Ινδία Περιπετειες στην Απιστευτη Ινδια!

[ΕΡΣΗ]

Πωπω! Σε μονιμη επιφυλακη αυτος ο Fitziano με το link!

Θα προσπαθησω να γραψω τη συνεχεια συντομα, γιατι στο τελος της εβδομαδας, αυτη τη φορα θα φυγω και εγω και λεω να λειψω για καμια εβδομαδα!

 

[varioAthens]

Πολύ σωστά Vario! Ασε πια και το παραμύθι που έχουμε φάει ότι διαμένει στην Θεσσαλονική. Αλλά εγώ ανακάλυψα ότι διαμένει στον τουριστικό Σκαραμαγκά.
Ξενοδοχείο ERSI – Σκαραμαγκάς | Κατάλογος Ελληνικών Ξενοδοχείων

Στο trip advisor είδες τι κριτικές έχει? Είναι σοβαρό ξενοδοχείο ήηηηη.......

 

[varioAthens]

Πωπω! Σε μονιμη επιφυλακη αυτος ο Fitziano με το link!

Θα προσπαθησω να γραψω τη συνεχεια συντομα, γιατι στο τελος της εβδομαδας, αυτη τη φορα θα φυγω και εγω και λεω να λειψω για καμια εβδομαδα!

Α Dim τελικά δεν έχει ξενοδοχείο.... couchsurfing κάνει... ήρθαν οι ξένοι και τώρα πάει αυτή να ανταποδώσει την επίσκεψη, κατάλαβες?

 

[dim kyr]

Α Dim τελικά δεν έχει ξενοδοχείο.... couchsurfing κάνει... ήρθαν οι ξένοι και τώρα πάει αυτή να ανταποδώσει την επίσκεψη, κατάλαβες?

Aααα! Ετσι εξηγείται λοιπόν....
Μπράβο βρε Vario, το ανακαλύψαμε κι αυτό! Ειμαι πάντως περίεργη σε ποιό σπίτι έμεινε στην Ινδία (για να μην το προχωρησω κι άλλο και αναρωτηθώ ποιόν Ινδό φιλοξένησε στο σπίτι της)

 

[ΕΡΣΗ]

Στα σπιτια των μαχαραγιαδων και αλλων ευγενων εμεινα οπως ηδη σας εχω αναφερει.
Θα τους φιλοξενουσα και εγω βεβαιως, αλλα δεν εβρισκα μερος να σταβλισω τους ελεφαντες τους και εκει τα χαλασαμε!

 

[ioanna karagianni]

Α Dim τελικά δεν έχει ξενοδοχείο.... couchsurfing κάνει...

εμείς στο χωριό μου αλλιώς το λέμε αυτό που κάνει η Έρση και για να σας βοηθήσω δεν έχει σχέσει ούτε με τουριστικές επιχειρήσεις ούτε με κοινωνικές ανταλλαγές, με ένα μέρος του σώματος έχει σχέση αλλά είμαι κυρία και δεν επεκτείνομαι.

 

[giannoula]

Η περιγραφή του μπάνιου όλα τα λεφτά!!! Ακόμα γελάω... Ο έρμος Αφέντης τι τραβάει.........

 

[ioanna karagianni]

ναι γιαννούλα θα συμφωνήσω αλλά αν ήταν να διαλέξω θα προτιμούσα την τουαλέτα του κρουαζιερόπλοιου στην Αίγυπτο, περιγραφή της ιδίας συγγραφέως βεβαίως βεβαίως.

 

[ΕΡΣΗ]

εμείς στο χωριό μου αλλιώς το λέμε αυτό που κάνει η Έρση και για να σας βοηθήσω δεν έχει σχέσει ούτε με τουριστικές επιχειρήσεις ούτε με κοινωνικές ανταλλαγές, με ένα μέρος του σώματος έχει σχέση αλλά είμαι κυρία και δεν επεκτείνομαι.

Μηπως μου θιγετε την τιμη μου και την υποληψη μου;
Εκτος αν αναφερεστε στις δεινες μαγειρικες μου ικανοτητες, αλλα τοτε γιατι να μην επεκταθειτε μανταμ;

 

[ioanna karagianni]

Μηπως μου θιγετε την τιμη μου και την υποληψη μου;
Εκτος αν αναφερεστε στις δεινες μαγειρικες μου ικανοτητες, αλλα τοτε γιατι να μην επεκταθειτε μανταμ;

Ποιός θα μπορούσε να θίξει την τιμή σου αγαπητή μου, μόνο κανένας λοχίας ίσως αλλά και αυτός που να τρέχει από τα Ιμαλάια μόνο και μόνο για να λερώσει την δική σου υπόληψη...
Δεν αμφιβάλω για τις δεινές μαγειρικές σου ικανότητες, αλλά δεν ήξερα ότι η κουτάλα έχει πλέον γίνει προέκταση του χεριού σου και αποτελεί και αυτή μέρος του σώματος σου.
Διότι εγώ περί τούτου ομίλησα.
Δεν θα επεκταθώ, πάω να βρω καμιά ζεν ιστορία για γυμνούς μοναχούς να ποστάρω στην ιστορία σου, να μην κάνει κοιλιά το πρόγραμμα μέχρι να γυρίσεις από τις πολλαπλές εξόδους σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Λοχια μου εταξες αγαπητη μου λοχια δεν ηβρα. Ασε που ολος ο ανδρικος πληθυσμος στην Ινδια ειναι απιστευτα χαλια. Να φευγεις τρεχοντας! Παω να ριξω κανενα ρωσικο τραγουδακι στην αγαπητη Εβανζελι η οποια ξερει αριστα που πρεπει να περνα τον ταξιδιωτικο της χρονο.

