Τουρκία Στα βάθη της Ανατολής...9 ημέρες...3620 χιλιόμετρα

[Giristroula]

Όταν είχα πάει εκεί πριν κάποια χρόνια, είχαν φτιάξει ένα είδους φυσικής πισίνας, όπου κολυμπούσε κανείς ανάμεσα σε κίονες και λοιπά ερείπια.
Είναι ακόμη σε λειτουργία;

Κάτι τέτοιο ακριβώς όπως το περιγράφεις, δεν έπιασε το μάτι μου. Η πισίνα του ξενοδοχείου όμως ήταν ακριβώς κάτω από το χώρο του ρωμαϊκού θέατρου.

 

[mfish]

Κάτι τέτοιο ακριβώς όπως το περιγράφεις, δεν έπιασε το μάτι μου. Η πισίνα του ξενοδοχείου όμως ήταν ακριβώς κάτω από το χώρο του ρωμαϊκού θέατρου.

η πισινα που εχεις στη φωτο ειναι αυτη με τους κιονες που λεει η Ερση ...Οταν ειχα παει το 2008 ειχε μεσα κιονες και ερειπια

 

[ΕΡΣΗ]

Πλήρωνες ένα μικρό αντίτιμο, είχες αποδυτήριο και υπήρχε και ένα καφενεδάκι: ο χώρος ήταν περισσότερο σαν μια λιμνούλα, την οποία την είχαν δημιουργήσει φράζοντας κάποιον αρχαίο δρόμο ο οποίος βρισκόταν σε χαμηλότερο επίπεδο (εξ ου και τα αρχαία ερείπια μέσα στα ζεστά νερά). Σε κάποιο σημείο είχε και κάτι κρουνούς από τους οποίους έπεφτε το νερό με δύναμη πάνω στους λουόμενους.

 

[ΕΡΣΗ]

η πισινα που εχεις στη φωτο ειναι αυτη με τους κιονες που λεει η Ερση ...Οταν ειχα παει το 2008 ειχε μεσα κιονες και ερειπια
View attachment 9329

Ναι! Ακριβώς αυτό εννοώ!

 

[Giristroula]

Παιδιά είχα χορτάσει από τους τάφους και τους κίονες απέξω που όταν μπήκαμε στο χώρο του ξενοδοχείου χάζεψα με τις πισίνες, τις γέφυρες, τα λουλούδια και έτσι όπως είχαν φτιάξει το χώρο, αλλά και τον κόσμο που κολυμπούσε και μάλλον δε πρόσεξα αυτά που λέτε. Με βάλατε σε πειρασμό να ξαναδώ το βίντεο σε αυτό το σημείο...Πάντως ήταν φοβερό ταξίδι, όπως ξέρετε και σεις που έχετε πάει, που μου πήρε τα μυαλά...και τώρα χαίρομαι πολύ που γράφω ιστορία, γιατί απλά το ξαναζώ...

 

[ΕΡΣΗ]

Δεν ήταν στο ξενοδοχείο: ήταν στον αρχαιολογικό χώρο (αυτό άλλωστε ήταν το γοητευτικό του). Βρισκόταν σχετικά κοντά με το μουσείο.

 

[Giristroula]

