Κένυα Τανζανία Σαφάρι. Κένυα - Τανζανία

[xenos]

Αισθανομαι οτι ειμαι και γω στο τζιπ σκονισμενος και ετοιμος για σαφαρι.
Εντυπωσιακο για αλλη μια φορα ειναι οτι ενω το συγκεκριμενο ταξιδι εχει γινει πριν αρκετα χρονια....διαβαζοντας την περιγραφη του νομιζεις οτι εγινε πριν λιγες μερες.
Συνεχεια πληζ......


Υγ.Ρενατα αν δεν καταλαβαινεις την ιστορια να σου γραφω περιληψη και κεντρικη ιδεα,καθε φορα.
Κουζουλορενατακι

 

[marakixin]

αυτη ειναι ιστορια και εγω θελω συνεχεια...με πολυ καραγατση....<τελειο βιβλιο> αν και το βιβλιο που με εκανε να ερωτευτω την μαυρη ηπειρο και να θελω σαν τρελλη να παω...θα παω,ειμαι σιγουρη ηταν το περα απο την Αφρικη..το βιβλιο και η ταινια βεβαια...περιμενω συνεχεια...παρακαλω γρηγορα

 

[St.Adamantidou]

Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα

Μας υποδέχεται στο έμπα μας η πιο χαριτωμένη και πιο φιλόξενη επιτροπή: ΄Ενα σμάρι μπαμπουίνων με τις οικογένειές τους βρίσκονται μπροστά στο τζιπ μας, μόλις περνούμε την πύλη του εθνικού δρυμού. Μας κοιτούν έντονα στα μάτια και δε δείχνουν διάθεση να φύγουν από το δρόμο μας. Συνεχίζουν τις δουλειές τους μ΄ όλο τους το πάσο και, προκλητικότητατα θα λέγαμε, ξύνονονται, τρώνε, ψειρίζονται, ερωτοτροπούν και ζευγαρώνουν! Κι εμείς με κόπο συγκρατούμε τα γέλια και τις κραυγές έκπληξης, για να μη τους τρομάξουμε και σκορπίσουν, αποκομίζοντας τις χείριστες των εντυπώσεων για το ανθρώπινο είδος!!! Είναι διαβολεμένα χαριτωμένοι. Είναι απερίγραπτα συμπαθητικοί! Σου ΄ρχεται να πεταχτείς ανάμεσά τους και ν΄ αρχίσεις να τους τσιγκλάς και να τους πειράζεις, περιμένοντας τις πιο απροσδόκητες αντιδράσεις.
΄Ομως απαγορεύεται να κατέβεις από το αυτοκίνητο. Διότι ο τόπος είναι γεμάτος από ελέφαντες, λιοντάρια, βούβαλους κι άλλα επικίνδυνα κερασφόρα. Περιοριζόμαστε λοιπόν, στο από απόσταση... φλερτ, με τα... πρωτοξάδελφά μας, και χτυπιόμαστε από τα γέλια με τις γουστόζικες πονηριές τους. Σε τέτοιες στιγμές θαυμάζουμε τη νοημοσύνη αυτών των πλασμάτων, που έχουν σχεδόν ανθρώπινες αντιδράσεις και συνήθειες!
΄Ομως ο Φράνκι διόλου δεν συμμετίζεται το κέφι μας. Αντίθετα, μοιάζει απελπισμένος, που οι προτροπές του για λίγη, έστω, βιασύνη, δε βρίσκουν απήχηση στη συντροφιά.
- Το πάρκο Ladies, θα κλείσει, κι εμείς θα χαζεύουμε ακόμα αυτά τα παμπόνηρα όντα. Τελειώνετε με τις φωτογραφίες! Κι αύριο το πρωί εδώ θα είμαστε...., λέει αυστηρά και ξεκινάει.
Και η απελπισία του, τώρα περνάει σε μας. Λίγο ακόμα θέλαμε... τόσο δα λιγουλάκι... αλλά ο Φράνκι δεν δέχεται κουβέντα.
Το δάσος που περιστοιχίζει τη λίμνη είναι γεμάτο ζώα. ΄Ενα μικρό ελεφαντάκι βρήκε ένα χαμηλό κοκοφοίνικα και τον ρήμαζε συστηματικά. ΄Οταν επιστρέψαμε, ύστερα από 3-4 ώρες, βρήκαμε μονάχα τον κορμό του κοκοφοίνικα. ΄Ολον τον ροκάνισε, ο παχύδερμος φαταούλας! Ούτε φυλλαράκι δεν του άφησε... Αυτά τα ζώα είναι πράγματι καταστροφικά για το δάσος. Μπορούν να αφανίσουν μιαν ολόκληρη περιοχή, είτε τρώγοντας βλαστάρια του δέντρου, είτε ξεριζώνοντάς το, για.... παιχνίδι, για πλάκα, για χάζι...
Μέσα σ΄αυτό το πάρκο, βλέπουμε όλα σχεδόν τα γαζελοειδή: Γαζέλες του Γκραν, γαζέλες του Τόμσον, ΄Ηλαντ, Τόμι, Χάρτιγμπιστ, ακόμη και Ντικ-Ντικ, τα πιο μικρόσωπα γαζέλια της Αφρικής.
Πήξαμε στο κέρατο, να σας χαρώ!
Κέρατα ωοειδή, κέρατα ολόισια, κέρατα λοξά, στριφτά, κατσαρά, κέρατα μακρυά, κοντά, λεπτά, χοντρά… ΄Ολων των λογιών, τέλος πάντων… Μπερεκέτι πια!!!
Δεν λείπουν και οι λυγερές καμηλοπαρδάλεις που βόσκουν σχεδόν πάντα κατά ζεύγη. Είναι απόλαυση να τις παρακολουθείς πώς κόβουν τα κλαδιά και πώς τα τρώνε με κείνους τους πανύψηλους λαιμούς και τα ανοικονόμητα ποδάρια. ΄Οπως μαθαίνουμε, η καμηλοπάρδαλη γεννάει όρθια. Και το μωρό της πέφτει στα πόδια του, όρθιο κι αυτό! Δεν μπουσουλάει, μήτε λεπτό. Στέκει και περπατάει, μόλις γεννηθεί.
Εντυπωσιαζόμαστε κι από τα μικρά κοπάδια ζερβών, που κυκλοφορούν με κείνο το λικνιστικό τους περπάτημα… Μένω να τις χαζεύω. Και δεν τις χορταίνω
- Καλέ, έχετε δει εκπληκτικότερα καπούλια? Ούτε η πιο σέξυ γυναίκα δεν έχει τέτοια…. αποφαίνομαι φωναχτά και η ομήγυρη σκάει στα γέλια.
Ο Φράνκι όμως αδιαφορεί για όλα αυτά. Ψάχνει για λιοντάρια. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι σε τούτο το ειδυλλιακό τοπίο υπάρχουν σαρκοβόρα. Ακόμα και οι ελέφαντες μας φαίνονται παράταιροι εδώ μέσα. Ο οδηγός μας ωστόσο είναι σκυμμένος έξω από το παράθυρο και με τα μάτια σαρώνει το χώμα, ενώ οδηγεί πολύ σιγά. Ψάχνει, πολύ προσεκτικά, για ίχνη. Κι όσο δεν τα βρίσκει, τόσο συνοφρυώνεται. Ξαφνικά σταματάει. Και χαμογελάει αυτάρεσκα:
- Το βρήκα ladies!!! Και σέρνει μαζί του μάλιστα και θήραμε. Είστε τυχερές. Παρακαλώ μονάχα, μην κάνετε καθόλου θόρυβο. Πορευόμαστε πάνω στα χνάρια τους. ΄Εχετε έτοιμες και τις μηχανές σας. ΄Ισως τα λιοντάρια είναι σε θέση καλή για φωτογραφία. Πάμε.!!
Το λαντ ρόβερ είναι ξέσκεπο. Κι εμείς σαν έξι χελώνες έχουμε βγάλει τα κεφάλια πάνω από τη σκεπή. Τίποτε δεν ακούγεται, Μονάχα το φρουστ-φρουστ του αέρα, ανάμεσα από τα πλατειά φύλλα της φοινικιάς. ΄Ολη η ατμόσφαιρα έχει μια μοσχοβολιά σαν από γιασεμί ή γαρδένια. Είναι από τα άσπρα λουλούδια ενός ογκώδους δέντρου που συναντάμε πολύ συχνά στο δρόμο μας.
Η ΄Αρντα, που εν τω μεταξύ έχει κυριολεκτικά ερωτευτεί το τοπίο, με σκουντά για να την κοιτάξω
-Μαγεία!!! Λένε τα χείλη της, δίχως φωνή
-Απίστευτο, απαντούν άφωνα και τα δικά μου.
Η Ελεάνα ούτε που μας δίνει σημασία. ΄Εχει συγκεντρώσει όλη της την προσοχή πάνω στο δρόμο, προσπαθώντας να διακρίνει τα λιοντάρια μέσα στα ψηλά χόρτα. Είναι στο στοιχείο της. Δος της ζωολογία, φυτολογία και πτηνολογία και πάρε της την ψυχή.
Ο ήλιος κατηφορίζει στον ορίζοντα και όλα γίνονται χρυσά. Οι σκιες μακραίνουν και γεμίζουν το δάσος μ΄ ένα μυστήριο που, και γοητεία κρύβει αλλά και κίνδυνο επιφυλάσσει. Κι αυτή η δυσοίωνη σιωπή είναι συναρπαστική, κι ας μας ανατριχιάζει, παρά τη ζέστη. Διότι, ενώ σε υποβάλλει, κάπου σου κόβει τα ήπατα. Είναι σαν τη νηνεμία πριν ξεσπάσει η καταιγίδα... Λες?
Τα ίχνη, που τώρα διαγράφονται πολύ έντονα, μας οδηγούν σε μια πυκνή συστάδα χαμηλών δέντρων. Τριγύρω φυτρώνουν ψηλά και ξερά χορτάρια στο χρώμα του χαλκού.
- Μα, το περιβάλλον έχει το ίδιο ακριβώς χρώμα με το τρίχωμα των λιονταριών. Πώς θα το ξετρυπώσουμε? Μπορεί να μας ξεφύγουν κάτω από τη μύτη μας... μουρμουρίζω ανήσυχη.
Τα μάτια όλων μας σαρώνουν τον τόπο ένα γύρω, ψάχνοντας αγωνιακά για το φοβερό θέαμα, που υποψιαζόμαστε ότι θα αντικρύσουμε. Δε βλέπεις κάθε μέρα, το δυνατότερο των ζώων, την ώρα του «βασιλικού» του γεύματος! Μέσα μας κιοτεύουμε. Πώς θα το αντέξουμε? Κι αν στα νύχια και τα σαγόνια του βρίσκεται κάποιο πανέμορφο γαζέλι? Πώς θα μπορέσουμε να υποφέρουμε τη θέα του αχνιστού αίματος και των κατασπαραγμένων σαρκών? ΄Ασε πια τους φρικιαστικούς ήχους που θα κάνουν οι μασέλες του, τραγανίζοντας τις ωμές σάρκες και τα λεπτά κόκαλα!! Φρίκη!!
Κάνω τη σκέψη να χωθώ μέσα στο τζιπ και ν΄ αποστρέψω το πρόσωπο, από το θέαμα που περιμένω να παρουσιαστεί, όπου να ΄ναι, μπροστά μας. Ωστόσο, το ΄χω παρατηρήσει, πως η περιέργεια νικάει, σχεδόν πάντα, τη σύνεση, τον κίνδυνο αλλά και αυτήν την ίδια την αποστροφή.
- Μα, για τέτοιου είδους εμπειρίες, δεν ήρθα εδώ? Τι τις θέλω τώρα τις, τέτοιου είδους, ευαισθησίες? σκέπτομαι εις παραμυθίαν μου, και σηκώνω τη μηχανή, έτοιμη για παν ενδεχόμενο.
΄Ενα ομαδικό... εκπνευστικό «Χα!!!...» βγαίνει ταυτόχρονα από τα στόματα όλων μας, σαν πιεσμένος ατμός που βρίσκει κάποια στιγμή σωτήρια διέξοδο. ΄Ομως, κανένα κλικ κάμερας δεν ακούστηκε. Μπροστά μας, μέσα στα ψηλά χορτάρια, πέντε καταματωμένες μουσούδες μας ρίχνουν πότε πότε αδιάφορες ματιές, καθώς χώνουν με ευφροσύνη τα δόντια, μαζί με τα μισά τους πρόσωπα, μέσα στην ανοιγμένη, σαν τεράστιο κατακόκκινο τριαντάφυλλο, κοιλιά μιας αντιλόπης! Τραβούν με νύχια και με δόντια, σπρώχνουν με τα πόδια, αρπάζουν τελικά ένα μέρος του σώματος του θηράματος και μετά, κουνώντας άγρια δεξιά κι αριστερά το κεφάλι, προσπαθούν με λύσσα να το αποκολλήσουν από τη θέση του. Κι όπως το φρέσκο αίμα αναβλύζει, χώνουν σβέλτα το αχνιστό κομμάτι μέσα στο πελώριο, το τρομερό τους στόμα. Κι αρχίζουν να το μασούν ηδονικά, χαμηλώντας τα βλέφαρα, με κείνον τον σχεδόν υπνωτικό τους τρόπο....
Το θέαμα, παρά τη βαρβαρότητά του, έχει μιαν άγρια ομορφιά! Η μεγαλειώδης Φύση και η ενστικτώδης ζωή των πλασμάτων μέσα σ΄ αυτήν! Ούτε ίχνος μίσους μέσα σ΄ αυτήν τη μακάβρια επιχείρηση. Ούτε κόκκος δόλου. Μήτε μόριο υστεροβουλίας, όπως τουλάχιστον τα εννοούμε εμείς, τα έλλογα ζώα. Το γεύμα του παντοδύναμου! Το απολαμβάνει ανενόχλητος μέσα στο λυκόφως της ζούγκλας! Κανείς άλλος συνδαιτημόνας, πλην των μελών της οικογένειάς του, δεν έχει το δικαίωμα να καθίσει στο τραπέζι του.
Οι... παρίες του δάσους –που τους λένε και... σκουπιδιάριδες- στέκουν μακρυά από το χώρο του συμποσίου, και κοιτάζουν λαίμαργα το βασιλιά να ευωχείται.... Και περιμένουν με υπομονή και σέβας να τελειώσει το δείπνο του! Οι βρωμερές ύαινες, τα πονηρά τσακάλια, τα παράξενα τζινέτ κι άλλα μικρότερα σαρκοβόρα, κάνουν ένα μεγάλο κύκλο γύρω από την οικογένεια των λιονταριών. Τα κλαριά των δέντρων ένα γύρω είναι γεμάτα αρπακτικά όλων των μεγεθών και των χρωμάτων. Με μάτι γλαρό παρακολουθούν τα καταγής δρώμενα, έτοιμα να ορμήσουν. Αμ δε!!! Η σειρά τους αργεί πολύ. Κι αυτό φαίνεται από το λιοντάρι-επόπτη που, κάθε τόσο, αφήνει τη... μπουκιά του και φοβερίζει τους μουστερήδες, που καραδοκούν. Κι εκείνοι, με τρόμο αλλά και σεβασμό, οπισθοχωρούν, αλλά για λίγο. Και σε δυο λεπτά, πάλι, σιγά σιγά και ύπουλα, ξαναγυρίζουν στις θέσεις τους, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή.
Και κάποτε τα λιοντάρια τελειώνουν. Γλείφουν τα ματωμένα μουσούδια τους. Επιθεωρούν για λίγο τα απομεινάρια της σχισμένης σάρκας –ίσως για να σιγουρευτούν πως δεν αφήνουν πίσω τους κάποιο ξεχασμένο μεζεκλίκι. Και φεύγουν αργοπερπατώντας. Οι κοιλιές τους τώρα είναι παραφουσκωμένες. Ποτέ δεν παίρνουν τροφή μαζί τους να την φυλάξουν για αργότερα. Ποτέ. Δεν καταδέχονται να φάνε φαγητό... κρύο. Φαγητό που ξέμεινε. Φαγητό χτεσινό. Η αποταμίευση ταιριάζει στους ανασφαλείς και τους αδύναμους. Ταιριάζει σ΄ αυτούς που αμφιβάλλουν αν αύριο θα είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Τα λιοντάρια όμως είναι τα αλαζονικότερα ζώα της δημιουργίας. Το κυνήγι γι΄ αυτά δεν είναι μόνο εξασφάλιση τροφής. Είναι, προ πάντων, η χαρά να επιβεβαιώνουν καθημερινά τη δύναμη και την περφάνεια της ράτσας τους. Και κάνουν δεκάδες χιλιόμετρα κάθε 24ωρο, τρέχοντας πίσω από κοπάδια ζώων. Κι εκεί, καθώς τα έχουν πάρει το κατόπι, ξεχωρίζουν το θήραμά τους. Είναι πάντα το πιο γέρικο, το πιο αδύναμο, το πιο ασθενικό. Και σ΄ αυτό ρίχνονται μέχρι να το εξαντλήσουν. Το θύμα, ξεθεωμένο πια, αρχίζει να χάνει έδαφος ξεκόβοντας από το κοπάδι, ενώ οι απηνείς διώκτες του το κερδίζουν πανεύκολα. Και λίγο λίγο η απόσταση μικραίνει. Λίγο ακόμα!! Κι ακόμα λίγο! Το ζωντνό σπαράζεται πια από τον τρόμο. Κι ο πανικός παραλύει τα πόδια τους. Και όλο ξωμένει πίσω από τους συντρόφους του, που, προσπαθώντας ο καθένας να σώσει το τομάρι του, αδιαφορούν για την τύχη του ανήμπορου. Κι ο εχθρός ολοένα και πλησιάζει. ΄Ωσπου, την ύστατη ώρα, όταν το ξεμοναχιασμένο γαζέλι δεν έχει πια άλλον αέρα στα πνευμόνια του, κι άλλη δύναμη στα μέλη του, το λιοντάρι κάνει τη θανάσιμη επίθεση. Μ΄ ένα ρωμαλαίο και γεμάτο χάρη σάλτο, πέφτει πάνω στο απροστάτευτο ζωντανό. Το αγκαλιάζει με τα μπροστινά του πόδια και, συγχρόνως, μπήγει τα φοβερά του νύχια μέσα στην κοιλιά του θηράματος. Δεν έχει το γαζελάκι περιθώριο άμυνας. Είναι μικρότερο, ελαφρότερο, αδύνατο και πολύ πολύ κουρασμένο. ΄Αδικα σπαταλήθηκε τόσες ώρες, προσπαθώντας να αποφύγει το αναπότρεπτο. Λίγη αντίσταση, και πέφτει κάτω από το βάρος του εχθρού.
Η μοίρα του κλείνει τον κύκλο της εκεί. Πάνω στη ζεστή από τον τροπική ήλιο, γη. Πέφτοντας, προσφέρει στο λιόντα, απροστάτευτη τη μαλακή κοιλιά του. Κι ο ανηλεής διώκτης σπεύδει να την ανοίξει με μια και μόνο κίνηση, σέρνοντας, με δύναμη, πάνω της, τα φονικά του νύχια... Δυο τρεις σπασμοί του μικρού, όμορφου ζώου και το αίμα, μαζί με τα εντόσθια, χύνονται στο χώμα.
Ιερή σπονδή στη σοφία της οικονομίας της Φύσης.
Τα λιοντάρια σέρνουν το νεκρό θήραμα μέχρι το κατάμερό τους. Κι εκεί, όλη η οικογένεια, στρώνεται στο φαγοπότι. Ενώ ένα γύρω οι... παρατηρητές, περιμένουν τη σειρά τους, μετρώντας, από απόσταση, τις μπουκιές των δυνατών.
Μόλις τα λιοντάρια απομακρυνθούν, ορμούν στο φαί οι ύαινες και τα τσακάλια. Τρώνε ό,τι ξεδιαλέξουν και απομακρύνονται. Κι έρχεται, επί τέλους, η σειρά των μεγάλων πουλιών.
΄Εχετε σίγουρα πει πολλές φορές τη φράση «έπεσαν σαν τα όρνια»! Αμφιβάλω όμως αν μπορείτε να φανταστείτε τι περιγράφει αυτό. Ούτε κι εγώ το φανταζόμουν. ΄Εως ότου το είδα ιδίοις όμμασιν.
Είναι κάτι το αφάνταστο.
Πρώτα πρώτα, πόσο γρήγορα μυρίζονται ψοφίμι. Από χιλιόμετρα μακρυά. Και καταφθάνουν κατά πολυπληθείς παρέες. Κουρνιάζουν ήσυχα στα τριγυρινά, από το πτώμα, δέντρα, και παρακολουθούν άγρυπνα τα τεκταινόμενα καταγής. Μερικά μάλιστα από αυτά –ίσως τα τολμηρότερα ή τα πιο πεινασμένα- κατεβαίνουν στο χώμα και πλησιάζουν θρασύτατα προς το λιονταροτσιμπούσι. Αυτά όμως ενοχλούν πολύ το βασιλιά της ζούγκλας. Και, καθώς όλη η οικογένεια είναι σοβαρότατα απασχολημένη με το μενού, εξουσιοδοτεί ένα συνδαιτημόνα να κάνει χρέη... δραγάτη. Αυτός –πιθανόν ο νεότερος στην ηλικία- τρώει μεν αλλά έχει διαρκώς τα μάτια στραμμένα στα αρπακτικά. Και, ξαφνικά δίνει ένα τρεχιό καταπάνω τους, γρυλίζοντας ανατριχιαστικά. Αν νομίζετε όμως ότι αυτή η κίνηση τρομάζει τα πετούμενα, λαθεύετε. Απλώς τα υποχρεώνει να οπισθοχωρήσουν μερικά μέτρα και, μόλις το λιοντάρι επιστρέψει στο φαγητό του, πλησιάζουν πάλι θαρρετά, και ξαναρχίζουν να μετρούν μπουκιές.
Κι όταν πια οι αριστοκράτες της ζούγκλας αποχωρούν, τότε... Αχ, τότε!!!, αν δεν είσαι προετοιμασμένος, σου κόβεται η χολή.
΄Ενα φοβερό «φρρρρουυστ» ακούγεται πάνω από τα κεφάλια μας, κι όλο αυτός ο φτερωτός πληθυσμός πέφτει με μανία πάνω στα αποφάγια. Το λιανισμένο κορμί του γαζελιού χάνεται πια από τα μάτια μας. Το σκεπάζουν, σαν σάβανο, οι φτερούγες των όρνεων... Δεν βλέπουμε πια τίποτε...
Ευτυχώς. Γιατί είμαστε κι όλας συγκλονισμένες από το θέαμα που μόλις τέλειωσε. Προσπαθούμε να συνέλθουμε, παίρνοντας τις τελευταίες φωτογραφίες.
Ο Φράνκι όμως είναι όλος ένα χαμόγελο. Είναι ο μόνος, ανάμεσα σε καμιά δεκαριά «κυνηγούς», που κατάφερε να ανακαλύψει λιοντάρια. Αυτοί οι κακόμοιροι τα ψάχνουν ακόμα, σαν τρελοί, σ΄ άλλες περιοχές του πάρκου. Κι έχει δίκιο να κοκορεύεται. Δεν έπεσε τυχαία πάνω στα θηρία. Από ώρα ακολουθούσε τα ίχνη τους, για να φτάσει τελικά με υπομονή και παρατηρητικότητα στο κατάμερό τους.
Τα άλλα ρόβερς βλέπουν από μακρυά ότι εμείς ακινητοποιηθήκαμε επί πολλή ώρα σε κείνο το σημείο, και κάτι υποπτεύονται. ΄Ετσι, άλλωστε γίνεται το κυνήγι στις σαβάνες. Κάθε αυτοκίνητο παρακολουθεί άγρυπνα την κίνηση των άλλων. Μόλις επισημάνει κάποιο, σταματημένο επί ώρα στο ίδιο σημείο, σπεύδει προς τα εκεί. Και, εννιά στις δέκα, βγάζει, όχι λαγό, αλλά λεοπάρδαλη, λιοντάρι, ιπποπόταμο, τσιτάχ, ή σπανιότερα, ρινόκερο.
Σε λίγο μαζεύονται γύρω μας, σε σχήμα βεντάλιας, καμμιά δεκαριά τζιπ. ΄Ομως έφτασαν κατόπιν εορτής. Συχνά συμβαίνει κι αυτό. Τα ζώα ενοχλούνται από την παρουσία έστω κι ενός αυτοκινήτου και σπεύδουν να εξαφανιστούν. Αυτό συνέβη και σε τούτη την περίπτωση. ΄Οταν τα οχήματα έφτασαν κοντά μας, μονάχα τις πλάτες των αρπακτικών μπορούσαν να δουν.
- Μεγάλη μας η τύχη, αλήθεια, μουρμουρίζω καθώς απομακρυνόμαστε
- Καιρός να κατέβουμε στη λίμνη. Η ώρα είναι ό,τι πρέπει για να δείτε και να φωτογραφίσετε τα πουλιά πάνω στο νερό, μας θυμίζει ο Φράνκι.
΄Εχει δίκιο. Το φως λιγοστεύει επικίνδυνα. Πρέπει να βιαστούμε για να προλάβουμε.

 

[xenos]

Αυτες ειναι περιγραφες!!!!!
Καλυτερο και απο τα ντοκιμαντερ του Σκαι.

 

[go2dbeach]

Ποτε εγινε αυτο το ταξιδι?
Ελπιζω οτι θα δουμε μερικες φωτο και απο αυτο το μερος!

 

[xenos]

Ποτε εγινε αυτο το ταξιδι?
Ελπιζω οτι θα δουμε μερικες φωτο και απο αυτο το μερος!

Το συγκεκριμενο σαφαρι εγινε το 1990,να διαβαζουμε και τα σχολια καπου-καπου
Στελλα εκτος απο τις ομορφες και ρεαλιστικες περιγραφες περιμενω και γω

 

[St.Adamantidou]

Συλλαλητήριο πτηνών

Τη βλέπουμε πρώτα από μακρυά. Μοιάζει μ΄ ένα τεράστιο, λείο γυαλί, που πάνω του γλιστρούν, σαν περίεργο μπαλέτο, τεράστια κοπάδια κάτασπρων πουλιών. Σ΄ όλο το μήκος της όχθης και σε πλάτος πολλών μέτρων, συνωστίζονται χιλιάδες πετεινά όλων των ειδών, των σχημάτων και των μεγεθών. Είναι κάτι σαν συλλαλητήριο πτηνών!!! Μια πανήγυρις γιορταστική, φωνακλάδικη. Μια πραγματική «θεωρία»! Μια θεατρική παράσταση στο ύπαιθρο. Είναι σαν ραβαίσι ενός λαού, που, στο τέλος μιας κουραστικής και γεμάτης κινδύνους ημέρας, μαζεύεται εδώ, για να γιορτάσει το γεγονός της ζωής και το γεγονός της επιβίωσης με την εξασφάλιση της καθημερινής τροφής. Είναι δύο πολύ σημαντικοί πόλοι στην ύπαρξη των πλασμάτων της ζούγκλας.
Γλίτωσαν και σήμερα από κάποιον εχθρό, αλλά και κατάφεραν να κορέσουν την πείνα τους. Ευτυχώς, και σήμερα, ήταν αυτά οι θύτες κι όχι τα θύματα. Ποιος ξέρει τι θα τους επιφυλάσσει η αυριανή μέρα. ΄Ισως τότε, τέτοια ώρα, κάποια απ΄ αυτά θα είναι απόντα... Θα λείψουν άραγε σε κανέναν?
Και τώρα, κάποια πανηγυρίζουν, χαίρονται και φωνασκούν. ΄Αλλα ερωτοτροπούν και μερικά τσιμπολογούν ψαράκια και κανακεύουν τα μικρά τους.
Πολλά όμως απ΄ αυτά–μπορεί τα πιο γέρικα, ποιος να το πει?- στέκουν κάπως παράμερα, λίγο μακρυά απ΄ το πλήθος. Πάνω σε κάποιο κλαρί που επιπλέει, ακίνητα και με το βλέμμα στηλωμένο κάπου, θαρρείς πως διαλογίζονται.

Κι ενώ το τζιπάκι μας σταματάει στην όχθη, και τα ξεφωνητά του πανηγυριώτη λαού μάς μπάζουν σε μιαν ατμόσφαιρα... γιορταστική να την πω? σφύζουσα από ζωή να τη θεωρήσω? ΄Ισως κάτι ανάμεσα στα δυο. Αισθανόμαστε ξεκομμένοι από τα δικά μας γνωστά και τετριμμένα. Γινόμαστε –δίχως να το προσπαθήσουμε- μέρος ενεργό της πάλλουσας αυτής πτηνοκοινωνίας, που ταυτίζεται με την ίδια της Φύση, σε όλη της την αυθεντικότητα.
Τι να σας περιγράψω από τις απίστευτες εικόνες που είδαν τα μάτια μας, εκείνο το χρυσαφί απόγεμα, στη κρυστάλλινη λίμνη? Πελεκάνοι, φλαμίνγκος, μαραμπού, κορμοράνοι, γερανοί συνωστίζονται σε πολυπληθείς συντροφιές, στα ρηχά. Με κραυγές, χαρούμενα ξεφωνητά, αλλά και παιχνιδιάρικα φρερουγίσματα, τα πουλιά αναριπίζουν κάθε τόσο την επιφάνεια. «Τσαλακώνουν» τα νερά, και παραμορφώνουν για λίγο τις γυαλιστερές, πεντακάθαρες φιγούρες τους, που αντικατοπτρίζονται μέσα τους. Ο ήλιος φεύγει. Τα χρώματα ένα γύρω παίρνουν τις αποχρώσεις του χαλκού. Και οι σκιες όλο και μακραίνουν, όλο και σκουραίνουν...
- Ladies! Σε λιγότερο από 15 λεπτά νυχτώνει! Γρήγορα στο αυτοκίνητο, να φύγουμε από δω. Δεν είναι διόλου σοφό να μας βρει το σκοτάδι μέσα στη ζούγκλα. Βιαστείτε σας παρακαλώ. Παρά την ευγένεια της προτροπής, ο τόνος του Φράνκι δε σηκώνει κουβέντα.

Παίρνουμε, μαζί με τ’ άλλα βανάκια το δρόμο της επιστροφής. Η ατμόσφαιρα αρχίζει να γίνεται ιδιαζόντως ψυχρή, όπως συμβαίνει πάντα στα τροπικά κλίματα, μόλις χαθεί ο ήλιος. Οι μπαμπουίνοι μαζεύονται σιγά σιγά πάνω στα δέντρα. Μερικοί... ξενύχτηδες χαζολογούν ακόμα στο μονοπάτι και μας κοιτούν με ‘κείνα τα πονηρά, σχεδόν ανθρώπινα μάτια τους. Οι μοσχοβολιές από τα αρωματικά φύλλα, το δροσισμένο χώμα και τα λουλούδια, φτάνουν σαν ένα δυσεύρετο οσφραντικό κοκτέιλ στα ρουθούνια μας.
Καθώς επιστρέφουμε, πορευόμαστε πάνω σε χώμα-πούδρα, αν είστε, πια χριστιανοί! Κι ένα μέρος των τροχών του ρόβερ μας βουλιάζουν μέσα σ’ αυτήν. Ντουμάνι και κουρνιαχτός σηκώνεται τ΄ αψήλου στο πέρασμά μας και μας λούζει πατόκορφα. Ευτυχώς διαλύεται σχετικά γρήγορα. ΄Αλλωστε είναι η ώρα που πέφτει υγρασία. Και η πούδρα κάπως κατακαθίζει. Αύριο όμως το πρωί θα ξεπεράσουμε τούτο το δρόμο και τότε δε θα είναι υγρασία. Καλά που βρήκα τρόπο να προστατέψω το μαλλί μου, από τούτη την αληθινή συμφορά. Ας είναι καλά το... φακιόλι!
Για όσους λοιπόν προτίθενται να κάνουν αυτό το ταξίδι, ή θα αποφασίσουν να μαντηλοδεθούν, ή θα αγοράσουν καπέλο για... υδροκέφαλο!!!
Αλλοιώς το πρόβλημά τους θα είναι η προϊούσα φαλάκρα, κι ας μη μου πουν κάποιοι ότι δεν τους προειδοποίησα!!!

 

[go2dbeach]

Επιτελους η συνεχεια! Πανεμορφες οι εικονες που ελαβα

 

[St.Adamantidou]

Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ

Απομεσήμερο, μετά το γεύμα μας στην Αρούσα, «μεγαλούπολη» λέει, της Τανζανίας, φτάνουμε στο ξενοδοχείο «Λίμνη Μανυάρα».
Εκεί τον είδαμε! Τον είδαμε και μας μάγεψε...
- Θυμάστε τον κήπο βρε παιδιά? Ρωτάει κάποια, καθώς επιστρέφουμε το βραδάκι, και ζωντανεύουμε μονομιάς, στην πανέμορφη θύμηση.
- Τι θέαμα κι αυτό, έ?
΄Ολες είχαμε κάτι να πούμε, κι ανυπομονούμε να το ξαναδούμε, με την ησυχία μας τούτη τη φορά.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο νωρίς το απόγευμα, μονάχα για να πιούμε ένα τσάι και να αφήσουμε τις βαλίτσες μας. Φύγαμε του σκοτωμού. Μας πίεζε αφόρητα ο χρόνος. ΄Επρεπε να προλάβουμε να επισκεφθούμε τον εθνικό δρυμό, πριν κλείσει με τη δύση του ηλίου. Ωστόσο, η ομορφιά του κήπου μας χάζεψε. Σπάνια μας υποδέχθηκε ένα τέτοιο θέαμα σε κάποια διαμονή μας. Δεν είναι μονάχα το πράσινο. ΄Ηταν τα χρώματα! Τόσα πολλά και σε τέτοιους εκπληκτικούς συνδυασμούς.
Πρώτα είδα το φράχτη του κήπου και έμπηξα τις φωνές στον Φράνκι
- Σταμάτα εδώ, να κατέβω. Θα ‘ρθω στο ξενοδοχείο με τα πόδια, Αυτό το θέαμα δεν το χάνω με τίποτε στον κόσμο!!
Τελικά κατεβήκαμε όλες.
Σταθήκαμε και, περιδεείς καμαρώναμε ένα τεράστιο ρόζ-μωβ σύννεφο, να μας κρύβει τον ήλιο. Κι ένα ομοιόμορφο, ατέλειωτο χαλί, να μας προσκαλεί να κάνουμε πάνω του... βαρελάκια. Μια βιολετιά συμφωνία! ΄Ενα πελώριο ανθισμένο κυκλάμινο πάνω και κάτω από τα κεφάλια μας. ΄Ηταν ένα χρωματιστό όνειρο!
΄Ηταν μια «οικογένεια» από μωβίζουσες τσακαράντες –ένα είδος γλυσίνας- πολύ διαδεδομένο στην Αφρική, γενικώς. Τα δέντρα είναι ψηλά, φουντωτά κι ολάνθιστα. ΄Ομως τα λουλούδια είναι τόσα πολλά, που πέφτουν σαν έγχρωμη βροχή ακόμα και με τον πιο ελαφρύ άνεμο. Κι ο τόπος, γύρω από την περιοχή των δέντρων, είναι μονίμως στρωμένος με χρώμα. Γαλανό-ροζ ψηλά, καθώς ο ήλιος το φωτίζει, και γαλανό-βιολετί στο έδαφος, κάτω από τη σκια της φυλλωσιάς. ΄Ενα περιβάλλον εξωπραγματικό.
Ωστόσο οι... βοτανολογικές εκπλήξεις δεν τελειώνουν με τις τσακαράντες. Σε όλο το χώρο του, όχι και ιδιαίτερα μεγάλου, κήπου, δεσπόζουν τεράστιοι θάμνοι, με πελώρια φύλλα, σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Κίτρινα του κρόκου. Πορτοκαλιά του μπακιριού. Πράσινα του νεφρίτη. Γαλάζια του περουζέ. Σκούρα κόκκινα του γρανάτη, καφέ του κεχριμπαριου. Μια χρωματική πανδαισία! Κι ως να μην έφταναν όλα αυτά, τον κήπο πλημμυρίζουν καταρράκτες πανύψηλοι, από ολάνθιστες, δροσερές, μπουκαμβίλιες. Κατρακυλούν από τις κορφές των δέντρων, τις στέγες των κτιρίων, τα κιγκλιδώματα των εξωστών, τα σύρματα του φράκτη... ΄Αλλο χρωματικό όργιο μ΄ αυτές! Κάτασπρες, γκρενά, κόκκινες, χρυσαφιές.. Να τρελλαίνεσαι. Να μην εμπιστεύεσαι την όρασή σου πια. Και να μην προλαβαίνεις τη μηχανή σου, που «τραβάει» σχεδόν μόνη της φωτογραφίες.
Τι να σας πρωτοπώ? Πώς να σας περιγράψω αυτό το θέαμα της Μανυάρα? Δεν μπορώ. Αλήθεια σας λέω, δεν μπορώ. Κι ας το ‘χω ολοζώντανο στη μνήμη μου.

Αλλά, δεν θα σας πάρω από τη Μανυάρα, πριν σας ξαναθυμίσω ότι βρίσκεται μέσα στην Κοιλάδα του Μεγάλου Ρήγματος της Αφρικής. Είναι η άκρως σεισμογενής περιοχή, γνωστή ως Great Rift Valley. Εδώ βλέπεις και καταλαβαίνεις πολύ καλά τι σόι πράμα είναι αυτό το περίφημο «Αφρικανικό Ρήγμα», που συχνά πυκνά ταλανίζει την ανατολική Μεσόγειο με τρομερό ταρακούνημα.
Δημιουργήθηκε στην Προϊστορία του κόσμου, από την καταβύθιση του φλοιού της γης στην Ανατολική Αφρική. Στην περιοχή της λίμνης Ταγκανίκα το ρήγμα φτάνει σε βάθος 700 μέτρων. Το μήκος του είναι 2.880 χιλιόμετρα. Ξεκινάει από τον ποταμό Ζαμπέζι στην Ζιμπάμπουε, στο νοτιά της Αφρικής, πάνω από τη Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής. Περνάει από την Τανζανία, την Κένυα, φιλοξενεί άπειρες λίμνες στην «αγκαλιά» του –την Τανγκανίκα, την ΄Αλμπερτ, την ΄Εντουαρτ, τη Μανυάρα, τη Ναϊβάσα, τη Νακούρου- και καταλήγει στην Αιθιοπία. Το πλάτος του επίσης είναι εντυπωσιακό. Κυμαίνεται μεταξύ των 40 και των 65 χιλιομέτρων. Κι όπως συνήθως συμβαίνει, σε τέτοιου είδους γεωλογικές συνθήκες, αυτά τα ρήγματα-κοιλάδες είναι σχεδόν πάντα πλουσιότατοι βιότοποι. Γι αυτό και η λίμνη Μανυάρα έχει τέτοια αφθονία και ποικιλία πανίδας και χλωρίδας.

Το Manyara Lake Hotel λοιπόν, είναι χτισμένο κυριολεκτικά στο «φρύδι» του γκρεμού. Από τη τζαμαρία του δωματίου μας έχουμε θέα αεροπλάνου ή αυτό που λένε οι άγγλοι bird eye view. ΄Ολη η κοιλάδα με τη λίμνη είναι σχεδόν κάτω από τα πόδια μας. Κι από τη βεράντα του δωματίου μας απολαμβάνουμε το πρώτο πρωινό, μιαν υπέροχη ανατολή, κυριολεκτικά μέσα από τα λιμναία νερά. Τα ίδια τα δωμάτια όμως, παρά την πανοραμική άποψη του χώρου που μας προσφέρουν, είναι δυστυχώς άσχημα. Καταθληπτικά ίσως θα έπρεπε να πω. Κρίμα.

Παίρνουμε έτσι μια ιδέα, του πόσο πιο πίσω από την Κένυα βρίσκεται, τουριστικά η Τανζανία, η οποία δεν δεχόταν εύκολα τουρίστες, κυρίως λόγω εσωτερικών πολιτικο-φυλετικών έριδων και συνοριακών διαφορών με την γειτόνισσά της την Κένυα.
Η Τανζανία, ανέκαθεν ήταν ένα βήμα πίσω στην εξέλιξη.
Στην περιοχή της Ανατολικής Αφρικής, πρώτοι έφτασαν οι μουσουλμάνοι –Πέρσες, Ινδονήσιοι, ΄Αραβες και Ινδοί. Κι έτσι εξηγείται και η καταγωγή του πράκτορά μας Μινάζ, στην Κένυα.
Το 1884, ιδρύεται η Γερμανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών και περιλαμβάνει τις περιοχές της Τανζανίας, Ρουάντα και Μπουρούντι. Τελικά άρχισαν τη φαγωμάρα Γερμανία και Μ. Βρεττανία, για την περιοχή της Ζανζιβάρης, με το θαυμάσιο λιμάνι. Δώσανε, πήρανε, το μοιράστηκαν και ησυχάσανε.
Το επίσημο κράτος στην περιοχή ιδρύθηκε τον Απρίλη του 1964, αλλά δεν ονομάστηκε Τανζανία. Το βάφτισαν Ηνωμένη Δημοκρατία Τανγκανίκας και Ζανζιβάρης. Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, η χώρα πήρε την επίσημη ονομασία, την οποία κρατά μέχρι σήμερα. Ηνωμένη Δημοκρατία της Τανζανίας.
΄Εχει έκταση 940.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι κάτοικοί της πρέπει να είναι γύρω στα 20 εκατομμύρια. Η απογραφή πάντως είναι πολύ δυσκολη, γιατί υπάρχουν πάμπολλες και πολυπληθείς φυλετικές ομάδες που ζουν μονίμως στην ύπαιθρο, απομονωμένοι και σε πρωτόγονη κατάσταση Πού να τους βρεις και να τους μετρήσεις μέσα στις απέραντες σαβάνες?
Συνήθως οι απογραφείς πετούν με αεροπλάνα πάνω από τις ζούγκλες, κι όπου βρουν εγκαταστάσεις νομάδων, υπολογίζουν, κυριολεκτικά «αφ΄ υψηλού», τον αριθμό των ατόμων, κι αυτό το λένε «επίσημη απογραφή».
Το Νταρ ες Σαλάμ είναι η πρωτεύουσα. Επίσημη γλώσσα είναι η σουαχίλι, αλλά στις μεγάλες πόλεις μιλιέται πολύ και η αγγλική. Θρησκεία σε συντριπτικό ποσοστό φυσικά, είναι διάφορες ανιμιστικές λατρείες. Δε λείπουν ωστόσο ο ρωμαιοκαθολικός και ένα μικρό ποσοστό μωαμεθανισμού.
Διαθέτει ορυχεία χρυσού, διαμαντιών, πλατίνας, σιδήρου, μολύβδου, χαλκού, νικελίου ακόμα και ουρανίου. Τώρα γιατί πεινάνε, είναι ένα άλλο θέμα.
Ο περισσότερος κόσμος που έρχεται στην Τανζανία, έρχεται για «σαφάρι».
Σαφάρι στα σουαχίλι, σημαίνει «ταξίδι».
Αύριο λοιπόν, μετά το μεσημεριανό φαγητό, φεύγουμε κι εμείς «σαφάρι», για το Σερεγκέτι, έναν τεράστιο βιότοπο στα βόρεια της χώρας. Πριν όμως αφήσουμε πίσω μας τη Μανυάρα και το Μεγάλο Ρήγμα, περνούμε το πρωινό στη λίμνη. Είναι πάντα όμορφη, αλλά όχι εντυπωσιακή. Χωρίς το σούρουπο και χωρίς τις μυστηριώδεις φωτοσκιάσεις, μοιάζει... γυμνή κάτω από τον ήλιο. Σχεδόν ανυπεράσπιστη μέσα στην πάμφωτη μέρα.

 

[NTINA]

Οι εικόνες είναι τόσο ζωντανές που δεν νομίζω ότι χρειάζεται ν ανεβάσεις φωτογραφίες.
Ο ρόλος τους θα ναι μηδαμινός.
Η μαγεία που περικλύουν οι περιγραφές σου με έχει στην κυριολεξία μπερδέψει.
Ανάλογα την ιστορία αλλάζω και προορισμό.
Πάντως ,για μια φορά ακόμα ,σου λέω ότι ζηλεύω τα κότσια σου .
Αναμένω τη συνέχεια

 

[ΕΡΣΗ]

Τι να πω: το ρεφραιν απο εκεινο το τραγουδακι των Πυξ Λαξ με εκφραζει απολυτως:
" Με στελνεις, με στελνεις
με παρασερνεις"

 

[St.Adamantidou]

Οι εικόνες είναι τόσο ζωντανές που δεν νομίζω ότι χρειάζεται ν ανεβάσεις φωτογραφίες.
Ο ρόλος τους θα ναι μηδαμινός.
Η μαγεία που περικλύουν οι περιγραφές σου με έχει στην κυριολεξία μπερδέψει.
Ανάλογα την ιστορία αλλάζω και προορισμό.
Πάντως ,για μια φορά ακόμα ,σου λέω ότι ζηλεύω τα κότσια σου .
Αναμένω τη συνέχεια

Αχ, πρέπει να δείς πώς ποζάρει στο φακό ενα τσιτάχ! Καλύτερα κι από την ..Νάομι Κάμπελ!!
Σε ευχαριστώ πολύ για την καλωσύνη σου, να σχολιάσεις τα κιτάπια μου. Τότε καταλαβαίνω, οτι δεν μουντζουρώνω αδικως χαρτιά... Διότι, ο μέγας καυμός στα ταξίδια μου, είναι ότι, δεν θα μπορέσω ποτέ να περιγράψω σωστά αυτά που είδαν τα μάτια μου!!Αν, λοιπόν, καταφέρνω, έστω και αμυδρά, να δίνω εικόνες, έ, τότε κάτι καλό φαίνεται να πετυχαίνω...
΄Οσο για την επιλογή προορισμών, θά πώ τούτο. ΄Οπου κι αν επιλέξεις να πάς, κερδισμένη θά είσαι. Απλώς, φεύγε όσο μακρύτερα μπορείς...Αυτά τα μακρυνά, είναι και τα πιό ενδιαφέροντα...
Σού το εύχομαι με όλη μου την καρδιά,
Στέλλα