 

[ΕΡΣΗ]

Bikaner

Το ξυπνητήρι χτύπησε και παραδόξως μας βρήκε ακόμη στο κρεβάτι μας νυσταγμένους. «Πέντε λεπτά ακόμη» ικέτευσα, σκεπτόμενη ότι δεν έπρεπε να το έχω παρακάνει με το ρούμι του ινδικού στρατού την προηγούμενη. «Κλείστο το ρημάδι» ακούστηκε η νυσταγμένη φωνή του αφέντη. «Δίπλα σου είναι» απάντησα εξίσου νυσταγμένη. «Μα αφού από τη μεριά σου ακούγεται. Εσύ το έχεις» « Βαριακούς μου φαίνεται. Από το δικό σου το πλευρό έρχεται ο ήχος». Με αυτά και με εκείνα ξυπνήσαμε και διαπιστώσαμε ότι εμείς ουδέποτε είχαμε βάλει την προτεραία νύχτα ξυπνητήρι, αλλά παράλληλα ακουγόντουσαν τω όντι δυο ξυπνητήρια από τις εκατέρωθεν κλειστές πόρτες οι οποίες φυσικά και δεν είχαν ηχομόνωση.

Ξυπνήσαμε που ξυπνήσαμε, αφού στριφογυρίσαμε λίγο μέσα στα παπλώματα (μπορεί θέρμανση σοβαρή να μην έχουν τα κτίρια, αλλά δόξα των Κρίσνα παπλωματά είχαν άφθονα) αποφάσισα να σηκωθώ και να κάνω την πρωινή μου γυμναστική μπαίνοντας στο μπάνιο. Αμ δε! Βγήκα αμέσως με τον ίδιο τρόπο έξω: «Κόπηκε το νερό!» Δεν ξέρω αν κάθε φορά που μαζεύεται κόσμος συγχρόνως στο μπάνιο τα τινάζει η αντλία, η αν έτυχε εκείνη την ημέρα να τα παίξει, αλλά το γεγονός ήταν ότι δεν υπήρχε στάλα. Πήρα τηλέφωνο στη ρεσεψιόν. Το ίδιο θα είχαν κάνει και τα δυο πούλμαν του γαλλογερμανικού άξονα, καθώς και κάτι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις ιταλών σε mini bus. Μου απάντησε ο ρεσεψιονιστ και προτού προλάβω να πω σχεδόν τίποτε παραπάνω μου είπε το ποίημα του: ότι ο μηχανικός επισκευάζει την αντλία και εντός ολίγου θα έχουμε νερό, αλλά στο μεταξύ θα μας στείλει έναν κουβά νερό να πορευόμαστε. Όντως ο κουβας έφτασε σε τόσο σύντομο χρόνο που είμαι σίγουρη ότι οι διπλανοί γερμανοί ακόμη τον περιμένουν. Μόνο που το νερό μέσα ήταν για να πάθει κανείς εγκαύματα. Πράγμα το οποίο καθιστούσε τον εν λόγω κουβα μάλλον άχρηστο. Όποτε πλυθήκαμε με το νερό που είχαμε στο μπουκάλια μας το οποίο το συμπληρώναμε από το καυτό και δοξάζαμε τον Κρίσνα που την προηγούμενη ήμασταν αρκετά ξεκούραστοι και παράλληλα νιώθαμε και αρκετά σκονισμένοι ώστε να μην αναβάλουμε το μπάνιο μας για την επαύριον και πάει στράφι η πισίνα που είχαμε για μπανιέρα!

Το πρωινό ήταν εξίσου μέτριο με όλα τα προηγούμενα όποτε τελειώσαμε γρήγορα. Πριν φύγουμε πέρασα από τη ρεσεψιόν για να πληρώσω τα βραδινά μας έξοδα και εκεί είδα τους ρεσεψιονιστ να έχουν ρίξει έναν ιδιότυπο χορό: τρία επιτόπια πηδηματάκια, τρίψιμο τα χέρια, κατόπιν αλλά τρία πηδηματάκια και ξανά τρίψιμο τα χέρια τους. Δεδομένου ότι η ρεσεψιόν ήταν στην βεράντα και σχεδόν open air, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να βρουν άλλον τρόπο να ζεσταθούν από το να χοροπηδούν vis a vis και εξ απεναντίας ο ένας στον άλλον. Πάντως πολύ γρήγορα και τα δικά μας τα δάχτυλα ξύλιασαν και προκείμενου να μην πάθουμε χιονίστρες χωθήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για το Bikaner. Είχα λάβει προσωπικό μήνυμα από έγκριτο μέλος της παρέας μας το οποίο μεταξύ άλλων με πληροφορούσε ότι το Bikaner δεν έλεγε μια. Το ίδιο ανέφερε και η Eleni 70 στην δικιά της ταξιδιωτική αφήγηση. Όποτε ήμουν προετοιμασμένη περί του μάπα του πράγματος. Ο αφέντης πάλι δεν ήταν. «Και γιατί θα πάμε εκεί, αφού δε λέει τίποτε;» «Για να δούμε ένα κάστρο. Και σου φυλάω και μια έκπληξη». «Αυτό είναι που φοβάμαι,» είπε ο καμένος εις τον χυλό ο οποίος με την τρελή που είχε μπλέξει ήταν σίγουρος ότι πολλούς χυλούς είχε να δοκιμάσει ακόμη εις το μέλλον. Και αναστέναξε βαθιά.

