Τουρκία Στα βάθη της Ανατολής...9 ημέρες...3620 χιλιόμετρα

[Giristroula]

Στο πρωϊνό μάλλον κάτι μας είχανε ρίξει...που μας έδινε ενέργεια...δε σταματούσαμε με τίποτα, ούτε διαμαρτυρόμασταν για τίποτα!
Συνεχίζοντας, φτάσαμε στην Άβανο. Είναι η παλιά πόλη Βάνησα, βρίσκεται βόρεια του Goreme, στις όχθες του Κόκκινου ποταμού, που δεν είναι άλλος από τον Άλυ των Αρχαίων. Είναι το χωριό των αγγειοπλαστών και των υφαντουργών. Η στάμνα είναι το σύμβολο της Βάνησας. Παλιότερα οι στάμνες και τα αγγεία που παραγόταν εκεί μεταφερόταν στη ράχη των όνων στους γειτονικούς νομούς και κατά τη διαδρομή το ζώο κάποιες φοές έπεφτε και έσπαγαν οι στάμνες. Σχετικά δε με αυτό υπάρχει το εξής ρητό: "Και ο τυφλός ακόμη γνωρίζει το δρόμο της Βάνησας, αυτός είναι φανερός από τα θρύψαλα των σταμνών και των αγγείων." Στις μέρες μας η λάσπη και το κόκκινο χώμα, το οποίο συναθροίζεται στον ποταμό Άλυ, φυλάσσεται μέσα σε ειδικά πηγάδια μερικά χρόνια και μετά η λάσπη έρχεται σε ωρίμανση ώστε να δύναται να τραβηχτεί στον τροχό και να ψηθεί. Στην περιοχή υπάρχουν 300 εργαστήρια.
Πρόκειται για πολύ ζωντανό μέρος και την ώρα που πήγαμε είχε αρκετή κινητικότητα στους δρόμους.Ήτανε πολύ στολισμένη με λουλούδια, με όμορφες πλατείες και με το ποτάμι της που συγκεντρωνε γύρω του πολύ κόσμο.
Δύο λόγια για τον ποταμό Άλυ-Κιζίρλιμακ. Είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Τουρκίας. Πηγάζει από τις νότιες πλαγιές του όρους Κιζίλνταγ. Περνά από κωμοπόλεις, πεδιάδες, στενά, γέφυρες, αμέτρητους δρόμους χωριών, ρυάκια, πλαγιές, βαθιά φαράγγια, μνημεία βράχων, και αφού διανύσει 1355 χιλ. φτάνει τελικά στο ακρωτήρι Μπάφρα του Εύξεινου Πόντου. Ο Στράβωνας λέει οτι ο ποταμός πήρε το όνομα Άλυς επειδή περνά κοντά από τις αλυκές. Τα νερά του είναι λίγο πικρά και αρμυρά. Και τα ονόματα των παραποτάμων φέρουν το όνομά τους σύμφωνα με αυτό. Ατζίσου (πικρό νερό), Ατζίρμακ (πικρό ποτάμι), Ατζίτσαγήρ (πικρό λειβάδι)κ.α. Εξέρχεται από τα αργιλώδη εδάφη και τα εδάφη από γύψο, τα οποία διαβρώνει και τα μεταφέρει εύκολα και εισέρχεται στην ηφαιστειακή περιοχή της Καππαδοκίας.
Αφήσαμε την Άβανο, την οποία την περιδιαβήκαμε με το λεωφορείο...εεε είχαμε ξεπατωθεί πια και επιστρέφοντας προς το ξενοδοχείο μας στο Προκόπι, επισκεφτήκαμε δύο ακόμη αξιοθέατα: την κοιλάδα της Ζέλβης και το Φαράγγι Ντέρμπεντ.
Η Ζέλβη είναι σημείο συνάντησης 3 κοιλάδων, όπου υπάρχουν εγκαταλελειμένα σπίτια και εκκλησίες. Οι βράχοι και εκεί έχουν περίεργα σχήματα και οι αποχρώσεις τους είναι αλλού ροζ κι αλλού ασπριδεροί καλυμένοι μ' ένα καφετί πέτρινο σκουφί. Σε εύφορο έδαφος της κοιλάδας απλώνονται χαμηλά αμπέλια, συκιές, μηλιές, καρυδιές κι άλλα καρποφόρα δένδρα που λες και τα φροντίζει ο Θεός. Η περιοχή έσφυζε από ζωή μέχρι το 1952 και ήταν αναχωρητήριο μοναχών. Από το 1952 οι κάτοικοι μετεγκαταστάθηκαν λίγα χιλ. πιο πέρα και έφτιαξαν τη Νέα Ζέλβη. Οι τσιμινιέρες έχουν ύψος μέχρι και 20 μ. και πολλές είναι τρικέφαλες. Απομεινάρια της παλιάς Ζέλβης είναι ένα μικρό τζαμί, σκαμένο μέσα στο βράχο και ένας παλιός μύλος. Υπάρχουν πολλές σήραγγες και σπηλιές που περιμένουν τον επισκέπτη να τις εξερευνήσει. Μη φοβάστε... εμείς δε μπήκαμε κάν τον κόπο να κάνουμε κι αυτή τη δραστηριότητα αυτή τη μέρα.

