Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη Πρώτο ταξίδι (στην Ασία) έτυχε ναύλος για το νότο. Βιετνάμ - Καμπότζη και ολίγον από Ταϊλάνδη.

[renata]

αντρικά κουστούμια ράβουν;;στην Κορέα σε 2 μέρες μου το έραψαν.
και σε μισή μέρα 2 πουκάμισα

τα παντα ράβουν και μάλιστα με μοντέρνα σχέδια και καλα υφάσματα.
γενικώς οι τιμές ειναι καλές αλλα τώρα να ράψεις κουστουμι..

 

[Nedelja]

Πολύ ωραία η ιστορία σου και ο τρόπος που δίνεις τις διάφορες πληροφορίες...έχω που έχω τις φυτιλιές για τα μέρη αυτά στο κεφάλι μου με αυτά που διαβάζω μου μπαίνουν περισσότερες...Αυτό το Hoi An από καιρό το έχω στο μάτι...

 

[soudianos]

τα παντα ράβουν και μάλιστα με μοντέρνα σχέδια και καλα υφάσματα.
γενικώς οι τιμές ειναι καλές αλλα τώρα να ράψεις κουστουμι..

γιατί βρε ρενάτα να μην ράψω;; στην ντουλάπα θα τόχω για ώρα ανάγκης...
π.χ. μπορεί να παντρευτεί καμιά σας να με καλέσει

 

[FRIDA08]

αντρικά κουστούμια ράβουν;;στην Κορέα σε 2 μέρες μου το έραψαν.
και σε μισή μέρα 2 πουκάμισα

Όπως είπε και η Renata, ράβουν τα πάντα. Τα υφάσματα και οι τιμές είναι πολύ καλές και πολύ καλύτερες από την Μπανγκόκ (από όσο μπόρεσα να συγκρίνω). Συν τοις άλλοις, οι άνθρωποι είναι κομάντο. Παραδίδουν κοστούμια και παλτό σε λιγότερο από ένα 24άωρο και συνδυάζεις ότι θες (γιακά από ένα παλτό, κούμπωμα από άλλο,κουμπιά κτλ). Θα ψαχτώ λίγο γιατί κάπου πρέπει να έχω και ένα σάιτ και θα επανέλθω.

 

[FRIDA08]

Welcome to Kimmy Tailor Hoi An

Αυτό είναι το σάιτ από το ραφείο που πήγαμε εμείς και από ό,τι βλέπω έχει και on line παραγγελία.

 

[renata]

γιατί βρε ρενάτα να μην ράψω;; στην ντουλάπα θα τόχω για ώρα ανάγκης...
π.χ. μπορεί να παντρευτεί καμιά σας να με καλέσει

πριν απο 15 χρόνια απο τα πρώτα μου ταξίδια στο μπαλι
έραψα και εγω ένα μακρύ δερματινο μαυρο παλτό μέχρι τους αστραγάλους..
ήταν τότε πολύ της μόδας και στην ελλάδα πανάκριβο!!
μη νομίζεις ολοι τοχουμε δοκιμάσει..
η μοδα άλλαξε το χαρισα αλλα θυμάμαι ήταν απο τα καλοραμένα ρούχα που έχω φορέσει -το δέρμα τέλειο και μαλακό!!
φυσικά ουτε το μετάνοιωσα και το ευχαριστήθηκα κιόλας!!

 

[FRIDA08]

Ημέρα 13η
Hoi An- Ho Chi Minh City


Στις 06:30 το ταξί που κανονίσαμε μας περίμενε στην είσοδο στου ξενοδοχείου για να μας μεταφέρει στο Da Nang από όπου πήραμε το αεροπλάνο για HCMC.Η πτήση διήρκεσε μία ώρα και 10 λεπτά αλλά πάλι κοιμηθήκαμε από την αρχή μέχρι το τέλος και έτσι το μόνο σχόλιο για τις Vietnam Airlines είναι ότι ήταν on time και οι βαλίτσες βγήκαν γρήγορα.
Πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο για το κέντρο την πόλης, όπου βρησκόταν το ξενοδοχείο μας. Το αεροδρόμιο της HCMC είναι πολύ κοντά στην πόλη, λιγότερο από 8 km και έτσι στο ξενοδοχείο ήμασταν λίγο μετά τις 10:00. Το δωμάτιό μας ήταν έτοιμο και τσεκάραμε αμέσως.
Λίγο αργότερα ήμασταν στους δρόμους της Ho Chi Minh City για να γνωρίσουμε την πόλη. Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι έχει πολύ πιο κοσμοπολίτικο ‘αέρα’ από το Ανόι και ας μην είναι η πρωτεύουσα. Είναι η πρώτη σε πληθυσμό πόλη της χώρας. Αριθμεί περισσότερους από 7 εκατομμύρια κατοίκους και 4.600.000 μηχανάκια, αλλά δεν ακούγονται τόσες κόρνες, ούτε γινόταν τέτοιο μπάχαλο. Ακόμα και το street food ήταν πιο καθαρό και κόσμιο.



Θυμηθήκαμε τα λόγια των δύο νεαρών Βιετναμέζων (δεσποινίδων) που συναντήσαμε στο Hoi An: « Όταν πάτε στη Saigon θα δείτε πως το Βιετνάμ είναι μόνο τυπικά ενωμένο. Στην ουσία είναι 2 διαφορετικές χώρες.» Πραγματικά, ήταν σαν να ήμασταν σε άλλη χώρα. Ο πιο δυτικός τρόπος ζωής των Νοτιοβιετναμέζων ήταν αισθητός με την πρώτη ματιά. Τα μαγαζιά στους δρόμους, τα κόσμια πεζοδρόμια, οι πινακίδες από αγγλικά και γαλλικά ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα πολυκαταστήματα με επώνυμες μάρκες, ακόμη και οι τρόποι των ανθρώπων, μαρτυρούσαν ότι η ένωση νοτίου και βορείου Βιετνάμ δεν ήταν παρά μία πολιτική και καθόλου ουσιαστική πράξη.



Κάναμε πολύ μεγάλη βόλτα και η πρώτη στάση ήταν στο Ben Thanh Market. Μια κλειστή αγορά που μέσα βρίσκεις ό,τι απομίμηση «τραβάει η καρδιά σου». Ακόμη έχει τρόφιμα, λευκά είδη κ.α. Από εκεί κατευθυνθήκαμε στον καθεδρικό ναό Notre Dam και ακριβώς απέναντι στο κεντρικό ταχυδρομείο, απομεινάρια και τα δύο της Γαλλικής αποικιοκρατίας. Από εκεί στο Diamond Plaza, ένα εμπορικό κέντρο με όλες τις μεγάλες εταιρείες, που οι τιμές του ήταν περίπου 10% κάτω σε σχέση με την Ευρώπη.



Το απόγευμα πήγαμε στο Bitexco financial tower. Δεν ήταν δύσκολο να φτάσουμε μέχρι εκεί μια και είναι το ψηλότερο κτήριο της πόλης και είναι ορατό σχεδόν από παντού. Συνολικά οι όροφοί του είναι 69. Αφού πληρώσαμε την είσοδο (8ευρώ/ άτομο), μπήκαμε στο ασανσέρ που μας ανέβασε στον 49ο όροφο. Δύο ορόφους πιο πάνω ετοιμαζόταν το εστιατόριο (τώρα μάλλον θα είναι έτοιμο). Η θέα ήταν πραγματικά όμορφη και η ώρα ήταν η κατάλληλη. Ο ήλιος έδυε και τα φώτα από την πόλη και τις γέφυρες του Saigon River άναβαν. Αρκετή ώρα καθίσαμε εκεί χαζεύοντας την πόλη από όλες τις πλευρές και διαβάζοντας τις σχετικές πληροφορίες.



Μεγάλη βόλτα και πίσω στο ξενοδοχείο. Αύριο μας περιμένουν τα Chu Chi tunnels.

Tips:
1) Το ταξί από το Hoi An μέχρι το αεροδρόμιο του Da Nang κόστισε 15$.
2) Το ταξί από το αεροδρόμιο της HCMC μέχρι το κέντρο της πόλης κόστισε 8$. Μην επιχειρήσετε να το παζαρέψετε, δεν πιάνει. Είπαμε εδώ είναι πιο δυτικά τα πράγματα.
3) Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν το Golden Wind. Κόστος 28$/βραδιά. Κεντρικό, καθαρό, ήσυχο, πολύ εξυπηρετικό προσωπικό. Το μόνο αρνητικό είναι ότι είναι μέσα σε ένα στενό διάδρομο και είναι λίγο δύσκολο να το βρεις αρχικά. Booking.com: Golden Wind Hotel, Ho Chi Minh City, Vietnam - 199 Guest reviews. Book your hotel now!

 

[FRIDA08]

Ημέρα 14η
Saigon- Chu Chi tunnels

Στις 08:00 ακριβώς μας περίμενε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου η ξεναγός από το Hand span για να ξεκινήσουμε την περιήγησή μας στα Chu Chi tunnels. Το γραφείο αυτό οργανώνει ολιγομελή γκρουπ μέχρι 8 άτομα, αλλά τη συγκεκριμένη μέρα εμείς ήμασταν οι μόνοι που είχαμε διαλέξει αυτή την εκδρομή και έτσι είχαμε δικό μας αυτοκίνητο με οδηγό και ξεναγό. Όταν μάλιστα τα αγγλικά της ξεναγού είναι άψογα και το αυτοκίνητο ένα ολοκαίνουριο Honda civic sedan, τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα και η διαδρομή μέχρι τα τούνελ -που είναι περίπου 1:30 ώρα- δεν μας ‘φάνηκε’ καθόλου.
Φτάσαμε και ξεκινήσαμε την ξενάγηση. Το εκπληκτικό αυτό σύμπλεγμα από τούνελ έχει μήκος 258 km και είναι ανεπτυγμένο σε 3 επίπεδα. Οι διαφόρων ειδών παγίδες, οι μυστικές είσοδοι, το σύστημα για να βγαίνει ο καπνός από το μαγείρεμα χιλιόμετρα μακριά και το σύστημα εξαερισμού που μοιάζει με φωλιές από τερμίτες είναι μόνο μερικά από όσα σκέφτηκαν οι Vietcong για να μπορέσουν να επικρατήσουν στον ανταρτοπόλεμο αρχικά ενάντια στους Γάλλους και κατόπιν ενάντια στους Αμερικανούς.



Οι επισκέπτες αν θέλουν μπορούν να μπουν σε ένα από τα τούνελ που είναι πεπλατυμένο κατά 40% για τις ανάγκες των τουριστών. Μπορείς να διανύσεις 40, 60, ή 100 μέτρα. Εγώ που με την κλειστοφοβία δεν έχω καμία σχέση έκανα τα πρώτα 40 μέτρα, ο Β. (πιο θαρραλέος) έκανε τα 100.



Περιπλανηθήκαμε στο χώρο γύρω από τα τούνελ με τους κρατήρες από τις βόμβες, είδαμε και ένα βίντεο 100% πλύση εγκεφάλου από το καθεστώς για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, την επανένωση της χώρας και την κατάσταση σήμερα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.



Στον χώρο υπάρχει επίσης και πεδίο βολής με πραγματικά όπλα. Δεν το δοκιμάσαμε,καθώς, ήταν πολύ πολεμοχαρές για μας, όχι όμως και για τους Αμερικανούς και τους Άραβες που όση ώρα ήμασταν εκεί πλήρωναν με χαρά το εισιτήριο. Από ό,τι μας είπε η ξεναγός μας το δείγμα που είδαμε εμείς ήταν αρκετά αντιπροσωπευτικό. Πολύ σπάνια Ευρωπαίοι, Αυστραλοί, Ασιάτες και Καναδοί θα πάνε στο πεδίο βολής, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς και τους Άραβες που ενθουσιάζονται με την ιδέα. (Τα σχόλια δικά σας).
Στο αυτοκίνητο και πίσω στη HCMC. Στο πρόγραμμα συμπεριλαμβανόταν γεύμα σε τοπικό εστιατόριο το οποίο ήταν εξαιρετικό από κάθε άποψη (για άλλη μια φορά τα εύσημα στο Hand span για την οργάνωση). Το φαγητό ήταν πάρα πολύ ποσοτικά και πολύ νόστιμο. Δοκιμάσαμε διάφορα πιάτα τοπικής κουζίνας, το ένα καλύτερο από το άλλο. Μερικά από αυτά είναι το “Morning glory”, που είναι μια πρασινάδα-δεν ξέρω τι ακριβώς- τηγανιτή, φρέσκα spring rolls με μοσχάρι, μοσχάρι τηγανιτό με κρεμμύδι και lemon grass κ.α..
Μετά το φαγητό με το αυτοκίνητο στο Reunification Place που παλαιότερα ονομαζόταν Independence Place. Ξενάγηση και κουβεντούλα σχετικά με την πραγματικότητα στο Βιετνάμ σήμερα και τον πόλεμο με τους Αμερικανούς με την ξεναγό μας.



Αμέσως μετά στο War Remands Museum. Εδώ ‘σφίχτηκε’ η καρδιά μας. Είχε φωτογραφίες και βίντεο από τα θύματα του πολέμου και έναν ειδικά διαμορφωμένο όροφο για το “Agent orange”, το χημικό που χρησιμοποίησαν οι Αμερικάνοι στην περιοχή και ακόμα και σήμερα προκαλεί τερατογεννέσεις. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι το μουσείο αυτό θα έπρεπε να αποτελεί ύμνο στην ειρήνη και σε εμάς –τουλάχιστον- δεν ‘έβγαλε’ κάτι τέτοιο. Στο αυτοκίνητο και πίσω στο ξενοδοχείο.



Λίγη ξεκούραση και βγήκαμε να δούμε τι θα κάνουμε με την κάμερα που κάτι έπαθε και δεν μπορούσαμε να βγάλουμε την κασέτα. Η γλώσσα για άλλη μια φορά ήταν πρόβλημα. Αφού περιπλανηθήκαμε σε διάφορα μαγαζιά μέχρι να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ψάχναμε για service για να μπορέσουμε να βγάλουμε και όχι να αντιγράψουμε την κασέτα, φτάσαμε στο σωστό μαγαζί.
Η ευρωπαϊκή αισθητική του χώρου, το νούμερο αναμονής αλλά και το γραφείο που μας υποδέχτηκε ο υπάλληλος, όταν ήρθε η σειρά μας, μας έκαναν να πιστέψουμε ότι θα βρίσκαμε άκρη. Αλλά φευ!!! Ο υπάλληλος μας έγνεψε καταφατικά και αρχίσαμε να του εξηγούμε. Παρόλ’ αυτά , αυτός παρέμενε αναντίδραστος. Εγώ να λέω αργά και καθαρά :”Can you remove the cassette, please?” ( Μπορείτε να βγάλετε την κασέτα?)Τίποτα αυτός. Ξανά εγώ : “Cassette- out. Cassette – out”. Πάλι τίποτα αυτός, σαν να μην ήμασταν εκεί. «Μήπως είναι κωφάλαλος;» λέω στον Β (έχω και τις ευαισθησίες μου εγώ με τα ΑΜΕΑ λόγω σπουδών). «Μη λες *^%$%^&^@*» μου λέει. Μετά από πόση ώρα που συνέχιζε το ίδιο σκηνικό, ο υπάλληλος μας δίνει ένα χαρτάκι και ένα στυλό. Γράφουμε και εμείς με κεφαλαία και καθαρά γράμματα: CAN YOU REMOVE THE CASSETTE, PLEASE? Το παίρνει στα χέρια του και με ύφος σαν να ανακάλυψε την Αμερική διαβάζει φωναχτά: “Can you remove the cassette, please?” και μετά “Aaaaaaaaaaaaaaaaa” Κοιταχτήκαμε σαν χαζοί με τον Β. Πήρε την κάμερα σε έναν χώρο μέσα και μετά από 3 λεπτά βγήκε έξω και μας είπε: “No”( και πολύ μας ήταν). Τόση ώρα και τίποτα.
Πήραμε την κάμερα, κάναμε βόλτα, ήπιαμε κοκτεϊλάκι, κάναμε μασαζάκι και πεντικιούρ(εγώ) για να σβήσουμε τον πόνο μας και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Ο Β ‘χειρούργησε’ την κάμερα και τελικά κατάφερε να βγάλει έξω την κασέτα και να την αντικαταστήσει. Με μια μικρή απώλεια: η οθόνη τα έδειχνε όλα μπλε.
Με την ελπίδα να μην ‘γυρίσουμε’ την στρουμφοταινία, μαζέψαμε για άλλη μια φορά τα μπογαλάκια μας γιατί την επόμενη μέρα το πρωί θα ξεκινήσουμε για το δέλτα του Μεκόνγκ. Το όνειρο για χαλαρό ξύπνημα το αφήσαμε για κάποιο άλλο ταξίδι.

Tips:
1) Η εκδρομή στα Chu Chi tunnels ήταν με το Hand span και κόστισε 44ευρώ/άτομο (μεταφορές, είσοδοι, ξεναγήσεις, αυτοκίνητο, φαγητά, εκτός από ποτά).
2) Το foot massage 30’ κόστισε 3$ και pedicure 3$.
3) Στη Σαϊγκόν ψάξαμε να αγοράσουμε άλλη κάμερα αλλά οι τιμές ήταν πολύ υψιλές. Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και με τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά

 

[FRIDA08]

Ημέρα 15η
Mekong delta- Kan Tho

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 06:40 και στις 08:00 ακριβώς μας περίμενε στη ρεσεψιόν ο ξεναγός μας για την περιήγησή μας στο δέλτα του Μεκόνγκ, του ποταμού που πηγάζει από το Θιβέτ, διασχίζει την Κίνα, το Μιανμάρ, το Λάος, την Ταϊλάνδη, την Καμπότζη και εκβάλλει στο νότιο Βιετνάμ. Σήμερα ήμασταν σε ένα μίνι βαν μαζί με ένα ακόμη ζευγάρι από την Αυστραλία, τον Ε και την J, που αποδείχτηκαν πολύ ευχάριστη παρέα.



Μετά από δύο ώρες οδήγηση φτάσαμε στον ποταμό και πήραμε μια βάρκα που μας μετέφερε στο Dragon island. Εκεί κατεβάσαμε τα ποδήλατα από τη βάρκα και κάναμε μια ωραία βόλτα στο νησί για μιάμιση περίπου ώρα με ενδιάμεσες στάσεις για χυμό από ζαχαροκάλαμο και φωτογραφίες.



Άνθρωποι και ποδήλατα πίσω στη βάρκα, όπου μας περίμενε μια ανοιγμένη καρύδα για τον καθένα. Μέχρι να την πιούμε αποβιβαστήκαμε στο νησί της Χελώνας για να επισκεφτούμε μια φάρμα με μέλισσες και να δοκιμάσουμε το γευστικότατο –κατά κοινή ομολογία- τσάι με πολύ πολύ μέλι. Δοκιμάσαμε και βασιλικό πολτό και καραμέλες από καρύδα που φτιάχνανε οι ντόπιες γυναίκες. Στην ίδια φάρμα πάνω σε ένα τραπεζάκι άραζε και ένας πύθωνας. Οι Αυστραλοί βγαίνανε περιχαρείς φωτογραφίες με τον πύθωνα τυλιγμένο στο λαιμό τους, εμένα είχε παγώσει το αίμα μου, ο Β τον άγγιξε λίγο με το χέρι του.



Στη συνέχεια, ανεβήκαμε σε ένα κάρο και πήγαμε σε μια φάρμα, όπου καλλιεργούσαν όλα τα τοπικά-τροπικά φρούτα τα οποία με ευχαρίστηση δοκιμάσαμε. Ο Τ. , ο ξεναγός μας, μας έδειξε πως είναι από σπόροι, μετά φυτά και τέλος φρούτα. Οι γεύσεις ήταν πάρα πολλές, περίεργες και αλησμόνητα νόστιμες.
Λίγο περπάτημα μέσα στη φάρμα και ξαναφτάσαμε στην όχθη του ποταμού. Εκεί μας περίμεναν δύο μικρά ξύλινα βαρκάκια. Επιβιβαστήκαμε με τον Β. σε ένα από αυτά και πλεύσαμε μέσα στον Mekong Amazon. Η βλάστηση οργιαστική και η απουσία του ήχου της μηχανής από τη βάρκα μετέτρεψε τα 30 λεπτά της περιήγησής μας σε πρωτόγνωρη εμπειρία.



Στο τέλος της διαδρομής μας περίμενε η μεγάλη βάρκα που μας οδήγησε σε ένα άλλο νησί για φαγητό. Φάγαμε Elephant ear fish, που μια κοπέλα το καθάριζε μπροστά μας και το τύλιγε σε φρέσκο spring roll από ρύζι, γαρίδες, τηγανιτό ρύζι και πολλά άλλα. Για άλλη μια φορά το φαγητό ήταν καταπληκτικό.
Η βάρκα μας οδήγησε πίσω στην αποβάθρα, όπου μας περίμενε το μίνι βαν. Μετά από 2 ώρες οδήγηση φτάσαμε στο Can Tho. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο Kim Lan (που στα βιετναμέζικα σημαίνει χρυσό ζώο) και βγήκαμε να γνωρίσουμε την πόλη. Βόλτα στην όχθη του Mekong, φαγάκι και πίσω στο ξενοδοχείο.

Tips:
1) Για την εκδρομή Mekong- Phnom Penh εμπιστευτήκαμε για άλλη μια φορά το Hand span και καλά κάναμε. Το κόστος για την εκδρομή (2 διανυκτερεύσεις και όλα πληρωμένα εκτός από δείπνα, ποτά και βίζα εισόδου στην Καμπότζη) ήταν 215$/ άτομο μετά από την έκπτωση 10% γιατί είχαμε κάνει μαζί και άλλες εκδρομές. Η οργάνωση ήταν άψογη, το φαγητό και τα καταλύματα σε πολύ καλό επίπεδο.

 

[dim kyr]

Αχχχχχ...... αγαπημένη ΝΑ Ασία....

 

[FRIDA08]

Ημέρα 16η
Can Tho- Chau Doc

Ξυπνήσαμε στις 06:10 για να μπορέσουμε να είμαστε νωρίς σε μία από τις μεγαλύτερες πλωτές αγορές της ΝΑ Ασίας. Πολλές βάρκες πουλούσαν σε χονδρική, δηλαδή από 5kg και πάνω, την πραμάτεια τους. Πάνω σε ένα στύλο από μπαμπού είχαν δεμένο το προϊόν που πουλούσαν για να διακρίνεται από τις υπόλοιπες βάρκες. Όμορφες εικόνες. 97759375946 φωτογραφίες και μετά αποβιβαστήκαμε στην τοπική αγορά του Can Tho.



