Σταχτη το φοινικοδασος στην μονη πρεβελη

[Christian]

.. και το πιο τραγικο...χρεωσαν 1εκκ 200 χιλιαδες ευρω ναι τοσα τους φορολογούμενους για ενα συστημα πυροσβεσης που κανεις ουτε η πυροσβεστικη ουτε η πολιτικη προστασια ηθελε να χρησιμοποιησει ποτε ..εμεινε μονο με το test drive...'...

Άρα ποιοι είναι οι κερδισμένοι ????

 

[LULLU]

Άρα ποιοι είναι οι κερδισμένοι ????

..
.. Πραμα που φαινεται κολαουζο δεν θελει , λεμε εμεις...

 

[travelina]

Για δείτε και αυτήν την είδηση:
Άμεσα αναδασωτέο κηρύχθηκε το φοινικόδασος της Πρέβελης
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231056523

 

[LULLU]

.. απο ΕΔΕ και δηλώσεις τέτοιου ειδους εχουμε πλαφιασει ..καθε φορα τα ιδια και τα ιδια..και παντα ολα μετα εορτης που λεμε εμεις..

 

[orestcrete]

.. απο ΕΔΕ και δηλώσεις τέτοιου ειδους εχουμε πλαφιασει ..καθε φορα τα ιδια και τα ιδια..και παντα ολα μετα εορτης που λεμε εμεις..

ελπιζω αυτη την φορα να μην μεινουνε λογια :/

 

[soudianos]

Κάηκε το φοινικοδάσος της Πρέβελης και, για άλλη μια φορά, αποκαλύφθηκε και συζητήθηκε η πολυδιάστατη παθογένεια της διοίκησης στη σύγχρονη Ελλάδα, από την κορυφή μέχρι τη βάση.

Έμπειροι και καλά ενημερωμένοι ειδικοί ανέλυσαν πολλές πτυχές της προβληματικής κατάστασης που, κάποια στιγμή, θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην καταστροφή. Όμως, καταστροφές σαν και τούτη όπως και η παθογένεια της διοίκησης έχουν βαθιές ρίζες στη σύγχρονη Ελληνική ιδιαιτερότητα … που δύσκολα την αντιλαμβάνονται όσοι ζουν σ’ αυτό τον τόπο με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις μερικών φωνών «βοώντων εν τη ερήμω»…. Γιατί τα τέσσερα, από τα πάμπολλα, γνωρίσματα της στα οποία εστιάζω παρακάτω είναι βαθιά εγγεγραμμένα στο ασυνείδητο των κατοίκων, είναι ο τρόπος που ζουν και λειτουργούν ώστε δεν τα αντιλαμβάνονται ακόμα κι όταν στέκονται πάνω στα αποκαΐδια.

Γνώρισμα πρώτο: η προτεραιότητα του ιδιωτικού έναντι του συλλογικού, του ‘κοινού’. Ζούμε σε μια χώρα ιδιωτών, εξ ορισμού εκείνων που ασχολούνται με ιδιωτικές υποθέσεις προς ίδιον όφελος, απ’ όπου απουσιάζουν τραγικά ή έχουν παραιτηθεί από οποιαδήποτε προσπάθεια, οι πολίτες, εξ ορισμού εκείνοι που ασχολούνται με συλλογικές υποθέσεις (της πόλης) για το κοινό καλό. Αυτονόητα, η προστασία των ‘κοινών’ καθίσταται ανέφικτη γιατί απουσιάζουν οι μέτοχοι τους….

Γνώρισμα δεύτερο: η απαξίωση του φυσικού, του αυθεντικού, του γηγενούς και η αποθέωση του τεχνητού, του αλλότριου, του εισαγόμενου. Το πρώτο παραμελείται έως καταστρέφεται, το δεύτερο προστατεύεται, αναπαράγεται και επιδεικνύεται ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο… Σύμβολα της ‘ανάπτυξης’ στις πόλεις και κυρίως στην ύπαιθρο που οικοδομείται εγκληματικά και βάναυσα είναι η πισίνα, το γκαζόν, ο εισαγόμενος φοίνικας και το τεράστιο 4Χ4. Έχει προχωρήσει τόσο πολύ αυτή η νοοτροπία και έχει επιτελεσθεί τόσο βαθιά πολιτισμική αλλοίωση που ο χωρικός λέει με καμάρι στον επισκέπτη «πήγαινε να φας σ’ εκείνο το εστιατόριο …. έχει και πισίνα»! Ούτε καν του περνά από το μυαλό ότι ο επισκέπτης έχει δει πισίνες κι ότι επισκέπτεται την ύπαιθρο για να δει τη φυσική ομορφιά της … Αλλά η Ελλάδα, από το κύμα μέχρι τη βουνοκορφή, επιδεικνύει έναν απαράμιλλο συνδυασμό βορειο-Ευρωπαϊκού (ή βορειο-Αμερικανικού, όπως αγαπάτε) γκαζόν με τροπικό/Αφρικανικό φοίνικα …. Τον Θεοφράστειο, τον ενδημικό και μοναδικό, φοίνικα της Κρήτης … τον καίει …. Στα ‘αγροτουριστικά’ καταλύματα και στα ‘αγροκτήματα’ (διάβαζε εξοχικά κέντρα), που έχουν επιδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση (για την ενίσχυση της υπαίθρου), χρησιμοποιούνται εισαγόμενα υλικά κατασκευής, εξοπλισμός και φυτά που για την ποικιλότητα των τελευταίων κρατά ακόμα μια πρωτιά η χώρα …. Έτσι, επιδοτείται η υιοθέτηση εισαγόμενων αξιών …

