμε απέναντι μια μεγάλη σύγχρονη εκκλησία, την Βασιλική της Παναγίας της Άμωμης Σύλληψης.

Ο Ναός των Πυθώνων, Ouidah

Η Βασιλική της Παναγίας της Άμωμης Σύλληψης, Ouidah

Ο προορισμός μας σήμερα είναι το Grand Popo, ένα θέρετρο κοντά στα σύνορα με το Τόγκο. Θα κάνουμε, όμως, μια μεγάλη παράκαμψη για να επισκεφθούμε το Possotomè, ένα μικρό ψαροχώρι στην ακτή της Λίμνης Ahémé, όπου όλοι οι κάτοικοι ακολουθούν τις παραδοσιακές πίστεις και την κουλτούρα βουντού. Η διαδρομή μας είναι πολύ όμορφη, παράλληλη με την δυτική όχθη της Λίμνης Ahémé, της δεύτερης μεγαλύτερης λίμνης του Μπενίν μετά την Nokoué. Υπάρχουν πολλά χωριά και κίνηση στους δρόμους, με μαγαζιά και υπαίθριους πωλητές παντού. Φθάνουμε στο Possotomè, ένα χωριουδάκι στην όχθη της λίμνης, και βρίσκουμε πολλά παιδιά συγκεντρωμένα που παίζουν. Έρχονται κοντά μας και ζητούν να φωτογραφηθούν μαζί μας, που φυσικά το κάνουμε ευχαρίστως. Μας κάνει εντύπωση ότι κανένα δεν μας ζητάει χρήματα ή οτιδήποτε, ευτυχώς τις χώρες αυτές δεν τις έχει διαφθείρει ακόμη ο τουρισμός, τουλάχιστον στο εσωτερικό τους. Ο τοπικός ξεναγός αναλαμβάνει την βόλτα μας και μας πηγαίνει σε ένα μονοπάτι στις όχθες της λίμνης, εξηγώντας μας τους διάφορους συμβολισμούς και δοξασίες Βουντού. Δυστυχώς η ζέστη είναι πολύ έντονη, και γυρίζουμε με ανακούφιση στον κλιματισμό του αυτοκινήτου μας. Φεύγουμε για το Grand Popo, το καταφύγιο σε όσους ταξιδιώτες κουράζονται από την εξερεύνηση της ιστορίας της δουλείας και της κουλτούρας του βουντού στην Ouidah.

Στον δρόμο για την Possotomè

Στην Possotomè

 

[Smaragda53]

εκπληκτικές φωτογραφίες, κινηματογραφικές!

 

[dbalats]

εκπληκτικές φωτογραφίες, κινηματογραφικές!

Ευχαριστώ πολύ

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ. GRAND POPO KAI ΤΕΛΕΤΗ ΒΟΥΝΤΟΥ

Φθάνουμε στο Grand Popo νωρίς το απόγευμα. Η πόλη βρίθει Αφρικανικής ομορφιάς και οι κάτοικοι είναι φιλικοί και πρόσχαροι. Υπάρχουν πολλά καλά ξενοδοχεία και θέρετρα στην πόλη και οι παραλίες είναι φανταστικές για να ξεκουραστείς και να κολυμπήσεις. Το ξενοδοχείο μας είναι επάνω στην θάλασσα, με κλασσική όψη θέρετρου, πισίνα, ομπρέλες, μεγάλο κήπο, ρεστωράν, ωραία δωμάτια. Μόνο ένα μειονέκτημα έχει, απουσία wifi (μεγάλη αποτοξίνωση στο ταξίδι αυτό). Για πρώτη φορά συναντούμε και κάποιους τουρίστες, κυρίως Γάλλους. Περνάμε ένα χαλαρό και αναζωογονητικό βράδυ τρώγοντας ωραίο ψητό κοτόπουλο – ο ένας από τους φίλους μας που απεχθάνεται το κοτόπουλο, κόντεψε να πάθει κατάθλιψη στο ταξίδι αυτό! Και το επόμενο πρωί ξεκινάμε μια κρουαζιέρα κατά μήκος του Ποταμού Mono. Ο Ποταμός Mono είναι ο μεγαλύτερος ποταμός του ανατολικού Τόγκο, με περίπου 400 χιλιόμετρα μήκος, ο οποίος κατά μήκος του νοτιότερου τμήματός του κοντά στην εκβολή του σχηματίζει το διεθνές σύνορο μεταξύ Τόγκο και Μπενίν. Ο ποταμός εκβάλλει στον Κολπίσκο του Μπενίν μέσω ενός εκτεταμένου συστήματος από λιμνοθάλασσες και λίμνες με υφάλμυρο νερό, συμπεριλαμβανομένης της Λίμνης Τόγκο. Στη βάρκα μας εκτός από τον Μπεν και τον καπετάνιο, βρίσκεται και ο τοπικός ξεναγός μας, που χαμογελάει συνεχώς, αλλά έχει μόνο ένα δόντι μπροστά! Προσπαθήσαμε πολλές φορές να τον φωτογραφίσουμε, αλλά πάντοτε σοβάρευε και δεν τον πετύχαμε σε κατάλληλη φάση.

Το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας στο Grand Popo

Η κρουαζιέρα μας στον Ποταμό Mono

Η εκδρομή μας κρατάει μερικές ώρες, πηγαίνουμε παράλληλα με τις όχθες του ποταμού που είναι γεμάτες από την χαρακτηριστική βλάστηση μαγκρόβια, τα υδρόφιλα δέντρα που μπαίνουν μέσα στο νερό, ενώ υπάρχουν και αρκετά εξωτικά πουλιά. Στις όχθες υπάρχουν μερικά χωριά και συχνά συναντούμε πιρόγες με ντόπιους ψαράδες. Φθάνουμε στο Bouches du Roi, την εκβολή του Ποταμού Mono. Εδώ, η πραγματική εκβολή του Μοno ρέει στην θάλασσα σε μια γυμνή, ανεμοδαρμένη και αμμουδερή παραλία, γεμάτη γλάρους και άλλα θαλασσοπούλια. Είναι πολύ όμορφο μέρος και καθόμαστε αρκετή ώρα. Στην άμμο υπάρχουν πολλά καβούρια που μπαινοβγαίνουν στα νερά.

Στις εκβολές του Ποταμού Μοno

Στην επιστροφή σταματάμε σε ένα χωριό, από αυτά που παρασκευάζουν αλάτι. Μας εξηγούν όλη την διαδικασία που περιλαμβάνει σκάψιμο του εδάφους και συγκέντρωση αλατούχου χώματος το οποίο βράζουν σε μεγάλα καζάνια και με μια διαδικασία απόσταξης εξάγουν το αλάτι, το οποίο και εμπορεύονται. Στο τέλος μας δίνουν να πιούμε χυμό καρύδας και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας για λίγη ξεκούραση.

Στο χωριό παραγωγής αλατιού, ποταμός Μοno

Το απογευματινό πρόγραμμα περιλαμβάνει την παρακολούθηση μιας τελετής Βουντού. Κάνουμε πάλι την ίδια αρχική διαδρομή, από το ξενοδοχείο μας στην όχθη του ποταμού Mono, και μπαίνουμε σε μια βάρκα που μας περνάει στην απέναντι όχθη του ποταμού. Εκεί, μετά από λίγο περπάτημα φθάνουμε σε ένα χωριό, το χωριό βουντού Gbekon, στο οποίο θα παρακολουθήσουμε την τελετή. Πηγαίνουμε στην κεντρική πλατεία και μας δίνουν τιμητικές θέσεις. Δεν υπάρχουν άλλοι ξένοι στο χωριό. Απέναντί μας είναι μια μπάντα με μερικούς μουσικούς που παίζουν σε ξέφρενο ρυθμό και μερικές γυναίκες να χορεύουν ρυθμικά. Σε λίγο ξεκινάει η τελετή με έναν εθιμοτυπικό χορό των Zangbeto.

Η μετάβασή μας στο χωριό βουντού Gbekon

Οι Zangbeto είναι οι παραδοσιακοί βουντού φρουροί της νύχτας στην θρησκεία Yoruba του Μπενίν, που είναι γνωστοί σαν “Νυχτοφύλακες”. Τυγχάνουν μεγάλης υπόληψης και ενεργούν σαν ανεπίσημη αστυνομική δύναμη που περιπολεί στους δρόμους και παρακολουθεί τους ανθρώπους ανιχνεύοντας εγκληματίες και παρουσιάζοντάς τους στην κοινότητα για τιμωρία. Είναι άνδρες σε ένα κοστούμι καλυμένo με χρωματιστά άχυρα αλλά βρίσκονται σε έκσταση, γεγονός που καθιστά τα σώματά τους ικανά να κατοικηθούν από πνεύματα που έχουν ειδική γνώση για τις ενέργειες των ανθρώπων. Λέγεται ότι σχηματίζουν μια μυστική οργάνωση με μαγικές ικανότητες. Όντας σε έκσταση, λέγεται ότι οι Zangbeto αναδίνουν μια δύναμη που έδρευε στη γη πολύ πριν την εμφάνιση του ανθρώπου και παρέχουν μια πηγή σοφίας και συνέχειας για τον λαό του Μπενίν. Οι Zangbeto συνοδεύονται από Gbetovis που είναι τα παιδιά των νυχτοφυλάκων, νέοι μυούμενοι στην τοπική μυστική οργάνωση των Zangbeto.