Η διαδρομή είχε μια απόλυτη ομοιομορφία. Κάποια στιγμή σταματήσαμε σε ένα καφέ για ντόπιους οδηγούς νταλικών. Αν ήταν στο χέρι του οδηγού μας θα μας είχε πάει σε αυτά τα σιχάματα για τους τουρίστες τα οποία ήταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην άκρη του δρόμου. Όμως ο αφέντης ήθελε να καπνίσει εκείνη τη στιγμή και δεν είχε υπομονή να φτάσουμε σε αυτές τις πανάκριβες και σαχλές αηδίες όπου εκτός του καφέ προσπαθούσαν να σου πουλήσουν και καμία πασμινα. Κατεβήκαμε και είδαμε ότι το καφέ ήταν ο αυθεντικός πρόδρομος του lounge bar. Υπήρχε ένα παράπηγμα όπου εκεί ο τύπος έφτιαχνε τσάγια και καφέδες και είχε βάλει και μια κατσαρόλα με κάτι απροσδιόριστο να βράζει. Μπροστά από το παράπηγμα υπήρχαν αντί για τραπέζια και καρέκλες κάτι κρεβάτια χωρίς στρωματά, αλλά εκεί που έπρεπε να υπάρχει κανένας σομιές υπήρχε πλεγμένο με σχοινί μια ψάθα. Πάνω εκεί καθόντουσαν οι πελάτες. Επίσης τα ποτά και τα φαγητά τα ακουμπούσαν σε μια ξύλινη σανιδα. Το κάθε κρεβάτι το μοιραζόντουσαν είτε δυο άνθρωποι μισοξαπλωμένοι, είτε κάποιος ολομόναχος ξάπλωνε για να ξεκουράσει το κορμί του από την τόση οδήγηση στην νταλίκα. Τα κρεβάτια φυσικά στην ύπαιθρο φορά παρτίδα. Ο μαγαζάτορας είχε βάλει και ένα τραγούδι της μόδας στο ραδιόφωνο του και όλοι ήταν ευτυχείς. Θα σας βάλω και εγώ ακόμη ένα τραγούδι (από εκείνη την ταινία που έβλεπα καθώς ερχόμουν στην Ινδία) για να έχετε να συνοδεύσετε μουσικά τα φλύαρα γραπτά μου:


προς τέρψιν όλων των παρευρισκόμενων, συνοδευόμενος από τα παλαμάκια μου. Μετά από αυτό το happening το οποίο μάλλον θα έδωσε τροφή για κουβέντα για πολύ καιρό αποχαιρετιστήκαμε και φύγαμε για το Bikaner.

O δρόμος τίποτε άλλο αξιόλογο δεν είχε. Εκτός από κάτι καρά που τα έσερναν καμήλες. Το Bikaner το οποίο είναι η τελευταία πόλη προς την έρημο είναι διάσημο για τα εκτροφεία καμήλων. Εξάγει πολλές καμήλες στα εμιράτα τις οποίες τις χρησιμοποιούσα για της καμηλοδρομιες. Πάντως εδώ στο Bikaner την χρησιμοποιούν κυρίως ως ζώο έλξης.

