Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Παναμάς Ποτάμια και ζούγκλα

[travelbreak]

Δεν κρατιέμαι και θέλω να σας δείξω τον ενθουσιασμό μου με την επίσκεψη που κάναμε στο Τικάλ. Έτσι στο καπάκι συνεχίζω την ιστορία μου με μνημεία και πυραμίδες. Λίγα λόγια και πολλές εικόνες.

Επίσκεψη στον τεράστιο Αρχαιολογικό Χώρο Τικάλ

Από τις 6:00 το πρωί πήγαμε στον αρχαιολογικό χώρο του Τικάλ. Μέχρι τις 9:00 που κάναμε βόλτες, υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι που τριγυρνούσαν στις πυραμίδες. Μετά τις 9:00 έρχονται τα πλήθη με τουριστικά λεωφορεία και ΙΧ. Και πάλι όμως δεν είναι και τόσο πολλοί οι άνθρωποι αυτή την εποχή. Έκανε ζέστη και σπανίως εμφανιζόταν κανένα σύννεφο για να μας χαρίσει λίγη δροσιά. Βέβαια έχει τόσο πολλά δένδρα εκεί, που μπορείς να είσαι πολύ χρόνο κάτω από τη σκιά τους. Όμως όταν έχεις και ένα σύννεφο μπροστά από τον ήλιο έχεις και λίγη δροσιά.
Στο χώρο έχει πολλές πυραμίδες που δεν τις έχουν σκάψει ακόμα. Μου άρεσαν πολύ για το μυστήριο που κρύβουν:

Στην αρχή εμένα ο χώρος δεν με είχε ενθουσιάσει. Ίσως οφείλεται στο ότι αποφασίσαμε να τρέξουμε στο πιο μακρινό τέμπλο και συγκεκριμένα το IV, για να ανέβουμε και να δούμε το χώρο από ψηλά. Είναι το υψηλότερο, αλλά όχι και με μεγάλη διαφορά από μερικά άλλα. Εμείς είπαμε να πάμε εκεί όταν θα ήμασταν ξεκούραστοι. Ήταν όμως και το πιο μακρινό από την είσοδο. Ήταν ωραία αλλά από εκεί επάνω δεν φαινόταν και τόσο καλά όλες οι πυραμίδες και η ποικιλία τους. Συν το ότι μέχρι να φτάσουμε εκεί δεν είχαμε δει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.

Νάτο:

Προχωρώντας όμως αργότερα με τη χρήση ενός χάρτη, καταλάβαμε πόσο υπέροχος και τεράστιος είναι αυτός ο χώρος. Γυρνούσαμε σε σημαντικές αλλά και λιγότερο σημαντικές πυραμίδες και χώρους μέχρι τις 12:30 που γυρίσαμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε λίγο.

Στην Gran Plaza:

Στις δύο φύγαμε από το δωμάτιο με σκοπό να πάμε να δούμε τα δύο μουσεία. Όμως έπρεπε να έχουμε αγοράσει στην είσοδο του πάρκου την προηγούμενη μέρα τα εισιτήρια ακόμα και για αυτά. Αυτό εκεί δεν μου το είχαν πει, αλλά δεν μας πείραξε γιατί μπήκαμε κατευθείαν πάλι στον αρχαιολογικό χώρο να δούμε μερικά μνημεία που δεν τα είχαμε δει το πρωί, επειδή αυτά τα μνημεία βρίσκονταν λίγο απομακρυσμένα. Ήταν τόσο πολλά που παραλίγο να μην τα δούμε και όλα. Ο χώρος είναι ανοιχτός από τις 6:00 το πρωί μέχρι τις 6:00 το απόγευμα. Εμείς ήμασταν μέσα τις 10 από αυτές τις 12 ώρες και πάλι δεν προλάβαμε να τα δούμε αναλυτικά. Ήταν μία απόλαυση γιατί είδαμε τα πιο πολλά μνημεία. Ανεβήκαμε σε όποιο σημείο και να βρήκαμε σκαλιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις λόγω της ζέστης. Βέβαια κουραστήκαμε πάρα πολύ και πιστεύω ότι ήπιαμε πέντε με έξι λίτρα νερό ο καθένας μας αυτή τη μέρα.

Μετά τις 18:00 πήγαμε πάλι στο ξενοδοχείο χαλαρά αφού δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε. Δηλαδή τα ίδια με την προηγούμενη μέρα. Σε όλες αυτές τις βόλτες που κάναμε στον αρχαιολογικό χώρο μιλήσαμε με μερικούς ανθρώπους, ντόπιους και ξένους. Με κάποιους νεαρούς ντόπιους μιλήσαμε για να μας πούνε στο τέλος που άξιζε να πάμε αφού μάλλον δεν τα προλαβαίναμε όλα. Οι συμβουλές τους αποδείχτηκαν πολύτιμες. Πάνω σε μία πυραμίδα πιάσαμε την κουβέντα με έναν Εγγλέζο και δύο Αμερικανούς. Γενικά οι ντόπιοι είναι πολύ φιλικοί και συνήθως σε χαιρετάνε, αρκεί να τους κοιτάξεις. Και ο χαιρετισμός είναι αυτός που λέμε και στην Ελλάδα στους αγνώστους.

Στην περιοχή αυτή, όταν έκανα το πρόγραμμα, είχα βάλει 2 διανυκτερεύσεις στο Τικάλ, (ενώ τα πρακτορεία από την Ελλάδα δεν βάζουν καμία, ή το πολύ μία) γιατί φοβόμουν μήπως κάποια από τις μέρες είναι βροχερή και δεν θα είχα την ευκαιρία με την παρέα μας να δούμε το χώρο όπως του αξίζει. Αν κάποιος είναι πιο αργός από εμάς δεν τον φτάνει και μια μέρα. Το εισιτήριο που αγοράζεις έχει διάρκεια μιας ημερολογιακής ημέρας και όχι ας πούμε ενός 24ώρου. Αυτό δεν το ήξερα από πριν και ούτε ήξερα ότι το εισιτήριο το αγοράζεις κατά την είσοδο σου στο πάρκο. Στο πάρκο έχει πολύ περίεργες μαϊμούδες οι οποίες κάθε τόσο μουγκρίζουν λες και είναι ελέφαντες. Άλλα ζώα τα οποία είδαμε είναι οι μυρμηγκοφάγοι, οι οποίοι κυκλοφορούν χωρίς να δίνουν και μεγάλη σημασία στους επισκέπτες.

 

[travelbreak]

Μια δύσκολη μέρα. Coban

Η ώρα αναχώρησης είναι σχεδόν στάνταρ. Στις 6:00 φορτώσαμε το αυτοκίνητο για να φύγουμε. Ο προορισμός μας σύμφωνα με το πρόγραμμα ήταν ένα χωριό το οποίο ονομάζεται Languin και από εκεί θα επισκεπτόμασταν το υπέροχο Semuc Chemny.

Όμως άλλα ήταν τα σχέδια μας κι αλλιώς καταλήξαμε. Πήραμε το δρόμο λοιπόν για το νότο. το πιο ενδιαφέρον σημείο της διαδρομής ήταν σε ένα ποτάμι που έπρεπε να το διασχίσουμε πάνω σε μια πλατφόρμα. Κατά τα άλλα, η διαδρομή ήταν όμορφη και χωρίς καθόλου κίνηση. Ηρεμήσαμε και λίγο.

Περάσαμε από το κέντρο ενός χωριού όπου πήραμε μερικές φωτογραφίες, χωρίς να σταματήσουμε:

Ύφος η κυρία!

Λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη Κομπάν, Coban, στρίψαμε ανατολικά και αφού προχωρήσαμε σχεδόν μία ώρα σε μία υπέροχη φύση, μπροστά μας εμφανίστηκε ένας από τους χειρότερους χωματόδρομους που έχουμε δει. Γι’ αυτό κάναμε αναστροφή και γυρίσαμε πίσω. Αποφασίσαμε να μην πάμε σε εκείνη την περιοχή, το Semuc Chemny, αλλά να συνεχίσουμε για την πόλη Coban και να μείνουμε εκεί.

Χάσαμε το Semuc Chemny οριστικά. Την επομένη συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας κανονικά. Τη μέρα αυτή δεν θα άντεχα να κάνουμε περίπου δύο ώρες χωματόδρομο και μάλιστα κακό. Πολύ επικίνδυνο επίσης. Τόσο χρόνο έδινε το Google Maps κι άλλο τόσο θα χρειαζόμασταν την επόμενη (υποθέτω) για να επιστρέψουμε προς την Αντίγκουα, που ήταν ο επόμενος προορισμός μας. Βέβαια δεν είναι σίγουρο ότι ο δρόμος θα ήταν το ίδιο κακός, όμως εμείς αποφασίσαμε να μην ταλαιπωρηθούμε περισσότερο, γιατί ακόμα και όταν οι δρόμοι δεν είναι πολύ κακοί η μέση ταχύτητα που πηγαίνουμε είναι περίπου 40 χιλιόμετρα, στην καλύτερη περίπτωση. Αυτό οφείλεται και στο ότι περνάμε μέσα από πόλεις και χωριά αλλά και στο ότι έχει πάρα πολλά και επικίνδυνα σαμαράκια στους δρόμους. Και συνήθως δεν έχει και προειδοποίηση με κάποιο σήμα στο δρόμο.

Με κάτι μοιάζει:

Πράγματι από το booking.com, πήγαμε κατευθείαν και πήραμε ένα δωμάτιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο με κλειστό πάρκινγκ αυτοκινήτου.

Στο Coban φτάσαμε λίγο μετά τις 16:00 το απόγευμα. Κάναμε μία μικρή βόλτα στην πόλη, που δεν είχε κάτι ιδιαίτερο και γυρίσαμε στο δωμάτιο για φαγητό και ξεκούραση. Σε αυτή την πόλη είδαμε ότι έχει αρκετή αστυνόμευση. Είναι κάτι που παρατηρήσαμε ότι υπάρχει γενικότερα σε όλη τη χώρα. Και στους δρόμους μας έχουν σταματήσει πολλές φορές και μας έχουν κάνει έλεγχο. Ειδικά 50 με 60 km πριν φτάσουμε στο Flores. Κι άλλες φορές βέβαια έχουμε συναντήσει μπλόκα του στρατού και της αστυνομίας, αλλά συνήθως δεν μας σταματάνε. Προς το Φλόρες μας πήραν και κάτι φρούτα σαν μπουρνέλες που είχα πάρει να φάμε! Δεν επιτρεπόταν να μπουν σε εκείνη την περιοχή!

Κομπάν:

Γενικά δεν υπάρχει πρόβλημα στις φωτογραφήσεις:

Στο Coban λοιπον κυκλοφορούν πολλοί αστυνομικοί. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον υπάρχει μεγάλη εγκληματικότητα.

Σημείωση 1: Όποιος έχει πάει Semuc Chemny, θα ήθελα να μου πει για τη διαδρομή που ακολούθησε.

Σημείωση 2: Σε αυτό το ταξίδι δεν πήγα τελευταία στιγμή σε δυο ξενοδοχείο που είχα κλείσει με Booking.com και δε με χρέωσαν σε κανένα. Το ίδιο έχει γίνει και άλλες 5-6 φορές και ποτέ δε χρεώθηκα, εκτός ίσως από μια δυο περιπτώσεις παλιότερα. Τα λέω αυτά γιατί παρακολουθώ μια κουβέντα που γίνεται αυτές τις μέρες για την Booking.com.

 

[Μανολης Γκ.]

Καλημέρα! Πολύ ωραίο το ταξίδι σας και η ιστορία!
Μάλλον εννοείς το Semuc Champey. Έχω φίλη μισή Γουατελματέκα και το συζητούσαμε πρόσφατα. Θυμάμαι ότι μου είχε πει ότι ο χωματόδρομος είναι τουλάχιστον μια ώρα, με χαλαρή οδήγηση. Πας και με συμβατικό αυτοκίνητο , με τζιπάκι πιο άνετα. Ο δρόμος γενικά είναι βατός από λακούβες κλπ γιατί το σημείο δέχεται πολύ κόσμο και ο δρόμος πατιέται. Σε αρκετά σημεία είναι πολύ στενός

 

[travelbreak]

Καλημέρα! Πολύ ωραίο το ταξίδι σας και η ιστορία!
Μάλλον εννοείς το Semuc Champey. Έχω φίλη μισή Γουατελματέκα και το συζητούσαμε πρόσφατα. Θυμάμαι ότι μου είχε πει ότι ο χωματόδρομος είναι τουλάχιστον μια ώρα, με χαλαρή οδήγηση. Πας και με συμβατικό αυτοκίνητο , με τζιπάκι πιο άνετα. Ο δρόμος γενικά είναι βατός από λακούβες κλπ γιατί το σημείο δέχεται πολύ κόσμο και ο δρόμος πατιέται. Σε αρκετά σημεία είναι πολύ στενός

Εννοείται πως το σωστό είναι Champey.
Στο χωριό Languin ήταν το ξενοδοχείο μας. Μόλις είδαμε το χωματόδρομο, κάναμε πίσω. Ίσως ο χωματόδρομος που λέει η φίλη σου να είναι άλλος που πάει από το Coban, αν και δε βλέπω κάτι άλλο.
Εμείς ήμασταν με 4χ4, αλλά δε θέλουμε πια τους κακούς χωματόδρομους. Φοβόμαστε μην τύχει και κάτι. Και δεν περνούσε ψυχή!
Ευχαριστώ για την πληροφορία και τα καλά σου λόγια.

 

[Smaragda53]

Υπέροχο το Τικάλ! ΄Εχω πάθει έρωτα με τη Γουατεμάλα από τότε που διάβασα τους "Μανδαρίνους" της Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Πόσο θάθελα να πάω μια μέρα!

 

[go2dbeach]

Από το Coban ήσασταν δίπλα, κρίμα που δεν πήγατε! Έστω και σαν ολοήμερη εκδρομή με γραφείο που ξέρω οτι οργανώνουν από το Coban. Βέβαια αν την επόμενη μέρα φεύγατε για Αντίγουα δε θα είχατε χρόνο για το Semuc champey έτσι κι αλλιώς.
Γενικά για να δεις κάποια μέρη που αξίζουν πχ την κοινότητα των Kuna, san blas, semuc champey, θέλει λίγο παραπάνω διάβασμα, οργάνωση, και plan b. Δεν κρίνω το ταξίδι σας, υπέροχο έτσι κι αλλιώς, απλά μου δίνετε την αίσθηση οτι μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και αν είναι ανοιχτά, θα μπούμε, αν όχι φεύγουμε, ή αν βγει, βγήκε (που ωραίο είναι κι αυτό και κάποιες φορές σε πάει στα καλύτερα). Εγώ δε θα το άντεχα να περάσω από Παναμά-Γουατεμάλα και να μην πάω σε αυτά τα μέρη. Πιθανόν για εσας να μην είναι τόσο όνειρο όσο για μένα
Ευχαριστώ για την ιστορία σου, η Γουατεμάλα είναι ένα ταξίδι που σκέφτομαι να κάνω ίσως το Πάσχα (δικό τους) του 2024.

 

[go2dbeach]

Τώρα είδα οτι είχατε κλείσει διαμονή στο Lanquin και απλά σας απέτρεψε ο δρόμος που ήταν σε κακή κατάσταση..

 

[travelbreak]

Πόσο θάθελα να πάω μια μέρα!

Σου εύχομαι να πας, και σύντομα.

 

[travelbreak]

δίνετε την αίσθηση οτι μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και αν είναι ανοιχτά, θα μπούμε, αν όχι φεύγουμε, ή αν βγει, βγήκε

Όταν ξεκινάς στις έξι το πρωί ακολουθείς το πρόγραμμά σου και αν είναι κλειστά δε θα περιμένεις και μια ώρα για να ανοίξει. Πας αργότερα ή το καις. Εγώ αποφεύγω τα ξενοδοχεία που έχουν πρωινό για να μη με κρατάνε εκεί, και να φεύγω νωρίς.

Εγώ δε θα το άντεχα να περάσω από Παναμά-Γουατεμάλα και να μην πάω σε αυτά τα μέρη

Έχω εξηγήσει στο κείμενό μου γιατί δεν κατάφερα να τα δω. Θεωρώ πάντως ότι δε χάσαμε την ώρα μας πουθενά. Και αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλοί σε αυτό το φόρουμ που αντέχουν να ξεκινούν τη μέρα τους στις 06:00 ή 06:30, να μη σταματάνε για καφέ ή για φαγητό και να επιστρέφουν στο ξενοδοχείο μετά από 10-12 ώρες, όπως κάναμε εμείς συνήθως.
Στα άλλα ταξίδια δεν ήμασταν τόσο πρωινοί.

 

[travelbreak]

Ο δρόμος για την Αντίγκουα

Το ξενοδοχείο στο Κομπάν κόστισε κάτι λιγότερο από $30 για τη βραδιά (το Booking το έδινε λίγο ακριβότερα). Φυσικά δεν είχε πρωινό. Η απόσταση από το Κομπάν μέχρι το Semuc Champey είναι περίπου δύο ώρες. Δεν είχαμε το χρόνο να πάμε, αλλά πάλι θα μας έβγαζε από τον ίδιο χωματόδρομο. Το λάθος ήταν ότι οι χάρτες δεν σου δείχνουν αν ο δρόμος είναι κακός ή όχι. Ούτε για πόσα χιλιόμετρα. Αν το ήξερα ίσως δεν θα το είχα βάλει καθόλου στο πρόγραμμα.

Μένοντας μόνο μία μέρα στο Coban εμείς, ήμασταν μια χαρά, και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Περιμέναμε να δούμε στο Coban ανθρώπους με παραδοσιακές στολές, όπως τους είχαμε δει στον Ισημερινό πριν από τρία χρόνια. Φοράνε κάποιες φορεσιές, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα όμορφες. Πιστεύω ότι εδώ λόγω ζέστης δεν μπορούν να φορέσουν κάτι επίσημο στην καθημερινότητα. Στον Ισημερινό λόγω υψομέτρου δεν έκανε ζέστη και οι άνθρωποι φορούσαν τις παραδοσιακές φορεσιές τους. Η διαφορά βέβαια της Γουατεμάλα με τον Παναμά είναι μεγάλη. Στον Παναμά δεν φορούσαν παραδοσιακές φορεσιές, ούτε καν οι ιθαγενείς. Επίσης εκεί (άσχετο) τα αυτοκίνητα ήταν όλα πολύ καλά. Τα χειρότερα ήταν τα ταξί και γενικώς τα επαγγελματικά αυτοκίνητα. Όμως τα ιδιωτικά ήταν όλα μεγάλα.

Η οδήγηση από το ξενοδοχείο που μείναμε μέχρι την Αντίγκουα πήγε μία χαρά. Ο δρόμος ήταν αρκετά καλός και σταματήσαμε μερικές φορές για να πάρουμε καφέ ή να τραβήξουμε κάποια φωτογραφία. Φτάσαμε στις 13:00 το μεσημέρι, χωρίς να κάνουμε παρακάμψεις. Ο δρόμος περνούσε σχεδόν μέσα από την πόλη της Γουατεμάλα. Έτσι ένα τμήμα του δρόμου το είχαμε κάνει την πρώτη μέρα. Περάσαμε πάντως μέσα από μερικούς κεντρικούς δρόμους της Γουατεμάλα, και εκεί είχε αρκετή κίνηση. Όταν κυκλοφορείς σε αυτήν τη χώρα πρέπει να υπολογίζεις 40 με 50 km το πολύ σε μια ώρα. Πιο πολλά γίνονται δύσκολα ή εάν οδηγείς επικίνδυνα. Επίσης η ατμόσφαιρα ήταν λίγο θαμπή κοντά στην πρωτεύουσα. Πιστεύω ότι έφταιγε και η σκόνη που υπήρχε στην ατμόσφαιρα και λίγο κάποια σύννεφα. Γενικά γύρω από την πόλη της Γουατεμάλα έχει πάρα πολλά νταμάρια, με αποτέλεσμα να σηκώνουν πολλή σκόνη. Επίσης σίγουρα υπάρχει και πολύ καυσαέριο, κυρίως από τα αυτοκίνητα.

Από τη διαδρομή μέχρι την Αντίγκουα:

Το Κομπάν είναι χτισμένο πάνω σε μερικούς λόφους, οι οποίοι γενικώς είναι καταπράσινοι. Κυρίως έξω από την πόλη. Έτσι περίπου είναι και η φύση αρκετά χιλιόμετρα πριν από αυτήν την πόλη αλλά και μετά. Όμως όταν πλησιάζουμε στην πόλη Γουατεμάλα το τοπίο αλλάζει άρδην. Δηλαδή τα δέντρα μοιάζουν πιο πολύ με δέντρα της Σαβάνας. Ίσως οι περιοχές κοντά στη Γουατεμάλα να μην δέχονται πολλές βροχοπτώσεις. Μέχρι και κάκτους είδαμε σε πολλά σημεία. Τα δέντρα μοιάζουν με φυλλοβόλα, αν και δεν είναι. Απλώς το φύλλωμά τους είναι πολύ φτωχό. Στην Αντίγκουα το τοπίο είναι καλύτερο όσον αφορά στα δέντρα.

Εμείς πριν τις 7:00 πήραμε το αυτοκίνητο και πριν φύγουμε από το Κομπάν ανεβήκαμε σε μία εκκλησία, που για να φτάσεις ανεβαίνεις αρκετά σκαλιά. Ήταν και Κυριακή και κάποιοι άνθρωποι είχαν ήδη ανέβει εκεί, όμως η λειτουργία δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Ήταν σχετικά όμορφα από εκεί επάνω. Όμως σε όλη την πόλη υπήρχε αρκετή βρωμιά.

Και εδώ μια καταχνιά:

Όταν φτάσαμε στην Αντίγκουα, επειδή το check-in στο ξενοδοχείο ήταν μετά τις 15:00, και ήρθαμε στις 13:00, παρκάραμε στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και κάναμε βόλτες στην πόλη μέχρι τις 16:00. Σε τρεις ώρες είχαμε επισκεφτεί τα περισσότερα από τα σημαντικά μνημεία της πόλης. Πολύ λίγα μας είχαν μείνει στα οποία πήγαμε αφού γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε και να ανεβάσουμε τα πράγματα στο δωμάτιο.

Convent of La Merced:

Plaza Mayor:

Το κίτρινο κτήριο με τις καμάρες σε πρώτο πλάνο στην προηγούμενη φωτογραφία είναι δημόσιο πλυντήριο ρούχων, και φαίνεται στην επόμενη:

Να και το ηφαίστειο στο βάθος:

Η θέα από το ξενοδοχείο μας:

Στις 5:30 βγήκαμε πάλι για βόλτα και ουσιαστικά κάναμε επανάληψη αυτών που είχαμε δει νωρίτερα, συν κάποια άλλα, που τα είδαμε όμως με λιγοστό φως.

Για φαγητό είχα εντοπίσει ένα εστιατόριο στη μεσημεριανή βόλτα μας. Ασφαλώς ψάξαμε και για κάτι καλύτερο αλλά τελικά δεν βρήκαμε. Έτσι πήγαμε σε αυτό και ήταν αξιοπρεπέστατο. Η Ντίνα έφαγε μία μικρή μοσχαρίσια μπριζόλα, η οποία συνοδευόταν από διάφορα. Εγώ πήρα ένα πιάτο με τορτελίνια, δηλαδή ένα πράγμα σαν πάστα με τυριά μέσα και άσπρες σάλτσες, το οποίο ήταν πολύ χορταστικό βέβαια. Εγώ έφαγα και όλα τα συνοδευτικά που δεν έφαγε η Ντίνα. Ήπιαμε και δύο μικρές μπύρες και για όλα αυτά πληρώσαμε 170 τσεκέλες, δηλαδή 21 ευρώ περίπου. Όταν τρώμε έξω (στο εξωτερικό) τσιγκουνευόμαστε στο πιοτό, που είναι σχετικά ακριβό. Στην Ελλάδα, για αυτά τα πιάτα θα πληρώναμε λίγο λιγότερα.

Η μόνη φωτογραφία που τράβηξα. Δυστυχώς σπάνια σκέφτομαι να τραβώ το φαγητό μας (Μόλις έρχεται πέφτουμε με τα μούτρα και ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας.):

Το βράδυ είχε λίγο φασαρία από τα μπαράκια της περιοχής, αλλά λόγω της κούρασης κοιμηθήκαμε μια χαρά. Μένουμε δίπλα στην κεντρική Πλατεία της πόλης. Είναι καταπληκτική και λόγω των κτηρίων αλλά και για τις ντόπιες γυναίκες οι οποίες πουλάνε στους τουρίστες διάφορα χειροτεχνήματα. Όλη η πόλη βέβαια προστατεύεται από την UNESCO και το αξίζει γιατί όλα τα σπίτια είναι παραδοσιακά και παλιά. Πρέπει να έχει έκταση περίπου ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο. Επιτρέπεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων σε όλους τους δρόμους, και σε πάρα πολλούς επιτρέπεται το παρκάρισμα. Όμως η κίνηση γίνεται πάρα πολύ αργά λόγω κυρίως του οδοστρώματος, αλλά και του κόσμου που κυκλοφορεί στους δρόμους.

Νομίζω ότι οι τουρίστες δεν ήταν και τόσο πολλοί. Είχε πολλούς ντόπιους λόγω του ότι ήταν Κυριακή. Έχει αρκετές εκκλησίες και μεγάλα κτίρια που φαίνονται ότι έχουν το αποικιακό στυλ. Πολλά από αυτά δεν έχουν αποκατασταθεί πλήρως.

 

[travelbreak]

Βόλτες γύρω από την Antigua: Ηφαίστεια και χωριά

Μετά την πολύ καλή γνωριμία μας με την υπέροχη Αντίγκουα, θέλαμε να εξερευνήσουμε και την γύρω περιοχή, η οποία είναι διάσπαρτη με ενεργά ηφαίστεια. Αυτά είναι τα εξής: Pacaya, Agua, Acatenango και Fuego, όλα εκτός από το Agua ενεργά και σε μεγάλο βαθμό, ακόμα και σήμερα. Μάλιστα τα δύο από τα τρία ενεργά έχουν υψόμετρο πάνω από 3700 μέτρα, όπως και το Agua. Μόνο το Pacaya έχει υψόμετρο 2552 μέτρα. Όμως είναι και εκείνο που έχει την πιο εύκολη πρόσβαση, άρα για μας το πιο πρόσφορο για επίσκεψη.

Εκτός από τα ηφαίστεια η περιοχή έχει και αρκετά όμορφα χωριά που θέλαμε να επισκεφτούμε. Τη μέρα αυτή λοιπόν θα κάναμε τις εκδρομές από την Αντίγκουα στα περίχωρα. Είχαμε καθίσει από το βράδυ και φτιάξαμε με τη σειρά τα σημεία που θα επισκεπτόμασταν. Συνολικά ήταν 9 και φυσικά ξέραμε ότι δεν ήταν δυνατόν να πάμε σε όλα. Τόσοι προορισμοί σε μια μέρα δε βγαίνουν αφού αν υπολογίσεις μετακινήσεις και παραμονή στους τόπους οι 12 ώρες με φως της ημέρας δε φτάνουν. Βάλε και τις απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες της περιοχής! Πάντα στο πρόγραμμα ενός ταξιδιού που κάνω, βάζω περισσότερα από εκείνα που μπορούμε να κάνουμε.

Στις 06:30 φύγαμε από το δωμάτιο με τα πόδια για να κάνουμε μία βόλτα στην Λεωφόρο 1 (Αβενίδα 1) της Αντίγκουα, που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς είναι ωραίο να περπατάς μέσα σε αυτή την πόλη, αλλά πρέπει να έχεις καλά και μαλακά παπούτσια, γιατί οι πέτρες του οδοστρώματος είναι μικρές και σε ενοχλούν στο περπάτημα.

Ας περιγράψω όμως μία εικόνα που είδαμε αυτό το πρωί στην Αντίγκουα και θέλω οπωσδήποτε να την αναφέρω: βλέπω σε κάποιο σημείο που είχε λίγο κόσμο, έναν τύπο να έχει μαζί του δύο κατσίκες. Υπέθεσα ότι ο άνθρωπος περνούσε με τις κατσίκες του και σταμάτησε να χαιρετήσει κάποιους γνωστούς. Όμως ξαφνικά τον βλέπω να ξεκινά να αρμέγει τη μία από τις δύο κατσίκες και να βάζει το γάλα σε ένα ποτήρι κατευθείαν και όχι σε μία μεγάλη κατσαρόλα. Μόλις γέμισε το ποτήρι το έδωσε σε κάποιον από τους άλλους που ήταν κοντά του και εκείνος πλήρωσε και το ήπιε αμέσως ζεστό. Ο καθένας έπαιρνε το πλαστικό του ποτήρι με το γάλα. Έκανε αυτή τη δουλειά λοιπόν αυτός ο άνθρωπος: κυκλοφορούσε με τις κατσίκες του και πουλούσε ζεστό γάλα, κατευθείαν από τις μουστάρες των κατσικιών.

Να αναφέρω επίσης ότι στη Γουατεμάλα φοράνε μάσκες σχεδόν παντού. Βλέπαμε ανθρώπους μέσα σε αυτοκίνητα να φοράνε μάσκα, ΙΧ αυτοκίνητα εννοώ. Άνθρωποι να περπατάνε με τα παιδιά τους σε ερήμους δρόμους, κι όμως να φοράνε μάσκα οι περισσότεροι. Εμείς σίγουρα τη φοράγαμε όταν είχε πολύ κόσμο ή ήμασταν σε κλειστό χώρο.
Είδαμε λοιπόν ό,τι ήτανε να δούμε εκεί και επιστρέψαμε στις 8:00 για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε, ακολουθώντας το πρόγραμμα που είχαμε κάνει.

Ο πρώτος προορισμός μας ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Γουατεμάλα η Ciudad Vieja. Μη νομίζει κανείς ότι η οδήγηση σε αυτήν τη χώρα είναι εύκολη. Ειδικά μέσα στα χωριά. Τα χωριά μπορεί να έχουν σχετικά φαρδιούς δρόμους, όμως είναι συνήθως διπλής κυκλοφορίας και η οδήγηση είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Η καρδούλα της Ντίνας είχε συνέχεια ανησυχίες και μου έλεγε να προσέχω το ένα ή το άλλο. Εγώ ήμουν λίγο πιο ψύχραιμος βέβαια, γιατί αλίμονο και φοβόμουν. Αυτό που με νοιάζει είναι οι άλλοι να είναι σωστοί. Εγώ ξέρω πού βάζω το αυτοκίνητο. Φυσικά θέλει και τη βοήθεια του Θεού και της τύχη, όπως πάντα. Πολλές φορές επικαλεστήκαμε αυτές τις δυο βοήθειες σε αυτό το ταξίδι, και ειδικά στη Γουατεμάλα. Επίσης ένα πρόβλημα στα χωριά και στις πόλεις είναι το παρκάρισμα. Ας πούμε στην Αντίγκουα το Kia Sportage μπαίνει με μεγάλη δυσκολία στο γκαράζ.

Όταν έχει καθαρή ατμόσφαιρα είναι υπέροχο να βλέπεις προς όλες τις κατευθύνσεις Ηφαίστεια:

Πήγαμε λοιπόν στην πρώτη πρωτεύουσα της Γουατεμάλα, βρήκαμε και παρκάραμε σε ένα σημείο και κάναμε μία μικρή βόλτα στην πόλη. Είναι κλασική πόλη. Μοιάζει λίγο με την Αντίγκουα, αλλά δεν έχει ούτε το ένα δέκατο από τα μνημεία. Όμως είχε μία όμορφη πλατεία με μία μεγάλη εκκλησία και μία αγορά που ξεκινούσε εκείνη την ώρα. Επίσης έβγαλα χρήματα με τη revolut, και για να ξέρουμε και επί τίνος μιλάμε με 132 ευρώ παίρνω 1.000 κετσέλες.

Κανένας καλλιτέχνης να μας εξηγήσει τι είναι αυτό:

Παντού φτιάχνουν τάκος:

Φεύγοντας από εκεί αφού δεν καθίσαμε και πολλή ώρα, έβαλα στο GPS το χωριό San Antonio Aguas Callientes. Δεν ήταν και αυτό μακριά και από ψηλά που το είδαμε δεν φαινόταν άσχημο, όμως μετά από σχεδόν μισή ώρα βόλτες μέσα στα στενά δρομάκια δεν κατάφερα να βρω πάρκινγκ και έτσι φύγαμε. Δεν πειράζει μία άλλη φορά ίσως είμαστε πιο τυχεροί.

Φωτογραφία του χωριού από την στάση μας:

Με το πέρασμα που κάναμε είδαμε κάτι. Εδώ τα δημόσια πλυντήρια:

Αυτό που σας λέω για τα χωριά στη Γουατεμάλα:

Λίγο πιο κάτω:

Επόμενος σταθμός ήταν το χωριό San Juan del Obispo. Στις σημειώσεις που είχα έλεγε ότι είναι ένα ωραίο χωριό. Καταφέραμε όχι μόνο να πάμε αλλά να παρκάρουμε κιόλας. Έχει ένα πολύ ωραίο κτίριο που έμοιαζε με μοναστήρι. Δίπλα ήταν ένα σχολείο και βλέπαμε τα παιδιά που έμπαιναν και έβγαιναν από την πόρτα του σχολείου. Και οι μαμάδες ήταν εκεί.

Στη διαδρομή μας περάσαμε από ένα χωριό και η Ντίνα τράβηξε μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες μέσα από το αυτοκίνητο:

Ωραίες εικόνες που τις απολαμβάνεις ακόμα και μέσα από το αυτοκίνητο. Φεύγοντας από το χωριό τελειώσαμε με τα χωριά και βάζω στο GPS το ηφαίστειο Aqua, το οποίο βρίσκονταν κοντά και έλεγα μήπως μπορέσουμε και το προσεγγίσουμε όσο γίνεται με το αυτοκίνητο. Είχα ρωτήσει στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και μου είπαν ότι δεν είναι προσεγγίσιμο κανένα ηφαίστειο, εκτός από το Πακάγια. Μερικά από τα υπόλοιπα μπορεί να έχουν ενδιαφέρον γιατί είναι ενεργά, όμως πρέπει να περπατήσεις πολλά χιλιόμετρα και να διανυκτερεύσεις για να μπορέσεις να δεις την λάβα να καίει. Τελικά πιάσαμε ένα χωματόδρομο ο οποίος αν και δεν ήταν κακός ήταν γεμάτος σκουπίδια. Απίθανο μου φάνηκε τόσα πολλά σκουπίδια πάνω σε ένα δρόμο. Δεν μπορούσα να το φανταστώ. Σε αυτό το δρόμο μείναμε 10 λεπτά και δεν είδα ούτε ένα αυτοκίνητο προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση να περνά.
Αλλάξαμε γνώμη και επιστρέψαμε για να πάμε να επισκεφτούμε το πιο προσεγγίσιμο ηφαίστειο της περιοχής, το Pacaya volcan. Δεν είναι και τόσο εύκολη η πρόσβαση γιατί το GPS μας οδήγησε μέσα από μερικά χωριά που ήταν πολύ δύσκολο να οδηγήσω. Καμιά φορά απορείς πως είναι δυνατόν σε τόσο τουριστικά μέρη να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση! Παρόλα αυτά καταφέραμε και προσπεράσαμε τις δυσκολίες και περίπου στις 12:00 το μεσημέρι φτάσαμε στο χώρο αυτό.

Είχα βάλει στο GPS το visitor Center και μας πήγε σε κάποιο σημείο όπου βρισκόταν ένα πάρκινγκ. Όταν πλησίασα ένας τύπος γύρω στα 35 μου κουνούσε τα χέρια του και μου έλεγε να πάω εκεί να παρκάρω. Πράγματι ήταν και άλλα αυτοκίνητα παρκαρισμένα αλλά το visitor Center δεν το έβλεπα. Όταν τον ρώτησα μου είπε ότι είναι λίγο πιο πάνω. Με παντομίμα και όχι με λόγια γιατί τα αγγλικά του ήταν λιγότερα από τα Ισπανικά τα δικά μου. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν κάποιος από εκείνους που σου κάνουν καμάκι για να βγάλουν κάποια χρήματα, αλλά μετά είδα ένα ταμπελάκι κρεμασμένο στο στήθος του. Κατάλαβα ότι είναι διαπιστευμένος σε αυτό που κάνει. Μου είπε ότι αυτός θα μπορούσε να μας ανεβάσει στο ηφαίστειο.

Πληρώσαμε 25 κετσέλες για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε προς το κέντρο επισκεπτών. Εκεί δεν μιλούσε κανένας Αγγλικά, αλλά κατάλαβα ότι για να ανέβουμε πάνω στο ηφαίστειο έπρεπε να δώσουνε 100 κετσέλες το άτομο. Επίσης ήταν υποχρεωτικό να πάρουμε οδηγό ο οποίος ήθελε άλλες 200 κετσέλες, σύνολο 400, που σημαίνει 50 ευρώ με τη μία. Ήταν και κάτι τύποι εκεί με μουλάρια τα οποία μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να ανέβουμε και να κατεβούμε δίνοντας για κάθε μουλάρι άλλες διακόσιες κετσέλες. Όμως καταλάβαμε ότι δεν είναι πολύ δύσκολη η ανάβαση και για αυτό αποφασίσαμε να ανέβουμε με τα πόδια και με τον οδηγό που μας είχε κάνει καμάκι στο πάρκινγκ.

Οι άλλοι κατεβαίνουν:

Ξεκινήσαμε στις 12 και 12 λεπτά ακριβώς και μας είπαν ότι η απόσταση μέχρι επάνω είναι 4 χιλιόμετρα. Τα καταφέραμε και ανεβήκαμε σχετικά εύκολα σε λίγο λιγότερο από μία ώρα. Η ανάβαση ήταν εύκολη και το λέω γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε ανέβει και με ένα αυτοκίνητο τέσσερα επί τέσσερα. Άρα δεν ήταν το στιλ που έχουμε στα βουνά της Ελλάδας, που ανεβαίνεις όπου μπορείς με το αυτοκίνητο και μόνο όπου δεν πάει το όχημα πας με τα πόδια. Είμαστε λίγο ξεφτίλες. Ας έχουν το δρόμο για οχήματα των εργαζόμενων ή για έκτακτη περίπτωση.

Όσο ανεβαίναμε βλέπαμε συνεχώς άλλους τουρίστες οι οποίοι κατέβαιναν και πάντα συνοδεύονταν από έναν οδηγό. Οι περισσότεροι από τους τουρίστες που κατέβαιναν ήταν κορίτσια. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο. Όταν φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής, αντικρίσαμε το γνωστό τοπίο με την λάβα την παγωμένη. Προχωρήσαμε γύρω στα 200 μέτρα πάνω σε ένα μονοπάτι πάνω στην λάβα και φτάσαμε σε ένα μικρό κρατήρα, που ο δικός μας, μας είπε ότι δημιουργήθηκε πριν από ένα χρόνο. Εκεί γύρω υπήρχαν ζεστές πέτρες λάβας και έβγαιναν καπνοί. Επίσης υπήρχαν πετρώματα με διάφορα ωραία χρώματα σε μικρή έκταση. Είναι τα γνωστά χρώματα των ηφαιστείων.

Το θέαμα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά είχαμε άλλη μία φορά την ευκαιρία να βρεθούμε σε ένα ενεργό ηφαίστειο. Να σημειώσω εδώ ότι κατά την διάρκεια της ανάβασής μας είχε αρχίσει να συννεφιάζει αρκετά. Όμως όταν φτάσαμε εκεί που ήταν ο προορισμός μας, ναι μεν υπήρχαν σύννεφα σε στυλ ομίχλης, όμως κατά διαστήματα βλέπαμε την κορυφή του ηφαιστείου, στην οποία φυσικά δεν μπορούσαμε εμείς να ανέβουμε.

Κάποια στιγμή φάνηκε μέσα από τα σύννεφα και η κορυφή του Πακάγια:

Δεν είναι τουρίστας, έρχεται γιατί τον ταΐζουν οι τουρίστες:

Αφού μείναμε μισή ώρα πάνω στην ψυχρή αλλά και ζέστη λάβα είπαμε στον οδηγό μας να ξεκινήσουμε την κατάβαση. Και εκεί που πηγαίναμε μία χαρά άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες. Πέντε λεπτά πριν φτάσουμε στο αυτοκίνητο οι λίγες σταγόνες έγιναν πολλές. Τόσο πολλές που ήταν μία μεγάλη καταιγίδα. Ευτυχώς βρεθήκαμε κοντά σε ένα κιόσκι που πουλούσε αναψυκτικά και καθίσαμε από κάτω για να μην βραχούμε. Περιμέναμε μισή ώρα, μέχρι που η βροχή σχεδόν σταμάτησε και μετά προχωρήσαμε γρήγορα προς το αυτοκίνητο.
Νιώθαμε πολύ τυχερροί που μπορέσαμε και κάνμαμε αυτή τη δραστηριότητα, γιατί λίγο αν καθυστερούσαμε να φτάσουμε θα τρώγαμε πολύ νερό. Σίγουρα ήμασταν οι τελευταίο επισκέπτες στο Πακάγια.

Η συνέχεια του προγράμματος απαιτούσε να πάμε σε διάφορα τα οποία όμως αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε, γιατί η βροχή συνεχιζόταν. Αποφασίσαμε λοιπόν να επιστρέψουμε στην Αντίγκουα και στο δωμάτιό μας. Σε όλη τη διαδρομή έβρεχε άλλοτε λίγο και άλλοτε περισσότερο. Όταν όμως φτάσαμε στο ξενοδοχείο η βροχή ήταν πολύ δυνατή. Αφού παρκάραμε το αυτοκίνητο ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Περιμέναμε να σταματήσει η βροχή για να βγούμε καμιά βόλτα, αλλά δεν σταματούσε με τίποτα. Μόλις όμως ηρέμησε λίγο βγήκαμε με ομπρέλες για να πάμε για φαγητό. Δεν μπορούσαμε να πάμε και σε μεγάλη απόσταση, οπότε αποφασίσαμε και καθίσαμε για χάμπουργκερ σε ένα μαγαζί εκεί κοντά. Αφού φάγαμε επιστρέψαμε στο δωμάτιο έχοντας βραχεί πολύ από τα γόνατα και κάτω.
Σε αυτές τις περιοχές οι βροχή περιορίζει πολύ το χρόνο των επισκέψεων. Γι αυτό πρέπει να ξεκινά κανείς όσο γίνεται νωρίτερα, αφού οι μπόρες ξεσπούν συνήθως μετά το μεσημέρι.

 

[Hayate]

Πόσο μα πόσο βολεύει η ώρα που ανεβάζετε την ιστορία... Συμπιπτει και με τον πρωινό καφε οχι τπτ αλλο... Περιμένουμε τη συνέχεια.. Οι απορίες στο τέλος