Η πλατεία έχει μαζέψει πια αρκετό κόσμο, κυρίως ντόπιους χωρικούς, που παρακολουθούν. Οι Zangbetos πραγματοποιούν την εμφάνισή τους όταν ο λειτουργός της λατρείας, που ονομάζεται Zangan, όρθιος μπροστά από ένα σπίτι, αρχίζει να καλεί με το όνομά τους μερικούς Zangbetos. Τέσσερις Zangbetos βγαίνουν έξω από το σπίτι και κάθε ένας από αυτούς φορά ένα διαφορετικό κάλυμμα του κεφαλιού, φτιαγμένο από άχυρα και κομμάτια δέρματος. Τα πλέον σεβαστά βουντού στο χωριό είναι ο Heviesso (αστραπή), και ο Sakpata (ευλογιά). Οι άλλοι δύο Zangbetos αποκαλούνται ‘η δύναμη της νιότης’ και ‘η μεγάλη δύναμη’. Κάθε ένας Zangbeto, που συνοδεύεται από τους Gbetovis του, φθάνει στο κέντρο της πλατείας και αρχίζει τον χορό και τον στροβιλισμό γύρω γύρω. Οι Gbetovis στέκονται κοντά και δείχνουν στους Zangbetos την διεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουν, ενώ χρησιμοποιούν ένα ραβδί για να κρατούν τους ανθρώπους μακριά από τις μάσκες. Οι Zangbetos, οι βουντού φρουροί της νύχτας, στριφογυρίζουν υπνωτικά. Ο στροβιλισμός τους θεωρείται ότι έχει την δύναμη να καθαρίζει την κοινότητα από το κακό και να απομακρύνει τις κακόβουλες δυνάμεις από το χωριό. Η παράσταση προχωρά με υμνωδίες, τυμπανοκρουσίες και κραυγές των γυναικών. Στο τέλος του χορού, οι Zangbetos μπαίνουν στη σειρά μπροστά από το συναθροισμένο πλήθος.

Κανείς δεν κινείται, οι άνθρωποι συνεχίζουν να τραγουδούν, μέχρι που ένα μέλος της μυστικής κοινωνίας των Zangbeto που στέκεται στο κέντρο της πλατείας, αναγγέλλει ότι η στιγμή των nujle (θαυμάτων) έχει φθάσει. Τώρα, μερικοί μυούμενοι θα προσπαθήσουν να εκτελέσουν μαγικά κόλπα για να αποδείξουν την παρουσία και την δύναμη των Zangbeto. Αν τα μαγικά τεχνάσματα πετύχουν, τότε η κάθαρση του χωριού από το κακό θα είναι, επίσης, επιτυχημένη. Τότε, τελείως ξαφνικά απλώνεται παντού σιωπή. Αυτή είναι η κορυφή της τελετουργίας και ο Zangbeto ερωτάται να δείξει την ταυτότητά του. Ποιος είναι πίσω από την μάσκα; Ποιος την κάνει να κινείται; Ποιος την κάνει ισχυρή; Στο Μπενίν, είναι διαδεδομένη η πίστη ότι κάτω από την μάσκα δεν υπάρχει κανείς, αλλά η άδεια κατασκευή εμψυχώνεται από ένα πνεύμα. Τέσσερις Gbetovis υποκλίνονται στα πόδια του Zangbeto και μετά την έβδομη επίκληση ξαφνικά την σηκώνουν, δείχνοντας ότι κάτω από την μάσκα δεν υπάρχει άνθρωπος, αλλά μόνο ένας μικρός σωρός από φύλλα αφημένα στο έδαφος. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβάνεται και κάθε φορά αποκαλύπτεται κάτι διαφορετικό, ένας βάτραχος που πηδά, ένα φίδι και στο τέλος ένα μικρό ομοίωμα ανθρώπου με έναν μεγάλο φαλλό. Το πλήθος ζητωκραυγάζει με χαρά και διαλύεται, κι εμείς παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.

