varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.148
- Likes
- 10.961
Τέσσερα νησιά· ισάριθμοι κρυμμένοι θησαυροί στη μέση -κυριολεκτικά- του ωκεανού.
Η Αφρική αλλιώς!
Κείμενο, Φωτογραφίες: Δημήτρης Τζιμέας
Φτάνοντας στην Πράια, την πρωτεύουσα του Πράσινου Ακρωτηρίου, βρίσκεσαι σε μια απρόσμενη αναζήτηση, καθώς ψάχνεις να βρεις και το «Πράσινο» και το «Ακρωτήρι»! Η αλήθεια είναι ότι πολλές αντικρουόμενες περιηγήσεις έχουν γραφτεί γι' αυτό το σύμπλεγμα νησιών στη μέση κυριολεκτικά του Ατλαντικού, χωρίς καμία να είναι απαραιτήτως εσφαλμένη. Το όνομά του και μόνο είναι άκρως παραπλανητικό, αλλά η πραγματική αιτία αυτής της απρόσμενης έκπληξης βρίσκεται στο διαφορετικό πρόσωπο που κρύβει καθένα από αυτά τα νησιά. Ενα είναι το σίγουρο: το Πράσινο Ακρωτήρι είναι γεμάτο εκπλήξεις και ξέρει να τις κρύβει καλά! Τέσσερις σταθμοί μάς ξεδίπλωσαν σιγά-σιγά τους κρυμμένους θησαυρούς του…
ΣΑΝΤΙΑΓΟ - Η ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ
Η Πράια, η πρωτεύουσα, βρίσκεται στο Σαντιάγο, το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος. Οι πρώτες εικόνες δίνουν αμέσως την εντύπωση ότι το τοπίο και οι άνθρωποί του εναρμονίζονται πλήρως με τη θέση του νησιού, κάπου μεταξύ Ευρώπης, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής. Στην Πράια δεσπόζει το «Πλατό», ένας επίπεδος ορεινός όγκος, όπου έχει στριμωχτεί όλη η δραστηριότητα της πρωτεύουσας. Το Πράσινο Ακρωτήρι γνωρίζει μια συνεχή πρόοδο και ανάπτυξη τις τελευταίες δεκαετίες, μακριά από τις εμφύλιες διαμάχες που μαστίζουν την αφρικανική ήπειρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν παντού στο κέντρο της πόλης βλέπεις τοιχογραφίες με μηνύματα ενάντια στο ρατσισμό, στη βία, στον πόλεμο, μέχρι και για το «ευ αγωνίζεσθαι»! Οι Καποβερντιάνοι έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν σε αυτά τα μηνύματα με προσδόκιμο ζωής στα 71 χρόνια, σχεδόν το διπλάσιο από κάθε χώρα της υποσαχάριας Αφρικής, ιδιαίτερα χαμηλό αναλφαβητισμό και με κατά κεφαλήν εισόδημα να εμφανίζεται στις πρώτες θέσεις της Αφρικής.
Περπατώντας στους δρόμους της Πράια, καταλαβαίνεις πως δεν έχεις πολλά… καθήκοντα ως επισκέπτης, παρά μόνο να απολαύσεις τους αργούς ρυθμούς της πόλης, να μιλήσεις με τον κόσμο στα καφέ της Praça 11 Maio, να καθίσεις για φαγητό στην Gampoa ή στο Madirense και το βράδυ όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην ιστορική Quintal de Musica. Αυτός ο ιστορικός χώρος, που με ελάχιστες εξαιρέσεις έχει κάθε βράδυ ένα ξεχωριστό μουσικό event, έχει κατά καιρούς φιλοξενήσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της αφρικανικής μουσικής. Τις καθημερινές, προς το τέλος της βραδιάς, εκτός από τα προγραμματισμένα μουσικά σχήματα, στη σκηνή ανεβαίνουν και πολλοί άλλοι τοπικοί μουσικοί κάτω από τις επευφημίες του κοινού. Σίγουρα μια βραδιά στην Quintal de Musica θα σας βάλει για τα καλά στο κλίμα αυτού του νησιού.
Οχι πολύ μακριά από την Πράια βρίσκεται η Cidade Velha, ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Η πρώτη αποικιοκρατική πόλη που χτίστηκε στους τροπικούς δεν είναι γνωστή τόσο για τους πολυάριθμους ναούς της και για το κάστρο που δεσπόζει στην κορυφή του βράχου, όσο για τον θλιβερό ρόλο που έπαιξε στο δουλεμπόριο. Η Ribeira Grande, όπως ήταν το αρχικό της όνομα, ιδρύθηκε το 1462 από τους Πορτογάλους και αποτέλεσε τον κυριότερο σταθμό μεταφοράς σκλάβων από τη Σιέρα Λεόνε προς τη Βραζιλία και την Καραϊβική. Η στρατηγική της θέση αποτέλεσε και αιτία σφοδρών επιθέσεων από όλους όσοι φιλοδοξούσαν να ελέγξουν το εμπόριο μεταξύ των αποικιών και της Ευρώπης: Αγγλους, Γάλλους, Ισπανούς και κυρίως πειρατές, από τους οποίους καταστράφηκε και λεηλατήθηκε τελικά το 1712. Τα περισσότερα μνημεία της πόλης είναι ήδη ανακαινισμένα ή βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της συντήρησης. Στο κάστρο αξίζει πραγματικά να δείτε ένα μικρό, όμως άκρως ενημερωτικό, βίντεο για την ιστορία της πόλης, ενώ στο ειδικά διαμορφωμένο καφέ θα απολαύσετε κάτι δροσιστικό ως ελάχιστη ανταμοιβή για τη μισάωρη ανάβαση του λόφου κάτω από τον τροπικό ήλιο!
Στην κεντρική πλατεία του χωριού δεσπόζει μια μαρμάρινη στήλη, το Pelourinho, σύμβολο «δικαιοσύνης, δικαιωμάτων και ελευθερίας». Κατασκευάστηκε το 1512 και αποτέλεσε σημείο δημόσιων εκτελέσεων και απονομής δικαιοσύνης για πολλούς αιώνες. Από την Praça do Pelourinho μπορεί κανείς να πάρει το φοινικόφυτο φαράγγι που βγάζει στη Rua de Banana, το Δρόμο της Μπανάνας, ο οποίος φέρει τον τίτλο του πρώτου ευρωπαϊκού δρόμου που κατασκευάστηκε στην Αφρική. Από εκεί μπορεί κανείς να επισκεφτεί τον φραγκισκανικό ναό, χτισμένο το 1712, και να αφήσει το νου του να φανταστεί μυθικές μορφές, όπως αυτές του Βάσκο ντα Γκάμα και του Χριστόφορου Κολόμβου να καταστρώνουν σχέδια για την εξερεύνηση ενός άγνωστου νέου κόσμου!
ΣΑΟ ΒΙΣΕΝΤ - Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ
Μετά τις απαραίτητες ημέρες εγκλιματισμού στο Σαντιάγο, ξεκίνησε το ταξίδι για το Σάο Βισέντ. Οι αποστάσεις μεταξύ των νησιών δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες, ωστόσο ο περισσότερος κόσμος μετακινείται με αεροπλάνο. Προφανώς, η επίδραση των ιστοριών των μεγάλων θαλασσοπόρων ήταν αρκετά μεγάλη για να δελεάσει με ένα ταξίδι με πλοίο. Εξάλλου, πόσο εύκολα συναντά κανείς ευκαιρίες για μια κρουαζιέρα στον Ατλαντικό; Φτάνοντας στο λιμάνι, διαπίστωσα την απλή αιτία γιατί όλοι προτιμούν το αεροπλάνο! Ενα σύννεφο από κόσμο, φορτηγά, εμπορεύματα και γερανούς δεν ήταν σίγουρα η καλύτερη εκκίνηση για μια τέτοια κρουαζιέρα, ιδίως όταν συνοδευόταν από μια οκτάωρη καθυστέρηση! Εφτασε στο σημείο να συζητιέται και συνολικά το θέμα της αναχώρησης του πλοίου, δηλαδή αν θα έφευγε το ίδιο βράδυ ή κάποια άλλη μέρα. Παρ' όλα αυτά, όταν τελικά το πλοίο ξεκίνησε, ο υγρός τροπικός αέρας και τα τραγούδια των Καποβερντιάνων στο κατάστρωμα έδωσαν στην κρουαζιέρα την αναμενόμενη μαγεία της. Μετά, βέβαια, όλη η μαγεία κάτω από τον έναστρο ουρανό έμελλε να χαλάσει, όταν τα κύματα σηκώνονταν σχεδόν μέχρι το ύψος του καταστρώματος. Ηταν σίγουρα μια περιπέτεια για δυνατά νεύρα, αν όχι για δυνατά στομάχια. Τελικά, για μια απόσταση περίπου όσο Πειραιάς - Χανιά, κάναμε ούτε λίγο ούτε πολύ… 18 ώρες!
Μπαίνοντας στο Μιντέλο, την πρωτεύουσα του Σάο Βισέντ, αποκτάς μια τελείως διαφορετική άποψη για το Πράσινο Ακρωτήρι· έχει μια εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Το Σάο Βισέντ θεωρείται η καρδιά της τοπικής κουλτούρας. Πατρίδα της Σεζάρια Εβόρα και πολλών άλλων λιγότερο διεθνώς γνωστών μουσικών, το Μιντέλο συγκεντρώνει όλη την καλλιτεχνική κίνηση της χώρας. Δεν πήρε πολύ χρόνο για να το διαπιστώσουμε. Επειτα από μια μικρή βόλτα στην πόλη, μουσικές ακούγονταν από όλους τους δρόμους και μέσα από τα δαιδαλώδη στενά εμφανίστηκε η Τσι Τσι Λα. Η Τσι Τσι Λα είναι ένα από τα πολιτιστικά κέντρα που έχουν ξεφυτρώσει στις γειτονιές του Μιντέλο. Ενα πρώην εγκαταλελειμμένο σπίτι ανακαινίστηκε από τη γειτονιά και τώρα λάμπει κατακόκκινο, δίνοντας χώρο για εικαστικά και όχι μόνο δρώμενα. Τη συγκεκριμένη μέρα είχε συναυλίες και από τις 5 το απόγευμα η πλατεία είχε γεμίσει με μουσικά όργανα. Μέχρι το βράδυ είχαν παρελάσει από τη σκηνή ένα σωρό μουσικά σχήματα, παίζοντας από τα παραδοσιακά «μόρνα» μέχρι R 'n' B!
Ξεκινώντας έτσι, οι μέρες στο Μιντέλο κύλησαν ήρεμα, με βόλτες στο Palacio de Presidente, στο Centro Cultural do Mindelo, στην Praça Amilcar Cabral με πολλή μουσική και απρόσμενες γνωριμίες, όπως αυτή στο Café Lisboa, που παραλίγο να αλλάξει τελείως τα αρχικά σχέδια του ταξιδιού. Το Μιντέλο όπως και τα άλλα λιμάνια αποτελούν σημείο τροφοδοσίας για πολλούς επίδοξους ιστιοπλόους, μακρινούς απογόνους του Κολόμβου, που κατευθύνονται στη Λατινική Αμερική. Ετσι, μετά από λίγες μέρες θα έφευγε ένα ιστιοπλοϊκό, που αναζητούσε επίδοξους ναύτες για να διαμοιραστούν τα έξοδα για Κούβα, με αναμενόμενο χρόνο άφιξης τις δύο εβδομάδες (εκτός απροόπτου!). Βέβαια, η πρώτη εμπειρία στα νερά του Ατλαντικού ήταν άκρως διδακτική, οπότε, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, αντί για Κούβα, η επόμενη στάση αποφασίστηκε να είναι το Σάο Αντάο, μερικές μόνο ώρες από το Σάο Βισέντ.
Η Αφρική αλλιώς!
Κείμενο, Φωτογραφίες: Δημήτρης Τζιμέας
Φτάνοντας στην Πράια, την πρωτεύουσα του Πράσινου Ακρωτηρίου, βρίσκεσαι σε μια απρόσμενη αναζήτηση, καθώς ψάχνεις να βρεις και το «Πράσινο» και το «Ακρωτήρι»! Η αλήθεια είναι ότι πολλές αντικρουόμενες περιηγήσεις έχουν γραφτεί γι' αυτό το σύμπλεγμα νησιών στη μέση κυριολεκτικά του Ατλαντικού, χωρίς καμία να είναι απαραιτήτως εσφαλμένη. Το όνομά του και μόνο είναι άκρως παραπλανητικό, αλλά η πραγματική αιτία αυτής της απρόσμενης έκπληξης βρίσκεται στο διαφορετικό πρόσωπο που κρύβει καθένα από αυτά τα νησιά. Ενα είναι το σίγουρο: το Πράσινο Ακρωτήρι είναι γεμάτο εκπλήξεις και ξέρει να τις κρύβει καλά! Τέσσερις σταθμοί μάς ξεδίπλωσαν σιγά-σιγά τους κρυμμένους θησαυρούς του…
ΣΑΝΤΙΑΓΟ - Η ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ
Η Πράια, η πρωτεύουσα, βρίσκεται στο Σαντιάγο, το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος. Οι πρώτες εικόνες δίνουν αμέσως την εντύπωση ότι το τοπίο και οι άνθρωποί του εναρμονίζονται πλήρως με τη θέση του νησιού, κάπου μεταξύ Ευρώπης, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής. Στην Πράια δεσπόζει το «Πλατό», ένας επίπεδος ορεινός όγκος, όπου έχει στριμωχτεί όλη η δραστηριότητα της πρωτεύουσας. Το Πράσινο Ακρωτήρι γνωρίζει μια συνεχή πρόοδο και ανάπτυξη τις τελευταίες δεκαετίες, μακριά από τις εμφύλιες διαμάχες που μαστίζουν την αφρικανική ήπειρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν παντού στο κέντρο της πόλης βλέπεις τοιχογραφίες με μηνύματα ενάντια στο ρατσισμό, στη βία, στον πόλεμο, μέχρι και για το «ευ αγωνίζεσθαι»! Οι Καποβερντιάνοι έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν σε αυτά τα μηνύματα με προσδόκιμο ζωής στα 71 χρόνια, σχεδόν το διπλάσιο από κάθε χώρα της υποσαχάριας Αφρικής, ιδιαίτερα χαμηλό αναλφαβητισμό και με κατά κεφαλήν εισόδημα να εμφανίζεται στις πρώτες θέσεις της Αφρικής.
Περπατώντας στους δρόμους της Πράια, καταλαβαίνεις πως δεν έχεις πολλά… καθήκοντα ως επισκέπτης, παρά μόνο να απολαύσεις τους αργούς ρυθμούς της πόλης, να μιλήσεις με τον κόσμο στα καφέ της Praça 11 Maio, να καθίσεις για φαγητό στην Gampoa ή στο Madirense και το βράδυ όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην ιστορική Quintal de Musica. Αυτός ο ιστορικός χώρος, που με ελάχιστες εξαιρέσεις έχει κάθε βράδυ ένα ξεχωριστό μουσικό event, έχει κατά καιρούς φιλοξενήσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της αφρικανικής μουσικής. Τις καθημερινές, προς το τέλος της βραδιάς, εκτός από τα προγραμματισμένα μουσικά σχήματα, στη σκηνή ανεβαίνουν και πολλοί άλλοι τοπικοί μουσικοί κάτω από τις επευφημίες του κοινού. Σίγουρα μια βραδιά στην Quintal de Musica θα σας βάλει για τα καλά στο κλίμα αυτού του νησιού.
Οχι πολύ μακριά από την Πράια βρίσκεται η Cidade Velha, ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Η πρώτη αποικιοκρατική πόλη που χτίστηκε στους τροπικούς δεν είναι γνωστή τόσο για τους πολυάριθμους ναούς της και για το κάστρο που δεσπόζει στην κορυφή του βράχου, όσο για τον θλιβερό ρόλο που έπαιξε στο δουλεμπόριο. Η Ribeira Grande, όπως ήταν το αρχικό της όνομα, ιδρύθηκε το 1462 από τους Πορτογάλους και αποτέλεσε τον κυριότερο σταθμό μεταφοράς σκλάβων από τη Σιέρα Λεόνε προς τη Βραζιλία και την Καραϊβική. Η στρατηγική της θέση αποτέλεσε και αιτία σφοδρών επιθέσεων από όλους όσοι φιλοδοξούσαν να ελέγξουν το εμπόριο μεταξύ των αποικιών και της Ευρώπης: Αγγλους, Γάλλους, Ισπανούς και κυρίως πειρατές, από τους οποίους καταστράφηκε και λεηλατήθηκε τελικά το 1712. Τα περισσότερα μνημεία της πόλης είναι ήδη ανακαινισμένα ή βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της συντήρησης. Στο κάστρο αξίζει πραγματικά να δείτε ένα μικρό, όμως άκρως ενημερωτικό, βίντεο για την ιστορία της πόλης, ενώ στο ειδικά διαμορφωμένο καφέ θα απολαύσετε κάτι δροσιστικό ως ελάχιστη ανταμοιβή για τη μισάωρη ανάβαση του λόφου κάτω από τον τροπικό ήλιο!
Στην κεντρική πλατεία του χωριού δεσπόζει μια μαρμάρινη στήλη, το Pelourinho, σύμβολο «δικαιοσύνης, δικαιωμάτων και ελευθερίας». Κατασκευάστηκε το 1512 και αποτέλεσε σημείο δημόσιων εκτελέσεων και απονομής δικαιοσύνης για πολλούς αιώνες. Από την Praça do Pelourinho μπορεί κανείς να πάρει το φοινικόφυτο φαράγγι που βγάζει στη Rua de Banana, το Δρόμο της Μπανάνας, ο οποίος φέρει τον τίτλο του πρώτου ευρωπαϊκού δρόμου που κατασκευάστηκε στην Αφρική. Από εκεί μπορεί κανείς να επισκεφτεί τον φραγκισκανικό ναό, χτισμένο το 1712, και να αφήσει το νου του να φανταστεί μυθικές μορφές, όπως αυτές του Βάσκο ντα Γκάμα και του Χριστόφορου Κολόμβου να καταστρώνουν σχέδια για την εξερεύνηση ενός άγνωστου νέου κόσμου!
ΣΑΟ ΒΙΣΕΝΤ - Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ
Μετά τις απαραίτητες ημέρες εγκλιματισμού στο Σαντιάγο, ξεκίνησε το ταξίδι για το Σάο Βισέντ. Οι αποστάσεις μεταξύ των νησιών δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες, ωστόσο ο περισσότερος κόσμος μετακινείται με αεροπλάνο. Προφανώς, η επίδραση των ιστοριών των μεγάλων θαλασσοπόρων ήταν αρκετά μεγάλη για να δελεάσει με ένα ταξίδι με πλοίο. Εξάλλου, πόσο εύκολα συναντά κανείς ευκαιρίες για μια κρουαζιέρα στον Ατλαντικό; Φτάνοντας στο λιμάνι, διαπίστωσα την απλή αιτία γιατί όλοι προτιμούν το αεροπλάνο! Ενα σύννεφο από κόσμο, φορτηγά, εμπορεύματα και γερανούς δεν ήταν σίγουρα η καλύτερη εκκίνηση για μια τέτοια κρουαζιέρα, ιδίως όταν συνοδευόταν από μια οκτάωρη καθυστέρηση! Εφτασε στο σημείο να συζητιέται και συνολικά το θέμα της αναχώρησης του πλοίου, δηλαδή αν θα έφευγε το ίδιο βράδυ ή κάποια άλλη μέρα. Παρ' όλα αυτά, όταν τελικά το πλοίο ξεκίνησε, ο υγρός τροπικός αέρας και τα τραγούδια των Καποβερντιάνων στο κατάστρωμα έδωσαν στην κρουαζιέρα την αναμενόμενη μαγεία της. Μετά, βέβαια, όλη η μαγεία κάτω από τον έναστρο ουρανό έμελλε να χαλάσει, όταν τα κύματα σηκώνονταν σχεδόν μέχρι το ύψος του καταστρώματος. Ηταν σίγουρα μια περιπέτεια για δυνατά νεύρα, αν όχι για δυνατά στομάχια. Τελικά, για μια απόσταση περίπου όσο Πειραιάς - Χανιά, κάναμε ούτε λίγο ούτε πολύ… 18 ώρες!
Μπαίνοντας στο Μιντέλο, την πρωτεύουσα του Σάο Βισέντ, αποκτάς μια τελείως διαφορετική άποψη για το Πράσινο Ακρωτήρι· έχει μια εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Το Σάο Βισέντ θεωρείται η καρδιά της τοπικής κουλτούρας. Πατρίδα της Σεζάρια Εβόρα και πολλών άλλων λιγότερο διεθνώς γνωστών μουσικών, το Μιντέλο συγκεντρώνει όλη την καλλιτεχνική κίνηση της χώρας. Δεν πήρε πολύ χρόνο για να το διαπιστώσουμε. Επειτα από μια μικρή βόλτα στην πόλη, μουσικές ακούγονταν από όλους τους δρόμους και μέσα από τα δαιδαλώδη στενά εμφανίστηκε η Τσι Τσι Λα. Η Τσι Τσι Λα είναι ένα από τα πολιτιστικά κέντρα που έχουν ξεφυτρώσει στις γειτονιές του Μιντέλο. Ενα πρώην εγκαταλελειμμένο σπίτι ανακαινίστηκε από τη γειτονιά και τώρα λάμπει κατακόκκινο, δίνοντας χώρο για εικαστικά και όχι μόνο δρώμενα. Τη συγκεκριμένη μέρα είχε συναυλίες και από τις 5 το απόγευμα η πλατεία είχε γεμίσει με μουσικά όργανα. Μέχρι το βράδυ είχαν παρελάσει από τη σκηνή ένα σωρό μουσικά σχήματα, παίζοντας από τα παραδοσιακά «μόρνα» μέχρι R 'n' B!
Ξεκινώντας έτσι, οι μέρες στο Μιντέλο κύλησαν ήρεμα, με βόλτες στο Palacio de Presidente, στο Centro Cultural do Mindelo, στην Praça Amilcar Cabral με πολλή μουσική και απρόσμενες γνωριμίες, όπως αυτή στο Café Lisboa, που παραλίγο να αλλάξει τελείως τα αρχικά σχέδια του ταξιδιού. Το Μιντέλο όπως και τα άλλα λιμάνια αποτελούν σημείο τροφοδοσίας για πολλούς επίδοξους ιστιοπλόους, μακρινούς απογόνους του Κολόμβου, που κατευθύνονται στη Λατινική Αμερική. Ετσι, μετά από λίγες μέρες θα έφευγε ένα ιστιοπλοϊκό, που αναζητούσε επίδοξους ναύτες για να διαμοιραστούν τα έξοδα για Κούβα, με αναμενόμενο χρόνο άφιξης τις δύο εβδομάδες (εκτός απροόπτου!). Βέβαια, η πρώτη εμπειρία στα νερά του Ατλαντικού ήταν άκρως διδακτική, οπότε, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, αντί για Κούβα, η επόμενη στάση αποφασίστηκε να είναι το Σάο Αντάο, μερικές μόνο ώρες από το Σάο Βισέντ.
Last edited by a moderator:
