Κένυα Τανζανία Σαφάρι. Κένυα - Τανζανία

[St.Adamantidou]

Ο Καραγάτσης, το Νγκόρο Νγκόρο κι εγώ....

Η ηλικία μου 16! Το βιβλίο στα χέρια μου, το 'μαύρικο' ΄"Αμρι α Μούγγου - Στο χέρι του Θεού". Και η η εφηβική μου φαντασία να πηλαλάει, σαν αφηνιασμένο πουλάρι. Στο νου μου τότε, όλα τα αφρικάνικα δρώμενα έπαιρναν διαστάσεις μυθικές. Η αφρικανική στέππα του Σερεγκέτι του Μασάι Μάρα. Η πανέμορφη λίμνη Μανυάρα. Το δυσπρόσιτο Νγκόρο Νγκόρο. Οι πολεμοχαρείς Μαασάι. Οι φιλήσυχοι και γεωργικοί Κικούγιου. Οι μαύρες και πράσινες σιχαμερές μάμπες. Οι περήφανοι σίμπα. Οι όλο χάρη λεποπαρδάλεις και τσιτάχ... ΄Ολα αυτά αντιπροσώπευαν για μένα τοποθεσίες, φυλές και ζώα, σχεδόν έξω από την πραγματικότητα.
΄Ηταν η εποχή που, ένα τέτοιο ταξίδι, όντας πανάκριβο, ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί με τις τότε οικονομικές μας δυνατότητες. Κι όχι μονάχα το ταξίδι. Τότε ήταν δύσκολο ν΄ αγοράσει κανείς, ακόμα κι ένα... βιβλίο. Μπορεί αυτό σήμερα να ακούγεται υπερβολικό, κι ίσως και λίγο... μελοδραματικό.
Κι όμως έτσι ήταν τα πράγματα. Θα σας θυμίσω ωστόσο, ότι εκείνη την περίοδο, οι δανειστικές βιβλιοθήκες ήταν στις δόξες τους. ΄Ηταν ο μόνος τρόπος να προμηθευόμαστε, με φθηνό τρόπο, βιβλία και να χορταίνουμε έτσι, την πείνα μας για γνώση.
Ε, λοιπόν, όταν είσαι 16 ετών και δεν μπορείς ούτε ένα βιβλίο να αγοράσεις, τότε σίγουρα η Αφρική σου φαίνεται μακρυνή κι απρόσιτη, όσο η Σελήνη.
Τυχερή λοιπόν, εγώ, που είχα βρει αδάνειστο το βιβλίο του Καραγάτση στη βιβλιοθήκη της ΧΕΝ. Καταβρόχθιζα τις σελίδες του συναρπαστικού " 'Αμρι α Μούγγου" και μαγευόμουν από τις σπαρταριστές αφρικάνικες εικόνες.
Τότε, και υπό την επήρεια της γοητείας που ασκούσε πάνω μου η ιστορία του αγαπημένου συγγραφέα της νιότης μου, είχα τάξει στον εαυτό μου να μην πεθάνω, πριν πάω στο Σερεγκέτι και στο Νγκόρο Νγκόρο.
Τα χρόνια περνούσαν. Είχα γυρίσει σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, αλλά στην Αφρική της νειότης μου, την Αφρική του Καραγάτση, δεν αξιώθηκα να πάω.
Κι ο καημός έμεινε. Και μ΄ έτρωγε...
Κάποτε, βρήκα άλλη μια φίλη, 'άρρωστη' κι αυτή με την Αφρική.
Η Ελεάνα ξερογλείφτηκε όταν της εξομολογήθηκα το παλιό μου μεράκι.
-Το βάζουμε μπρος, φέτος, είπε και αρχίσαμε τη διοργάνωση
Θέλαμε 15 μέρες, για να τα δούμε όλα. Θέλαμε να τα έχει όλα. Και σαφάρι, και σκόνη, και ξάπλες, και ζώα...΄Ολα
Και πήγαιναν τα πράγματα ρολόι, ως τη στιγμή που η 'Μαύρη Χειρ', εκτύπησε. Αντί, με τον καιρό, η παρέα να αυγατίσει, αυτή έφθινε. Αρρώστιες, γάμοι, εγκυμοσύνες, αποστασίες κι άλλα τέτοια, 'μάδησαν' τη συντροφιά μας.
Τελικά μείναμε 5 γυναίκες να σας χαρώ.
-Καλέ, πού θα πάμε πέντε μοναχά θηλυκά, μέσα στη μαυρίλα της Αφρικής και στα άγρια θηρία? αναρωτιόμασταν και ανατριχιάζαμε.
Κάτσαμε και το σκεφτήκαμε.
Αφού δεν είχαμε τόσα χρόνια πάθει τίποτε από τη μαυρίλα των Λευκών, τι παραπάνω, τάχα, θα μπορούσαν να μας κάνουν τα θηρία?
΄Ισα ίσα, που έτσι θα μας δινόταν η ευκαιρία να κάνουμε σαφάρι 'αποικιακό', θα είχαμε κατάδικό μας λαντ ρόβερ και κατάδικό μας οδηγό. ΄Οπου μας τη 'βίδωνε' θα τραβούσαμε. Κι όποτε μας κάπνιζε θα επιστρέφαμε.
Πολύ μας άρεσε η υπόθεση, όπως εξελισσόταν! Και, ιδού εμείς, στο αεροπλάνο για Ναϊρόμπι....

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[spor_os]

Δεν προλάβαμε να ηρεμήσουμε από την περιήγηση στην Ωκεανία και να μπροστά μας ξεπροβάλει η "μαύρη ήπειρος".

 

[Markos]

Πες μας κι άλλα!!!!!

Τρελαίνομαι για το συγκεκριμένο ταξίδι...

Τα Χριστούγεννα του 2005, το είχαμε οργανώσει με ένα πρακτορείο και είχαμε δώσει και προκαταβολή. Εμείς είμασταν 5 και είχε κι άλλους 6 το πρακτορείο, σύνολο 11.

12 ημέρες πριν από την αναχώρησή μας έγινε η βομβιστική επίθεση στην Μομπάσα και οι υπόλοιποι φοβήθηκαν και τα ακύρωσαν, με αποτέλεσμα να ακυρώσει τα πάντα το πρακτορείο και να μας επιστρέψει την προκαταβολή (παρόλο που εμείς επιμέναμε να πάμε έστω και με ακριβότερο κόστος...).

Ακόμη λοιπόν δεν έχω καταφέρει να πάω και μου έχει μείνει όνειρο... που θα πάει όμως, θα τα καταφέρω...

 

[GTS]

Κι εγώ θέλω συνέχεια με λεπτομέρειες!! Πρακτορείο, χρήματα κτλ κτλ...όνειρο το ταξίδι Τανζανία-Κένυα-Ζανζιβάρη.....αλλά και πανάκριβο

Και να προσθέσω ότι η Αφρική με τυρρανάει από μικρό παιδί με τις ιστορίες του Ιούλιου Βερν....κάλπαζε η φαντασία και έχει γίνει απωθημένο!

 

[xenos]

Τι εκπληξη ειναι αυτη.!!!!
Απο τον απολυτο παραδεισο της πολυνησιας στην μαυρη ηπειρο,και σαφαρι στο Νγκορο-νγκορο.
Αυτοι ειναι προορισμοι!!!
Ποια χρονολογια εγινε αυτο το ταξιδι?
Περιμενω και γω τη συνεχεια με λεπτομεριες.

 

[renata]

Τι εκπληξη ειναι αυτη.!!!!
Απο τον απολυτο παραδεισο της πολυνησιας στην μαυρη ηπειρο,και σαφαρι στο Νγκορο-νγκορο.
Αυτοι ειναι προορισμοι!!!
Ποια χρονολογια εγινε αυτο το ταξιδι?
Περιμενω και γω τη συνεχεια με λεπτομεριες.

δεν έγινε σου λέει!!!πότε θα σου φύγει η ταυλανδομανία να συνέλθεις !!!!
άντε μας ειπες και για παρίσι...αρχίζω να βλέπω φώς !!

 

[renata]

ωχ νομίζω οτι έγινε ...μπερδεύτηκα!! κατι για ναιρόμπι γράφει ..για να δούμε ...
φοβερός ο καραγάτσης !!!

 

[St.Adamantidou]

ωχ νομίζω οτι έγινε ...μπερδεύτηκα!! κατι για ναιρόμπι γράφει ..για να δούμε ...
φοβερός ο καραγάτσης !!!

Εγινε, έγινε! Το συγκριμένο σαφάρι, έγινε το 1990. Πρίν όμως από αυτό, και μετά από αυτό, σαφάρι έκανα άλλες τρείς φορές! Το Ναιρόμπι ξεχάστε το. 15μέρες τργυρνούσαμε μέσα στίς σαβάνες και τα θηρία!..Δεν είδαμε ούτε μιά πόλη, να σάς χαρώ! Αυτές τίς επισκεφθήκαμε άλλες φορές, όταν, μαζί με το σαφάρι, θελήσαμε να ρίξουμε και έν ..βλέφαρον, και σε αστικές περιοχές, για να μήν γυρίσουμε πίσω καταντίπ 'αγριοι...
Ωστοσο, πιστέψτε με, δεν σάς χρειάζονται οι πόλεις. Η Αφρική είναι φύση και μόνο φύση. Αυτήν χαίρεται κανείς. Αυτήν ερωτεύεται. Οχι τα κτίρια....΄Ισως, για μιά δυό φορες...΄Ισως...
Στέλλα

 

[StellAnna]

΄Εγινε, έγινε...
Το έχω στα χέρια μου
δεκάδες σελίδες....
φο-βε-ρό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Θα δείτε σε λίγο.....

 

[St.Adamantidou]

Akuna Matata

Ξέναι γλώσσαι?
Μάλιστα! Εδώ που ΄ρθαμε θα μάθουμε τα πάντα... Κι αν ήταν μόνο οι ξένες γλώσσες θα ΄ταν καλά....
Είμαστε κι όλας στο αεροδρόμιο Κενυάτα, στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Ο Μινάζ, ο Ινδοκενυάτης πράκτορας, μας περιμένει με το πολυτελές "κόμπι", έξω από το αεροδρόμιο. Μας υποδέχεται με ένα θερμό αγκάλιασμα κι ένα πλατύ χαμόγελο. Μας συστήνει τον Τζέσουα, τον οδηγό μας και, σαν ταχυδακτυλουργός, εμφανίζει, προς μεγάλη μας έκπληξη, ένα ψυγείο αυτοκινήτου.
Το ανοίγει, και βγάζει από μέσα ένα μπουκάλι παγωμένη σαμπάνια!!!
-Akuna Matata!!! Λέει γελώντας, καθώς ο φελλός πετάγεται ψηλά και ο γιορταστικός αφρός γεμίζει τα ποτήρια μας
Κοιταζόμαστε έμβροντες
-Καλέ, τι είναι τούτα τα καμώματα? Ρωτά η μια την άλλη, λες και μας κακοφάνηκε δηλαδή η όλη υποδοχή.
Αν συνεχίζαμε με αυτό το.. αποικιακού στυλ σαφάρι, στο τέλος το σίγουρο είναι πως δεν θα θέλαμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας.
΄Ακου λέει Akuna Matata!!! Και με την ευκαιρία, τι να σημαίνει άραγε αυτό, καλέ μας φίλε?
Ο Μινάζ γελάει με την καρδιά του
-No problem, στα σουαχίλι. Αυτό σημαίνει. Και αυτό είναι και το σλόγκαν του γραφείου μας. Δέστε το και γραμμένο, πάνω στο τζάμι του αυτοκινήτου σας....
Και πράγματι! Το αισιόδοξο σουαχίλικο μήνυμα, φιγουράριζε με μεγάλα γράμματα πάνω στο παρ μπριζ.
Το υπαίθριο... πάρτυ τελειώνει. Μπαίνουμε στ΄ αυτοκίνητο και φτάνουμε στο ξενοδοχείο Intercontinental. Είναι τεράστιο και πολυτελέστατο, δικαιώνοντας τη φήμη της γνωστής αλυσίδας.
Πρώτο μας μέλημα –πριν ακόμα κι από αυτό το αναζωογονητικό ντους- ένας μυρωδάτος καφές, δίπλα από την πισίνα. Είναι γεμάτη κόσμο και πνίγεται στην πρασινάδα και το λουλούδι. Εκεί, ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις, προσπαθούμε να φανταστούμε πώς θα εξελιχθεί –από την επομένη κι όλας- το ταξίδι, που μόλις άρχιζε.
Προς το παρόν, αρχίσαμε να καταστρώνουμε σχέδιο επίθεσης στην πόλη και τα πέριξ. Να γνωρίσουμε λίγο την περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μας, να δούμε τον κόσμο, να "μυρίσουμε" την ατμόσφαιρα της αφρικάνικης πρωτεύουσας και να χαζέψουμε την αγορά της.
Ποια αγορά όμως?
Το Ναϊρόμπι θα μπορούσε να συγκριθεί με μια μεγάλη ελληνική επαρχία των 1.500.000 ψυχών, περίπου. Είναι λίγο θλιβερή, αρκετά βρώμικη, σχεδόν ανασούμπαλη πολεοδομικά και πολύ θορυβώδης. ΄Ετσι, αφού τριγυρίζουμε κάμποσο μέσα σ΄ ένα περίπου γλιντζερό παζάρι, καταλήγουμε στο safari shop, για να προμηθευτεί η συντροφιά τα περί το σαφάρι, χρειώδη: Παντελόνια, μπλουζάκια, σορτσάκια, φούστες, καπέλα, όλα στο χαρακτηριστικό χακί χρώμα των ρούχων της ζούγκλας. Εννοούσαμε, όπως καταλαβαίνετε, να φτάσουμε στον προορισμό μας... ασορτί με την ατμόσφαιρα, αλλά και τις ανάγκες των καθημερινών μας εξορμήσεων στις σαβάνες. Κι η ενέργειά μας αυτή, αποδείχθηκε σοφή στη συνέχεια, διότι αυτά τα ελαφρά και δροσερά βαμβακερά ρούχα, είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται ο ταξιδιώτης, για να νοιώθει άνετα στις πολύωρες μετακινήσεις του πάνω σ΄ ένα στενόχωρο λαντ ρόβερ, μέσα στη σκόνη ή την ηφαιστιακή στάχτη των μεγάλων πεδιάδων και την, καμμιά φορά αφόρητη, τροπική ζέστη. Αυτά τα ρουχαλάκια, λοιπόν, τα συνιστώ ενθέρμως στους υποψήφιους "σαφαριώτες", αφού, εκτός από άκρως πρακτικά είναι και εκτάκτως κομψά!!!
΄Ετσι, έχοντας τακτοποιήσει ακόμα και τα της αμφιέσεώς μας, είμαστε απολύτως έτοιμες να κινήσουμε αύριο, πολύ πρωί, για τη Ναμάνγκα, στα σύνορα Κένυα-Τανζανία.
Η περιπέτεια που, επί χρόνια, ονειρευόμαστε και, επί ένα χρόνο, προετοιμάζαμε, ξεκινάει.....

Με θαυμάσιο καιρό φτάνουμε στη Ναμάνγκα, όπου και ο τελωνειακός σταθμός της Τανζανίας.
Σταθμός!!!!
Μια βρώμικη παράγκα είναι όλος κι όλος!
Και οι μικροπωλητές απ΄ έξω, πλήθος.
Πανέμορφες και πανύψηλες κοπελιές, ντυμένες τις μπιχλιμπιδωτές, λαμπερόχρωμες φορεσιές τους, και άσχημες, ζαρωμένες γριες, μισόγυμνες, πουλούν φορτικά τις πραμάτειες τους. Κι αρνούνται πεισματικά να φωτογραφηθούν, αν πρώτα δεν εισπράξουν κάποια κέρματα. Αν πας μάλιστα να τις ξεγελάσεις, γίνονται μέχρι και επιθετικές. Σχεδόν επικίνδυνες.
Εδώ αλλάζουμε αυτοκίνητο και οδηγό. Αποχαιρετούμε προσωρινά τον Τζόσουα, μέχρι να ξαναπεράσουμε –σε μια βδομάδα- τα σύνορα, και καλημερίζουμε τον Φράνκι.
Ο Φράνκι είναι ο τανζανός οδηγός μας και ανήκει την ειρηνική φυλή Κικούγιου. ΄Εγινε φίλος μας από την πρώτη στιγμή. Είναι άψογα ντυμένος, με καφεδιά στολή σαφάρι. Το ασορτί καπέλο του είναι κοκέτικα ανασηκωμένο στο ένα πλάι, στυλ που, όπως γρήγορα διαπιστώνουμε, είναι πολύ κοινό σε όλη την Τανζανία. Και εδώ που τα λέμε, είναι και πολύ όμορφο, γιατί κολακεύει όλα τα πρόσωπα.
Η διαδρομή μας από ένα σημείο και πέρα, γίνεται βασανιστική. Ο δρόμος μας είναι χωματόδρομος και η σκόνη είναι κάτι το τραγικό. Σε λούζει από την κορφή μέχρι τα νύχια. Τα ρουθούνια μας υποφέρουν. Τα μαλλιά μας γίνονται κετσές. Οι... σουλιμάδες και τα φκιασίδια γενικώς, γίνονται σύγκραμα και σύντηγμα με το χώμα και ανηλεώς πασαλείβουν τα κάθιδρα πρόσωπά μας!
- Δε μου λες Φράνκι, παιδί μου, έτσι θα είναι όλο το ταξίδι? Σκονισμένο? ρωτάω, σκουπίζοντας ταυτόχρονα και τα φκιασίδια μου. ΄Ημουν πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου. Τι βλακεία κι αυτή να βαφτώ σήμερα!!!
Ο Κικούγιου γελάει και αστράφτει, σχεδόν εκτυφλωτικά, η αδαμαντίνη του.
- Μα... σαφάρι σημαίνει σκόνη! Δεν το ξέρατε? Μας κοροϊδεύει και το απολαμβάνει μέσα από την καρδιά του.
΄Οχι, δεν το ξέραμε. Κανείς δεν είχε τον κοινό νου να μας ορμηνέψει. Μαζί με τα safari look κοστουμάκια μας, έπρεπε να πάρουμε και μαντήλες, αλλά και... φερετζέδες, να προστατέψουμε τουλάχιστον τις μύτες μας και τις κομμώσεις μας. Οι περισσότερες από μας μαζεύουν τα μαλλιά τους κότσο και τα χώνουν κακήν κακώς, μέσα στα καπέλα, που τα κατεβάζουν ως τ΄ αφτιά. Εγώ ανακαλύπτω στην τσάντα μου ένα ξεχασμένο μαντήλι και μαντηλοδένομαι σφιχτά. Ποιος να μου το ΄λεγε πως, απ΄ εκεί που ετοιμαζόμουν να κάνω ταξίδι στη ρομαντική και... χολυγουντιανή Αφρική, θα τριγύριζα στις σαβένες με... φακιόλι... Κύριε ελέησον!!!
Και για να μην ξεχνιώμαστε, το λούσιμο είναι απαραίτητο τουλάχιστον μια φορά την ημέρα. Επομένως, φροντίστε, οι επόμενοι... σαφαρίστες, για μεγάλες ποσότητες σαμπουάν.
Απομεσήμερο φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, στην περιοχή της λίμνης Μανυάρα. Εφ΄ όσον ο ήλιος έχει ακόμα 3-4 ώρες μέχρι τη δύση του, επωφελούμαστε να προλάβουμε ανοικτό το πάρκο. Είναι εκείνη η μαγική ώρα, που η ζέστη σπάει. ΄Ενα δροσερό αεράκι σηκώνεται, για να ανακουφίσει τα διάθερμα σώματά μας. Και το κόκκινο φως της δύσης χρυσώνει τα νερά της λίμνης που αντικατοπτρίζουν τις σιλουέτες των δέντρων και των πουλιών... Είναι η πιο αβανταδόρικη στιγμή της μέρας είτε για να δεις είτε για να φωτογραφίσεις ένα τοπίο. Είναι η ειδυλλιακή ώρα που προηγείται της δύσης, όταν το φως παίρνει αποχρώσεις κεχριμπαρένιες με αστραπές χρυσαφιές. Οι σκιες μακραίνουν και δημιουργούν καταπληκτικά σχήματα πάνω στο χώμα αλλά προ πάντων πάνω στα νερά. Οι φωτογραφίες του δειλινού στις όχθες των ποταμών και λιμνών, δεν "ξέρουν" το πάνω και το κάτω. Οι αντανακλάσεις είναι τόσο ζωηρές που μπορείς να δεις τις φωτογραφίες όρθιες αλλά κι ανάποδα!! Είναι απερίγραπτες οι εικόνες μέσα στο λυκόφως. Κάνουν το περιβάλλον σχεδόν μυθικό και τα όντα μέσα σ΄ αυτό, τόσο απόμακρα, κι αδιάφορα, που τα νομίζεις ψεύτικα. Κι όμως, όλα γύρω σου φωνάζουν την αλήθεια. Την αλήθεια της δημιουργίας και την αλήθεια της ομορφιάς.
Η λίμνη Μανυάρα, περιβάλεται από μια άκρως ρομαντική ατμόσφαιρα και βρίσκεται μέσα στο ομώνυμο Εθνικό Πάρκο. Είναι ο πρώτος μας σταθμός στην Τανζανία, μέσα στο τρομερό Rift Valley, το μεγάλο Ρήγμα της Αφρικής, ή επί το επιστημονικότερο, στη "Ρηξιγενή Κοιλάδα", που προκαλεί τους γνωστούς σεισμούς στα παράλια της Μεσογείου.

 

[Menia21]

Νάτο το σημάδι για ταξίδι! Ανυπομονώ να διαβάσω όλη την ιστορία!

 

[go2dbeach]

Η περιπετεια μολις αρχισε! Κι εγω ανυπομονω για τη συνεχεια