Η τελετή βουντού

Η επιστροφή μας από την τελετή βουντού

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟ. ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΝΟΤΙΟ ΤΟΓΚΟ: ΣΤΗ LOMÉ, ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Το επόμενο πρωί μπαίνουμε στο τζιπ και ξεκινάμε για τα σύνορα. Είμαστε λίγα χιλιόμετρα δίπλα από τα σύνορα, παράλληλα με την πορεία του ποταμού Μono, ο οποίος σχηματίζει το διεθνές όριο μεταξύ Τόγκο και Μπενίν και φθάνουμε σύντομα στο συνοριακό φυλάκιο. Δεν υπάρχει μεγάλη αναμονή, αλλά ο συνοριοφύλακας κοιτάζει πολλή ώρα σκεπτικός το διαβατήριο μου. Ο Μπεν μου λέει ανήσυχος ότι δεν βρίσκει την σφραγίδα εισόδου μου στην χώρα. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό, το λιγότερο ένα γερό τιπ. Ευτυχώς, σε κάθε πέρασμα συνόρων το πρώτο πράγμα που κοιτάζω είναι αν έχει μπει η σφραγίδα, έτσι του λέω με βεβαιότητα ότι η σφραγίδα υπάρχει και αν δεν την βρουν αυτοί, θα τους την βρω εγώ. Ευτυχώς, η σφραγίδα σε λίγο βρέθηκε και συνεχίζουμε για το πέρασμα του φυλακίου του Τόγκο που γίνεται χωρίς κάποιο πρόβλημα. H διαδρομή μας ακολουθεί την παραλία του Τόγκο και στην ουσία διασχίζουμε όλη την χώρα εγκάρσια, αφού η Lomé που αποτελεί τον προορισμό μας, βρίσκεται δίπλα από τα σύνορα με την Γκάνα. Περνάμε από την Aného, μια πόλη στο νοτιοανατολικό Τόγκο, ιστορικά γνωστή σαν Μικρό Ροpo, με ένα Πορτογαλικό σκλαβοπάζαρο. Η σημασία της μειώθηκε βαθμιαία, από τότε που η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από την γειτονική της μικρή πόλη Zebe, στη Lomé το 1897, μια παρακμή που επιτάθηκε από την διάβρωση της ακτής. Για λίγα χιλιόμετρα ο δρόμος βρίσκεται μεταξύ της ακτής του Ατλαντικού και της λίμνης Τόγκο.

Η παραλιακή διαδρομή μας στο Τόγκο και το πέρασμα από την πόλη Aného

Δεν αργούμε να μπούμε στη Lomé, ενώ η κίνηση έχει αυξηθεί αισθητά. Η Lomé ήταν κάποτε μια από τις πλουσιότερες πόλεις στην Αφρική. Σήμερα, μόνο ιστορικά ορόσημα θυμίζουν την πρώην δόξα του μέρους αυτού. Η πόλη διαθέτει έναν αριθμό κτισμάτων παλιάς αποικιακής αρχιτεκτονικής, κυρίως στον παραλιακό της δρόμο, πολύβουα κέντρα αγορών και θελκτικά ρεστωράν, με αρκετή νυχτερινή ζωή. Αυτά της έχουν χαρίσει τον τίτλο “Παρίσι της Αφρικής”. Για Αφρικανική πόλη η όψη της είναι όμορφη, με μερικές πλατιές λεωφόρους και αρκετό πράσινο, αλλά η παραλιακή της ζώνη, αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί το μεγάλο της πλεονέκτημα, έχει γίνει μειονέκτημα. Παρότι όμορφες αμμουδερές παραλίες κυριαρχούν στο μεγαλύτερο μέρος της πόλης, η μακριά ακτογραμμή παραμένει τελείως αναξιοποίητη και ανασφαλής για τους τουρίστες. Το νερό είναι καταφανώς επικίνδυνο για κολύμβηση λόγω των ισχυρών ρευμάτων, δεν υπάρχουν καθόλου ξενοδοχεία στην αμμουδιά στο κέντρο της πόλης και είναι επικίνδυνο για έναν ξένο να την επισκεφθεί, ακόμη και την ημέρα.

Είσοδος στη Lomé, πρωτεύουσα του Τόγκο

Περνάμε δίπλα από την αμμουδιά με το τζιπ, στον πλατύ παραλιακό δρόμο της πόλης και θαυμάζουμε μερικά όμορφα κτίρια, όπως το Κτίριο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, το κτίριο της Εθνοσυνέλευσης της Τογκολέζικης Δημοκρατίας, και το Παλάτι De Lomé του Τόγκο, κάποτε έδρα των Γερμανών και Γάλλων αποικιακών κυβερνητών, σήμερα έδρα της Έκθεσης σύγχρονης Παναφρικανικής τέχνης. Μετά την βόλτα στην παραλία πηγαίνουμε σε ένα τραπεζικό κτίριο, για να κάνουμε λίγο συνάλλαγμα ακόμη, μιάς και εδώ και δύο ημέρες μας έχουν τελειώσει τα τοπικά χρήματα και μας δανείζει ο Μπεν. Είναι ένα εντυπωσιακό κτίριο που αποτελεί την Διοικητική έδρα της Τράπεζας ECOWAS για Επενδύσεις και Ανάπτυξη στην Lomé, το οικονομικό ίδρυμα που ιδρύθηκε από τα 15 Μέλη Κράτη της Οικονομικής Κοινότητας των Δυτικών Αφρικανικών Κρατών (ECOWAS) συμπεριλαμβανομένου του Τόγκο. Ευτυχώς η διαδικασία κρατάει λίγο, αντίθετα με την προηγούμενη εμπειρία μας όταν μπήκαμε στον βορρά του Τόγκο, και στη συνέχεια καθόμαστε σε ένα καφέ-ρεστωράν για να πιούμε κάτι και να φάμε κάτι πρόχειρο.