Ενημερωτικά... εκεί βρίσκονται η εκκλησία των ιχθύων, των αμπελιών, που κοσμείται με τσαμπιά από σταφύλια, η εκκλησία με το ελάφι και η εκκλησία με τις επιγραφές.
Τέλος...έλα...δε το πιστεύω...ναι... τελευταία στάση στο φαράγγι Derbent ή ροδόχρους κοιλάδα. Ο δρόμος περνά μέσα από την κοιλάδα και μπορεί κάποιος άνετα χωρίς ιδιαίτερο περπάτημα να δει τους περίεργους σχηματισμούς των βράχων. Αφήσαμε την φαντασία μας να οργιάσει και αρχίσαμε να βλέπουμε την καμήλα...τις φώκιες πάνω στα βράχια..., ένα άγαλμα της Παναγίας...παντού επικρατούσε το ροζ χρώμα. Πρόκειται για άλλο ένα θαύμα της φύσης ...

Επιτέλους...γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, τιμήσαμε δεόντως το δείπνο και ξεραθήκαμε...μέχρι το επόμενο πρωϊ!

 

[ΕΡΣΗ]

Έχω μείνει ξερή! Μετά από αυτό σίγουρα πήγατε για κούρα σε σανατόριο στην Ελβετία!

 

[vasilis_sta]

φαινεται καλη εμπειρια,πολυ ωραιο ταξιδι

 

[KLEOPATRA]

Τι ειναι αυτα βρε παιδια ...τι γεωλογικοι σχηματισμοι ειναι αυτοι...εχω μεινει αφωνη!!!!!

 

[vasilis_sta]

Τι ειναι αυτα βρε παιδια ...τι γεωλογικοι σχηματισμοι ειναι αυτοι...εχω μεινει αφωνη!!!!!

Το περιεργο θα ηταν να μην μεινουμε αφωνοι...Ολοι μας.Τι να πεις μετα απο αυτες τισ εικονες ?

 

[Giristroula]

Πέμπτη Μέρα

Ξημέρωσε η επόμενη μέρα και μεις βαράγαμε το σκοπό μας...τραβάτε μας κι ας κλαίμε είμασταν!
Πήραμε το πρόγευμά μας και ξεκινήσαμε φρέσκοι φρέσκοι, διότι και αυτή η μέρα προβλεπόταν δύσκολη, με νέες εμπειρίες και βραδυνή διασκέδαση!Εδώ να σ' έχω κάβουρα, να περπατάς...στα κάρβουνα.
Περάσαμε μέσα από τη Νεάπολη, μία αρκετά συμπαθητική πόλη, με μπόλικο πράσινο, μεγάλες πλατείες, χωριζόμενη σε νέα και παλιά.
Πρώτος μας σταθμός μία υπόγεια πόλη...η Μαλακοπή (Derinkuyu) σε απόσταση 29 χιλ. από τη Νεάπολη. Όπως διαπιστώσατε αυτές τις μέρες δεν κάναμε πολλά χιλιόμετρα, όλα ήταν κοντά στη γειτονιά μας.
Φτάνοντας στο χώρο λίγο πριν την είσοδο της υπόγειας πόλης τίποτα δε σε προετοιμάζει τι ακριβώς πρόκειται να δεις. Τριγύρω υπήρχε ένα μεγάλο παζάρι με τα γνωστά μας χαλιά και κιλίμια, που χάριζαν στο χώρο μία όμορφη χρωματική πανδαισία.
Πλησιάσαμε στο γκισέ με τα εισιτήρια και διαβάσαμε σχετική πινακίδα που απαγόρευε την είσοδο σε αυτούς που έχουν υπέρταση και καρδιολογικά προβλήματα, άσθμα και κλειστοφοβία. Κανείς από μας δεν είχε κάτι από αυτά, οπότε βγάλαμε το εισιτήριό μας και αρχίσαμε την κάθοδο, προχωρούσαμε, εξερευνούσαμε και μαθαίναμε διάφορα....
Λέγεται οτι στα 1963 ένας κάτοικος του χωριού Μαλακοπή, γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν σκαμμένο σε βράχο, ανακάλυψε έκπληκτος οτι πίσω από το βράχο υπήρξε ένα μυστηριώδες δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ' ένα άλλο και ούτω καθεξής. Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να μελετούν την υπόγεια πόλη και έφτασαν στα 40 μ. βάθος. Αν ληφθεί όμως υπόψη το πηγάδι του νερού του 7ου ορόφου, το οποίο δεν έχει επαφή με τον αέρα, τότε το βάθος φτάνει μέχρι 85 μ. Τελικά ανακάλυψαν 11 επίπεδα εκ των οποίων μόνο τα 8 είναι επισκέψιμα. Η ιστορία των υπόγειων οικισμών ανέρχεται μέχρι τον 7ο και 8 ο αι. π. Χ. και μετά διευρύνθηκε κατά τη βυζαντινή εποχή. Η αρχαιότερη γνωστή πηγή,ο Ξενοφώντας αναφέρει στο έργο "Ανάβασις" οτι οι τρωγλοδύτες κάτοικοι της Ανατολίας έσκαβαν υπόγεια τα σπίτια τους με σκοπό να χωρούν ολόκληρη η οικογένεια, τα οικόσιτα ζώα και αποθήκες τροφίμων. Στην περιοχή υπάρχουν περίπου 200 υπόγειες πόλεις.
Η Μαλακοπή είναι η μεγαλύτερη υπόγεια πόλη της Καππαδοκίας. Τα δωμάτια που είδαμε στο χώρο αυτό ήταν εργαστήρια κρασιού και ελαίου, στάβλοι, κελάρια, δωμάτια αποθήκευσης, τραπεζαρίες και παρεκκλήσια. Συγκεκριμένα στον πρώτο όροφο είδαμε τον αχυρώνα, το οινοποιείο και κάποιες αίθουσες καθιστικού. Στο δεύτερο μία κουζίνα, οινοποιείο και καθιστικά. Στον τρίτο αποθήκες τροφίμων, μία σήραγγα που επικοινωνεί με το πηγάδι και καπνοδόχοι αερισμού. Η στενή και ελικοειδής σκάλα που υπάρχει στον τρίτο όροφο φτάνει στον πέμπτο. Για να κλειστεί η σκάλα και συνεπώς να κοπεί η πρόσβαση φράσεται με κάτι τεράστιες μυλόπετρες. Στον τέταρτο όροφο υπάρχουν καθιστικά και αποθήκες τροφίμων. Στον πέμπτο και έκτο κάποιες μεγάλες αίθουσες και στον έβδομο μία μεγάλη σάλα που υποβαστάζεται από 3 κίονες. Σε αυτό το πάτωμα υπάρχει ένας χώρος λατρείας με σχέδιο σταυρού και ένα πηγάδι του νερού στο εσωτερικό του οποίου έχουν λαξευτεί λακκούβες σκαλοπατιών. Από κει με μία μικρή και στενή σήραγγα υπάρχει πρόσβαση στην κατακόμβη. Ακριβώς απέναντι στην εκκλησία υπάρχει μία αίθουσα διαλέξεων με 3 κίονες. Στον όγδοο όροφο υπάρχει μία αίθουσα και η καπνοδόχος αερισμού. Οι αποθήκες, οι πηγές και τα φρεάτια εξαερισμού έφταναν τα 30 μ. Βάθος καθιστώντας δυνατή τη μακροχρόνια παραμονή στην υπόγεια πολιτεία. Κάθε επίπεδο μπορούσε να κλείσει ανεξάρτητα από τα άλλα. Η πόλη είναι συνδεδεμένη σε άλλες υπόγειες πολιτείες με σήραγγες πολλών χιλιομέτρων.
