Τουρκία Στα βάθη της Ανατολής...9 ημέρες...3620 χιλιόμετρα

[pigi_dikaiou]

Giristroula εκτος του οτι εισαι ονομα και πραγμα,εισαι και πολυγραφοτατη!!!
Αυτη την Καππαδοκια την γυροφερνω χρονια τωρα κι ολο μου ξεγλυστρά.Και καπου εκει σκαει μυτη η ιστορια σου και ξυπνα τον απωθημενο ποθο....
Σε αεροστατο θα μπω που να εχει ανεμοστροβιλο,δεν μου την γλυτωνει...

και μια μικρη διορθωση αν μου επιτρεπεται....η Σινασσος δεν εχει ελληνιστικο παρελθον,αν θυμαμαι καλα

 

[Giristroula]

Giristroula εκτος του οτι εισαι ονομα και πραγμα,εισαι και πολυγραφοτατη!!!
Αυτη την Καππαδοκια την γυροφερνω χρονια τωρα κι ολο μου ξεγλυστρά.Και καπου εκει σκαει μυτη η ιστορια σου και ξυπνα τον απωθημενο ποθο....
Σε αεροστατο θα μπω που να εχει ανεμοστροβιλο,δεν μου την γλυτωνει...

και μια μικρη διορθωση αν μου επιτρεπεται....η Σινασσος δεν εχει ελληνιστικο παρελθον,αν θυμαμαι καλα

Πηγή μου μήπως το μπερδεύεις με κάποιο άλλο μέρος;
Η Σινασσός λεγόταν και "Αθήνα της Ανατολής", διότι εκεί μιλούσαν άπταιστα την ελληνική γλώσσα, χωρίς ιδιωματισμούς. Στο σχολείο τα παιδιά μάθαιναν ελληνικά και σαν δεύτερη γλώσσα τουρκικά! Σε πολλά αρχοντικά σπίτια σταθήκαμε και διαβάσαμε ελληνικές επιγραφές, που είχαν μείνει ανέπαφες. Οι Σινασσίτες είχαν πολύ έντονο το χριστιανικό ορθόδοξο συναίσθημα και ισχυρό το εθνικό φρόνιμα για την ελληνική καταγωγή τους. Στην κωμόπολη υπήρχαν δύο ενοριακοί ναοί, ένα μοναστήρι και 40 παρεκκλήσια. Τέλος, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας και Τουρκίας, συνεπεία της Μικρασιατικής καταστροφής, οι Έλληνες Σινασσίτες που ήρθαν στην Ελλάδα, ίδρυσαν το γνωστό σωματείο "Η ΝΕΑ ΣΙΝΑΣΣΟΣ", ένα από τα πιο γνωστά δραστήρια προσφυγικά σωματεία στον Πειραιά.

 

[pigi_dikaiou]

Πηγή μου μήπως το μπερδεύεις με κάποιο άλλο μέρος;
Η Σινασσός λεγόταν και "Αθήνα της Ανατολής", διότι εκεί μιλούσαν άπταιστα την ελληνική γλώσσα, χωρίς ιδιωματισμούς. Στο σχολείο τα παιδιά μάθαιναν ελληνικά και σαν δεύτερη γλώσσα τουρκικά! Σε πολλά αρχοντικά σπίτια σταθήκαμε και διαβάσαμε ελληνικές επιγραφές, που είχαν μείνει ανέπαφες. Οι Σινασσίτες είχαν πολύ έντονο το χριστιανικό ορθόδοξο συναίσθημα και ισχυρό το εθνικό φρόνιμα για την ελληνική καταγωγή τους. Στην κωμόπολη υπήρχαν δύο ενοριακοί ναοί, ένα μοναστήρι και 40 παρεκκλήσια. Τέλος, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας και Τουρκίας, συνεπεία της Μικρασιατικής καταστροφής, οι Έλληνες Σινασσίτες που ήρθαν στην Ελλάδα, ίδρυσαν το γνωστό σωματείο "Η ΝΕΑ ΣΙΝΑΣΣΟΣ", ένα από τα πιο γνωστά δραστήρια προσφυγικά σωματεία στον Πειραιά.

Παρελθον ελληνικο ειχε σιγουρα η Σινασσος,οχι ομως ελληνικό....και επειδη η ιστορια σου ειναι καθ ολα αψογη, εκανα την επισημανση -με καλη προθεση βεβαιως- για να μην υπαρχει κανενα ψεγαδι
Φιλια στην αγαπημενη μου Μυτιληνη

 

[Giristroula]

Άλλος κανείς για το αερόστατο;Έχουνε μείνει διαθέσιμες θέσεις και ο καιρός θα είναι καλός...Για κοπιάστε...

 

[Aria_C]

Γυριστρούλα... δηλώνω συμμετοχή ευθύς αμέσως!
Αργησα να ανακαλύψω το διαμαντάκι σου, αλλά το ευχαριστήθηκα διαβάζοντας την ιστορία μέχρι εδώ μονομιάς...

 

[harilander]

και γω μέσα είμαι !! κλεισε ,φύγεεεε........

 

[efi.hania]

κι εγω μεσα,αφου δε μας εκατσε στο λουξορ δυστυχως...

 

[Giristroula]

Τέταρτη μέρα

Το ξυπνητήρι χτύπησε την ώρα του. Σηκώθηκα σαν ελατήριο και περίμενα να δω αντιδράσεις...
Άρχισα να ντύνομαι και ακουσα μία φωνή: "Άντε ας πάμε και ο,τι θέλει ας γίνει...".
Ντυθήκαμε στα γρήγορα, πλυθήκαμε αρκετά, μήπως και ξεπρηστούν τα μάτια μας από την αυπνία, πήραμε και ζακέτες, μιας και ήταν τόσο πρωϊ και θ' ανεβαίναμε ψηλά, πήραμε φωτογραφικές μηχανές και βιντεοκάμερες και 4.40 κατεβήκαμε στη ρεσεψιον, όπου μας περίμενε η κ. Δέσποινα και ο Ελληνοζηλανδός.
Τους ανακοινώσαμε τις δύο απώλειες και αμέσως μετά ήρθε το βανάκι, στο οποίο επέβαιναν κάποια άλλα άτομα, ο οδηγός φώναξε τα ονόματά μας και μας έδωσε ένα καρτελάκι να κρεμάσουμε το λαιμό. Πήραμε τις θέσεις μας και περιμέναμε. Τώρα θα φύγουμε, ύσττερα θα φύγουμε, τίποτα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν οτι δε θα ερχόταν οι δύο κοπέλες. Βρε το λέγαμε, βρε το δείχναμε στην κατάσταση με τα ονόματα, τις πήραν τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν, τίποτα. Αφού πέρασε κανά τέταρτο, το κατάλαβαν επιτέλους και ξεκινήσαμε...
Μόλις άρχιζε να ξημερώνει, ώρα 5 πρωϊνή, και το Προκόπι, ήταν τόσο όμορφο...επικρατούσε φοβερή ησυχία, όλα γύρω μας κοιμότανε, και η δροσούλα της αυγής ήταν αναζωογονητική. Περάσαμε από άλλες δύο γειτονιές και παραλάβαμε κι άλλους συνταξιδιώτες. Είδα όμορφα πέτρινα πίτια και παραδοσιακά καλντερίμια. Ήταν πεντακάθαρα παντού! Τελείωσε η περισυλλογή και πήραμε το δρόμο για το χώρο όπου ήταν τα γραφεία της εταιρείας, έξω από το Προκόπι. Εκεί καταθέσαμε τον οβολό μας, 120 Ε έκαστος και από ένα διπλανό χώρο πήραμε το πρωϊνό μας, που περιλαμβανόταν στην τιμή. Καφές φίλτρου ή τσάι με κάτι κουλουράκια σαν τα δικά μας τα σουσαμένια. Ήταν πολύ νόστιμα. Βγήκαμε στην αυλή και καθίσαμε σε παγκάκι απολαμβάνοντας τη φύση τριγύρω.

Εκεί μείναμε περίπου 45 '. Η ώρα είχε περάσει τις 6, όταν φορτωθήκαμε και πάλι στο βανάκι, για να πάμε ακόμη πιο μακριά, στις αλάνες, όπου ήταν "αραγμένα" τα αερόστατα. Εκείνο που πρωτοαντικρύσαμε, ήταν μεγάλη κινητικότητα. Άλλα είχαν ήδη σηκωθεί από το έδαφος και άλλα ήταν πεσμένα κάτω και τα φούσκωναν με τις μεγάλες φλόγες.

Σταθήκαμε για να βγούμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες και ακούσαμε προσεκτικά τις οδηγίες, για το πώς θα ανεβούμε, πώς θα σταθούμε κατά την απογείωση και την προσγείωση, πόσα άτομα χωράνε σε κάθε καμπίνα, πόσο θα διαρκέσει η πτήση και συστηθήκαμε με το χειριστή μας, ο οποίος είναι Αμερικανός και κάνει αυτή τη δουλειά 25 χρόνια. Εντάξει...όσο να είναι μία ασφάλεια την είχαμε εξασφαλίσει με τον έμπειρο "

πιλότο"!

Μετά από όλα αυτά, περιμέναμε να φουσκώσει το πολύχρωμο αερόστατό μας και φωτογραφίζαμε με μανία, όσα είχαν σηκωθεί. Ο ουρανός ήταν ήδη καταγάλανος και ο ήλιος είχε ανατείλει. Τι κρίμα που δεν προλάβαμε να δούμε την αντολή από ψηλά. Λένε οτι τα πετρώματα παίρνουν πολύ ωραία χρώματα αυτή την ώρα.
Ήρθε η ώρα μας να ανεβούμε.

Το κάτω μέρος του αερόστατου, η καμπίνα δηλαδή, είναι ένα πλεκτό ορθογώνιο καλάθι, το οποίο δεν έχει πόρτα, για να μπει ο κόσμος μέσα, αλλά σκαρφαλώνεις για να μπείς και είναι και αρκετά ψηλό, και αφού ανέβεις πάνω, πηδάς και πέφτεις μέσα. Ε...ρε γλέντια!Με δική μας προσπάθεια σιγά σιγά και κάτι χουφτώματα από τους βοηθούς, μπήκαμε...άντε να δούμε πώς θα βγούμε!
Το καλάθι αυτό ήταν χωρισμένο στα τέσσερα και σε κάθε χώρο έμπαιναν 5-6 άτομα και στο κέντρο στεκόταν ο χειριστής.
Εγώ στάθηκα από την έξω πλευρά, δίπλα στο χειριστή και κόντευα να σκάσω από τη ζέστη, κάθε φορά που άνοιγε το φλόγιστρο για να ανεβούμε πιο πάνω.
Πήραμε όλοι μας τις θέσεις μας κι αφού χαλαρώσαμε, αρχίσαμε να αφήνουμε τα επίγεια...

Ανεβαίναμε τόσο σιγά, που δε το καταλαβαίναμε καθόλου κι αυτό μας δημιούργησε φοβερή ασφάλεια. Όλοι είμασταν μια παρέα, άνθρωποι από διάφορα μέρη του κόσμου, εμείς στο δικό μας αερόστατο και όλα τα υπόλοιπα μαζί...ομορφαίναμε τον ουρανό! Ήταν πολύχρωμος και τόσο χαρούμενος!

Τα βράχια-κώνοι από κάτω φαινόταν λες και κάποιος έκανε σχήματα με σαντιγύ με τη βοήθεια κορνε και πολλά είχανε περίεργα σχήματα. Είμασταν πάνω από την κοιλάδα του Goreme, χάναμε ύψος και κατεβαίναμε πιο κάτω για να δούμε και λεπτομέρειες. Το Προκόπι φαινόταν μακριά δυτυχώς.

Εγώ νόμιζα πως θα είχε μεγαλύτερη ταχύτητα και θα βλέπαμε πιο μεγάλη περιοχή και κυρίως το Προκόπι. Απογοητεύτηκα λίγο, διότι όλη την ώρα είμασταν πάνω από μία συγκεκριμένη περιοχή, δε διανύσαμε καμία τεράστια απόσταση. Δεν πειράζει όμως. Είδαμε από κοντά την κοιλάδα της αγάπης, γιατί τα βράχια είχαν σχηματίσει κάτι σαν καρδιά. Κάποιοι άλλοι σχηματισμοί μοιάζανε με σπιτάκια, άλλοι με μανιτάρια, με μολύβια κ.α.

Υπήρχαν βεβαια και χωράφια με καλλιέργειες και δένδρα και καραφλές εκτάσεις. Ο ήλιος μας έκαιγε. Γύρω μας γινόταν ένα πανηγύρι από αερόστατα διάφορων εταιρειών και οι 4 μας κάναμε πολύ χαβαλέ. Φωτογραφίζαμε και βιντεοσκοπούσαμε ο,τι μας άρεσε.

Μετά από 45 ' πτήσης, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Προσγειωθήκαμε αργά και σταθερά σε άλλο σημείο από όπου είχαμε ξεκινήσει. Κλείσαμε τις κάμερες και τις μηχανές και κρατηθήκαμε από το καλάθι, κατά τις οδηγίες του χειριστή, για να στηριχτούμε στην προσγείωση. Ο έμπειρος χειριστής μας τα κατάφερε μια χάρα και μας προσγείωσε, χωρίς δυνατό τράνταγμα και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το ξεφούσκωμα του αερόστατου.
Μετά ακολούθησαν τα δύσκολα...πώς θα κατεβούμε από το καλάθι, το οποίο είχε καθίσει πάνω σε μία ράμπα ενός τζιπ, για να μεταφερθεί και συνεπώς είχε ψηλώσει ακόμη πιο πολύ.
Να μη σας τα πολυλογώ, εγώ, που είμαι και φοβητσιάρα σε τέτοια, έμεινα τελευταία και λίγο πολύ ένα νεαρό παλληκάρι με βοήθησε αρκετά για να κατεβώ. Την κ. Δέσποινα, που ήταν κοντούλα κι αδυνατούλα, την πήρε κανονική αγκαλιά και την κατέβασε σα μωρό, διότι η καημένη ζορίστηκε να ανεβεί και το είχε άγχος όσο είμασταν ψηλά...το πώς θα κατεβούμε από το καλάθι.
Περάσαμε κι αυτη τη δυσκολία...
Τα καλύτερα ακολούθησαν όμως και οι εκπλήξεις ήρθαν επί τόπου...

 

[efi.hania]

βαλε φωτος με τον πολυχρωνο ουρανο!

 

[Giristroula]

βαλε φωτος με τον πολυχρωνο ουρανο!

Για πες...σε ποιο από όλα αυτά πρόλαβες να μπεις; δήλωσες αργά συμμετοχή και στο δικό μου δε σε βλέπω

 

[ΕΡΣΗ]

Υπέροχες φωτογραφίες!

 

[pattyyy]

Wow! Μοναδική εμπειρία, εντυπωσιακές φωτογραφίες!