Η παραλιακή ζώνη της Lomé

Στο εμπορικό κέντρο της Lomé

Η Διοικητική έδρα της Τράπεζας ECOWAS της Δυτικής Αφρικής

Επειδή δεν έχουμε αγοράσει τίποτε από σουβενίρ στο Τόγκο, το λέμε στον Μπεν και μας πηγαίνει σε μια αγορά, το Village Artisanal, όπου βρίσκουμε αρκετά αναμνηστικά σε μάσκες, ξυλόγλυπτα και άλλα μικροπράγματα, αλλά πολύ φτωχή συλλογή σε μαγνητάκια. Η επίσκεψη στο κέντρο της Lomé τελειώνει με την επίσκεψη στην Αγορά Φετίχ Akodessawa, που βρίσκεται στην περιοχή Akodessawa της πόλης. Η Marche des Feticheurs είναι η μεγαλύτερη αγορά βουντού στον κόσμο. Διαθέτει κεφαλές πιθήκων, κρανία, νεκρά πουλιά, κροκοδείλους, φίδια, δέρματα και άλλα προϊόντα νεκρών ζώων. Η τεράστια πλειοψηφία των Τογκολέζων διατηρούν ανιμιστικές δοξασίες και τα φετίχ είναι ένα αναγκαίο τμήμα της τοπικής κουλτούρας. Πληρώνουμε κάποιο μικρό αντίτιμο για δικαίωμα φωτογράφησης και γυρίζουμε στους διάφορους πάγκους, όπου συναντάς τα πιό απίθανα αντικείμενα, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες. Η βόλτα μας τελειώνει με την επίσκεψη του μάγου Sagbatanon, που μας λέει πως θεραπεύει και τις πιο απίθανες ασθένειες, με τέτοια επιτυχία, που ίσως θα πρέπει να αλλάξω επάγγελμα.

Στην Αγορά Φετίχ Akodessawa της Lomé

Παίρνουμε την παραλιακή λεωφόρο και πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο. Είναι στην παραλία του Lomé, έξω από το κέντρο της πόλης και ίσως είναι το καλύτερο του ταξιδιού μας. Γενικά από ξενοδοχεία τα πήγαμε αρκετά καλά, αν εξαιρέσουμε την παράγκα της Ganvié, όπου όμως δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Είναι και η τελευταία μας νύχτα του ταξιδιού, επειδή το επόμενο βράδυ θα πάρουμε την πτήση της επιστροφής από την Άκκρα.

Η διαδρομή προς το ξενοδοχείο μας

Ξεκινάμε το πρωί, αλλά ο Μπεν μας λέει ότι δεν θα περάσουμε από τα διπλανά μας σύνορα προς την Γκάνα, επειδή έχει τεράστιες ουρές και θα καθυστερήσουμε. Όχι άσχημα, επειδή θα δούμε λίγο και την ενδοχώρα του Τόγκο. Όλη σχεδόν η περιοχή είναι κατοικημένη, ενώ πότε πότε συναντούμε κάθετους μεγάλους δρόμους με πολλή κίνηση. Πηγαίνουμε προς το επόμενο συνοριακό πέρασμα προς βορρά, και φθάνουμε σε καμιά ώρα σε μια μικρή συνοριακή πόλη με την Γκάνα, την Akepe. Σε λίγο περνάμε χωρίς καμία καθυστέρηση και το συνοριακό φυλάκιο στον Συνοριακό σταθμό Noepe-Akanu, μεταξύ Τόγκο και Γκάνας και μπαίνουμε για δεύτερη φορά στην Γκάνα.