Η υπόγεια πόλη της Μαλακοπής χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο των πρώτων χριστιανων, που κατόρθωσαν να ξεφύγουν από τις διώξεις και απομονώνονταν σε κάποιο επίπεδο φράσσοντας το σημείο της σκάλας με τις μυλόπετρες με διάμετρο 1-1.5 μ. και βάρος 200-300 κιλά έτσι που να φαίνεται σε κάποιο εχθρό οτι δεν υπάρχει κάτι πέρα από τη μυλόπετρα. Τις πέτρες αυτές τις κατασκεύαζαν επί τόπου λαξεύοντας το βράχο και όταν υπήρχε η ανάγκη τις έσπρωχναν και τις σφήνωναν στο κενό. Από μία τρύπα δε που υπήρχε στο κέντρο της πέτρας ήταν δυνατό να γίνει η παρακολούθηση των εχθρών και αν υπήρχε ανάγκη τους σούβλιζαν με μακριά ακόντια και το πέρασμα κλεινόταν με νεκρούς. Η υπόγεια αυτή πολιτεία με τα 11 επίπεδά της και το μεγάλο βάθος των 85 μ. Ήταν αρκετά μεγάλη για να προστατεύσει έως και 50.000 ανθρώπους. Σε αρκετά σημεία χρειάστηκε να σκύψουμε και να διπλωθούμε στα δύο περπατώντας και στις σκάλες να διαπιστώσουμε οτι χρειαζόμαστε κι άλλη δίαιτα για να χωράμε. Πραγματικά ένας παχύσαρκος δε θα χωρούσε να ανεβοκατεβεί τις σκάλες. Από το χώρο αυτό δεν έχω φωτογραφίες, παρά μόνο με την αφεντομουτσουνάρα μου και δεν θέλω να την εκθέσω, και συνεπώς δεν μπορώ να σας δείξω ντοκουμέντα…για να καταλάβετε με απλά λόγια…φανταστείτε μία κατακόμβη, κάπως έτσι ήταν λαξευμένοι οι χώροι κάτω από το έδαφος, άλλου μικροί και άλλού μεγάλες σάλες, στο οινοποιείο ας πούμε υπήρχε ένας χώρος λαξευμένος σαν πατητήρι και δίπλα χώρος αποθήκευσης του κρασιού, σε άλλο σημείο είχαν σκάψει έτσι και δημιούργησαν μακρόστενα πέτρινα τραπέζια και εκεί ήταν η αίθουσα διδασκαλίας.
Όλοι οι υπόγειοι οικισμού μοιάζουν μεταξύ τους. Για παράδειγμα…σε όλους υπάρχουν αχυρώνες όπου μπορούν να δεθούν ομαδικά τα ζώα, μεγάλοι καπνοδόχοι με σκοπό τον αερισμό, κοιτώνες, τραπεζαρίες και κουζίνες, πατητήρια και χώροι φύλαξης του κρασιού, χώροι ανάπαυσης, λατρείας και διδασκαλίας. Επίσης στους τοίχους υπήρχαν βαθουλώματα για την τοποθέτηση κανδηλιών και άλλων αντικειμένων, στενά κανάλια ομιλίας με τα επάνω πατώματα, τουαλέτες και λάκκοι ακάθαρτων υδάτων. Εκτός από τα πηγάδια, τα οποία ενώνονται κατευθείαν με το επάνω μέρος υπάρχουν και ψεύτικα πηγάδια με σκοπό να εμποδίσουν τον κίνδυνο της δηλητηρίασης των νερών από τους επιτιθέμενους και κατακόμβες όπου κρύβονταν παροδικά οι νεκροί. Ο φωτισμός γινόταν με κανδύλες που έκαιγαν λάδι από τους σπόρους του λιναριού. Σε όλους τους εσωτερικούς χώρους των λαξευμένων από πέτρα, επειδή ο τόφφος έχει απομονωτικές ιδιότητες η μέση θερμοκρασία σε κάθε εποχή είναι 14-16 βαθμοί Κελσίου. Επόμενως ήταν ωφέλιμη ακόμη και αυτή η θερμοκρασία που ανέδιδαν οι καντήλες και σε μία
πιθανή διείσδυση του εχθρού έχυναν το καυτό λάδι στους διαδρόμους και πάρ’ τους κατω…
Άλλες υπόγεις πόλεις είναι η Ανακού (Kaimakli), το Γκέλβερι, το Τατλαρίν, το Οζκονάκ, η Σαρατλί κ.α
Γύρω στη μία με μιάμιση ώρα περιπλανηθήκαμε στον περίεργο αυτό χώρο και μετά βγαίνοντας αρχίσαμε τον πόλεμο τιμής για κάτι κιλίμια…άλλοτε κέρδιζε ο Τούρκος πωλητής και άλλοτε εμείς…και στο τέλος κάναμε διαγωνισμό…ποιος ψώνισε πιο φτηνά!Μεγάλος χαβαλές!
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και επισκεφτήκαμε μία λίμνη που παλιότερα ήταν κρατήρας ηφαιστείου! Γύρω γύρω βουνά και στη λακούβα νερό, ήρεμο και γαλήνιο!

Στάση για φωτογραφίες και φύγαμε για περπάτημα πολύ!
Επόμενη στάση στην Κοιλάδα του περιστρέμματος ή Ihlara. Είχαμε φορέσει τα αθλητικά μας ρούχα και παπούτσια και γεμάτοι όρεξη αρχίσαμε να κατεβαίνουνε τα 400 σκαλιά προκειμένου να φτάσουμε στην κοιλάδα….

 

[ΕΡΣΗ]

Όντως εντυπωσιακή είναι η Μαλακοπή!
Όταν την είχα επισκεφθεί ο ξεναγός μας μας είχε πει οτι η υπόγεια αυτή πόλη, καθώς και οι υπόλοιπες που έχουν βρεθεί, βρέθηκαν ως επι τω πλείστον άδειες: οτι αντικείμενα υπήρχαν, αργότερα σε πιο ειρηνικές εποχές το ανέβαζαν επάνω έτσι ώστε να μην έχει βρεθεί τίποτε σημαντικό.
Επίσης μας είχε δείξει και τάφους, οι οποίοι ήταν προσωρινοί: μετά την παρεύλευση του κινδύνου γινόταν ανακομιδή των οστών και εκ νέου ταφή στην επιφάνεια της γης.
Δεν ξέρω αν ισχύουν, πάντως λογικά μου φαίνονται.

 

[fotast]

Πολύ συναρπαστική και αναλυτική η διήγηση σου και φυσικά υπέροχες οι φωτογραφίες.

Μου έκανε εντύπωση η χαμηλή τιμή(520Ευρώ??με ημιδιατροφή??) για ενα τόσο γεμάτο πρόγραμμα.Ηταν κάποιος σύλλογος ή τοπικό γραφείο της Λέσβου?Φέτος πήγατε?

 

[Giristroula]

Είμασταν εξοπλισμένοι με τα κατάλληλα ρούχα και παπούτσια και μια χαρά κατεβήκαμε τα 400 σκαλιά για να φτάσουμε στο φαράγγι. Η σκάλα ήταν σιδερένια, ανθρώπινη παρέμβαση όπως καταλάβατε, και την κατεβήκαμε πολύ γρήγορα, νέοι, γέροι και παιδιά! Στο ανέβασμα να σας δώ…

Το χαρακτηριστικό αυτού του φαραγγιού είναι οι πτυχώσεις που κάνουν τα βράχια πάνω πάνω και ο ροζ και πράσινος χρωματισμός τους. Αφού φτάσαμε κάτω αρχίσαμε να χαιρόμαστε το περπάτημα στη φύση…πλούσια βλάστηση, ένα ποτάμι με μπόλικο νερό έρεε κατά μήκος του φαραγγιού, όμορφα και καθαρά μονοπάτια, που και που γέφυρες έδιναν στον επισκέπτη τη δυνατότητα να περάσει στην άλλη μεριά και τι άλλο; Βεβαίως εκκλησίες σκαλισμένες σε βράχους. Άλλες σε δύσβατα σημεία και άλλες με εύκολη πρόσβαση, με τοιχογραφίες πολύ καλά διατηρημένες και σε εντυπωσιακά χρώματα. Χαρακτηριστικές είναι οι εξής εκκλησίες: η ευωδιαστή εκκλησία, η εκκλησία του φιδιού, που πήρε το όνομά της από τη νωπογραφία με το τρικέφαλο φίδι που κρατά έναν αμαρτωλό σε κάθε στόμα του, η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, η εκκλησία με τις κολώνες και η εκκλησία του υακίνθου.
Το ύψος του φαραγγιού φτάνει μέχρι και 200 μ. , είναι μαγευτικό με τη δύσβατη φυσική του ομορφιά και με τη βαθιά του μοναστηριακή ατμόσφαιρα που αναζητεί αυτή την ησυχία.

Το μήκος του φαραγγιού είναι 14 χιλ. και στο νότιο άκρο του βρίσκεται το χωριό Ιχλάρα. Μη φανταστείτε οτι κάναμε όλο το φαράγγι…πήγαμε στις εκκλησίες ΣΟΣ και μετά είχαμε ελεύθερο χρόνο για να απολαύσουμε τη φύση… Περιηγηθήκαμε στις εκκλησίες, βγάλαμε φωτογραφίες, πλατσουρίσαμε στα νερά του ποταμού, δροσιστήκαμε κάτω από τη σκιά των δένδρων και πήραμε την απόφαση της ανάβασης...