Τρίτη Μέρα

Δώσαμε την υπόσχεση πως θα ξαναπάμε στο βαμβακένιο βουνό, βάλαμε τα παπούτσια μας και αποχαιρετήσαμε το πανέμορφο τοπίο.
Κάναμε πάλι αρκετά χιλιόμετρα, περάσαμε από την πόλη των Ισπαρτών και επισκεφτήκαμε το Εγκιντίρ με την ομώνυμη λίμνη και το νησί της. Οι εικόνες ήταν υπέροχες καθώς κατεβαίναμε το στριφογυριστό δρόμο και βλέπαμε τη λιμνη στο βάθος και σιγά σιγά την πλησιάζαμε. Τι να σας περιγράψω...για την όμορφη φύση, για τα λουλούδια, για τις νησίδες, για τα καταπράσινα νερά της λίμνης...που είναι από τις πιο μεγάλες της Τουρκίας, για τα περιποιημένα σπίτια και τους γραφικούς ορμίσκους, την παραλία όπου έκαναν μπάνιο, για τα παραθαλάσσια ταβερνάκια, όλα ήταν φτιαγμένα εξαιρετικά είτε από τη μαμά φύση είτε από τους ανθρώπους. Κοντά στη λίμνη σταματήσαμε έξω από μία εκκλησία αφιερωμένη στον Αγ. Στέφανο, η οποία ήταν απέξω καλοδιατηρημένη, αλλά κατεστραμένη εσωτερικά.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και περάσαμε από ένα κομμάτι της πιο μεγάλης λίμνης της Τουρκίας που ονομάζεται Beysehir και από την ομώνυμη πόλη, μέχρι να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό, το Ικόνιο (KONYA).
Σε όλο το δρόμο μας συντρόφευαν τραγούδια και μουσικές από τη γείτονα χώρα, για να ζούμε την ανατολή σε όλο της το μεγαλείο. Κάποιες φορές διακόπταμε τη μουσική για να συζητήσουμε κάτι και να ενημερωθούμε για την ιστορία των διάφορων περιοχών που περνούσαμε, για θέματα παιδείας, οικονομίας-περάσανε κι αυτοί δύσκολα κάποια χρόνια πριν, αλλά ανακάμψανε βγαίνοντας από το ΔΝΤ και υπάρχει φοβερή ανάπτυξη-, πολιτικής, κοινωνικής μέριμνας, θρησκείας, ήθη και έθιμα.Καθε λίγο βλέπαμε το χάρτη για να εντοπίσουμε που είμαστε και που πάμε και κάθε φορά έκανα τη διαπίστωση πως αυτή η χώρα δε γυρνιέται με τίποτα, δηλαδή τα 300-400 χιλ δεν είναι τίποτα για να πας από μία πόλη σε μία άλλη. Τεράστια χώρα σε έκταση και πολυπληθής...Στην είσοδο κάθε πόλης υπήρχε πινακίδα με το νούμερο του πληθυσμού και το υψόμετρο και μου έκανε εντύπωση πως ο ξεναγός έλεγε για παράδειγμα πως περνάμε από την κωμόπολη τάδε με πληθυσμό π.χ όσο η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη. Για να σας το πω αλλιώς...η Θεσσαλονίκη γι' αυτούς είναι ένα μεγάλο χωριό, αναφορικά με τον πληθυσμό εννοώ!Βαστάτε Τούρκοι τ' άλογα...
Λοιπόν, διάφορα τέτοια στοιχεία θα τα λέμε και στην πορεία της ιστορίας. Με τούτα και με εκείνα φτάσαμε στο Ικόνιο, απογευματάκι πια. Πρόκειται για μία πολύ συμπαθητική πόλη, με αρκετό πράσινο, τεράστιες νησίδες που χωρίζουν τα δύο ρεύματα στους δρόμους, λογιών λογιών λουλούδια στα παρτέρια των δρόμων, μεγάλα και επιβλητικά τζαμιά, πάρκιγκ για ποδήλατα, πολύχρωμα μπλοκ πολυκατοικιών, ιεροδιδασκαλία, τεράστιους και πεντακάθαρους δρόμους.

Μαθαμε λοιπόν τα εξής: Η καταγωγή της πόλης είναι πανάρχαια. Κατά το μεσαίωνα υπήρξε η πρωτεύουσα του σελτζουκικού σουλτανάτου Ρουμ. Ως το 1200 η περιοχή υπαγόταν στο βασίλειο των Χετταίων. Με την πτώση τους εγκαταστάθηκαν οι Φρύγες. Η φρυγική πόλη καταστράφηκε τον 7ο π.Χ αι., αργότερα βρέθηκε υπό την κυριαρχία των Λυδών και στο μέσο του 6ου αι. υπό τη δικαιοδοσία των Περσών. Το 333 π.Χ κατελήφθη από το Μ. Αλέξανδρο και μετά το θάνατό του από το Λυσίμαχο. Το 133 π.Χ κληροδοτήθηκε στους Ρωμαίους. Είναι ο τόπος όπου δίδαξαν οι Απ. Παύλος΄και Βαρνάβας κατά τη διάρκεια των περιοδειών τους στη Μ. Ασία. Καταστράφηκε από τους Άραβες τον 7ο, 8ο, 9ο αι., λεηλατήθηκε από τους Σελτζούκους Τούρκους το 1069, αλλά οριστικά κυριεύτηκε το 1087 από τον Πέρση ιστορικό Μοστουφί Κασβινί. Στα τέλη του 11ου αι. ήταν η πρωτεύουσα του σελτζουκικού σουλτανάτου Ρουμ. Για μικρό διάστημα καταλήφθηκε από τους Σταυροφόρους, όταν πήγαιναν προς τους Αγ. Τόπους. Το Ικόνιο και η επαρχία του προσαρτήθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1466 από το Μωάμεθ τον Πορθητή. Το 1832 η πόλη καταλήφθηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ πασά, ο οποίος πιεζόμενος από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις εγκατέλειψε. Το Ικόνιο θεωρείται η πόλη της στέπας, αλλά και ιερή πόλη, φάρος του σουφισμού, δηλ. του μυστικιστικού ασκητισμού του Ισλάμ, κυρίως χάρη στον ποιητή Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί.
Παράλληλα με αυτά τα θεωρητικά...κάναμε βόλτα στην πόλη στις 4 ρόδες και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο, ήταν ήδη αργά το απόγευμα και χρειαζόμασταν φαγητό και ανάπαυση.
Πήραμε τα δωμάτιά μας και χαλαρώσαμε στο εστιατόριο, απολαμβάνοντας ανατολίτικες λιχουδιές και γλυκιές αμαρτίες...Προτιμήσαμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο και να κοιμηθούμε κάπως νωρίς, για να ανακτήσουμε δυνάμεις. Κάποιοι άλλοι φίλοι, που μάλλον με το φαγητό τους είχαν πιεί Redbul-βγήκαν για βόλτα σε μία κοντινή πλατεία και πετύχανε μία συναυλία.
Δε σας λέω...τι μας ξύπνησε με την αυγούλα την επόμενη μέρα...

 

[Twinkie]

Τί ωραίο ταξίδι! Για τα κορίτσια που έχουν επισκεφθεί αυτά τα μέρη, ΕΡΣΗ και renata διαπιστώνω τώρα πόσο τυχερές είστε....
Για πάμε παρακάτω...

 

[Giristroula]

Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους να προγραμματίσουν ένα τέτοιο ταξίδι, διότι θα περιηγηθούν σε υπέροχα ΜΟΝΑΔΙΚΑ τοπία και το κόστος θα είναι μικρό, μιας και για πολλούς πλέον τα στενά οικονομικά είναι θέμα...
Η παρέα μου πάντως μ' ευγνωμονεί που την ξεσήκωσα να πάμε σ' αυτά τα μέρη!

 

[pattyyy]

Πολύ εντυπωσιακές οι φωτογραφίες από το Παμουκάλε! Θέλω πολύ να κάνωαυτό το ταξίδι που μας περιγράφεις τόσο όμορφα!

 

[Giristroula]

Στο προηγούμενο κείμενο έγραψα κατα λάθος οτι πρόκειται για την τρίτη μέρα, αν μπορεί κάποιος από τους διαχειριστές να το σβήσει, γιατί δεν μπορώ πλέον να το κάνω εγώ. Ευχαριστώ.

 

[Giristroula]

Το ξύπνημα της μέρας αυτής ήταν πολύ πρωϊνό...κοντά στο ξενοδοχείο υπήρχε ένα τζαμί και στις 5 την αυγούλα μία τραχιά φωνή καλούσε το μουσουλμανικό κόσμο για προσευχή και μαζί τους και μας!Δώσαμε υπόσχεση πως θα ανταποκριθούμε στο επόμενο κάλεσμα και φυσικά γυρίσαμε πλευρό.
Ξυπνήσαμε την προκαθορισμένη ώρα, πήραμε το πρόγευμά μας, φορτώσαμε τις αποσκευές και κατευθυνθήκαμε προς το Μαυσωλείο του Μεβλανά, που είναι το πιο σημαντικό αξιοθέατο του Ικονίου και κυρίως γι' αυτό το λόγο κάναμε και τη στάση αυτή στο Ικόνιο. Ο πράσινος κώνος του, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν, ξεχωρίζει από τα τριγύρω κτίρια.

Παρκάραμε έξω από το μουσείο και μπήκαμε ακριβώς την ώρα που άνοιγε, στις 9π.μ. Ακόμη και τέτοια ώρα δεν είμασταν μόνοι. Στον εξωτερικό χώρο έχουνε διαμορφώσει μεγάλα παρτέρια με δέντρα, λουλούδια, παγκάκια, περίπτερα που πουλάνε σουβενίρ, ένα καφέ με τραπεζάκια.

Προχωρώντας προς τα κτίρια και τον κυρίως χώρο, συναντήσαμε τη κλασσική βρύση όπου οι μουσουλμάνοι πλένουν τα πόδια πριν εισέλθουν σε τζαμί.