Η διαδρομή προς τα σύνορα με την Γκάνα

Το τοπίο εδώ είναι πολύ όμορφο, καταπράσινο με μικρές λιμνούλες. Περνάμε την μικρή συνοριακή πόλη Dzodze και σε λίγο αρχίζει η κίνηση, αλλά δεν μας απασχολεί, επειδή η πτήση μας είναι το αργά το απόγευμα και έχουμε αρκετές ώρες μπροστά μας. Επόμενη σημαντική πόλη που συναντούμε είναι η Sogakope, που βρίσκεται ακριβώς εκεί που περνάει ο Ποταμός Βόλτα, κατά την πορεία του προς τον Ατλαντικό. Περνάμε την γέφυρα του ποταμού, που ονομάζεται Κάτω Γέφυρα του Βόλτα και είναι γεμάτη υπαίθριους πωλητές. Λίγο μετά φθάνουμε στον οδικό κόμβο του Kasseh, μιας μεγάλης πόλης στην Περιοχή της Μείζονος Accra της Γκάνας. Εδώ ο δρόμος μας συναντάει τον δρόμο που θα είχαμε πάρει αν περνούσαμε τα άλλα σύνορα που ήταν δίπλα από την Lomé.

Η διαδρομή μας στη Γκάνα, προς την πρωτεύουσα Άκκρα

Σταματάμε για ξεκούραση και για έναν καφέ σε ένα όμορφο μοτέλ, το Σαλέ First Star, διακοσμημένο με θαυμάσιες τοιχογραφίες που απεικονίζουν σκηνές της καθημερινής ζωής στην Αφρική. Πλησιάζουμε στην Άκκρα και η κίνηση δυστυχώς αυξάνει σημαντικά, προχωρούμε με βήμα σημειωτόν. Η περιοχή της ανατολικής Άκκρα είναι άσχημη και βιομηχανική. Eυτυχώς το αεροδρόμιο βρίσκεται στο βορειο-ανατολικό άκρο της πόλης και δεν θα χρειαστεί να την διασχίσουμε ολόκληρη. Εξ άλλου, έχουμε πολλές ώρες διαθέσιμες, και δεν υπάρχει περίπτωση να κινδυνεύσουμε να χάσουμε την πτήση μας. Πλησιάζουμε στην περιοχή του αεροδρομίου, και μας μένει αρκετός χρόνος ελεύθερος. Ο Μπεν μας πηγαίνει σε μια μεγάλη αγορά με σουβενίρ που είναι σχετικά κοντά στο αεροδρόμιο. Επειδή μας έχουν μείνει κάποια τοπικά χρήματα από την Γκάνα, κάνουμε μερικές αγορές για να τα ξοδέψουμε και μάλιστα τα παζάρια μας είναι εκπληκτικά, αναγκαίο αφού δεν έχουμε και πολλά διαθέσιμα χρήματα. Μετά την αγορά πηγαίνουμε σε ένα κοντινό mall για φαγητό, είναι ένα ωραιότατο σύγχρονο κτίριο με πολλές επιλογές εστιατορίων. Ρωτάμε και μας λένε ότι δέχονται πιστωτικές κάρτες, οπότε παραγγέλνουμε άφοβα. Όταν τελειώνουμε, μας παίρνει ο Μπεν και μας οδηγεί στο αεροδρόμιο. Του δίνουμε ένα καλό tip, επειδή τον είχαμε σε όλο το ταξίδι και μείναμε πάρα πολύ ευχαριστημένοι. Πάντα γελαστός, πάντα εξυπηρετικός και αποτελεσματικός, δεν είχαμε κανένα απρόοπτο. Έχουμε κάνει ήδη check-in μέσω Ιντερνετ, οπότε περνάμε γρήγορα τα διαδικαστικά. Μαθαίνουμε ότι έχει πιάσει μεγάλη κακοκαιρία στην Ελλάδα, είναι βλέπετε ακόμη χειμώνας, αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο χάλια, όταν προσγειωνόμαστε αρχικά στην Κωνσταντινούπολη και μετά στο Βενιζέλος (οι δύο από την παρέα, επειδή οι άλλοι δύο είναι Θεσσαλονικείς και πήραν κατευθείαν πτήση για Θεσσαλονίκη). Ένα καταπληκτικό ταξίδι έφθασε στο τέλος του. Θα ακολουθήσει μια τελευταία ανάρτηση με τον οικονομικό απολογισμό, όπως συνηθίζω στο τέλος κάθε ταξιδιού και με τον Επίλογο.

Στο Σαλέ First Star με τις όμορφες τοιχογραφίες

Είσοδος στην Άκκρα

 

[dbalats]