Με μία στάση στα μισά σκαλιά, τα ανεβήκαμε μια χαρά!
Κατόπιν, για να μη χάσουμε τις θερμίδες από τα ανέβα κατέβα-και μη ξεχνάτε πως λίγο πριν είχαμε πάει στη Μαλακοπή-, καθίσαμε σ’ ένα καφέ δίπλα ακριβώς από τα εισιτήρια και ξαποστάσαμε δοκιμάζοντας την τοπική λιχουδιά που λέγεται γκιοσλεμές, τον οποίο φτιάχνουμε και μεις, αλλά κάπως αλλιώς. Εκείνο που φάγαμε εκεί ήταν κάτι σαν κρέπα πασπαλισμένη με τυρί και διπλωμένη πολλές φορές.
Χαιρετήσαμε και το φαράγγι του Περιστρέμματος και συνεχίσαμε για την Καρβάλη (Guzelyurt), που βρίσκεται σε απόσταση 15 χιλ.
Πρόκειται για κωμόπολη της Τουρκίας με αρχική ονομασία Ναζιανζό, μετέπειτα Γκέλβερι και κατόπιν Γκιουζέλγιουρτ, που σημαίνει όμορφο χωριό. Μέχρι το 1924 κατοικούνταν από 2000 Έλληνες. Εντός της πόλης σώζεται τρωγλοδυτικός οικισμός με μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Διατηρείται μέχρι σήμερα σημαντικός αριθμός λαξευτών οικιών, παρεκκλησίων, ναών και υπόγειων λαβυρινθοειδών στοών μεγάλου μήκους. Η Καρβάλη δεν είναι, όπως τα προηγούμενα αξιοθέατα, πολύ τουριστική.

Παρκάραμε το όχημα πριν την παλιά πόλη και ξεκινήσαμε με τα πόδια την εξερεύνηση. Εκείνο που βλέπαμε τριγύρω μας ήταν μισογκρεμισμένα σπίτια και σκαλισμένα βράχια.

Τοπίο εγκατάλειψης και ερήμωσης. Χαζεύοντας από δω κι από κει φτάσαμε στην εκκλησία του Αγ. Γρηγορίου του Νανζιανζινού, ο οποίος είναι φοβερά συντηρημένος, εξωτερικά δεν έχει καμία φθορά, το μόνο δυσάρεστο είναι ότι εκεί που βλέπεις μία ωραία χριστιανική εκκλησία πέφτει το μάτι σου λίγο στην άκρη και χαλιέσαι βλέποντας κολλημένο έναν πανύψηλο μιναρέ. Εσωτερικά επίσης είναι καλοδιατηρημένος, αφού όπως καταλάβατε έχει μετατραπεί σε τζαμί, παντού ασβεστωμένος, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πουθενά τοιχογραφίες. Μένει ανέπαφο το ξυλόγλυπτο τέμπλο που είχε δωρίσει ο τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος. Όταν ήταν χριστιανικός ναός, η αγία τράπεζα ήταν στραμμένη στην ανατολή κι όταν μετατράπηκε σε τζαμί, οι μουσουλμάνοι άλλαξαν τη διαρρύθμιση προκειμένου οι προσευχόμενοι να κοιτούν προς τη Μέκκα. Ο άμβωνας έχει παραμείνει ανέπαφος.
Στον αύλειο χώρο είχανε κτίσει κελιά και ξενώνες και εκεί υπάρχει και μία σπηλιά όπου αναβλύζει αγίασμα.

