Τατζικιστάν Στα πιο όμορφα βουνά

[travelbreak]

Από το Bulunkul επιστροφή στο Khorog

Έλεγα να μην χρησιμοποιήσω την τουαλέτα τους στο Bulunkul γιατί ήταν πολύ βρώμικη η λεκάνη, αφού δεν είχε βούρτσα για το καθάρισμα, αλλά δεν άντεξα και πήγα πρωί πρωί. Η λεκάνη κατά τα άλλα ήταν καινούργια και καθαρή. Ξύπνησα στις πέντε και έτρεξα χωρίς να έχω μεγάλη ανάγκη. Σε ένα συγκρότημα δύο κτηρίων μένουν κάπου δέκα επισκέπτες (οι άλλοι είναι Ρώσοι) συν τρεις οδηγούς. Βάλε και τους ανθρώπους της οικογένειας, μαζευόμαστε κάπου είκοσι με μια τουαλέτα. Ίσως βέβαια οι ντόπιοι να πηγαίνουν αλλού. Πάντως εγώ πρόλαβα και μπήκα και αμέσως ήρθε ο επόμενος. Περίμενε λίγο και ήρθε η σειρά του. Περίμενε όμως κι άλλος μετά από εκείνον. Το βράδυ κοιμήθηκα καλά για επτά ώρες. Κάνει φυσικά κρύο αφού είμαστε στα 3800 μέτρα υψόμετρο περίπου. Γι’ αυτό είχα και λίγο πονοκέφαλο.

Αυτοί οι άνθρωποι χτίζουν μεγάλους χώρους για τους επισκέπτες και νομίζουν ότι οι τουρίστες έρχονται τσούρμο και θα κοιμηθούν 7 ή 8 σε κάθε δωμάτιο. Έτσι τα γεμίζουν κρεβάτια ή τραπέζια για ύπνο και δε βάζουν μια καρέκλα και ένα μικρό τραπέζι. Το δωμάτιο που κοιμηθήκαμε ήταν στα 30 τετραγωνικά και το τραπεζοκρεβάτι ήταν τα 12 από αυτά. Στο διπλανό κτίριο έχει κάπως μικρότερα δωμάτια γεμάτα με κρεβάτια. Ένα άλλο που είδα στο δικό μας κτίριο είναι δύο από τα τεράστια δωμάτια που τα ενώνει μια μεγάλη τρύπα στην οποία έχουν τοποθετήσει μια ξυλόσομπα για να ζεσταίνονται ταυτόχρονα και οι δύο χώροι. Άμα σκύψεις βλέπεις μέσα στο άλλο δωμάτιο. Συνήθως στο πάτωμα έχει χαλιά, αλλά το δικό μας δεν είχε. Υπήρχε μια πλαστική ταπετσαρία ενώ ο τοίχος είχε μία επένδυση, κάτι σαν πλακάκια ξύλου.

Το κακό που έχει είναι ότι κοιμόμασταν πολύ νωρίς, αφού δεν είχαμε κάτι να κάνουμε και νωρίς ξυπνούσαμε. Και πάλι δεν είχαμε τι να κάνουμε. Έτσι συνήθως περιμένουμε, αν και έχει ξημερώσει, να μας σερβίρουν το πρωινό και να φύγουμε. Άσε που στο Bulunkul ήταν βάσανο αφού και στο δωμάτιο έκανε κρύο και έξω ακόμα πιο πολύ. Πόναγε και το κεφάλι μου από το υψόμετρο και περίμενα πως και πως να κατέβουμε για να νιώσουμε καλύτερα, κυρίως η Ντίνα.

Τελικά το πρωί έκανα τη μικρή βόλτα μου στο χωριό, και το κρύο δεν ήταν τόσο βαρύ αφού από τις 5 είχε βγει ο ήλιος. Το Bulunkul είναι το πιο μικρό χωριό που μείναμε στη χώρα. Έχει καμιά τριανταριά σπίτια και άλλους τόσους στάβλους για τα ζώα που ήδη βρίσκονται στα λιβάδια αμέσως έξω από το χωριό. Οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται μέσα και έξω από τον οικισμό. Μοσχάρια πολλά βόσκουν και είδα και δύο γιακ. Σκυλιά περιφέρονταν στους δρόμους και στα περισσότερα είχε αρχίσει να πέφτει το τρίχωμα και να φαίνεται το νέο και όμορφο. Ωραία ήταν.

Αν σκεφτείς το χωριό στο οποίο βρισκόμασταν δεν θα μπορούσε να έχουμε και κάποιο καλύτερο πρωινό. Εγώ το μόνο που έφαγα ήταν ένα αυγό τηγανητό. Όμως έφαγα και λίγο ψωμί το οποίο μάλλον με έστειλε πίσω από κάτι θάμνους στη διαδρομή λίγες ώρες μετά την αναχώρησή μας. Όλοι βιαζόμασταν να φύγουμε όσο πιο σύντομα γινόταν για δύο λόγους: ο ένας ήταν το μεγάλο υψόμετρο που ήταν κοντά στα τέσσερα χιλιόμετρα και ήταν πολύ ενοχλητικό και ο άλλος να φύγουμε από μία κατάσταση που δεν ήταν ανεκτή, αφού η τουαλέτα ήταν και κακή και μακριά από τα δωμάτια που μέναμε. Πρώτη φορά λοιπόν φύγαμε νωρίτερα από την ώρα που είχαμε ορίσει ως αναχώρηση. Πήραμε το δρόμο για την πόλη Khorog που είναι η πρωτεύουσα της αυτόνομης περιοχής του ανατολικού Τατζικιστάν Γκόρνο Μπανταχσάν.

Η διαδρομή δεν ήταν πολύ μεγάλη και αν δεν κάναμε στάσεις θα είχαμε φτάσει από τις 11:00 πριν το μεσημέρι. Όμως κάναμε συχνές στάσεις γιατί ήταν πολύ όμορφο το περιβάλλον και η φύση και έτσι φτάσαμε λίγο μετά τις 1:00 το μεσημέρι. Μόλις το υψόμετρο μειώθηκε κατά 500 με 1000 μέτρα, η κατάσταση όλων μας βελτιώθηκε και ιδιαίτερα της Ντίνας. Από τα τρία χιλιόμετρα και κάτω είχε γίνει σχεδόν καλά.

Κλασικές σκηνές στους δρόμους:

Η διαδρομή βέβαια ήταν παρόμοια με αυτό που είχαμε ζήσει τις προηγούμενες μέρες. Βασικά ήμασταν δίπλα σε ένα ποτάμι και ο δρόμος πήγαινε μία από τη μία μεριά του ποταμιού και μία από την άλλη. Το ποτάμι αυτό έφτανε μέχρι τον ποταμό Παντς. Από αύριο και για σχεδόν δύο μέρες θα είναι συντροφιά μας ο Παντς από την αριστερή πλευρά του αυτοκινήτου, αφού θα πάρουμε το δρόμο που κάναμε την περασμένη εβδομάδα, μόνο που θα τον κάναμε σε δύο μέρες αντί για τρεις, μέχρι να φτάσουμε στην πρωτεύουσα του Τατζικιστάν το Ντουσανμπέ.

Κάποιος φίλος έλεγε ότι έκανε προπονήσεις στίβου για να έχει καλή φυσική κατάσταση και να μπορεί να τραβά καλύτερες φωτογραφίες. Κάπως έτσι κι εγώ:

Αχ αυτά τα βουνά!

Αυτοί οι σχηματισμοί και τα χρώματα! Μόνο που στις φωτογραφίες δεν απεικονίζεται η πραγματικότητα.

Γνωστή σοβιετική τεχνική στους δρόμους:

Αυτή τη φορά στο Κορόνγκ δεν μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, αλλά σε ένα άλλο που το έχει ένας Ινδός. Όμως βρίσκεται πολύ κοντά στο προηγούμενο και θεωρώ ότι είναι το δωμάτιο τουλάχιστον εξίσου καλό. Αφού ξεκουραστήκαμε δυο-τρεις ώρες με την Ντίνα στο δωμάτιο, βγήκαμε να κάνουμε βόλτα στην πόλη την οποία ήδη γνωρίζαμε βέβαια.

Επίσης γνωστά παγκάκια από άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες:

Κάναμε βόλτα στον κεντρικό δρόμο και περίπου στις 7:00 καταλήξαμε στο ξενοδοχείο Lal που είχαμε κοιμηθεί την προηγούμενη φορά. Εκεί ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο που είχε πιτσαρία και μπαρ. Ήπιαμε δύο μπύρες και φάγαμε μία πίτσα.
Νάτο:

Στις οκτώ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας όπου εγώ είχα δώσει ραντεβού με την άλλη μας παρέα, για να φάμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Εκεί φάγαμε αρνάκι με ρύζι ή πατάτες και εγώ βέβαια ήπια άλλη μία μπύρα. Όλα ήταν πολύ χορταστικά και εγώ πλήρωσα 100 σομ δηλαδή κάπου 9 ευρώ για όλα αυτά. Οι μπύρες εδώ είναι λίγο ακριβές αφού κάνουν δυόμιση ευρώ η μία και είναι σχετικά μικρές. Το φαγητό όμως είναι αρκετά φθηνό. Για παράδειγμα η πίτσα που φάγαμε με την Ντίνα έκανε 6 ευρώ ενώ στα σπίτια, που τρώγαμε το φαγητό των ντόπιων, πληρώναμε τέσσερα με πέντε ευρώ το άτομο. Κάπως έτσι πέρασε η σημερινή ημέρα με κυριότερο ενδιαφέρον της ότι κατεβήκαμε σε υψόμετρο 2.100 μέτρων και έτσι νιώθουμε όλοι πολύ καλύτερα.

 

[travelbreak]

Στο γνωστό δρόμο από το Khorog στο Kalaikhum, 260 χλμ.

Η σημερινή μέρα είχε πολύ δρόμο στο νότιο Τατζικιστάν κατά μήκος του ποταμού Πάντς στα σύνορα με το Αφγανιστάν. Από το Κορόνγκ και κάτω για δύο μέρες θα οδηγήσουμε σε δρόμους όμορφους αλλά γνωστούς, αφού πριν μια εβδομάδα τους κάναμε με αντίστροφη κατεύθυνση. Είναι όμως τόσο ενδιαφέροντα αυτά που θα βλέπαμε που δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα το περιμέναμε με χαρά. Το μόνο θέμα είναι οι καθυστερήσεις στα σημεία που γίνεται η διαπλάτυνση του δρόμου. Τα έργα που γίνονται δημιουργούν κάποιες αναμονές που μπορεί να φτάσουν και τις δύο ώρες αν είσαι άτυχος, όπως εμείς την περασμένη εβδομάδα. Εννοείται ότι υπάρχουν συχνότατα σημεία ελέγχου του στρατού ή και της αστυνομίας για να ελέγξουν τους τουρίστες που περνούν. Από τους ντόπιους δεν ζητάνε χαρτιά, μόνο από εμάς τις φωτοτυπίες των διαβατηρίων και της βίζας. Καμιά φορά και τα πραγματικά μας διαβατήρια.

Κάπως έτσι έγινε η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο Kalaikhum. Κάναμε τρεις στάσεις σε σημεία που γίνονταν έργα, εκ των οποίων μόνο η μία ήταν μεγάλη και κράτησε σχεδόν μία ώρα.

Στην απέναντι πλευρά βλέπαμε συνέχεια τους Αφγανούς. Οι εικόνες με τους γείτονες, όπως η επόμενη μας διήγειραν τις αισθήσεις, αλλά και την ικανοποίηση που τους είχαμε τόσο κοντά μας. Κι όμως αυτή η χώρα δε θα καταγραφεί στο χάρτη των χωρών που έχω επισκεφτεί.

Ας ξεκινήσω όμως από το πρωί που πήραμε ένα ευχάριστο πρωινό γεύμα και οι τέσσερις μαζί με τον οδηγό μας και περίπου στις 7:30 φύγαμε (νωρίς) για να έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας μέχρι τον τελικό μας προορισμό. Η απόσταση χιλιομετρικά είναι αρκετά μεγάλη για τέτοιους δρόμους, αλλά φαίνεται ακόμα μεγαλύτερη με τα έργα διαπλάτυνσης των δρόμων που γίνονται. Και να φανταστεί κάποιος ότι αυτός ο δρόμος είναι εκείνος που συνδέει την Κίνα με την πρωτεύουσα του Τατζικιστάν. Σε μερικά σημεία είναι τόσο κακός που δεν παίρνει άλλο. Στο μεγαλύτερο μήκος του δεν χωράνε δύο αυτοκίνητα και αναγκάζεται ο ένας να κάνει όπισθεν. Για να δώσω μια καλύτερη κατανόηση, αναφέρω ότι τη διαδρομή αυτή το maps.me τη δίνει για μέση ταχύτητα είκοσι πέντε χιλιόμετρα την ώρα. Ο Ντανιγιάρ έτρεχε σαφώς πιο γρήγορα από αυτήν. Όμως εμείς κάναμε κάθε τόσο στάσεις για φωτογραφίες, κι ας είχαμε περάσει ξανά από τον ίδιο δρόμο. Ήμασταν ενθουσιασμένοι με την ομορφιά του τοπίου σα να το βλέπαμε πρώτη φορά.

Γενικά πάντως προχωρούσαμε με γρήγορο ρυθμό και θα περνούσαμε από τα σημεία των έργων την ώρα που οι εργαζόμενοι θα έκαναν το μεγάλο τους διάλειμμα. Μας έπιασε όμως λάστιχο και καθυστερήσαμε μισή ώρα τουλάχιστον μέχρι να το φτιάξει ο Ντανιγιάρ. Δεν το άλλαξε αλλά του έβαλε αυτό το φιτίλι για να κλείσει μια τεράστια τρύπα. Έβαλε τέσσερα από αυτά.

Στην επόμενη φωτογραφία, προσέξτε τη μικρή πρασινάδα στο μικρό πλάτωμα, πάνω αριστερά:

Είναι να απορεί κανείς με το πως κόβουν το βουνό για να κάνουν ένα μικρό δρόμο:

Πολύ θα ήθελα, υπό τις κατάλληλες συνθήκες να έκανα αυτό το δρόμο του Αφγανιστάν απέναντι:

Τα βράχια του βουνού σε πρώτο πλάνο, ίσως ήταν τα καλύτερα που συναντήσαμε στο ταξίδι:

Εδώ φαίνεται ένας Αφγανικός δρόμος απέναντι, και το τοίχωμα με τις πέτρες που έκαναν για να τον στηρίξουν:

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα σε μία περιοχή που έκαναν έργα διαπλάτυνσης του δρόμου να αναγκαστούμε να περιμένουμε σχεδόν μία ώρα αφού ήμασταν οι πρώτοι που έφτασαν σε εκείνο το σημείο. Ευτυχώς το σημείο αυτό ήταν πάρα πολύ όμορφο και αν και ήταν μεσημέρι και είχε δυνατό ήλιο μου άρεσε και καθόμουν έξω από το αυτοκίνητο και το θαύμαζα. Έβγαζα αρκετές φωτογραφίες. Λίγο μετά ήρθαν δίπλα μας και δύο μοτοσικλέτες. Από τον αριθμό τους κατάλαβα ότι ήταν από την Τσεχία. Κάθε μοτοσυκλέτα είχε και έναν αναβάτη. Η μια ήταν μάρκα ΚΤΜ, αλλά για την άλλη δεν είδα. Φυσικά πήγα και τους έπιασα την κουβέντα και λέγαμε διάφορα πράγματα για ταξίδια και για το Τατζικιστάν.
Στις επόμενες δυο φωτογραφίες έχουμε την αντίθεση ανάμεσα στις μοτοσυκλέτες των Ευρωπαίων και των Αφγανών:

Νάτοι οι Τσέχοι:

Εκείνοι είχαν στείλει τις μοτοσικλέτες με φορτηγό από την Πράγα στο Μπισκέκ του Κιργιστάν και από κει τις παρέλαβαν για να κάνουν το ταξίδι τους. Έκαναν το γύρο του Κιργιστάν και μετά για να έρθουν στο Τατζικιστάν πέρασαν μέσω Ουζμπεκιστάν. Ξεκίνησαν από το βόρειο Τατζικιστάν και συνέχιζαν να πάνε μέχρι την πρωτεύουσα και από κει να περάσουν στο Ουζμπεκιστάν και να επιστρέψουν στο Κιργιστάν. Εκεί θα έδιναν τις μοτοσυκλέτες σε κάποια εταιρεία μεταφορών για να τις μεταφέρει στην Τσεχία. Το κόστος για κάθε μοτοσυκλέτα ήταν συνολικά λίγο πάνω από τα 1.000 ευρώ και η μεταφορά τους διαρκούσε 8-10 μέρες.

Αφγανοί:

Τελικά αυτοί οι τύποι έκαναν πολλά ταξίδια με αυτό τον τρόπο: δηλαδή έστελναν με κάποιο μέσον τις μοτοσικλέτες τους σε μία πόλη στην οποία αυτοί πήγαιναν αεροπορικώς για να τις παραλάβουν. Από εκείνο το σημείο συνέχιζαν το ταξίδι τους με τα δίτροχά τους. Τους συναντήσαμε μερικές φορές μέχρι να περάσουμε και από το τελευταίο σημείο που γίνονταν έργα.

Η διαδρομή, όπως είπα, μας άρεσε και νομίζαμε ότι ήταν ακόμα καλύτερη από αυτό που είχαμε δει την πρώτη φορά. Στον προορισμό μας, το Κalaikhum, φτάσαμε κάπου στις 5:00 το απόγευμα και μείναμε στο ίδιο ωραίο σπίτι. Υπενθυμίζω ότι αυτό το σπίτι είναι ακριβώς δίπλα σε ένα αρκετά μεγάλο παραπόταμο του Παντς (παντς σημαίνει πέντε). Ο παραπόταμος αυτός έχει πολύ ορμητικά νερά γιατί μέσα στο χωριό είναι πολύ στενός. Συγκεκριμένα έχει μία απόσταση η μία όχθη από την άλλη περίπου στα 15 με 20 μέτρα.

Εμείς για να φάμε το βράδυ καθίσαμε σε ένα τραπέζι ακριβώς πάνω από το νερό και αυτό γιατί πολλά σπίτια έχουν μία προέκταση πάνω από το ποτάμι για να βλέπουν καλύτερα το γύρω χώρο. Φάγαμε τα κλασικά, δηλαδή μία σούπα στην αρχή και μετά ένα ζυμαρικό το οποίο μέσα είχε κιμά. Το καλό είναι ότι μας έφεραν και αρκετά φρούτα τα οποία είναι πολύ νόστιμα. Θυμήθηκα τώρα ότι στη διαδρομή ζηλέψαμε τα βερίκοκα που πουλούσαν κάτι παιδάκια μέσα σε κάποια καλαθάκια και αγοράσαμε από ένα καλαθάκι και εμείς και ο Γιάννης. Εμείς με την Ντίνα τα φάγαμε μέσα στο αυτοκίνητο και ήταν πολύ νόστιμα, αν και μερικά ήταν παραγινωμένα και στο τέλος τα πετάξαμε. Πριν αλλά και μετά το φαγητό κάναμε μία βόλτα στο χωριό, το οποίο ήδη γνωρίζαμε αρκετά καλά και πέσαμε για ύπνο λίγο πριν τις 11:00.

Το Κalaikhum είναι χτισμένο σε τέσσερις όχθες και αν μπορούμε να φανταστούμε σε δύο Γ καθρεφτικά μεταξύ τους. Ή σαν ένα Τ χωρισμένο στη μέση. Το κατακόρυφο διπλό χώρισμα στο Τ είναι ο παραπόταμος με το όνομα Obikhumbou και το οριζόντιο στο Τ είναι ο μεγάλος ποταμός Panj. Έτσι έχουμε τα πιο εμπορικά σπίτια και τα homestay του χωριού να είναι χτισμένα στις δύο όχθες του παραπόταμου και το υπόλοιπο χωριό στις δύο πλευρές της όχθης του Panj. Σε απόσταση εκατό μέτρων από τον Panj υπάρχει το γεφύρι που είναι και ο κεντρικός δρόμος, ο Pamir highway, και στις άκρες του είναι τα πιο πολλά μαγαζιά και μικρά ξενοδοχεία. Μια απεικόνιση φαίνεται στον επόμενο χάρτη.

Το δωμάτιο που μένουμε είναι, όπως είπα πάνω στον παραπόταμο Obikhumbou και συνεχώς ακούγεται η δυνατή βουή από τα γρήγορα νερά του που κατεβαίνουν. Πραγματικά είναι δύσκολο να μιλήσεις όταν κάθεσαι στο μπαλκόνι που τρώμε από το θόρυβο. Και φυσικά ακούγεται από το δωμάτιο. Στο σπίτι εδώ εκτός από εμάς κοιμούνται σήμερα και δύο ποδηλάτες αλλά και δύο τύποι με μηχανές. Δε μιλήσαμε με κανένα τους γιατί εμείς μένουμε στον πάνω χώρο και έχουμε το δικό μας μπαλκόνι, ενώ εκείνοι μένουν στα κάτω δωμάτια και κάθονται στο κάτω μπαλκόνι.
Το σπίτι που μέναμε:

 

[travelbreak]

Από το kalaikhum στο Ντουανμπέ, 360 χλμ.

Δροσερό πρωινό. Ειδικά επειδή είμαστε δίπλα στα ποτάμια κάνει το πρωί κρύο και το βράδυ δροσιά. Τα δύο δωμάτια της παρέας μας μοιράζονται ένα μικρό λουτρό χωρίς νιπτήρα. Πάντως ξυρίστηκα εύκολα.

Το μπαλκόνι που καθόμαστε, ανεξάρτητα από το θόρυβο, είναι καταπληκτικό. Έχει θέα στα βουνά δύο χωρών και σε δύο ποτάμια. Ο Obikhumbou έχει τόση ορμή που θα παρήγαγε τεράστια ποσότητα ενέργειας αν τον εκμεταλλευόταν.

Οι δύο Τσέχοι που συναντήσαμε χτες μου είπαν ότι στα homestay που μένουν πληρώνουν περίπου τετρακόσια σομ για ένα δωμάτιο με πρωινό. Τα βρίσκω υπερβολικό αφού στο ξενοδοχείο στο Ντουσανμπέ δίναμε εξακόσια, αλλά χωρίς πρωινό. Ήταν όμως δωμάτιο με μπάνιο και όλα καθαρά. Βέβαια και στα χωριά αν δεν έχεις που να μείνεις θα το πληρώσεις. Ρώτησα τον οδηγό μας και μου επιβεβαίωσε τις τιμές αυτές.

Πλέον έχουμε ζέστη μετά το πρωινό και φορώ σορτσάκι και κοντομάνικο. Τελικά τσάμπα κρατούσαμε από την Ελλάδα τα δύο sleeping bags αφού δεν τα χρησιμοποιήσαμε και δεν πρόκειται ούτε τις επόμενες μέρες. Κρίμα γιατί πιάνουν πολύ χώρο στη μία μεγάλη βαλίτσα που κρατάμε.

Μετά από το πρωινό που πήραμε στο πολύ δροσερό μας μπαλκόνι, φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα του Τατζικιστάν. Συνήθως τις βαλίτσες τις φορτώνει ο οδηγός μας. Μάλλον πάντα τις φορτώνει ο οδηγός μας, αλλά μέχρι το αυτοκίνητο τις κουβαλάμε είτε εμείς, είτε αυτός είτε κάποιος από τον χώρο διαμονής μας.
Έχουν κι αυτοί την αμερκανίλα τους:

Σήμερα η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Και βέβαια το κοντό παντελόνι και κοντομάνικο μπλουζάκι ήταν αυτό που ταίριαζε στις θερμοκρασίες της ημέρας. Τη διαδρομή μέχρι το Ντουσανμπέ την είχαμε κάνει βέβαια πριν από μερικές μέρες ξανά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θυμόμασταν και πολλά πράγματα. Στην αρχή που στα αριστερά μας είχαμε τα σύνορα με το Αφγανιστάν τα πράγματα ήταν πολύ ευχάριστα, αφού τα τοπία ήταν πολύ όμορφα. Αυτή τη φορά φυσικά μπορούσαμε να δούμε και τις κορυφές των βουνών. Αλλά και να δούμε γενικά και σε μεγάλη απόσταση. Υπενθυμίζω ότι όταν κάναμε την αντίστροφη πορεία είχε πολλή σκόνη η ατμόσφαιρα και δεν μπορούσαμε να δούμε καθαρά περισσότερα από 100 περίπου μέτρα. Ίσως λίγο παραπάνω. Τώρα η ορατότητα ήταν αρκετά καλή και κάναμε μερικές στάσεις για να φωτογραφήσουμε πράγματα που μάλλον είχαμε φωτογραφίσει και όταν πηγαίναμε αλλά δεν θυμόμασταν στα σίγουρα. Φυσικά τώρα η θέα είχε πολύ μεγαλύτερο ορίζοντα.

Όμως όταν εγκαταλείψαμε τον ποταμό Παντς, το τοπίο άρχισε να γίνεται σχετικά μονότονο και κάναμε μονάχα μία στάση για φωτογράφιση. Ήταν σε μία τεχνική λίμνη, λέγεται Nurek, που όταν πηγαίναμε δεν είχαμε δει καν την επιφάνεια της από τη σκόνη στην ατμόσφαιρα. Ήταν όντως πολύ όμορφη και ήμασταν τυχεροί που έστω και τη δεύτερη φορά μπορέσαμε και την είδαμε.

Στο Ντουσανμπέ φτάσαμε περίπου στις 3:00 και η ζέστη ήταν ανυπόφορη, αφού η θερμοκρασία ήταν 38 βαθμοί Κελσίου. Πήγαμε στο ίδιο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει και την προηγούμενη φορά, το 777. Ξεκουραστήκαμε τρεις ώρες και μετά βγήκαμε να περπατήσουμε, να δούμε λίγο την πόλη αυτή τη φορά χωρίς σκόνη. Όμως ήμασταν πολύ κουρασμένοι από αυτές τις μέρες πάνω στα βουνά και το περπάτημα που κάναμε ήταν πολύ λίγο. Στο τέλος καταλήξαμε σε μία πιτσαρία και φάγαμε το κάθε ζευγάρι από μία πίτσα Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ φθηνές. Εμείς για μία που φάγαμε, που ήταν και μεγάλη, πληρώσαμε 5,5 ευρώ. Όμως το κατάστημα που φάγαμε δεν προσέφερε μπύρα, γι’ αυτό πήγαμε σε ένα μαγαζί στη γειτονιά μας που ξέραμε ότι πουλάει μπύρες και άλλα αλκοολούχα ποτά και πήραμε δύο μπύρες Baltika τις οποίες ήπιαμε με χαρά.

Αυτή ήταν η μέρα μας σήμερα που δεν είχε και πάρα πολλά βέβαια, αφού ήταν μία μέρα μετακίνησης.

 

[travelbreak]

Από το Ντουσανμπέ στη λίμνη Ισκαντέρ και στο Panjikent

Έχοντας μείνει για δεύτερη φορά στο Ντουσανμπέ ετοιμαζόμασταν για μια νέα αναχώρηση. Αυτή τη φορά πηγαίνουμε βόρεια στα πολύ γνωστά στους τουρίστες Fann Μountains. Είχα διαβάσει ότι έχουν πολύ ενδιαφέρον και για αυτό πήρα το πακέτο από το πρακτορείο, το οποίο περιείχε και αυτή την περιοχή σε ένα τριήμερο. Ουσιαστικά μείναμε δύο βραδιές στην πόλη Panjikent.

Το πρωί στο Ντουσανμπέ στις 8:00 που είχαμε ραντεβού ήρθε ο Ντάνιγιαρ αλλά με ένα άλλο αυτοκίνητο, το οποίο ανήκε στον αδερφό του. Μάλιστα και ο αδερφός του ήταν μαζί και οδηγούσε εκείνος το αυτοκίνητο για τις επόμενες τρεις μέρες. Ο Ντάνιγιαρ καθόταν πίσω σε ένα κάθισμα χωρίς να μας ενοχλεί. Τον αδερφό του Ντάνιγιαρ τον είχαμε συναντήσει στο Μουργκάμπ και συζητήσαμε λίγο το πρόγραμμα του ταξιδιού, με τις αλλαγές που κάναμε. Τον λέγανε Μπακτίρ. Η διαφορά που είχε στην οδήγηση ο νέος μας οδηγός ήταν ότι ο Μπακτίρ οδηγούσε πάρα πολύ γρήγορα και θα έλεγα ριψοκίνδυνα. Πάντως δεν του είπαμε κάτι πάνω σε αυτό. Το καλό είναι ότι μιλάει σχετικά καλά Αγγλικά και έτσι έχουμε την ευκαιρία να τον ρωτάμε περισσότερα πράγματα και να μας απαντά. Είναι αρκετά νεότερος από το Ντάνιγιαρ.

Εννοείται ότι και το δικό του αυτοκίνητο ήταν Land Cruiser, το οποίο ήταν λίγο μεγαλύτερο από το προηγούμενο που είχαμε. Η δικαιολογία του Ντάνιγιαρ ήταν ότι το δικό του αυτοκίνητο είχε κάποιο πρόβλημα και το άφησε στο συνεργείο για λίγες μέρες. Δεν το πολυπιστεύω. Απλά για κάποιο λόγο έφερε τον αδερφό του, αντί για να οδηγεί εκείνος. Κανένα πρόβλημα. Πάντως ο Ντάνιγιαρ καθόταν πίσω και διάβαζε αγγλικά, γιατί συνέχεια του κάναμε παρατηρήσεις ότι πρέπει να διαβάσει και να τα μάθει, αφού του χρειάζονται στη δουλειά του. Φυσικά είναι πολύ συμπαθής άνθρωπος και νομίζουμε ότι και αυτός μας είχε συμπαθήσει. Σκέφτομαι ότι ίσως ο Ντάνιγιαρ δεν είχε κάνει ξανά αυτή τη διαδρομή και τη φοβόταν. Είχε και ένα μεγάλο τούνελ (έξι χιλιόμετρα) χωρίς καλό φωτισμό και πολύ επικίνδυνο και μπορεί να είχε πρόβλημα κλειστοφοβίας. Τέλος πάντων, δε μας νοιάζει.

Φτάσαμε στην πόλη Panjikent περίπου στις 4:00 το απόγευμα. Κάναμε μία πολύ ωραία διαδρομή μέχρι εκεί. Όμως είχε πάρα πολλή κίνηση ο δρόμος και δεν ήταν εύκολο να σταματάμε για φωτογραφίες, όπως στα βουνά του Παμίρ, που δεν είχε καθόλου κίνηση, όπου μπορεί να περνούσαν και δέκα λεπτά χωρίς να περάσει κανείς. Αλλά μπορεί να περνούσαν μαζί και τρεις νταλίκες. Εδώ τα βουνά ήταν αρκετά κόκκινα, όπως και στο Παμίρ. Αλλά νομίζω ότι στην περιοχή αυτή ήταν ακόμα πιο κόκκινα από ότι στο δυτικό τμήμα του Τατζικιστάν. Κατά πάσα πιθανότητα τα πετρώματα περιέχουν βωξίτη, εξ ου και το χρώμα που έχουν.

Πάντως καταφέραμε και κάναμε μερικές στάσεις για να βγάλουμε φωτογραφίες. Ο δρόμος περνούσε πάλι μέσα από μεγάλα φαράγγια όπως και τις προηγούμενες μέρες. Ήταν ένα ωραίο φαράγγι με ποτάμι φυσικά και όμορφους σχηματισμούς των βουνών. Αλλά και τα χρώματα ήταν όμορφα, που άλλοτε ήταν κόκκινα και άλλοτε γκρίζα. Στη διαδρομή κάναμε μόνο μία παράκαμψη για να επισκεφθούμε την Λίμνη Ισκαντέρ Κουλ, Iskanderkul, με υψόμετρο 2200 μέτρα. Να πούμε εδώ ότι Ισκαντέρ ήταν το όνομα που έδωσαν οι ντόπιοι στο Μέγα Αλέξανδρο.

Μέχρι τη λίμνη ο δρόμος δεν ήταν και τόσο καλός, αλλά τουλάχιστον δεν είχε κίνηση και όταν θέλαμε φωτογραφία δεν υπήρχε πρόβλημα στάσης. Όταν φτάσαμε στη λίμνη, που είναι σχετικά μεγάλη, πρώτα κάναμε ένα περπάτημα 20 λεπτών για να πάμε να δούμε ένα μικρό καταρράκτη του ποταμού που βλέπαμε στο φαράγγι. Αυτό το ποτάμι έφευγε από τη λίμνη. Άλλα ποταμάκια που έρχονταν από τα βουνά που έλιωνε το χιόνι, έριχναν νερό σε αυτήν. Ο καταρράκτης δεν είχε τρομερό ενδιαφέρον αλλά όταν είσαι στο Τατζικιστάν όλα σου φαίνονται ενδιαφέροντα.

Ο καταρράκτης ήταν στο σημείο 2 και τη βαρκούλα την πήραμε από το σημείο 1 του χάρτη.

Μετά τον καταρράκτη πήγαμε να δούμε τη λίμνη. Όμορφη ήταν αλλά και πάλι όχι ιδιαίτερη. Είδαμε ένα μικρό σκάφος να περιφέρεται με ανθρώπους στα νερά της και ρωτήσαμε αν μπορούμε να κάνουμε βαρκάδα. Ρωτήσαμε την τιμή που αν και τουριστική για τη χώρα, για μας ήταν νορμάλ. Αποφασίσαμε να μπούμε στο γρήγορο σκάφος να κάνουμε μία βόλτα. Πληρώσαμε 300 σομ, όλοι μαζί, και η βόλτα δεν διήρκησε πάνω από 15 λεπτά αλλά διανύσαμε 7-8 χιλιόμετρα. Όμως το σκάφος πήγαινε πολύ γρήγορα και γυρίσαμε όλη τη λίμνη, φτάνοντας σχεδόν σε κάθε σημείο κοντά στις όχθες της. Πάντως πουθενά δεν σταμάτησε για να κάνουμε μία πιο λεπτομερή παρατήρηση, αν και αυτό μου φαίνεται δεν χρειάζονταν. Βιαζόταν γιατί έρχονταν συνέχεια νέοι ντόπιοι πελάτες.

Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από τη διαδρομή μέχρι την πόλη Panjikent:

Στο χωριό αυτό χρησιμοποιούσαν ως ψυγείο για τα αναψυκτικά τους τα τρεχούμενα νερά:

Είχαμε απορία τι είναι αυτά τα μπαλάκια. Όταν τα δοκιμάσαμε διαπιστώσαμε ότι ήταν τυράκια:

 

[travelbreak]

Panjikent, βόλτες στην πόλη

Ολοκληρώνοντας τη βόλτα μας στη λίμνη, φύγαμε για να πάμε στην πόλη Panjikent που θα μέναμε. Μείναμε σε ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο καινούργιο, αν και είχε μερικές ελλείψεις ακόμα. Για παράδειγμα το δωμάτιό μας δεν είχε ψυγείο ενώ της παρέας μας είχε. Ζήτησα στη ρεσεψιόν να μας φέρουν ένα και ενώ με διαβεβαίωσαν ότι θα το κάνουν, την πρώτη μέρα δεν το είδαμε. Την επόμενη που το είπα πάλι το έφεραν άμεσα. Το μόνο για το οποίο χρειάζεται το ψυγείο είναι το δροσερό νερό. Και εκεί περπατούσαμε πολύ και έκανε και ζέστη, οπότε πίναμε πολύ νερό.

Στο Panjikent αφού λοιπόν ανεβάσαμε τα πράγματα στα δωμάτιά μας, συνεννοηθήκαμε με τους άλλους δύο της παρέας να φύγουμε για να δούμε την πόλη σε μισή ωρίτσα, δηλαδή λίγο μετά τις 5:00. Η πόλη είχε ένα κεντρικό και μεγάλο δρόμο από τον οποίο περνούν όλα τα αυτοκίνητα που πηγαίνουν προς το Ουζμπεκιστάν, και συγκεκριμένα προς την Σαμαρκάνδη. Σχετικά κοντά στον δρόμο είναι χτισμένη η πόλη. Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στην δυτική πλευρά ενώ το μεγάλο τζαμί και η αγορά βρίσκονται στην ανατολική. Να σκεφτούμε βέβαια ότι ο κεντρικός δρόμος που διασχίζει την πόλη έχει κατεύθυνση Ανατολή-Δύση.

Η παρέα των τεσσάρων ξεκίνησε με κατεύθυνση προς τα ανατολικά και ο κεντρικός δρόμος είχε κάποια ενδιαφέροντα σημεία, όπως πολλά αγάλματα και κτήρια στη μία ή στην άλλη πλευρά του. Είχε και ορισμένα όμορφα roundabout. Λίγο μετά που ξεκινήσαμε είδαμε σε ένα σημείο κοντά στο μουσείο, ότι θα γινόταν μία γιορτή που θα είχε, όπως μας είπαν κάποια παιδιά, και μουσική με τραγούδια και χορό. Οι άλλοι δύο αποφάσισαν να προχωρήσουν λίγο μαζί μας και να γυρίσουν για να δουν αυτήν την παράσταση. Εμείς όμως συνεχίσαμε τη βόλτα μας και φτάσαμε μέχρι το τζαμί και την αγορά, που σχεδόν είχε κλείσει.

Η είσοδος της αγοράς:

Σε εκείνο το σημείο είδαμε ένα χάρτη της πόλης και μας έκανε εντύπωση που υπήρχε σε κάποιο μέρος σχετικά κοντά η παλιά πόλη με κάποια αρχαία κτίσματα. Αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια, αν και τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν μακριά από το τζαμί. Ίσως και λίγο παραπάνω από δύο χιλιόμετρα, έκανε και ζέστη ακόμα. Ευτυχώς καταφέραμε και βρήκαμε το μέρος αυτό γιατί δεν ήταν και τόσο εύκολο, έχοντας βγει έξω από την πόλη και χωρίς να έχουμε στο GPS το σημείο αυτό, αφού δεν ξέραμε το όνομα. Ρωτήσαμε κάποιους στο δρόμο βάζοντας στο Google Translate όπου έγραψα τη φράση «αρχαία πόλη» και εκείνοι μας οδήγησαν δείχνοντας μας το δρόμο.
Εδώ με λάσπη και άχυρα φτιάχνουν πλίνθους για χτίσιμο. Στο χωριό μου αυτό δεν το πρόλαβα πριν εξήντα χρόνια:

Αυτά είναι κεράσια ή βύσσινα:

Ανεβήκαμε πάνω σε κάποιους λόφους και είδαμε μία πολύ μεγάλη περιοχή που είχε ορισμένες μικρές ανασκαφές και δύο τρεις αναπαλαιώσεις κτιρίων. Λίγο εγκαταλειμμένο φαινόταν το μέρος, αλλά πάντα όταν είναι κάτι πολύ παλιό όπως αυτό, εμένα μου αρέσει και μόνο επειδή έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε μία ιστορική περιοχή. Μας θύμισε την περιοχή Afrasiyab στην Σαμαρκάνδη. Πάνω στους λόφους ήταν και κάποιοι άλλοι ντόπιοι, κυρίως παιδιά, τα οποία φυσικά συνέχεια μας χαιρετούσαν και απαιτούσαν να τους χαιρετάμε και εμείς.

Επειδή σε λίγο θα ξεκινούσε να βραδιάζει, αρχίσαμε την επιστροφή πάλι με τα πόδια μέσα από τα στενά της πόλης. Τελικά στη βόλτα μας περπατούσαμε συνολικά σχεδόν 3,5 ώρες μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.

Στην επιστροφή αγοράσαμε από ένα μαγαζί, εδώ βρίσκεις πιο εύκολα αλκοόλ από τα άλλα μέρη του Τατζικιστάν, μια μεγάλη μπύρα του 1,5 λίτρου, όπως κάναμε και πέρυσι στο Ουζμπεκιστάν, που βρισκόταν πολύ κοντά μας. Η Σαμαρκάνδη απείχε 35 χιλιόμετρα από το Panjikent.

Η πόλη δεν έχει καμία σχέση με τις πόλεις που είδαμε στα Παμίρ. Δηλαδή φαίνεται πιο πολιτισμένη και πιο συγκροτημένη. Έχει πιο ωραίους κήπους και πιο μοντέρνα κτίρια. Επίσης οι κάτοικοι φαίνονται πιο ελεύθεροι και λιγότερο πιστοί στο μουσουλμανισμό, όπως ήταν και στο Ουζμπεκιστάν. Γι’ αυτό εξ’ άλλου είναι πολύ εύκολο να βρίσκεις οινοπνευματώδη, όπως βρήκαμε εμείς την μπύρα. Εν ολίγοις αυτή η πόλη μας άρεσε και με χαρά θα μέναμε και την άλλη μέρα, αφού διαπιστώσαμε ότι έχει μαγαζιά που μπορείς να καθίσεις έξω για να πιείς ή να φας. Το Panjikent φαίνεται στο διαδίκτυο να έχει συνολικό πληθυσμό κάπου 300.000 αλλά η πόλη (Urban) μόλις 52.000.

Κάπου είχαν κρυμμένο και ένα ανδριάντα του Λένιν:

Αυτό το ταξίδι αν και ήδη είχαν περάσει δύο εβδομάδες που ξεκίνησε και φαίνεται κουραστικό δεν με είχε κουράσει (κυρίως ψυχολογικά εννοώ) τόσο πολύ. Μπορεί στα βουνά Παμίρ να είχαμε αρκετές δυσκολίες, κυρίως με τη διαμονή μας που ήταν λίγο καταπιεστική όσον αφορά στις ανέσεις, αν και δεν είμαστε και πολύ απαιτητικοί. Όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν και τόσο κουραστικό. Δεν δυσανασχετούσαμε τόσο πολύ σε αυτό το ταξίδι (αν εξαιρέσουμε το πρόβλημα με το υψόμετρο) και πιστεύω ότι οφείλεται στο πολύ ενδιαφέρον που έχει η φύση και όλα εκείνα τα οποία είδαμε. Ήδη είχα τραβήξει περίπου 7500 φωτογραφίες, και τελικά τράβηξα άλλες 1000. Είμαι σίγουρος ότι από αυτές το 1/3 ή έστω το 1/4 έχουν πολύ ενδιαφέρον. Να δούμε πώς θα κάνουμε την επιλογή για άλμπουμ τα οποία θα φτιάξουμε.
Έλεγα λοιπόν για την κούραση του ταξιδιού και σκέφτομαι ότι δεν μας φαίνεται μεγάλη επειδή τα τέσσερα τελευταία βράδια κοιμόμασταν σε πολύ καλά ξενοδοχεία. Πληρώναμε περίπου 50 ευρώ τη βραδιά στο κάθε δωμάτιο. Τα καλά ξενοδοχεία μας έκαναν να έχουμε μία άνεση και αισιοδοξία με αποτέλεσμα να ξεχνάμε την κούραση της ημέρας. Έτσι το ταξίδι προς το τέλος του δεν μας έβρισκε με την επιθυμία να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας, τουλάχιστον εμένα.

 

[travelbreak]

Στις Επτά Λίμνες
Όταν αποφάσιζα για το ποιο πρόγραμμα να διαλέξω στο ταξίδι του Τατζικιστάν, είχα κάποιες επιλογές, μεταξύ των οποίων ήταν και να μην επισκεφτούμε τα Fann Mountains. Ευτυχώς προτίμησα να μείνουμε περισσότερες μέρες και να ανέβουμε σε αυτά τα υπέροχα βουνά. Φυσικά δεν τα είδαμε όλα, όμως σε δυο μέρες πήραμε μία ιδέα του τοπίου. Κρίμα που δε σκέφτηκα πριν μερικές μέρες, όταν συζητούσαμε τι θα κάναμε με την αλλαγή που προέκυψε στο πρόγραμμα, να προσθέσω την μία μέρα που χαρίσαμε στο πρακτορείο στην περιοχή των βουνών Fann. Είχαμε πληρώσει 15 μέρες και τελικά κάναμε μόνο τις 14, αφού δε γινόταν να πάμε στο νοτιοανατολικό Τατζικιστάν.

Τη σκέψη αυτή δυστυχώς την έκανα μόνο αφού είχαμε επιστρέψει στο Ντουσανμπέ, από τα βουνά Fann και τα αδέρφια που μας έκαναν τα βουνά είχαν φύγει οριστικά.
Σήμερα λοιπόν στις 8:00, μετά το πρωινό που μας παρείχε το ξενοδοχείο στο Panjikent, ξεκινήσαμε για να πάμε στην περιοχή των Επτά Λιμνών. Ο Daniyar και ο αδερφός του (εδώ να πω ότι και ο Μπακτίρ είναι επαγγελματίας οδηγός που το καλοκαίρι δουλεύει με πρακτορείο στο Τατζικιστάν και η οικογένειά του ζει στο Κιργιστάν, όπου πάει και αυτός το χειμώνα) δεν είχαν ξαναπάει σε αυτή την περιοχή. Δεν ήξεραν καλά καλά και τον δρόμο.

Ξεκινήσαμε από το Panjikent με κατεύθυνση προς το Ντουσανμπέ, αλλά πολύ γρήγορα στρίψαμε δεξιά και ακολουθήσαμε ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Μετά από ακόμα μερικά χιλιόμετρα ο δρόμος έγινε χωμάτινος και συνεχίσαμε για σχεδόν μία ώρα, μέχρι να φτάσουμε στην πρώτη λίμνη. Φυσικά κάθε μία από αυτές τις επτά, έχει το δικό της όνομα. Πού να θυμάσαι τώρα τέτοια ονόματα! Ο δρόμος μας ακολουθούσε την πορεία ενός μικρού ποταμού, ο οποίος πάντα κατέληγε και σε μία από αυτές τις λίμνες. Άλλοτε ήμασταν από τη μία του πλευρά και άλλοτε από την άλλη. Κάθε τόσο σταματούσαμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες γιατί το θέαμα ήταν πολύ όμορφο. Σε αυτή τη διαδρομή περνούσαμε και από κάποια γραφικά και πολύ όμορφα χωριά όπου βλέπαμε φυσιογνωμίες ντόπιων πολύ κλασικές.

Γενικά οι λίμνες δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά συνολικά ήταν ένα θέαμα πάρα πολύ όμορφο. Υπήρχαν λίμνες που ήταν μικρές, δηλαδή με μήκος 100 μέτρων, κι άλλες που είχαν μήκος ένα χιλιόμετρο. Το μέγιστο πλάτος όλων αυτών των λιμνών δεν ήταν περισσότερο από 300 μέτρα. Όταν φτάσαμε στην έκτη λίμνη προχωρήσαμε μέχρι που τελείωνε και εκεί το αυτοκίνητο σταμάτησε. Στο σημείο αυτό έπρεπε να κατεβούμε και να συνεχίσουμε με τα πόδια μέχρι την έβδομη λίμνη. Οι δύο συνοδοί μας, ενώ στην αρχή έλεγαν ότι θα μας ακολουθούσαν στο μονοπάτι για την έβδομη λίμνη, τελικά δεν το έκαναν.

Πιστεύαμε ότι αφού δεν συνεχίζουν τα αυτοκίνητα για να μας μεταφέρουν πιο πέρα, περιμέναμε ότι θα είναι κάποιο μικρό μονοπάτι που οδηγεί ως εκεί. Όμως σίγουρα μέχρι την έβδομη λίμνη μπορούσε να πάει ένα Jeep. Όμως για κάποιο λόγο αυτό δεν επιτρεπόταν. Αφού όταν φτάσαμε στο σημείο που παρκάραμε στην έκτη λίμνη, ήταν και άλλα αυτοκίνητα σταματημένα εκεί.

Ξεκινήσαμε και οι τέσσερις περίπου στις 12:00 το μεσημέρι την ανάβαση προς την έβδομη λίμνη. Ακολουθήσαμε το δρόμο και μετά από μία ώρα και κάτι, φτάσαμε στην τελευταία λίμνη. Ήταν και αυτή το ίδιο όμορφη όπως και οι άλλες, αλλά η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν που άξιζε περισσότερο.

Αφού καθίσαμε περίπου μισή ώρα εκεί, επιστρέψαμε λίγο μετά τις 14:00 στο σημείο που είχε παρκάρει το τζιπ που μας είχε μεταφέρει. Εκεί ήταν ένας μικρός οικισμός και πολλοί άνθρωποι έκαναν διάφορες δουλειές. Στη διαδρομή προς και από την έβδομη λίμνη, είδαμε ωραίες εικόνες με ανθρώπους και ντόπιες φυσιογνωμίες που ανέβαιναν με γαϊδούρια ή με τα πόδια προς διάφορα σημεία προς την έβδομη λίμνη.

Κάποια στιγμή επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητό μας και πήραμε την αντίστροφη πορεία ώστε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας περίπου στις 5:00 το απόγευμα. Στη διαδρομή μας έπιασε όμως ένα λάστιχο αλλά δεν καθυστερήσαμε αρκετά αφού πολύ γρήγορα το αντικατέστησαν με την ρεζέρβα.

Στο ξενοδοχείο ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 7:30 όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τα παιδιά. Τους είχα πει για να πάμε για φαγητό. Εν τω μεταξύ εμείς επειδή πεινούσαμε είχαμε τσιμπήσει στο δωμάτιο μερικά πράγματα που είχαμε. Στο δρόμο ψάχναμε να βρούμε κάτι ευπρεπές για να φάμε, όμως τα μαγαζιά που προσέφεραν φαγητό είτε δεν είχαν καρέκλες με τραπέζια για να καθίσουμε είτε τα είχαν, αλλά ήταν μέσα στο κτίριο. Και αυτό δεν το θέλαμε. Άνοιξα λοιπόν το Google και εκεί κοντά που ήμασταν υπήρχε ένα εστιατόριο που φανταζόμασταν ότι αφού είναι στο Google θα έχει κάποιο επίπεδο. Ονομαζόταν Dilovara. Για να φτάσουμε έπρεπε να περάσουμε από κάποια στενά δρομάκια, σύμφωνα με τις οδηγίες του πλοηγού, που δεν είχαν καθόλου καλή εμφάνιση. Ουσιαστικά ήταν μέρη φτωχολογιάς και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα μπορούσαν να φιλοξενούν ένα καλούτσικο εστιατόριο. Όταν φτάσαμε στο σημείο που έδειχνα το GPS δεν υπήρχε καθόλου εστιατόριο.

Ευτυχώς εκείνη την ώρα άνοιγε η πόρτα ενός γκαράζ και ένας ηλικιωμένος κύριος και ετοιμαζόταν να βγει με το αυτοκίνητό του. Ο άνθρωπος μας χαιρέτησε ευγενικά, όπως όλοι εδώ στο Τατζικιστάν, και εμείς ετοιμαζόμασταν να συνεχίσουμε την πορεία μας για να ξαναβρεθούμε στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Αυτός όμως μας είπε ότι είναι αδιέξοδο από κει και δεν έχει νόημα να προχωρήσουμε. Μάλιστα όταν προσφέρθηκε να μας μεταφέρει εκείνος με το αυτοκίνητό του, πολύ χαρήκαμε και μπήκαμε ευχαρίστως μέσα. Εγώ είχα την ιδέα να του πω το όνομα του εστιατορίου που ψάχναμε και αυτός χωρίς να ξέρει καμία λέξη στα Αγγλικά μας εξήγησε ότι θα μας μεταφέρει εκεί ακριβώς που θέλαμε. Και πράγματι το έκανε.

Το εστιατόριο Dilovara ήτανε μέσα στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Όμως δεν είχε καμιά ταμπέλα ούτε και υποψιαζόσουν ότι θα υπήρχε εστιατόριο εκεί. Ο πλοηγός μας οδηγούσε τελείως λάθος, αν και γενικά στο σωστό μέρος. Μόνο που δεν υπήρχε δρόμος από εκεί για να το προσεγγίσεις.