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Λίγα λόγια και για τον οικονομικό απολογισμό, επειδή τον κάνω πάντα στο τέλος κάθε ταξιδιού. Τα αεροπορικά μας εισιτήρια για Άκκρα μετ’ επιστροφής κόστισαν γύρω στα 650 Ευρώ, με την Turkish. Βρίσκαμε και λίγο φθηνότερα, μέσω κάποιων Ευρωπαϊκών χωρών και low cost αεροπορικών εταιρειών (π.χ. της Air Italy), αλλά δεν θέλαμε να ταλαιπωρηθούμε για μια μικρή χρηματική διαφορά. Τα χρήματα που δώσαμε στον Μπεν για όλη την διαδρομή μαζί και τις διανυκτερεύσεις με πρωινό, ήταν 1500€ το άτομο, περιλαμβάνονταν όμως τα πάντα, εκδρομές, είσοδοι σε μουσεία, βαρκάδες, κλπ. Το μόνο μας παραπανίσιο έξοδο ήταν το φαγητό και οι μπύρες, που ήταν όμως πολύ φθηνά σε όλες τις χώρες που επισκεφθήκαμε. Να μην ξεχάσουμε και τις βίζες, κάπου στα 200€. Σύνολο δηλαδή, μεταξύ 2.600 και 2.700€. Δεν το λες και φθηνό ταξίδι. Είχαμε όμως εκπληκτική ποιότητα ταξιδιού, ένα γεμάτο πρόγραμμα και πολύ καλά ξενοδοχεία σε χώρες, στις οποίες δεν πιστεύαμε καν ότι θα υπάρχουν τόσο καλά καταλύματα, ή νομίζαμε ότι θα ήταν πανάκριβα. Επίσης, τις περισσότερες νύχτες είχαμε μονόκλινα δωμάτια, για ακόμη μεγαλύτερη άνεση. Oι εντυπώσεις όλων μας εξαιρετικές. Απίθανες παραστάσεις, φανταστικές εμπειρίες, χρώματα και εικόνες μοναδικά. Πρόβλημα ασφάλειας κανένα, ούτε μια στιγμή δεν αισθανθήκαμε κίνδυνο, τηρώντας βέβαια όλους τους κανόνες ασφάλειας σε κάθε περιοχή.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τελειώνει η ιστορία και ξαναγυρίζω στο αρχικό μου ερώτημα που περιμένει απάντηση. Τι είναι αυτό που με τραβάει στη Δυτική Αφρική; Πρώτα πρώτα, αν δεν εστιάσεις το ταξίδι σου στα παραθαλάσσια θέρετρα, όπου συχνάζουν μερικοί Βόρειοι Ευρωπαίοι και Ευρωπαίες, για λόγους ευνόητους, δεν θα συναντήσεις πουθενά τουρίστες στην ενδοχώρα. Αυτό και μόνο, όταν ταξιδεύεις στο μέρος αυτό της γης, σου δίνει μια απτή αίσθηση περιπέτειας, μια ψευδαίσθηση εξερευνητή που πηγαίνει σε περιοχές απάτητες. Παρότι πολλοί συνδέουν την Δυτική Αφρική με ανασφάλεια, τρομοκρατία και απαγωγές, όταν βρίσκεσαι εδώ, αισθάνεσαι μια ατμόσφαιρα χαλαρή και ξένοιαστη, και συναναστρέφεσαι με ανθρώπους αξιοπρεπείς και καλόκαρδους, που σε κάνουν να ξεχνάς τέτοιους φόβους. Το ταξίδι μπορεί να είναι μια καθημερινή περιπέτεια που σε βγάζει συχνά έξω από την comfort zone του δυτικού ταξιδιώτη, αλλά αισθάνεσαι μια έξαρση και μια ικανοποίηση που σε μαγεύει και σε κάνει να θέλεις να επιστρέψεις ξανά και ξανά.

Βρίσκεσαι σε ένα μέρος μοναδικό. Όταν περπατήσεις ανάμεσα στο πλήθος, μπορεί να δεις και κάποια δυτικά κοστούμια, αλλά τα πολύχρωμα σύνολα με τα λουλούδια και τα γεωμετρικά μοτίβα, τα πράσινα, τα τυρκουάζ και τα καναρινί χρώματα, σου λένε ότι είσαι εδώ, είσαι στη Δυτική Αφρική, ποτέ δεν θα μπορούσες να λαθέψεις σαυτό. Η μουσική, ο χορός, η τέχνη είναι μοναδικά σε αυτό το χωνευτήρι φυλών, γλωσσών, πολιτισμών. Ζώντας εδώ μαθαίνεις να εκτιμάς τις μικρές, καθημερινές ανθρώπινες αξίες, στις οποίες πρωτύτερα δεν έδινες σημασία, ένα ποτήρι καθαρό νερό, κάτι να φας, ένα μέσον για να μετακινηθείς. Εκτιμάς περισσότερο την ζωή, αφού καταλαβαίνεις τι σημαίνει απόλυτη φτώχεια και ανέχεια, τι σημαίνει ακραία ανισότητα. Κάθε ταξίδι στη Δυτική Αφρική μπορεί να μην σου αλλάζει ολοκληρωτικά τη ζωή, αλλά σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Ο κόσμος της Δυτικής Αφρικής είναι σπουδαίος. Μπορεί στην αρχή να μην τον συμπαθήσεις, ίσως οι άνθρωποι να σου φανούν κάπως απότομοι, μπορεί αδιάφοροι, μέχρι να τους γνωρίσεις καλύτερα. Σίγουρα δεν είναι εκμεταλλευτές στους επισκέπτες, πιθανόν επειδή δεν τους επηρέασε ποτέ ο τουρισμός. Θα έλεγα ότι είναι γενναιόδωροι, γενναιόδωροι από πεποίθηση και από καρδιάς, γενναιόδωροι σε αγάπη, υποστήριξη, ενθάρρυνση, σεβασμό. Θα δεις παιδάκια που φαίνονται εντελώς στερημένα να μοιράζονται το φαγητό τους, τα παιχνίδια τους, και ότι άλλο διαθέτουν, με παιδιά ακόμη φτωχότερα. Είναι μια γενναιοδωρία που πηγάζει από αξίες, από την γνώση του τι σημαίνει να μην έχεις τίποτα, από την αίσθηση της κοινότητας που είναι θεμελιώδης σε κάθε Αφρικανό που έχω γνωρίσει. Την αίσθηση ότι υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που θα σε στηρίξουν στην ατυχία σου, ενώ ποτέ δεν θα νοιώσεις ότι είσαι μόνος. Και όλα αυτά διαμορφώνουν έναν χαρακτήρα που διακατέχεται από θάρρος και ελπίδα, ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, ελπίδα για την χώρα τους, ελπίδα για τους συνανθρώπους τους.

