Οδικώς με ΙΧ στην Κωνσταντινούπολη. 24/3 – 28/3/2011
Επειδή με ‘χαλάει’ η πολύωρη παραμονή μου σε πούλμαν, αποφασίσαμε να πάμε Κωνσταντινούπολη με το δικό μας αμάξι, εκμεταλλευόμενοι το τριήμερο της 25ης Μαρτίου. Τελικά το κάναμε τετραήμερο από Πέμπτη μέχρι Δευτέρα.
Μετά από μια γρήγορη αναζήτηση βρήκαμε ένα ξενοδοχείο 3* στην παλιά πόλη με 50? την βραδιά. Το κλείσαμε με απευθείας επικοινωνία και δεν μας ζήτησε ούτε αριθμό πιστωτικής ούτε εγγύηση. Για πάρκινγκ μας είπε ότι έχει μπροστά από το ξενοδοχείο. Επόμενο βήμα ήταν να κατεβάσω τον χάρτη της τουρκίας για το GPS (ενσωματωμένο στο κινητό μου με Android λειτουργικό, έχω το i-go.)
Τέλος ζήτησα από την ασφαλιστική μου την πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητο. Αυτή εκδίδεται άμεσα και είναι δωρεάν.
Ξεκινήσαμε το πρωινό της Πέμπτης και σε λιγότερο από 3 ώρες φτάσαμε στα σύνορα (με μια στάση). Εκεί καθυστερήσαμε αρκετά με τις διατυπώσεις για το αμάξι. Αφού περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων, έπρεπε να θεωρήσουμε την πράσινη κάρτα. Εκεί καθυστερούν την διαδικασία οι υπήκοοι χωρών εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης, άρα είναι θέμα τύχης πόσο χρόνο θα χάσεις. Αποφασίσαμε να κάνουμε συνάλλαγμα 200? στα duty free. Σύντομα πήραμε μήνυμα στο κινητό ότι μπορούμε να ‘τραβήξουμε’ λεφτά από συγκεκριμένη τράπεζα χωρίς προμήθεια.
Τα πρώτα 100 χιλιόμετρα, αν και ο δρόμος είναι φαρδύς, η άσφαλτος είναι παλιά και φθαρμένη. Μάλλον είναι λίγο καλύτερα στην αριστερή μεριά αφού εξαιτίας των φορτηγών η δεξιά είναι περισσότερο ταλαιπωρημένη. Μετά η κατάσταση του οδοστρώματος βελτιώνεται αισθητά. Πρώτη στιγμή αμηχανίας ήταν τα διόδια. Δεν υπάρχει επιλογή για μετρητά! Στα πρώτα διόδια δεν υπήρχε κανείς και η μπάρα ήταν ανοιχτή. Στα δεύτερα, έξω από την Κωνσταντινούπολη πάλι δεν υπήρχε επιλογή για μετρητά αλλά η μπάρα ήταν κατεβασμένη. Αφού δεν μπορούσα να περάσω, ήρθε ένας τύπος που μας έδωσε μια κάρτα για 10? λέγοντας ότι είχε μέσα μονάδες και για την επιστροφή. Τελικά όπως διαπιστώσαμε δυο μέρες μετά η κάρτα ήταν άδεια και απλά μας έπιασε τον κώλο… Για να μην πολυλογώ το σύστημα με τα διόδια είναι δύσκολο για τους τουρίστες και έχεις τρεις επιλογές:
1) Δεν πληρώνεις περνώντας από τα σημεία ασύρματης πληρωμής. Θα βαρέσει η σειρήνα αλλά ρισκάρεις ότι δεν θα σε κυνηγήσει κανείς. 2) Πας από τις μπάρες και αγοράζεις από τον μαυραγορίτη εκεί την κάρτα για να περάσεις 3) Αγοράζεις την κάρτα από τράπεζα στον δρόμο σου, περισσότερα εδώ: Turkish Toll Highways & Bridges
ή κάνε αναζήτηση μήπως έχει αλλάξει κάτι.