Ευχαριστήσαμε τον άνθρωπο και έφυγε, ενώ εμείς μπήκαμε σε ένα στενάκι όπου ήταν το εστιατόριο. Όταν προχωρήσαμε και μπήκαμε στο χώρο είδαμε ένα πανέμορφο μέρος: ήταν ένα τεράστιο οικόπεδο το οποίο ήταν σκεπασμένο αλλά είχες την αίσθηση ότι ήσουν έξω σαν να ήταν τελείως ανοιχτά ο κεντρικός χώρος. Στο κέντρο ήταν άδειος με μια μικρή διακόσμηση. Στη μία πλευρά ήταν μία εξέδρα για να παίζει μία ορχήστρα. Στην αντίθετη κατεύθυνση ήταν ο χώρος του μπαρ και των ποτών και δεξιά και αριστερά δεν υπήρχαν πάνω από 10 τραπέζια, πολύ μεγάλα για τις παρέες που θα κάθονταν για φαγητό. Από αυτά τα 10 τραπέζια τα μισά είχαν κόσμο. Αφού είδαμε το μενού και ο χώρος μας άρεσε πολύ καθίσαμε και φάγαμε παϊδάκια, ήπιαμε μπύρες και πληρώσαμε περίπου 11 ευρώ το ζευγάρι. Φυσικά στις 9:30 το μαγαζί είχε αδειάσει τελείως, γι’ αυτό και εμείς φύγαμε και πήγαμε στα δωμάτιά μας να ξεκουραστούμε.

Όπως μας είπε ο αδερφός του Ντάνιγιαρ, ο Μπακτίρ, στο Τατζικιστάν μιλάνε οι άνθρωποι τρεις διαφορετικές γλώσσες, που δεν έχουν καμία σχέση η μία με την άλλη. Τη μία γλώσσα όμως που επικρατεί και διδάσκεται στα σχολεία, και την μιλάνε όλοι έτσι κι αλλιώς, είναι τα φαρσί τα οποία μοιάζουν πάρα πολύ και είναι ουσιαστικά αυτά που μιλάνε στην Περσία. Γι’ αυτό και εδώ οι άνθρωποι νιώθουν πιο πολύ κοντά με τους Ιρανούς. Οι υπόλοιπες γλώσσες των άλλων χωρών της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή του Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν και Κιργιστάν είναι γλώσσες τουρκογενείς, πράγμα που έτσι κι αλλιώς το ξέραμε για τα ουζμπέκικα. Οι ντόπιοι εδώ πάντως δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους Τούρκους. Όμως θεωρούν ότι αυτοί μιλάνε μία άλλη γλώσσα συγγενή της περσικής. Μάλιστα μου είπε ότι μπορεί άνετα να συνεννοηθεί με τους Πέρσες. Έχουμε πει ότι ο Ντάνιγιαρ είναι από το Τατζικιστάν αλλά σε αυτή τη χώρα έρχεται μόνο το καλοκαίρι για να εργαστεί ως οδηγός ενός Land Cruiser το οποίο νοικιάζει από ένα γνωστό του στο Κιργιστάν. Εκτός από το καλοκαίρι όλο το υπόλοιπο διάστημα της ζωής του το ζει στο Κιργιστάν στην πόλη Osh. Εκεί ζει και όλη του η οικογένεια. Είναι 45 ετών και έχει και εγγόνια από την κόρη του, ενώ τα αγόρια του πάνε στο σχολείο ακόμα στο Κιργιστάν. Ζουν εκεί και οι γονείς του. Συγκεκριμένα η γυναίκα του κατάγεται από το Κιργιστάν. Επίσης, το έχω ξαναπεί, μένει και ο αδερφός του εκεί το περισσότερο διάστημα και έρχεται το Τατζικιστάν το καλοκαίρι για να εργαστεί.

 

[LULLU]

μεγαλο φωτογραφικο ενδιαφερον αυτα τα βουνα....και οχι μονο..
Δυνατο οργανισμο φανηκε οτι εχει η Ντινα να παραμενει σε αυτα τα υψομετρα με εκδηλωμενη τη νοσο......

 

[travelbreak]

παραμενει σε αυτα τα υψομετρα με εκδηλωμενη τη νοσο

Δεν είχε και άλλη επιλογή.
Έκανε μόνο τις απαραίτητες κινήσεις. Δυστυχώς δεν είχαμε προμηθευτεί κάποιο φάρμακο για την νόσο του υψομέτρου. Ουσιαστικά το είχαμε ξεχάσει.

μεγαλο φωτογραφικο ενδιαφερον αυτα τα βουνα....και οχι μονο

Δεν ξέρω αν έχω πάει αλλού με τόσο μεγάλο φωτογραφικό ενδιαφέρον. Για βουνά σίγουρα είναι το καλύτερο που έχω δει.

 

[travelbreak]

Λόγω αναχώρησής μου για τις κανονικές διακοπές του καλοκαιριού στην Κρήτη, τα υπόλοιπα 2-3 κεφάλαια του ταξιδιού στο Τατζικιστάν αναβάλλονται για 15-20 μέρες.
Όμως την ουσία του ταξιδιού την έχετε δει (κυρίως) και διαβάσει.
Καλή συνέχεια σε όλους: διακοπούμενους, ταξιδιώτες και εργαζόμενους.

 

[travelbreak]

Επέστρεψα λίγο νωρίτερα, απ' ό,τι υπολόγιζα, από τις διακοπές μου. Έτσι θα ολοκληρώσω σύντομα το ταξίδι στο Τατζικιστάν.

Επιστροφή στο Ντουσανμπέ.
Πήγαμε για τρίτη φορά στο Ντουσανμπέ σε τούτο το ταξίδι. Φύγαμε το πρωί από το Panjikent, που τελικά μας άρεσε αρκετά και σαν πόλη αλλά και σαν τόπος εξορμήσεων προς τα Funn Mountains.
Πριν φύγουμε όμως το πρωί, θέλαμε να επισκεφτούμε το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης όπου εκτίθενται κάποια ευρήματα από τον χώρο της αρχαίας πόλης, που είχαμε επισκεφτεί δύο μέρες πριν, το απόγευμα αργά. Έτσι οδήγησα με τον πλοηγό εγώ τον οδηγό μας, γιατί εκείνος δεν ήξερε πού είναι το μουσείο, και πήγαμε στην πίσω μεριά του χώρου αυτού με τα αρχαία, που ήταν το μουσείο. Είχε είσοδο 30 σομ τα οποία φυσικά είναι λίγα. Όμως και σαν μουσείο δεν έλεγε πολλά πράγματα αφού ήταν μόνο μία μικρή αίθουσα με διάφορα ευρήματα και αναπαραστάσεις που πιστεύω είχαν βρει στους τοίχους των αρχαίων σπιτιών. Ό άνθρωπος που έκοβε τα εισιτήρια δεν ήξερε καθόλου αγγλικά για να μας πει έστω μία κουβέντα. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες από το χώρο του μουσείου και πήγαμε μία βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο. Η ώρα ήταν 8:30 το πρωί, αλλά ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει. Αφού κάναμε μία μικρή βόλτα στο χώρο, που για μας ήταν συμπλήρωμα της προηγούμενης βόλτας, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το γνωστό δρόμο του γυρισμού.

Στις 1:00 το μεσημέρι ήμασταν στο γνωστό ξενοδοχείο 777 για να μείνουμε άλλη μία βραδιά. Η διαδρομή ήταν γνωστή και γι’ αυτό δεν κάναμε πολλές στάσεις, αν και η Ντίνα γκρίνιαζε λίγο, γιατί ήθελε να κάνουμε περισσότερες και για να τραβήξουμε τα ωραία βουνά, αλλά και για να καθυστερήσουμε την άφιξή μας στην πόλη. Κάναμε πολύ λίγες στάσεις, και φτάσαμε νωρίς. Τακτοποιηθήκαμε πάλι στα δωμάτια.
Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από τη διαδρομή ως το Ντουσαμπέ. Στην άκρη του δρόμου οι ντόπιοι πουλούσαν τα προϊόντα τους.

Το πρόβλημα είναι τι θα γινόταν την αυριανή μέρα, που η πτήση μας είναι μετά τα μεσάνυχτα και θα έπρεπε στις 12:00 το μεσημέρι να αδειάσουμε τα δωμάτιά μας. Ρωτήσαμε αν μπορούμε να μείνουμε μέχρι κάποια ώρα μετά το μεσημέρι, αλλά μας το απέκλεισε η κοπέλα στη ρεσεψιόν, γιατί όλα τα δωμάτια είναι πιασμένα και περιμένουν επισκέπτες. Έτσι απλά θα αφήναμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και θα πηγαίναμε να τα πάρουμε όταν θα ήταν για να φύγουμε για το αεροδρόμιο. Αυτή η ζέστη πάντως που είχε το Ντουσανμπέ ήταν υπερβολική και μας ενοχλούσε. Αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν ανεκτή η αναμονή. Και εκείνη τη μέρα είχε πάλι σκόνη, όπως είχε την πρώτη μέρα που είχαμε έρθει.

Αφού ξεκουραστήκαμε λοιπόν, λίγες ώρες το μεσημέρι, παρά τη ζέστη που έκανε, ξεκινήσαμε λίγο πριν τις 4 με τη Ντίνα, για να κάνουμε μία βόλτα πάλι στην πόλη. Αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί για να πάμε στο τζαμί Dushanbe Imam Abu Hanifa Mosque, που βρισκόταν περίπου πέντε χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχείο μας. Πήραμε ένα ταξί και με 16 σομ μας πήγε ακριβώς έξω από αυτό. Εδώ τα ταξί πρέπει να τα έχουν οι ιδιωτικές εταιρείες με ονόματα που φαντάζομαι έχουν άμεση σχέση με τον τηλεφωνικό αριθμό που καλείς για να πάρεις ένα τέτοιο ταξί, όπως ας πούμε 3333 ή 1111 ή 7000 και πάει λέγοντας. Μόλις μπαίνεις μέσα στο ταξί ο οδηγός ανοίγει το κινητό τηλέφωνο μπροστά σου και σε μία οθόνη φαίνεται με μεγάλα γράμματα το κόστος ανά πάσα στιγμή της μετακίνησης το οποίο πρέπει να πληρώσεις.

Στο τζαμί που πήγαμε δεν μας άφησαν να μπούμε μέσα και κρίμα γιατί πρέπει να ήταν εντυπωσιακό και μέσα, αφού απ’ έξω μας άρεσε πολύ. Αν και μεσημέρι με ήλιο και ζέστη, προσπαθήσαμε να κάνουμε ένα γύρο για να το τραβήξουμε φωτογραφίες απ’ έξω και αυτό κάναμε. Κατόπιν ξεκινήσαμε, με τα πόδια φυσικά, να πάμε προς το κέντρο της πόλης να δούμε κάποια πάρκα και κτίρια σχεδόν στην τύχη. Ήταν πολύ κουραστική η μετακίνηση με τα πόδια, αφού έκανε αρκετή ζέστη. Μετά τις 5:30 ο ήλιος άρχισε να πέφτει και έτσι βρίσκαμε πιο εύκολα σκιά για να περπατάμε. Η βόλτα ήταν πολύ κουραστική αλλά είχε ενδιαφέρον.

Επισκεφτήκαμε και ένα άλλο κεντρικό τζαμί στο κέντρο της πόλης:

Στις 7:30 περίπου επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, πάντα με τα πόδια. Είχαμε ραντεβού στις 8:00 με την παρέα μας, να πάμε για φαγητό. Πήγαμε κοντά σε στην περιοχή της Όπερας όπου είχε πάρα πολύ κόσμο και στους δρόμους αλλά και σε πολλά μαγαζιά για φαγητό ή ποτό. Επιλέξαμε για φαγητό ένα πολύ μεγάλο μαγαζί που είχε πάρα πολλά παιδιά ως προσωπικό και είχε καλό φαγητό. Ήταν σε κλειστό χώρο με κλιματισμό. Είχε και έτοιμα πιάτα αλλά και ψητά της ώρας. Εμείς προτιμήσαμε με την Ντίνα να πάρουμε σουβλάκι μοσχαρίσιο που ήταν πάρα πολύ νόστιμο και το σέρβιραν με αρκετό ρύζι κρεμμύδι και κόκκινο λάχανο, οπότε μόνο με αυτό το πιάτο είχες ένα πλήρες γεύμα. Εμείς τα πιάτα μας τα αδειάσαμε και μαζί με δυο μπύρες ο καθένας, ένα μεγάλο μπουκάλι νερό, μία μερίδα πατάτες και μία μερίδα επιπλέον ρύζι, πληρώσαμε συνολικά 350 σομ. Ήταν μία καλή τιμή, αφού το πιάτο με το σουβλάκι έκανε 60 σομ. Πρέπει να προσθέσουμε και 10% φόρο. Μετά επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας για να ξεκουραστούμε και να κοιμηθούμε. Εμένα μάλλον τα λαχανικά (λάχανο και καρότο) που είχε το πιάτο μου, με πείραξαν και τις επόμενες μέρες είχα θέματα, τα γνωστά σε αυτές τις περιπτώσεις.

 

[travelbreak]

Τελευταίες βόλτες στο Ντουσανμπέ.

Σε αυτό το ταξίδι ξυπνάγαμε πάντα πολύ νωρίς. Συνήθως από τις 5:00 είχαμε ξυπνήσει και σηκωνόμασταν στις 6 ή στις 7. Έτσι και την τελευταία μέρα σηκωθήκαμε πρωί, αφού το βράδυ δεν είχαμε κοιμηθεί καλά. Ξέραμε ότι θα είχαμε μία δύσκολη μέρα. Και θα ήταν δύσκολη γιατί την πόλη την είχαμε δει αρκετά καλά από την πρώτη μέρα που φτάσαμε. Τότε ξέραμε ότι το ταξίδι με το αυτοκίνητο στο Τατζικιστάν θα τελείωνε την Κυριακή, και θα πηγαίναμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο για να περιμένουμε την πτήση στις 3:00 τα ξημερώματα της Δευτέρας. Όμως τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι και ήρθαμε μία μέρα νωρίτερα στο Ντουσανμπέ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήρθαμε και νωρίς το Σάββατο, οπότε και το Σάββατο είδαμε κάποια κομμάτια της πόλης.

Και για σήμερα δεν είχαν μείνει και πολλά, αλλά νομίζω το κυριότερο πρόβλημα είναι ο καιρός, αφού η θερμοκρασία ήταν περίπου 37 βαθμοί Κελσίου και είναι εξουθενωτικό να περπατάς έξω. Αν ο καιρός ήταν λίγο πιο δροσερός, δεν θα είχαμε πρόβλημα να περπατάμε για να βλέπουμε και άλλα σημεία της πόλης και ας μην είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Θα μπορούσαμε να παίρναμε ταξί και να πηγαίναμε κάπου και να τα βλέπαμε. Με τέτοιο καιρό δεν είχαμε όρεξη για πολλά. Σήμερα λοιπόν το πρωί περίπου στις 7:30 είχαμε δύο στόχους: ο ένας ήταν να δούμε την αγορά Mehrgon Market και ο άλλος στόχος ήταν να βρούμε ένα ή περισσότερα καταστήματα για σουβενίρ, τα οποία θεωρητικά φαινόταν ότι είναι κοντά στο ξενοδοχείο μας. Όμως και την προηγούμενη μέρα, αφού τα ψάξαμε, δεν καταφέραμε να τα βρούμε.

Η αγορά Mehrgon ήταν σε απόσταση περίπου 3 χιλιόμετρα και την καλύψαμε σιγά-σιγά με τα πόδια. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε δύο κτίρια πολύ μοντέρνα και καινούργια μέσα στα οποία υπήρχαν οι άνθρωποι που πουλούσαν τα πράγματά τους. Το ένα ήταν μικρότερο από το άλλο. Ειδικά το μεγάλο κτίριο, και απ’ έξω αλλά και εσωτερικά, ήταν πολύ όμορφο. Στο εσωτερικό του είχε τεράστιες κολώνες. Είχε ακόμα και εσωτερικές ηλεκτρικές σκάλες για να ανεβαίνεις στους επάνω δύο ορόφους. Η αγορά δεν ήταν κλασική αλλά είχε μια μεγάλη και πυκνή συγκέντρωση μικροπωλητών. Είχε κυρίως κηπευτικά, είδη σπιτιού, μικρά εργαλεία και μπαχαρικά. Στους επάνω ορόφους, που δεν είχαν πολλά μαγαζιά όμως, είχε θήκες για κινητά τηλέφωνα και διάφορα άλλα μικρά μαγαζιά. Αυτό που είδα και δεν θυμάμαι να το έχω δει αλλού, είναι ότι παντού κυκλοφορούσαν παιδιά που έσερναν ένα καρότσι και αναζητούσαν ανθρώπους που είχαν έρθει για τα ψώνια τους, ώστε να τα τοποθετούν πάνω στο καρότσι όσο αυτά τα παιδιά τους ακολουθούσαν. Μετά τα πήγαιναν να τα ξεφορτώσουν στο αυτοκίνητο των ανθρώπων αυτών.

Κάναμε μία μικρή βόλτα μήπως βρούμε κάτι να αγοράσουμε ως σουβενίρ, και το μόνο που βρήκαμε ήταν ένα κομπολόι, το οποίο πήραμε δίνοντας περίπου 3 δολάρια. Κατόπιν πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ψάχνοντας για τα μαγαζιά με τα σουβενίρ τα οποία μας έδινε το Google Maps. Τα οποία όμως δεν βρήκαμε ποτέ. Αυτά τα μαγαζιά είτε είχαν κλείσει, είτε βρίσκονταν σε κάποιο χώρο που μάλλον ήταν ιδιωτικός και δεν είχαμε πρόσβαση, Γενικά εδώ υπάρχει πρόβλημα με τα σημεία που ψάχνεις στο Google Map, ακόμα και για εστιατόρια που ψάξαμε είχαμε τέτοιο θέμα. Συγκεκριμένα χθες βράδυ έψαχνα για ένα εστιατόριο που προτεινόταν από το Lonely Planet, αλλά δεν το βρήκα και πήγαμε αλλού και καθίσαμε. Σήμερα το μεσημέρι που πήγαμε να πιούμε μία μπύρα, κάπου στην ίδια περιοχή, τελείως συμπτωματικά καθίσαμε σε ένα εστιατόριο που ήταν αυτό που ψάχναμε χθες. Ήταν το εστιατόριο Traktiri.

Όμως ακόμα περιγράφω το πρωί που επιστρέφαμε προς το ξενοδοχείο και λίγο μετά τις 10:00 πήγαμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε λίγο και να δροσιστούμε στο air condition. Είχαμε κανονίσει με τη ρεσεψιόν ότι στις 12:00 θα έπρεπε να φύγουμε. Εκείνη την ώρα που βγάλαμε τις βαλίτσες για να τις αφήσουμε σε ένα σημείο του ξενοδοχείου, μας λέει η κοπέλα ότι μπορούμε να μείνουμε μέχρι τις 7:00 το απόγευμα, πληρώνοντας όμως το κόστος της μισής ημέρας για late check out, δηλαδή 25 ευρώ. Δεν είχαμε και πολλές επιλογές και τα πληρώσαμε για να μην ταλαιπωρηθούμε όλο το μεσημέρι και το βράδυ μέχρι να πάμε στο αεροδρόμιο.

Επιστρέψαμε τις βαλίτσες στο δωμάτιο και λίγο μετά εγώ με την Ντίνα βγήκαμε πάλι οι δυο μας και πήγαμε να πιούμε τις μπύρες που έλεγα λίγο πριν στο μαγαζί Traktiri, που βρίσκεται κοντά στην όπερα. Ο χώρος εκεί είναι σχετικά κλειστός και από πάνω έχει σωλήνες που πετάνε σταγονίδια νερού για να δροσιστεί ο χώρος. Η μπύρα που μας έφερε δεν ήταν πολύ καλή, ούτε πολύ κρύα και έκανε καθεμία 17 σομ, δηλαδή περίπου ενάμιση ευρώ. Στα άλλα τραπέζια οι άνθρωποι έτρωγαν είτε κανονικό φαγητό είτε μικρά πιάτα ή χάμπουργκερ. Μετά από αυτό επιστρέψαμε στο δωμάτιο. Ήταν λίγο μετά τις 14:00 και καθίσαμε στον κλιματισμό μέχρι τις 19:00.