Αναπολώ την Δυτική Αφρική σαν μια σειρά από εικόνες, τόσο βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου που δύσκολα θα ξεθωριάσουν. Είναι οι ψαρόβαρκες της Ελμίνα και της Άκκρα με τους ψαράδες να ισορροπούν κάθε νύχτα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο παλεύοντας με τα κύματα του Ατλαντικού για τον επιούσιο, παίρνοντας προσωρινά παράταση σε μια ζωή που δεν αξίζει σε άνθρωπο. Είναι ένα γλυκοχάραμα με ομίχλη σε ένα χωριό της βόρειας Γκάνας με τέσσερις γυναικείες σιλουέτες που κουβαλούν στο κεφάλι τους τα πολύχρωμα ρούχα τους για πλύσιμο στο κοντινό ποτάμι χαμογελαστές. Είναι η Πόρτα της Μη Επιστροφής στο τέλος του χωματόδρομου της Πορείας των Σκλάβων στην Ouidah, όπου γλιστράς σε μια διαδρομή που στοιχειώνει από τα φαντάσματα των σκλάβων που μπάρκαραν για τον Νέο Κόσμο. Είναι μια παρέα φίλων που πηγαίνει βαρκάδα στη Λίμνη Noukoué για την κηδεία του πεθαμένου συγγενή, γελώντας, χορεύοντας και τραγουδώντας με τους ήχους τρομπέτας να τους συνοδεύουν, τιμώντας τον με τον δικό τους τρόπο. Είναι μια σχολική τάξη στο Κakum, που συνοδέψαμε στο canopy walking, με τα παιδάκια του δημόσιου σχολείου ήρεμα, πειθαρχικά, καλόκαρδα, πανέμορφα στις ομοιόμορφες στολές τους. Είναι οι βάρκες των Tofinu που γλιστρούν μέσα στην πρωινή ομίχλη στα κανάλια δίπλα από τις παράγκες της Ganvié, σιωπηλά, μυστήρια, λες και φοβούνται ακόμη μην τους ακούσουν οι δουλέμποροι από τα βάθη των αιώνων. Είναι η λαϊκή υπαίθρια αγορά στη Lomé όπου αραδιασμένα σε πάγκους απλώνονται κεφάλια ιπποποτάμων, φίδια, κουφάρια κοράκων και κρανία πιθήκων, ενώ ο μεγάλος μάγος Sagbatanon περιμένει πιο δίπλα για να σε μυήσει στα μυστικά του βουντού. Είναι η φωτογραφία μου με έξη παιδάκια από το Μπενίν ντυμένα με τα πολύχρωμα κοστουμάκια τους, που με κοιτάζουν απορώντας για την χαρά μου που επισκέπτομαι την εκατοστή μου χώρα.

 

[Sassenach77]

Υπέροχο ταξίδι και πολύ όμορφη γραφή!!!

 

[LULLU]

πολλα μπραβο και χιλια ευχαριστω για αυτη τη περιγραφη,,

 

[dbalats]

Υπέροχο ταξίδι και πολύ όμορφη γραφή!!!

Ευχαριστώ πολύ!

πολλα μπραβο και χιλια ευχαριστω για αυτη τη περιγραφη,,

Να είστε καλά

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική