Ηνωμένο Βασίλειο Σκωτία με ολίγο από Λονδίνο

[pattyyy]

Vasilaki η περιγραφή σου είναι τέλεια με πολύ πρακτικές πληροφορίες! Thank you! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια του πολύ όμορφου ταξιδιού σας!

 

[Giristroula]

Πολύ όμορφες οι περιγραφές σου...εσύ και η Ρόζαμουντ Πίλτσερ με ταξιδεύετε στη Σκωτία!Για πάμε παρακάτω...

 

[vasilaki]

29/7 Inverness, Loch Ness, Isle of Skye

Σήμερα είχαμε πολύ δρόμο και θέλαμε να ξεκινήσουμε νωρίς. Αλλά να μην κάναμε μια στάση στο Strathisla Distillery, δίπλα για μια ξενάγηση; Για να πάμε σε κάποιο άλλο αποστακτήριο θα έπρεπε να κάνουμε παράκαμψη από τον δρόμο μας. Ο συμπαθέστατος ηλικιωμένος ξεναγός μας είπε ότι θα διαρκούσε 45 λεπτά η ξενάγηση οπότε πληρώσαμε τις 5 λίρες μας, μας σέρβιρε ένα dram Chivas 12 ετών και ξεκινήσαμε. Το θέμα ήταν ότι τελικά ήταν σούπερ αναλυτικός στην ξενάγηση του- το ευχαριστιόταν να μας λέει άπειρες λεπτομέρειες- και μέχρι να πιούμε και το malt του αποστακτηρίου το Strathisla (εξαιρετικό) στο τέλος της ξενάγησης, είχε πάει 12:00!! Άξιζε βέβαια δεν λέω, μου άρεσε ιδιαίτερα η αποθήκη στην οποία ωρίμαζε το ουίσκι αλλά μας στοίχισε στην συνέχεια. Φύγαμε άρον άρον για Inverness. Και ενώ είχα διαβάσει τα καλύτερα για χωριά όπως το Buckie και το Lossiemouth στον κόλπο του Moray ούτε λόγος να περάσουμε τώρα. Φτάσαμε στην πρωτεύουσα των Highlands, το Inverness γύρω στις 13:30, παρκάραμε σε ένα τεράστιο πολυώροφο parking και βγήκαμε για μια βόλτα στους δρόμους του. Περπατήσαμε στον όμορφο πεζόδρομο του και στις όχθες του ποταμού Ness και θαυμάσαμε το κάστρο του από κόκκινο αμμόλιθο, φάγαμε στα γρήγορα σε ένα εμπορικό κέντρο (όπου ακούσαμε και για πρώτη φορά ελληνικά), πήραμε καφέ, scotch pie και ένα γλυκό για το δρόμο και αρχίσαμε να ακολουθούμε τον Α82 για να οδηγήσουμε κατά μήκος της βόρειας πλευράς της Loch Ness. Μόλις άρχισε να απλώνεται στα αριστερά μας η πιο διάσημη λίμνη της Σκωτίας πραγματικά μας κόπηκε η ανάσα. Το βαθύ μπλε χρώμα της, η σχεδόν ατάραχη τεράστια επιφάνεια της όπου καθρεφτιζόταν η πυκνή βαθυπράσινη βλάστηση που έντυνε τις όχθες της με έκαναν να νιώσω τόσο χαρούμενη που επέλεξα να έρθω σε αυτή τη χαρισματική γωνιά της γης κι ας απαρνήθηκα τα όμορφα ελληνικά νησιά για ένα καλοκαίρι. Πως γίνεται να μην είναι υπερήφανοι οι Σκωτσέζοι για τη χώρα τους και να μην θέλουν να την υπερασπιστούν μέχρι θανάτου από κάθε κατακτητή; Θα ήταν πολύ ωραία να μπορούσαμε να κάνουμε μια βόλτα στα νερά της αλλά είπαμε ο χρόνος μας πίεζε ασφυκτικά. Ούτε στο Loch Ness centre στο Drumnadrochit μπήκαμε, μας φάνηκε λίγο τουριστοπαγίδα. Σταματήσαμε για λίγο στο σημείο όπου βρίσκεται το ερειπωμένο Urquhart Castle και εκεί είχαμε την πρώτη και μοναδική αρνητική μας εντύπωση από τη Σκωτία. Για να πλησιάσεις το κάστρο ακόμα και απέξω έπρεπε να περάσεις μέσα από το visitor centre και να σκάσεις 7 λίρες νομίζω. Το φοβερότερο είναι ότι είχαν περιφράξει το χώρο πάνω από το κάστρο με ψηλά δέντρα, οπότε δεν μπορούσες ούτε καν από μακριά να δεις το κάστρο και να το βγάλεις μια φωτογραφία. Μου θύμισε λίγο αρπαχτή αλά ελληνικά. Ειδικά αν σκεφτείς ότι στο Dunnottar που μου φάνηκε πολύ εντυπωσιακότερο, η είσοδος ήταν μόνο πέντε λίρες και μπορούσες να φτάσεις ανενόχλητος μέχρι την είσοδο του και να το θαυμάσεις έστω απέξω. Κάποιοι τουρίστες απτόητοι είχαν σκαρφαλώσει στην οροφή του visitor centre για να το δουν από μακριά και μια υστερική υπάλληλος τους φώναζε να κατέβουν…στιγμές απείρου κάλλους. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας, στρίβοντας στον Α887 και στην συνέχεια στον Α87, ενώ η ώρα είχε φτάσει γύρω στις 17:30. Θα φτάναμε αργά στο Isle of Skye…ευτυχώς που δεν νύχτωνε νωρίς. Είχαμε μπει πλέον για τα καλά στα Highlands. Οι βραχώδεις άγριοι λόφοι είχαν ντυθεί με ένα πράσινο πέπλο αλλά το άγριο γκρίζο τους ξεμύτιζε σε πολλά σημεία, ενώ μικρές λιμνούλες με νερό ξάπλωναν στα πόδια τους και αντανακλούσαν την απόκοσμη ομορφιά τους κάτω από έναν λαμπερό και φευγαλέο ήλιο. Σταματήσαμε σε ένα τέτοιο σημείο, κάτσαμε σε ένα βραχάκι και φάγαμε το «κολατσιό» μας. Η Scotch pie και το γλυκάκι που είχαμε αγοράσει από το Inverness ήταν καταπληκτικά και η μεγαλοπρεπής ηρεμία της φύσης γύρω μας είχε μια απίστευτη χαλαρωτική επίδραση πάνω μας…σε έκανε να χαμογελάς αβίαστα.
Συνεχίσαμε στον Α87 και σταματήσαμε μόνο για λίγο όταν είδαμε το πολυφωτογραφημένο Eilean Donan Castle, το οχυρό της φατρίας MacRae από τον 13ο αιώνα, να ξεπροβάλλει μέσα στη loch Duich. Πραγματικά μοναδικό θέαμα. Λίγη ώρα αργότερα, περνούσαμε την γέφυρα και μπαίναμε στο Isle of Skye, the misty isle, όπως είναι γνωστό. Απλά πανέμορφο. Απότομα, άγρια βουνά, καταπράσινα χωράφια, παραδοσιακά αγροτόσπιτα μέσα στην ερημιά, και γύρω μια θάλασσα τόσο ήρεμη που καθρεφτίζονταν όλος ο ουρανός μέσα της. Η μικρή πρωτεύουσα του, το Portree , με τα πολύχρωμα κτίρια γύρω από το λιμάνι και τις μικρές βαρκούλες που ήταν ακίνητες στην γυάλινη επιφάνεια της θάλασσας ήταν σαν ζωγραφιά, σαν να ήταν το σκηνικό για παραμύθι. Ο σκοπός μας ήταν να μείνουμε εκεί αλλά λογαριάζαμε χωρίς τους ξενοδόχους! Δεν υπήρχε τίποτα ελεύθερο! Αφού στριφογυρίσαμε γύρω από το Portree για κανένα μισάωρο, κάτσαμε για ένα ποτό σε ένα όμορφο bar-restaurant και πήραμε τον Α87 προς τα πίσω. Ηθικό δίδαγμα: αν θέλετε να μείνετε στο Isle of Skye, και συγκεκριμένα στο Portree να έχετε κλείσει από πριν. Δυστυχώς, όσα bed and breakfast ξεπρόβαλλαν στον δρόμο μας είχαν το ενοχλητικό “No Vacancies” στο κάτω μέρος. Η ώρα είχε πάει 22:00, ο Σ. έκανε πλάκα ότι θα κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο όταν στο Breakish, λίγο πριν από την γέφυρα που θα μας ξεπροβόδιζε από το Skye, βρήκαμε το Shiloh Guest House, που είχαν ένα συμπαθέστατο ζευγάρι guest house και με 50 λίρες, βρήκαμε κάπου να ξεκουράσουμε τα κουρασμένα μας κορμιά. Αν δείτε πόσα χιλιόμετρα κάναμε, σε μια μέρα, μάλλον θα τρομάξετε, αλλά σίγουρα άξιζε.