Στην περιοχή του ξενοδοχείου με την βοήθεια του GPS φτάσαμε σχετικά άνετα αλλά μας παίδεψε να το βρούμε λίγο γιατί ήταν μέσα σε ένα στενό. Ο δρόμος ήταν στενός και μπροστά υπήρχαν θέσεις μόνο για 3 αυτοκίνητα. Η συμβουλή μου είναι να κλείσεις σε ξενοδοχείο 4* με ιδιόκτητη θέση στάθμευσης για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Θα σου κοστίσει 70-100? αλλά δεν θα έχεις πιθανώς τα προβλήματα που είχαμε εμείς: Το δωμάτιο πολύ μικρό – καμία σχέση με τις φωτογραφίες στο ιντερνετ. Μετά από παράπονα μας έδωσε μεγαλύτερο αλλά στο ισόγειο με παράθυρο στο φωταγωγό. Δεν υπήρχε ασανσέρ και τα βράδια κοιμόμασταν με ωτοασπίδες γιατί το προσωπικό της ρεσεψιόν έκανε πολύ φασαρία μέχρι τις πρωινές ώρες. Μόνο το πρωινό ήταν ανώτερο του μέσου όρου της κατηγορίας.
Για την περιοχή της Αγίας Σοφίας πηγαίναμε με τα πόδια διανύοντας μια ανηφόρα για κανένα δεκάλεπτο. Μετά όλα ήταν στο ίδιο επίπεδο σε σχετικά μικρή απόσταση.
Δεν θα αναφερθώ εδώ στα μνημεία και τα μέρη της πόλης μια και μπορείς να βρεις άπειρο υλικό σε πολλά μέρη.
Θα αναφερθώ στη μετακίνηση με το τραμ που είναι το ποιο αξιόπιστο μεταφορικό μέσο. Το εισιτήριο κοστίζει 1,75LT και το προμηθεύεσαι από τα αυτόματα μηχανήματα. Έχει την μορφή πλαστικής μάρκας την οποία βάζεις στην είσοδο του σταθμού για να εισέλθεις. Άλλη επιλογή είναι να αποκτήσεις το Akbil, ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο σε μορφή μπρελόκ που φορτίζεις με χρήματα. Είναι οικονομικότερη λύση αν μετακινείσαι συχνά και σε γλυτώνει την φασαρία να βγάζεις κάθε φορά εισιτήριο. Μια πληροφορία θα δώσω για την μετακίνηση από την Αγιά Σοφιά προς την Ταξίμ: Παίρνεις το τραμ μέχρι το τέρμα (kabata) και από εκεί το υπόγειο τηλεφερίκ (funicular) που σε βγάζει πλατεία Ταξίμ.
Οι οδηγοί για κάτοικοι μεγαλούπολης έχουν αρκετά καλή συμπεριφορά εκτός από τους ταξιτζήδες. Χώνονται συνεχώς και ταυτόχρονα κορνάρουν χωρίς λόγο.
Πέρασα την γέφυρα του Βοσπόρου που είναι μια εμπειρία από μόνη της. Στην Ασιατική πλευρά δεν κάναμε κάτι το ιδιαίτερο, πήγαμε σε ένα εμπορικό και γυρίσαμε πίσω.
Για το πατριαρχείο βρήκαμε να παρκάρουμε σε ένα δρόμο δίπλα, την Κυριακή, κατά την διάρκεια της λειτουργίας (πήραμε και την ευχή του Πατριάρχη).
Στην επιστροφή ακολούθησα το GPS και με γύρισε από τον παραλιακό δρόμο χωρίς διόδια. Κάναμε αρκετή περισσότερη ώρα οδηγώντας και δεν θα το πρότεινα.
Τα σύνορα τα περάσαμε γρηγορότερα από όταν μπήκαμε και μόνο ο Έλληνας τελωνειακός μου ζήτησε τυπικά να ανοίξω μια βαλίτσα για να δει το περιεχόμενο.
Μετά από μια στάση στην Ξάνθη για φαγητό επιστρέψαμε το απόγευμα Θεσσαλονίκη.
Είτε πεζός είτε με το αυτοκίνητο δεν ένοιωσα ποτέ ανασφάλεια κατά την διάρκεια της παραμονής μου στην τουρκία. Μπορώ να πω ότι καταβάλουν προσπάθεια να είναι εξυπηρετικοί αλλά οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καθόλου αγγλικά. (Νομίζω ότι από τις μεσογειακές χώρες έχουμε τον υψηλότερο βαθμό Αγγλομάθειας)
Όπως κάθε ταξίδι έτσι και αυτό μας έκανε λίγο σοφότερους, κατανοώντας περισσότερο της θέση μας στον κόσμο. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν ταξιδεύεις ανεξάρτητος και όχι στην ‘ασφάλεια’ ενός ταξιδιωτικού γραφείου.