Εμείς όμως αντί γι' αυτό, φορέσαμε τα νάυλον σκαρπινάκια για να μη λερώνουμε τα χαλιά και μπήκαμε στην πρώτη αίθουσα. Εκεί είδαμε πολλούς τάφους, όπου αναπαύονται μέλη της οικογένειας Μεβλανά και πολλοί μαθητές του.
Ο Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί (1207-1273), μυστικιστής ποιητής, ήταν ο ιδρυτής του τάγματος των Μεβλεβί, γνωστότερο και ως τάγμα των περιστρεφόμενων δερβίσηδων, λόγω του περιστροφικού χορού τους, του σαμά. Ο Μεβλανάς εγκαταστάθηκε εκεί το 1225, όταν ο πατέρας του καταγόμενος από το Αφγανιστάν, ξέφυγε από τη μογγολική επιδρομή και ίδρυσε το πρώτο τάγμα που εξαπλώθηκε σε όλη την Ανατολία, τη Συρία και κυρίως την Αίγυπτο. Στην αίθοπυσα αυτή μουσουλμάνοι, ερχόμενοι από κάθε άκρη της γης, προσευχόταν με μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη.
Σε επόμενη αίθουσα θαυμάσαμε πολλά καλλιγραφικά έργα σελτζούκικης εποχής και μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσαν οι μαθητές του ποιητή για να συνοδεύσουν τους δερβίσηδες στο χορό τους, όπως χεμενζέ (μικρό βιολί με χορδές), κεμάν (βιολί), χαλιλέ (μικρά κύμβαλα), ντερέ (μακρύ τύμπανο με επικρουστικούς δίσκους), κουντούμ (τύμπανο που χτυπούν με μπαγκέτες) και τέλος τη φλογέρα που ύμνησε ο ποιητής. Επίσης εκεί εκτίθενται διάφορα βιβλία και χειρόγραφα.
Τα κελιά της παλιάς μονής στεγάζουν το μουσείο ταπήτων και υφαντουργίας.

Το πιο παλιό χαλί υφασμένο με την τεχνική του κιλιμιού είναι σελτζουκικής εποχής και έργο τέχνης.

Σε κάποια άλλα κελιά, στα οποία δεν επιτρεπόταν η είσοδος, θαυμάσαμε από τα ανοιχτά παράθυρα κέρινα ομοιώματα δερβίσηδων με τις φορεσιές τους και τα καπέλα τους, καθισμένοι στο πάτωμα, άλλοι διαβάζοντας και άλλοι προσευχόμενοι.

Σε ένα άλλο κτίριο είχαν φτιάξει το χώρο, όπου συγκεντρώνονταν οι δερβίσηδες και προσεύχονταν και το δωμάτιο της κουζίνας με τα διάφορα σκεύη της εποχής, κάτι σαν λαογραφικό μουσείο. Όλα ήταν φροντισμένα και πεντακάθαρα. Πίσω από το μουσείο υπήρχε ένας μικρός χώρος με τάφους και πάνω στις μαρμάρινες πλάκες είχαν τοποθετήσει το χαρακτηριστικό καπέλο, για να δείχνουν οτι εκεί ήταν θαμμένοι δερβίσηδες.
Μείναμε αρκετή ώρα στο Μαυσωλείο Μεβλανά, για να θαυμάσουμε όλα αυτά. Το συγκεκριμένο μουσείο, έχει ρεκόρ επισκεψιμότητας, καθώς το 2010 το επισκέφτηκαν 1.075.000 επισκέπτες, γεγονός που το καθιστά το πρώτο σε επισκεψιμότητα μουσείο της Τουρκίας.
Δυστυχώς, εντός των κτιρίων απαγορεύεται η φωτογράφηση και η βιντεοσκόπηση οπότε δεν έχω ντοκουμέντα από τους εσωτερικούς χώρους.
Αφού τελειώσαμε την επίσκεψή μας, βγήκαμε έξω και περιπλανηθήκαμε στη γύρω περιοχή για να περάσει ο διαθέσιμος χρόνος. Χαζ'εψαμε στα μαγαζάκια με τα σουβενίρ, προσπαθήσαμε να συνομιλήσουμε με τους ντόπιους που ήταν πολύ καλοδεχτηκοί και επισκεφτήκαμε ένα μουουλμανικό νεκροταφείο, ακριβώς απέναντι από το μουσείο. Τα νεκροταφεία τους οι μουσουλμάνοι τα φτιάχνουν μέσα τις πόλεις για να είναι πιο εξοικειωμένοι με την ιδέα του θανάτου, σε αντίθεση με μας που τα έχουμε στις άκρες των πόλεων και των χωριών.
Η ώρα τελείωσε, μπήκαμε το λεωφορείο και κάναμε μία τελευταία βόλτα στο όμορφο Ικόνιο και αναχωρήσαμε για άλλα μέρη...