Πορτογαλία Στην χώρα του "ευχαριστώ"

[Borealis]

Οι περιγραφές γίνονται όλο και περισσότερο ποιητικές, εξαιρετικό κείμενο το τελευταίο. Θέλω Πόρτο! (όχι κρασί).

 

[FRIDA08]

Εξαιρετικές λήψεις. Ωραία αφήγηση από το όμορφο Πόρτο... τι μου θυμίζεις.

 

[Ivana]

ευχαριστώ παιδιά, εμπνεύστηκα από τις ίδιες τις φωτογραφίες που έβγαλα

 

[Ivana]

Η γέφυρα με το τέλος της κόβει τα τείχη του Φερνάντου τα οποία χρονολογούνται από τον μεσαίωνα. Και από της δυο πλευρές των τειχων υπάρχουν παλιά σπίτια ίδιου αρχιτεκτονικού στιλ. Στα δεξιά του, εκεί όπου απλώνεται η πόλη "εκτός της πόλης" κατεβαίνει μια τεράστια σκάλα, από την κορυφή ως κάτω. Ενδιάμεσα από την σκάλα και το τείχος υπάρχει τελεφερίκ/ασανσέρ σαν εκείνα της Λισσαβώνας. Επίσης, από την εσωτερική πλευρά του τείχους κολλημένα με αυτό, υπάρχουν αμέτρητα σκαλοπάτια τα οποία κάποια στιγμή χάνονται στο βάθος από την όραση μας. Δεν επιχειρήσαμε να κατεβούμε. Στα αριστερά της γέφυρας, το τείχος συνεχίζεται αλλά φαίνεται σαν να είναι χτισμένος να υποστηρίξει και κρατήσει τα ίδια εκείνα κρεμασμένα σπίτια που τα βλέπαμε από το τελεφερίκ. Στο βάθος πιο κάτω (φαίνεται και στην τελευταία φωτογραφία) υπάρχει μεγάλο ασανσέρ το οποίο καταλήγει σε γεφυρούλα που οδηγεί σε ένα μεγάλο σπίτι το οποίο ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα με το άσπρο του χρώμα και πολλά συμετρικά παράθυρα, αλλά δεν κατάλαβα τι είναι. Το ισόγειο του ασανσέρ είναι πίσω από τα κάτω τείχη δίπλα στον ποταμό.





Η οδός η οποία αρχίζει εκεί που τελειώνει η γέφυρα είναι η πύλη στο κέντρο της πόλης. Σε απόσταση μόλις 500 μέτρων βρίσκουμε πάλι το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Σε εκείνο το σημείο στα αριστερά είναι τοποθετημένος ο καθεδρικός ναός Σε ο οποίος κυριαρχεί σε όλη την παλιά πόλη όταν την βλέπουμε από την απέναντί όχθη. Δίπλα είναι και το μουσείο ενός γνωστού, για μας άγνωστου ποιητή. Απέναντι από αυτά,μια σειρά των παλιών σπιτιών κρατιέται ακόμα σταθερά παρά την ορατή φθορά.

Όταν ρωτήσαμε το παιδί στο ρεσεψιόν πιο είναι το πιο γραφικό μέρος της πόλης, αυτός μας απάντησε κατευθείαν - ο σιδηροδρομικός σταθμος! Στην συνέχεια αποδείχτηκε ότι όλο το παλιό κέντρο του Πόρτο είναι γραφικότατο, αλλά και ο σταθμός είναι μια ξεχωριστή ιστορία. Απ' έξω όχι και ιδιαίτερα, αλλά οι εσωτερικοί τοίχοι του είναι όλοι διακοσμημένοι με γνωστά πλακάκια παριστάνοντας διάφορες εικόνες πορτογαλικής ιστορίας. Σε μια τεράστια αίθουσα ο κόσμος από τους τοίχους αναμειγνίονταν με το κόσμο στο πάτος και όλοι αυτοι σαν να χόρευαν μαζί έναν διαχρονικό χορό.
Το απόγευμα μπήκαμε να πάρουμε τα εισιτήρια για την Λισσαβώνα, αλλά και να δούμε τα δρομολόγια για Γιμαράες το οποίο σκεφτόμασταν να επισκεφτούμε.

​

Ο σταθμός ωραίος, αλλά δεν βρίσκεις εύκολα τις πληροφορίες. Για Γιμαράες τις βρήκαμε, αλλά αυτό που μας έκανε εντύπωση για την πρωτεύοσα τίποτα. Στα εκδοτήρια υπήρχε τεράστια ουρά και δεν θέλαμε να χάνουμε χρόνο εκείνη την στιγμή οπότε η μόνη επιλογή ήταν ένα γραφείο το οποίο δεν ήμασταν και απόλυτα σίγουροι τι είναι. Περιμένοντας στην ουρά (μικρότερη) παρατηρούσα τον κόσμο....μικροί, μεγάλοι, γυναίκες, άντρες...όλοι ήταν σιωπηλοί ακόμα και στις συζητήσεις τους, δεν σπρωχνόταν από δω και από κει να προσπεράσουν αν υπήρχε έστω και μικρή ευκαιρία...απλά περίμεναν την σειρά τους. Το μόνο που τους τάραζε μάλλον θα ήμασταν εμείς με τις φωνές μας. Μπροστά ένα ζεύγος δυο κοριτσιών και μπροστά τις ένα τρίτης ηλικίας. Κάποια στιγμή, μια από τις κυρίες γυρνάει και μιλάει πολύ γλυκά στις κοπέλες...προφανώς δεν γνωριζόταν. Προτού έφτασε η σειρά μας μπήκανε οι κοπέλες, ενώ εμείς περιμέναμε στην πόρτα. Στο γραφείο καθόταν ένας μουστάκας στα 50 του, ψηλός και το λιγότερο τρομερός με την παρουσία του. Έμοιαζε εκείνους που τους βλέπουμε να δουλεύουν σε τέτοια μέρη και μετράνε λεπτα μέχρι το τέλος της βάρδιας, μην κάνοντας κάτι να τους περάσει γρήγορα ο χρόνος κιόλας. Και μην τυχόν τους χαλάσεις τον κόπο αυτό ρωτώντας κάτι.
....Και όμως...
Πίσω από τα μουστάκια κρυβόταν ένα ανθρώπινο χαμόγελο, φαινόταν να νοιάζεται για αυτά που έλεγαν οι κοπέλες, η συζήτηση δεν διέρκησε πολύ και τελείωσε με αμοιβαία χαρά όπως φαινόταν... Όμορφη εικόνα. Η διάθεσή του δεν άλλαξε και στην δικιά μας περίπτωση. Μας εξυπηρέτησε χαμογελώντας-από το να μας δείξει στον χάρτη που είναι ο σταθμός τον τρένων για Λισσαβώνα (δεν ήταν εκείνος), να μας δώσει δρομολόγια αλλά και όποια αλλη πληροφορία ζητήσαμε σε άπταιστα αγγλικά και αυτός. Στο τέλος ενδιαφέρθηκε και από που είμαστε δείχνοντας ένα συναίσθημα συμπόνιας μόλις του απαντήσαμε.
Εκεί θυμήθηκα γιατί δεν παίρνω οσε πια παρόλο που ταξιδεύω κάθε εβδομάδα και με συμφέρει περισσότερο από τα κτελ.
Κρατώντας στα χέρια μας δρομολόγια κατευθυνθήκαμε προς τα έξω όταν ακούσαμε μουσική. Ερχόταν από την κεντρική αίθουσα όπου αντί για χορό στήθηκε μουσική σκηνή. Εκείνες δυο κοπελίτσες που ήταν μπροστα μας στο γραφείο, προφανώς ζήτησαν άδεια να παίξουν μουσική μέσα. Αυτές και άλλες πολλές, φοιτήτριες νομικής οι οποίες ετοιμάζονταν για ένα πανεπιστημιακό διαγώνισμα στην Λισσαβώνα μάζευαν λεφτά για αυτό, όπως μου είπε ένα γλυκύτατο αγόρι που ενίσχυε δυνατά κάθε τραγούδι με δυνατά χειροκροτήματα. Οι άντρες μας δεν έχασαν ευκαιρία να βγάλουν και φωτογραφίες με τα κορίτσια τα οποία σταμάτησαν για λίγο την μουσική τους να τους κάνουν τιμή...

 

[KLEOPATRA]

Αυτα τα ομορφα πλακακια αζουλενιος ..που υπαρχουν και στη Μαδριτη!!!

 

[Dafni]

πολυ ωραια γραφεις για ένα προορισμο που κι εγω γλυκοκοιταζω....πολυ ενδιαφερουσα αφηγηση και πανεμορφες φωτογραφιες...σε ευχαριστουμε Ιβανακι....

 

[Italitsa]

Ωχ η συνέχεια που είναι;;;
Στο καλύτερο μ'εκοψες βρε Ιβανα μου.....

Μέχρι εδώ πάντως βλέπω μια εξαιρετική δουλειά και ένα εξαιρετικό ταξίδι......

 

[Ivana]

εκτός που είμαι ανεύθυνη και δεν τελειώνω τις ιστορίες μου (άλλη φορά μάλλον είναι καλό να μην τις ξεκινάω καν), όντως εδώ και πολύ καιρό δεν έχω χρόνο για πολλά πράγματα...ελπίζω κάποια στιγμή να τις τελειώσω και ζητώ συγγνώμη.

Ευχαριστώ για ωραία σου λόγια.

 

[adiaforos]

Πολύ ωραία μέχρι τώρα, μήπως όμως -λέω- ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για τα υπόλοιπα;