 

[vasilaki]

30/7 : Fort William- Mallaig, Glencoe, Loch Lomond, Luss

Σήμερα ήταν η τελευταία ολόκληρη ημέρα μας στην Σκωτία. Και το πρόγραμμα είχε πολλά χιλιόμετρα … Θα μπορούσαμε βέβαια να είχαμε γλιτώσει αρκετά αν επιλέγαμε να οδηγήσουμε μέχρι το Armadale και να πάρουμε το ferry για να περάσουμε απέναντι και να πάρουμε τον Α830 προς τα πίσω για Fort Willliam. Αλλά ο Σ. αγχωνόταν με την ιδέα να βάλουμε το νοικιασμένο αυτοκίνητο σε ferry, μήπως και μας έκαναν καμιά γρατζουνιά και την πληρώναμε χρυσάφι μετά. Επομένως, πήραμε ξανά τον Α87 προς τα πίσω και στην συνέχεια τον Α82 για το Fort William, στους πρόποδες του Ben Nevis και στις όχθες της Loch Linnhe. Είχε αρκετό κόσμο στους δρόμους αλλά ως πόλη δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Κάναμε την καθιερωμένη περατζάδα μας στον πεζόδρομο και στις όχθες της Linnhe, και εγώ αγόρασα και καταβρόχθισα μια εξαιρετική και βραβευμένη (σύμφωνα με τα διαπιστευτήρια της) scotch pie από το Ben Nevis Bakery. Αν βρεθείτε στο Fort William, επισκεφτείτε το, φαινόντουσαν όλα τόσο λαχταριστα. Η ώρα ήταν ακόμα γύρω στις 12:00 οπότε αποφασίσαμε να πάμε τελικά πέρα δώθε τον Α830 προς Mallaig. Πληροφοριακά, μπορείτε αυτή την διαδρομή να την κάνετε με το τραίνο «The Jacobite». Steam Train Trips in Scotland, Yorkshire and Wales - Online Booking Now Available all operated by West Coast Railways), αν θέλετε άρωμα άλλης εποχής και κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Η West Coast Railways παρείχε τη μηχανή και τα βαγόνια για το Hogwarts Express και έτσι μερικά από τα βαγόνια του «The Jacobite” που είχαν χρησιμοποιηθεί στην ταινία έχουν διατηρήσει την αρχική εμφάνιση τους. Το εισιτήριο μετ’ επιστροφής είναι 31 λίρες. Απλά πρέπει στην ουσία να αφιερώσετε μια μέρα αποκλειστικά σε αυτό γιατί φεύγει στις 10:20 από το Fort William και επιστρέφει στις 16:00. Ωστόσο, έχει ψηφιστεί κορυφαίο ταξίδι στον κόσμο με τραίνο και το 2009 και το 2010.Η αποφαση είναι δική σας!

Η εν λόγω διαδρομή που κάναμε εμείς με το αυτοκίνητο ήταν πραγματικά πανέμορφη, ιδιαίτερα μέχρι να φτάσουμε στο Glenfinnan Monument, το μνημείο που στήθηκε στο σημείο που ο Bonnie Prince Charlie κήρυξε την έναρξη του αγώνα του για να ξανακερδίσει το θρόνο της Αγγλίας και της Σκωτίας για τη Δυναστεία των Στιούαρτ. Απέναντι ακριβώς από το συγκεκριμένο μνημείο, βρίσκεται η διάσημη γέφυρα από όπου περνάει το τρένο που πάει τον Harry Potter και τους φίλους του στο Xογκουαρτς. Μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση τα πολλά τροχόσπιτα που συναντούσαμε στην διαδρομή αλλά και τους αμέτρητους ποδηλάτες που αγνοούσαν το κρύο και το ψιλόβροχο και απολάμβαναν τη διαδρομή με το δικό τους ρυθμό. Φαντάζεστε ποδηλάτες να επιχειρούν να το κάνουν αυτό στην Ελλάδα;