Κάποτε εδέησε και φθάσαμε. «Που είπαμε ότι θα μείνουμε απόψε;» ρώτησε σχεδόν αποκαρδιωμένα ο αφέντης. «Νερό θα έχουμε η μπα;» « Στο παλάτι του μαχαραγιά του Bikaner, θα μείνουμε» «Αυτός πλένεται η μπα;» ρώτησε ξανά ο αφέντης. «Θα δούμε. Πάντως μια πισίνα εσωτερικού χώρου την έχει» Φθάσαμε στο παλάτι του Μαχαραγιά και μας έκοψε την ανάσα: Το κτήριο ήταν απολύτως πελώριο και πανέμορφο από κόκκινο ψαμμίτη. Χωριζόταν στα τέσσερα: Το ένα τέταρτο ήταν το ξενοδοχείο μας, το διπλανό ήταν ακόμη ένα ξενοδοχείο. Παραδίπλα μας ήταν το μουσείο της πόλεως του Bikaner και στο οποίο υπάρχει κα η τέταρτη μεγαλύτερη σε μέγεθος ιδιωτική βιβλιοθήκη του κόσμου και παραδίπλα έμενε η οικογένεια του μαχαραγιά. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο διαπιστώσαμε ότι η θερμοκρασία στο Bikaner εξακολουθούσε να είναι απελπιστικά χαμηλή. Και εδώ οι υπάλληλοι της ρεσεψιόν τουρτούριζαν και ας ήταν εντός του εσωτερικού χώρου το γραφείο τους. Πόση ζεστή να συγκρατήσει ένα παλάτι όταν έχει ύψος γύρω στα έξι μέτρα και ανοιχτούς προς τις εσωτερικές αυλές διαδρόμους; «Τι είδους δωμάτιο θέλετε;» Ρώτησαν οι υπεύθυνοι. «Ένα ζεστό» ήταν η ομόφωνη απάντηση. Μας έδωσαν λοιπόν ένα δωμάτιο που πρέπει να άδειασε από τους προηγούμενους μόλις προ ολίγου γιατί το αερόθερμο δούλευε στο φουλ και είχε καταφέρει να ζεστάνει τα πενήντα τετραγωνικά του δωματίου και τα πέντε μέτρα ύψους του. Αφήσαμε τα πράγματα και συγυριστήκαμε λίγο και βγήκαμε μια βόλτα προς εξερεύνηση του χώρου. Παρατηρήσεις: Στους τοίχους υπήρχαν παντού φωτογραφίες της φαμιλιάς του μαχαραγιά. Στο δωμάτιο μας είχαμε τις φωτογραφίες δυο πρώτων εξαδερφαδων του ντυμένες παραδοσιακά. Στο διάδρομο έξω από το δωμάτιο είδαμε την κόρη του σε ασκήσεις σκοποβολής. Πιο πέρα τον ίδιο τον μαχαραγιά με την κόρη του –μικρή ακόμη -στα γόνατα. Μετά κάτι φωτογραφίες από επίσημες γιορτές. Μετά την κόρη του μετά του συζύγου της -ο μόνος εμφανίσιμος ινδός και αυτόν σε φωτογραφία τον είδα- κατόπιν κάτι εγγόνια με τον παππού τον μαχαραγιά αγκαλιά, σε λίγο αρχίσαμε να νιώθουμε σαν μέλη της οικογένειας «εδώ δεν βγήκε καλή η φωτογραφία του κάνει προγούλι» «μα έχει προγούλι» «ε αυτό λέω, δεν του το κρύβει» και διάφορα τέτοια σχόλια γινόντουσαν καθώς περιδιαβαίναμε τους διαδρόμους.

Σε ένα μάλιστα βιβλιαράκι το οποίο υπήρχε στο προσκεφάλι μας διαβάσαμε τη βιογραφία του εν λόγω μαχαραγιά ο οποίος σύστησε ένα κοινωφελές ίδρυμα στο οποίο εκχώρησε όλη του την περιούσια μόλις η Ιντιρα ζόρισε τα πράγματα για τους μαχαραγιάδες. Έλαβε κάτι υψηλές θέσεις στην κυβέρνηση-δε θυμάμαι πια τι- και επίσης ήταν και δόκτωρ. Είχε κάνει ένα διδακτορικό με θέμα τις σχέσεις του κρατιδίου του Bikaner με την Αγγλία κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου. Πολύ γέλασα με το θέμα αυτό: πρώτον ποιον ενδιέφερε η πολιτική ενός κρατιδίου που είχε χάσει την υπόσταση του. Δεύτερον μεγάλη δυσκολία θα είχε στην ανεύρεση των πηγών ο μαχαραγιάς! Τρίτον αφού η απάντηση είναι μονολεκτική τι καθόταν και έγραφε τόμους ο άνθρωπος: Άριστες ήταν οι σχέσεις του Bikaner καθολη την συνύπαρξη του με τους Άγγλους, άλλωστε δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς: το κρατίδιο του Bikaner είναι μια ατελείωτη πεδιάδα δίπλα στην έρημο. Καμία δυνατότητα άμυνας. Άρα εύκολα προσέφυγε στην ανοιχτή αγκαλιά των άγγλων. Και αυτοί τους καλοδέχτηκαν φυσικά, τους ενίσχυσαν και τους προστάτευσαν έναντι των αντίπαλων τους. Τόσο σκάρτη είναι από αμυντικής άποψης η θέση του Bikaner που να φανταστείτε δε μπόρεσαν να βρουν έναν λόφο για να κτίσουν το κάστρο τους. Και το έκτισαν στην πεδιάδα. Καλά θα με ρωτήσετε: γιατί τόσος καημός να μείνουν σε τόσο αφύλαχτο μέρος; Μα η πόλη ήταν στην άκρη της έρημου και όλα τα καραβάνια από εκεί θα περνούσαν μεταφέροντας εμπορεύματα. Πώς να αφήσουν τέτοια εξαιρετικά εμπορική θέση;

Το κάστρο αν και πεδινό ήταν εντυπωσιακότατο. Επισκέψιμο είναι ένα μέρος, το υπόλοιπο ανήκει στην οικογένεια του μαχαραγιά. Έχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο απαντάται μόνο σε αυτό το κάστρο και σε κανένα άλλο της περιοχής, δηλαδή έχει ξύλινη επένδυση στα ταβάνια, πράγμα το οποίο αποτελεί ενός είδους μόνωση και αυτό ήταν χρήσιμο πολύ γιατί το Bîkaner έτσι όπως είναι στο άκρο της έρημου είναι η πιο κρύα πόλη του Ρατζασταν. Το κάστρο ήταν και πολύ παλάτι: με τους θρόνους του και τις αίθουσες θρόνου του, με εκπληκτικές τοιχογραφίες (νομίζω ότι τις καλύτερες τις είδα εκεί) με τις ασημένιες πόρτες του, με τα ιδιαίτερα διαμερίσματα του μαχαραγιά και της μαχαρανής, τις αυλές, τις κρήνες και τα σιντριβάνια του. Είχε επίσης και ένα μικρό μουσείο στο οποίο δέσποζε ένα αεροπλάνου του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου το οποίο το είχαν κάνει δώρο στον μαχαραγιά οι φίλοι του οι Άγγλοι (μετά τη λήξη του πόλεμου έγινε το Δώρο βεβαίως- μαλλον θα ηταν πολυ δαπανηρο να το μεταφερουν πισω στην Αγγλια) και διάφορα «καρότσια»
που είχε ο μαχαραγιάς για να ανεβαίνει πάνω στους ελέφαντες του. Ξαφνικά ένα ιδιαίτερο άρμα μας τράβηξε την προσοχή: ήταν ένα ασημένιο το οποίο ήταν επενδεδυμενο με ροζ μετάξι. Απορήσαμε: «είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άρμα» μας απάντησε ο ξεναγός μας. Με αυτό μεταφερόταν η μαχαρανή όταν μετά τον θάνατο του άνδρα της πήγαινε να κάνει σάτι.» Όπου σάτι είναι το ότι μετά το θάνατο του ανδρός της η ινδουίστρια χήρα οφείλει να καεί στην πυρά, αυτή ζωντανή μαζί με τον αποθανόντα σύζυγο της. Ωραία έθιμα αυτοί οι ινδουιστές! Ανατριχιάσαμε και φύγαμε. Εντύπωση μου έκανε ο ξεναγός μας με τι σεβασμό μιλούσε για τις μαχαρανές που έχασαν κατ’ αυτόν τον τρόπο τη ζωή τους. Εμένα με γέμιζε οίκτο αυτή η ιστορία, αυτόν πάλι θαυμασμό!

Τελειώσαμε με την επίσκεψη μας και προχωρήσαμε προς το αυτοκίνητο μας. «Και τώρα που πάμε;» «Τώρα πάμε στην έκπληξη» «Ωχ! Είναι απαραίτητο;» «Αν δε θέλεις μπορούμε να σε αφήσουμε στο ξενοδοχείο» απάντησα διαλλακτικά. «Τι λες καλέ; Τις χάνω εγώ τέτοιες εκπλήξεις;». Και ξεκινήσαμε. «Και τώρα για πες μου που πάμε;» «Στο Deshnok» «Και που είναι αυτό;» «Σε τριάντα χιλιόμετρα από εδώ» «Και τι ακριβώς είπες ότι είναι;» «Δεν είπα» «Ωραία! Για πες τι είναι;» «Είναι ένα χωριό» «Και γιατί στην ευχή του Κρίσνα θα πρέπει να πάμε σε αυτό το χωριό;» «Για να δούμε έναν ναό» «Και τι ιδιαίτερο έχει αυτός ο ναός που τρέχουμε να δούμε; Δεν έχει εδώ το μέρος τίποτε άλλους ναούς;» «Πως δεν έχει! Το Bîkaner έχει κάποιους πολύ ωραίους ναούς Zain» «Και εμείς γιατί δεν πάμε να δούμε εκείνους του ναούς, αλλά πάμε τριάντα χιλιόμετρα μακριά;» «Θα τους δούμε και αυτούς αργότερα» « Μου τα μασάς. Τι έχει ο ναός που πάμε να δούμε;» «Ποντίκια» «Μα ποντίκια λίγο πολύ όλοι οι ναοί θα έχουν έτσι όπως είναι ανοικτοί από όλες τις μεριές» «Εκείνοι έχουν κανά δυο ποντίκια τυχαία και περαστικά. Αυτός όμως έχει ποντίκια ιερά τα οποία λατρεύονται ως θεοί!» «Δε μιλάς σοβαρά; Τόση ώρα πηγαίνουμε για να δούμε ποντίκια;» «Γιατί εσύ που έχεις ξαναδεί πουθενά να λατρεύονται τα ποντίκια;» «Και εν πρώτοις πως τους ήρθε και λατρεύουν τα ποντίκια;»

Σωστή η ερώτηση. Η απάντηση λοιπόν έχει ως εξής: Στην Ινδία του 14 ου αιώνα έζησε η Karni Mata, μια ασκήτρια η οποία θεωρήθηκε ως η ενσάρκωση της πολεμικής θεότητας Durga και η οποία έκανε κατά τη διάρκεια της ζωής της πολλά θαύματα. Κάποια στιγμή πνίγηκε ο γιος της (η σύμφωνα με άλλες πήγες ένα αγόρι της οικογένειας της) και η ίδια προσπάθησε να τον επαναφέρει στη ζωή. Όμως ο θεός του θανάτου Yama της είπε ότι αυτό ήταν αδύνατο, καθότι ήδη είχε μετενσαρκωθεί σε ποντίκι. Όποτε η Karni Mata έκλεισε μια συμφωνία με το θεό του θανάτου: από εδώ και μπρος όλα τα μέλη της οικογένειας της θα μετενσαρκώνονται σε ποντίκια, μέχρι να καταφέρουν να μετενσαρκωθούν σε μέλη της οικογένειας της ξανά.

Ο ναός που πηγαίναμε να δούμε δεν είναι αρχαίος: ολοκληρώθηκε στις αρχές του 20 αιώνα από τον μαχαραγιά του Bikaner σε λευκό μάρμαρο, με ασημένιες πύλες και παραθυρόφυλλα. Άλλωστε η Karni Mata αποτελεί προσωπική θεότητα του οίκου του Bikaner.

Εννοείται ότι εισέρχεται κανείς μέσα ξυπόλητος. Ευτυχώς οι κάλτσες επιτρέπονται. Τα ποντίκια είναι χρώματος καφέ. Θεωρείται μεγάλη τύχη να δει κανείς λευκό ποντίκι, τα οποία είναι προφανώς κάποια σπάνια μετάλλαξη. Τα λευκά ποντίκια θεωρούνται ότι είναι η ίδια η Karni Mata και οι στενοί συγγενείς της. Δεν είναι παραπάνω από τρία η τέσσερα. Επίσης μεγάλη τύχη είναι αν περάσει έστω και καφέ ποντίκι πάνω από το πόδι σου. Για λευκό ποντίκι δεν έχει ακουστεί καν να έχει περάσει πάνω από το πόδι οποιουδήποτε πιστού. Εμεις παλι ουτε λευκο ποντικι ειδαμε, ουτε περασε κανενα ποντικι πανω απο το ποδι μας. Η τυχη μας στην Ινδια περιοριστηκε στο να παταμε σβουνιες. Ο αυλειος χώρος του ναού ήταν σκεπασμένος με δίχτυ έτσι ώστε να μην μπορεί να εισβάλει κανένα αρπακτικό για να τραφεί από τα παχουλά ποντίκια του ναού. Γιατί οι πιστοί ταΐζουν τα ποντίκια μέχρις σκασμού. Αυτά που έχουν βρει τον μήνα που θρέφει τους έντεκα, ούτε που πολυξεμυτούν από τις μεγάλες πύλες του ναού: έξω υπάρχουν κίνδυνοι για αυτά, μέσα περνάνε ζωή χαρισάμενη. Πρέπει να πω ότι δεν ήταν ιδιαιτέρως βρώμικα μέσα, πρέπει να καθαρίζουν τον ναό πολύ συχνά. Ο ξεναγός μας επέστησε την προσοχή στο να μην πατήσουμε κατά λάθος κανένα ποντίκι γιατί θα την είχαμε άσχημα: θα έπρεπε να αντικαταστήσουμε το πατημένο ποντίκι με ένα χρυσό. Τα μάτια μας λοιπόν τα είχαμε δεκατέσσερα. Από ότι μας είπε ο ξεναγός μας πολλά ποντίκια ψόφησαν τα τελευταία δυο χρόνια και πλέον μπορούμε να περπατούμε χωρίς φόβο: πριν δυο χρόνια ήταν τόσα πολλά που δεν μπορούσες να πατήσεις. Τα ποντίκια πέθαναν από το πολύ τάισμα: οι πιστοί κάθε δυο και τρεις φέρνουν πρόσφορες με γλυκίσματα και αυτού του είδους το φαγητό βλάπτει την υγειά τους: παράλληλα όσο περισσότερα ποντίκια υπάρχουν, επειδή ο χώρος είναι περιορισμένος, τόσο οι τσακωμοί μεταξύ τους για την ύπαρξη ζωτικού χώρου είναι πιο έντονοι με συνέπεια να σκοτώνονται πολλά σε αυτές τις συρράξεις και να μειώνεται έτσι ο αριθμός. Πάντως μας είπε με καμάρι ότι ουδέποτε καταγράφηκε επιδημία πανώλης σε αυτό το μέρος και αυτό θεωρείται το θαύμα της Karni Mata. Μάλιστα!

Προχωρήσαμε στα ενδότερα του ναού. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τα ποντίκια, όταν ήμουν φοιτήτρια άλλωστε είχα ως κατοικίδιο ένα hamster και αργότερα και ένα ινδικό χοιρίδιο, όποτε πολύ διασκέδαζα που τα έβλεπα να πίνουν το γάλα τους, που έσερναν ένα ταψάκι το οποίο κάποτε είχε γλυκά πάνω του και προσπαθούσαν να το χώσουν σε μια ποντικότρυπα, που τρεχοβολουσαν ένα γύρο κυνηγώντας το ένα το άλλο. Ο ξεναγός μας απορούσε μαζί μου. Από ότι φαίνεται είχε ως πελάτες όλο ανθρώπους –γυναίκες ως επί τω πλείστον- οι οποίες είχαν θέματα ανοικτά με τα ποντίκια. Μη με βλέπετε όμως έτσι ψύχραιμη: αν ήταν ο ναός των κατσαριδών δε θα είχα εισέλθει.