Ειδικότερα με το αμάξι στην τουρκία δεν είναι τόσο δύσκολο όσο μπορεί να ακούγονταν πριν μερικά χρόνια. Βασικό όμως είναι το GPS! Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα κινούμουν χωρίς αυτό.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά προέλευσης - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-SA 3.0)
Επειδή με ‘χαλάει’ η πολύωρη παραμονή μου σε πούλμαν, αποφασίσαμε να πάμε Κωνσταντινούπολη με το δικό μας αμάξι, εκμεταλλευόμενοι το τριήμερο της 25ης Μαρτίου. Τελικά το κάναμε τετραήμερο από Πέμπτη μέχρι Δευτέρα.
Μετά από μια γρήγορη αναζήτηση βρήκαμε ένα ξενοδοχείο 3* στην παλιά πόλη με 50? την βραδιά. Το κλείσαμε με απευθείας επικοινωνία και δεν μας ζήτησε ούτε αριθμό πιστωτικής ούτε εγγύηση. Για πάρκινγκ μας είπε ότι έχει μπροστά από το ξενοδοχείο. Επόμενο βήμα ήταν να κατεβάσω τον χάρτη της τουρκίας για το GPS (ενσωματωμένο στο κινητό μου με Android λειτουργικό, έχω το i-go.)
Τέλος ζήτησα από την ασφαλιστική μου την πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητο. Αυτή εκδίδεται άμεσα και είναι δωρεάν.
Ξεκινήσαμε το πρωινό της Πέμπτης και σε λιγότερο από 3 ώρες φτάσαμε στα σύνορα (με μια στάση). Εκεί καθυστερήσαμε αρκετά με τις διατυπώσεις για το αμάξι. Αφού περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων, έπρεπε να θεωρήσουμε την πράσινη κάρτα. Εκεί καθυστερούν την διαδικασία οι υπήκοοι χωρών εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης, άρα είναι θέμα τύχης πόσο χρόνο θα χάσεις. Αποφασίσαμε να κάνουμε συνάλλαγμα 200? στα duty free. Σύντομα πήραμε μήνυμα στο κινητό ότι μπορούμε να ‘τραβήξουμε’ λεφτά από συγκεκριμένη τράπεζα χωρίς προμήθεια.
Τα πρώτα 100 χιλιόμετρα, αν και ο δρόμος είναι φαρδύς, η άσφαλτος είναι παλιά και φθαρμένη. Μάλλον είναι λίγο καλύτερα στην αριστερή μεριά αφού εξαιτίας των φορτηγών η δεξιά είναι περισσότερο ταλαιπωρημένη. Μετά η κατάσταση του οδοστρώματος βελτιώνεται αισθητά. Πρώτη στιγμή αμηχανίας ήταν τα διόδια. Δεν υπάρχει επιλογή για μετρητά! Στα πρώτα διόδια δεν υπήρχε κανείς και η μπάρα ήταν ανοιχτή. Στα δεύτερα, έξω από την Κωνσταντινούπολη πάλι δεν υπήρχε επιλογή για μετρητά αλλά η μπάρα ήταν κατεβασμένη. Αφού δεν μπορούσα να περάσω, ήρθε ένας τύπος που μας έδωσε μια κάρτα για 10? λέγοντας ότι είχε μέσα μονάδες και για την επιστροφή. Τελικά όπως διαπιστώσαμε δυο μέρες μετά η κάρτα ήταν άδεια και απλά μας έπιασε τον κώλο… Για να μην πολυλογώ το σύστημα με τα διόδια είναι δύσκολο για τους τουρίστες και έχεις τρεις επιλογές:
1) Δεν πληρώνεις περνώντας από τα σημεία ασύρματης πληρωμής. Θα βαρέσει η σειρήνα αλλά ρισκάρεις ότι δεν θα σε κυνηγήσει κανείς. 2) Πας από τις μπάρες και αγοράζεις από τον μαυραγορίτη εκεί την κάρτα για να περάσεις 3) Αγοράζεις την κάρτα από τράπεζα στον δρόμο σου, περισσότερα εδώ: Turkish Toll Highways & Bridges
ή κάνε αναζήτηση μήπως έχει αλλάξει κάτι.