Φτάνοντας στο Mallaig πετύχαμε το τραίνο που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει για την διαδρομή της επιστροφής. Ξεκινήσαμε και εμείς μαζί του και το πετύχαμε να περνάει πάνω από τη «διάσημη» γέφυρα (αφού περιμέναμε κανένα πεντάλεπτο μέσα στη βροχή). Είχαμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε οπότε κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή της οροσειράς Glencoe. Ο στενός δρόμος στριφογύριζε σαν να μην ήθελε να ενοχλήσει μέσα στο μοναδικό τοπίο και εμείς τον ακολουθούσαμε υπνωτισμένοι. Συνεχίσαμε στον Α82 και μπήκαμε στο πρώτο Εθνικό Πάρκο της Σκωτίας το Trossachs National Park που έχει ως ναυαρχίδα του την Loch Lomond. Πρόκειται για την λίμνη της Μεγάλης Βρεταννίας με την μεγαλύτερη επιφάνεια (έχει μήκος 24 μίλια και πλάτος 5). Για να φανταστείτε, έχει 38 νησιά μερικά από τα οποία κατοικούνται ενω 200 είδη πτηνών και πάνω από 25% των άγριων φυτών της Βρετανίας έχουν καταγραφεί στην περιοχή. Πρόκειται για έναν μοναδικό οικολογικό θησαυρό και θέλαμε να τον απολαύσουμε έστω και για λίγο. Για αυτό και θα μέναμε ακριβώς πάνω στη λίμνη, στο κέντρο της δυτικής της όχθης, κοντά στο χωριό Luss, στο Culag Lochside Guest House. (www.culag.info). Αν και με δυσκόλεψε λίγο στην κράτηση του (αναγκάστηκα να το κλείσω μέσω του Scottish Tourist Board και να πληρώσω προμήθεια, καλύτερα όμως γιατί έτσι ήμουν εξασφαλισμένη), η τοποθεσία του ήταν όλα τα λεφτά. Έβγαινες από το δωμάτιο και πατούσες τα βοτσαλάκια στην όχθη της λίμνης. Είχε και υδροπλάνο για βόλτες αλλά οι τιμές ήταν τσουχτερές οπότε το αφήσαμε. Το δωμάτιο ήταν εξαιρετικό, πεντακάθαρο και άνετο, αλλά η θέα της λίμνης ήταν κάπως περιορισμένη γιατί ήταν ισόγειο και στο πλάι. Επίσης, δυο ακόμα παρατηρήσεις για να μην με βρίζετε αν κλείσετε εκεί: α) μπορεί να είναι πάνω στην λίμνη αλλά από πίσω του είναι ο κεντρικός δρόμος που πηγαίνει για Γλασκώβη, οπότε υπήρχε αρκετή φασαρία από την κίνηση για μένα που έχω ευαίσθητο ύπνο, άρα ωτασπίδες β) στην οροφή υπήρχε ένας τεράστιος φεγγίτης, ο οποίος δεν έκλεινε, οπότε στις 5 το πρωί που ξημέρωνε το κρεβάτι είχε λουστεί στο φως- ο Σ. κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό, είχε τυλιχτεί με μια μπλούζα σαν Ταλιμπάν, εγώ είχα προνοήσει και είχα μάσκα ύπνου.



Αφήσαμε τα πράγματα μας και πήγαμε με το αυτοκίνητο στο Luss γιατί ο καιρός ήταν πολύ βροχερός. Φάγαμε στο μοναδικό εστιατόριο του χωριού, το Village Rest (με σήμα το παγώνι!) και στο τσακ προλάβαμε…έκλεινε στις 20:00. Εγώ έφαγα ένα πολύ ωραίο χοιρινό με σάλτσα από μηλίτη, ο Σ. κλασικά χάμπουργκερ. Το κρύο είχε γίνει πολύ τσουχτερό αλλά περπατήσαμε λίγο στο λιλιπούτειο χωριουδάκι του Luss, με τα ομορφα πετρόχτιστα σπιτάκια με τους φροντισμένους κήπους και καταλήξαμε στην όχθη της Lomond όπου πετύχαμε ένα ζευγάρι κύκνων που είχαν βγάλει βόλτα τα μικρά τους με στρατιωτική πειθαρχία. Μπροστά ο ένας γονιός, πίσω τα κυκνάκια σε σειρά και οπισθοφυλακή ο άλλος! Ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει και έδινε στα σύννεφα που φαίνοταν να φιλούν την επιφάνεια της λίμνης καταπληκτικές γαλάζιες, σταχτί και βιολετί αποχρώσεις. Περπατήσαμε λίγο στην παραλία ως ρομαντικές ψυχές αλλά τα ενοχλητικά «midges» (μικροσκοπικά έντομα, σαν σκνίπες, που ταλαιπωρούν κυρίως τη δυτική Σκωτία) που πετούσαν κατά σύννεφα στα πόδια μας, μας έκαναν την ζωή δύσκολη οπότε αποφασίσαμε να σημάνουμε τη λήξη της ημέρας και να γυρίσουμε στο δωμάτιο μας.