Όμως κάποια στιγμή ο ξεναγός μας είπε: «στοπ! Ως εδώ μπορείτε να μπείτε. Είστε ξένοι και δε σας επιτρέπεται να μπείτε στο άδυτο όπου υπάρχει το είδωλο της Karni Mata, ούτε εγώ όμως ως μουσουλμάνος μπορώ να μπω. Μπορείτε όμως από έξω να τραβήξετε φωτογραφίες». Μπορώ να πω ότι ένοιωσα μια ικανοποίηση που ο ξεναγός μας ήταν μουσουλμάνος: τουλάχιστον δε θα αντιμετώπιζε ως θεότητες τα ποντίκια. Αλλά σύντομα θυμήθηκα τον τρόπο που είχε αναφερθεί στο θαύμα της μη ύπαρξης της πανώλης και τον σεβασμό που έδειχνε για τις χήρες που είχαν κάνει σάτι και αναρωτήθηκα σε πόσο βαθμό έχει προχωρήσει ο συγκρητισμός μεταξύ των δυο θρησκειών στην Ινδία, ειδικά σε μια τόσο αυστηρή και αμετακίνητη θρησκεία όπως είναι το Ισλάμ. Το Ισλάμ που στην Ινδία παρέβηκε έναν από τους θεμελιώδεις όρους του πάνω στους οποίους βασίστηκε η επιτυχία της εξάπλωσης του και υιοθέτησε ένα παράλληλο σύστημα καστών: οι επιληδες μουσουλμάνοι που ήρθαν πριν από αιώνες από την Αραβία, Αφγανιστάν , Ουζμπεκιστάν, Περσία, Μογγολία και Μέση Ανατολή εν γενεί και οι εξισλαμισθεντες ινδουιστές. Οι πρώτοι υπερτερούν ως προς τη θρησκευτική τάξη και συνεπακολουθως και κοινωνικά των δεύτερων και αποφεύγουν τις επιγαμίας μεταξύ τους.

Τέλος πάντων ας αφήσουμε το θέμα των μουσουλμάνων της Ινδίας το οποίο είναι τεράστιο αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρον και ας ξανάπαμε στο άδυτο. Δηλαδή εκεί που πάθαμε το σοκ και βγήκαμε τρέχοντας από τον ναό με αναγούλες. Μπροστά από το είδωλο της Karni Mata ήταν στρογγυλοκαθισμένοι δυο άντρες οι οποίοι συνομιλούσαν μεταξύ τους. Δεν φαινόντουσαν να προσεύχονται, πιο πολύ μια φιλική κουβεντούλα είχαν. Ανάμεσα τους υπήρχε ένας δίσκος με λογής σπόρους όπου έμπαιναν μέσα τα ποντίκια και έτρωγαν. Καθώς τα ποντίκια βουτούσαν τα σπόρια και οι άντρες αυτοί επίσης έπαιρναν ομοίως τα σπόρια από εκεί μέσα και τα έτρωγαν σαν να μην τρέχει τίποτε: όπως εμείς τρώμε τα σπόρια που συνοδεύουν το ποτό μας. Αυτό ήταν που δεν αντέξαμε: όχι τα ποντίκια, αλλά τους ανθρώπους. Και φύγαμε.

Στον γυρισμό στο Bikaner δεν πήγαμε να δούμε κάτι ναούς Zain που υπήρχαν και είναι πολύ φημισμένοι, γιατί ο αφέντης ζήτησε να αγοράσει κάλτσες και θερμοφαν φανέλες-το κρύο στο Bikaner παρά ήταν τσουχτερό. Έτσι τραβήξαμε για την αγορά. Εμπορικό κέντρο κατά τα πρότυπα της Jaipur δεν υπήρχε. Ένας δρόμος υπήρχε ο οποίος περνούσε μπροστά από το κάστρο που είδαμε το πρωί και συνέχιζε με μαγαζιά. Εκεί ψάξαμε να βρούμε τα χρειαζούμενα. Αλλά εγώ δεν κοιτούσα το τι ψώνιζε η έψαχνε να βρει να ψωνίσει ο αφέντης. Κοιτούσα σαν μαγεμένη τον δρόμο: αυτοκίνητο δεν περνούσε από αυτόν το δρόμο, αλλά περνούσαν άπειρα μηχανάκια τρικαβαλα, τετρακαβαλα έως και πεντακαβαλα, τουκ τουκ φορτωμένα ως εκεί που δεν πάει. Γυναίκες με σάρι να κάθονται πλάγια πάνω στο μηχανάκι κρατώντας ένα παιδί στην αγκαλιά και άλλο ένα να βρίσκεται στο ανάμεσο αυτής και του οδηγού και ακόμη ένα μπροστά από τον οδηγό. Η μεγάλη μου χαρά όμως ήταν να χαζεύω τα καρά που τα έσερναν οι καμήλες. Ο δρόμος αυτός ήταν τόσο γεμάτος με κόσμο, σαν να γινόταν καμία μεγάλη διαδήλωση. Αλλά όλοι αυτοί έτρεχαν να αγοράσουν τα τρόφιμα της ημέρας, να ψωνίσουν κάποιο γλυκό από το παρακείμενο ζαχαροπλαστείο, να πιουν ένα τελευταίο τσάι πριν πάνε σπίτι τους. Θα μπορούσα επί ώρες να κάθομαι και να χαζεύω το θέαμα αυτό, τα χρώματα, τη ζωντάνια, τη φασαρία και την κίνηση.

Φυσικά τελειώσαμε και φύγαμε. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και σκέφτηκα να πάω να βρω την εσωτερική πισίνα-αυτήν που είχα χαλβαδιασει στο internet. Δεν ήταν δύσκολο να την βρω. Όντως πανέμορφη: περιστοιχισμένη με ψηλές κολώνες και με πελώρια γαλλικά παράθυρα με βιτρω τα οποία έβλεπαν σε μια εσωτερική αυλή. Σιγά και μην βουτούσα. Πως θα άλλαζα; Ψοφοκρύο μιλάμε! Τα δάχτυλα μου να είναι τελείως ξυλιασμένα. Και μέρες που ήτανε δε βουτούσα για τον σταυρό καλύτερα στη Θεσσαλονίκη; Καλύτερα θα ήταν. Τουλάχιστον πολύ πιο ζεστά. Και έτσι γύρισα πίσω, ξανακαταχώνιασα με έναν αναστεναγμό το μαγιό μου στον πάτο της βαλίτσας και πήγα να συναντήσω τον αφέντη ο οποίος είχε βγει να εξερευνήσει το οίκημα που μας στέγαζε για μια βραδια. Ανακάλυψε μια αίθουσα μπιλιάρδου η οποία ήταν εξαιρετικά ψηλοτάβανη και ως εκ τούτου πολύ κρύα η οποία ήταν διακοσμημένη με δέρματα τίγρεων. Μάλιστα! Παράλληλα είχε πληροφορηθεί, από το προσωπικό του ξενοδοχείου ότι ο τελευταίος μαχαραγιάς είχε πεθάνει χωρίς άρρενα απόγονο και αυτό το έφερε βαρέως όλο το κρατίδιο γιατί πως θα ζούσαν χωρίς μαχαραγιά; Η πριγκηπέσα κόρη του δε μπορούσε να γίνει μαχαραγιάς. Μόνο αγόρι παίρνει αυτόν τον τίτλο. Αλλά αγόρι δεν υπάρχει και πρέπει να βρεθεί κάποιο να υιοθετηθεί ώστε να γίνει μαχαραγιάς. Αλλά δε μπορεί να γίνει μαχαραγιάς ένας τυχαίος: πρέπει να προέρχεται από μαχαραγιαδικη οικογένεια. Και είναι δύσκολο πολύ να ευρεθεί μαχαραγιαδοπουλο ορφανό. Περιμένουν λοιπόν όλοι οι Μπικανεριανοι πότε να ορφανέψει κανένα πριγκιπόπουλο από κανένα γειτονικό μαχαραγιατο και έτσι να αποκτήσουν τον μαχαραγιά που τους λείπει, γιατί χωρίς μαχαραγιά είναι δύσκολα τα πράγματα. Μάλιστα.
Αποφασίσαμε να πάμε λοιπόν για φαγητό στο διπλανό ξενοδοχείο για το οποίο μας είπαν ότι η κουζίνα του ήταν πολύ καλή. Βγήκαμε από το δική μας είσοδο, προχωρήσαμε καμία εκατό μέτρα μέχρι να βρούμε στρίβοντας την γωνία την είσοδο του αλλού ξενοδοχείου και τουρτουρίζοντας κανονικά. Τρέμοντας μπήκαμε μέσα και είδαμε μια υπέροχη τεραστία εσωτερική αυλή η οποία είχε στρωμένα όμορφα τραπέζια γύρω. Κρίμα να έχει τόσο κρύο και να μην μπορείς να κάτσεις έξω και το ευχαριστηθείς.
Καθίσαμε εντός όπου η αίθουσα ήταν πανέμορφη με τοιχογραφίες πολυέλαιους και ένα αερόθερμο στα ποδιά μας. Παραγγείλαμε από έναν δίσκο με πιτουλες και πολλά μπολάκια με διάφορα κρέατα σε διάφορες σάλτσες, δε μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα κιόλας, του αφέντη του άρεσε όμως πολύ.

Κατόπιν είπαμε να πάμε στο μπαράκι να πιούμε κάνα ποτό μπας και ζεσταθούμε λίγο. Το μπαράκι ως ψηλοτάβανο και χωρίς αερόθερμο ήταν τελείως παγωμένο, όποτε και ήπιαμε τα ποτά μας φορώντας τα μπουφάν μας. Οι τοίχοι ήταν πάλι στολισμένα με δέρματα και κεφάλια από διάφορα ζώα. Εντύπωση μου έκανε μια λεοντή και ένα κεφάλι ρινόκερου. Ο μπάρμαν μου είπε ότι όλα αυτά τα ζώα συμπεριλαμβανόμενου και του λιονταριού, αλλά και του ρινόκερου απαντώνται στην Ινδία. Ο μαχαραγιάς ο οποίος έκτισε και το παλάτι αυτό ήταν μεγάλος κυνηγός και οργάνωνε μεγάλα κυνήγια στην Ινδία, αλλά και στην Αφρική. Ένα θηριώδες κεφάλι βουβαλιού το οποίο κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του μπάρμαν μας και ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακό και έδινε την εντύπωση ότι αυτό όταν ήταν ζωντανό δεν έκανε παρέα με ελέφαντες αλλά με μαμούθ τουλάχιστον. Αφού ήπιαμε το ρούμι του ινδικού στρατου επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας τρεχάτοι γιατί το κρύο περόνιαζε…