Γνώρισμα τρίτο: η καθολική απουσία νοοτροπίας συντήρησης κυρίως των κοινών πραγμάτων, πρόληψης και πρόνοιας για το μέλλον. Πλατείες, δρόμοι, πεζοδρόμια, δημόσια κτήρια και έργα φτιάχνονται και εγκαταλείπονται. Μετά από χρόνια φαντάζουν ρακένδυτοι επαίτες μπροστά στα διατηρημένα ιδιωτικά έργα κάθε είδους. Οι φυσικοί πόροι – γη, νερό, έδαφος, ενέργεια – σπαταλούνται ως εάν είναι ανεξάντλητοι και δωρεάν, ως εάν δεν θα υπάρξουν μελλοντικές, άγνωστες ακόμα, ανάγκες που θα πρέπει να εξυπηρετήσουν. Αλλά κι εκεί όπου υπάρχει σπανιότητα πόρων, πάλι κυριαρχεί η κατασπατάληση τους, που συχνά ευνοείται από παροχή εύκολου χρήματος, … ΔΕΝ προσέχουμε ακόμα κι όταν ΔΕΝ έχουμε ….

Γνώρισμα τέταρτο: οι προστατευόμενες περιοχές, θεμελιώδη παγκόσμια ‘κοινά’, αλλά και όλες οι περιοχές φυσικού κάλλους, παραμένουν απροστάτευτες από τον καθ’ ύλη αρμόδιο προστάτη τους, το κράτος. Αντίθετα, ο προστάτης είτε άμεσα, με ειδική νομοθεσία, είτε έμμεσα, κλείνοντας τα μάτια σε κάθε φύσης παρεκτροπές και παραβάσεις νομοθεσίας, ευνοεί τη χρήση τους από ιδιώτες για δραστηριότητες που κάλλιστα μπορούν να αναπτυχθούν και σε ένα τεχνητό ή τεχνητά ‘φυσικό’ περιβάλλον. Οι φυσικές περιοχές προσφέρουν δωρεάν εντυπωσιακό ‘σκηνικό’ σε ακριβοπληρωμένες χρήσεις και δραστηριότητες που αμφίβολο είναι αν αποφέρουν ανάλογα έσοδα στον κρατικό κορβανά … Μέσα από τέτοια βιώματα, ο Έλληνας θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να πατά οπουδήποτε σε μια ευαίσθητη περιοχή (άσχετα αν καταστρέφει πόρους που πήρε εκατομμύρια χρόνια να φτιαχτούν), να διανυκτερεύει μέσα σε προστατευόμενες περιοχές και φυσικά, αν έχει την οικονομική δυνατότητα, να κτίζει από καλύβες μέχρι πολυτελείς βίλλες …. Μπορεί να πληρώσει 5 και 10 Ευρώ για να νοικιάσει όχημα ψυχαγωγίας, να πιεί καφέ ή να φάει (στο εστιατόριο που είναι μέσα στην προστατευόμενη περιοχή φυσικά) αλλά θα αρνηθεί, και θα επικαλεστεί αναφαίρετα δικαιώματα του, αν του ζητηθεί να συμβάλλει με 50 λεπτά για εισιτήριο εισόδου σε προστατευόμενη περιοχή ….

Με τέτοια κυρίαρχα γνωρίσματα της σύγχρονης Ελληνικής ιδιαιτερότητας, γνωρίσματα βαθιάς και ύπουλης κρίσης αξιών, είναι πραγματικά τυχαίο το ότι δεν έχει ακόμα αφανιστεί, αν κι έχει βαριά λαβωθεί, ο ανυπολόγιστος φυσικός και πολιτιστικός πλούτος αυτού του τόπου. Και ενόσω διατηρούνται, προσφέρουν πολύτιμο προσάναμμα, και κυρίως πρόσχημα, για πολλές φωτιές ακόμα …… Μόνη οδός διαφυγής από αυτή την κρίση δεν είναι άλλη παρά η παιδεία, τόσο η επίσημη όσο, κυρίως, και η βιωματική. Κι αυτό μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τις ευθύνες όλων μας να πολεμήσουμε τη συνήθεια της αθλιότητας και να ανασύρουμε από την αχρηστία τη συλλογικότητα. Γιατί πόσο ακόμα θα μπορούμε να τραγουδούμε όταν θα καίγεται το σπίτι μας

"Πατρίς" 26-8-10
Από: Ελένη Καπετανάκη-Μπριασούλη, καθηγήτρια στο τμήμα Γεωγραφίας, του Πανεπιστημίου Αιγαίου

 

[ΕΡΣΗ]

Τα τεσσερα γνωρισματα που αναφερει το αρθρο ειναι οι τεσσερεις πληγες της κακοδαιμονιας μας, οχι μονο για το δασος της Πρεβελης που καηκε αλλα για τη συνολικη μας εικονα.
Το ερωτημα μου: γιατι καταντησαμε ετσι;

 

[traveladdict]

Εσύ τα έκαψες

Ενα από τα θαύματα της ελληνικής φύσης, το φοινικόδασος της Πρέβελης, από χθες δεν υπάρχει.

Για την ακρίβεια, υπάρχει μόνο το μισό. Σαν να λέμε, έμεινε ο μισός Παρθενώνας...
Η φωτιά ξέσπασε στις 5 το πρωί (!) κοντά στο ομώνυμο μοναστήρι, αφού οι πυροσβεστικές δυνάμεις ήταν ήδη διασπασμένες σε δύο άλλες κοντινές πυρκαγιές. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Την ίδια μέρα, η τέταρτη (!) φωτιά μέσα σ' ένα 20ήμερο στην Κάρυστο κατάφερε κι έκαψε ένα από τα ωραιότερα δασικά τοπία της χώρας. Αφού το υπόλοπο είχε καεί από διπλό εμπρησμό το 2009.
Ποιος έβαλε τις φωτιές και καίει τη χώρα; Οι κάτοικοί της. Ετσι, χωρίς φτιασιδώματα και περιστροφές: Οι κάτοικοί της. Οχι αυτοί που βάζουν τις φωτιές. Αυτοί που δεν τις σβήνουν.

Δεν μιλάμε για τους πυροσβέστες και τ' αεροπλάνα. Δεν μιλάμε για τους εθελοντές και τους δασοπυροσβέστες. Μιλάμε για τον ελληνικό πληθυσμό.
Ηελληνική κοινωνία δεν φημίζεται για τη συλλογικότητά της. Το αντίθετο μάλιστα. Ο καθένας προσπαθεί να σώσει το σπιτάκι του, την οικογενειούλα του, το τομαράκι του. Αυτός είναι ο κανόνας. Είτε πρόκειται για τη φορολογία είτε για την πλημμύρα είτε για τον σεισμό είτε για τη φωτιά.
Ολα εδώ δημιουργούνται από την καπατσοσύνη και την ικανοποίηση των επιθυμιών με όποιο πλάγιο τρόπο μπορεί κανείς να βρει (περιλαμβανομένης και της μεταμεσονύκτιας ψήφισης φωτογραφικών νόμων στη Βουλή) και χτίζονται πάνω σ' αυτό το μοτίβο.
Ετσι, η κοινωνία της Καρύστου και της Πρέβελης, αλλά και οποιασδήποτε Καρύστου στη χώρα έχει δημιουργηθεί έτσι, που να εξυπηρετεί τις ανάγκες ενός απολύτως ατομικού μοντέλου, από το οποίο λείπει ο μοναδικός παράγων, που προλαβαίνει και στη συνέχεια σώζει: Η Κοινωνία, η Αλληλεγγύη. Ο εθελοντισμός. Η διαρκής κοινωνική συμμετοχή.
Οι ίδιοι οι επαγγελματικοί μηχανισμοί διάσωσης, όπως είναι οι πυροσβέστες, μαλλιάζουν τη γλώσσα τους από χρόνια να επιμένουν: Μια φωτιά δεν σβήνεται ποτέ αφού έχει αρπάξει. Σβήνεται στην αρχή της. Μετά, καταστρέφει. Καμία πυροσβεστική δύναμη λιγότερη από 100.000 ανθρώπους δεν φτάνει για τις ετήσιες φωτιές στη χώρα. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Ισχύει για όλο τον κόσμο.


Ενώ, λοιπόν, σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και σε όλη τη Β. Αμερική οι κάτοικοι εκπαιδεύονται και δρουν ως εθελοντές και στις πλημμύρες και στους χιονιάδες και στις πυρκαγιές, στην Ελλάδα το μοντέλο εξακολουθεί και είναι «άργησε να 'ρθει η Πυροσβεστική», «καθυστέρησαν τ' αεροπλάνα», «τι να κάνουμε εμείς μ' ένα λάστιχο του νερού».
Να οργανωθείτε σε ομάδες, να συμμετάσχετε οικονομικά στην αγορά των απαραίτητων πυροσβεστικών, να στρώσετε τον δήμαρχο και τα δημοτικά συμβούλια να εξοπλίσουν τα χωριά και τις κωμοπόλεις, αντί να τους αφήνετε ανεξέλεγκτους να σπαταλάνε λεφτά κι αντί να συμμετέχετε κι εσείς σ' αυτή τη σπατάλη.

Να χαλάτε τη ζαχαρένια σας τα καλοκαίρια με περιπολίες και εκπαίδευση και αστραπιαία επέμβαση με το που θα ανάψει η πρώτη σπίθα και να πολεμάτε τη φωτιά συντεταγμένοι και εκπαιδευμένοι, επιβάλλοντας την καθοδήγησή σας από ένα μεγαλύτερο συντονιστικό όργανο πολιτών και πυροσβεστών. Αυτό να κάνετε. Να γίνετε δηλαδή εσείς κυβερνήτες του τόπου σας, αντί να περιμένετε από τις καφετέριες, τις ψαροταβέρνες και τους καναπέδες στις βεράντες να σας σώσει τη ζωή, την περιουσία και τα πνευμόνια κάποιος άλλος.
Δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να βελτιώσει τη ζωή μιας κοινωνίας εκτός από την κοινωνία την ίδια. Το μοντέλο «σε ψηφίζω, σε πληρώνω, έλα να με σώσεις», όχι απλώς δεν λειτουργεί, αλλά παραπέμπει στην αντίστοιχη σχέση προστασίας που πληρώνουν τα μαγαζιά της νύχτας.

Είναι ίσως η αιτία που οι Ελληνες έχουν μια σχέση υποταγμένων δωροδοκούντων με τις εξουσίες και τις υπηρεσίες τους. Και είναι οπωσδήποτε η αιτία που χάθηκε το φοινικόδασος στην Πρέβελη, το δάσος της Καρύστου, η μισή Πάρνηθα, όλη η Πεντέλη, η Ηλεία και ο Γράμμος, η μισή Σάμος, η Ρόδος, είναι η αιτία που χάνονται οι θάλασσές μας και ο καθαρός αέρας που ανασαίναμε.
Και είναι η αιτία και άλλων συμφορών μέχρι να γίνει -αν γίνει ποτέ- από κοινωνία φιλοτομαριστών κοινωνία αλληλεγγύης και εθελοντισμού. Μέχρι τότε, οι κάτοικοι θα καταστρέφουν τον τόπο τους. Με την απουσία τους.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ,
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

 

[GTS]

Συμφωνώ 100% με το άρθρο...

 

[orestcrete]

Μέχρι τότε, οι κάτοικοι θα καταστρέφουν τον τόπο τους. Με την απουσία τους.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ,
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Η τελευταια φραση τα λεει ολα ..

 

[PPhanny]

Νομίζω το είχα ξαναγράψει αλλά το γράφω γιατί είναι πάλι επίκαιρο. Πέρσι, την εποχή που μαίνονταν οι μεγάλες φωτιές στην Ελλάδα βρισκόμουν στη Νότια Σουηδία. Εκεί λοιπόν ένα απογευμα βλέπω μεγάλη συγκέντρωση κοσμου ,στη μικρή επαρχιακή πόλη , ρωτάω τι συμβαίνει και μένω έκπληκτη όταν μου είπαν ότι έχουν συζήτηση και συντονισμό "γιά να μη πάθουμε ότι έπαθαν στην Ελλάδα"

 

[PPhanny]

Αλλη μιά πρόταση είναι να προβάλλουμε θετικά πρότυπα. δεν είναι όλοι έτσι όπως περιγράφονται στο άρθρο της Ελευθεροτυπίας. Δεν μπορώ να ξεχάσω το φίλο που την εποχή των πυρκαϊών, έμπαινε στην ομάδα περιφρούρησης της περιοχής του (στην Αττική) 12-4 π.μ. που δεν ήθελε κανείς να πάει και ποτέ δεν βγήκε να ζητήσει εύσημα ούτε να υπερασπίσει τον εαυτό του όταν κάποιοι τον χαρακτήρισαν κορόϊδο. ξέρω είναι λίγοι αυτοί όμως υπάρχουν και χρέος μας είναι να προβάλλουμε τετοια πρότυπα. Τώρα μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα με την αστραφτερή ιδιωτική περιουσία με τα στενά δρομάκια χωρίς πεζοδρόμιο δίπλα και η εικόνα των υπέροχων δημόσιων οικοδομημάτων της αρχαιότητας με τις πολύ μικρές ιδιωτικές κατοικίες.