Τουρκία Ραμαζάνι στην Τουρκία: δύο πόλεις, δύο κόσμοι

[underwater]

@underwater πολυ μου ειχε λειψει το γραψιμο σου. Οσο για το Ικονιο, ο,τι πιο συναρπαστικο για μενα να διαβασω που θα ενιωθα δεος απλα κ μονο να βρισκομαι στην τοποθεσια του μαυσωλειου του Ρουμι.

Σε ευχαριστώ πολύ! Η ατμόσφαιρα στο μαυσωλείο ήταν από τις πιο συγκινητικές και ενεργειακά φορτισμένες στιγμές του ταξιδιού. Και ο σεβασμός του κόσμου καθώς προσκυνούσε ή προσευχόταν σιωπηλά μπροστά στον τάφο μου έφερε δάκρυα στα μάτια.

 

[duty_free]

Και ο σεβασμός του κόσμου καθώς προσκυνούσε ή προσευχόταν σιωπηλά μπροστά στον τάφο

o περί ου ο λόγος είχε πεί:

ὅ,τι ψάχνεις, σὲ ψάχνει καὶ ἐκεῖνο

ψάχνω για τίποτε περισσότερες αναφορές σε σελτζουκικά (φώτος π.χ.) αλλά δεν υπάρχει κατι περισσότερο, ε;

 

[underwater]

o περί ου ο λόγος είχε πεί:

ὅ,τι ψάχνεις, σὲ ψάχνει καὶ ἐκεῖνο

I know.

ψάχνω για τίποτε περισσότερες αναφορές σε σελτζουκικά (φώτος π.χ.) αλλά δεν υπάρχει κατι περισσότερο, ε;

Ακόμα στη Σμύρνη είμαστε.

 

[underwater]

Σμύρνη μέρος 'β

Κάπου εκεί βυθιστήκαμε στα ενδότερα του Άλσαντζακ, χωρίς όμως να ενθουσιαστούμε. Θυμίζει λίγο Ερμού η περιοχή, αλλά με την κακή έννοια. Πολλά τουριστικά μαγαζιά, άπειρα ταχυφαγεία και φρικτής αισθητικής μπαράκια, αλλά και κάποια παραδοσιακά στενά με παλιά σπίτια, πολλά εκ των οποίων δυστυχώς ασυντήρητα ή/και ετοιμόρροπα. Δε μου έκανε αίσθηση να τραβήξω πολλές φωτός, δε μου άρεσε η περιοχή.

Εξαίρεση λίγη street art.

Και LGBTQ+ friendly αντισεξιστικά μηνύματα σε βιντατζάδικο.

Γενικά στη Σμύρνη βλέπεις πολλά τέτοιου είδους μηνύματα, περισσότερο φεμινιστικού περιεχομένου. Ναι, ξέρω ότι το κλασικό αφήγημα των "παραδοσιακών" (για να το θέσω κομψά) Ελληναράδων όταν στηλιτεύεται ο σεξισμός και η ομοφοβία που επικρατούν στη μικρή μας βαλκανική χώρα είναι το "να πάτε να ζήσετε σε μουσουλμανικές χώρες λοιπόν, όπου αν μιλήσετε για φεμινισμούς και τέτοια θα σας μαζέψει η αστυνομία και οι γυναίκες δεν έχουν λόγο και δικαιώματα και τότε θα εκτιμήσετε", αλλά καθώς φαίνεται οι μουσουλμανικές χώρες κάνουν πολλά βήματα μπροστά τα τελευταία χρόνια και αν δεν αλλάξουν πράγματα στην Ελλάδα το παρόν αφήγημα σε μερικά χρόνια θα προκαλεί απλώς κλαυσίγελο.

Και μετά από αυτή την ευχάριστη παρένθεση ας συνεχίσουμε την περιήγηση στη Σμύρνη. Κάπου εκεί πεινάσαμε και καταλήξαμε σε ένα πολύ χαριτωμένο στενάκι με διάφορα ταβερνάκια, ένα εκ των οποίων είχε καλές κριτικές. Διασχίζοντας το στενάκι, παρατηρώ ότι τα -όμορφα και γραφικά- μαγαζάκια είναι γεμάτα φωτός του Ατατούρκ και τούρκικες σημαίες παντού. "Στη φωλιά του λύκου ήρθαμε" να λέω στον Γ. γελώντας. Καθίσαμε σε αυτό που είχαμε βάλει στο μάτι, δεν είδα τίποτα εθνικιστικό. "Για γκούγκλαρε τη μετάφραση του ονόματος του μαγαζιού" του λέω. "Η Κόκκινη Σημαία" μου απαντά.

Το φαγητό ήταν πάντως καλό, η δε σαλάτα καταπληκτική.

Μετά το φαγητό πήραμε το τραμ και καταλήξαμε σε μια τελείως διαφορετική πλευρά της Σμύρνης. στο Asansör. Έναν ιστορικό ανελκυστήρα που χτίστηκε το 1907 από τον Εβραίο έμπορο Nesim Levi Bayraklioglu, με στόχο να διευκολύνει τους κατοίκους της γύρω περιοχής που ως τότε μετέβαιναν από το παραλιακό μέτωπο της πόλης στα σκαρφαλωμένα στο λόφο σπίτια τους ανεβαίνοντας εκατοντάδες σκαλιά. Στην παρούσα φάση είδαμε μεν ντόπιους να το χρησιμοποιούν, αλλά σε μεγάλο βαθμό προσελκύει τουρίστες για μια όμορφη πανοραμική θέα της πόλης.

Το Asansör από ψηλά

Η γειτονιά είναι όμορφη και γραφική με εντυπωσιακή θέα στη Σμύρνη και το Αιγαίο, αλλά αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν οι φροντισμένες γατοαποικίες. Είναι γνωστό ότι οι Τούρκοι έχουν μεγάλη αγάπη προς τις γάτες, κάτι που είχα δει ιδίοις όμμασι στην Κων/πολη και αυτή τη φορά το παρατήρησα και σε Σμύρνη και Ικόνιο.

Κατηφορίζοντας πάλι με το asansör κάναμε τη βόλτα μας σε μια πιο "εναλλακτική" γειτονιά της πόλης, η οποία μας θύμισε Εξάρχεια. Street art, ατμοσφαιρικά καφέ-μπαρ και μια πιο μποέμ διάθεση γενικότερα. Καθίσαμε και ήπιαμε τη μπύρα μας στο Frida Cafe, με μεξικάνικα vibes και αποκλειστικά χορτοφαγικές επιλογές στο μικρό μενού. Το καφέ βρίσκεται στην οδό Dario Moreno, η οποία έχει πάρει το όνομά της από τον Σμυρνιό τραγουδιστή-μουσικό εβραϊκής-ιταλικής καταγωγής των αρχών του 20ου αιώνα David Arugete Moreno. Υπάρχει ακόμα και άγαλμά του!

Τραμ, Άλσαντζακ και πάλι για πίτσα και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο, καθώς το επόμενο πρωινό πετούσαμε για Ικόνιο. Συζητούσαμε ότι μας κάλυψε η μιάμιση ημέρα στη Σμύρνη, άλλωστε θα την βλέπαμε πάλι και την ημέρα της επιστροφής. Ναι μεν είχαμε περάσει καλά, δε νιώσαμε όμως ότι μας κέρδισε ως πόλη. Αντιθέτως η προοπτική του ανατολίτικου Ικονίου μας φάνταζε πολύ δελεαστική.

 

[underwater]

"Μα πού είναι τέλος πάντων αυτό το Ικόνιο;"

Ούτε που ξέρω πόσες φορές άκουσα τη συγκεκριμένη ερώτηση όταν έλεγα σε φίλους και γνωστούς ότι θα ταξίδευα στο Ικόνιο. Δεδομένου ότι είναι η 7η πολυπληθέστερη πόλη της Τουρκίας θεωρούσα ότι οι περισσότεροι θα την ήξεραν, αλλά εν τέλει έκανα λάθος. Στην πορεία βέβαια υπήρξαν και εξαιρέσεις. Γνωστή μου μου έγραψε ότι ο παππούς της είχε γεννηθεί στο Ικόνιο και είχε συγκινηθεί (η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα ότι υπήρχε ελληνικός πληθυσμός στη συγκεκριμένη πόλη), ενώ πρώην συνάδελφος που αγαπά την παραδοσιακή μουσική μου είπε ότι θέλει πολύ να πάει τόσο για τη μουσική κληρονομιά της πόλης, όσο και για τα σουφιστικά στοιχεία και τους δερβίσηδες. Σε γενικές γραμμές όμως κατάλαβα ότι η πόλη είναι σχετικά άγνωστη στους Έλληνες.

-Έβλεπες το ethos θυμάμαι, σωστά;
-Ναι, ναι.
-Στο Ικόνιο ήταν που σπούδαζε η κόρη του χότζα.

(Κλασική στιχομυθία με φιλαράκια που είχαν καεί κι αυτά στο netflix την περίοδο της καραντίνας. Αν δεν έχετε δει την συγκεκριμένη μίνι σειρά σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Τα χίλια δυο πρόσωπα της σύγχρονης Τουρκίας, δοσμένα με εξαιρετικό τρόπο.)

Και δεν είναι τυχαίο ότι οι σεναριογράφοι τοποθέτησαν στο Ικόνιο την σχολή της κόρης του χότζα που σπούδαζε εκτός Κων/πολης, καθώς είναι μια από τις κλασικές φοιτητουπόλεις της γειτονικής μας χώρας, κάτι σαν την Πάτρα και τα Γιάννενα στα δικά μας μεγέθη.

Το όνομα Ικόνιο προέρχεται από την λέξη εικόνα, και πιο συγκεκριμένα από ένα μνημείο με την εικόνα του Περσέα, ο οποίος σύμφωνα με το μύθο σκότωσε έναν δράκο που προσπαθούσε να αφανίσει την πόλη.
Βρίσκεται στη μέση της Ανατολίας και θεωρείται ένα από τα αρχαιότερα μέρη που κατοικήθηκαν στην περιοχή (7000 πΧ). Πέρα από αυτό είναι μια βασική πόλη των πρωτοχριστιανικών χρόνων, με τους Απόστολους Παύλο και Βαρνάβα να επισκέπτονται την περιοχή και να προσυλυτίζουν τους ντόπιους.
Υπήρξε επίσης πρωτεύουσα της Δυναστείας των Σελτζούκων μεταξύ 1071 και 1308.

Αυτό για το οποίο είναι βέβαια πιο γνωστή η πόλη στις μέρες μας δεν είναι άλλο από την βαθιά σχέση της με τον σουφισμό, αυτής της μυστικιστικής σέκτας του Ισλάμ. Το βασικό αξιοθέατο είναι άλλωστε το μουσείο Μεβλάνα, στο οποίο βρίσκεται και το μαυσωλείο του Τζελαλαντίν Αλ-Ρουμί, του περσόφωνου σουφιστή ποιητή, νομικού, θεολόγου, ο οποίος ίδρυσε το Τάγμα των Περιστρεφόμενων Δερβίσηδων και το έργο του συνεχίζει να συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους, οχτώ αιώνες μετά τον θάνατό του.

Επιπλέον το Ικόνιο έχει τη φήμη της πιο συντηρητικής πόλης της Τουρκίας. Προσωπικά δεν ένιωσα κάτι τέτοιο, αλλά θα επεκταθώ περισσότερο σε επόμενο κεφάλαιο.

Το πρωί της τρίτης μέρας λοιπόν μας βρήκε και πάλι στο αεροδρόμιο της Σμύρνης, από όπου θα παίρναμε το αεροπλάνο για Ικόνιο. Καθώς δεν προλάβαμε να φάμε πρωινό, εγώ τσάκισα κλασικά μια από τις αγαπημένες μου τούρκικες σοκολάτες με φυστίκι Αιγίνης. Λατρεύω φυστίκι Αιγίνης και όταν βρίσκομαι Τουρκία και Ιταλία, δυο χώρες που πραγματικά τιμούν τον συγκεκριμένο ξηρό καρπό, του δίνω και καταλαβαίνει!

Η πτήση ομαλή και μία ώρα μετά αρχίζουμε να προσεγγίζουμε το Ικόνιο. Δύο πράγματα μου κάνουν εντύπωση καθώς πετάμε πάνω από τα περίχωρά του: η καλή ρυμοτομία και τα άπειρα τζαμιά!

Φτάνουμε και ο καιρός είναι μουντός, βροχερός και σχετικά ψυχρός. Καθώς δεν υπάρχει καλό συγκοινωνιακό δίκτυο πήραμε ταξί για το ξενοδοχείο, το οποίο μας κόστισε περίπου 9 euros.
Τσεκίν και μετά από ένα σύντομο φρεσκάρισμα στο ξενοδοχείο βγήκαμε έξω να χαρούμε τη μέρα.

Εγώ σε-και καλά ρομαντική-πόζα, στην πραγματικότητα τρελά ξενερωμένη που κάνει κρύο και φοράω σκουφί.

Πήραμε από ένα κουλούρι να φάμε, κάτι που κάναμε σχετικά διακριτικά, καθώς δεν αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων τηρούσε κανονικά το Ραμαζάνι. Δεδομένου ότι ήταν Απρίλης και η μέρα ήδη μεγάλη, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι οι άνθρωποι μια ταλαιπωρία την περνούσαν.

Πρώτη στάση στο Πάρκο Κουλτούρας, το οποίο είχε πολύ κόσμο, λιμνούλα και μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να αποτελεί κάτι το συναρπαστικό.

Γάτες παντού

Πιο πολύ μας άρεσε το πάρκο Alaaddin, το οποίο είναι χτισμένο σε ένα λόφο σε μια περιοχή με έντονη φοιτητική παρουσία. Απλά δυστυχώς δεν είχε ανθίσει ακόμα. Ήταν όμως ωραίο να βλέπεις τη θέα, κοπέλες με μαντίλα να δίνουν ραντεβού σε απόμερες μεριές με τα αγόρια τους, φοιτητάκια να κάνουν τη βόλτα τους και θεωρήσαμε ότι όταν ανοίγει ο καιρός (καλή ώρα τώρα) θα είναι πολύ ωραίο μέρος για άραγμα.

Χαλαρώνουμε λίγο, παρατηρούμε τις αντιθέσεις της πόλης και ξεκινάμε για το όμορφο κέντρο της.

Πρακτικές πληροφορίες:

• Η πτήση έγινε με sunexpress στα 56/άτομο μετ' επιστροφής (επιλέξαμε τον πιο οικονομικό ναύλο, ο οποίος παρ' όλα αυτά περιλάμβανε και παραδοτέα αποσκευή. Γενικώς πολύ κουβαρντάδες με τις αποσκευές οι Τούρκοι, ακόμα και στην επιστροφή Ελλάδα με aegean μηδαμινός έλεγχος). Μια χαρά η πτήση, σύγχρονο και άνετο αεροσκάφος, διάρκεια 1h στο πήγαινε, 1h10' στην επιστροφή.
• Το συγκοινωνιακό δίκτυο του Ικονίου δεν είναι τόσο καλό όσο αυτό των μεγαλύτερων πόλεων, αλλά θεωρώ κάνεις τη δουλειά σου αν θες. Δε μπήκαμε στη διαδικασία να ψαχτούμε με εισιτήρια κλπ καθώς τα ταξί είναι πάμφθηνα και οι αποστάσεις μικρές. Από/προς το αεροδρόμιο πάντως το θεωρώ επιβεβλημένο. Αν θέλετε στοιχεία πολύ ευγενικού και επαγγελματία οδηγού στείλτε μου pm.
• Μείναμε στο Bera Konya Hotel, λίγο έξω από το κέντρο. Κλασικό 4στερο, χωρίς ιδιαίτερη "προσωπικότητα", αλλά με πολύ καλές παροχές, δωρεάν αναβάθμιση σε junior σουίτα, αρκετά καλό πρωινό.

 

[fenia42]

Κάπου εκεί βυθιστήκαμε στα ενδότερα του Άλσαντζακ, χωρίς όμως να ενθουσιαστούμε. Θυμίζει λίγο Ερμού η περιοχή, αλλά με την κακή έννοια. Πολλά τουριστικά μαγαζιά, άπειρα ταχυφαγεία και φρικτής αισθητικής μπαράκια, αλλά και κάποια παραδοσιακά στενά με παλιά σπίτια, πολλά εκ των οποίων δυστυχώς ασυντήρητα ή/και ετοιμόρροπα. Δε μου έκανε αίσθηση να τραβήξω πολλές
Και LGBTQ+ friendly αντισεξιστικά μηνύματα σε βιντατζάδικο.

View attachment 429049

Γενικά στη Σμύρνη βλέπεις πολλά τέτοιου είδους μηνύματα, περισσότερο φεμινιστικού περιεχομένου. Ναι, ξέρω ότι το κλασικό αφήγημα των "παραδοσιακών" (για να το θέσω κομψά) Ελληναράδων όταν στηλιτεύεται ο σεξισμός και η ομοφοβία που επικρατούν στη μικρή μας βαλκανική χώρα είναι το "να πάτε να ζήσετε σε μουσουλμανικές χώρες λοιπόν, όπου αν μιλήσετε για φεμινισμούς και τέτοια θα σας μαζέψει η αστυνομία και οι γυναίκες δεν έχουν λόγο και δικαιώματα και τότε θα εκτιμήσετε", αλλά καθώς φαίνεται οι μουσουλμανικές χώρες κάνουν πολλά βήματα μπροστά τα τελευταία χρόνια και αν δεν αλλάξουν πράγματα στην Ελλάδα το παρόν αφήγημα σε μερικά χρόνια θα προκαλεί απλώς κλαυσίγελο.

Δώσε !!

 

[underwater]

Δώσε !!

Είχα καιρό να γράψω και δίνω πόνο!