Στη συνέχεια περπατήσαμε και στο νέο χωριό, όσοι θέλαμε ξεναγηθήκαμε στο Παρθεναγωγείο της περιοχής, που τώρα έχει μετατραπεί σε ξενώνα. Πρόκειται για κτίριο καλά συντηρημένο, με όμορφα δωμάτια, διακοσμημένα με γούστο!
Ήπιαμε καφεδάκι στην πλατεία και αναχωρήσαμε.
Περάσαμε για λίγο από την Ανακού, τη δεύτερη σημαντικότερη υπόγεια πόλη της Καππαδοκίας, όχι για να επισκεφτούμε αυτή καθεαυτή, αλλά κάτι ερειπωμένα ελληνικά σπίτια και μία επίσης ερειπωμένη εκκλησία του Αγ. Πέτρου.
Μόνο δύο λόγια θα σας αναφέρω για την Ανακού, αλλιώς λέγεται Καϊμακλί, διότι μπορεί να θέλετε να την επισκεφτείτε. Ο λαός εκεί έχτισε τα σπίτια του γύρω από τις 100 σήραγγες. Ένα μέρος των σηράγγων αυτών που ανοίγονται στις αυλές των σπιτιών, χρησιμοποιούνται σήμερα από τους κατοίκους της περιοχής ως αποθήκες, αμπάρια ή αχυρώνες. Η υπόγεια πόλη της Ανακού από άποψη σχεδίου και κατασκευής είναι διαφορετική από αυτή της Μαλακοπής. Τα περάσματα είναι πιο στενά και με μεγαλύτερη κλίση. Το βάθος του οικισμού είναι περίπου 20-25 μέτρα και δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη ο αριθμός των ορόφων. Μέχρι στιγμής επισκέψιμα είναι τα 4 πατώματα. Στο πρώτο πάτωμα υπάρχει μία μεγάλη λεκάνη και ένας αχυρώνας. Από το αριστερό μέρος του αχυρώνα υπάρχει διάβαση προς την εκκλησία, που βρίσκεται στο δεύτερο πάτωμα. Εκεί υπάρχουν και μεγάλες αίθουσες. Στο τρίτο πάτωμα βρίσκονται οι αποθήκες τροφίμων και οι κουζίνες και στο τέταρτο οι αποθήκες και το οινοποιείο. Αυτά…
Μετά τη βόλτα μας και σε αυτό το χωριό και τα σχετικά ψώνια που κάναμε, φύγαμε για το ξενοδοχείο. Ήταν η ώρα του δείπνου και έπρεπε να ξεκουραστούμε και λίγο, διότι το βράδυ είχαμε έξοδο για προσευχή…και ποτό.
Γύρω στις 9.30 ξεκινήσαμε με τα καλά μας ρούχα και φρεσκαρισμένοι, με σκοπό να πιούμε ποτάκι στο YasarBabaRestaurant, το οποίο ήταν λαξευμένο μέσα σε βράχο. Εκεί θα παρακολουθούσαμε το χορό των δερβίσηδων και κατόπιν τοπικούς παραδοσιακούς χορούς. Μπορεί να ήταν λίγο τουριστικό σαν δραστηριότητα, αλλά εμένα μου αρέσουν πολύ οι χοροί, οπότε δεν έφερα καμία αντίρρηση στην πρόταση. Ο χώρος αυτός βρισκόταν κανά τέταρτο με αμάξι από το Προκόπι. Μόλις μπήκαμε περπατήσαμε σ’ ένα διάδρομο με αρκετή κλίση, για να κατεβούμε μέσα στη σπηλιά. Μας υποδέχτηκαν μ’ ένα ρόφημα, που εγώ δε δοκίμασα, και κατεβαίνοντας κι άλλο φτάσαμε στην αίθουσα. Είχαμε κρατήσει πρώτο τραπέζι πίστα! Όλα τα τραπέζια ήταν μαρμάρινα και μακρόστενα και από τις δύο πλευρές τους είχανε πάγκους, επίσης μαρμάρινους. Το εισιτήριο κόστιζε 20 Ε και περιελάμβανε απεριόριστο κρασί, λευκό ή κόκκινο, μπύρες, βότκα, αναψυκτικά, φρούτα και ξηρούς καρπούς αλλά και θεάματα…χορό δερβίσηδων και παραδοσιακούς χορούς, όπως σας προείπα. Κράτησε συνολικά 3 ώρες.
Μπήκαμε στην αίθουσα, στρωθήκαμε στο τραπέζι, μας έφεραν τα εδέσματα και περιμέναμε…
Μας προέτρεψαν να κάνουμε ησυχία, γιατί σε λίγο θα ξεκινούσε η προσευχή…και να μη φωτογραφίζουμε τους δερβίσηδες κατά την προσευχή τους και τους αποσυντονίζουμε. Θα μας έδιναν χρόνο στο τέλος, λίγο πριν αποχωρήσουν για να τους φωτογραφίσουμε.
Πράγματι…οι δερβίσηδες εξήλθαν και μεις παρακολουθούσαμε σιωπηλοί…Φορούσαν ένα άσπρο φόρεμα, που συμβολίζει το πένθος, ένα μαύρο μανδύα που συμβολίζει τον τάφο, κάλυμμα στο κεφάλι, που συμβολίζει την ταφόπετρα. Ο Σειχ, που ξεχωρίζει από τη μαύρη ταινία στο τουρμπάνι του, είναι ο πόλος, σημείο συνάντησης του φθαρτού και του αιώνιου.