 

[pattyyy]

Οι εικόνες που μας περιγράφεις είναι υπέροχες! Η Σκωτία ήταν από παλιά ένας από τους πιο επιθυμητούς μου προορισμούς!

 

[vasilaki]

Οι εικόνες που μας περιγράφεις είναι υπέροχες! Η Σκωτία ήταν από παλιά ένας από τους πιο επιθυμητούς μου προορισμούς!

Σε ευχαριστω Pattyyy! Και γιατί έπαψε να είναι; Άσχετο! Από τη Ζαχάρω είσαι; Πρόπερσι ήμουν καθηγήτρια αγγλικών στο Βασιλάκι...εξού και το user name μου!

 

[vasilaki]

Πολύ όμορφες οι περιγραφές σου...εσύ και η Ρόζαμουντ Πίλτσερ με ταξιδεύετε στη Σκωτία!Για πάμε παρακάτω...

Σε ευχαριστώ! Ε η Ρόζαμουντ Πίλτσερ το κάνει λίγο καλύτερα αλλά ο καθένας όσο μπορεί!

 

[josephine]

Σκωτία, τελεια!

 

[Eftichia]

ποσες αναμνησεις .....μου ξυπνα η περιγραφη σου!!!!!!!
θυμάμαι με νοσταλγια ολα αυτα τα μερη... οι εικονες ερχονται στο μυαλο μου....
η τρομερη βροχη στο φορτ ουιλιαμ αλλα και η ζεστη σουπα σε μια παμπ,τα μαγευτικα τροσακς και το ρομαντικο λας!!!!!!
αληθεια ,ειχε τοσο κρυο καλοκαιριατικα?

 

[vasilaki]

ποσες αναμνησεις .....μου ξυπνα η περιγραφη σου!!!!!!!
θυμάμαι με νοσταλγια ολα αυτα τα μερη... οι εικονες ερχονται στο μυαλο μου....
η τρομερη βροχη στο φορτ ουιλιαμ αλλα και η ζεστη σουπα σε μια παμπ,τα μαγευτικα τροσακς και το ρομαντικο λας!!!!!!
αληθεια ,ειχε τοσο κρυο καλοκαιριατικα?

Ειδικά εκείνο το βράδυ στην Loch Lomond είχε αρκετό κρύο! Ίσως ήταν και η υγρασία! Θα πρέπει να είχε γύρω στους 13 βαθμούς. Πάντως το βράδυ ανάψαμε καλοριφέρ στο δωμάτιο.

 

[pattyyy]

Σε ευχαριστω Pattyyy! Και γιατί έπαψε να είναι; Άσχετο! Από τη Ζαχάρω είσαι; Πρόπερσι ήμουν καθηγήτρια αγγλικών στο Βασιλάκι...εξού και το user name μου!

'Οχι, κάθε άλλο! Εξακολουθεί να είναι! Πρέπει να με επηρέασε πολύ αυτό το "Breaveheart". Δουλεύω στα Κρέστενα τον τελευταίο χρόνο εξού και η "γλυκιά" τοποθεσία μου!

 

[vasilaki]

31/7 Stirling

Σήμερα ήταν η τελευταία "κουτσουρεμένη" μέρα μας στη Σκωτία. Θα πετούσαμε στις 19:30 για Λονδίνο. Φάγαμε το πρωινό μας με θέα τη Loch Lomond και ξεκινήσαμε για Stirling, μια πόλη με ρόλο-κλειδί στο πολεμικό παρελθόν της Σκωτίας. Η απόσταση ήταν κάπως μεγαλύτερη από ότι νομίζαμε και φτάσαμε γύρω στις 11:00. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά …ίσως επειδή ήταν και η τελευταία πόλη που θα βλέπαμε. Με το κεφάλι μου να περιστρέφεται συνεχώς προσπαθώντας να απορροφήσει εικόνες, παρκάραμε κοντά στο επιβλητικό κάστρο του. Το εισιτήριο ήταν 9 λίρες και πραγματικά άξιζε τον κόπο. Για την ακρίβεια, μας άρεσε περισσότερο κι από το Κάστρο του Εδιμβούργου. Ο ξεναγός μας ζωντάνεψε με απίστευτη θεατρικότητα και χιούμορ κομμάτια της ιστορίας του. Πολλές από τις σημαντικότερες μάχες που καθόρισαν την τύχη της Σκωτίας δόθηκαν γύρω από το Κάστρο του Στέρλινγκ όπως η Μάχη της Γέφυρας του Στέρλινγκ το 1297 και του Bannockburn το 1314 με πρωταγωνιστές το William Wallace και τον Robert the Bruce, αντίστοιχα. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ έγινε το πάρτυ για την πρεμιέρα του Braveheart.
Η Μεγάλη Αίθουσα (Great Hall) ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή, η μεγαλύτερη αίθουσα δεξιώσεων που κατασκευάστηκε στη Μεσαιωνική Σκωτία . Ακούγοντας την μουσική που σε παρέπεμπε σε άλλη εποχή και τις παραστατικές περιγραφές του ξεναγού μας και βλέποντας τους ξύλινους θρόνους στην άλλη άκρη της αίθουσας, μπορούσες να φανταστείς τις εξωφρενικά πολυτελείς δεξιώσεις που είχαν παρατεθεί . Όπως τον τριήμερο εορτασμό για την βάπτιση του γιού του James VI, όπου το δεύτερο πιάτο σερβιρίστηκε πάνω σε ένα πλοίο. Ναι, ναι ένα πλοίο με μήκος 5 μέτρα και ύψος 12, το οποίο επέπλεε σε μια τεχνητή θάλασσα και πάνω υπήρχε μια ποικιλία από πιάτα με ψαρικά !!!. Η μεγαλομανία και η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο.


Η ώρα είχε πάει 13:00 όταν ξεκινήσαμε για το Wallace Monument, το οποίο τελικά απλά θαυμάσαμε απέξω γιατί ο καλός μου επέμενε να πάρουμε το δρόμο προς Εδιμβούργο γιατί είχαμε και ένα αυτοκίνητο να επιστρέψουμε και μήπως τύχει τίποτα και μπλα μπλα μπλά. Ένα δίκιο το είχε γιατί μπαίνοντας στο Εδιμβούργο και προσπαθώντας να φτάσουμε στο κέντρο του, μπερδευτήκαμε για κανένα μισάωρο. Τελικά τα καταφέραμε, ψωνίσαμε τα σουβενίρ μας, φάγαμε πρόχειρα ατενίζοντας το Κάστρο του Εδιμβούργου και πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο. Με το αυτοκίνητο ευτυχώς δεν είχαμε κανένα πρόβλημα αλλά δυστυχώς το αεροπλάνο είχε μιαμιση ώρα καθυστέρηση, είχαμε φτάσει και αρκετά νωρίτερα, βαρεθήκαμε τη ζωή μας. Φτάσαμε στο Heathrow γύρω στις 22:00 και μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, το Barkston Gardens είχε πάει 23:00. Θα πρέπει να πήραμε το τελευταίο δωμάτιο που είχε μείνει. Και δυστυχώς δεν είχε καμία σχέση με τα υπέροχα κουκλίστικα δωμάτια των guest house που είχαμε μείνει ως εκείνη την ώρα. Μικρό, με την πολυκαιρισμένη μοκέτα στο πάτωμα που έτριζε, απέναντι από το ασανσέρ και με κρεβάτι ημίδιπλο. Το περίμενα βέβαια αλλά πάλι μια απογοήτευση την ένιωσα. Anyway, ούτως ή άλλως δεν είχα κουράγιο να παραπονεθώ εκείνη την στιγμή, οπότε το βούλωσα και έπεσα για έναν από τους λιγότερο άνετους ύπνους της ζωής μου.