tripakias
Member
- Μηνύματα
- 8.104
- Likes
- 12.502
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Εκεί
Αυτη τη φορα θα σας γραψω σοβαρα. Πολυ σοβαρα. Θα ειναι η πρωτη φορα, ισως και η μοναδικη... Αφορμη ενα προσωπικο μηνυμα που ελαβα χθες και μια περιεργη συζητηση που ακολουθησε στο φορουμ. Περιεργη οχι για το φορουμ και τα μελη του, περιεργη για τους απλους επισκεπτες. Σας μπερδεψα ε;
Το μηνυμα ηταν απο καποιο συμφορουμιτη που τον τελευταιο καιρο αντιμετωπιζει καποιες δυσκολιες και μεσα σ' αυτα αναφερει τη λεξη καταθλιψη. Δεν ξερω αν το εννοουσε ή απλα το ελεγε ετσι... εμενα αυτη η λεξη μου τσιμπαει την καρδια κι ενα δακρυ κυλα απο το αριστερο μου ματι. Ναι μονο απο το αριστερο. Γιατι; Ισως ειναι πιο ευαισθητο, δεν ξερω.
Ετσι αποφασισα να σας γραψω αυτο το κειμενο. Τωρα πολλοι θα λετε, τι μαλακιες γραφει αυτος; Αξιζει τον κοπο ομως να το διαβασετε μεχρι τελους. Δεν ειναι απο τις συνηθισμενες αρλουμπες μου, το χαζο και ανοητο χιουμορ, το ιδιαιτερο γουστο μου και την εξυπνακιστικη συμπεριφορα μου, που αρκετοι με κατηγορειται οτι γραφω, εχω, χρησιμοποιω στα ποστ μου.
Απο παιδι θυμαμαι την καταθλιψη αρκετα κοντα μου. Οταν ακομα δεν συζητιοταν σαν θεμα. Οι συνομιληκοι μου, δεν την γνωριζαν καν σαν λεξη κι εμενα ηταν σχεδον πλαι μου. Ενας θειος μου βαρια καταθλιπτικος απο τοτε μεχρι σημερα.
Περυσι, με πλησιασε πολυ. Ηρθε τοσο κοντα μου που μ' επνιξε. Ενα απο τα προσωπα που λατρευω οσο τιποτα σε τουτο τον κοσμο... εφτασε μεχρι την αποπειρα αυτοκτονιας. Οχι επειδη το ηθελε, αλλα επειδη η καταθλιψη το οδηγησε εκει.
Περασαμε μερες, μηνες σε νοσοκομεια και κλινικες. Σ' ολο αυτο το ταξιδι, η συντροφια μου ηταν καποιοι φιλοι που κλεφτα εβλεπα αναμεσα στον υπνο και στη βαρδια μου στο νοσοκομειο και το laptop. Οχι βεβαια σαν αντικειμενο.
Το travelstories σαν σαιτ το γνωριζα. Ειχα πεσει πανω του μερικες φορες. Το ειχα διαβασει, σας ειχα διαβασει. “Σας εκμεταλλευτηκα”. Χαζευα ολα τα θεματα. Ταξιδευα σε μερη, εβλεπα τη ζωη που μου ελειπε, γελουσα με τα σχολια και τις ατακες σας. Δεν με ενοιαζαν οι πληροφοριες και τα tips και τα ξενοδοχεια και οι αεροπορικες. Με ενδιεφερε να κανω αυτο που δεν μπορουσα να κανω: να γελαω, να ζω. Αυτο κρατησε περιπου τρεις ολοκληρους μηνες και κατι παραπανω. Τρεις μηνες με κανατε να ξεχνιεμαι και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Μετα ξεμπερδεψαμε απο τα νοσοκομεια και περασε ενα ευχαριστο καλοκαιρι. Με πολυ δουλεια αλλα ευχαριστο. Απο την καταθλιψη δεν ειχαμε ξεμπερδεψει (αλλωστε απο αυτην δυσκολα ξεμπερδευεις), ήμασταν ομως πολυ πολυ καλυτερα. Η σωματικη υγεια ηταν αψογη, η δε ψυχικη σε πολυ καλυτερο επιπεδο, αφου υπηρχε πλεον επικοινωνια.
Πριν 2 μηνες περιπου η κατασταση αρχισε να ομαλοποιειται (σημερα ειναι σχεδον τελεια). Τοτε σας θυμηθηκα και μπηκα να σας διαβασω. Με αφορμη καποιας ερωτησης, ενος φιλου, που αφορουσε το Λονδινο , εγινα μελος της παρεας σας. Ετσι σας ειδα, σαν παρεα. Και σας μιλησα απο την πρωτη στιγμη οπως μιλω στους φιλους μου. Καποιοι παρεξηγηθηκαν, σε καποιους δεν αρεσε η συμπεριφορα μου, μα δεν μ' ενοιαξε (ειτε ειχα αδικο, ειτε ειχα δικαιο) και δεν μπορω πλεον να σας δω σαν ξενους και να σας μιλησω οπως μιλαω σ' αυτους. Εγω μια παρεα, που συζητα για το μεγαλο της παθος και κανει πλακα και τσακωνεται και διαφωνει και ειρωνευεται και κανει οτι κανει καθε παρεα σας γνωρισα. Γι' αυτο το λογο μου κρατησατε συντροφια. Αν ηθελα να βρω σαιτ για ταξιδιωτικες πληροφοριες (το ιντερνετ εχει αμετρητα), τωρα πιθανοτατα δεν θα εγραφα αυτα εδω. Δεν θα ημουν καν μελος. Δεν θα μ' ενδιεφερε να σας γνωρισω.
Ξερω οτι τα ποστ που εχω γραψει μεχρι στιγμης ειναι απο εντελως βλακωδη, χαζα, ανουσια εως καποια χρησιμα. Σκοπος μου ειναι ειτε να κανω καποιον ,που το 'χει αναγκη, να γελασει ή να δωσω καποια απαντηση στο ερωτημα καποιου. Ουτε να μαλωσω θελω, ουτε να προσβαλω. Ουτε βεβαια να το παιξω υπερανω. Γιατι απλα ΔΕΝ ειμαι.
Επειδη ομως για αλλη μια φορα ξεφυγα απο το θεμα (να γραψω σοβαρα τα καταφερα, να μην βγω εκτος θεματος οχι) σας παραθετω ενα εξαιρετικο αρθρο για την καταθλιψη.Γραφτηκε πριν 4,5 χρονια στο blog μαυρος γατος.
Εγω ειμαι σημερα πολυ ευτυχισμενος, γιατι ποτε δεν αφησα να με παρει απο κατω. Γιατι ολη μου η ζωη στηριζεται στο γελιο. Ευχομαι το ιδιο για σας και τους ανθρωπους που αγαπατε. Και παλι σας ευχαριστω που με στηριξατε, οταν το ειχα αναγκη.
Διαβαστε το αρθρο εδω
Το μηνυμα ηταν απο καποιο συμφορουμιτη που τον τελευταιο καιρο αντιμετωπιζει καποιες δυσκολιες και μεσα σ' αυτα αναφερει τη λεξη καταθλιψη. Δεν ξερω αν το εννοουσε ή απλα το ελεγε ετσι... εμενα αυτη η λεξη μου τσιμπαει την καρδια κι ενα δακρυ κυλα απο το αριστερο μου ματι. Ναι μονο απο το αριστερο. Γιατι; Ισως ειναι πιο ευαισθητο, δεν ξερω.
Ετσι αποφασισα να σας γραψω αυτο το κειμενο. Τωρα πολλοι θα λετε, τι μαλακιες γραφει αυτος; Αξιζει τον κοπο ομως να το διαβασετε μεχρι τελους. Δεν ειναι απο τις συνηθισμενες αρλουμπες μου, το χαζο και ανοητο χιουμορ, το ιδιαιτερο γουστο μου και την εξυπνακιστικη συμπεριφορα μου, που αρκετοι με κατηγορειται οτι γραφω, εχω, χρησιμοποιω στα ποστ μου.
Απο παιδι θυμαμαι την καταθλιψη αρκετα κοντα μου. Οταν ακομα δεν συζητιοταν σαν θεμα. Οι συνομιληκοι μου, δεν την γνωριζαν καν σαν λεξη κι εμενα ηταν σχεδον πλαι μου. Ενας θειος μου βαρια καταθλιπτικος απο τοτε μεχρι σημερα.
Περυσι, με πλησιασε πολυ. Ηρθε τοσο κοντα μου που μ' επνιξε. Ενα απο τα προσωπα που λατρευω οσο τιποτα σε τουτο τον κοσμο... εφτασε μεχρι την αποπειρα αυτοκτονιας. Οχι επειδη το ηθελε, αλλα επειδη η καταθλιψη το οδηγησε εκει.
Περασαμε μερες, μηνες σε νοσοκομεια και κλινικες. Σ' ολο αυτο το ταξιδι, η συντροφια μου ηταν καποιοι φιλοι που κλεφτα εβλεπα αναμεσα στον υπνο και στη βαρδια μου στο νοσοκομειο και το laptop. Οχι βεβαια σαν αντικειμενο.
Το travelstories σαν σαιτ το γνωριζα. Ειχα πεσει πανω του μερικες φορες. Το ειχα διαβασει, σας ειχα διαβασει. “Σας εκμεταλλευτηκα”. Χαζευα ολα τα θεματα. Ταξιδευα σε μερη, εβλεπα τη ζωη που μου ελειπε, γελουσα με τα σχολια και τις ατακες σας. Δεν με ενοιαζαν οι πληροφοριες και τα tips και τα ξενοδοχεια και οι αεροπορικες. Με ενδιεφερε να κανω αυτο που δεν μπορουσα να κανω: να γελαω, να ζω. Αυτο κρατησε περιπου τρεις ολοκληρους μηνες και κατι παραπανω. Τρεις μηνες με κανατε να ξεχνιεμαι και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Μετα ξεμπερδεψαμε απο τα νοσοκομεια και περασε ενα ευχαριστο καλοκαιρι. Με πολυ δουλεια αλλα ευχαριστο. Απο την καταθλιψη δεν ειχαμε ξεμπερδεψει (αλλωστε απο αυτην δυσκολα ξεμπερδευεις), ήμασταν ομως πολυ πολυ καλυτερα. Η σωματικη υγεια ηταν αψογη, η δε ψυχικη σε πολυ καλυτερο επιπεδο, αφου υπηρχε πλεον επικοινωνια.
Πριν 2 μηνες περιπου η κατασταση αρχισε να ομαλοποιειται (σημερα ειναι σχεδον τελεια). Τοτε σας θυμηθηκα και μπηκα να σας διαβασω. Με αφορμη καποιας ερωτησης, ενος φιλου, που αφορουσε το Λονδινο , εγινα μελος της παρεας σας. Ετσι σας ειδα, σαν παρεα. Και σας μιλησα απο την πρωτη στιγμη οπως μιλω στους φιλους μου. Καποιοι παρεξηγηθηκαν, σε καποιους δεν αρεσε η συμπεριφορα μου, μα δεν μ' ενοιαξε (ειτε ειχα αδικο, ειτε ειχα δικαιο) και δεν μπορω πλεον να σας δω σαν ξενους και να σας μιλησω οπως μιλαω σ' αυτους. Εγω μια παρεα, που συζητα για το μεγαλο της παθος και κανει πλακα και τσακωνεται και διαφωνει και ειρωνευεται και κανει οτι κανει καθε παρεα σας γνωρισα. Γι' αυτο το λογο μου κρατησατε συντροφια. Αν ηθελα να βρω σαιτ για ταξιδιωτικες πληροφοριες (το ιντερνετ εχει αμετρητα), τωρα πιθανοτατα δεν θα εγραφα αυτα εδω. Δεν θα ημουν καν μελος. Δεν θα μ' ενδιεφερε να σας γνωρισω.
Ξερω οτι τα ποστ που εχω γραψει μεχρι στιγμης ειναι απο εντελως βλακωδη, χαζα, ανουσια εως καποια χρησιμα. Σκοπος μου ειναι ειτε να κανω καποιον ,που το 'χει αναγκη, να γελασει ή να δωσω καποια απαντηση στο ερωτημα καποιου. Ουτε να μαλωσω θελω, ουτε να προσβαλω. Ουτε βεβαια να το παιξω υπερανω. Γιατι απλα ΔΕΝ ειμαι.
Επειδη ομως για αλλη μια φορα ξεφυγα απο το θεμα (να γραψω σοβαρα τα καταφερα, να μην βγω εκτος θεματος οχι) σας παραθετω ενα εξαιρετικο αρθρο για την καταθλιψη.Γραφτηκε πριν 4,5 χρονια στο blog μαυρος γατος.
Εγω ειμαι σημερα πολυ ευτυχισμενος, γιατι ποτε δεν αφησα να με παρει απο κατω. Γιατι ολη μου η ζωη στηριζεται στο γελιο. Ευχομαι το ιδιο για σας και τους ανθρωπους που αγαπατε. Και παλι σας ευχαριστω που με στηριξατε, οταν το ειχα αναγκη.
Διαβαστε το αρθρο εδω