Η τελετή άρχισε με ένα αργό και επίσημο άσμα που δοξάζε τον προφήτη. Η φλογέρα εναλλασσόμενη με τύμπανα εξέφραζε τη θλίψη του χωρισμού. Τότε οι Δερβίσηδες έκανα 3 γύρους συμβολίζοντας τις προσεγγίσεις του Θεού από το θρησκευτικό νόμο. Τη σκέψη, την αλήθεια και την ένωση. Μετά οι χορευτές πέταξαν το μαύρο μανδύα, δείγμα πνευματικής ανάτασης και άρχισαν τον κυκλικό χορό τους. Το δεξί τους χέρι ήταν υψωμένο προς τον ουρανό. Για να δεχτούν τη θεία χάρη, την οποία σκορπούν στη γη με το αριστερό τους χέρι στραμμένο στο έδαφος. Γύριζαν γύρω από την αίθουσα, εκτός από τον Σέιχ, τον πόλο, ο οποίος γύριζε γύρω από τον εαυτό του. Όπως γύριζαν οι χορευτές σχημάτιζαν δύο τόξα. Το ένα συμβόλιζε τη συγκέντρωση των ψυχών στην ύλη και το άλλο την άνοδο των ψυχών στο Θεό. Όταν ο Σείχ μπήκε στο χορό, η κίνησή του σε δύο χρόνους διέγραφε το συντομότερο δρόμο προς το κέντρο του κύκλου και συμβόλιζε την ενότητα προς το Θεό. Κάπου εκεί τα φώτα άναψαν και μας επέτρεψαν να βγάλουμε φωτογραφίες.

Ο χορός τελείωσε όταν ο Σειχ επέστρεψε στη θέση του.
Ακολούθησαν αρκετοί χοροί με τοπικές φορεσιές, η μουσική των οποίων άλλοτε μου θύμιζε ποντιακά και άλλοτε κρητικά τραγούδια.

Δε θα μπορούσε να λείπει από το πρόγραμμα και ο χορός της κοιλιάς.

Παρακολουθώντας όλα αυτά και τρωγοπίνοντας η ώρα κόντεψε 1 πρωϊνή. Μαζευτήκαμε σιγά σιγά για αναχώρηση και μετά από μία άλλη δύσκολη μέρα, ξαπλώσαμε τα κουρασμένα κορμιά μας στα μαλακά κρεβάτια του ξενοδοχείου μας στο Προκόπι, το οποίο θα εγκαταλείπαμε την επόμενη μέρα, Κλαψ…
Και για να σας προειδοποιήσω… στο επόμενο επεισόδιο θα έχουμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε…μα πάρα πολλά, μπορεί και 700! Φροντίσετε λοιπόν να καθίσετε αναπαυτικά το λεωφορείο, θα μπούμε το πρωϊ και θα βγούμε το απόγευμα…μη φοβάστε όμως στάσεις για νερό, φαϊ και τα υπόλοιπα…θα έχετε! Μην ακούσω τσιμουδιά ότι πιαστήκατε…
Πού θα πάμε; Θα κατεβούμε κάπου προς τα νότια! Πάντως νεραιδοκαμινάδες, βράχους, σπηλιές και υπόγειες πολιτείες δε θα ξαναδείτε…Μην στενοχωριέστε…κι εκεί που θα πάμε θα δούμε όμορφα τοπία και θα κάνουμε πολλές βόλτες πάλι…

 

[Giristroula]

Όχι, δεν ήταν σύλλογος. Εδώ τα πρακτορεία βγάζουν πολύ συχνά εκδρομές στην Τουρκία. Τώρα θέλω να πάω στον Πόντο!

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Με κρατάς σε αγωνία! Πού θα πάτε τώρα;

 

[Giristroula]

Αχ! Με κρατάς σε αγωνία! Πού θα πάτε τώρα;

Μη βιάζεσαι Κατέβα εσύ να πιάσεις καλή θέση, κράτα και τα ακουστικά σου για να ακούς λίγη μουσική, γιατί τι θα κάνεις τόσες ώρες στη διαδρομή...μέχρι που να ανεβούμε και να κατεβούμε το βουνό!