Εκείνο ήταν σοκ. Το χαμογελαστό 3χρονο κοριτσάκι που έτρεχε πέρα δώθε στην αποβάθρα κρατώντας από ένα φίδι στο κάθε χέρι, μας προϊδέασε για το τι θα βλέπαμε πιο μέσα. Όλου του κόσμου τα καλά –και όχι μόνο- πωλούνταν εκεί πέρα. Ζωντανά-γδαρμένα βατράχια, ποντίκια (για φαγητό), φίδια, νερόφιδα, καβούρια, ζωντανά ψάρια μέσα σε λεκάνες με νερό που για να τα σκοτώσουν τα χτυπούσαν επιτόπου στο κεφάλι, ένα πράγμα σαν ζελέ που το φτιάχνουν από αίμα πάπιας, εντόσθια, κρέατα (εκτός ψυγείου φυσικά ), μαζί με φρούτα, λαχανικά, εσώρουχα, λευκά είδη, έντομα κάθε λογής και ό,τι άλλο βάζει ο νους σου.



Μετά από όλες αυτές τις εικόνες πίσω στο Can Tho. Γεύμα σε ένα όμορφο εστιατόριο δίπλα στο ποτάμι παρέα με τις σκέψεις για το από πού προμηθεύονται τις πρώτες ύλες και μετά στο mini van και σε 2.5 ώρες ήμασταν στο Chau Doc, μια μικρή πόλη στις όχθες του Mekong δίπλα στα σύνορα με την Καμπότζη. Βολτίτσα το απόγευμα για να γνωρίσουμε την πόλη, που δεν είχε και πολλά να πει, φαγητό σε πλωτό εστιατόριο στο Mekong και πίσω στο ξενοδοχείο.



Ανοίγω την τηλεόραση να χαζέψουμε όσο πακετάραμε για πολλοστή φορά τα πράγματα. Η γλώσσα άγνωστη, αλλά οι εικόνες γνωστές. Αφήσαμε το πακετάρισμα και κοιτούσαμε στην οθόνη. Ήταν μια εκπομπή ενός βιετναμέζικου καναλιού με θέμα την Σαντορίνη. Από την ώρα που το πετύχαμε διήρκεσε άλλα 20 λεπτά. Και σ’ αυτή τη γωνιά της γης, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, νιώσαμε περηφάνια αλλά και ντροπή όταν είδαμε το πλάνο με την Βιετναμέζα δημοσιογράφο να κουνά αρνητικά το κεφάλι της πέρα- δώθε έξω από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου στο Ακρωτήρι. Δεν ξέρω αν αυτό που έλεγε στην πραγματικότητα είναι πως ο χώρος παραμένει κλειστός εδώ και χρόνια εξ’ αιτίας της κατάρρευσης ενός στεγάστρου, αλλά για μένα το νεύμα έφτανε για να μου θυμίσει την πραγματικότητα.
Αύριο θα περάσουμε στην Καμπότζη. Goodnight Vietnam!!!



Tips:

1) Προσοχή στο νερό. Πίνετε μόνο εμφιαλωμένο μπουκαλάκια σφραγισμένα με ταινία.
2) Πριν αλλάξετε χρήματα ρωτήστε σε 2-3 διαφορετικά σημεία, πραγματικά μπορείτε να βρείτε μεγάλες διαφορές. Μην αλλάζετε χρήματα σε πλανόδιους στο δρόμο.
3) Όλα τα ξενοδοχεία που μείναμε στο Βιετνάμ δεχόταν εξόφληση με χρεωστική κάρτα χωρίς προμήθεια. Είναι μια καλή εκδοχή για να μην κουβαλάτε μετρητά.
4) Αν είστε μυγιάγγιχτοι μην πάτε στο Βιετνάμ. Τουλάχιστον όχι εκεί που πήγαμε εμείς. Η καθαριότητα δεν είναι το φόρτε τους, ειδικά στους δημόσιους χώρους.

 

[pattyyy]

Εξαιρετική αφήγηση μιας τόσο ενδιαφέρουσας ιστορίας! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!