Όταν το απόγευμα έφτασε η ώρα 19:00, έπρεπε να βγάλουμε τα πράγματά μας από τα δωμάτια και να τα αφήσουμε δίπλα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Και αυτό κάναμε. Ήταν άδικο όμως γιατί όταν στις 23:00 το βράδυ γυρίσαμε για να τα πάρουμε, του ζητήσαμε να μπούμε στα δωμάτια μας για τουαλέτα και όταν μπήκαμε φάνηκε ότι κανείς δεν είχε μπει μέσα για να κάνει οτιδήποτε. Άρα θα μπορούσαμε άνετα να ήμασταν ακόμα εκεί, όμως δεν μας πείραξε. Απλά λέμε για το ότι δεν μας διευκόλυναν. Άσε που μας είχε πει η κοπέλα την προηγούμενη μέρα ότι όλα τα δωμάτια ήταν κλεισμένα για εκείνη τη μέρα, λόγω της Εθνικής Γιορτής Συμφιλίωσης που γιορταζόταν στις 27 Ιουνίου, δυο μέρες αργότερα. Ίσως βέβαια να περίμεναν ότι έστω τελευταία στιγμή μπορεί κάποιος να ζητήσει δωμάτιο και γι’ αυτό δεν μας τα έδωσαν για περισσότερο χρόνο.

Μετά τις 19:00 ξεκινήσαμε όλοι μαζί να πάμε μία βόλτα στη γειτονιά μας και ήταν πολύ καλά. Πλέον δεν είχε πολλή ζέστη και έτσι περπατήσαμε περίπου μία ώρα. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι απέναντι από την όπερα για άλλη μία ώρα σχεδόν και στις 21:00 περίπου πήγαμε για φαγητό. Επιλέξαμε το εστιατόριο που είχαμε πιει το μεσημέρι με τη Ντίνα τις μπύρες, το οποίο τελικά ήταν λίγο μπέρδεμα, όπως μπέρδεμα έχω ξαναπεί ότι υπάρχει και στις διευθύνσεις που βρίσκουμε από το google maps. Το μαγαζί που καθίσαμε το μεσημέρι για τη μπύρα, δεν ήταν τελικά το Traktiri που έλεγα, αλλά κάποιο άλλο που δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του. Το Traktiri που ανέφερα ήταν το επόμενο μαγαζί αν προχωρούσες στο βάθος. Όχι το διπλανό, αλλά κατά μήκος του πρώτου μαγαζιού ξεκινούσε το άλλο και νομίζαμε ότι είναι το ίδιο με το προηγούμενο.

Και αυτή τη φορά ενώ πήγαμε και κάτσαμε στο κανονικό Traktiri για φαγητό πήγαμε να παραγγείλουμε φαγητό από εκείνα που είχαμε δει στη βιτρίνα του προηγούμενου μαγαζιού. Τότε λύθηκε η παρεξήγηση. Το Traktiri είναι Ουκρανικό και σερβίρει και χοιρινό, αλλά δεν είχε ψητά κρέατα, που εμείς θέλαμε. Γι’ αυτό μετακινηθήκαμε στο πρώτο μαγαζί και παραγγείλαμε φαγητό από τη βιτρίνα του. Φάγαμε αρνί και κατσίκι και ο καθένας ό,τι άλλο ήθελε. Ήταν σχετικά φθηνό και μας έφτασαν τα χρήματα που είχαμε χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουμε κάποιο ποσό σε δολάρια. Δεν μας είχαν μείνει και τόσο πολλά σομ αφού θα φεύγαμε σε λίγο από τη χώρα.

Πολύ λίγα ντόπια νομίσματα μας είχαν μείνει. Πληρώσαμε και το ταξί που μας πήγε στο αεροδρόμιο το τεράστιο ποσόν των 20 σομ, δηλαδή ούτε 2 ευρώ. Το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά και ουσιαστικά δε μου περίσσεψε κανένα σομ από τους ντόπιους. Για να πω την αλήθεια, όλες αυτές τις μέρες έδωσα μερικές φορές κάποια χρήματα σε ζητιάνους. Εδώ οι ζητιάνοι είναι ελάχιστοι. Μπορώ να πω ότι στους περισσότερους από όσους είδα έδωσα και κάτι γιατί δε μου φάνηκαν επαγγελματίες ζητιάνοι. Από ό,τι κατάλαβα μπορεί να υπάρχει φτώχεια, αλλά όχι ζητιανιά και μάλλον δεν απαγορεύεται γιατί βλέπεις σε διάφορα σημεία τέτοιους τύπους. Όχι όμως άστεγους.

 

[travelbreak]

Επίλογος.
Θα ανέβαζα μερικές πανοραμικές φωτογραφίες από το κινητό μου αλλά σχεδόν όλες είναι μεγάλες και δεν τις ανεβάζει στο φόρουμ.

Να δώσω εδώ κάποιες πληροφορίες, αρχικά οικονομικές που δεν είμαι σίγουρος αν τις έχω αναφέρει ξανά: αλλάζαμε το ένα δολάριο με περίπου 10,8 σομ και το ένα ευρώ με 11,8 σομ. Εγώ την πρώτη μέρα στη χώρα, είχα πει ότι είχα πρόβλημα και δεν μπορούσα να βρω μηχάνημα ανάληψης χρημάτων που να δέχεται κάρτα mastercard. Και οι δύο κάρτες που είχα μαζί μου ήταν mastercard. Από τότε έψαχνα τα μηχανήματα, χωρίς να με ενδιαφέρει, για να δω αν είχε πουθενά το σήμα της συγκεκριμένης κάρτας. Το είδα μόνο μια φορά σε ένα μηχάνημα, αλλά χρήματα δεν χρειαζόμουν για να κάνω ανάληψη. Είχα αλλάξει στην αρχή του ταξιδιού σε μία τράπεζα 300 δολάρια και με αυτά πέρασα όλο το ταξίδι. Όλα τα ξενοδοχεία που χρειάστηκε να πληρώσω (συνολικά έξι με κόστος περίπου 50 ευρώ τη βραδιά το καθένα), τα πλήρωσα με ευρώ ή δολάρια.

Γενικά το Τατζικιστάν Είναι μία χώρα πολύ φθηνή, με έντιμους ανθρώπους και πουθενά δεν πληρώνεις πολλά χρήματα. Ίσως μόνο στα χωριά στα σπίτια. Επίσης πληρώναμε την μπύρα 30 σομ εκεί πάνω στα βουνά. Στην πρωτεύουσα την πληρώναμε δυο με τρεις φορές φθηνότερη. Βέβαια δεν είναι εύκολο στην επαρχία να βρεις μπύρα, αλλά και στο Ντουσανμπέ λίγα είναι τα μαγαζιά που σερβίρουν.

Το Ντουσανμπέ είναι μία πόλη που θα έλεγα ότι εκτείνεται κατά μήκος του κεντρικού δρόμου πάνω στον οποίο βρίσκονται και τα καλά κτίρια και μαγαζιά. Μετά από ένα ή δυο τετράγωνα από αυτό τον δρόμο, υπάρχει κυρίως φτωχολογιά και πολύ μικρά σπίτια. Ανάμεσά τους όμως βλέπεις ότι υπάρχουν και πιο καλά σπίτια, ειδικά του μουσουλμανικού στυλ με τις μεγάλες αυλές αλλά και τους υψηλούς τοίχους για να μην βλέπεις μέσα τι γίνεται. Γενικά στην πόλη υπάρχει μία τεράστια ανοικοδόμηση πού εμφανώς γίνεται από τους Κινέζους, διότι υπάρχουν παντού κινεζικές επιγραφές. Χτίζουν σπίτια ή γραφεία σε κτίρια των 15 ή 20 ορόφων, έχοντας κάθε όροφος έκταση χιλίων τετραγωνικών μέτρων, όπως υπολόγισα. Τα κτίρια αυτά φαίνονται μοντέρνα αλλά δυστυχώς είναι κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Και αυτό μάλλον θα κάνει λίγο ασφυκτική τη ζωή εκείνων που μένουν εκεί. Αυτά τα κτήρια βρίσκονται σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης.

Από την πρώτη μέρα στο Ντουσανμπέ είχαμε διαπιστώσει ότι έχει τεράστιους και όμορφους κήπους, οι οποίοι έχουν πιο πολύ τριανταφυλλιές. Γενικά η τριανταφυλλιά είναι το λουλούδι της χώρας αυτής. Στην ύπαιθρο, στα βουνά εννοώ, είδαμε πολλά φυτά που μύριζαν πολύ όμορφα με διάφορες μυρωδιές. Θα μου μείνουν αξέχαστες. Ό,τι φυτό, σχεδόν, και να έκοβες μύριζε υπέροχα. Στα χαμηλά υψόμετρα, μέχρι 2000 μέτρα, κυριαρχούσε η κάπαρη.

Να πω εδώ ότι η τιμή της βενζίνης ήταν περίπου 9 σομ που σημαίνει κάπου 80 λεπτά του ευρώ. Όμως σε κάποιες περιοχές της επαρχίας ήταν λίγο ακριβότερη και έφτανε μέχρι και τα 10 σομ. Επίσης να συμπληρώσω ότι το πετρέλαιο εδώ είναι κατά περίπου 2 σομ ακριβότερο από την βενζίνη. Το αυτοκίνητο που είχαμε στα Παμίρ χρησιμοποιούσε βενζίνη.

Το ταξίδι που κάναμε αποδείχθηκε αρκετά καλό. Ταυτόχρονα όμως και οικονομικό. Υπολογίζοντας όλα τα χρήματα που ξόδεψα βγαίνουν περίπου και για τους δυο μας 4.250 ευρώ. Σε αυτό περιλαμβάνεται και το πάρκινγκ του αεροδρομίου, καθώς και η βίζα και το pcr test που έγινε για τον κορωνοϊό, το οποίο φυσικά δεν χρειαζόταν τελικά, αλλά δεν θέλαμε να το ρισκάρουμε

Να πω δυο λόγια για τα έξοδα.

Τα αεροπορικά εισιτήρια στοίχισαν 1640 ευρώ για τους δυο άρα 820 για τον καθένα.

Στο πρακτορείο δώσαμε 885$ το άτομο, περίπου άλλα 820 ευρώ.

Μείναμε σε ξενοδοχεία που πληρώσαμε εμείς έξι βραδιές, και πληρώσαμε 320 ευρώ οι δυο μας, άρα 160 ευρώ το άτομο.

Αφού συνολικά πληρώσαμε στο ταξίδι 4250 ευρώ μένουν 650 (και για τους δύο μας) που φάγαμε εκεί, στο πάρκιν, στα τεστ κωρονοϊού και στις βίζες.

Τα συνολικά χιλιόμετρα στο ταξίδι στη χώρα που κάναμε ήταν περίπου 3100.