Στην περιοχή του ξενοδοχείου με την βοήθεια του GPS φτάσαμε σχετικά άνετα αλλά μας παίδεψε να το βρούμε λίγο γιατί ήταν μέσα σε ένα στενό. Ο δρόμος ήταν στενός και μπροστά υπήρχαν θέσεις μόνο για 3 αυτοκίνητα. Η συμβουλή μου είναι να κλείσεις σε ξενοδοχείο 4* με ιδιόκτητη θέση στάθμευσης για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Θα σου κοστίσει 70-100? αλλά δεν θα έχεις πιθανώς τα προβλήματα που είχαμε εμείς: Το δωμάτιο πολύ μικρό – καμία σχέση με τις φωτογραφίες στο ιντερνετ. Μετά από παράπονα μας έδωσε μεγαλύτερο αλλά στο ισόγειο με παράθυρο στο φωταγωγό. Δεν υπήρχε ασανσέρ και τα βράδια κοιμόμασταν με ωτοασπίδες γιατί το προσωπικό της ρεσεψιόν έκανε πολύ φασαρία μέχρι τις πρωινές ώρες. Μόνο το πρωινό ήταν ανώτερο του μέσου όρου της κατηγορίας.
Για την περιοχή της Αγίας Σοφίας πηγαίναμε με τα πόδια διανύοντας μια ανηφόρα για κανένα δεκάλεπτο. Μετά όλα ήταν στο ίδιο επίπεδο σε σχετικά μικρή απόσταση.
Δεν θα αναφερθώ εδώ στα μνημεία και τα μέρη της πόλης μια και μπορείς να βρεις άπειρο υλικό σε πολλά μέρη.
Θα αναφερθώ στη μετακίνηση με το τραμ που είναι το ποιο αξιόπιστο μεταφορικό μέσο. Το εισιτήριο κοστίζει 1,75LT και το προμηθεύεσαι από τα αυτόματα μηχανήματα. Έχει την μορφή πλαστικής μάρκας την οποία βάζεις στην είσοδο του σταθμού για να εισέλθεις. Άλλη επιλογή είναι να αποκτήσεις το Akbil, ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο σε μορφή μπρελόκ που φορτίζεις με χρήματα. Είναι οικονομικότερη λύση αν μετακινείσαι συχνά και σε γλυτώνει την φασαρία να βγάζεις κάθε φορά εισιτήριο. Μια πληροφορία θα δώσω για την μετακίνηση από την Αγιά Σοφιά προς την Ταξίμ: Παίρνεις το τραμ μέχρι το τέρμα (kabata) και από εκεί το υπόγειο τηλεφερίκ (funicular) που σε βγάζει πλατεία Ταξίμ.
Οι οδηγοί για κάτοικοι μεγαλούπολης έχουν αρκετά καλή συμπεριφορά εκτός από τους ταξιτζήδες. Χώνονται συνεχώς και ταυτόχρονα κορνάρουν χωρίς λόγο.
Πέρασα την γέφυρα του Βοσπόρου που είναι μια εμπειρία από μόνη της. Στην Ασιατική πλευρά δεν κάναμε κάτι το ιδιαίτερο, πήγαμε σε ένα εμπορικό και γυρίσαμε πίσω.
Για το πατριαρχείο βρήκαμε να παρκάρουμε σε ένα δρόμο δίπλα, την Κυριακή, κατά την διάρκεια της λειτουργίας (πήραμε και την ευχή του Πατριάρχη).
Στην επιστροφή ακολούθησα το GPS και με γύρισε από τον παραλιακό δρόμο χωρίς διόδια. Κάναμε αρκετή περισσότερη ώρα οδηγώντας και δεν θα το πρότεινα.
Τα σύνορα τα περάσαμε γρηγορότερα από όταν μπήκαμε και μόνο ο Έλληνας τελωνειακός μου ζήτησε τυπικά να ανοίξω μια βαλίτσα για να δει το περιεχόμενο.
Μετά από μια στάση στην Ξάνθη για φαγητό επιστρέψαμε το απόγευμα Θεσσαλονίκη.
Είτε πεζός είτε με το αυτοκίνητο δεν ένοιωσα ποτέ ανασφάλεια κατά την διάρκεια της παραμονής μου στην τουρκία. Μπορώ να πω ότι καταβάλουν προσπάθεια να είναι εξυπηρετικοί αλλά οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καθόλου αγγλικά. (Νομίζω ότι από τις μεσογειακές χώρες έχουμε τον υψηλότερο βαθμό Αγγλομάθειας)
Όπως κάθε ταξίδι έτσι και αυτό μας έκανε λίγο σοφότερους, κατανοώντας περισσότερο της θέση μας στον κόσμο. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν ταξιδεύεις ανεξάρτητος και όχι στην ‘ασφάλεια’ ενός ταξιδιωτικού γραφείου.
Ειδικότερα με το αμάξι στην τουρκία δεν είναι τόσο δύσκολο όσο μπορεί να ακούγονταν πριν μερικά χρόνια. Βασικό όμως είναι το GPS! Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα κινούμουν χωρίς αυτό.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά προέλευσης - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-SA 3.0)
