Βραδινή πτήση με MD11 της VASP από Ελληνικό για Σάο Πάολο. Εμείς 2 άτομα.
Το αεροπλάνο σχεδόν άδειο - 40 άτομα σε 400 θέσεις - και οι αεροσυνοδοί να σερβίρουν αφειδώς ένα περίεργο αναψυκτικό "Γκουαρανά". Γύρω στα μεσάνυκτα χαμηλώνουν τα φώτα, εντολή να κλείσουν εντελώς τα στορ σε όλα τα παράθυρα και προσγείωση στην Καζαμπλάνκα. Στο ημίωρο παραμονής 5 - 6 άτομα με στρατιωτικά και οπλισμένοι στην μπροστινή πόρτα. Προφυλάξεις για τρομοκρατικό από τους αντάρτες του "Πολισάριο".
Απογείωση και ξάπλα για ύπνο, ο καθένας στις 4 συνεχόμενες πολυθρόνες της μεσαίας σειράς. Το πιο ξεκούραστο ταξίδι. Μέχρι και οι αεροσυνοδοί κοιμόταν ! Ξημερώματα προσγείωση στο Ρίο και μετά μια ώρα στο Σάο Πάολο. (Σάν Πάβλου στα Βραζιλιάνικα)
Η πόλη είναι επίπεδη και το μόνο που ξεχωρίζει από το χάος των κτιρίων είναι 3 - 4 συστάδες ουρανοξυστών. Καταλαμβάνει έκταση όση περίπου όλη η Αττική και έχει γύρω στα 30 εκατ. κατοίκους. Υπολογίζονται στις 200.000 οι άστεγοι που έρχονται από την ενδοχώρα για αναζήτηση εργασίας στις βιομηχανίες.
Κυκλοφορούν πολλά "Σκαθάρια" της VW. Στις ρόδες των φορτηγών και των πούλμαν ένα περίεργο εξάρτημα μετράει συνεχώς την πίεση. Στους τοίχους καλλιτεχνικά γκράφιτι. Μιά μυρωδιά από καύσιμο οινόπνευμα διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Στα βενζινάδικα 4 στις 10 αντλίες γράφουν ALCOOL.
Το ξενοδοχείο (HILTON) ένα στρογγυλό 30όροφο κτίριο και τα δωμάτια σαν κομμάτια ... πίτσας. Απέναντι ακριβώς ένα τεράστιο 20όροφο σε σχήμα περισπωμένης λες και βγήκε από ταινία επιστ. φαντασίας. Προσέχω καλύτερα και απογοητεύομαι. Βρώμικοι τοίχοι, σκισμένες κουρτίνες, μπουγάδες απλωμένες στα παράθυρα. Οδικοί κόμβοι μέσα στην πόλη με υπερυψωμένες λωρίδες κυκλοφορίας ανάμεσα στα κτίρια. Χαρακτηριστικό δείγμα υπέρ πυκνοκατοικημένης πόλης.
Ακόμη και στις εύπορες περιοχές οι πολυκατοικίες είναι άνω των 15 ορόφων. Με πρασιές μπροστά και φυλάκιο για ένοπλο φρουρό όλο το 24ωρο.
Μετρό υπήρχε αλλά σε νηπιακή κατάσταση - 3 γραμμές όλο κι όλο - οπότε η κυκλοφορία ήταν χαώδης. Οι άνθρωποι λευκοί, μαύροι και πολλοί μιγάδες. Γλώσσα τα Πορτογαλικά, οι περισσότεροι μορφωμένοι ξέρουν Ισπανικά και λιγότεροι Αγγλικά.
Μεσημεριανό φαγητό σε μπάρμπεκιου ρεστοράν. Πληρώνεις κάπου 10 δολάρια είσοδο και τρως όσο θέλεις και ότι θέλεις. Στο τραπέζι επάνω ένα δίχρωμο κομμάτι ξύλο. Το μισό κόκκινο το μισό πράσινο. Όσο έχεις το πράσινο επάνω οι σερβιτόροι σου φέρνουν συνεχώς διάφορα κομμάτια κρέας σε πιατέλες, δοκιμάζεις και διαλέγεις. Όταν χορτάσεις γυρίζεις το ξύλο στο κόκκινο. Ιδανικό για καλοφαγάδες και πολυφαγάδες !
Απόγευμα για καφέ. Τα τραπέζια όλα πιασμένα. Το περισκόπιο γυρίζει και εντοπίζω μια κοπέλα μόνη σε τραπέζι, πλησιάζω και με νοήματα ζητώ άδεια να καθίσω. Βλέπει τους χάρτες που κρατώ και χαμογελάει κάνοντας νεύμα. Κάθομαι παραγγέλνω καμπάρι με σόδα και παίρνω θάρρος. Κόμου έ ού σέου νόμε ; Μπρέντα απαντά. Μουλάτα ; επιμένω. Το χαμόγελο φτάνει στα αυτιά. Παρανά ! απαντά. Κερνάω καμπάρι. Με δυο - τρία πορτογαλικά άλλα τόσα ισπανικά με νοήματα και το βιβλίο που είχα κάνουμε μια στοιχειώδη κουβέντα. Για αγγλικά ούτε λόγος. Ρωτώ για την Ελλάδα. Την έχει ακουστά αλλά δεν ξέρει πού βρίσκεται. Δεν απορώ. Πόσοι Έλληνες κατ΄ αναλογία ξέρουν π.χ. για το Μπουτάν; Μέχρι εδώ τα περί Μπρέντας...
Βράδυ και ψάχνουμε από το ξενοδοχείο για καμπαρέ. Μας φέρνουν κατάλογο. Μεταξύ άλλων διαβάζω OLYMPIA !! Κλείνουμε τελικά στο Plataforma. Πουκάμισο - γραβάτα απαραίτητα. Το μαγαζί μεγάλο αλλά λίγος κόσμος σε 10 - 15 αραιά τοποθετημένα τραπέζια. Πίστα τεράστια, ορχήστρα πολυμελής, κομφερανσιέ μαύρος.
Το πρόγραμμα αρχίζει με θέματα τι άλλο ; Το καρναβάλι !! Κάπου στη μέση του προγράμματος ο μαύρος κατεβαίνει και έρχεται στην διπλανή μας παρέα. (Γερμανοί) Αρχίζει η ορχήστρα το "Λιλί Μαρλέν" και ένας Γερμανός τραγουδάει μια στροφή. Χειροκροτήματα και ο μαύρος με πλησιάζει ενώ με ζώνουν τα φίδια.
Λέει κάτι και διακρίνω το "Γκρέτσια". Όλο το μαγαζί μας κοιτά και ο μαύρος μου πασάρει το μικρόφωνο ενώ η ορχήστρα ξεκινά "Τα παιδιά του Πειραιά" !!!
Τι να κάνω, τραγουδάω 3 - 4 στίχους, ότι θυμόμουν, για να εισπράξω ένα ενθουσιώδες χειροκρότημα από όλους.
Έμεινα ένα δεκαήμερο περίπου. Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ μεταξύ άλλων και μία φυτεία καφέ με ένα 4θέσιο αεροπλανάκι. Απογειωθήκαμε από ένα υποτυπώδες αεροδρόμιο - καμιά 100αριά μέτρα άσφαλτος, ένα ανεμούριο και τίποτε άλλο - από τις εγκαταστάσεις μιας αποθήκης καφέ λίγο έξω από την πόλη.
Συμπερασματικά το Σάο Πάολο δεν ενδείκνυται για τουριστικός προορισμός. Είναι ένα καθαρά βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο και συγκοινωνιακός κόμβος με τα αεροδρόμιά του. ---ΤΕΛΟΣ
Το αεροπλάνο σχεδόν άδειο - 40 άτομα σε 400 θέσεις - και οι αεροσυνοδοί να σερβίρουν αφειδώς ένα περίεργο αναψυκτικό "Γκουαρανά". Γύρω στα μεσάνυκτα χαμηλώνουν τα φώτα, εντολή να κλείσουν εντελώς τα στορ σε όλα τα παράθυρα και προσγείωση στην Καζαμπλάνκα. Στο ημίωρο παραμονής 5 - 6 άτομα με στρατιωτικά και οπλισμένοι στην μπροστινή πόρτα. Προφυλάξεις για τρομοκρατικό από τους αντάρτες του "Πολισάριο".
Απογείωση και ξάπλα για ύπνο, ο καθένας στις 4 συνεχόμενες πολυθρόνες της μεσαίας σειράς. Το πιο ξεκούραστο ταξίδι. Μέχρι και οι αεροσυνοδοί κοιμόταν ! Ξημερώματα προσγείωση στο Ρίο και μετά μια ώρα στο Σάο Πάολο. (Σάν Πάβλου στα Βραζιλιάνικα)
Η πόλη είναι επίπεδη και το μόνο που ξεχωρίζει από το χάος των κτιρίων είναι 3 - 4 συστάδες ουρανοξυστών. Καταλαμβάνει έκταση όση περίπου όλη η Αττική και έχει γύρω στα 30 εκατ. κατοίκους. Υπολογίζονται στις 200.000 οι άστεγοι που έρχονται από την ενδοχώρα για αναζήτηση εργασίας στις βιομηχανίες.
Κυκλοφορούν πολλά "Σκαθάρια" της VW. Στις ρόδες των φορτηγών και των πούλμαν ένα περίεργο εξάρτημα μετράει συνεχώς την πίεση. Στους τοίχους καλλιτεχνικά γκράφιτι. Μιά μυρωδιά από καύσιμο οινόπνευμα διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Στα βενζινάδικα 4 στις 10 αντλίες γράφουν ALCOOL.
Το ξενοδοχείο (HILTON) ένα στρογγυλό 30όροφο κτίριο και τα δωμάτια σαν κομμάτια ... πίτσας. Απέναντι ακριβώς ένα τεράστιο 20όροφο σε σχήμα περισπωμένης λες και βγήκε από ταινία επιστ. φαντασίας. Προσέχω καλύτερα και απογοητεύομαι. Βρώμικοι τοίχοι, σκισμένες κουρτίνες, μπουγάδες απλωμένες στα παράθυρα. Οδικοί κόμβοι μέσα στην πόλη με υπερυψωμένες λωρίδες κυκλοφορίας ανάμεσα στα κτίρια. Χαρακτηριστικό δείγμα υπέρ πυκνοκατοικημένης πόλης.
Ακόμη και στις εύπορες περιοχές οι πολυκατοικίες είναι άνω των 15 ορόφων. Με πρασιές μπροστά και φυλάκιο για ένοπλο φρουρό όλο το 24ωρο.
Μετρό υπήρχε αλλά σε νηπιακή κατάσταση - 3 γραμμές όλο κι όλο - οπότε η κυκλοφορία ήταν χαώδης. Οι άνθρωποι λευκοί, μαύροι και πολλοί μιγάδες. Γλώσσα τα Πορτογαλικά, οι περισσότεροι μορφωμένοι ξέρουν Ισπανικά και λιγότεροι Αγγλικά.
Μεσημεριανό φαγητό σε μπάρμπεκιου ρεστοράν. Πληρώνεις κάπου 10 δολάρια είσοδο και τρως όσο θέλεις και ότι θέλεις. Στο τραπέζι επάνω ένα δίχρωμο κομμάτι ξύλο. Το μισό κόκκινο το μισό πράσινο. Όσο έχεις το πράσινο επάνω οι σερβιτόροι σου φέρνουν συνεχώς διάφορα κομμάτια κρέας σε πιατέλες, δοκιμάζεις και διαλέγεις. Όταν χορτάσεις γυρίζεις το ξύλο στο κόκκινο. Ιδανικό για καλοφαγάδες και πολυφαγάδες !
Απόγευμα για καφέ. Τα τραπέζια όλα πιασμένα. Το περισκόπιο γυρίζει και εντοπίζω μια κοπέλα μόνη σε τραπέζι, πλησιάζω και με νοήματα ζητώ άδεια να καθίσω. Βλέπει τους χάρτες που κρατώ και χαμογελάει κάνοντας νεύμα. Κάθομαι παραγγέλνω καμπάρι με σόδα και παίρνω θάρρος. Κόμου έ ού σέου νόμε ; Μπρέντα απαντά. Μουλάτα ; επιμένω. Το χαμόγελο φτάνει στα αυτιά. Παρανά ! απαντά. Κερνάω καμπάρι. Με δυο - τρία πορτογαλικά άλλα τόσα ισπανικά με νοήματα και το βιβλίο που είχα κάνουμε μια στοιχειώδη κουβέντα. Για αγγλικά ούτε λόγος. Ρωτώ για την Ελλάδα. Την έχει ακουστά αλλά δεν ξέρει πού βρίσκεται. Δεν απορώ. Πόσοι Έλληνες κατ΄ αναλογία ξέρουν π.χ. για το Μπουτάν; Μέχρι εδώ τα περί Μπρέντας...
Βράδυ και ψάχνουμε από το ξενοδοχείο για καμπαρέ. Μας φέρνουν κατάλογο. Μεταξύ άλλων διαβάζω OLYMPIA !! Κλείνουμε τελικά στο Plataforma. Πουκάμισο - γραβάτα απαραίτητα. Το μαγαζί μεγάλο αλλά λίγος κόσμος σε 10 - 15 αραιά τοποθετημένα τραπέζια. Πίστα τεράστια, ορχήστρα πολυμελής, κομφερανσιέ μαύρος.
Το πρόγραμμα αρχίζει με θέματα τι άλλο ; Το καρναβάλι !! Κάπου στη μέση του προγράμματος ο μαύρος κατεβαίνει και έρχεται στην διπλανή μας παρέα. (Γερμανοί) Αρχίζει η ορχήστρα το "Λιλί Μαρλέν" και ένας Γερμανός τραγουδάει μια στροφή. Χειροκροτήματα και ο μαύρος με πλησιάζει ενώ με ζώνουν τα φίδια.
Λέει κάτι και διακρίνω το "Γκρέτσια". Όλο το μαγαζί μας κοιτά και ο μαύρος μου πασάρει το μικρόφωνο ενώ η ορχήστρα ξεκινά "Τα παιδιά του Πειραιά" !!!
Τι να κάνω, τραγουδάω 3 - 4 στίχους, ότι θυμόμουν, για να εισπράξω ένα ενθουσιώδες χειροκρότημα από όλους.
Έμεινα ένα δεκαήμερο περίπου. Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ μεταξύ άλλων και μία φυτεία καφέ με ένα 4θέσιο αεροπλανάκι. Απογειωθήκαμε από ένα υποτυπώδες αεροδρόμιο - καμιά 100αριά μέτρα άσφαλτος, ένα ανεμούριο και τίποτε άλλο - από τις εγκαταστάσεις μιας αποθήκης καφέ λίγο έξω από την πόλη.
Συμπερασματικά το Σάο Πάολο δεν ενδείκνυται για τουριστικός προορισμός. Είναι ένα καθαρά βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο και συγκοινωνιακός κόμβος με τα αεροδρόμιά του. ---ΤΕΛΟΣ
Attachments
Last edited:
